မက်မပြေ အပိုင်း ( ၂ )

မက်မပြေ အပိုင်း ( ၂ )

ဇာတ်သိမ်းပိုင်း 

ရေးသားသူ - အမည်မသိ

“ နင်မကောင်းဘူး သော်ကြီး၊ ငါတို့မဟုတ်တာတွေ ဖြစ်ကုန်ကြပြီ.”

ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးမှာ ကာမအရသာ အထွတ် အထိပ်ကို သူ့စိတ်အလိုမပါပဲ ကိုယ်ခန္ဓာက အလိုလို ရောက်သွားသဖြင့် ခတ္တခဏ အသိတရားဖြင့် ကင်းကွာသွားခဲ့ရသည်။ ယခုပြီးသွားတော့ ချက်ခြင်းပင် အသိပြန်ဝင်လာတော့ အခုနက သူ ကိုကိုသော်ကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ်လေး ပြန်ဖက်မိသွားသည့် လက်တွေကို ပြန်ရုတ်လိုက်ပြီး ကိုကိုသော်ကို သူ့ကိုယ်ခန္ဓာမှ ကွာသွားရန်တွန်းထုတ်ဖို့ကျိုးစားလိုက်သည်။

ကိုကိုသော် မှာလည်း ကောင်းလွန်းသောအရသာ ကြောင့် သုတ်ရည်များလွှတ်ထုတ်လိုက်သဖြင့် မောသလိုဖြစ်သွားသည်။ အနည်းငယ်ပျော့သွားသော်လည်း မာတာတာနေသေးသည့် လီးကြီးကို ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး စောက်ဖုတ်ထဲစိမ်လျှက် မှိန်းခံစားနေရင်း က ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးကို ဖက်ထားလေသည်။ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးက ရုပ်တရက်သူ့ကို တွန်းထုတ်ဖို့ကြိုးစားတော့ ကိုကိုသော်မှာ စိုးရိမ်တကြီးဖြင့် မလွတ်သေးပဲ အတင်းပြန်ဖက်ထားမိလေသည်။

သူ့စိတ်ထဲမှာ စိုးရိမ်မိတာက ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး သူ့မာမီကို တိုင်သည်ဖြစ်စေ၊ လေးလေးဦးအောင်နိုင်ကို ပြန်တိုင်မှာကိုပဲ ဖြစ်သည်။ ပြန်တိုင်လို့ကတော့၊ ပြဿ နာအကြီးကျယ် တက်မည်ဆိုတာသူသိသည်။ အိမ်ပေါ်က ဆင်းရမလား၊ ရဲစခန်းရောက်မလား၊ စသဖြင့်ပေါ့။ စိုးရိမ်စိတ်နှင့်အတူ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိလို့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးကို မလွှတ်ပေးပဲ အတင်းဖက်ထားမိလေသည်။ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးက ရုန်းလေ သူက ပိုတင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဖက်လေ၊ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး စောက်ဖုတ်ထဲ စိမ်ထားသည့်သူ့လီးကြီးက လှုပ်လေ။

နောက်ပြီးအိစက်တောအထိအတွေ့၊အပွတ်အသတ်များကလည်းသူ့သွေးကြောတွေကို ပြန်ပူလာစေခဲ့သဖြင့်၊ သူ့ကောင်ကြီးမှာ တဖြည်းဖြည်း မာတောင်ထလာပြန်သည်။ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးကလည်း သူ့စောက်ဖုတ်ထဲမှ ကိုကိုသော့်လီးကြီးက တဖြည်းဖြည်းမာတောင်လာသည်ကို ခံစားမိသည်။ ရုန်းရင်းကန်ရင်းဖြင့် အားတွေ တဖြည်းဖြည်းဆုတ်ယုတ်လာသလိုခံစားနေရသည်။

“ မင်း…မင်း..သော်ကြီး..ယုတ်မာတယ်ကွာ..မကောင်းဘူး..တီတီ့ ကို လွှတ်ပါတော့”

“ ကျနော် ကြောက်လို့ပါ တီတီရယ်၊ ကျနော်တီတီ့ ကိုလည်း ချစ်မိလို့ စိတ်ဖေါက်ပြန်သွားမိတာပါ”

“ မင်း ကိုယ့်တီတီ ကို ကိုယ်ပြန်လုပ်ရက်တယ်ကွာခုလွှတ်တော့”

သူ့စောက်ဖုတ်ထဲက လီးကြီး တဖြည်းဖြည်းပြည့်ဖောင်းလာတာနှင့်အမျှ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး အသံလည်းပျော့လာခဲ့ရသည်။

ဒူးတွေလည်းပျော့ခွေနေပြီ ရုန်းရတာ အားမရှိတော့ဘူး၊ ငါဘာဖြစ်နေလည်း အပျိုပေါက်စလေးလည်းမဟုတ်တော့ဘူး၊ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး သူ့စိတ်ထဲမှာတွေးနေသည်။ကိုကိုသော်ကလည်း ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးရုန်းတာ ပျော့သွားမှန်းသိသည်၊ ထို့ကြောင့်လည်း သူ့ဖင်ကို ကြွကာ လီးကြီးကို ရှေ့တိုးနောက်ဆုပ်အသွင်းအထုပ်ဖြည်းဖြည်းချင်းစလုပ်လာသည်။

“ အို့”

ကိုကိုသော်က အရှိန်ပြင်းပြင်းနှင့်ဆောင့်ချင်လို့ လီးကြီးကို အပြင်ရောက်လုနီးပါး ထုတ်လိုက်တော့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ရင်ကနဲ ဟာကနဲလိုဖြစ်သွားသည်။ သူ့လက်ထဲမှာကိုင်ထားသည့် အဖိုးတန်ကြွေပုဂံတလုံးလွတ်ကျကာနီးလို ခံစားမှုမျိုး၊ ဒါမှ မဟုတ် ဂျောက်ကမ်းဘားတခုကနေ ပြုတ်ကျတော့မိတဲတဲလေး လိုခံစားမှုမျိုးဖြစ်၏။ ထို့ကြောင့်လည်းယောင်ရမ်းပြီး ကိုကိုသော့်ကို လှမ်းဆွဲထားလိုက်မိသည်။

ထိုအချိန်မှာပင် သူ့စောက်ဖုတ်ထဲ ပြန်လည်တိုးဝင်လာသည့် ကိုကိုသော့် လီးကြီးက သူ့ရင်ခေါင်းထဲ ပြည့်သွားသလိုပင် ခံစားလိုက်ရပြန်လေသည်။ ထိုကဲ့သို့ လေးငါးဆယ်ကြိမ်ဖြစ်ပြီးသည့်နောက် တော့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးခမျာ စိတ်ကိုလျှော့ချလိုက်တော့သည်။ ပင်လယ်ကမ်းစပ်မှာ လှိုင်းလုံးကြီးတွေ စီးနေရသလို နိမ့်ချည်မြင့်ချည်အရသာ ထူးနှင့်အတူ တဖြည်းဖြည်းဆူပွက်လာသော အသွေးအသားများက သူမသိလိုက်ပဲ သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကို အလိုလို လှုပ်ရှားမိနေစေတော့သည်။

ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး၏လက်များက ကိုကိုသော့် ကိုယ်လုံးကို တွယ်ဖက်ထားမိရုံမက သူ့တင်ပါးကြီးများကို ကြွကာကြွကာ ကိုကိုသော်လိုးသမျှ၊ ဆောင့်သမျှ ကို အချက်ညီညီကော့ခံပေးနေလေတော့သည်။

“ အ..အ…အို့”

ဒီတခေါက်တော့ နှစ်ယောက်စလုံးဒုတိယအကြိမ်မို့ တော်တော်နှင့်မပြီးနိုင်ကြ၊ အတွေ့အကြုံလည်း ရှိကြသူများမို့ ခနလေးနှင့် တယောက် နရီ ကို တယောက်ဖမ်းမိပြီး စည်းဝါးမှန်မှန်ဖြင့် ကာမပင်လယ်ကို ကူးခတ်နေကြလေတော့သည်။

သော်ကြီး တော်ပြီကွယ် ထတော့ တီတီ ရေချိုးခန်းသွားချင်ပြီကိုကိုသော်မှာ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ကို လုံးဝ လက် မလွတ်ပဲ လုပ်ခဲ့သည့် တတိယ အချီပြီးသည့်အချိန်မှာတော့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးမှာ မရုန်းကန်တော့၊ ယခုလည်း ဆီးတအားပေါက်ချင်လာသဖြင့်သာ ကိုကိုသော့်ကို ခွင့်တောင်းနေခြင်းဖြစ်လေသည်။ ကိုကိုသော်မှာလည်း အခုတော့ ကျေနပ်သွားလေပြီ၊ နောက်ပြီးတော့ ပြောင်းလဲလာပြီဖြစ်သော ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ၏အခြေအနေကိုလည်း သူသိနေပြီမို့ အသာဖယ်ပေးလိုက်လေသည်။

သူကိုယ်တိုင်လည်း သေးပေါက်ချင်လာခဲ့သည်မို့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး အနောက်မှ ထလိုက်လာခဲ့လေသည်။ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးက ကြမ်းပြင်ပေါ်ကွင်းလုံးကျနေသည့်ထမိန်ကို ကောက်စွပ်ကာ ရင်လျှားလိုက်သော်လည်း ကိုကိုသော်က တော့ ကိုယ်လုံးတီး လီးတန်းလန်းဖြင့်ပင်လိုက်ပါလာခဲ့လေသည်။ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးတို့ ရေချိုးခန်း အထဲတွင် ထောင့် နားတွင် ဗိုလ်ထိုင်အိမ်သာကို တတ်ဆင်ထားလေသည်။

ရေချိုးခန်းထဲသို့ သူ့နောက်မှ ကပ်ဝင်လိုက်လာသော ကိုကိုသော် ကို ဂွေးစိတန်းလန်းဖြင့် မြင်လိုက်ရတော့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး မှာ ပြုံးစေ့စေ့ဖြစ်သွားသည်။

“ ဟယ် သော်ကြီး နင်အရှက်လည်းမရှိဘူး တခါထဲ”

“ ဟင်တီတီ ကလည်း တီတီနဲ့ ကျနော်နဲ့ က ဘာရှက်စရာလိုသေးလို့လဲဟာကို၊ အခုလေးတင်ပဲ..

“ တော်တော့ ..အရှက်မရှိစကားတွေ ဆက်ပြောမနေနဲ့တော့”

ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးက ကိုကိုသော်ဆက်ပြော၍ မရအောင်ပိတ်ပြောလိုက်လေသည်။

နောက်တော့ အိမ်သာကမုတ်ပေါ်ထမိန်ကို အသာလှန်၍ထိုင်ကာ ရူရူပန်းတော့သည်။ ကိုကိုသော်က တော့ ရေချိုးခန်းကြမ်းပြင်မှ ရေထွက်ပေါက်နေရာကို သူ့လီးကြီးချိန်ပြီး ပန်းလေတော့သည်။

“ ဟဲ့ ပြီးရင် ရေများများလောင်းချနော် တော်ကြာသေးစော်တွေ နံနေမယ်”

“ အင်းပါတီတီ ရဲ့ တခါထဲ ရေချိုးချမှာပဲဟာ”

“ သော်ကြီး နင်အပြင်ထွက်အုန်း ငါရေဆေးမလို့”

“ ဟာတီတီကလည်း ရေတခါထည်းချိုးလိုက်ပါ၊ ချွေးတွေနဲ့ဖြစ်နေပြီဟာကို ကျနော်လည်းချိုးမယ်လေ။

 “ဟယ် မချိုးတတ်ပါဘူး နင်ထွက်မှ ငါချိုးမယ်”

 “ဟာ တီတီကလည်း လာပါ ခုမှ ကျနော်တို့ ဘာရှက်စရာရှိသေးလို့လဲ”

သူ့စောက်ဖုတ် ကို တစ်ရူးလေးဖြင့်သုတ်၊ အိမ်သာကမုတ်ကို ရေဆွဲချ၊ ပြီးထလာသော ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးကို ကိုကိုသော်က လက်ဖြင့်လှမ်းဆွဲလိုက်လေသည်။ နောက် ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ၏ ထမိန်ကို ဆွဲချွတ်ဖို့ကျိုးစားလေသည်။

ဟေ့ သော်ကြီးမလုပ်နဲ့ကွာ ငါထမိန်နဲ့ပဲ ချိုးမယ် တော်တော့ မကဲနဲ့တော့၊ ငါမမနဲ့တိုင်ပြောမှာနော်”တကယ်တိုင်ပြောတော့မည်မဟုတ်မှန်း ကိုကိုသော်က သိနေသော်လည်း သိပ်အကြမ်း မဖက်တော့၊ နောက်မှ စည်းရုံးတော့မည်ဟု သဘောထားပြီး ရေခွက်အဖြည့်ရေကို ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ပုခုံးပေါ်မှ လောင်းချလိုက်လေသည်။ဟား အခုမှ ပဲ တီတီ့ကို သင်္ကြန်ရေလောင်းရတော့တယ်။

နင့်ကိုလည်းငါပက်မယ် အဲလောက်ဖြစ်နေ”ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးကလည်း ရေခွက်တခွက်နှင့် ကိုကိုသော့်မျက်နှာကို ပြန်ပက်လိုက်သည်။

“ ဗွမ်း”

“ဖျမ်း”

 “ခိခိ”

 “ဟီး ဟီး”

သူတို့ နှစ်ယောက်တယောက်နှင့်တယောက် ပက်ကြရှောင်ကြနှင့် ရီရီမောမော ဖြစ်လာကြသည်။

“ တော်ပြီကွာ တီတီ့ ဆံပင်တွေစိုကုန်တော့မယ် ဆပ်ပြာတိုက်တော့မယ်”

“ ပေးတီတီ ကျနော်တိုက်ပေးမယ်”

ကိုကိုသော်က ဆပ်ပြာတုန်းကို ခတ်မြန်မြန်လေးလုယူလိုက်ပြီး သူ့လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ပွတ်ကာ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးကျောပြင် လက်မောင်းတို့ကို ပွတ်တိုက်ပေးနေလိုက်လေသည်။

ချောမွတ်သော အထိအတွေ့ နှင့် ထမိန်ရေစို ကြောင့် ဖုထစ်တစ်ရစ်နေသည့် ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး၏ ကိုယ်လုံးအလှကြောင့် ကိုကိုသော် ၏ လီးကြီးမှာ တဖြည်းဖြည်းထောင်မတ်လာရလေသည်။ ကိုကိုသော်က ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး အနောက်ဖက်မှာဖြစ်နေသဖြင့် ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးက မမြင်ရခြေ။ ကိုကိုသော် ဆပ်ပြာသုပ်ထားသော လက်များက ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး၏ ရွှေရင်အစုံကို ရင်လျှားအပေါ်မှ ထိုးနိုက်ပွတ်လိုက်တော့။

“အို့”

ကနဲအသံနှင့်အတူ နောက်ကို ဖင်ကော့လိုက်မိတော့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးဖင်ကြီးက ကိုကိုသော့် အလံတိုင်ကြီးကို သွားတိုက်မိလေသည်။ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးက သူ့ဖင်ကို တိုက်မိတာ ဘာမှန်းသိသွားတော့ နည်းနည်းရှက်သလို တွေဝေနေချိန်မှာ ကိုကိုသော့် လက်ဖဝါးတွေက သူ့နို့တွေကို ပွတ်သတ်နေလေပြီ။ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးလည်း အတင်း မငြင်းတော့ သူ့လက်များဖြင့် ပြေကျလာာသော ထမိန်ကို လျှော့ရဲရဲကိုင်ပေးထားလိုက်လေသည်။

ကိုကိုသော့်လက်များက ဆပ်ပြာမြုပ်များဖြင့် ချောမွတ်နေပြီး ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး၏နို့ကြီးများကိုပွတ်သတ်ဆုပ်နှယ်ပေးနေရင်းမာတောင်လာပြီဖြစ်သောနို့သီးခေါင်းများကိုလည်းဆော့ကစားပေးနေတော့သည်။

“လွှတ်ချလိုက်ပါတော့ ဒီထမိန်ကိုတီတီကလည်းကျနော် တကိုယ်လုံးဆပ်ပြာတိုက်ပေးချင်လို့ပါ ဆို"

“ဟင့် နင်တော်တော် ညဏ်များတယ်”

ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးမှာ မျက်စောင်းလေးတချက်ထိုးပြီးပြောလိုက်သော်လည်း သူ့လက်ထဲကိုင်ထားသော ထမိန်အနားများကို လွှတ်ချလိုက်ရာ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး၏ ဖွံ့ထွားတောင့်တင်းလှသော ကိုယ်လုံးကြီးမှာ ဝင်းကနဲ ပေါ်လာရလေတော့သည်။

“အားလှလိုက်တာ တီတီရယ်၊ တီတီံ့ ကိုယ်လုံးအရမ်းလှတာပဲ တော်စမ်းပါကွယ် ပေါက်ကရတွေ”

ကိုကိုသော့်လက်တွေက လုံးကျစ်နေသော တင်သား တွေဆီကို ရောက်သွားသည်။ လုံးအိနေသော တင်သား စိုင်များကို လက်ဖဝါးဖြင့် ပွတ်သပ်ပေးနေရင်းက အားမလိုအားမရ တချက်တချက်ဆုပ်ညှစ်မိလိုက်သေးသည်။ ဆပ်ပြာမြုတ်တွေဖြင့်ချောနေသော ကိုကိုသော့် လက်ခလည်ထိပ်ဖျားလေးက ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ဖင်ကြားထဲ အသာ ပွတ်ဆွဲသွားရာ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးမှာ တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားရလေသည်။

ကိုကိုသော် ၏ လက်တဖက်က ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ၏ ဗိုက်သားပြင်လေးများမှ အောက်သို့ အသာပွတ်ဆွဲလာပြီး စောက်မွှေးအုပ်အုပ်လေးကို ဆပ်ပြာမြုပ်များဖြစ် ပွတ်ဆွ ပေးလိုက်သည်။ သူ့လက်ချောင်းတွေက စောက်ဖုတ်နူတ်ခမ်းသားလေးတွေကို ထိတို့ကစားတော့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးလက်တွေက သူ့ပုခုံးပေါ်ကို လှမ်းကိုင်ပြီးထိန်းထားရသည်။သူ့ဒူးတွေမခိုင်တော့သလိုမို့လေ၊ ငါဘာဖြစ်နေတာလည်း၊ အရမ်းကို အထိမခံကြွေပုဂံ ဖြစ်နေတာလားဟု ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ကိုယ့်ကိုယ်ကို တွေးနေမိသည်။

ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးတယောက် သူ့ပုခုံးတွေကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်မှီထားပြီး ဆပ်ပြာရည်များဖြင့်ချောနေသောနိူ့ကြီးများကလည်းသူ့ရင်ဘတ်ပေါ်လာပိနေချိန်မှာကိုကိုသော်၏ လက်နှစ်ချောင်းသူ့တီတီခိုင်၏ စောက်ဖုတ်ခေါင်းထဲ တိုးထင်တိုးထွက် လှုပ်ရှားနေလေပြီ။ ကိုကိုသော့် လီးကြီးမှာလည်း မခံရပ်နိုင်အောင်တင်းမာလာတော့ ကိုကိုသော် သူ့လက်တွေကို လှုပ်ရှားနေရာက ရပ်လိုက်သည်။

"တီတီ ဟိုဘက်လှည့်ပြီး ရေကန်ဘောင်ကို ကိုင်ပေးထားပါလား”

ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ဘာမှ မပြောတော့ ကိုကိုသော်ပြောသလိုသာလုပ်ပေးနေမိတော့သည်။ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ရေကန်ဘောင်ကို လက်နှစ်ဘက်ဖြင့်ကိုင်ရင်း ကိုယ်ကို နှိမ့်ချကာ သူ့ဖင်ကြီးတွေကို ကော့ထားတော့ ကိုကိုသော့် လီးကြီးက ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး၏ ပေါက်ခွဆုံမှ ပြူထွက်နေသည့်အဖုတ်ကြီးတွင်းသို့ တိုးဝင်သွားတော့သည်။

“အာ့ “

ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ငြီးသံလေးသဲ့သဲ့သာ ထွက်လာခဲ့သည်။ ဆပ်ပြာရည်များဖြင့်ချောမွေ့နေသော ကိုကိုသော့်လီးကြီးက သူ့စောက်ခေါင်းထဲ ရှောကနဲတိုးဝင်လာပြီး၊ သူ့စောက်ခေါင်းနံရံတွေကို တိုးခွေ့ပွတ်တိုက် အဝင်အထွက်လုပ်နေတာကို အကြောတွေ အသွေးတွေ တဖျင်းဖျင်း ဖြစ်နေရအောင်ကို အရသာ ခံစားရမိနေလေတော့သည်။

“ဖွတ် ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်…စွတ်”

“ပလွတ်..ဖန်းဖန်း…ဖတ်ဖတ်..”

ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ဟ ဖင်ကြီးများနှင့် ကိုကိုသော့် ဆီးခုံရိုက်ခတ်သံတဖန်းဖန်း၊ တချက်တချက် လေခိုသွားသလို ပလွတ်၊ဖရု စွတ် သံများက တဖုံ၊ အိအိ အားအား ငြီးသံများကပါ ရေချိုးခန်းလေးတွင်း ဆူညံနေပေတော့သည်။

"သော်ကြီး ငါတို့ နှစ်ယောက်ကိစ္စဘယ်လိုမှ ပေါက်ကြားလို့မဖြစ်ဘူးနော် ဟာ တီတီ ကလည်း ဒီလောက်တော့ ကျနော်သိပါတယ်ဗျ၊ ကျနော်လည်းအဲလောက်မအပါဘူး”

“နင် မအ မှန်း ငါသိပါတယ်ဟယ်၊ မအလို့ပဲ ကိုယ့်တီတီကို အတင်းကျင့်တာပေါ့”

“ ဟာတီတီကလည်း ကျနော်ကြိုတင်ကြံစည်ထားတာမှ မဟုတ်တာ အမှတ်မထင် စိတ်မထိန်းနိုင်ပဲ ဖြစ်သွားတာပါဆို"

"အဲဒါ ဆိုရင်လည်း ဘာလို့ နောက်တခါလည်း၊ တခါထည်းကိုမှ ပဲ နောက်တခါပြီးနောက်တခါဟွန့် မပြောလိုက်ချင်ဘူး၊ ကိုအောင်နိုင် တောင် စယူကထည်းက ခုထိ ငါခလေးနှစ်ယောက်သာ ရလာတာ တနေ့ထည်း လေးခါ မဖြစ်ဖူးဘူး”

“ တီတီ ကလည်း တကယ်တော့ ကျနော့်ရဲ့ မဖြစ်နိုင်ဘူးလို့ထင်ခဲ့တဲ့ စိတ်ကူးယဉ်အိပ်မက်က တကယ်ဖြစ်လာတာကိုး၊ နောက်တခါဆိုတာ သေခြာပါ့မလား ဆိုတဲ့စိုးရိမ်စိတ်နဲ့ အခွင့်ရေးရတုန်း လုပ်မိတာပါ။"

ရေမိုးချိုးပြီး နှစ်ယောက်သား ဗိုက်ဆာဆာဖြင့် ညနေစာ စားပြီး အိမ်သားတွေ ဘယ်သူမှ ပြန်မရောက်သေးသဖြင့်အိမ်ရှေ့ခန်းတီဗီရှေ့ဆိုဖာပေါ်တွင်၊ နှစ်ယောက်သားပူးပူးကပ်ကပ်ထိုင်ရင်းတွတ်ထိုးနေကြခြင်းဖြစ်လေသည်။ ကိုကိုသော်က ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ခါးလေးကို သိုင်းဖက်ထားပြီးလက်ပြတ်ဝတ်ထားသဖြင့် အဖုံးအကာမရှိသည့် လက်မောင်းသားဝင်းဝင်းကြီးကို နမ်းလိုက်သူ့ပါးဖြင့်ဖိကပ်ထားလိုက်လုပ်နေမိလေသည်။

ထိုအချိန်မှာပင် တင်းတောင် ဟု အိမ်ရှေ့တံခါးမှ ဘဲသံမြည်လာသဖြင့် ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးက ကိုကိုသော့်ကို တွန်းထုတ်ပြစ်လိုက်ပြီး မျက်လုံးပြူးကြီးဖြင့်။

“ ဟောသမီး ပြန်လာပြီလားမသိဘူး၊ သော်ကြီး အရင်အတိုင်းနေနော် မူမပျက်နဲ့”

ပြောရင်းက ထမိန်ကို သေခြာဆန့်ရန့်ဝတ်ရင်း အိမ်ရှေ့တံခါးနားသို့သွားလိုက်လေသည်။

"ဟော သမီးငယ် ပြန်လာပြီလား စာသွားကြည့်မယ်ဆိုတော့ မိုးများချူပ်မလားလို့၊ အိုရေတွေလည်း စိုရွဲလို့ပါလား”

"ပထမတော့ အဲလိုပဲလေ မေမေ ဒါပေမဲ့ သင်္ကြန်ဆိုတော့ အသံတွေလည်းကြားနေရတော့ မနေနိုင်တော့ဘူး၊ ခစ်ခစ်၊ အဲဒါ အိမ်ကို မပြန်ခင်လမ်းမှာ သူငယ်ချင်းကားနဲ့ ရေပက်မဏ္ဍပ်တွေ နည်းနည်းပတ်ကြည့်လိုက်တာ”

ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး အနောက်နားမှ ကပ်ပါလာသော ကိုကိုသော်ကလည်း ဝင်ပြောလိုက်သေးသည်။

နင်တို့ အုပ်စုပဲ ရှိမှာပါဟာ သင်္ကြန်တွင်း စာကျက်ရတယ်လို့ မကြားဘူးပေါင်”

“ ဟင်း ကိုသော် တို့လို သချာၤ ဆိုရင်တော့ ဟုတ်မှာပေါ့”

“ ဟဲ့သမီးငယ် ကိုယ့်အကိုကို အဲလိုမပြောနဲ့လေ”

အဟီး ရပါတယ် တီတီ ရဲ့ ငယ်ငယ် နဲ့က ကျနော်တို့က စနေကြပါ”

“ကိုသော်က အိမ်မှာဘာလာလုပ်နေတာလဲ ရေပက်ခံထွက်မယ်ဆို ကားနဲ့ သွားတယ်လေဟ ငါနေနည်းနည်းမကောင်းချင်လို့ပြန်လာတာ အိမ်သော့ပျောက်လာလို့ တီတီ့အခန်းမှာ လာခိုနေတာ၊ မဝင်းဝင်းသန်းကလည်း သင်္ကြန်တွင်းဆိုတော့မလာဘူးလေ။

မာမီကလည်း အောဒစ်ရှိလို့ နောက်ကျမယ်ဆိုတာမို့၊ ဒီမှာပဲ တီဗီကြည့် ဝါးဒီးပေးရင်း စောင့်နေတာ၊ အဟီးး”

”ကဲ ကဲ သမီးငယ် ရေစိုတွေသွားလဲလိုက်အုန်းဖျားနေမယ်”

"ဟုတ်ကဲ့ မေမေ”

တကိုယ်လုံးရေစိုရွဲနေသော ငယ်ငယ်နိုင် က ပလပ်စတစ်ဖြင့် ထုတ်ထားသော သူ့စာအုပ်ထုပ်ကို သူ့အမေအားလှမ်းပေးပြီး နောက်ဖေးခန်းကို အပြေးလေး ဝင်သွားလိုက်သည်။ ပိန်ပိန်သွယ်သွယ် ဂလန်လားကလေး ဖြစ်သော်လည်း ရေစိုထမိန်အောက်က ဖင်လုံးလေးတွေက ဘတ်စကတ်ဘောလုံးလောက်ရှိနေခြေပြီ။

နောက် ထမိန်က ပါးတော့ ရေစိုအောက်က အတွင်းခံ အနက်ရောင်လေးက ထင်းနေသည်ကို အမှတ်မထင်ငှေးကြည့်လိုက်မိသော ကိုကိုသော်ကို ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးက တံတောင်ဖြင့်လှမ်းတွက်ရင်း မျက်စောင်းတချက်ထိုးလိုက်လေသည်။ နောက်ခပ်တိုးတိုးလေးဖြင့်၊နှာဗူးမကျနဲ့ခလေးကို ဟွန်း”ဟုပြောလိုက်လေသည်။ ကိုကိုသော် လည်းရုတ်တရက် ရှက်သွားသည်။

ငယ်ငယ်နိုင့်ကို တခါမှ သူ့စိတ်ထဲ မပြစ်မှားမိ၊ မောင်နှမ လိုပင်နေလာခဲ့သည်မှာ ယခုထိပင်၊ ဒီနေ့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးကို လိုးလိုက်ရပြီးမှ သူ့စိတ် တွေက တမျိုးဖြစ်လာတာထင်သည်။ အမေ နှင့်ပင် ကျူးလွန်ခဲ့ပြီ ဆိုတော့ သမီးကိုတော့ ဘာလို့ ရှောင်စရာလိုအုန်းမလဲ လို့ အတွေးဝင်သွားလို့များလား၊ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ရှေ့မှာ နောက်ဆိုရင် လုံးဝ ရှောင်မှ ဖြစ်လိမ့်မည်ဆိုတာကို ကိုကိုသော် ကောင်းကောင်းသဘောပေါက်သွားတော့သည်။

“ဟာ တီတီ ကလည်း ကျနော့်စိတ်ထဲ ဘာမှ မရှိပါဘူး၊ ငယ်ငယ့်ကို ကျနော့် ညီမ အရင်းလိုပါပဲ”

“ ဒါဆိုလည်း ပြီးရော ”

ကိုကိုသော် စိတ်ထဲမှာတော့ နောက်ဆိုရင် ငါ့မျက်လုံးတွေကိုပါ ဆင်ခြင်မှ ရတော့မယ်ဟု တွေးနေမိပါတော့သည်။ကိုကိုသော် တယောက် ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးနှင့် အမှတ်မထင် ဖြစ်ခဲ့ရပြီးသည့် နောက်နေ့ မှ စ၍ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးကို အလစ်ချောင်းနေသော်လည်း သူ သွားကြည့်လိုက်တိုင်း သူတို့ အိမ်မှာ လူမပြတ်၊ ဖြစ်နေသဖြင့် မချင့်မရဲသာ ဖြစ်နေခဲ့ရသည်။

ကိုကိုသော် မယောင်မလည်နှင့် ရောက်လာတိုင်း ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး မှာ စိုးရိမ်သည့် အမူအရာ ဖြစ်သွားသော်လည်း နောက်တော့ ကိုကိုသော်၏ မအီမလည် အမူအယာကို ရီချင်သည့် ပြုံးစေ့စေ့မျက်နှာ သာ ဖြစ်လာတော့သည်။ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးကိုယ်တိုင်ကလည်း တပတ်လောက်ကြာပြီးတော့ကိုကိုသော်နှင့်ဖြစ်ခဲ့ရသည့်အချိန်အရသာ အတွေ့အကြုံလေးများကိုစမြုံပြန်ရင်း ဖြင့် သွေးတွေ ပူလာရသည်။ တခါတလေ လူလစ်လျှင့် ကိုယ့်စောက်ဖုတ်လေး ကိုယ် ပြန်ပြီး ပွတ်မိသည့်အထိပင် စိတ်က ထန်လာရသည်။

ကိုကိုသော် မှာ မဝင်းဝင်းသန်း နှင့် အိမ်မှာ ကြုံတာတောင်စိတ်မလာတော့၊ သူ့စိတ်ထဲ မှာ သူ့တီတီသာ ရှိနေတော့သည်။ သူတို့ အမှတ်မထင်ဖြစ်ခဲ့ကြသည့် နေ့မှ နှစ်ပတ်လောက်အကြာမှာတော့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး တို့ အိမ်မှ မုန့်ဟင်းခါးချက်စား သည်ဆို၍သူ့မာမီ မူမူကျော်ဦး အလုပ်မသွားမှီ သူတို့ နှစ်ယောက် ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးအခန်းသို့ ကူးလာခဲ့ကြလေသည်။ ကိုကိုသော်မှာ ကျောင်းပိတ်ထားလို့ ကွန်ပြူတာ သင်တန်းတခုကို တက်နေလေသည်၊ ငယ်ငယ်နိုင်တို့ကတော့ ကျောင်းပြန်ဖွင့်လို့ ကျောင်းတက်နေရလေပြီ။

“ ဟေး လာကြ အတော်ပဲ တို့လည်း စားတော့မလို့”

ဦးအောင်နိုင်က ဒေါ်မူမူကျော်ဦးတို့ကို ပြုံးပြရင်း လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။ သူလည်း အလုပ်သွားဖို့ အဝတ်အစား တွေလဲထားပြီးနေပြီ၊ ငယ်ငယ်နိုင်လည်း ကျောင်းသွားဖို့ အဝတ်အစားလဲထားပြီးနေပြီ ထမင်းစားပွဲပေါ်မှာ ပုဂံလုံးများကို နေရာချနေလေသည်။

“ ဟင်း အတော်ပဲ အိမ်ချက် မုန့်ဟင်းခါး မစားရတာကြာပြီ ခစ်ခစ်”

ဒေါ်မူမူကျော်ဦးက ပြောရင်း ဆိုရင်းဖြင့် ကုလားထိုင်တလုံးကို ယူပြီး ထိုင်လိုက်သည်၊ နောက်တော့ စကားတပြောပြောဖြင့် မုန့်ဟင်းခါးကို မှိန်ရည်ရှက်ရည် စားသောက်ကြသည်။

