တန်ခိုးရဲ့ ရူးသွပ်မှု အပိုင်း (၃)

တန်ခိုးရဲ့ ရူးသွပ်မှု အပိုင်း (၃)

ရေးသားသူ - လမင်းကြီး

{အင်းစက်ဇာတ်လမ်းဖြစ်ပါသည်။}

 မေတ္တာရယ်က နှစ်သွယ် 

ရှေးထုံးတို့အား လိုက်ခဲ့သည်။

နောက်ဆုံးမှာ ကျွန်တော် ဟော်နန်းကို ပြန်ရောက်ခဲ့တယ်။ ညီလာခံမှာ ဒေသ စီမံကိန်းတွေအတွက် ဘဏ္ဍာငွေတွေ ထုတ်ပေးပြီး သက်ဆိုင်ရာ ဝန်တွေကို တာဝန်ပေးခဲ့တယ်။ တစ်ဆက်ထဲမှာပဲ ကျွန်တော်ဟာ (..........) ကျောင်းမှာ တာဝန်ထမ်းဆောင်နေတဲ့ မြန်မာအမျိုးသမီး ဒေါ်သင်းသစ္စာကို ချစ်ကျွမ်းဝင်ပြီး မြောက်နန်းစံ ဒေဝီအဖြစ် တင်မြှောက်မယ့်အကြောင်းကိုပါ ကြေညာခဲ့တယ်။ ကျွန်တော့်ရဲ့ ကြေညာချက်ဟာ ညီလာခံ တစ်ရပ်လုံးအတွက် ဝမ်းသာစရာ သတင်း ဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။ ဘာလို့ဆို နှစ်ပေါင်းများစွာကြာအပြီးမှာ ဟော်နန်းကို ဒေဝီအသစ် ရောက်လာတော့မှာမလား။ အဲ့ဒီအထဲမှာ ဝမ်းအသာဆုံးက မေမေလေး ဖြစ်လောက်ပါတယ်။

ညရောက်တော့ ကျွန်တော်ဟာ မေမေလေး နန်းဆောင်ကို ရောက်နေပါတယ်။ မေမေလေးရဲ့ အိပ်ခန်းထဲမှာ အဝတ်မပါ ကိုယ်တုံးလုံး ဖြစ်နေတဲ့ မေမေလေးဟာ ကျွန်တော့်လီးကို ဖြည်းဖြည်းချင်း လျက်ပေးနေပါတယ်။

" ကျွန်တော်တော့ မေမေလေး ဆန္ဒကို ပြည့်အောင် ဖြည့်ပေးခဲ့ပြီနော်..."

" မေမေ အရမ်း ကျေနပ်တာပဲ သား လောဝ်လေးရယ်.. မေမေပဲ မဟုတ်ဘူး.. တပြည်လုံး ဝမ်းသာကြမှာပဲ.."

" နောက်ဆို သားတော့ ပြည်တွင်းရေးတွေ အပြင် တခြား အလုပ်တွေပါ တိုးလို့ ရှုပ်တော့မှာပဲ..."

" ဟင်... ဘာလို့..."

" ဪ.. မိန်းမတွေ များလွန်းလို့ ဘယ်ညမှာ ဘယ်ဆောင်တော် ကူးရမလဲ ဆိုပြီး ရှုပ်နေတော့မှာလို့..."

" ဒါကတော့ သား ဆန္ဒလေ.. မိန်းမချော အသစ်လေး ရလို့ ဒီက အမယ်အိုကို ပစ်ထားချင်လဲ ရပါတယ်.."

" အို.. မဟုတ်တာ.. မေမေလေးရယ်.. ကျွန်တော်ကတော့ လက်မလည်တတ်ရင် ဒေဝီ နှစ်ယောက်လုံးကို တစ်ဆောင်ထဲ ခေါ်ပြီး ချစ်လိုက်ဦးမှာ.."

" အင်း... ချစ်ရုံပဲလား.."

" ချစ်ရုံမက.. လိုးမှာ.. မေမေလေး စောက်ဖုတ်ကို တလှည့်.. သူ့စောက်ဖုတ်ကို တလှည့်.. ကျွန်တော့်လီးနဲ့ လိုးပေးမှာ..."

" ပြောတတ်လိုက်တာ.. ကိုယ်လုပ်တော်တွေကို အလှည့်မပေးတော့ဘူးလား..."

" သူတို့ကိုလဲ ချန်ထားလို့ ရမလား.. ဟားဟား..."

" ဟားဟား..."

ဒီညလဲ ကျွန်တော် မေမေလေးကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် လိုးဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ဒေဝီတင်မြှောက်ပွဲဟာ အင်မတန် ကြီးကျယ်ခမ်းနားခဲ့ပါတယ်။ ဒါတောင် တောင်နန်းစံ မဟုတ်ဘဲ မြောက်နန်းစံ ဒေဝီကို တင်မြောက်တာပါ။ တစ်နယ်လုံးမှာ ရှိတဲ့ လူတွေ အကုန် လာကြတယ်။ (အဲ.. အကုန် ဟုတ်ချင်မှ ဟုတ်မှာပေါ့လေ..)

ဒေဝီကို ဟော်နန်းထဲ ခေါ်သွင်းတဲ့နေရာမှာ ဓလေ့ထုံးတမ်းတွေအတိုင်း လုပ်ရတယ်။ ကျောင်းအုပ်ကြီးက သင်းသစ္စာရဲ့ ဖခင်နေရာကနေ ဆောင်ရွက်ပေးတယ်။ သင်းသစ္စာဟာ ဆင်စွယ်ရောင် ဒေဝီဝတ်စုံကို ဝတ်ပြီး ဝေါယာဉ်ပေါ်ကနေ ဆင်းပြီး ကျောင်းအုပ်ကြီး လက်မောင်းကို တွဲရတယ်။ အဲ့ဒီမှာ ပြည်သူပြည်သား အချို့က သင်းသစ္စာရဲ့ ခြေဖမိုးကို နွားနို့နဲ့ သန့်စင်ပေးတယ်။ ပြီးမှ ဟော်နန်းထဲကို ဝင်တယ်။

ဒီနေ့တော့ မေမေလေးက ဒေဝီတစ်ယောက်၊ ဇနီး တစ်ယောက် မဟုတ်ဘဲ ကျွန်တော်ရဲ့ မိခင်နေရာမှာ နေတယ်။ ဟော်နန်းထဲ ဝင်လာတဲ့ သင်းသစ္စာကို မေမေလေးက ကြိုတယ်။ မေမေလေးက သူဆွဲထားတဲ့ ရွှေဘယက်ကို သင်းသစ္စာကို ဆွဲပေးတယ်။ သင်းသစ္စာက ဒူးထောက်ပြီး မေမေလေး ခြေဖမိုးအစုံကို နမ်းရတယ်။ ပြီးတော့မှ မေမေလေးက သင်းသစ္စာကို ပုလ္လင်ပေါ်မှာ ထိုင်နေတဲ့ ကျွန်တော်ဆီကို ကျောင်းအုပ်ကြီး ဆီကနေ လက်လွဲပြီး ခေါ်လာတယ်။ ကျွန်တော့်ရှေ့ရောက်တော့ သင်းသစ္စာက ကျွန်တော့်ကို အပ်ချည်ဖြူနဲ့ ကျွန်တော့်ဘယ်လက်ကို ချည်တယ်။ ကျွန်တော်ကလဲ အပ်ချည်ဖြူနဲ့ သူရဲ့ ညာလက်မှာ ချည်တယ်။ ပြီးတော့ ကျွန်တော့်ဘယ်ဘက် ပုလ္လင်နဲ့ တစ်ဆက်ထဲ လုပ်ထားတဲ့ ခုံမြင့်မှာ ထိုင်တယ်။

ဒီနေရာမှာ ပုလ္လင်ဖွဲ့စည်းပုံကို ပြောပြရဦးမယ်။ 

ပုလ္လင်မှာ ထိုင်စရာ နေရာ လေးနေရာ ရှိတယ်။ ပင်မ ပုလ္လင်ရယ်၊ တောင်၊ မြောက်၊ အနောက်ရယ် ဆိုတဲ့ ခုံပုလ္လင်ရယ်။ ပင်မ ပုလ္လင်မှာ စော်ဘွား ကျွန်တော် ထိုင်ရတယ်။ မေမေလေးက အရင်က ဘယ်ခုံပုလ္လင်မှာ မဆို ထိုင်ပေမယ့် အခု မြောက်နန်းစံ ပေါ်လာချိန်မှာ သူ့နေရာ ဖြစ်တဲ့ အနောက်ခုံပုလ္လင်မှာ ထိုင်တယ်။ အနောက်ခုံပုလ္လင်ဆိုတာ ပင်မပုလ္လင်နဲ့ တစ်ဆက်ထဲ ရှိပြီး စော်ဘွားရဲ့ အနောက် တစ်ထွာလောက် အမြင့်မှာ မေမေလေး ဝင်ထိုင်ရတာပါပဲ။ စော်ဘွားထက် အမြင့် ပိုမြင့်တယ်ဆိုတာက အနောက်ဒေဝီကို မြင်ရအောင်လို့ပါ။

အခု မေမေလေးက ရင်ကော့ ဒူးတုပ်ပြီး ထိုင်တော့ ကျွန်တော် နောက်နည်းနည်း မှီလိုက်တိုင်း မေမေလေး နို့တွေက ကျွန်တော့်ကို လာထိတယ်။

‌မြောက်ခုံမှာ မြောက်နန်းစံ၊ တောင်ခုံမှ တောင်နန်းစံ။ တောင်နန်းစံဟာ ဒေဝီထဲမှာ အာဏာ အမြင့်ဆုံးပဲ။ ဒါပေမယ့် တိုက်ရိုက်တော့ မဟုတ်ဘူးပေါ့လေ။

ဘိသိက်ကိုတော့ မေမေလေးနဲ့ တုန်းက အတိုင်းပဲ ကျင်းပတယ်။ သင်းသစ္စာကို မြောက်ဒေဝီအဖြစ် ကြေညာလိုက်အပြီးမှာ ပြည်သူတစ်ရပ်လုံးက ကျွန်တော်နဲ့ ဒေဝီကို ကောင်းချီး ပေးပြီး ကျွေးမွေးတဲ့စီကို ကိုယ်စီ သွားကြတယ်။

ကျွန်တော်ရယ်၊ သင်းသစ္စာရယ်၊ မေမေလေးရယ်လဲ နေ့လည်စာ အတူစားဖို့ ထွက်လာတာပေါ့။

ပွဲတော်စားပွဲကို ရောက်တော့ သင်းသစ္စာက ဘယ်၊ မေမေလေးက ညာမှာ ထိုင်ပြီး စားကြတယ်။

" သင်းသစ္စာက တကယ် လှတာပါ..."

" ချီးကျူးတာ ဝမ်းသာပေမယ့် မဝံ့ပါဘူး.. မယ်မယ်ဘုရား..."

" မယ်မယ် မဟုတ်တော့ပါဘူး.. ဘိသိက်အထိပဲ မယ်မယ်... အခုတော့ နန်းဆိုင်လို့ပဲ ခေါ်မှာ နန်းဆိုင်လဲ လောဝ်လေးရဲ့ ဒေဝီပဲ မဟုတ်လား.. ပြီးတော့ နန်းသုံးစကားတွေက မလိုပါဘူး..."

