Wednesday, July 17, 2019

အမေနဲ့သားတို့ရဲ့ လက်ထပ်ပွဲ (စ/ဆုံး)

အမေနဲ့သားတို့ရဲ့ လက်ထပ်ပွဲ (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ – အာကာမင်း (Mom Lover)

မှတ်ချက် – အင်းစက်စာပေ ဖြစ်ပါသည်။ အင်းစက်စာပေဆိုသည်မှာ မိသားစု မောင်နှမ သွေးသားရင်း အချင်းချင်း လိင်းဆက်ဆံသော အကြောင်းအရာကို စိတ်ကူးပုံဖော် ရေးသားထားခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ ထို့ကြောင့် မကြိုက် မနှစ်သက်ပါက မဖတ်ရှုပဲ ကျော်သွားပေးပါ။ ယခုဝတ္ထုမှာ စာပေသဘော ရေးသားခြင်း ဖြစ်သဖြင့် လိုက်လံအတုယူ ပြုလုပ်ခြင်းများ မပြုလုပ်ပါရန် မေတ္တာရပ်ခံပါသည်။

အမေနဲ့သားရဲ့ လက်ထပ်ပွဲ

ရေးသားသူ – အာကာမင်း (Mom Lover)

အခန်း ( ၁ )

မိုးရွာနေသောနေ့တနေ့ရဲ့ မနက်ခင်းမှာ ရဲခေါင်တစ်ယောက် ပျင်းရိစွာဖြင့် အိပ်ယာပေါ်မှာ လဲလျောင်းနေသည်။ ဒီနေ့အဖို့ သူ့အဖေ ဦးမင်းခေါင်တစ်ယောက် အလုပ်ကိစ္စဖြင့် ခရီးသွားသဖြင့် အိမ်မှာ သူနဲ့ သူ့အမေဒေါ်မူယာတို့သာ ကျန်ခဲ့ကြသဖြင့် တစ်အိမ်လုံး တိတ်ဆိတ်နေလေသည်။ သူ့အဖေဦးမင်းခေါင်မှာ မကြာခဏ ခရီသွားရတတ်ပြီး တစ်ခါသွားလျှင် တစ်ပတ်မှ ဆယ်ရက်လောက်အထိ ကြာမြင့်တတ်ကာ တစ်လတစ်ကြိမ်တော့ အနည်းဆုံး ခရီးသွားရတတ်သည်။ 

မနက်စောစောက အဖေ့ကိုကားဂိတ် လိုက်ပို့ပြီးကတည်းက ဒီနေ့အဖို့ သူ့မှာ တစ်နေကုန် အလုပ်မရှိတော့ဘဲ အားနေသည်။ ထို့ကြောင့် မိုးကရွာနေပြီး ပျင်းရိနေသဖြင့် သူ့အိပ်ယာ ပေါ်မှာ လဲလျောင်းနေခြင်း ဖြစ်သည်။

ထိုသို့ လဲလျောင်းနေစဉ် မီးဖိုခန်းထဲမှာ ထမင်းချက်နေသော အမေ့ဆီက ပန်းကန်လွတ်ကျပြီး ကျကွဲသံနဲ့အတူ

“အမလေး”

ဟူသော အမေ့ရဲ့ အလန့်တကြား အော်ဟစ်သံကိုပါ ကြားလိုက်ရသည်။ ထို့ကြောင့် အမေဘာဖြစ်တာလဲဆိုပြီး မီးဖိုခန်းဆီသို့ အပြေးတပိုင်းဖြင့် လာခဲ့သည်။ မီးဖိုခန်းထဲမှာ ခွေခွေလေး လဲကျနေပြီ ဗိုက်ကို လက်နဲ့နှိပ်နေသော အမေ့ကို တွေ့လိုက်ရသဖြင့် အမေ့ကို ပြေးပွေ့လိုက်ကာ

“ဘာဖြစ်တာလဲ အမေ”

ဟု မေးလိုက်သည်။ အမေက နာကျင်မှုကြောင့် သူမမျက်နှာကို မဲ့ရှုံ့ထားပြီး

“မသိဘူးသား အမေ့ဗိုက်ထဲက အရမ်းအောင့်နေတယ်”

“ဟာ ဒါဆိုရင် ဆေးရုံသွားမှ ဖြစ်မှာပေါ့ အမေရဲ့”

ဟု ပြောပြောဆိုဆိုဖြင့် အမေ့ကိုပွေ့ချီပြီး ကားဂိုထောင်ထဲမှာ ထည့်ထားသော ကားဆီသို့ လာခဲ့လိုက်သည်။ ဆေးရုံမှာ အမေ့ကို ဓာတ်မှန်ရိုက်ပြီး လိုအပ်သော ကုသမှုများ ပြုလုပ်နေသည်ကို သူစိတ်ပူစွာဖြင့် စောင့်ဆိုင်းနေရသည်။ အမေ့ကိုကုသသော ဆရာဝန်မက သူ့ကိုရော အမေ့ကိုပါ ခေါ်ပြီးနောက် အမေ့ဗိုက်ကို ရိုက်ထားသော ဓာတ်မှန်ကိုပြကာ

“အင်းးးးး ဒီကိစ္စက ပြောရမှာခက်တယ်။ ပြီးတော့ ဒီလိုရောဂါမျိုးဆိုတာက လူတစ်ရာမှာ တစ်ယောက်တောင် ဖြစ်ဖို့မလွယ်ဘူး”

ဟုပြောပြီးနောက် ဓာတ်မှန်ပေါ်က သူမသိသော အပြောက်ကလေးများကိုပြကာ

“ဟောဒီမှာ ပြထားတာကတော့ ကင်ဆာဆဲလ်ပုံစံမျိုးဘဲ။ ဒါနဲ့ ဘယ်လိုတော်စပ်ကြလဲ မသိဘူး”

ဟု သူတို့သားအမိကို ကြည့်ပြီး မေးလိုက်သည်။ ထိုအခါ အမေက

“ကျွန်မသားပါ ဒေါက်တာ”

“OK ဒါဆို ခင်ပွန်းကရော?”

“ခင်ပွန်းက အလုပ်ကိစ္စနဲ့ ခရီးသွားနေတယ် ဒေါက်တာ”

ထိုအခါ ဆရာဝန်မက

“ဒါဆိုရင် ကျွန်မရှင်းရှင်းဘဲ မေးတော့မယ်နော် ရှက်မနေနဲ့ အစ်မကြီး။ ရောဂါအတွက် ကျွန်မတို့ ဆရာဝန်တွေအနေနဲ့ သိရမှဖြစ်မှာမို့ပါ”

“ဟုတ်ကဲ့ပါ ဒေါက်တာ မေးပါ”

“အစ်မကြီးခင်ပွန်းနဲ့ လိင်မဆက်ဆံတာ အတော်လေး ကြာပြီမလား?”

ဆရာဝန်မရဲ့ မေးခွန်းကြောင့် အမေက တွန့်ဆုတ်တွန့်ဆုတ် ဖြစ်သွားပေမယ့်

“ဟုတ်ပါတယ် ဒေါက်တာ တော်တော်လေး ကြာပါပြီ”

“ဟုတ်ပြီ အစ်မကြီး။ အစ်မကြီး ရောဂါ ဖြစ်ရတာက အဲဒါကနေစတာဘဲ။ ရှင်းရှင်းပြောရရင် အစ်မကြီး ရာဂစိတ်ဖြစ်ပေါ်ချိန်မှာ လိင်ဆက်ဆံမှု မလုပ်ရတဲ့အတွက် အစ်မကြီးရဲ့ မမျိုးဥတွေ ပေါက်ကွဲထွက်လာရတဲ့ သဘောမျိုးဘဲ”

“ဟုတ်ကဲ့ပါ ဒေါက်တာ”

“ဒီတော့ အဲဒီမျိုးဥကို ချုပ်ငြိမ်းပေးဖို့အတွက် ယောကျ်ားသုတ်ရည် လိုအပ်တယ်။ ရှင်းရှင်းပြောရရင်တော့ အစ်မကြီးအနေနဲ့ လိင်ဆက်ဆံရမယ်ပေါ့”

ထိုအခါ အမေ့မျက်နှာက ရှက်စိတ်ကြောင့် နီရဲနေပြီး

“ဟုတ်ကဲ့ပါ ဒေါက်တာ”

ဟု အားတင်းကာ ပြောလိုက်သည်။ ဆရာဝန်မက ဆက်ပြီး

“အစ်မကြီးရဲ့ ခင်ပွန်းကို ၃ ရက်အတွင်း ပြန်ခေါ်မှရမယ်။ ခုဏက အစ်မကြီးကို ထိုးပေးတဲ့ဆေးက ၃ ရက်အတွင်း လိင်ဆက်ဆံမှကို ဖြစ်တော့မယ့် အခြေအနေမျိုးဘဲ။ အဲဒီဆေးထိုးပေးထားလို့ အစ်မကြီးအနေနဲ့ အခုလို မနာကျင်တော့တာ။ ဒါပေမယ့် ၃ ရက်အတွင်း လိင်မဆက်ဆံရင်တော့ အရင်ရောဂါအခံရယ် ဆေးရဲ့အကျိုးဆက်ရယ် ပေါင်းပြီး အစ်မကြီးရဲ့ အသက်အန္တရာယ်ကိုပါ ထိခိုက်လာနိုင်တယ်လို့ ကြိုပြောထားမယ်နော်”

“ကျွန်မခင်ပွန်းက ၃ ရက်နဲ့ ပြန်မရောက်နိုင်ဘူးဆိုရင်ရော ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ ဒေါက်တာ”

“အဲလိုတော့ မရဘူး အစ်မကြီး။ ၃ ရက်အတွင်း အစ်မကြီးရဲ့ ကွဲသွားတဲ့ မမျိုးစေ့အတွက် ယောကျ်ားသုတ်ရည် လိုအပ်ပါတယ်။ အစ်မကြီးခင်ပွန်း သို့မဟုတ် အစ်မကြီးခင်ပွန်းနဲ့ DNA တူတဲ့ သုတ်ပိုးဆိုရင် ပိုကောင်းပါတယ်။ ဒါကြောင့် အစ်မကြီး ခင်ပွန်းကိုဘဲ အမြန်ဆုံး ပြန်ခေါ်နိုင်ဖို့စီစဉ်ပါ။ ပြီးတော့ လစဉ်လစဉ် လိင်ဆက်ဆံတာကို ၃ ရက် လုပ်ရပါမယ်။ အခုလ ဆက်ဆံတဲ့ရက်မှာ နောက်လ လည်း ဒီရက်မှာဘဲ ဆက်ဆံရပါမယ်။ လစဉ် ၃ ရက်တိတိ ဆက်ဆံရပါလိမ့်မယ်”

ဆေးရုံက ပြန်လာကြပြီးနောက် ဒေါ်မူယာက သူမရဲ့အမေဖြစ်သူ ဒေါ်သီတာကိုခေါ်ပြီး ထိုကိစ္စကို ပြောပြလေသည်။ ဒေါ်သီတာအနေဖြင့် သူမရဲ့သားမက်ဖြစ်သူ ဦးမင်းခေါင်အကြောင်းကို ကောင်းကောင်းသိသည်။ ဦးမင်းခေါင်ဆိုတာက အလှူအတန်းရက်ရောပြီး သူတပါးကို ကူညီချင်စိတ် ရှိတတ်သော်လည်း ဇနီးနဲ့သားအပေါ်မှာတော့ အဖေကောင်း ခင်ပွန်းကောင်းတစ်ယောက် မဟုတ်ပေ။ သူမရဲ့သမီး မူယာနဲလည်း လူကြီးချင်းသဘောတူပြီး ပေးစားကြ၍သာ လင်မယားအရာမြှောက်ခဲ့ကြပြီး လူငယ်ချင်း ချစ်သူဘဝကနေ ယူခဲ့ကြခြင်းမျိုး မဟုတ်တာလည်း သူမသိသည်။

အခု သူမသမီးရဲ့ ရောဂါကို အကြောင်းခံပြီး သမီးရဲ့ဘဝကို စိုပြေသာယာလာအောင်လုပ်ဖို့ စဉ်းစားထားသည်။ သူမမှာ သားတစ်ယောက် သမီးတစ်ယောက်သာရှိပြီး သူမခင်ပွန်း မဆုံးခင် အချိန်ကတည်းက သူမရဲ့သား ဇော်မင်းနဲ့ သူမတို့မှာ တိတ်တိတ်ပုန်း ညားနေကြသော incester ဖြစ်နေသောကြောင့်ပင် ဖြစ်သည်။

ဒေါ်သီတာအနေဖြင့် သူမအကြောင်းအစုံကို သမီးဖြစ်သူအား ဖွင့်ပြောပြလိုက်ပြီးနောက် သမီးကိုလည်း သူမရဲ့မြေးလေး ရဲခေါင်နဲ့အတူ အိပ်ရန် (လိုးရန်) နားချလေသည်။ အစကတော့ သမီးဖြစ်သူ မူယာက ငြင်းဆန်ပေမယ့် နောက်ဆုံးတွင် သူမယောကျ်ား အချိန်မှီ ပြန်မရောက်လာနိုင်မှုကြောင့်သာ သဘောတူလိုက်လေသည်။

ဒေါ်သီတာအနေဖြင့် သမီးဖြစ်သူရဲ့ အိပ်ယာပေါ်က ကိစ္စတွေမှာ ဆန္ဒမပြည့်ဝတာကို နားလည် သဘောပေါက်ထားပြီး ဖြစ်သည်။ သူမမြေးလေး ရဲခေါင်ကလည်း အရပ်ရှည်ရှည်နဲ့ ကျန်းမာသန်စွမ်းသော ခန္ဓာကိုယ်အဆက်အပေါက်ကို ပိုင်ဆိုင်ထားတာကြောင့် သူမသမီးမူယာရော မြေးလေးရဲခေါင်ကိုပါ ဘဝရဲ့ အကောင်းဆုံး အရသာကို ခံစားရစေရန်အတွက် ရည်ရွယ်ပြီး ယခုလို စီစဉ်ရခြင်းသာ ဖြစ်သည်။

…………………………………………………..

အခန်း ( ၂ )

ညနေရောက်တော့ မိခင်ဖြစ်သူဒေါ်သီတာ ပြန်သွားသည်။ ထို့ကြောင့် သူမတို့သားအမိနှစ်ဦးထဲသာ ပုံမှန်အတိုင်း ကျန်ခဲ့လေသည်။ ဒေါ်မူယာ့ခေါင်းထဲမှာ သူမရဲ့သား ရဲခေါင်နဲ့ အတူအိပ်ရန် (လိုးရန်) အတွက် ဆုံးဖြတ်ထားပြီးပြီ ဖြစ်သည်။သူမအသက်အန္တရာယ်ကို ကာကွယ်ရန်အတွက်သာ ယခုလို လုပ်ရခြင်း ဖြစ်သည်ဟု နားလည်ထားသည်။ ထို့ကြောင့် ညစာ စားပြီးချိန်မှာ သူမရဲ့သားကို သူမအသက်အန္တရာယ်ကို ကာကွယ်ရန်အတွက် အတူအိပ်ပေးရန် (လိုးပေးရန်) သဘောပေါက်အောင် သေချာရှင်းပြသောအခါ သားက

“သား နားလည်ပါတယ် အမေရယ်။ အဖေကလည်း ပြန်မှမရောက်နိုင်သေးတာ။ သား အမေ့ကို ကူညီပါ့မယ်။ အမေ အသက်အန္တရာယ် မကျအောင် ကူညီရမှာကလည်း သားမှာ တာဝန်ရှိပါတယ်”

“သားကို တစ်ခုတော့ ကြိုပြောထားမယ်။ ဒီကိစ္စကို သားအဖေအပါအဝင် တခြားဘယ်သူမှ သိလို့ မဖြစ်ဘူးနော်။ သားနှုတ်လုံမှ ဖြစ်မယ်”

“စိတ်ချပါ အမေ။ သား နားလည်ပါတယ်”

“ဟုတ်ပြီ သား ဒါဆိုရင် အမေ့အခန်းထဲဘဲ သွားကြရအောင်”

ရဲခေါင်အနေနဲ့ သူ့အမေဒေါ်မူယာအပေါ် စိတ်ဝင်စားနေသည်မှာ လူပျိုစဖြစ်ချိန်ကတည်းက ဖြစ်သည်။ သို့သော် သားအမိဆိုသည့် အသိကြောင့် သူ့ရင်ထဲက ဆန္ဒတွေကို ထိန်းချုပ်ထားခဲ့ရသော်လည်း ယခုတော့ အခွင့်အရေးက သူ့ဆီသို့ တန်းတန်းမတ်မတ်ပင် ရောက်လာခဲ့သည်။ အမေ့ရဲ့ လမ်းလျှေက်တိုင်း လှုပ်ခါနေသော ဖင်တွေကိုကြည့်ပြီး နေ့လည်တုန်းက အမေနဲ့သူ့အဘွား တိုင်ပင်နေစဉ် ဆရာဝန်မဆီက သူ့ဟန်းဖုန်းသို့ ဆက်သော အကြောင်းအရာကို သတိရမိသွားသည်။

ဆရာဝန်မက သူမတွင် ရဲခေါင်အရွယ် သားတစ်ယောက်ရှိနေပြီး သူမသားနဲ့ သူမတို့မှာ incester များ ဖြစ်ကြပြီး ရဲခေါင်အနေနဲ့ သူ့အမေ ဒေါ်မူယာအပေါ် စိတ်ဝင်စားနေသည်ကို သိရှိထား၍ ရဲခေါင်ကို ကူညီလိုက်ခြင်းသာ ဖြစ်ကြောင်း ပြောကြားခဲ့လေသည်။ ယောကျ်ားတစ်ယောက်အနေနဲ့ မိန်းမတွေနဲ့ ဆက်ဆံရာတွင် ကိုယ့်အမေနဲ့ ဆက်ဆံရသည့် အရသာလောက် ဘယ်အရာကမှ မကောင်းကြောင်းကိုပါ ပြောပြပြီး သူ့ကို အားပေးခဲ့လေသည်။ ထို့ပြင် ဆရာဝန်မ ဖုန်းဆက်ပြောပြီးနောက် သူ့အဘွားကလည်း ပြန်ခါနီးအချိန်တွင် သူ့ကို

“ငါ့မြေး ငါ့မြေးကို မြင်တာနဲ့ အမေနဲ့ အိပ်ချင် (လိုးချင်) နေတယ်ဆိုတာ အဘွားသိနေတယ်။ ငါ့မြေးအဖေက အပြင်လောကမှာ လူကြီးလူကောင်းတစ်ယောက် ဆိုပေမယ့် ငါ့မြေးအမေအပေါ်မှာ ဘယ်တုန်းကမှ ကြင်ကြင်နာနာနဲ့ မဆက်ဆံဖူးဘူး။ အခု ဒီအိမ်မှာ ငါ့မြေးအဖေမရှိတုန်း ငါ့မြေးဆန္ဒကို ဖြည့်ဖို့ အခွင့်အရေးရပြီ။ တကယ်လို့သာ ဒီအခွင့်အရေးကို ငါ့မြေးက ငြင်းလိုက်ရင် ငါ့မြေးအမေ သေသွားရလိမ့်မယ်။ ငါ့မြေးအမေက အခုထိ နုပျိုတုန်း လှတုန်း တင်းတင်းရင်းရင်း ရှိနေတုန်းဘဲ။ ငါ့မြေးအမေရဲ့ ဘဝကို သာယာအောင် လုပ်ပေးလိုက်ပါကွယ်။ ငါ့မြေးအနေနဲ့ ငါ့မြေးအမေကို ကူညီလိုက်ရင် ငါ့မြေးအတွက်လည်း အကျိုးမယုတ်ပါဘူး။ သားတစ်ယောက်အနေနဲ့ ကိုယ့်အမေနဲ့ ပြန်အိပ်ခွင့် (လိုးခွင့်) ရတယ်ဆိုတာ တကယ်ကို မလွယ်ကူတဲ့ ကိစ္စဆိုတာ ငါ့မြေးလည်း နားလည်မှာပါ။ ပြီးတော့ လစဉ်တိုင်း ၃ ရက်တိတိ ငါ့မြေးအမေနဲ့အတူ နေပေးလိုက်ပါကွယ်”

ဟု ပြောသွားတာကိုပါ ကြားယောင်နေမိသည်။ ရဲခေါင်တစ်ယောက် သူ့အမေဒေါ်မူယာ ဝင်သွားသော အခန်းထဲ ဝင်လိုက်ပြီး သူ့အမေကို ကြည့်လိုက်သည်။ အမေက ကုတင်ပေါ်မှာ လဲလျောင်းနေပြီး သူမစောက်ပတ်ထဲ ဝင်လာမယ့် သူ့ရဲ့လီအကြောင်း စဉ်းစားနေပုံရသည်။

အမေလဲလျောင်းနေသော အဖေနဲ့အမေ အိပ်သည့် ကုတင်ပေါ်မှာ သူထိုင်လိုက်သည်။ အဖေ့အပေါ် သစ္စာဖောက်သလို ဖြစ်နေသောကြောင့် အမေ့ပုံစံက သိပ်ပြီး မရွှင်ပြသလို ဖြစ်နေသည်။ အဖေ့အပေါ်မှာ အမေက မချစ်ပေမယ့် မြန်မာအမျိုးသမီးပီပီ အခုလို လုပ်ရပ်ကိုတော့ မလုပ်ချင်ဘူးဆိုတာ သူနားလည်ထားသည်။ ဒါပေမယ့် သူမအနေနဲ့ အခုလိုမျိုး မလုပ်လို့ မဖြစ်သောကြောင့်သာ လုပ်ရခြင်း ဖြစ်သည်။ သူမရဲ့အသက် ဆက်လက်ရှင်သန်ဖို့ရာအတွက် အခုလို အခြေအနေမျိုးကို ရွေးချယ်ရသည့်အတွက် သူမခင်ပွန်းအတွက် စိတ်မကောင်းဖြစ်မိနေသည်။ အမေက သူ့ကိုကြည့်ပြီး

“သား အမေ အသက်အန္တရာယ်ကြောင့်သာ သားနဲ့ အခုလို လုပ်ရတာကို သားနားလည်ပြီးသားနော်။ ဒါကြောင့် အပိုတွေ မလုပ်နဲ့သား”

“အပိုဆိုတာက ဘာလဲ အမေ။ အမေပြောတာ သား နားမလည်ဘူး”

“ဟိုကွာ နမ်းတာတို့ဘာတို့ မလုပ်ဖို့ပြောတာ”

ဟု ရှက်သွေးဖြန်း၍ နီရဲနေသော မျက်နှာလေးနဲ့ ပြောလိုက်သည်။ အမေပြောစကားကြားမှ မကြာခင်မှာ အမေ့ကို လိုးရတော့မှာဟု စဉ်းစားမိပြီး သူ့ဘောင်းဘီအောက်က လီးက ပို၍ ထောင်မတ်လာသည်။ အမေ့နို့တွေနဲ့ ပေါင်တံတွေကို ငေးကြည့်မိရင်း သူ့လီးက ပိုမိုထောင်မတ်လာတာကို အမေကလည်း ရိပ်မိပြီး အံ့သြသလို ဖြစ်နေသည်။ သို့သော် သူ့ပါးစပ်ကမူ

“စိတ်ချပါ အမေ။ အမေပြောသလို ဖြစ်စေရပါ့မယ်”

ဟု ပြောလိုက်သည်။ ထိုအခါ အမေက သက်ပြင်းတစ်ချက်ကို သူမသိအောင် ခိုးချလိုက်ပြီးမှ

“ကဲ လာ သား အမေ့အပေါ်လာခဲ့။ မီးပိတ်လိုက်ဦး။ အခုလိုပုံစံမျိုးနဲ့ အမေ့ကို သားမမြင်စေချင်ဘူး”

ထို့ကြောင့် သူက မီးအရင်ပိတ်လိုက်ကာ အမေလဲလျောင်းနေသော ကုတင်ပေါ်သို့ တက်လိုက်သည်။ ထိုအခါ အမေက

“သားရဲ့ဘောင်းဘီရော အတွင်းခံပါ ချွတ်ပြီး အမေ့ဆီလာခဲ့”

သူဘောင်းဘီချွတ်နေစဉ် အမေကလည်း သူမထမိန်ကို ခါးပေါ်အထိ လှန်တင်လိုက်တာကို အမှောင်ထဲကနေ ဝိုးတဝါး မြင်ရသည်။ သူက အမေ့ပေါင်ကြားမှာ ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်တော့ အမေက သူ့လီးကို သူမလက်နဲ့ စမ်းကိုင်ပြီး သူမစောက်ပတ်အဝမှာ တေ့ထားပေးကာ

“ထည့်လိုက်တော့ သား”

ဟု တုန်ရီသော လေသံဖြင့် ပြောသည်။ သူ့လီးကို ဖိသွင်းလိုက်တော့ အမေက ပေါင်တွေကို ကားပေးထားပြီး ဒူးနှစ်ဖက်ကိုပါ ထောင်ပေးထားသောကြောင့် သူ့လီးက အမေ့စောက်ပတ်ထဲ အလွယ်တကူနဲ့ ညင်သာစွာ တိုးဝင်သွားသည်။ နွေးထွေးသော အမေ့ရင်ခွင်ထဲကို သူ့ခေါင်းတိုးဝင်ခြင်း မဟုတ်ဘဲ နွေးထွေးသော အမေ့စောက်ပတ်ထဲကို သူ့လီး တိုးဝင်နေတာဟု ကြံကြံဖန်ဖန် တွေးလိုက်မိသေးသည်။

နွေးထွေးနူးညံ့သော အမေ့စောက်ပတ်နံရံကို သူ့လီးက ထိုးခွဲဝင်ရောက်သွားပြီးချိန်မှာ သူ့ဆီးအိမ်နဲ့ အမေ့ဆီးအိမ်ချင်း ထိသည်အထိ ထိုးသွင်းကာ ဖိကပ်ထားလိုက်သည်။ ထိုအခါ အမေက

“သား စလုပ်တော့”

“ဟုတ် အမေ”

ဟုပြောပြီး ဖြေးဖြေးချင်း စလိုးလိုက်သည်။

………………………………………………………..

