ထွက်မပြေးနဲ့ ရှက်သွေးလေးရယ် (စ/ဆုံး)

ထွက်မပြေးနဲ့ ရှက်သွေးလေးရယ် (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - အမည်မသိ

အန်ကယ်ထွန်း ဒီတခေါက်လာတော့ အသားဖြူဖြူနဲ့ ကောင်လေးတစ်ယောက် သူနှင့်အတူ ပါလာသည်။ အန်ကယ်ထွန်း၏ အမည်အပြည့်အစုံက ဦးထွန်းခင်ကျော် ဖြစ်သည်။ နီလာ၏ ဖခင်ဖြစ်သူ ဦးမောင်မောင်ဦး၏ ငယ်သူငယ်ချင်းဖြစ်သည်။ အန်ကယ်ထွန်းက မော်လမြိုင်တွင် အလုပ်တာဝန်ထမ်းဆောင်နေသူတစ်ဦးဖြစ်ပြီး နီလာတို့ရှိရာ ရန်ကုန်သို့ နှစ်လသုံးလလျှင် တစ်ခေါက် လာရောက်တတ်သည်။ သူလာလျှင်လည်း နီလာတို့အိမ်တွင် အမြဲတည်းခိုလေ့ရှိသည်။

အန်ကယ်ထွန်း အိမ်ထောင်မကျမှီက နီလာတို့အိမ်တွင် အတူနေထိုင်ခဲ့ဖူးသည်။ ထိုသို့နေထိုင်စဉ်ကာလ တစ်လျှောက်လုံးတွင် လူမမယ် ကလေးဘဝတွင်သာ ရှိသေးသော နီလာကို အန်ကယ်ထွန်းက ထိန်းကျောင်းပေးခဲ့သည်။ နီလာကို အလိုလည်းလိုက်သည်။ ချစ်လည်းချစ်သည်။ နီလာ၏ ကလေးဘ၀ကာလ တော်တော်များများသည် အန်ကယ်ထွန်း၊ ဦးထွန်းခင်ကျော်၏ လက်ပေါ်တွင် ကြီးပြင်းခဲ့ရသည်ဟု ဆိုရမည်ဖြစ်သည်။

ထို့နောက် အန်ကယ်ထွန်း အိမ်ထောင်ကျသွားတော့ နီလာတို့နှင့်အတူ မနေတော့ပေ။ ဒါပေမဲ့ နီလာတို့ အိမ်သို့တော့ မကြာခဏလာသည်။ ရောက်လျှင်လည်း အန်ကယ်ထွန်းသည် နီလာကို သူ၏လက်ပေါ်မှ မချတော့၊ ပြီးတော့လည်း နီလာ ကြိုက်တတ်သော မုန့်တွေကို တပုံတပင်ကြီး ဝယ်၍ လာသေးသည်။

အန်ကယ်ထွန်းအိမ်ထောင်ကျသွားပြီး နောက်တစ်နှစ်မှာပင် နီလာတစ်ယောက် မှတ်မှတ်ရရပင် မူလတန်းကျောင်းသို့ စ၍တက်ခဲ့ရသည်။ အဲဒီနောက် ဝန်ထမ်းဖြစ်သော အန်ကယ်ထွန်းက နယ်သို့ပြောင်းသွားရတော့ နီလာတို့အိမ်သို့ အရောက်အပေါက် နည်းသွားခဲ့သည်။ ဒါပေမဲ့ သူရန်ကုန်ကိုရောက်လျှင်တော့ နီလာတို့အိမ်သို့ အမြဲလာသည်။ ပြီးတော့ နီလာတို့ အိမ်တွင်ပင် အမြဲတည်းခိုသည်။

လွန်ခဲ့သော (၄) နှစ်ခန့်ကတော့ နီလာ၏ဖခင် ဦး မောင်မောင်ဦး ကွယ်လွန်သွားခဲ့ရာ ကျန်ရစ်ခဲ့သော နီလာတို့သားအမိကလည်း ဖခင်ဖြစ်သူ၏ အမျိုးတွေကိုသာမက အန်ကယ်ထွန်းဆီကိုပါ အကြောင်းကြားခဲ့သည်။ ထိုအခါ အန်ကယ်ထွန်းက အားချင်းရောက်လာခဲ့ပြီး ကိစ္စအ၀၀ကို ကူညီဆောင်ရွက်ကာ ရက်လည်ပြီးမှ ပြန်သွားခဲ့သည်။ နီလာ၏ဖခင် ကွယ်လွန်သွားခဲ့ပြီ ဖြစ်ပေမဲ့လည်း အန်ကယ်ထွန်းက နီလာတို့အိမ်သို့ အဝင်အထွက် မပျက်ခဲ့ပေ။ ရန်ကုန်ရောက်လျှင် အမြဲပင် တည်းခိုနေကြ ဖြစ်လေသည်။ ဖခင်ဦးမောင်မောင်ဦး မရှိတော့သည့်နောက်ပိုင်းတွင် နီလာ၏မိခင်ဖြစ်သူ ဒေါ်ရီပြုံးက မင်္ဂလာဈေးရှိ အထည်ဆိုင်ကို ဦးစီး၍ လုပ်ကိုင်ခဲ့ရလေသည်။

ကံတူအကျိုးပေးလို့လားတော့ ပြောရမည်လား မသိ။ နီလာ၏ဖခင်ဆုံးပြီး တစ်နှစ်ကျော်ကျော်လောက် အကြာတွင် အန်ကယ်ထွန်း၏ ဇနီးကလည်း နယ်တွင် ကွယ်လွန်သွားခဲ့ရပြန်သည်။ ဒီတော့ အန်ကယ်ထွန်းက သားတစ်ယောက်နှင့် မုဆိုး ဖို ဖြစ်ခဲ့ရလေသည်။ နီလာတို့ကို အကြောင်းကြားခဲ့သော်လည်း အန်ကယ်ထွန်း၏ဇနီး ကွယ်လွန်ရာသို့ နီလာတို့က မရောက်ဖြစ်ခဲ့ချေ။ အဲဒီနောက်တွင်လည်း အန်ကယ်ထွန်းက ရန်ကုန်ရောက်လျှင် နီလာတို့အိမ်သို့ ရောက်မြဲတိုင်းရောက်ကာ တည်းခိုလေ့ရှိသည်။

ယခုတစ်ခေါက်လာတော့ အန်ကယ်ထွန်းက သူ၏ သားလေးကိုပါ ခေါ်လာခဲ့သည်။ အလုပ်ကိစ္စနှင့်သာ ရန်ကုန်သို့ လာတတ်သော အန်ကယ်ထွန်းက သူ၏သားကို ခေါ်လာလေ့မရှိသဖြင့် နီလာတို့က ယခုမှ အန်ကယ်ထွန်း၏ သားကို တွေ့ဖူးမြင်ဖူးကြရသည်ဖြစ်သည်။ ကောင်လေးက အသက် (၁၉) နှစ်ကို ပြီးခဲ့သော လကမှပြည့်၍ ယခု အသက် (၂၀) ထဲသို့ ဝင်ရုံသာရှိသေးသည်ဟု အန်ကယ်ထွန်းက ပြောသည်။ သူ့နာမည်က မိုးလှိုင်ကျော် တဲ့။

တွေ့တွေ့ချင်းဘဲ နီလာက တစ်ဦးတည်းသောသမီး ဖြစ်ကာ မွေးချင်းမရှိဘဲ အဖော်မဲ့ခဲ့ရသောကြောင့်လား မသိ။ မိုးလှိုင်ကျော်ကို ခင်မင်မိသည်။ အန်ကယ်ထွန်းက မော်လမြိုင်မှနေ၍ တာချီလိတ်သို့ ပြောင်းရွှေ့၍ တာဝန်ထမ်းဆောင်ရမည် ဖြစ်သောကြောင့် မိုးလှိုင်ကျော်ကို နီလာတို့အိမ်တွင် နေထိုင်ရန် ထားခဲ့မည်ဖြစ်သည်။ တက္ကသိုလ်တတိယနှစ်သို့ ရောက်နေပြီဖြစ်သော မိုးလှိုင်ကျော်က နီလာတို့အိမ်တွင်နေ၍ ကျောင်းတက်ရန်ဖြစ်သည်။

နီလာတို့ သားအမိနှစ်ယောက်စလုံးကပင် မိုးလှိုင် ကျော်ကို သူမတို့အိမ်တွင် အတူနေထိုင်ရန် လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ သဘောတူလက်ခံခဲ့သည်။ နီလာအနေနှင့်ကလည်း မောင်လေးတစ်ယောက်ကို ကောက်ရလိုက်သလိုပင် ခံစားလိုက်ရကာ ရင်ထဲတွင် ကြည်နူးမိခဲ့ရတာ အမှန်ပင်ဖြစ်သည်။

နီလာက မိုးလှိုင်ကျော်ထက် အသက် (၄) နှစ်ကျော်ကျော် ကြီးပြီး၊ ဘွဲ့ရခဲ့တာပင် (၃) နှစ် ရှိခဲ့ပြီဖြစ်သည်။ ဒီတော့လည်း နီလာက မမကြီးပေါ့။ ထို့ပြင် အံ့သြစရာကောင်းလောက်အောင်ပင် တိုက် ဆိုင်မှုတစ်ခုကလည်း ရှိနေပြန်ပါသည်။ ထိုအကြောင်းအရာကတော့ မိုးလှိုင်ကျော် ယူထားသော ဘာသာက နီလာယူထားသော ဘာသာနှင့် အတူတူဖြစ်ပြီး နီလာက ယခုအခါ မဟာဘွဲ့ အတွက် ကျမ်းပြုကာလပင် ရောက်နေပြီ ဖြစ်သည့်အတွက် အန်ကယ်ထွန်းက မိုးလှိုင်ကျော်ကို စာပြဖို့တာဝန်ကိုပါ နီလာအား ပေးအပ်ခဲ့လေသည်။

နောက်တစ်နေ့တွင် မိုးလှိုင်ကျော်၏ ကျောင်းကိစ္စ အ၀၀ကို အန်ကယ်ထွန်းနှင့် နီလာတို့က မိုးလှိုင်ကျော်နှင့်အတူ လိုက်လံဆောင်ရွက်ပေးခဲ့သည်။ နီလာတို့အိမ်တွင် အန်ကယ်ထွန်းက (၂) ညအိပ်နေ ပြီး သူပြောင်းရွှေ့တာဝန်ထမ်းဆောင်ရမည့် တာချီလိတ်မြို့သို့ ထွက်ခွာသွားပါတော့သည်။ ခါတိုင်းအချိန်များတွင် သားအမိနှစ်ယောက်ထဲ ခြောက်ကပ်ကပ်ဖြင့် ရှိနေခဲ့သော နီလာတို့အိမ်သို့ မိုးလှိုင်ကျော် ရောက်လာသဖြင့် စိုစိုပြေပြေလေး ဖြစ်ခဲ့ရသည်။

မနက်မိုးလင်းလျင် အိမ်က ဆန်နီကားလေးကို ကိုယ်တိုင်မောင်း၍ ဒေါ်ရီပြုံးက ဆိုင်ထွက်သည်။ အပြင်သွားစရာ မရှိသောရက်များတွင် အိမ်တွင်နီလာက တစ်ယောက်တည်း အထီးကျန်ကာ ကျန်ရစ်ခဲ့တာက များသည်။ တခါတရံမျိုးတော့လည်း နီလာက မိခင်ဖြစ်သူ ဒေါ်ရီပြုံးနှင့်အတူ ဆိုင်လိုက်၍ ထွက်တတ်ပါသေးသည်။ ဒါပေမဲ့ သူမဘာမျှမလုပ်တတ် နားလည်း နားမလည် ဆိုင်တွင် တစ်နေကုန် ငုတ်တုတ်ထိုင်ပြီး စားချင်ရာစားကာ ဈေးသိမ်းတော့ မိခင်ဖြစ်သူနှင့်အတူ ပြန်ခဲ့ရသည် ချည်းဖြစ်သည်။

ဆိုင်တွင်တစ်နေ့လုံး ဘာမျှမလုပ်တဲ့သူက ညနေအိမ်ပြန်ရောက်လျှင် ခေါင်းကကိုက်တတ်သေးသည်။ ဒီတော့ မိခင်ဖြစ်သူက နီလာကို ဆိုင်သို့မခေါ်တော့ဘဲ အိမ်တွင်သာ နီလာက တကိုယ်တည်း ကျန်ခဲ့ရတော့သည်။ အခုအိမ်တွင် မိုးလှိုင်ကျော်က ရှိနေတော့ နီလာအတွက် စကားပြောဖော်ရသည်။ အိမ်မှာ ကျန်ရစ်ခဲ့ပေမဲ့ လည်း မပျင်းတော့ ..။

ပြီးတော့ မိုးလှိုင်ကျော်က မွန်မွန်ရည်ရည်လေး ဖြစ် သည်။ နီလာတို့သားအမိကိုလည်း အထူးပင် ခင်မင်သည်။ အိမ်တွင်လည်း အလကား ထိုင်မနေတတ်။ သူလုပ်နိုင်တာ သူကူညီနိုင်တာမှန်သမျှကို ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဇိုးဇိုးဇတ်ဇတ် ထ၍ လုပ်ပေးတတ်သည်။ နီလာအပြင်သို့ သွားစရာရှိ၍ သူကျောင်းအားရက် နှင့် ကြုံရင်လည်း မိုးလှိုင်ကျော်က အဖော်အဖြစ် လိုက်ပါပေးတတ်သည်။ တစ်နေ့ထက်တစ်နေ့ တစ်ရက်ထက်တစ်ရက် နီလာနှင့် မိုးလှိုင်ကျော်တို့သည် ပို၍အနေရင်းလာကြကာ ပို၍လည်း တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ခင်မင်၍ လာခဲ့ရသည်။ ဒါပေမဲ့လည်း တစ်ခါတစ်ခါတွင်တော့ မိုးလှိုင်ကျော်က သူမအပေါ် တစ်မျိုးလေးပင် ဖြစ်သည်ဟု နီလာ တွေးမိသည်။

တခါတရံမျိုးတွင် မိုးလှိုင်ကျော်က သူ၏ အရောင်တဖိတ်ဖိတ်လက်၍နေသော သူ၏ မျက်လုံးရွဲကြီးများဖြင့် နီလာ၏ တကိုယ်လုံးကို သိမ်းကြုံး၍ ခဏကြာသည်ထိ စူးစိုက်စွာ ကြည့်တတ်သည်။ ဒီလိုအခါမျိုးတွင် နီလာက မသိဟန်ဆောင်၍ နေခဲ့သော်လည်း နီလာ၏ရင်ထဲတွင်တော့ တလှိုက်လှိုက် ခံစားခဲ့ရလေသည်။ သို့သော်လည်း နီလာကတော့ ငါစိတ်ထင်လို့ဖြစ်မှာပါ ငါထင်သလိုလည်း မဟုတ်နိုင်ပါဘူး ဟူ၍ အဖြစ်မှန်ကို ဖုံးကွယ်ကာ သူမ၏ရင်ထဲမှ ခံစားလိုက်ရသည်တို့ကို ချေဖျက်ခဲ့သည်ချည်းပင် ဖြစ်သည်။

အပျိုတောင်မှ အပျိုကြီးစာရင်းဝင်လောက်နေပြီ ဖြစ်သော နီလာ၏ အတွေးထဲ စိတ်ကူးထဲတွင် မိုးလှိုင်ကျော်ကို တခါတရံမျိုးတွင် ခဏတဖြုတ် စိတ်ကူးခဲ့ဖူးတာတော့ အမှန်ပါ။ ထိုစိတ်ကူးလေးတွေ၏ အဆုံးတွင်တော့ နီလာတစ်ယောက် အို မဟုတ်သေးပါဘူး ဟု ဆိုကာ ရှက်သွေးဖြာခဲ့ရသည်ချည်းဖြစ်သည်။ ဒီလိုအတွေး ဒီလိုစိတ်ကူးမျိုးကို နီလာတစ်ယောက် တစ်ကြိမ်မက စိတ်ကူးခဲ့ရသည်။

ထိုကဲ့သို့ပင် မျိုးလှိုင်ကျော်ကလည်း သူမကို သူမ၏ ရင်ထဲထိ စူးနစ်ရောက်ရှိခဲ့ရသော အကြည့်မျိုးဖြင့် မကြာခဏ ကြည့်တတ်သည်သာ ဖြစ်သည်။ မိုးလှိုင်ကျော်မှာ မွန်မွန်ရည်ရည်ဖြင့် ရိုးရိုးသားသား ရှိတာကတော့ မှန်ပါသည်။ ဒါပေမဲ့ ကောင်လေးက မခေဟု နီလာတစ်ယောက် မှတ်ချက်ချမိသည့်အပြင် သူမ၏ တစွန်းတစ အတွေးလေးကလည်း တကယ်လို့များ သူမစိတ်ကူးမိထားသလို တကယ်များဖြစ်နေခဲ့ရင် .. ဟူသော အတွေးလေးကိုလည်း တစွန်းတစ တွေးခဲ့မိပါလေတော့သည်။

မိုးလှိုင်ကျော်တစ်ယောက် နီလာတို့အိမ်သို့ ရောက် ခဲ့သည်မှာ (၂) လကျော် (၃) လနီးပါးပင် ရှိခဲ့ပြီဖြစ်သည်။ ဒီနေ့ မနက်စောစော (၅) နာရီလောက်မှာပင် တာချီလိတ်မှလာသော အန်ကယ်ထွန်းတစ်ယောက် အိမ်သို့ ရောက်လာခဲ့သည်။ သူ၏သားဖြစ်သူ မိုးလှိုင်ကျော် အတွက်ရော နီလာတို့သားအမိအတွက်ပါ ပစ္စည်းတွေ တပုံတပင် ဝယ်ခြမ်း၍ လာခဲ့သည်။

အန်ကယ်ထွန်းရောက်လာတော့ နီလာတို့ (၃) ယောက်စလုံးပင် အိပ်ယာမှ နိုးဖြစ်ကြသည်။ အဲဒီနောက် မနက်စာစားပြီး (၈) နာရီလောက်တွင်တော့ အလုပ်ကိစ္စရှိသော အန်ကယ်ထွန်းက နီလာ၏မိခင် ဒေါ်ရီပြုံး၏ ဆန်နီပစ်ကတ်ကားလေးကို မောင်း၍ ဒေါ်ရီပြုံးဈေးသို့ အသွားတွင် တစ်ခါတည်းလိုက်ပါ၍ သွားလေသည်။ အိမ်တွင် မိုးလှိုင်ကျော်နှင့် နီလာတို့ (၂) ယောက်ထဲသာ ကျန်ခဲ့ကြသည်။

လူကြီးတွေ အပြင်သို့ ထွက်ခွာသွားကြပြီးသည့် အချိန်တွင် နီလာက သိမ်းစရာပစ္စည်းများကို သိမ်းသည်။ ဆေးစရာပစ္စည်းများကို ဆေးသည်။ ပြီးတော့ တစ်အိမ်လုံးကို တံမြက်စီးလှည်းသည်။ ထိုသို့လုပ်နေရင်း မိုးလှိုင်ကျော်ကို သတိရ၍ ကြည့်မိလိုက်တော့ မိုးလှိုင်ကျော်သည် သူ၏ အခန်းထဲတွင်ပင် ရှိ နေကြောင်း အရိပ်အယောင် တွေ့လိုက်ရသည်။ လုပ်စရာရှိတာတွေ လုပ်ပြီးသွားတော့ နီလာတစ် ယောက် ရေချိုးခန်းထဲသို့ ရေဝင်ချိုးလိုက်တော့သည်။

“ အို ..”

အသံလေးကတော့ ထွက်၍မလာပါ။ ဒါပေမဲ့ ရင်ထဲ တွင်တော့ လှိုက်ကနဲ ဖြစ်၍သွားရသည်။ နီလာ၏ ဝိုင်းစက်သော မျက်လုံးအစုံက ပြူးကျယ်၍သွားသည်။ လေးကိုင်းသဖွယ် ညွှတ်ကွေးသော နှုတ်ခမ်းလေးအစုံကလည်း ဝိုင်းဝန်းလျှက် ဖြစ်သွားရပါသည်။ ထူးကဲသော မျက်ခုံးမွှေးလေးနှစ်တန်းကမူ အထက်သို့ ပင့်တက်၍သွားရသည်။ ခေါင်းတွင် စည်းတုပ်၍ အုပ်ဆောင်းလေးအသွင် ဖောင်းချည်ထားသော သဘက်လေးအောက်မှ နသယ်စပ်ရှိ ဆံစလေးများသည် ရေစိုလျှက် နားထင်တွင် ကပ်၍နေသည်။ ရေစက်ရေပေါက်လေးများက ဖောင်းမို့၍နေသော သူမ၏ ပါးစုံ့လေးနှစ်ဖက်ပေါ်နှင့် တင်းအစ်၍နေသော ရင်သားအစုံပေါ်တို့၌ ပုလဲလုံးလေးများပမာ တွဲခိုနေသည်။ ပြည့်တင်းသော ပါးစုံ့လေးနှစ်ဘက်ပေါ်တွင် ရိပ်ကနဲ ပြေးသွားသော ပန်းဆီရောင် အရှက်ရိပ်တို့က ပေါ်လွင်ထင်ရှားသွားရသည်။

“ အာ .. ဆောရီး . .မမ”

အားနာစွာ ပြုံးလိုက်သော မိုးလှိုင်ကျော် အပြုံးက မပီမပြင် ခပ်မဲ့မဲ့အသွင်ဖြင့် အပြစ်ရှိသူတစ်ဦးပမာ မျက်လုံးလေးတို့ ဝိုင်းဝိုင်းလည်သွားကြရသည်။ ၃၄၊ ၂၁၊ ၃၅ အချိုးအစားဖြင့် ဝင်းဝါဝါလေးရှိနေသော နီလာကို စက္ကန့်ပိုင်းမျှငေးမောလျှက် တွေဝေကာရပ်တန့်၍နေလိုက်မိခြင်းကပင်လျှင် သူ့အတွက် ပြစ်ဒဏ်ခတ်ခံလိုက်ရသော ကာလလေး ဖြစ်သွားခဲ့ရသည်။

ရေချိုးခန်းထဲမှ ထွက်၍လာသော နီလာ တကိုယ်လုံးတွင် ရေစက်ရေပေါက်လေးများမှာ တွဲခိုဆဲပင်ရှိသေးသည်။ နီလာ၏ခါးတွင် ဖြစ်သလို ပတ်စည်းထားသော မျက်နှာသုတ်ပုဝါ အကြီးကြီးက နီလာ၏ ခန္ဓာကိုယ် အရှေ့ပိုင်းကိုသာ လုံခြုံစွာ ဖုံးဖိထားနိုင်သည်။ မို့ဝင်းအိစက်သော အသားစိုင်တို့ဖြင့် စိုပြေလှပနေသော ရင်ညွန့်အထက်နှင့် ဒူးဆစ်လေးများအထက် လေးလက်မလောက်မှ ခြေဖျားသို့တိုင် ဘာဆိုဘာမှ အကာအကွယ်မရှိဘဲ ပင်ကိုယ်အသားအရည် နုပျိုစိုပြေခြင်းကို တအံ့တသြ တမေ့တမောကြီး တွေ့ရခြင်းဖြစ်သည်။ အမှန်ဆိုတော့လည်း ရေချိုးခန်းနှင့် နီလာ၏ အိပ်ခန်းက ခြေလှမ်း (၇) လှမ်း (၈) လှမ်းထက် ပိုပြီးမသွားရ။ ထို့ပြင် သူမရေမချိုးမှီ မိုးလှိုင်ကျော်က သူ့အိပ်ခန်းထဲတွင် ငြိမ်ချက်သား ကောင်းနေတော့ နီလာတစ်ယောက် ပေါ့ဆ၍သွားမိခဲ့ရသည်။

“ ဟင် .. လက်ထဲက ကင်မရာကြီးနဲ့ပါလား .. မမကိုများ ရိုက်ဦးမလို့လား”

အရှက်ပြေ ပြောမိပြောရာ ပြောလိုက်မိခြင်းဖြစ်သည်။

“ ဟုတ်တယ် မမ .. ဖေဖေဝယ်လာတာလေ။ အဲဒါ အခု မမကို ရိုက်မလို့ ..”

“ အို ..”

နီလာတစ်ယောက် သူမကိုယ်သူမ ငုံ့၍ တစ်ချက်ကြည့်လိုက်မိကာ တကယ်ပင် ရင်ထဲတွင် ထိတ်ကနဲဖြစ်သွားရသည်။

“ ဒါဆိုလည်း နောက်ပြီးမှ ရိုက်နော်”

နီလာ၏ အသံလေးက ပို၍ တိမ်ဝင်သွားပြီး လှုပ်ခတ်၍နေသည်။ ပြောပြီးသည်နှင့် မမသည် ခန္ဓာကိုယ်ကို ပို၍ကြုံ့ကာ သူ၏ရှေ့မှ ဖြတ်ကျော်သွားလိုက်သည်။ ဆပ်ပြာမွှေးရနံ့လေးက ချိုသင်းစွာဖြင့် သူ၏ရင်တွင် စွဲ၍ကျန်ရစ်သည်။

“ မမ .. ခဏလေး..”

မိုးလှိုင်ကျော်၏ အသံလေးက ရုတ်တရက် ထွက် ပေါ်လာတော့ နီလာ၏ ခြေလှမ်းများက ရပ်လိုက်ရင်း သူ့ဘက်သို့ မျက်နှာလေးတစ်ခုထဲ လှည့်လိုက်သည်။ သူ၏ အသံလေးက လှုပ်ခတ်၍နေသည်။

“ ဘာလဲဟင် ..”

နီလာက တိုးတိုးလေး ပြန်မေးလိုက်သည်။

“ ဒီပုံစံနဲ့လုပ်ရရင် ကောင်းမလားလို့ ..”

“ ဟင် ..ဘာ .. ဘာ .. ရယ်”

မိုးလှိုင်ကျော်က နီလာကို အထိတ်တလန့် ပြန်ကြည့်ပြီး ကမန်းကတန်း ဖြေရှင်းရန် ကြိုးစားလိုက်သည်။ စကားလုံးတို့က ရုတ်တရက် ရှာ၍မရ။ ခန္ဓာကိုယ်ကို တစ်စောင်းလေး သူ့ဘက်သို့လှည့်လိုက်ရင်း သူ့ကိုဝေခွဲမရသလို တည်တည်လေးနှင့် ကြည့်နေသော နီလာ့အကြည့် နီလာ့ကိုယ်နေဟန်ထားက ခါးလေး လိမ်ကာ တစောင်းလေး ..။

“ ဖျပ် ..”

မိုးလှိုင်ကျော်၏ လက်ထဲမှ ကင်မရာလေး မီးလင်းသွားသည်။

“ ကျွတ်.. မင်းကတော့ကွယ်”

နီလာ၏ မျက်နှာရဲရဲတွတ်အောင် နီ၍ သွားသည်။

“ အခုလိုပုံမျိုး .. ဘယ်သူမှ မရိုက်ဖူးဘူး”

မိုးလှိုင်ကျော်က ကလေးဆန်ဆန် ကျေကျေနပ်နပ်ကြီး လက်မထောင်၍ ပြောလိုက်သည်။

“ ကိုင်း .. ဒါဖြင့်လည်း ဒီဖက်ရှင်ဘဲ ရိုက်လေ”

နီလာက ရင်လေးကော့ပြီး ခပ်နွဲ့နွဲ့လေး ပြန်လှည့် ကာ ခပ်ငေါ့ငေါ့လေး ပြောလိုက်သည်။ မိုးလှိုင်ကျော်က ရယ်လိုက်သည်။ နီလာ ရွဲ့ပြောလိုက်တာမှန်း သူသိသည်။

“ ဆောရီးပါမမ .. မမ .. မကြိုက်ရင် မရိုက်တော့ပါဘူး”

ပြောလိုက်ပေမဲ့လည်း မိုးလှိုင်ကျော်က နီလာ၏ရှေ့မှ ထွက်မသွား။ နီလာက သူ့မျက်နှာလေးကို ခပ်တွေတွေလေး လုပ်ကာ စေ့စေ့စပ်စပ်လေး ကြည့်လိုက်သည်။ ယောက်ျားလေးဖြစ်ပြီး မိုးလှိုင်ကျော်၏ ပါးလေးတွေက ရဲ၍နေသည်။ မျက်ခုံးကောင်းကောင်း နှာတံပေါ်ပေါ် နှုတ်ခမ်းလေးတွေက နီစွေး၍ ဖူးကြနေသည်။

“ စိတ်ကောက်တာလား .. မဟုတ်ပါဘူးနော်”

နီလာက အခန်းထဲ မဝင်သေးဘဲ အခန်းတံခါးဘောင်ကို ကိုယ်တခြမ်းယိုင်နွဲ့ကာ မှီလိုက်ရင်း မေးလိုက် သည်။

“ အာ .. မဟုတ်တာ .. ကျနော်ရိုင်းသွားမိတာပါ”

“ ရိုင်းတယ် .. အို .. မမ အဲဒီလို မပြောဘူးနော်”

တံခါးဘောင်ကို မှီထားရာက ကိုယ်ကို ပြန်မတ်ပြီးခပ်မြန်မြန်လေး ပြောသည်။

“ ဟုတ်ပါတယ် .. မမက ရိုင်းတယ်လို့ မပြောပါ ဘူး ..”

စကားပြောနေစဉ် မိုးလှိုင်ကျော်၏ မျက်လုံးအစုံက အရင်းပိုင်း တုတ်ခဲသွားသော နီလာ၏ ပေါင်တံအုံကြီးဆီသို့ ရောက်၍နေသည်။ သူ၏ရင်မှာ တဒိတ်ဒိတ်ဖြင့် ပူလောင်သော အငွေ့အသက်တို့က ရင်ဝတွင် လှိုက်ဆူ၍နေသည်။ မမကဲ့သို့ ဖြောင့်စင်း ကျော့ရှင်းသော ခန္ဓာကိုယ်အချိုးအစားနှင့် မိန်းကလေးမျိုးကို သူက စိတ်ဝင်စားသည်။

“ ဒီလိုဘဲ .. ရိုက်မှာလား .. ဟင်”

တခဏအတွင်းမှာပင် တဖျတ်ဖျတ် ပြောင်းလဲ၍ သွားရသော သူမ၏စိတ်အစဉ်ကို သူမဘာသာ အံ့သြ၍ သွားရသည်။

“ မမစိတ်ရဲရင် ဒီလိုဘဲ ရိုက်ချင်တယ်”

“ ဖြစ်ပါတယ် .. အဟင်း .. ဘာမှဖြစ်တာမှ မဟုတ်တာ”

မျက်နှာက နီရဲရဲလေးဖြစ်သွားရင်း သူမကိုယ်လည်း သူမ အားတင်းကာ ပြောလိုက်သည်။ ပြီးတော့ နီလာသည် အိန္ဒြေမပျက် သူမ၏ ခြေတစ်ဖက်ကို သူမ၏နောက်ရှိ တံခါးဘောင်သို့ ကွေး၍ ထောက် လိုက်သည်။ သူမ၏ ကိုယ်ပေါ်တွင် ရစ်ပတ်ထားသော သဘက်က ဒေါင့်တန်းဆွဲပြီး အလယ်က လှစ်ဟသွားကာ ခပ်မဲမဲလေးဖြစ်နေသော ပေါင်ရင်းဆီ မြင်နေရသည်။ မိုးလှိုင်ကျော်၏ လည်ချောင်းဝ၌ တစ်ဆို့ဆို့ဖြစ်၍ သွားရသည်။

“ ဒီပုံ .. ဘယ်နဲ့လဲ ..ဟင်”

“ လှတယ် .. မမ .. အဲဒီအတိုင်းနေ”

“ ဟိတ် .. အရှေ့တည့်တည့်က မရိုက်နဲ့လေကွာ.. လူနောက် ..”

သူမ၏ရှေ့တဲ့တဲ့သို့ ရွေ့လာသော မိုးလှိုင်ကျော်ကို နီလာက သူမ၏ ခြေထောက်လေးကို ပြန်၍ချပြီး ဆီးခုံလေးကို လက်ဝါးလေးနှစ်ဖက်ဖြင့် အုပ်ရင်း ခါးလေးကုန်းကာ ပြောလိုက်သည်။ ကုန်းလိုက်သော မမ၏ ဖွေးနှစ်၍နေသော ရင်နှစ်မွှာမှာ တွဲလောင်းလေးနီးပါး ဖြစ်သွားကာ ပို၍ ဖြိုးအိသွားရသည်။

“ ဖျပ် ..”

“ ရတယ် ..ဒီပုံကမှ ပိုလှတာ”

“ ဟယ် .. ကောင်စုတ်လေး ခစ် .. ခစ်”

နီလာက သတိရဟန်နှင့် သူမ၏ နို့နှစ်လုံးကို ပြန် လည်သိမ်းစုပြီး သူမ၏ မျက်နှာလေးမှာ ခပ်ပျက်ပျက်ဖြင့် စူအောင့်အောင့်လေး ပြောလိုက်သည်။ မိုးလှိုင်ကျော်က နှစ်လိုဖွယ်ကောင်းသော သူ၏ စွဲဆောင်မှု အပြည့်ပါသည့် အပြုံးလေးကို နီလာဆီသို့ စေလွှတ်လိုက်သည်။

“ အဲဒီလို စိတ်ကောက်တဲ့ ပုံလေးကိုက တစ်မျိုးလှတာ”

“ သွား .. ကောင်စုတ်လေး”

“ ဟိုဖက်လှည့်လိုက်လေ .. မမ .. အင်း.. ဟုတ်ပြီ ”

လှည့်လိုက်တော့ ပေါင်တန်အလယ်လောက်ထိရှိတဲ့ သဘက်အောက်က ပေါင်တန်ကြီးတွေက ဖွေးဥပြီး နေသည်။ အဲဒီအထက်မှာတော့ ဝိုင်းစက်အိဖြိုးသော တင်ပဆုံကြီးတွေ ဖြစ်သည်။ နီလာ၏ တင်ပါးကြီးတွေက ဝိုင်းစက်နေရုံတင်မကဘဲ ဘေးကိုတစ်ပြီး ခါးမှာသိမ်သွားတဲ့ အချိုးအဆစ်က ကျောက်ဆစ်ရုပ်လေးတစ်ရုပ်လို လှပ၍ နေသည်။ မိုးလှိုင်ကျော်က နီလာ၏ အနေအထားကို ကြည့်ကာ ကင်မရာကို ချိန်နေရင်းက ..

“ ဒီခါးမျိုးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ကိုင်ပြီး လေးဘက်ကုန်းပြီး လိုးလိုက်ရင် ..”

ဟူသော အတွေးကြမ်းက ဝင်၍ လာသေးသည်။ ဒီလိုစိတ်မျိုးတွေ ပေါ်လာအောင်လည်း နီလာ၏ တင်က ကား၍ လုံးတစ်ဖောင်းမို့လို့နေသည်။ ခါးကလည်း သေးသေးလေး ဖြစ်သည်။ အခုလည်း နီလာက သူ့ဖင်ကို ဓါတ်ပုံရိုက်မယ်မှန်းသိလျှက်နဲ့ လှည့်၍ပြနေသည်။ သူမ၏ မျက်နှာက မခို့တရို့ လေး ကော့ရွှမ်းသော မျက်တောင်ကော့ကြီးတွေကို ခပ်စင်းစင်းလုပ်ပြထားပုံကိုက စွဲမက်စရာကြီး ဖြစ်နေသည်။

“ တော်ပြီကွယ် .. အဝတ်လဲလိုက်ဦးမယ်”

“ ဒီတစ်လိပ်ကုန်အောင်တော့ လုပ်ရအောင် မမရယ်”

“ အိုး .. အဟုတ်လား”

“ ဘာလဲ မမက ကျနော့ကို မယုံလို့လား”

“ မယုံရင် အိပ်ခန်းထဲတောင် အဝင်မခံဘူး သိလား”

“ အာ .. ဟား .. မမ . ကျနော့်ကို ယုံတာ မှားသွားပြီ”

“ ဘယ်လို ..”

“ ဟုတ်တယ် .. ဓါတ်ပုံသာရိုက်နေသာ ကျနော့်စိတ်တွေက လျှောက်ပြီးတွေးနေတာ .. မမမှ မသိတာ”

“ သွား .. ကောင်စုတ်လေး .. စိတ်နဲ့ပြစ်မှားနေ တယ်ပေါ့ .. ဟင်း”

“ ဟဲ..ဟဲ .. မမက သဘောပေါက်သားဘဲ”

“ တော်ပြီ..တော်ပြီ .. အဝတ်လဲတော့မယ်”

နီလာသည် သူမ၏အိပ်ခန်းထဲသို့ ဝင်၍သွားသည်။ မိုးလှိုင်ကျော်တစ်ယောက် ရင်ထဲတွင် လှိုင်းထရင်း လှုပ်ရှားသော စိတ်ဖြင့် ကျန်ရစ်သည်။ ခဏအကြာ၌ နီလာသည် အိပ်ခန်းထဲမှ ပြန်၍ ထွက်လာသည်။

“ ဟင်.. လှလည်းမလှတော့ဘူး”

ခပ်စူစူပြောလိုက်သော မိုးလှိုင်ကျော်၏ လေသံကြောင့် နီလာက ခပ်ဟက်ဟက်လေး ရယ်လိုက်သည်။

“ မင်းကို ကြောက်လို့”

နီလာက ထဘီပွင့်ရိုက်လေးနှင့် ယောက်ျားဂျင်းရှပ် ဖားဖားကြီးကို ဝတ်ထားသည်။

“ ကျနော် ဓါတ်ပုံ မရိုက်ရတော့ဘူးပေါ့”

“ အိုး .. ရိုက်လေ .. ဒီလိုပဲရိုက်ပေါ့ .. မရဘူးလား”

နီလာ ပညာပြလေပြီ ..။ မိုးလှိုင်ကျော်၏ စိတ်ထဲတွင် မချင့်မရဲဖြစ်၍လာရသည်။ သူသည် အိပ်ခန်းဝတွင်ပင် ရှိနေသေးသော နီလာ၏ရှေ့သို့ တိုးကပ်လိုက်သည်။ သင်းထုံသော ရနံ့တို့က သူ၏ ရင်ကို ရိုက်ခတ် တို့ကစား၍လာသည်။ နီလာ၏ ဖြူနုသော လက်မောင်းမှ အမွှေးလေးများကိုလည်း အနီးကပ် တွေ့ရသည်။ ပါးပြင်စိမ်းစိမ်းလေးပေါ်တွင် ခပ်ပါးပါးလေး ပွတ်၍လာသော သနပ်ခါးရည်ကျဲလေးက သူမ၏ မျက်နှာလေးကို ပို၍ ချစ်စရာ အသွင်ကိုဆောင်နေစေသည်။ တခဏအတွင်းမှာပင် မိုးလှိုင်ကျော်၏ ရင်ထဲသို့ စိတ်ရိုင်းတွေက တားမနိုင်ဆီးမရ ဝင်၍လာသည်။

“ မမ .. ကို ချစ်တယ်ဗျာ”

“ ဘာ ..””

ဆိုင်းမဆင့်ဗုံမဆင့် ပြောလိုက်သော စကားက အ တင့်ရဲလွန်းလှသည်။ ကြားလျှင်ကြားလိုက်ရခြင်း မာနအခံလေးဖြင့် ဒေါသက ထောင်းကနဲ ဖြစ်သွားရသည်။ မိုးလှိုင်ကျော်က သူ၏စကားကို ပြောလိုက်ပြီးသည်နှင့် နီလာ၏ရှေ့သို့ ထပ်၍ တိုးကပ်လာသဖြင့် နီလာက

“ ဘာ”

ဟု ရေရွတ်ရင်း နောက်သို့ တစ်လှမ်းဆုတ်လိုက်ရ သည်။ သူမက အိပ်ခန်းထဲသို့ ပြန်၍ရောက်သွားရသည်။ မိုးလှိုင်ကျော်က နောက်သို့ ဆုတ်သွားသော သူမ၏ရှေ့သို့ ခြေတစ်လှမ်းထပ်၍ တက်ကာ တိုးလိုက်ပြန်သည်။ ဒီတော့လည်း နီလာက နောက်သို့ထပ်၍ တစ်လှမ်း ဆုတ်လိုက်ရပြန်သည်။

ဗြုန်းကနဲသာ ဒေါသထွက်သွားရပေမဲ့ သေချာတွေး ကြည့်ပြန်တော့လည်း ဒီလိုစကားမျိုးကို မိုးလှိုင်ကျော်၏ နှုတ်ဖျားမှ တချိန်ချိန်တွင် ထွက်ပေါ်၍ လာမည်ကို နီလာက သိနှင့်ပြီးသား ဖြစ်သည်။ တခါတရံမျိုးတွင်ပင် မိုးလှိုင်ကျော်က သူမကို ဒီလို စကားမျိုးမှ ပြောထွက်ပါ့မလား ပြောရောပြောဖြစ်ပါ့မလားဟု နီလာတစ်ယောက် ပူပင်စိုးရိမ်မှုပင် ထားခဲ့ရသေးသည်။ အခုတော့ သူကပြောပြီ .. နီလာနားနှင့်ဆတ်ဆတ်ကြားလိုက်ရပြီ ..။ ဒါပေမဲ့ နီလာက မိန်းမသား ကိုယ့်ကိုယ်ကိုတော့ တန်ဖိုးထားရဦးမည်။

“ မင်း .. မင်း ..ငါ့အခန်းထဲက အခုထွက်သွား”

မိုးလှိုင်ကျော်၏ မျက်နှာလေးက ချက်ခြင်းဘဲ အုံ့မှိုင်း၍သွားရသည်။ ပြီးတော့ သူ့မျက်လုံးတွေက ရီဝေစွာဖြင့် နီလာ၏ မျက်လုံးလေးတွေကို ရင်ဆိုင်ကာ စိုက်ကြည့်၍ လာသည်။ တခဏအကြာမှာပင် သူ၏ရှေ့ ခြေတလှမ်းအကွာတွင် ရပ်နေသော နီလာ၏ရှေ့သို့ ဖြတ်ကနဲ တိုးကပ်လိုက်ရာက နီလာ၏ လက်တစ်ဖက်ကို လှမ်း၍ဆွဲလိုက်သည်။

“ အို .. လွှတ်..လွှတ် .. မင်း . အု ..အိ”

ငြင်းဆန်နေသော နီလာ၏ နှုတ်ခမ်းအစုံပေါ်သို့ မိုးလှိုင်ကျော်၏ နှုတ်ခမ်းတွေက အတင်းပင် ဖိကပ်၍ စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ သူ့လက်ကြီးတစ်ဖက်ကလည်း နီလာ၏ခါးကို ရစ်သိုင်းကာ ပွေ့ဖက်ထားလိုက်သည်။ ရုန်းကန်နေသော နီလာတစ်ယောက် သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို လှုပ်၍ပင်မရ။ သန်လိုက်တဲ့ ကောင်လေးဟု နီလာ့ရင်ထဲက တွေးလိုက်မိသည်။

ဒါပေမဲ့လည်း နီလာက သူမ၏ လက်တွေနဲ့ မိုးလှိုင် ကျော်၏ လက်တွေကို အတင်းပင် တွန်းဖယ်ကာ ရုန်းကန်နေသည်။ သူမကိုယ်သူမ တန်ဘိုးမဲ့သော အဖြစ်သို့ အရောက်မခံနိုင်ပါ။ အထင်သေးစရာ အဖြစ်မခံနိုင်ပါ။ နီလာက သူ့လက်တွေကို တွန်းဖယ်ကာ ရုန်းကန်နေသည်။ မိုးလှိုင်ကျော် စုပ်နမ်းနေသော သူမ၏ နှုတ်ခမ်းလေးနှင့် သူ့မျက်နှာနှင့် ထိစပ်၍နေသော သူမ၏ မျက်နှာလေးတို့ကို ရွေ့လျှား ဖယ်ရှားခြင်း မပြုမိသည်ကိုတော့ သူမကိုယ်သူမပင် သတိမထားမိပါ။ သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကြောင့် နီလာ၏ရင်ထဲက ကလီစာတွေကို လွင့်စင်ထွက်လုခမန်းဖြစ်အောင်ပင် ခံစားနေရသည်။

နီလာတကိုယ်လုံးလည်း တဖြေးဖြေး အားအင်တွေ ကုန်ခမ်း၍လာရသည်။ နုံးခွေချင်စိတ်ပင် ပေါက်၍လာသည်။ ကိုယ်လုံးက လှုပ်ရှား၍မရတော့။ မိုးလှိုင်ကျော်လက်တွေကို တွန်းဖယ်ရင်း သူမ၏ လှုပ်ရှား၍ရသော ခြေထောက်လေးတွေက လှုပ်ရှားရွေ့လျှားသည်။ သူမ ရုန်းလိုက် ဖယ်လိုက် တိုင်း မိုးလှိုင်ကျော်ကလည်း အတင်းကြုံး၍ ကြုံး၍ ဖက်လိုက်သဖြင့် နီလာ၏ ခြေထောက်လေးတွေက သူမ၏ ရှေ့ဖက်သို့ ရွေ့လျားခွင့်မရတော့ဘဲ နောက်ဖက်သို့သာ ရွေ့လျားနေရသည်။

သူတို့နှစ်ဦးသည် တဖြေးဖြေးနီလာ၏ နောက်ကျော ဖက်ဆီသို့ တစတစ ရွေ့လျှားလာရသည်။ သူမ၏ နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို ယက်ပေးပွတ်ပေးနေသော မိုးလှိုင်ကျော်၏လျှာကြောင့် ရင်ထဲတွင် ဖျတ်ဖျတ်လူးကာ လှိုက်မောလာရရင်း နီလာ၏ နောက်ကျောဖက်ပေါင်ဖျားလေသည် သူမ၏ ကုတင်လေးနှင့် ထိကပ်မိလာပါတော့သည်။

နီလာ၏ ဒူးဆစ်လေးတွေသည် မခိုင်ချင်တော့။ ယိုင် နဲ့၍နေချေပြီ။ သူမ၏ ဒူးဆစ်လေးတွေသာမက သူမ၏ စိတ်တို့သည်လည်း ချုပ်တီး၍မရတော့၊ ယိုင်နဲ့၍ ဖြစ်လာရချေပြီ။ မိုးလှိုင်ကျော်က နီလာ၏ နှုတ်ခမ်းလေးကို အတင်းပင် စုပ်နမ်းနေရင်း နီလာ၏ နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို ယက်ပေး ပွတ်ပေးနေရင်းက ဗြုန်းဆို မိုးလှိုင်ကျော်၏လျှာက သူမ၏ ပါးစပ်ထဲသို့ တိုးဝင်ကာ လှည့်မွှေယင်း ထိုးကော်ကာ ယက်ပါ တော့သည်။ နီလာ၏ ကိုယ်လုံးလေးဆတ်ကနဲ တုန်သွားရစဉ်မှာပင် မိုးလှိုင်ကျော်၏လျှာက သူမ၏လျှာကို တို့ထိကာ ကလိ၍ ယက်လိုက်တော့ နီလာ၏ လျှာဖျားလေးက မိုးလှိုင်ကျော်၏ လျှာဆီသို့ အလိုအလျောက်ပင် ကြကနဲတက်ကာ ထိကပ်သွားရင်း နီလာ၏ ဖြူဖွေးသွယ်လျှသော လက်လေးကလည်း မိုးလှိုင်ကျော်၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို ကြုံး၍ ဖက်လိုက်ပါတော့သည်။

ထို့နောက်တွင်တော့ မိုးလှိုင်ကျော်က သူမ၏ ကိုယ် လုံးလေးကို တဖြေးဖြေး ကုတင်ပေါ်သို့ ထိုင်၍ပေးရာ နီလာလည်း အလိုက်သင့်လေးပါသွားပြီး ကုတင်စောင်းတွင် ထိုင်ရက်လေး ဖြစ်သွားသည်။ ပြီးတော့ မိုးလှိုင်ကျော်က သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို သူ၏ ကိုယ်လုံးဖြင့် အသာအယာဖိ၍ ကုတင်ပေါ်သို့ ပက် လက်လှန်၍ပေးပြန်တော့ရာ နီလာ၏ လက်လေးများက မိုးလှိုင်ကျော်၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို ဖက်ရင်း ကုတင်ပေါ်သို့ တဖြေးဖြေး ပက်လက်လန်၍ကျသွားရာ သူမ၏ကျောပြင်လေးမှာ အိပ်ရာနှင့် ထိတွေ့မိစဉ်မှာပင် နီလာက ကုတင်စောင်းရှိ သူမ၏ ခြေထောက်တွဲလောင်းလေးကို ရုပ်သိမ်းကာ ကုတင်ပေါ်သို့ ဆွဲ၍တင်လိုက်ရင်း သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ကုတင်ပေါ်တွင် အလိုက်သင့်လေးပြုပြင်ကာ လှဲချ လိုက်သည်။

နီလာ၏ဦးခေါင်းလေးမှာ သူမ၏ ခေါင်းအုံးလေး ထက်သို့ ထိတွေ့ရောက်ရှိသွားစဉ်ခဏမှာပင် နီလာ၏ လက်လေးများက သူမ၏ကိုယ်ပေါ်သို့ ကပ်ရက်သား ပါလာသော မိုးလှိုင်ကျော်၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို တိုး၍ တင်းကြပ်စွာ ဖက်လိုက်ရာက သူမ၏ နှုတ်ခမ်းလေးများသည် မိုးလှိုင်ကျော်၏ နှုတ်ခမ်းတွေကို မက်မောစွာဖြင့် ပြန်လှန်ကာ စုပ်နမ်းလာပါတော့သည်။

သူမနှင့်အတူ ကုတင်ပေါ်သို့ ရောက်ရှိ၍ လာခဲ့ရပြီဖြစ်သော မိုးလှိုင်ကျော်ကလည်း နီလာ၏ ကိုယ်လုံးလေးဘေးမှ ဒူးထောက်လျက် မကျတကျလေးဖြစ်ကာ သူမ၏ ခန္ဓာကိုယ်အပေါ်ပိုင်းသို့ အုပ်မိုး၍ နှုတ်ခမ်းခြင်း စုပ်နမ်းနေရက်မှ သူ၏ လက်တစ်ဖက်သည် သူမ၏ကိုယ်ပေါ်တွင် ဝတ်ထားသော ဂျင်းရှပ်အင်္ကျီ၏ ကြယ်သီးများကိုစမ်း၍ တစ်လုံးချင်း ဖြုတ်လိုက်သည်။ ကြယ်သီးတွေအားလုံး ပြုတ်ကုန်တော့ ရှပ်အင်္ကျီ ရင်ဘတ်နှစ်ခြမ်းကို ဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက်စီသို့ ဖယ်ရှားလိုက်ပြီး မိုးလှိုင်ကျော်၏လက်က သူမ၏ ဝမ်းဗိုက်သားလေးကို လက်ဖဝါးဖြင့်အုပ်၍ ပွတ်ပေးလိုက်တော့ သူနှင့် နှုတ်ခမ်းခြင်း ဂဟေဆက်ထားသည့် နီလာ၏ ကိုယ်လုံးလေးသည် တွန့်ကနဲဖြစ်၍သွားသည်။

သူမ၏ ဝမ်းဗိုက်သားလေးပေါ်မှတဆင့် လျှောတိုက်ကာ ပွတ်သပ်ရင်း အပေါ်ဖက်သို့တက်၍သွားသော သူ၏လက်က အိထွေး၍ မို့မောက်နေသော အသားစိုင် နုနုတွေကို ဗြုံးကနဲ ထိတွေ့လိုက်မိတော့ရာ မိုးလှိုင်ကျော်ရင်ထဲတွင် လှိုက်ကနဲ ဖြစ်သွားရသလို နီလာ၏ ကိုယ်လုံးလေးသည်လည်း ဆတ်ကနဲဖြစ်၍သွားရသည်။ ပြီးတော့ မိုးလှိုင်ကျော်၏ အသိကလည်း မမသည် အောက်ခံပင် ဘာမျှဝတ်မထားပါလားဟု သိရှိလိုက်ရသည်။

လက်တစ်ဆုပ်စာထက်ပင် သာချင်နေသေးသော နီလာ၏ ရင်သားအစုံကို မိုးလှိုင်ကျော်က တစ်လုံးချင်း လက်ဖြင့်အုပ်ကိုင်ကာ ဖွဖွလေး ဆုပ်နယ်ပေးသည်။ တစ်လုံးပြီး တစ်လုံးရွေ့ပြောင်းကာ ဆုပ်နယ်နေရင်းက နို့အုံကြီးတွေ ထိပ်မှ နို့သီးလေးတွေကို စမ်းကာ နို့သီးထိပ်လေးတွေကို လက်မ လေးဖြင့် ပွတ်၍ပေးသည်။ ပြီးတော့လည်း လက်ဖဝါးထဲတွင် ထည့်ကာ လှိမ့်ပေးသည်။

နီလာ၏ခါးလေးသည် တတွန့်တွန့် ဖြစ်နေရသည်။ ခဏအကြာမှာပင် သူမ၏ အာရုံတွေအားလုံးက ဆုပ်နယ်ပွတ်သပ်ခြင်းခံနေရသည့် သူမ၏ ရင်သားတွေဆီ စုပြုံရောက်ရှိသွားရင်း မချိတင်ကဲဖြစ်ကာ ခံစားလာရတာကြောင့် နီလာသည် သူမ၏နှုတ်ခမ်းတွေကို မိုးလှိုင်ကျော်၏ နှုတ်ခမ်းတွေဆီမှ ဖြုတ်၍ခွာလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ကော့ရွှမ်းသော မျက်တောင်များ စင်း၍ကျနေသည့် သူမ၏ မျက်နှာလေးသည် ဘေးတစ်ဖက်သို့ စောင်းငဲ့ကာ လှည့်သွားသည်။

မိုးလှိုင်ကျော်သည် နီလာ၏နို့တွေကို ဆုပ်နယ်ပေးနေရာကပင် သူ၏ဦးခေါင်းမှာ ကြွ၍ထလာပြီး သူမ၏ နို့အုံကြီးတွေကို တပ်မက်စွာဖြင့် ကြည့်လိုက်သည်။ နီလာ၏ နို့အုံကြီးများက ဖြူဖွေး၍ နုညက်နေပြီး ညိုပြာသော သွေးကြောကြီးနှစ်ချောင်းက အကြောစိမ်းလေးများကို ယှက်ဖြာဝေထားသည်။ ကိုင်တွယ်ဆုတ်နယ်ရသည်မှာ မာတင်း၍ အိနေသည်။ နို့သီးခေါင်းလေးတွေက နီရဲ၍ နေသည်။ ထိုနို့အုံကြီးများအောက်မှ ပြားချပ်၍ တင်းမာနေ သော ဗိုက်သားဝင်းဝင်းလေးသည် နုညက်စွာဖြင့် တဖြေးဖြေး အောက်သို့ ပြေပြေလေး ဆင်းသွားရာမှ တစ်နေရာအရောက်တွင် ခုံးမောက်၍ တက်သွားသည်။ ပြီးတော့ ထဘီအောက်သို့ တဖြေးဖြေး ငုပ်လျှိုးကွယ်ပျောက်သွားသော အသားစိုင်ဝင်းဝင်းလေးက မိုးလှိုင်ကျော်ကို အသက်ရှူမှားစေလေသည်။

မိုးလှိုင်ကျော်က သူ၏လက်ကို နီလာ၏ နို့အုံပေါ်မှ ခွာကာ အသာလေးကုန်း၍ စို့လိုက်တော့သည်။ ဆတ်ကနဲ တွန့်သွားရသော နီလာက ““အင့်”” လိုလို ““အွန့်”” လိုလို အသံလေးတစ်ခု သူမ၏ နှုတ်ဖျားမှ ပွင့်အန်ရင်း ဘေးသို့ စောင်းငဲ့ထားသော သူမ၏မျက်နှာလေးမှာ ပက်လက်လေးပြန်၍ လန်လာသည်။ ဒါပေမဲ့ စောစောကလိုတော့ သူမ၏ မျက်နှာလေးမှာ ပြေပြစ်မှုမရှိတော့ပေ။ တစုံတရာကို မဲတင်းထားရပုံလေးပေါက်၍နေလေသည်။
ပြီးတော့ တဆက်တည်းမှာပင် သူမ၏ လက်လေး နှစ်ဖက်က တစ်ဖက်က မိုးလှိုင်ကျော်၏ လည်ပင်းဆီသို့၎င်း၊ တစ်ဖက်က ကျောပြင်ကြီးဆီသို့၎င်း ရောက်၍သွားကာ မချင့်မရဲဖြင့် ဖက်တွယ်လိုက်တော့သည်။

နီလာ၏ ရင်သားနှစ်မွှာကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် ဆိုသလိုပင် တစ်လုံးချင်း တစ်လုံးချင်း တစ်လှည့်စီ စို့ပေးနေရင်းက မိုးလှိုင်ကျော်၏ လျှာက သူမ၏ နို့သီးခေါင်းလေးကို ထိုး၍ကော်ကာ ယက်ပေးလိုက်သည်။ နီလာသည် ဖြတ်ကနဲ သူမ၏ အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို ကိုက်ထားလိုက်ရရှာသည်။

ထိုကဲ့သို့ သူမ၏ နို့တွေကို စို့ပေးနေရင်းကပင် မိုးလှိုင်ကျော်၏ လက်တစ်ဖက်က သူမ၏ ထွေးထွေးအိအိ ကိုယ်လုံးလေးကို အားမလိုအားမရ ဖက်၍ထားပြီး ကျန်လက်တစ်ဖက်ကတော့ နီလာ၏ ခါးမှာ ဝတ်ထားသော ပွင့်ရိုက်ထဘီလေး၏ အထက်ဆင်စလေးကို သူမ၏ ခါးတွင် ညှပ်လျှက်သားရှိနေရာမှ ဆွဲ၍ နှုတ်လိုက်သည်။ ထဘီစလေးကို တဖြေးဖြေးချင်း လျှောချ၍ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ အမွှေးစလေးများက ခပ်ပါးပါးလေး ထွက်ပေါ်လာ ကြသည်။ ပြင်ပလေနှင့် ထိတွေ့လိုက်ရမှုကြောင့်ပင်ထင်၏။ သူမ၏ ဆီးခုံလေးရှိ ဖြူဝင်းသော အသားစိုင်လေးများသည် ကြက်သီးလေးများ ဖျန်းကနဲထသွားရသည်။

တုန်ရီလှုပ်ရှား၍နေသော မိုးလှိုင်ကျော်၏ လက်ချောင်းလေးများက ဖြူတင်းမို့ဝင်းသော ဆီးခုံလေးကို တို့ထိ ပွတ်သပ်လိုက်မိသည်။ ထဘီလေးကို ထပ်မံ၍ လျှော့ချလိုက်ပြန်ပါသည်။ အမွှေးရှည်ရှည်လေးများက ကြမ်းရှရှလေးဖြစ်ကာ လိမ်ယှက် ရှုပ်ထွေးလျှက် အုံဖွဲ့ကာနေသည်။ စောက်မွှေးကြမ်းနီကျင်ကျင်လေးများကို လွန်မြောက်၍လာသော အခါတွင်တော့ လက်သည်းထိပ်ဖျားခန့် နက်ရှိုင်းသော ချိုင့်ခွက်လေးသည် ဦးစွာထွက်ပေါ်၍ လာသည်။ ထိုချိုင့်ခွက်ကလေးထဲ၌ ညပ်၍ ပြူထွက်ရန် အားယူနေသော ပဲကြီးစေ့လေးပမာခန့်ရှိသော အစေ့တက်လေးက မင်းမူ၍နေသည်။ ထိုမဝံ့မရဲလေး ခေါင်းပြူကြည့်နေသော အစေ့တက်လေး၏ အောက်သို့ နိမ့်ဆင်းပြေးဝင်သွားသော အက် ကြောင်းကြီးကမူ ထူထဲကာ ဖောင်း၍ ပြောင်တင်းနေသည်။ ထိုအက်ကြောင်းကြီးက သူမ၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြား မှ အောက်သို့ ကွေးဆင်း၍ ပျောက်ကွယ်သွားရာ ဘယ်ဝယ်ဘယ်ဆီမှာ ဆုံးသည်ဟု မသိနိုင်ပါတော့ချေ။

ပြီးတော့လည်း ကျန်သေးသည်။ သူမ၏ အမွှေး လေးများက ဆီးခုံတွင်သာရပ်တန့်၍ မသွားဘဲ ပေါင်ခြံမှ မှေးမှေးလေး သွယ်တန်းသက်ဆင်းလာကာ စောက်ပတ်အကွဲ ဘေးတဖက်တချက်ဆီ၌ ရိပ်ရိပ်လေး ရစ်ငိုက်၍နေရသည်။ သူမ၏ပွင့်ရိုက်ထဘီလေးကတော့ ခြေဖျားမှတဆင့် လွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ်ပင် ကျွတ်၍ထွက်သွားချေပြီ ဖြစ်သည်။

နီလာ၏ ထဘီလေးကို တဖြေးဖြေး ချွတ်၍ ဆွဲချ လိုက်ရင်းက သူမကို တပ်မက်လာသော စိတ်များကြောင့် စို့ပေးနေသော နို့တွေကို လွှတ်ပေးလိုက်ကာ တဖြေးဖြေး ပြေးထွက်ပေါ်လာသော နီလာ၏ အသားစိုင်လေးများကို ငေး၍ ကြည့်နေလိုက်မိသော မိုးလှိုင်ကျော်သည် ဖောင်းတစ် ပြည့်ဖြိုးသော သူမ၏ ခြေဖျားလေးမှတဆင့် ထဘီလေး ကျွတ်ထွက်သွားရပြီးသည့် ခဏမှာပင် စွဲမက် ဖွယ်ကောင်းလှသော သူမ၏ ချစ်စရာ အင်္ဂါအစုံအလင်ကို တပ်မက်လွန်းသော စိတ်ကြောင့် သူ၏ရမက်မီးတို့သည်လည်း ဟုန်းကနဲ ထ၍ လာရတော့ရာ မိုးလှိုင်ကျော်သည် သက်ပြင်းတစ်ချက်ကို သာသာလေး မှုတ်ထုတ်လိုက်ရင်း သူ၏ မျက်နှာကို ငုံ့၍ ကြမ်းရှရှ စောက်မွှေးလေးတွေကြားသို့ သူ၏ နှာသီးဖျားကို တိုးတင်ကာ ဖောင်းအိ၍နေသော နီလာ၏ စောက်ပတ်အုံကြီးကို ဖိကပ်၍ နမ်းရှိုက်လိုက်ပါတော့သည်။

“ အို .. မောင် ..”

နီလာတစ်ယောက် ဆတ်ကနဲ တုန်၍သွားသည်။ အထိတ်တလန့်လေး ခြောက်ခြားစွာ ရေရွတ်လိုက်သော သူမ၏ စကားလုံးလေးတွင် ““မောင်”” နော် ကလေးဆိုတာပင် မပါတော့ ..။

မိုးလှိုင်ကျော်က နီလာ၏ စောက်ပတ်အုံ ဖောင်းဖောင်းကြီးထက်သို့ ဖိကပ်၍ထားသော သူ၏ နှာခေါင်းကို မကျဘဲ နီလာ၏ စောက်ပတ်အုံလေးပေါ်၌ပင် ဖိကပ်၍ထားရာက သူမ၏ အမွှေးလေးကြားသို့ လျှောတိုက်ကာ ထိုးလိုက်ရင်း စောက်ပတ်အကွဲကြောင်း ထိပ်နားဆီသို့ သူ၏ နှာခေါင်းကို လျှောတိုက်၍ ရွေ့လျှားလိုက်သည်။

“ အို .. အို ..”

“ ဟင်း”

“ အ .. ”

“ အင်း . ဟင်း ..”

“ အို..အို”

ဟု မြည်တမ်းရင်း နီလာ၏ ကိုယ်လုံးတီးလေးမှာ ဆတ်ဆတ်ခါသွားရသည်။ မိုးလှိုင်ကျော်က သူ၏ နှာသီးဖျားကို ရွေ့လျှားသက်ဆင်းလာရာမှ ရပ်လိုက် တော့မှ နီလာသည် ဟင်း ဟု သက်ပြင်းချနိုင်ခဲ့သည်။ သူမ၏ သက်ပြင်းသံလေးမှ မဆုံးသေး မိုးလှိုင်ကျော်၏ နှာခေါင်းထိပ်က သူမ၏ စောက်ပတ်အကွဲကြောင်းထိပ်ရှိ ဖောင်းတစ်နေသော အသားစိုင်လေးဆီသို့ ဖိ၍ ထိုးနှစ်ကာ နမ်းလိုက်တော့ရာ နီလာသည် “အ” ဆိုသော အသံလေး ထွက်သွားကာ အသက်ရှူရပ်သွားရရင်း သူမ၏ ခါးလေးမှာ ကော့ကနဲတက်သွားရသည်။ ပြီးမှ မိုးလှိုင်ကျော်က သူ၏ နှာခေါင်းကို ကြလိုက်တော့မှ အင်းကနဲ သက်ပြင်းကိုချကာ ဟင်းကနဲ အသက်ကို ရှူထုတ်လိုက်ရလေတော့သည်။

နီလာ၏ စောက်ပတ်အကွဲကြောင်းလေးထိပ်မှ သူ၏ နှာခေါင်းထိပ်ကို ကြပြီးသည်နှင့် မှိုးလှိုင်ကျော်၏ လက်က စောက်ဖုတ်အုံလေးပေါ်သို့ ရောက်၍ သွားပြန်ပါသည်။ ပြီးတော့ မို့ဖောင်း၍ ထွေးအိနေသော သူမ၏ စောက်ဖုတ်လေးကို ဖွဖွလေးညှစ်လိုက်သည်။

“ အင့် ..ဟင့် .. မောင် .. ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ .. ဟင့် .. အို .. မောင်ကလည်းကွယ် ..ဟင့်”

မိုးလှိုင်ကျော်က နီလာ၏ စောက်ဖုတ်လေးကို တစ်ချက်မျှ ဖျစ်ညှစ်လိုက်ပြီး သူ၏ လက်ဖဝါးက စောက်ဖုတ်ပေါ်သို့ အပြားလိုက်အုပ်၍ ကပ်ကာ စောက်ပတ် မျက်နှာစာဖြစ်သော အကွဲကြောင်း ရှေ့ဖက်ဆီသို့ ဖောင်းတင်း၍နေသော စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားကြီးတွေကို လက်ဖဝါးဖြင့် ပွတ်ပေးလိုက်သည်။ နီလာ၏ ဖြူဖြူဖွေးဖွေးဖင်ကြီးမှာ လိမ့်ကနဲ တစ် ချက်ဖြစ်သွားရင်း သူမ၏ ပေါင်ဖြူဖြူကြီးနှစ်ဖက်မှာ ကြွ၍ တဝက်တပျက် ထောင်တက်လာကြသည်။ ထိုအခါတွင် မိုးလှိုင်ကျော်သည် သူရှိနေရာဖက်ရှိ လုံးလုံးလျှားလျှားထောင်၍ မတက်သေးဘဲ တဝက်တပျက်သာ ကြွ၍ထောင်တက်နေသော နီလာ၏ ပေါင်လုံးကြီး အောက်သို့ သူ၏ လက်ကိုလျှိုသွင်းလိုက်ကာ သူ၏ လက်ကို နီလာ၏ စောက်ဖုတ်ပေါ်သို့တင်ကာ ပွတ်ပေးလိုက်ပြန်သည်။

ဒီတစ်ခါတွင်တော့ နီလာ၏ နှုတ်ဖျားမှ ဘာသံမှ ထွက်၍မလာတော့ဘဲ သူမသည် အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို ကိုက်လိုက်ရပြန်ရာက သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးသည် လှုပ်လှုပ်ရှားရှားလေး ဖြစ်သွားရကာ ပေါင်ဖွေးဖွေးကြီး နှစ်ဖက်ကတော့ ဒူးကွေးလျှက် လုံးလုံးလျားလျားကြီး ထောင်တက်သွားပေ တော့သည်။ ပြီးတော့လည်း သူမ၏ စောက်ပတ်အကွဲကြောင်းလေးတွင် အရည်လေးများမှာ စို၍လာပြီဖြစ်သည်။

နီလာတစ်ယောက် ဘယ်အရာကမှ တားဆီးပိတ်ပင်၍ မရနိုင်သော သူမ၏ ရမက်ဆန္ဒတို့သည် ပြင်းပြစွာဖြင့် ရှိနေကြလေပြီ။ မိုးလှိုင်ကျော်၏ လီးတန်ကြီးမှာလည်း မာကြောလွန်းနေပြီဖြစ်ကာ သူ၏ ပုဆိုးအောက်တွင် တလန်းလန်းဖြင့် ဖြစ်နေရလေသည်။

နီလာ၏ စောက်ပတ်အုံ အသားစိုင်လေးနှင့် ထိတွေ့ မိခဲ့သော သူ၏ နှာသီးထိပ်လေးသည် ခပ်တင်းတင်းလေး ခံစားဖြစ်ပေါ်နေရပြီ။ နီလာ၏ ညှီသင်းသင်းစောက်ဖုတ်ရနံ့လေးက သူ၏ နှာခေါင်းဝမှ မထွက်ဘဲ စွဲမြဲ၍ ကျန်ရစ်နေသေးသည်။ မိုးလှိုင်ကျော်၏ ကိုယ်လုံးကြီးက နီလာ၏ ကိုယ်ပေါ်မှ ကြွ၍သွားခဲ့ပြီး ဘေးတွင်ထိုင်လိုက်ရာက မိုးလှိုင်ကျော်က သူမ၏ စောက်ဖုတ်လေးကို စိမ်ပြေနပြေ ပွတ်ပေး နေခြင်းဖြစ်သည်။

မိုးလှိုင်ကျော်၏လက်က ဖောင်းမို့ ခုံးမောက်ကာ တင်း၍နေသော သူမ၏ စောက်ဖုတ်ကို လက်ဖြင့်အုပ်၍ ရှေ့တိုးနောက်ငင် ပွတ်လိုက် ဝေ့ဝှိုက်၍ ပွတ်လိုက်ဖြင့် ဖွဖွလေး ယုယစွာ ပွတ်ပေးနေသည်။ သူမ၏လက်က စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားကြီးများ ပေါ်သို့ အရောက် လက်မဖြင့် သူ၏ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသား ဖောင်းဖောင်းကြီးတွေကိုဖိ၍ ပွတ်ပေးသည်။ ပြီးတော့ တင်းစေ့နေသော သူမ၏ စောက်ပတ်အကွဲကြောင်း တစ်လျှောက်သို့ သူ၏ လက်ချောင်းလေးကို ကပ်၍ ဆွဲတင်ကာ ပွတ်လိုက်သည်။

“ အင့် . ဟင့် .. မောင် ..”