" ဟုတ်ကဲ့..."

" သစ္စာလို့ပဲ ခေါ်မယ်နော်..."

" ဟုတ်ကဲ့..."

သင်းသစ္စာ စိတ်လှုပ်ရှားနေပုံပဲ။

" သစ္စာက သဝန်တော့ မတိုတတ်ဘူးမလား.. လောဝ်လေးကို နန်းဆိုင်နဲ့ မျှပြီး ချစ်ရတာ..."

" အို.. သဝန်မတိုပါဘူး.. ကိုကို့ အလိုက သစ္စာအလိုပါ.. ပြီးတော့ နန်းဆိုင်ကို အစ်မလို သဘောထားပါရစေ.. သင်ပြစရာ ရှိရင် သင်ပြပါ..."

" ဒေဝီတွေက စော်ဘွားရဲ့ ပါရမီကို ဖြည့်ရမှာပဲလေ.. သစ္စာကို နန်းဆိုင်လဲ ချစ်ပါတယ်..."

" ဟုတ်ကဲ့..."

" ကိုယ်တော်လေးက တိတ်ဆိတ်လှတယ်နော်.."

မေမေလေးက ကျွန်တော့်ကို လှမ်းစတာပဲ။

" ဝမ်းသာလို့ပါ.."

နေ့လည်စာ စားပွဲမှာ မြိန်ခဲ့မြိုင်ခဲ့ပါတယ်။ နေ့လည်စာစားပြီး သန့်စင်ပြီးတော့ ကျွန်တော်က မေမေလေးကို အရင် နမ်းပြီး သင်းသစ္စာကိုလဲ နမ်းလိုက်တယ်။

နေ့လည်စာ စားပြီးတာနဲ့ ကျွန်တော်တို့ လင်မယားတွေက အရာရှိ အရာခံတွေ မှူးကြီးမတ်ရာတွေရဲ့ ကတော်တွေနဲ့ တွေ့ဆုံရတယ်။ ကတော်တွေကလဲ ကျွန်တော်နဲ့ သင်းသစ္စာကို လက်ဖွဲ့ပစ္စည်းတွေ ရွှေတွေနဲ့ လက်ဖွဲ့ပြီး ဆုတောင်းပေးကြတယ်။ ကတော် တစ်ယောက်က

" စောဝ့်နန်းဆိုင်ဒေဝီ... သစ္စာဒေဝီကို ဒေဝီပြပွဲ လုပ်မယ်မလား... လုပ်လိုက်ပါနော်.. ဒါမှ ဒေဝီရဲ့ အလှကို ကျွန်တော်မျိုးမတို့ ခင်ပွန်းတွေဆီကနေ သိရမှာ..."

မေမေလေးကို ကတော်တွေက ဒေဝီပြပွဲ လုပ်ဖို့ အကူကပ်နေတော့ မေမေလေးက ပြုံးလို့ နေတယ်။

" ဒေဝီပြပွဲဆိုတာ ဘာလဲ..."

မသိတဲ့ ကျွန်တော်ကပဲ မေးလိုက်တယ်။

" ဒေဝီပြပွဲဆိုတာ ဒီနယ်ရဲ့ ဓလေ့ပါပဲ... ဟော်နန်းကို ဒေဝီ အသစ်ရောက်ရင် လုပ်ရတာပေါ့.. ဒီလိုလုပ်တာက ဒေဝီအလှကို ပါးစပ်ရာဇဝင် တွင်စေပြီး ဒေဝီရဲ့ ဂုဏ်ကျက်သရေကြောင့် ဟော်နန်းကို စောင့်ရှောက်တဲ့ နတ်ဒေဝါတွေမှာ စောင့်ရှောက်ရမယ့် ရည်ရွယ်ချက် ရတယ်လို့လဲ ပြောကြတယ်... မလုပ်ချင်လဲ ရပါတယ်.. လုပ်မယ်ဆိုရင်တော့ လုပ်ရမှာတွေက.............."            

မေမေလေးက ဒေဝီပြပွဲနဲ့ ပတ်သက်ပြီး စိတ်ရှည်လက်ရှည်နဲ့ ရာဇဝင်ကြောင်းတွေပါ ဆက်စပ်ပြီး ရှင်းပြတယ်။

" သစ္စာရော... လုပ်ဖို့ သဘောတူရဲ့လား.. သဘောမတူလဲ ရပါတယ်.. ကိစ္စ မရှိပါဘူး..."

မေမေလေးက မေးတော့ သင်းသစ္စာက ခေါင်းလေး ငုံ့ ရှက်သွေးလေး ဖြာပြီး..

" ဟော်နန်းအတွက်ပဲ.. သစ္စာ သဘောတူပါတယ်..."

သင်းသစ္စာက သဘောတူတော့ ဒေဝီပြပွဲလုပ်ဖို့ ယာယီတဲနန်းကြီး ဆောက်ရတော့ ဟော်နန်းလူပျိုတော်တွေ အလုပ်ရှုပ်တော့တာပေါ့။

ညရောက်တော့ ဒေဝီပြပွဲ စလုပ်ပါတယ်။ ဒေဝီပြပွဲကို ‌ပြမယ့် ဒေဝီနဲ့ ကိုယ်လုပ်တော်တွေက လွဲလို့ ဘယ်မိန်းမမှ မဝင်ရဘူး။ ကျွန်တော်ဟာ ဖျင်နီစော်ဘွားဝတ်စုံကို ဝတ်ထားပြီး ကိုယ်လုပ်တော် နှစ်ဆယ်က မိုးပြာရောင် ဝတ်စုံ လက်ရှည်ကို ဝတ်ထားကြပြီး ကုတင်ကျယ်ကြီး တစ်ခုမှာ အတူတူ သက်သာသလို နေကြတယ်။

ကုတင်ကြီးရှေ့ ခပ်ကွာကွာ ကြမ်းပြင်မှာတော့ မှူးကြီး မတ်ရာတွေနဲ့ အရာရှိတွေ ထိုင်ကြတယ်။ ကျွန်တော်နဲ့ အရာရှိတွေ ကြားမှာတော့ ရွှေရည်သုတ် ဧရာမ သစ်သား ချိန်ခွင်ကြီး ရှိတယ်။

ချိန်ခွင့်ရဲ့ တစ်ဖက်မှာ သင်းသစ္စာ ထိုင်နေတယ်။ ချိန်ခွင်မှာ ထိုင်နေတဲ့ သင်းသစ္စာဟာ တော်တော်လေး ရှက်နေသလို တော်တော်လေး ကြည်နူးနေတယ်ဆိုတာ သိသာနေတယ်။ သင်းသစ္စာဟာ အဝတ်မပါ၊ ကိုယ်တုံးလုံး။ တင်ပလင်ခွေပြီး ထိုင်နေရတယ်။ သူ့ကိုယ်မှာ အဆင်တန်ဆာ တစ်ခုမှ မရှိစေရ။ ဒါမှ သူ့ရဲ့ ကိုယ်ချိန်ကို အတိအကျ ရနိုင်မယ်မလား။ ဒီလိုတောင်မှပဲ သင်းသစ္စာဟာ အရမ်း ချစ်စရာကောင်းပြီး လှနေပါသေးတယ်။ ရင်မှာရှိတဲ့ နို့နှစ်လုံးဟာ ဒီနေ့မှ ပိုတင်းပြီး ကြီးနေသယောင်။ စိတ်ကြောင့်လား။ ရာသီဥတုကြောင့်လား။ သင်းသစ္စာရဲ့ နို့သီးခေါင်းနှစ်ခုဟာ ထောင်ထပြီး အရာရှိတွေဘက်ကို ထိုးထွက်နေတယ်။ ခါးဆန့်ပြီး ထိုင်ထားပေမယ့် ဖွက်မရတဲ့ ဗိုက်ခေါက်လေးက ကိုက်ချင်စရာ။ တင်ပလင်ခွေပြီး ဖင်ကို ကျွန်တော်တို့ဘက်လှည့်ထားတာမို့ အရာရှိတွေဘက်ကနေ သေချာကြည့်ရင် သင်းသစ္စာရဲ့ အမွှေးထူထူနဲ့ စောက်ဖုတ်ကို မြင်ရနိုင်တယ်။

အစီအစဉ်အရ နတ်ဆရာက ပထမဆုံး ပွဲကို စတင်ပေးရတယ်။ နတ်ဆရာဆိုတာ တကယ့်ကို အိုနေပါပြီ။ အသက် ရာချီနေပါပြီ။ သူက သင်းသစ္စာနားကို လျှောက်လာပြီး သင်းသစ္စာကို တစ်ချက်စိုက်ကြည့်တယ်။ အသက်အရွယ်ကြောင့်ပဲလားမသိ။ သင်းသစ္စာရဲ့ မျက်လုံးတွေကလွဲပြီး ကျန်တဲ့ နေရာ ဘယ်ကိုမှ မကြည့်။ သင်းသစ္စာကလဲ သူ့အကြည့်ကို ပြန်တုံ့ပြန်ပြီး မျက်တောင်မခတ် ပြန်စိုက်ကြည့်တယ်။

" စော်ဘွားကြီးကို တကယ်ချစ်ပြီး ကာကွယ်သင့်ရင်တောင် အသက်နဲ့ရင်းပြီး ကာကွယ်မယ့် သတ္တိရှိတဲ့ ဒေဝီပါ.."

နတ်ဆရာက မျက်လုံးမလွဲပဲ ပြောလိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ မျက်လုံးမှိတ်ပြီး ဂါထာတွေ ရွတ်ပြန်ရော။ ဂါထာဆုံးသွားတော့ သူ့လက်ထဲမှာ ကိုင်ထားတဲ့ ရေစင်ကို သင်းသစ္စာရဲ့ ပေါင်ကြားထဲကို လောင်းထည့်လိုက်တယ်။ သင်းသစ္စာရဲ့ တင်ပါးတွေ တုန်သွားတာကို မြင်လိုက်ရတယ်။ အဲ့ဒီနောက် နတ်ဆရာက ဘာမှ မကိုင်ထားတဲ့ လက်နဲ့ သင်းသစ္စာရဲ့ ပေါင်ကြားထဲကို စမ်းလိုက်တယ်။

" ကောင်းချီးအပေါင်း ဟော်နန်းပေါ်ကို သက်ရောက်ပါစေ..."