စကားတွေလည်း ဖောင်လောက် အောင်ပြောဖြစ်ကြသည်။ သင်္ကြန်တွင်းတုန်းက အတွေ့အကြုံများကို ပြန်ပြောကြ တော့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး တယောက် မျက်နှာ နည်းနည်းလေး နီနေသည်။ ကိုကိုသော့်ကို မျက်စလေးဖြင့် တချက်လှမ်းကြည့်လိုက်ပြီး ဘာမှ တော့ မပြော။ မုန့်ကိုသာ ခပ်သုတ်သုတ်လေး စားနေတော့သည်။

စားသောက်ပြီးသွားတော့ ဦးအောင်နိုင် နှင့် ငယ်ငယ်နိုင်တို့ အရင်ထွက်သွားကြသည်၊ ဦးအောင်နိုင်က ငယ်ငယ့်ကို ကျောင်းမှာ ချထားပေးခဲ့ပြီး အလုပ်ကို ဆက်သွားမည်ဖြစ်သည်။ဒေါ်မူမူကျော်ဦးကလည်း သွားမည်လုပ်တော့ ကိုကိုသော့်ကို ဘယ်နှားမှာ ချပေးခဲ့ရမလဲ ဟုမေးသည်။ ကိုကိုသော့် ကွန်ပြူတာသင်တန်း အချိန်က စောသေးသည်မို့ တခါတလေ မြို့ထဲက တနေရာမှာ သူငယ်ချင်းတွေနှင့် ဆုံတတ်သည်။

“ သားဒီနေ့ ဘတ်စ်ကားနဲ့ပဲ သွားတော့မယ်မာမီအေးအေး နေပူထဲ လျှောက်မသွားနေနဲ့နော် အခုတလော နေက အရမ်းပူနေတာဟုတ်ကဲ့ မာမီ”

ဒေါ်မူမူကျော်ဦး လှေခါးမှ ဆင်းသွားတာ ကြည့်နေလိုက်ပြီး မျက်စေ့အောက်က ပျောက်သွားမှ ကိုကိုသော်က မိန်းတံခါးကို ပိတ်လိုက်ပြီး အတွင်းမှ မင်းတုန်းချလိုက်သည်။ နောက် တော့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးတို့ မီးဖိုခန်းသို့ ဝင်လာခဲ့လေသည်။ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးက အခုနက စားပြီးသွားသော မုန့်ပုဂံတွေကို ဆေးကြောနေလေသည်။

ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးမှာ ဆံပင်ကို တပတ်လျှိုလေးထုံးထားပြီး မနက်စောစော ရေမိုးချိုးပြီး သနပ်ခါးလေး ပါးပါးလိမ်း ထားသဖြင့် မျက်နှာလေးမှာ သန့်ရှင်း ကြည်လင် လို့နေပေသည်။ ခေါင်းကို ငုံ့ မျက်လွှာလေးချပြီး ပုဂံဆေးနေတာကို ဘေးတိုက်ကြည့်လိုက်တော့ ကော့နေသော မျက်တောင်ရှည်ရှည်တွေ၊ ရင်ဖုံးအင်္ကျီ အောက်မှ မို့မောက်နေသော ရွှေရင်အစုံ၊ မသိမသာလေး ကောက်နေသော စွံ့စွံ့ကားကား တင်ပါးဆုံ တို့ကို ကိုကိုသော်တယောက်ကြည့်လို့မဝဖြစ်နေလေသည်။

ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးက မော့ကြည့်လိုက်တော့သူ့ကိုစူးစူးစိုက်စိုက် ကြည့်နေသော ကိုကိုသော်ကို တွေ့လိုက်ရရာ မျက်နှာကလေးနီမြန်းသွားလေသည်။

“ဟေ့ သော်ကြီး ဘာကြည့်နေတာလည်း လူကို တခါထည်း၊ ငရဲကြီးမယ်နော်”

ထိုအခါကျမှ ကိုကိုသော်က ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးဆီသို့လှမ်းလျှောက်သွားလိုက်ရင်း၊

“ ငရဲမကလို့ ဘာပဲ ကြီးကြီး တီတီရယ်၊ တီတီက သိပ်လှတာပဲ တကိုယ်လုံးပြောစရာမရှိဘူး”

“ဟေ့ မလုပ်နဲ့နော် သင်္ကြန်တုန်းက မှားခဲ့တာ မှားခဲ့ပြီးပြီ နောက်ထပ်မမှားနဲ့တော့”

“ကျနော်ကတော့ မှားတယ်လို့မထင်ပါဘူး တီတီရယ် ကံကောင်းသွားတာလို့ပဲထင်တာပဲ”

အနားကပ်လာသော ကိုကိုသော် ဆီမှ အလွတ်ရုန်းဖို့ကြိုးစားလိုက်သော်လည်း ချီတုန်ချတုန် ဖြစ်နေသော ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးခမျာ၊ ကိုကိုသော့် လက်များက သူ့ခါးလေး ကိုယ်လုံးတို့ကို သိမ်းဖက်ခံလိုက်ရတော့ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိတော့ ဒီကြားထဲ သူ့လည်တိုင်ကျော့ကျော့ မေးရိုးလေးများကို ဖွဖွလေး နမ်းရှုံ့လာသည့် ကိုကိုသော့် နူတ် ခမ်းများကြောင့် တကိုယ်လုံးလည်း နူံးကျသလို ဖြစ်သွားရသည်။ သူကိုယ်တိုင်ကလည်း တပတ်ကျော်ကျော်လောက် အတွေးထဲမှာ ကိုကိုသော်၏ အထိအတွေ့တွေကို တမ်းတ နေမိသည်မဟုတ်ပါလား။

“ ဟင့်အင်း သော်ကြီး မကောင်းဘူးနဲ့တူတယ်ကွာ၊ တို့တွေ ထပ်မမှားသင့်တော့ဘူး”

ပါးစပ်ကသာ ငြီးငြီးငြူငြူပြောဆိုနေသော်လည်း အတင်းရုန်းဖယ်ခြင်းလည်း မရှိ၊ သူ့ကို လည်း မျက်လုံးချင်းဆိုင်မကြည့်၊မျက်လွှာလေးကို ချကာ တိုးတိုးလေး ပြောနေရှာသော ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးတယောက်၊တဏှာရာဂသွေးတွေ တရှိန်းရှိန်းထနေပြီ ဖြစ်သော ကိုကိုသော့်အတွက်က ပိုပြီးတော့ ရမက်ပွားစရာ ဖြစ်နေရသည်ကိုတော့ သူ့ခမျာမသိရှာပေ။

ကိုကိုသော်က ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး၏ကိုယ်လုံး ကို သိုင်းဖက်ကာ သူ့ဖက်ကို မျက်နှာလှည့်စေပြီး ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး၏ နူတ်ခမ်းဖောင်းဖောင်းလေးကို သူ့နူတ်ခမ်းတွေနှင့် ဖိကပ်ကာ စုပ်နမ်းလိုက်သည့်အချိန်မှာ တော့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး၏ လက်တွေက ကိုကိုသော့် ပုခုံးနှစ်ဘက်ကို တွဲခို လျှက် တကိုယ်လုံးလည်း ပျော့ခွေလာရလေတော့သည်။

........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။

မက်မပြေ အပိုင်း ( ၁ )

မက်မပြေ အပိုင်း ( ၁ )

ရေးသားသူ - အမည်မသိ

ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး သူ့ဘာသာ တယောက်ထည်း အတွေးခေါင်နေမိသည်။ငါ့ဘဝက ဒါပဲလား။ ပြီးသွားပြီလား။ ဒီလို အရွယ် မိန်းမတွေ ဒီအတိုင်းပဲ ဖြစ်တတ်ကြသလား။ နောက်သုံးလေးလလောက်ဆိုရင် အသက် ၄၀ ဖြစ်တော့မယ် ဘဝရဲ့ တဆစ်ချိုးဖြစ်ပြီ လို့ထင်တယ်။ စာတွေမှာ ဆိုထားတာကတော့ အသက်၄၀ မှ ဘဝစတယ်တဲ့။

ခု သူ့ဘဝ သူပြန်ကြည့်မိတော့ လည်း ဘာမှ ပြောစရာမရှိပါ။ သူများတွေ ဆိုလျှင် ခုချိန်ထိ အလုပ်လုပ်နေကြရတုန်း။ငယ်ငယ်တုန်းက ကျောင်းအတူတူတက်ခဲ့ကြတဲ့ သူငယ်ချင်းတွေထဲမှာ အလုပ်မလုပ်ပဲ အိမ်မှာနေပြီး အိမ်ရှင်မ အနေနဲ့ သူ့လိုမျိုး နေနိုင်ကြတဲ့ လူတွေက လက်ချိုးရေလို့ တောင်ရနိုင်သည်။ လူ့ဘဝ ဆိုတာမှာကြုံရမဲ့ ဟာတွေလည်း ကြုံပြီးပြီ။ ပညာသင်တယ်။

အိမ်ထောင်ကျတယ်၊ ခလေးမွေးတယ်၊ ခလေးတွေကို ပြုစုပျိုးထောင်တယ်၊ ဝါတွင်း ဥပုဂ်ရက် တွေဆိုရင် ဥပုဂ်စောင့်တယ်။ အဲဒါတွေထက် ဘာရှိသေးလည်း။ ဒါဆိုရင် ဘဝစတယ် ဆိုတာ ဘာကို ဆိုလိုချင်တာလည်း။ သေခြာတာကတော့ သူ ပျင်းသလို ဖြစ်နေတာပါပဲ။ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး တို့ မှာ ညီအမ နှစ်ယောက်သာရှိသည်။ သူ့မမ မူမူကျော်ဦး က အီကိုမှာတုန်းက နာမည်ကြီး သလားမမေးနဲ့၊ လိုက်တဲ့ ယောက်ျားတွေ ဝိုင်းဝိုင်းလည် နေသည်။

မူမူကျော်ဦး တတိယနှစ်လောက်မှာ ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးက ပထမနှစ် ဒေသကောလိပ် မှာပဲရှိသေးသည်။ ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ရန်ကုန်တက္ကသိုလ်မှာဇီဝဗေဒ အဓိကနဲ့ တတိယနှစ်ရောက်လာတော့ မူမူကျော်ဦးက ကျောင်းပြီးသွားပြီ။ သူတို့ ညီအမ နှစ်ယောက် ကံကော်တောမှာ အတူမတက်လိုက်ကြရ။

အခုနေပြန်စဉ်းစားကြည့်လိုက်မိတော့ ဘဝတွေက ဗီဒီယိုရုပ်ရှင်ကား တခုကို အမြန်ရစ်ကြည့်လိုက်သလိုပဲ။ မြန်လိုက်တာ၊ သူများတွေတော့ မသိ ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးအတွက် ထူးခြားသည့်အဖြစ်အပျက်ဆိုလို့ သူ့လက်ဆယ်ချောင်းတောင် မပြည့်။ အခု အသက် လေးဆယ်ပြည့်ခါနီးအထိ သူ့ဘဝ မှာထူးထူးခြားခြား ဖြစ်ခဲ့တာဆိုလို့။ တစ်၊ သူဘွဲ့ရခဲ့သည်။ နှစ်၊ သူအလုပ်ရခဲ့သည်။

သုံး၊ ကိုအောင်နိုင်နှင့် အိမ်ထောင်ကျ ခဲ့သည်။ လေး၊ သမီးကြီး နိုင်နိုင်နိုင် ကိုမွေးခဲ့သည်။ ငါး၊ သမီးငယ် ငယ်ငယ်နိုင် ကိုမွေးခဲ့သည်။ ခြောက်၊ မိဘ နှစ်ပါးစလုံး သူတို့ နယ်အပြန် သင်္ဘောမှောက် ပြီး ဆုံးပါးသွားခဲ့ရသည်။ အဲဒါက သူဘဝမှာ စိတ်အထိခိုက်ရဆုံး။ ခုနှစ်၊ သမီးကြီး နိုင်နိုင်နိုင် ဘွဲ့ရခဲ့သည်။ရှစ်၊ သမီးကြီး နိုင်နိုင်နိုင် အိမ်ထောင်ကျသွားခဲ့သည်။ အဲလောက်ပဲ သူစဉ်းစားလို့ရသည်။

ဒါတောင်မှ နောက်ဆုံး နှစ်ခုက သူကိုယ်တိုင် ဖြစ်ခဲ့တာမဟုတ်။ သမီးကြီး ဆိုတော့ သူ့မှာလည်း ခံစားရလို့၊ သူ့ဘဝအတွက် ထူးခြားတဲ့ အဖြစ်အပျက်လို့၊ သူထည့်တွက်ထားလိုက်မိခြင်း ဖြစ်သည်။ အခု လိုအတိုင်း ဆက်တွက်သွားမယ်ဆိုရင်၊ မဖြစ်သေးတဲ့ အနာဂါတ်မှာ သမီးငယ် ဘွဲ့ရတာနှင့် အိမ်ထောင်ကျတာရယ်၊ သမီးကြီး ခလေးမွေး၊ သမီးငယ်ခလေးမွေးတာရယ်၊ နောက်ထပ်လေးခုပေါင်း လက်ဆယ်ချောင်း ကျော်ပြီး ဆယ့်နှစ်ခု တော့ ဖြစ်သွားမည်၊ ကိုအောင်နိုင်သေတာ ပါထည့်ပေါင်းရင်၊ စုစုပေါင်း ၁၃ ခု ဖြစ်မည်။

အင်း ၁၃ ဂဏန်းဆိုတာ ကံမကောင်းဘူးလို့ အဲဒါကြောင့်များပြောတာလား။ ဘာလို့လည်းဆိုတော့ အဲဒီ ၁၃ခု ပြီးရင်သူသေတဲ့ဟာပဲ ကျန်တော့မည်။

“ခစ်ခစ်”

သူ့ဘာသာ နေ့ခင်းကြောင်တောင် ပေါက်ကရတွေ လျှောက်စဉ်းစားရင်း ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး အသံထွက်ရီမောမိလိုက်သည်။ ဟုတ်ပ၊ သူလည်း အခု အားအားယားယားရှိလို့ ပေါက်ကရတွေ လျှောက်တွေးဖို့ အချိန်ရလာတာမဟုတ်လား။

သူ့ ကို ကိုနိုင်က သမီးငယ်ငယ် မွေးပြီးကထဲကအထက်တန်းပြဆရာမ အလုပ်ကနေ ထွက်ခိုင်းပြီး အိမ်ထောင်ရှင်မ အဖြစ် အိမ်မှာနေစေခဲ့သည်။ သူရသည့်လစာ နှင့် ခလေးတွေ ကို ပြုစုပျိုးထောင်ဖို့ အချိန် နှင့်က ဘယ်လိုမှ မလဲနိုင်အောင် တန်ဖိုးက ကွာခြားလွန်းလှသည်ဟု ကိုနိုင်က ဆိုသည်။ အဲလောက် လစာက တော့ သူ အသုံးနည်းနည်းလျှော့လိုက်ရင် နည်းနည်းလေး အချိန်ပိုလုပ်လိုက်ရင် ထွက်လာမှာဟု ဆို၏။

မမမူမူကျော်ဦး ကျတော့ သူ့ထက်ပို စိတ်လှုပ်ရှားစရာကောင်းမည်ထင်သည်။ သူလည်း ခိုင်ခိုင့်လိုပင် ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ် ၁၉ နှစ် ဖြင့် အိမ်ထောင်ကျခဲ့သော်လည်း ခိုင်ခိုင့်လို အိမ်ထောင်ရေးကံမကောင်းခဲ့ပါ။ သူ့ယောက်ျား သင်္ဘောသား က ဆေးသမား။ ဆေးအလွန်အကျွံသုံးစွဲပြီး သင်္ဘောပေါ်မှာ ပင် သေဆုံးသွားခဲ့ရသည်။ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နှင့်ပင် မုဆိုးမ ဖြစ်ခဲ့ရပြီး တော်တော်ကြာသွားခဲ့သည်။ သူပဲ အရွေးလွန်နေသလား၊ အိမ်ထောင်သည်ဘဝကိုပဲ စိတ်ပျက်သွားသလားမသိ။

မုဆိုးမ ဖြစ်ပြီး ဆယ်နှစ်အကြာမှ နောက်အိမ်ထောင်ထူဖြစ်တော့သည်။ မူမူ၏ ဒုတိယအိမ်ထောင် ကိုမင်းသော်မှာ မူမူ ထက် ၇ နှစ်ခန့်ကြီးပြီး ပထမ အိမ်ထောင်ဖြင့် သားလေးတယောက်ပါလာသည်။ မူမူ နှင့် အိမ်ထောင်ကျတော့ ကိုမင်းသော်၏သား ကိုကိုသော်မှာ ၈နှစ်သားလေး ရှိသေးသည်။ ဘာလို့ မှတ်မိနေလည်းဆိုတော့ ခိုင်ခိုင့်သမီးငယ် ငယ်ငယ် ကလည်း ၈နှစ်သမီး။ သူတို့ ကြီးကြီး မင်္ဂလာဆောင်တော့ သမီးနှစ်ယောက်နှင့်သွားခဲ့ရသည်။ ရုတ်တရက် သူတို့ အကိုဝမ်းကွဲတယောက် ရလာတယ်ဆိုတော့လည်း သူတို့ က ခလေးပီပီ ပျော်ခဲ့ကြသည်။

ကိုမင်းသော် က နိုင်ငံခြား ကုမ္ပဏီ တခုမှာလုပ်နေခဲ့သည်။ နောက် ဗမာပြည်မှာ သူ့ ကုမ္ပဏီက အခြေအနေမကောင်း တော့ တပ်ခေါက်သွားသည်။ သူတို့က အင်ဒိုနီးရှားတို့ မလေးရှားတို့ မှာ ရုံးခွဲတွေ၊ပရောဂျက် တွေရှိသည်။ ကိုမင်းသော်ကို တကယ်အလုပ်လုပ်မှန်းသိ။ လုပ်ငန်းလည်း ကျွမ်းကျင်မှုရှိတော့ အဲဒီ နိုင်ငံတွေမှာ သွားလုပ်နိုင်မလား အော်ဖာပေးသည်။ ကိုမင်းသော်အနေနဲ့လည်း ဒီလိုလစာမျိုးပြန်ရှာလို့မရနိုင် တော့ သွားလုပ်သည်။

ရုံးက အတည်တကျမရှိ ရုံးချူပ်က ဂျပန်မှာဆိုတော့ ဟိုနိုင်ငံဒီနိုင်ငံ လှည့်ပြောင်းနေရသည်။ ကိုမင်းသော်က ဝပ်ပါမစ်လိုမျိုးနှင့်သာ လုပ်ကိုင်နေရသဖြင့် မိသားစု ကိုခေါ်ထားလို့လည်းမဖြစ်နိုင်။ မိသားစုက သူ့ဆီသွားလည်လိုက်။ သူက ခနပြန်လာလိုက် နှင့် ပဲနေရသည်။

မူမူကျော်ဦးနှင့် သူ့သားကိုကိုသော်တို့ နှစ်ယောက်ထည်းဆိုတော့ အားကိုးလည်းရ စိတ်လည်းချရအောင် ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးတို့နှင့် လှေခါးဟိုဘက်ဒီဘက်မျက်နှာချင်းဆိုင် ရှိသည့်ကွန်ဒိုခန်းကလေး ဝယ်ပေးထားလိုက်သည်။ မူမူကျော်ဦးကလည်း အောဒစ်ကုမ္ပဏီတခုမှာ လုပ်နေသေးသည်။ သူတို့ အိမ် အတွက် သားအမိနှစ်ယောက်ထဲ ဆိုတော့ ချက်ပြုတ်ဖို့၊ အဝတ်လျှော်၊အိမ်ရှင်းဖို့၊ လူငှားထားရသည်။ သူတို့နှင့် ဆွေမျိုးမကင်းသော၊ ဒေါ်ဝင်းဝင်းသန်း က တရက်ခြားတန်သည် သူတို့အိမ်သို့ လာပြီး လုပ်ကိုင်ပေးတတ်သည်။

ခုတော့လည်း ငယ်ငယ် က ဆေးတက္ကသိုလ် တက်နေပြီ၊ ကိုကိုသော်ကလည်း သချာၤအဓိက မှာတက်နေသည်။ ငယ်ငယ်ကျောင်းစာ က သူလည်းမကူညီနိုင်တော့ပြီ။ ခုတော့ နေ့လည်နေ့ခင်းဆိုရင် အိမ်မှာ တယောက်ထည်း ဖြစ်နေတတ်သည်။ တခါတလေ ကိုနိုင့် ညီမ လေးလေးနိုင် တို့ အိမ်မှာ သူတို့ ခရီးထွက်လျှင် အိမ်သွားစောင့်ပေးရတတ်သည်။ မလေးလေးနိုင်တို့က ကလေးသုံးယောက်ရှိသည်။ အကြီးဆုံးကမှ ကိုးတန်း ကျောင်းသား။

သူတို့လင်မယား ကအလုပ်ကိစ္စနှင့် ခနခန ခရီးရှည်ထွက်ရလေ့ရှိသည်။ တယောက်ချင်းစီ ခရီးထွက်လျှင်တော့ကိစ္စ မရှိ၊ လင်မယား နှစ်ယောက်စလုံးပြိုင်တူ ခရီးထွက်ရသည့်အချိန် အိမ်မှာ ခလေးတွေ ချည်းထားခဲ့ရမှာ စိတ်မချတတ်။ ထိုအချိန်မျိုးမှာ ခိုင်ခိုင်က လည်းအားနေတော့ သွားစောင့်အိပ်ပေးတတ်သည်။

ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး၏ ဘာမှ ထူးထူးခြားခြားမရှိလှဟု ထင်နေသော သူ့ဘဝ အပြောင်းအလဲကို မကြာခင်မှာပင် စပြီး တွေ့ကြုံရတော့သည်။“ကိုကိုသော် ရယ် နင်ကတော့ ဟယ်စံပါပဲ၊ ငါ ခလေး လေးယောက်ရခဲ့တာတောင်မှ အခု နင်လုပ်သလို အစုံအလုပ်မခံခဲ့ရဖူးဘူး၊ တကယ်ပါပဲ”ဝင်းဝင်းသန်းတယောက် ငြီးငြီးငြူငြူ ဖြင့် ပြောရှာသည်။ သို့ပေမဲ့ မကောင်းလို့မဟုတ် အင်မတန်ကို ကောင်းလို့သာ ကိုကိုသော် လုပ်ချင်သမျှကို အလုပ်ခံတာပေါ့။

ကိုကိုသော်တို့ အိမ်မှာ သူအလုပ် စလုပ်တော့ ကိုကိုသော်က လူပျိုတောင် မဖြစ်သေး၊ တကယ့်ခလေးလေး။ ဝင်းဝင်းသန်းက ကိုကိုသော်တို့ အမေ မူမူကျော်ဦး နှင့် ဆို အမျိုး လို့ ဆိုပေမဲ့ တော်တော့်ကို ဝေးပါသည်။ ဝင်းဝင်းသန်းက ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နှင့်လင်နောက်လိုက်ပြေး သွားပြီး အိမ်ထောင်ကျ၊ ခလေးတွေလည်း တယောက်ပြီးတယောက်မွေး၊ ယောက်ျားက လည်း လက်ကျောမတင်းတော့၊ ချို့ချို့တဲ့တဲ့ နေရရှာသည်။

ခလေးတွေကလည်း ကျောင်းတက်သည့်အရွယ်တွေဆိုတော့ အကူမရ၊ သရေစာ ဇီးယိုတို့ ဘာတို့လိုမျိုး တွေကို အိမ်ယူပြီး ညဘက် ထုတ်သည့်အလုပ်လုပ်သည်။ နေ့ဘက်တော့ မူမူကျော်ဦး အိမ်မှာ ထမင်းဟင်းချက်ပေး အဝတ်လျှော်ပေး၊ အိမ်ရှင်းပေး လုပ်ပေးသည်။ မူမူကျော်ဦး နှင့်ဆိုလျှင် အသက်က တနှစ်လောက်သာ ငယ်သော်လည်း မမ ဟု ခေါ်သည်။ မူမူကလည်း ဝင်းဝင်းသန်းကို ယုံကြည်စိတ်ချရသဖြင့် အိမ်ခန်းသော့ပါပေးထားပြီး လစာအပြင်၊ အဝတ်အစား တို့ အိမ်သုံးပစ္စည်းအပိုအလျှံတို့ အမြဲပေးလေ့ရှိသည်။ ဝင်းဝင်းသန်း ယောက်ျား ကိုတော့ မနှစ်သက်သဖြင့် အိမ်အလာမခံ။

ဝင်းဝင်းသန်း နှင့် ကိုကိုသော်တို့ စဖြစ်တော့ ကိုကိုသော်က လူပျိုပေါက် ဟိုမုန်းစကြွပြီး မိန်းမမှန်သမျှ မှန်းထုနေတဲ့ အရွယ်၊ နေ့ခင်းဘက်တွေဆိုရင် ကိုကိုသော်နှင့် ဝင်းဝင်းသန်း တို့သာ အိမ်မှာရှိကြသည်။ ဝင်းဝင်းသန်း ရေချိုးခန်းထဲ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင် အဝတ်လျှော်တော့ ထမိန်ကို ပေါင်ရင်းထိတင်လျှော်သဖြင့် ဖွေး နေသောပေါင်လုံးကြီးတွေက၊ လူပျိုပေါက် ကိုကိုသော်ကို စိတ်ရိုင်းဝင်စေသည်။ ဝင်းဝင်းသန်းက လည်း ထိုအချိန်မှာ ကလေးလည်းလေးယောက်ရှိပြီး သူကလည်း ဝဝဖိုင့်ဖိုင့်ဖြစ်နေသည်။

ယောက်ျားကလည်း သိပ်မလုပ်တော့၊ အသက်ကသုံးဆယ်ကျော် ကာမ ဆန္ဒက အလွန်အားကောင်းတဲ့ အရွယ်။ သူ တနေ့ ကိုကိုသော့် အခန်းလာရှင်းရင်း ထုံးစံအတိုင်း စရင်းပြောင်ရင်း လုံးလားထွေးလား ဖြစ်ရာက ကိုကိုသော် လက်သရမ်းတာကို အလိုလိုက်လိုက်မိသည်။ နောက်နေ့ နောက်နေ့ တွေမှာ တဖြည်းဖြည်း နှင့် တယောက်နှင့်တယောက် ဟိုကိုင်ဒီကိုင် ကနေ ဖီးတက်လာသည့် အဆင့်ရောက်လာကြသည်။

နောက်တော့ အဆုံးစွန်ထိ ရောက်သွားကြသည်။ ဝင်းဝင်းသန်း ၏ ပေါင်လုံးကြီးတွေ ဖင်ဆုံကြီးတွေ၊ နို့ကြီးတွေမှာ၊ ပုံမုန် အရွယ်ရောက်သူ ယောက်ျား ကြီးများအဖို့ ဝသည်ဟု ထင်မည်ဖြစ်သော်လည်း လူပျိုပေါက်လေး ကိုကိုသော်အတွက်ကတော့ ကိုင်တွယ်ခွင့် လုပ်ခွင့် ရလိုက်သည်မှာ သိန်းထီဆု ပေါက်တာထက်ပင် ပိုတန်ဖိုးရှိသည်ဟု ထင်မိသည်။

ယောက်ျားကလေးနှင့် မိန်းခလေး နှစ်ယောက်ထဲ ဆိပ်ကွယ်ရာတွင် အတူရှိမနေသင့် ဆိုသည်မှာ အတော်မှန်သောစကားဖြစ်သည်။ အရွယ်မတူတာတူတာ၊အဓိကမဟုတ်လွတ်လပ်မှုနှင့်အထီးနဲ့ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်က အဓိက ဖြစ်သည်။ ဝင်းဝင်းသန်းနှင့် ကိုကိုသော် တို့ ဇာတ်လမ်းမှာ သူတို့ အိမ်အတွင်းမှာသာ ဖြစ်ခဲ့ ကြသဖြင့် ဘယ်သူမှ လည်း မရိပ်မိပဲ ရှိနေခဲ့လေသည်။ ကိုကိုသော်က သူဖတ်မိ၊ ကြည့်မိသည့် နိုင်ငံခြား စာအုပ်တွေ ၊ရုပ်ရှင်တွေက ဟာတွေကို ဝင်းဝင်းသန်းဆီမှာ အကုန်စမ်းသပ်၊ ဝင်းဝင်းသန်း ကလည်း လိုက်လျှော တော့ ကိုကိုသော် တယောက် တနှစ် နှစ်နှစ် အတွင်းမှာပင် ဆရာကြီးအဆင့်ဖြစ်လာခဲ့တော့သည်။

ကိုကိုသော်တယောက် တက္ကသိုလ်ရောက် တော့ ရီးစားတွေ ဘာတွေ ရတာ တောင်မှ တခါတလေ မဝင်းဝင်းသန်း နှင့် အလုပ်ဖြစ်ကြတုန်း။ဒီနေ့လည်း ကျောင်းက ပြန်လာတော့ သူ့ရီးစားက ဟိုပေးမကိုင် ဒီပေးမထိ၊ ကောင်မလေးက သူ့ကိုထိန်းသိမ်း ကြပ်မတ်နေသည့် အပျိုကြီး အဒေါ်ကြီးတွေ ဆုံးမထားသည့်အတိုင်း၊ မင်္ဂလာဆောင်ပြီးမှ တို့ဘာတို့လုပ်လာတာနဲ့ ဒေါပွပြီး စကားများကာ အိမ်ပြန်လာခဲ့သည်။ အိမ်ရောက်တော့ မဝင်းဝင်းသန်း က သူတို့ အိမ်မှာ လုပ်စရာရှိတာလုပ်ပြီးလို့ ပြန်ဖို့ပြင်နေတာနဲ့ ကြုံသည်။

သူ့အခန်းထဲ ပြန်ခေါ်လာပြီး ဝင်းဝင်းသန်းကို မတ်တတ်ရပ်လျှက် ကုတင်ပေါ်တတောင် ထောက် ဖင်ကုန်းခိုင်းပြီး ဆော်နေခြင်းဖြစ်လေသည်။ သူ့စော်လေးကို စိတ်နာနာဖြင့် ဝင်းဝင်းသန်းကို တအားဗျင်းလိုက်ရာ ဝင်ဝင်းသန်းလည်း တအားကောင်းသွားခဲ့ရလေသည်။သူဆောင့်လိုက်တိုင်း တုံကနဲ တုံကနဲ ခါယမ်းသွားသော ဝင်းဝင်းသန်း၏ ဖင်လုံးကြီးများကို ကြည့်နေရင်းမှ ကိုကိုသော်တယောက် အန်တီခိုင့် ဖင်ကြီးတွေ သွားမြင်ယောင်မိသည်။

သူ ဝင်းဝင်းသန်းကို လုပ်ရင်း နှင့်ရက်တွေလတွေ ရလာတော့ သူ့ရဲ့ အကြိုက်တွေက တဖြည်းဖြည်းနှင့် အရွယ်ရောက် အမျိုးသမီးကြီးတွေ ကို ပိုစိတ်ဝင်စားမိသည့် အဖြစ်ကို ရောက်သွားသလား မသိ။ အမြဲတမ်းလိုလို ပင် အရွယ်ရောက်ပြီး ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်တောင့်တင်းဖွံ့ဖြိုးနေပြီ ဖြစ်သည့် မိန်းမကြီးတွေက ပိန်ပိန်ညှောင်ညှောင် ကောင်မလေးတွေထက် သူ့ကို ပို စွဲဆောင်မှုရှိတာကို သူသတိထားမိလာသည်။ ထိုအချိန်မှာပင် အန်တီခိုင်ကို သူ့ မျက်စေ့ကျသွားရတော့သည်။ အန်တီခိုင် က မာမီ့ ညီမအရင်းဖြစ်သည်။

မာမီက လည်း သူ့အမေရင်းမဟုတ်တော့ အန်တီခိုင်က သူနဲ့ ဘာမှ ကို မတော်။ သို့ပေမဲ့ အန်တီခိုင်တို့က သူ့ကို တူအရင်းလိုပင်သဘောထားသည်။ အန်တီခိုင့်သမီးတွေ ဖြစ်တဲ့ နိုင်နိုင်တို့ ငယ်ငယ် တို့ က လည်းသူ့ ကိုမောင်နှမ တဝမ်းကွဲလို သဘောထားကြသည်။ ငယ်ငယ်လေးထဲက အတူတူ ကြီးလာကြသည်မို့ တကယ်လည်း မောင်နှမတွေလို ဖြစ်နေကြသည်။

အန်တီခိုင်က မဝင်းဝင်းသန်းလို ဝတာမဟုတ်၊ တောင့်သည်လို့ပဲ ပြောရမည်။ တင်လုံးတွေက ဝိုင်းစက် နေသည်။ ခါးက သိပ်မသေးသော်လည်း အောက်က ကားစွင့်သော တင်ကြီးကြောင့် ကျင်နေသည်ဟု ထင်ရသည်။ လမ်းလျှောက်သွားလိုက်ရင် တင်သားတွေက ထမိန်စကို ဆွဲမသလိုမို့ တလုံးချင်းရွေ့နေတာကို ထမိန်ပေါ်ကပင်မြင်နေရသည်။ မျက်နှာကလည်း ချောသည်၊ ယဉ်သည်ဟု ဆိုရမည်။ နှာတံပေါ်ပေါ် မျက်လုံးကြီးကြီး၊ နူတ်ခမ်းထူထူ၊ ဆံပင်အုပ်ကောင်းကောင်းကို တပတ်လျိုဆံထုံး အမြဲထုံးတတ်သည်။