နောက်ဆုံး “မောင်”ဟူသော အသံလေးက သံရှည်လေးဆွဲ၍ ဖွေးနှစ်နေသော နီလာ၏ ဖင်သားကြီးများက လိမ့်၍သွားရသည်။ နီလာ၏ စောက်ပတ်အကွဲကြောင်းလေးကို နောက်တစ်ကြိမ် ထပ်၍ အပွတ် မိုးလှိုင်ကျော်၏ လက်ချောင်းထိပ်လေးက စောက်ပတ်အကွဲကြောင်းလေးကြားမှ ပြူထွက်ရန် အားယူနေသော စောက်စေ့အတက်လေးကို သာသာလေး ဖိကာပွတ်လိုက်သည်။

“ အို .. ဟင့် .. ကျွတ်..ကျွတ်..”

နီလာ၏ ကိုယ်လုံးလေးမှာ ဆတ်ကနဲ တုန်သွားရင်းသူမ၏ လက်လေးတစ်ဖက်က မိုးလှိုင်ကျော်၏ လက်မောင်းအိုးကြီးဆီသို့ ဖြတ်ကနဲ ရောက်၍လာကာ ဆုပ်၍ညှစ်လိုက်သည်။ မိုးလှိုင်ကျော်က သူမ၏ စောက်စေ့လေးကို ပွတ်တုန်းကတော့ သာသာလေးပင် ဖြစ်သော်လည်း နုညက်လွန်းသော အစေ့လေး၏ အတွေ့ကြောင့် အားက ပို၍သွားရတော့ရာ ခပ်ဖိဖိလေး ပွတ်မိသွားပြီး နီလာမှာ တကျွတ်ကျွတ်ဖြင့် စုပ်သပ်လိုက်ရသည်။ သူ၏လက်ကို နီလာ၏ စောက်ဖုတ်ပေါ်မှ ကြကာ သူ၏ အထိအတွေ့မှန်သမျှကို နီလာ၏ထံမှ အားလုံးရုတ်သိမ်းလိုက်သည်။

ပြီးတော့ မိုးလှိုင်ကျော်သည် သူ၏ ရှေ့တွင် ပက် လက်လေး ဖြစ်၍နေသော နီလာ၏ ကိုယ်လုံးတီးလေးကို စိမ်ပြနပြေပင် ထိုင်၍ ခေါင်းဖျားခြေဆုံးကြည့်၍နေသည်။ ခဏမျှအတွင်းမှာပင် သူမ၏ မှေးစင်းထားသော မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးများသည် ဖြတ်ကနဲ ပွင့်လာကာ သူဘာလုပ်နေတာလဲဟု လှမ်း၍ကြည့်ကာ အကဲခတ်လိုက်သည်။

“ မောင် .. အဲလိုကြီး .. ကြည့်မနေနဲ့ကွာ”

သူ့လက်မောင်းကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ထားသော လက် လေးဖြင့် သူကိုလှုပ်၍ ပြောလိုက်သည်။ မိုးလှိုင်ကျော်၏ အကြည့်က သူမ၏ မျက်နှာလေးဆီသို့ ရောက်လာပြီး သူက စွဲမက်စရာ အပြုံးလေးတစ်ခုကို ဖန်တီးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ..

“ သိပ် .. လှတာဘဲ မမရယ် ..”

ဟု ခပ်ညီးညီးလေး ပြောလိုက်သည်။

“ ဟင့် ..”

ပြုံးယောင်ယောင်လေးဖြစ်၍ သွားရသော နီလာ၏ မျက်နှာလေးပေါ်တွင် ရှက်သွေးလေးတွေ ဖြတ်သွားသည်ကို မိုးလှိုင်ကျော်က အသေအချာ တွေ့လိုက်ရသည်။ ပြီးတော့ နီလာ၏ မျက်နှာလေးက သူ့ထံမှ လွှဲဖယ်သွားကာ တဖက်သို့ စောင်းငဲ့၍ သွားရပြန်သည်။ တခဏမျှ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်၍ သွားရပြန်သည်။

ကိုယ်လုံးတီးဖြစ်နေသော သူမကို အရွယ်ရောက်ပြီး ယောက်ျားတစ်ယောက် သူမ၏ ဘေးတွင် ကပ်ရက်ထိုင်ကာ တစိမ့်စိမ့်ဖြင့် တပ်မက်စွာ ထိုင်ကြည့်နေလေတော့ စောစောက သူ၏အချော့အမြူ အပွတ်အရမ်းများကြောင့် ထကြွ၍နေရပြီဖြစ်သော နီလာ၏ ရမက်မီးတို့ကို လေပင့်ပေး သလိုဖြစ်ကာ ပို၍ပင် သူမ၏ ရမက်များမှာ သောင်းကျန်း၍ လာရသည်။ ပြီးတော့လည်း ရင်ထဲမှ မချိတင်ကဲဖြစ်၍ လာရကာ သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးတစ်ခုလုံးမှာလည်း မနေတတ် မထိုင်တတ် ဖြစ်လာရလျက် ဒူးကွေးကာ ထောင်ထားမိလေပြီဖြစ်သော သူမ၏ ပေါင်ဖြူဖြူကြီးများမှာပင် စေ့လိုက် ကားလိုက် ဖြစ်၍နေရသည်။ ဒီလိုချည်း ဆက်၍နေရန် အောင့်အီးသည်းခံခြင်းငှာ မစွမ်းဆောင်နိုင်တော့သဖြင့် သူမသည် တစုံတခုကို ပြောရန် အားယူလိုက်စဉ်မှာပင်

“ မ ..မ ..”

“ အင် ..”

ပြန်ထူးလိုက်သော နီလာ၏ အသံလေးက သူ့အသံ ထက်ပင် ပို၍ တိုးလျပါသည်။ ဒီလိုထူးလိုက်ရင်းမှပင် လွှဲဖယ်၍ ဘေးတစ်ဖက်သို့ စောင်းငဲ့ထားသော နီလာ၏ မျက်နှာလေးက ပြန်၍လှည့်လာကာ ကော့ရွှမ်းသော သူမ၏ မျက်တောင်ကြီးများကို တစ်ချက် နှစ်ချက်မျှ ပုတ်ခတ်လိုက်ရင်း သူမ၏ မျက်လုံးလေးများဖွင့်လိုက်ကာ မိုးလှုင်ကျော်ရဲ့ မျက်နှာကို ရွှမ်းရွှမ်းစားစား ကြည့်လိုက်သည်။ မိုးလှိုင်ကျော်က ဘာမှမပြောသေးဘဲ သူမ၏ မျက်နှာလေးကို မက်မောစွာဖြင့် ငေး၍ကြည့်နေသည်။

“ မောင် .. ပြောလေ .. မောင်ရယ်”

ဒီတော့မှ သူက သက်ဝင်လှုပ်ရှားလာပြီး သူ၏ ချစ်စရာ နှုတ်ခမ်းလေးတွေက လှုပ်ရှား၍လာသည်ကို နီလာမြင်လိုက်ရသည်။

“ မောင့် ..ကို .. ချစ်လားဟင်”

“ အော် .. မောင်ရယ် .. ဖြေဖို့ရောလိုသေးလို့လားကွယ် ..”

“ ဟင့်အင်း .. မမ .. ပြောတာကို မောင်ကြားချင်လို့ ..”

သူ့ကို ရွှမ်းရွှမ်းစားစား ကြည့်၍နေသော နီလာ၏ မျက်နှာလေးက ပြုံးယောင်သန်း၍သွားသည်။ ပြီးတော့ သူ့မျက်နှာလေးကို စေ့စေ့လေး ကြည့်လိုက်သည်။

“ မောင်.. သိပ်ပြီးကြားချင်လား..”

“ အင်း”

“ လာ ဒါဆို အနားကပ်”

သူမက သူ့လက်မောင်းကို ဆွဲ၍ အခေါ် သူ့မျက်နှာက နီလာ၏ မျက်နှာပေါ်သို့ကပ်လာပြီး မျက်နှာကို စောင်းကာ သူ့နားလေးကို နီလာ၏ နှုတ်ခမ်းများသို့ တေ့ကပ်ပေးလိုက်သည်။ နီလာက သူ့နားနုနုလေးကို သူမ၏ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာဖြင့် ဖိညှပ်လိုက်ပြီး သွာလေးဖြင့် ဖွဖွလေးကိုက်လိုက်သည်။ ပြီးမှ ..

“ မောင့်ကို မမ က ချစ်လွန်းလို့ .. မမ တကိုယ်လုံးကို ပုံအပ်လိုက်တာပေါ့ကွယ်”

နီလာက တုန်ခိုက်စွာ ပြောလာသည်။ သူ့မျက်နှာလေးက လှည့်လာကာ နီလာနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်လိုက်သည်။

“ ဒါဆို .. မောင် .. တအားချစ်တော့မယ်နော်”

လို့ ပြောပြီး သူ၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို ကြွလိုက်သည်။

“ သိပ်ဆိုးတဲ့ကောင်လေး ဘာမှန်းလဲ မသိဘူး”

ဟု စိတ်ထဲကပြောရင်း သူ့ကို နီလာက ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည်။ ထိုအချိန်တွင် ရှက်သွေးတို့မှာ နီလာ၏ မျက်နှာလေး တစ်ခုလုံးတွင် နီမြန်းရုံသာမဟုတ်တော့ဘဲ ကြက်သွေးရောင်ပင် ထ၍နေရချေပြီ။ ပြီးတော့ သူက သူ့အဝတ်အစားတွေ အကုန်လုံးကို ချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ နီလာက မျက်လုံးလေးတွေကို ပြန်ပြီး မှိတ်ဖို့ ကြံလိုက်ပေမဲ့လည်း မမှိတ်တော့ဘဲ ဖွင့်လျက်ကပင် သူ့ကို ခပ်ရဲရဲပင် ကြည့်နေလိုက်သည်။ နီလာ၏ ကိုယ်လုံးလေး တစ်ခုလုံး တုန်ရင်၍နေသည်။ သူ့အဝတ် အစားတွေအားလုံး ကျွတ် ထွက်သွားပေပြီ။

“ အို..”

နီလာ၏ နှုတ်ဖျားမှ ယောင်ရမ်း၍ ထွက်သွားရရင်း နီလာ၏ အကြည့်များသည် စူးရှ၍ သွားရသည်။ ပြီးတော့ အလိုအလျှောက်ပင် သူမ၏ မျက်လုံးလေးနှစ်လုံးသည် မှိတ်၍ ကျသွားတော့သည်။ ထိုအချိန်မှာပင် သူက နီလာ၏ နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို အသာလေး ဖိကပ်စုပ်နမ်းလိုက်ရင်း နီလာရဲ့ ကိုယ်လုံး လေးကို ဖက်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူ့ကိုယ်လုံးကြီးက နီလာ၏ ကိုယ်ပေါ်သို့ လှိမ့်၍တက်လာသဖြင့် သူမ၏ ပေါင်တွေကို ပြန်ဆန့်ကာ ကားပေးလိုက်သည်။ သူမ၏ ကိုယ်ပေါ်သို့ ရောက်၍လာသော သူ့ကိုယ်ကြီး အလေးချိန်ကြောင့် နီလာ၏ လည်ချောင်းအတွင်း မှ “အွန့်” ကနဲဖြစ်သွားရသည်။ 

ဆန့်၍ကားပေးထားသော သူမ၏ ပေါင်ကြားသို့ သူ့ကိုယ်လုံး ကြီး ကျကျနန ရောက်သွားချိန်မှာပင် သူက နီလာ၏ နှုတ်ခမ်းတွေကို လွှတ်ကာ ဒူးထောက်၍ ထိုင်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ နီလာ၏ ကား၍ဆန့်ထားသော ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ပြန်၍ ဒူးကွေးပြီး ထောင်ပေးလိုက်သည်။

ဒီအခိုက်မှာပင် နီလာကလည်း ကြယ်သီးအားလုံး ပြုတ်ကာ ရင်ဘတ်တစ်ခုလုံး ကိုယ်လုံးတီးဖြစ်နေပြီဖြစ်သော သူ၏ ဂျင်းရှပ်အင်္ကျီလေးကို အမြန်ပင် ဆွဲ၍ ချွတ်ပစ် လိုက်သည်။ သူ့လီးတန်ကြီးက နီလာ၏ အရည်လေးတွေ စိမ့်ထွက်နေသော စောက်ပတ်ဝသို့ တေ့ထောက်၍ အလာတွင် သူမ၏ ခါးလေးတွန့်သွားသည်။ မိုးလှိုင်ကျော်က သူ၏ လီးတန်ကြီးကို နီလာ၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ ထိုး၍ သွင်းချေပြီ။

“ ဗျစ်.. အင့် . ဗျစ်. . ဗျစ် .. အင့် . အ .. ဟ .. ဗျစ် .. ပြတ်.. ဖွတ်..အ .. ကျွတ်..ကျွတ်”

နီလာ၏ ကိုယ်လုံးတီး ဖြူဖြူလေးမှာ ကော့၍ တက်သွားသည်။

“ ပလွတ်.. ဖတ် .. ဖွပ်”

လီးတန်ကြီးတစ်ချောင်းလုံး အဆုံးဝင်သွားပြီးသည်နှင့် မိုးလှိုင်ကျော်က ချက်ခြင်းပင် ပြန်၍ ဆွဲထုတ်ကာ လိုးပါတော့သည်။

“ အ .. အား .. အ .. အား အင့် ..အင်း”

နီလာ၏နို့ကြီးများ ရှေ့နောက် လှုပ်ရမ်း၍နေသည်။ ကုတင်ကြီးကလည်း အဆက်မပြတ် တငြိမ့်ငြိမ့် ခုန်၍ နေသည်။ အားနှင့် ဆောင့်ဆောင့်လိုးလိုက်တိုင်း နီလာ၏ ကိုယ်လုံးလေးက ခေါင်းရင်းဖက်သို့ သိမ့်ကနဲ သိမ့်ကနဲ တွန်းတင်တာ ခံရသလို တက်၍ တက်၍သွားသည်။ နီလာ၏ စောက်ခေါင်းထဲသို့ တင်းကြပ် ပြည့်သိပ်စွာ ဆောင့်လိုးနေသော မိုးလှိုင်ကျော်၏ လီးကြီးက အရသာရှိလွန်းလှသည်။ စီးကနဲ စီးကနဲ တင်းတင်းကြီး ပျစ်ပျစ်နှစ်နှစ် အလိုး ကောင်းမှုကြောင့် နီလာမှာ အရသာထူးကြီးကို ခုံမင် နှစ်သက်နေမိသည်။ မချိတင်ကဲ မရိုးမရွ ဖြစ်လွန်းတာကြောင့် သူမ၏ပေါင်နှစ်ဖက်ကို စုလိုက်ကားလိုက် လုပ်လိုက်မိသည်။

“ ပေါင်ကို ကားထားစမ်းပါ မမရယ် .. ခပ်ဖြဲဖြဲလေးပေါ့ ..”

“ ဒီထက်ပြဲချင်ရင်လည်း ကိုယ့်ဟာကိုယ်သာ ဖြဲတော့”

ဟု ပြောရင်း နီလာက သူမ၏ ပေါင်လုံး ဖြူဖြူကြီး နှစ်လုံးကို အစွမ်းကုန် ဖြဲကားပေးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ပြန်မစေ့ဖြစ်အောင်လည်း သူမကိုယ်သူမ သတိထားလိုက်သည်။

“ ဗြွတ် .. စွတ်..ပြွတ်..ဖွတ်”

“ အ .. လားလားလား ..”

ဒီတစ်ချက်ကတော့ နီလာမျက်ရည်လေးများ ဝဲသွား သည်။ စောက်ရည်များ အံကျလာသည်ထိ ဖြစ်သွားရသည်။ ဒါပေမဲ့ အသဲခိုက်အောင်ပင် ကောင်းသွားရသည်။ အရသာတွေ ရှိသထက်ရှိလာကာ အားမလိုအားမရ ဖြစ်၍လာရသော နီလာက သူမ၏ ကိုယ်လုံးတီး ဖြူဖြူလေးကို လှေကလေးတစ်စင်းပမာ ဟိုဖက်စောင်း ဒီဖက်စောင်းနှင့် လူး၍ လှိမ့်ပေးကာ အလိုးခံသည်။

သူမ၏ စောက်ခေါင်းထဲသို့ ခပ်စောင်းစောင်းဝင်၍ သွားသော လီးတန်ကြီးထိပ်က အတွင်းမှ အသားနု လေးများကို စောက်ခေါင်းနံရံပြင်မှ သပ်သပ်တွန်း၍ချကာ ထိထိမိမိကြီး ထိုးဆောင့်သည်။ ထိုအခါ စောက်ပတ်မျက်နှာပြင်ရှိ စောက်ပတ် နှုတ် ခမ်းသားနှစ်ဖက်က လီးတန်ကြီးကို အားရပါးရ ညှပ်ညှပ်ပြီး ဆွဲညှစ်နေကြသည်။

ဘသားချော မိုးလှိုင်ကျော်က တဟင်းဟင်းနှင့် မနှောခွေ့၏။ တရှူးရှူးတရှဲရှဲဖြင့် မာန်ထကာ နီလာ၏ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို စုံကိုင်ပြီး အားရပါးရပင် မနားတမ်း ဆောင့်၍ လိုးနေသည်။ နီလာ၏ ဖင်ကြီးက ဖိအားကြောင့် ပြားပြားသွားပြီး မွေ့ယာထဲနစ်၍ နစ်၍ ဝင်သွားချေသည်။ ကြာလာတော့ တလှပ်လှပ်တုန်နေသော ရင်ကြောင့် အသက်ရှူနှုန်းတွေ ပြင်းထန်လာသည်။ နီလာ၏ ရင်ထဲတွင် လှိုက်၍ မောလာသည်။ တဟင်းဟင်းဖြင့် ဖြစ်လာရသည်။

နီလာ၏ ဖောင်းလွန်း ကားလွန်းကာ ဖြစ်နေသော စောက်ပတ်ကြီးတွင် အရည်တွေမှာ ရွှဲနစ်၍နေချေပြီ။ ထိုစောက်ပတ်ကြီးထဲသို့ အရည်များစိုရွှဲကာ ပြောင်လက်၍ မာကြောသန်မာလှသည့် မိုးလှိုင်ကျော်၏ လီးတန်ကြီးကလည်း တဟဲဟဲဖြင့် ပြင်းထန်စွာ ဆောင့်လိုး၍နေသည်။ မိုးလှိုင်ကျော်သည် သူ၏ကိုယ်လုံးကြီးကို နီလာ၏ ကိုယ်ပေါ်သို့ မှောက်ချလိုက်ရာ နီလာ၏ လက်လေးနှစ် ဖက်က ချက်ချင်းပင် ဆီးကြို၍ တင်းကြပ်စွာ ဖက်လိုက်သည်။

မိုးလှိုင်ကျော်က သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ဖက်ထားလိုက်ပြီး နီလာ၏ ပါးလေးကို အကြာကြီး နမ်းလိုက်ကာ ဖင်ကိုကြွလျှက် ဖွတ်ကနဲ ဗြတ်ကနဲ အားကုန် ဆောင့်ရင်းက သူ၏ လီးချောင်းကြီးကို နီလာ၏ စောက်ခေါင်းထဲသို့ တဆုံးပင် ထိုးစိုက် ဖိကပ်လိုက်ပြီး သုတ်ရည်များကို နီလာ၏ စောက်ပတ်ကြီးထဲသို့ ပန်းသွင်းလိုက်တော့သည်။

ပူကနဲ .. နွေးကနဲ အရသာကား ဆယ့်လေးငါးကြိမ်ထက်မနည်း နီလာ၏ စောက်ခေါင်းထဲတွင် ဆက်တိုက် ခံစားလိုက်ရပြီး မိုး‌လှိုင်ကျော်၏ လီးတန်ကြီးမှာလည်း အတင်းဆုံး အမာဆုံး ကြီးထွား မာကြောသွားခိုက်မှာပင် ကိုယ်လုံးလေး တစ်ခုလုံး သိမ့်ကနဲ တုန်ကာ ကော့တက်သွားရင်း နီလာ၏ စောက်ရည်များကလည်း စောက်ခေါင်းထဲမှ မိုးလှိုင်ကျော်၏ လီးတန်ကြီးကို ရှီးကနဲ ရှီးကနဲဖြင့် လေးငါး ခြောက်ကြိမ်ထက်မနည်း မြတ်နိုးစွာဖြင့် ဖျန်းပက်လိုက်ပါတော့လေသည်။

........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။

မင်းကိုပဲ အပြစ်တင်တော့မယ် (စ/ဆုံး)

မင်းကိုပဲ အပြစ်တင်တော့မယ် (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - ဂျူနီယာ ဝင်းထိန်

( ၂၁ ) ရာစုမှာ မိန်းမတွေဟာ ယောင်္ကျားတွေနဲ့အတူ ရင်ဘောင်တန်းပြီး အလုပ်လုပ်လာကြပါပြီ။ ဘယ်အလုပ်တွေမှာပဲကြည့်ကြည့် မိန်းမဝန်ထမ်းတွေက တောင်ပုံရာပုံပါပဲ။ Company ၊ အရောင်းဆိုင် ၊ စက်ရုံ စတဲ့နေရာတွေမှာ အဓိကဝန်ထမ်းအဖြစ်လုပ်ကိုင်နေကြသူတွေက မိန်းမသားတွေချည်းပါပဲ ။ အဲလို မိန်းမတွေချည်း နေရာယူလုပ်ကိုင်နေကြတော့ ယောင်္ကျားတွေက ဘာအလုပ်လုပ်လို့ရကြသလဲ … ။

ဟုတ်ကဲ့ … ။ ရှိပါတယ် … ။ ယောင်္ကျားတွေက အထွေထွေလုပ်သားတို့ ၊ ရုံးပြာတာတို့ ၊ ဒရိုက်ဘာတို့ ၊ လုံ ခြုံရေးဝန်ထမ်းတို့ အဲလိုနေရာတွေမှာ အလုပ်လုပ်နေကြရပါတယ် ။ မိန်းမတွေထက် အဆင့်နိမ့်တဲ့ နေရာဌာနတွေမှာ လုပ်နေကြရတာပါ ။ အလုပ်ရှင်တွေကလည်း အလုပ်ခေါ်ရင် အမျိုးသမီးဝန်းထမ်း အလိုရှိသည် ဆိုတဲ့ဆိုင်းဘုတ်ပဲ တင်ကြတာလည်း ပါပေသည် ။

မိန်းမတွေအများဆုံး ဦးဆောင်နေတဲ့လက်အောက်မှာ ယောင်္ကျားတွေက သူတို့ ခိုင်ထားတဲ့ ကိစ္စအဝဝကို မငြီးမငြူလိုက်လုပ်ပေးနေရတဲ့ ခေတ်ကြီးမှာပေါ့ဗျာ … ။

“ ရွှေအလင်း” 

Company က ခရီးသွား အေဂျင်စီလုပ်ငန်းစု တစ်ခုဖြစ်သည် ။ ရန်ကင်းရှိ ကွန်ဒိုမီယံတိုက်ခန်းတစ်ခု၌ ရုံခန်းဖွင့်လှစ်ထားပြီး ရုံးဝန်ထမ်းလူအင်အား( ၁၀ )ယောက်ခန့်ဖြင့် လည်ပတ်လုပ်ကိုင်နေသည့် လုပ်ငန်းတစ်ခုပင်ဖြစ်သည် ။ ထို company ရှိ ဝန်ထမ်းအများစုက မိန်းမသားတွေ ဖြစ်ပြီး လူနည်းစုသာ ယောကျာ်းများဖြစ်ကြသည် ။

ပိုင်ရှင်က မြန်မာပြည်ဖွား တရုတ်မတစ်ယောက်ဖြစ်သည် ။ နံမည်က ဒေါ်လျှံဝေ … ။ ဒါပေမယ့် သူမက ထိုလုပ်ငန်းကို အစစအရာရာ ယုံကြည်စိတ်ချရသည့် လူတစ်ယောက်နှင့်လွှဲထားပြီး ကျန်းမားရေးအရ အနားယူနေလေသည် ။ ထိုသူမှာ စုစုလဲ့ဆိုသည့် အသက် ( ၃၀ ) အရွယ် အမျိုးသမီး တစ်ယောက်ပင် ဖြစ်သည် ။ စုစုလဲ့က တစ်ကယ်လည်း တော်ပါသည် ။ သူမပိုင်ဆိုင်ထားသည့် ဘွဲ့လက်မှတ် ၊ သင်တန်း လက်မှတ်တွေက ဖိုင်တစ်ဖိုင်နှင့် အပြည့် တစ်ထပ်ကြီးရှိသည် ။ ဒါကြောင့်လည်း သူဌေးကိုယ်တိုင်က ယုံယုံကြည်ကြည်နှင့် လုပ်ငန်းတစ်ခုကို စီမံခန့်ခွဲဖို့ ရာထူးကြီးကြီးပေးထားတာ ဖြစ်သည် ။

လုပ်ငန်းတစ်ခုကို ဦးစီးလုပ်ကိုင်ဖို့ဆိုတာ လွယ်သည့်ကိစ္စတော့မဟုတ် ။ ခရီးသွား အေဂျင်စီလုပ်ငန်းဆိုတာမျိုးက ရုံးခန်းမှာထိုင်ပြီး ဖုန်းလေးနဲ့ အချိတ်အဆက်လုပ်ပြီး လက်မှတ်ဖြတ် ၊ ကုန်အတင်အပို့ ချိတ်ဆက်ခြင်းများ လုပ်ပေးရလို့ မပင်ပန်းဘူး ထင်ရပေမယ့် အတော်တော့ ခေါင်းစားသည့် အလုပ် ။ ဒီတော့ စုစုလဲ့မှာလည်း အမြဲလိုလို အလုပ်တွေနဲ့ လုံးထွေးနေတတ်လေသည် ။

စုစုလဲ့က အိမ်ထောင်သည်တစ်ယောက်ဖြစ်သည် ။ လင်ဖြစ်သူက အဝေးပြေး Express ကားကို ကိုယ်တိုင်ထောင်ပြီး မောင်းနေသူဖြစ်တော့ အိမ်းကို သိပ်မကပ်ဖြစ်သည့် လူမျိုး ။ လင်မယား နှစ်ယောက်စလုံး အလုပ်ကိုယ်စီနဲ့ လှုပ်ရှားရုန်းကန်နေရခြင်းကြောင့် တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် သိပ်ပြီး လက်ပွန်းတတီးမရှိလှ ။ အလွမ်းသည်လို့မရကြသည်မှာပင် အချိန်တွေ အတော်ကြာခဲ့ပြီဖြစ်သည် ။

တစ်ကယ့်တစ်ကယ် ဘဝမှာ လင်မယားတွေဖြစ်ပြီး အချိန်ကြာမြင့်စွာ အတူမနေဖြစ်ကြ ၊ လိင်ဆက်ဆံမှု မပြုလုပ်ဖြစ်ကြသည့် လင်မယားစုံတွဲတွေ ဒုနဲ့ဒေးပင် ။ ထိုအထဲတွင် စုစုလဲ့တို့ လင်မယားလည်း အပါအဝင်ပေါ့ ။

သွေးသားဆန္ဒ ၊ လိင်မှုကိစ္စတွေကိုမေ့ဖျောက်ပြီး အလုပ်ထဲအာရုံစူနစ်ပြီး နေလာခဲ့သည့်စုစုလဲ့တစ်ယောက် ဒီနေ့လည်း ထုံးစံအတိုင်း သူများတွေရုံးဆင်းပြီးကြတာတောင် သူမမှာ အလုပ်မပြီးနိုင်သေး ။ လကုန်ရက်မို့ ဝန်ထမ်းလစာ ၊ ဝင်ငွေ ၊ ထွက်ငွေစာရင်းတွေ လုပ်နေရသည် ။ သူမက ဒီ Company ရဲ့ အမြင့်ဆုံး ရာထူးရထားတာမို့ စာရင်းတွေစစ်ပြီး သူဌေးထံပို့ပေးရဖို့ ရှိနေ၏ ။ ထို့ကြောင့်လည်း အလုပ်က မပြတ်သေးတာ ဖြစ်တော့သည် ။

“ အစ်မ … ဒီနေ့လည်း နောက်ကျမယ်ထင်တယ် … အဆာပြေစားဖို့ တစ်ခုခုသွားဝယ်ပေးရမလား …. ”

ရုံးအကူလည်းဖြစ် ၊ ရုံးမှာညစောင့်အိပ်သည့် နေလင်းက အလိုက်သိစွားမေးလာတာမို့ ။

“ အေးကွယ် … အစ်မနဲနဲနောက်ကျအုံးမှာ … ဒီလိုလုပ် အိမ်ပြန်ရင်လည်း ထမင်းစားဖြစ်တော့မှာ မဟုတ်ဘူးဆိုတော့ ကြေးအိုးပဲသောက်တော့မယ် … အစ်မကို ကြေးအိုးတစ်ပွဲဝယ်ခဲ့ပေး … မင်းလည်း စားချင်တာ ဝယ်စားခဲ့လေ … ရောပိုက်ဆံ”

နေလင်းထွက်သွားတော့ စုစုလဲ့ တစ်ယောက် အလုပ်ထဲပြန်ပြီး အာရုံရောက်သွားပြန်သည် ။ သူမဘယ်လောက်တောင် အလုပ်ထဲ နစ်မြောသွားမိသည် မသိ ။ အချိန်ဘယ်လောက် ကုန်သွားမှန်လည်း မသိ။

“ ဟာ … အစ်မ … မပြန်ရသေးဘူးလား … ဆောရီးပဲ အစ်မရာ … သူငယ်ချင်းနဲ့တွေ့နေလို့ အစ်မပြန်သွားပြီတောင် ထင်နေတာ … ”

“ အို … ဟုတ်ပါရဲ့ … ရှစ်နာရီတောင် ထိုးနေပြီ … အလုပ်ကလည်း မပြတ်သေးဘူး … မနက်ဖြန် သူဌေးကို ပို့ပေးရမှာ … ကျွတ် … ဒုက္ခပဲ … ”

စုစုလဲ့ တစ်ကယ်စိတ်ပျက်သွားသည် ။ ယခင် လုပ်နေကျ စာရင်းအတိုင်းဆို ဒီလောက်အချိန်ကြာမှာ မဟုတ်ပေမယ့် ကားလိုင်းနှစ်လိုင်း အသစ်ဝင်လာခြင်းကြောင့် စာရင်းဇယားတွေ ပိုပြီးများလာကာ အခုလို အလုပ်ရှုပ်နေရခြင်းပင် ၊ အချိန်လည်း အတော်စောင်းနေပြီမို့ စိတ်ပျက်မိသွားခြင်းလည်း ဖြစ်၏ ။ သူမက အင်းစိန်ထိ ပြန်ရမှာဖြင့်သဖြင့် အပြန်ခရီးအတွက် တွေးပြီးပူနေရခြင်းဖြစ်သည် ။

“ အစ်မ … ဒီလိုလုပ်ပါ့လား … ဒီမှာပဲ စာရင်းတွေပြတ်အောင် လုပ်သွားလိုက်ပေါ့ … အပြန်ကျနော် လိုက်ပို့ပေးပါ့မယ် … ”