ဆုပေးပြီးတာနဲ့ နတ်ဆရာဟာ တဲထဲကနေ ထွက်သွားတယ်။ အသက်ရာချီနေပေမယ့် နတ်ဆရာရဲ့ လှုပ်ရှားမှုတွေဟာ သွက်လက်နေဆဲပဲ။

နတ်ဆရာထွက်သွားတော့ အရာရှိတွေ အလှည့်ပေါ့။ အရာရှိတွေကတော့ မျက်စိနဲ့ ကြည့်ရုံကလွဲပြီး ဒေဝီကို လုံးဝ ထိပိုင်ခွင့် မရှိဘူး။

ပထမဆုံး ထလာတာက ဟော်နန်းဘိုးဘိုးကြီး။ ဟော်နန်းဘိုးဘိုးကြီးက ဟော်နန်းရဲ့ မှူးမတ်တွေထဲမှာ ရာထူးအကြီးဆုံးပါပဲ။ အသက်က ၅၀ ကျော် ၆၀ လောက်ပဲ ရှိသေးပေမယ့် ရာထူးကြောင့် လူတိုင်းက ဘိုးဘိုးကြီးလို့ ခေါ်ကြတယ်။ ဘိုးဘိုးကြီးက သင်းသစ္စာနားကို တိုးသွားတယ်။ သင်းသစ္စာက ပြုံးပြီး ဘိုးဘိုးကြီးကို နှုတ်ဆက်တယ်။

ဘိုးဘိုးကြီးက နတ်ဆရာမှ မဟုတ်တာ။ ပြီးတော့ နှာဘူးပါပဲ။ သင်းသစ္စာရဲ့ နို့ကြီးတွေကို သေချာ အနည်းကပ် စိုက်ကြည့်တယ်။ အထူးသဖြင့် နို့သီးခေါင်းတွေ။ ဒါပေမယ့် ထိခွင့်တော့ မရှိ။ ထိတာနဲ့ သေဒဏ်လေ။

နို့တွေပြီးတော့ တင်ပလင်ခွေထိုင်နေတဲ့ သင်းသစ္စာရဲ့ ပေါင်ကြားထဲကို ငုံ့ကြည့်တယ်။ ပြီးတော့ နောက်ကျောဘက်၊ တင်ပါးတွေကို ကြည့်တယ်။ ကြည့်လို့ ဝတော့မှ သင်းသစ္စာမရှိတဲ့ ချိန်ခွင်ဘက်ကို သွားပြီး ရွှေတုံးကြီး တစ်တုံး တင်လိုက်တယ်။ သုံးပိဿာလောက် ရှိတဲ့ ရွှေတုံးကြီးပေါ့လေ။ ဒါပေမယ့် သင်းသစ္စာဘက်က ချိန်ခွင်ကတော့ မြောက်မလာဘဲ သူပုံစံမပျက်ဘဲ ရှိနေသေးတယ်။

" အို... ဘိုးဘိုးကြီးကလဲ ရွှေတုံးလေးပဲလား.. နည်းတာပေါ့.. ပြန်သွားရင်လဲ အသစ်စက်စက် ယူထားတဲ့ ဘိုးဘိုးကြီး ကတော်ငယ်လေးကို မြောက်ဒေဝီအမှတ်နဲ့ လိုးဦးမှာမလား... ဒီထက် ပိုထည့်ပါဦး..."

ကိုယ်လုပ်တော်ခေါင်းဆောင် ခမ်းနောင့်က ပြောလိုက်တော့ ဘိုးဘိုးကြီးက..

" အေး အေး.. ဒေဝီရဲ့ နို့တွေက လီးမတောင်ဘဲကို မနေနိုင်ဘူး.. အိမ်ပြန်ရောက်ရင် ဒေဝီကို မှန်းပြီး လိုးပစ်ဦးမယ်..."

ဆိုပြီး လက်က စိန်လက်စွပ် နှစ်ကွင်းနဲ့ ရွှေဆွဲကြိုးကိုပါ ချွတ်ပြီး ချိန်ခွင်ပေါ် တင်လိုက်တယ်။

(ဒေဝီပြပွဲဆိုတာကို ရှင်းပြမယ်။ ဒေဝီပြပွဲမှာ ဒေဝီကို ပြပြီး အဖိုးအခ ယူတယ်။ ပွဲကို တက်ရောက်တဲ့ ဘယ်သူမဆိုက ဒေဝီကို ဝစီကံ၊ မနောကံ နှစ်မျိုးနဲ့ စော်ကားခွင့်ရတယ်။ မေမေလေးတုန်းကလဲ ပျစ်ပျစ်နှစ်နှစ်ကို စော်ကားခံခဲ့ရတယ်လို့ မေမေလေးကိုယ်တိုင် ပြောတယ်။ ဒါပေမယ့် အဲ့စော်ကားတာကို မေမေလေးကော မေမေလေး မတိုင်ခင်က ဒေဝီပြပွဲကို လက်ခံကျင်းပတဲ့ ဒေဝီတိုင်းကောက ကျေကျေနပ်နပ် ခံယူတယ်။ ဘာလို့လဲ ဆိုတော့ ဒီ ဒေဝီပြပွဲမှာ ကောင်းတဲ့အချက် ရှိနေလို့ပဲ။)

ဘိုးဘိုးကြီး ပြီးသွားတော့ အရာရှိတွေ တစ်ယောက်ပြီး တစ်ယောက်ပေါ့ဗျာ။

" မရတော့ဘူးကွာ.. ငါတော့ ဒီပွဲက ထွက်တာနဲ့ ရေအိမ်ထဲမှာ ဒေဝီကို မှန်းပြီး ထုတော့မှာ..."

" ရှယ်ကွာ.. နို့ကြီးတွေက လီးညပ်ပြီး လိုးချင်စရာကြီး.."

" ဒေဝီသာ ဖာသည်မ လုပ်ရင် ငါတော့ နေ့တိုင်း သွားလိုးမှာပဲ..."

" ငါတော့ ဒေဝီကို မြင်းနဲ့ လိုးတာ မြင်ချင်လိုက်တာကွာ.."

" တင်ပလင်ခွေ ထိုင်နေတော့ ဖင်ပေါက်ကို မမြင်ရတာ နာတယ်ကွာ..."

" ဒေဝီ နှုတ်ခမ်းတွေက လီးစုပ်ခိုင်းဖို့ ကွက်တိပဲ.."

" ဖင်ထောင်လိုးရင်း ဖင်တွေကို ရိုက်ရမှာ..."

ဒီလိုနဲ့ တစ်ယောက် တစ်ပေါက်နဲ့ ပါးစပ်လိုး လိုးပြီးသွားတော့ သင်းသစ္စာထိုင်နေတဲ့ ချိန်ခွင်ဟာ ရတနာခွင်နဲ့ ညီရုံမကတော့ဘဲ ဇောက်ထိုးပါ ဖြစ်သွားတယ်။ လေထဲ ရောက်နေတဲ့ သင်းသစ္စာကတော့ အိ‌န္ဒြေမပျက် ထိုင်နေတုန်းပဲ။

အရာရှိတွေ အားလုံး အလှည့်ပြီးသွားတော့ ဘိုးဘိုးကြီး အပါအဝင် အရာရှိအားလုံးက ကျွန်တော်နဲ့ သင်းသစ္စာကို ကန်တော့ပြီး တဲထဲက ထွက်သွားတယ်။ အရာရှိတွေ ထွက်သွားတော့မှ ခမ်းနောင့်တို့ ကိုယ်လုပ်တော် တစ်သိုက်က ဒီနေ့မှ အသစ်စက်စက် ယက်လုပ်ထားတဲ့ တင်းတောင်းတွေထဲကို ရတနာတွေကို တစ်ခုချင်း ယူထည့်ရတယ်။ ဒီပြပွဲမှာ ကောင်းတာ ရှိတယ်လို့ ပြောတယ်မလား။

အခု ရတဲ့ ရတနာတန်ဖိုးနဲ့ ညီတဲ့ ငွေကြေးအားလုံးကို တစ်တိုင်းပြည်လုံးမှာ ရှိတဲ့ လိုအပ်တဲ့ ပြည်သူတွေနဲ့ သက်ရှိကာကွယ်ထိန်းသိမ်းရေးတွေကို လှူသွားမှာ မို့လို့ပဲ။

သင်းသစ္စာရဲ့ ချိန်ခွင် မြေပြန်ထိတော့ ထိုင်နေတဲ့ သင်းသစ္စာလဲ ထပြီး ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့ အပြေးလေး ကျွန်တော်ဆီ ရောက်လာတယ်။ ဒေဝီ ရောက်လာတော့ ကိုယ်လုပ်တော်တွေ အကုန်လုံးလဲ အဝတ်အစားတွေ ချွတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျွန်တော်နဲ့ သင်းသစ္စာကို ဗဟိုပြုပြီး အားလုံးအတူတူ ဖက်အိပ်ကြတယ်။

သေချာပေါက် ဒီညတော့ ကျွန်တော် သင်းသစ္စာကို လိုးရတဲ့ ည မဟုတ်ဘူး။

ရာဇဝင်တွေအရတော့ ဒီည ဟော်နန်းစောင့်နတ်တွေ တစ်ပါးပြီးတစ်ပါး သင်းသစ္စာကို လိုးကြလိမ့်မယ်တဲ့။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

တစ်ရက်သော ညနေစောင်းအချိန်။

ကျွန်တော်ဟာ သင်းသစ္စာကို မြောက်နန်းမှာ သွားကြိုပြီး အနောက်‌နန်းကို လျှောက်လာခဲ့တယ်။ သင်းသစ္စာ လက်ထဲမှာတော့ သူကိုယ်တိုင် ထိုးထားတဲ့ အဖြူရောင် သိုးမွှေးပုဝါလေး။ သင်းသစ္စာဟာ ကျွန်တော် လက်မောင်းကို တွဲလို့။

" ကိုကို..."

" အင်း..."

" သစ္စာတော့ အရမ်း စိတ်လှုပ်ရှားတာပဲ.. ဟီး.."

" ဟင်.. ဘာလို့..."

" ဪ.. ကိုကို့ရဲ့ မယ်တော်လဲ ဟုတ်တယ်... ပြီးတော့ ကိုကိုရဲ့ မိန်းမလဲ ဟုတ်ပြန်တယ်.. ပြီးတော့ သင်းသစ္စာနဲ့က ယောက္ခမလည်း ဟုတ်.… ယောက်ျားမျှဘက်လည်း ဟုတ်တဲ့.. နန်းဆိုင်ဒေဝီနဲ့ တွေ့ရမှာလေ..."

" မင်္ဂလာနေ့ကလဲ တွေ့ရပြီးပြီကို.. စိတ်လှုပ်ရှားတုန်းလား.."

" အို.. စိတ်လှုပ်ရှားတာပေါ့.. ပြီးတော့ ဟိုကိစ္စကိုလဲ တောင်းဆိုရမှာမလား.. စိတ်လှုပ်ရှားတာပေါ့..."

" ဟားဟား.. ဟုတ်ပါပြီ..."

ကျွန်တော် သင်းသစ္စာနဲ့ အတူ မေမေလေး နန်းဆောင်ပေါ် တက်လာခဲ့တယ်။ မေမေလေးက ဧည့်ခန်းထဲမှာ ထိုင်ပြီး အခြွေရံတစ်ယောက်နဲ့ စာရင်းဇယားတွေ ရှုပ်နေတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော်တို့ ဝင်လာတာ တွေ့တော့ အခြွေရံကို ထွက်သွားခိုင်းလိုက်ပြီး...

" သား.. သစ္စာ... မေမေ့ဆီ လာတာလား..."

" ဟုတ်ကဲ့.."