ကျွဲကော်ကိုင်း မျက်မှန်တတ်ထားတာတောင်မှ ဆက်ဆီဖြစ်နေသေးသည်ဟု ကိုကိုသော် ထင်မိသည်။ အနေအထိုင်လည်း တည်ငြိမ်သည်။ ဘုရားတရား သာလုပ်သည်၊ မာမီ့လိုတောင် ပါတီတို့ ဘာတို့ သွားလေ့မရှိ။ သူ အန်တီခိုင့်ကို သတိထားမိပြီး စွဲလမ်းလာသည့်နောက်ပိုင်း၊ မဝင်းဝင်းသန်းကို နောက်က လုပ်တိုင်း အန်တီခိုင့်ကို လုပ်နေသည်ဟု စိတ်ကူးယဉ်မိလာသည်။ အန်တီခိုင်နှင့်လည်း မသိမသာ အချိန်ဖြုန်းတတ်လာခဲ့သည်။

သူနှာဗူးကျနေတာတော့ အန်တီခိုင်မရိပ်မိရအောင် အတော်လေး သတိထားကာ နေရသည်။ နည်းနည်းလေး ပူးပူးကပ်ကပ် နေခဲ့ရပြီသည်နှင့် ညဖက်ဆိုရင် သူ ဂွေလှိမ့်ပြစ်လိုက်ရလေ့ရှိသည်။အန်တီခိုင်နှင့် နီးနီးကပ်ကပ် နေခွင့်ရခဲ့ပြီး နောက်တနေ့ မဝင်းဝင်းသန်း နှင့်ကြုံရင်တော့၊ မဝင်းဝင်းသန်းတယောက် နာပြီသာမှတ်တော့။ အန်တီခိုင်အမှတ်ဖြင့် တအားကို ကျုံူးဆော်လေတော့သည်။ သူ့စိတ်ထဲမှာ တကယ်တမ်းလက်တွေ့က ဖြစ်နိုင်မည်မထင်လို့ ပိုပြီး စိတ်လှုပ်ရှားရတာလားတော့မသိ။ ဒါပေမဲ့ လူဘဝ ဆိုတာ မမျှော်လင့်တာတွေနဲ့ ပြည့်နှက်နေတတ်တယ်မဟုတ်လား။

ဒီတခါသင်္ကြန် ကျတော့ ကိုကိုသော် တို့ သူငယ်ချင်းတသိုက်၊ ဂျစ်ကားတစီးဖြင့် ရေပက်ခံထွက်ကြသည်။ တယောက်သော သူငယ်ချင်း၏ကားမို့ အရက်ပုလင်းတွေ ပလပ်စတစ်ပုံး တခုထဲထည့်ယူလာခဲ့ကြသည်။ သောက်ရည်က သိပ်မပါလာ သဖြင့် ခနလေးဖြင့်သောက်ရည်ကုန်သွားတော့ ပါလာသည့် ရမ် တွေကို ဒီအတိုင်း သောက်ကြရသည်။ ရေပက်မဏ္ဍပ်ရောက်လို့ ထိုးပက်သော ရေတွေကို ပါးစပ်ဖွင့်ခံပြီး သောက်ကြရသည်။ နေကပူလိုက် တကိုယ်လုံးပူလာလိုက်၊ နောက်ရေပက်ခံရတော့ ရေတွေစိုရွဲလိုက်ဖြစ်နေကြသည်။

လမ်းမှာ လမ်းလျှောက်နေသော ကောင်မလေးနှစ်ယောက် လောက် ကို လိုက်မလားဆိုတော့ လိုက်မည်ဆိုတာ နှင့်ခေါ်တင်လာခဲ့သည်။ သူ့သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်က စော်ပွေစီကို ထိန်းလိုက်တော့ ကိုကိုသော် တယောက်လက်မဲ့ ဖြစ်နေရသည်။ လမ်းပေါ်မှ ရေစိုထမိန်တွေနှင့် ကောင်မလေးတွေရော၊ ကားပေါ်ပါလာသည့်ကောင်မလေး တွေကို သူ့သူငယ်ချင်းတွေ ထောက်လှမ်းရေးကာနယ် လုပ်နေတာတွေရော မြင်နေရတော့ ကိုကိုသော့် ကောင်ကြီးမှာ တချိန်လုံးမာနေရသည်။

နည်းနည်းချမ်းသည်ထင်တာနှင့် အရက်ကို ပဲ နိမော့ချလိုက်၊ ရေပက်တာလေးခံလိုက်နှင့်၊ နေ့ခင်း ရေပက်နားချိန်ရောက်တော့ ကိုကိုသော် ခေါင်းနည်းနည်းကိုက်လာသည်။ လူလည်းပင်ပန်းလာသည်။ နေ့လည်ပြန်ထွက်ဖို့အချိန်ချိန်းလိုက်ကြရင်း သူ့တိုက်ခန်းရှေ့ရောက်တော့ ကားပေါ်မှ ဆင်းလိုက်ရင်း သူတို့ အခန်းရှိရာသို့တက်လာခဲ့သည်။ သူတို့အခန်းရှေ့ရောက်မှ သူ့အိပ်တွေ လိုက်စမ်းတော့ အခန်းသော့ ရှာမတွေ့တော့၊ ဟိုက် ။ဒုက္ခပဲ ဟိုကောင့်ကားပေါ်များ ကျသွားပလားမသိ။

အောက်ပြန်ဆင်းပြီး ဟိုကောင်တွေ ဆီ ပြန်သွားရှာ ရရင်ကောင်းမလား စဉ်းစားနေတုန်း အန်တီခိုင်တို့ အခန်းတံခါးပွင့်လာသည်။

“ဟဲ့ သော်ကြီး.. ဘာလုပ်နေတာလည်း၊ ရေတွေလည်းစိုရွဲလို့”

“သော့ပျောက်နေလို့ တီတီ “

“အော်ဖြစ်ရမယ် နင်ကတော့လေ၊ ရေစိုကြီးနဲ့ ဘယ်မှာပျောက်သွားတာလည်း”

“မသိဘူး တီတီ.. မင်းခန့် တို့ဂျစ်ကားပေါ်ကျခဲ့လားမသိဘူး”

“အိုလာလာ ဒီအတိုင်းမနေနဲ့ ငါတို့အခန်းထဲလာ မင့်လေးလေး အဝတ်အစားတွေ ခနလဲထားလိုက်”

ကိုကိုသော် ဘာမှ မပြောတော့ အန်တီခိုင်သို့အခန်းသို့ ပါးစပ်ပိတ်ကာ ဝင်လာခဲ့သည်။

သူ့ဆီက အရက်နံ့ရသွားမှာ စိုးလို့ စကား သိပ်မပြောရဲ။လူကတော့ သူ့ကိုယ်သူ ပုံမှန်လို့ထင်နေသည်။ တကယ်တော့ လူက ယိုင်တိုင်တိုင်၊ မှောက်ထိုးမလဲအောင်အားပြု လျှောက်နေရသည်။ အန်တီခိုင်တို့အိမ်က သူကျွမ်းနေပြီးသားမို့၊ ရေချိုးခန်းရှိရာကို တန်းဝင်သွားလိုက်သည်။ သေးကလည်း အရမ်းပေါက်ချင်နေတာမို့အခန်းတံခါးကို အထဲက ဂျက်ချပြီး ဘောင်းဘီဇစ်ဖြုတ်ကာ သေးပန်းလိုက်သည်။ အား၊ သေးကပူပြီးနွေးနေတာပဲ၊ သူ့တကိုယ်လုံးတောင်ကြက်သည်းထသွားရသည်။

သေးပေါက်ရတာ ဇိမ်ရှိလိုက်တာဟု တွေးနေမိသည်။ တမနက်လုံး စိတ်တွေထနေရတော့ သူ့ကောင်ကြီးကလည်း မာတာတာ ဖြစ်နေရသည်။

“ဒေါက်ဒေါက် “

“.သော်ကြီး နင်တခါထဲ ရေချိုးလိုက်တော့၊ နင်တို့ကို ဘာရေတွေနဲ့ပက်ထားမှန်းသိတာမဟုတ်ဘူး ရော့ဒီမှာ ရေချိုးပြီးသုတ်ဖို့နဲ့ ဝတ်ဖို့ မျက်နှာသုတ်ပုဝါနဲ့ပုဆိုးတထည်ယူထားလိုက်၊”

ကိုကိုသော် ရေချိုးခန်းတံခါးကို အသာလေးဟပြီး အန်တီခိုင်လှမ်းပေးသော ပုဆိုးနှင့် သဘက်ကို ယူလိုက်သည်။ ရေချိုးခန်းထဲရှိတန်းတခုပေါ်မှာ အသာလွှားတင်လိုက်ပြီး သူ့အင်္ကျ ီဘောင်းဘီတွေကို ချွတ်ချလိုက်သည်။

သူ့ကောင်ကြီးက တော်တော်မာနေပြီ။ ရေလောင်းချပြီး ဆပ်ပြာတိုက်လိုက်တော့ ပိုတောင်လာသည်။ မထိမကိုင်မှပဲ ရတော့မည်။ သင်္ကြန်တွင်း ဆိုတော့ မဝင်းဝင်းသန်းလည်း အိမ်လာမှာမဟုတ်။ အောဇာတ်လမ်းတွေထဲကလိုသူ့လီးကြီးကို ပုဆိုးအောက်မှာ ငေါထ နေတာ အန်တီခိုင် မြင်အောင် ထားလိုက်ရင် ဘယ်လိုဖြစ်မယ်ထင်သလဲ။ အဲဒီအတွေးကပင် ကိုကိုသော့် လီးကြီး မှာ သုတ်ရည်တွေ ထွက်သွားမလောက်ကို ဆတ်ဆတ်ခါသွားသည်။

ရေခေါင်းလောင်းချိုးချလိုက်ပြီး ဆပ်ပြာတိုက်ရေပြန်လောင်းပြီး ကိုယ်လုံးကို သဘက်နဲ့ ခြောက်အောင်သုတ်တော့ သူ့ကောင်ကြီးက မာတုန်းရှိသေးသည်။ အင်း စမ်းကြည့်တာပေါ့။ အရက်နံ့ကလည်းရှိသေးတော့ မူးချင်ယောင်လည်းဆောင်လို့ရတာပဲ၊ တခုခု ဖြစ်ရင် မူးလို့ပါဆိုပြီး လွဲချရတာပေါ့။ တွေးရင်းနှင့်ပင် ကိုကိုသော် ရင်ထဲ တဒိန်းဒိန်းခုံလာ၏။

လေးလေးဦးအောင်နိုင် ပလေကပ်ပုဆိုးနဲ့ ရှပ်အင်္ကျီကိုဝတ်ပြီးထွက်လာတဲ့ ကိုကိုသော်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်ရင်း ခိုင်ခိုင်က၊

“အမလေး သော်ကြီး ထွားလာလိုက်တာ နင့်လေးလေး အင်္ကျီ နဲ့တောင် ကျပ်နေပြီ”“

ဝတ်လို့ရပါသေးတယ်တီတီရဲ့”

“ဟဲ့ နင့်မျက်နှာကြီးလည်းနီလို့ပါလား နေလို့ကောင်းရဲ့လား”

“ခေါင်းတော့နည်းနည်းကိုက်နေတယ် တီတီ”

“ပြစမ်း ဟဲ့ကိုယ်တွေလည်းပူနေတယ်ဟဲ့..နင် ရေစိုလိုက် နေပူလိုက်နဲ့အပူရှတ်ပြီထင်တယ်..နေအုန်းငါဆေးသွားရှာအုန်းမယ်”

တကယ်တော့ တမနက်လုံး နေပူထဲ နေ အရက်သောက် ရေပက်ခံထားခဲ့ပြီး အခုရေအေးအေးနဲ့ချိုးချလိုက်ပြီးကာစမို့ အပူငွေ့တွေ တရှိန်ရှိန်တက်နေခြင်းသာဖြစ်သည်။

အန်တီခိုင်ရဲ့ လက်ဖဝါး နုနုလေးတွေ သူ့နဖူးပေါ်လာစမ်းတော့ ကိုကိုသော့် လီးကြီးက ပုဆိုးအောက်မှာ လှုပ်သွားသည်။ ကိုကိုသော်မျက်နှာလေး ရှုံ့မဲ့ ထားလိုက်သည်။လာလာ ငါတို့ အခန်းထဲကကုတင်ပေါ်ခနလှဲနေလိုက် တီတီ ရေနွေးလည်းသွားလုပ်လိုက်မယ်လေးလေးဦးအောင်နိုင်နှင့်တီတီခိုင်တို့မွေ့ယာကြီးက အိစက်နေသည်။ ကိုကိုသော်ကျောချလိုက်ရင်း အားကနဲ အကြောတွေအခြင်တွေ ဆန့်လိုက်သည်။ ဟား ဇိမ်ကျလိုက်တာ၊ ဟုလည်းတွေးလိုက်မိသည်။

"ရော့ ဒီရေနွေးလေးသောက်ထားလိုက်အုန်း အိမ်က ပါရာစီတမော့လည်း ဘယ်နား ထားမိလဲမသိပါဘူး သော်ကြီးခနလေးစောင့် ငါလမ်းထိပ်ကုလားဆိုင်က တထုပ်လောက်အရေးပေါ်ပြေးဆွဲလိုက်အုန်းမယ်အာနေပါစေ တီတီ ကျနော် ခနနေသက်သာသွားမှာပါအိုခနပဲ၊ တံခါးအထဲက ဂလန့်မချထားနဲ့ ခနလေးပဲ”

တီတီခိုင်ထွက်သွားတော့ ကိုကိုသော် ကိုယ့်ကောင်ကြီးကို ကိုယ် ခပ်ဖွဖွလေး ပုဆိုးပေါ်ကပင်ဆုပ်ကိုင်မိသည်။ အမဝင်းဝင်းသန်းကို ပင့်လာလို့ရရင်ကောင်းမှာပဲလို့လည်းတွေးနေမိသည်။

သော့ပျောက်သွားတယ် ဆိုပြီး အမဝင်းဝင်းသန်းကို လှမ်းခေါ်လိုက်ပြီး အိမ်မှာတီးလိုက်ရရင်ကောင်းမယ်ဟုတွေးနေသည်။ တဆက်တည်းပင်၊ အခုလို တီတီခိုင်နှင့် နှစ်ယောက်ထဲ နေရသည့်အခွင့်အရေးကလည်း ကောင်းနေတာ ခနလောက်သည်းညည်းခံလိုက်အုန်းမယ်လေ။ ဟုတွေးရင်းမှိန်းနေလိုက်သည်။

လမ်းထဲကခလေးတွေ တော်တော်ဆိုးတယ်ကွာ ဥပုဂ်စောင့်နေပါတယ် ညာပြောလို့လည်းမရဘူး အဟစ်၊ ဝိုင်းပက်လိုက်ကြတာ၊ ကဲ ဆေးရလာပြီ အဲဒီဆေးလေး နှစ်လုံးလောက်သောက်လိုက် သော်ကြီး”ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးရဲ့ ရေတွေစိုရွဲနေတဲ့ ထမိန်အောက်က ပေါင်လုံးကြီးတွေကြောင့် ကိုကိုသော်ခမှာ တုန်ခါပြီး တကယ်အဖျားတက်ချင်သလိုဖြစ်သွား၏။

"အော် ကြည့် နင် ချမ်းနေပြီ မဟုတ်လား၊ နေအုန်း ရေနွေးလည်းကုန်သွားပြီ၊ တီတီ သွားထပ်ထည့်လိုက်အုန်းမယ် ဆေးသောက်လို့ရအောင်”

သူ့ရေနွေးခွက်ကို ယူပြီး အခန်းထဲက ထွက်သွားတဲ့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးရဲ့ ရေစိုထမိန်ကပ်နေတဲ့ တင်ပါးဆုံကြီးတွေ က တလုံးတက်တလုံးဆင်းနဲ့ ခုန်ခုန်ပြီး လှုပ်ယမ်းသွားတာကို အနောက်က ကြည့်ရင်း ကိုကိုသော်တယောက် တံတွေးတွေ မျိုချနေမိပါတော့တယ်။

ရော့ရော့ ရေနွေးလေးနဲ့သောက်လိုက်”အခန်းထဲ ရေနွေးခွက်လေးနှင့် ပြန်ဝင်လာတဲ့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးကို မြင်လိုက်ရတော့ ကိုကိုသော် မျက်လုံးပြူးသွားသည်။ မပြူးးပဲ ခံနိုင်မည်လား၊ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးက သူ့ရေစိုအဝတ်တွေကို ရေချိုးခန်းထဲ သွားချွတ်ချလိုက်ပြီး ရေချိုးခန်းထဲလျှားထားသော ထမိန်အဟောင်းလေး တထည်ကို ကောက်ဝတ်ပြီး ရင်လျှားလိုက်ပြီးမှ မီးဖိုချောင်မှ ရေနွေးခွက် ကလေးသွားယူလာခဲ့ခြင်းဖြစ်လေသည်။

အခုတော့ ကုတင်စောင်းမှာ ထထိုင်နေသော ကိုကိုသော် နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် မှာ။ အတွင်းမှ ဘရာဇီယာ အသားရောင် ပုခုံးကြိုးနှင့် အပေါ်ပိုင်းကို နည်းနည်းမြင်နေရပြီး အဲဒီအပေါ်မှ ထမိန်ကို ရင်လျှားထားတော့ ဝင်းမွတ်နေသည့် ပုခုံးသား ရင်ညွှန့်နှင့် မို့မေါက်ထနေသော ရင်နှစ်မွှာအပေါ်သားလေးတွေ။

ကိုကိုသော်၏ မျက်လုံးပြူးကြီးကြောင့် ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ဇဝေဇဝါဖြစ်သွားသည်။ သူအပေါ်က သဘက်ကလေး ခြုံလာလိုက်ရင်ကောင်းသားဟု လည်းတွေးလိုက်မိသည်။ စိတ်ထဲမှာကတော့ သဘောကျသလို၊ ပီတိဖြစ်မိသလို လေးလည်းဖြစ်သွားသည်။ အဲလိုမျိုုး ယောက်ျား တွေရဲ့ သူ့ကို မက်မက်မောမော ကြည့်တဲ့ အကြည့်မျိုးတွေ မခံစားရတာ ကြာပြီကော။ သူ့ကိုယ်သူတောင် စွဲဆောင်မှုရှိတဲ့ အမျိုးသမီးလို့ပင် မတွေးမိတော့။ ကိုအောင်နိုင် ပင် သူ့ကို နမ်းတာပြုတာ မရှိတာတောင် ကြာခဲ့ပြီပဲ။

ကိုကိုသော်က ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးလက်ထဲက ရေနွေးခွက်လေးကို ယူပြီး သူအသင့်ပြင်ထားသော ဆေးလေးနှစ်လုံုးပါးစပ်ထဲ ပြစ်ထည့်ရင်းသောက်ချလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ရေခွက်ကို ကုတင်ဘေးက စားပွဲပေါ်လှန်းတင်ရင်း မျက်စေ့ကို စုံမှိတ်လိုက်မိသည်။ သူ့မျက်လုံးတွေ အကြည့်ရိုင်းသွားတာကို သူသိလိုက်သည်။ တီတီခိုင့် မျက်နှာတချက်ရဲသွားပြီး အမူအယာပြောင်းသွားတာကိုလည်း သူသတိထားလိုက်မိသည် မဟုတ်လား။ မျက်နှာကိုလည်း အသာရှုံ့မဲ့ပြလိုက်သည်။

ဟင်.. သော်ကြီး ဘာဖြစ်တာလဲ ခေါင်းအရမ်းထိုးတာလား”စိုးရိမ်တကြီးနှင့် အနားတိုးလာသော ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး၏ အနံ့အသက်၊ သူ့နဖူးကို လာကိုင်သော လက်ဖဝါးနုနုတို့က ကိုကိုသော်၏ စိတ်ရိုင်းမီးစကို လေမှုတ်ပေးလိုက်သလိုဖြစ်သွားသည်။ သူ့မျက်လုံးကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ တီတီခိုင်၏ ဖေါင်းကြွနေသော ရင်နှစ်မွှာက သူ့မျက်နှာနှင့် ခြောက်လက်မလောက်မှာ။ ကိုကိုသော့်လက်တွေက တီတီခိုင်၏ ခါးလေးကို လှမ်းဆွဲပြီး သူ့မျက်နှာကို တီတီခိုင့် ရင်နှစ်မွှာမှာထိုးအပ်လိုက်မိလေတော့သည်။

"အို”

ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ဘာမှန်းမသိလိုက်ပဲ ကြောင်သွားသည့် ခနမှာ သူ့ထမိန်မှာ ကြမ်းပေါ်သို့ ကွင်းလုံးကျွတ်ကျသွားပြီး ကိုကိုသော်၏ မျက်နှာပြင်ကြီးမှာ သူ၏ ရွှေရင်အစုံပေါ်မှာ ပွတ်သပ်စုပ်နမ်းနေပြီ။ သူအနောက်ဘက်သို့ ပြန်မဆုတ်နိုင်အောင်လည်း ကိုကိုသော့် ခြေနှစ်ဘက်က သူ့ပေါင်ရင်းအနောက်မှာ ခွပြီး ချိတ်ထားလို့။သူ့ဘရာဇီယာမှာ ခပ်ပျော့ပျော့ အသားနှင့် သိုင်းကြိုးများမှာလည်း ခပ်လျှော့လျှော့ဖြစ်လေရာ ကိုကိုသော်က မတင်လိုက်လို့ သိမ့်သိမ့်တုံ ရမ်းခါနေသော နို့ကြီးနှစ်လုံးမှာ ကိုကိုသော်၏ မျက်နှာနှင့် တိုက်ရိုက်ပွတ်တိုက်မိနေလေတော့သည်။

ဘာမှန်းမသိ ရုတ်တရက်မို့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး စိတ်ထဲ ဘာတွေးရမှန်းမသိ အမှောင်ပိတ်သွားသော်လည်း ကိုယ်ခန္ဓာအသွေးအသားများကတော့ ချက်ခြင်းတုန့်ပြန်သည်မို့လားမသိ၊နိူ့သီးခေါင်းနှစ်လုံးမှာ ချက်ချင်းမာတောင်တက်လာလေတော့သည်။ ကိုကိုသော်က လည်း အတွေ့အကြုံရှိနေသူမို့သူ့ပါးကို လာထောက်နေသော နို့သီးခေါင်းမာမာ ကြီးကို သူ့ပါးစပ်ဖြင့် တန်းငုံ့ကာ စို့ထည့်လိုက်တော့သည်။

"အား..နင်..နင်…”

ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး တကိုယ်လုံး သွေးတွေ တဖြင်းဖြင်း ထူပူတက်လာပြီး ဒူးများညွတ်ခွေသလိုဖြစ်သွားရာ၊ သူ့ကိုယ်လုံးကို ခြေထောက်နှင့်ရော လက်ဖြင့်ပါ တွယ်ဖက်ထားသော ကိုကိုသော့်ရင်ခွင်ထဲသို့ ထိုးကျလာခဲ့ရတော့သည်။ ကိုကိုသော်က သူ့ကိုယ်ကို ကုတင်ပေါ်နောက်ဆုတ်ပြီး ကိုယ်လုံးကို လှိမ့်ချလိုက်တော့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး၏ ကိုယ်လုံးကြီးမှာ သူ့ကိုယ်အောက်မှာပက်လက်ကလေး ဖြစ်သွားရတော့သည်။ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး၏ လက်များက ကိုကိုသော့်ခေါင်းကို အတင်းကြိုးစားတွန်းထိုးနေပါသေးသည်။

"လွှတ် လွှတ်..နင်..နင်..ရူးနေလား သော်ကြီး…"

ကိုကိုသော်က စကားပြန်မပြောနိုင် အချိန်မရှိဆိုတာကိုသူသိသည်။ ထောင်ကျမဲ့ အတူတူ လုပ်ချင်နေသည့်ဆန္ဒကိုအရင်လုပ်သွားလိုက်မည်ဟုဆုံးဖြတ်လိုက်ဟန်တူသည်။ရင်ဘတ်နို့နှစ်လုံးပေါ်လှန်ထားခံရတဲ့ ဘရာဇီယာကလွဲလျှင်သူ့ကိုယ်ပေါ်မှာဘာအဝတ်အစားမှ မရှိသော ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးမှာ ပေါင်လုံးကြီးနှစ်လုံးကို ယက်ကန်ကာ ရုန်းဖယ်ဖို့ကြိုးစားလေသည်။ သို့သော်လည်းကိုကိုသော်၏ ကိုယ်လုံးက သူ့ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှာရောက်နေပြီ။

နောက် ရုန်းရင်းကန်ရင်းပြေသွားသော ပုဆိုးကြောင့် လွတ်လပ်နေသော ကိုကိုကျော့် လိင်တန်ကြီးကလည်း ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ပေါင်းတွင်းသားတွေကို ဟိုထိုးဒီထိုးဖြစ်နေရာက စောက်ဖုတ်နူတ်ခမ်းသားတွေကိုပါ ပွတ်ထိုးမိသွားသည်။

“ အား..ရှီးးးးးးးးးးးးးးး”

ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး တကိုယ်လုံး ကြက်သည်းဖျန်းကနဲ ထသွားရသည်။ အဲဒီနေရာကို သူ့လက်ကလွဲရင် ဘယ်သူမှ မထိခဲ့တာ ကြာခဲ့ပြီကော။ ဆယ်စုနှစ်တခုတောင် ရှိပြီလားမသိ။ နဂိုထဲက အရှက်အကြောက်ကြီး ပြီး သူ့လင်ယောက်ျား အထင်အမြင်သေးမှာစိုးလို့၊ ညဘက် အိပ်ယာထဲမှာ ယောက်ျားစမှသာ အလုပ်ဖြစ်လေ့ရှိသည်။

သူကတော့ ဘယ်တော့မှ မစ။ စိတ်တအားလာနေပေမဲ့ ယောက်ျားက တရူးရူးဘေးမှာ အိပ်ပျော်နေလျှင် ပေါင်နှစ်လုံးကိုသာ လိမ်ကျစ်ပြီး ကိစ္စတုန်းခဲ့ရသည်။ နောက်တော့ လည်းအကျင့်လို ဖြစ်လာခဲ့ရသည်။ထိုအလုပ်များမှာ ယောက်ျားရဲ့ အလုပ်သာ။သူလုပ်ရင်၊ အလိုက်သင့်၊ မလုပ်ခဲ့လျှင်ကိုယ့်ဘာသာ အိပ်ပျော်အောင် ကြိုးစားအိပ်ဒါပဲ။ အဲလိုနှင့်သမီးနှစ်ယောက်သာကြီးလာခဲ့ရသည်။ လိင်ကိစ္စဆိုတာ ယောက်ျား အလိုလိုက်ဖို့ဟာဟု မှတ်ထားခဲ့သူမဟုတ်လား။ ခုတော့ သူ့စောက်ဖုတ်နူတ်ခမ်းသားတွေကို မာမာ အချောင်းကြီးဖြင့် ဖိပွတ်ဆွဲတာ ခံလိုက်ရတော့၊ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး တကိုယ်လုံးလှုပ်ခပ်တုန်ခါသွားပြီး အကြောဆွဲသလိုပင် ပေါင်တန်နှစ်ချောင်းကို ကားပေးလိုက်မိသည်။

မဝင်းဝင်းသန်း နှင့် ကြိမ်ဖန်များစွာ အတွေ့အကြုံရှိထားခဲ့သော ကိုကိုသော် ၏မြွေကြီးကဟာကွက် ကိုချက်ချင်းသိလိုက်သည်။ ဟလာသော အကွဲကြောင်းထဲကို သူ့ခေါင်းကြီး ထိုးတည့်ကာ တိုးဝင်လိုက်တော့သည်။

..အိ..ကျွတ်စ်.ကျွတ်စ်…ရှီးးးးး..

သူ့ရဲ့ အထိမခံ နိူင်အောင်စန်းစန်းတင့်ဖြစ်လှသည့် နို့သီးခေါင်းနှစ်လုံးကို တလှည့်စီအစုပ်ခံနေရကထဲက အကြောချင်းဆက်နေသလားမသိသော စောက်ခေါင်းထဲက အရည်ကြည်တို့က စိုတိုတိုလေး ဖြစ်လာခဲ့ရသည်မို့ တော်တော့သည်။

ကိုကိုသော်၏ လိင်တန်ကြီးက ကိုအောင်နိုင်ထက်လုံးပတ်ပိုတုတ်သည့်အပြင်၊ ဘယ်ပစ္စည်းမှ မဝင်ဖြစ်တာကြာလို့ ပြန်ကျဉ်းနေသော စောက်ခေါင်းလေးက နု့နယ်စေးကျပ်နေတော့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး တော်တော်လေး နစ်နေအောင်ခံလိုက်ရသည်။ ကိုကိုသော်ကလည်း အခုမှ မိန်းမစလိုးဖူးတာ မဟုတ်တော့ စိတ်ရှည်သည်။ တချက်ထဲနှင့် ဆောင့်မသွင်းချ ဝင်သလောက်လေး သွင်းလိုက်၊ခနငြိမ်လိုက်ပြန်ဆွဲထုတ်လိုက် နည်းနည်းလေး အားသုံးကာ ဆောင့်လိုက်၊ နားလိုက်၊ ပြန်ဆွဲထုတ်လိုက် ဖြင့် တဖြည်းဖြည်း လုပ်သည်။

ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး စောက်ခေါင်းအတွင်းထဲက ယားနေတာလေးတွေ အရသာ ကောင်းကောင်းရနေပြီး သူ့လက်တွေက သူသတိမထားမိပဲ ကိုကိုသော့်ကို ဖက်တွယ်ထားမိတဲ့ အချိန်မှာတော့ ကိုကိုသော်က ဆီးခုံနှစ်ခု တဖန်းဖန်းအသံမြည်သည်အထိ၊ အားရပါးရဆောင့်နေပြီ။

လီးနှင့်မတွေ့ရသည်မှာ ဆယ်နှစ်နီးပါးရှိနေပြီဖြစ်သော ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးနှင့် တအားတောင်နေသော ကိုကိုသော်တို့နှစ်ယောက်စလုံးမှာသိပ်အကြာကြီး မခံလိုက်ကြ၊ နှစ်ယောက်စလုံးတယောက်ကို တယောက်တင်းကျပ်စွာဖက်ထားရင်း ပြီးသွားကြရသည်။ ကိုကိုသော်၏ လိင်ချောင်းကြီးမှပန်းထွက်လာသည့် လရည် တွေကို ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး စောက်ခေါင်းအတွင်းထဲမှာ နွေးကနဲ နွေးကနဲ ခံစားနေရလေတော့သည်။

အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>>>

' မ' ချစ် 'မောင်' ချစ် (စ/ဆုံး)

' မ' ချစ် 'မောင်' ချစ် (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - ကိုယ်တော်ကြီး

" သံဒိုင် ငါမနက်ဖြန်ကျောင်းမလိုက်တော့ဘူးကွာ အိမ်မှာဖေဖေ နေမကောင်းဘူးကွ"

" အေး! ဦးက မသက်သာဘူးလား 'မ' ကရောဘာပြောသေးလဲ"

'မ' ကတော့ ငါ့ကိုကျောင်းလိုက်ခိုင်းပါတယ်ဒါမဲ့ ငါမလိုက်တော့ဘူးကွာ နောက်တစ်ပတ်မှပဲ လိုက်တော့မယ် ငါကျောင်းသွားရင် 'မ'တစ်ယောက်တည်းဖြစ်နေမှာ"

" အေးပါကွာ ကျောင်းသွားကာနီးမှ ငါနဲ့ရန်နိုင်မင်းအိမ်ဝင်ခဲ့မယ် ဟန်ပိုင်"

" အေး ဒါဆို ငါသွားတော့မယ်ကွာ

" အေး ကွာ"

မိန်းကလေးတစ်ယောက်လို ဖင်လေးလိန်ကျစ်လိန်ကျစ်နဲ့ လမ်းလျှောက်ပြန်သွားသောသူငယ်ချင်းဖြစ်သူ"သာဟန်ပိုင်"ကိုကြည့်ရင်းသံဒိုင် သက်ပြင်းတစ်ချက်ကို ဖူးကနဲ မှုတ်ထုတ်ရတော့သည်။

ဘဝတွေဆိုတာ အဆင်ပြေတဲ့သူများအဖို့ပိုမိုအဆင်ပြေမှုရှိသလို အဆင်မပြေချင်တဲ့သူများအဖို့ပို၍ စိတ်ဆင်းရဲစရာအဆင်မပြေမှုများသာ ဆက်တိုက်ဆက်တိုက်ကြုံတွေ့လာရတော့သည်။အဆင်မပြေမှုတွေကြုံတွေ့လာရင်လည်း ကိုယ့်ခြေထောက်ပေါ်ကိုယ်ရပ်ကိုယ့်သမိုင်းကိုယ်ရေးပြီးဖြတ်သန်းရမည်ဟုသံဒိုင်တွေးထားခဲ့သည်။

ငြီးငြူ ခြင်း အကူအညီတောင်းခံခြင်းပြုလုပ်လိမ့်မည်မဟုတ်။သံဒိုင်တွေးသလိုပဲ 'မ'နဲ့သာဟန်ပိုင်တို့မောင်နှမနှစ်ယောက်လည်းကြိတ်ရုန်းကြပါသည်။