“ ဖြစ်ပါ့မလား … မင်းပြန်တော့ တအားမိုးချုပ်နေမှာပေါ့ … ”

“ ဖြစ်ပါတယ် … အင်းစိန်ဘက်မှာ ကျနော့်သူငယ်ချင်း ရှိတယ် … အဲ့ဒီမှာ ဝင်အိပ်လည်းရတယ် …. ကဲပါ … အခု ဝယ်လာတဲ့ ကြေးအိုးတွေ အရင်စားလိုက် … ကျနော် ထည့်ပေးမယ် … ”

နေလင်းက သူ့ဘာသာ အကြံပေး ၊ သူ့ဘာသာ စီမံခန့်ခွဲပြောဆိုပြီး ရုံးအနောက်ရှိ စတိုခန်းလေးထဲ ဝင်သွားသည် ။ စုစုလဲ့မှာ နေလင်းပြောသည့် အကြံအတိုင်း လိုက်လုပ်လိုက်တာပဲ ကောင်းမည်ဟု စိတ်ပိုင်းဖြတ်လိုက်သည် ။ အလုပ်ကို အိမ်ယူသွားပြီး လုပ်မည်ဆိုလျှင် သူမပြန်ရောက်မည့်အချိန်နဲ့ တစ်နေကုန်လည်း ရုံးမှာ လုပ်နေရသည့် ပင်ပန်းမှုများကြောင့် အိမ်ရောက်တာနဲ့ ဖလက်ပြသွားမည်ဆိုတာ သေချာတာမို့ နေလင်းပြောသည့် အကြံကို လက်ခံလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည် ။

“ အစ်မ … ဒီမှာရပြီ … စားလိုက်အုံး … ပြီးမှ အလုပ်ဆက်လုပ်ပေါ့ …. အစ်မလုပ်ပြီးရင် အသံပေးလိုက်လေ … ကျနော် အခန်းထဲမှာ ရှိမယ် … ”

“ မင်းကော … ဘာမှ မစားဘူးလား …”

“ ကျနော်က ကြေးအိုးသွားဝယ်ရင်းနဲ့ သူငယ်ချင်းနဲ့တွေ့ပြီး ဘီယာနဲနဲသောက်လာတယ် အစ်မရဲ့ ဟဲဟဲ … စားလည်း စားပြီးပြီ … အစ်မပြီးရင်သာ အသံပြုလိုက် … ကျနော် အခန်းထဲမှာ ခဏနှပ်လိုက် အုံးမယ် …”

နေလင်းက ကြေးအိုးပန်းကန်ကို စားပွဲပေါ်ချပေးပြီး ရုံးခန်းအနောက်ဘက်ရှိ သူအိပ်သော စတိုခန်းလေးထဲသို့ ဝင်သွားလေသည် ။

အလုပ်ချိန်ကျော်လွန်သွားပြီးသည့်တိုင်အောင် သူမကို လေးစားမှု ၊ ဂရုစိုက်မှုများဖြင့် တလေးတစား ဆက်ဆံတတ်သော နေလင်းကို အမှတ်ပေးလိုက်မိသည် ။ နေလင်း၏ ကျောပြင်ကိုကြည့်ရင်း စုစုလဲ့မှာ စိတ်ထဲ

“ ဒီကောင်လေး  အလိုက်လဲသိတယ် … ခိုင်းလည်းကောင်းတယ် … သူဌေးကိုပြောပြီး ရာထူးလေး တိုးပေးဦးမှပဲ …” 

ဟုမှတ်ချက်ချလိုက်မိသည် ။ စုစုလဲ့တစ်ယောက် ကြေးအိုးလေးသောက်လိုက် ၊ စာရင်းလုပ်လိုက်ဖြင့်ပင် အလုပ်ကပြီးသွားသည် ။ အလုပ်လည်းပြီး ဗိုက်လည်းပြည့်သွားသည်မို့ စိတ်ထဲပေါ့ပါးသွားရသည် ။

“ အင်း … ကျွတ် … ကျွတ် … အကြောတွေတောင် တော်တော်တက်သွားတယ် … ဟင်း … ကိုးနာရီတောင် ထိုးပြီးပြီ … ”

နာရီကြည့်မိတော့မှ စုစုလဲ့ မျက်လုံးပြူးသွားသည် ။ ဒီအချိန်တိုင်းဆို ကားငှားသွားတောင် ( ၁၀ ) နာရီကျော်လောက်မှ အိမ်ရောက်ပေတော့မည် ။ စုစုလဲ့ သူမ၏ ပစ္စည်းတွေကို လျင်မြန်စွာသိမ်းဆည်းလိုက်သည် ။ အပြန် နေလင်း လိုက်ပို့မည်ဟု ပြောပေမယ့် ကားပဲငှားသွားတော့မည်ဟု ဆုံးဖြတ်ကာ နေလင်းကို မခေါ်တော့ဖို့ စိတ်ကူးလိုက်သည် ။ နေလင်း လိုက်ပို့မည်ဆိုလျှင်လည်း သူမအိမ်ပြန်ရောက်ချိန် နေလင်းပြန်ဖို့ အခက်အခဲရှိမှာကိုလည်း ကိုယ်ချင်းစာမိလို့ အဖော်အဖြစ်မခေါ်တော့ခြင်း ဖြစ်သည် ။

စုစုလဲ့ပြန်တော့မည်ဆိုပေမယ့် ဒီအတိုင်းထပြန် ၍ မဖြစ်သေး ။ ရုံးခန်းတံခါး ပိတ်ရအုံးမည် ။ နေလင်းကို တံခါးလိုက်ပိတ်ပေးဖို့ နှိုးရအုံးမည် ၊ နေလင်းအိပ်သည့် အခန်းဘက်သို့ စုစုလဲ့ လျှောက်လာခဲ့သည် ။

“ နေလင်း … နေလင်း … ”

အခန်းရှေ့မှ စုစုလဲ့အော်ခေါ်သည် ။ ပြန်ထူးသံ မကြားရ ။

“ ဒီကောင်လေး … ဘီယာသောက်လာတာ မူးပြီးအိပ်ပျော်သွား ပြီလား မသိဘူး … ”

စုစုလဲ့ ရေရွတ်လိုက်ရင်း အခန်းတံခါးကို အသာတွန်း ကြည့်တော့ ပွင့်ဟသွားသည် ။ အခန်းတွင်း ထောင့်တစ်နေရာ ၌ နေလင်းခွေခွေလေး အိပ်ပျော်နေ၏

နေလင်းက အသက် ( ၂၂ ) နှစ်ရှိပြီဖြစ်ပြီး လူငယ်လည်းဖြစ် ၊ တစ်ကိုယ်ရည် တစ်ကာယသမားမို့ အနေအထိုင် စည်းစနစ်မရှိ ။ စတိုခန်းထဲရှိ ကတ္တူစက္ကူပုံး တွေကိုဖြတ်ပြီး သမံတလင်းပေါ်ခင်းကာ အပေါ်က ယိုးဒရာဖျာတစ်ချပ်ခင်းပြီး ခေါင်းအုံးတစ်လုံး ၊ စောင်တစ်ထည်ဖြင့်ပင် ဖြစ်သလို အိပ်တက်သူ ။ ထိုအိပ်ယာဘေး၌ ဟမ်းဘက်အိတ်ကြီး တစ်လုံးဖြင့် သူ၏အသုံးအဆောင်များ ထည့်ထားသည် ။ သူ၏ အဆောင်အယောင်က ထိုမျှပင် ။

“ ဒီကောင်လေး ဖြစ်သလိုအိပ်တာပဲ … ”

ကြမ်းပြင်တွင်ဖျာခင်းပြီး ဖြစ်သလို အိပ်နေသော နေလင်းကိုကြည့်ပြီး စုစုလဲ့ စိတ်ထဲ သနားသွားသည် ။ နေလင်းက ဒီရုံးမှာ အငယ်ဆုံးလည်းဖြစ် ၊ ရုံးအကူအဆင့်ဆိုတော့ အားလုံးခိုင်းဖက်ပုံစံမျိုး ဖြစ်နေသည် ။ ဒါပေမယ့် မငြိုမငြင် မျက်နာမပျက် လုပ်ပေးတတ်သည့် နေလင်းကို စုစုလဲ့ သတိထားနေတာ ကြာပြီဖြစ်သည် ။ ထို့ကြောင့်လည်း ရာထူးတိုးပေးဖို့ သူမစိတ်ကူးထားခြင်းဖြစ်၏ ။

“ နေလင်း … နေလင်း … အစ်မပြန်တော့မယ် … ခဏ ထအုံး …”

စုစုလဲ့က နှုတ်မှလည်းပြော ၊ အခန်းဝမှ နေလင်းအိပ်နေရာသို့လည်း လျှောက်သွားပြီး နေလင်းကို နှိုးသည် ၊ ဒါပေမယ့် ဘသားချောက အိပ်ပျော်နေဆဲ … ။နေလင်း၏ အနားရောက်သွားတော့ စုစုလဲ့က နေလင်း၏ လက်မောင်းကို ကိုင်လှုပ်နှိုးဖို့ ဟန်ပြင်လိုက်သည် ။

“ ဟင် … ”

စုစုလဲ့ လက်က နေလင်း၏ လက်မောင်ပေါ်မရောက်ဘဲ တန့်သွားသည် ။ ထိုမှ နေလင်း၏ ခေါင်းအုံးဘေးမှ ရှုပ်ပွနေသော စာအုပ်များနှင့် MP-4 လေးဆီသို့ အကြည့်နှင့်အတူ လက်ကပါ ရောက်သွားခဲ့သည် ။ MP-4 လေးက ပါဝါပွင့်နေပြီး Screen ပေါ်မှ အရုပ်တွေက လှုပ်ရှားနေကြသည် ။ ထို MP-4 လေးကြောင့်လည်း စုစုလဲ့ တစ်ယောက် နေလင်းကို နှိုဖို့ တုန့်ဆိုင်းသွားရခြင်းပင် ဖြစ်သည် ။

MP-4 က နားကျပ်နှင့်တွဲလျက် ဖြစ်နေပြီး နားကျပ်တစ်ဖက်က နေလင်း၏ နားမှာ တပ်လျှက်သား ။ နေလင်းကတော့ တရှုးရှုးနဲ့ အိပ်ပျော်နေဆဲပင် ။

စုစုလဲ့ အသက်ကို မရှုမိအောင် သတိထားပြီး နေလင်း၏ နားမှကျန်နေသည့် နားကျပ်တစ်ဖက်ကို ဖြုတ်လိုက်သည် ။ ပြီးနောက် နားကျပ်ကို သူမနားမှာတပ်ပြီး MP-4 လေးပေါ်တွင် လှုပ်ရှားနေသည့် ရုပ်ပုံများကို အသံနှင့်အတူ တွဲဖက်ခံစားကာ စိတ်ဝင်တစား ကြည့်ရှုလိုက်မိတော့သည် ။ အိမ်ပြန်နောက်ကျမှာ စိုးရိမ်ပူပန်ခဲ့သည့် စုစုလဲ့ တစ်ယောက် အိမ်ပြန်ဖို့မေ့ကာ စိတ်ဝင်တစားဖြစ်စေခဲ့ရသည့် MP-4 လေးပေါ်မှ လှုပ်ရှားနေသည့် ပုံရိပ်တွေကတော့ ….. ။

ကျမ နေလင်းကို နှိုဖို့အခန်းထဲရောက်သွားတဲ့အချိန်မှာ ထင်မှတ်မထားတဲ့ အခြေအနေတစ်ခုကို ရင်ဆိုင်ကြုံ တွေ့လိုက်ရပါတယ် ။ ကောင်လေးက အပြင်မှာ သောက်စားလာပြီး အနည်းငယ်မူးလာကာ အခန်းမှာ ကျမ အလုပ်လုပ်ပြီးတဲ့အထိ စောင့်ရင်း MP-4 ထဲသွင်းထားတဲ့ အပြာကားခေါ် ကားမဆက်ဆံမှု သရုပ်ပြကားတွေကြည့်ပြီး အိပ်ပျော်လို့ နေသည် ။ ဘေးမှာလည်း လက်တစ်ဝါးလောက် ရှိသည့် စာအုပ်သေးသေးလေးတွေ သုံးလေးအုပ်လည်း ရှိနေပြန်သည် ။

ကျမကို အထူးစိတ်ဝင်စားသွားစေသည့် အရာကတော့ MP-4 လေးပင်ဖြစ်သည် ။ အပြာကားကြည့်ပြီး မူးမူးနဲ့ အိပ်ပျော်သွားခြင်းကြောင့် နေလင်းက MP-4 လေးကို မပိတ်ထားနိုင်ခဲ့ ။ ထို့ကြောင့် ကျမမှာ MP-4 ထဲမှာ အဲဒီ အပြာကားကို အမှတ်တမဲ့ မြင်မိပြီး စိတ်ဝင်စားသွားခဲ့ရခြင်းပင်ဖြစ်သည် ။

ကျမက လိင်ဆက်ဆံမှုအတွေ့အကြုံရှိသည့် အိမ်ထောင်သည် မိန်းမတစ်ယောက်ပါ ။ ယောကျာ်းတစ်ယောက်နဲ့ အတူ လိင်ဆက်ဆံမှု အကြိမ်ကြိမ်လုပ်ခဲ့ဖူးသူပါ ။ ဒါပေမယ့် အခုလို အပြာကားခေါ်တဲ့ မိန်းမနဲ့ ယောင်္ကျား လိုးပြနေကြပုံကို ရိုက်ကူးထားသည့် video ကိုတော့ တစ်ခါမှ မကြည့်ခဲ့ဖူးတာကြောင့် နေလင်းရဲ့ MP-4 လေးပေါ်က လှုပ်ရှားနေတဲ့ ပုံရိပ်တွေကို စိတ်ဝင်စားသွား ခဲ့ရခြင်းပင်ဖြစ်၏ ။

ကျမကြည့်လိုက်မိတဲ့ အချိန်မှာ ဂျပန်လား ၊ တရုတ်လား ကိုးရီယားလား မသိတဲ့ မိန်းခလေးတစ်ယောက်ကို အမေရိကန် ယောကျာ်းကြီး တစ်ယောက်က စက်ရုံတစ်ရုံရဲ့ အခန်းအတွင်းရှိ ခုံပေါ်မှာ ပယ်ပယ်နှယ်နှယ် လိုးနေမှုကို ရိုက်ပြထားတာကို မြင်လိုက်ရပါတယ် ။ မြင်လိုက်ရတဲ့ သရုပ်ဆောင်မှုတွေက တကယ့်ကို ရမက်ထန်စရာပါပဲ ရှင် ။ ယောကျာ်းကြီးက ကောင်မလေးကို ဖင်ကုန်းခိုင်းထားပြီး လိုးနေရင်းမှ ဘာတွေပြောနေသလဲ မသိပါဘူး ။ ကောင်မလေးကလည်း ဖင်ကုန်း အလိုးခံနေရင်း နောက်သို့ လှည့်လှည့် ပြီး စကားပြန်ပြောရင်း အလိုးခံနေပါတော့တယ် ။

ရမက်ထန်ပြင်းစွာနဲ့ လိုးနေကြတဲ့ သူတို့ကိုကြည့်ရင်း အသံတွေကိုပါ နားထောင်ချင်လာပါတယ် ။ ဒါ့ကြောင့် MP-4 မှာ တွဲလျက်ရှိနေပြီး တစ်ဖက်က ကြမ်းပြင်ပေါ်ကျ၍ တစ်ဖက်က နေလင်း၏ နားမှာပင် တပ်ထားဆဲဖြစ်သည့် နားကျပ်ကို ဖြုတ်ပြီး ကျမနားမှာ တပ်ကာ အဲ့ဒီအပြာကားကို ဆက်ကြည့်နေမိပါ တော့တယ် ။

လိုးနေခံနေကြတဲ့ ပုံရိပ်တွေနဲ့ သူတို့ဆီမှ ထွက်ပေါ်နေတဲ့ အသံကို ပီပီပြင်ပြင်မြင်ရကြားရတော့ ကျမမှာ တစ်ကိုယ်လုံး ပူနွေးထူပူသွားပြီး စိတ်ထဲမှာ ရမက်စိတ်တွေ ပေါ်ပေါက်လာမိပါတယ် ။ အပြာကားက နောက်ဆုံးအခန်းမို့လို့လား တော့မသိ ။ ပိုမိုကြမ်းတမ်းလာပြီး ပို၍လည်း ရမက်သွေးကြွစရာ ကောင်းလောက်အောင် သရုပ်ဆောင်မှုတွေ ပီပြင်လာတယ် ။

“ အိုး … ရက်စ် …. ရက်စ် … fuck me … အိုး … ရက်စ် … ”

ကောင်မလေးက သူမကို လိုးပါဟု တစာစာပြောရင်း ဖင်ကုန်းအလိုးခံရင်း အော်ဟစ်နေသံ ၊ အရသာတွေ့ ဖီလ်းတက်နေသံက ကျမနားထဲ ပီသသဲကွဲစွာ ကြားနေရသည် ။ ထိုအသံက ကျမကို စိတ်ထကြွစေရသည် ။

ခဏကြာတော့ ယောင်္ကျားကြီးက ကောင်မလေးရဲ့ စောက်ဖုတ်လေးထဲမှ သူ၏လီးတန် ရှည်ရှည်တုတ်တုတ်ကြီး ကို ထုတ်လိုက်ပြီး လက်ဖြင့်ဂွင်းတိုက်ကာ လရည်ပျစ်ပျစ်ခဲခဲ တွေကို ကောင်မလေးရဲ့ ဖင်သားဖွေးဖွေးကြီး အပေါ် ပက်ဖြန်းပေးလိုက်တော့သည် ။

ကျမတစ်ကိုယ်လုံး ကြက်သီးမွှေးညင်းထသွားရပြီး စောက်ဖုတ်ထဲမှလည်း စစ်ကနဲဖြစ်ကာ မရိုးမရွခံစာလာရသည် ။ ယောကျာ်းလီးရဲ့ အရသာ ၊ အလိုးခံရသည့် အရသာကို ကောင်းကောင်းခံစာဖူးသည့် ကျမအဖို့ ဒီအပြာကားကို ကြည့်ပြီး ရမက်သွေးတွေ ပိုမိုဆူပွက်လာစေရသည် ။

ယောင်္ကျားနဲ့ မဆက်ဆံဖြစ်သည့် အချိန်တွေက ကြာနေပြီမို့ ရမက်စိတ်တွေကို ချိုးနှိမ်ထားခဲ့ရသည့် ကျမမှာ အခုတော့ အပြာကားကို ကြည့်မိပြီး စိတ်တွေ ထိန်းမရအောင် ထကြွလာရသည် ။

ကျမ နေလင်းကို တစ်ချက်လှမ်းကြည့်လိုက်မိသည် ။ အခုအချိန် နေလင်း ရုတ်တရုတ်ထလာပြီး ကျမကို ဆွဲလိုးလိုက်မယ် ဆိုရင် ကျမ ကျေကျေနပ်နပ်နဲ့ အလိုးခံလိုက်မိမှာ သေချာပါတယ် ။ ဒါပေမယ့် ငတိက အိပ်ပျော်နေဆဲ ။ သူ့ကို နှိုးပြီး လိုးပေးဖို့ တောင်းဆို ၊ ခံပစ်လိုက်ချင်သည့် အတွေးပင် တွေးလိုက်မိသေးတယ် ။ 

ဒါပေမယ့် မဖြစ် ၊ ကျမက ဒီ company မှာ သူဌေးပြီးရင် ရာထူးအကြီးဆုံး မိန်းမ တစ်ယောက် ၊ နေလင်းက company ရဲ့ ပြာတာ အဆင့်သာရှိသူ ။ ကျမ အဲဒီလောက်ထိတော့ သိက္ခာမမဲ့ချင် ။ ထို့ကြောင့် ရမက်စိတ်ရိုင်း တွေကို ချွန်းအုပ်ပြီး လက်ထဲမှ MP-4 လေးကို အောက်သို့ချရန် ပြင်လိုက်တော့သည် ။

ကျမလက်က တုန့်ဆိုင်းသွားရပြန်သည် ။ ခုန ကောင်မလေးနဲ့ ယောင်္ကျားကြီးတို့ လိုးကြတဲ့ အခန်းပြီးသွားတော့ နောက်ထပ်ဇာတ်လမ်း တစ်ခုပေါ်လာပြန်သည် ။ ကျမ စိတ်ဝင်စားသွားမိပြန်ပါတယ် ။ နေလင်းရဲ့ MP-4 ထဲမှာ အပြာကားတွေ ဘယ်လောက်များထည့်ထားသလဲ မသိ ။ အဲ့ဒီ အပြာကားတွေကို ကျမ ကြည့်ချင်နေမိသည် ။ ကျမ ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုကို လျင်မြန်စွာ ချလိုက်မိပါတယ် ရှင် ။ အဲဒါကတော့ နေလင်းရဲ့ MP-4 လေးကို ကျမ အပိုင်သိမ်းလိုက်ဖို့ပါပဲ ။ ဒီည အဖို့တော့ အဲဒီ့ MP-4 လေးထဲက အပြာဇာတ်လမ်းတွေကို ကြည့်ပြီး စိတ်ကူးယဉ် အိပ်မက်ထဲ လွင့်မျောမယ်လို့ ကျမစိတ်ကူးလိုက်ရင်း … ။

စုစုလဲ့ ထိုနေ့ညက တက္ကစီငှားကာ အိမ်ပြန်ခဲ့သည် ။ တံခါးကိုတော့ အတွင်းမှလောခ်ချ၍သာ ပိတ်ပြီး နေလင်းကို မနှိုးဘဲ ထားခဲ့ပစ်လိုက်မိသည် ။ ထုံးစံအတိုင်း ဆိုလျှင် ရုံးခန်းအဝင်ဝ သံဘာဂျာတံခါးကို သော့ခတ် ၊ အတွင်းကျွန်း တံခါးကို လောခ်ချပြီး အိပ်ရပေမည် ။ အခုတော့ company တစ်ခုလုံး၏ လုံခြုံရေးကိုတောင် သတိမထားနိုင်ခဲ့ပဲ စုစုလဲ့ တစ်ယောက် ရမက်စိတ်ကို ဦးစားပေးခဲ့ပြီး အသိမဲ့ခဲ့လေသည် ။

အိမ်ရောက်တော့လည်း အိပ်ခန်းထဲတန်းဝင်ပြီး နေလင်းရဲ့ MP-4 လေးထဲက အပြာကားတွေကို ကြည့်ရင်း ကိုယ့်စောက်ဖုတ်ကို ကိုယ့်ဘာသာပွတ်သပ်နှိုက်ဆွ အာသာ ဖြေကာ တစ်ညလုံး မိုးလင်းပေါက်နီးပါး ရမက်သွေးတွေ ထကြွနေခဲ့၏ ။ ဘယ်နှစ်ချီမြောက်မှန်း မသိ ဖီးလင်တွေတက် ပြီး ပြီးသွားကာ မောမောနဲ့ အိပ်ပျော်သွားတော့ မနက် ငါးနာရီပင် ထိုးတော့မည် ။

စုစုလဲ့ အရမ်းကို ဏှာထန်သည့် မိန်းမမျိုးတော့ မဟုတ် ။ ဒါပေမယ့် လင်ယောကျာ်းနဲ့ ကင်းကွာနေရတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက် စိတ်မထိန်းနိုင်လောက်အောင် ကာမ စိတ်လှုံဆော်ခြင်းခံရသည့် အခါ၌ ထိုသို့ပင်ဖြစ် သွားရခြင်း ပင်ဖြစ်သည် ။

နောက်တစ်နေ့ မနက် ရုံးရောက်တော့ စုစုလဲ့ တစ်ယောက် နေလင်းကို မသိမသာ အကဲခတ်လိုက်သည် ။ နေလင်းတစ်ယောက် ရုံးကလူတွေ ခိုင်းသည့်ကိစ္စတွေနဲ့ အလုပ်ရှုပ်နေသည် ။ အလုပ်ပါးသွားတော့မှ နေလင်း စုစုလဲ့ အနားသို့ရောက်လာသည် ။

“ အစ်မ … ကျနော် ညက အိပ်ပျော်သွားတယ် … အစ်မ ဘယ်လိုပြန်သွားတာလဲ … အဆင်ပြေရဲ့လား … ”

“ အင်း … ပြေပါတယ် … မင်းကိုခေါ်ကြည့်တော့ အသံမကြားတာနဲ့ ကားငှားပြီးပဲ ပြန်သွားတာ … ”

“ ဆောရီးပါ … အစ်မရယ် … ကျနော် ညက နဲနဲကောင်းသွားလို့ … ဟဲဟဲ … ”

နေလင်း အမေးကို စုစုလဲ့က ဟန်ဆောင်ကောင်းစွာဖြေသည် ။ နေလင်းက သူ၏ MP-4 ကို စုစုလဲ့ ယူသွားတာ သိပုံမပေါ်သောကြောင့် စုစုလဲ့ ရင်ထဲပေါ့သွား ရသည် ။ ထို MP-4 ကို စုစုလဲ့ ရုံးသို့ပြန်မယူလာခဲ့ ။ သူမမှာ ထိုအထဲမှ အပြာဇာတ်ကားတွေ ကိုကြည့်လို့ မဝနိုင်သေး ။ လောလောဆယ် နေလင်းရဲ့ MP-4 ကို မသိမသာ ပြန်ထားဖို့ စိတ်ကူးပင်မရှိ ။

“ နေလင်းရေ … အန်တီနွဲ့ကို ကားအချိန် ဇယားတွေ မိတ္တူကူးပေးအုံး … ”

“ ဟုတ်ကဲ့ … အန်တီနွဲ့ … ”

နေလင်း အပြေးလေးထွက်သွားတော့ မှ စုစုလဲ့ သက်ပြင်းချနိုင်သည် ။ MP-4 ကို နေလင်း မသိအောင် သူအိပ်သည့် အခန်းထဲ ပြန်ထားသင့်တယ်ဆိုတာ စုစုလဲ့ သိပေမယ့် သူမရဲ့ ရမက်စိတ်လှုံဆော်မှုကြောင့် လောလောဆယ် အပိုင်သိမ်းထားဖို့ပဲ ဆုံးဖြတ်နေမိသည် ။

ဒီလိုနဲ့ အချိန်က ရက်သတ္တပတ် တစ်ပတ်ကျော် လောက်ဖြစ်သွားခဲ့သည် ။ ထိုကာလ အတွင်း လင်ဖြစ်သူ ပြန်ရောက်လာသဖြင့် စုစုလဲ့ တစ်ယောက် ပျော်ရွင်သွားခဲ့ရသည် ။ ဒါပေမယ့် လင်ဖြစ်သူက မနက်အစောကြီး ကားထွက်ရအုံးမည် ဆိုသည့် အကြောင်းပြချက်ဖြင့် သူမဆန္ဒတွေကို ပြည့်ဝအောင် စွမ်းဆောင်ပေးခြင်းမရှိခဲ့ ။ စုစုလဲ့မှာ ထိုတစ်ပတ်အတွင်း ညစဉ်တိုင်း နေလင်း၏ MP-4 လေးထဲမှ အပြာကားတွေကို စေ့စေ့ကြည့်ပြီး ရမက်စိတ်တွေကို ဖြေဖျောက်နေခဲ့ရလေသည် ။

လင်ဖြစ်သူက တစ်ညသာအိပ်ပြီး ခရီးပြန်ထွက်သွားခြင်းကြောင့် သူမရဲ့ လိုအင်ရမက်တွေကို သူမဘာသာ ဖြေဖျောက်နေခဲ့ရခြင်းဖြစ်၏ ။ ထို့အပြင် အိမ်ထောင်သက်က လည်း ငါးနှစ်ကျော်ပြီမို့ လင်ရောမယားပါ တစ်ယောက်အပေါ် တစ်ယောက် စိတ်ဝင်စားမှု လျော့ပါးလာရခြင်းဖြစ်သည် ။

ယောင်္ကျားနှင့် မိန်းမ ကွဲပြားချက်မှာ ယောကျာ်းတွေက ကိုယ့်ရဲ့ မိန်းမအပေါ် အိမ်ထောင်သက် ကြာလာသည်နှင့်အမျှ လိင်ဆက်ဆံချင်စိတ် လျော့ပါးလာတတ်ကြသည် ။ အချို့ယောင်္ကျားများဆိုလျှင် ကိုယ့်မိန်းမနဲ့ နောက်ဆုံးဘယ်နေ့က အတူဆက်ဆံခဲ့သည်ကိုပင် မေ့နေတတ်ကြ၏ ။ ဒါပေမယ့် ကိုယ့်မိန်းမ မဟုတ်သည့် မိန်းမ တစ်ယောက်နဲ့ ဆုံတွေ့ရမည်ဆိုလျှင်တော့ ထိုယောကျာ်း၏ ရမက်စိတ်က သာမာန်ထက် ပိုမိုပြင်းထန်တတ်ကြသည် ။

မိန်းမတွေကျတော့ ထိုသို့မဟုတ် ။ မိမိယောင်္ကျား အပေါ် လိင်စိတ်လျော့ပါးနေသည် ဆိုသော်လည်း ထိတွေ့ ဆက်ဆံမိကြချိန်တွင် စိတ်ပါလက်ပါဖြင့် ကာမ စည်းစိမ်ကို ခံစားတတ်ကြသည် ။ ယောင်္ကျားတွေလို ကိုယ့်မိန်းမနဲ့ ဆက်ဆံနေရတယ်ဆိုတဲ့ အသိနဲ့ ပွတ်းသပ်နူးဆွခြင်း ၊ နမ်းရှုပ်ခြင်း များပင် မပြုလုပ်ပဲ တက်ခွ လိုးပစ်တတ်ကြသည် မဟုတ် ။ အလိုးခံရသည့် ဖီလင်အပေါ် တကယ့်ကို အရသာခံစားတတ်ကြသည့် အမျိုးပင် ဖြစ်သည် ။

စုစုလဲ့၏ ယောင်္ကျားမှာ အဝေးပြေးကားမောင်းရင်း လမ်းခရီးရှိ မြို့တစ်မြို့မှ ထမင်းဆိုင်တစ်ဆိုင်ရှိ တစ်ခုလပ် မိန်းမတစ်ယောက်နဲ့ ဖြစ်နေသည့်အတွက် စုစုလဲ့အပေါ် ဆက်ဆံချင်စိတ် လျော့ပါးနေသည် ဆိုတာကို စုစုလဲ့ ခမျှ မသိရှာပေ ။

စုစုလဲ့မှာ လင်ဖြစ်သူနှင့် ကာမဆက်ဆံချင်စိတ် ၊ လိင်စိတ်လျော့ပါးနေခဲ့ပြီမှန်သော်လည်း တစ်ကယ့်တစ်ကယ် အလိုးခံသည့်အခါတွင်မတော့ ကာမအရသာကို ပြည့်ပြည့်ဝဝ ခံစားချင်သည် ။ ဒါပေမယ့် သူမဆန္ဒတွေကို ပြည့်ဝအောင် လင်ဖြစ်သူက မစွမ်းဆောင်ပေးသည့်အခါ နေလင်း၏ အပြာဇာတ်ကားများကိုသာ ကြည့်၍ အသာဆန္ဒ ဖြေဖျောက်မိခြင်းဖြစ်သည် ။

အပြာဇာတ်ကားများထဲမှ သူမ မမြင်ဖူး မတွေ့ဖူးသည့် ကာမဆက်ဆံခြင်းနည်းသစ်များ ၊ စိတ်လှုပ်ရှားဖွယ် အလိုးခံသည့် ပုံစံသစ်များကို တွေ့မြင်သိရှိနားလည် လာခဲ့ရတော့သည် ။ ထိုနားလည် သိရှိမှုနှင့်အတူ ထိုသို့သော ပုံစံမျိုးများနှင့် အလိုးခံကြည့်ချင်စိတ်များလည်း ဖြစ်ပေါ်နေခဲ့ရ၏ ။

သူမ အသွေးအသားတွေထဲ ရမက်သွေးတွေ ဆူပွက်နေချိန်၌ လင်ဖြစ်သူက အနားမှာမရှိ ။ ဒီတော့ စုစုလဲ့မှာ ညဘက် အပြာကားတွေကြည့် ဖီလင်တွေတက်ပြီး မရိုးမရွ ဖြစ်ခဲ့ရသည့် ညတွေများလာခဲ့သည် ။ မနက်ရုံးရောက်တော့ အလုပ်ထဲ စိတ်ကိုနှစ်ထားပေမယ့် တစ်ခါတစ်ခါ ရမက်သွေးတွေ လှုပ်ရှားနေမှုကို ခံစားရကာ ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်ကို တောင့်တမိသည် ။

ဒါပေမယ့် သူမတို့ရုံမှာက ယောင်္ကျားသား သိပ်မရှိ ။ ဝန်ထမ်းအင်အား ( ၁၀ ) ယောက်မှာ ( ၇ )ယောက်က မိန်းမတွေဖြစ်သည် ။ ကျန် ( ၃ ) ယောက်က ဖယ်ရီမောင်းသည့် အသက် ( ၅၅ ) နှစ်လောက်ရှိပြီ ဖြစ်သော ဦးစောသာ ဆိုသည့် အဖိုးကြီး ။ ကျန်တစ်ယောက်က အဝေးပြေးဝင်းတွေ သွားပြီးကားကွက်ချ ၊ ကုန်တွေစစ်ပြီး အော်ဒါတင်ပို့ပေးရသည့် အသက် ( ၃၈ ) နှစ်ခန့် ကိုညီနိုင်ဆိုသည့် လူတစ်ယောက် ။ ကျန်တစ်ယောက်ကတော့ နေလင်းတို့ပင်ဖြစ်သည် ။ ထို့ကြောင့် စုစုလဲ့ အများဆုံးတွေ့မြင်နေရသူက နေလင်းသာ ရှိသည် ။