အခန်း ( ၃ )

အခုအချိန်မှာ အမေရော သူရော နှစ်ဦးစလုံး လောကရဲ့ အကောင်းဆုံးသော အရသာကို စတင်မြည်းစမ်းနေကြသည်။ အမေ့ရဲ့စောက်ပတ်ကို သားဖြစ်သူက လိုးရတာလောက် ဘယ်အရာကမှ မကောင်း ဆိုတာကို သူခြွင်းချက်မရှိ လက်ခံလိုက်သည်။ ထိုသို့ အမေ့စောက်ပတ်ကို လိုးနေရင်း သူ့လက်တွေက မရည်ရွယ်ဘဲ အမေ့နို့တွေကို ဆုပ်ကိုင်မိလိုက်တော့ အမေက

“မလုပ်နဲ့ သား ။ အဲလိုမလုပ်နဲ့။ သား စိတ်ထဲမှာ သတိထားဦးလေ”

ဟု အမေက ပြောလိုက်သည်။ ထိုအချိန်မှာပင် တစ်ခါမှ မလိုးဖူးသေးသော သူက သုတ်ရည် တဗျစ်ဗျစ် ပန်းထွက်ပြီး ပြီးသွားခဲ့သည်။ အမေ့ပြီးချိန်ကျမှ အမေ့ရဲ့ မမျိုးဥကို သူ့သုတ်ရည်နဲ့ စိမ်သည့် သဘောမျိုးး ပြောထားသဖြင့် နောက်တစ်ချီတော့ ဆက်လိုးရဦးမယ်လို့ မောမောနဲ့ တွေးမိရင်း ကျေနပ်နေရသေးသည်။

အမေနဲ့သူက ဘေးချင်းကပ်လျပ်ဘဲ လဲလျောင်းရင်း အမောဖြေနေကြပြီး ၁၀ မိနစ်လောက် အကြာတွင် အမေက

“ကဲ သား အမောပြေရင်လည်း နောက်တစ်ခါ စလိုက်ကြရအောင်”

ဟု ပြောလာသည်။ ထို့ကြောင့် သူက အမေ့ပေါင်ကြားပြန်ဝင်ကာ အမေ့စောက်ပတ်ကို သူ့လက်နဲ့ ပွတ်ပေးလိုက်တော့ အမေက ခုနကလို မငြင်းတော့ဘဲ ငြိမ်နေသည်။ ထို့နောက် သူ့လီးကို အမေ့စောက်ပတ်မှာ တေ့ပေးလာသဖြင့် သူလည်း လက်ကိုဖယ်ပြီး စလိုးလိုက်ရတော့သည်။

ဒီတခါတော့ ၁၅ မိနစ်လောက်အထိ ကြာအောင် သူလိုးနိုင်သည်။ အမေ့ခါးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ စုံကိုင်ပြီး ဆောင့်ဆောင့်လိုးနေချိန်မှာ အမေ့ခန္ဓာကိုယ်လေး ကော့တက်သွားပြီး အမေ့စောက်ပတ်ကလည်း သူ့လီးဆီကို ကော့ကော့ပြီး ခံပေးရင်းနဲ့ဘဲ အမေပြီးသွားချိန်မှာ သူလည်းအမေနဲ့ ပြိုင်တူပင် ပြီးသွားပြီး အမေ့အပေါ် ပြိုလဲကျသွားသည်။ အမေက သူ့ကို ဆီးကြိုပွေ့ဖက်ပေးထားပြီး သူမစောက်ပတ်ထဲက သူ့လီးကို စောက်ပတ်နံရံသားတွေနဲ့ ညစ်ညစ်ပေးပြီး သူ့ရဲ့သုတ်ရည်တွေကို စုပ်ယူနေသည်။

ထိုညကစပြီး အမေနဲ့သူမှာ ထိုအခန်းထဲမှာဘဲ နေကြတော့သည်။ အစားအစာကိုလည်း အပြင်ကသာ ဝယ်စားကြပြီး ရေချိုးခြင်း အိမ်သာတက်ခြင်း အစားအသောက်စားခြင်း အချိန်တွေမှာဘဲ ထိုအခန်းထဲက ထွက်ကြတော့သည်။

ထိုညပြီး နောက်ရက်မနက်ကစပြီး အမေရော သူပါ အခန်းထဲရှိနေချိန်တွေမှာ အဝတ်အစား မဝတ်ကြတော့ပေ။ အခုတော့ အမေကလည်း သူ့ကို မရှက်တော့ဘဲ သူနဲ့အမေရဲ့ကြားမှာ ပွင့်လင်းသော ဆက်ဆံရေးတစ်ခု ရရှိလာခဲ့သည်။

ထိုသို့နေလာရင်း အချိန် ၃ ရက်လည်း ပြည့်သွားပြီဖြစ်သည်။ ၃ ရက်မြောက် မနက်ခင်းမှာ အမေက

“ကဲ သား ၃ ရက်ပြည့်သွာပြီ။ သားအခန်းဆီ ပြန်တော့”

ဟု ပြုံစိစိမျက်နှာဖြင့် ပြောလိုက်သည်။ ထို့ကြောင့် သူ့စိတ်ထဲ မချင့်မရဲဖြစ်သွားကာ အမေ့ဆီတိုးကပ်လာပြီး အမေ့ကို ကုတင်ပေါ်သို့ အသာလေး တွန်းချကာ အမေ့ပေါင်ကြားထဲ သူ့မျက်နှာ တိုးဝင်သွားပြီး အမေ့စောက်ပတ်ကို စတင်ယက်လိုက်သည်။ ထိုအခါ အမေက

“အို သား ဘာလုပ်တာလဲ”

ဟု ပါးစပ်ကပြောပြီး သူမပေါင်တွေကမူ ဖြဲကားပေးထားသည်။ သူက အမေ့စောက်ပတ်ကို အားရအောင် ယက်ပြီးမှ အမေ့ကိုကြည့်လိုက်ပြီး

“အမေ သား အမေ့ကို လိုးချင်သေးတယ်”

ဟု ပြောလိုက်သည်။ ထိုအခါ အမေက သူ့ကိုပြုံးကြည့်လိုက်ရင်း

“ဒါနောက်ဆုံးဘဲနော် သား။ အမေ့ကို ကူညီပေးခဲ့လို့ သားကို ပြန်ကူညီတာလို့ သဘောထားပြီး အမေ ခွင့်ပြုပေးလိုက်မယ်”

နောက်ဆုံးအချီ ဖြစ်နေ၍ ရဲခေါင်တစ်ယောက် သူ့အမေဒေါ်မူယာကို ရှိသမျှ အားအကုန်သုံးပြီး ဆောင့်လိုးနေသည်။ သူက ထိုသို့ဆောင့်လိုးလေလေ သူ့အမေဒေါ်မူယာက သဘောကျလေလေဖြစ်ပြီး သူမကလည်း သူ့ဆောင့်ချက်နဲ့အညီ စောက်ပတ်ကို ကော့ကော့ပြီး ခံပေးနေရင်း ပါးစပ်းကလည်း

“ဆောင့် သား တအားဆောင့်လိုး။ အမေ့စောက်ပတ်ကို ငါ့သား လိုးရတာ ကြိုက်တယ်ဆိုတာ အမေသိတယ်။ လိုးစမ်းပါ သားရယ်။ အမေ့ကို တအားလိုးလိုက်စမ်းပါ”

ဟူ၍ ၃ ရက်အတွင်း ပထမဆုံးအကြိမ် စိတ်လွတ်လက်လွတ်ဖြင့် အလိုးခံနေမိသည်။ ကုတင်ပေါ်မှာ ရဲခေါင်နဲ့ ဒေါ်မူယာတို့ သားအမိနှစ်ယောက် စိတ်လွတ်လက်လွတ် လိုးကြပြီး အမောဖြေနေစဉ်မှာ ရဲခေါင်ဖုန်းက ထမြည်လာသည်။ သူဖုန်းကိုင်လိုက်တော့ သူ့အဖေဆက်တာ ဖြစ်နေပြီး နောက်တစ်နာရီ အကြာတွင် ကားဂိတ်ကို လာကြိုရန်အတွက် ဖုန်းဆက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် သူတို့သားအမိနှစ်ဦး အိပ်ယာကနေ ကပျာကယာ ထလိုက်ကြသည်။ ၃ ရက်လုံးလုံး ပစ်ထားခဲ့သော အိမ်သန့်ရှင်းရေးကို သားအမိနှစ်ယောက် အတူတကွ လုပ်လိုက်ပြီး သူက သူ့အဖေကို ကားဂိတ်သွားကြိုခါနီးတွင် အမေ့ကိုဖက်ပြီး အမေ့နှုတ်ခမ်းလေးကို နမ်းပြီးမှ ထွက်ခွာလာခဲ့သည်။

နောက်နာရီဝက်ကျော်လောက် အကြာတွင် ရဲခေါင်နဲ့ သူအဖေဦးမင်းခေါင်တို့ သားအဖနှစ်ဦး အိမ်ထဲဝင်လာကြသည်။ အမေက အဖေ့လက်ထဲက အိတ်ကိုယူပြီး အလုပ်ကိစ္စ အဆင်ပြေလား မေးသည်။ အဖေက အလုပ်ကိစ္စ အဆင်ပြေကြောင်း ပြောပြပြီးနောက် သူတို့သားအဖ ၃ ယောက် စကားအနည်းငယ် ပြောကြပြီး အဖေက အနားယူရန် သူတို့အခန်းဆီသို့ ထွက်သွားပြီး အမေကလည်း ၃ ရက်လုံးလုံး ပစ်ထားခဲ့သော မီးဖိုချောင်သို့ ပြန်ဝင်သွားသည်။

ဒီလိုနဲ့ နေလာကြရင်း အချိန်တစ်လ ပြည့်တော့မည်။ ထိုအချိန်တလအတွင်း ရဲခေါင်နဲ့ သူ့အမေဒေါ်မူယာမှာ သာမန်သားအမိ ဆက်ဆံရေးမျိုးသာ ရှိနေကြသော်လည်း စိတ်ထဲကမူ တစ်ဦးကိုတစ်ဦး မျှော်လင့်နေကြသည်။ ရဲခေါင်တစ်ယောက် သူ့အဖေကို ကားဂိတ်ပို့ပေးပြီးနောက် ကားကို အရှိန်မြန်စွာဖြင့် အိမ်သို့ မောင်းလာခဲ့သည်။ အိမ်သို့ရောက်ပြီးနောက် ကားကိုဂိုဒေါင်ထဲထည့်ပြီး ခြံတံခါးပိတ်ပြီး အိမ်တံခါးကိုပါ ပိတ်လိုက်သည်။ အမေက ဧည့်ခန်းမှာ ရှိမနေချေ။ ထို့ကြောင့် လွန်ခဲ့သော တစ်လက အမေနဲ့သူနဲ့ ပိုးစိုးပက်စက်ဖြင့် နေ့ရောညပါ လိုးခဲ့ကြသော အမေ့အခန်းဆီသို့ လာခဲ့လိုက်သည်။

သူအခန်းတံခါးကို ဆွဲဖွင့်လိုက်တော့ မြင်လိုက်ရသည်က………

ရဲခေါင်တစ်ယောက် သူ့အမေဒေါ်မူယာ ဝင်သွားသော အခန်းထဲသို့ ဝင်လိုက်သောအခါ အဝတ်အစားများကို ချွတ်ထားပြီး ဝတ်လစ်စလစ်နဲ့ ကုတင်ပေါ် လဲလျောင်းနေသော သူ့အမေကို တွေ့လိုက်ရသည်။ အမေ့ရဲ့ လှပသော ခန္ဓာကိုယ်ကို မြင်လိုက်ရသည့်အတွက် ရဲခေါင်ရဲ့လီးမှာ ထောင်မတ်လာသည့်အပြင် စိတ်တွေကလည်း အရမ်းထကြွလာခဲ့ရသည်။ သူကုတင်ပေါ် တက်လိုက်တော့ အမေက သူ့ကိုဖက်လိုက်ပြီး သူ့ကို သူမပေါင်ကြားထဲသို့ ဝင်ထိုင်စေလိုက်သည့်အတွက် သူကလည်း အဝတ်အစားများကို အလျင်အမြန် ချွတ်လိုက်ပြီး အမေ့ကို စပြီးလိုးလိုက်သည်။

တစ်လလောက်ကြာသည်အထိ အမေနဲ့ မလိုးရဘဲ နေရသည့်အတွက် အမေရောသူပါ အချိန် ၅ မိနစ်အတွင်းမှာဘဲ ပြီးသွားကြသည်။ ထိုသို့ အမေ့အပေါ်မှာ မှောက်လျက်သား အမောဖြေရင်း သူ့လီးကိုလည်း အမေ့စောက်ပတ်ထဲက မထုတ်ဘဲ စိမ်ထားလိုက်သည်။

…………………………………………………………

အခန်း ( ၄ )

ထိုသို့နေရာကနေ သူက

“အမေ သားကို အမေ့နို့ကိုထိခွင့် မပေးနိုင်သေးဘူးလား?”

ဟု မေးလိုက်သောအခါ အမေက ကြည်နူးကျေနပ်စွာ ပြုံးလိုက်ရင်း

“ရပါတယ် သားရယ်။ သားငယ်ငယ်ကလည်း အမေ့နို့ကို စို့ခဲ့တာဘဲလေ။ သားကိုင်ကြည့်ချင်ရင် အမေ ခွင့်ပြုပါတယ်”

အမေ့ဆီက ခွင့်ပြုပေးသည့် စကားကြောင့် ရဲခေါင်စိတ်ထဲ ကျေနပ်ပြီး ပျော်ရွှင်သွားရုံသာမက အမေ့စောင်ပတ်ထဲ စိမ်ထားသော သူ့လီးကလည်း ပြန်လည်ထောင်မတ်လာသည်ကို အမေရော သူပါ သတိထားမိလိုက်ကြသည်။ ထို့ကြောင့် သူက အမေ့နို့တွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ စုံကိုင်ထားလိုက်ရင်း သူ့လီးကိုလည်း အမေ့စောက်ပတ်ထဲကနေ တဖြေးဖြေး ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ ထိပ်ဖူးနားအထိ ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီးနောက် ပြန်လည်ပြီးဖိသွင်းလိုက်တော့ အမေက ပါးစပ်လေးဟသွားရင်း ပေါင်တွေကို ကားပေးထားသည်။

ထိုသို့ဖြင့် အချိန် ၁၀ မိနစ်အတွင်းမှာ အမေ့ကို ဒုတိယအကြိမ် စလိုးလိုက်သည်။ ထိုသို့ အမေ့ကို လိုးနေရင်းကနေ သူက

” အမေ့ကို နမ်းချင်တယ် အမေရယ်”

ဟု ပြောလိုက်သောအခါ အမေက

“နမ်းချင်နမ်းပေါ့ သားရယ်။ ဒီအခြေအနေထိတောင် ရောက်နေပြီးမှတော့ မထူးတော့ပါဘူး။ သားလည်းကောင်းပြီး အမေ့ကိုလည်း ကောင်းအောင် လုပ်ပေးမယ်ဆိုရင် ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် အမေ သားကို ခွင့်ပြုပါတယ်”

“တကယ်လား အမေ။ ဘာဘဲလုပ်လုပ် အမေ ခွင့်ပြုပေးမှာ သေချာတယ်နော်”

“အမေ သားကို တကယ်ပြောနေတာ သား။ အခုတောင် သားနဲ့ အမေက လင်မယားလို လုပ်နေကြပြီလေ။ အခုလိုလုပ်နေမှတော့ မထူးတော့ဘူး။ အမေ့ကို ကောင်းအောင်သာ လုပ်ပေးတော့ သားရယ်”

ထို့ကြောင့် သူ့နှုတ်ခမ်းနဲ့ အမေ့နှုတ်ခမ်းတို့ ပူးကပ်သွားကြပြီး သူ့လျှာနဲ့ အမေ့လျှာတို့က ပွတ်သပ်ကျယ်စယ်နေကြသည်။ သူက အမေ့ရဲ့လျှာလေးကို စုပ်ပြီး လက်တွေက အမေ့နို့အစုံကို ဆုပ်ကိုင်ဖျစ်ညစ်ထားရင်း အမေ့စောက်ပတ်ကို တဖုန်းဖုန်းမြည်အောင် ဆောင့်လိုးပစ်လိုက်သည်။ သူက အမေ့ကို ထိုသို့ဆောင်းလိုးလိုက်တော့ အမေ့ပါးစပ်က ငြီးငြူသံတွေ ကျယ်လောင်စွာ ထွက်ပေါ်လာသည်။ အမေက သူမပေါင်တွေကို အဆုံးစွန်အထိ ကားပေးထားရင်း

“အားးးးးးး ကောင်းတယ်သား။ ခပ်ပြင်းပြင်း ဆောင့်ပေး။ သားလီးက သားအဖေထက် လုံးပတ်ရော အရှည်ပါ ပိုကြီးတယ်”

ဟု မျက်လုံးမှေးပြီး သူလိုးတာကိုခံရင်း ပြောသည်။ အမေ့ဆီက သူ့ရဲ့လီးနဲ့ ပတ်သက်ပြီး ပြောတာကို ပထမဆုံးအနေနဲ့ ကြားလိုက်ရခြင်း ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် သူကလည်း

“ဟုတ်လား အမေ။ သားလီးက အဖေ့လီးထက် ပိုကြီးသလို အမေ့စောက်ပတ်ကလည်း တင်းကြပ်နေပြီး အပျိုစောက်ပတ်လေးကို လိုးနေရသလိုဘဲ အမေရယ်။ လိုးရတာ အရမ်းကောင်းတာဘဲ”

“လိုးလို့ကောင်းရင်လည်း လိုးပေါ့ သားရယ်။ အားးးး ဆောင့် ဆောင့် သား အမေ့သားလေးရယ် အမေ့စောက်ပတ်ကို လိုးစမ်းပါ”

ဟု ပွင့်လင်းစွာ ပြောလာသည်။ ထို့ကြောင့် သူကလည်း အမေ့ကို တဖုန်းဖုန်း ဆောင့်လိုးနေမိသည်။

ထိုသို့ဖြင့် ရဲခေါင်နဲ့ ဒေါ်မူယာတို့ သားအမိနှစ်ယောက် လိုးလိုက်ကြ စားလိုက်ကြ အနားယူလိုက်ကြဖြင့်သာ အချိန် ၃ ရက်ကို အကျိုးရှိရှိ အသုံးချနေကြသည်။ ထိုသို့ဖြင့် အမေရောသူပါ တခြားအလုပ်ဆို၍ ဘာတစ်ခုမှ မလုပ်ကြဘဲ ထမင်းကိုတောင် အပြင်က ဝယ်စားကြပြီး လိုးရင်း နားရင်း နောက်တစ်ခါ ပြန်လိုးလိုက်ကြရင်းသာ လုပ်နေကြသည်။

သူတို့သားအမိ လိုးနေကြစဉ်တွင် သူ့ဟန်းဖုန်းက မြည်လာသဖြင့် ကြည့်လိုက်တော့ အဖေဆက်တာဖြစ်နေသည်။ မကိုင်၍ မဖြစ်သောကြောင့် သူဖုန်းကိုင်လိုက်တော့ အဖေက

“ဟေးးး သား အခြေအနေ ဘယ်လိုလဲကွ အဆင်ပြေကြတယ်မလား”

အဖေက ရိုးရိုးမေးတာ ဖြစ်ပေမယ့် ရဲခေါင်အတွက်ကတော့ တကယ်ဘဲ အခြေအနေက ကောင်းနေလေသည်။

“ဟုတ် အားလုံး အဆင်ပြေပါတယ် အဖေ အေးဆေးပါဘဲ”

“အေးအေး… သား အဖေ မကြာခင် ပြန်လာတော့မှာပါ သား အမေ့ကို ဂရုစိုက်လိုက်ဦးနော်”

“စိတ်ချပါ အဖေရဲ့။ အဖေ့ကိုယ်စား အမေ့ကို သားက အရမ်းကို ဂရုစိုက်ပြနေပါတယ်။ အဖေ စိတ်မပူပါနဲ့”

ထိုအချိန်တွင် သူ့စိတ်က ထကြွလာသဖြင့် အမေ့ကို ဆောင့်လိုးလိုက်သောအခါ အမေ့ပါးစပ်က ငြီးသံက ကျယ်သွားပြီး ဖုန်းကနေတဆင့် အဖေက ကြားသွားသည်။ ထို့ကြောင့် အဖေက စိတ်ပူသောလေသံဖြင့်

“ဘာဖြစ်တာလဲ သား”

“ဘာမှမဖြစ်ဘူး အဖေ။ အမေ ချော်လဲသွားတာပါ အခုရပြီ”

“အေး သား မင်းအမေကို ဖုန်းပေးလိုက်ဦး”

သူက အမေ့ဆီ ဖုန်းပေးလိုက်တော့ အမေက

“ဟဲလို”

“ဘာဖြစ်တာလဲ မူယာ”

“ဘာမှမဖြစ်တော့ပါဘူး အစ်ကို။ ချော်လဲသလို ဖြစ်သွားတာပါ။ အခု သားက ဆေးလိမ်းပြီး နှိပ်ပေးနေတယ်”

ရဲခေါင်က သူ့လီးနဲ့ သူ့အမေစောက်ပတ်ကို ဖြေးဖြေးချင်း လိုးပေးနေတာကို ဆိုလိုခြင်းဖြစ်ပေမယ့် ဦးမင်းခေါင်ကတော့ သာမန်ဘဲ တွေးလိုက်မိသည်။

“အေး အေး သားက မူယာ့ကိုတော့ ဂရုစိုက်ပေးသားဘဲ”

“စိတ်ချပါ အစ်ကိုရယ်။ သားက အစ်ကို့ထက်တောင် မူယာ့အပေါ်မှာ ဂရုစိုက်ပါသေးတယ်”

“အေးပါကွာ နောက်မှပြန်ခေါ်လိုက်တော့မယ် Okey Bye”

“Bye”

ထို့နောက် အမေကဖုန်းကို သူမဘေးမှာဘဲ ချထားလိုက်ရင်း သူ့လည်ပင်းကို သူမလက်တွေနဲ့ သိုင်းဖက်လိုက်သည်။ ထို့နောက်တွင် သူတို့သားအမိနှစ်ယောက် အကြမ်းတမ်းဆုံး အနေအထားများဖြင့် လိုးနေကြသည်။

၃ ရက်ဆိုသော အချိန်က ကုန်တာမြန်လွန်းသည်။ အချိန် ၃ ရက်သာ ပြည့်သွားသော်လည်း သူတို့သားအမိနှစ်ယောက်ကတော့ လိုးလို့ မဝကြသေးပေ။ သို့သော်လည်း အခြေအနေအရ သူတို့သားအမိအနေဖြင့် ခေတ္တခဏတော့ ခွဲခွာကြရဦးပေမည်။

ရဲခေါင်တစ်ယောက် အဝတ်အစားလဲပြီး သူ့အဖေကိုကြိုရန် ကားဂိတ်ဆီသို့ ထွက်ခွာလာခဲ့သည်။ အိမ်ပြန်လာစဉ် လမ်းတလျှောက်လုံး ဟန်မပျက် နေလာခဲ့ပြီး အိမ်ရောက်ချိန်မှာ အမေကလည်း ဟန်မပျက် နေနေသဖြင့် အဖေက လုံးဝမရိပ်မိခဲ့ချေ။

ပထမတစ်ရက် နှစ်ရက်မှာ မသိသာပေမယ့် ၃ ရက်မြှောက်ကစပြီး အမေရောသူပါ အဖေခရီးထွက်မည့်အချိန်ကို စိတ်အားထက်သန်စွာဖြင့် စောင့်ဆိုင်းနေခဲ့ကြရသည်။ အဖေရှိနေရက်နဲ့တော့ သူတို့သားအမိအနေနဲ့ အရဲစွန့်ပြီး မလုပ်ရဲကြချေ။ နေ့ဘက်တွင် အဖေအလုပ်သွားသော်လည်း အဖေက ပြန်ချင်သည့်အချိန် ပြန်လာတတ်သည့် အတွက်ကြောင့် နေ့ရောညပါ မလုပ်ကြဘဲ အဖေခရီးထွက်မည့် အချိန်ကိုဘဲ စောင့်နေကြသည်။ သို့သော် အရာရာတိုင်းဟာ ပုံမှန်လည်ပတ်တတ်ကြသော်လည်း တခါတရံတွင်မူ ထင်ထားသလို ဖြစ်မလာတာမျိုးလည်း ကြုံရတတ်သည်။

…………………………………………………………..

အခန်း (၅)

ရဲခေါင်နဲ့ ဒေါ်မူယာတို့ သားအမိနှစ်ယောက် ဦးမင်းခေါင် ခရီးသွားမည့်အချိန်ကို မျှော်လင့်နေကြသော်လည်း တစ်လပြည့်သည့် အချိန်တွင် ဦးမင်းခေါင်က

“ဒီလတော့ ခရီးမထွက်ဖြစ်တော့ဘူး”

ဟု ဆိုလာသဖြင့် စိတ်အပျက်ကြီး ပျက်သွားခဲ့ကြရသည်။ သူရော အမေကပါ စိတ်ထဲမှာ အလိုမကျမှုကြောင့် စကားပင် ကောင်းကောင်း မပြောနိုင်သည်အထိ ခံစားနေကြရသည်။ အခု တတိယလအတွက် ၃ ရက်တိတိ အမေနဲ့သူနဲ့ လိုးဖို့ကိစ္စကို သူရော အမေပါ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲဆိုတာ မစဉ်းစားနိုင်အောင် ဖြစ်နေကြသည်။ စိတ်ထဲက အရမ်းလိုအပ်နေကြပြီ ဖြစ်သော်လည်း အခြေအနေက မပေးလာသောကြောင့် အောင့်အီးကာ သီးခံနေကြပြီး အခွင့်အရေးကို စောင့်နေကြသည်။

ဒေါ်မူယာအနေနဲ့ သူမအမေကို သတိရလိုက်ပြီး သူမအမေဆီ ဖုန်းခေါ်တော့ အမေဖြစ်သူက သူမတို့ ဇာတိရွာလေးသို့ ရောက်နေကြောင်း သိရသည်။ အမေက သူမရဲ့အခြေအနေကို မေးမြန်းလာသောအခါတွင် ဖြစ်ကြောင်းကုန်စင်ကို ပြောပြလိုက်ပြီး ယခုတတိယလအတွက် ဘယ်လိုလုပ်ရမည်ကို မသိကြောင်း ငြီးသံလေးဖြင့် ပြောပြလိုက်သည်။ ထိုအခါ သူမရဲ့အမေ ဒေါ်သီတာက

“ဒါဆိုရင် ဒီလိုလုပ်ကြည့်ပါလား သမီး။ အမေတို့ရွာက အမျိုးတစ်ယောက် မင်္ဂလာဆောင်ရှိတယ်လို့ သမီးယောင်္ကျားကို ပြောပြီး ရွာကိုလာခဲ့ပေါ့။ ရွာကအိမ်က အကျယ်ကြီးဘဲလေ။ အမေတစ်ယောက်ထဲ နေနေတာဆိုတော့ သမီးတို့သားအမိ လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေလို့ရတယ်”

“ဟုတ် အမေ။ အမေဘဲ ဖုန်းနဲ့ သမီးယောင်္ကျားကို ပြောပေးနော်။ ဒါမှ သူ့ဘက်က သံသယမရှိမှာ”

“အေး အေး စိတ်ချ သမီး။ အမေ အခုဘဲ ဖုန်းခေါ်ပြီး ပြောလိုက်မယ်”

ဒေါ်သီတာက သူမရဲ့သားမက် ဦးမင်းခေါင်ဆီ ဖုန်းဆက်ပြီး ရွာကအမျိုးရဲ့ မင်္ဂလာဆောင်အတွက် သူမရဲ့သမီးနဲ့ မြေးတို့ကို လွှတ်ပေးရန် အကြောင်းကြားပေးသည်။ သို့သော် ဦးမင်းခေါင်က သူကိုယ်တိုင် လိုက်လာခဲ့မည်ဟု ပြောလိုက်သဖြင့် အခက်အခဲ ဖြစ်ကြရပြန်သည်။ ထိုအကြောင်းကို ရဲခေါင်နဲ့ ဒေါ်မူယာတို့ သိကြသောအခါ ဒီလအတွက်တော့ သူတို့သားအမိအနေဖြင့် ဘယ်လိုမှ မလွယ်ကူတော့ဟု ထင်မိကြသည်။

မနက်ဖြန်မနက် ရွာသို့ မိသားစု ၃ ယောက်လုံး သွားကြမည် ဖြစ်သဖြင့် ဒေါ်မူယာအနေဖြင့် ခရီးသွားရန်အတွက် စိတ်မပါစွာဖြင့် ထုပ်ပိုးနေလေသည်။ ထိုအချိန်တွင် သူမခင်ပွန်း ဦးမင်းခေါင်၏ တပည့်လေးဆီက ဖုန်းဝင်လာပြီး အလုပ်ကိစ္စများကို ပြောနေကြသည်။ ဖုန်းပြောပြီးသည့်အခါ ဦးမင်းခေါင်က ဇနီးနဲ့ သားဘက်ကို လှည့်ပြီး

“သွားခါနီးမှ အခုလိုပြောရတာ အစ်ကိုစိတ်မကောင်းဘူး မူယာ။ အလုပ်ကိစ္စအတွက် ငွေလာပေးမယ့်သူ ရှိနေတယ်။ ငွေပမာဏကများတော့ အစ်ကိုကိုယ်တိုင်ရှိနေမှ ကောင်းမယ်။ ဒါကြောင့် နောက်တစ်ခါမှဘဲ အစ်ကိုတို့မိသားစု အတူတူ သွားကြတာပေါ့ကွာ။ ဒီတခါတော့ မူယာနဲ့သားဘဲ သွားလိုက်ကြတော့နော်”

ဟု စိတ်မကောင်းစွာဖြင့် ပြောလိုက်သည်။ ထိုစကားကိုကြားပြီး ရဲခေါင်နဲ့ ဒေါ်မူယာတို့သားအမိ စိတ်ထဲမှာ ဖော်ပြလို့မရလောက်အောင်ပင် ဝမ်းသာသွားကြသည်။ သူတို့သားအမိအတွက် နတ်ကောင်းနတ်မြတ်များက မစနေကြသည်ဟု တွေးမိကြသည်။

နောက်တစ်နေ့မနက်တွင် ကားဂိတ်သို့ ဦးမင်းခေါင်က လိုက်ပို့ပေးသည်။ ကားပေါ်မှာ လူအပြည့် ဖြစ်နေသဖြင့် ရဲခေါင်နဲ့ ဒေါ်မူယာတို့သားအမိမှာ ဟန်မပျက်နေကြပြီး ရွာဆီသို့ ရောက်လာကြသည်။ စိမ်းလန်းစိုပြေသော သဘာဝအလှ ရှုခင်းများကြောင့် ရင်ထဲမောလာသမျှ ပြေသွားကြရသည်။ ရွာက အမေရှိနေသော အိမ်မှာ ကြီးမားလှပြီး ခြံဝင်းကလည်း အလွန်ကျယ်လေသည်။