သာဟန်ပိုင်၊မင်းရန်နိုင်၊ငယ်သံဒိုင် ဆိုတဲ့ငယ်သူငယ်ချင်းသုံးယောက်အတွဲမှာတော့ သံဒိုင်ကအဆင်ပြေဆုံးဖြစ်သည်ဟု ပြောလို့ရသည်။တစ်ဦးတည်းသောသားဖြစ်သလိုရပ်ကွက်မှာအချမ်းသာဆုံးကြီးမဖြစ်ပေမဲ့ သံဒိုင်တို့မိသားစုသုံးယောက်ကအပူအပင်သိပ်မရှိ။

မောင်နှမတွေများတဲ့ "မင်းရန်နိုင်"တို့မှာလည်း သိပ်အဆင်မပြေရှာ။သာဟန်ပိုင်တို့က ပိုဆိုးသည်။သာဟန်ပိုင်အမ 'မ'ရဲ့စက်ချုပ်တဲ့ဝင်ငွေတစ်ခုတည်းနဲ့ အိမ်ရဲ့စားစရိတ်အပြင် သာဟန်ပိုင်ရဲ့ ကျောင်းစရိတ်ပါသုံးရသည်။သာဟန်ပိုင်အဖေဖြစ်သူ "ဦးနိုင်ဟန်"၏ ကျန်းမာရေးဆေးဖိုးဝါးခ အတွက်လည်းသုံးရပြန်သေးသည်။ဒီမြို့ပေါ်မှာ 'မ'ရဲ့လက်ရာဒီဇိုင်းကလူသိများပေါက်လို့သာတော်သေးသည်။သတို့သမီးဝတ်စုံတစ်ခုတင်ပဲ 'မ'ရဲ့ချုပ်ခ က တော်တော်လေးဝင်သည်မို့သာရပ်တည်နိုင်ရရှာသည်။

သာဟန်ပိုင်အဖေ ဦးနိုင်ဟန်က သံဒိုင်တို့ငယ်ငယ်က EPC မှ လိုင်းမန်း။ဓာတ်တိုင်ပေါ်မှ နှစ်ကြိမ်ပြုတ်ကျတဲ့ဒဏ်ရော လျှပ်စစ်ဓာတ်လိုက်မှုဖြစ်ခဲ့တာရောမို့ အသက်ကြီးလာတဲ့အခါ အိပ်ရာပေါ်လဲတော့သည်။

ဦးနိုင်ဟန်အိပ်ရာပေါ်လဲပြီး တစ်နှစ်လောက်အကြာမှာပဲ သာဟန်ပိုင်တို့အမေ"ဒေါ်မျိုးပပလှိုင်" သံဒိုင်တို့အခေါ် အန်တီမျိုးက နောက်ယောက်ျားနောက်ကောက်ကောက်ပါအောင်လိုက်သွားတော့သည်။သာဟန်ပိုင်က ငိုပေမဲ့ 'မ'ကတော့ မငိုခဲ့ပေ။'မ'မဲ့ပြုံးပြုံးလိုက်တာကို သံဒိုင် အဲဒီတစ်ကြိမ်ပဲမြင်ခဲ့ဖူးသည်။

'မ'က အနေအေးသည်။တည်ကြည်သည်။အသားညိုသည်။ကောက်ကြောင်းရှင်းသည်။

ရယ်လိုက်ရင်ပေါ်လာတဲ့ သွားဖြူ တန်းလေးတွေကို သံဒိုင် သိပ်သဘောကျသည်။သံဒိုင်သဘောကျသလိုရပ်ကွက်ထဲက နောင်တော်ကြီးများကလည်း'မ'ကို သဘောကျ ကျသည်။

'မ'။ဦးနိုင်ဟန် ဒေါ်မျိုးပပလှိုင်ရဲ့သမီး 'မ'။သာဟန်ပိုင်ရဲ့ အမ 'မ'။ 'မ'နာမည်ကကိုတစ်လုံးထဲပဲ 'မ'။'မ'ကျောင်းနေတော့ဆရာဆရာမတွေကလည်း'မ'လို့ပဲ ခေါ်ခဲ့ကြသည်။

သာဟန်ပိုင် ဒုတိယတန်းရောက်လာတော့ 'မ'ခမျှာကိုးတန်းနှစ်မှာပဲ ကျောင်းထွက်လိုက်ရတော့သည်။အန်တီမျိုက ထွက်ခိုင်းတာလည်းပါပါသည်။သံဒိုင်မှတ်မိသလောက် အိမ်မှုကိစ္စအဝဝလည်း 'မ'ပဲ လုပ်တာတွေ့ရသည်။အန်တီမျိုးကဘာဆိုဘာမှမလုပ်။

ဒါပေမဲ့ အိမ်မှာတော့အန်တီမျိုးက ဘုရင်မ။မနက်မိုးလင်းတာနဲ့သနပ်ခါးခေါင်းစခြေဆုံးလိမ်းပြီးစျေးသို့သွားကာတစ်နေ့စာချက်စရာဝယ်ပေးသည်။'မ'ကချက်ရပြုတ်ရသည်။အန်တီမျိုးကစျေးဝယ်ပေးပြီးပြီဆိုမှ သူဌေးကတော်တစ်ချို့စခန်းမှုးကတော်တို့နှင့်ပွဲစားလိုလိုဘာလိုလိုနှင့်လိုက်သွား စကားပြောတော့သည်။အလုပ်မလုပ်အချိန်အားတဲ့မိန်းမခြင်းကြလည်း သူတို့ခြင်းသူတို့ အဆင်ပြေကြသည်။

အဆင်မပြေတာက ဦးနိုင်ဟန်နဲ့ 'မ'။အသောက်မစားမရှိတဲ့ဦးနိုင်ဟန်ခမျှာ တတ်ထားတဲ့ပညာလေးဖြင့် အပိုဝင်ငွေရအောင်ဂျူတီအားချိန်တွေမှာ တစ်ခြားအိမ်တွေကိုမီးလိုက် စင်ပေးရသည်။ကြားပေါက်ကလေးတွေ မြိုးမြိုးမြတ်မြတ်ရမှ သမီးနဲ့သားကိုကျောင်းထားနိုင်မည့်အပြင် မယားချောကြီးဒေါ်မျိုးပပလှိုင် ဝတ်နိုင်စားနိုင်မော်ကြွားနိုင်မည်မဟုတ်လား။'မ' ကိုးတန်းရောက်လာတော့ တစ်အိမ်လုံးစာတစ်ယောက်တည်းရှာနေရခြင်းက မလောက်ငှတော့တာမို့ 'မ'ကျောင်းထွက်ခဲ့တော့သည်။

'မ'က အိမ်မှုကိစ္စအဝဝကိုလုပ်ပြီးရင် စျေးထဲက အပ်ချုပ်ဆိုင်မှာ စက်ခူ ပ်ပညာသင်ရင်းအလုပ်လုပ်ခဲ့ရသည်။သာဟန်ပိုင်က သံဒိုင်တို့နှင့်အတူကျောင်းဆက်နေခဲ့ရသည်။

အန်တီမျိုးကတော့သူမရဲ့နေ့စဉ်ဖြတ်သန်းမှုထုံးစံအတိုင်းဖြတ်သန်းသွားလာနေခဲ့သည်။သံဒိုင်တို့ဆယ်တန်းစာမေးပွဲဖြေအပြီးနှစ်မှာဦးနိုင်ဟန်အိပ်ရာပေါ်လဲကြတော့သည်။

သံဒိုင်တို့ခေတ်မှာ ဆယ်တန်းဖြေပြီးလို့အောင်စာရင်းထွက်ပြီးရင်တောင် ကျောင်းတက်ဖို့လတော်တော်များများစောင့်ခဲ့ရသည်ပထမနှစ်စတက်နေတုန်းမှာပဲ အန်တီမျိုးကနောက်ယောက်ျားနောက်လိုက်သွားခဲ့တော့သည်။

လူပုစိတ်တိုဖြစ်တဲ့ ရန်နိုင်က ဦးနိုင်ဟန်တို့'မ'တို့ သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ ဟန်ပိုင်တို့အတွက်စိတ်တိုပြီး သံဒိုင်နဲ့နှစ်ယောက်တည်းရှိတဲ့အချိန်ဆို ဒေါ်မျိုးပပလှိုင်ကို ပိုးစိုးပက်စက်ပြောသည်။

" ခန္ဓာနဲ့နာမ်ပေါင်းစပ်ပြီးမှလူရယ်လို့ဖြစ်လာပြီပဲ ဆန္ဒတွေရှိမယ်ဆိုတာ လက်ခံပါတယ်သံဒိုင်ရာ ဒါမဲ့ကွာ လီးကိုဒီလောက်ကြီးကိုငတ်မွတ်ရတယ်လို့ တောက်!"

" အေးပေါ့ရန်နိုင်ရာ ဒါမဲ့အရာတစ်ခုဟာမင်းအတွက်သိပ်အရေးမပါပေမဲ့ တစ်ခြားသူအတွက် ဥပမာ အန်တီမျိုးအတွက်အရေးပါလွန်းလို့ ဖြစ်မှာပေါ့ကွာ"

" နားလည်တယ် ဟေ့ကောင် သဘောပေါက်တယ် သိတယ် ဒါမဲ့အခုဟာက ငတ်ကြီးကျလွန်းလို့ပြောနေတာကွ"

" အေးပေါ့ အေးပေါ့ကွာ အန်တီမျိုးအနေနဲ့…………"

" အဲဒီ စောက်အဘွားကြီးနာမည်ကို ထည့်မပြောစမ်းနဲ့ကွာ သံဒိုင်"

" အာ! ရန်နိုင်ရာ မင်းကလဲကွာ"

" မင်းကလဲကွာ လုပ်မနေနဲ့ဟေ့ကောင်…ဒီလောက် လီးကြိုက်မှန်းသိရင် ဦးနိုင်ဟန်မလိုးနိုင်ပေမဲ့ ဟောဒီက ရန်နိုင်နဲ့သံဒိုင် လိုးနိုင်သေးတယ်ဆိုပြီး တစ်ယောက်တစ်ရက်တက်လိုးပစ်ခဲ့ရမှာ…တောက်!!"

" ဟာ! ရန်နိုင်စကားတွေ ဖောင်းကုန်ပြီ"

" ဖောင်း ဖောင်းကွာ လီးဖြစ်လား……ဖောင်းတော့ လီးဖြစ်လား ဘယ်နှယ်ကွာအသက်ကြီးမှ လီးဒီလောက်ငတ်ရတယ်လို့ယောက်ျားကအိပ်ရာထဲမှာ သမီးအပျိုတစ်ယောက်နဲ့သားတစ်ယောက်ကို ထားပြီးနောက်ယောက်ျားယူသတဲ့ အံ့ရော့ကွာအံ့ရော့ အေးဟေ့ လမ်းမှာရန်နိုင်ဆိုတဲ့ကောင်နဲ့တော့မဆုံဆည်းစေနဲ့ဆုံတွေ့လို့ကတော့ကွား……"

" အန်တီမျိုးနဲ့ လမ်းမှာတွေ့ရင် မင်းကဘာလုပ်ချင်လို့လဲ"

" တက်လိုးမလို့ သံဒိုင်ရ…တက်လိုးမလို့ ရှင်းလား"

" အဟား ဟားး"

သံဒိုင် ရန်နိုင့်ကိုလှောင်ပြောင်ရယ်မောခြင်းမဟုတ်ပေမဲ့ တဟားဟား အော်ရယ်ပြစ်ခဲ့ရသည်။သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ လူပုစိတ်တိုကြီးမင်းရန်နိုင်၏ အားနှင့်မာန်နှင့်ပြောခြင်းကိုသဘောကျ လွန်းလို့။

" ဘယ်နှယ့်ကွာ ရှေ့လျှောက်အသက်ကြီးဖို့ပဲ ရှိပါတော့တယ် လီးကိုဒီလောက်ပဲချစ်ရမယ်လို့"

" အဲဒီတစ်ခုတည်းအတွက်လည်း မဟုတ်လောက်ပါဘူးကွာ အစားဆင်းရဲ အနေဆင်းရဲမှာကြောက်လို့လည်း ဖြစ်ပါလိမ့်မယ်"

" နေပါဦး သံဒိုင်ရ မင်းကအဘွားကြီးဘက်ကနေဖြည့်တွေးပြီး နားလည်ပေးနေတာလား'မ'မျက်နှာ ဟန်ပိုင်မျက်နှာကို မကြည့်တော့ဘူးလား"

" မဟုတ်ပါဘူးကွာ ငါလည်း အန်တီမျိုးကိုစိတ်ဆိုးတာပေါ့ မင်းစကားတွေတအားကြမ်းပြီး ဖောင်းမှာစိုးလို့ပါ"

" နေစမ်းပါကွာ အမှန်အတိုင်းကြမ်းကြမ်းပဲပြောတတ်တယ်"

" မင်းရယ် ငါရယ် ဟန်ပိုင်ရယ် အတန်းတွေထဲမှာလက်ရေးလှတာတွေက အန်တီမျိုးကျေးဇူးတွေလေကွာ ရန်နိုင်ကလဲ……ပေတံနဲ့ လက်ဆစ်တွေခေါက်ပြီး လက်ရေးလှအောင်အန်တီမျိုး သင်ပေးခဲ့တာလေ"

" အာကွာ! အဲဒီလိုလှနေတဲ့ လက်ရေးကိုမလှအောင် ပြန်ဖျက်ရေးပြစ်မယ် တောက်!"

" ဟား ဟား မင်းကမှ မိန်းမပိုဆန်နေလိုက်တာကွာ"

" ဘာကွ!လီးကြီး မိန်းမဆန်နေ!အော် ဒါနဲ့ငါမှတ်မိပြီ မင်းက အဘွားကြီးဘက်ကနေဖြည့်တွေးနိုင်မှာပေါ့ကွ သူက မင်းလီးကြီးကို စုပ်ပေးခဲ့သလို ဂွင်းလည်းထုပေးခဲ့တာကို သံဒိုင်ရ ဟား ဟား"

" အာ!ဟေ့ကောင် ရန်နိုင်…"

သံဒိုင် ဘေးဘီဝဲယာရှေ့နောက်ကိုပါကြည့်မိသွားခဲ့ရသည်။

" ဟန်ပိုင် ကြားသွားရင်မကောင်းဘူးလေကွာ

" ကြားကြားကွာ သူ့အမေလီးဆာမှန်းပိုသိသွားတော့ အေးတာပေါ့"

" ရန်နိုင်ကွာ မင်း…"

" ဟုတ်တယ်လေ ငါပြောတာမှားလား သူကမင်းလီးကြီးကို ပယ်ပယ်နှယ်နှယ်ကိုင်ပြီးဂွင်းဆောင့်ပေးခဲ့ စုပ်ပေးခဲ့ဖူးတော့ မင်းကအဘွားကြီးကို အပြစ်မမြင်နေတာမဟုတ်လား သံဒိုင်!ငါကတော့မရဘူးနော် ရှင်းရှင်းပဲပြောမှာ အသေပြောမှာ"

" အဲဒါကြောင့်မဟုတ်ပါဘူးကွာ တစ်ယောက်ယောက်ကြားသိသွားရင် မကောင်းဘူးလေကွာ "

" ခုမှ ရှက်မနေနဲ့ သံဒိုင်!သူငယ်ချင်းတွေကြားထဲဒင်ကြီး ကြီးတဲ့အကြောင်းကိုလီးတသသလုပ်ပြီး မင်းကကြွားချင်သေးတာ စောက်အဘွားကြီး စုပ်ခဲ့မှုတ်ခဲ့လို့ ကြီးတာကိုလာပြောနေ"

" ဟေ့ကောင်ရန်နိုင် တော်တော့လူကိုမင်းဆဲလို့ရတယ် ငါခံမယ် စိတ်မဆိုးဘူး လီးတော့မထိနဲ့နော် ဟေ့ကောင်!ငါ့ဒိုးကြီးက အော်လဂျင်နယ် ကြီးတာကွ ကြီးတာ သိထား"

" နေဘာ နေစမ်းဘာ အဘွားကြီးစုပ်ခဲ့မှုတ်ခဲ့လို့ ကြီးတာ"

" အော် ကွ အော် ကြီးတယ် ရှည်တယ်"

" ဒေါ်မျိုးပပလှိုင် စုပ်ပေးခဲ့လို့ကြီးတာကွာလောင်းမလား?

" အော် အစစ်ပါဆိုကွာ"

" ဒေါ်မျိုး… ဖူး! ဖူး ! ဖွတ် အွင်းးးရန်နိုင်ဆက်ပြောလို့မရနိုင်အောင် သံဒိုင်ရန်နိုင့်ပါးစပ်ကို လှမ်းပိတ်အုပ်ခဲ့လိုက်သည်။ဟန်ပိုင် သူတို့နားကိုလာနေတာကို သံဒိုင်မြင်လိုက်၍ ဖြစ်သည်။ဘာပဲပြောပြော ကြားသွားရင်မကောင်းပေ။သံဒိုင်  မင်းရန်နိုင်ရဲ့အပြောအဆိုတွေကိုတော်တော်လေးထိန်းသိမ်းခဲ့လိုက်ရသည်။

ရန်နိုင်ပြောတာတွေမဟုတ်ဘူးလားဆိုတော့လည်း ဟုတ်နေသည်။မှန်သည်ရှိဦးတောင်မျက်စိနဲ့တပ်အပ်မြင်တာမူ ိး နားနဲ့စက်စက်ကြားသွားတာမူ ိးဆို ငယ်သူငယ်ချင်းအချင်းချင်း အားနာဖို့သိပ်ကောင်းသိဟု သံဒိုင်ထင်သည်။"သိတာသိစေ မမြင်စေနဲ့"ဆိုတာမျိုးသံဒိုင်ဖြစ်စေချင်ပါသည်။အဲဒီနေ့က သံဒိုင်ရန်နိုင့်ပါးစပ်ကို အလျင်အမြန်ပိတ်နိုင်ခဲ့၍ဟန်ပိုင် ရန်နိုင်ပြောတာတွေ မကြားဖြစ်ခဲ့ပေ။

ရန်နိုင့်ရဲ့ပြောဆိုချက်တွေကြားသိလိုက်ရတော့သံဒိုင်အတိတ်ရက်တစ်ချို့ကိုပြန်လည်သတိရမိပါသေးသည်။ဒေါ်မျိုးပပလှိုင်။သံဒိုင်တို့ခေါ်ခဲ့တဲ့အန်တီမျိုး။တောင့်သည်။ဖြောင့်သည်။ထွားသည်။ကားသည်။တောင့်တာက ခန္ဓာကိုယ်။ဖြောင့်တာက ပေါင်တံလုံးကြီးတွေ။ထွားတာက မို့မောက်လွန်းတဲ့ ရင်စိုင်သား။ကားတာကထုထည်ကောင်းလွန်းတဲ့တင်ပါး။

သားသမီးနှစ်ယောက်မွေးပြီးခဲ့သည်တိုင်ဘာကြောင့် နို့ကြီးတွေ ဖင်ကြီးတွေက တွဲရွှဲမသွားတာလဲ သံဒိုင်နားမလည်နိုင်။အလုပ်မလုပ်လို့ပဲလား။ရပ်ကွက်ထဲက အကိုတွေပြောခဲ့တာကျ  ကောင်မလေးတစ်ယောက်ဖြတ်သွားလို့ ကြည့်မိပြီးရင်ပဲ "ကလေးမ ခံဖူးပြီးသွားပြီ ဖင်တွေလည်းပျော့ဖတ်ရမ်း နို့တွေ့လည်း ပျော့တွဲကျနေပြီ"တဲ့လေ။

အခု အန်တီမျိုးကျ ခံဖူးပြီးသားဖြစ်သည့်အပြင် ကလေးပါမွေးထားပေမဲ့ နို့ကြီးတွေဖင်ကြီးတွေ ပျော့တွဲမကျတဲ့အပြင် အယ်ထွက်နေသေးသည်။ဣထ္ထိယတို့၏ အစိတ်အပိုင်းလိင်စွဲဆောင်မှုကို ကာမကျမ်းဘယ်လောက်ကျေတဲ့ဆရာများက သမုတ်ပြောကြားခဲ့ပါစေသံဒိုင် လက်မခံပါ။လိင်စိတ်ဖြစ်ပေါ်မှုကကိုယ့်အကြိုက်နဲ့ကိုယ်သာ။

" နွားအိုမြက်နုကြိုက်" ဆိုတာရှိပေမဲ့ ငယ်ငယ်က ကြွေခဲ့ရတဲ့တစ်ယောက်မှာ အသက်ကြီးနေတဲ့အထိ လန်းဖြာနေသော် အဘယ်အဘိုးကြီးသည်ကား မလုပ်ချင်ပဲ ရှိမည်နည်း။လိင်စိတ်ဖြစ်တည်မှုကား မထူးပေမဲ့ဆန်းကြယ်သည်ဟု သံဒိုင်မြင်မိသည်။

သိပ်ကိုလှပစွဲဆောင်မှုရှိလွန်းသော်လည်းမိမိအနေဖြင့် ဘယ်လိုမှလိင်ဆက်ဆံချင်မှုမပြုချင်နေတာမျိုးလည်း ရှိသေးသည်။အန်တီမျိုးကျ  သံဒိုင် သဘောကျသည်။ထသည်။ထောင်သည်။အပျိုစစ်စစ်ပါကင်ပဲစိတ်ဝင်စားသူတစ်ချို့ကတော့ သံဒိုင့်ကို"စောက်ပေါ"လို့ထင်ကောင်းထင်နိုင်သည်။လိင်စိတ်နားလည်သူတစ်ချို့ကတော့ ထင်ချင်မှလည်း ထင်လိမ့်မည်။ဘယ်လိုပဲထင်ထင် သံဒိုင်စိတ်မဝင်စားပေ။သာဟန်ပိုင်အမေ အန်တီမျိုးနဲ့တွေ့တိုင်းသံဒိုင် ပေါင်ခွကြားကကောင် ထောင်ထစမြဲ။ဒါတော့ သံဒိုင်လည်းမတတ်နိုင်။

သာဟန်ပိုင်တစ်အိမ်လုံးကလည်း သံဒိုင့်ဆိုအရေးပေးလှသည်။သံဒိုင့်ရဲ့ အလိုက်သိမှုတွေက ခင်စရာကောင်းသလို ဟန်ပိုင်တို့အိမ်ဝိုင်းမြေက ရေတွင်းတူးလို့ရေမပေါ်လေတော့ နှစ်အိမ်ကျော်က သံဒိုင့်တို့အိမ်ကပင်ရေပေးထားသည်။ကြားနှစ်အိမ်ရဲ့အိမ်နောက်ဖေးကနေ ရေပိုက်လိုင်းအတွက်မြေကြီးမှာတူးပြီး စီစဉ်ပေးတော့ ဟန်ပိုင်တို့အဆင်ပြေကြရတော့သည်။ရေသာ လွယ်လွယ်မရခဲ့လျှင်အိမ်ထောင်စုတစ်ခုအတွက်ကျ မလွယ်ကူလှပေ။

သံဒိုင်တို့အိမ်က ရေပေးထားတာရော သံဒိုငနဲ့ဟန်ပိုင်ကလည်းရန်ဖြစ်တယ်လို့မရှိ ခင်မင်ကြတာရောမို့ ဟန်ပိုင်တို့တစ်အိမ်လုံး သံဒိုင့်ဆို အားလုံးခင်မင်ကြသည်။'မ'ကဆို သံဒိုင့်အဝတ်အစားတွေကအစ ယူလျော်ဖွတ်ပေးသေးသည်။သံဒိုင်က အားနာလို့ မခိုင်းရက်။'မ'က မရ။သူ မလျော်ရင် သံဒိုင့်အမေလျော်ရမှာစိုးလို့ဆိုပြီးအတင်းယူလျော်သည်။ရန်နိုင်ပြောတဲ့ အန်တီမျိုးကသံဒိုင့်ကို ဂွင်းထုပေးခဲ့ စုပ်ပေးခဲ့တာတွေက ဟုတ်သည်။

သံဒိုင့်က အကြွားဖို့ပြီး ရန်နိုင်ကိုပြောပြဖြစ်ခဲ့တာတော့ မဟုတ်။ဒီလောက်ပုန်းလျိုးကွယ်လျိုးနဲ့ အန်တီမျိုးဖန်တီးတာကို ရန်နိုင်ကရအောင်ချောင်းကာသံဒိုင့်ကို တည့်တည့်မေးလာတော့ သံဒိုင်လည်း ဝန်ခံလိုက်ရတော့သည်။ရန်နိုင်က ဘယ်သူကိုမှတော့ ပြောမပြပါ။သူငယ်ချင်းကောင်း ပီသလွန်းပါသည်။

ဒီအခြေအနေတွေဖြစ်သွားသည်ကလည်းရန်နိုင့်ကြောင့်လို့ပြောလို့ရသည်။အဖြစ်အပျက်ကရန်နိုင်ကစခဲ့သည်။သံဒိုင်တို့ တတိယတန်းနှစ်။ကျောင်းပိတ်ရက်ဟန်ပိုင်တို့ အိမ်ဝန်းမြေမှာ ကစားကျတုန်းရန်နိုင်က……

" သံဒိုင်နဲ့ဟန်ပိုင် မင်းတို့ လထိပ်ပြဲပြီလား"

" ဟယ်!ဘာလဲ လထိပ်ပြဲတယ်ဆိုတာ"ဟန်ပိုင်က အံသြဘနန်းမေးလိုက်တော့

" မင့်လီးရဲ့ ကွမ်းသီးခေါင်းလို့လူကြီးတွေပြောကြတဲ့ လဆံထိပ်ကိုဖုံးထားတဲ့ အရေပြားကိုပြောတာကွ"

သံဒိုင်နဲ့ဟန်ပိုင် ဘောင်းဘီတိုလေးတွေကိုကလေးပီပီ ဒူးခေါင်းထိရောက်အောင်ဆွဲချွတ်ချ ပြီးကိုယ့်ပစ္စည်းကို ကိုင်ဖြဲကြည့်သည်။ရန်နိုင်ပြောသလို ဒစ်ပြုတ်တာ လထိပ်ဖြဲတာမဖြစ်သေး။

" သံဒိုင် ဆွဲဖြဲလိုက်ကွာ နာစပ်စပ်ကြီးဖြစ်ပေ မဲ့ ကြီးရင်ကျ ကောင်းတယ်လို့ ငါ့ဦးလေးက ပြောတယ်ကွ"

" အေးပါ နောက်မှလုပ်မယ်ကွာ ရန်နိုင်"

" ဟန်ပိုင်ရော ဖြဲလေးကွာ"

" အန်!နာမှာပေါ့ လုပ်ရဲဘူး ငါ့တို့လူကြီးဖြစ် လာရင် သူ့အလိုလိုပြဲလိမ့်မယ်"

" ပြီးရော့ နောက်မှမငိုနဲ့"

ရန်နိုင်ပြောခဲ့တာတွေကြောင့် နောက်ရက်သံဒိုင် ဟန်ပိုင်တို့အိမ်ရောက်တုန်းအန်တီမျိုးနဲ့ နှစ်ယောက်တည်းရှိချိန်မှာ ကလေးပီပီအန်တီမျိုးကို လထိပ်ပြဲတဲ့ကိစ္စမေးမိခဲ့လိုက်သည်။အန်တီမျိုးကလည်း သံဒိုင့်ကိုသေချာရှင်းပြပေးပါသည်။မြို့ကြီးတွေမှာဆိုငယ်ငယ်လေးကတည်းက ဆရာဝန်နဲ့အပေါ်အရေဖျားဖြတ်ပြစ်ကြကြောင်းလည်း ပြောပြရှာသည်။

သံဒိုင်က ကျနော်တို့ဆို ဘယ်လိုလုပ်မလဲအန်တီမျိုးးလို့ မေးမိလိုက်တော့ အန်တီမျိုးကအိမ်ပေါက်ဝကနေ လူသွားလမ်းဘက်လှမ်းကြည့်ကာ သံဒိုင်နားကပ်လာလိုက်သည်။ပြီးမှ သံဒိုင့်ဘောင်းဘီတိုလေးကို ချွတ်ကြလိုက်ပြီး လက်ကြီးလက်သန်းလုံးလောက်မရှိတရှိသံဒိုင့်ရွှေဂျိုးလေးကို လက်နဲ့ဖွဖွပွတ်သပ်ဆော့ကစားပေးလာတော့သည်။

ငယ်သံဒိုင်ဆိုတဲ့အတိုင်း မောင်သံဒိုင်လေးကလည်း ငယ်ကတည်းက ဇ နဲ့မို့ လူကလေးကလီးလောက်ပင်ရှိသော်ငြား အန်တီမျိုးကပွတ်ဆွပေးလာတော့ ခါးလေးပါကော့ပေးပြီးရွှေဂျိုးလေးက တောင်တတ်ခဲ့သည်။

အန်တီမျိုးက ပွတ်ဆွပေးရင်းမှ ရွှေဂျိုးထိပ်ကိုကိုင်ရင်း ရုတ်တရက်ဆွဲဖြဲလိုက်တော့

" အ! အွတ် အွတ် အု အု"

သံဒိုင် အားကနဲအော်သံမထွက်နိုင်ရှာတော့အန်တီမျိုးကမြန်သည်။သံဒိုင့်ပါးစပ်ကို လှမ်းပိတ်ပြီး သံဒိုင့်မျက်နှာကိုပါ သူမရင်ခွင်ဆွဲပွေ့သွင်းထားလိုက်သည်။သံဒိုင် စပ်ဖျဉ်းဖျဉ်းဝေဒနာကြောင့် ကလေးပီပီမျက်ရည်တွေပါ ကျလာရခဲ့သည်။အန်တီမျိုးကသံဒိုင်ငိုမှန်းသိလေတော့ ခေါင်းလေးပါပွတ်ပေးပြီး…

" အစမို့ ခဏလေးနာတာပါ သားရယ် မငိုနဲ့ တိတ်တိတ်… အန်တီမျိုးလေနဲ့အေးအောင် မှုတ်ပေးပါ့မယ်" 

လို့ပြောပြီး သံဒိုင်ရဲ့ဒစ်ပြဲသွေးထွက်နေတဲ့ ရွှေဂျိုးလေးကို သွေးစတစ်ချို့ကို သုတ်ပေးပြီး သူမလက်ဖဝါးပေါ်တင်ကာ တဖူးဖူးမှုတ်ပေးခဲ့ရှာသည်။

သံဒိုင် အသက်တွေကြီးလူပျိုပေါက်ဖြစ်လာတော့မှ အန်တီမျိုးးကို များစွာကျေးဇူးတင်မိရတော့သည်။ရပ်ကွက်ထဲကလူတစ်ချို့လထိပ်မပြဲခဲ့တာကြောင့် ဆေးခန်းသွားရပြီး ပိုက်ဆံတွေ ကုန်ကြရသည်။ငယ်ငယ်ကတည်းကမိဘများက တတ်သိနားလည်တဲ့ဆရာဝန်ဆီဖြတ်တောက်ပေးခဲ့လျှင် သံဒိုင့်ငယ်ငယ်ကလိုပင်စပ်ဖျဉ်းဖျဉ်းဝေဒနာခံစားရမည်မဟုတ်ပေ။

အလယ်တန်းနှစ်လောက်ကထင်သည်။စျေးသို့အသွား စျေးကြားထဲလူရှုပ်ရှုပ်မှာသံဒိုင်နဲ့အန်တီမျိုး ရှေ့နောက်အကပ်မှာ အန်တီမျိုးပေါင်လုံးကြီးတွေနဲ့သံဒိုင့်ကောင်နဲ့ ပွတ်တိုက်ထောက်မိတာမျိုးဖြစ်ခဲ့သေးသည်။သံဒိုင်အဲတုန်းက အန်တီမျိုးအရပ်ကိုမမှီခဲ့၍ ဖင်အိုးကြီးကို မထောက်မိနိုင်ခဲ့ပေ။အိမ်ပြန်ရောက်ကြတော့မှ  အန်တီမျိုးက"မောင်ငယ် သား ထွားလာလိုက်တာ"လို့ ရယ်ရယ်မောမော ပြောခဲ့ဖူးသေးသည်။

သံဒိုင်တို့အတန်းတွေကြီးလူပjdkပေါက်ဖြစ်လာတော့ အပြာကားတွေကြည့် စာအုပ်တွေဖတ်နဲ့လက်ဖြစ်အာသာဖြေတတ်လာတော့သည်။သံဒိုင် လက်ကွင်းထုတတ်ကာစ သုတ်ရည်ထွက်ကာစမှာတစ်နေ့တည်းငါးကြိမ်ခြောက်ကြိမ် ထုထုတ်ပစ်သည်။

လူကလည်းအရပ်ရှည်တဲ့သူမို့ ပိန်ရှည်ရှည်ကြီးဖြစ်လာကာ မျက်နှာမှာဝက်ခြံဖုတွေဘာတွေ ထွက်လာတော့သည်။ဒင်ကြီးကလည်းငယ်ကတည်းက လထိပ်ပြုတ်ကာ တသသတဆွဆွလုပ်ခဲ့သူမို့ ကြီးရှည်တင်းပြောင်လာတော့သည်။

သံဒိုင်နဲ့ရန်နိုင်ဘောလုံးကန်ကာနီး ပုဆိုးမှဘောင်းဘီပြောင်းဝတ်ကြတုန်း သံဒိုင့်ဒင်ကြီးကို ရန်နိုင်မြင်လျှင်…