နေလင်းအပေါ်တော့ စုစုလဲ့ စိတ်ထဲ တပ်မက်စိတ် သိပ်ပြီးဖြစ်ပေါ်ခြင်းမရှိ ။ အသက်ငယ်ပြီး အားလုံးရဲ့ခိုင်းဖက်လို ဖြစ်နေသည့် နေလင်းကို တဏှာစိတ်ဖြင့် သိပ်ပြီး စိတ်ကူးယာဉ်လို့ မရ ။ စုစုလဲ့မှ ကာမသွေးဆိုးတွေ ခန္ဓာကိုယ် ထဲစီးဆင်နေပေမယ့် အဆင့်အတန်း မာနလေးက ရှိနေသေးသည် ။

ကိုညီနိုင်ဆိုသည့် လူကျတော့လည်း မနက်ရုံးလာပြီး စာရွက်စာတမ်းယူကာ ထွက်သွားလိုက်သည်မှ ညနေရုံးဆင်းချိန်အထိတောင် ပြန်မရောက်တတ် ။ ထို့ကြောင့် စုစုလဲ့၏ စိတ်တွင် ထင်ထင်ပေါ်ပေါ် သိပ်မဖြစ် ။ ဒါပေမယ့် တစ်နေ့တော့ စုစုလဲ့အတွက် စိတ်လှုပ်ရှားစရာ အခြေအနေတစ်ခုကို ကြုံလိုက်ရသည် ။

“ ဟေ့ကောင်  နေလင်း … မင်းဟာ အခုထိ ပြန်မတွေ့သေးဘူးလားကွ … ငါ့ကိုပြန်ပေးအုံး … ”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ ကိုညီရာ … ဘယ်လိုပျောက်သွားသလဲ မသိဘူး … ကျနော်လည်း စဉ်းစားလို့ကိုမရတာ … အဲ့ဒီညက ကျနော်ဖွင့်ကြည့်နေသေးတယ် … နောက်တစ်နေ့ ည ကြည့်မလို့ လိုက်ရှာတော့မှ မတွေ့တော့တာ …”

စတိုခန်းရှေ့မှဖြတ်၍ သန့်စင်ခန်းဘက်သို့ သွားမည့် စုစုလဲ့တစ်ယောက် အခန်းထဲမှ စကားသံများကြောင့် ခြေလှမ်းတွေ တုန့်ဆိုင်းသွားရသည် ။ အထဲက စကားအသွားအလာကို နားထောင်မိလိုက်တာနဲ့ ဘာအကြောင်းပြောတယ်ဆိုတာ ဒက်ကနဲ သိလိုက်ရသည် ။ သူမက ထိုအကြောင်းအရာရဲ့ အဓိက တရားခံကိုး ။

“ ရုံးမှာလည်း မိန်းမတွေချည်းပဲ … ဒီအခန်းထဲလည်း တော်ရုံလူ ဝင်တာမဟုတ်ဘူး … နောက်ပြီး မင်း MP-4 ကို ညအိပ်ချိန်ပဲ ထုတ်ကြည့်တာ မဟုတ်လား …”

“ အင်း … ဟုတ်တယ် ကိုညီရ … ကျနော်တော့ အထားမမှားတာ သေချာတယ် … အဲဒီညက မူးလာတယ် ဆိုပေမယ့် ကျနော်ကြည့်ဖြစ်သေးတယ် … အောစာအုပ်တွေလည်း ရှိတာပဲ … စာအုပ်တွေတော့ မပျောက်ဘူး … ”

“ အဲ့ဒီညက ရုံးမှာ ဘယ်သူရှိလဲ … ”

“ အင်း … အစ်မပဲရှိတာ … အလုပ်မပြီးလို့ လုပ်နေတာ သူပြန်ရင်တောင် လိုက်ပို့ပေးမယ်ဆိုပြီး လုပ်နေသေးတယ် ကျနော်အိပ်ပျော်သွားလို့ အစ်မဘာသာပြန်သွားတာ … ”

စုစုလဲ့မှာ အခန်းအပြင်က ခိုးနားထောင်နေရင်း အဲ့ဒီညက အဖြစ်အပျက်ကို နေလင်းကပြန်ပြောပြရင်း သူမအကြောင်းပါလာသည်မို့ ရင်တွေတဒိန်းဒိန်းခုန်လာသည် ။

“ ဟင် … ငါယူသွားမှန်း သိများသိသွားမလား … အဲ့ဒါကို ပြန်ထားလိုက်ရင်ကောင်းမယ် … အခုတော့ … ”

စုစုလဲ့စိတ်ထဲ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်ကျိန်ဆဲရင်း စိုးရိမ်ထိတ်လန့်လာမိသည် ။ MP-4 ကို သူမ ယူသွားမှန်း သိသွားရင် အရှက်တကွဲနဲ့ သိက္ခာကျမှာကို တွေးမိပြီး စိုးရိမ်လာရခြင်းဖြစ်သည် ။

“ မလဲ့တစ်ယောက်ပဲ အဲဒီနေ့က နောက်ကျတာပေါ့ ဟုတ်လာနေလင်း …”

“ ဟုတ်တယ် ကိုညီ … ဒါပေမယ့် အစ်မတော့ မဖြစ်နိုင်ပါဘူးဗျာ … ”

“ အင်း … မင်းသေချာတော့ ပြန်ရှာကြည့်လိုက်အုံး … ငါ အောင်မင်္ဂလာ အဝေးပြေးဝင်းထဲ ခဏပြေးလိုက်အုံးမယ် … ”

စုစုလဲ့ အခန်းအပြင်မှ ကသုတ်ကရိုက်ဖြင့်ပင် သူမရုံးခန်းထဲသို့ ပြန်ပြေးလိုက်ရသည် ။ ရင်တွေလည်း တဒိန်းဒိန်းခုန်နေရသည် ။

“ မဖြစ်ဘူး … မဖြစ်ဘူး … ငါ အဲ့ဒီ MP-4 ကိုပြန်ယူလာပြီး နေလင်းမသိအောင် သူ့အခန်းထဲပြန်ထည့်ထားမှ ဖြစ်တော့မယ် … အဲ့ဒီ MP-4 က ကိုညီနိုင် ဟာများလား မသိဘူး … ”

စုစုလဲ့ တစ်ဦးထဲ ရေရွတ်ရင်း ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက် တော့သည် ။ နောက် တစ်နေ့ရုံးတက်တော့ စုစုလဲ့ တစ်ယောက် ဂနာမငြိမ်ဖြစ်နေရသည် ။ တစ်နေ့ခင်းလုံး MP-4 လေးကို ဘယ်လိုပြန်ထားရမလဲ ဆိုတာပဲ တွေးနေမိ၏ ။ နောက်ဆုံး ညနေ အများတွေရုံးဆင်းသွားတော့မှ စတိုခန်းထဲဝင်ပြီး မသိမသာထားခဲ့လိုက် မည်ဟု စိတ်ကူးရမိတော့သည် ။

ညနေရောက်ချိန်မှာတော့ …

“ နေလင်းရေ … ”

“ ဗျာ အစ်မ … ဘာခိုင်းမလို့လဲ … ”

ရုံးဆင်းချိန်ကျော်သွားတဲ့ အထိ စုစုလဲ့ မပြန်သေးဘဲ အလုပ်များချင်ယောင်ဆောင်ကာ ရုံးထဲ နေလင်းတစ်ယောက်တည်း ရှိနေသည့် အချိန်ကျမှ လှမ်းခေါ်လိုက်ခြင်းဖြစ်သည် ။

“ အစ်မကို အပြင်မှာ စားစရာတစ်ခုခု သွားဝယ်ပေးစမ်းကွယ် … အဆာပြေပေါ့ … ဒါနဲ့ အကုန်ပြန်သွားကြပြီလား …”

“ ပြန်သွားကြပြီအစ်မ … ကိုညီနိုင်ကတော့ အောင်မင်္ဂလာဝင်းထဲမှာ … အလုပ်စောပြီးရင် ဝင်ခဲ့မယ်လို့တော့ ပြောတာပဲ … အခုချိန်မှတော့ မလာလောက်တော့ဘူး ထင်တယ် … ”

“ အော် … အေး … အေး … ကဲကဲ … အစ်မဖို့ တစ်ခုခု သွားဝယ်ပေးပါအုံး … ”

အမှန်တော့ ထွက်သွားသည်နှင့် စုစုလဲ့တစ်ယောက် သူမ စလင်းဘက်အိတ်ထဲမှ MP-4 ကို ထုတ်ယူကာ စတိုခန်းထဲ အမြန်ပြေးတော့သည် ။ ထို့နောက် ချောင်ကောင်းကောင်းတစ်ခုကို အသဲအသန် ရှာဖွေသည် ။ ဒါမှ နေလင်း တစ်ယောက် ရှာရင်းဖွေရင်းနဲ့ MP-4 လေးကို ပြန်တွေ့ပြီး သူအထားမှားသွားသည်ဟု အထင်ရောက်စေရန် ဖြစ်သည် ။

နေလင်းအိပ်ယာဘေးရှိ ကတ္တူစက္ကူပုံးတွေကြားထဲသို့ သင့်တော်သည့် နေရာအဖြစ်သတ်မှတ်ကာ MP-4 ကိုချထားခဲ့လိုက်သည် ။ ထိုအခါမှပင် စုစုလဲ့တစ်ယောက် စိတ်ပေါ့ပါးသွားကာ စတိုခန်းထဲမှ ပြန်ထွက်လာခဲ့တော့သည် ။ သူမရုံးခန်းထဲပြန်ရောက်တော့ နေလင်းပြန်ရောက်လာလျှင် အဆင်သင့် ပြန်နိုင်ဖို့ ပြင်ဆင်လိုက်သည် ။ စလင်းဘက်အိတ်ထဲမှ ရုံးဆင်းပြန်ချိန်တိုင်း ကြည့်လေ့ရှိသည့် မှန် အဝိုင်းလေးကို ထုတ်ယူဖို့ ပြင်လိုက်စဉ်မှာတော့ …

“ ဟင် … ”

စုစုလဲ့ ပြာသွားရပြန်သည် ။ MP-4 ကို သူမယူခဲ့စဉ်က နားကျပ်ပါ တွဲလျက်ပါလာခဲ့သည် ။ ခု ထိုနားကျပ်က သူမအိတ်ထဲ ကျန်နေသေး၏ ။ စုစုလဲ့ ထိုနားကျပ်ကို ပြန်သွားထားဖို့ ပြင်ရပြန်သည် ။ အမှန်ဆို နားကျပ်ကို ပြန်မထားလည်း ရသည် ။ ဒါပေမယ့် စုစုလဲ့က အမှားတစ်ခုပြုလုပ်ထားပြီး မလုံမလဲ ဖြစ်နေသူမို့ နားကျပ်ကို MP-4 နှင့်အတူ တွဲပြန်ထားဖို့ လုပ်ဆောင်နေမိခြင်းပင် ဖြစ်တော့သည် ။

စတိုခန်းထဲသို့ စုစုလဲ့ နောက်တစ်ကြိမ် ရောက်ရပြန်သည် ။ ခုန သူမထားခဲ့သည့် နေရာမှ MP-4 ကိုပြန်ရှာပြီး နားကျပ်ပေါက်ထဲသို့ ပြန်တပ်လိုက်သည် ။ ထိုစဉ်မှာပင် …

“ အဲဒီ MP-4 က ဘယ်လိုမှ ပျောက်စရာမရှိပဲ ပျောက်သွားတာ တစ်ယောက်ယောက်လက်ချက်လို့ ကျုပ်ထင်တော့ ထင်သားပဲ … ဒါပေမယ့် မလဲ့ လို့တော့ မထင်ခဲ့မိဘူး ဖယ်ရီကား မောင်းတဲ့ ဦးစောသာကြီးနဲ့ အပျိုကြီး မနုလို့ ထင်ခဲ့တာ … အခုတော့ … ”

“ ကို … ကိုညီနိုင် … ”

“ ဟဲဟဲ … လန့်သွားတာလား … မစိုးရိမ်ပါနဲ့ … ကျနော် ဘယ်သူ့မှ ပြန်မပြောပါဘူး … ”

စုစုလဲ့ တစ်ယောက် ခိုးထုပ်ခိုးထည်နဲ့ကို မိနေခဲ့ပေပြီ ။ သူမအဖို့တော့ ကျားရှေ့မှောက်လျက်လဲကျမိ သလိုပင် ဖြစ်နေချေသည် ။ ညီနိုင်ဆိုသည့် ယောင်္ကျားတစ်ယောက်ရှေ့မှာ မိန်းမတစ်ယောက် မကြည့်အပ်တဲ့ အပြာကားတွေပါသည့် MP-4 တစ်ခုကို ကိုင်လျက်သားရှိလို့နေသည် ။ နောက်ပြီး ထို MP-4 က သူမခိုးကြောင်ခိုးဝှက် ယူထားသည့် အရာ ။

စုစုလဲ့ ဘာလုပ်လို့ ဘာကိုင်ရမှန်းမသိ ဖြစ်နေရတော့သည် ။ သူမအဖြစ်က ရှက်စရာကောင်းလှသလို မိမိထက် အဆင့်နိမ့်သည့် လက်အောက်ဝန်ထမ်းတစ်ယောက်ရှေ့မှာ အပြစ်ရှိသူလို သိမ်ငယ်စွာ ရပ်နေရသည့် အဖြစ် ။

“ ပြောပါအုံး မလဲ့ရဲ့ … အဲ့ဒီထဲက ဘယ်အခန်းကို မလဲ့ ကြိုက်လဲ … အဲ့ဒီကားတွေကြည့်ပြီး အလဲ့ယောကျာ်းနဲ့အတူ လုပ်ကြည့်ကြသေးလား … ”

အမြဲတမ်း သူမကို တရိုတသေပြောဆိုဆက်ဆံရသည့် သူမ၏ လက်အောက်ဝန်ထမ်းတစ်ယောက်က ရင့်ရင့်သီးသီး မေးလာသည့် အမေးစကားကို စုစုလဲ့ ပြန်မဖြေနိုင်သလို ရာထူးအရှိန်အဝါလည်း ပြလို့မရနိုင် ဖြစ်နေရသည် ။

ညီနိုင်က စုစုလဲ့ အနီးသို့ အေးဆေးစွာပင် တစ်လှမ်းချင်းလျှောက်လာသည် ။ သး၏ မျက်လုံးတွေက ဖမ်းမိထားသော သားကောင်ကို စားသောက်ဖို့လာနေတဲ့ ကျားရဲတစ်ကောင်ရဲ့ မျက်လုံးတွေလို အထက်စီးဆန်လွန်းနေသည် ။

“ မလဲ့ … ”

“ ရှင် … ရှင် ကိုညီနိုင် ”

“ အခုအဖြစ်အပျက်တွေကို ရုံးကလူတွေ သိသွားရင် မလဲ့ သိက္ခာကျသွားမှာနော် … သူတို့တွေကို ပြောပြလိုက် ရမလား … ”

“ အို … အဲလို မလုပ်ပါနဲ့ ကိုညီနိုင်ရယ် … ကျမ တောင်းပန်ပါတယ် … ”

“ ဒါဆို … ”

ညီနိုင်က စကားကို ဆက်မပြောတော့ ။ ယုန်သူငယ်လေးလို မျက်လုံးလေး ကလယ်ကလယ်နဲ့ ထိတ်လန့်သည့် အသွင်ဖြစ်နေသော စုစုလဲ့ကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ဆွဲဖက်လိုက်ပြီး တဆတ်ဆတ်တုန်နေသည့် နူတ်ခမ်းတွေကို ဆွဲစုပ်၍ နမ်းလိုက်တော့သည် ။

“ ပြွတ် … ပြွတ် … အွန်း … ဟွန်း … မလုပ် … မလုပ်ပါနဲ့ ကိုညီနိုင်ရယ် … ကျမတောင်းပန်ပါတယ် … ”

“ ကျုပ်လုပ်ချင်တာကို လုပ်လို့မရရင် ရုံးထဲမှာ ခင်ဗျားအကြောင်းကို ဖွလိုက်မယ်နော် … ခု ကျုပ် ခင်ဗျားကို လိုးမယ် … ကောင်းကောင်းမခံရင် ခင်ဗျား အရှက်ကွဲပြီသာမှတ် … ဘယ်လိုလဲ … ”

အတင်းရုန်းကန်ပြီး အကြောက်အကန် ငြင်းဆန်တောင်ပန်နေသည့် စုစုလဲ့ကို ညီနိုင်က အပိုင်အနိုင် ခြိမ်း ခြောက် အကျပ်ကိုင်ပစ်လိုက်သည် ။ စုစုလဲ့ တစ်ယောက် အပြင်းအထန် စဉ်းစားရပေပြီ ။ ခု ညီနိုင်၏ ဆန္ဒကို ငြင်းဆန်လိုက်လျှင် သူမမှာ ရုံးထဲ၌ ရာထူးအကြီးဆုံးမိန်းမတစ်ယောက်အဖြစ် ရပ်တည်နေရမှုမှ လျော့ပါးသွားနိုင်သည် ။ 

အခြားစိတ်ခံစားမှုအရလည်း ညီနိုင်၏ သဘောဆန္ဒကို လိုက်လျောချင်စိတ်များ ဖြစ်ပေါ်နေပြန်သည် ။ တစ်ပတ်နီးပါး အချိန်ကာလမှာ အပြာဇာတ်ကားတွေနဲ့ ရင်းနှီးနေခဲ့သည်ကြောင့်လည်း ထိုသို့သောစိတ်များ ဖြစ်ပေါ်လာရခြင်းဖြစ်သည် ။ ညီနိုင်အလိုကို လိုက်မိပြန်လျှင်လည်း ညီနိုင်၏ ကြိုးဆွဲရာ ကရမည့် ကာမရုပ်သေးတစ်ရုပ် ဖြစ်သွားနိုင်ကြောင်းလည်း စဉ်းစားမိနေ၏ ။

“ ကဲ … အချိန်မရှိဘူးဗျာ … ကျုပ် ရုံးထဲမှာ ဖွလိုက်ရ မှာလား ”

“ အဲလိုတော့ မလုပ်ပါနဲ့ရှင် … ကျမ … ကျမ ရှင့် ဆန္ဒ … ”

“ ကျုပ်လိုးတာကို ခံမယ်ပေါ့ … ဟုတ်လား …. ”

“ ဟုတ် … ဟုတ်ကဲ့ … ”

ညီနိုင်က စုစုလဲ့ကို ကိုယ့်အထက်အရာရှိ လူကြီးတစ်ယောက်လို့ မမြင်တော့ပဲ သူလိုးရတော့မည့် မိန်းမ တစ်ယောက် အဖြစ်အထက်ဆီးမှ ပြောဆိုဆက်ဆံလိုက်သည် ။

“ ကဲ … ဒါဆိုလည်း … လာ ”

ညီနိုင်က စုစုလဲ့ကို လက်ဆွဲပြီး အခန်းထောင့်သို့ ခေါ်သွားသည် ။ ထိုနေရာက နေလင်းအိပ်သည့် နေရာဖြစ်၏ ။

“ အဲ့ဒီဖျာကို ခင်းလိုက် … အပေါ်က စောင်ပါဖြန့်ခင်း … အဲ့ဒီ ယိုးဒယားဖျာတွေက ဒူးထောက်လိုက်ရင် နာတယ် … ”

ညီနိုင်က ရင့်သည် ။ ကိုယ်လိုးရမည့် မိန်းမကို လိုးဖို့နေရာပြင်ခိုင်းနေ၏ ။ ဒါပေမယ့် စုစုလဲ့ စောဒက မတက်ရဲ ။ သူမကိုယ်တိုင်ကလည်း အခုလို အဖြစ်အပျက်ကို ကြုံတွေ့နေရသည့် အချိန်၌ မသိစိတ်မှ ရမက်စိတ်များကို ပြင်းထန်စွာ ခံစားနေရလေသည် ။

စုစုလဲ့ ဖျာခင်းပြီး ကုန်းကုန်းကွကွဖြင့်ပင် ယိုးဒယားဖျာချပ်ပေါ်သို့ စောင်ကို ဖြန့်ခင်းသည် ။ စုစုလဲ့ ဖင်ကုန်းပြီး အိပ်ယာခင်းနေသည့် ပုံကို ညီနိုင်က မက်တပ်ရပ်ကြည့်နေပြီး သူ၏ ဘောင်းဘီဇစ်ကို ဆွဲဖြုတ်ကာ တောင်မတ်နေပြီဖြစ်သည့် လီးကို ကိုင်ပြီး ဂွင်းတိုက်နေ၏ ။

စုစုလဲ့မှာ အိမ်ဖော်မလေးအသွင် လေးဘက်ထောက်ကာ အညာစောက်လေးကို ဖျာပေါ်ဖြန့်ခင်းနေသည် ။ စုစုလဲ့ ဝတ်ထားသည့် ရုံးယူနီဖောင်း ထမီစကပ်အောက်မှ တင်းကားထွက်နေသည့် ဖင်အိုးကြီးကို ကြည့်ပြီး ညီနိုင် စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ ။

“ အစကတော့ ခင်ဗျားကို ကောင်းကောင်းကိုင်ပြီးမှ လိုးမလို့ပဲ … အခုတော့ ခင်ဗျား ဖင်အိုးကြီး တင်းကားထွက်နေတာကို ကြည့်ပြီး မနေနိုင်တော့ဘူးဗျာ … အဲ့ဒီ့အတိုင်း ဖင်ကုန်းနေလိုက် … ”

ညီနိုင်က ပြောပြောဆိုဆို စုစုလဲ့ဖင်နောက်သို့ ကပ်သွားပြီး ထမီစကပ်ကို မရရအောင် အတင်းဆွဲလှန်တင်ပစ် လိုက်သည် ။ စုစုလဲ့ကလည်း ကမူးရှုးထိုးလုပ်နေသည့် ညီနိုင်၏ ဆန္ဒအတိုင်း ကူညီကာဖြင့် သူမ၏ ထမီစကပ်ကို ခါးဆီသို့ရောက်အောင် လှန်တင်ပေး၏ ။

ထမီစကပ်လေး စုစုလဲ့ခါးဆီသို့ စုပုံသွားတော့ ညီနိုင်က စုစုလဲ့၏ အောက်ခံဘောင်းဘီကို ဖင်သားတစ်ဖက်သို့ ဆွဲယူကာ စောက်ဖုတ်ကိုလှပ်လိုက်သည် ။ စုစုလဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီက နောက်သို့ ပြူးထွက်နေကာ ဘောင်းဘီကို တစ်ခြမ်း ဆွဲဖယ်ထားခြင်းကြောင့် နှုတ်ခမ်းသားတွေက ပူးကပ်နေကြသည် ။ ထိုစောက်ဖုတ်ကြီးဆီသို့ ညီနိုင်က သူ့လီးတန်ကြီးကို တေ့ထားထောက်လိုက်သည် ။

ဖင်ထောင်ကုန်းထားသည့် အနေအထားကြောင့် စုစုလဲ့ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားကြီး နှစ်ခုက နောက်သို့ အစွမ်းကုန် ပြူးထွက်နေသည် ။ လီးတန်ကြီးက ထိုအပေါ်သို့ မေးတင်လို့ထား၏ ။

“ ဟင့် … ကိုညီနိုင် ဖြေးဖြေးလုပ်နော် … ”

မိန်းမတွေရဲ့ ထုံးစံအတိုင်း အလိုးခံဖို့ လီးသွင်းခါနီးပြောနေကျ စကားကို စုစုလဲ့က ပြောလိုက်သည် ။

ညီနိုင်က လီးတန်ကြီးကို အသာဖိကြည့်သည် ။ မဝင်သေး ၊ စုစုလဲ့ စိတ်ထနေပြီမှန်းသိသော်လည်း တဏှာရှေ့ပြေးအရည်ကြည်များက စောက်ခေါင်းထဲမှပင် စိမ့်ထွက်နေပြီး အပြင်သို့ ထွက်ကျမလာသေးတာကြောင့် သူ၏လီးကို လိုးသွင်းရာ၌ အနည်းငယ် ခြောက်သွေ့နေသေး၏ ။ သူ၏ လီးတန်ကြီးက တုတ်ခိုင်လွန်းခြင်းကြောင့် လည်းပါပေသည် ။

ညီနိုင်က စောက်ခေါင်းဝမှာ လီးကို ဖိတေ့ထားပြီး သူ၏လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် စုစုလဲ့၏ ဖင်သားနှစ်ခြမ်းကို ဆွဲဖြဲလိုက်သည် ။ စုစုလဲ့ ခါးလေးယမ်းထွက်သွား၏ ။ ညီနိုင်က ထိုဖင်ကြားထဲမှာ ညပ်နေသည့် ဘောင်းဘီမှာ ပို၍ တင်းရင်းသွားပြီး စောက်ဖုတ် အရှေ့ပိုင်းမှ စောက်စေ့လေးကို ဘောင်းဘီက သွား၍ဖိမိထား၏ ။

ညီနိုင်က ဖင်ကိုပိုဖြဲလိုက်သဖြင့် ပေါ်လာသော စအိုဝလေးအောက်ဖက် လက်နှစ်လုံးလောက်သာ ခြာသော စောက်ခေါင်းဝမှာ တေ့ထားသည့် သူ့လီးဒစ်ကြီးကို အနောက်သို့အသာဆုတ် ဖယ်ရှားလိုက်ပြီး ဖင်ကြားထဲသို့ တံတွေးထွေးချလိုက်သည် ။

“ အင့် … ဟင့် … ဘာလို့ တံတွေးတွေ ထွေးချတာလဲလို့ … ”

“ ဖင်ချမလို့ပေါ့ဗျ … ခင်ဗျာဖင်ကြီးကို ကြည့်ပြီး မနေနိုင်တော့လို့ … ”

“ ဖင် … ဖင်က ချလို့ရပါ့မလား ကိုညီနိုင်ရယ် … စောက်ဖုတ်ကိုပဲ လုပ်ပါနော် … ”

“ ဟာ … ဘာလဲ ခင်ဗျားက ကျုပ်ကိုငြင်းချင်သေးတာလား … ”

“ မဟုတ် … မဟုတ်ပါဘူးရှင် …. ကျမ တစ်ခါမှ မခံဘူးသေးလို့ပါ … ”

“ ခင်ဗျား … ယူသွားတဲ့ MP-4 ထဲမှာ ဖင်ချတဲ့ကားတွေမှ ပုံလို့ … မကြည့်ရသေးဘူးလား … ”

“ ကြည့် … ကြည့်ပြီးပါပြီ … ဟို .. ဟို ..နာမှာကြောက်လို့ … ”

“ ဘာမှ … မနာဘူး …. နာရင်လည်း အောင့်ခံ … ငြိမ်ငြိမ်လေးသာနေ … ဟုတ်လား … ”

ထွေချလိုက်သည့် တံတွေးတွေက ဖင်စအိုဝ တည့်တည့်ပေါ်သွားကျပြီး အောက်သို့တဖြည်းဖြည်း စီးကျလာကာ စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းမှ တစ်ဆင့် အောက်က ခင်းထားသည့် စောင်ပေါ်အထိကျသွားသည် ။ ထိုအခါမှ ညီနိုင်က သူလီကို ဖင်ဝမှာတေ့ပြီး အတင်းဖိသွင်းလိုက် တော့သည် ။

“ ဗြစ် … ပြွတ် …ပလစ် … ပျစ် …ပြွတ် ..ဖွတ် … ”

“ အား … အမလေး … ဖြေးဖြေးလုပ်ပါ .. ကိုညီနိုင်ရဲ့ …. အ … အ… ဟင့် .. ”

စုစုလဲ့ ဖင်ကြီး ခါယမ်းသွားသည် ။ လီးက စအိုဝရှိ ကြွက်သားတွေကို အတင်းထိုးခွဲပြီး အဆုံးထိ တရှိန်ထိုး ဆောင့်ဝင်သွားခြင်းကြောင့် စုစုလဲ့ ခမျှ ဖင်ဝက အရမ်းနာသွာတာမို့ အတင်းရုန်းပြီး ထွက်ပြေး သွားလိုက်ချင်ပေမယ့် ညီနိုင်က ခါးကို အတင်းခြုပ်ပြီး  ကိုင်ထား တာမို့ ရုန်းထွက်ပြေးဖို့ကလည်း အခွင့်မသာ ဖြစ်သွားရသည် ။

ဒါကြောင့် ရုန်းမရမဲ့ အတူတူ ဖြေးဖြေးသက်သာ လုပ်ဖို့သာ တောင်းပန်ပြီး ပြောလိုက်ရတာ ဖြစ်တော့သည် ။ စုစုလဲ့ စုပ်သပ်ညီးတွားခြင်းကို ညီနိုင် ဂရုမထား ။ ဖွေးဥနေတဲ့ ဖင်သားကြီးတွေကို ကြည့်ပြီး ခါးသေးသေးလေးကို လက်ဖြင့် စုံကိုင်ကာ စက်သေနတ်ပစ်သလို တရစပ် ဆောင့်လိုးလေတော့သည် ။

“ ပြွတ် … ပြွတ် … ပလွတ် … ဘွပ် … ဗြစ် … ပလွတ် … ဘွပ် … ဖတ် … ဘွပ် … ဖတ် … ဖတ် … ”

“ အ … အီး … အ … ကျွတ် … ကျွတ် … အ … အား … ရှီး … အင်း … ဟင်း … ”

အိမ်ထောင်သက် ငါးနှစ်လောက်ရှိပြီဖြစ်သော အိမ်ထောင်သည် မိန်းမတစ်ယောက်မို့ အလိုးခံရသည့် သဘော ၊ သဘာဝကို အတော်အသင့် နားလည်နေတာကြောင့် စသွင်းသွင်းခြင်းမှာ အရမ်းကို မခံမရပ်နိုင်လောက်အောင် နာသွားပေမယ့်လို ညီနိုင်က စက်သေနတ်ပစ်သလို တစ်ရစပ် ဆောင့်လိုးလာသော အခါ စအိုဝရှိ ကြွက်သားတွေကို ဖြေလျှော့ကြည့်မိရင်းက အနာသက်သာလာသည် ။ 

စောက်ဖုတ်ကို အလိုးခံချင်စိတ် ပြင်းပြနေခဲ့ပေမယ်လို့ အသစ်ကြုံတွေ့နေရသော ဖင်လိုးခံ အရသာကိုလည်း စွဲမက်စ ပြုလာရတော့သည် ။ ညီနိုင်ကလည်း မလိုးဖူးသေးသည့် ဖင်ပေါက်မို့ သဲသဲမဲမဲ လိုးသည် ။ ထို့ကြောင့် အသံတွေက ဆူညံစွာပင် ထွက်ပေါ်လို့နေတော့သည် ။

“ ဘွပ် … ဖတ် … ဖတ် … ”

“ အ … အင်း … ဟင်း … အင်း ... အိုး … အ … ”

စုစုလဲ့ ဖင်သားကြီးတွေက တစ်ချက်ပြီး တစ်ချက် ဆောင့်လိုးခံလိုက်ရတိုင်း တုန်ခနဲ့ တုန်ခနဲ့ ခါနေတော့သည် ။ လီးအသွင်း အထုတ်များလာခြင်းကြောင့် အဝင်အထွက်ကလည်း အတန်သင့် ချောမွှေနေသည် ။ ညီးနိုင်က လိုးနေရင်းမှ အားမရတော့ဟန်ဖြင့် ကုန်းပေးထားသော ဖင်သားကြီးတွေ အပေါ်အတင်းတက်ခွရင်း အပေါ်ဆီမှနေ၍ အတင်းဆောင့်သွင်းလိုးချနေသလို စုစုလဲ့ ကလည်း ထောက်ထားတဲ့ ဒူနှစ်လုံး အပေါ်မှာ အားပြုရင်း ဖင်ကြီးကို အပေါ်သို အတင်းကော့ကော့တင်ကာ ပက်ပက်စက်စက်ကို ဖင်လိုးခံပစ်နေသည် ။

ဖင်လိုးပေးနေသူနဲ့ အလိုးခံနေသူက ရမက်စိတ်ထန်ပြင်းစွာဖြင့် တက်ညီလက်ညီလိုးဆော်နေကြသည် ။ လိုးပွဲကလည်း မြိုင်ဆိုင်ပြင်းထန်လွန်းလှသည် ။ ထိုစဉ် …

“ ကိုညီ … ကြမ်းလှချည်လားဗျ … ”

“ အို … နေလင်း … ”

စတိုခန်းအဝမှာရပ်ပြီး ရမက်ခိုးဝေနေတဲ့ မျက်လုံးအစုံနဲ့ ကြည့်နေတဲ့ နေလင်းက လှမ်းပြောပြီး အခန်းထဲသို့ လှမ်းဝင်လာသည် ။

စုစုလဲ့မှာ ဖင်လိုးခံနေရင်းတန်းလန်း နေလင်းကို မြင်တော့ ရှက်အား ၊ ကြောက်အားဖြင့် ထပြေးဖို့ပြင်းသည် ။ ဒီအခြေအနေကို ရိပ်မိသော ညီနိုင်က ကိုင်ထားလက်စ စုစုလဲ့ခါးသေးသေးလေးကို အတင်းသိုင်းဖက်ချုပ်ထားလိုက်ခြင်းကြောင့် စုစုလဲ့မှာ ဖင်ထဲ လီးတန်းလန်းကြီးနှင့် ကုန်းကုန်း ကွကွ ဖြစ်သွားရ သည် ။

“ MP-4 လေးက ဖန်ပေးတဲ့ ဂွင်ပဲ နေလင်းရေ … မင်း ဆော်ချင်ရင် ငါပြီးတော့ ဆက်ဆော်ပေါ့ …  ငါလည်းပြီးတော့မယ် … ”

“ အိုကေ … ကျနော်လည်း အစ်မရဲ့ ဖင်အိုးကြီးတွေကို ကြည့်ပြီး မှန်းမှန်းထုနေရတာ … အခုမှပဲ အပီကိုင်ရတော့မယ် … ကိုညီ မြန်မြန်လုပ်ဗျာ … ”

စုစုလဲ့ နားထင်နားရင်းတွေ ထူပူသွားမတတ် ရှက်သွားရသည် ။ ယောင်္ကျားသားနှစ်ယောက် ပြောနေကြသည့် စကားတွေက ပက်စက်လွန်းလှသည် ။ စုစုလဲ့ အပေါ် ကိုယ့်ရဲ့အထက်အရာရှိ တစ်ယောက်လို့ မမြင်တော့ပဲ ပိုက်ဆံပေးရသော ကြေးစားဖာသည်မ တစ်ယောက်ကို ခေါ်ပြီးလိုးနေကြသလို ပြောဆိုနေကြသည်မှာ သိသာလှပေသည် ။