သူမတို့နှစ်ယောက်ကို ဒေါ်သီတာက အိမ်ရှေ့အထိ လာကြိုပြီးနောက် သူမတို့သားအမိ အနားယူရမည်ဖြစ်သော အိမ်အပေါ်ထပ်က အခန်းကျယ်ကြီးဆီသို့ ပို့ဆောင်ပေးသည်။ ထိုအခန်းမှာ သူမတို့မိသားစု ရွာသို့ အလည်လာကြတိုင်း နေရသော အခန်းပင် ဖြစ်သည်။ နှစ်ယောက်အိပ်ကုတင်ကြီးရှိသော အခန်းထဲ ဝင်လိုက်ချိန်မှာ ရဲခေါင်စိတ်ထဲ ရှက်သလိုလို ဖြစ်မိသေးသည်။

ထိုအခန်းမှာ သူ့မိဘတွေ အိပ်စက်ကြသော အခန်းဖြစ်သည့်အပြင် ရွာသို့လာတိုင်း အဘွားက သူ့ကို ထိုအခန်းဆီသို့ သွားခွင့်မပေးခဲ့ပေ။ ယခုတော့ ထိုအခန်းထဲတွင် အမေနဲ့သူ အတူတူ နေကြရပေတော့မည်။ ထိုသို့စဉ်းစားမိပြီး သူ့စိတ်တွေ လှုပ်ရှားလာကာ သူ့ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးက သွေးများ ဆူပွက်လာသလို ခံစားရသည်။ ညစာ စားပြီးချိန်တွင် အဘွားဖြစ်သူ ဒေါ်သီတာက

“စားလို့ကောင်းရဲ့လား မြေးလေး”

“ဟုတ် ကောင်းပါတယ် အဘွား”

“အေး အေး အခု ငါ့မြေးစားတာတွေက ယောကျ်ားအင်အားကို တိုးစေတယ်ကွဲ့”

ဟု ပြောသောအခါ သူ့အမေဒေါ်မူယာက ရှက်ရွံ့သော လေသံဖြင့်

“အာ အမေကလည်း သားကို ဘာတွေသွားပြောနေတာလဲ”

ဟု တားမြစ်လိုက်သည်။ ညစာစားပြီးကြသောအခါ အဘွားက အောက်ထပ်က သူမအခန်းထဲ ဝင်သွားပြီး သူတို့သားအမိကလည်း လှေကားကတဆင့် သူတို့အခန်းဆီသို့ လာခဲ့ကြသည်။ အခန်းထဲရောက်လျှင်ရောက်ချင်း အမေက

“သားရယ် အမေတော့ ဒီ ၃ ရက်ကို သားနဲ့အတူတူ မနေရတော့ဘူးလို့ထင်ပြီး စိတ်ပျက်နေတာ။ အခုမှဘဲ တော်သေးတော့တယ်”

“သားလည်း အမေ့လိုပါဘဲ အမေရယ်”

အမေက ကုတင်ပေါ် တက်သွားသဖြင့် သူကလည်း တံခါးကိုလော့ချပြီး အမေဆီသို့ လိုက်လာခဲ့သည်။ ကုတင်ပေါ်တက်လာသော သူ့ကို အမေက တင်းကြပ်စွာဖက်လိုက်ပြီး အငမ်းမရဖြင့် နမ်းနေသည်။ ၅ မိနစ်လောက်အထိ နှုတ်ခမ်းချင်း မလွှတ်ကြဘဲ နမ်းနေကြပြီးနောက် သူက

“သား အရမ်းကံကောင်းတာဘဲ အမေရယ်။ အမေ့လို လှပတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ သားဖြစ်ရတဲ့အပြင် ကိုယ့်အမေကို ပြန်လိုးခွင့်လည်း ရတယ်လေ”

“သားအဖေကတောင် အမေ့ကို လှတယ်လို့ ပြောတာ တစ်ခါမှ မကြားဖူးသေးဘူး။ သားက အမေ့ကို တကယ်ရော ချစ်တာ ဟုတ်ရဲ့လား”

“တကယ်ပါ အမေရယ်။ သား အမေ့ကို တကယ်ချစ်တာပါ။ သားရဲ့ အမေလိုရော ဇနီးသည်တစ်ယောက်လိုပါ ခံစားပြီး အမေ့ကို ချစ်တာပါ”

“အေးပါ သားရယ်။ အခုကစပြိး အမေလို မချစ်နဲ့တော့။ သားရဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်လို သဘောထားပြီး ချစ်တာကိုဘဲ အမေလိုချင်တယ်”

“သြော် အမေရယ်။ သားရဲ့အမေရယ် ချစ်တယ် မိန်းမရယ်”

ဟုပြောပြီး အမေ့နှုတ်ခမ်းလေးကို ငြင်သာစွာ နမ်းလိုက်ရင်း သူ့အဝတ်အစားတွေကို တစ်ခုချင်း ချွတ်ပစ်လိုက်သည်။

………………………………………………………..

(ဇာတ်သိမ်း)

ထို့နောက် တဆက်ထဲမှာဘဲ အမေ့ရဲ့အင်္ကျီနှင့် ဘရာစီယာအဖြူလေးကို ချွတ်လိုက်တော့ အမေ့ရဲ့ ဖြူဝင်းနုညံ့နေသော နို့အစုံက သူ့မျက်စိရှေ့မှာပေါ်လာသည်။ ထို့ကြောင့် သူ့မျက်နှာက အမေ့နို့တွေဆီကပ်သွားပြီး အမေ့နို့တွေကို စစို့လိုက်ရင်း ထမိန်အပေါ်ကနေ အမေ့ပေါင်ကြားထဲကို ပွတ်သပ်ပေးလိုက်သည်။ ထို့နောက် အမေက သူမဘာသာသူမ ထမိန်ကိုချွတ်လိုက်တော့ ပင်တီမဝတ်ထားတဲ့ အမေ့စောက်ပတ် ဖောင်းဖောင်းလေးက သူ့ကိုဖိတ်ခေါ်နေသလို ခံစားရသည်။

ထို့ကြောင့် အမေ့ကို အိပ်ယာအပေါ်မှာ လဲလျောင်းနေစေလိုက်ပြီး အမေ့ပေါင်ကြား မျက်နှာအပ်ကာ အမေ့စောက်ပတ်ကို ယက်လိုက်တော့ အမေ့ပါးစပ်က ငြီးသံလေးနဲ့အတူ ခါးလေးပါ ကော့တက်သွားသည်။ ထိုသို့ယက်ပေးနေရင်း သူ့လျှာကို အမေ့စောက်ပတ်ထဲအထိ ထိုးသွင်းလိုက်ပြီး လျှာနဲ့လိုးပေးလိုက် စောက်စိလေးကိုယက်လိုက် လုပ်ပေးနေချိန်တွင် အမေ့ငြီးသံက ကျယ်သထက် ကျယ်လာပြီးနောက်


“အားးးး သားးးး အမေ မရမရတော့ဘူး။ အမေ့ကို တက်လိုးပါတော့ လိုးပါတော့ သားရယ်”

ဟု ပြောလာသဖြင့် အမေ့ပေါင်ကြား ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်ရင်း သူ့လီးကို နွေးထွေးပြီး စိုစွတ်နေသော အမေ့စောက်ပတ်အဝမှာ တေ့လိုက်သည်။ ထိုအခါ အမေက

“ထည့်လိုက် သား လိုးလိုက်ပါတော့။ သားလီးနဲ့ အလိုးခံချင်နေပြီ။ ဒီလီးကြီးကိုဘဲ အမေတစ်လလုံး မျှော်နေခဲ့ရတာပါ လိုးပါတော့ သားရယ်”

ဟု ပြောလာသဖြင့် သူလည်း သူ့လီးကို အမေ့စောက်ပတ်ထဲ အဆုံးအထိ ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ ထိုအခါ အမေ့ကျောလေး ကော့တက်သွားပြီး သူ့နောက်ကျောကို သူမခြေထောက်တွေနဲ့ ချိတ်လိုက်ကာ သူမစောက်ပတ်ကိုလည်း အတတ်နိုင်ဆုံး ကော့ပေးထားလေသည်။ ထို့နောက် သူက အပြင်းထန်ဆုံး ဆောင့်ချက်များနဲ့ အမေ့ကို လိုးပေးလိုက်ပြီး အမေကလည်း အားကျမခံ သူမစောက်ပတ်ကို ကော့ကော့ပေးရင်း အပေးအယူ မှန်ကန်စွာဖြင့် လိုးလိုက်ကြသည်။ ထို့နောက်အမေက

“သားးးး အားးးး မနက်ဖြန်ကြရင် သားအဘွားကို သက်သေလုပ်ခိုင်းပြီး အမေနဲ့သား လက်ထပ်ကြရအောင်နော်။ သားအဖေကိုလည်း အမေ ကွာရှင်းလိုက်မယ်။ ဒီအိမ်မှာဘဲ သားနဲ့အမေနဲ့ နေကြစို့ သားရယ်။ အမေ့သားကို အမေ့လင်အဖြစ် ရွေးချယ်ခွင့်ပေးပါကွယ်”

“အင်းပါ အမေရယ်။ မနက်ဖြန်ကို သားနဲ့အမေနဲ့ လက်ထပ်ကြပြီးရင် အဖေ့ဆီ ပြန်မသွားကြတော့ဘူးနော်။ ဒီမှာဘဲ တသက်လုံး နေကြစို့။ သားက အမေ့ကို တသက်လုံး ချစ်သွားပါ့မယ်။ မိန်းမကို အရမ်းချစ်တယ်။ သားရဲ့အမေ သားရဲ့မေမေ မယားကြီးကို ချစ်တယ်”

ဟုပြောရင်း စက်သေနတ်ပစ်သလို ဆောင့်လိုးလိုက်သည်။ ထိုအခါ အမေက

“အေး အေး သား သားပြောသလို လုပ်မယ်။ အမေ့လင်လေး ပြောသမျှ အမေလိုက်နာပါ့မယ်။ လင်လေးရယ် လိုး လိုး လင်လေး တအားဆောင့် ဆောင့်လိုးးးးးး အားးးးးးးး”

ဟု ပြောရင်း ငြီးရင်း ခါးလေးကော့တက်သွားကာ ပြီးသွားချိန်မှာ သူကလည်း အမေ့စောက်ပတ်ထဲ သုတ်ရည်တွေကို ပန်းထုတ်ရင်း ပြီးသွားခဲ့သည်။



မှတ်ချက်။ ။ Mom and Son Marriage Story ကို ဘာသာပြန်ထားခြင်း ဖြစ်ပါသည်။


လေးစားစွာဖြင့်

အာကာမင်း (Mom Lover)



ပြီးပါပြီ။



အမေကို ချူ၍ သမီးကိုယူမည် (စ/ဆုံး)

အမေကို ချူ၍ သမီးကိုယူမည် (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - အမည်မသိ

နေ့လည်ဖက်မို့လားမသိ လူက ရှင်းနေလေသည်။ ဧည့်ခန်းဆိုဖာဆက်တီတွင် ဧည့်သည် အမျိုးသမီး တစ်ယောက် ထိုင်နေသည်။ အသက်က ၃၀ ကျော်လောက် အသားဖြူဖြူနှင့် ထိုင်နေတာတောင် သူမ၏ ကိုယ်လုံးအလှက ပေါ်လွင်လှသည်။ ထိုဧည့်သည် အမျိုးသမီး သည်လက်ထဲမှအမျိုးသမီးမဂ္ဂဇင်းကိုဖတ်ရင်း တစ်ချက်တစ်ချက် အလှပြင်ခန်း ဖက်ကို လှမ်း၍ကြည့်သည်။

အလှပြင်ခန်းထဲတွင်တော့ တစ်ယောက်မှ အလှပြင်နေခြင်းမရှိပါ။ သို့သော်ငြားလည်း လှမ်းလှမ်းကြည့်နေသော အမျိုးသမီးက တစ်ယောက်ယောက်ကိုလှမ်း မျှော်နေပုံရသည်။ သူမ၏ရှေ့တွင်စားပွဲပေါ်၌ အချိုရည်သံဗူးတစ်ဘူးနှင့်ဖန်ခွက်တစ်ခွက်ရှိ သည်။ ဖန်ခွက်ထဲမှအချိုရည်ကဖင်ကပ်မျှသာကျန်တော့သည်။

အမျိုးသမီးသည် လက်ထဲမှ မဂ္ဂဇင်း စာအုပ်ကို စားပွဲပေါ်သို့တင်လိုက်ပြီး အလှပြင် မှန်ခန်းဖက်သို့လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။

“အင်း…တနာရီတောင်ကျော်လာပြီ” 

တိုးတိုးလေးငြီးလိုက်ပြီးသက်ပြင်းချလိုက်သည်။ ပြီးမှ မျက်နှာကပြုံးယောင်သန်းသွားပြီး ရှေ့စားပွဲပေါ်မှစာအုပ်ကိုလှမ်းယူလိုက်သည်။ မကြာလိုက်ပါချေ။စကားပြောသံကြား၍အမျိုးသမီးသည် စာအုပ်မှမျက်နှာလွှဲကာ လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။အသက် ၄၀ ခန့် ခပ်ဝဝအမျိုးသမီးတစ်ယောက် အလှပြင် မှန်လုံခန်း၏အတွင်းဖက်ရှိတံခါးမှဝင်လာ၍ အလှပြင်ခန်းကိုဖြတ်လျှောက်လာသည်က ိုတွေ့မြင်လိုက်ရသည်။ ဧည့်ခန်းထဲတွင်ထိုင်နေသောအမျိုးသမီးသည် လက်ထဲမှစာအုပ်ကိုချလိုက်သည်။

အလှပြင်ခန်းကိုဖြတ်လျှောက်လာသောအမျိုးသမီးကြီးသည် အလှပြင်ခန်း ဝင်ပေါက်သို့ ရောက်လာသောအခါ ကောင်တာတွင်ထိုင်နေသော ခပ်ဖြောင့်ဖြောင့်အမျိုးသမီးက မတ်တတ်ထ၍ နူတ်ဆက်လိုက်သည်။ 

“အဆင်ပြေရဲ့လား…မမ” 

“ပြေပါတယ်ညီမရယ်…ဒါကြောင့်လဲညီမတို့ဆီကို မမက တပတ်တစ်ခေါက်တော့ ရောက်အောင်လာတာပေါ့” 

ပြောလိုက်ရင်းလျှောက်လာသောအမျိုးသမီးကြီးသည် စောင့်နေသောအမျိုးသမီး၏ဘေး ဆိုဖာပေါ်တွင်ဝင်၍ထိုင်ချလိုက်သည်။

“လူကို နုံးသွားတာပဲ…ဟင်းဟင်းဟင်း” 

“မမစန်း ကလဲ” 

“ဟုတ်တယ်…မချိုရ..ကောင်လေးတွေက ဝန်ဆောင်မှုတအားကောင်းတာ…ညီမလဲဝင်  လိုက်ပါလား” 

“ဟာ…မမစန်းကလဲ”

စောစောကထိုင်စောင့်နေသောမချိုဆိုသည့်အမျိုးသမီးမျက်နှာတစ်ခုလုံးရဲသွားလေသည်။ ကောင်တာမှ အမျိုးသမီး က အအေး အချိုရည်သံဗူးနှင့်ဖန်ခွက်ကို လင်ဗန်းဖြင့်တင်၍ကိုင်ကာအနားရောက်လာသည်။ 

“ကဲ…မချို…မူလကျီလုပ်မနေနဲ့…ထ.ထ… ဒီရောက်မှတော့တစ်ခါလောက်ဝင်ကြည့် လိုက်စမ်းပါအေ..”

 “အဲဒီ မမစန်းကလဲ…” 

“ဘာလဲ…ဒီက အမလေးလည်း ဝင်ဦးမလို့လား…လာလေ…” 

ကောင်တာမှ အမျိုးသမီးက အအေးဗန်းကို စားပွဲပေါ်သို့တင်လိုက်ပြီး မချို ဆိုသော အမျိုးသမီး၏လက်ကိုလှမ်း၍ကိုင်လိုက်သည်။ 

“ကဲပါ…ထပါအေ…မချိုကလဲ…ရောက်မှတော့မထူးပါဘူး” 

မမစန်းဆိုသောအမျိုးသမီးကြီးကလည်း မချိုဆိုသောအမျိုးသမိး၏လက်တဘက်ကိုကိုင်ကာ ဆွဲထူလိုက်သည်။

“အာ…မမစန်းကလဲကွာ…လုပ်ပြီ..” 

မချို ရှက်ကိုးရှက်ကန်းဖြင့်ထ၍ မတ်တပ်ထရပ်လိုက်သည်။

“ကဲ…ညီမရေ…ဒီကမချိုကိုလည်း မမလိုပဲသဘောထားပြီးအဆင်ပြေအောင်လုပ် ပေးလိုက်ပါကွာ” 

မမစန်းဆိုသောအမျိုးသမီးကြီးက ပြောလည်းပြော စလင်းဘက်ထဲမှ ငွေတစ်သောင်းငါးထောင်ကိုလည်း ထုတ်ယူ၍ပေးလိုက်သည်။ ပြီးတော့မမစန်းကပြောလိုက်သေးသည်။ 

“စက်ရှင်ပဲနော်” 

“ဟုတ်ကဲ့…မမ” 

ကောင်တာမှအမျိုးသမီး ခေါ်ရာနောက်သို့ မချိုရှက်ကိုးရှက်ကန်းဖြင့်ပါသွားသည်။ မမစန်းဆိုသော အမျိုးသမီးကြီး၏အမည်က ဒေါ်စန်းစန်းနွယ်မြင့်ဖြစ်သည်။ မချိုဆိုသောအမျိုးသမီး၏အမည်က ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူ ဖြစ်သည်။ နှစ်ယောက်စလုံးကငွေကြေးသုံးဖြုန်းနိုင်သော လုပ်ငန်းရှင်တွေဖြစ်ကြသည်။

မမစန်းကအသက် ၄၂ နှစ်ရှိပြီဖြစ်ပြီး ခင်ပွန်းသည်က ကွယ်လွန်သွားခဲ့ပြီဖြစ်ကာ မုဆိုးမဖြစ်သည်။ မချိုက အသက် ၃၈ နှစ်ရှိပြီဖြစ်ပြီး ခင်ပွန်းသည်ဖြစ်သူက အမေရိကားတွင်သွားရောက် အလုပ်လုပ်နေသည်မှာ ၃ နှစ်ခန့်ရှိပြီဖြစ်သည်။ ဒီတော့နှစ်ဦးစလုံး လိုအပ်ချက်တူညီနေသူတွေဖြစ်သည်။ မမစန်းကဒီနေရာကိုမကြာခဏလာတတ်ပြီး မချိုကို ရောက်ဖူးအောင်လိုက်ခဲ့ပါလားဟုခေါ် ဲခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ကောင်တာမှအမျိုးသမီးလက်ဆွဲခေါ်ဆောင်ရာသို့လိုက်ပါလာသောမချိုသည် အလှပြင်ခန်းအတွင်းဖြတ်လျှောက်လာပြီး တဖက်ရှိ အလှပြင်ခန်း တံခါးပေါက်အနီးသို့ ရောက်ရှိလာသည်။ ထိုနေရာတွင် ဆိုဖာထိုင်ခုံရှည် နှစ်ခုဖြင့်ကောင်လေးတွေထိုင်နေကြသည်။

ထိုနေရာသို့အရောက် ကောင်တာမှ အမျိုးသမီးက ရပ်၍မချိုလည်းရပ်လိုက်သည်။ 

“ကဲ…မမ…ဒီမှာအားလုံး ၈ ယောက်ရှိတယ်…မမ အကြိုက်ရွေးပေတော့..” 

ရဲကနဲဖြစ်သွားသောမျက်နှာလေးဖြင့် မချိုကကောင်လေးတွေကိုကြည့်သည်။ အားလုံးကိုယ်လုံးတောင့်တောင့်နှင့်ရုပ်ချော ချောလေးတွေ။ အားလုံး၏သန်စွမ်းမှုကလည်းအတူတူလောက် ပင်ဖြစ်နိုင်၍ မချိုဘယ်သူ့ကိုရွေးရမှန်းမသိဖြစ်နေသည်။ 

“ဒီဖက်ကနှစ်ယောက်ကတော့ တပတ်မှတခါပဲလာတဲ့ အချိန်ပိုင်းတွေလေ…ဟိုဖက်က ၆ ယောက်ကတော့ ဒီကပင်တိုင်တွေပေါ့” 

မချို တခါတလေမှလာသည်ဆိုသောကောင်လေး နှစ်ယောက်ကိုကြည့်လိုက်သည်။မချို၏စိတ်ထဲတွင် ပင်တိုင် ၆ ယောက်က နောင်လည်းအချိန်မရွေးတွေ့နိုင်သည်။

တခါတ လေမှလာသောနှစ်ယောက်က ကြုံတွေ့ရ ခဲ၍ထိုနှစ်ယောက်ထဲမှ ရွေးရန်ကြံစည် လိုက်သည်။ တစ်ယောက်ကအသားလတ်လတ်၊ တယောက်က အသားဖြူူဖြူ ၊ နှစ်ယောက်စလုံး လုံးတူဒေါက်တူ မို့ ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူ၏မျက်လုံးက ထိုကောင်လေးနှစ်ယောက်၏ခြေမများဆီသို့ ရောက်သွားသည်။ 

“သူနဲ့ပဲသွားမယ်” 

အသားလတ်လတ်ကောင်လေးက မချိုကိုပြုံး၍ကြည့်ရင်းမတ်တပ်ထရပ်လိုက်သည်။ 

“ကာစန်မာ စိတ်ချမ်းသာဖို့ကအဓိကနော်” 

“ဟုတ်ကဲ့မမ” 

ကောင်တာမှအမျိုးသမီး၏ သတိပေးစကားကို ကောင်လေးက ခေါင်းညိတ်၍တုံ့ပြန်လိုက်သည်။ ကောင်တာမှ အမျိုးသမီးက နံရံအပေါ်ဖက်တွင်ကပ်ထားသော မှန်ဘီရိုလေး၏ တံခါးကိုလှမ်း၍ ဆွဲဖွင့်လိုက်သည်။

ပြီးတော့နံပါတ်ပြားချိတ်ဆွဲထားသောသော့ တစ်ချောင်းကိုဖြုတ်ကာ ကောင်လေးလက်ထဲသို့ထည့်ပေးလိုက်သည်။ 

“အခန်း ၇ ကိုသွားတော့ ” 

ကောင်လေးကရှေ့က မချိုကနောက်က။ အလှပြင်ဆိုင်မှန်လုံခန်း၏ နောက်ဖက်တံခါးမှနေ၍ အထဲသို့ ဝင်လာခဲ့သည်။ကောင်တာမှအမျိုးသမီးကတော့ နေခဲ့သည်။ အထဲတွင်တည်းခိုခန်းများကဲ့သို့ နံပါတ်တပ်ထားသောအခန်းပျား အစီသရီရှိနေသည်။နံပါတ် ၇ တပ်ထားသော အခန်းကို ကောင်လေးက သော့ဖွင့်လိုက်သည်။ 

“ဝင်လေ…မမ” 

မချိုကရှေ့က ကောင်လေးက နောက်မှ အခန်းထဲသို့ဝင်လိုက်ပြီး ကောင်လေးက အခန်းတံခါးကို သော့ခတ်၍ ပိတ်လိုက်သည်။ အခန်းက ၁၅ ပေပက်လည်လောက်ရှိမည်ထင်သည်။

အလယ်တွင် တစ်ယောက်အိပ်လည်းမက နှစ်ယောက်အိပ်လည်းမကျသော ဇက ကုတင် တစ်လုံးပေါ်တွင် မွေ့ယာထူကြီးတစ်လုံး နှင့်အိပ်ယာကို ခမ်းခမ်းနားနား ပြင်ဆင်ထားသည်။ ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူက ကုတင်စောင်းတွင်ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ကောင်လေးက သူ့အကျီကိုချွတ်၍ နံရံမှချိတ်တွင်ချိတ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့မချိုဘေး ကုတင်စောင်းတွင်ဝင်ထိုင် လိုက်သည်။အခန်းထဲရောက်ကထဲက ကောင်လေးကိုငေး၍ကြည့်နေသောမချိုက ကောင်လေးကိုဖက်၍ ပါးနှစ်ဖက်ကိုအားရပါးရနမ်းလိုက်သည်။ ကောင်လေးက လက်တစ်ဖက်ဖြင့်မချို၏ခါးကိုဖက်ထားရင်း တင်သားတစ်ဖက်ကိုဆုပ်နယ်ပေးနေသည်။

“မင်းနာမယ် ဘယ်လိုခေါ်လဲ” 

“ဇော်ဇော် လို့ပဲခေါ်ပါ မမ”

“အင်းလေ နာမယ်ရင်းကိုတော့ဘယ်ပြောပါ့မလဲ…မမ နံမယ်က နံမယ်အမှန်နော်…မချိုလို့ခေါ်တယ်”

“ဟုတ်ကဲ့…မမ…ကျွန်တော်အဝတ်တွေချွတ်ပေးမယ်နော်…” 

“ဇော့်…သဘောပဲ…” 

ဇော်ဖော် က မချိုကိုအားဖြင့်ညှစ်၍ဖက်ကာ ပါးနှစ်ဖက်ကိုနမ်းလိုက်သည်။ ပြီးတော့ မချို၏အကျီကိုဖြေးဖြေးချင်းချွတ်ပေးရင်း ထွက်ပေါ်လာသောအသားစိုင်လေးများ ပခုံးသားလေးတွေ က အစ နှုတ်ခမ်းနှင့် ဖိ၍ဖိ၍ စုပ်ကာနမ်းပေးသည်။ 

နမ်းရင်းချွတ်ရင်းဖြင့် နောက်ဆုံး အောက်ခံဘရာစီယာပါကျွတ်သွားသောအခါ တွင်တော့ လုံးဝန်းသောနို့အုံနှစ်လုံးက အိတွဲတွဲ လေးထွက်ပေါ်လာသည်။ နို့အုံသားလေးတွေကိုနှုတ်ခမ်းဖြင့်ဖိလိုက် ညှပ်လိုက် စုပ်လိုက်ဖြင့် နမ်းပေးရင်း နို့သီးခေါင်းလေးတွေကိုစို့ပေးလိုက်သည်။

ထိုသို့ နို့သီးလေးတွေကိုစုပ်ပေးနေသောအချိန်တွင် နို့အုံကိုလည်း လက်ဖြင့် အသာဆုပ်ကိုင်ပြီးချေပေးနေသည်။မချိုရင်ကို ကော့ပြီးမျက်နှာကိုမော့ကာ မျက်လုံးတွေက စင်းပြီးမှိတ်နေသည်။ ပြီးတော့သူမ၏လက်တစ်ဖက်ကလည်း ဇော်ဇော်၏ လည်ပင်းကိုဖက်ကာ သူမ၏ ရင်ပတ်တွေကို အတင်းကပ်၍ပေးနေသည်။

နို့နှစ်လုံးကို စေ့ငှအောင်စို့ပေးပြီးတဲ့အခါမှာတော့ ဇော်ဇော် က မချို၏ခါးကိုပွေ့ကာ ပက်လက်လှန်ပေးရင်း အနည်းငယ်မျှစူထွက်စပြုနေပြီဖြစ်သောဗိုက်သားများကိုနမ်းရင်း ထဘီကိုအောက်သို့ ဆွဲချွတ် လိုက်သည်။ထဘီက ချက်အောက် ရောက်သွားတော့ အောက်ခံဘောင်းဘီကြိုးကပေါ်လာသည်။ ဇော်ဇော်ကထဘီကိုချေဖျားဘက်မှနေ၍ကွင်းလုံးချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး မချို၏ ကြိုးတပ်ခွထောက်ပါ ဘောင်းဘီကိုပါချွတ်ပစ်လိုက်၏။

အဝတ်တွေအားလုံးကျွတ်သွားသောအခါ အမွှေးထူထူဖြင့် စောက်ဖုတ်ကြီးက ခုံးခုံးကြီး ထွက်ပေါ်၍ လာလေသည်။ ဆီးခုံမှအမွှေးစပ်လေးများအထိ နှုတ်ခမ်းဖြင့် ဖိကပ်နမ်းစုတ်ပြီး ပေါင်လုံးကြီးတွေကိုပါ နမ်းသည်။ လက်တစ်ဖက်က စောက်ဖုတ်ကြီးပေါ်အုပ်၍ အမွှေးတွေကို ထိုးဖွရင်း ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးနေ သည်။ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသား နှစ်ခုကြားမှ စောက်ရည်ကြည်ကလေးများစိမ့်ပြီးထွက်ပေါ်လာတာကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ 

“မမ…ကျွန်တော်မှုတ်ပေးရမလား…” 

“အင်း” 