" သံဒိုင်ရာ မင့်ဟာကြီးကလည်း လူနဲ့မလိုက် ကြီးရှည်လိုက်တာ မင်းနဲ့ရတဲ့မိန်းမတော့ သေမှာပါ"

" မင့်သောက်ပူ မပါ ပါဘူးကွာ"

" အတန်းထဲကဟာမတွေကလည်းဘာမှမသိပဲတဲ့ 'ငယ်သံဒိုင် ငယ်သံဒိုင်'နဲ့ ဒီကလီးရှည်ကြီးကို မြင်မှ လန့်သွားကြဦးမယ်  ဟီးးး"

" နေစမ်းပါကွာ ဒီနေ့ပွဲပဲအနိုင်ကန်ဖို့စဉ်းစား စမ်းပါ ရန်နိုင်ရာ လီးစကားချည်းပဲ ပြောနေ"

" မြင်လို့ပြောတာကွ လီးရှည်ရ ရှင်းလား"

" အဲဒါဆို စုပျမလား  ဟား ဟားး"

" လီးကြီးစုပ်  ဒီက တုတ်တိုနဲ့ပြန်ကလှော်လိုက်လို့ "အဘား" "အဘား" အော်သွားမယ် ဟိုစောက်ခြောက် ဟန်ပိုင်ပဲ စုပ်မလားမေးလိုက် လီး ပဲ"

" ပြီးရော့ကွာ မင်းပဲ လီးစကားတွေသိပ်ပြော နေလို့ပါ"

ရန်နိုင်နဲ့သံဒိုင် အဝတ်အစားလဲပြီးလို့ ဘောလုံးကွင်းထဲပြေးဝင်ပြီဆိုမှ ဟန်ပိုင်လေးကသံဒိုင်နဲ့ရန်နိုင်ရဲ့ အဝတ်အစားတွေဖိနပ်တွေမပျောက်အောင်ကြည်ရှု့စောင့်ရှောက်၍ကွင်းဘေးကနေအားပေးရှာသည်။သူကိုယ်တိုင်တော့ ဝါသနာလည်းမပါသလို ဘောလုံးမကစားတတ်တော့ ဝင်မပါပေ။

ဒါကြောင့်လည်းသံဒိုင် သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်လုံးကို တန်ဖိုးထားစွာခင်မင်မိရသည်။မုန့်ဖိုးအများဆုံးနဲ့နေတိုင်းမုန့်ဖိုးရတဲ့သံဒိုင်က သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်မပါပဲနဲ့ ဘာဆိုဘာမှမစား။နည်းရင်နည်းပါစေတူတူစားဖြစ်သည်။

ရန်နိုင်ကလည်း လူပုစိတ်တိုဖြစ်ကာ ငါ့ကိုင်ဆဲတတ်ပေမဲ့ သံဒိုင်နဲ့ဟန်ပိုင်ကိုတော့ လာမထိနဲ့။ထိတာသိလို့ကတော့ အတင်းဝင်လုံးပြီး လက်သီးစွမ်းပြတတ်သည်။

ရန်နိုင်ဟန်ပိုင် သံဒိုင်သူငယ်ချင်းသုံးယောက်မှာ အနိုင်ကျင့်ခံရဆုံးကတော့ ဟန်ပိုင်ပင်။လူကပျော့နွဲ့နွဲ့ဖြစ်သည့်အပြင်ကြောက်လည်းကြောက်တတ်သူတစ်ယောက်ဖြစ်တာမို့သံဒိုင်နဲ့ရန်နိုင် ကျောင်းမလိုက်ဖြစ်တဲ့ရက်ဆိုပြဿ     နာ ရှိတော့သည်။သံဒိုင်နဲ့ရန်နိုင် သိသွားပြီးဟေ့ ဆိုလျှင်တော့ ပြဿနာကပိုကြီးလာတော့သည်။ကျောင်းရုံးခန်းရောက်ရတာလည်း အကြိမ်ကြိမ်။

သံဒိုင် ရှစ်တန်းနှစ်တစ်နှစ်ကိုလည်း သတိရမိသေးသည်။ကျောင်းဆင်းချ ိန်တန်းပိုင်ဆရာက စာအုပ်တွေ အိမ်ကူသယ်ပေးဖို့ သံဒိုင်ကိုပြောထားတော့ သံဒိုင်စာအုပ်တွေယူနေတာနှင့်နောက်ကျ ပြီး ကျောင်းပေါက်ဝရောက်တော့ ဟန်ပိုင်တစ်ယောက်တည်းစောင့်နေတာတွေ့ရသည်။

" ရန်နိုင်ရော သွားနှင့်ပြီလား"

" မဟုတ်ဘူး သံဒိုင်!မင်းကျော်တို့က ငါ့ကိုလှမ်းစလို့ ရန်နိုင်နဲ့စကားများကြတာ"

မင်းကျော်တို့အုပ်စုနဲ့ သံဒိုင်တို့ကမတည့်ကြ။ကိုယ့်အထာနဲ့ကိုယ်နေကြသည်။

" အဲ့တော့ ဘာဆက်ဖြစ်လဲ"

" မင်းကျော်တို့က ရန်နိုင်ကိုပါဆဲပြီးထွက်ပြေးသွားတာပေါ့ ရန်နိုင်ကနောက်ကလိုက်သွား တယ်…မင်းကျော်တို့က ငကြောက်တွေပါ ကွာ ငါထက်တောင် ကြောက်တတ်သေး"

" ဘာကွ! လီးကြောက်! သူတို့က ဘယ်နှစ် ယောက်လဲ"

" လေးယောက်"

" ဟာကွာ! မင်းက လိုက်မသွားဖူးလား"

" ငါ့က မင့်စောင့်နေတာလေ"

" လီးစောင့် လီးကြီးစောင့်"

သံဒိုင် ဆရာ့အိမ်ပို့ရမဲ့စာအုပ်တွေရော လွယ်အိတ်ကို ကမန်းကတန်းဖြုတ်ပြီး ဟန်ပိုင်ဆီပေးလိုက်တော့သည်။ ဒေါသပါဖြစ်နေကာဟန်ပိုင့်ကိုရော စိတ်တိုနေမိသည်။မင်းကျော်တို့ကလေးယောက်  ရန်နိုင်တစ်ယောက်တည်းကြောက်ပြေး ပြေးတာမဟုတ်မှန်းသံဒိုင်ကသိသည်။

ကျောင်းရှေ့ဖြစ်တာမို့ အဝေးကိုမြှားခေါ်သွားပြီး ရန်ဆက်ဖြစ်ကြမှာ သံဒိုင်သိပြီးသား။ရန်နိုင်ကလည်း မိုးပျံပြေးပါစေ ခံရပါစေအသေလိုက်မဲ့ကောင်မူ ိးဖြစ်သည်။သံဒိုင် ကျောင်းစိမ်းပုဆိုးကိုခပ်တိုတိုပြင်ဝတ်လိုက်ပြီးမှ…

" ပြောဟိုကောင်တွေဘယ်ဘက်ပြေးတာလဲ"

သံဒိုင်မေးလိုက်မှ ဟန်ပိုင်ခမျာမျက်နှာငယ်လေးဖြင့်…

" ဟိုဘက်" ဆိုပြီး မိန်းလမ်းရဲ့ဘေးက လမ်းမြောင်ကြားကို လက်ထိုးပြရှာသည်။သံဒိုင်ခေါင်းတစ်ချက်ညိမ့်လိုက်ပြီး…

" ငါထင်တဲ့ အတိုင်းပဲကွ"လို့ ပြောကာလမ်းမြောင်ဘက် အပြေးလိုက်တော့သည်သံဒိုင် တော်တော်လေးပြေးလိုက်သွားပြီးမှလူပြတ်တဲ့ ကွင်းပြင်တစ်ခုမှာ ထင်ထားတဲ့အတိုင်းလေးယောက်တစ်ယောက် ဖိုက်တင်ပလေးနေကြတော့သည်။

" ရန်နိုင် ငါလာပြီဟေ့……"

ပြောပြီး ရန်ပွဲအတွင်း အတင်းပြေးဝင်သွားကာ ရှေ့ကမြင်ရသမျှ စွတ်ထိုးပစ်တော့သည်။ပွဲက လေးတစ်မှလေးနှစ်ဖြစ်သွားရသည်မို့ မြိုင်မြိုင်ဆိုင်ဆိုင်ကြီးဖြစ်သွားရတော့သည်။သံဒိုင်တို့ရန်ပွဲက မြန်မာဗွီဒီယိုဇာတ်ကားထဲကလိုတော့ နောက်ခံအသံတွေမပါပေ။

" လီးမို့မင်းကငါ့သူငယ်ချင်းကိုပြောင်တာလား ပြောင်ဦးကွာ နောက်ဦးကွာ ရော့ ……  ဖုတ် ခွပ်"

" မေလိုးတွေ သေချင်လို့ ငါ့တို့ကို လာစနေ"

ပြောထိုး ထိုးရသည်။မင်းကျော်တို့ကလည်း

" ငါလိုးမသား စောက်ထာတွေကို မကြိုက်လို့ထိုးကွာ ချ  ချ "

ပြန်ထိုးသည်။ခြေထောက်နဲ့ကန်သည်။လေးယောက်နှစ်ယောက်မို့ သံဒိုင်တို့လည်း ခံရပါသည်။လက်နက်တွေမပါတော့ ကိုယ့်လက်ကိုယ့်ခြေထောက် အားကိုးပြီး သုတ်ရသည်။

" ဟေ့ကောင်တွေ တော်တော့" ဆိုတဲ့ လူကြီးတစ်ယောက်အသံကြားမှ သံဒိုင်တို့ရန်ပွဲရပ်ဆိုင်းသွားတော့သည်။ရပ်ဆိုင်းခြင်းခဏလူကြီးများအနားရောက်မလာချိန်မှာ ရန်နိုင်က မျက်နှာချင်းဆိုင်ဖြစ်နေတဲ့ မင်းကျော်ရဲ့ခြေဖမိုးပေါ်ကို သူရဲ့ညာခြေဖနှောင့်နဲ့ဘောလုံးသမားပီပီ ဆောင့်ပေါက်နင်းကြလိုက်တော့ မင်းကျော်ခမျှာ "အားကနဲ"အော်ရရှာတော့သည်။ဤသည်ကိုပင်…ငယ်သံဒိုင်နဲ့သာဟန်ပိုင်ရဲ့ အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်း မင်းရန်နိုင်  ဟု ခေါ်တွင်လေသည်။

" လူပု ဥာဏ်ကျယ်" ဆိုပြီးရပ်ကွက်ထဲမှာ လူကြီးအချို့ပြောတာ သံဒိုင်ကြားဖူးခဲ့ပါသည်။ရန်နိုင်နဲ့တွေ့မှ လူကြီးများစကားကို သံဒိုင်လက်ခံခဲ့ရသည်။ရန်နိုင်က လူပုသလောက်ဥာဏ်တစ်ကယ်ပြေးသည်။လူတစ်ချို့ကရန်နိုင့်ကို ကြည့်မရကျသော်လည်း သံဒိုင်တို့ကတော့ ငယ်သူငယ်ချင်းဖြစ်သည့်အပြင်အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းတွေမို့ အပြစ်မမြင်ခဲ့ပါ။

အန်တီမျိုး လူကြားထဲမှာစောင်တွေအုပ်ထားရင်း သံဒိုင့်ဒင်ကြီးကိုကိုင်ဆွပွတ်ပေးနေတာကို အထာတွေမျက်နှာရိပ်မျက်နှာကဲတွေဖမ်းကြည့်ပြီး ရန်နိုင်သိနှင့်နေတော့သည်။ 'မ'တို့ဟန်ပိုင်တို့က ဘာမှမသိကျပေ။အဲဒီညကဟန်ပိုင်တို့အိမ်က အပြန်မှာ ရန်နိုင်ကမေးလာတော့ သံဒိုင် အန်တီမျိုးနဲ့ အစုပ် အထုပတ်သက်ခဲ့ရပုံကို ဇာတ်စုံခင်းပြခဲ့ရတော့သည်။

သံဒိုင် အထက်တန်းမှာကျောင်းပိတ်ရက်တစ်ရက် ဘောလုံးကန်လာပြီးပြန်အလာ ချွေးတို့ရွှဲနစ်နေတာကြောင့် ရေခူ ိးဖို့မသင့်သေးတာကြောင့် အိမ်မပြန်သေးပဲ ဟန်ပိုင်တိုိ့အိမ်ဝန်းထဲ ဝင်ခဲ့ဖြစ်လိုက်သည်။

ချွေးတွေစိုနေတဲ့အားကစားဘောင်းဘီတိုကိုချွတ်၍ ပုဆိုးဖြင့်လဲဝတ်ပြီးမှနားနေကျ သရက်ပင်အောက်က စင်ပေါ်မှာပက်လက်လှန်ပြီးနားနေလိုက်သည်။ဘောလုံးကန်ပြန်လာပြီး ဟန်ပိုင်နဲ့မတွေ့လည်း သံဒိုင်ဒီလိုပဲဝင်နားဖြစ်ခဲ့သည်။အဲဒီနေ့က သံဒိုင်ပက်လက်လှန်နားနေတုန်းအန်တီမျိုးက သံဒိုင်ပက်လက်အိပ်နေတဲ့စင်ပေါ်လာထိုင်ပြီး…

" မောင်ငယ် ဘောလုံးကန်ပြီး အကြောလျော့ ချွေးတိတ်မှ ရေချိုးနော်"

သံဒိုင်လည်း ပြုလုပ်နေကျ သိပြီးသားကိစ္စကိုပြန်လာပြောတာမျိုးကို သဘောမကျပေမဲ့လူမှုရေးအရ ဟုတ် လို့ပြောပြီး မျက်လုံးမှိတ်အပန်းဖြေနေလိုက်သည်။

အိပ်ပျော်တာမျိုးမဟုတ်ပဲ မျက်လုံးမှိတ်ထားခြင်းကြောင့်အချိန်နည်းနည်းလေးကြာတော့တစ်ယောက်ယောက်ကကြည့်နေတာဆိုတာသိရတာမူ ိးမို့ သံဒိုင် မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့အန်တီမျိုးက သူ့ကိုစိုက်ကြည့်နေတာသံဒိုင် မြင်လိုက်ရတော့သည်။

သံဒိုင်လည်းအိပ်နေရာကပြန်ထမလိုပြင်လိုက်တော့ အန်တီမျိုးက သံဒိုင့်ရင်ဘတ်ဆီသို့လက်ဖြင့် လှမ်းဖိလိုက်ရင်း…

" လဲအိပ်နားနေပါ သားရယ် ဘာဖြစ်လဲ" လို့ပြောလာတော့ သံဒိုင်ထမထိုင်ဖြစ်တော့ပဲဆက်ပြီး ပက်လက်လှန်အနေအထားနေဖြစ်သွားရသည်။

အန်တီမျိုးက သံဒိုင့်ရင်ဘတ်ကို ဖိထားရာမှဖြေးဖြေးချင်း ရွရွလေး ပွတ်ပေးလာတော့သည်။သံဒိုင်လည်း ဘာဆက်ဖြစ်မယ်မှန်းမသိပေမဲ့ တစ်ကြိမ်တစ်ခါမှလည်း သူစိမ်းအမျိုးသမီးတစ်ယောက်က ဒီလိုပွတ်တာမခံဘူးခဲ့လေတော့ ရင်ခုန်သံမြန်လာခြင်းနှင့်အတူပေါင်လယ်ကြားကဒင်ကြီးက တလှုပ်လှုပ်တရွရွဖြင့် ထောင်ထွက်လာခဲ့သည်။

အန်တီမျိုးကလည်းသိသည်။ကြိုတင်သိရှိမှုကြောင့်ပဲ ဒီလိုဟိုလိုပွတ်ပေးခဲ့လေသလားမဆိုသာ။အန်တီမျိုးပုဆိုးပေါ်မှာ သံဒိုင့်ဒင်ကြီးကိုအုပ်ကိုင်လာတော့ သံဒိုင်မျက်လုံးမှိတ်ပစ်လိုက်တော့သည်။မိမိရဲ့လီးကို အမျိုးသမီးကြီးတစ်ယောက်က လာကိုင်တာအားနာလို့။အားနာခြင်းဖြစ်သည် ရှက်ခြင်းတော့မဟုတ်။

အန်တီမျိုးက အိမ်ထဲမှာဘယ်သူမှမရှိလို့ ဒီလိုလာကိုင်နေတာလားလို့တော့ သံဒိုင်တွေးမိသေးသည်။တစ်ယောက်ယောက်အိမ်ထဲကထွက်လာရင်တောင်မြင်တွေ့သွားမည်သာလမ်းသွားလမ်းလာတို့ကတော့ မမြင်နိုင်ပေသရက်ပင် ပင်စည်ကကွယ်နေလိမ့်မည်။

" အို!ထွားလာလိုက်တာချည်းမောင်ငယ်ရယ်"

အန်တီမျိုးက ပုဆိုးပေါ်ကအုပ်ကိုင်နေရာမှပုဆိုးစကိုဖြေလျှော့ပြီး ပုဆိုးစအောက်လက်ထိုးသွင်းပြီးဆုပ်ကိုင်လိုက်ကာပြောလာသေးတော့သည်။

သံဒိုင်လည်းယောက်ျားလေးတို့၏ပုံမှန်အကျင့်အတိုင်းမိမိပစ္စည်းကိုကြီးလေထွားလေပြောလေ ခါးကော့ပြီးပိုရှည်တယ်ထင်အောင်ပက်လက်လှန်အိပ်နေရာမှကို ခါးကိုအနည်းငယ် ပိုကော့ပေးလိုက်သေး၏။အန်တီမျိုးက ဆုပ်ကိုင်ထားနေရာမှ ထက်အောင်ပွတ်ဆွဲပေးတော့သည်။ဂွေးဥနှစ်လုံးကိုပါ ပွတ်သပ်ကစားပေးသေးသည်။

" အတံကြီးက ရှည်လိုက်တာကြီး သားရယ် ဟင်းးး"

အန်တီမျိုးက ဂွင်းထုပေးနေရာမှ မချိတင်ကဲအားမလိုအားမရလေသံဖြင့်ဆိုရှာသေး၏။ပစ္စည်းကောင်းကြီးအနီးမှာရှိနေပါလျှက် မိမိကိုယ်တိုင်အားရပါးရစားသောက်ခွင့်လည်းမရှိ မစို့မပို့လေးသာ ကိုင်တွယ်ထိတွေ့နေရရှာတော့ အန်တီမျိုးခမျှာ မချိတင်ကဲ အားမလိုအားမရဖြစ်နေသည်ကိုသံဒိုင် နားလည်မိသည်။

သံဒိုင့်စိတ်တွေထကြွသောင်းကျန်းမှုတွေရောအန်တီမျိုး၏ ကျွမ်းကျင်ပိုင်နှိင်လှသော ဂွင်းဆောင့်ချက်တွေကြောင့် သံဒိုင်မျက်လုံးတို့မှိတ်ထားရာမှ…

" အားး ရှီးး အန်တီမျိုးရယ် အား ရှီးး"ဟုမြည်တမ်းလာရတော့သည်။သံဒိုင့်ရဲ့ပြီးတော့မဲ့ အနေအထားကို အန်တီမျိုးက သိနှင့်နေသည့်ထင်။လက်ရဲ့လှုပ်ရှားမှုဂွင်းဆောင့်ချက်တွေပိုမြန်ဆန်လာပြီး တဖတ်ဖတ်မြည်လာသည့်အထိ လုပ်ပေးလာတော့သည်။

သံဒိုင့်လတန်ထိပ်တွေ ယားကျင်လာပြီးသည်မှ သုတ်ရည်ပူတို့က ပုဆိုးထဲတွင်ပဲပန်းထွက်ပြီးစီးသွားလေတော့သည်။သုတ်ရည်တို့ထွက်ချက်ကုန်သလောက်ရှိသည့်တိုင် အန်တီမျိုးက သူမခေါ်တဲ့သံဒိုင့်အတံကြီးကို ကိုင်ထားပေးနေစဲ။

" အား ဟူးး အန်တီမျိုးရယ်ကောင်းလိုက်တာ ဗျာကိုယ်ပါသူဂွင်းထုလို့ထွက်ရင် အဲလောက် မကောင်းဘူးဗျာ ဟင်းးး"

အန်တီမျိုးကကိုင်ထားတဲ့ သံဒိုင့်ဒင်ကြီးကိုလွှတ်လိုက်ကာ သူမလက်မှာပေနေတဲ့သုတ်ရည်တွေကိုသံဒိုင့်ပုဆိုးနဲ့သုတ်လိုက်ပြီးမှ…

" ကိုယ်တိုင်လုပ်တာနဲ့တော့ ဘယ်တူနိုင်မလဲ သားရယ်"

" ဟုတ်!နောက်ကျ အားရင်အားသလို လုပ်ပေးဦးနော် အန်တီမျိုး"

" အင်းပါကွယ်ဘယ်သူမှတော့လျှောက်မပြော ရဘူးနော်သားတစ်ယောက်ယောက်သိသွား ရင် မကောင်းဘူးလေ"

" ဟုတ်"

ဟုတ်သည်။သံဒိုင်နဲ့ဒေါ်မျိုးပပလှိုင်တို့ အဲဒီနေ့က စပြီးပိုမိုရင်းနှီးမှုစတင်ခဲ့သည်ဆိုရမည်အန်တီမျိုးက လူလစ်ရင်လစ်သလို သံဒိုင့်ကောင်ကြီးကို လာလာကိုင်ပေးသည်။သုံးကြိမ်မြောက်လောက်အတွေ့မှာတော့ ထုပေးရုံတင်မက စုပ်ပါပေးလာပြန်တော့သည်။အဲဒီနေ့က သံဒိုင့်အိမ်မှာဆုံဖြစ်ရသည်။

အိမ်မှာလူကြီးတွေလည်းမရှိချိန်အိမ်ထဲကိုအန်တီမျိုးဝင်လာတာတွေ့တော့ သံဒိုင်ပုဆိုးချွတ်ချ ပြီး မတ်တပ်ရပ်လျှက် မျက်လုံးစုံမှိတ်ခါးကြီးထောက်ပြီး လီးငေါငေါထောင်၍အန်တီမျိုးကို ကြိုဆိုပြစ်လိုက်သည်။အန်တီမျိုးက သံဒိုင်လုပ်နေပုံကို မြင်သွားပြီးမှထင်

" အောင်မယ်လေး !လူကိုများ သူ့လိင်ကျွန် မှတ်နေလား မသိဘူး လုပ်နေပုံက မေတ္တာကို မရှိဘူး ဟွင်း" လို့ ပြောသေးသည်။

ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ်ပစ္စည်းကောင်းကြိုက်သူအဖို့ အပိုင်မရရင်တောင်ကိုင်တွယ်ကြည့်ချင်သည်ဆိုတာလို အန်တီမျိုးက ပါးစပ်ကဘယ်လိုပဲဆိုဆို သံဒိုင့်အနားအရောက်လာပြီး သံဒိုင့်ကောင်ကြီးကို စပြီးပွတ်သပ်ကိုင်တွယ်လာပါတော့သည်။အန်တီမျိုးကပွတ်သပ်ကိုင်တွယ်နေရာမှရုတ်တရက်သံဒိုင့်ရှေ့ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ပြီး ပြွတ် ကနဲမြည်အောင်ပင် သံဒိုင့်ဒစ်ဖျားကို စုပ်လာလိုက်တော့…

" အူ ရှီး ကျွတ် ကျွတ်…" ဟုပင်သံဒိုင်စုတ်သပ်ရလေတော့သည်။ဒစ်ဖျားကိုစုပ်ထားတဲ့ အန်တီမျိုးက ပလွတ်သံမြည်အောင် ပါးစပ်ဟပြန်ထုတ်လိုက်ပြီးမှ တစ်ချောင်းလုံးစုံးစုံးမြုပ်သည့်တိုင်သွတ်သွင်းစုပ်ချလာပြန်သည်။

အန်တီမျိုးကခေါင်းကိုရှေ့တိုးနောက်ငင်လုပ်ပြီး တပြွတ်ပြွတ်မြည်အောင် စုပ်ပေးနေသည်ကို ကြည့်ရင်း သံဒိုင် အရသာတွေ့နေလေတော့သည်။

အပြာဇာတ်ကားတွေထဲမှာလည်း  သရုပ်ဆောင်တွေရဲ့ စုပ်ခန်းမှုတ်ခန်းကြည့်ခဲ့ရပေမဲ့မိမိအတံကို အမျိုးသမီးကြီးတစ်ဦးအားရပါးရစုပ်ပေးတာကို အပေါ်စီးကနေကြည့်ရသလောက် အရသာမရှိတာကို သံဒိုင်လက်တွေ့သိသွားလေတော့သည်။အန်တီမျိုးက ဂွေးဥတို့ကိုပါကိုက်ဆွဲစုပ်လာတော့လည်းသံဒိုင့်အဖို့ကောင်းလွန်းပြန်သေးသည်။

သံဒိုင်နဲ့အန်တီမျိုးတို့သံဝသပြု ခြင်းပြည့်ပြည့်ဝဝထိတော့ မလုပ်ဖြစ်ခဲ့ပေ။သံဒိုင့်ကလည်းတက်လုပ်ဖို့မကြိုးစားသလို အန်တီမျိုးကလည်းဘာကြောင့်မှန်းမသိဆက်လက်မလုပ်ခိုင်းခဲ့ပေ။

သံဒိုင်ကတော့ အန်တီမျိုးသုတ်ရည်ထွက်သည့်တိုင် ဂွင်းထုပေးစုပ်ပေးတာကိုပင်ကျေနပ်လှသည်။အဆင့်တက်ဖို့ မကြိုးစားခဲပေ။အန်တီမျိုးစုပ်ပေးတဲ့နေ့ကလည်းအန်တီမျိုးခေါင်းကြီးကို ကိုင်ပြီး သုတ်ရည်တွေ အန်တီမျိုး ပါးစပ်ထဲ ကော့ပန်းထည့်ကာပြီးဆုံးပြစ်လိုက်ရတာမျိုးကိုပြန်တွေးကြည့်သတိရမိတိုင်း သဘောကျ နေပြန်သေး၏။

အန်တီမျိုးနဲ့ပတ်သက်ခဲ့ရတဲ့အကြောင်းတွေသံဒိုင်  ရန်နိုင်ကိုပြောပြလိုက်တော့…

" မင်းမလဲကွာ ဖြစ်စရာရှားလို့!အေးလေ ဖြစ်ပြီးမှတော့ ဘယ်တတ်နိုင်မလဲ အောင်မယ်!မင်းက ဥထားတယ်နော် ငါ့ကိုတောင်ပြောမပြဘူးခုတောင်ငါ့သိလိုက်လို့မေးမှဖြေတယ်လို့ရန်နိုင်ကပြစ်တင်စကားပြောလာပါသေးသည်။

" ကြွားစရာကိစ္စမှ မဟုတ်တာကွာ မပြောပြချင်ပါဘူး ခုတောင်မင်းမေးလို့ ငါဖြေတာပါ"

" အန်တီမျိုး နှာတော့တော်တော်ထန်သား ကွာ ဘေးမှာ သားရော သမီးရော ငါရော ရှိနေတာတောင်မင့်လီးကို စောင်အောက်ကနေ လာကိုင်သေးတယ်"

" အေးကွ!အဲဒါမျိုး လူမြင်ကွင်းမှာ လူများမသိ အောင် ခိုးနှိုက် ခိုးကိုင်ရတာကို ဖီးတစ်မျိုး ရန်နိုင်ရ"

" နေစမ်းပါကွာ လူမိသွားမှ စောက်ရှက်ကြီးဟတ်တက်ကွဲရမဲ့ အကွက်!!"

" အဲဒါကြောင့်မို့ကို အရသာပါဆို!"

.......................................................................................

သံဒိုင်နဲ့ရန်ပိုင် ကျောင်းသွားကာနီးတော့ဟန်ပိုင်တို့အိမ်အရင်ဝင်လာပြီး ဦးနိုင်ဟန်နေမကောင်းတာဝင်မေးဖြစ်ခဲ့လိုက်သေး၏။

သံဒိုင်တို့ပထမနှစ်လောက်မှာ အန်တီမျိုးနောက်ယောက်ျားနောက်လိုက်သွားခဲ့တာယခုသံဒိုင်တို့ပင်ဖိုင်နယ်ရောက်နေပြီသတင်းသဲ့သဲ့မှပင် မကြားရတော့ပေ။ 'မ'နဲ့ဟန်ပိုင်ကလည်းစကားစမလာတော့ သံဒိုင်တို့လည်းအန်တီမျိုးအကြောင်းပင်ပါးစပ်က   မဟရဲတော့ချေ ။'မ'နဲ့ဟန်ပိုင်တို့မောင်နှမနှစ်ယောက်တည်းသာ ဦးနိုင်ဟန်ရဲ့ဝေယျာဝစ္စများကိုဆောင်ရွက်ကြရသည်။အဓိကပင်ပန်းတာက 'မ'။

စီးပွားတစ်ဖက် အိမ်မှုကိစ္စတစ်ဖက်ဖြင့် လှုပ်ရှားရသည့် 'မ'ကိုကြည့်ရင်း သံဒိုင် သိပ်ကိုသနားမိရသည်။'မ'က ပြုံးပြုံးအေးအေးလေးနဲ့ပဲ သူမလုပ်ဆောင်ရမည့်အလုပ်များကိုတစ်နေ့ပြီးတစ်နေ့ တာဝန်ယူဖြေရှင်းသွားလေတော့သည်။ဦးနိုင်ဟန်မှာလည်း ပြန်ကောင်းလာဖို့ လမ်းမမြင်တော့ပဲ ဇီဝိန်ခူ ပ်ငြိမ်းသွားမဲ့ရက်ကိုသာ အိပ်ရာပေါ်မှ စောင့်နေရသလို ဖြစ်နေလေတော့သည်။

ဒီလိုနဲ့သံဒိုင်တို့ဖိုင်နယ်မပြီးခင်မှာပဲဦးနိုင်ဟန်ဆုံးရှာလေတော့သည်။သူငယ်ချင်းသုံးယောက်လုံးကျောင်းကနေပြန်ပြီး အသုဘကိစ္စအဝဝဆောင်ရွက်ပေးပြီး ၅ ရက်နဲ့ရက်လည်ပြီးမှ ကျောင်းကိုပြန်တက် စာမေးပွဲဖြေခဲ့လိုက်တော့သည်။

သံဒိုင်တို့ကျောင်းပြီးပြီဆိုတော့လည်း မိဘလုပ်ငန်းထဲမှာ ပြန်ဝင်လုပ်ရတော့သည်။

သံဒိုင်က ပွဲရုံမှာဝင်လုပ်ရင် ဟန်ပိုင်ကိုပါစာရင်းကိုင်ရတဲ့နေရာထားပြီး အလုပ်ပေးလိုက်လေတော့သည်။ရန်နိုင်က တစ်ခြားအလုပ်တစ်ခုမှဝင်လုပ်ရင်း သူငယ်ချင်းသုံးယောက်နေ့တိုင်း မတွေ့ဖြစ်ပေမဲ့ တစ်ပတ်တစ်ခါတော့ ဆုံဖြစ်အောင် သံဒိုင်စီစဉ်သည်။သံဒိုင်တို့အောင်စာရင်းထွက်ပြီး  သိပ်မကြာခင်မှာပဲ တစ်ခြားမြို့က သူဌေးကြီးတစ်ဦးနဲ့'မ' လက်ထပ်လိုက်တော့သည်။မင်္ဂလာပွဲအကြီးအကျယ်တော့ မကျင်းပခဲ့ပေ။

သံဒိုင်လည်းကြားကာစတော့အံ့သြသွားမိသေးသည်။ဟန်ပိုင်ကလည်း ဘာမှမပြောခဲ့။ဟန်ပိုင်ကိုမေးကြည့်တော့လည်း သူကိုယ်တိုင်လည်း သံဒိုင်လိုပင်ဘာမှမသိခဲ့ရပေ။'မ'က အကျဉ်းရုံးလပ်ထပ်ကာနီးမှ ဖွင့်ပြောသည်တဲ့လေ။ဟိုလူကြီးကသိန်း၈၀တင်တောင်းသည်လို့တော့ သံဒိုင် သိခဲ့ရလိုက်သည်။

သံဒိုင်  'မ'လက်ထပ်သွားလေတော့ အစပိုင်းရက်များမှာစားမဝင်အိပ်မပျော်ဖြစ်လိုက်သေးသည်။ဒါပေသိ  ရက်ကြာလာတဲ့အချိန်မှာပြီးတော့လည်းပြီးသွားတဲ့ကိစ္စတွေမို့ ကိုယ့်အလုပ်ကိုယ်လုပ်ရင်းမေ့မေ့ပျောက်ပျောက်ဖြစ်သွားရပြန်သည်။

သတင်းစုံတဲ့ရန်နိုင်ကြားသိလာတာ သံဒိုင့်ကို ပြောပြလာတော့လည်းသံဒိုင့် 'မ'အတွက်စိတ်ပူမိပြန်သည်။'မ'နဲ့ အကျဉ်းရုံးလက်ထပ်တဲ့ သူဌေးဆိုတာ တစ်ခြားမြို့မှာမယားကြီးရှိတယ်လို့ တစ်ဆင့်စကားတစ်ဆင့်နားနဲ့ကြားသိခဲ့ရသည်။