" ဟုတ်ကဲ့.. နန်းဆိုင်.. နန်းဆိုင်နဲ့က မင်္ဂလာနေ့ကပဲ တွေ့ရသေးတော့ အရမ်း တွေ့ချင်နေတာနဲ့..."

" အို.. သစ္စာက တွေ့ချင်တယ်ပေါ့လေ.. နန်းဆိုင်လဲ သစ္စာကို တွေ့ချင်နေတာ..."

မယားနှစ်ယောက် စကားတွေ ကောင်းနေတာနဲ့ လုပ်ရမယ့်ဟာကိုတောင် မလုပ်လိုက်ရဘူး။ နောက်မှ ကျွန်တော်နဲ့ သင်းသစ္စာက မေမေလေးကို ကန်တော့တယ်။ ကန်တော့ပြီးတော့ သစ္စာက..

" ဒါက သစ္စာကိုယ်တိုင် ထိုးထားတဲ့ ပုဝါလေးပါ.. နန်းဆိုင်ကို ပေးပါရစေ..."

" ပုဝါလေးက လှလိုက်တာ.. ကျေးဇူးပါကွယ်.."

" သစ္စာ.. မေမေလေးကို တောင်းဆိုစရာ ရှိတယ်ဆို... ပြောလိုက်လေ..."

ကျွန်တော်က သတိပေးလိုက်တော့ သစ္စာ မျက်နှာလေး နီရဲသွားတယ်။ 

" သစ္စာက ဘာတောင်းဆိုချင်တာလဲ.. ရှေ့တိုးပြီး ပြောကွယ်.."

ကုလားထိုင်မှာ ထိုင်နေတဲ့ မေမေလေးက ကြမ်းပြင်ပေါ်က သစ္စာကို ရှေ့တိုးဖို့ ခေါ်တယ်။ သစ္စာက ဒူးထောက်လျက်ပဲ မေမေလေး ရှေ့ကို တိုးသွားတယ်။

" နန်းဆိုင်ကို ပြောချင်တာက သစ္စာလေ.. နန်းဆိုင်ကို မြင်မြင်ချင်းပဲ အစ်မအရင်းတစ်ယောက်လို ချစ်ခင်မိပါတယ်.. ဟော်နန်းအတွင်းမှာ ကိုကို တစ်ယောက်ကလွဲရင် နောက်ထပ် အားကိုးစရာ လေးစားစရာ သူတစ်ယောက်လို့လဲ မြင်မိပါတယ်..."

" နန်းဆိုင်လဲ သစ္စာကို ညီမငယ်လေးလို့ မြင်ပါတယ်ကွယ်.. ချစ်ပါတယ်ကွယ်..."

" ဟုတ်ကဲ့.. ပြီးတော့ နန်းဆိုင်နဲ့ သစ္စာက ကိုကို့ကို ချစ်တဲ့ မယားတွေ ဖြစ်ကြတယ်နော်.. သစ္စာက ကိုကို့ကို ချစ်သလို နန်းဆိုင်ကလဲ ထပ်တူချစ်မယ်လို့ ထင်လို့ သစ္စာက နန်းဆိုင်ကို.. တောင်း.. တောင်းဆိုချင်..."

စကားတစ်ခု မဆုံးခင် သစ္စာရဲ့ အသံလေး ထစ်ထစ်ငေါ့ငေါ့နဲ့ တိမ်ဝင်သွားတယ်။ ဒီအခါ မေမေလေးက သစ္စာရဲ့ လက်တွေကို လှမ်းကိုင်ပြီး

" သစ္စာ တောင်းဆိုချင်တာကို ရဲရဲဝံ့ဝံ့ တောင်းဆိုပါ.. နန်းဆိုင် လိုက်လျောပါ့မယ်..."

" ဟုတ်.. ဟုတ်ကဲ့..  သစ္စာ တောင်းဆိုချင်တာက သစ္စာနဲ့ နန်းဆိုင်ကြားမှာ ကိုကိုနဲ့ ပတ်သက်ပြီး ဘာသဝန်တိုမှုမှ မရှိရအောင် နန်းဆိုင်နဲ့ အတူတူ တစ်ခါလောက် ဖြစ်ဖြစ် ကိုကို့ကို လိင်အလုပ်အကျွေးပြုချင်ပါတယ်..."

သစ္စာ မျက်လုံးမှာ မျက်ရည်လေးတွေ ဝဲနေတာကို မြင်နေရတယ်။

" အိုကွယ်.. သစ္စာရယ်... တစ်ခါမဟုတ်ဘူး.. ဘယ်နှခါ ဖြစ်ဖြစ်.. လောဝ်လေးကို နန်းဆိုင်က သဝန်မတိုပါဘူး.. လောဝ်လေးက ချစ်ရင် နန်းဆိုင်လည်း ချစ်တာပါပဲ.. သစ္စာရယ်.. စိတ်မပူပါနဲ့နော်.. ကဲ.. ဒါဖြင့် ဒီလိုလုပ်.. လောဝ်လေးက နန်းဆိုင်နဲ့ပဲ လိုးလိုး.. သစ္စာနဲ့ပဲ လိုးလိုး.. နှစ်ယောက်ဆုံရင် တစ်ယောက်လိုးခံရတာကို တဟစ်ယောက်ကို ပြောပြကြေး..."

မေမေလေးက ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောလိုက်တော့မှ သစ္စာ မျက်နှာလေး ဝင်းလာပြီး...

" ဟုတ်ကဲ့..."   

" လောဝ်လေး..."

" ဟုတ်ကဲ့..."

" မေမေနဲ့ သစ္စာ အခန်းထဲမှာ လုပ်စရာ ရှိတယ်.. လောဝ်လေးက ဧည့်ခန်းထဲမှာ စောင့်နေနော်.. မေမေ ခေါ်တော့မှ ဝင်ခဲ့..."

" ဟုတ်ကဲ့.."

မေမေလေးနဲ့ သစ္စာ အိပ်ခန်းထဲ ဝင်သွားတယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ ဧည့်ခန်းမှာပေါ့လေ။ ဒါပေမယ့်လည်း အိပ်ခန်းထဲက မေမေလေးတို့ စကားသံတွေကို အတိုင်းသား ကြားနေရတာပေါ့။

" ကဲ.. လာပါဦး.. ကြည့်ရအောင်.. လောဝ်လေးရဲ့ မယားအသစ်စက်စက်လေးကို..."

" ဟုတ်.."

" အင်္ကျီ ချွတ်မယ်နော်.. ဘော်လီက အရမ်း လှတာပဲ.. ချွတ်ရအောင်.. အမလေး.. နို့ကြီးတွေက အကြီးကြီးပဲ.."

" အဲ့လောက် မဟုတ်ပါဘူး.. နန်းဆိုင်ကလဲ.."

" ကြီးပဲ ကြီးတာ မဟုတ်ဘူး.. လှလိုက်တာ.. ဝိုင်းစက်နေတာပဲ.. နို့သီးခေါင်းတွေက စို့ချင်စရာလေး ဖြစ်နေတာ.. လောဝ်လေးက စို့ပြီးပြီလား..."

" ဟုတ်.. စို့ပေးပါတယ်..."

" ဒီကောင်လေးက နို့အရမ်း ကြိုက်တာ.. ငယ်ငယ်ကတည်းက နို့ဖြတ်ရခက်တာ.. ဟီးဟီး.. နန်းဆိုင် နို့ရော ကြည့်မလား..."

" ဟုတ်.. ပြပေးလေ.. ကြည့်ချင်တယ်.."

(ခဏ အသံတိတ်သွား..)

" ဟယ်.. နန်းဆိုင် နို့လဲ အကြီးကြီးပဲ.. နို့သီးခေါင်းတွေက ပန်းရောင် သန်းနေတာ.. ကိုကိုက နို့အရမ်း စို့ပေးတာလားဟင်.. နို့သီးခေါင်းတွေက အကြီးကြီးပဲ အားရစရာကြီး..."

" ဒါပေါ့.. နို့စို့ကြမ်းတယ်.. သူက.. သူပဲ မဟုတ်ပါဘူး..."

" သူပဲ မဟုတ်ဘူးဆိုတော့..... ဪ သိပြီ.. ကိုကို့ ဖခင်ကြီးလည်း နို့စို့ ကြမ်းတယ်ပေါ့ ဟုတ်လား..."

" ဟုတ်တော့ ဟုတ်ပါတယ်.. ဒါပေမယ့် သူတို့တင် မကဘူး.."

" မကသေးဘူး.."

" အင်း.. ဟိုမှာ တွေ့လား.. ဟို အစောင့်နှစ်ယောက်လဲ နို့စို့ ကြမ်းတယ်.."

" ဟင်.. ဒါဆို..."

" ဟုတ်ပ့.. နန်းဆိုင်က သူတို့ နှစ်ယောက်နဲ့လဲ လိုးတယ်လေ.."

" တကယ်..."

" လန့်သွားတာလား သစ္စာ.. ဒီလိုပါ.. လောဝ်လေးက နန်းဆိုင်ကို သူတို့နဲ့ လိုးစေချင်တယ်.. နန်းဆိုင်က လောဝ်ကို ချစ်တော့ သူ့ပါရမီကို ဖြည့်ဖို့ သူ့လိင်အလိုကို လိုက်တယ်.. ဒါပါပဲ..."

" အဲ့လို လိုးရတာ နန်းဆိုင် ကြိုက်လားဟင်.."

" ကြိုက်တာပေါ့.. လောဝ်လေးက လိုးခိုင်းတာပဲဟာ.. ဒါပေမယ့် လောဝ်လေးက မခိုင်းဘဲ ဘယ်သူနဲ့မှ မလိုးချင်ဘူး..."

" ဪ.. နန်းဆိုင်က ကိုကို့ကို အရမ်း ချစ်တာပဲနော်.. သစ္စာလဲ ကိုကိုက ခိုင်းရင် ဘာနဲ့ပဲ လိုးရလိုးရ လိုးမယ်.."

" ကောင်းတာပေါ့.. သစ္စာရယ်..."

" ကိုကို လိုးတာကတော့ အကောင်းဆုံးပဲ.. ဟီး.."

" ဟုတ်ပ့.. လောဝ်က ကြမ်းကြမ်းလဲ လိုးတယ်.. နူးနူးညံ့ညံ့လည်း လိုးတယ်.. ဘယ်လို လိုးလိုးကို ခံလို့ ကောင်းတာ.. တစ်ခါတစ်လေ သူက စိတ်ပါလို့ ဖာသည်မတို့ ခွေးမတို့ ခေါ်ရင် ကိုယ်တိုင်က ဖာခံရသလိုကို စောက်ပတ်က ရွပိုးထပြီး သူလိုးတာကို ဆက်တိုက် ခံချင်လာတာ.. သစ္စာကိုရော လိုးရင် ဘယ်လိုတွေ ခေါ်တတ်လဲ.."

" သစ္စာကိုတော့ အခုထိ ဘယ်လိုမှ မခေါ်သေးဘူး.. သစ္စာလည်း အခေါ်ခံချင်တယ်.. ကိုကိုက သစ္စာကို လိုးရင် အရင်က အကြောင်းတွေ မေးမေးပြီး လိုးတာ.. ဒါလည်း သစ္စာကို ထန်စေတာပါပဲ.."