“မုန့်ဖိုးပေးရမယ်နော်” 

“ပေးမှာပေါ့…ပြီးအောင်တော့မမှုတ်နဲ့နော်” 

“ဟုတ်ကဲ့ပါ” 

ဇော်ဇော် က မချို၏ပေါင်နှစ်လုံးကိုကား၍ထောင်ကာ ပေါင်ကြားသို့မျက်နှာအပ်လိုက်သည်။

ပြီးတော့လျှာကိုအပြားလိုက်ထုတ်၍ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကို အောက်မှနေ၍အပေါ်သို့ပင့်ကာသုံးလေးကြိမ်မျှယက်တင်လိုက်သည်။

“အ…အ…ဟင်း…ဇော်ဇော်ရယ်…မောင်လေး ရယ်…”

မချို အသံထွက်အောင်ပင်ငြီးလိုက်ရသည်။ ပြူးထွက်နေသော စောက်စိကလျှာဖြင့်ဒရွတ် တိုက်ပွတ်တိုက်သည့်ဒဏ်ကိုမခံနိုင်ပေ။ ဇော်ဇော် ကစောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကို လက်မနှစ်ဖက်ဖြင့်အသာဖိဖြဲလိုက်သည်။ အမှန်က စောက်စိကို ဆက်၍စုပ်ပေးရန်ဖြစ်သော်လည်း ဒါက မှုတ်တာနှင့်ပြီးချင်သူများ အတွက်သာဖြစ်သည်။အခု မမ က ပြီးအောင်မလုပ်ပေးရန် မှာထားသည်ကို သတိရသော ကြောင့် စောက်စိကို ဆက်မစုပ်ပေးတော့ပဲ ဖြဲထား၍ ပြဲနေသော စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသား နှစ်ခုကြားသို့လျှာကိုထိုးသွင်းကာ ပတ်လည် လှည့်ယက်ပေးလိုက်သည်။

လျှာကိုနက်သထက်နက်အောင်အထဲသို့ထိုး သွင်းခြင်းမျိုးမဟုတ်ပဲ စောက်ပတ်တွင်းဝ အတွင်းနားလေးကိုသာယက်ပေးခြင်းဖြစ်သည်။ အံကြိတ်၍ဝမ်းခေါင်းသံဖြင့် တ အင်း အင်း ငြီးရင်း မချို၏ပေါင်ကြီးတွေက ပေါင်ကြားမှ ဇော်ဇော်၏ ခေါင်းကိုညှပ်လိုက်ခွာလိုက်ဖြစ်နေကြသည်။ တခဏအတွင်းမှာပင် စောက်ပတ်ထဲမှ တဖြေး ဖြေးစိမ့်ထွက်လာသော အရည်ကြည့်များမှာ ပျစ်လာသည်ကို လျှာဖျားမှတဆင့် သိရှိလိုက် ရသည်။ ဇော်ဇော် က စောက်ခေါင်းထဲမှ လျှာကို ဆွဲထုတ် လိုက်ပြီး စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကို ခပ်ဖွဖွလေး ယက်ပေးကာ သူ၏ ခေါင်းကို ကြွလိုက်သည်။

“အင်းဟင်းဟင်း…မောင်လေးရယ်…မော လိုက်တာကွယ်” 

“နားဦးမလား…မမ”

“ခဏနားပါရစေဦးမောင်လေးရယ်…နိုမို့ဆို ထည့်လည်းထည့်ပြီးလည်းပြီး ဖြစ်သွားမှာစိုးလို့ပါ…နော်” 

ဇော်ဇော် ကုတင်ပေါ်မှဆင်းကာ အခန်းထောင့်ရှိရေခဲသေတ္တာလေးထဲမှ ရေသန့်ဘူးကိုဖောက်၍ ဖန်ခွက်ထဲထည့်ကာယူလာပေးသည်။ 

“မမ…သောက်လိုက်ပါဦး” 

“အင်း…မင်းလဲသောက်ဦးလေ” 

ဇော်ဇော်ဆိုသောကောင်လေးကခေါင်းညိတ်ပြ သည်။ မချိုကရေသောက်ပြီးတော့ဖန်ခွက်ကိုပြန်ယ ူသွားပြီး သူလည်း ဖန်ခွက်တစ်ဝက်လောက်ရေထည့်သောက်သည်။ အဝတ်အစားကင်းမဲ့၍ဝတ်လစ်စလစ်ဖြစ်နေသူက ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူ။ သူမ၏ဖြူဖွေးတောင့်တင်းလှပသည့် ခန္ဓာကိုယ်အား ဇော်ဇော့်မျက်လုံးများက သာမန်အကြည့်ဖြင့်သာကြည့်သော်လည်း မချိုကမူ ယခုအချိန်အထိ ပုဆိုးဝတ်ထားဆဲ ဖြစ်သော ဇော်ဇော်ဆိုသောကောင်လေးကို မပြတ်ကြည့်နေမိသည်။

“မမ…လုပ်ရတော့မလား…” 

“အင်း လေ” 

“မမ က ဘယ်လိုပုံစံမျိုးကိုအကြိုက်ဆုံးလဲ…” 

“နေဦး…မင်းဟာကိုကြည့်ချင်သေးတယ်” 

ဇော်ဇော် က ခါးမှပုဆိုးကိုချွတ်၍ ကုတင်ခြေရင်းဖက်ရှိ ကုတင်တိုင်ပေါ်သို့ပစ်တင်လိုက်သည်။ ရုတ်တရက်ပေါ်ထွက်လာသော လီးကြီး က အရွယ်နှင့်တောင်မမျှဟုပြောရမလောက် ပင်ဖြစ်သည်။ အရှည် က ၆ လက်မအောက်ကျမည့်ပုံ မရှိပေ။ လုံးပတ် က လက်တစ်ကိုင်ပြည့်ပြည့်ခန့်။ လီးကြီး က တောင်နေပြီဖြစ်သော်လည်းသိပ်ပြီးတော့ မာသေးပုံမရ။ 

“မမ…ကိုင်ချင်ရင်ကိုင်လေ” 

ဇော်ဖော် က ပြောရင်း ကုတင်ဘေးသို့ကပ်ပေးသည်။ မချိုလည်း အိပ်ယာပေါ်ပက်လက်အနေအထားမှ ဇော်ဇော်ရှိယာဖက်သို့ စောင်းပြီး လက်တစ်ဖက်ဖြင့် လီးကြီးကိုလှမ်းဆုပ်လိုက်လေသည်။

လီး၏နွေးထွေးသော အပူငွေ့ကသူမလက်ဖဝါးသို့စီးဝင်သွားခိုက် စောက်ပတ်ဝမှ စစ်ကနဲခံစားလိုက်ရသဖြင့် မချိုပေါင်နှစ်လုံးကိုလိမ်ထားလိုက်ရလေသည်။ ခပ်ဖြည်းဖြည်း ဂွင်းတိုက်ပေးနေရာမှ လီးကစံချိန်တင်အောင်မာတင်းလာပြီးအကြော ကြီးတွေကအပြိုင်းပြိုင်းခုံး၍ထလာသည်။ 

“လာ…မောင်လေးရယ်…မမ ကိုဒီကုတင်စောင်းမှာပဲလုပ်ပေးပါ” 

မချိုက လီးကိုကိုင်ရင်းစိတ်မထိန်းနိုင်၍အလုပ်စရန်ပြောလိုက်ပြီး လီးကိုလက်မှလွှတ်ပေးလိုက်သည်။ပြီးနောက် ခန္ဓာကိုယ်အား ကုတင်ပေါ်ကန့်လန့်ဖြတ်အိပ်ရင်း တင်သားကြီးများကို ကုတင်စောင်းတွင်တင်ကာ ပေါင်ကား၍ခြေနှစ်ချောင်းကိုကုတင်အောက်သို့ချလိုက်၏။ ဇော်ဇော်က သူမပေါင်နှစ်လုံးကြားသို့ဝင်ရပ်လိုက်ရင်း

စောစောကရေသောက်စဉ် နံရံတွင်ချိတ်ထားသောအကျီအိတ်ထဲမှ ယူလာပုံရသော ကွန်ဒုံးကို ဖောက်၍ လီးတွင်စွပ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ရှေ့သို့တိုးကပ်လိုက်ပြီး လီးတန်တစ်ခုလုံးကို မချို၏အမွှေးထူထူဖြင့်ခုံးထနေသော စောက်ဖုတ်ကြီးပေါ်သို့ အလျှားလိုက်တင်ကာ ရှေ့တိုးနောက်ငင်ဖြင့် အမွှေးတွေကြား ထိုးသွင်းပွတ်ပေးလိုက်သည်။

“ဟင်း…ဟင်း…ဟင်း…ယားတယ်…ဟင်း…” 

စောက်ဖုတ်အုံပေါ်မှလီးတန်ကြီးကို လျှောကနဲနောက်သို့ဆုတ်လိုက်ပြီး စောက်စေ့ပြူးပြူးကြီးကို လီးထိပ်ဖြင့်နှစ်ချက်မျှထိုးကာ စောက်စေ့ပေါ်သို့ လီးထိပ်ဖျားကိုတင်၍ ပွတ်သပ်ထိုးဆွနေသည်။ တဟင်းဟင်းငြီးငြူမည်တမ်းရင်းမချိုတစ်ယောက် ဖင်ကြီးတွေကော့ကော့တက်လာသည်။

လီးထိပ် ကိုစောက်စေ့အောက်သို့ဆွဲချလိုက်ပြီး စောက်ခေါင်းဝသို့တေ့ကာ တဖြည်းဖြည်းချင်းဖိ၍ညင်ညင်သာသာဆက ်တိုက်သွင်းလိုက်သည်။ မချို၏မေးဖျားလေးမော့တက်သွားပြီး နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာမှာ ဟ၍သွားသည်။ အလိုးမခံရသည်မှာ ၃ နှစ်ကြာခဲ့ပြီဖြစ်သောကြောင့် သူမစောက်ခေါင်းကစေးကပ်ကျဉ်းမြောင်းနေ သည်။ 

စောက်ဖုတ်ကြီးထဲသို့ လီးကြီးက တဖြည်းဖြည်း ထိုးခွဲဝင်ရောက်လာသောအခါ လီးကိုငံ့လင့်နေသည်မှာကြာပြီဖြစ်သော စောက်ပတ်အတွင်းသားကြွက်သားမျှင်များက အလုအယက်ဝိုင်းဝန်းဆွဲယူကြသည်။ အရည်ကြည်များကလည်း ဆက်တိုက်စိမ့်ထွက်လာကြသည်။အလိုလိုနေ ရင်းမချိုမောနေလေသည်။ ဇော်ဇော်က လီးကိုတဝက်သာသာ လောက်သာ ထုတ်၍

လေးငါးကြိမ်မျှ ခပ်ဆတ်ဆတ်လေး ဆောင့်လိုး ပြီးမှ နို့တစ်ဖက်ကိုလက်ဖြင့်လှမ်း၍နယ်ရင်း လီးကိုတဆုံးတဆုံး ထုတ်၍ ဆောင့်လိုးပေး လိုက်သည်။မျက်လုံးနှစ်လုံးကိုအတင်းမှိတ်ရင်းမချို၏ဦးခေါင်းမှာရမ်းခါနေသည်။ ဇော်ဇော် လိုးတာက ပညာသားပါသည်။ 

လီးကိုစောက်ခေါင်းထဲသို့သမားရိုးကျပုံမှန်အ တိုင်လိုးသွင်းနေခြင်းမျိုးမဟုတ်ပဲ ခါးကို အသုံးချ ကာ လီးကို ဘေး ဘယ်ညာ စောင်း၍တမျိုး၊ အပေါ်သို့ကော့၍တဖ၊ုံ အောက်သို့စိုက်၍တခါ လေးဘက်လေးတန်ပြည့်စုံအောင် တဆုံးတဆုံးထုတ်၍ု ခပ်နာနာဆောင့်လိုး ပေးနေခြင်းဖြစ်သည်။ ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူမှာ ရင်ဘတ်ကော့တက်လာလိုက် ကုတင်စောင်းမှ ဖင်ကြီးတွေကြွတက်လာလိုက်ဖြင့် တကိုယ်လုံးယောက်ယက်ခပ်လျက် တခါဘူးမျှမကြုံဖူးသည့်အရသာကို ဖြတ်ဖြတ်လူး ခံစားနေရသည်။

“ဖွတ်…ဇွတ်…ပလွတ်…ကျွတ်…ကျွတ်…ကျွတ်…ဟင်း…ဟင်းဟင်..ကျွတ်ကျွတ်” 

ဇော်ဇော်၏လက်က နို့နှစ်လုံးကို အလွတ်မပေး မနားတမ်းညှစ်လျှက် လီး ကလည်း အားပါပါဖြင့်ခပ်သွက်သွက် မနားတမ်းဆောင့်လျှက် ဒရစပ်လိုးလိုက် ခပ်ဖြေးဖြေးလေး မှေးဆောင့်လိုက် ဖြင့်သူ၏စိတ်ကိုထိန်းကာ ပညာသားပါပါလိုးပေးလျှက်ရှိသည်။

မခံရတာကြာပြီဖြစ်သော ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူမှာ ခပ်စောစောကလည်း ဇော်ဇော်ဘာဂျာမှုတ်ထားသောအရှိန် ဖြင့် ပြီးချင်စိတ်မှာပြင်းပြ၍လာသည်။တကိုယ်လုံးလဲဆိမ့်တက်လာလေသည်။နောက်တစ်ချီကျမှလေးဖက်ကုန်း၍ အချိန်ကြာကြာလေး အားရှိပါးရှိခံတော့မည်ဟု မချိုတွေးလိုက်သည်။ 

“ဇော်… ဇော်…မမပေါ်မှောက်…မှောက်ချလိုက်..”

ဇော်ဇော်တို့ကကျွမ်းပြီးသားပါအမျိုးသမီးပြီးတော့မည်။ သူမအပေါ်သို့မှောက်ချလိုက်တော့အမျိုးသမီးက အတင်းကြုံး၍ဖက်ထားသည်။ ဇော်ဇော်က မချို၏ဘယ်ဖက်နို့ကိုငုံ့၍ အားဖြင့်စုပ်ကာ စို့ပေးရင်း သူ၏အားပါသောဆောင့်ချက်များကိုအမြင့်ဆုံး အရှိန်သို့တင်ကာ အပြင်းထန်ဆုံးဆောင့်လိုးပေးလိုက်သည်။ 

“အီး…အ…အမလေး…အား…ကျွတ်ကျွတ်… ကျွတ်…ဟင်း…” 

မချို၏ဝတ်လစ်စလစ်ကိုယ်လုံးမှာ တောင့်ကနဲကော့တက်သွားပြီးဆတ်ဆတ်ခါသွားသည်။ ပြီးဟင်းခနဲသက်ပြင်းချကာငြိမ်ကျသွားတော့မှ ဇော်ဇော်က သူ့ဆောင့်အားကိုလျှော့ကာ လီးကိုတစ်ဝက်လောက်သာထုတ်၍ ခပ်ဖြေးဖြေးတစ်ချက်ချင်း ဆောင့်ပေးသည်။ မချိုတစ်ယောက် ကြေးစားထံမှ ရသော ကာမအရသာကို ခုံမင်စွဲလမ်းသွားပေပြီ။ ပြီးတော့ အလိုးကောင်းသောဇော်ဇော်ဆိုသောကောင် လေးကိုလည်း ခင်တွယ်သွားမိသည်။ 

“တော်ပြီဇော်…ရပြီ” 

သူမစကားအဆုံး ဇော်ဇော် က လီးကိုနောက်သို့တဖြည်းဖြည်းချင်းဆွဲထုတ်ကာ သေချာနမ်းပေးသည်။

“တို့ခဏနားပြီးတစ်ချီထပ်လုပ်ကြတာပေါ့” 

“ဟုတ်ကဲ့…မမ” 

ဇော်ဇော် ကပြောပြီးသည်နှင့်တပြိုင်နက်အိပ်ခန်းနှင့်ဆက်လျှက်ရှိသောရေချိုးခန်းထဲသို့ဝင်သွားသည်။ မချိုကတော့ နောက်ပြီးတော့မှပဲ ရေဆေးတော့မည်ဟု တွေးလျှက် အိပ်ယာထက်တွင် လှဲ၍ကျန်နေခဲ့လေသည်။ ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူတယောက် ထိုနေရာ ထိုဌာနသို့ တပတ်လျှင် တခါရောက်ဖြစ်ခဲ့သည်။ သူမရောက်တိုင်း ဇော်ဇော်ကို တွေ့ရသည်မဟုတ်။ ရှိတဲ့သူနဲ့ဘဲသွားခဲ့သည်။ ဇော်ဇော်နှင့်တော့ နောက်ထပ် နှစ်ကြိမ်လောက်သွားဖြစ်ခဲ့ပြီး နောက်ပိုင်းတွင် ဇော်ဇော်ကို မတွေ့ရတော့ပေ။

မေးမြန်းကြည့်တော့ ကုမ္ပဏီတခုတွင် အလုပ်ဝင်သွားပြီ ဖြစ်ကြောင်းသိလိုက်ရ၏။ ဒါပေမဲ့ ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူ၏ စိတ်ထဲတွင်တော့ ဇော်ဇော်ဆိုသော ကောင်လေးကို မကြာခဏတမ်းတ နေမိခဲ့တာတော့ အမှန်ပင်ဖြစ်တော့သည်။ရေစက်ရေမွှားများ တဖွားဖွားလွှင့်တက်အောင် လက်နှစ်ဖက်ကို အားနှင့်မာန်ဖြင့် လှုပ်ရှားကူးခတ်ရင် ဖွေးဖြူသော ခြေထောက်လေးနှစ်ဖက်က ဘယ်ညာခွဲ၍ ထားကာ လှုပ်ရှားနေသည်။ အပြာရောင်သန်းနေသော ရေတွင် အဖြူရောင်ပန်းပွင့်လေး လူးလှိမ့်နေသည့်သဖွယ် ဖြစ်နေသည်။ ဖွားကနဲ တက်သွားသော ရေစက်ရေမွှာများနှင့်အတူ အဖြူရောင်ပန်းပွင့်လေးက ကန်ဘောင်သို့တက်သော လှေခါးလက်ရမ်းကို ကိုင်ကာ တဖြေးဖြေး လှေခါးထစ်များကို နင်းရင်း ရေကူးကန်ဘောင်ပေါ်သို့ တက်လာသည်။

ပျိုမြစ်နုနယ်သော မိန်းခလေးတယောက် ဝတ်ထားသော ရေကူးဝတ်စုံက ကြည်ပြာရောင်လေး သူမ၏ ဝင်းဝါသော အသားအရေနှင့် လိုက်ဖတ်လှသည်။ တကိုယ်လုံးတွင် တင်ကျန်နေသော ရေစက်ရေပေါက်လေးများက နံနက်ခင်းနေရောင်ခြည်အောက်တွင် သူမ၏ ဝါရွှေသော အသားအရည်လေးနှင့် လိုက်ဖက်စွာ တန်ဆာဆင်နေကြသည်။ ရေကူးကန်ဘောင်ပေါ်သို့ ရောက်လာသော မိန်းခလေးက သူမ၏ ကိုယ်ပေါ်မှ ရေစက်ရေပေါက်များကို လက်ဖြင့် သပ်ချနေသည်။ဒရင်းဘတ်ပေါ်တွင် ထိုင်၍ မဂ္ဂဇင်းဖတ်နေသော ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူက လက်ထဲတွင် စာအုပ်ကိုပိတ်၍ ဘေးရှိစားပွဲလေးပေါ်တင်လိုက်ပြီး သမီးဖြစ်သူ မိုးသန္တာမြင့်ကို လှမ်း၍ ကြည့်လိုက်သည်။

သမီးလေး အတော်ထွားပြီးလှလာတာဘဲ။ အင်း လေ သူ အသက် ၂၀ ပြည့်ပြီးပြီဘဲ။ ငါတောင်မှ အသက် ၄၀ ထဲဝင်နေပြီ။ သမီးကိုယ်လုံးက ငါငယ်ငယ်တုံးကလိုဘဲ အချိုးကျပြီး လှတာဘဲ။ မျက်နှာက သူအဖေနဲက ဆင်တော့ နှာခေါင်းက ပိုလှတာပေ့ါ… အတွေးအဆုံး သူမ၏ရှေ့ဖက်သို့ ဖြစ်၍လျှောက်လာသော သမီးဖြစ်သူက လှည့်ကြည့်ပြီးပြုံးပြသည်။ 

”မာမီ ဘာကြည့်……” 

”သမီးလေးကို လှလို့ကြည့်နေတာ…” 

”ဟုတ်ပါဘူးနော် သမီးက မာမီလောက်မလှပါဘူး” 

”သမီးက ပိုလှပါတယ်ကွယ် .. ကဲကဲ..အဝတ်လဲချည်… အအေးမိအုံးမယ်…” 

သမီးဖြစ်သူ လျှောက်သွားသောနောက်သို့ ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူတယောက် မဂ္ဂဇင်းစာအုပ်ကို ကောက်ယူ၍ လိုက်လာခဲ့မိသည်။

ရေကူးကန်ဘေးနားတွင့် လုပ်ထားသော အဝတ်အစားလဲသည့် နေရာအဆောက်အဦးလေးကို တံခါးမပိတ်ဘဲ မိုးသန္တာမြင့် အဝတ်အစားလဲနေသည်။ ရေကူးကန်က ကိုယ့်ခြံထဲ ကိုယ်အိမ်ရှေ့က ကန်၊ ပြီးတော့ ဒီမှာက မာမီနှင့် သူ နှစ်ယောက်ထဲ။ ဒီတော့ တံခါးကို မပိတ်တော့ပေ။ သမီး အဝတ်အစားလဲနေသည်ကို တံခါးဝမှရပ်၍ ကြည့်နေမိသည်။

”လှလိုက်တဲ့…သမီးလေးရယ်” 

”ဟင်…..” 

ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူ ခေါင်းနပမ်းကြီးသွားသည်။ တကိုယ်လုံးချွတ်၍ အဝတ်အစားလဲနေသာသမီး၏ ကိုယ်ပေါ်မှ လုံးလုံးကျစ်ကျစ်လက်သီးဆုပ်မျှ နို့လေးနှစ်လုံး ထိုနို့လေးများထိပ်မှ နို့သီးလေးများ ရှိသင့်သည်ထက် ပို၍ ကြီးနေသည်။ သူမသမီးကို နေ့စဉ်လို သတိထားကြည့်မိသည့်ကြားက သည်နို့သီးလေးနှစ်လုံးက မျက်စိရှေ့တွင် တဖြေးဖြေးကြီးလာသည်။

သူ့ဘာသာဘဲ ကိုင်လို့လား…ဒါမှမဟုတ် ယောက်ျားလေးတယောက်ယောက်နဲ့ဘဲ…. ”

အင်းလေ ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် သမီးက ငယ်တော့တာမှာ မဟုတ်ဘဲ… ဘွဲ့ရလို့ အလုပ်တောင်ဝင်နေပြီဘဲ။ ဒါပေမဲ့ မမှားတန်တာ မမှားရအောင် တနေ့လောက်တော့ ပြောထားအုံးမှဘဲ” 

ဟု တွေးရင် သူမတို့နှစ်ထပ်တိုက်ကြီးရှိရာသို့ ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူ တယောက် ဆက်၍ လျှောက်လာခဲ့လေတော့သည်။ကုန်းထားသော ဖင်ကြီးနှစ်လုံးက သာမန်အနေအထားမဟုတ်ဘဲ ကော့တင်းထားသဖြင့် ပို၍ စွဲမက်စရာ ကောင်းနေသည်။ နောက်သို့ ပြူးထွက်နေသော စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကြားတွင် တိုးဝင်ညှပ်နေသော လီးတန်းကြီးက ဆက်၍သွင်းလျှင်ရပါလျှက်ဖြင့် မသွင်းဘဲ

ဒစ်သာသာလက်တလုံးမျှဖြင့် စောက်ခေါင်းဝတွင်နဲ့နေပြီး လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ကုန်းထား၍ အောက်သို့ ငိုက်ကျနေသော နို့နှစ်လုံးကို လှမ်းဆွဲကာ နို့သီးလေးတွေကို လက်ညှိုး၊ လက်မတို့ဖြင့် ပွတ်နေသည်။ 

“အောင်…လုပ်မှာဖြင့်လုပ်ကွာ.. မနေတတ်တော့ဘူး….’’ 

စိတ်မရှည်စွာပြောလိုက်သော်လည်း အသံလေးက တုန်တုန်ယင်ယင်လေးဖြစ်နေသည်။ စောက်ခေါင်းဝတွင်နှဲ့နေသည့် လီးဒစ်ကြီး၏ဒါဏ်နှင့် အချေခံနေရသော နို့သီးနှစ်လုံး၏ ရသတို့ပါပေါင်းစပ်လျှက် တကိုယ်လုံးမှ အသွေးအသားတို့က မခံမရပ်နီုင်စွာ လှုပ်ရှားခံစားလျှက် စောက်ရည်ကြည်တို့ကို အတင်းညှစ်ထုတ်ပေးနေသည်။ စောက်ခေါင်းဝတွင် စိုသထက် စိုလာသည်ကို ဒစ်ကြီးက သိနေသည်။

“မိုး ကလဲကွာ… အောင်က မိုးကို ကောင်းအောင် လုပ်ပေးနေတာ… စိတ်ရှည်မှပေါ့…” 

“ကျွတ်..လုပ်မှာဖြင့် လုပ်တော့ကွာ…ကဲကဲ…” 

မိုးသန္တာမြင့် စိတ်မရှည်နိုင်တော့ဘဲ ကုန်း၍ကော့တင်ထားသော သူမ၏ဖင်ကြီးကို နောက်သို့ပစ်ပစ်ပြီး ဆောင့်ပစ်လိုက်သည်။နောက်ကနေ ဆောင့်သွင်းသလောက်တော့ လီးကမဝင်။ တဝက်သာသာလောက်ထိတော့ လီးကြီးက စောက်ခေါင်းထဲဝင်သွားသဖြင့် မိုးသန္တာမြင့် နဲနဲတော့ ကျေနပ်သွားသည်။ ကောင်မလေး ဒီလိုဖြစ် ဒီလိုလုပ်အောင် တမင်လုပ်နေသော အောင်ကိုမင်းကလည်း စိတ်ထဲကျေနပ်သွားပြီး သူ့လက်တဖက်ကို နို့အုံမှ ဖယ်ကာ ခါးသေးသေးကလေးကို လက်တဖက်ဖြင့် ထိန်းကိုင်ရင်း လီးကိုဖိ၍ သွင်းလိုက်သည်။

“ပလွတ်.. ဗြစ်..အာ..ဟာ…” 

မိုးသန္တာမြင့် ခေါင်းလေးကော့တတ်သွားသည်။ 

“မရပ်…မရပ်နဲ့တော့….ဆက်တိုက်လုပ်…” 

စောက်ခေါင်းကျဉ်းကျဉ်းလေးထဲ မဆန့်မပြဲဝင်နေသော အောင်ကိုမင်း၏ လီးကြီးက သွက်သွက်ကြီးဝင်လိုက်ထွက်လိုက် ဖြစ်နေသည်။ လီးက ဖြောင့်ဖြောင့်တန်းတန်းလိုးဝင်ခြင်းမဟုတ်။ လီးထိပ်ကြီးက စောက်ခေါင်းပတ်လည် အရပ်လေးမျက်နှာကို တလှည့်စီထိုးဆောင့် လိုးဝင်နေသည်။ မိုးသန္တာမြင့် မျက်စိနှစ်လုံးကို စုံမှိတ်ကာ ထိတွေ့မှုအာရုံကိုသာ ခံစားလျှက် ခံစားချက်ပြင်းထန်ရမှုကြောင့် မချိတင်ကဲဖြင့် နှုတ်ခမ်းနှစ်ခုကို တင်းတင်းစေ့ကာ မာန်တင်းထားရသည်။ ဆောင့်လိုးလိုက်တိုင်း တလှုပ်လှုပ်ခါဆင်းသွားသော တင်သားလုံးလုံးကြီးတွေကို ကြည့်ရင်း

မချင့်မရဲဖြင့် အောင်ကိုမင်းက တင်သားကြီးတွေကို လက်ဖြင့် ခပ်ဆတ်ဆတ်ရိုက်ပုတ်ဖြစ်ညှစ်ဆုတ်နယ်လိုက်သေးသည်။ ရှေ့မှ နို့နှစ်လုံးကိုလည်း အလွတ်မပေး။ ပြီးတော့ သူ့လက်ဖဝါးဖြင့် ပြန့်ပြူးပြည့်တင်းသော ကျောသားဖွေးဖွေးလေးကို စုံဆန်ကာ ပွတ်ပေးလိုက်သေးသည်။ မိုးသန္တာမြင့် ရှေ့တွင်ထောက်ထားသော လက်နှစ်ဖက်က ညွတ်၍ကျလာပြီး တံတောင်ဆစ်ကို အားပြု၍ ထောက်လိုက်ရသည်။သည်အခါမှာတော့ ခန္ဓာကိုယ်အပေါ်ပိုင်းက နိမ့်ဆင်းသွားခြင်းကြောင့် ဖင်ကြီးကပို၍ ကားစွင့်မြှောက်တက်သွားသဖြင့် အားပိုတက်ကာ ဆောင့်အားက ပိုကောင်းလာသည်။ မတရားထွက်လာသော စောက်ရည်များကြောင့် လီးဝင်လီးထွက် အပြွတ်ပြွတ်မြည်သံနှင့်အတူ

နှုတ်ခမ်းနှစ်ခု တင်းတင်းစေ့ထားသော မိုးသန္တာမြင့်၏ လည်းချောင်းထဲမှထွက်လာသော တအင်းအင်းဖြင့် ကြိတ်ညီးသံတို့က လွှမ်းမိုး၍နေသည်။ ဆောင့်ချက်တွေက ပြင်းထန်လှသလို မိုးသန္တာမြင့်ကလည်း သူမ၏ဖင်ကြီးကို တောင့်တောင့်ပြီးခံသည်။ အောင်ကိုမင်းနှင့် မိုးသန္တာမြင့်တို့က တက္ကသိုလ်မှာထဲက ချစ်သူတွေ။ အခုသူတို့ကျောင်းပြီးလို့ နှစ်ယောက်စလုံးအလုပ်ဝင်နေကြပြီ။ ခုလိုမျိုးဆုံကြတာကတော့ ဒီတခါနှင့်မှ ၄ကြိမ်ဘဲ ရှိသေးသည်။ နေရာကတော့ အောင်ကိုမင်း၏ သူငယ်ချင်းအိမ်တွင် ဖြစ်သည်။ 

“ဗြစ်..ဖွတ်..ပလွတ်..အင်း..ဟင်း.အာ..ဟား…လုပ်…လုပ်..ဆောင့်.အ..” 