" သံဒိုင် "စားဘဲကြီးကိုကျော်လေး" ပြောတာတွေဖြစ်နိုင်တယ်ကွ"

" အိုလမို!!စားဘဲကြီးက 'မ'အကြောင်း မင်းနဲ့ပြောဖြစ်ခဲ့တာလား"

" အေးကွ! ငါနဲ့လက်ဖက်ရည်ဆိုင်တွေ့လို့ထိုင်ဖြစ်ရင်း သူကဝေဖန်ပြောပြခဲ့တာ"

" ဘာတဲ့လဲ"

" 'မ'က ဒီအရွယ်ထိအောင် ရည်းစားသနာ လည်းမထားခဲ့ရတော့ လိင်အတွေ့အကြုံကမရှိတဲ့လေ မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့အိမ်ထောင် ပြုချိန်တောင်ကျော်လွန်လာပြီးဆိုတဲ့အချိန် မိဘနှစ်ပါးကလည်း မရှိရှာလေတော့ မိန်းမသားပီပီအားကိုးရှာချင်ပါပေါ့တဲ့…… အဲဒီအချိန် ဟိုသူဌေးဆိုတဲ့လူကလည်း မိန်းမတစ်ယောက်ကို ချည်းကပ်ပုံ လုံးပုံတွေ က သိပ်ကိုပါးနပ်ကျင်လည်နေတော့ 'မ' လည်း သိပ်စဉ်းစားမနေတော့ပဲ လက်ထပ် ဖြစ်တာ ဖြစ်လိမ့်မယ်တဲ့ကွ…အဓိက မိန်းပွင့် ကတော့ ဟိုလူက လိင်ကိစ္စမှာအတွေ့အကြုံ မညံ့လောက်ဘူးတဲ့…'မ'ကို ကြွေဆင်းသွား အောင် လိုးနိုင်တဲ့သူဖြစ်လိမ့်မယ်တဲ့"

" အာကွာ! အဲဒီလိုးတာချည်း ထည့်မပြောစမ်း ပါနဲ့"

" ကိုကျော်လေးပြောတာတွေ မင့်ကိုအကုန်ပြန်ပြောတာလေကွာ စားဘဲကြီးပြောတာ ဖြစ်နိုင်တယ်ကွ… 'မ'တစ်ယောက် လီးနဲ့ မတွေ့ဖူးခဲ့လေတော့ ပထမဆုံးတွေ့ဖူးမြင်ဖူး  တဲ့လီးကို လီးအစစ်လို့ပဲ ထင်သွားပုံရတယ်"

" ကိုယ့်အမလိုဖြစ်နေတဲ့ 'မ'ကိုကွာ မင်းရဲ့ အဲဒီ လီးဆိုတာချည်း မပါပဲပြောလို့မရဘူး လား"

" မင်းနားလည်အောင် ဒဲ့ပဲ ရှင်းရှင်းပြောပြ  တာလေကွာ သံဒိုင်ရ ဟား ဟား……  ပြီးတော့ စားဘဲကြီးကပြောသေးတယ်ကွ ဟိုလူရဲ့  နဖူးရည်ဒူးရည်ကြည့်ရတာ  ဘာဂျာလည်းတော်တော်စွမ်းမဲ့ထင်သတဲ့"

" ငါလိုးမလူကွာ!သူလိုမှတ်ပြီး သူလိုထင်လို့  နေမှာပေါ့"

" ကိုကျော်လေးလေကွာ စားဘဲကြီးဟာ  ခေသူမှမဟုတ်တာ ဟီး  ဟီး"

" ရန်နိုင် မင်းပါ ကိုကျော်လေး လေမိနေပါသကော"

" ဒီလူ ဆရာကောင်မှန်းလည်းမင်းသိနေတာ ပဲဟာ မင်းရဲ့ 'မ'တောင် ကံသီလို့ သူလက်  က လွတ်သွားခဲ့တာလေ"

" ငါ့ရဲ့ 'မ' မဟုတ်တော့ပါဘူးကွာ"လို့ သံဒိုင်ရန်နိုင်ကို ပြန်ပြောရင်း အဝေးတစ်နေရာကိုကြည့်မိလိုက်တော့သည်။'မ'ကိုသံဒိုင်ချစ်သည်။ချစ်ခဲ့သည်။သနားလို့ချစ်တာမျိုး မြတ်နိုးလို့ချစ်တာမျိုးဖြစ်သည်။ဖြူ ဖြူ စင်စင်ကြင်ကြင်နာနာကို ချစ်သည်။ဖွင့်ပြောချိန်မတန်သေးဟု စဉ်းစားနေရင်းမှ နောက်ကျကျန်ရစ်ခဲ့တော့သည်။

သံဒိုင် 'မ'ကို စိတ်ဝင်စားသလို ကိုကျော်လေးလည်း စိတ်ဝင်စားခဲ့သည်ကို သံဒိုင်သိသည်။ကိုကျော်လေးကိုသံဒိုင်တို့ကနောက်ကွယ်မှာ"စားဘဲကြီး"လို့ သမုတ်ခဲ့သည်။

ကိုကျော်လေးက သံဒိုင်တို့ထက် ဆယ်နှစ်ကျော်လောက်ကြီးသည်။ရုပ်ရည်ကခေသူမဟုတ်သလို ပိုက်ဆံလည်းချမ်းသာသည်။တော်ကီလည်းကောင်းသည်။

သံဒိုင်တို့နဲ့လက်ဖက်ရည်ဆိုင်တွေမှာတွေ့ရင်အတူတူထိုင်ဖြစ်သည်။သူကလည်းသူ့အတွေ့အကြုံတွေကို လူငယ်တွေအပေါ်ပို့ချချင်သည်။သံဒိုင်တို့လို လူငယ်တွေနဲ့ထိုင်နေတာသူ့မိတ်ဆွေများမြင်လျှင်တော့…

" ဟာ!ကျော်လေး သူငယ်ထောင်နေတာလားဟ"လို့ စကြသည်။

ကိုကျော်လေး သူငယ်ထောင်တာလား ဘာလား သံဒိုင်သေချာမသိခဲ့ပေ။သံဒိုင်ကတော့ သူပြောတဲ့ မိန်းမအတွေ့အကြုံများကိုသာနားထောင်ခဲ့ရသည်။တစ်ခူ ိ့က နှစ်ဖက်ချွန်ရှိသည်ဟုတော့ သံဒိုင် ကြားဖူးသည်။

ကိုကျော်လေးက  အသက်ကြီးသည်တိုင်မိန်းမမယူသေးတာမို့ စဉ်းစားစရာတစ်ချက်တော့ဖြစ်သည်။ဒါပေသိသံဒိုင်တို့မြို့ပေါ်ကမိန်းကလေးတော်တော်များများတော့ သူနဲ့မလွတ်ကင်းခဲ့ချေ ။အားလုံးကိုဆိုလိုခြင်းမဟုတ်ပေ။

သံဒိုင်တို့မြို့စျေးက အဒေါ်ကြီးများကလည်း"ကျော်လေးက အပိုင်ဝယ်ချင်တဲ့သူ မဟုတ် ပါဘူးအေ နှိုက်ပဲမြည်းချင်တဲ့လူပါ"လို့ သူတို့ခြင်းပြောကြပါသေးသည်။

ကိုကျော်လေး 'မ'ကို ချည်းကပ်သေးသည်။'မ'ခမျှာလည်းအိမ်မှုကိစ္စတစ်ဖက်အလုပ်တစ်ဖက်နဲ့မို့ စဉ်းစားချိန်ရခဲ့ပုံမရ။ညိသွားတယ်လို့ သံဒိုင်တို့မကြားခဲ့ရပေ။

ယခုတော့ ကိုကျော်လေးလည်း 'မ'နဲ့မနီးစပ်နိုင်တော့။'မ'နဲ့ သံဒိုင်လည်းနီးစပ်ဖို့မလွယ်ကူတော့ချေ။ကိုကျော်လေးလို လူတစ်ယောက်အတွက်မိန်းမမရှားတော့သော်လည်း သံဒိုင့်အတွက်ကျ မလွယ်ကူလှတော့ပေ။ရင်ဘတ်ကြီးနဲ့ရင်းပြီးတစ်ချစ်ထဲချစ်တတ်သူတွေအတွက်ကျမိန်းမရှားတာ ဆန်းတော့မဆန်းလှ။

" နေပါဦးရန်နိုင်ရ  ကိုကျော်လေးက 'မ'ရဲ့ အမျိုားမှာ အရင်အိမ်ထောင်မယားကြီး ရှိတဲ့ကိစ္စကျ ဘာမှမပြောဘူးလား"

" ပြောတာပေါ့ကွ ဟိုးအရင်သတင်းသဲ့သဲ့ ကြားစကတစ်ခါ အခုလည်းနောက်တစ်ခါ ထပ်ကြားလို့ ပြောပြတာပေါ့"

" ဟာ!"

ရန်နိုင်က ဒီကိစ္စမှာတော့ အသံကိုလိုတာထက်ပိုနိမ့်ပြီး…

" ကိုကျော်လေးနဲ့လုပ်ငန်းကြီးအတူလုပ်နေတဲ့ မိတ်ဆွေကပြောသတဲ့ 'မ'အမျိုးသားမှာ မယားကြီးရှိသတဲ့ ဒါပေမဲ့ ကိုကျော်လေးက သူမျက်စိ့နဲ့တပ်အပ်မြင်တာမျိုးမဟုတ်သေးတော့ သူ့စကားဖြစ်မှာစိုးလို့ သေချာမှထပ်ပြောမယ် လို့ပြောတယ် သံဒိုင်"

" ဟူးး! ခက်ပါပေ့ကွာ"

" အေးကွာ!ဒါမူ ိးဆိုတာကလည်း မသေချာပဲ စွတ်ပြောလို့ကဖြစ်တာမဟုတ်ဘူးလေ… ကိုကျော်လေးထိန်းတာမှန်ပါတယ် သံဒိုင်"

" အေးပါကွာ!ငါလည်းကြားလို့မေးကြည့်တာ ပါ… ကိုကျော်လေးတို့လုပ်ငန်းကြီးလုပ်နေ တဲ့သူတွေဆိုတော့ ပိုသိပိုကြားမှာပါ…… 'မ'အမျိုးသားလည်း သူတို့စီးပွားရေးလုပ်တဲ့ အသိုင်းအဝိုင်းကပဲလေ"

" ငါလည်း သေချာသိရင် မင်းကိုပြောပြမယ် လေ"

" အေး"

သံဒိုင် ရန်နိုင်နဲ့စကားပြောပြီးနောက်ရက်တွေမှာ 'မ'အကြောင်းပဲ ခေါင်းထဲရောက်လာနေတော့သည်။ဟန်ပိုင်ကိုလည်းဘာမှမပြောရဲသေးပေ။သံဒိုင် 'မ'အတွက်စိတ်ပူမိတာတော့အမှန်ပင်။

သံဒိုင်စိတ်ပူမိတဲ့အတိုင်း ရက်များမကြာမှီတစ်ကယ်ဖြစ်လာပါတော့သည်။'မ'အမူ ိးသားဆိုတဲ့လူကြီးရဲ့ မယားကြီးက သံဒိုင်တို့ရပ်ကွက်ထဲရှိ 'မ'တို့ဟန်ပိုင်တို့အိမ်ထိလိုက်လာပြီး ပွဲကြမ်းပါတော့သည်။

တစ်ချိန်က ဒီလိုအဖြစ်အပျက်တွေ သံဒိုင်မြင်တွေ့ခဲ့ဖူးပေမဲ့ ကိုယ်နဲ့မဆိုင် ကိုယ်တိုင်မကြုံဖူးတော့ သိပ်စိတ်မဝင်စားခဲ့ပေ။'မ'ဆိုတာက သံဒိုင်တကယ်ချစ်ခဲ့သလို ကိုယ့်အမရင်းတစ်ယောက်လိုလည်းဖြစ်ခဲ့တော့ ရင်ထဲမှာ မချိပေ။

သံဒိုင်တို့ရပ်ကွက်ထဲက ရပ်ကွက်လူကြီးရောသံဒိုင့်ဖေဖေနဲ့မေမေပါဝင်ရောက်ဖြေရှင်းပေးမှ ပြဿနာရော ဆူဆူညံညံဖြစ်တာတွေရောအေးငြိမ်းသွားတော့သည်။'မ'က ကွာရှင်းစာချုပ်တစ်ခါတည်းလက်မှတ်ထိုးပေးလိုက်သည်။

ပြဿနာပြီးသွားပြီးတစ်ပတ်လောက်ထိ 'မ'ဆိုင်မထွက်နိုင်သေး။သံဒိုင်ကတော့'မ'အရိပ်အကဲကို အဝေးကနေပဲ လှမ်းကြည့်နေခဲ့၏။စကားတော့သွားမပြောသေးပေ။'မ'ကမောင်ဖြစ်သူ ဟန်ပိုင်ကိုတောင် စကားသိပ်မပြောသေးဟု ဟန်ပိုင်ပြန်ပြောပြသည်။

ဒါပေသိ "ချီးမွမ်းခုနှစ်ရက် ကဲ့ရဲ့ခုနှစ်ရက်"ဆိုတဲ့စကားနဲ့အညီ လူတွေဆိုတာ ကိုယ့်သမိုင်းကိုယ်ရေး ကိုယ်ဝမ်းစာကိုယ်သာရှာဖွေရမည်မို့ ရက်အတော်အတန်ကြာလာရင်ပုံမှန် လည်ပတ်ရစမြဲမို့  'မ'သည်လည်းရက်တို့ကြာပြီးသည့်နောက်မှာတော့ ပုံမှန်ဆိုင်ဖွင့်အလုပ်လုပ်ခဲ့ရတော့သည်။

ထိုတစ်နေ့။ အဲဒီထိုတစ်နေ့ညရဲ့အဖြစ်အပျက်နောက်ဆက်တွဲတွေကြောင့် ဝမ်းနည်းစရာအဖြစ်အပျက်တွေ ကြုံလာရလိမ့်မယ်လို့သံဒိုင် ကြိုမသိခဲ့ရပေ။

ထိုတစ်နေ့။အဲဒီနေ့က တနင်္ဂနွေနေ့။ရန်နိုင်အလုပ်နားရသည်။ သံဒိုင်တို့ကို ပြုစုချင်လွန်းလို့ စနေနေ့ညကန်တဲ့ဘောလုံးပွဲကို တစ်ခါမှ အလောင်းအစားမလုပ်ဖူးပဲနဲ့ မောင်းထိုးလိုက်သည်ပြောသည်။ပေါက်သည်။ပိုက်ဆံတော်တော်လေး ရလိုက်သည်။ပိုက်ဆံရလာတော့ ရန်နိုင်က သံဒိုင်နဲ့ဟန်ပိုင်ကို ဘီယာဆိုင် ချိန်းပြီး ပြုစုလေတော့သည်။

ရန်နိုင် ဘောလုံးပွဲလောင်းကြောင်း သံဒိုင်သိတော့ သံဒိုင်အပြစ်တင်ရလေတော့သည်။

" ငါ ဒီလိုဆိုရင်မသောက်တော့ဘူး ရန်နိုင မင်းကို ငါပြောပြမယ် ငါတို့သုံးယောက်က နေ့တိုင်းသောက်နေတဲ့ကောင်တွေလည်း မဟုတ်ဘူး တစ်ပတ်မှတစ်ခါ သူငယ်ချင်း သုံးယောက်ဆုံကြတာ… မင်းတို့အတွက် ငါတတ်နိုင်ပါတယ်ကွ ရှင်းနိုင်ပါတယ်…… ငယ်သံဒိုင်ဆိုတဲ့ကောင် အဲလောက် မမွဲဘူး မင်းက အလောင်းအစားလုပ်ရှာလာပြီး ငါ့တို့နှစ်ယောက်ကို ပြုစုချင်တာတဲ့ မလုပ်နဲ့ ရန်နိုင် မလုပ်နဲ့ မလိုဘူး"

" မဟုတ်ဘူးလေကွာ သံဒိုင်!ငါကစေတနာနဲ့"

" သိတယ်ဟေ့ကောင်! မင်းစေတနာကို ငါက မသိလို့ပြောနေတာမှမဟုတ်တာ  ငါတို့သုံးယောက်လုံး တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် စေတနာရှိကြတာ အားလုံးသိပြီးသားပဲကွ ငါက လောင်းကစားလုပ်တာကို လုံးဝလက် မခံဘူး"

" ငါလည်းမလုပ်ပါဘူးကွာ အခုကသူတို့ပြောတဲ့ ဘော်ဒီလောင်းတာလည်း မဟုတ်ပါဘူးမောင်း ထိုးတာပါ ပိုက်ဆံနည်းနည်းထိုးပြီးများများရတာမျိုးပါ ပေါက်ဖို့လည်း မလွယ်ပါဘူး…ငါကထိုးကတည်းက ပေါက်ရင်တော့ငါ့ကောင်နှစ်ကောင်အတွက်ကွားလို့စိတ်မှန်းခဲ့တာပါသံဒိုင်ရာ လောဘနဲ့လုပ်တာ မဟုတ်ရပါဘူး"

" မှန်တယ်လေ အစရှိတနောင်နောင်ဖြစ်သွားတာမျိုးကွ! ထားလိုက်ပါကွာ ငါပြန်မယ် မင်းနဲ့ဟန်ပိုင်ပဲ ချတော့ ငါလစ်ပြီ"

သံဒိုင်ပြောပြီးထိုင်ရာမှထလိုက်တော့ရန်နိုင်က…

" နေဦး သံဒိုင်!မင်းမသောက်ရင် ငါတို့လည်း မသောက်ဘူး ပြန်မယ် ဟောဒီပိုက်ဆံတွေ ကို မင်းရှေ့တင်ပဲ ဆုတ်ဖြဲမီးရှို့ပစ်ပြမယ်"

ရန်နိုင်က ပြောရင်း မောင်းပေါက်လို့နိုင်လာတဲ့ ပိုက်ဆံတွေကို စားပွဲပေါ်ပစ်တင်လာတော့သည်။ဟန်ပိုင်က

" အဲလိုတော့ မလုပ်နဲ့ဟယ်"လို့ပြောတော့

" လုပ်ရမယ်ဟန်ပိုင်ရမင်းရန်နိုင်ဆိုတဲ့ကောင်က လောင်းကစားပေါ်ကပိုက်ဆံကို စွဲလန်းမှုရှိမရှိ တို့ကောင်ကြီးသံဒိုင် သိအောင်ပြရမယ် ရှင်းလား"ရန်နိုင်က ပြောပြီးတာနဲ့ စားပွဲပေါ်ကပိုက်ဆံထပ်ကို လက်ဖဝါးနှစ်ဖက်နဲ့ အုပ်ကိုင်လိုက်တော့သည်။

" နေဦး ခဏ!နင်တို့နှစ်ယောက် ငါပြောတာလည်းနားထောင်ကြဦး သံဒိုင်လည်းခဏပြန်ထိုင်"

ဟန်ပိုင်ပြောလာတော့ သံဒိုင်လည်းမတ်တပ်ရပ်နေရာမှ ပြန်ထိုင်လိုက်ရတော့သည်။

" ငါပြောမယ် အခုရန်နိုင်ကလည်း သူငယ်ချင်းတွေကို ပြုစုချင်လို့လုပ်လိုက်တယ် ရလာတယ် ကံကောင်းလို့ ရတာလေ အလကားတော့အဖြစ်မခံနိုင်ပါဘူးနော်  သံဒိုင်ကလည်းရန်နိုင့်ကို လောင်းကစားတွေဆက်လုပ်မိမှာစိုးလို့ မသောက်ဘူးပြန်မယ်ပြောတယ်…တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် အဲလိုချည်းတွေမလုပ်နဲ့လေဟယ်…ပိုက်ဆံတွေ သမြောစရာချည်း…အဲဒီတော့ တစ်ခွန်းမှ ဝင်မပြောခဲ့တဲ့ငါ ဆုံးဖြတ်မယ် နင်တို့လက်ခံပါ"

ရန်နိုင်ခေါင်းညိမ့်ပြတာ သံဒိုင်တွေ့တော့သံဒိုင်လည်း ခေါင်းညိမ့်ပြဖြစ်တော့သည်။

" ဒီပိုက်ဆံနဲ့ တို့သုံးယောက်အတူတူသောက်မယ်… ခဏလေး သံဒိုင် ခဏလေး ငါစကားမဆုံးသေးဘူး"

ဟန်ပိုင့်စကားမဆုံးခင် သံဒိုင်ခေါင်းထောင်လိုက်တော့ ဟန်ပိုင်က လက်ကာတားပြီးဆက်ပြောသည်။

" ပိုက်ဆံကုန်အောင်သောက်ပစ်မယ်ပြီးတော့ ရန်နိုင်က ဒါမျိုးနောက်မလုပ်တော့ပါဘူးလို့ ငါတို့နှစ်ယောက်ကို ကတိပေးရမယ် ရန်နိုင် ကတိပေးရင် သံဒိုင်ကလည်းကျေနပ်လိုက တော့ကွာ အချင်းချင်းတွေပဲဟာ………ဟုတ်တယ်ဟုတ်"

" အေးကွာ!ငါ ကတိပေးတယ် နောက်ဒီပုံစံ နဲ့ မင်းတို့အတွက်မရှာတော့ဘူး ငါကျွေးနိုင်ကျွေးမယ် မကျွေးနိုင်ရင် သံဒိုင်ကျွေးတာပဲ ငါစားမယ်"

ဟန်ပိုင်ပြောအပြီး ရန်နိုင်ကမဆိုင်းမတွပြောကြလာလိုက်တော့ သံဒိုင်လည်း…

" အေးကွာ ပြီးရော့ ဒါဆိုလည်း ချ !!"

ပြောလိုက်လေတော့သည်။သံဒိုင်ပြောအပြီးမှာပဲ ဟန်ပိုင်က စားပွဲထိုးတစ်ဦးလှမ်းခေါ်ပြီဘီယာနဲ့အမြည်း  မှာလိုက်လေတော့သည်။ဘီယာတွေအရင်ရောက်လာတော့ သုံးယောက်သား"ချီးယား"ပြိုင်တူအော်ပြီး တစ်ပြိုင်တည်း သောက်လိုက်ကြသည်။

" ဒီလိုပဲ ဖြစ်ရမှာပေါ့ နင်တို့ကလည်း ပိုက်ဆံတွေ ဆုတ်ဖြဲမီးရှို့မှာတဲ့ သမြောစရာ ဟုတ်တယ် ရှာရတာမလွယ်ဘူးလေ ဟယ်"

" အေးပါကွာ မိခြောက်ရ"

ရန်နိုင်က အရည်လေးတစ်ခွက်ဝင်လာတော့လျှာလေးသွက်လာပြီး ဟန်ပိုင့်ကို စ တော့သည်။

နောက်သုံးလေးခွက်လောက်ဝင်အပြီးမှာပဲသံဒိုင်တို့ သုံးယောက်သား တစ်ဦးနဲ့တစ်ဦးဘယ်လိုခင်ကြောင်းမင်ကြောင်းပြောဆိုကျရင်း ကျောင်းတုန်းကကိစ္စတွေ ပြောလိုက်ရပ်ကွက်ထဲက ဟာသတွေပြောလိုက်နဲ့တဟားဟား တဟီးဟီးရယ်ကာ ဇရက်မင်းစည်းစိမ်ခံစားနေကြလေတော့သည်။

သံဒိုင်တို့သူငယ်ချင်းသုံးယောက်သောက်ဝိုင်းကထတော့ ည ၁၁နာရီပင်ကျော်နေခဲ့ပြီ။ဘီယာဘယ်နှစ်လုံးကုန်မှန်းမသိတော့ပေ။ရန်နိုင့်ပိုက်ဆံနဲ့မလောက်လို့ပင် သံဒိုင်အိတ်ထဲကအနည်းငယ်စိုက်ထုတ်ရှင်းရသေးသည်။

ပြန်လာတဲ့လမ်းတစ်လျှောက်လုံးလည်း ဘယ်လိုချစ်ကြောင်းခင်ကြောင်း တစ်တွတ် တွတ်ပြောကြရင်း ရန်နိုင့်ကို သံဒိုင်တို့အရင် လိုက်ပို့ပေးခဲ့သည်။

သံဒိုင်က သိပ်နောက်ကျလွန်းလို့ အိမ်ပြန်မအိပ်တော့ပဲ ဟန်ပိုင်တို့အိမ်မှာပဲ ဟန်ပိုင်နဲ့အတူ အိပ်တော့မည်ဟု ဆုံးဖြတ်လိုက်တော့သည်။အရင်လည်း ဒီလိုပဲ အိပ်ခဲ့ဖူးတာမို့ဖေဖေနဲ့မေမေ စိတ်ပူမည်မဟုတ်လို့ သံဒိုင်တွေးနေတုန်း  ဟန်ပိုင်က……

" ငါ နင်တို့နှစ်ယောက်ကို စောက်ရမ်းချစ်တာနော် သံဒိုင် အဲဒါတော့ နင်ယုံ" လို့ပြောတော့သံဒိုင် တဟားဟားရယ်မိရတော့သည်။ 

ဒီနေ့ည ဒီစကားတွေပဲပြောနေဖြစ်တာ အကြိမ်ပေါင်းမရေတွက်နိုင်တော့ပေ။ဒါပေမဲ့ သံဒိုင်လည်းမူးယစ်ရီဝေနေတာမို့ရယ်ပြီးကာမှ……

" ယုံပါတယ်ကွာ ပိုင်ကြီးရ"လို့ထောက်ခံပေးရသေးသည်။

သံဒိုင်နဲ့ဟန်ပိုင် အိမ်ကိုရောက်တော့ 'မ'ကအိပ်နှင့်နေပြီထင်သည်။တစ်အိမ်လုံးမှောင်နေပြီး ဟန်ပိုင်နေတဲ့အခန်းပဲ မီးထွန်းထားလေသည်။နှစ်ယောက်သား ကုတ်ချောင်းချောင်းနဲ့ အသာလေးအသံမကြားအောင်အခန်းဆီလာတော့ ဧည့်ခန်းထဲက ကုလားထိုင်ခုံတစ်လုံး သံဒိုင်ဝင်တိုက်မိသေးသည်။ဒုန်း ဒိုင်း မြည်သွားတာတော့ သံဒိုင်လည်းမတတ်နိုင်ပေ။

'မ'အခန်းဆီမှ ချောင်းဟန့်သံနဲ့ အသံပေးတော့ ဟန်ပိုင်က…

" မ ပိုင်တို့ရောက်ပြီနော် အိပ်တော့မယ်"လို့အသိပေးပြီး နှစ်ယောက်သား အိပ်ခန်းထဲဝင်ခဲ့လိုက်တော့သည်။

နှစ်ယောက်သားအိပ်ရာပေါ်ရောက်တော့ဟန်ပိုင်က…

" သံဒိုင် ငါ နင့်ကို ခင်လည်းခင်တယ်… ချစ်လည်း သိပ်ချစ်တယ် ဟာ သိလား"လို့လေသံလေးနဲ့ ပြောပြီး သံဒိုင့်ပါးကို ရွှတ်ကနဲနမ်းလာတော့သည်။

" အေးပါကွာငါလည်းမင့်ကိုချစ်တယ်ခင်တယ် အိပ်မယ်ကွာ မူးလည်းတအားမူးနေပြီ"

" ငါကမှ ပိုချစ်တာပါ ဟာ"

" --------------"

" ချစ်တာ သံဒိုင်ရ ချစ်တာ"

" --------------"

ချစ်တယ် ချစ်တာ ဆိုတာ ဟန်ပိုင်တတွတ်တွတ်ပြောနေတာ သံဒိုင်ကြားရင်း မူးမူးနဲ့အိပ်ပျော်သွားလေတော့သည်။

သံဒိုင် တစ်ရေးနိုးလာတော့ တန်ဆာချောင်းကို တစ်ယောက်ယောက်ပွတ်ဆွပေးနေတာထိတွေ့မှုကြောင့် သိလိုက်သည်။'မ'တို့အိမ်မှာအိပ်တာမို့ 'မ'များ လာပွတ်ပေးတာထင်ပြီးပျော်သွားသည်။

ပွတ်ဆွပေးနေတဲ့လက်က သံဒိုင့်ကောင်ကြီးထောင်လာတော့ ဂွင်းပါတိုက်ပေးလာပြန်သည်။သံဒိုင်လည်း အိပ်ချင်မူးတူးဖြစ်နေပေမဲ့လီးကိုလာဆွ ဂွင်းတိုက်ပေးလာတော့ပိုပြီးထောင်သထက်ထောင်လာတော့သည်။

ဂွင်းထုပေးနေတဲ့လက်ကို သံဒိုင်တစ်ချက်ကိုင်ကြည့်လိုက်မှ ဟန်ပိုင်လက်မှန်းသံဒိုင်သိသွားတော့သည်။သံဒိုင် မျက်လုံးတို့မဖွင့်နိုင်ပေမဲ့…

" ဟေ့ကောင် ဟန်ပိုင် လီးတော့လာမဆွစမ်းနဲ့ကွာ လီးက ဆွရင်တော့ တောင်တယ်နော်"

" အင်းးသိပါတယ်ကွာတောင်သထက်တောင်အောင် ထောင်သထက်ထောင်အောင် လုပ်ပေးနေတဲ့ ဟာပဲကွား အင်း အင်း"

" ပြောမရလည်းနေကွာ အိပ်ပြီ" သံဒိုင်ဟန်ပိုင့်လက်ကို လွှတ်လိုက်တော့ ဟန်ပိုင်က မြန်မြန်ကြီး ပိုဂွင်းထုပေးတော့သည်။

သံဒိုင် မှိန်းမောရီဝေစွာခံစားရင်း ခဏအကြာတန်ဆာချောင်းကလမ်းကျဉ်းကျဉ်းကိုမရမကအတင်းထိုးသွင်းလျှောက်မိနေလေတော့၏။

..........................................................................................................................

သံဒိုင် မျက်လုံးဖွင့်အိပ်ရာနိုးတော့ နေရောင်ကိုတောင်မြင်နေရတော့သည်။ဘေးကနေရှိုက်သံကြားလို့ ခေါင်းဘေးစောင်းပြီး ကြည့်လိုက်တော့ ဟန်ပိုင်ငိုနေတာ တွေ့ရသည်။ညက အဖြစ်အပျက်တွေကို သံဒိုက်ပြန်စဉ်းစားလိုက်ပြီးမှ…

" ရှက်မနေပါနဲ့ကွာ မင်းကလည်း!"

" ဟင်း မရှက်ပါဘူး! ငါ့က နင့်ကို ဒီလိုချည်း မပတ်သက်ဖူးလို့ တွေးထားခဲ့လို့ပါ"

" အေးပါ! ငိုမနေနဲ့တော့ကွာ ငါလည်း စိတ်မကောင်းပါဘူး "

သံဒိုင် ဟန်ပိုင့်ဘက်လှည့်ပြီး ခေါင်းကိုပွတ်ကာ ချော့လိုက်တော့သည်။ဟန်ပိုင်က ငိုနေတဲ့ မျက်နှာမှပြုံးလာပြီး…

" သံဒိုင်!"

" ပြော"

" နင့်ဟာက လူကသာစိတ်မကောင်းပါဘူး ပြောနေတာ အောက်ကကောင်ကထောင်လို့ပါလား"

" အာ! အိပ်ရာထမလို့ပါကွာ"

" နည်းနည်းစားလည်း စားတယ်ဖြစ်မယ် များများစားလည်း စားတယ်ဖြစ်မယ်"

" အဲတော့" လို့ သံဒိုင်စကားထောက်ပေးလိုက်တော့ဟန်ပိုင်က တစ်ဖက်သို့လှည့်ပေးပြန်တော့သည်။

သံဒိုင် ဟန်ပိုင်ကျောပြင်နားထိကပ်လိုပ်ပြီးထိုးသွင်းထည့်လိုက်ကာ သုံးလေးချက်မျှခါးဆတ်လှုပ်နေချိန်မှာ……

" ကဲ အရက်သမားနှစ်ယောက် မထကြသေးဘူးလား ဟင်"ဆိုတဲ့ 'မ'အသံနဲ့အတူ အခန်းထဲဝင်လာတဲ့ ခြေသံကို သံဒိုင်ကြားလိုက်တော့ လှုပ်ရှားမှုကို သံဒိုင်ရပ်ထားလိုက်ရသည်။

" နှစ်ယောက်သား သောက်သောက်စားစား တွေနဲ့နော် မပြောချင်ဘူး!နာရီလှမ်းကြည့် ကြဦး! 'မ'တောင် ထမင်းဟင်းချက်ပြီးရေချိုး ပြီးလို့ ဆိုင်သွားတော့မလို့"

'မ'က စကားပြောရင်း သံဒိုင်တို့နှစ်ယောက်အိပ်တဲ့ ခုတင်ခြေရင်းထိရောက်လာတော့သည်။နှစ်ကောင်သား ကိုယ်လုံးတီးတွေနဲ့ခြုံစောင်ခြုံအုပ်ထားလို့သာတော်တော့သည်။

" ထ ကြ တော့ ဆို "

သံဒိုင်တို့က မလှုပ်ရဲ။ကိုယ်ဒုက္ခနဲ့ကိုယ် ငြိမ်နေရသေးသည်။

" အံမယ် ဒီလောက်ပြောနေတာကို ငြိမ်နေ ကြတယ်   ကဲ!!"