ဒါပေမယ့် စုစုလဲ့၏ စိတ်ထဲမှာတော့ ယောကျာ်းသားနှစ်ယောက်ပြောနေကြတဲ့ စကားတွေကို ကြားပြီး သူမကြည့်ခဲ့မိသည့် MP-4 ထဲက အပြာဇာတ်ကွက်တွေထဲမှ ယောကျာ်းနှစ်ယောက် မိန်းမတစ်ယောက်ကို  ဝိုင်းလိုးနေကြသည့် မြင်ကွင်းများကို ပြန်လည်မြင်ယောင်လာသည် ။ 

ထို့ကြောင့်လည်း ရမက်သွေးက ပိုမိုတက်ကြွလို့လာသည် ။  ညီနိုင်ကလည်း သူမခါးကို ဆွဲဖက်ပြီး ကုန်းကုန်းကွကွ အနေအထားဖြင့်ပင် ဖင်ကို ဆက်ပြီးဆောင့်လိုးနေခြင်းကြောင့် စုစုလဲ့မှ မထူးတော့ဟု စိတ်ထဲသတ်မှတ်လိုက်ရင်း အဝတ်အစားတွေ အကုန်ချွတ်ပြီး လီးအတောင်သားနှင့် သူမကိုလိုးဖို့ ရပ်စောင့်နေသည့် နေလင်းကို လှမ်းဆွဲလိုက်ကာ သူ့လီးကို ပါးစပ်နဲ့ စုပ်ပေးလိုက်တော့သည် ။

“ အာ .. ပါး .. ပါး .. ကောင်းလိုက်တာ … အစ်မရာ … အ .. ကျနော် … ပြီးသွားလိမ့်မယ် … အ … ကိုညီ မပြီးသေးဘူးလားဗျ …. ကျနော်လည်း … အစ်မကို … လိုးချင်လာပြီး … ”

“ ဟာ … မင်းဒီလောက်တောင် လိုးချင်ရင်လည်း …. သူ့စောက်ဖုတ်အားနေတာပဲ … လာချလေကွာ … ”

“ ဟင် … ကိုညီက … အနောက်ကနေ လိုးနေတာ… ကျနော်က … ဘယ်လိုလုပ်ရမှာလည်း … ”

“ ဟာ .. မင်းကလည်း … ဒီမှာကြည့်လေကွာ … ဒီလိုလိုးလို့ ရတာပဲ … မဟုတ်ဘူးလား .. ”

ကိုညီနိုင်က MP-4 လေးကို နေလင်းကို ဖွင့်ပြရင်း စုစုလဲ့ကိုလည်း ပြလိုက်သည် ။ MP-4 လေးထဲမှာတော့ မိန်းမ တစ်ယောက်က ဖင်ဗူးတောင်ထောင် ကုန်းပေးထားရပြီး ယောင်္ကျားတစ်ယောက်က အပေါ်ဆီးမှနေပြီး ထိုမိန်းမရဲ့ ဖင်ကို လိုးနေသလို ၊ နောက်ယောကျာ်း တစ်ယောက်ကလည်း အနောက်ကနေပြီး စောက်ဖုတ်ကို လိုးပေးနေတဲ့ ဇာတ်ကွက်ပဲ ဖြစ်တော့သည် ။

“ ကဲ … မလဲ့ … ကိုယ်အရှေ့ပိုင်းကို အောက်နှိမ့်ပြီး … ဖင်ကြီးတွေ ထောင်လာအောင် ကုန်းလိုက် … ”

စုစုလဲ့ မှာလည်း ညီနိုင်ပြောသည့်အတိုင်း ကိုယ်အရှေ့ပိုင်းကို အိပ်ယာပေါ် အသာဝပ်ပြီး ဖင်ကြီးတွေ ကော့ထောင်နေရလေအောင် ဖင်ဗူးတောင်ထောင် ပေးလိုက်ရပါတော့သည် ။ အဲ့ဒီ အခါမှာတော့ စုစုလဲ့ရဲ့ ဖင်လုံးကြီးတွေကြားမှ အပေါ်တည့်တည့်မှာရှိနေတဲ့ ဖင်ပေါက်လေးကို ညီနိုင်က သူ့လီးကြီးနဲ့ ကျားစီးဖားစီး တက်ခွလိုးနေရင်း ၊ နေလင်းကလည်း သူမ တစ်ချက်နှစ်ချက်စုပ်ပေးလိုက်လို့ တံတွေးတွေရွဲနေတဲ့ သူ့လီးနဲ့ စုစုလဲ့ရဲ့ အနောက်ကို ပြူးထွက်နေတဲ့ စောက်ဖုတ်ထဲကို ထိုးသွင်းပြီး လိုးပါတော့တယ် ။

လိုးချက်တွေကလည်း ပြင်းထန်လွန်းလှသည် ။ ညီနိုင်ကလည်း အပေါ်ကနေ သူမရဲ့ ဖင်ပေါက်ကို ဆောင့်ဆောင့်ချပြီး လိုးပေးနေသလို ၊ နေလင်းကလည်း အနောက်ကနေ စောက်ဖုတ်ကို ပြင်ထန်ကြမ်းတမ်းတဲ့ လိုးချက်တွေနဲ့ အားပါးတရ လိုးဆော်နေကြသည် ။ စုစုလဲ့မှာလည်း ထောက်ထားတဲ့ ဒူးကို အားပြုရင်း မနဲ အားတင်းပြီး တောင့်ခံနေရပါတော့သည် ။

သာမန်မိန်းမ တစ်ယောက်အဖို့ ဘယ်လိုမှ စဉ်းစာဖို့တောင်မပြောနဲ့ အိပ်မက်တောင် မမက်ဝံတဲ့ ပုံစံတွေနဲ့ ယောင်္ကျား နှစ်ယောက်ရဲ့ ဝိုင်းဖိပြီး ဖင်ရော စောက်ဖုတ်ကိုပါ လိုးပေးတာကို အားပါးတရ အလိုးခံလိုက်ရတဲ့ စုစုလဲ့ အဖို့မှာတော့ MP-4  လေးကြည့်မိကတည်းက တက်ကြွသောင်းကျန်းနေတဲ့ ရမက်စိတ်တွေဟာ ပီပီပြင်ပြင်ကို အားရ ကျေနပ် သွားတယ် ဆိုရပေမယ်လို့ အရှက်နဲ့ သိက္ခာတရားတို့ကတော့ သုညမှတ်အောက် ရောက်လို့ သွားရပါတော့သည် ။

ဒီအခြေ ဒီအနေထိ ဖြစ်လာရတဲ့ ကိစ္စတွေက MP-4 လေး ဖွင့်ကြည့်ရင်း အိပ်ပျော်နေခဲ့တဲ့ နေလင်းကိုလား ၊ နောက်ပြီး MP-4 လေးကို နေလင်း မသိအောင် ယူကြည့်မိခဲ့တဲ့ သူမကြောင့်ပဲလား ၊ ဒါမှ မဟုတ် MP-4 ကို သွားထားတုန်း အမိဖမ်း အကျပ်ကိုင်ခဲ့တဲ့ ကိုညီနိုင်ကိုလား အဖြေရှာ မရတဲ့ အဆုံး ၊ ဒီအဖြစ်ရဲ့ တရားခံကိုတော့ MP-4  လေးရယ် မင်းကိုပဲ အပြစ်တင်တော့ မယ်ကွယ် ။

........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................ 

ပြီးပါပြီ။

ရင်နာအောင်လုပ်ရက်တယ် (စ/ဆုံး)

ရင်နာအောင်လုပ်ရက်တယ်  (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - ဇမ္မူတလူ

“ မေသူ….”

လျှောက်လက်စ ခြေလှမ်းတို့တုန့်ခနဲ ရပ်သည်။ လှည့်ကြည့်ပြီးနောက်၌ ဒေါသသည်ယမ်းလုံးကြီး တစ်လုံးပေါက်ကွဲသကဲ့သို့ဝုံးခနဲ ပေါက်ကွဲထွက်သွားသည်။

“ ခင်ဗျား… လိုက်နှောက်ယှက်ပြန်ပြီလား…”

အသံလည်း ဒေါသဖြင့်မာကျောခက်ထန်နေလင့်ကာ တုန်ခပ်နေသောကြောင့်တိုးတိတ်ရှတစွာ ထွက်လာသည်။ မေသူလျှောက်လှမ်းခဲ့သော မြေနီလမ်းမကြီး တစ်လျှောက်၌လည်း အလုပ်သမား ခရီးသွားများနှင့်ရှုပ်ထွေးစည်ကားနေဆဲ..။

“ ခွင့်လွှတ်ပါ မေသူ… ဒီစာလေး……..”

“ အို…ဘာစာမှကျနော်မယူဘူး.. ခင်ဗျားကိုဘယ်နှစ်ခါ ပြောရမလဲ ဗျ… ခင်ဗျား သိပ်လွန်နေပြီနော်…”

မေသူ့စကားကြောင့်သူ့မျက်နှာလေးသိမ်ငယ်စွာတံတွေးတစ်ချက်မြိုချသည်။လက်ထဲမှစာကိုသူ့လက်ထဲသို့ ပြန်ထည့်သည်။ ပြီးတော့ မေသူ့ကို တစ်ချက်ကြည့်သည်။ သူ့အကြည့်၌ နာကျင်ကြေကွဲခြင်းတို့ဖြင့် ရောပြွန်းယှက်ထွေးနေသည်။ လမ်းလေးခွ၌ ရပ်နေကြသော သူတို့နှစ်ဦးကိုတချို့က အကဲခပ်သလို ပြုံးစိစိကြည့်ကြသည်။တချို့က ရိုးနေပါပြီဆိုသော မျက်နှာများဖြင့်တစ်ချက်ငဲ့ကြည့်ကာ ဆက်သွားကြသည်။

“ မေသူ့ကိုကျနော်… သိပ်ချစ်တယ်ဗျာ…”

သူက အံကြိတ်သံကြီးဖြင့်ပြောရင်း ချာခနဲ လှည့်ထွက်သွားသည်။

“ ဟွန်း…. ပေါတယ်ဆိုတာ အကောင်းမှတ်လို့….”

မေသူက သူကြားအောင် ခပ်ကျယ်ကျယ်လေး လှမ်းကလိလိုက်သေး၏။ သူက လှည့်မကြည့်တော့။လူအုပ်ကြားထဲသို့တိုးဝင်ကာပျောက်ကွယ်သွားလေတော့သည်။မေသူရင်သည်တဒိတ်ဒိတ်ခုန်ကျန်ရစ်ဆဲရှိသည်။အသားညိုညို အရပ်ထောင်ထောင်မောင်းမောင်း သူ့အသက်က မေသူ့ထက်အနည်းဆုံး ဆယ်နှစ်လောက်တော့ကြီးမယ်..။မေသူက (၁၈) နှစ်အရွယ် ကျောင်းသူဘဝဖြင့် အေးချမ်းစွာ စာကိုသင်ကြားနေရမည့် အချိန်၌ အလုပ်သမားဘဝဖြင့် စားဝတ်နေရေးကို ရုန်းကန်လှုပ်ရှားနေရသော ဘဝဖြစ်သည်။ 

မေသူကျောင်းက ထွက်ခဲ့ရသည်မှာ ၂  နှစ်ကျော်ပြီ။ မေသူ့အမေက ကုန်စိမ်းရောင်းရင်း မေသူ့ကို ၁၀ တန်းအောင်သည်အထိကျောင်းထားပေးမည်ဟုကြွေးကြော်ခဲ့သော်လည်း လက်တွေ့၌ အမေအိပ်ရာထဲ လဲခဲ့ရသည်။ မေသူ့၌ အသက် ၂၂ နှစ်အရွယ်အစ်မတစ်ယောက်၊ မေသူ့အောက်အသက် ၁၄ နှစ်အရွယ်မောင်တစ်ယောက်စုစုပေါင်း မောင်နှမ သုံးယောက်ရှိသည်။

မေသူ့အစ်မနှင့်မေသူကမောင်လေးကို၁၀တန်းအောင်သည်အထိကျောင်းထားရန်ဆိုသောအမေ့ရည်ရွယ်ချက်ကိုလက်လွှဲယူကာ ညီအစ်မနှစ်ယောက်လုံး အလုပ်လုပ်ခဲ့ကြသည်။ အစ်မ မမကြူက အိမ်တွင်ပင်လုပ်ကိုင်ရသော ချည်ငင်ချည်လုံးချခြင်း အလုပ်ကိုလုပ်ကိုင်သည်။ မေသူကမူအစိုးရ စက်ရုံကြီးတစ်ရုံ၌ လုပ်ရသဖြင့်ဝမ်းရေးအတွက်လုပ်ကိုင်ခဲ့ရသည်။ 

မောင်လေးကိုတိုးကတော့သတ္တမတန်းတွင်ပညာသင်ကြားနေဆဲ..သည်ရည်ရွယ်ချက်တွေနှင့်ဘဝကို ရင်ဆိုင်ရုန်းကန်နေရသော မေသူ့လို မိန်းကလေးအဖို့ အချစ်ဆိုသောအင်မတန်လှပ၍ ကြောက်စရာကောင်းသော အရာကြီးနှင့်မပတ်သက်ချင်။ ပြီးတော့လည်း မေသူ့ကို စာပေးသူကအသက် ၂၈ နှစ်အရွယ်လောက်ရှိသောသူ။ ကိုယ့်ရပ်ကွက်ထဲမှာသာဆိုလျှင်ဟင်း ပြင်းသလား မမေးနဲ့။ 

မေသူ့အကြောင်းလည်းတစ်လမ်းလုံးကသိထားကြသည်။အသလွတ်အချောင်သဘောနှင့်အပျော်လိုက်ကောလို့ကတော့မေသူတို့က လူလည်ခေါင်မှာကိုပေါ်တင်ဖဲ့ပစ်လိုက်၏။အုတ်ကျင်းဆိုတာက ကိုယ့်နယ်မဟုတ်။ အလုပ်သွားအလုပ်ပြန်တွေနှင့်အမြဲပြည့်ကြပ်နေသော စက်ရုံလမ်းပေါ်မှာ ပြီးတော့ဒီလူက ဟိုအရင်ချာတိတ်တွေလိုအကောင်သေးသေးလဲ မဟုတ်။ စိတ်ညစ်ဖို့တော့ကောင်းသည်။

သည်ကနေ့လိုအိုဗာတိုင်ဆင်းရသော အချိန်မျိုး၌ မေသူအဖော်အမြဲ ရှာရသည်။ တစ်ယောက်ထဲ သွားလို့ကတော့ တစ်ယောက်မဟုတ်တစ်ယောက်အမြဲအလိုက်ခံရတတ်သည်။ ကိုယ့်ရပ်ကွက်မှာသာ မေသူအကောင်လုပ်ရဲပေမယ့်ခုလိုအခြားတစ်နေရာမှာတော့မေသူအာသိပ်မကျယ်ရဲ။ 

ယောက်ျားလေးနှင့်မိန်းကလေး မျက်ခွက်တစ်ချက်လောက်စွပ်ထိုးပြီး ပြေးသွားလျှင်စောက်ရှက်။ အိမ်မှာက အမေ စိတ်အနှောက်အယှက်ဖြစ်မဲ့ကိစ္စမှန်သမျှရှောင်နိုင်သလောက်ရှောင်နေရတာကိုး..

..............................................................................................................................................

“ ဒေါ်လေးဖို့စပျစ်သီး.. ဒါက ဖရုံယိုဒါက ဇီးယို.. ခံတွင်းရှင်းတယ်.. ဒေါ်လေးရ..ကျနော်က အမေ မရှိတော့ဒေါ်လေးကိုပဲ ကန်တော့ရတာ..”

လည်တယ်သိပ်လည်တယ်။ ဘာမှတ်လဲ အင်း မမကြူနဲ့မောင်တိုးကတော့ငတုံးတွေလေ။ ဟိုက ဒီယုံမြင်လို့ဒီခြုံထွင်နေတာ။ မမကြူက ဒီလူကြီးဆိုရင်ဧည့်ကောင်းဆောင်ကောင်း လာတာကျနေတာပဲ၊ သင်ဖြူး ခင်းပေးရတာနဲ့၊ ရေနွေးကြမ်း ချပေးရတာနဲ့မျက်စေ့ကိုနောက်နေတာ။

“ ဆရာက အုတ်ကျင်းမှာနေတာ မမလေးရဲ့ ဆရာ့ကိုသိထားရင်မမလေး အလုပ်သွား အလုပ်ပြန်နှောက်ယှက်မဲ့သူမရှိဘူးပေါ့..”

အင်း သူ့ဆရာကိုယ်တိုင်က လိုက်နှောက်ယှက်နေတာတော့ ကိုတိုး မသိဘူးလေ။ ဟိုကုန်ခဲ့တဲ့ စနေနေ့ညနေပိုင်း အိုဗာတိုင်ဆင်းပြီး ပြန်လာတော့ ၂ ချက်၊ (၁၀) နာရီအဆိုင်းမို့မိုးချုပ်ရတဲ့အထဲ မိုးကလည်း တဖွဲဖွဲ ရွာနေသေးတယ်။ ခရီးဝေးသမားတွေ ဖယ်ရီနဲ့ထွက်သွားကြပြီ။

မေသူရယ်အေးကြည်မရယ်မညွန့်ဆွေရယ်သုံးယောက်ပြန်အလာ စိန်အိုးစည်နားရောက်တော့ကုလားဒိန်သုံးယောက်ဘယ်ကထွက်လိုက်လာတယ်မသိဘူး။ အနောက်ကပါလာကြတယ်။ အေးကြည်မဆိုတာ သေးတောင်ပါတယ်။ မညွန့်ဆွေက ခေါက်ထီးကိုကျစ်ကျစ်ပါအောင်လိပ်ပြီး…

“ ရီးတီးယားတားလုပ်ရင်.. စောက်ခွက်ကိုဖြတ်ရိုက်ပစ်မယ်..”

လို့အသံကျယ်ကျယ်လေးနဲ့ပြောလိုက်တယ်။အဲဒီမှာ ကုလားဒိန်တစ်ယောက်က ဘာထပြောလည်း သိလား..။

“ ဟေ့ကောင်တွေ အေးအေးဆေးဆေး ဖြစ်ရင်ဖြစ်၊ မဖြစ်ရင်အပြတ်ဖဲ့ပစ်လိုက်... လူမှတ်မိရင်သံသရာရှည်နေမှာ..” တဲ့။

အောင်မလေးလေး မေသူတို့သုံးယောက်ခြေလှမ်းတွေ ဂယိမ်းဂယိုင်နဲ့ဘယ်နင်းလို့ဘယ်နင်းရမှန်း မသိတော့ဘူး။ တော်ပါသေးရဲ့ ရှင်။ မူလီစက်ရုံအလွန်မော်လမြိုင်ထမင်းဆိုင်နားရောက်တော့မီးကင်းတစ်ခုတွေ့တယ်။ကျမလည်း မီးကင်းတဲထဲ ဇွတ်ဝင်ပြီး…

“ အစ်ကိုကြီးတို့ရယ်.. ကျမတို့ကိုကူညီပါအုံး... နောက်မှာ ကုလားဒိန်သုံးယောက်လိုက်နှောက်ယှက်နေလို့…”

ဆိုပြီး ပြောမိပြောရာ ဆွဲမိဆွဲရာ ဆွဲတော့ ကင်းတဲထဲကနေ စစ်ဦးထုပ်အဟောင်း စစ်မိုးကာဂျာကင်ပွပွကြီးဝတ်ထားတဲ့ လူထွားကြီးတစ်ယောက်ထွက်လာတယ်။ သူ့လက်မောင်းမှာ လုံခြုံရေးဆိုတဲ့ အနီလက်ပတ်ကြီးကထင်းလို့။ ဟင်း ဘာရမလဲ ဟိုကုလားဒိန်တွေကို ရင်ဆိုင်ပစ်လိုက်မယ်။ အမယ်အေးကြည်မက အုတ်ခဲကျိုးတွေဘာတွေ ကုန်းကောက်လိုက်သေး။

“ ဟေ့ကောင်တွေ... ရပ်စမ်း… မင်းတို့ဘယ်ကလဲ…”

လူကြီးရဲ့ ထည်ဝါခန့်ညားတဲ့အသွင်အပြင်နဲ့အောင်မြင်တဲ့အသံလဲကြားရော ကုလားသုံးယောက်ကုတ်ကျသွားရော။

“ ကိုထွန်းရင်…ကိုမောင်ငြိမ်း… ဒီကောင်တွေကိုရပ်ကွက်ရုံးထဲ ခေါ်ခဲ့ဗျာ…”

“ ဟာ…. မ…မလုပ်ပါနဲ့ဆရာရယ်…. ကျနော်တို့ဗီဒီယိုကြည့်ပြီး ပြန်လာတာပါ…ခင်ဗျာ…. သူတို့ကို ဘာမှမပြောပါဘူး…”

“ အေးအေးဆေးဆေး မရရင်အပြတ်ဖဲ့ဆိုတာ ဘယ်အပေါက်က ပြောတဲ့စကားလဲ..ဟင်…”

မညွန့်ဆွေက ခေါက်ထီးတရွယ်ရွယ်နဲ့ကုလားဒိန်သုံးကောင်ကိုဘာဖြဲသလဲ မမေးနဲ့ဟင်းဟင်း။

“ ကဲ….ညီမတို့ကလည်း ကျေနပ်ပါ အစ်ကိုတို့ရပ်ကွက်ထဲမှာတော့ဘာမှမဖြစ်စေရဘူး..”

အမယ်မင်း အဲဒီလူကြီး အသံကြားမှကြည့်လိုက်မိတော့ကျမကိုစာလိုက်ပေးတဲ့ကိုတိုးရဲ့ ဆရာဆိုတာလေ။

“ ကျနော့်နံမယ်..စစ်ငြိမ်းပါ….”

“ ဟုတ်ကဲ့….”

မညွန့်ဆွေနှင့် အေးကြည်မတို့ကတော့ ရုပ်ရှင်ထဲမှာ လူစွမ်းကောင်းနဲ့ တွေ့သလိုပဲ ကျေးဇူးတင်စကားတွေရွှန်းရွှန်းကိုဝေလို့ကျမမှာသာ အိမ်လာလည်း ဖာသိဖာသာနေ ကိုစစ်ငြိမ်းဆိုတဲ့အဲဒီလူကြီးကို ဘယ်လိုကြည့်ရမှန်းမသိဖြစ်ခဲ့ရတာ။

“ သူ့နံမယ်က မေသူပါ ကိုစစ်ငြိမ်း…”

“ ဟုတ်ကဲ့.. ဒုတိယအကြိမ်သိရတာ ဝမ်းသာပါတယ်…”

ကျမက ဟိုတစ်ခါလိုအင်း တစ်လုံးတည်း မဟုတ်ပဲ

“ ဟုတ်ကဲ့…” 

လို့တော့ပြောဖြစ်သွားပါတယ်။ အင်း နောက်တော့လည်း ဇာတ်လမ်းလေး စဖြစ်လာ တာပါပဲ။မေသူ အိုဗာတိုင်ရက်တွေမှာ ကိုစစ်ငြိမ်းက ကြိုပို့ လုပ်လာတယ်လေ။ ကိုတိုးကတော့ သူ့တာဝန်ပေါ့သွားတယ်ဆိုပြီး သဘောတွေကျလို့။ မမမေကြူကတော့သိပ်သဘောမကျချင်ဘူးလေ။

“ အချိန်မတော်.. တစိမ်းယောက်ျားလေး တစ်ယောက်နဲ့သွားသွားလာလာ လုပ်တာ သိပ်တော့သဘာဝမကျဘူး မေသူ..”

“ အဲဒီတော့.. မေသူကိုစစ်ငြိမ်းကို ကြိုပို့မလုပ်ပါနဲ့လို့ပြောလိုက်ရမလား မမကြူ..”

“ ဟဲ့… အဲဒါ ငါ့ကိုနင်ရွဲ့ပြောနေတာပဲ .. ကိုယ့်ဖာသာ စဉ်းစားပြီး ပြောသင့်ရင်ပြောပေါ့…တစ်ခါထဲ…”

“ဟာဗျာဆရာကစေတနာနဲ့ကိုယ့်ထမင်းကိုယ်စားပြီး ဂျီးတော်နွားကျောင်းပေးနေတာတောင်မမတို့ကလဲ”

“ နင်ဘာသိလို့လဲ… ကိုတိုး… စေတနာကနေ ဝေဒနာတွေ ဖြစ်လာရင်နင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ…”

“ အို…အဲဒီဝေဒနာ မမသူပဲခံပေါ့…ဟား ဟား…”

“ တော်တော်အားကိုးရတဲ့မောင်….ဟင်း…….”

ဒါပေမယ့်ကိုစစ်ငြိမ်းကိုမေသူဒီစကားပြောဖြစ်ပါတယ်။

“ မမကြူက သိပ်သဘောမကျဘူး…အစ်ကို…”

“ ဒါ..မကြူ မှန်တာပေါ့...ဒီလောက်တော့စိတ်ပူရမှာပေါ့… ဒါပေမယ့်အစ်ကိုတို့က ရိုးရိုးပဲမို့လား…”

“ အင်း…အစကရိုးရိုး… နောက်တော့…. ဟင်း ”

“ နောက်တော့ တစ်မျိုးတိုးလို့ ချစ်ပြန်ဆိုပဲ… ဆိုပဲ…ဒီလူခက်ပါပြီ… ငရဲကြီးတတ်တယ်ရှင့်… မတော်ဘူးမောင်ရယ်… ဆိုတာလေ..အဲဒါလေချိုကသွေးသွေး ဆိုတဲ့ဇာတ်ကားထဲက သီချင်းလေ….ဟားဟား ဟား….”

ကိုစစ်ငြိမ်းဟာကျမကိုအချစ်နဲ့ပတ်သက်ပြီးဘာတစ်ခွန်းမှမပြောတော့ပေမယ့်ကျမနဲ့အတူသွားလာနေချိန်တိုင်းမှာ အမြဲ ရွှင်လန်းနေတယ်။ ကြည်နူးနေပုံလည်းရတယ်။

“ ဟင်….ကျမကိုမေးတာလား…”

“ အဟင်း…ဟုတ်တော့ ဟုတ်တယ်အရင်ကလို တစ်ယောက်ထဲအလုပ်သွားရတာမျိုး ဟိုဒီကြောက်လန့်ရတာမျိုး မဖြစ်တော့ဘူး..အစစ အရာရာ လုံခြုံနေသလိုပဲ..”

“ အို…ဒါလောက်ပဲပေါ့.. ဟင့်အင်း..ဒီထက်မပိုဘူး ..တကယ်ပြောတာ.. ပျော်တော့ပျော်တာပေါ့…”

အလုပ်ထဲမှာ အေးကြည်မနဲ့မညွန့်ဆွေကလဲ အမြဲနောက်ကြတယ်။ အနေရအထိုင်ရတော့ခက်တာပေါ့။

“ မေသူ.. ပါးက သနပ်ခါးတွေ ကွက်လို့ပါလား…”

“ မေသူ… နှုတ်ခမ်းနီတွေ ပျက်လာပါလား ”

စသဖြင့်ပေါ့စကြနောက်ကြတယ်။ အမှန်က မေသူနဲ့ကိုစစ်ငြိမ်းက အဲဒီအဆင့်အထိတကယ်ကိုမရောက်ကြသေးတာ အမှန်ပဲ..။

“ မေသူ…အစ်ကိုစာပေးတုန်းက ဘာလို့မယူတာလဲ ဟင်…”

“ အိုး….မချစ်လို့ပေါ့….”

“ ဟုတ်လား…. မချစ်လို့မယူတာနော်…အင်း အင်း……..”

အဲဒီကိုစစ်ငြိမ်းကြီးဟာ တစ်ခါတစ်လေ မထင်မှတ်တာကိုသိပ်လုပ်တတ်တာ…သိလား….။

“ ဒီစာကိုတော့မေသူယူသွားလိုက်ပါ…မေသူ…”

“ အခင်အမင်ပျက်သွားချင်လို့လား… ကိုစစ်ငြိမ်း……”

“ဟ…စာကိုလဲဖတ်ကြည့်အုံးလေပြီးမှအပြစ်ပြောပေါ့…စာတော့မဖတ်ဘဲမေသူကစွတ်ကောနေတာကိုး….”

ဘာစာမှန်း မသိတော့မေသူသူ့လက်ထဲက စာကိုယူပြီး ဖတ်မယ်လုပ်တာပေါ့..။

“ နေအုံး မေသူအခုန မေသူပြောတာ မှတ်မိလား… ဟင်….”

“ ဘာလဲ…….ဘာစကားလဲ…..”

“ မချစ်လို့စာမယူတာ ဆိုတာလေ…..”

“ အဲ…ဘာဖြစ်လဲ….”

“ အခုစာယူတယ်လေ ချစ်လို့ပေါ့….. ဟား ဟား….”

သူကိုစစ်ငြိမ်း ခလေးလေး ကျနေတာပဲ ခုန်ပေါက်ပြီး ထွက်ပြေးသွားတော့ မေသူငေးကြောင်ကြောင်ကြီးကျန်နေရစ်တယ်။

“ ဟယ်….ကြည့်စမ်း… ”

မေသူ စာထဲက ပျော်လိုက်တာ မေသူလေးရယ်ဆိုတဲ့ တစ်ကြောင်းတည်းသော စာကိုဖတ်ရင်း ရင်များတသိမ့်သိမ့်လှုပ်ခတ်ကျန်ရစ်မိတယ်။

“ မမကြူသိရင်အစကတည်းက ငါမပြောဘူးလား…ပြောမှာ သေချာတယ်…မေမေကရော….”

အစ်ကိုစစ်ငြိမ်းနဲ့ကျမက အသက်ချင်း ကွာနေတယ်။ ပြီးတော့မမကြူကလည်း ကိုစစ်ငြိမ်းကိုစိတ်ဝင်စားနေသလိုပဲ။ မမကြူသိရင်ပြဿနာ…..

“ စိုးရိမ်မနေပါနဲ့ချာတိတ်ရယ်.. ကိုကိုအနေအထိုင်အသွားအလာ ဆင်ခြင်မှာပေါ့…နော်လို့….”

ကိုကို ပြောသလို နေရှာပါတယ်။ အိမ်ကိုလည်း အဝင်အထွက်သိပ်မလုပ်တော့ပါဘူး။ ကိုတိုးကတောင်မှသူ့ဆရာ ဂစ်တာ လာမသင်၊ သိုင်း လာမသင်ပေးလို့အုတ်ကျင်းကိုလိုက်သွားသေးတယ်။

“ ချစ်သူဘဝမှာ အနမ်းဆိုတာ လေးလောက်တော့မေသူခွင့်ပြုသင့်တာပေါ့…”

“ ဟင့်အင်း…”

“ ဒါဖြင့်ဖက်ရုံလေး ဖက်ထားရင်ကော…”

“ ဟင့်အင်း …. ကွယ်….”

“ ဟား..ဒါဖြင့်ကိုကိုဘာလုပ်ရမှာလဲ…”

“ ဘာမှမလုပ်နဲ့… အဲဒီလိုပဲ ငြိမ်ငြိမ်နေ…အဟင်း ”

“ ဟာကွာ… အဲဒါတော့မေသူကိုကို့ကိုနှိပ်စက်တယ်…”

“ ဘယ်လိုပြောရမှာလဲ ကိုကိုရယ်.. မေသူကြောက်တယ်…”

ကိုကို့အထိအတွေ့တွေက မေသူ့ကိုဖမ်းချုပ်ကိုင်သွားရင်ကိုကို ကြိုးဆွဲရာကိုလိုက်ရတော့မယ်။

“ အို… သူ့ကိုမလိုက်လျောတာ အကောင်းဆုံး..”

“ ညည်းဟာကြီးက ဟုတ်မှမဟုတ်တာအေ… ကိုစစ်ငြိမ်း လာလာစောင့်တာ ၃ ရက်ရှိနေပြီ…”

“ အို…ငါ မတွေ့ချင်ဘူး…”

“ ဟယ်…အဲ့လိုကြီးတော့မလုပ်ပါနဲ့ဟယ်သူခမျာ ဘာမှလဲ မသိပဲနဲ့နင်က ရှောင်ရှောင်နေတာ မကောင်းပါဘူး..”

“ နင်…. ဘာသိလို့လဲ…”

“ အေးလေ…ငါဘာမှမသိလို့ပြောတာပေါ့.. နင်တို့ဟာ ဘာဖြစ်ထားကြလို့လဲ…”

“ ဘာမှမဖြစ်ဘူး..ဖြစ်မှာစိုးလို့….”

အေးကြည်မ ဟက်ဟက်ပက်ပက်ရယ်သည်။

“ အဲဒါ …နင့်စိတ်ကိုက ဖောက်ပြန်နေတာ..မို့လား…”

“ ဘာ……ငါက……”

“ ဟုတ်တယ်… နင့်စိတ်ကိုက ဖောက်ပြန်နေတာ ဟိုက ရိုးရိုးသားသား ဆက်ဆံနေတာပဲ မို့လား…”

“ နမ်းခွင့်တောင်းတယ်ဟဲ့…နင်သိလို့လား…”

ကျမ ဒေါပွပွနဲ့အေးကြည်မကိုဖွင့်ပြောလိုက်မိတယ်။

“ ဟ… သမီးရည်းစား ဘဝ နမ်းတာ အဆန်းလားဟဲ့ဟင်းဟင်း… ကိုထက်ပိုင်ဆိုရင် ငါ့ကိုဒါမျိုး… ဒါမျိုး….”