မိုးသန္တာမြင့်၏ ကိုယ်လုံးလေးတခုလုံး တုံတုံရင်ရင်ဖြစ်လာချေပြီ။

အောင်ကိုမင်း၏ လီးကြီးမှာလည်း ဆိမ့်တက်လာပြီး ဆောင့်ချက်များက အနည်းငယ်မျှအားပျော့သွားသည်။ ကောင်မလေးပြီးချင်နေပြီ။ အောင်ကိုမင်းအံကိုကြိတ်၍ ဆောင့်အားကိုမြင့်ကာ အကြမ်းဆုံးလိုးဆောင့်ပစ်လိုက်သည်။

“အ..အီး…အီး…ဟင်း….” 

ကြိတ်၍ညီးရင်း ဖင်ကြီးတဆတ်ဆတ်ခါယမ်း၍ ရှေ့သို့မှောက်ကျသွားသဖြင့် အောင်ကိုမင်းက သူမ၏ခါးကို အတင်းဆွဲကာ လေးငါးချက်မျှ အားကုန်ဆောင့်ပစ်လိုက်ပြီး သုတ်ရည်တို့ကို ပန်းထုတ်ပစ်ရင်း သူမခါးကို ဆွဲထိမ်းထားသောလက်ကိုဖယ်ကာ ကိုယ်လုံးကို အသာလှမ်း၍ ဖက်လိုက်ရင် ဝမ်းလျားမှောက်ကျသွားသော မိုးသန္တာမြင့်၏ ကျောပေါ်တွင် မှောက်ရက်သားပါသွားလေတော့သည်။

“မာမီကိုသမီးတခု ပြောချင်လို့” 

“ပြောလေ သမီးရာ…အမလေး…စကားတွေဘာတွေ ခံနေရသေးတယ်။” 

“ဟို…လေ.. သမီး..လက်ထပ်ချင်ပြီ…” 

“ဘာ..ဘာရယ်…လက်..လက်ထပ်မယ်.. ဟုတ်လား” 

ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူ အလန့်တကြား အံ့သြသွားသည်။ 

“သမီးစကားပြောလောသွားလို့ပါ….သမီးမှာ ကျောင်းတုံးထဲက ချစ်သူရှိတယ်မာမီ…ခုဆို ၄ နှစ်လောက်ရှိပြီပေ့ါ… အဲဒါ သူက လက်ထပ်ခွင့်တောင်းလို့… မာမီကိုဖွင့်ပြောပြီး ခွင့်တောင်းတာပါ…” 

မိုးသန္တာမြင့် ခုလိုရှင်းပြလိုက်မှာ ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူ ဇာတ်ရည်လည်သွားသည်။ 

“သူက ဘယ်သူလဲသမီး… မိဘတွေက ဘယ်သူလည်း…ဘာလုပ်လဲ..” 

“သူ့နာမည်က အောင်ကိုမင်းတဲ့… သူက စီးပွားရေးမဟာဘွဲ့ကိုရထားတာ…အခုဌာနမှာ လုပ်ရင်း — တက်ဖို့လုပ်နေတယ်…မိဘတွေကတော့ သူငယ်ငယ်တုံးထဲက မရှိတော့ဘူ…..” 

“အို….ဖြစ်ရလေ…” 

“သူက ကိုယ့်ဒူးကိုယ်ချွန်ပြီး ဒီအခြေအနေရောက်အောင် သူ့ခြေထောက်ပေါ်သူရပ်ခဲ့တာဘဲ…” 

“လူတော်လေးတယောက်လို့ ဆိုရမှာပေါ့…အင်းလေ…သူနဲ့မာမီကို တွေ့ပေးပါအုံး…စကားစမြည်ပြောရင်း အကဲခတ်ကြည့်အုံးမယ်….” 

“ဟုတ်ကဲ့မာမီ…မနက်ဖန် သမီးခေါ်ခဲ့ပါ့မယ်….” 

“မနက်ဖန်ဆိုတော့ ကုမ္ပဏီရုံးပိတ်တာဘဲ… မာမီအားတယ်…အိမ်ကိုခေါ်လာခဲ့ပေ့ါ…” 

“ဟုတ်ကဲ့…မာမီ” 

မိုးသန္တာမြင့်၏ မျက်နှာလေး ဝင်းပသွားတော့သည်။ အိမ်ရှေ့မှ ကားရပ်သံကြားလိုက်ရကထဲက သမီးဖြစ်သူ မိုးသန္တာမြင့် ပြန်လာပြီဆိုတာ သိလိုက်ရသည့်နည်းတူ သမီး၏ချစ်သူ အောင်ကိုမင်းဆိုသောကောင်လေးလည်း ပါလာပြီဆိုတာ အတတ်သိလိုက်သည်။

ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူတယောက် အပေါ်ထပ်ရှိစာကြည့်ခန်းထဲတွင်ရောက်နေသည်။ အောက်ထပ်သို့ ဆင်းမည်ပြုပြီးမှ မဆင်းတော့ဘဲနေလိုက်သည်။ သမီးတွင်သော့ပိုရှိသည်။ ဖွင့်၍ သူတို့ဝင်လာကြလိမ့်မည်။ မကြာလိုက် သမီးဖြစ်သူ မိုးသန္တာမြင့် သူမရှေ့သို့ ရောက်လာသည်။ 

“မာမီ…သူပါလာပြီ… အောက်ထပ်ဧည့်ခန်းထဲမှာ ထိုင်ခိုင်းထားတယ်…” 

“ဒီကိုသာခေါ်ခဲ့တော့သမီး…” 

“ဟုတ်ကဲ့…” 

မိုးသန္တာမြင့် ထွက်သွားပြီး ခဏကြာ အခန်းဝသို့ လူရိပ်ကျလာသဖြင့် ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူ လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ 

“ဟင်…” 

ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူ သူ၏ ဦးခေါင်းတခုလုံး ခြားရဟတ်လို လည်ပတ်သွားရသည်။ သမီးနှင့်အတူပါလာသော ကောင်လေး ဇော်ဇော်မှ ဇော်ဇော်အစစ်။ ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူကို တွေ့လိုက်ရသော အောင်ကိုမင်းကလည်း ခြေလှမ်းတုံ့၍ ရပ်သွားသည်။

သူတို့နှစ်ယောက် တယောက်ကို တယောက် ကြောင်၍ ကြည့်နေမိသည်။ 

“လာကြလေကွယ်…” 

ပျက်နေသော မျက်နှာကိုပြင် အသံကိုထိမ်းပြီး ပြောလိုက်သည်။ စားပွဲရှေ့မှ ကုလားထိုင်တွင်ဝင်၍ ထိုင်လိုက်ကြသည်။ အောင်ကိုမင်း ခေါင်းကိုငုံ့ထားသည်။ 

“သမီး… မာမီ သူနဲ့ နှစ်ယောက်ချင်း စကားပြောချင်တယ်..သမီးအောက်ထပ်မှာ ခဏဆင်းနေ..မာမီဘဲလ်နဲ့ခေါ်လိုက်မှ တက်လာခဲ့…” 

မိုးသန္တာမြင့် ခေါင်းငြိမ့်ပြ၍ ထွက်သွားသည်။ လှေခါးကိုဆင်းသွားသော ခြေသံကြားလိုက်တော့မှ ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူ ထိုင်ရာမှထာကာ စာကြည့်ခန်းတံခါးကို အတွင်းမှ လော့ချပြီး ပိတ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ခေါင်းငုံ့၍ ထိုင်နေသော အောင်ကိုမင်း၏ ဘေးသို့ရပ်လိုက်သည်။

“ဇော်ဇော်” 

သူမအသံက တုန်ခိုက်နေသည်။ လက်တဖက်က ကောင်လေး၏ ပုခုံးကိုဖက်လိုက်သည်။ သူမအား အောင်ကိုမင်း မော့ကြည့်လာတော့ နဖူးကိုငုံ့၍ နမ်းလိုက်သည်။

“ဇော်ကို..မမမျှော်နေတာကြာပြီကွယ်…” 

“ကျွန်…ကျွန်တော်နဲ့ မိုးတို့ရဲ့ချစ်ခြင်းကို….” 

ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူ၏ လက်က ကောင်လေး၏ပါးစပ်ကို လှမ်းပိတ်လိုက်သည်။ 

“စိတ်ချပါ…ဇော်ရယ်..မမ မကန့်ကွက်ပါဘူး..ဒါပေမဲ့ ဇော်က မမကိုလည်း အလှည့်ပေးပေ့ါ…” 

ထိုင်နေသော အောင်ကိုမင်းက သူ၏ဘေးတွင် ရပ်နေသော ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူ၏ခါးကို ဖက်လိုက်သည်။ 

“ထ..ဇော်…မမ မနေနိုင်တော့ဘူး…တချီလောက် မြန်မြန်လေးလုပ်စမ်းကွယ်….” 

နောက်သို့လှည့်၍ အောင်ကိုမင်းကို ကျောပေးကာ ထဘီကိုခါးအထိ မလိုက်ပြီး ကုလားထိုင်ပေါ်သို့ လက်ထောက်ကာ ကုန်းလိုက်၏။

ပြူးထွက်လာသော စောက်ပတ်ကြီးက အရည်ကြည်လေးတွေပင် စိမ့်၍ထွက်နေပြီ။ ခံဘူးသောသူကိုတွေ့၍ ခံချင်စိတ်ဖြင့် စိတ်ထလာရသလို လိုးခဲ့ဖူးသော သူကို တွေ့ရ၍ စိတ်ထလာရသော အောင်ကိုမင်း၏ လီးကလည်း စောစောထဲက တောင်နေချေပြီ။ သူမ၏ နောက်သို့ ပုဆိုးကိုချွတ်ကာ တိုးကပ်လိုက်ပြီး လီးကို အရည်ကြည်တို့ခိုနေရာ စောက်ပတ်သို့တေ့၍ သူမ၏ ပုခုံးကို လှမ်းဆွဲကာ တချက်တည်း ဆောင့်သွင်းလိုက်လေတော့သည်။



........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။



အတိတ်ခါးခါး အပိုင်း ( ၃ )

အတိတ်ခါးခါး အပိုင်း ( ၃ )

ဇာတ်သိမ်းပိုင်း

ရေးသားသူ - အမည်မသိ

စာအုပ်ထုပ်တွေကို ဆွဲပြီးပြန်လာတဲ့ တင့်ဆွေဟာ လယ်ထဲကပြန်လာတဲ့ ကိုချက်ကြီးနဲ့ လမ်းမှာ တွေ့လိုက်ပါတယ်။ ဒီနေ့ တင့်ဆွေစိတ်တွေ မကြည်ပါဘူး။ ဘာဖြစ်လို့မှန်းမသိဘူး သူ့စိတ်တွေက သက်သက်ချိုကို သတိရနေပါတယ်။

“ ဟုတ်တယ်..ကိုချက်ကြီးရေ.. လယ်ထဲက ပြန်လာတာလား..”

“ ဟုတ်ပ..ဆရာလေးရေ.. တစ်ကိုယ်လုံး ညောင်းညာကိုက်ခဲနေတာဘဲ..”

တင့်ဆွေလည်း စိတ်ကူးထဲကအာရုံရလာပါတယ်…။

“ ဒါဆိုလည်းကို ကိုချက်ကြီးရေ သွားလိုက်ရအောင်လေ.. ကျွန်တော်တိုက်ပါ့မယ်..”

ချက်ကြီးကလည်း ဒါမျိုးဆိုမောင်မငြင်းလေ…။

“ ဟီးဟီး..အားနာစရာ ဆရာလေးရယ်”

လို့ ပါးစပ်ကပြောလိုက်ပေမဲ့ သူ့ခြေလှမ်းတွေကတော့ ဆရာလေး ကိုတင့်ဆွေ နောက်ကို ကောက်ကောက်ပါအောင် လိုက်သွားပါတော့တယ်။ ဒီလိုနဲ့ တင့်ဆွေနဲ့ ချက်ကြီးဟာ သူတို့စတည်းချရာ ကိုမောင်ငယ်တို့ ထန်းတောထဲကို ရောက်သွားကြပါတော့တယ်။

“ ဟော..ဆရာလေးတို့ပါလား..”

ကိုမောင်ငယ်က ပြုံးရင်းနှုတ်ဆက်လိုက်ပါတယ်။

“ အေးဗျာ..ညောင်းကိုက်လာလို့ တစ်မြူလောက် အရင်ပေး.. ဒါနဲ့ ဒေါ်အေးမိရော မမြင်ပါလားဗျ..”

“ ဟိုဖက်ရွာက သူ့အသိဆုံးလို့တဲ့…ညအိပ်သွားလေရဲ့…”

ကိုမောင်ငယ်က ပြောရင်းဆိုရင်း ထန်းရေအိုးကို ချပေးလိုက်ပါတယ်။

“ နေဦး.. ဒီနေ့ဆရာလေးတို့ကံကောင်းတယ်.. တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်.. ဒီနေ့ချိုးထောင်တာ (၃) ကောင် ရလာတယ်.. ချိုးကြော်နဲ့မြည်းကြတာပေါ့”

ကိုမောင်ငယ်ကပြောလိုက်ရင်း နောက်မှာ သူကြော်ထားတဲ့ချိုးငှက်ကြော်ကို ယူလာပါတယ်။ နီရဲကြွပ်ရွနေတဲ့ ချိုးငှက်ကြော်ကလည်း ချိုအိနေတာပါဘဲ။

“ ကိုမောင်ငယ်…ခင်ဗျားကိုလာလေဗျာ.. ခင်ဗျားမမကြီး မရှိပါဘူးဗျ..ဟီးဟီး”

ချက်ကြီးကကိုမောင်ငယ်ကိုပါ ဖိတ်ခေါ်လိုက်ပါတယ်။

“ အေးကွ..ဆောင်းရောက်လာတော့ နည်းနည်းချမ်းသလိုလို..”

“ ကိုမောင်ငယ်ကလည်း..သောက်ချင်ရင် သောက်ချင်တယ်ပေါ့ဗျာ..”

“ နေဦးဗျ… အခုမှသတိရတယ်.. ရွာထိပ်က ဒေါ်ရွှေတို့ ကုန်စုံဆိုင်မှာ အနီရတယ်မဟုတ်လား.. ”

“ ရတာပေါ့ ဆရာလေးရယ်..”

“ အဲ့ဒါဆို ဆိုင်ကယ်လေးနဲ့ပြေးပြီး အနီတစ်လုံး သွားဝယ်လိုက်.. ပိုက်ဆံယူသွား…”

“ ဖြစ်ပါ့မလား ဆရာလေးရယ်…ရောကုန်ဦးမယ်…”

“ ရပါတယ်ဗျ..ဖြစ်တယ်ကိုချက်ကြီးရေ..ဖြစ်တယ်…”

“ ဒို့ဆရာလေးကောင်းမှုကြောင့် အရက်အကောင်း သောက်ရတော့မယ်..ဟဟ”

ကိုမောင်ငယ်ကား ချက်ကြီးရဲ့စကားကို တုံ့ပြန်လိုက်ရင်း ထန်းပင်အောင်မှာရပ်ထားတဲ့ ဆိုင်ကယ်ပေါ်ကို တက်ကာစက်နိုးပြီး ထွက်သွားပါတော့တယ်။ တင့်ဆွေနဲ့ချက်ကြီးတို့လဲ ထန်းရေကို ချိုးကြော်နဲ့မြည်းရင်း.. ကိုမောင်ငယ် ပြန်အလာကို စောင့်ဆိုင်းနေကြပါတော့တယ်။

လဲ့လဲ့ကား စိတ်ပူနေသည်။ ကိုတင့်ဆွေကား မြို့ကို တက်သွားရာမှ ခုချိန်ထိပြန်မလာ။ ဖြစ်ချင်တော့ သင်းသင်းမင်းကလည်း ဒီနေ့မှဘဲ မြို့မှာ သူမမိဘတွေ ရောက်နေသည်ဆိုသဖြင့် ညနေကဘဲ သူမမိဘတွေကို ကြိုဆိုရန်သွားပြီ။ ဒါကြောင့် အဆောင်မှာ သူမတစ်ယောက်ထဲ ဖြစ်နေပါတယ်။ ကြောက်တာတော့ မကြောက်ပေမဲ့ ညကမှောင်လာတော့ သူမအနည်းငယ် အားငယ်စိတ်တွေ ဝင်လာပါတယ်။ ကိုတင့်ဆွေလည်း ဒီညပြန်မရောက်လောက်တော့ဘူးထင်တယ်။

“ ဆရာမရေ…ဆရာမ..”

အဆောင်ရှေ့မှာ ခေါ်သံကြားရသည်။ ကာလသား ခေါင်းဆောင် ကိုချက်ကြီးအသံပေဘဲ။ သူမအခန်းတံခါးကို ဖွင့်လိုက်ပြီး ကြည့်လိုက်တော့ ကိုချက်ကြီးနဲ့ ကိုတင့်ဆွေ။ ကိုတင့်ဆွေ မူးလာပြီ။ ခေါင်းကငိုက်စိုက်ကျလို့။ ချက်ကြီးက တွဲနေရသည်။

“ အဟဲ. .ဆရာမ..ဆရာလေးကတော့ အရမ်းမူးနေပြီ…”

“ နည်းနည်းလေးဘဲများတာပါ..ကိုချက်ကြီးရာ… ဘာတွေပြောနေတာတုန်း..”

ကိုတင့်ဆွေအသံကလေးနေပြီ။ လူကလည်း ယိုင်တိုင်တိုင်…

“ ရပြီ..ကိုချက်ကြီး ကျေးဇူးတင်တယ်…. ရတယ်..ရတယ်..”

“ ဒါဆို..သွားမယ်နော်..ဆရာလေး.. ဆရာမ ကျွန်တော်ဆရာလေးကို ထားခဲ့ပြီနော်…စိတ်ချမယ်..”

“ ဟုတ်ကဲ့ရှင့်…”

လဲ့လဲ့ စိတ်ညစ်သွားပါတယ်။ ချက်ကြီးကတော့ သီချင်းတွေ တကြော်ကြော်အော်ဟစ်ရင်း.. ယိုင်တိုင်တိုင်ခြေလှမ်းများနဲ့ ရွာလယ်လမ်းအတိုင်း ပြန်လျှောက်သွားတာကို မြင်လိုက်ရပါတော့တယ်။

“ အဟဲ..ကိုချက်ကြီးတော်တော်မူးနေပြီ..ဟက်ဟက်..”

တင့်ဆွေကချက်ကြီးသွားရာလမ်းကို ကြည့်ပြီးလဲ့လဲ့ကို ပြောလိုက်ပါတယ်။ တဟက်ဟက်နဲ့ပြောရင်း သူလည်း မဟန်နိုင်တော့ပါဘူး။ အဆောင်ရှေ့လှေကားရင်းမှာ ခေါင်းမှီပြီး မူးဝေကာ မထနိုင်ဘဲ ဖြစ်နေပါတယ်။ သူ့စိတ်ထဲမှာ လဲ့လဲ့ကိုမေ့သွားပါတယ်..။

“ သက်သက်ချို…မင်းကိုယ့်ဆီပြန်လာခဲ့ပါ.. ခလေးရယ်…”

သူ့ပါးစပ်ကလည်း ကယောင်ကတမ်းတွေ ညဉ်းတွားနေပါတယ်။

“ ကိုတင့်ဆွေ…အကို..ထ..ထ.အရမ်းအေးတယ်..”

တင့်ဆွေကိုလှုပ်နှိုးပေမဲ့ တင့်ဆွေက မထလာတာကြောင့် လဲ့လဲ့စိတ်ညစ်သွားပါတယ်။

“ ကဲကဲ..အကို အခန်းထဲ လဲ့လဲ့လိုက်ပို့မယ်.. ဘာလို့ ဒီလောက်တောင်သောက်ရတာလဲ အကိုရယ်…”

လဲ့လဲ့က တင့်ဆွေဂျိုင်းအောက်ကနေဝင်ပြီး သူမပုခုံးပေါ်လက်တင်ကာ တွဲထူလိုက်ပါတယ်။ မူးနေတာကြောင့် တင့်ဆွေရဲ့ ကိုယ်လုံးကြီးက သူမအပေါ်မှီထားသလိုဖြစ်နေပါတယ်။ ဒါကြောင့် တင့်ဆွေရဲ့ အထိအတွေ့ကိုရနေပြီး.. ယင်ဖိုတောင် မသန်းဖူးသေးတဲ့ သူမအဖို့ ရင်ခုန်သံက မြန်လာပြီးတဒုတ်ဒုတ်နဲ့ သူမရင်ခုန်သံကို သူမပြန်ကြားနေရပါတယ်။

“ ခလေး….”

တင့်ဆွေကား တော်တော်မူးနေဟန်တူပါတယ်။ လဲ့လဲ့.. စိတ်ထဲ အဲ့လိုခေါ်သံကြားတာနဲ့ သူမရင်ထဲ ဝမ်းနည်းမှုတွေသာ ဖြစ်လာပါတယ်။ တင့်ဆွေ..ကို သူမက ဂရုစိုက်နေရပေမဲ့ တင့်ဆွေကတော့ အတိတ်ဟောင်းကိုဘဲ သတိရနေတာပါ။ သူမစိတ်ထဲမှာ ဝမ်းနည်းမှုကြောင့် မျက်ရည်လေးများ စို့လာပါတယ်။

“ အကို…မူးနေပြီထင်တယ်…”

တင့်ဆွေကို သူ့ရဲ့အခန်းထဲလိုက်ပို့လိုက်ပါတယ်။ မနိုင်မနင်းနဲ့ တင့်ဆွေ ခန္ဓာကိုယ်ကြီးကို တွဲရင်း ကုတင်အပေါ်ဆွဲအတင်မှာ.. ယိုင်လဲသွားပြီး သူမကကုတင်ပေါ်ကို ပက်လက်လှန်ကျသွားပြီးတင့်ဆွေက သူမအပေါ်ကို ထပ်ရက်ကြီး ကျလာပါတော့တယ်။

“ အို…”

ရှက်စိတ်ကြောင့် လဲ့လဲ့ ရုန်းဖို့ကြိုးစားမိပေမဲ့.. တင့်ဆွေက သူမအပေါ်ကဖယ်မပေးဘဲ.. သူမပါးတွေကို တရှုပ်ရှုပ်နမ်းနေပါတယ်။ တစ်ခါမှ ဘယ်ယောင်္ကျားလေးမှ မနမ်းဖူးသေးတဲ့ ပါးပြင်ကို တင့်ဆွေက အငမ်းမရ နမ်းနေပါတယ်။ သူ့စိတ်ထဲမှာတော့ သက်သက်ချိုလို့ဘဲ ထင်နေမိတာပါ။ လဲ့လဲ့ကို

“ ခလေးရယ်ကိုယ့်ကို အကြာကြီးခွဲရက်တယ်နော်.. ကိုယ်ခလေးကို အရမ်းလွမ်းနေတာသိလား…”

လဲ့လဲ့လည်း တုန်ယင်နေတဲ့ အသံလေးနဲ့…

“ ခလေး..လည်း..ကိုကို့ကိုအရမ်းချစ်တာဘဲ… သိလား”

လို့ ပါးပေါ်မှာ မျက်ရည်တွေစီးကျလာရင်း ပြောလိုက်ပါတယ်။ သူမအနေနဲ့ တင့်ဆွေအပေါ်မှာ ဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်းမသိပါဘူး.။ တင့်ဆွေမူးမူးနဲ့ သူမအပေါ်လူမှားနေတာကို သူမဘာလို့ မငြင်းဆန်မိမှန်းမသိပါဘူး.။ တင့်ဆွေရဲ့ အနမ်းတွေကြောင့် ရင်ခုန်သံလည်း မြန်လာပါတယ်။

“ ဝေါ…ဝေါ…ဖျောက်..ဖျောက်…”

မိုးစက်မိုးမှုန်တွေကျဆင်းလာပြီး မိုးက သည်းသည်းမဲမဲ ရွာလာပါပြီ။ မိုးအကုန် ဆောင်းအကူးမှာ နောက်ဆုံးလက်ကျန် မိုးရွာချလာတာပါ။ မိုးသည်းသည်းမဲမဲ ရွာချလာပြီး တလောကလုံး အမှောင်ဖုံးသွားပါတယ်။ အကိုတင့်ဆွေရဲ့လက်တွေက သူမရဲ့ ထမိန်အောက်လေးကို လက်နိုက်လိုက်ပြီး သူမရဲ့ ပေါင်ခွကြားက တစ်ခါမှ ယောင်္ကျားလေးတစ်ယောက်က မကိုင်ဘူးတဲ့ အပျိုစင် စစ်စစ်ပိပိလေးကို ပွတ်ကာကိုင်လိုက်တဲ့ အချိန်မှာတော့။

“ အို..ကိုကို…မလုပ်ပါနဲ့…လဲ့လဲ့ကြောက်တယ်..”

သူမရဲ့ ငြင်းဆန်သံလေးဟာ သည်းသည်းမဲမဲ ရွာချလိုက်တဲ့ မိုးသံတွေရဲ့ ကြားမှာဘဲ လွင့်ပျံ ပျောက်ကွယ်သွားပါတော့တယ်။ နဂိုက မစွမ်းရင်းလည်းရှိ ကန်စွန်းခင်းလည်း ငြိနေတဲ့ လဲ့လဲ့အဖို့ ကိုကိုတင့်ဆွေရဲ့ လူမှားပြီးလုပ်မိတဲ့ အပြုအမူတွေကို ငြင်းဆန်နိုင်စွမ်း မရှိတော့တာ အမှန်ပါဘဲလေ။

“ ကိုကို…မလုပ်ပါနဲ့..”