" အရင်က အကြောင်း.. ဘာအကြောင်းတွေတုန်း.."

" သစ္စာနဲ့ ဖေဖေ့အကြောင်းတွေပေါ့..."

" ဘယ်လို အကြောင်းတွေလဲ.."

" သစ္စာနဲ့ ဖေဖေ လင်မယားတွေလို နေတုန်းက အကြောင်း‌တော့ပေါ့.."

" ဒါဆို သစ္စာက အဖေအရင်း လိုးတာ ခံခဲ့တာပေါ့..."

" ဟုတ်တယ်... ဖေဖေ မဆုံးခင်အထိ ဖေဖေနဲ့ပဲ လိုးခဲ့တာ.. ဖေဖေ့ကိုပဲ ချစ်ခဲ့တာ.. ဖေဖေကို ဆုံးရှုံးလိုက်ရလို့ ပူဆွေးနေတာတွေကို ကိုကိုက ဖယ်ရှားပေးခဲ့တာပဲ.."

" သစ္စာ ပြောတာတွေ ကြားပြီး နန်းဆိုင် စောက်ပတ်တောင် အရည်စိုလာပြီ.. ကြည့်.."

" အိုး... နန်းဆိုင်စောက်ပတ်လေးက အရမ်း လှတာပဲ.. ပန်းရောင်လေး.. ပန်းပွင့်လေးလိုပဲ.. အွန်း..."

" အား.. ဘာလို့ နမ်းတာလဲ.. အရည်တွေ ပိုထွက်လာတော့မယ်.. မရဘူး... သစ္စာ စောက်ပတ်ရော ပြ..."

" အင်း.. ကြည့်ကြည့်လေ.. နန်းဆိုင်လို အသားမဖြူတော့ စောက်ပတ်လဲ မလှပါဘူး..."

" ဘယ်ပြောလို့ရမလဲ.. အိုး.. ဘာကို မလှရမှာလဲ.. ကြည့်စမ်း.. အမွှေးထူထူလေး.. ဒီလို အမွှေးထူထူနဲ့ စောက်ပတ်မျိုး ရချင်တာ.. အား.. နူးညံ့နေတာပဲ အမွှေးတွေက.."

" အမွှေးတွေကို မလျက်နဲ့လေ.. ဟယ်..."

" မရတော့ဘူး... နန်းဆိုင်တော့ စောက်ရည်တွေ တတောက်တောက်နဲ့ ယိုကျနေပြီ.. အလိုးခံချင်လှပြီ.. သစ္စာရော..."

" အဲ့တာကြောင့်ပဲ နန်းဆိုင်ကို တောင်းဆိုခဲ့တာလေ.. မသိဘူးလား..."

°_°

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

သုံးလွန်းတင် 

ချစ်ကြိုးနှစ်သွယ်ကို သုံးလွန်းတင်လို့ မြဲအောင် ချည်ခဲ့သည်။

" နောက်.. နောက်.."

" ဟုတ်.. မေမေလေး.."

" အခန်းထဲ ဝင်ခဲ့လေ နော်.."

အခန်းထဲ ရောက်တော့ မြင်ရတဲ့ မြင်ကွင်းက ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် နတ်ပြည် ရောက်နေသလိုကို ခံစားလိုက်ရတယ်။

" ဝေါင်း.. နတ်သမီးနှစ်ပါး တအား လှနေပါလား.."

တကယ်ဗျာ။ ချစ်ဇနီးလေး နှစ်ယောက် ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့။ တစ်ဆိုဒ်ထဲ တူတဲ့ နို့ လေးလုံးက ရင်ဘောင်တန်းလို့။ တော်ဝင်ဆန်တဲ့ ဆံနွယ်တွေက ထုံးတဝက် ပြေတဝက်။ မေမေလေးရဲ့ စောက်မွှေးခပ်ရေးရေးပေါက်တဲ့ စောက်ဖုတ်နဲ့ အမွှေးထူထူ သစ္စာရဲ့ စောက်ဖုတ်ကလဲ စောက်ဘောင်တန်းတယ်လို့ပဲ ပြောရမလား။ ချယ်ရီရောင် ချစ်ဇနီးနဲ့ သနပ်ခါးနှစ်ရောင် ချစ်ဇနီး။ ဒီဇနီးနှစ်ယောက် ကျွန်တော့်ကို ခေါ်လိုက်တာ ဘာကိစ္စ ရှိလို့ပါလိမ့်။

" နှမတော်မယား နှစ်ယောက်ရဲ့ ‌အင်္ဂါဇာတ်လို့ သမုတ်တဲ့ စောက်ဖုတ်တော်ကြား၊ စောက်စိဖျားကနေ စောက်ရည်တော်တွေ မရပ်မနား စီးကျနေလို့ မောင်ဘုရားရဲ့ အထွတ်အမြက် လီးတော်ကြီးနဲ့ လိုးတော်မူပြီး အာသာဖြေဖျောက်ပေးဖို့ ချစ်သော သစ္စာလေးကနေ အလိုးခံဖို့ မျှော်လင့်ရင်း တောင်းပန်လျှောက်ထားပါတယ် မောင်ဘုရား..."

သစ္စာက ကြမ်းပေါ်မှာ ဒူးထောက် လက်အုပ်ချီပြီး ပြောလိုက်တာပါ။ မေမေလေးကတော့ ရပ်နေရာကနေ ကျွန်တော့်လက်ကို လာတွဲတယ်။

ကျွန်တော်ကတော့ ရီချင်လွန်းလို့ မရီမိအောင် နှုတ်ခမ်းကို အတွင်းက သွားနဲ့ ကိုက်ထားရတယ်။

" အလိုးခံချင်တာတောင် နန်းသုံးစကားတွေနဲ့ ပြောနေရလား..  ကောင်မလေး.. ကဲ.. ဘယ်သူအလိုးခံချင်လဲ.."

" သစ္စာ..."

" မေမေရောပဲ.."

မိန်းမ နှစ်ယောက် ကုတင်ပေါ် အပြေးတက်ပြီး ပေါင်ကားပြတယ်။ ကျွန်တော် မြတ်နိုးရတဲ့ စောက်ဖုတ် နှစ်ခုက ကျွန်တော့်မျက်စိရှေ့မှာ အတူတူ။

ကျွန်တော်လဲ မအောင့်နိုင်တော့ဘူး။ အဝတ်အစားတွေကို အမြန် ချွတ်ပြီး မိန်းမနှစ်ယောက်ကြားကို ဝင်လှဲလိုက်တယ်။

" သစ္စာရယ်.. ကြည့်ပါဦး.. လောဝ်လေးရဲ့ လီးကြီးကို.."

" အင်းနော်.. ဒီလို လီးကြီးနဲ့ အလိုးခံရမယ်လို့ တွေးတောင် မတွေးဖူးဘူး.."

မိန်းမနှစ်ယောက်က ကျွန်တော်ရဲ့ မိုးပျံလီးကြီးကို ပွတ်ပြီး ပြောနေကြတာဗျာ။

" ပွတ်ပဲ ပွတ်နေတော့မှာလား.."

" ဟော.. ကိုယ်တော်လေးကလဲ လောလိုက်တာ.. လာ သစ္စာ တူတူ စုပ်ရအောင်..."

မေမေလေးနဲ့ သစ္စာက ကျွန်တော့်လီးကို အတူ စုပ်တယ်။ ဥတွေကိုလည်း စုပ်‌ပေးတယ်။ ချစ်သူနှစ်ယောက်က ကိုယ့်လီးကို အတူစုပ်နေတာကို မြင်ရတာလောက် အရသာ ရှိတာ ရှိဦးမလားဗျာ။ 

" အွမ်း.. သစ္စာ.. ဥတွေကို စုပ်ပေးလိုက်.."

" ဟုတ်.. နန်းဆိုင်က လီးချောင်းကို စုပ်နော်..."

မေမေလေးက လီးကို စုပ်နေရင်း သူ့ဖင်ကို ကျွန်တော့်ခေါင်းဘက် လှည့်ပေးတယ်။ ဖင်တုံးကြားက စောက်ဖုတ်ကြီးကို မြင်ပြီး ကျွန်တော်လဲ မနေနိုင်တော့ မေမေလေး ဖင်ကို မျက်နှာပေါ် တင်လိုက်တယ်။ 

" အား.. စောက်စိလေးကို ထိတယ်.. အာ့..."

မေမေလေး အလျက်ခံရတာ မြင်တော့ သစ္စာလဲ မနေနိုင်ဘူး။ လီးစုပ်နေရင်း ပေါင်ကားပြတယ်။ ကျွန်တော်လဲ လက်နဲ့ စောက်စိကို လှမ်းကလိပေးတယ်။

ခဏလောက်ကြာတော့ မိန်းမနှစ်ယောက် တွန့်လိမ်တွန့်လိမ် ဖြစ်လာပြီး ပြိုင်တူ ပြီးသွားတယ်။

" အား.."

" အာ့..."

မေမေလေးက ပြီးသွားတော့ ကျွန်တော် မျက်နှာပေါ်ကနေ ဆင်းသွားတယ်။ ကျွန်တော့် မျက်နှာမှာတော့ စောက်ရည်တွေ ရွဲလို့ပေါ့။ မေမေလေး ဆင်းသွားတော့ သစ္စာက အပေါ်တက်လာပြီး ကျွန်တော့်မျက်နှာပေါ်က စောက်ရည်တွေကို လျက်ပေးတယ်။

" ကိုကို.. သစ္စာကို အရင် လိုးပေးနော်... နန်းဆိုင် သစ္စာ အရင်ခံမယ်နော်.."

" အင်း.. ခံလေ.. သစ္စာ အရမ်း အလိုးခံချင်နေပြီဆိုတာ သိပါတယ်..."

ပြောပြောဆိုဆို မေမေလေးက သစ္စာရဲ့ စောက်ပတ်ကွဲကြောင်းကို လျာပြားကြီးနဲ့ တစ်ချက် လျက်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ စောက်ပတ်ကို ဖြဲကြည့်တယ်။

" ဖြဲမကြည့်နဲ့ နန်းဆိုင်.. သစ္စာ ရှက်တယ်..."

" လင်တစ်ယောက်ရဲ့ လီးကိုတောင် အတူတူ အလိုးခံနေပြီပဲ.. မရှက်ပါနဲ့..."

မေမေလေးက ကျွန်တော့် လီးကို ယူပြီး သစ္စာ စောက်ခေါင်းဝမှာ တေ့ပေးတယ်။ သစ္စာကလည်း ဆောင့်ချလိုက်တာ ချောချောမွေ့မွေ့ပဲ လီးအဆုံးထိ ဝင်သွားတယ်။

" အာ့..." 

သစ္စာ ကျွန်တော်ပေါ်ကနေ ဆောင့်နေတုန်း မေမေလေးက သစ္စာ နို့တွေကို စို့ပေးတယ်။ သစ္စာရဲ့ ဆောင့်ချက်တွေအတိုင်း လှုပ်ရှားနေတဲ့ နို့တွေကို မပြတ်မလပ် စို့နိုင်တဲ့ မေမေလေးကို ချီးကျူးပါတယ်။ မေမေလေး ဖင်က ကျွန်တော့်ရှေ့တင်ဆိုတော့ မေမေလေးဖင်ကို ကျွန်တော်လည်း ရိုက်ပေးနေမိတယ်။ ရိုက်နေရင်း ဖင်ပေါက်ထဲကိုလဲ လက်ထိုးထည့်ပေါ့။

" အား... ကိုကို့လီး အရမ်း ကောင်းတယ်.. အာ့.."