အေးကြည်မက သူမ နို့နှစ်လုံးကိုစုံကိုင်ပြီး ညှစ်ညှစ်ပြရင်း ဟန်ပါပါ ပြောနေသည်။

“ ပဲ့ပါသွားတာမှမဟုတ်တာ..ကိုယ့်ချစ်သူပဲ…ဟာ”

အေးကြည်မ ပြောပြရုံနဲ့ပင်ကျမရင်တွေ တဒိုင်းဒိုင်း ခုန်ကာ ချွေးတွေ စို့လာသည်..။

“ တော်စမ်းပါ…ဟယ်… နင်က အရှက်မှမရှိတာ..”

“ အေးပါ… အေးပါအရှက်ဆိုတာ ချစ်သူဘဝမှာတစ်ဝက်ကုန်တယ်လင်မယားဘဝမှာအကုန်ကုန်တယ်တဲ့”

“ တော်စမ်း ဟယ်… နားရှက်စရာ…”

“ ကောင်းပြီလေ… ကြည့်ကြသေးတာပေါ့…”

“ ကြည့်… ကြည့်… မျက်လုံးဒေါက်ထောက်ကြည့်နေ…အေးကြည်…. မေသူဆိုတဲ့ ကောင်မဟာ အပေါစားမဟုတ်ဘူး…”

“ ထားပါတော့… ထားပါတော့.. ငါက အပေါစားလို့…”

“ အို… ငါ အဲဒီလိုပြောတာမဟုတ်ပါဘူး…ဟို……”

“ရပါတယ်..မေသူငါစိတ်မဆိုးပါဘူး..ဒါပေမယ့်စကားဆိုတာဘယ်တော့မှအကုန်မပြောရဘူး..မေသူရဲ့…”

အေးကြည်မ ပါးစပ်က ခွင့်လွှတ်ပါတယ်အရိပ်အယောင်တွေ ယှက်သမ်းသွားတယ်လို့ ကျမ ထင်တယ်။ထင်ခဲ့မိတာပါ။ ဒါပေမယ့် အေးကြည်မ ဆက်ဆံရေးက မပြောင်းလဲပါဘူး။ အရင်ကထက်တောင် ပိုရင်းရင်းနှီးနှီးဆက်ဆံလာပါသေးတယ်..။

အေးကြည်မ ကျမရဲ့ လွန်ကျွံစွာ ပြောခဲ့သော စကားများအတွက်တကယ်ပဲ ခွင့်လွှတ်နိုင်ခဲ့ ရှာပါလားလို့စိတ်မကောင်းဘူး။ သူ့အဆက်ကိုထက်ပိုင်ကလဲ အေးကြည်မကိုအရင်ကလိုပဲ ယုယုယယ အလုပ်အပြန်လာလာစောင့်ခေါ်တယ်လေ။ဒီနေ့အိုဗာတိုင်အပြန်အခါတိုင်းလိုပဲ နောက်ကျတယ်။ အေးကြည်မ အတင်းခေါ်တာနဲ့ ကိုထက်ပိုင်ကားနဲ့အုတ်ကျင်းကနေ တက်လိုက်ခဲ့တယ်။

“ နင်တို့ဘယ်ကိုသွားမှာလဲ… ဟင်…”

“ ၈ မိုင်ကိုလေ… ခဏလေးပါ ကိုထက်က ညတိုင်း ကိုယ့်ကိုညစာကျွေးပြီးမှလွှတ်တာ…”

“ ဟယ်…အားနာစရာ ငါတော့မစားဘူးနော်…”

“ နင့်လဲ ကျွေးမှာ မဟုတ်ပါဘူး… ငါ့ကိုပဲ ကျွေးမှာ ဟင်း ဟင်း….ငါကလဲ မုန့်သာ ဝေစားမှာ ညစာတော့ဝေမစားနိုင်ဘူး…ရှင့်…”

“ ဟဲ့…. အေးကြည်မ….”

ကျမက မျက်ကလဲ ဆံပြာနဲ့ အေးကြည်မ လက်ကောက်ဝတ်ကို ဆုတ်ကိုင်လိုက်တော့ အေးကြည်မကတစ်ကိုယ်လုံး ခါရမ်းသွားအောင်ရယ်တယ်လေ..။

“ ခဏလေးနော်… မေသူပြီးရင်အိမ်အထိလိုက်ပို့ပေးမှာပါ… ခဏထိုင်အုံးနော်…မေသူ…..”

“ ဟုတ်….ဟုတ်ကဲ့…ရှင့်…..”

ကိုထက်ပိုင်က အေးကြည်မ ခါးလေးကို ဖက်ရင်း အိပ်ခန်းထဲ ဝင်သွားကြတယ်။ လူသူမနီးတဲ့ ခြံဝန်းကြီးတစ်ခုထဲကို ကားမောင်းဝင်လာကတည်းက ကျမ အသက်ရှူ မဝချင်တော့ဘူး။ ကြောက်သလိုလိုကြီးလည်းဖြစ်လာတယ်လေ။ကျမ ပျဉ်ထောင်အိမ်လေး ဧည့်ခန်းမှာ ထိုင်ရင်းက အနေရ အထိုင်ရ ကြပ်နေတယ်။ စိတ်တွေ လှုပ်ရှားနေတယ်။ အိမ်ခန်းနဲ့ဧည့်ခန်းကလည်း ထရံတစ်ချပ်လေး ခြားထားတာ..။

“ ကိုကလဲ ကွယ်… ဒီအတိုင်းလုပ်လဲ ရသားနဲ့…အဟင့်….”

“ ထမီချွတ်ပြီး လုပ်တော့ပိုကောင်းတာပေါ့ညီမရဲ့….”

“ ဟာကွာ…ကို့ဟာကြီးကလဲ တောင်နေလိုက်တာ ကြည့်ပါအုံး..တစ်တောင်လောက်ရှိတယ်…”

“ အဲဒါကြီးပဲ ညီမက စွဲနေတာ မို့လား…”

“ ဒါပေါ့… ဒါပေါ့… ဒါကြီးကြောင့်ဒီကောင်မ ရုန်းမထွက်နိုင်တာ…ဟွန်း….”

ကျမနားတွေ တဖျင်းဖျင်း ပူရှိန်းပြီး တစ်ကိုယ်လုံးလည်း တဆတ်ဆတ် တုန်နေမိတယ်။ အေးကြည်မရဲ့အပြုအမူတွေ အပေါစား အရမ်း ဆန်နေပြီလေ..။

“ အ…. ဝင်ပြီ…ဝင်ပြီ… အိုး…အိုး… ကောင်းလိုက်တာ…ကိုရယ်… ရှီး…ကျွတ်ကျွတ်..ကျွတ်…. ဆောင့်စမ်းပါကိုရယ်… စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်း ပြဲသွားအောင်ဆောင့်လိုက်စမ်းပါ… အား….အ…..အာ့….ဟင့်…”

အသံတွေအသံတွေ သူတို့နှစ်ယောက်ကျမကိုတောင်မှဂရုမစိုက်ပဲ သဲကြီးမဲကြီးအိမ်ကလေးဆိုတာ သိမ့်ခနဲသိမ့်ခနဲကို ခါပြီး နံရံမှာချိတ်ထားတဲ့ ဓါတ်ပုံကလေးတွေ တဒေါက်ဒေါက်နဲ့ အသံတွေကို မြည်လို့။ ကျမ ထိုင်ရမလိုထရမလို ဖြစ်နေတယ်။ ပြီးတော့မရည်ရွယ်ပဲနဲ့လဲ ခြေလှမ်းတွေက အခန်းတံခါးနားကိုချဉ်းကပ်ရောက်သွားမိတယ်။

“ ကိုယ့်လီးကြီးက အေးရဲ့ စောက်ပတ်ကို အဆုံးဝင်အောင်ထိုးထိုးထည့်လိုက်တာ အရမ်းကောင်းတာပဲကွယ်…”

“ အေး စောက်ဖုတ်ကြီးက ဖောင်းဖောင်းကြီး ဆိုတော့ကိုလဲ လိုးရတာ အရမ်း အရသာရှိတာပဲ ညီမရယ်…”

“ လိုးစမ်းပါ ကိုရယ်… အားရပါးရကြီး လိုးစမ်းပါ…”

သူတို့ ပြောနေတာတွေဟာ နှစ်ကိုယ်ကြား တိုးတိုးတိတ်တိတ်မဟုတ်တော့ဘူး။ ဆောင့်ရင်း ညှောင့်ရင်းနဲ့တပြွတ်ပြွတ်တဘွပ်ဘွပ် ကြားက တဟင့်ဟင့် တအားအားနဲ့ ပြောနေကြတာ သိလား။ ကျမ အခန်းတံခါးဝကိုအသာလေး ဟကြည့်မိတယ်။

ဘုရား ဘုရား အေးကြည်မခါးမှာ ထမီ လုံးဝမရှိတော့ဘူး။ ကိုထက်ပိုင်လည်း လုံးဝ လုံချည်မရှိဘူး။အေးကြည်မက ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကိုဖြဲကားပေးထားတယ်။ ကိုထက်ပိုင်က ခြေကျင်းဝတ်နှစ်ဖက်ကိုဆုတ်ကိုင်ပြီး အေးကြည်မ စောက်ပတ်ပြဲကားကြီးထဲကို လီးတန်တုတ်တုတ်ကြီး ဆောင့်ဆောင့်ထည့်နေတာများရှင် ကျမတံတွေးတောင်နင်တယ်။

အေးကြည်မ စောက်ပတ်ကြီးက အတော်ကြီးတာပဲ။ ဒါပေမယ့်ကိုထက်ပိုင်ရဲ့ လီးတန်ကြီးနဲ့ကျတော့ မမျှတအောင်ကြပ်ပြီး ဖူးဖောင်းကုန်တယ်။ လီးတန်ကြီး ဝင်လိုက်တိုင်း အေးကြည်မ စောက်ပတ်ကြီးဟာ ဇွတ်ခနဲ ဇွတ်ခနဲ နိမ့်နိမ့်ဆင်းသွားပြီး လီးတန်ကြီး ပြန်ဆွဲနှုတ်လိုက်တဲ့အခါမှာ အေးကြည်မရဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးဟာ အပြင်ကို စူပြီးလိုက်လာတယ်။ ဘေးတစ်ဖက်စီက အရစ်ကြောင်းလေးတွေတောင်ပျောက်နေပြီး စောက်ပတ်ကြီးဟာ ပုံပျက်ပြီးအပေါက်တစ်ပေါက်ထဲကိုလီးတန်ကြီး ထိုးထည့်နေတာပဲ မြင်ရတော့တယ်။

အေးကြည်မ စောက်မွှေးနုနုလေးတွေဟာ ကိုထက်ပိုင်ရဲ့ လမွှေးကြီးတွေနဲ့ ဗြိခနဲ ဗြစ်ခနဲ ပွတ်သပ်ဖိကြိတ်လိုက်တဲ့ မြင်ကွင်းဟာ ကျမရင်ကို သိမ့်သိမ့်ခါသွားစေတယ်။ အေးကြည်မရဲ့ စောက်စိလေးဟာ မတ်ထောင်နေပြီးပြဲပြဲရဲရဲနဲ့အရသာရှိလွန်းနေတဲ့ဟန်နဲ့တင်းခနဲ မတ်ခနဲ ထောင်ထောင်လာတာကို မြင်နေရတယ်။အေးကြည်မ ဖင်ကြီးက ဘယ်ညာရမ်းခါပြီး ကော့ကော့ထိုးလိုက်တဲ့အခါ လီးတစ်ချောင်းလုံးကိုရစ်ပတ်ယှက်တွယ်နေတဲ့အကြော အမြောင်းအမြောင်းတွေက ဖွေးကြွပြီး ဖုထုံးထစ်ညှပ်သွားတာဟာ ကြက်သီးထစရာ..။

“ ဆောင့်…. အီး ..အင်း…အင့်…ဆောင့်..ခပ်နာနာလေး ဆောင့်ပေးစမ်းပါ… ကို…ညီမထွက်တော့မှာ….”

“ အင့်…အင်….အိ…အင့်…….အ……..”

ကိုထက်ပိုင်ဟာ အေးကြည်မ စကားသံလေး အဆုံးမှာ လီဗာတင်အရှိန်မြှင့်လိုက်တဲ့ ကားတစ်စင်းလိုပဲတအားပစ်ပစ်ဆောင့်လိုက်တာ အိမ်လေးဆိုတာ သွက်သွက်ကို ခါနေတော့တာပါပဲရှင်။ ကျမ နားထင်က ချွေးတွေစီးကျလာနေတယ်။ ကျမ သတိမထားမိဘူး။ ကျမ စောက်ပတ်လေးထဲက ချွဲပြစ်စေးထန်းတဲ့ အရေတွေ စီးကျလာတာလဲ ကျမ မသိလိုက်မိဘူး။ ပေါင်ခြံမှာ ယားကျိကျိလိုလိုဖြစ်လာလို့လက်နဲ့စမ်းလိုက်မိတော့မှအရေတွေ ရွှဲနစ်နေတာကိုသိတာ..။

ကျမ လက်ချောင်းလေးတွေဟာ စောက်ပတ်ကို တရွရွ ပွတ်သပ်ကစားနေမိတယ်။ စောက်ပတ်ကြားထဲကိုလက်ညှိုးလေးနဲ့ခွဲထိုးပြီး ပွတ်ပေးနေမိတယ်။ ခံချင်တဲ့စိတ်တွေဟာလည်း တဖွားဖွားနဲ့ပါပဲ။ ဒါပေမယ့်ကျမ သူတို့နှစ်ယောက်လုပ်နေတာကို ကြည့်ပြီး မျက်နှာတစ်ခုလုံးဟာ ပူထူရှိန်းဖိန်းနေတယ်။ အေးကြည်မကတော့တစ်လောကလုံးကိုမေ့နေသလိုပါပဲ။ ကိုထက်ပိုင်ရဲ့ လီးကြီးကိုကိုင်ပြီး ဆော့ကစားနေပြန်တယ်။

လီးကြီးကလည်း အသည်းယားစရာ ကြီးထွားလွန်းလှပါတယ်။ လီးထိပ်ကြီးက အရေတွေနဲ့စိုရွှဲပြောင်လက်ပြီးတင်းနေတာကြီးကိုကမြင်ရတဲ့မိန်းကလေး ရင်ထဲမှာအလိုလိုစောက်ပတ်ထဲကရွစိရွစိဖြစ်လာစေတဲ့အထိပါရှင်။ဒါကြောင့်ထမီလေးကိုအရှေ့ကနေ လှန်ပြီး ကိုယ့်ဖာသာကိုယ့်စောက်ပတ်လေးကိုအယားပြေ ပွတ်နေမိတယ်။

အေးကြည်မကလည်း ကိုထက်ပိုင်လီးထိပ်ကြီးနဲ့ သူ့နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို နှုတ်ခမ်းနီဆိုးသလို ပွတ်နေပြန်တော့ကျမ အာခေါင်တွေ ခြောက်ကပ်လာပြန်ရော။ ကျမ တစ်ကိုယ်လုံးဟာ ကတုံကရင်နဲ့ဆောက်တည်ရာမရတော့ဘူး။ မျက်ရည်တွေ စို့လာတဲ့အထိရင်ထဲမှာ အပြင်းအထန်လှုပ်ရှားနေမိပြန်တယ်။ ကြည့်လေ အေးကြည်မ လုပ်ပုံကလည်း အသည်းယားစရာ တွေချည်းပဲ။ 

ကိုထက်ပိုင် အပေါ်က ခြင်ထောင်တန်းကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ စုံကိုင်ပြီးကုတင်အောက်ကနေ မတ်တတ်ရပ်ပေး ထားတာလေ။ မတ်တောင်နေတဲ့ သူ့လီးကြီးဟာ တုတ်တုတ်ခဲခဲနဲ့အေးကြည်မ လက်ထဲမှာ တဆုတ်တခဲကြီး ကိုင်ပြီး ဖြဲဖြဲ ကစားနေတာ ခံနေတယ်။

“ ဂွင်းတိုက်…ဂွင်းတိုက်ပေး…လေ….”

“ ထွက်ကုန်မှာ…ပေါ့…လို့….ကိုကလဲ..”

“ ထွက်…ထွက်ပေါ့….ညီမရဲ့…”

“ အမယ်… အလကား အဖြစ်မခံနိုင်ပါဘူး…နော်ဟင့်…. အရေတွေ ညီမ စောက်ပတ်ထဲပဲ ထည့်ရမယ်..”

“ ညီမ စောက်ပတ်ထဲလဲ ပြည့်လျှံနေပြီပဲ ကွာ…”

“ ပြည့်…ပြည့်….ဟင့်အင်း…ထပ်ထည့်ပေးပေါ့…လို့…..”

“ ဒါဖြင့်…စုပ်ပေး…”

“ ဟာကွာ…. ခဏ…ခဏ မစုပ်ချင်ဘူး…”

အေးကြည်မဟာ မျက်နှာလေးကို ပြုံးမဲ့မဲ့လေးလုပ်ပြီး မျက်ခုံးလေးတွန့်ပြီး ပြောပေမယ့်သူ့လက်နှစ်ဖက်ကလီးတစ်ချောင်းလုံး ရှေ့နောက်လက်နှစ်ဖက်နဲ့ကုတ်ကုတ်ထားပုံက စုပ်ပေးတော့မဲ့ပုံပါ။ အေးကြည်မ လီးစုပ်တော့မယ်ဆိုတော့ကျမရင်တွေ ပိုပြီး ခုန်လာတယ်။ မောလိုက်တာလည်းအလွန်ပါပဲ။ ဒါပေမယ့်အသက်ရှူသံပြင်းမှာစိုးလို့အုပ်ပြီး ထိန်းပြီး မနည်းကြီး ရှူနေရတာမို့ ပိုမောလာတာပေါ့။ နသယ်က ချွေးတွေ စီးကျလာတာကို သိပေမယ့်လို့မသုတ်တော့ဘူး။ ကျမ လှုပ်လှုပ်ရှားရှား လုပ်မိရင်အေးကြည်မတို့သိသွားမှာကိုကျမ သိပ်စိုးရိမ်နေမိတယ်။

ခြေသလုံးမှာ ခြင်တစ်ကောင်လာကိုက်တာတောင်ဖတ်ခနဲ မရိုက်ရဲပဲ တစ်ခြား ခြေတစ်ဖက်နဲ့ဖြေးဖြေးလေးပွတ်သပ်လိုက်ရတယ်။ ခြင်က သွေးဝပြီး ပျံရော။ ကျမ လက်ညှိုးလေး တစ်ဖက်ကလည်း ကျမ စောက်ပတ်ထဲကိုနက်သထက်နက်အောင်ထိုး ထိုးဆွရင်း စောက်ရေတွေ ကြမ်းပြင်ပေါ်ကို တောက်ခနဲ တောက်ခနဲ ကျတဲ့အထိထိုးဆွ ကလိပေးနေမိတယ်။ အေးကြည်မဟာ လီးထိပ်ကြီးကို သူမရဲ့ လျှာချွန်ချွန်လေးနဲ့ မြွေလျှာထုတ်သလိုတစ်လစ်တစ်လစ်လုပ်ရင်း ကလိလိုက်တယ်။

“ အ……အ…ညီမ…ရှူး….ကျွတ်…ကျွတ်…..”

ကိုထက်ပိုင်ဟာ ဖင်ကြီးကိုဆတ်ဆတ်တုန်ပြီး ခါးကြီးကိုရှေ့ဖက်ဇတ်ခနဲ ဇတ်ခနဲ ဆောင့်ကော့လိုက်တယ်။လီးတန်ကြီးက အေးကြည်မ စောစောက ယက်နေတဲ့လျှာလေးပေါ်က ရှပ်တိုက်ပြီး အပေါ်နှုတ်ခမ်းကိုထိုးမိတယ်။အေးကြည်မ နှုတ်ခမ်းဟာ ထော်ပြီး လန်သွားတယ်။ လီးကြီးက အေးကြည်မရဲ့ ဖြူဖွေးသွယ်တန်းနေတဲ့သွားလေးတွေကိုသွားတိုက်မိသွားတယ်။

“ အို….ကိုကလဲ… အရမ်းပဲ…. ”

မျက်စောင်းစူးစူးလေးနဲ့အေးကြည်မ ပြောလိုက်သည်။ ကိုထက်ပိုင်က ရှုံ့တွတွ မျက်နှာကြီးဖြင့်….

“ ဆောရီးပဲ…ညီမရယ်..ကို…ယောင်သွားတာ…ညီမ လျှာလေးနဲ့ကလိလိုက်တာ အီဆိမ့်သွားတာပဲ…”

“ ဟင်း….. ဒါလေးများ…”

အေးကြည်မက ဒါလေးများဟု ပြောရင်း လီးဒစ်အဖျားပိုင်းကို ငုံပြီး ပါးစပ်အတွင်း၌ လျှာလေးဖြင့်ရစ်ပတ်လျှက်စုပ်ပေးလိုက်ပြန်တယ်။

“အောင်မလေး…ညီမရယ်….အား….အား….ဟား…ကျွတ်ကျွတ်………..”

သည်တစ်ကြိမ်လည်း ကိုထက်ပိုင်ဇိုးဇိုးဇတ်ဇတ်တုန်အောင်ခံလိုက်ရရှာပြန်တယ်။ ကြည့်ရတာ အေးကြည်မဟာ လီးကိုမကြာခဏ စုပ်ဖူးနေတဲ့ပုံပဲ ရှင့်။ အကိုင်အတွယ်စုပ်ပုံယက်ပုံတွေက သိပ်ကိုကျွမ်းကျင်နေသလိုပဲလေ။

“ ပြွတ်….ပြွတ်….ပျစ်……အွန်း…အင်း…….ပြွတ်……”

“ အာ့မလေး….အ..အမလေး…အိုး……ဟိုး…ဟိုး……”

ကုတင်အပေါ်က ခြင်ထောင်အမိုးတန်းကို ကိုင်ထားတဲ့ ကိုထက်ပိုင်ရဲ့ လက်ဖျံကြွက်သားကြီးတွေဟာအမြောင်းအမြောင်းထပြီးသစ်သားတန်းလေးဟာတကျွိကျွိမြည်သွားတယ်။ချောင်းကြည့်နေတဲ့ကျမတစ်ကိုယ်လုံးဟာ အဲဒီလီးစုပ်နေတဲ့ပုံကို ကြည့်ပြီး ဖိန်းရှိန်း ထူပူပြီး ကတုံကရင်နဲ့တဆတ်ဆတ်တုန်နေမိတော့တယ်။

အွန်း ခနဲ အားစိုက်ပြီး ရှေ့ကို စုပ်ယူလိုက်တဲ့ အေးကြည်မ ပါးစပ်ကလေးထဲကို လီးတန်ကြီးဟာ အဆုံးနီးပါး တိုးဝင်သွားတယ်။ ကိုထက်ပိုင်ရဲ့ လမွှေးမဲမဲကြီးတွေနဲ့အေးကြည်မ မျက်နှာဝင်းပပလေးဟာ ဖိကန်ပွတ်ကြိတ်မိသွားကြတယ်။ အေးကြည်မ သူမရဲ့မျက်နှာကိုလမွှေးတွေနဲ့အပွတ်ခံရတာကိုပဲ ကြည်နူးနေသလိုမျိုး မျက်စေ့လေးစုံမှိတ်ပြီး ပါးစပ်နဲ့အားရပါးရကြီး ဖိဖိစုပ်ချလိုက်တယ်။

“ အား…အား……..အား…….”

ကိုထက်ပိုင်း သုံးချက်လောက်ဆင့်အော်ရင်း အေးကြည်မ ခေါင်းကိုစုံကိုင်ပြီး တင်းခနဲ တင်းခနဲ ဆွဲဆွဲချပြီးအေးကြည်မ ပါးစပ်ထဲကို သူ့လီးကြီးနဲ့ အားရပါးရကြီး ဆောင့်ဆောင့်လိုးပစ်လိုက်တယ်လေ။ အိုး အေးကြည်မခေါင်းလေးဆိုတာ ကိုထက်ပိုင်လက်ထဲမှာ ခါရမ်းသွားတယ်။ ဆံပင်တွေဆိုတာလည်း ဖရိုဖရဲနဲ့မြင်မကောင်းအောင်ဖွာလံကျဲကျကုန်တယ်။

တအောင့်လောက်ကြာအောင်ဆင့်ဆင့်ပြီး ဆောင့်လိုးပြီးတော့အေးကြည်မပါးစပ်လေးရဲ့ နှုတ်ခမ်းဒေါင့်စွန်းလေးတွေကြားက ဖြူဖြူ အဖတ်အဖတ်နဲ့ ပြစ်ချွဲနေတဲ့ သုတ်ရည်တွေ အန်ကျလာတယ်။ အေးကြည်မက ဒါကိုကပျာကသီလျှာနဲ့ သိမ်းပြီး မြိုချနေတယ်။ မြင်နေရတဲ့ ကျမ နှလုံးနာရမှာလိုလိုနဲ့ ကိုယ့်ပါးစပ်ကလည်း ယောင်ပြီးနှုတ်ခမ်းကိုလျှာလေးနဲ့ယက်နေမိတယ်။

အေးကြည်မကတော့ မေးစေ့မှာ လိမ့်ဆင်းလာတဲ့ သုတ်ရေအစလေးတွေကိုတောင်မှ လက်ညှိုးလေးနဲ့သုတ်ပြီး လျှာလေးနဲ့ပြန်ယက်ပြီး စုပ်ယူတယ်။ ပါးစပ်ထဲက ပြွတ်ခနဲ လျှောထွက်လာတဲ့ကိုထက်ပိုင်ရဲ့ လီးတန်ကြီးဟာ တံတွေးတွေ သုတ်ရေတွေနဲ့ပြောင်လက်ပြီး အရောင်တွေ ထွက်နေတာကိုတွေ့ရတယ်။

“ လိုးချင်လာပြန်ပြီ… ညီမရယ်…. ”

“ အဟင့်… ဒါဖြင့်ခံချင်လာအောင်လုပ်ပေးလေ….”

“ ညီမ စောက်ပတ်ကြီးက မခံချင်လည်း ဖောင်းနေတာပါပဲ… ဟဲ ဟဲ…ညီမကို အဲဒါကြောင့်လဲ ချစ်တာ..သိလား…”

“ စောက်ဖုတ်ကြီးကိုချစ်တာမို့လား…သိပါတယ်..နော်..”

“ အပေး ရက်ရောတာလေးလဲ ပါတယ်လေ…ဟဲဟဲ…”

“ သွားပါ… သူများကိုအဲလိုမပြောနဲ့…သိလား..”

“ အော်…အပေးကောင်းတယ်ဆိုတာ မိန်းကလေးတိုင်းမှမတတ်တဲ့ဟာ…ညီမရဲ့ူ…”

“ ဟေ့အေးကွာ…အဲလိုကြီးတော့မပြောနဲ့…”

“ ဒါဖြင့်…ဟိုလိုပြောမယ်….”

“ ဘာလဲ….”

“ ဖင်ကုန်း ကောင်းတယ်…လို့….”

အေးကြည်မက လက်နှစ်ဖက်နဲ့လီးတန်ကြီးကိုနှစ်ဖက်ဆုတ်ကိုင်ပြီး အဝတ်ညှစ်သလိုပုံမျိုး လုပ်ပြတယ်။

“ ချိုးချင်ချိုးလေ… ကို့လီးကျိုးသွားရင်ညီမကိုလိုးဖို့လီးမရှိတော့ဘူးပေါ့…”

“ အိုး………လီးများ…ပေါလွန်း..လို့..”

“ ဒါဖြင့်..ချိုးကွာ…ကဲ….”

ကိုထက်ပိုင်က ပြုံးပြုံးကြီးနဲ့ခါးကိုကော့ကော့ထိုးပေးလိုက်တော့ လီးထိပ်ကြီးက အေးကြည်မ ပါးနဲ့ဆတ်ခနဲထိုးမိသွားရာ အေးကြည်မက တခစ်ခစ်ရယ်တယ်။

“ သွား…သူများ မျက်နှာကိုလီးနဲ့ထိုးတယ်…ကောင်းဘူး….”

ချစ်မျက်စောင်းလေးနဲ့ နှုတ်ခမ်းစူစူလေး လုပ်ပြောရင်း အေးကြည်မဟာ လီးတန်ကြီးကို သွားလေးနဲ့ မနာအောင်ဇတ်ဇတ်ဇတ်ဇတ်နဲ့ကိုက်ပေးလိုက်တယ်။

“ ကဲ….သူများ အသည်းယားလာပြီနော်… တကယ်ကိုကိုက်မိမှာ….ဟင့်…”

“ အခုန ချိုးမယ်ဖဲ့မယ်…အခုကိုက်မယ်… စားမယ်နဲ့….”

“ အဲဒါ…. အသဲယားလို့…ဟွန်း….”

“ ကဲ…အသဲယားမနေနဲ့အဖုတ်ကြီးယားလာအောင်… ခံချင်လာအောင်ကိုယက်ပေးမယ်လေ…ခြေထောက်အပေါ်တင်….”

အေးကြည်မက ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ကုတင်ပေါ် ဆွဲတင်ပြီး ခပ်ကားကား ဖင်ချထိုင်လိုက်၏။ ဖင်ကြီးက မွှေ့ယာခင်းနှင့်ထိနေပြီး ခြေထောက်နှစ်ဖက်က ဆောင့်ကြောင့်ဖင်ချ ထိုင်သလိုပုံစံမျိုး ထိုင်ကာ ကားပေးလိုက်သောအခါ…

စောက်ပတ်ခွကြားအဆုံကခပ်အာအာလေးမဟတဟဖြဲပြီးကိုထက်ပိုင်မျက်နှာရှေ့မှာမှန်ထောင်ထားသလိုဖြစ်သွားသည်။ စောက်မွှေးမဲမဲလေးများက အပေါ်က ပိကျလာသော ဗိုက်သားနှင့် အောက်မှ တစ်ထွက်နေသောဆီးခုံလေးကြား၌ တစ်ဝက်မျှ ညှပ်နေသည်ကိုတွေ့ရ၏။ နက်ဝိုင်းသော ချက်ပေါက်ကလေးက လိပ်ခေါက်သွားသောဗိုက်သားအတွင်းသို့လိပ်ဝင်ပျောက်သွား၏။

အေးကြည်မ ဆီးခုံကြီးက အပေါ်ဗျက်အတော်ကျယ်ပြီး တင်းဖောင်းနေသည်။ စောက်မွှေးတစ်ပင်စ နှစ်ပင်စက ဆီးခုံအောက်သို့ကျူးကျော်ပေါက်လျက်ရှိသည်။ ဖောင်းမို့တင်းကားနေသော စောက်ပတ်အထက်ပိုင်းရှိအသားဝင်းဝင်း တင်းတင်းလေးအောက်မှ စောက်စိ ရှည်ရှည်မျောမျောလေးက စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းကြားမှ ပြူထွက်နေသည်။

စောက်စိထိပ်ကလေး၌ ကိုထက်ပိုင်၏ လီးတန်ကြီးမှ ပန်းထုပ်လိုက်သော သုတ်ရည်လေးတစ်ဖတ်တွယ်ငြိနေသည်။အေးကြည်မကလက်နှစ်ဖက်ကိုမွှေ့ယာပေါ်သို့နောက်ပြန်လေးထောက်ခါသူမစောက်ပတ်ကိုငုံ့ကြည့်နေသည်။ ကိုထက်ပိုင်က ကုတင်အောက်တွင် ကြမ်းပြင်ကို ဒူးထောက်ကာ အေးကြည်မ စောက်ပတ်ပြဲပြဲကြီးနှင့်သူ့မျက်နှာကိုထိုးကပ်ခါ အနံ့ကိုရှူရှိုက်ပစ်လိုက်သည်။

“ ရှူး…..အား….မွှေးလိုက်တာ…ချစ်စရာကြီးကွာ…”

စူးရှ သစ်လွင်သော သစ်စိမ်းနံ့ကဲ့သို့သော အနံ့အသက်လေးက ကိုထက်ပိုင်အဆုပ်အတွင်းသို့ ဝင်ရောက်သွားလေသည်။

“ စောက်ပတ်အနံ့က ဘယ်လိုနေလဲ ဟင်…ကို…..”

“ သစ်တစ်ပင်ကို ခုတ်လှဲပြီး နမ်းကြည့်ပါလား… အဲဒီအနံ့နဲ့ သန့်ရှင်းလတ်ဆတ်တဲ့ စောက်ပတ်တစ်ခုရဲ့အနံ့ဟာ အတူတူပဲ…ညီမ…”

“ ဟုတ်လား….. ကို့လီးအနံ့ကျတော့တစ်မျိုးပဲ…”

ကိုထက်ပိုင်ကပေါင်ရင်းနှင့်စောက်ပတ်ကြားရှိအသားတစ်တစ်ကလေးကိုနှုတ်ခမ်းကြီးနဲ့ညှပ်ဆွဲကစားလိုက်ရင်း….

“ ဟုတ်လား…ဘယ်လိုအနံ့မျိုးလဲ…ဟင်…”

“ ဟို…ပလပ်စတစ်…အသစ်ထုတ်ထဲက ထွက်လာတဲ့အနံ့မျိုးလေ…ကိုရဲ့ …မွှေးတယ်…..”

မေသူ့အဖို့ အသိဉာဏ်တွေ တိုးနေရပြန်သည်။ တစ်သက်နှင့်တစ်ကိုယ်မမြင်ဘူးသော မြင်ကွင်းကိုလည်းမြင်နေပြန်သောကြောင့် အခန်းဝတွင် ရပ်နေသော ခြေလှမ်းတို့က ဆုတ်ခွာလို့ မရအောင်ပင် ဖြစ်နေမိသည်။ကိုထက်ပိုင်က အေးကြည်မ စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းကိုလက်မနှစ်ဖက်ဖြင့်အသာဆွဲဖြဲလိုက်သည်။

“ အရမ်း…မဖြဲနဲ့….ကိုရဲ့…နာတယ်…..”