လဲ့လဲ့က တိုးတိုးလေးငြင်းဆန်ပေမဲ့.. ကိုကိုတင့်ဆွေက သူမအပေါ်မိုးပြီး သူမနှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို သူ့နှုတ်ခမ်းနဲ့တေ့ပြီး စုပ်လိုက်တဲ့အခါမှာ သူမ အသံတိတ်သွားပါတယ်။ ကိုကို့ရဲ့ အနမ်းတွေကြားမှာ သူမမူးယစ်သွားပါပြီ။ သူမထမိန်အောက်ကို လက်နှိုက်ပြီး ကိုကိုတင့်ဆွေက သူမပိပိလေးကို ပွတ်ပေးနေတာကြောင့် သူမစိတ်တွေလဲ ကြွလာပြီး ကိုကိုရင်ဘတ်ကြီးကို တွန်းထားတဲ့ သူမလက်ကလေးတွေ ပြုတ်ကျသွားပါတယ်။

တင့်ဆွေကလည်း အရမ်းကိုမူးနေတာပါ။ သူ့လက်က သူ့ပုဆိုးကိုဆွဲချွတ်တာတောင် ချော်နေပါသေးတယ်။ ဘာကြောင့်မှန်းမသိ..လဲ့လဲ့က သူမထမိန်လေးကို ကိုကိုတင့်ဆွေမချွတ်ခင် ဖြေလျှော့ချလိုက်မိပါတယ်။ ကိုကိုတင့်ဆွေက မူးမူးနဲ့ သူ့ရဲ့ဒုတ်ကြီးကို သူမထဲထည့်ရာမှာ ချော်ပြီး ဖင်ခွကြားကို လှမ်းထောက်မိတာကြောင့် သူမဖင်ကျောပါ စိမ့်သွားရပါတယ်။နည်းတဲ့ဒုတ်ကြိးလား ကိုကိုရယ်..။ 

ဒါပေမဲ့ လဲ့လဲ့ကတော့ ကိုကိုချစ်တာကို ခံယူချင်နေပြီမို့ ဒုတ်ကြီးကိုကိုင်ပြီး. သူမပိပိ နှစ်ခြမ်းကြားထဲကို ရောက်အောင်ကို တေ့ပေးလိုက်ပါတယ်။ တင့်ဆွေကလည်း မူးမူးနဲ့လဲ့လဲ့ရဲ့ အဖုတ်လေးထဲကို သူ့ဒုတ်ကြီးကို တစ်ဇွတ်ထိုးကြီးဆောင့်လိုက်ပါတယ်။

“ ဒုတ်….”

“ အ..အ..ကိုကို..”

နာကျင်မှုကြောင့်လဲ့လဲ့ ညဉ်းညူသံလေးထွက်သွားပြီး တုန်ယင်နေတဲ့ လက်ကလေးနဲ့ ကိုကိုတင့်ဆွေရဲ့ ရင်အုပ်ကျယ်ကြီးကို တွန်းထားမိပါတယ်။ ကိုကိုကတော့ လဲ့လဲ့ကို မညာတော့ပါဘူး။ မရပ်မနားကို တဇွတ်ထိုးဆောင့်တော့တာပါဘဲ။ လဲ့လဲ့ကိုယ့်ကိုကိုယ်တောင် ရှက်မိပါတယ်။

သူမပိပိအတွင်းသားလေးတွေကို ပွတ်တိုက်သွားတဲ့ ကိုကိုတင့်ဆွေရဲ့ဒုတ်ကြီးကို သူမ အတွင်းသားလေးတွေက သူမ မသိလိုက်မိခင်မှာပင် ဖမ်းဖမ်းညှစ်နေတာကြောင့်ပါ။ ကိုကိုရဲ့ ဆောင့်ချက်တွေ အချက် (၅၀) လောက်မှာ သူမစိတ်ထဲ ငိုချင်သလိုရယ်ချင်သလို ဖြစ်လာပြီး အဖုတ်ထဲက ဆီးသွားချင်သလိုလို ခံစားချက်မျိုး ပြင်းထန်လာပြီး ကျင်လာတာကြောင့် တအိုးအိုး ညဉ်းညူပြီး ကိုကို့ကို အသားကုန် ဖက်ထားမိပါတယ်။ 

ကိုကိုဆက်ပြီး ဆက်တိုက်လေးငါးဆယ်ချက်ခန့် ဆောင့်တဲ့အခါ.. သူမတစ်ကိုယ်လုံး လေဟာနယ်ထဲမြောက်တက်သလို ခံစားရပြီးသူမအဖုတ်ထဲကနေ ပူခနဲဖြစ်သွားကာ အရည်တွေ ထွက်လာတာကိုသိလိုက်ရပါတယ်။

ကိုကိုတင့်ဆွေရဲ့ ဒုတ်ကြီးထဲက အရည်တွေက တပြစ်ပြစ်နဲ့ထွက်လာပြီး သူမအဖုတ် အတွင်းသားနံရံတွေကို ပန်းထုတ်လိုက်ပြီး သူမအဖုတ်လေးထဲကနေ ကိုကိုတင့်ဆွေက သူ့ဒုတ်ကြီးကို ချွတ်လိုက်ပြီး သူမရင်ခွင်ထဲမှာမကြာခင် အိပ်ပျော်သွားပါတော့တယ်။

“ အား..”

တစ်စစ်စစ်ကိုက်ခဲနေသော ခေါင်းကို တင့်ဆွေစမ်းရင်း ညကတော်တော်များသွားတာပါလားလို့ စဉ်းစားမိသည်။ ဘာတွေဖြစ်လို့ ဖြစ်ခဲ့မှန်းမသိ.. ထူးဆန်းတာတစ်ခုတော့ စဉ်းစားမိသည်။ ညက အိမ်မက်လိုလိုထင်မိသည်။ အရမ်းမူးနေသောကြောင့် ထင်သည်။ ထိုအိမ်မက်လိုလိုထင်မိသော အရာမှာ သက်သက်ချိုဖြစ်နေတာကိုတော့ သူမှတ်မိတယ်။ သက်သက်ချိုက အရမ်းလုပ်လို့ကောင်းတာပဲ။ မနေ့ညက မိုးရွာတာကိုလည်းသူမှတ်မိသည်။ အဲ့အချိန် သက်သက်ချိုရောက်လာတာဘဲ။တင့်ဆွေကိုက်ခဲနေသော နားထင်ကို လက်မဖြင့်ဖိရင်း သူ့ဘေးနားမှာ တစ်စုံတစ်ယောက်ရဲ့ အသက်ရှုသံလိုလို ကြားရသည်။

“ ဟိုက်..”

သူခေါင်းနားပန်းကြီးသွားသည်။ ရင်ထဲ ရထားဆယ်စင်း တစ်ပြိုင်ထဲမောင်းသွားသလို လဲ့လဲ့…သူ့ဘေးမှာ အိပ်ပျော်နေသည်။ ဒါဆို..ညက.. သူမူးမူးနဲ့ သက်သက်ချိုဆိုပြီး လုပ်ခဲ့တဲ့… သူဟာ..လဲ့လဲ့ပေါ့…ပြသနာဘဲ…။ သူကြည့်လိုက်တော့ လဲ့လဲ့မျက်နှာလေးက အိပ်ပျော်နေလို့လားမသိ အပြစ်ကင်းစင်နေသည်..။ 

လဲ့လဲ့ပါးက လိမ်းနေကျသနပ်ခါးလေးတွေက ပျက်ပြယ်နေပြီ။ အဆီလေးပြန်နေတဲ့ လဲ့လဲ့မျက်နှာကို သူသေသေချာချာ မိုးကြည့်နေသည်။တော်တော်ချစ်ဖို့ကောင်းတဲ့ကလေးမပါလား။ညက. ညက..ဒုက္ခဘဲ သူတွေးရင်း ကိုယ့်ကိုကိုယ် ရှက်လာသည်။ ဘယ်လိုလုပ်ရပါ။ 

သူကျူးလွန်ခဲ့သော အမှားအတွက် ဘယ်လို တောင်းပန်ရမလဲလို့ စဉ်းစားနေသည်…။ သူလဲ့လဲ့ဆီက ကိုယ်သင်းရနံ့လေးကို ရနေတယ်။ သူ့နှာခေါင်းကလဲ့လဲ့ရဲ့နဖူးလေးကို သူဖွဖွလေးနမ်းလိုက်တဲ့ အချိန်မှာ… လဲ့လဲ့ရဲ့မျက်လုံးလေးတွေက ပွင့်လာပါတယ်။

“ အို…ကိုကိုဘာမှန်းလဲမသိဘူး.. ခလေးအရမ်းရှက်တယ်.. ညက.. ကိုကိုသိပ်ဆိုးတယ်..သိလား…”

လဲ့လဲ့ကညုတုတုအသံလေးနဲ့ပြောလိုက်ပါတယ်။ တင့်ဆွေစိတ်တွေ ထိန်းမရတော့ပါဘူး…လဲ့လဲ့ရဲ့ ပါးပြင်လေးကို သူတစ်ရွတ်ရွတ် နမ်းလိုက်ပါတယ်။

“ အို…ကိုကိုသိပ်မကဲနဲ့ကွယ်.. လဲ့လဲ့တစ်ကိုယ်လုံး ကျေတော့မှာဘဲ..”

ထိုသို့ပြောလိုက်တဲ့အချိန်မှာဘဲ…။

“ တင့်ဆွေရေ..တင့်ဆွေ.. မင်းအဖေ၊ အမေတွေ လိုက်လာတယ်ဟေ့..”

ဆိုတဲ့ အဆောင်ရှေ့က ကျော်သူအောင်ရဲ့ ခေါ်သံကြားရပါတယ်။ တင့်ဆွေလည်း ခေါင်းနားပန်းကြီးသွားသလို လဲ့လဲ့လည်း မျက်လုံးပြူးသွားပါတယ်။ ဟိုက်..အဖေနဲ့အမေက ငါရှိတဲ့အရပ်ကို ဘယ်လိုကနေ ဘယ်လိုလိုက်လာပါလိမ့်လို့ သူစဉ်းစားလိုက်ပေမဲ့ စဉ်းစားချိန်တောင် မရလိုက်ပါဘူး..။ သူနေတဲ့ အဆောင်အခန်းတံခါးကို တွန်းဖွင့်ပြီးလူအုပ်ကြီးက ဝင်လာပါတယ်။ နှစ်ယောက်သား ကမန်းကတန်း ကုန်းရုန်းထပေမဲ့ တင့်ဆွေအောက်ပိုင်းက ဗလာကြီးပါ။

“ အို….”

ဆိုတဲ့ အသံနဲ့အတူ… ဝင်လာကြတဲ့ လဲ့လဲ့သူငယ်ချင်းဆရာမ သင်းသင်းမင်း၊ ကျော်သူအောင်၊ တင့်ဆွေ အဖေနဲ့အမေတို့ကတော့ မျက်နှာကို တစ်ဖက်ကိုသာ လွဲထားလိုက်ရပါတော့တယ်။

“ ကဲ…ကဲ…ဆရာလေး..ခဲဖိုးလေး..ဟက်ဟက်..”

ကာလသားခေါင်းဆောင်ချက်ကြီးက ကာလသားများနှင့်အတူ အဆောင်ရှေ့အပေါက်ဝမှတ်ထားပြီးခဲဖိုးတောင်းနေသည်။

“ အဟဲ..ပေးရမှာပေါ့ ကိုချက်ကြီးရယ်…”

တင့်ဆွေက သူ့တိုက်ပုံအိတ်ထဲလက်နှိုက်ကာ စမ်းလိုက်သည်…။ ပိုက်ဆံက ( ၂ ) သောင်းဘဲ ရှိတော့သည်။

“ နိုးနိုး…ဒီလောက်နဲ့မရဘူး ဆရာလေး…နို့မို့ဆို ဖယ်မပေးဘူး..”

ချက်ကြီးက ဆက်ညှော်နေသည်။ လဲ့လဲ့က သူမပိုက်ဆံအိတ်လေးကိုဖွင့်လိုက်ပြီး…ပိုက်ဆံတစ်ထပ်ကို ထုတ်ယူလိုက်သည်။

“ ရော့ကိုချက်ကြီး..”

“ ဟား..ဟား..ဒါမှဒို့ဆရာမကွ…ကဲ.. သူငယ်ချင်းတို့သွားရအောင်..”

ဆိုပြီး ပေးသောငွေများကို ယူကာ ထန်းတောက ကိုမောင်ငယ်တို့ဆိုင်ကို ချီတက်သွားကြတော့သည်။ ထိုအချိန်မှာတော့ ရွာထိပ်က ကုက္ကိုလ်ပင်ကြီး အောက်မှာတော့… သူတို့မသိလိုက်သည့်စကားပြောနေကျသည့် စုံတွဲ (၁) တွဲက ရှိနေသေးသည်။ ဆရာမလေးသင်းသင်းမင်းနှင့် ကျော်သူအောင်တို့စုံတွဲ.. ဘာတွေပြောပြီး.. သဘောကျနေသလဲဆိုတော့….

“ ကို….အခုတော့ ကိုတင့်ဆွေကြီးက အကိုဆင်ထားတဲ့ ဂွင်ထဲကို ကွိခနဲဘဲနော်…”

“ ဟုတ်တာပေါ..သင်းသင်းရယ်…အကိုက ရောက်ခါစ သင်းသင်းကို မသိချင်ယောင်ဆောင်ထားရတာ.. ဟိုကောင်ကြီးရော လဲ့လဲ့ရော မသိအောင်…ဟီးဟီး..”

ကျော်သူအောင်ကား ပါးစပ်ကြီးဖြဲကာ သဘောကျနေသည်..။ တကယ်တော့ သင်းသင်းမင်းနှင့် ကျော်သူအောင်ကား ဗဟိုဝန်ထမ်းတက္ကသိုလ်မှာ သင်တန်းတက်ရင်း ချစ်ကြိုက်ခဲ့ကြပြီး သင်းသင်းမင်းရှိရာအရပ်သို့ အပြောင်းလျှောက်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ လဲ့လဲ့က တင့်ဆွေကို စိတ်ဝင်စားနေမှန်းသိသဖြင့် သင်းသင်းမင်းနဲ့တိုင်ပင်ကာ တလှာ်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။

ပြောရလျှင် လဲ့လဲ့ကား သက်သက်ချိုနှင့် ညီအမအရင်းလို ချစ်ခဲ့သော အချစ်ဆုံး သူငယ်ချင်းတွေ။ လဲ့လဲ့မိဘတွေနှင့် တင့်ဆွေမိဘများကား ငယ်သူငယ်ချင်း တစ်ရပ်တည်းသားတွေ။ ဒါကို တင့်ဆွေက သိသဖြင့် သက်သက်ချိုစိတ်နဲ့လေနေသော သူငယ်ချင်းဖြစ်သူကိုကယ်တင်ရှင်ကြီးလုပ်ကာ ဖူးစာရေးနတ်လုပ်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။

တကယ်တော့ တင့်ဆွေနှင့်လဲ့လဲ့ ဖြစ်သွားသည့်ညက သူနှင့် သင်းသင်းမင်းကမြို့ကတည်းခိုခန်းတစ်ခုမှာနှပ်နေခြင်းဖြစ်သည်။ ချက်ကြီးနှင့် ကိုမောင်ငယ်ကိုဘေးတီးပေးဖို့ အကူအညီတောင်းရသေးသည်။ အချိန်ကိုက် ထောင်ဖမ်းလိုက်တော့ တင့်ဆွေနဲ့လဲ့လဲ့ကား ယခုလို ချစ်ကြိုက်ပြီး မင်္ဂလာဆောင်သည်အထိ ဖြစ်သွားခြင်းဖြစ်သည်။

“ အဟိ..”

ကျော်သူအောင်ကပြုံးလိုက်သည်။ သင်းသင်းမင်းက… သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာမှီနေရင်း….

“ အကို..ဘာရီနေတာလဲ…”

“ အခုလောက်ဆို တင့်ဆွေကြီး တစ်ယောက်တော့ အတိတ်မေ့နေလောက်ပြီ… သင်း..သူငယ်ချင်း အပြုအစုကောင်းတာနဲ့..”

“ အို..ကိုရယ်..နားရှက်စရာတွေ…”

“ အဟိ..ကိုကဘာပြောလို့လည်းလို့…. သင်းသင်းဘာသာ စိတ်ကူးထဲရှိတာ တွေးနေတာကိုး…”

“ ကိုနော်…ပြောလေကဲလေ…ကဲဟယ်…လူဆိုး..”

သင်းသင်းမင်းက ကျော်သူအောင်ရင်အုပ်ကြီးကို ရှက်ရမ်းရမ်းပြီး လက်သီးဆုပ်လေးများနဲ့ ထုနေပါတယ်။ ကျော်သူအောင်က သင်းသင်းမင်း လက်ကလေးကို ဖမ်းဆုပ်ပြီး သူမကိုယ်လုံးလေးကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ထည့်လိုက်ပြီး ပါးနှစ်ဖက်ကို နမ်းလိုက်တဲ့အချိန်မှာတော့..

“ အို…”

ဆိုတဲ့ သင်းသင်းမင်းရဲ့အသံလေးက ထွက်ပေါ်လာပါတော့တယ်။ သူတို့နှစ်ယောက် ချစ်နေကြသလိုဘဲ… သူငယ်ချင်း တင့်ဆွေတစ်ယောက်ကတော့ လဲ့လဲ့နဲ့တွေ့ပြီး ကြည်ဖြူကိုရော သက်သက်ချိုကိုရော အခုအချိန်မှာ သတိရတော့မှာ မဟုတ်ဘူးလို့ ကျော်သူအောင် စဉ်းစားမိလိုက်ပါသေးတယ်။ သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာတော့ သင်းသင်းမင်းက မျက်လုံးလေးမှိတ်ပြီး ငြိမ်သက်လို့……..။



........................................💚💛💖💝💙........................................

ပြီးပါပြီ။



အတိတ်ခါးခါး အပိုင်း ( ၂ )

အတိတ်ခါးခါး အပိုင်း ( ၂ )

ရေးသားသူ - အမည်မသိ

ဆေးရုံကုတင်ပေါ်မှာ လဲလျောင်းနေသော ကြည်ဖြူမျက်နှာလေးက ဖြူဖတ်ဖြူလျော်နှင့် ယခုထိတိုင် သတိကလည်မလာသေး…။ မနေ့က သူနဲ့စကားများသွားတုန်းက ကြည်ဖြူစိတ် အဲ့လောက်မဖြစ်ဟု သူထင်မိသည်.။ ကြည်ဖြူတစ်ယောက် မနေ့က အိပ်ဆေးတွေ တစ်ဗူးလုံးသောက်လိုက်သည်ဟု သိရသည်။ကြည်ဖြူအတွက် အသက်ရှင်ရန် လက်ကျန်အချိန်တွေက နည်းပါးနေပြီဟု သူရိပ်မိသည်။ ဆရာဝန်ကြီး၏ ပြောစကားအရဆို…ကြည်ဖြူအသက်ရှင်ဖို့မျှော်လင့်ချက်က မရှိတော့။ ကြည်ဖြူမိသားစုတွေက အလိုက်သတိပင် အခန်းပြင်သို့ ထွက်သွားကြပြီ။ ယောင်္ကျားတန်မဲ့ တင့်ဆွေ ငိုချင်လာသည်…။

“ အင်း….”

ကြည်ဖြူတစ်ချက်လူးလွန့်လာသည်။

“ ကြည်ဖြူ…သတိရလာပြီလား…”

ကြည်ဖြူရဲ့လက်ကလေးကိုဆုပ်ကိုင်ရင်း သူမေးမိသည်။ ကြည်ဖြူရဲ့လက်ကလေးတွေက အေးစက်နှေသည်။ ကြည်ဖြူက အားယူကာ စကားပြောရန်ကြိုးစားသည်။

“ ကိုကို….”

“ ကြည်ဖြူ…မောနေပါ့မယ်…နားပါဦး…ကြည်ဖြူ ကောင်းသွားမှာပါ…”

ကြည်ဖြူက သူ့ကိုပြုံးကာကြည့်ရင်း….

“ မလိမ်ပါနဲ့ ကိုကိုရယ်…ကြည်ဖြူမနေရတော့ပါဘူး.. ကြည်ဖြူသိပါတယ်..”

သူ့မျက်ဝန်းမှ မျက်ရည်များက အလိုလိုကျဆင်းလာသည်…။

“ ဘာဖြစ်လို့ ဒီလိုလုပ်ရတာလဲ..ကြည်ဖြူရယ်.. ကိုကို့ကို စိတ်ဆိုးတာနဲ့လုပ်ရလား”

သူ့အသံများကတုန်ယင်နေသည်။ ကြည်ဖြူလည်း မျက်ရည်များကျဆင်းလာသည်။

“ ကိုကို့ကြောင့်မဟုတ်ပါဘူး.. ကိုကိုရယ်…ကြည်ဖြူ့မိုက်ပြစ်နဲ့ ကြည်ဖြူပါ… ကြည်ဖြူလေ… ကြည်ဖြူ.. ကိုကို့စကားကို နားမထောင်မိတာကြောင့်…မနေ့ကလေ.. မနေ့က...”

 ကြည်ဖြူအသံလေးတွေ မောသံပေါက်နေပြီ…ကြည်ဖြူ့ကိုပွေ့ဖက်ရင်း အသံတိတ်ငိုကြွေးမိသည်။

“ ကိုကို့ကို ကြည်ဖြူ မပြောရရင် ကြည်ဖြူ ကျွတ်မှ မဟုတ်ဖူး..ကိုကိုရဲ့.. မနေ့က.. ကြည်ဖြူပွဲရုံသွားတော့…ဦးမြတ်ကျော်ဆိုတဲ့ လူကြီးကလေ… ကြည်ဖြူကို ဆေးတွေခပ်ပြီး.. စော်.. စော်..ကား..ခွင့်..ခွင့်လွတ်ပါကိုကို…”

ကြည်ဖြူရဲ့ ဇက်ကလေးလည်ကျသွားပြီ။ ဖြစ်မှ ဖြစ်ရလေ… ကြည်ဖြူရယ်… လူယုတ်မာ ဦးမြတ်ကျော်…။ သူ့ရင်တွေ ပွင့်ထွက်မတတ် ခံစားရသည်။ တင့်ဆွေ ဦးမြတ်ကျော်ဆိုတဲ့သူကို အမုန်းကြီး မုန်းသွားပြီ။ ဦးမြတ်ကျော်ရေ… ခင်ဗျားထမင်းဝအောင်စားထား.. ကျုပ်ခံစားရသလို ခင်ဗျားလဲ ခံစားစေရမယ်ဟု စိတ်ထဲမှ ကြုံးဝါးလိုက်လေတော့သည်။

“ ဟိုမှာ ဆိုင်ထဲဝင်လာတဲ့ကောင်မလေးဘဲ…”

သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ ကျော်သူအောင်ရဲ့ ပြောစကားကြောင့် တင့်ဆွေ လည်းကျော်သူအောင် ပြရာဘက်ကိုကြည့်လိုက်သည်။ အအေးဆိုင်ထဲသို့ ဝင်သွားသော ကောင်မလေးတစ်ယောက်..။ ကောင်မလေးကား ကျောင်းတက်နေရာမှမြို့သို့ ပြန်လာခြင်းဖြစ်သည်။ ယခုနှစ်ဒုတိယနှစ်ဟု သိရသည်။ ဦးမြတ်ကျော်လို လူယုတ်မာကြီးသည် သူ့မှာ ဒီလိုသမီးငယ်ငယ်ချောချောလေးရှိတာကို သူများ သားသမီးကို သားသမီးချင်းမစာမနာ ဖျက်ဆီးတတ်သည်။

ကောင်မလေးက ပိုးဟပ်ဖြူလေးလိုပင်။ ဖြူဖြူသေးသေးလေး.။ သူ၏စုံစမ်းချက်များအရ ရည်းစား မရှိဟုသိရသည်။ တွေ့ပြီလေ…ဦးမြတ်ကျော်.. ဒီတစ်ခါတော့ဒီလူအလှည့်ဘဲ။ တင့်ဆွေကား ထိုင်ရာမှ ထလိုက်သည်။ ကောင်မလေးကား အအေးဝယ်ရာမှ ပြန်ထွက်လာခြင်းဖြစ်သည်။ တင့်ဆွေလည်း ကောင်မလေးပြန်အထွက်တွင် တမင်သက်သက် ဝင်တိုက်လိုက်သည်။

“ ဖွမ်း..”

ကောင်မလေးဆွဲလာသော အအေးဗူးနဲ့ အသီးတွေက မြေပေါ်ကို ပြုတ်ကျကုန်သည်။

“ အို..ရှင်ဘယ်လိုလူလဲ…လူတစ်ယောက်လုံး လာတာမမြင်ဘူးလား..”

ကောင်မလေးကား လဲကျသွားရာမှ ထပြီး.. သူ့ကိုရန်တွေ့တော့သည်။

“ အို…ဆောရီး..ညီမလေး…အကိုတောင်းပန်ပါတယ်…”

“ တောင်းပန်ရုံနဲ့ပြီးမလားရှင့်…”

တင့်ဆွေက ပြုံးလိုက်ပြီး…။

“ သြော်…ညီမလေးရဲ့ အအေးတွေ သစ်သီးတွေကို အကိုပြန်ဝယ်ပေးပါ့မယ်.. စိတ်မဆိုးပါနဲ့နော်.. အကိုကလည်း အတွေးလွန်လာလို့ပါ..”

“ ဒါဆိုရင်လည်းပြီးရော…”

“ အဲ့ဒါဆိုရင် ဆိုင်ထဲလိုက်ခဲ့ပါလား.. အအေးတွေ၊ သစ်သီးတွေ အစားပြန်ဝယ်ပေးရင်း တစ်ခုခုကျွေးပါရစေ..”

ကောင်မလေးကား နည်းနည်းအားနာသွားဟန်တူသည်။

“ ရပါတယ်..အကို… သက် တောင်းပန်ပါတယ်.”

“ သြော်..နာမည်က သက်တဲ့လား..”

“ သက်သက်ချိုပါ အကို…”

“ ဒါနဲ့ညီမလေးကို ဒီအအေးဆိုင်လာတာ မတွေ့ဘူးပါဘူး”

“ ဟုတ်ပါတယ်..အကို…သက်က လွန်ခဲ့တဲ့ တစ်ပတ်လောက်ကမှ ကျောင်းက ပြန်လာတာ..”

“ သြော်..ဒါ့ကြောင့်မမြင်ဖူးတာကိုး… အကို့နာမည် တင့်ဆွေပါ…ဒီရပ်ကွက်ထဲမှာဘဲနေတယ်”

“ ဟုတ်.အကို..မှတ်ထားပါ့မယ်ရှင့်…”

ကောင်မလေးက ပြုံးရွှင်စွာပြန်ပြောသည်။ ပါးချိုင့်လေးပါတာဘဲ ကောင်မလေးမှာ တော်တော်ချစ်စရာကောင်းသည် ပြုံးလိုက်ပုံက အပြစ်ကင်းစင်သည်။ တင့်ဆွေ စိတ်ထဲပင် မလုံမလဲဖြစ်သွားရတော့သည်။သက်သက်ချို အိမ်ရောက်သည် အထိ ရင်ခုန်မှုကမပျောက်ချင်သေး..။ တင့်ဆွေဆိုသော အကိုကို မြင်မြင်ချင်းခင်မိသွားခဲ့သည်။ သူမ၏ ဖုန်းနံပါတ်ကိုပင်ပေးထားခဲ့သည်။ တစ်ခါမှ ဒီလိုရင်ခုန်တာမျိုးဒီအရွယ်ရောက်သည်အထိ မဖြစ်ဖူးခဲ့။

“ သမီး..တစ်ယောက်ထဲပြုံးလို့ပါလား… ”

အိမ်ရှေ့ဒန်းမှာထိုင်ပြီးစိတ်ကူးယဉ်နေသော သူမ မိခင်ဖြစ်သူ ဒေါ်သန်းသန်းဆင့်သန်းသန်းဆင့်၏ အသံကြောင့် အနည်းငယ်တုန်သွားသည်။

“ မေမေရယ်…လန့်လိုက်တာ..”

“ ဟင်းဟင်း…သမီးရယ် မေမေရောက်နေတာ ကြာလာပြီ.. ဘာလဲ..သမီးကောင်လေးအကြောင်း စဉ်းစားနေတာလား…”

“ မဟုတ်ပါဘူး..မေမေရဲ့…သမီးမှာ ကောင်လေးမရှိပါဘူး”

သမီးဖြစ်သူစကားကြောင့် ဒေါ်သန်းသန်းဆင့် က သက်သက်ချိုကို ဖက်လိုက်ပြီး။

“ မေမေ့သမီးလိမ္မာမှန်း သိပြီးသားပါ… မေမေက သမီးကိုချစ်လို့စတာ…”

“ ဖေဖေရော ပွဲရုံက ပြန်မရောက်သေးဘူးလား.. မေမေ..”

“ ဟင်း..ညဉ်းဖေဖေကတော့ သမီးရယ် ဒီအချိန်ဘယ်တော့မှ ပြန်မလာဘူး.. အလုပ်ရှုပ်လို့ လို့ပြောတာဘဲ..”