" သား.. သစ္စာက ဖာသည်မလို့ အခေါ်ခံချင်တာတဲ့..."

" ဟုတ်လား..."

" အာ့.. ဟုတ်.. ကိုကို.. သစ္စာကို ဖာသည်မလို့ ခေါ်ပေးလေနော်... ကိုကို့ရဲ့ ဖာသည်မလေးပါ... အား..."

" ဖာသည်မလေးနဲ့ ဖာသည်မကြီးပေါ့.. ဟုတ်လား.. ကောင်းလိုက်တာကွာ.. ဖာပိုင်ရှင် ဖြစ်ရတာ.."

သစ္စာ ဆောင့်ချက်တွေက အရှိန်မြန်လာတယ်။ ဒီလိုဆိုရင် သစ္စာ ပြီးတော့မှာပဲ။ အဲ့တာကို သတိထားမိတဲ့ မေမေလေးကလဲ သစ္စာရဲ့ စောက်စိနားကို လျှာနဲ့ ကလိပေးလိုက်တော့ သစ္စာ အသား တဆတ်ဆတ် တုန်ပြီး တစ်ချီပြီးသွားတယ်။ သစ္စာ ပြီးသွားတာကို မေမေလေးက မစောင့်နိုင်ဘူး။ သစ္စာ စောက်ပတ်ထဲက ကျွန်တော့်လီးကို ချက်ချင်း ဆွဲထုတ်ပြီး ငုံစုပ်လိုက်တယ်။ လက်တစ်ဖက်ကလည်း ပေါင်ကို ဆွဲမပြီး သူ့စောက်ဖုတ် အရည်ဘယ်လောက် ထွက်နေလဲဆိုတာ ပြတယ်။

" အခု‌တော့ မေမေ ဖာသည်မကြီး အလှည့်နော်..."

မေမေလေးက ကျွန်တော့်နားမှာ ပက်လက်ဝင်လှဲတယ်။ ကျွန်တော်လဲ လှဲနေရာက ထပြီး မေမေလေး ပေါင်ကြား စောက်ဖုတ်ဖုတ် ဖောင်းဖောင်းထဲကို လီးထိုးထည့်လိုက်တယ်။ စကားမစပ် ကျွန်တော့် ဒေဝီ နှစ်ပါးလုံးရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်က ဆောင်းတွင်းမှာ နွေးတယ်။ နွေမှာ အေးရင်တော့ သျှတ္တရကျမ်းနဲ့ ညီပြီပေါ့။ (မေမေလေးကတော့ သျှတ္တရကျမ်းနဲ့ ညီတဲ့ မိန်းမ မျိုးပါ။ သစ္စာကတော့ နွေကျ သိမယ်ပေါ့လေ။)

မေမေလေး လှဲတော့ သစ္စာက မေမေလေးအပေါ်ကနေ 69 ပုံစံ လွှမ်းမိုးလိုက်တယ်။ 69 ဆိုပေမယ့် အောက်ဆုံးထိ မရောက်ပါဘူး။ မေမေလေး နို့တွေကို စို့လို့ရလောက်တဲ့အထိပါပဲ။ မေမေလေးလဲ သစ္စာရဲ့ နို့တွေကို စို့ဖို့ ကွက်တိ ပိုဇက်ရှင်ပေါ့ဗျာ။

ကျွန်တော်က မေမေလေးရဲ့ ပေါင်နှစ်တံကို ကိုင်မပြီး တဖတ်ဖတ်မြည်အောင် လိုးပေးတယ်။

" အား.. အား.. အွမ်း..."

မေမေလေးက ကောင်းရင် အသံထွက်ပြီး အကောင်းလွန်သွားရင်တော့ သစ္စာရဲ့ နို့သီးခေါင်းတွေကို လှမ်းစုပ်တယ်။ သစ္စာကတော့ မေမေလေး နို့တွေကို အားရပါးရ စို့နေရင်း စောက်စိကိုလည်း လက်နဲ့ ကလိပေးသေးတယ်။ နာရီဝက်လောက် လိုးပေးပြီးသွားတော့ မေမေလေးလည်း ပြီးသွားပြန်တယ်။ ပြီးဖို့ လိုနေတာ ကျွန်တော်ပဲ ကျန်တော့တယ်။ ဒါပေမယ့် မိန်းမနှစ်ယောက်ကို ဆက်တိုက် လိုးပေးထားရတဲ့ ကျွန်တော်လဲ အမောဖြေဖို့ ကုတင်ပေါ် လှဲလိုက်တယ်။ မိန်းမ နှစ်ယောက်ကလည်း တစ်ဖက်စီကနေ ရင်ခွင်ထဲ ရောက်လာတယ်။

" သား.. မောသွားပြီလား.."

" မမောပါဘူး.. ခဏ နားတာပါ..."

" ကိုကို ချွေးထွက်နေတာက ချစ်စရာကောင်းလိုက်တာ.. ပလပ်..."

သစ္စာက ကျွန်တော့် နဖူးပေါ်က ချွေးတွေကို လျက်ပေးတယ်။

" အတွင်းတော်တို့... ရေခဲသေတ္တာထဲက စပျစ်သီးတွေ ယူခဲ့စမ်းပါ..."

မေမေလေးက လှမ်းပြောလိုက်တော့ မေမေလေးရဲ့ အတွင်းတော် နှစ်ယောက်က စပျစ်သီး ပန်းကန်နဲ့ အိပ်ခန်းထဲ ရောက်လာတယ်။

" ပန်းကန်ကို စော်ဘွားကြီး ဗိုက်ပေါ် တင်ပေးလိုက်..."

အတွင်းတော် တစ်ယောက်က ကုတင်ပေါ် ဒူးထောက်တက်လာပြီး ကိုယ်တုံးလုံးဖြစ်နေတဲ့ ကျွန်တော့်ရဲ့ ဗိုက်ပေါ်ကို စပျစ်သီးပန်းကန် တင်ပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ တစ်လက်စထဲပဲ မေမေလေး ဖင်ကို ဖြဲကြည့်ပြီး တစ်ရှုးလေးနဲ့ သုတ်ပေးသွားတယ်။ ပြီးတာနဲ့ အတွင်းတော် နှစ်ယောက်လုံး အိပ်ခန်းထဲက ထွက်သွားတယ်။

" ကိုကို.. ပါးစပ်ဟ..."

" သား.. ပါးစပ်ဟ.."

သစ္စာနဲ့ မေမေလေးက ကျွန်တော့်ရင်ခွင်ထဲမှာ နေပြီး ကျွန်တော့်ကို စပျစ်သီးတွေ ခွံ့ကျွေးတယ်။ စပျစ်သီးလည်းစား၊ သူတို့ရဲ့ လက်ချောင်းသွယ်သွယ်လေးတွေကိုလည်း စုပ်ပေါ့။ ဇိမ်။

အဲ့လို လုပ်ပေးနေရင်းပဲ သစ္စာက ဒူးလေးကို ကွေးပြီး ကျွန်တော့် လီးမာမာကို ပွတ်ပေးနေတယ်။

" မနေနိုင်တော့ဘူး.. ဆက်လိုးရအောင်.. လာ.."

အိပ်နေရင်းက ကျွန်တော် ကောက်ထလိုက်တယ်။

" လာ.. သစ္စာ အောက်မှာ ဖင်ကုန်း... မေမေလေးက သစ္စာပေါ်ကနေပြီး ဖင်ကုန်း..  ဖင်နှစ်လုံးကို ဆင့်လိုးမယ်.."

ကျွန်တော် ပြောတဲ့အတိုင်း မေမေလေးနဲ့ သစ္စာ နေပေးတယ်။

အရင်ဆုံး အောက်မှာ နေတဲ့ သစ္စာကို စလိုးတယ်။ တစ်ချီပြီးထားလို့ သစ္စာ စောက်ပတ်က အရည်တွေ လျှံထွက်နေပြီး အခု လီးဝင်သွားတော့ တဖွတ်ဖွတ်နဲ့ အသံတွေ ထွက်နေတယ်။ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းတွေကလည်း ဟနေပြီဆိုတော့ ကျွန်တော့်လီးအတွက် အဆင်ပြေတာပေါ့။  နဂိုကတည်းက ဖာသည်မလို့ အခေါ်ခံချင်လို့လား မသိ။ ကျွန်တော် သုံးလေးချက်လောက်ပဲ လိုးရသေးတယ်။ ဖာသံလေး ထွက်လာတယ်။

" အီး.. ကောင်းတယ်.. လီးကြီး... အား.. အာ့.. အာ့.. အိ..."

" ကောင်း‌လား... ဖာမလေး.. မေမေလေး မေမေလေး ဖင်ကို လျက်ချင်တယ်.. ဖင်နည်းနည်း ထောင်ပေး..."

သစ္စာကျောပေါ်မှာ ဆင့်ပြီး ဖင်ကုန်းနေတဲ့ မေမေလေးက လက်ကို ကုတင်ပေါ်မှာ ဆန့်နေအောင် ထောက်လိုက်ပြီး ဖင်ကို ထောင်ပေးတယ်။ ကျွန်တော်လဲ မေမေလေး ဖင်ကို ဖြဲပြီး ဖင်ပေါက်ကို လျက်တာပေါ့။ သစ္စာ စောက်ဖုတ်ကိုလည်း တဖတ်ဖတ် တဖွတ်ဖွတ်နဲ့ ရှယ်လိုးရတာ။

" ကိုကို.. သစ္စာ.. သစ္စာစောက်ပတ်.. စောက်ပတ် ယွလာပြန်လာပြီ.. သစ္စာ... ပြီးပြန်တော့မယ်.. အား.. အား.. ပြီးပြီ..."

ကျွန်တော် လီး ပူခနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ ကျွန်တော်လဲ အချိန် ဆွဲမနေတော့ဘဲ သစ္စာ စောက်ဖုတ်ထဲက လီးကို ဆွဲချွတ်ပြီး မေမေလေး စောက်ဖုတ်ထဲ လိုးထည့်လိုက်တယ်။ မေမေလေး စောက်ဖုတ်လဲ သစ္စာလိုပါပဲ။ အရည်တွေ ရွှဲပြီး အသံမြည်နေပြီ။

မေမေလေးကို လိုးနေရင်း ကုတင်ပေါ်က စပျစ်သီး ၅လုံး ၆ လုံးလောက်ကို ယူပြီး သစ္စာ စောက်ပတ်ထဲကို အလုံးလိုက် ထည့်ပေးလိုက်သေးတယ်။

မေမေလေး ဖင်ကို ကိုင်ပြီး လိုးနေရတာ အားမရလာတော့ မေမေလေးကို ဂျိုင်းအောက်ကနေ နို့နှစ်လုံးကို ဆွဲကိုင်ပြီး ခန္ဓာကိုယ်ကို မြှောက်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ ဆောင့် လိုးတာပေါ့။ အောက်မှာ နေနေတဲ့ သစ္စာက နေရာပြောင်းပြီး ကျွန်တော့် ဂွေးဥတွေကို လာလျက်ပေးတယ်။ 

" အား.. သား.. ကောင်းတယ်.. လိုး လိုး..."