အေးကြည်မက ခြေဖဝါးလေး မသိမသာ ရွေ့လျားသွားရင်း တုံတုံရီရီလေး ပြောရှာသည်။ ကိုထက်ပိုင်ကစောက်စိလေး လွတ်လွတ်လပ်လပ်ထွက်ပြူလာသည်အထိသုံးလက်မခန့် ဖြဲလိုက်သောအခါ စောက်စိအရင်းမှခပ်ညိုညို ခပ်မဲမဲ အရောင်နှင့်နီစွေးသော အသားနုလေးများ ရောနှော ကြွထနေသော နေရာကို မြင်ရ၏။

ထိုနေရာသည်စောက်ပတ်တစ်ခုလုံး၏ အချက်အချာကျဆုံးသော အခြေစိုက်ကာမ သိုလှောင်ခန်းလေးသာဖြစ်သည်။ စောက်စိလေး အောက်ခြေတစ်ဝိုက်မှ ဖြာတက်လာသော သွေးကြောမျှင်လေးများသည် အချို့ အနီ၊အချို့ ညိုပြာရောင်အဆင်းရှိကာ အလွန်သေးမျှင်ကြလေသည်။ ကိုထက်ပိုင်က ထိုအာရုံခံအကြောမျှင်လေးများကိုလျှာနွေးနွေးကြီးဖြင့်ထိုးသွင်းကာ ကော်ယူလိုက်သည်။

“ အား….အ………”

အေးကြည်မခေါင်းလေးဆတ်ခနဲနောက်သို့လန်ကျကာပါးစပ်ကိုဟလျက်မျက်စေ့ကိုစုံမှိတ်ပစ်လိုက်သည်။ရှည်လျားနက်မှောင်သော ဆံနွယ်ကြီးများက ဝဲခနဲ လှုပ်ရှားသွားသကဲ့သို့ ဒူးခေါင်းလေးနှစ်လုံးကလည်း ဆတ်ခနဲပူးကပ်ရိုက်ခတ်မိသွားကြသည်။ ဒူးခေါင်းနှစ်လုံး မူလနေရာသို့ပြန်အရောက်တွင်ကိုထက်ပိုင်က တြိဂံပုံဆီးခုံလေးအောက်မှစောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းဆုံသော ဒေါင့်ကျဉ်းလေးထဲသို့လျှာဖျားလေးကိုထိုးထည့်ကာ ကလိလိုက်ပြန်သည်။

“ အို့….အိုး…..ကျွတ်…ကျွတ်…… ”

အေးကြည်မ ပြန်ငုံ့လာသော ခေါင်းလေး တစ်ဝက်မကျိုးခင်ဇတ်ခနဲ နောက်သို့ပြန်လန်ကျသွားရပြန်သည်။ဖြူလွှကျစ်လျစ်သော ဗိုက်သားလေး လှိုင်းထသွားသည်။ ကိုထက်ပိုင်က သူ့စမ်းသပ်ချက်အောင်မြင်ကြောင်း သိလိုက်သည်နှင့် စောက်ပတ်ဖြဲထားသဖြင့် တင်းနေသော ဘေးနှုတ်ခမ်းသားတစ်လျောက်ကို လျှာထိပ်ကလေးဖြင့်မျှော့ကြီးတစ်ကောင်လိုပင်တရွရွ ခပ်ဖွဖွလေး ကလိပေးလိုက်ပြန်သည်။

“ အ…အ……ကောင်းလိုက်တာ…ကိုရယ်….”

“ အင်း….ကျွတ်ကျွတ်…သိပ်ကိုအရသာ ရှိတာပဲ…ရှီး…အ……အား….”

အေးကြည်မ တွန့်လိမ်လှုပ်ရှားရင်း နှုတ်ဖျားမှ တဟင်းဟင်း အဖျားတက်သလို ညည်းညူနေရှာသည်။ကိုထက်ပိုင်က စောက်ပတ်အကြောကိုအထာညက်နေသူပီပီစောက်စိအောက်ဖက်မှတစ်လက်မခန့်လစ်နေသောနီညိုရောင်သမ်းနေသည့်အသားဖုကလေးကိုလျှာဖျားထိပ်ဖြင့်ခပ်မာမာလေး ဆောင့်ခနဲ ထိုးပြီး အောက်ဖက်ဆီသို့စိုက်ဆင်းလျက်လိုးလမ်းကြောင်း စောက်ပတ်အဝအရောက်လျှာလိပ်လုံးပြီး ဇွတ်ခနဲ ထိုးသွင်းကာ လျှာအရင်းပိုင်းအထိစောက်ခေါင်းအတွင်းသို့ရောက်နိုင်သမျှ ရောက်အောင်မျက်နှာကြီးကိုရှေ့သို့ကပ်ထည့်လိုက်လေသည်။

“ အီး….ဟီး…..အ….အ..အင်…….အင့်….အိုး…..”

ရုတ်တရက်ကြီး အေးကြည်မ ဘီးလူးသဘက် စီးသွားသကဲ့သို့ ကိုထက်ပိုင်ခေါင်းကို ဆွဲယူကာ ဆောင့်ဆောင့်ပြီး စောက်စိလေးဖြင့်ကိုထက်ပိုင်နှာခေါင်းကိုအားပါးတရကြီး ထိုးထိုး ပွတ်ပစ်လိုက်လေသည်။ ကိုထက်ပိုင်က လျှာကိုတောင့်ပေးထားရာ အေးကြည်မ စိတ်ရှိလက်ရှိဆက်ခါ ဆက်ခါ ဆောင့်ထိုးရင်း ကိုထက်ပိုင်မျက်နှာကိုစောက်ပတ်တွင်စိုရွှဲနေသော အရေချွဲချွဲပျစ်ပျစ်လေးများဖြင့်ပွတ်ပစ်လိုက်မိလေတော့သည်။

“ အ…အင့်…အင့်.ဟား…...ပန်းထွက်ကုန်ပြီ…..ကိုရဲ့…..ဟင့်…..ဟင့်…”

ဒလကြမ်း ဆောင့်ရင်း ပွတ်ရင်း ညှောင့်ရင်းမှအေးကြည်မ စောက်ရေများ ပန်းထွက်ကုန်လေရာ ကိုထက်ပိုင်လျှာလေးပေါ်၌ သုတ်ရေအဖတ်အဖတ်များ အခဲလိုက်အခဲလိုက်စုပုံသွားလေသည်။ ခုန သူပြောခဲ့သော သစ်စိမ်းနံ့သင်းသင်းလေးက တစ်အိမ်လုံးကိုပင်လွှမ်းမိုး ပျံ့နှံ့သွားလေသည်။ ကိုထက်ပိုင်က အေးကြည်မ သုတ်ရေများကိုလျှာကြီးဖြင့်ယက်ခါ မြိုချပစ်လိုက်ပြီး မတ်တတ်ထရပ်လိုက်သည်။

“ သိပ်…. ကျေးဇူးတင်တာပဲ …ကွယ်…”

မှေးစင်းစင်းလေး ကျလျက်ရှိသော မျက်လုံးလေး အစုံက ကိုထက်ပိုင်ကို မော့ကြည့်ပြီး လက်နှစ်ဖက်ကဆန့်တန်းလျက်ကိုထက်ပိုင်လည်ပင်းကိုယှက်သိုင်းတွယ်ဖက်လိုက်ခါ မျက်နှာနှစ်ခုနီးကပ်သွားကြသည်။ ကိုထက်ပိုင်နှုတ်ခမ်းတွင်ပေကျံနေသော အေးကြည်မ၏ သုတ်ရည်များက နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာ အစုံကြား၌ ပြိခနဲ ဖိကပ်ညှပ်သွားလေသည်။ကုတင်အောက်သို့ခြေအစုံကိုချလိုက်သော အေးကြည်မ ပေါင်တန်ကြီးနှစ်ဖက်ကဘေးသို့ကားပေးလိုက်ရာ ကိုထက်ပိုင်၏ လီးတန်ကြီးက အေးကြည်မ စောက်ပတ်အဝသို့တဖြေးဖြေး နီးကပ်လာလေသည်။

သို့ပေမယ့် နီးကပ်လာသော်လည်း လီးထိပ်ကြီးက ဗိုက်နှင့်ယှဉ်၍ ဦးမော့နေသဖြင့် အေးကြည်မက သူမလက်ချောင်း သွယ်သွယ်လေးများဖြင့် အရင်းကို ကိုင်၍ ဦးကိုစိုက်ချလိုက်ပြီး စောက်ပတ်အဝသို့ အသာအယာတေ့ပေးလိုက်ပါသည်။ လီးတန်ကြီးက နွေးခနဲ စောက်ပတ်အဝကို တွေ့ထိလိုက်သည်နှင့် အေးကြည်မက လက်ကလေးကို လွှတ်ပေးလိုက်ပြီး ကိုထက်ပိုင်၏ ဖြူဖွေးလုံးထစ်နေသော ဖင်ကြီးကို ဆုတ်ကိုင်၍ ဆွဲချကာ ခါးလေးကိုကော့တင်ပေးလိုက်လေသည်။

“ ပြွတ်…..စွပ်……..”

“ အ…အား…..ကျွတ်….”

လီးတန်ကြီးက ထိုးဝါးတစ်ချောင်းလို ကွေးခနဲ ဖြစ်သွားပြီးမှ အေးကြည်မ စောက်ခေါင်းအတွင်းပိုင်းအထိတံတွေးများ သုတ်ရည်များ၏ ချောကျိမှုဖြင့် ဒလစပ် တန်းဆောင့်ကာ ဒုတ်ဒုတ်ထိ ဝင်ဆောင့်သွားလေသည်။အေးကြည်မဖျတ်ဖျတ်လူးသွားသည်။ကိုထက်ပိုင်ရင်ဘတ်ကြီးကိုဆောင့်ဆောင့်တွန်းရင်းခေါင်းကိုသွက်သွက်ကြီးခါရမ်းကာ….

“ အား….အား…….နာတယ်….အား….နာတယ်…၊ ..အ..အီး….အား….”

ကိုထက်ပိုင်က အေးကြည်မ အကြမ်းအရမ်း ရုန်းကန်လာလေလေ သူကလည်း အားနှင့်ဖိဆောင့်ချလေလေဖြင့်ပွဲက ကြမ်းသထက်ကြမ်းလာသည်။ ချောင်းကြည့်နေသော မေသူခြေမကိုင်မိလက်မကိုင်မိဖြစ်ကာ ဘာလုပ်ရမှန်း မသိအောင်ဖြစ်သွား၏။

“ မရုန်းစမ်းပါနဲ့...ဟ…. ဒီမှာ ကောင်းနေပြီ…”

“ နာ…နာတယ်… အရမ်းနာတယ်… ရှင့်ဟာကြီး အဆုံးဆိုရင်ကျမ မခံနိုင်မှန်း ရှင်သိရဲ့သားနဲ့… လွှတ်…လွှတ်……အား…..”

“အား…..ပြွတ်….စွပ်…ဘွပ်.စွိ….ဖွတ်…ပြွတ်………”

“ အား…အား…အ……..အီး…အား……နာတယ်….နာတယ်…အား………အီး………”

ဆောင့်တဲ့သူက မညှာမတာ တအားဆောင့်သကဲ့သို့အော်သည့်သူကလည်း အသံကုန်ဖျစ်ညှစ်အော်သည်။အော်ရင်းလည်း ထုရိုက်ကုတ်ဖဲ့သည်။ ကိုထက်ပိုင်က မရပ်မနား ရှည်လျားတုတ်ခိုင်သော သူ့လီးကြီးအဆုံး အဆုံးဖိ၍ ဖိ၍ ဆီးခုံလေး ခါခါသွားအောင်မီးကုန်ယမ်းကုန်ဆောင့်လိုက်လေရာ စောက်ပတ်အတွင်းမှ အသနုလေးများပြဲစုတ်၍ သွေးကြောလေးများ ပေါက်ကွဲကုန်လေရာ စောက်ပတ်ထဲမှသွေးများ ဒလဟော စီးကျလာလေတော့သည်။

အေးကြည်မ မျက်နှာလေး ချွေးများ ရွှဲလျက်မျက်လုံးပြူး မျက်ဆံပြူးဖြင့်ကုန်း ကုန်းထ၏။ ကိုထက်ပိုင်ကမညှာမတာ ရင်ဘတ်ကို စီးတွန်းပြီး ပြန် ပြန်တွန်းချနေရာ ကုတင်လေးပေါ်၌ ဗရမ်းဗတာ ဝရုန်းသုန်းကားကြီးဖြစ်သွားလေသည်။ မေသူ့လက်ထဲ၌ ထိရောက်မှုမရှိသော တံမျက်စီးတစ်ချောင်းကိုသာ ကိုင်လျက်အခန်းထဲသို့မိုက်မဲစွာ ခုန်ဝင်လိုက်မိလေသည်။

“ ခွေး တိရစ္ဆာန်… အေးကြည်မကိုလွှတ်လိုက်….”

မေသူ့အသံသည်ဒေါသကြောင့်တုန်ခါပြီး အက်ကွဲစူးရှနေသည်။ ကိုထက်ပိုင်က လည်ဂုတ်အထိဝဲကျနေသော သူ့ဆံပင်များကို ခါပစ်လိုက်ရင်း အေးကြည်မကိုလိုးနေရာမှလီးကို မချွတ်သေးပဲ လှည့်ကြည့်၏။ သူ့မျက်နှာကြီး ဝင်းပသွားသည်။

သူက အေးကြည်မ ခန္ဓာကိုယ်လေးပေါ်မှ ခွလျက်အနေအထားမှ ကုန်းထလိုက်သည်။ လီးတစ်ချောင်းလုံးသွေးသံရဲရဲဖြင့်ဘွပ်ခနဲ ကျွတ်ထွက်လာသည်။ မျက်နှာချင်းဆိုင်ရပ်လိုက်သော ကိုထက်ပိုင်ပေါင်ကြားမှ ရှည်လျားကြီးမားလွန်းသော လီးတန်ကြီးက လေထဲတွင်အဖုံးအကာမဲ့ကာ ခါရမ်းနေသည်။ ပြဲလန်နေသော ဒစ်ထိပ်ကြီးမှသွေးများ တစက်စက်ကျနေကာ ခြောက်ခြားစဖွယ်တွေ့လိုက်ရ၏။

“ ရှင်….ရှင်…. ရှေ့မ တိုး နဲ့…..မတိုးနဲ့…နော်….”

မေသူ ထိတ်လန့်တကြား အော်ဟစ်လိုက်ပြီး တံမျက်စီးရိုးဖြင့် လက်တစ်ကမ်းသို့ ဟိုရမ်းဒီရမ်း ရမ်းနေ၏။ကိုထက်ပိုင်ကလည်း ဒီလောက်အဟန့်အတားလောက်ကတော့ထက်ပိုင်အတွက်မှုစရာမဟုတ်…..။

“ ဟဲ ဟဲ…လာလေ… နင့်သူငယ်ချင်းလိုပဲ အရသာရှိအောင်ငါလုပ်ပေးမယ်လေ…ဟဲဟဲ…ဟဲ…”

မေသူ့နားထဲပူခနဲဝင်သွားသောထက်ပိုင်၏စကားလုံးကြောင့်တစ်ကိုယ်လုံးအေးစက်တောင့်တင်းသွားရ၏။တံမျက်စီး ကိုင်ထားသော မေသူ့ လက်ချောင်းလေးများကြားမှ ချွေးစီးလေးများ စို့ထွက်လာသည်။ ခြောက်ခြားတုန်လှုပ်ခြင်းနှင့်အတူသူရဲကောင်း ဝင်လုပ်မိခြင်းအတွက်လည်း နောင်တရမိသွားသည်။ တံမျက်စီးကို ကျစ်ကျစ်ဆုတ်ကိုင်ရင်း နောက်ဆုတ်နောက်ဆုတ်ဖြင့်ဆုတ်လာရာအိပ်ခန်းဒေါင့်ရှိဘီဒိုကြီးနှင့်ကျောပြင်လေးကပ်မိသွား၏။

မေသူအေးကြည်မကိုလှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ အေးကြည်မ ကုတင်လေးပေါ်၌ ငါးဖယ်ပျံပျံနေ၏။ လက်နှစ်ဖက်က သွေးများ ဒလဟော ဆင်းနေသော စောက်ပတ်လေးကို စုံကိုင်ဖုံးအုပ်ကာ ဒူးနှစ်ဖက်ကို ကွေးရင်းတညည်းညည်းတညူညူဖြင့်လူးလိမ့်နေရှာသည်။သူမဘာမှမတတ်နိုင်တော့ဟုသာ မေသူတွေးတောမိလေတော့သတည်း…။

မေသူ့ခမျာမှာတော့………..။

......................................................................................

“ ရှင်…ရှင့်ချစ်သူကို ဒီလောက်လုပ်ရသလား… ဟင်…”

မေသူက မျက်ရည်လေးများ ဝဲရင်း ဒေါသသံလေးနှင့်ပြော၏။ လက်ထဲမှတံမျက်စီးကမူရမ်းလျက်..။

“ ဟဲ ဟဲ… ကောင်မလေးကကြိုက်ကုန်းလေးပါ … ညီမရယ်..၊ သူ့ကို ဟိုနေ့တွေတုန်းကဆို..အစ်ကို က တစ်ဝက် တစ်ဝက်ပဲ လိုးပေးတယ်လေ..။ ဟင်း ဟင်း…ဒါကို သူက အစ်ကို့လီးကြည့်ပြီး သူတော်တော်ခံနိုင်နေပြီထင်တာ…..ဟားဟား….ဒီနေ့တော့ မင်းကို ခေါ်လာမယ်..၊ သူနဲ့အစ်ကိုနဲ့ လိုးနေတာကို မင်းစိတ်ဝင်စား လာအောင် လုပ်ပေးရမယ်တဲ့လေ…၊ ဟဲဟဲ… ရတာပေါ့..သိပ်ရတာပေါ့…..ကိုယ်ကလည်း ပယ်ပယ်နယ်နယ်လေး မှုတ်ပေးလိုက်တယ်လေ… ကိုယ်လဲ ဖီးလ်တွေ တက်လာတာပေါ့..ဒါနဲ့ အဆုံးထိဆွဲလိုက်မိတာ…ဟဲဟဲဟဲ… မင်းကလေးကိုလိုးရင်တော့တစ်ဝက်ပဲ…တစ်ဝက်ပဲ… လာပါကွာ….”

မြင်းလီးကြီးနဲ့ တထေရာတည်း တူသော ထက်ပိုင်၏ လီးတန်ကြီးက ထက်ပိုင်လမ်းလျှောက်လိုက်တိုင်းဘယ်ညာ ခါရမ်းလျက်သွေးများဖြင့်ကြမ်းပြင်သို့တတောက်တောက်ကျနေသည်ကိုကြည့်ရင်း မေသူဖင်ကလေးရှုံ့ရှုံ့သွားကာ အခုန ခံချင်နေသော စိတ်ကလေးများ ကြက်ပျောက်ငှက်ပျောက်ပျောက်ကွယ်လွင့်စင်ကုန်လေသည်။

“ ရှင်…ရှင်…ကျမအနား မကပ်နဲ့နော်…”

“ ဝှီး…ဝှီး….ဝှီး….ရှင်လူယုတ်မာ…လူ့တိရစ္ဆာန်ကြီး….ဝှီး…ဝှီး….”

“ မကပ်နဲ့လို့ပြောနေတာ…မကြားဘူးလား…ကဲဟယ်…”

“ ဝှီး…ဖတ်….”

“ ဟဲဟဲ….ဟဲ… ဘာတတ်နိုင်သေးလဲ…ချာတိတ်…”

တစ်ချက်ကောင်း တအားလွှဲရိုက်ချလိုက်သော တံမျက်စီးတံအရိုးကို ထက်ပိုင်က ကျွမ်းကျင်စွာဖမ်းယူပြီးဆောင့်ဆွဲလိုက်ရာ မေသူ၏ လုံးထစ်ကျစ်လစ်နေသော ခန္ဓာကိုယ်လေးက ထက်ပိုင်ရင်ခွင်ထဲ စွေ့ခနဲ ဝင်သွား၏။

“ အား…လွှတ်….လွှတ်ပါ…”

လီးတန်ကြီးနှင့်ဝိုင်းစက်အိမို့သော တင်ပါးသားကြီး ဇိခနဲ ထိုးမိလိုက်ရာ မေသူလိပ်ပြာလွင့်မတတ်အော်ရင်းကြောက်ရွံ့ထိတ်လန်စွာ အော်လိုက်သည်။

“ ချာတိတ်ရယ်… ကိုယ့်လီးအရသာကိုနည်းနည်းလေးဖြစ်ဖြစ်မြည်းကြည့်စမ်းပါ… ဟဲဟဲ..ဟဲ…မင်း စွဲသွားမှာ သေချာပါတယ်..”

“ ဟင့်အင်း…ဟင့်အင်း…လွှတ်ဆို..လွှတ်…နော်…”

“ ဟ…မင်းက ခုထိ ငါ့ကို အော်တုန်း ငေါက်တုန်းလားကွ…ဟေ..ဒီမှာ..ဗိုလ်ကြီးထက်ပိုင် ဆိုတာ ငါပဲမှတ်ထား..၊ ဟင်းဟင်း…ဗိုလ်ကြီးနဲ့တွေ့ရင်ခိုညည်းသလိုညည်းသွားစေရမယ်…ဟား..ဟား…ဟား…”

ခါး၌ ပုဆိုးမရှိ၊ သွေးသံရဲရဲနှင့် လီးကြီးတရမ်းရမ်း လုပ်ခါ မေသူ့ဖင်ကြားသို့ ထိုးထိုးထည့်ရင်း သူကတဟားဟား ရယ်နေပြန်သည်။ မေသူကမူလက်မောင်းအိုးလေးနှစ်ဖက်ကို အရိုးကွဲလုမတတ်ဖြစ်ညှစ်ထားသောထက်ပိုင်လက်အတွင်းမှမျက်ရည်စက်လက်ဖြင့်တအားရုန်းကန်နေမိ၏။

ဒူးတွေက ညွှတ်ကျနေ၏။ ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ ဒူးထောက်လျက်သား ကျသည်။ ကျင်ခနဲ ဒူးအရိုးနှစ်ဖက်ကနာကျင်သော ဝေဒနာကိုခံစားလိုက်ရသည်။ လက်မောင်ကိုဆုတ်ကိုင်ထားသော ထက်ပိုင်က လျှော့ချပေးလိုက်ရာခန္ဓာကိုယ်လေးက တစ်ဆစ်ချိုးလေး ကော့လန်ကာ ထက်ပိုင်လက်ထဲ၌ တွဲလောင်းလေး ဖြစ်သွား၏။ မေသူ၏မရှူနိုင်မကယ်နိုင်ပုံစံလေးကို ကြည့်ကာ ထက်ပိုင်က အားရပါးရ ရယ်သည်။

မို့မောက်ဆူဖြိုးသော နို့နှစ်လုံးက ကော့ပျံနေသည်။ ချပ်ယပ်တင်းကျစ်သော ဝမ်းဗိုက်သားလေးက လှိုင်းထလွန့်လူးနေပြီး ပဆစ်တုပ်ထိုင်ထားသော ပေါင်တန်ကြီးများက တင်းသထက် တင်းရင်းကာ တင်ပါးကြီးများကဘေးသို့ကားထွက်နေသည်။ ဆတ်ခနဲ လက်တစ်ဖက်ကို အလွှတ်ခံလိုက်ရသောကြောင့် မေသူ့ရင်ထဲ ဟာခနဲလှိုက်ဖိုသွားကာ အလွှတ်ခံရသော လက်တစ်ဖက်ဖြင့်ကြမ်းပြင်ကိုထောက်လိုက်ရသည်။

မေသူ ယင်းသို့ ဗရမ်းဗတာ ဖြစ်သွားပုံလေးကိုလည်း ကိုရွှေထက်ပိုင်က ဝါးခနဲ အသံကျယ်ကြီးဖြင့် ရယ်ပြန်သည်။ အရုပ်ဆိုး အကျည်းတန်လှသော ထက်ပိုင်၏ မြင်းလီးကြီးက မေသူ့ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်၌ တဝဲဝဲဖြင့်ရမ်းခါရင်းမေသူ့ကို ခြိမ်းခြောက်နေလေသည်။ မေသူ၏ နုနယ်သော ခန္ဓာကိုယ်တစ်တစ်တုတ်တုတ်လေးကို အစိမ်းလိုက်ဝါးစားတော့မယောင်ရမ္မက်ထန်ပြင်းသော မျက်လုံးကြီးများဖြင့်စူးစူးဝါးဝါးကြီး ကြည့်နေသော ထက်ပိုင်မျက်လုံးကြီးများကိုမေသူရင်မဆိုင်ရဲပဲ ခေါင်းကိုလွှဲဖယ်ပစ်နေရသည်။

“ မင်း..အေးအေးဆေးဆေး ခံမလား…အသားနာခံမလား.. ချာတိတ်…”

ထက်ပိုင်က ကွေးထုတ်ထားသော မေသူ့ပေါင်သား တင်းတင်းလေးပေါ်သို့ခြေတစ်ဖက်ကို ခပ်ဖိဖိလေးနင်းကာ ရာဇသံပေးသည်။ တင်းရင်းမာကျစ်သော ပေါင်ပေါ်သို့ မညှာမတာ ခြေထောက်ကြမ်းကြီးဖြင့် တက်နင်းလိုက်မှုကြောင့်ပေါင်တန်တစ်ခုလုံးနှင့်ထောက်ထားသော ဒူးခေါင်းမှနာကျင်စူးရှသော ဝေဒနာကိုခံစားလိုက်ရသည်။

“ အား….အား……..”

စူးစူးရှရှ အော်ရင်း မေသူမျက်လုံးအိမ်မှ မျက်ရည်ဥလေးများ ပါးပြင်နုနုလေးကို ဖြတ်သန်း စီးဆင်းလာ၏။အံကို ကြိတ်လိုက်သည်။ နှုတ်ခမ်းကို ပြတ်ထွက်လုမတတ်ကိုက်ထားရင်း သွားကြားမှလေသံနှင့်ပြောသည်။

“ သတ်ပစ်လိုက်…..”

“ ဟာ…အဲဒီလိုတော့မတရား မပြောနဲ့ချာတိတ်ရယ်… ကိုယ်က လိုးရုံပဲ လိုးချင်တာ ဟီးဟီး…မှန်း မင်းဟာလေး တော်တော်ထွားနေပြီလား…”

“ ရှင်….အို…ရှင်လူယုတ်မာ..ထမီမချွတ်နဲ့….”

“ ထမီချွတ်မှ မင်းစောက်ဖုတ်လေးကိုတွေ့ရမှာမို့လား…ချာတိတ်ရဲ့ ..ဟားဟား…”

ထက်ပိုင်က မေသူ လုံးဝ လှုပ်ရှားရုန်းကန်မှုမပြုနိုင်စေရန်ကွေးထားသော ပေါင်ရင်းကို တအားနင်းပြီးမှမေသူ့ထမီလေးကိုဆောင့်ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်သည်။

“ အားပါးပါး… ခုံးထနေတာပါပဲလား…ကွယ်…”

မေသူရှက်လွန်း၍ မျက်စေ့အစုံကိုပိတ်ပစ်လိုက်ခါ အားရပါးရ ငိုချလိုက်မိသည်။ဖွေးအုနုထွားသော မေသူ၏ (၁၈) နှစ်သမီး စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ပေါင်မုန့်ကြီးတစ်လုံးကိုအပေါ်ပိုင်းလေးတင်လှီးဖြတ်တင်ထားသကဲ့သို့ခုံးမို့ပြောင်တင်းကာ ချောမွတ်နေသည်ကိုထက်ပိုင်တွေ့လိုက်ရ၏။ ထက်ပိုင်လီးကြီးကဇတ်ခနဲ ဦးမော့ကာ တုန်သွားသည်။ ထက်ပိုင်က တဟင်းဟင်း အသံထွက်လာသည်။

“ လူယုတ်မာ…ခွေးတိရစ္ဆာန်ကြီး….လွှတ်…..”

မေသူ့အော်သံသည်ကျယ်ဝန်း၍ ခြုံနွယ်ထူပိန်းသော နှစ်ဧကကျော်ကျော်ခြံဝန်းကြီး အပြင်သို့ မည်သို့မျှတိုးမပေါက်နိုင်အောင်တိုးညှင်းလွန်း၏။ မောခြင်း၊ ထိတ်လန့်ခြောက်ခြားခြင်း ရှက်ဒေါသ ခံစားမှုများ ရောထွေးခံစားနေရခြင်းကြောင့်လည်း အသံက လည်ချောင်းမှပီပီသသ ကျယ်ကျယ်လောင်လောင်အောင်မြင်စွာ ထွက်မလာနိုင်ရှာ.....ထက်ပိုင်က သူဆွဲထားသော မေသူ၏ ကျန်နေသော လက်တစ်ဖက်ကိုပါ လွှတ်ချလိုက်ပြန်သည်။ တဆက်တည်း လျင်မြန်စွာဖြင့်မေသူ၏ တီရှပ်အင်္ကျီလေးကိုလည်ပင်းဝမှဆွဲ၍ ဆောင့်ဖြဲချလိုက်၏။

“ ဗြိ….အား…..အမေရေ…ကယ်ပါအုံး….”

သနားစဖွယ်မေသူ၏ အော်သံလေးက တုံရီစွာ ညှစ်ထွက်လာသော်လည်း ကာမဘီလူး ထက်ပိုင်က နုထွားသော မေသူ့စောက်ပတ်ကြီးကို ကျေနပ်အားရစွာ လက်ခုပ်ကြီးထဲ ထည့်ကာ တရွရွ ပွတ်ကစားလိုက်ရာ မေသူမျက်လုံးများ ပြာဝေသွားပြီး ကြေကွဲခြင်း နှမြောတသခြင်း ရှက်ရွံ့ခြောက်ခြားခြင်းများဖြင့် ငေးကြောင်ကြောင်ကြီးဖြစ်သွားမိ၏။

ထိုကဲ့သို့မေသူသတိလစ်သလိုလေး ဖြစ်သွားချိန်ကိုအခွင့်ကောင်းယူကာ ထက်ပိုင်က သူ၏ လီးတန်တုတ်တုတ်ခဲခဲကြီးကိုမေသူ၏ လက်ဝါးတစ်ပြင်စာမျှသာ ရှိသော စောက်ဖုတ်လေးပေါ်သို့တင်ကာ ပွတ်ဆွဲလိုက်၏။ ထိုင်းခနဲ ခန္ဓာကိုယ်အတွင်း၌ ပြင်းထန်သော ဖိုနှင့်မ ဓါတ်ကူးစက်မှုမှပေါက်ကွဲခြင်း ဝေဒနာကိုမေသူခံစားလိုက်ရစဉ်။

ထက်ပိုင်၏ ကျပ်လုံးခန့်ရှိသော လီးတန်ကြီးက တရွေ့ရွေ့ဖြင့် အကွဲကြားလေးအတိုင်း စောက်ပတ်အဝရှိရာသို့နိမ့်နိမ့်ဆင်းလာသည်။ ထက်ပိုင်လီးကြီး တစ်လက်မခန့်တစ်ချက်ရွေ့လိုက်တိုင်း မေသူ့သွေးကြောလေးထဲမှအဆက်မပြတ် ပေါက်ကွဲမှုလေးများက ထိုင်းခနဲ ထိုင်းခနဲ လီးထိပ်ကြီး၏ ပူနွေးစေးထန်းသော အထိအတွေ့နှင့်တရွေ့ရွေ့ နိမ့်ဆင်းလာသော လီးဒစ်ပြဲကြီးက အပျိုစင်မလေး မေသူ၏ ပါကင်ပိတ်စောက်ပတ်လေးကို ဖြိုခွဲထိုးဖောက်ရန်အားယူလိုက်စဉ်…။

“ ခွမ်း…..”

“ အား……..”

“ ဂလွမ်….ချွမ်……..”

“ ဟင်……….ကိုကို…….”

“ ကိုစစ်ငြိမ်း…..”

အေးကြည်မနှင့်မေသူတို့အသံလေးကပြိုင်တူထွက်လာကာထက်ပိုင်ခေါင်းကိုပုလင်းနှင့်ရိုက်ချလိုက်သောကိုစစ်ငြိမ်းကိုအားကိုးတကြီး ကြည့်လိုက်ကြ၏။ စစ်ငြိမ်း မေးကြောကြီးတွေ ထောင်နေသည်။ ထက်ပိုင်ကို ကြည့်နေရာမှမျက်လုံးအစုံက ဒူးကွေးလျှက်ပက်လက်ကလေး လှန်ထားခြင်း ခံနေရသော မေသူ့ထံရောက်သည်။ထမီလေးက ဒူးဆစ်အထက်နား၌ ပုံနေသည်။ 

လက်သီးဆုတ်ခန့်အဖုတ်မွှေးမဲမဲ အုံလေးက ထောင်ထနေပြီးစင်းစင်းလေး ပူးကပ်ထားသော ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှ အကွဲ ထင်းထင်း ဖူးဖူးနှင့် စောက်ပတ်ကြီးက ဖောင်းကားခုံးထနေသည်။ မေသူက သူမစောက်ဖုတ်ကြီးကို စူးစိုက်ကြည့်နေသော ကိုစစ်ငြိမ်းကို မကြည့်ရဲပဲ မျက်နှာလွှဲလိုက်ရလေသည်။

“ မေသူ… ဘာမှမဖြစ်ဘူးနော်….”

“ မဖြစ်ပါဘူး… ကိုကို…….”

“ အေး…အေး ဟုတ်ပီ…”

စိတ်ထဲကမူကိုကိုလိုးဖို့ စောက်ဖုတ်ကြီးကို သူလိုးဖြစ်သွားတော့မလို့ ကိုကိုရယ်ဟု ငိုယို မြည်တမ်းရင်းတွေးတောနေမိလေသည်။ အေးကြည်မကမူ ထမီ အင်္ကျီများကို အမြန်ဝတ်ရင်း ဒယိမ်းဒယိုင်ဖြင့် မေသူတို့နားကပ်လာ၏။

“ အေးကြည်မကိုခွင့်လွှတ်ပါ…မေသူရယ်…နော်…နော်…”

မေသူကမူကိုစစ်ငြိမ်း ရင်ခွင်ကျယ်ကြီးထဲသို့တိုးဝင်လိုက်ခါ အလုံခြုံဆုံး ချစ်သူ့ရင်ခွင်၌ နားခို လိုက်ပါလေတော့သည်.....။

........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။