ဒီတစ်ခါလိမ်လိုက်ရသူက ဒေါ်သန်းသန်းဆင့်။ သမီးဖြစ်သူ မသိအောင် လိမ်ညာဖုံးကွယ်နေရပေမဲ့ ဒေါ်သန်းသန်းဆင့် ခင်ပွန်းဖြစ်သူ ဦးမြတ်ကျော်၏ အကျင့်ကိုသိနေတယ်။ ဒီအချိန်ဆို သူ့မယားငယ်တစ်ယောက်အိမ်မှာ ရှိနေမှာပေါ့။ သမီးလေး မျက်နှာကြောင့်သာ သည်းခံပေါင်းသင်းနေရသည်။ ဦးမြတ်ကျော်ရဲ့ သတင်းကို ကြားပြီး ဦးမြတ်ကျော်ကို စိတ်ကုန်နေတာကြာလှပြီ။

“ မေမေ..သမီးစာအုပ်သွားငှားလိုက်ဦးမယ်…”

“ အေး..အေးသွားသွား..သမီး..”

ဒေါ်သန်းသန်းဆင့်ရဲ့ ခွင့်ပြုချက်ရရှိသည်နှင့် သက်သက်ချိုလည်း လမ်းထိပ်က သူမသူငယ်ချင်းဖြစ်သူ ရိုစီ၏ ဆိုင်သို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ ရိုစီကား သူမငယ်သူငယ်ချင်း။ ကျောင်းသွားတော့လည်း အတူတူ၊ ဆိုးတူကောင်းဘက်။ သူမမှာ ဖွင့်ပြောစရာကြုံလာတိုင်း ရိုစီနှင့်တိုင်ပင်နေကျ။ ရိုစီနှင့်တွေ့လျှင် ဒီနေ့အအေးဆိုင်မှာ တိုက်မိပြီး ခင်မင်ခဲ့ရသော သူမရင်ကို ဖိုစေခဲ့သည့် ကိုလူချော ကိုတင့်ဆွေအကြောင်းကို ပြောပြရဦးမည်။

“ သက်သက်ဆွေ…ညဉ်းဘာဖြစ်နေတာလည်း.. ညဉ်းစိတ်တွေအရမ်းကိုလှုပ်ရှားနေပါလား..ရင်တွေကလည်း တဒုတ်ဒုတ်နဲ့…ကိုယ့်စိတ်ကို ထိန်းစမ်း.. ထိန်းစမ်း.. နင်အဲ့လို တစ်ခါမှမဖြစ်ဖူးဘူး…. ကိုတင့်ဆွေရယ်.. တွေ့ခဲ့ရတဲ့ ခဏလေးအတွင်းမှာ မိမိကိုပြုစားသွားပါလား..”

ဟု သက်သက်ချိုရင်ခုန်စွာတွေးရင်း ခြေလှမ်းများကို သွက်သွက်လှမ်းလိုက်ပါတော့တယ်။

“ ဒါနဲ့ဘဲ…နင်ရင်ခုန်သွားရောဆိုပါတော့.. သက်သက်ချို…”

ရိုစီကပြုံးစိစိဖြင့် သက်သက်ချိုကိုမေးလိုက်သည်..။ဟုတ်တယ်..ယောင်းမရဲ့… သူ့ရဲ့အကြည့်တွေက ငါ့ရင်ကို တဒုတ်ဒုတ်နဲ့..”

“ အမလေးဟဲ့..အဖြစ်သည်းနေလိုက်တာ… ကောင်မ.. ကြည့်စမ်း..”

“ ဟင်းနော်…သူများရင်ခုန်တာကို မနာလိုမဖြစ်နဲ့..”

သက်သက်ချိုက မျက်နှာလေးရဲတွတ်လို့ ရိုစီကိုပြောလိုက်ပါတယ်။

“ ဒီမှာခင်ဗျ… ဒီဆိုင်မှာ ဘာသာပြန် စာအုပ်တွေရှိလားခင်ဗျ..”

အရှေ့မှမေးသံကြောင့် စကားကောင်းနေတဲ့ သက်သက်ချိုနဲ့ရိုစီလည်း ပြိုင်တူမော့ကြည့်လိုက်ပါတယ်။

“ အို….”

သက်သက်ချို လာမေးတဲ့သူကို မြင်လိုက်တာနဲ့ မျက်နှာက အိုးတိုးအမ်းတမ်းဖြစ်သွားပါတယ်။

“ သြော်..ညီမလေး သက်သက်ပါလား… ဒီဆိုင်က ညီမလေးနဲ့အသိလား”

“ ဟုတ်ပါတယ်…အကို..ဒီဆိုင်က ညီမလေး သူငယ်ချင်းဆိုင်ပါ… အလည်လာတာ..”

သက်သက်ချိုကဖြေလိုက်ပါတယ်။

“ ဟုတ်…ရှိပါတယ်ရှင့် ..ဘာသာပြန်စာအုပ်တွေက အပြင်က စင်မှာပါ.. ကြိုက်တာရွေးယူပါနော်…”

ရိုစီကဝင်ပြောလိုက်ပါတယ်။ တင့်ဆွေ စာအုပ်ရွေးနေချိန်မှာ ရိုစီက သက်သက်ချိုခါးကို ကုတ်လိုက်ပြီး..

“ ယောင်းမ…နင်နဲ့သိလို့လား…”

“ သိတာပေါ့ ရိုစီရယ်… ငါပြောတဲ့ကိုတင့်ဆွေဆိုတာ သူဘဲဟ…”

“ ငါသိတယ်ဟ..သူ့ကို…သူက မြို့ထဲက အောင်ကျက်သရေပွဲရုံပိုင်ရှင် ဦးကောင်းပြည့်ရဲ့သား..”

“ ဟင်..ဟုတ်လား..”

“ ဟုတ်ပ ပြီးမှငါသူ့အကြောင်းပြောပြမယ်.. သူစာအုပ်ရွေးတာ ပြီးတော့မယ်…”

တင့်ဆွေကား စာအုပ်တစ်အုပ်ကိုရွေးယူပြီး ရိုစီထံပေးလိုက်သည်။

“ ဒီစာအုပ်လေးဝယ်ချင်လို့ရမလား…”

“ ရပါတယ်အကို..”

တင့်ဆွေကားစာအုပ်ဖိုးချေပြီး..

“ ဒီကညီမလေးကသက်သက်ချိုသူငယ်ချင်းဆိုရင်..အကို့ကိုလည်း သက်သက်ချိုလို ခင်နိုင်ပါတယ်နော်…”

“ ဟုတ်ကဲ့ရှင့်..”

ရိုစီကလည်း ပြုံးပြီးနှုတ်ဆက်ပါတယ်။ တင့်ဆွေက သက်သက်ချိုကိုကြည့်ပြီး…

“ ကဲ…ညီမလေးသက်သက် အကိုပြန်မယ်နော်.. ညီမလေးကရော ဒီဆိုင်အမြဲလာလား..”

“ ဟုတ်.ဟုတ်..လာပါတယ်အကို…”

“ နောက်နေ့ကျမှ တွေ့မယ်နော်..”

တင့်ဆွေက သက်သက်ချိုကိုပြုံးပြကာ ဆိုင်ထဲမှ ထွက်သွားပါတော့တယ်။ သက်သက်ချိုကား တင့်ဆွေထွက်သွားတာကို ငေးကြည့်နေပါသေးတယ်။

“ ဟဲ့..ယောင်းမ…ငေးမနေနဲ့ ညဉ်းလူကြီး ထွက်သွားတာကြာပြီ… ယွကို ယွတယ်…ခိခိ..”

ရိုစီကသက်သက်ချိုကို ဖက်ရင်းပြောလိုက်ပါတယ်။

“ ဟင်း နင်နော်…မစနဲ့ဟာ ညဉ်းလူကြီးလို့.. ရှက်တယ်..”

သက်သက်ချိုက လည်းခေါင်းလေး ငုံ့လို့ပြောလိုက်ပါတယ်။

“ အံမယ်..သဘောကျပြီး ကျိတ်ပြုံးနေတာ မသိတာကျနေတာဘဲ.. မျက်နှာလေးမော့စမ်းပါဦး”

ရိုစီက သက်သက်ချိုမျက်နှာကို ဆွဲမော့လိုက်တဲ့ အချိန်မှာ သက်သက်ချိုက ခေါင်းကိုလွဲလိုက်ပြီး မျက်နှာလေးက ပြုံးစိစိနဲ့ဖြစ်နေတာကို ရိုစီတစ်ယောက် ကောင်းကောင်းတွေ့လိုက်ရပါတော့တယ်။ ဒီလိုနဲ့တင့်ဆွေလည်း သက်သက်ချိုနဲ့ ရင်းနှီးမှုရယူခဲ့သည်။ သက်သက်ချိုအဖို့ တင့်ဆွေမှာ အရင်ရည်းစားရှိခဲ့သည့်သတင်းကို သိခဲ့ရပေမဲ့ တင့်ဆွေအပေါ် ရေစက်ပါလို့လား မသိဘူး…။ နှစ်ပတ်ကျော်ခန့်အကြာမှာ ရိုစီရဲ့ အောင်သွယ်ပေးမှုနဲ့အတူ တင့်ဆွေနဲ့သက်သက်ချိုတို့

ချစ်သူဘဝကို လျင်လျင်မြန်မြန်ရောက်ရှိခဲ့သည်…။

“ အို..လွတ်ပါဦးကိုကိုရယ်….သက် အသက်ရှုကျပ်လာပြီ..”

တင့်ဆွေရဲ့ ဖက်ထားချက်ကကြမ်းသည်။ သက်သက်ဆွေရဲ့ မျက်နှာလေးက တင့်ဆွေရဲ့ ရင်အုံကြီးကြားမှာ ပိပြားနေသည်..။ လွတ်ပါဦး ဟု ပြောနေသော သက်သက်ချိုကလည်း တင့်ဆွေရဲ့ ကျောပြင်ကြီးကို လက်လေးများဖြင့် မမှီတမှီ လှမ်းဖက်ထားသည်။ သက်သက်ချိုကို ဖက်ထားတာကို တင့်ဆွေက ခွာလိုက်ပြီး သက်သက်ဆွေရဲ့ ပါးလေးတွေ လည်တိုင်လေးကို တရှုံ့ရှုံ့နမ်းနေတာကို သက်သက်ချိုကလည်း ကြည်ဖြူစွာပင် ခံယူနေသည်။နေရာကား သက်သက်ဆွေရဲ့ အိမ်ဝင်းနောက်ဖက်မှာ ဖြစ်သည်။ 

အချိန်ကား ည(၁၀) နာရီဝန်းကျင် ဆိုင်ကယ်ကို လမ်းထိပ်မှာ ရပ်ထားခဲ့ပြီး.. သက်သက်ချိုတို့ခြံထဲ ခိုးဝင်ကာ သက်သက်ချိုတို့ အိမ်သားများအိပ်ချိန်တွင် ခိုးဝင်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။

“ အို..ကိုကို…”

သက်သက်ချိုရဲ့ အကျီကြယ်သီးလေးများကို ဖြုတ်နေသဖြင့် သက်သက်ချိုက ချစ်ရတဲ့ကိုကိုရဲ့ လက်ကိုဖမ်းဆုပ်လိုက်ပေမဲ့.. ကိုကိုလူဆိုးကတော့ ရပ်မသွားပါဘူး…။ 

သူမကိုဖက်ပြီး နောက်က ဘော်လီချိတ်ကိုပါ လှမ်းဖြုတ်လိုက်ပါတယ်…။ လျှောကျသွားတဲ့ ဘော်လီနဲ့အတူ သူမရဲ့ဘယ်လူပျိုမှ မစို့ရသေးတဲ့ နို့အုံသေးသေးလေးတွေက ထွက်ပေါ်လာပါတယ်။ တင့်ဆွေက သက်သက်ချိုရဲ့ အိအိစက်စက်နို့လေးကို ပါးစပ်နဲ့ငုံပြီးစို့လိုက်ပါတယ်။

“ အို.ကိုကို..အင်း..”

သက်သက်ချို ချစ်ရတဲ့ကိုကိုရဲ့နို့စို့တာကို ခံယူနေပါတယ်။ တင့်ဆွေက သက်သက်ချိုကို…

“ ခလေး…ခလေးကိုကို့ကိုချစ်လား..”

“ ချစ်လို့ဒီလောက်တောင် လိုက်လျောထားတာပါ ကိုကိုရယ်..”

“ ချစ်လေးကိုယ့်ကို ချစ်ရင် အကိုတို့ လင်မယားလိုနေရအောင်..ချစ်လေးရယ်..”

“ အို…”

သက်သက်ချိုမျက်နှာပန်းနုရောင်သွေးလေးတွေ ဖြာတက်သွားပါတယ်..။

“ ကိုကိုရယ် မင်္ဂလာဦးညကျမှလုပ်ပါလားဟင်.. သက်ကြောက်တယ်..”

“ ခလေး..ကိုကို့ကိုမချစ်ဖူးလားဟင်…”

တင့်ဆွေက စိတ်ဆိုးချင်ယောင်ဆောင်လိုက်ပါတယ်။ သက်သက်ချိုလည်း တင့်ဆွေ တကယ်စိတ်ဆိုးသွားတယ် မှတ်လို့…။

“ မဟုတ်ပါဘူး..ကိုကိုရယ်..ကိုကိုအသုံးချချင်ရယ် ခလေးတစ်ကိုယ်လုံးပေးပြီးသားပါ.. ဒါပေမဲ့ ဒီညတော့ မလုပ်နဲ့ကွာ…နော်ကိုကို…”

သက်သက်ချိုက တင့်ဆွေကိုပြန်ချော့လာပါတယ်။

“ ကတိနော်..ခလေး..”

“ ကတိပါကိုကိုရယ်..ကျေနပ်ပြီလား…”

သက်သက်ချိုစကားလေးအဆုံးမှာတော့

“ ဒါကြောင့် ခလေးကိုအရမ်းချစ်တာ…”

ဆိုပြီး တင့်ဆွေကသက်သက်ချိုပါးလေးတွေကို နမ်းပါတယ်။

“ ကိုကို…ပြန်တော့ကွယ်..ညကလည်းနက်နေပြီ.. ကိုကို့အတွက်မကောင်းဘူး”

လို့ ပြောလိုက်တာကြောင့် တင့်ဆွေလည်း အုတ်နံရံကို ကျော်ကာ သူဆိုင်ကယ်ထားရာ လမ်းထိပ်ကို ပြန်ခဲ့ပါတယ်။ အိမ်အပြန်လမ်းတစ်လျှောက်လုံး သူ့ရဲ့ကောက်ကျစ်တဲ့ အပြုံးတွေကို သက်သက်ချို မြင်တွေ့ခွင့်ရရှိခဲ့မယ်ဆိုရင်ဖြင့်။

သက်သက်ချိုတစ်ယောက် တင့်ဆွေခေါ်လာတဲ့အိမ်ကို ရွံ့တွန့်တွန့်နဲ့ပါလာပါတယ်။ သူမစိတ်ထဲမှာလည်း ကြောက်တာလို အားငယ်တာလိုဖြစ်နေပါတယ်။ အချစ်ရဆုံး ကိုကို့ကို ချစ်လို့သာ လိုက်လျောခဲ့ရပေမဲ့.. ကိုကိုက ဒီအိမ်ထဲမှာ သူမရဲ့ အပျိုစင်ဘဝကို ခူးချွေတော့မှာ သေချာနေတာကြောင့် သူမရင်တွေ ခုန်နေပါတယ်။ နေရာက လူရှင်းတဲ့ ရပ်ကွက်တစ်ခုထဲက တင့်ဆွေ စီစဉ်ထားတဲ့အိမ်ပါ။

ပတ်ဝန်းကျင်ကို အကဲခတ်လိုက်ပြီး ဆိုင်ကယ်ကို အိမ်ထဲဝင်ကာ တင့်ဆွေခြံတံခါးကိုပြန်ပိတ်နေပါတယ်။ အိမ်ထဲကို သက်သက်ချိုကို ခေါ်ခဲ့ပြီး အိမ်ခန်းထဲကို ခေါ်သွားပါတယ်။ သက်သက်ချိုက ရှက်နေဟန်တူပါတယ်။ သူက သက်သက်ချိုပုခုံးကို ဖက်လိုက်ပြီး…

“ မကြောက်ပါနဲ့ ခလေးရယ်… ကိုကို့ကိုချစ်လို့ ဖြစ်တာဘဲ…”

တင့်ဆွေက ကောင်မလေးမကြောက်အောင် နူးနပ်နေတာပါ..။ သက်သက်ချိုကို ဖက်ပြီးကုတင်ပေါ် လှဲချလိုက်ပါတယ်။ သက်သက်ချိုရဲ့ လည်ပင်းတွေကို နမ်းပြီး ပါးတွေကိုပါနမ်းပါတယ်။ သူ့ရဲ့ လျှာကို သက်သက်ချိုပါးစပ်ထဲထိုးထည့်လိုက်ပြီး လျှာချင်းဖလှယ်ကာ နှုတ်ခမ်းချင်းတေ့စုပ်နေပါတယ်။ သက်သက်ချိုရဲ့ အသက်ရှုသံလေးများပြင်းလာပါပြီ။ သူ့ရဲ့ဘယ်လက်က သက်သက်ချိုရဲ့ ထမိန်ကို ဖြေလျော့လိုက်ပါတယ်။ သက်သက်ချိုရဲ့ ပိပိလေးကို အတွင်းခံပေါ်က နေပွတ်ပေးနေပါတယ်။

“ အို..ကိုကို….”

သက်သက်ချိုက မောဟိုက်သံလေးနဲ့အတူ.. သူ့ရင်ဘတ်မှာ သူမမျက်နှာကို ဖွတ်နေပါတယ်။ သူက သက်သက်ချိုရဲ့ ထမိန်ကို သူမတင်ပါးအောက်ကနေ ဆွဲထုတ်ပြီး… ကုတင်အောက်ကို လွင့်ပစ်လိုက်ပါတယ်။

“ အို…”

သက်သက်ချို ရှက်နေပါပြီ။ သူမ အောက်ပိုင်းမှာ သူမပင်တီလေးသာ ကျန်ပါတော့တယ်။ ဖြူဖွေး သွယ်လျတဲ့ ပေါင်တံတွေနဲ့ ခြေသလုံးသား ဝင်းဝင်းလေးတွေက ထွက်ပေါ်လာပါပြီ။ သူမအကျီတွေ ဘော်လီတွေကို ကိုကို ဆက်ဖြုတ်နေတဲ့အချိန်မှာ သူမမျက်လုံးလေးကို မှိတ်ထားလိုက်ပါတယ်။ 

ရင်ထဲမှာလည်း တလှပ်လှပ်နဲ့ အူတုန်သည်းတုန်ခံစားနေရပါတယ်။ ပြွတ်ခနဲ သက်သက်ချိုရဲ့ နို့လေးတွေကို ကိုကိုကလက်နဲ့ တစ်လုံးကိုညှစ်.. တစ်လုံးကိုစို့နေတာပါ။ အတွေ့ထူးကြောင့် သက်သက်ချိုရဲ့စိတ်တွေ ပြင်းထန်လာပါတယ်။ သူမအောက်က ပေါင်ကြားထဲမှာလည်း ဘာကြောင့်မှန်းမသိ စိုစိစိဖြစ်လာပါတယ်။

တင့်ဆွေက သက်သက်ချိုရဲ့ ဗိုက်သားဝင်းဝင်းလေးတွေကို ဆက်ယက်ရင်း ပင်တီကိုဆွဲချွတ်လိုက်ပါပြီ။ အမွေးနုနုလေးတွေ ပေါက်နေတဲ့ သက်သက်ချိုရဲ့ အဖုတ် မို့မို့ဖောင်းဖောင်းလေးကို မြင်နေရပါပြီ။ မျက်လုံးမှိတ်နေတဲ့ သက်သက်ချိုဟာ သူမပိပိလေးဆီကနေ ထူးဆန်းတဲ့ အရသာကို ခံစားလိုက်ရပါတယ်။ သေးဖြန်းဖြန်းပါ ထွက်ချင်သွားပြီး မျက်လုံးကို ဖွင့်လိုက်တဲ့အချိန်မှာတော့ ကိုကိုတင့်ဆွေဟာ သူမပေါင်ကြားမှာ မျက်နှာအပ်နေပြီး.. သူမအဖုတ်လေးကို လျှာနဲ့ယက်နေတာကြောင့် ပေါင်ကိုစိလိုက်ပြီး…

“ အို..ကိုကို…ခလေးငရဲကြီးလိုက်မယ်… မ..မလုပ်ပါနဲ့.. မလုပ်ပါနဲ့နော်…”

သက်သက်ချို အဖို့ တင့်ဆွေက သူ့ကို အရမ်းချစ်တာဘဲလို့ ထင်လိုက်မိပါတယ်။ တင့်ဆွေက ဘာမှမပြောပါဘူး.. သက်သက်ချိုရဲ့ စိထားတဲ့ပေါင်ကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ဖိလိုက်ပြီး သက်သက်ချိုရဲ့ အဖုတ်လေးထဲကို သူ့လျှာကိုထိုးထည့်ပြီး မွေပေးလိုက်ပါတယ်။

“ ပြွတ်..ပြွတ်…”

“ အိုး..အိုး..ကိုကို…အအ..”

သက်သက်ချိုကားလျှာအရသာကြောင့် အဖုတ်က ကျင်တက်အီဆိမ့်နေအောင် ခံစားနေရပြီး ပေါင်တံတွေက တဆတ်ဆတ်တုန်နေပါတယ်။ သက်သက်ချိုရဲ့ ထောင်ထလာတဲစောက်စိလေးကို လျှာနဲ့ ဖိဖိပေးတဲ့အခါမှာတော့..

“ အ.အား..ကိုကိုတော်ပါတော့..ခလေး.. ခလေးမခံနိုင်တော့ဘူး..”

“ ပြွတ်.. ပြွတ်…”

“ အိအိ..”

သက်သက်ဆွေလည်း သက်သာလိုသက်သာညား တင့်ဆွေရဲ့ ခေါင်းက ဆံပင်တွေကို ဆွဲဆုပ်ကိုင်ထားပါတယ်။ တင့်ဆွေက သက်သက်ချိုရဲ့ ပြူထလာတဲ့ စောက်စိလေးကို နှုတ်ခမ်းနဲ့ညှပ်ပြီး

ချိုချဉ်စုပ်သလိုစုပ်လိုက်တဲ့ အခါမှာတော့.. သက်သက်ချို တစ်ကိုယ်လုံး လေဟာနယ်ထဲ ရောက်ရှိသွားသလိုခံစားရပြီး… သူမအဖုတ်ထဲမှာ အရမ်းကျင်သလိုဖြစ်သွားကာ စောက်ရည်တွေ ထွက်ကျကုန်ပါတော့တယ်။ သူမစောက်ရေတွေဟာ ကိုကိုတင့်ဆွေရဲ့နှုတ်ခမ်းမှာ ပေပွသွားတာကြောင့်..။

“ အို..ကိုကို.ကန်တော့..ကန်တော့..”

“ ရပါတယ်ခလေးရဲ့ ချစ်လို့လုပ်ပေးတာဘဲဟာကို…”

ဆိုပြီး တင့်ဆွေက ပေနေတဲ့စောက်ရည်တွေကို လက်ခုံနဲ့သုတ်လိုက်ပါတယ်။ တင့်ဆွေက လည်းထရပ်ပြီး သူ့ပုဆိုးကို ဆွဲချွတ်လိုက်တဲ့ အချိန်မှာ… သူ့ရဲ့ လိင်တံကြီးကရှေ့ကို ငေါက်ခနဲ ထွက်လာပါတယ်..။ ကြီးမားလှတဲ့ လိင်တံကြီးကို မြင်လိုက်ရပြီး သက်သက်ချို ကျောချမ်းသလိုလိုတောင် ဖြစ်သွားပါတယ်။

“ ဟင့်..ကိုကို့ဟာကြီးကလည်း..ကြောက်စရာကြီး”

လို့ ပြောလိုက်ပေမဲ့ သူမလက်က တင့်ဆွေရဲ့ လိင်တံကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ပြီးဖြစ်နေပါတယ်။ လိင်တံကြီးက အကြောတပြိုင်းပြိုင်းနဲ့ နဂါးတစ်ကောင်လိုပါဘဲ.. သက်သက်ချိုက..

“ ကိုကို ဒီတစ်ခါ ခလေးလုပ်ပေးမယ်…”

ဆိုပြီး မတ်တပ်ရပ်နေတဲ့ တင့်ဆွေရှေ့မှာ ဒူးထောင်ပြီး လီးကြီးကို သူမနှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးနဲ့ တေ့လိုက်ကာ တစ်ချက်စုပ်ပေးလိုက်ပါတယ်။

“ အိုး…”

ကိုကို့ရဲ့ညဉ်းညူသံကြီးထွက်ပေါ်လာတာကြောင့် သက်သက်ချိုကျေနပ်သွားပါတယ်။ သက်သက်ချိုက ချစ်ရတဲ့ကိုကိုရဲ့လီးကြီးကိုပါးစပ်ထဲထည့်ပြီး ငုံလိုက်ပါပြီ။

“ အိုးဟိုးဟိုး..”

တင့်ဆွေကားကော့တက်သွားကာ သက်သက်ချိုရဲ့ အာခေါင်ကိုထောက်မိသွားတာကြောင့် သက်သက်ချို မျက်ရည်လေးဝိုင်းသွားပါတယ်။

“ ဆောရီး..ဆောရီးကလေး…”

သက်သက်ချိုက ဘာမှမပြောပါဘူး ။ ချစ်ရတဲ့ ကိုကိုရဲ့လီးကြီးကိုသာ သူမတတ်သလောက် မှတ်သလောက် အစွမ်းကုန် စုပ်ပေးနေပါတယ်။ သူမမျက်နှာမှာလည်း ချွေးသီးလေးများစို့နေပါတယ်။ သက်သက်ချိုရဲ့ ပြင်းထန်လှတဲ့ စုပ်ချက်တွေကြောင့် သူ့လီးထဲက လရေတွေဟာ ပန်းထွက်သွားပြီး ပါးစပ်ထဲ ထွက်ကျကုန်တာကြောင့်.. သူအားနာသွားပါတယ်။

“ အို…ခလေးရယ်..”

သူ့ပါးစပ်ကညဉ်းညူမိလိုက်ပါတယ်။ သက်သက်ချိုက သူ့လီးကို လက်နဲ့ကိုင်ပြီး ဂွမ်းထုပေးလိုက်ရာ လေးငါးဆယ်ချက် အရောက်မှာ သူ့လီးကြီးပြန်ထောင်ထလာပါတယ်။ သက်သက်ချိုရဲ့ ပေါင်ကို သူ့လက်နှစ်ဖက်နဲ့ဖြဲပြီး ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ပါတယ်။ ပြီးတာနဲ့ သူ့လီးကြီးကို သက်သက်ချိုရဲ့ အဖုတ်ဝလေးမှာ တေ့လိုက်ပါတယ်။ သက်သက်ချိုကလည်း အလိုလို သူ့ရဲ့ ခြေထောက်လေးတွေကို တင့်ဆွေခါးကို ချိတ်ထား မိလိုက်ပြီး လက်နှစ်ဖက်က တင့်ဆွေကျောကို ဖက်ထားပါတယ်။

တင့်ဆွေက သက်သက်ဆွေရဲ့ အဖုတ်လေးထဲကို လီးကိုထည့်လိုက်ပါပြီ.။ အင့်ခနဲ သက်သက်ချိုဆီက အသံလေး ထွက်ပေါ်လာပါတယ်။ တစ်ခါမှ အလိုးမခံရဖူးသေးတဲ့အဖုတ်လေးမို့ လီးက အဆုံးထိ မဝင်နိုင်ဘဲကျပ်နေပါတယ်။ ဒါကြောင့် တင့်ဆွေကလည်း အားစိုက်ပြီး ဖိထည့်လိုက်ပါတယ်။

“ အိုး..ကိုကို..”

နာကျင်မှုကြောင့် သက်သက်ချိုဟာ တင့်ဆွေရဲ့ ကျောကို သူမလက်သည်းလေးများနဲ့ ကုတ်ခြစ်လိုက်ပါတယ်။ သူမရဲ့ အပျိုစင်အမှေးပါးလေးကို တင့်ဆွေရဲ့ လီးကြီးက ဖောက်လိုက်တာကြောင့်ပါ။ အတွေ့အကြုံမရှိတဲ့ သူလေးမို့တင့်ဆွေကလည်း လီးကို ဖြေးဖြေးချင်းလေးသာ သွင်းထုတ်လုပ်ပါတယ်။ သက်သက်ချိုရဲ့ အသက်ရှုသံလေးများက ပိုမိုပြင်းလာပြီး အားမလိုအားမရ ဖြစ်လာဟန်တူပါတယ်.။ တင့်ဆွေကျောကို လက်နဲ့ ပိုဖက်ပြီးခါးကို ကော့ပေးလာပါတယ်။

“ အင်း..ဟင်း..ဟင်း..ကိုကိုရယ် မြန်မြန်လုပ်ပေးပါတော့.. ခလေး မနေတတ်တော့ဘူး…”

တင့်ဆွေကလည်း သက်သက်ချိုအသံကြားတာနဲ့ ဖိဖိပြီး ဆက်တိုက်ဆောင့်ချပါတယ်။

“ ဖွတ်..ဖွတ်..စွပ်..စွပ်…”

“ အာ့..အ..”