" အား.. မေမေလေး.... သားလည်း ကောင်းတယ်..."

ဂွေးဥ စုပ်နေတဲ့ သစ္စာက ဒူးထောက်ထပြီး ကျွန်တော့်နား ရောက်လာပြန်တော့ ချွေးတွေနဲ့ ဆံပင် ဖရိုဖရဲနဲ့ ချစ်စရာကောင်းနေတဲ့ သစ္စာကို ကျွန်တော် နမ်းလိုက်ပြန်တယ်။

" ပြွတ်စ်.. အား.. သား ပြီးချင်လာပြီ မေမေလေး..."

" မေမေလည်း ပြီးချင်လာပြီ.. တူတူပြီးမယ်.. အား..."

" အား.. အား.. အား..."

" ကိုကို ပြီးထည့်လိုက်.. နန်းဆိုင်ထဲမှာ ပြီးထည့်လိုက်..."

" အား.. အား.. ပြီးပြီ.. အား.."

" မေမေလည်း ပြီးပြီ.. အား..."

မေမေလေးရဲ့ စောက်ပတ်သားတွေက ကျွန်တော့်လီးကို အတင်း လာညစ်တော့ ကျွန်တော်လဲ မအောင့်နိုင်တော့ဘဲ မေမေလေး သားအိမ်ထဲကို လရည်တွေ အသားကုန် ပန်းထည့်လိုက်တာပေါ့။

နှစ်ယောက်သား ပြီးသွားပေမယ့်လည်း လီးကို ချက်ချင်း မဖြုတ်နိုင်။ ကျွန်တော်က မေမေလေးရဲ့ ကျောပေါ်မှာ အကြာကြီး လှဲပြီး နားနေမိတယ်။ မေမေလေးလည်း ဘာလို့မှန်းမသိ။ ကျွန်တော့်ကို ကျောမှာ ပိုးထားလျက်ပဲ ကုတင်ပေါ်မှာ ဖင်ကုန်းဒူးထောက်ပြီးပဲ နေနေတယ်။ ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက်သားကိုတော့ သစ္စာက ပွတ်သပ်ပြီး ချော့သိပ်နေတယ်။