'မ'က ပြောပြီးတာနဲ့ ခြေရင်းကနေမထင်မှတ်ပဲ သံဒိုင်တို့ခြုံထားတဲ့စောင်ကိုဆွဲခွာယူလိုက်ချိန် သံဒိုင်ကလည်း ဟန်ပိုင်နောက်ကျောပြင်မှာ ပူးကပ်ထားနေရာမှ လူကိုခွာ၍စောင်ကို ဇွတ်အတင်းပြန်ဆွဲယူလိုက်သည်။

'မ'က အရင်ဆွဲခဲ့သည့်အပြင် စောင်ကလည်းစောင်ပါးပါးလေးဖြစ်တာမို့ 'မ'လက်ထဲပဲ စောင်က အကုန်ပါသွားကာသံဒိုင့်ရဲ့ခြေကားယားကြီးနဲ့ ငေါတော့တော့ထောင်နေသောတန်ဆာချောင်းကြီးကို စအိုပေါက်ဆီမှ ဆွဲချွတ်ထုတ်ပြီး 'မ'ကို လှစ်ဟပြလိုက်သလို ဖြစ်သွားလေတော့သည်။အဖြစ်အပျက်တွေကလည်း ရုတ်တရက်မြန်ဆန်လွန်းသွားခဲ့ရသည်။

'မ'က သံဒိုင်တို့နှစ်ယောက်ပြုလုပ်နေပုံနဲ့ သံဒိုင့်ကောင်ကြီးကို…

                           သိ…

                                                                တွေ့…

                                                                                                မြင်…

လိုက်လေတော့ " ဟင် " လို့ ရေရွှတ်ပြီးသူမမျက်နှာကို တစ်ဖက်သို့လှည့်လိုက်ရှာပါတော့သည်။

.....................................................................................................................................................................

သံဒိုင် ကိုယ့်အိမ်ကိုထပြန်ပြေးလာပြီးနောက်ပိုင်း 'မ'တို့အိမ်ဘက်မရောက်ဖြစ်တော့ပေ။ဟန်ပိုင်နဲ့လည်းမတွေ့ဖြစ်။ဟန်ပိုင်ကလည်းသံဒိုင်နဲ့အလုပ်လုပ်တဲ့ပွဲရုံသို့လည်းမလာပေ။ တစ်ပတ်ကျော်လောက်ရှိပြီးအချ ိန်မှ 'မ'က သံဒိုင်တို့အိမ်ရောက်လာပြီး…

" ပိုင်ပိုင်တော့ ရန်ကုန်ထွက်သွားတယ် မောင်ငယ်"လို့လာပြောတော့ သံဒိုင်အံ့အားသင့်သွားရပြီး…

" ကျနော့်ကို ဘာမှပြောမသွားဘူး 'မ' "လို့ပြန်ပြောလိုက်မိသည်။

" အိမ်ကိုလာခဲ့ဦး မောင်ငယ်"လို့ 'မ'က ထပ်ပြောလာလိုက်တော့ သံဒိုင် "ဟုတ်"လို့သာဆိုလိုက်ရတော့သည်။

သံဒိုင် တစ်ယောက်တည်းရှိတဲ့ 'မ'အိမ်ကို အဝင်အထွက်ပြန်လုပ်မိပေမဲ့ 'မ'နဲ့ဟန်ပိုင်အကြောင်းတွေကိုတော့သိပ်မပြောဖြစ်တော့ပေ။ယာယီခဏမေ့ထားကြလိုက်သည်။'မ'ကို တစ်ယောက်တည်းထားပစ်ပြီးသွားရလောက်အောင်ဟန်ပိုင် ဘာတွေများဖြစ်သွားတာလဲဟု သံဒိုင် မေးချင်မိပါသေးသည်။

သံဒိုင် မနေနိုင်လွန်း၍ ဟန်ပိုင်ဘာကြောင့်ထွက်သွားတာလဲ 'မ'ကို မေးမိလိုက်တော့'မ'က ခပ်အေးအေးပင်

" သူ့အကြောင်းတွေရှိမှာပေါ့မောင်ငယ်ရယ် လောကကြီးမှာ ပြေးကြည့်မှ ဒီမောင်နှမနှစ်ယောက်ပဲရှိတော့တာ'မ'လည်းဘယ်ခွဲနေချင်ပါ့မလဲ ဒါပေသိ သူ့ဆန္ဒက ဒီလို သွားချင်တယ်ဆိုတော့လည်း 'မ'မတားရက်ပါဘူး သွားပေါ့"

လို့ ဖြေသည်။ ဒီလိုနဲ့ 'မ'နဲ့ သံဒိုင် နေ့ရက်တစ်ချို့ကိုဖြတ်သန်းလာအပြီး ရက်တစ်ရက်ရဲ့ ညနေခင်းတစ်ခုမှာ………

သံဒိုင် ပွဲရုံကပြန်လာပြီး 'မ'ဆီအဝင်မှာ 'မ'လည်းသူမဆိုင်ကပြန်လာပြီး အိမ်ပြန်ရောက်နေကာရေချိုးမလို့ထင်သည်။အခန်းထဲမှာလုံချည်ရင်လျားထားလျှက် သူမဆံပင်တွေကိုပင့်တင်စီးနေတာ သံဒိုင်တွေ့လိုက်ရတော့သည်။သံဒိုင် တံခါးပိတ်မထားတဲ့ 'မ'အခန်းပေါက်ကနေ  ခြောက်ကပ်ကပ်အသံကြီးဖြင့်'မ'လို့ ခေါ်မိလိုက်တော့ 'မ'လည်း ပုခုံးတစ်ချက် ဇက်ကနဲတုန်သွားကာ သံဒိုင့်ဘက်ကိုလှည့်ကြည့်လာပြီး…

" အော်! မောင်ငယ် ပွဲရုံကပြန်ခဲ့ပြီလား 'မ' လည်းခုနကပဲ ဆိုင်ကပြန်ရောက်လို့ အိုက် စပ်စပ်ရှိတာနဲ့ ရေချိုးမလို့လေ"

" ဟုတ် 'မ' " 

သံဒိုင် 'မ'ကိုသေသေချာချာ စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်နေမိရင်း "ဟုတ် မ"ဟုသာပြန်ပြောနိုင်တော့သည်။'မ'က သံဒိုင့်အကြည့်တွေကိုသိသည်ထင်ပါသည် မခို့တရို့လေးပြုံးကာသံဒိုင့်ကိုတစ်ဖန်ကျောပေးသွားပြန်သည်။သူမဆံပင်တွေကိုပဲ လည်ဂုတ်သားပေါ်တစ်ပင်မှမကျန်အောင် စုပင့်မြှောက်ကာ သူမခေါင်းထိပ်မှာ စုထုံးချည်နေလေသည်။

အိပ်ထောင်ကျခဲ့တဲ့ 'မ'တစ်ယောက်ဖြစ်သည့်အတွက် 'မ'ရဲ့ နို့နှစ်လုံးနဲ့ဖင်ကြီးက ယခင်ထက်ပင်ကြီးနေသည်ဟု သံဒိုင် ထင်သည်။ခပ်ပါးပါးလုံချည်ဟောင်းကို ရင်လျားထားသည့်မို့လည်း သေချာရှင်းလင်းစွာ သံဒိုင်မြင်နေရသည်။

စိတ်တွေကမောက်ကမဖြစ်ကာ ပေါင်ခြံကြားက ဒင်ကြီးထိုးထောင်ထွက်လာတာကို သံဒိုင် ဘယ်လိုမှမထိန်းနိုင်တော့ပေ။မိမိကိုနောက်ကျောပေးရပ်နေတဲ့ 'မ'ဆီ ဝင်လုံးပစ်ချင်စိတ်ပေါက်ကာ သံဒိုင် ခြေလှမ်းတို့ ပြင်လိုက်သေးသည်။ပြီးမှတစ်ခါအဲသလိုလုပ်တာကြီးကသူများအိမ်ပေါ်တက်ပြီး မကောင်းသေးပါဘူးလေဟုတွေးမိကာတံထွေးကိုသာ ဂွတ်ကနဲ မြိုချ လိုက်မိပြန်ပါသည်။

အသံတွေကတိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေလေတော့ သံဒိုင့်ရဲ့တံထွေးမူ ိချ လိုက်သံကြီးကို'မ'လည်း ကြားသိသွားပုံရပါသည်။'မ'ကတိုးညင်သာစွာနဲ့ "တဟင်းဟင်း"ရယ်ပြီး

" မောင်ငယ် ဘာဖြစ်နေတာတဲ့လဲ"ဟု မေးတော့ သံဒိုင်က

" မသိဘူး 'မ' "ဟု ဒုံးတိတိချည်း ဖြေချ လိုက်သည်။

'မ'က ဆံပင်တွေလည်းစီးပြီးသွားပြီမို့ တစ်လှမ်းခြင်းလျှောက်လာကာ သံဒိုင့်အနားရောက်တော့ သံဒိုင့်ကိုသေချာရပ်ကြည့်နေသေးသည်။သံဒိုင်လည်း'မ'ကို တစ်ကိုယ်လုံးခြုံ ကြည့်နေတဲ့ အကြည့်တွေကို နည်းနည်းမှမလျှော့။ဒီအတိုင်းပဲ ဆက်ကြည့်နေလိုက်၏။

'မ'က အဟုတ်ကိုတကယ့်ကို…… "ညို စို စို နဲ့  လှ တဲ့ သူ"…

အဖုအဖောင်း အရှိုက်အဟိုက်တွေကလည်းလုံချည်ပါးအောက်ကနေ ရုန်းထွက်တော့မဲ့ဟန်။ ခဏအကြာမှ 'မ'က လေသံလေးဖြင့်ပဲ "သိပ်ကြည့်မနေနဲ့ ဖယ်တော့ကွာ ရေချိုး တော့မယ်" လို့ပြောမှ သံဒိုင်လည်း ပြောစရာစကားရသွားကာ…"ဖယ်နိုင်ဘူး 'မ' ကျနော် ဒီအတိုင်းလေး ကြည့်နေချင်သေးတယ်"ဟု ပြောမိရတော့သည်။

" မကြည့်နဲ့"

" ကြည့်မှာဗျာ"

" မကြည့်နဲ့လို့"

" ကြည့်မှာဗျာလို့"

" မကြည့်နဲ့လို့ 'မ'ပြောနေတာလေကွာ"

" ကြည့်မှာလို့ ကျနော်ပြောနေတာလေဗျာ" သံဒိုင်နဲ့ 'မ'တစ်ယောက်တစ်ခွန်းပြောကြပြီးခေတ္တခဏ တိတ်ဆိတ်သွားပြန်သေးသည်။

ခဏသာတိတ်ဆိတ်ခြင်းကို 'မ'ကပဲစပြီး"ဘာလို့ကြည့်တာတဲ့လဲ" မေးလာတော့မှ

" ချစ်လို့ဗျ  ချစ်လို့"ဟုသံဒိုင်ကပါးစပ်ကလည်းပြောသလို လူက 'မ'အနားထိတိုးကပ်သွားလိုက်ကာ'မ'ကို ဇွတ်တရွတ်ကြီး ဆွဲပွေ့ဖက်လိုက်မိတော့သည်။

အိထွေးထွေးနဲ့ဖက်လို့သိပ်ကောင်းတဲ့'မ'ကိုသံဒိုင် လွတ်ထွက်သွားမှာစိုးရိမ်စိတ်များနဲ့အားမနာတမ်း တင်းတင်းကြီးဖက်ကာ

" ချစ်တာ 'မ'ရ ကျနော် 'မ'ကို သိပ်ချစ်တာ"

" ချစ်တာဗျ ချစ်တာ ချစ်တာ"

ဟု ပါးစပ်က သူရူးတစ်ယောက်လို တတွတ်တွတ်ပြောကာရင်ခွင်ထဲမှာ ခေါင်းငုံ့နေတဲ့ 'မ'ကို နမ်းပစ်လိုက်တော့သည်။

" အာကွာ မောင်ငယ် လွှတ်ကွာ ဘာမှန်းလဲ မသိဘူး ဇွတ်အတင်းကြီး"

" ချစ်လို့ပါ 'မ'ရဲ့"

" နေပါ! ဖယ်ကွာ ရေချိုးတော့မယ်"

" 'မ'ရော မောင်ငယ်လို့ခေါ်တဲ့ဒီကောင်လေး သံဒိုင်ကို မချစ်ဘူးလားဗျာ"

" ချစ်ပါဘူး ဘယ်ဖြစ်လို့ချစ်ရမှာလဲ"

" ဒီကောင်လေးကို နည်းနည်းတော့ချစ်ပါ 'မ'ရယ်နော်"

" လွှတ်ရင် ချစ်မယ်" လို့ 'မ'ပြောလာမှ သံဒိုင်ဖက်ထားခြင်းကို နည်းနည်းလေးဖြေလျှော့ပေးလိုက်တော့သည်။

လူခြင်းကလည်းနီးကပ်နေလွန်းတော့လည်းသံဒိုင့် ဒင်ကြီးက ထောင်မတ်လျှက် 'မ'ရဲ့ဗိုက်သားပေါ်သွားထောက်မိနေလျှက်ရှိတော့သည်။'မ'က သူမဗိုက်ပေါ်ထောက်မိနေတဲ့သံဒိုင့်ကောင်ကြီးကို ပုဆိုးပေါ်ကနေ အုပ်ကိုင်လိုက်ရင်းမှ…

" ပါးစပ်ကပြောတော့ သူ့ကိုယ်သူ ဒီကောင်လေးတဲ့ ဒါကြီးက ဒီလောက်ကြီးနေတာ ဒီကောင်လေးဖြစ်ပါတော့မလား ဒီကောင်ကြီးလို့ ပြောရမှာ ဟွန်း!"

" အာ 'မ'ကလဲ အသက်ငယ်လို့ဒီကောင်လေးလို့ ပြောမိတာပါ ဟီး ဟီး"လို့ စပ်ဖြီးဖြီးလုပ်ရင်း 'မ'ကို ဒုတိယာမိ နမ်းပစ်လိုက်တော့၏။

သံဒိုင် 'မ'ပါးပြင်ကို နမ်းလိုက်ပြီးသည်မှ 'မ'နှုတ်ခမ်းတွေပါ ဆွဲစုပ်နမ်းလိုက်ပြန်တော့သည်။နှုတ်ခမ်းခြင်းအနမ်းတို့ ခဏကြာပြီးသည်မှ သံဒိုင် အနမ်းတို့ကို ဖယ်ခွာလိုက်တော့'မ'က

" အား မောင်ငယ်ရယ် ဟင်းးး"လို့ ဆိုလာပြန်သေးတော့သည်။

သံဒိုင် 'မ'ကို ဖက်ထားရင်း နေရာနည်းနည်းရွှေ့လိုက်ကာ အခန်းတံခါးကို နောက်ပြန်လှမ်းကန် ပိတ်လိုက်သေးသည်။တံခါးပိတ်ပြီးမှ'မ'ရဲ့ပါးတွေရော နားတွေရောကို ကမူးရှု းတိုး နမ်းပစ်ပြန်သေးသည်။'မ'က သံဒိုင့်လီးကြီးကို လက်တစ်ဖက်ကကိုင်ထားပေးခြင်းဖြင့် မလွှတ်တော့ချေ ။

သံဒိုင် 'မ'ရဲ့ ရင်လျားထားတဲ့လုံချည်ပါးကိုဆွဲချွတ်ချလိုက်ပြီး လူခြင်းနည်းနည်းခွာလိုက်ကာ 'မ'ရဲ့ အလှတရားကိုရှု့စားလိုက်သေးသည်။ညိုစိုစိုအသားအရည်နဲ့ 'မ'ရဲ့နို့နှစ်လုံးကလည်း ငွားစွင့်စွင့်နဲ့ ဖွံ့ထွားလွန်းလှသည်။

" လှတယ် 'မ'ရယ်" လို့သံဒိုင်ပြောပြီး 'မ'ရဲ့ ညာဖက်က နို့တစ်လုံးအတင်းကုန်းစို့ပြစ်၏။

" အား ဟင်း မောင်ရယ်"

လို့ ငြီးငြူ သံလေးက သံဒိုင့်ကို အတင်းထပ်စို့ဖို့ တိုက်တွန်းသလိုဖြစ်လာတော့ သံဒိုင် ဖိစို့ လိုက်ပြီး လက်တစ်ဖက်နဲ့ 'မ'ရဲ့ ဘယ်ဘက်က နို့တစ်လုံးကိုပါ ဖိချေ ပွတ်လိုက်သည်။

'မ'ကလည်း သံဒိုင့်ခါးပေါ်ကပုဆိုးကို ဆွဲချွတ်ချ ပြီး သံဒိုင့်ကောင်ကြီးကိုပွတ်သပ်လာပြန်တော့သည်။သံဒိုင် 'မ'ကို ပွေ့ရင်းဖက်ရင်းနမ်းရင်းရှုံ့ရင်း'မ'အိပ်တဲ့ ခုတင်ဆီကို တရွှေ့ရွှေ့နဲ့ခေါ်သွားလိုက်တော့သည်။

ခုတင်နားရောက်မှ 'မ'ကို တစ်ဖန်ရင်ခွင်ထဲမှဆွဲထုတ်ယူကာ ရှေ့မှာနေစေလိုက်ပြီး 'မ'ဖင်မြောင်းကြား လီးထည့်ထားလိုက်သည်။ပြီးမှကပ်ညှောင့်လုပ်ရင်း လက်နှစ်ဖက်က 'မ'နို့နှစ်လုံးကို တစ်ဖက်တစ်လုံးကိုင်၍ဖိချေနှယ်ပွတ်ပေးလိုက်သည်။

" အား မောင်ရယ် စိတ်တွေထသထက်ထ အောင် လုပ်တတ်လိုက်တာချည်းနော်အင်း ဟင့် ဟင့်!"

" 'မ'လည်း စိတ်ပိုထရင် ကျနော်လည်းစိတ် ပိုကြွတယ်"

သံဒိုင်ပြောရင်းဖြင့် လက်တွေကိုမြန်သထက်မြန်မြန် လှုပ်ရှားပွတ်ချေလိုက်ပြီး ခါးကိုဆတ်ကော့လပ်ကော့ဖြင့် ပိုပိုညှောင့်ပေးဖြစ်ရတော့သည်။

" ဒါမျိုတွေ သိဖို့ ဘယ်သူသင်ပေးတာလဲ"

" သိပ်သင်ပေးစရာမလိုတဲ့ ယောက်ျားလေးတွေရဲ့ မွေးရာပါအသိပါ 'မ'ရယ်"

သံဒိုင် 'မ'ရဲ့နောက်ကနေ ညှောင့်ချင်သလို ညှောင့် နှယ်ချင်သလိုနှယ်ပြီးကာမှ 'မ'ကိုခုတင်ပေါ်သို့ ပက်လက်အိပ်စေလိုက်တော့သည်။'မ'ကလည်း အတွေ့အကြုံရှိပြီးသားအမျိုးသမီးဖြစ်တာမို့ ခုတင်ပေါ်အိပ်လိုက်ပြီဆိုကတည်းက ပေါင်နှစ်လုံးကို ကားပေးလာတော့သည်။

သံဒိုင် နေရာယူလိုက်ပြီးမှ 'မ'ရဲ့အရည်စိုနေတဲ့ အကွဲကြောင်းတစ်လျှောက် လက်တစ်ချောင်းနဲ့ စုန်ချည်ဆန်ချည်ပွတ်သပ်ပေးလိုက်သေး၏။'မ'က ခါးတို့တစ်ချက်အတွန့်မှာမှခေါင်းကြီးငုံ့လိုက်ကာ အစေ့ကို ပြွတ်ကနဲစုပ်ပေးလိုက်ပြန်၏။လျက်ခြင်းမဟုတ် အစေ့ကိုတစ်ချက် စုပ်ပေးခြင်းသာ။'မ'ပစ္စည်းကအမွေးတို့ မဲနက်ရှုပ်ယှက်ခပ်နေအောင် မပေါက်ပေ။စောက်မွေးပါးပါးတို့ ပါသည်ဆိုရုံမျှသာ။

သံဒိုင် ဒူးထောက်နေရာယူထားခြင်းမှရှေ့ကိုတိုးလိုက်၍  ဒင်ကြီးကိုကိုင်ကာ 'မ'ပစ္စည်းထဲကောက်တည့်ထည့်လိုက်တော့ 'မ'ကလည်းခါးလေးနွဲ့စောင်းပေးပြီး ဝင်လမ်းဖြောင့်အောင်ကူညီရှာပါသေးသည်။

" ဇိကနဲ"စီးစီပိုင်ပိုင် တစ်ချောင်းလုံးတိုးဝင်သွားပြီးနောက်မှာတော့ သံဒိုင် အသေရုန်းသည်။အသေကျုံးတော့သည်။

" အင်း အင်း 'မ'"နဲ့ ပါးစပ်ကအသံထွက်ရင်းသံဒိုင် ကြိတ်ပြစ်သည်။

" ဖြေးဖြေး မောင်ရယ် အား အား အာ"

'မ'တားသော်ငြား သံဒိုင်က ဆောင့်ချက်ကို မရပ်။ပထမဆုံးအကြိမ် 'မ'ကို လိုးပေးရခြင်းမို့ လိုးကောင်းကောင်းနဲ့ စွတ်လိုးပြစ်တော့သည်။'မ'ပြီးမှာတွေ အတူပြီးချင်တာတွေခေါင်းထဲမှာမရှိတော့။ကောင်းတာကလည်းအီစိမ့်နေအောင်ကောင်းလွန်းသည်။သံဒိုင်ဇွတ်အတင်း ဆောင့်ချ လုပ်ပြစ်တော့ ပြီးချင်စိတ်ကို မထိန်းနိုင်တော့ပဲ သုတ်ရည်ပူတွေ'မ'ပစ္စည်းထဲ တလဟောပန်းထုတ်ပြီးသွားလေတော့သည်။

" တဟောဟော"မောနေရင်း 'မ'ရင်ခွင်ထက်ပေါ်ခေါင်းလဲ နားနေလိုက်သေးသည်။သုတ်ရည်ထွက်ပြီးသည့် တန်ဆာချောင်းတို့ထုံးစံအတိုင်း ပျော့ခွေသွားကာ 'မ'ပစ္စည်းထဲမှကျွတ်ထွက်လာပါတော့သည်။

'မ'က သံဒိုင့်အမောပြေလောက်မှ သံဒိုင့်ကိုဖယ်ကာ လဲအိပ်နေရာမှထပြီး သူမလုံချည်ကို အရင်သွားယူလိုက်သည်။ပြီးမှ သံဒိုင့်ကောင်ကြီးကိုအရင်သုတ်ပေးပြီး သူမပစ္စည်းကို ပေါင်ကိုကွလျှက် သုတ်တော့သည်။

" ဒီကောင်လေးနော် တော်တော်ဆိုးတယ် ဇွတ်တက်လုပ်တယ် ဟွင်း"

လို့ ရယ်ကျဲကျဲနဲ့ ပြောလာတော့ သံဒိုင်လည်းပြုံးကာ လက်နှစ်ဖက်ကိုယှက်၍ ခေါင်းအောက်ထားလိုက်ကာ 'မ'ကိုမကြည့် မျက်နှာကျက်ကိုကြည့်ရင်းမှ ……

" ခုနကတော့ 'မ'ပဲ ဒီကောင်လေးမဟုတ်ဘူး ဒီကောင်ကြီးဆို အဲတော့ ဒီကောင်ကြီးလို့ပဲ ခေါ်ပေါ့"  

လို့ပြန်ပြောလိုက်သည်။

'မ'က သူမပစ္စည်းကိုသုတ်ပြီးသည်နှင့် အဲဒီလုံချည်ပါးနဲ့ပဲ ပြန်ရင်လျားလိုက်ကာ…

" ဟုတ်ပါပြီ ဒီကောင်ကြီးရယ် ထတော့" လို့ပြောရင်း သံဒိုင့်လဲနေရာခုတင်ဆီသို့ပြန်ကပ်လာပြီး…

" ဒီမှာရေချိုးမှာဆိုလည်းချိုး အိမ်ပြန်ချိုးမှာဆိုလည်း ချိုးတော့ ညကျပြန်လာခဲ့ဦး မောင် ရယ် 'မ'နေချင်သေးတယ်"လို့ ဆိုလာတော့

သံဒိုင် ခေါင်းအောက်ကလက်ယှက်နှစ်ခုကိုဖြေပြီး 'မ'မျက်နှာဆီကို လက်လှမ်းလိုက်၏။'မ'က သူမမျက်နှာကို ငုံ့ပေးလာတော့ ဖမ်းပြီးမွှေးမွှေးပေးလိုက်သည်။

'မ'ရဲ့လက်က သံဒိုင့်ကောင်ကြီးဆီလှမ်းကိုင်လိုက်တော့ လူငယ်ပီပီတစ်ချီပြီးထားပေမဲ့စက်ကန်းတိုင်းအတွက် ရယ်ဒီဖြစ်နေပြန်ပါပြီ

" အယ်!ကြည့်စမ်း ပြန်ထောင်နေလိုက်တာ"

" ဟုတ် 'မ'တစ်ချက် စုပ်ပေးဦး"

" ညမှ အေးအေးဆေးဆေး အားရပါးရ ထပ်လုပ်ရအောင် မောင်"

" ညအတွက်ပျိုးထားလိုက်မယ်လေ ခဏ စုပ်ပေးပါ 'မ'ရယ်"

" သိပ်တတ်တယ်" 

ဟု 'မ'က ပြောပြီး သံဒိုင်ပုဆိုးနဲ့ပြန်ဖုံးထားတဲ့ ဒင်ကြီးကို ပုဆိုးကို ဖယ်ခွာပြီး စွတ် စွတ် မြည်အောင် စုပ်ပြန်လေတော့သည်။

တော်တော်လေးကြာအောင် 'မ'ကစုပ်ပေးပြီးမှ သူမပါးစပ်ကနေ သံဒိုင့်ကောင်ကြီးကိုပလွတ်ကနဲ ချွတ်လိုက်ပြီး…

" ရေချိုးတော့ကွယ် ညမှ"လို့ပြောတော့

သံဒိုင် ခေါင်းညိမ့်ပြကာ လက်ဖျောက်တစ်ချက်တီးလိုက်ပြီး…

" ဒီညတော့ အသဲကတောင်းတဲ့  ပွဲကြီးပွဲကောင်းပဲ 'မ'ရေ"

လို့ ပြောလိုက်ပြီး အိပ်နေရာမှ ထလိုက်လေတော့သည်။သံဒိုင် အိမ်ကိုပြန်ပြီးလုပ်စရာရှိတာလေးတွေလုပ်ပေးပြီးမှ ရေမိုးချိုးထမင်းစားလိုက်သည်။ထမင်းစားပြီးမှမိသားစုသုံးယောက်ဆုံဖြစ်ရင်းသံဒိုင် မိဘနှစ်ပါးဆီအသိပေးခွင့်တောင်းလိုက်တော့သည်။

" ဖေဖေနဲ့မေမေ ကျနော် 'မ'ကို လက်ထပ်ယူချင်ပါတယ် ခင်ဗျာ" 

သံဒိုင်ပြောတာကြားတော့ မိဘနှစ်ပါးလုံးက အနေအေးသူများပီပီ ခေါင်းကိုသာညိမ့်ပြပြီး

" သား သေချာစဉ်းစားဆုံးဖြတ်ပြီးပြီလားကွ"

" ဟုတ်!ဖေဖေ ငယ်ငယ်ကတည်းက ကြီးလာရင်ကျနော်'မ'ကိုပဲ လက်ထပ်မယ်လို့ စဉ်းစားခဲ့တာပါ…ဖူးစာကခဏသာနောက်ပြောင်ကျီစယ်သွားလို့ နောက်ကျသွားရတာပါ"

" အေး!ကောင်းပါတယ်ကွာ မင်းဖေနဲ့မေကတော့ ဘာမှပြောစရာမရှိပါဘူး 'မ'ဆိုတာလည်း ကိုယ့်သမီးလိုပဲလေ"

" ဟုတ်ကဲ့ပါ ဖေဖေ…'မ' တစ်ခုလပ်ဖြစ်လို့ ဘာညာ ငြင်းမှာ သဘောမကျ မှာသာ ကျနော် စိုးရိမ်မိတာပါ"

" သယ်!ဒါတော့ မရှိပေါင်ကွာ…ငါ့သား သဘောကျဖို့ပဲ လိုပါတယ် ဟုတ်တယ်မလားမေကြီးရေ"

" ဟုတ်ပါတယ်တော် လူလေးသဘောပါ"

" ဖေဖေတို့ခေတ်ကတော့ မိန်းမအပျိုစင် မရရင်ပဲ အဲဒီယောက်ျားက လူစွမ်းလူစ မရှိသလိုပဲကွ…ပြောကြတာပြောပါတယ်ဒါကြောင့်  ဖေဖေက မေမေအပျိုစင်ကိုရအောင်ယူခဲ့ တာလားလို့တော့ ဖေဖေ့ကိုမမေးနဲ့နော်…ဖေဖေနဲ့မင်းအမေက ငယ်သံယောဇဉ်နဲ့ချစ်လာပြီး လပ်ထပ်ကြရတာကွ ဖေဖေတို့အကြောင်းကြောင်းကြောင့်လူပျိုအပျို လက်ထပ်ဆုံစည်းခွင့်ရခဲ့တာပေါ့ သားရယ်……

ဖေဖေပြောချင်တာကအပျိုလူပျိုမဟုတ်ပဲလက်ထပ်ဆုံစည်းကြလို့ ဘဝရဲ့နေ့စဉ်ဖြတ်သန်းမှုတွေ အဆင်ပြေနေဖို့သာ အရေးကြီးဆုံးလို့ပြောချင်တာပါ…

ကိုယ်က လူပျိုသူကလည်းအပျိုလက်ထပ်ကြပြီး အဆင်မပြေနေတဲ့သူတွေလည်း ဒုနဲ့ဒေး မဟုတ်လား သား…လင်သေမုဆိုးမနဲ့ မယားသေမုဆိုးဖိုတို့ တွေ့ဆုံကြပြီးဘဝသစ်တစ်ခုစကာ အဆင်ပြေနေတဲ့သူတွေလည်းအများကြီးပါ အဲ့ ပိုပြီးအဆင်မပြေဖြစ်သွားရတဲ့ စုံတွဲလည်းရှိမှာပေါ့…အဓိက ကတော့ ကြုံတွေလာမဲ့ အခက်အခဲ ပြဿနာတွေကို လက်တွဲပြီးဘယ်လိုရင်ဆိုင်ဖြတ်သန်းမလဲဆိုတာသာ အရေးကြီးဆုံးပါပျိုတာအိုတာက အရေးမကြီးဘူး…

မိမိသဘောမိမိဆောင်တာပဲ ဘဝကိုစိတ်ကြိုက်ဖန်တီးပြစ်စမ်းကွာ…ကြိုးစားရမှာတော့မိမိတာဝန်ပဲလေ ရလဒ်မကောင်းခဲ့ရင်လည်းမိမိပဲ ခံရမှာမဟုတ်လား"

" ဟုတ်ကဲ့ပါ ဖေဖေ"

မိဘနှစ်ပါးက ကျေကျေနပ်နပ်ခွင့်ပြုပေးတော့လည်း သံဒိုင် အပျော်ကြီးပျော်ခဲ့ရပါသည်။သံဒိုင် လူကြီးတွေနဲ့တိုင်ပင်ဆွေးနွေးစကားပြောပြီးမှာမှ 'မ'အိမ်ကိုထွက်ခဲ့လိုက်တော့သည်။

.............................................................................................