သက်သက်ချို ခေါင်းလေးနောက်ကို ယမ်းယမ်းသွားပြီး.. ချစ်တဲ့ကိုကိုက ချစ်တာကို အစွမ်းကုန် ခံယူနေပါတယ်။ တင့်ဆွေအဖို့လဲ.. သက်သက်ချိုရဲ့ ကျဉ်းကျပ်လှတဲ့ အဖုတ်လေးရဲ့ ကြွက်သားတွေက သူ့လီးကို ညှစ်ထားသလိုဖြစ်နေပြီး လီးတစ်ခုလုံး စီးကျပ်နေတာကြောင့် သုတ်ရေတွေ ပန်းထွက်မတတ်ဖြစ်နေပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ သက်သက်ချိုမပြီးသေးမှန်းသိတာကြောင့် စိတ်ကို တင်းထားပါတယ်။

“ အင့်..အင့်..ကိုကို မြန်မြန်လုပ်ပေးပါ..”

သက်သက်ချိုရဲ့အသံမှာ မောဟိုက်သံလေးပါလာပြီး သူ့ကိုအတင်းကုန်ခြစ်လာတာကြောင့် ပြီးခါနီးမှန်း သိလိုက်ပြီး တင့်ဆွေလည်းစိတ်ကိုလွတ်ပေးကာ အဆက်မပြတ်ဆောင့်ချလိုက်ပါတယ်။

“ ဖွတ်..ဖွတ်..ဘွတ်…ဘွတ်…”

“ အအ ကိုကို…”

သက်သက်ချိုရဲ့လက်ကလေးများက ပြေလျှော့သွားပြီး.. သူမခြေချိတ်ထားတာက သူ့ရဲ့ခါးကနေ လျှော့ကျသွားလို့ သူမပြီးသွားတဲ့ အချိန်မှာ တင့်ဆွေလဲ သူ့လရေတွေကို သက်သက်ချိုစောက်ခေါင်းထဲ ပန်းထုတ်လိုက်ပါတော့တယ်။ တစ်စက်စက် ပန်းထုတ်နေတဲ့ ကိုကိုတင့်ဆွေရဲ့ အချစ်ရေတွေကို သက်သက်ချိုရဲ့ အဖုတ်အတွင်းနံရံတွေမှာ ပန်းထုတ်ခြင်းကို သက်သက်ချိုကလည်း မျက်လုံးလေးစင်းပြီး ခံယူနေပါတော့တယ်။

တင့်ဆွေကား ဖုန်းကို စက်ပိတ်လိုက်သည်။ သူနှင့် သက်သက်ချိုတို့ရဲ့ ဇာတ်လမ်းကား ဒီနေ့အဆုံးသတ် အချိန်ရောက်ပြီ။ သက်သက်ချိုနှင့်သူ ပတ်သက်ခဲ့တာ (၁) လကျော်ပြီ။ သက်သက်ချိုလေးက သနားစရာတော့ ကောင်းသည်။ သို့သော် ဦးမြတ်ကျော်ကို မုန်းတီးစိတ်များက လွမ်းမိုးနေသည်။ သက်သက်ချိုက သူ့ကိုဒီနေ့လာခိုးပါလို့ မနေ့က ဖုန်းဆက်ပြီးချိန်းခဲ့သည်။

သူနဲ့ သက်သက်ချိုရဲ့ ဇာတ်လမ်းကို ဦးမြတ်ကျော် သိသွားပြီတဲ့.။ သိမှာပေါ့ တင့်ဆွေကိုယ်တိုင်က ဦးမြတ်ကျော်မသိ သိအောင် လုပ်ခဲ့တာကိုး။ ကြည်ဖြူနဲ့ အခြားမိန်းခလေးတွေရဲ့ ဘဝကို ဖျက်ဆီးခဲ့သည့် ဦးမြတ်ကျော် ဒီတစ်ခါရင်နာစေရမည်။ ဒီအချိန်ဆို သက်သက်ချိုကား သူနှင့်ချိန်းနေကျနေရာလေးမှာ သူ့ကို စောင့်နေတော့မည်။

သူကား အခြားနေရာတစ်နေရာမှာ သွားနေလိုက်သည်။ အခုအချိန်လောက်ဆို ကောင်မလေး စောင့်နေရှာရော့မည်..။ ဒီလိုယတိပြတ် ဖြတ်လိုက်မှ တင့်ဆွေအဖို့ ခံစားရတာ သက်သာမည်။ နို့မို့ဆို သက်သက်ချိုကို သူသနားနေဦးမည်။

အင်း.. တကယ်တမ်း စဉ်းစားကြည့်ရင်တော့ သက်သက်ချိုဆိုတဲ့ ကောင်မလေးမှာ အပြစ်မရှိပါဘူးလေ.။ သူ့အဖေ ဦးမြတ်ကျော်ဆိုတဲ့ လူကြီးမှာသာ အပြစ်ရှိတာ.။ ငါ့ရဲ့လုပ်ရပ်တွေ မှားများမှားနေပြီလား…. အို..ဒါပေမဲ့ သူ့အဖေကောင်မလေးတွေကို ဖျက်ဆီးခဲ့တာများပြီ…ဒီလောက်တော့ လုပ်သင့်ပါတယ်ဟု သူ့ကိုယ်သူ ဖြေတွေးလိုက်သည်။

မျက်ဝန်းထောင့်မှာ စိုစွတ်သလိုဖြစ်လာသဖြင့် လက်ဖြင့်စမ်းကြည့်လိုက်တော့ မျက်ရည်တွေ ကျလာတာကိုသိလိုက်ရသည်။ သက်သက်ချိုရဲ့ ကိုကို လို့ခေါ်သံလေးက သူ့နားထဲမှာ ပဲ့တင်သံလို ထွက်ပေါ်လာပါတယ်။

“ ခလေးရယ်.. မင်းကိုယ့်ကိုနောင်ဘဝအထိ ခွင့်မလွတ်ပါနဲ့”

သူတိုးတိုးလေးရေရွက်လိုက်သည်။ သက်သက်ချိုကို သူမေ့မှဖြစ်မယ်။ မြန်မြန်မေ့မှဖြစ်မယ်။ သူ့ရှေ့မှာချထားတဲ့ သူဝယ်လာတဲ့ အရက်ပုလင်းကို သူ ခွက်ထဲပင်မထည့်တော့ဘဲ ပုလင်းကို တရှိန်ထိုးမော့ချလိုက်သည်။ ပါးစပ်ထဲမှာတင်မက ရင်ထဲမှာပင်ခါးသက်နေသည်။ မူးခါမှ သက်သက်ချိုရဲ့ မျက်နှာလေးကို သူပိုပြီးမြင်လာသလိုပင်။ထိုစဉ် အိမ်တံခါးကို ဖွင့်ပြီး ဝင်လာသော ခြေသံကိုကြားရသည်။ သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ. ကျော်သူအောင်.. ဒီနေရာကိုသူဘဲသိတယ်။ အိမ်ထဲသို့ဝင်လာသော ကျော်သူအောင်မျက်နှာက စိတ်အရမ်းဆိုးနေတဲ့မျက်နှာ..။

“ သူငယ်ချင်းလာကွာသောက်ရအောင်…”

တင့်ဆွေကဖိတ်ခေါ်လိုက်ပါတယ်။ ကျော်သူအောင် က ဘာမပြောညာမပြောနဲ့ တင့်ဆွေမျက်နှာကို လက်သီးနဲ့ ပစ်ထိုးလိုက်ပါတယ်။

“ ခွပ်……လူယုတ်မာ…”

နာကျင်မှုကြောင့် တင့်ဆွေအနောက်ကိုလှန်ပြီး လှဲကျသွားပါတယ်။ မူးနေတာလဲ ပါတာပေါ့..။

“ သူငယ်ချင်း..မင်း..ရန်စတာလား..”

တင့်ဆွေကလဲနေရာမှ မေးလိုက်ပါတယ်။ ကျော်သူအောင်က တင့်ဆွေအကျီရင်ဘတ်ကို လက်ဖြင့် ဆွဲဆုပ်လိုက်ပြီး..

“ မင်းကို…ထိုးရုံတင်မကဘူး သတ်ပါသတ်ပစ်ချင်နေတာ… သက်သက်ချိုလေး ဘယ်လောက်သနားစရာကောင်းလဲ… သူ့အဖေ မကောင်းတာနဲ့ဘဲ သူ့အဖေကို မကျေနပ်တာနဲ့ဘဲ… မင်းဆိုတဲ့..လူယုတ်မာကလေ…သူ့ဘဝကို ဖျက်ဆီးပြီး သူ့အဖေလို ယုတ်မာပြလိုက်တာပေါ့မင်းလိုကောင်ကို ငါသူငယ်ချင်းတော်ရမှာ ရှက်တယ်.. ထွီ..”

ကျော်သူအောင်က တံတွေးကို တစ်ဖက်ကို ထွီကနဲ ထွေးရင်းပြောလိုက်ပါတယ်။ တင့်ဆွေလည်း ယောင်္ကျားတန်မဲ့ ငိုပါတော့တယ်။

“ ငါ..ငါဘာလုပ်သင့်လဲ..သူငယ်ချင်းရာ.. တကယ်တော့ ငါ့မှာ သူ့ကိုရက်စက်ဖို့ အင်အားမရှိပါဘူး..”

ကျော်သူအောင်က သူ့ကိုဆွဲထူလိုက်ပြီး..

“ လူဆိုတာ အမှားနဲ့ဘယ်ကင်းပါ့မလဲ သူငယ်ချင်းရာ.. တကယ်တော့ မင်းသက်သက်ချိုဆီသွားရမယ်.. မင်းကိုမင်း လူကောင်းလို့ ခံယူထားတယ်ဆိုရင်..”

တင့်ဆွေရဲ့စိတ်ထဲမှာလည်း သက်သက်ချိုရဲ့ဖြူစင်ပြီး အပြစ်ကင်းစင်တဲ့ ပုံစံလေးကို မြင်ယောင်လာပါတယ်။ သူ့စိတ်ထဲမှာလည်း သူစိတ်လိုက်မာန်ပါလုပ်မိတာကို နောင်တ ရလာပါတယ်။

“ ငါ..ငါ..သက်သက်ချိုဆီသွားတေ့ာမယ်ကွာ..ငါ့အမှားတွေကို တောင်းပန်ပြီး သူ့ဘဝကို တစ်သက်လုံးစောင့်ရှောက်ပါ့မယ်..”

ကျော်သူအောင်က ပြုံးရင်း တင့်ဆွေကိုဖက်ကာ..

“ ဒီလိုမှပေါ့ သူငယ်ချင်းရာ.. ဒါမှ ငါ့သူငယ်ချင်းတင့်ဆွေအစစ်ကွ..မင်းစိတ်ဓါတ်မယုတ်ညံ့ဘူး ဆိုတာသိပါတယ်.. ကဲ.. သွားတော့…နောက်ကျနေပြီ..”

တင့်ဆွေရဲ့လက်ထဲကို ဆိုင်ကယ်သော့ကို ထည့်ပေးလိုက်ပြီး ကျော်သူအောင်က တင့်ဆွေပုခုံးကို ခပ်ဖွဖွလေးပုတ်လိုက်ပါတယ်။ တင့်ဆွေလဲ အိမ်ရှေ့မှာ ရပ်ထားတဲ့ ဆိုင်ကယ်ကို ထုတ်ပြီး သက်သက်ချိုစောင့်နေတဲ့ နေရာလေးကို အမြန်မောင်းသွားပါတော့တယ်။ ကျော်သူအောင်က ထွက်သွားတဲ့ တင့်ဆွေနောက်ကျောကိုကြည့်ရင်း.

“ ဟင်းဟင်း..ဒီကောင်ကွာ မကြိုက်မချစ်တာလဲ မဟုတ်ဘဲ.. တော်တော်ခွကျတဲ့ကောင်”

လို့ ရေရွက်လိုက်ပါတယ်။”ဖုန်းကိုင်ပါကိုကိုရယ်…ခလေးကြောက်လို့ပါ…”

သက်သက်ချိုကား မျက်ရည်တွေ ပိုးပိုးပေါက်ပေါက် ကျနေသည်။ ကိုကိုနဲ့ သူမတွေ့နေကျနေရာလေးမှာ ကိုကိုရောက်မလာခဲ့။ အချိန်ကား တော်တော်လင့်နေပြီ။ အပြင်လောကမှာလည်း တော်တော်မှောင်နေပြီ။ အိမ်ကိုလည်း သူမခိုးရာလိုက်ပြေးသွားပြီဖြစ်တဲ့အကြောင်း စာရေးထားခဲ့ပြီးပြီ။ အခုအချိန်လောက်ဆို ဖေဖေကလည်း ဒေါသအရမ်းထွက်နေလောက်ပြီ။ သူမကို လိုက်ရှာနေလောက်ပြီ။

အချိန်ကား ည ( ၉ ) နာရီလောက်ရှိနေပြီ။ ဒီအိမ်လေးမှာ သူမတစ်ယောက်ထဲ။ အပြင်လောကကလဲ မှောင်မဲနေပြီ။ ကိုကိုကလည်း ဖုန်းကို စက်ပိတ်ထားသည်။ သူမစိတ်ထဲမှာ ရှက်ရွံ့ခြင်းဝမ်းနည်းခြင်း ကြောက်ရွံ့ခြင်းများကို တစ်ပြိုင်တည်းခံစားနေရသည်။

“ ကိုကိုရယ်..မြန်မြန်လာပါတော့…”

သူမရေရွက်ရင်း ဝမ်းနည်းစွာဖြင့် ဖုန်းကို လက်မှကိုင်ကာ ဒူးနှစ်လုံးကိုလက်ဖြင့် ပိုက်ပြီးငိုကြွေးနေပါတယ်။ ထိုအချိန်မှာဘဲ.. သူမရဲ့ကိုယ်လုံးလေးကို လူတစ်ယောက်က လာဖက်လိုက်ပါတယ်။ သူမရနေကျ အထိအတွေ့ပါ..။ သူမပါးပြင်လေးကို လည်းခပ်ဖွဖွနမ်းလိုက်ပါတယ်။

“ ကိုကို…”

သူမကလှည့်ပြီးကြည့်ဖို့ကြိုးစားပေမဲ့ ကိုကိုက သူမကိုနောက်ကနေလွတ်သွားမှာစိုးတဲ့အလား ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဖက်ထားပါတယ်။

“ ကိုကိုရယ်…ကိုကို မရောက်လာတော့ဘူးထင်လို့ ခလေးငိုနေရတယ်..”

“ ကိုကို့ကိုခွင့်လွတ်ပါ ကလေးရယ်… နောက်ဆို ခလေးကို စိတ်ဆင်းရဲအောင် ဘယ်တော့မှ မလုပ်တော့ဘူးနော်..”

တင့်ဆွေကလည်း မျက်ရည်တွေသူ့မျက်နှာပေါ်မှာ ကျလာပါတယ်။ သူသက်သက်ချိုကို ဖက်ထားတဲ့ လက်လေးတွေကိုဖြေလျှော့ပေးလိုက်ချိန်မှာ သက်သက်ချိုက သူ့ဘက်လှည့်လာပြီး.. သူ့ကို ဖက်ပါတယ်။ သူ့ရင်ဘက်မှာမျက်နှာကိုအပ်လိုက်ပြီး ကြူကြူပါအောင် ငိုကြွေးနေပါတော့တယ်..။ တစ်ကိုလုံးကို လှုပ်ခါသွားအောင်ငိုကြွေးပါတယ်။ ဒီတစ်ခါငိုတာကတော့ သက်သက်ချိုဝမ်းနည်းလို့ မဟုတ်ပါဘူး။ ဝမ်းသာလွန်းလို့ ငိုတာပါ။

“ ကိုကို…ခလေးကို ဘယ်တော့မှ ခွဲမသွားပါနဲ့တော့နော်…”

တင့်ဆွေလည်း သက်သက်ချိုရဲ့ တုန်ယင်နေတဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကိုဖက်ထားပြီး…

“ ဘယ်တော့မှမခွဲတော့ပါဘူး ခလေးရယ်…”

လို့ ပြောလိုက်ပါတယ်။ သူ့စိတ်ထဲမှာတော့ ဒီနေ့ သက်သက်ချိုအပေါ် လုပ်ခဲ့မိတဲ့ သူ့ရဲ့အပြစ်ကိုသူနောက်ထပ်ဘယ်တော့မှ မကျူးလွန်တော့ဘူးလို့လဲ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့ဘဲ တင့်ဆွေနဲ့ သက်သက်ချိုဟာ နောက်နေ့မနက်မှာ တရားရုံးမှာ လက်မှတ်သွားထိုးကြပါတယ်။ အသိသက်သေ အဖြစ်ကတော့ ကျော်သူအောင်နဲ့ရိုစီပေါ့..။

“ ကဲသူငယ်ချင်းရေ ငါမင်းအတွက် ဂုဏ်ယူပါတယ်ကွာ..”

ကျော်သူအောင်က တင့်ဆွေကို အဓိပ္ပါယ်ပါတဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ကြည့်ပြီး ပြောလိုက်ပါတယ်။ တင့်ဆွေ ကျော်သူအောင် ဘာကိုဆိုလိုချင်တယ်ဆိုတာ သိပါတယ်။ ရိုစီကလည်း ရှက်နေတဲ့ သူမသူငယ်ချင်း သက်သက်ချိုကိုစရင်းနဲ့

“ ကိုကြီးတင့်ဆွေရေ..ညီမလေးသူငယ်ချင်းကို သေချာစောင့်ရှောက်လိုက်ပါနော်..”

“ စိတ်သာချ…ညီမလေး ရိုစီ..”

တင့်ဆွေကလည်း ကတိပေးလိုက်ပါတယ်။

“ ညီမလေးသူငယ်ချင်းကလေ..ကိုကြီးတင့်ဆွေကို အရမ်းချစ်လို့ယူခဲ့တာ.. သူ့အိမ်မက်တွေကို စွန့်လွတ်ပြီး..”

“ ဘာအိမ်မက်လဲရိုစီရဲ့..ပြောပါဦး..”

“ ဒီလို..ကိုကြီးရဲ့..သက်သက်ချိုက ကျောင်းဆရာမ ဖြစ်ချင်တာ… သူကကျောင်းပြီးရင် ကျောင်းဆရာမ လုပ်ပြီး တောရွာလေးတွေမှာ စာသွားသင်မယ်လို့ ရည်ရွယ်ထားတာ ကိုတင့်ဆွေရဲ့.. အခုတော့ ကျောင်းမပြီးခင် ကိုတင့်ဆွေကြီးကိုချစ်ပြီး ယူလိုက်တာပေါ့.. ခစ်ခစ်”

ရိုစီပြောစကားကြောင့် သက်သက်ချိုကို သူပုခုံးလေးဖက်လိုက်ပြီး..။

“ သူပြောတာဟုတ်လား ခလေး.. ခလေးက ကျောင်းဆရာ မလုပ်ချင်တယ်ဆို.’

သက်သက်ချိုကလည်း ရှက်ပြုံးလေးနဲ့ ခေါင်းညိမ့်ရင်း..

“ ဟုတ်ပါတယ်..ကိုကို..”

လို့ ဖြေလိုက်ပါတယ်။ သြော်..ခလေးရယ်လို့ တင့်ဆွေရင်ထဲက ရေရွက်မိလိုက်ပါတယ်။ သူတို့ (၄) ယောက်ဟာ တရားရုံးထဲကနေ ပျော်ရွင်စွာထွက်လာပါတယ်။ ပျော်ရွင်နေတဲ့ တင့်ဆွေနဲ့ သက်သက်ချိုဘဝလေးကို ဖျက်ဆီးမဲ့ ကံကြမ္မာကရောက်လာပါတယ်။ တရားရုံးက အထွက်မှာ အရှိန်ပြင်းပြင်းနဲ့ မောင်းလာတဲ့ ကားတစ်စီးဟာ အရှေ့ကသွားနေတဲ့ သက်သက်ချိုနဲ့ တင့်ဆွေဆီကို တည့်တည့်ဝင်လာပါတယ်။

ဒီအချိန်မှာ တင့်ဆွေက သူ့ရဲ့လက်ထဲက ဖုန်းလွတ်ကျသွားတာကြောင့် ကုန်းကောက်နေတဲ့ အချိန်ပါ.။ မျက်စိတစ်မှိတ် လျှပ်တစ်ပြတ် အတွင်းမှာဘဲ သက်သက်ချိုက တင့်ဆွေကို တွန်းထုတ်လိုက်ပါတယ်။ သူမတွန်းထုတ်လိုက်တဲ့ အချိန်မှာ တင့်ဆွေဟာ လမ်းဘေးကို လွင့်သွားပေမဲ့ ကားကတော့ သူမကို ဝင်တိုက်လိုက်ပါတော့တယ်။

“ ဒုန်း…”

“ အ…”

သက်သက်ချိုရဲ့အော်သံလေးက လမ်းပေါ်မှာ ပျံလွင့်သွားပါတော့တယ်။ လူတွေဝိုင်းလာပြီး တိုက်သွားတဲ့ကားသမားကို ဝိုင်းဖမ်းကြပါတယ်။ တင့်ဆွေကတော့ ဘာဆိုဘာမှ မသိတော့ပါဘူး။ နာကျင်မှုကြောင့် တဆတ်ဆတ်တုန်နေတဲ့ သက်သက်ချိုရဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကို သူ့ရင်ခွင်ထဲပွေ့ဖက်ထားပြီး ငူငူငိုင်ငိုင်ကြီးဖြစ်နေပါတယ်။ မြန်ဆန်လွန်းတဲ့ အဖြစ်အပျက်ကြောင့် ကျော်သူအောင်နဲ့ ရိုစီကလည်း ကြောင်တောင်တောင်နဲ့ ငေးကြည့်နေပါတယ်။ သက်သက်ချိုရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးက တဆတ်ဆတ် လှုပ်ခတ်နေပါတယ်။ တစ်ခုခုပြောချင်နေသလိုပါ။

“ ခလေး…ခလေးကို ကိုကိုဆေးရုံပို့ပေးမယ်နော်.. ဘာမှမဖြစ်စေရဘူး..”

“ ခလေး..ခလေးလေ… ကိုကို့ကို ကယ်…ကယ်.. ခွင့်ရတာ..ဝမ်း.ဝမ်း..သာ..”

“ ခေလး..ခေလး..”

သက်သက်ချိုကား အားယူပြီးနောက်..

“ ကို..ကိုကို့ကို…ခလေး..အရမ်းချစ်…”

သူ့အကျီလေးကိုသွေးလူးနေတဲ့ လက်ကလေးနဲ့ ဆုပ်ကိုင်ရင်း သက်သက်ချို ဇက်ကလေး လည်ကျသွားပါတယ်..။

“ ခလေး..ခလေး.ကိုကို့ကိုထားခဲ့ပြီလား.. ဖြစ်မှဖြစ်ရလေ ခလေးရယ်..”

တင့်ဆွေကား ယူကြုံးမရစွာပြောလိုက်ပါတယ်။ ရင်ထဲမှနာကျင်မှုကြောင့် မျက်ရည်တွေကလည်း ကျဆင်းလာပါတယ်..။ ရင်ထဲမှာ စူးအောင့်ပြီး အော်ငိုပေမဲ့ သူ့အသံကထွက်မလာဘဲ.. မျက်ရည်တွေသာ တစ်လိမ့်ချင်းထွက်လာပြီး သူ့အမြင်အာရုံတွေလည်း မှုန်ဝါးလာပါတော့တယ်။

“ အဲ့ဒီနောက်..ဘာတွေဆက်ဖြစ်ခဲ့တာလဲ ကိုကျော်သူအောင်..”

သင်းသင်းမင်းက ကိုကျော်သူအောင်ကို ဆက်မေးလိုက်ပါတယ်။ လဲ့လဲ့က လည်း ကိုကျော်သူအောင် ပြော တာကို စိတ်ဝင်တစားနဲ့ နားထောင်နေပါတယ်။ ကိုကျော်သူအောင် ဒီကိုရောက်တာ တစ်လကျော်ပါပြီ။ တင့်ဆွေကတော့ ဒီနဲ့အနီးဆုံးမြို့ကို သူ့ကျောင်းက ကလေးတွေအတွက် ဖတ်စာအုပ်တွေဝယ်ပေးဖို့ မနက်ကတည်းက သွားနေပါတယ်။ တင့်ဆွေဆီ လာလာလည်ရင်း ကျော်သူအောင်လည်း လဲ့လဲ့တို့ သင်းသင်းမင်းတို့နဲ့ခင်မင်နေပါပြီ။ ကျော်သူအောင်က စကားကိုဆက်လိုက်ပါတယ်။

“ အဲ့နောက်တော့ တင့်ဆွေဟာ ငူငူငိုင်ငိုင်ကြီးဗျ.. လူတွေနဲ့လည်း စကားသိပ်မပြောတော့ဘူး… သူချစ်ခဲ့ရတဲ့ မိန်းခလေးနှစ်ယောက်ကလည်း သူ့ရှေ့မှာတင် ဆုံးသွားတာဆိုတော့.. သူ့ရင်ထဲမှာလည်း နာကျင်ခံစားနေဟန်တူပါတယ်.. နောက်ဆုံး.. သူ့မိဘတွေရဲ့အလုပ်ကိုလည်း မလုပ်တော့ဘူး.. မိဘတွေတားနေတဲ့ကြားက ကျောင်းဆရာအလုပ်လျှောက်ပြီး.. တစ်နယ်ပြီးတစ်နယ် ပြောင်းသွားလိုက်တာ… 

သူ့မိဘတွေဆီကို ဖုန်းတောင် ဆက်တာမဟုတ်ဖူး.. အဲ့ဒါ ဒီနယ်မှာသူ့ကိုတွေ့တော့ သူ့မိဘတွေဆီ ဖုန်းဆက်ရသေးတယ်… သူ့မိဘတွေကလည်း သူတို့သားကိုအရမ်းချစ်တော့ သူတို့သားကို စိတ်ချမ်းသာစေချင်တယ် ထင်ပါတယ်ဗျာ.. သူစိတ်ချမ်းသာသလိုနေပါစေတဲ့.. ကျွန်တော့ကိုပဲ ကြည့်ရှုစောင့်ရှောက်ခိုင်းထားတာပေါ့.. တကယ်တော့ သူက သက်သက်ချိုရဲ့မဖြစ်ခဲ့ရတဲ့ ဆန္ဒလေးကို အကောင်အထည် ဖော်ပေးနေတာထင်ပါ့.. သက်သက်ချိုတို့ ကြည်ဖြူတို့နဲ့ပတ်သက်ပြီး သူ့အပြစ်ရှိတယ်လို့ ခံယူနေဟန်တူတယ်… ခက်ပါတယ်ဗျာ..”

လို့ပြောရင်း ကျော်သူအောင်က ရေနွေးကြမ်းကို ယူသောက်လို့ အဝေးကိုငေးနေပါတယ်။ လဲ့လဲ့နဲ့ သင်းသင်းမင်းတို့လဲ စကားမပြောနိုင်ဘဲ.. အတွေးတွေထဲမှာ နစ်မျှောနေပါတယ်။ လဲ့လဲ့စိတ်ထဲမှာတော့ တင့်ဆွေအပေါ် သနားကြင်နာစိတ်တွေက ပိုမိုယိုဖိတ်မိနေပါတယ်။ 

သြော်.. ကိုတင့်ဆွေရယ်…ကံဆိုးလှချည်လား.. ရှင့်ကို သနားလိုက်တာရှင်ရယ်.. လို့ စိတ်ထဲကတွေးထင်ပြီး မျက်ဝန်းထောင့်ကစို့လာတဲ့ မျက်ရည်လေးတွေကို ကျော်သူအောင်နဲ့ သင်းသင်းမင်း မသိအောင် သုတ်လိုက်ပါတော့တယ်။သူမရဲ့အပြုအမူကို ချစ်သူငယ်ချင်း သင်းသင်းမင်းက မြင်ပေမဲ့ မသိချင်ယောင်ဆောင်ထားလိုက်ပါတယ်။ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ တင့်ဆွေအပေါ်ငြိတွယ်နေတဲ့ လဲ့လဲ့ရဲ့ သံယောဇဉ်ကို သူမရိပ်မိလို့ပါ။

“ ဆရာလေး..မြို့ကပြန်လာတာလားဗျ…”


 

 အပိုင်း ( ၃ ) ဆက်ရန် >>>>