'မ'အိမ်ရောက်တော့'မ'က အဆင်သင့်စောင့်နေရှာသည်။သံဒိုင်'မ'မျက်နှာကိုကြည့်လိုက်တော့ သနပ်ခါး လိမ်းမထားပေ။ဒီအတိုင်းမျက်နှာပြောင်နဲ့။မိမိအမှန်တကယ်ချစ်တဲ့သူမို့ ဘယ်လိုပဲပဲဖြစ်ဖြစ်မျက်စိထဲမှာလှနေချစ်နေမိရတော့သည်။

'မ'အလှကအသားညိုစိမ့်စိမ့်နဲ့တကယ်အကြည့်ခံပြီး လှပါသည်။ယောက်ျားထုအများသတ်မှတ်ကျတဲ့ သူမ  မြင်ရင်ကိုမနေထိုင်မထိုင်နိုင် တောင်တက်လာပြီး လုပ်ချင်ရပါသည်လောက်ကြီးလည်း 'မ'က မဖြစ်ပါ။သိပ်ကြီးလည်း ဆက်စီတော့မဟုတ်ပေ။ဒါမဲ့ငယ်သံဒိုင်အတွက်တော့ 'မ'က စွဲဆောင်နိုင်လွန်းသည်။

တစ်ချို့အမျိုးသားထုက ဖြူ ဖြူ ကျစ်ကျစ်သေးသွယ်သွယ်အရိုးငေါ့ငေါ့များကို ဖီးလာတာမျိုးလည်းရှိကောင်းရှိပါလိမ့်မည်။ငယ်သံဒိုင်ကတော့သေးကျစ်ကျစ်တွေမကြိုက်…ဖြူ သည် မဲသည်ထက် ခပ်ပြည့်ပြည့်တောင့်တောင့်ခန္ဓာပိုင်ရှင်များကို ပိုနှစ်သက်မိသည်။မိမိနှစ်သက်သူကိုသာ တစ်ဘဝလုံးစာလက်တွဲပြီး လက်ထပ်ယူချင်သည်။

" 'မ'နဲ့လက်ထပ်ဖို့ကိစ္စ အိမ်ကလူကြီးတွေနဲ့ စကားပြောနေတာ 'မ'ရ"

" အို!နေ့ခင်းက ဖြစ်ခဲ့တာကြောင့်ဆိုရင်တော့ မလိုဘူးနော် မောင်ငယ်… 'မ'ကလေ……"

" တော်တော့ 'မ'!! 'မ'ပြောမဲ့စကားတွေကကျနော့်ကိုစော်ကားသလိုတွေ ဖြစ်တော့မှာ ဒီမယ်'မ'! 'မ'သိအောင် တစ်ခုပြောပြထားဦးမယ်…ငယ်သံဒိုင်ဆိုတဲ့ကောင်ကစောက်ပတ်တစ်ခု အချိုအချောင်ရပြီဆိုပြီး ဘယ်တော့မှလိုးမဲ့ကောင် မဟုတ်ဘူးဆိုတာ သိထား"

" အို!!ပြောတာကြီးက ကြမ်းလိုက်တာ"

" စကားလုံးတွေ နုနေရင်အဓိပ္ပာယ်ကလိုရာ မရောက်ဖြစ်နေမှာစိုးလို့ ခပ်ကြမ်းကြမ်းပြောတာပါ 'မ'…'မ'ကို ကျနော်ချစ်တယ်ချစ်တော့ လိုးမိသွားတယ်"

" ဒါဆိုမောင်ငယ်က 'မ'ကို လုပ်ချင်လို့ချစ်တာလား"

" လိုးချင်လို့ချစ်တာမဟုတ်ဘူး ချစ်လို့လိုးချင် တာ လိုးမိတာ ဆက်လိုးချင်နေတာ"

သံဒိုင်ရုပ်တည်ကြီးနဲ့ ခပ်ကြမ်းကြမ်းပဲပြောမိနေတော့သည်။

"ချစ်ပြီးမလုပ်ချင်တဲ့သူမလုပ်တဲ့သူတွေလည်းရှိပါတယ်နော်"

"ရှိမှာပေါ့ ဒါမဲ့ ရာခိုင်နှုန်း နည်းမှာပါ သဘာဝ ကို တော်တော်တန်တန်လူက လွန်ဆန်ဖို့ သိပ်ခက်ပါတယ်"

" 'မ'ကို လုပ်မိလို့လက်ထပ်ယူပါတယ်မဖြစ်စေချင်လို့ 'မ'က မောင်ငယ့်ကိုပြောနေတာပါကွယ်"

"သိတယ် အဲလိုပြောချင်နေတာ ပြောမှာဆို တာသိလို့ ဆက်မပြောပါနဲ့လို့ 'မ'ကိုတားနေ တာပေါ့…ဒီလောက်တားနေတာကိုပြောဖြစ် အောင်ပြောလာနေသေးတယ် 'မ'ရယ်"

" အင်းပါကွယ်"

" 'မ' "

" ရှင်! အယ်! ဟင်  ခစ်ခစ်"

'မ'က သံဒိုင်ခေါ်တာကို "ရှင်"လို့ထူးပြီးမှ"ဟင်"လို့ ပြောင်းထူးလိုက်သေးသည်။ပြီးမှသူမပါသူ ရှက်သွားပုံရပါသည် တခစ်ခစ်ရယ်နေသေးတော့သည်။သံဒိုင့်တို့ဘက်ဓလေ့ကအမျိုးသမီးများမှာ သူမတို့အောက်အသက်ငယ်သူများက ခေါ်လျှင် "ဟင်"လို့ပဲထူးတတ်ပြီး သူမတို့ထက် အသက်ကြီးသူ သို့မဟုတ်အသက်ငယ်ပေမဲ့ သူမတို့လင်ယောက်ျားဖြစ်သူများက ခေါ်လျှင်သာ "ရှင်"လို့ထူးတတ်တာမျိုးဖြစ်သည်။သံဒိုင်လည်း 'မ'ထူးတာလေးကို သဘောကျသွားပြီးမှ 'မ'ကို ဖက်လိုက်ကာ မွှေးမွှေးပေးလိုက်ပြီး…

" သိပ်ချစ်တယ် 'မ'! အများကြီးချစ်တယ် 'မ'! အဲဒါကြောင့် ဒီည သိပ်လိုးမယ် အများကြီး လိုးမယ် 'မ'ရေ"

" အာကွာ!အဲဒါမျိုး သိပ်ပြောချင်နေတာပေါ့"

" ဟုတ်တယ်'မ' ကျနော်သိပ်ပြောချင်နေတယ်'မ'ပြောတာလည်းနားထောင်ချင်သေးတယ်"

" ဟုတ်ပါပြီ 'မ'တို့ အိမ်ရဲ့ဗိုလ်ချု ပ်ကြီးရယ်"

လို့ပြောပြီး 'မ'က သံဒိုင့်ရင်ခွင်ထဲကနေ ရုန်းထွက်ကာ အိမ်တံခါးများကို လိုက်ပိတ်နေတော့သည်။သံဒိုင်လည်း သူ့ကို 'မ'က ဘာကြောင့် ဗိုလ်ချုပ်ကြီးလို့ ခေါ်တာလဲဆိုတာစဉ်းစားရင်း တံခါးတွေလိုက်ကူပိတ်ပေးလိုက်သည်။

နှစ်ဦးသား 'မ'အခန်းထဲရောက်ကျတော့ အဝတ်အစားလို့ တစ်စိုးတစ်စီမျှ မကပ်ကျတော့ပဲ ကိုယ်တုံးလုံးများဖြင့်သာ နမ်းခြင်းရှုံ့ခြင်း စုပ်ခြင်း မှုတ်ခြင်းများနှင့်သာ တစ်ဦးနဲ့တစ်ဦး အပြန်အလှန်ပြုမူနေမိတော့သည်။

'မ'က သံဒိုင့်ကောင်ကြီးကိုကိုင်ပြီး တဖတ်ဖတ်မြည်အောင် ဂွင်းဆောင့်ပေးနေရင်းသူမမျက်လုံးတွေ အရောင်တောက်ပနေတာသံဒိုင်တွေ့ရသည်။စုပ်လိုက်ပြီဆိုလျှင်လည်း အမှန်အကန်အနက်ရှိုင်းဆုံး ထည့်သွင်းစုပ်ပေးလေတော့သည်။

'မ'ရဲ့ အပြုအမူကို သံဒိုင်ကြည့်မိရင်း သူ့ကို "စားဘဲကြီး ကိုကျော်လေး"ပြောပြတာ သတိရမိသေးသည်။

" မောင်ငယ်ရေ ခပ်အေးအေးနေတဲ့မိန်းမတွေ နှာကြွလို့ထန်ပြီဆိုရင်တော့စပ်ဆလူးမတွေ လိုက်မမှီဘူးဟေ့ လိုးဆော်ရပြီဆိုရင်လည်း ဒင်းပြည့်ကျပ်ပြည့်လိုးဆော်မှ အားရကျေနပ်တတ်တာမျိုးကွ"

သံဒိုင်က

" ပုံသေနည်းတော့ မဟုတ်လောက်ပါဘူးဗျာ ခင်ဗျားပြောသလိုဆို ခပ်အေးအေးနေတတ်တဲ့မိန်းမတိုင်း နှာကြွရင်ထန်ချက်ကကြောက်ဖို့ကောင်းတာမျိုးလား"

ပြန်မေးမိတော့

" အာ!ငပိန်းကလည်း ခပ်အေးအေးနေတဲ့ မိန်းမတိုင်းတော့ ဘယ်ဟုတ်မလဲကွ တော်တော်များများ ငါပြောသလိုပါဆို"

" မယုံဘူးဗျာ" 

" ပြောမယုံ ကြုံဖူးရင်သိလိမ့်မယ်ကွ"

သံဒိုင်တကယ်ကြုံတော့တကယ်သိရပါတော့သည်။'မ'ရဲ့စုပ်ချက်တွေကကြောက်လောက်သည်။

" 'မ'ရဲ့မေမေစုပ်ပေးခဲ့တဲ့လီး 'မ'ရဲ့ မောင်ကို ဖင်လုပ်ခဲ့တဲ့လီး!သည်လီးကြီးက ဆက်ပြီး 'မ'ကို လိုးဦးမှာပါလားနော် အွင်း အွင်း ပြွတ် ပြွတ် ပလပ် ပလပ် စွတ် စွတ်"

'မ'ကပြောလည်းပြော စုပ်လည်းစုပ် ပြောစုပ်ချည်းလုပ်လာတာကို သံဒိုင် အံ့သြမိရသည်။'မ'က အကုန်သိနှင့်နေတော့သည်။

" ပြော မောင်! ပြောစမ်းပါဦး ဒေါ်မျိုးးပပလှိုင် နဲ့ သူ့သမီး 'မ'တို့ မောင့်လီးကိုစုပ်ပေးတာ ဘယ်သူပိုကောင်းလဲ ဘယ်သူပိုစုပ်တတ်ပါ သတဲ့လဲ… အင်း အင်း ပလွတ် ပလွတ် စွတ် စွတ်"

'မ'က မေးလည်းမေး စုပ်လည်းစုပ် မေးစုပ် ချည်းထပ်လုပ်ချလာပြန်သည်။

" အင်း အဲ ဒါတော့ မတူဘူးပေါ့ 'မ'ရယ် အား ရှီး ရှီး ကျွတ် ကျွတ်"

" ဘယ်လိုမတူတာလဲ ဒီက'မ'က ပိုစုပ်တတ် တာမဟုတ်ဘူးလား မောင်! မေမေက 'မ'လို ဒီလိုတွေ ဒီလိုတွေစုပ်တတ်လို့လား…" 

ပလပ် ပလပ် ပလွတ် စွတ် စွတ် စွတ်

'မ'က သံဒိုင့်ဖင်စအိုကိုပါ လျှာနဲ့ ပလပ်ပလပ်မြည်အောင်လှမ်းလျက်လိုက်ပြီးမှ ဂွေးဥနှစ်လုံးကို ပလွတ်ကနဲ ပါးစပ်ထဲထည့်ကာစွတ်စွတ်မြည်အောင် စုပ်ပြန်လေတော့သည်။

ဂွေးဥကိုစုပ်ပေးပြီးတစ်ဖန် တစ်ချောင်းလုံးကိုလျှာနဲ့ ဝှိုက်ကစားပေးပြီး သံဒိုင့်ဖင်စအိုပေါက်နဲ့ ဂွေးဥကြားက နေရာလွတ်ကို သူမလက်ခလယ်နဲ့ အတင်းဖိဖိပြီးမှ လီးကိုစုပ်သည်။

သူမက နေရာလွတ်ကို ဖိလေ သံဒိုင့်လတန်ချောင်းက ပိုရှည်ထွက်လာသလို ဖြစ်လာသည်။သံဒိုင်က စိုးရိမ်တာတစ်ခုတော့ဖြစ်မိသည်။'မ'က နှာတွေကြွ စိတ်တွေထန်လွန်းပြီး မိမိစအိုပေါက်ထဲ လက်ချောင်းထည့်လာမှာကိုပင်။သူများတွေအပေါက်သာကိုယ်ကထည့်ချင်မိပေမဲ့ ကိုယ့်အပေါက်တော့ အထိမခံနိုင်။အတ္တကြီးတယ်ပြောပြော ဘယ်လိုလိုပဲပြောပြော ပြောချင်သူကြိုက်သလိုပြောကြစေ။သံဒိုင်စိုးရိမ်သလို 'မ'က မလုပ်ခဲ့ပဲ စုပ်ပေးခြင်းကို ခဏရပ်ကာ အမောဖြေလိုက်ပြီးမှ

" ပြောတော့ မောင် ဘယ်သူပိုကောင်းလဲ"

ထပ်မေးလာပြန်တော့

" 'မ'ပိုကောင်းတယ် 'မ'ရေ"

လို့ သံဒိုင်ဖြေပေးလိုက်တော့သည်။

သံဒိုင်လည်း 'မ'ရဲ့စုပ်ချက်တွေကြောင့် စိတ်တွေ ထန်သထက်ထန်လာကာ 'မ'ဆံပင်တွေကိုသာ စုကိုင်ပြီး 'မ'ရဲ့စုပ်ပေးနေတဲ့ပါးစပ်ကို အတင်းဖိလိုးချင်စိတ်ပေါက်သွားသေး၏။ပစ္စည်းကိုလုပ်ပေးမှပဲ'မ'တစ်ယောက်အာသာပြေနိုင်မည်မို့သာစိတ်ကိုထိန်းရင်း'မ'ကို ခုတင်ပေါ် လေးဖက်ကုန်းခိုင်းလိုက်တော့သည်။

'မ'က ပိုဇေရှင်ကျ သံဒိုင့်ထက်ပိုသည်။ခုတင်ပေါ်ကိုလက်ထောက်ပြီးမကုန်း။သူမနို့နှစ်လုံးနဲ့သူမရင်ခွင်သား သူမခေါင်းကို အိပ်ရာပေါ်ပြားကပ်ထားပြီး ဖင်ကြီးနဲ့ ဖောင်းကြွကြွသူမရဲ့အညိုရောင်ပစ္စည်းကြီးကို ခုံးခုံးထနေအောင် ကုန်းပေးသည်။

သံဒိုင်လည်း ဖင်ထောင်ကုန်းပေးနေတဲ့'မ'အနေအထားကိုကြည့်ကာ ခုတင်ပေါ်တက်ပြီး ကောက်ထည့်တွယ်မိရတော့သည်။သံဒိုင့်လတန်ချောင်းကလည်း တုတ်ရှည်ရှည်မို့ တစ်ဆုံးသွင်းပြီးသာ 'မ'ကို ဆောင့်ချလုပ်ပြစ်သည်။

" အား အီး အီး ကောင်းလှချည်လား မောင်ရယ်  အင်း ဟင်း ဟင်း မောင် ရေ အား"

သံဒိုင်ကခါးသန်တော့ဆောင့်ချက်ပြင်းသည်။သည်လို ဆောင့်ချက်အပြင်းစားတွေနဲ့မှ'မ'ခိုက်မည်ဆိုတာသိသည်။သိတော့လုပ်မိသည်။သံဒိုင်ဆောင့်ချက်အရှိန်တွေကို 'မ'တစ်ယောက် တအားအားတအီးအီးနဲ့ အရသာတွေ့နေတာကို သံဒိုင်မြင်လိုက်ရတော့သည်။

'မ'ရဲ့ဆန္ဒတွေတစ်ချို့ပြည့်သွားပြီလားမပြည့်လား သံဒိုင်သေချာအကဲမခပ်တတ်သေးပေမဲ့တစ်ညလုံးလုပ်မှာမို့ ပထမတစ်ချီနားတော့မည်ဟုသံဒိုင်ဆုံးဖြတ်လိုက်ကာအနေအထားလေးနည်းနည်းပြင်၍ အောက်က 'မ'ရဲ့ ဆံပင်တွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့လှမ်းစုဆွဲကာ ခေါင်းကိုဖိလုပ်လိုက် ဆံပင်ဆွဲလုပ်လိုက်နဲ့အားပါးတရသမရင်းသုတ်ရည်တွေပန်းထုတ်လိုက်ပါတော့သည်။

တစ်ချီပြီးသွားတော့ 'မ'က ပက်လက်လှန်နားနေသော သံဒိုင့်ရင်ခွင်ပေါ်ခေါင်းတင်ထားလျှက် သံဒိုင့်ကောင်ကြီးကိုအရည်တွေသုတ်ပေးပြီး ပွတ်သပ်ဆွကိုင်ပေးနေလေတော့သည်။

" အစကတော့'မ'ပဲ ကျနော်စကားပြောတာတွေ ကြမ်းလို့ဆို လိုးနေရင်းကျ 'မ'လည်း ပြောတယ်နော်"

" အွင်း မောင်!! 'မ'က လုပ်နေရင်း အဲလိုတစ် တစ်ခွခွတွေ ပြောလုပ်လိုက်ရမှ အားရတာ"

" ကျနော် လိုးတာရော ကောင်းရဲ့လား ကျေနပ်ရဲ့လား"

" ကောင်းတာပေါ့ မောင်ရယ်!ဒါမဲ့ 'မ'က သုံးလေးကြိမ်လောက်ပြီးမှ အားရတာမျိုးထပ် နေချင်သေးတယ်"

" နေမှာလေ 'မ'ရဲ့ ဒီည'မ'ကို တအားလိုးဦး မှာ စိတ်ချ !ပြီးတော့ ခုနက 'မ'ကျနော်ကို ပြောလိုက်တဲ့ တစ်အိမ်လုံးရဲ့ဗိုလ်ချုပ်ကြီးဆိုတာ ဘာပြောတာလဲ"

သံဒိုင့်အမေးစကားဆုံးတော့ 'မ'က တခစ်ခစ် ရယ်ပြီး…

" မေမေနဲ့လည်းမလွတ် မောင်နဲ့လည်းမလွတ် အဲဒီက'မ'နဲ့လည်းမလွတ် သိပ်အမြင်ကပ်လို့ တစ်အိမ်လုံးရဲ့ ဗိုလ်ချု ပ်ကြီးလို့ ခေါ်တာကွာ"'မ'အဖြေကြားရမှသံဒိုင်ပြုံးမိရတော့သည်။

" ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ်ပါဗျာ ခုနောက်ဆုံးနိဂုံးမှာတော့ ဟောဒီက'မ'နဲ့ပဲ အဆုံးသတ်ကာလီးတစ်ဆုံးထည့်ပြီး ချစ်ပြပါ့မယ်"

" အို!မောင် အား!ကြားရတာကို စိမ့်သွားတာ ပဲ"

'မ'က "စိမ့်သွားတာပဲ"လို့ ပါးစပ်ကပြောရင်းလက်ကသံဒိုင့်လီးကြီးကို တင်းတင်းကြီးဆုပ်ကာ ဆုပ်ကာ ကစားသေးလေ၏။

သံဒိုင် တတ်သလောက်မှတ်သလောက်လေ့လာထားသလောက်ဖြင့် 'မ'ပစ္စည်းကို လျက်ပြစ်သည်။စုပ်ပြစ်သည်။စုပ်လျက်ခြင်းအားရလျှင် ပုံစံအမျိုးမျိုးလိုးဆော်ပြစ်မိသည်။မင်္ဂလာဆောင်မဟုတ်သေးပေမဲ့ ငယ်သံဒိုင်အတွက်တော့ လူပူ ိဖြစ်ခြင်းနောက်ဆုံးညပေမို့ 'မ'အတွက်နဲ့ အနှစ်နှစ်အလလ စောင့်ခဲ့ရသည့် အောင်းချီများကို တစ်ညတည်းနှင့် အားရပါးရပန်းထုတ်ရတော့သည်။

ကာမခရီးလမ်းသည် ယောက်ျားရောမိန်းမပါအတူတကွလျှောက်လှမ်းရင် မောပန်းတတ်သည်မို့  ငယ်သံဒိုင် နသိုးကြိုးပြတ်ရမ်းချင်တိုင်းရမ်း ကြမ်းချင်တိုင်းကြမ်းပြစ်တာမို့…အနေအေးအေး နှာကထန်ထန်ဆိုသည့် 'မ'ပင် အကြိမ်ရေများခြင်းနှင့်အတူ အချိန်ကြာလာတော့ ခပ်နဲ့နဲ့သာဖြစ်သွားရှာတော့၏။

....................................................................................................................................

'မ'နဲ့သံဒိုင်  လက်ထပ်ဖို့အရေးတိုင်ပင်ကြတော့ 'မ'ကခင်မင်တဲ့သူလေးတွေပဲတတ်နိုင်သလောက်ဖိတ်ကျွေးပြီး ဘုန်းကြီးကျောင်းတစ်ကျောင်းမှာပဲ မင်္ဂလာဆွမ်းကျွေးခြင်းပြုချင်သည်ပြောလာသည်။သံဒိုင်လည်း 'မ'စိတ်ကျေနပ်အောင် ဘယ်လိုဖြစ်ဖြစ်လုပ်ဆောင်ပေးမည်ဟု ကတိပေးလိုက်သည်။'မ'ကမင်္ဂလာပွဲကိုကြီးကြီးကျယ်ကျယ်ဆောင်ချင်လျှင်လည်းသံဒိုင်တို့ကဆောင်ရွက်ပေးမည်သာ။

ကိုယ်တန်ဖိုးထားတဲ့ပန်းတစ်ပွင့်ကို အလှပဆုံးနဲ့အကောင်းဆုံး ခမ်းနားစွာပွင့်လန်းစေချင်မိပါသည်။ရန်နိုင်နဲ့လည်းတိုင်ပင်ကြရင်း မင်္ဂလာရက်အမှီဟန်ပိုင့်ကိုသွားခေါ်ဖို့ဆုံးဖြတ်ထားလိုက်သည်။

" သံဒိုင်ရာ   ဖိတ်စာတွေဘာတွေမရိုက်ဘဲ  ဒီလောက်ပဲစီစဉ်တာကောင်းပါတယ် ငါလေအဲဒီမင်္ဂလာဆာင်ဖိတ်စာတွေဖတ်ပြီးရင်ရယ်ချင်တာကွ! ကျနော်တို့ကျမတို့ လိုးကြပါတော့မည်လို့ လူသိရှင်ကြား ကြေငြာနေသလိုပဲကြာ ဟီး ဟီး"

" ဟား ဟား ရန်နိုင်!မင်းကတော့ကွာ ပေါက်ကရ"

" ဟုတ်တယ်လေကွာ လိုးကြမှာမဟုတ်ဘူးလား"

" ဟုတ်တော့ ဟုတ်ပါတယ် ဒါပေမဲ့ အဲဒီကိစ္စ တစ်ခုတည်းမှ မဟုတ်တာ"

" လုပ်စမ်းပါဦးကွ!! မိန်းမယူတော့မဲ့ကောင် ကြီးဆီက ဆုံးမသြဝါဒတွေ နာကြားပါရစေ"

" မင်းကဟိုကိစ္စပဲတွေးနေတော့ မင်္ဂလာဆောင်ဆိုတာနဲ့ ဟိုဟာကြီးပဲ မြင်နေမှာပေါ့"

" အောင်မာကွာ!ငါ့ကိုပြေးမြင်နေတယ်ပြောရ အောင် မိန်းမဘယ်နှစ်ယောက်နဲ့များ ငါက ပတ်သက်ဖူးနေလို့လဲ ရည်းစားတောင်မရှိ သေးတဲ့ မင်းရန်နိုင်ပါကွ! ဘယ်မိန်းမမှလက်ဖျားနဲ့မထိဖူးသေးတဲ့လီးပျိုနုနုထွဋ်ထွဋ် ကိုပိုင်ဆိုင်ထားတာ ငါ့ကွ !ဟား ဟား"

" နေစမ်းပါ တုတ်တိုရာ!မင်းလီးလည်း ဘယ် မိန်းမကမှ စိတ်မဝင်စားဘူး"

" အန်! ဘာဖြစ်လို့"

" တုတ်တိုလေးမို့တဲ့  ဟား ဟား"

" ဟား! တုတ်တယ် တိုတယ်  ဒါမဲ့သေတတ်တယ် သေလို့ရတယ်လို့ ပြောလိုက် သားရေ"

" ဟုတ်ပါပြီကွာ ထားပါခုနကစကားပြန်ဆက်ကြရအောင်"

" ဆက်"

" ချစ်သူနှစ်ယောက်လူသိရှင်ကြား မင်္ဂလာဆောင်တာ လိုးဖို့ကိစ္စအတွက်ပဲ မဟုတ်ဘူးလေကွာ လက်တွဲပြီးဘဝကိုရင်ဆိုင်ကျော်ဖြတ်ချင်တာ ဖြတ်သန်းသွားလာမှာကွ"

" သိပါတယ်ကွ မိန်းမယူတော့မှာမို့ ငါပြော လိုက်တာကို အစာမကြေနေလိုက်တာကွာ"

" လီးပဲ! မင်းပဲ မင်္ဂလာဆောင်ဖိတ်စာတွေမြင်ရင် ကျနော် ကျမတို့ လိုးကြပါတော့မည်လို့ ကြေငြာနေသလိုထင်နေတာဆို အဲဒါကြောင့် မင်္ဂလာဆောင်တယ်ဆိုတာ ဟိုဟာလုပ်မှာ ထက်ပိုတဲ့အကြောင်း ရှင်းပြတာ"

" ဘာမှလာရှင်းပြမနေနဲ့ သား!လိုးမှာလိုးမှာပဲ

" ဟုတ်တယ်လေ လိုးမှာပါဆို ဒါမဲ့အဲထက်ပိုတယ်"

" လူသိရှင်ကြားလိုးချင်လို့ ဆောင်တာပါကွာ"

" မင်းနဲ့တော့ခက်တယ်   'အသိခေါက်ခက်  အဝင်နက်လိုက်တာ'  ကွာ"

" ရှက်မနေနဲ့ သားရေ! ဝန်ခံလိုက်"

" အေးကွာ မင်းစိတ်ချမ်းသာရင်ပြီးရော!!!!မင်းသိအောင်တော့တစ်ခုပြောထားဦးမယ်ရန်နိုင်ရေ!မင်းပြောသလိုလိုးချင်ရုံသက်သက် ဆို 'မ'ကို ငါလက်ထပ်စရာမလိုပါဘူးကွာ ဒီအတိုင်းနေလည်းရပါတယ် ငါကကို 'မ'ကိုလက်ထပ်ချင်တာပါ"

သံဒိုင်က ရင်ဘတ်ထဲကလာတဲ့အသံနဲ့ပြောလိုက်တော့လည်း ရန်နိုင်က…

" အေးပါ သံဒိုင်ရာ ငါကစတာပါ"

ပြန်ပြောလာပါသေးသည်။

သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက် ပွဲအတွက်စီစဉ်စရာ ရှိတာလေးတွေ အကြမ်းဖျဉ်းစီစဉ်ထားပြီးမှသာဟန်ပိုင်ကို ပြန်ခေါ်ရန် သံဒိုင်နဲ့ရန်နိုင်ရန်ကုန်သို့ထွက်လာခဲ့လိုက်တော့သည်။

.........................................................................................................................................................

" ငါ နင်တို့နဲ့ပြန်မလိုက်တော့ဘူး မလိုက်ချင် ဘူး"

ဟန်ပိုင် ငြင်းချလိုက်တော့ သံဒိုင်နဲ့ရန်နိုင် ဟာကနဲဖြစ်သွားရတော့သည်။

" ဘာဖြစ်လို့လဲကွာ မင်းရဲ့အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းနဲ့တစ်အူတုန်ဆင်း အမရင်းတစ်ယောက်ရဲ့ ပွဲမှာ မင်းကဘေးမှာရှိမနေသင့်ဘူးလားကွာ"

" ရှိနေသင့်တာပေါ့ဟာ ဒါမဲ့  ငါ! ငါလေ…"

ဟန်ပိုင့်အသံတို့ဆက်ထွက်မလာခဲ့ပေ။စကားတို့က တစ်ဆို့လို့နေခဲ့ပြီ။

" ဘာဖြစ်လို့လဲကွာ မင်းကလဲ"

" ရန်နိုင်!ငါလေ 'မ'နဲ့သံဒိုင့် နှစ်ယောက်စလုံး ကို တစ်ပြိုက်နက်တည်း ရင်မဆိုင်ရဲတော့လို့ ပါကွာ ငါရင်မဆိုင်ရဲတော့တာ…"

" အာကွာ! ဟန်ပိုင်ရာ"

သံဒိုင် ဟန်ပိုင့်စကားတို့အဆုံးမှာ ရင်ဘတ်ထဲမှာစစ်ကနဲနာကျင်သွားရပြီးမှသူငယ်ချင်းဖြစ်သူ သာဟန်ပိုင်ကို ဆွဲဖက်လိုက်မိတော့သည်။ကိစ္စတွေကို သေသေချာချာဂဃနဏ မသိခဲ့တဲ့ရန်နိုင်ကလည်း…

" သံဒိုင်နဲ့ဟန်ပိုင် မင်းတို့ဘာတွေဖြစ်ခဲ့ကျတာလဲကြာ"

မင်းရန်နိုင်အမေးတို့ကို သံဒိုင်မဖြေကြားနိုင်သေးပါ။မိမိလုပ်ရပ်အတွက်လည်း တကယ့်ကို စိတ်မကောင်းဖြစ်စွာနောင်တ ရမိသွားတော့သည်။ဒီနေရာမှာတော့ သာဟန်ပိုင်ကသံဒိုင်ထက်သတ္တိရှိစွာစကားပြောတတ်သည်ဟု သံဒိုင်ထင်သည်။မိမိကနှုတ်တို့ ဆွံ့အနေချိန်မှာ ဟန်ပိုင်က…

" သူငယ်ချင်းရန်နိုင်! ငါ့တည့်တည့်ပဲပြောပြ မယ်ဟာ! ငါလေ ငါ သံဒိုင့်ကို သူငယ်ချင်း တစ်ယောက်ထက်ပိုတဲ့ အချစ်နဲ့ချစ်နေတယ် ကွာ…အဲဒါကို 'မ'လည်း သိတယ်…'မ'သံဒိုင့် ကိုချစ်တာလည်း ငါသိတယ်…အဲဒီတော့ 'မ'နဲ့သံဒိုင်ကြားမှာ ငါဝင်မလာချင်တော့ဘူးမျက်နှာချင်းမဆိုင်ချင်တော့ဘူးကွာ"

" သံဒိုင့်ကို မင်းမိန်းမစိတ်နဲ့ချစ်နေတာ ငါသိပါတယ်ကွာ…ဒါဟာမင်းဖြစ်စေချင်လို့ဖြစ် လာတဲ့ စိတ်အရာတစ်ခုမှ မဟုတ်တာကွာငါအပြစ်မမြင်သလိုအပြစ်လည်းမတင်ပါဘူးစိတ်လေကွာစိတ် သူချစ်ချင်တဲ့သူချစ်မှာဖြစ် သလို   သူမုန်းချင်တဲ့သူမုန်းမှာပဲလေ… ချစ်စိတ်မုန်းစိတ်ကြောင့် တစ်စုံတစ်ခုအမှား မှား အယွင်းယွင်းလုပ်မိရင်သာ အပြစ်ပါ… ဟုတ်တယ်မလား ဟန်ပိုင်!! 

ငါတို့မင်းတို့ကလည်းချစ်ခြင်းမုန်းခြင်းမကင်း နိုင်သေးတဲ့သာမန်ပုထုဇဉ်တွေပဲလေ… အဲတော့ ငါတို့ချစ်ချင်တဲ့သူတွေကို ဆက်ချစ် နေဦးမှာဖြစ်သလို ငါတို့မုန်းချင်နေတဲ့သူ တွေကိုဆက်မုန်းနေဦးမှာပဲ…မင်းလည်းမင်းစိတ်နဲ့မင်းမို့ ဆက်ချစ်ချင်ချစ် ပေါ့တစ်ခုပဲသွေးသားရင်းချာအမကြီးဆိုလို့ဒီကမ္ဘာမှာ နောက်ထပ်မရနိုင်တော့တဲ့ 'မ'ရဲ့ မင်္ဂလာပွဲလေးတက်ဖို့ ပြန်လိုက်ခဲ့ပါ  'မ'လည်း မင်းကို မျှော်နေရှာမှာပေါ့ကွာ"

မင်းရန်နိုင်က စကားအရှည်ကြီးပြောပြလာလိုက်တော့လည်း ဟန်ပိုင်တစ်ယောက် စဉ်းစားရင်းတွေဝေသွားတာ သံဒိုင်သိလိုက်ရ၏။ဟန်ပိုင်ဘာမှထပ်မပြောခင်မှာပဲ ရန်နိုင်က

" မင်း ဒီမှာပဲ မင်းဝါသနာပါတဲ့အလုပ်တွေနဲ့ဘဝရပ်တည်လို့အဆင်ပြေရင်လည်း ပွဲပြီးရင်ပြန်ပေါ့ကွာ'မ'အတွက်လည်းသံဒိုင် ရှိနေပြီပဲစိတ်ပူစရာမရှိတော့တာ ဟုတ်တယ်ဟုတ်!"

လို့ပြောလာလိုက်တော့ သာဟန်ပိုင်ပြုံး၍ ခေါင်းညိမ့်ပြလာပါတော့သည်။သံဒိုင်လည်းစိတ်ပြန်လည်ပေါ့ပါးသွားရပြီး သူငယ်ချင်းသုံးယောက်သားတစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်ကာ ငယ်စဉ်ကအတိုင်း ဘာရယ်မဟုတ် ဟေးကနဲ အော်ပြီး လက်ချင်းချိတ်လိုက်တော့လေ၏။မင်းရန်နိုင်ကဆက်၍…

" ဟန်ပိုင်! မင်းပါသူမင်း နူနူရွဲရွဲ မင်းဟာငါ့ သူငယ်ချင်းပဲ!မင်းပါသူမင်း စိုစိုခြောက်ခြောက်သာဟန်ပိုင်ဆိုတာ ငယ်သံဒိုင်နဲ့မင်းရန်နိုင်ရဲ့အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းပဲတူတူဆက်လျှောက်မယ်" 

လို့ထပ်ပြောလာတော့ သူငယ်ချင်းသုံးယောက်သား ဒုတိယတစ်ခါ 

" ဟေးကနဲ"

အော်လိုက်လေတော့သည်။

........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။