‌အမောပြေတော့မှ မေမေလေးကို ပွေ့ပြီး ကုတင်မှာ အတူ လှဲလိုက်ကြတယ်။ သစ္စာရော အတူပေါ့။ ကျွန်တော်တို့ အမောပြေ စားကြတာတော့ သစ္စာရဲ့ စောက်ပတ်ထဲ ထည့်ထားတဲ့ စပျစ်သီးစောက်ရည်စိမ်လေးတွေပေါ့။

~~~~~~~~~~~~~~

အဲ့အကြိမ်က မေမေလေးနဲ့ လိုးတာ နောက်ဆုံးပါပဲ။ ဘာလို့လဲ ဆိုတော့ အဲ့လို လိုးပြီး နောက်တစ်ပတ်မှာ မေမေလေး ကိုယ်ဝန် ရှိတာ သိလိုက်ရတယ်။ ကိုယ်ဝန်နုတုန်းမှာ လီးစုပ်၊ စောက်ပတ်လျက်တွေ လုပ်ဖြစ်ပေမယ့် ကိုယ်ဝန်ရင့်လာတော့ ဘာဆို ဘာမှ မလုပ်ဖြစ်တော့ဘူး။ မေမေလေးလည်း အဲ့ကာလမှာ လိင်စိတ်ကုန်နေတယ်ထင်တယ်။ ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် ကျွန်တော်တော့ အရမ်း ပျော်ပါတယ်။ ကျွန်တော် အဖေ တစ်ယောက် ဖြစ်တော့မှာ မလား။

ဒီကြားထဲမှာတော့ သစ္စာနဲ့ လိုးဖြစ်တယ်။ တစ်ခါတစ်လေ ကိုယ်လုပ်တော်တွေနဲ့ပေါ့။ 

ဒီနေရာမှာ ကျွန်တော် သဘောမကျတဲ့ ဟော်နန်းစည်းကမ်း‌တွေ ရှိတယ်။

တစ်ခုက ဒေဝီတွေမှာ ကိုယ်ပိုင် အလုပ်အကိုင် မရှိရဘူး။ ဒေဝီတွေ အလုပ်လုပ်ရင် ပြည်သူတွေ အလုပ်ရှားတတ်တယ်တဲ့။ ဒီတော့ သစ္စာလည်း အလုပ်ထွက်ပြီး ဟော်နန်းမှာပဲ စံနေရတာပေါ့။ ဒီအတောအတွင်း သစ္စာက တစ်ခုကလွဲလို့ ကျန်တာ ဘာမှ မပူဆာဘူး။ အဲ့ဒီတစ်ခု ဆိုတာက မေမေလေးလို အတွင်းတော် နှစ်ယောက်ထားတာပါ။

သစ္စာရဲ့ အတွင်းတော်တွေက မေမေလေးထက် အလုပ်တစ်ခု ပိုသွားတယ်။ သူတို့က ဖင်ကိုပဲ မဟုတ်ဘဲ စောက်ပတ်ကိုလဲ တာဝန်ယူပေးရတယ်။ ဖင်ကတော့ မေမေလေးတုန်းက ပြောပြပြီးပြီ။ စောက်ပတ်ကျတော့ သစ္စာ သေးပေါက်ပြီးရင် အတွင်းတော် တစ်ယောက်မှာ မှီပြီး ပေါင်ကားထားရတယ်။ အတွင်းတော် နောက်တစ်ယောက်က သစ္စာရဲ့ စောက်ပတ်ကို သန့်စင်ပေးရတာပေါ့။ ပြီးတော့ ကျွန်တော်နဲ့ လိုးတော့မယ်ဆိုရင် အတွင်းတော်တွေက သစ္စာရဲ့ စောက်ပတ်ကို အမွှေးနံ့သာရည်တွေနဲ့ တယုတယ သုပ်လိမ်းပေးရတယ်။ ပြီးရင် စောက်စိကို တစ်ယောက်ကို စက္ကန့် သုံးဆယ်စီ ငုံစုပ်ပြီး အာငွေ့ပေးပေးရတယ်။ ပြီးတော့ စောက်မွှေးကိုလဲ တစ်လတစ်ခါ ပုံပြောင်းပြီး ညပ်ရှင်းသုတ်သင်ပေးရတယ်။ အသည်းပုံ၊ ကြယ်ပုံ၊ စိန်ပုံ၊ အဲ့လို ပုံလေးတွေ ဖြစ်အောင်ပေါ့။

နောက်တစ်ခုက စော်ဘွားတွေဟာ ဂွင်းမထုရဘူးဆိုတာပါ။ ဟာ။ ဒီလောက် လိုးဖို့ လူများနေတာ ဂွင်းထုစရာ လိုသေးရဲ့လားလို့ တွေးနေမှာပေါ့နော်။ လူဆိုတာမျိုးက မလုပ်ရဆိုတာကို ပိုလုပ်ချင်တာမျိုး မဟုတ်လား။ ဒါပေမယ့်လည်း အဲ့စည်းကမ်းကိုတော့ ကျွန်တော် လိုက်နာခဲ့ပါတယ်။ သူတို့အဆိုအရဆိုရင် စော်ဘွားရဲ့ သုတ်ရည်ဟာ အင်မတန် မြင့်မြတ်တယ်။ မအင်္ဂါဇာတ် တစ်ခုခုထဲကိုမှ မဟုတ်ရင် အလကား မဖြုန်းတီးပစ်ရဘူး။ အယုတ်လွန်ဆုံး အနိမ့်ကျဆုံးဂုဏ်ရှိတဲ့ အမျိုးသမီးထဲမှာတောင် ပြီးလိုက်ရင် အကျိုး ရှိစေတယ်တဲ့။ အဓိကက အပြင်မှာ မပြီးနဲ့။ အတွင်းမှာဆို မအင်္ဂါ ဖြစ်ရင် ပြီးရော။ ဘယ်သတ္တဝါထဲမှာမဆို ပြီးလိုက်ရင်ကို အကျိုး ရှိစေတယ်တဲ့။

ပါးစပ်ပြောတွေအရတော့ ကျွန်တော်တို့ အထက် မျိုးဆက် ၁၉ ဆက်လောက်က စော်ဘွားကြီး တစ်ယောက်က တောထဲမှာ အမဲလိုက်ထွက်ရင်း လိင်စိတ် အင်မတန် ပြင်းထန်လာလို့ ဝက်ဝံရှိတဲ့ ဂူထဲမှာ ဝက်ဝံမကိုယ်ထဲကို ပြီးစေခဲ့တယ်တဲ့။ ထူးထူးဆန်းဆန်း ဝက်ဝံမကလည်း ငြိမ်ခံခဲ့တယ်တဲ့။ နောက် ဝက်ဝံမ သားဖွားတော့ ပန်းဖြူရောင် အဆင်းရှိတဲ့ ဝက်ဝံသားကို ဖွားသတဲ့။ ဖွားတဲ့ ဝံသားကို ဝက်ဝံမက ချီပြီး ဟော်နန်းဝမှာ လာချသွားတော့ စော်ဘွားက သားအဖြစ်နဲ့ မွေးခဲ့သတဲ့။ အဲ့တာကြောင့် ကျွန်တော်တို့ စော်ဘွားမျိုးရဲ့ မိသားစုအမှတ်တံဆိပ်က ပန်းဖြူရောင် ဝက်ဝံပါ။ ပြောကြတာတော့ အဲ့ဝက်ဝံက တိုက်ပွဲတွေမှာလည်း အောင်ပွဲရအောင် တိုက်ပေးသလို လူမိန်းမတွေလည်း ယူလိုက်သေးတယ်တဲ့။ အိမ်ရှေ့စံတော့ မဟုတ်ပေမယ့် အိမ်ရှေ့စံကိုယ်တိုင်ကလည်း သူ့ကို ညီတစ်ယောက်လို သဘောထားခဲ့တယ်ဆိုပါလား။

အခုထိလည်း ဒီနယ်က လူတွေ တောထဲ သွားလို့ ဝက်ဝံ‌တွေတွေ့ရင် အစားအစာတွေ ချကျွေးတတ်ကြတယ်။ အဲ့လို ချကျွေးလိုက်ရင် (ဟင်းစိမ်းပဲ ဖြစ်နေပါစေဦး) ဝက်ဝံက စားပြီး လူကို ရန်မပြုဘူး။

အဲ့လို ဒဏ္ဍာရီတွေအရ စော်ဘွားတွေဟာ အပြင်မှာ မပြီးရဘူးဆိုတာ ဖြစ်လာတယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ ဘယ်တိရစ္ဆာန်နဲ့မှ မဆက်ဆံဖူးပေမယ့် အပြင်မှာတောါ တစ်ခါမှ မပြီးဖူးသေးဘူး။

ဒီလိုပဲ မေမေလေး ကိုယ်ဝန်နဲ့ ရှိတဲ့ ကာလတွေမှာ ကျွန်တော်နဲ့ သစ္စာက မေမေလေးဆီကို သွားလည်တာ ဘာညာ လုပ်တာပေါ့။ သေချာပေါက် လိုးတော့ မလိုးဖြစ်ပါဘူး။ တစ်ညတစ်လေဆို မေမေလေး နန်းဆောင်မှာ သစ္စာက ညသွားအိပ်ကူတာမျိုး ရှိတယ်။

ဒီမှာလဲ ခပ်ကြောင်ကြောင်စည်းကမ်း ရှိပြန်တယ်။ ‌ပုံမှန်ဆို ဒေဝီတွေက စံရတဲ့ နန်းဆောင်တွေအလိုက် ရာထူးအာဏာ ရှိပေမယ့် ကိုယ့်နန်းဆောင် ကိုယ်မှာတော့ ကိုယ်က လွဲပြီး ကျန်တာက ဒေဝီ မဟုတ်ဘူး။ ဆိုလိုတာက မေမေလေး နန်းဆောင်ကို သစ္စာသွားလည်ရင် သစ္စာက ဒေဝီတစ်ယောက် အနေနဲ့ သွားတာ မဟုတ်ဘူး။ အဲ့လို နန်းဆောင်ကို လာလည်တဲ့ တခြားဒေဝီကို အရာအားလုံး အမိန့်ပေးလို့ မရပေမယ့် လက်တိုလက်တောင်း ခိုင်းလို့ရတယ်။ အဲ့တာကြောင့် သစ္စာက မေမေလေး ကိုယ်ဝန်နဲ့ ရှိတုန်း လိုတာ ခိုင်းလို့ရအောင် သွားနေပေးတာပါ။

ဒါပေမယ့် မကြာပါဘူး။ မေမေလေး ကိုယ်ဝန် ၆ လလောက် ရှိတော့ သစ္စာမှာလည်း ကိုယ်ဝန် ရှိနေပြီ။ အပျော်ပေါ် အပျော် ဆင့်ရတာပေါ့ဗျာ။

ဒေဝီနှစ်ပါးလုံး ကိုယ်ဝန်ရှိနေတဲ့အချိန်မှာတော့ ကျွန်တော်ဟာ လိုးတဲ့ကိစ္စကို လုံးဝ ရပ်လိုက်တယ်။

(ဒေဝီနှစ်ပါးလုံးက ကိုယ်ဝန်ဆောင်နေချိန်မှာ လိင်စိတ် လုံးဝ ကုန်ခမ်းနေတာပါ။ ကိုယ်လုပ်တော်တွေက တောင့်တနေကြပေမယ့် ကျွန်တော်လဲ သားစိတ်နဲ့ သူတို့ ကို အလိုမလိုက်နိုင်တော့ ခမ်းနောင့်ကပဲ အဲ့ကာလလေးတွေမှာ ဦးဆောင်ပြီး ဖြေရှင်းပေးရတာပေါ့။ သေချာပေါက် သူကြိုက်တဲ့ မိန်းမချင်းဆက်ဆံတာတွေကော၊ အတုပေါင်းစုံ သုံးပြီးတော့ပေါ့။)

သိပ်မကြာတဲ့ အချိန်မှာပဲ မေမေလေး သမီးဦး ဖွားမြင်တယ်။ ကျွန်တော့်ရဲ့ သမီးလေးပေါ့ဗျာ။ အမေတူ သမီးလေးမို့ ချစ်စရာလေးပါ။

သမီးလေး ဖွားမြင်တဲ့နေ့မှာပဲ ကျွန်တော်ဟာ တစ်နယ်လုံးကို အစားအသောက်ပွဲကြီး ကျင်းပပေးတယ်။ အလုပ်သမားတိုင်းကိုလဲ ပိတ်ရက်ပေးတယ်။ ဟော်နန်းစောင့်နတ်တွေရဲ့ စောင်မမှုလို့ပဲ ပြောရမလား။ မေမေလေးကော သမီးကော ကျန်းမာတယ်။ သမီးလေးကို မေမေလေးက "နန်းဆိုင်လောဝ်" လို့ နာမည် ပေးခဲ့တယ်။

ဒီလို အဖြစ်အပျက်မျိုးကိုပဲ နောက် ၆ လ အကြာမှာ ပြန်ကြုံရတယ်။ ဟုတ်ပါတယ်။ သစ္စာလည်း မီးဖွားပြန်ပါတယ်။ သစ္စာက သားယောက်ျားလေး နှစ်ယောက် အမြွာပူးလေး ဖွားမြင်တယ်။ သားဦးနှစ်ယောက်အတွက်လည်း တစ်နယ်လုံးစားသောက်ပွဲနဲ့ ပိတ်ရက်ပေါ့ဗျာ။ သားနှစ်ယောက်ကိုလဲ မေမေလေးက "လောဝ်ခမ်း" နဲ့ "လောဝ်ငင်း" လို့ နာမည်ပေးခဲ့တယ်။ "ရွှေကြယ်" နဲ့ " ငွေကြယ်‌" ပေါ့ဗျာ။ သားနဲ့ သမီး သုံးယောက်ကို မိခင် နှစ်ယောက်လုံးက အတူတူ ပျိုးထောင်ကြတယ်။ နို့ကိုလည်း မျှတိုက်ကြတယ်။

သား နှစ်ယောက် တစ်လပြည့်ပြီး သမီးလေး ၆ လ ပြည့်တဲ့ နေ့မှာ (သားသမီး သုံးယောက်လုံး မွေးရက် တူကြတယ်။) ကျွန်တော်ဟာ ဒီတစ်လျှောက်လုံး ချုပ်ထိန်းခဲ့ရတဲ့ အရာ ဖွင့်ထုတ်ဖို့ သစ္စာရဲ့ နန်းဆောင်ကို မေမေလေးကို ခေါ်လိုက်တယ်။ ကလေးလေးတွေကိုတော့ ကိုယ်လုပ်တော်တွေဆီ ပို့ထားလိုက်တယ်။ ကိုယ်လုပ်တော်တွေက ကလေးလေးတွေကို နင့်နေအောင် ချစ်တာကိုး။

ကလေးမွေးပြီးပေမယ့် ဒေဝီနှစ်ယောက်ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်က နို့တွေ ပိုကြီးလာတာကလွဲရင် ဘာမှ မပြောင်းလဲဘူး။ သစ္စာရဲ့ စောက်ပတ်ဆိုရင် ပိုကျယ်လာမယ်လို့ မှန်းထားပေမယ့် အရင်ကထက်တောင် ပိုကျပ်နေသလိုပဲ။ မေမေလေးက ကျွန်တော့်ကို တိုက်နေကျ နို့ကို သစ္စာကိုလဲ တိုက်တယ် ထင်တယ်။

မေမေလေးကို စောက်ဖုတ်လျက်ပြီးတော့ သစ္စာ စောက်ပတ်ထဲကို လီးထိုးထည့်လိုက်တယ်။ သစ္စာရဲ့ မျက်နှာပေါ် မေမေလေးက တက်ထိုင်လိုက်တယ်။ ကျွန်တော်က မေမေလေးရဲ့ နို့တွေကို ဆွဲကိုင်ပြီး မှောက်မကျအောင် ထိန်းထားရင်း မေမေလေးကို နမ်းတယ်။ သုံးယောက်သား အရမ်း ထန်နေတာမို့ လိုးရတာ အရမ်း ဇိမ်ရှိနေတယ်။ အမှန်အတိုင်း ပြောရရင် ဒါ နှစ်ချီမြှောက်ပါ။ ကျွန်တော်က လီးကို ဆောင့်သွင်းလိုက်တိုင်း သစ္စာက ဖင့်ကို ကော့ပြီး ခံတယ်။ ဒုတိယအချီမှာ လိုးလို့ အားမရသေးခင်ပဲ အိပ်ခန်းထဲကို အတွင်းတော် တစ်ယောက် ဝင်လာတယ်။

" မမဘုရား... စော်ဘွားဘုရား.. ဘိုးဘိုးကြီး ဦးဆောင်တဲ့ အစိုးရအဖွဲ့က အရေးပေါ် ညီလာခံအတွက် စော်ဘွားကြီးနဲ့ ဒေဝီနှစ်ပါး ညီလာခံရပ်ကို ကြွလာဖို့ နားခံတော်က လာလျှောက်ထားပါတယ် ဘုရား..."

အစိုးရ တစ်ရပ်လုံးဆိုတော့ အရေးကြီးမယ့် ပုံပဲ။ ကျွန်တော်လဲ သစ္စာ စောက်ပတ်ထဲက လီးကို ချွတ်ပြီး ပိုးသား ဝတ်ရုံရှည်ကြိ ကမန်းကတန်း ဝတ်လိုက်ရတယ်။ ဒေဝီနှစ်ပါးလည်း အဝတ်အစားရယ်လို့ မဝတ်နိုင်ကြတော့ဘူး။ ဇာထူဝတ်ရုံရှည်ကိုယ်စီ ဝတ်ပြီး ဟော်နန်းကို လိုက်လာကြတယ်။

ညသန်းခေါင်နား နီးနေပြီဆိုပေမယ့် ဟော်နန်းကတော့ လင်းထိန်နေတုန်းပဲ။ ဘိုးဘိုးကြီးက ဦးဆောင်ပြီး ပုလ္လင်ပေါ်က ကျွန်တော်တို့ကို အရိုအသေပေးတယ်။

" စော်ဘွားကြီးကို အခုလို ဆင့်ခေါ်လိုက်ရတာက အင်မတန် အရေးကြီးနေတဲ့ အကြောင်းအရင်း နှစ်ခု ကြောင့်ပါ..  ပထမအကြောင်းအရာကိုတော့ နယ်ခြားဝန်က တင်လျှောက်ပါမယ်..."

" တင်..."

" စော်ဘွားကြီးဘုရား.. နယ်ခြားသူလျှိုတွေရဲ့ အတွင်းသတင်းတွေအရ ......... အစိုးရဟာ ဒီနယ်ရဲ့ ကိုယ်ပိုင်အုပ်ချုပ်ခွင့်ကို ရုပ်သိမ်းပြီး ဒီက စော်ဘွားတပ်သားတွေကို အရေးပေါ်ဆိုတဲ့ ခေါင်းစဉ်အောက်ကို ဆွဲသွင်းပြီး ရှေ့တန်း ပို့မယ်လို့ ကြားနေရပါတယ်..."

" စော်ဘွားတပ်ဝန်.. ဘယ်လို ထင်လဲ.."

" စော်ဘွားကြီးဘုရား.. ကျွန်တော်တို့သာ ပြည်မကိစ္စတွေမှာ တိုးတက်ရေးအတွက်ဆို ကူညီခဲ့ပေမယ့် ဒီလို လွတ်လပ်ရေးကို ထိပါးလာရင်တော့ မပေါ့လျော့ သင့်ပါဘူးဘုရား.."

" ဒါဆို တပ်ဝန်ကပဲ နယ်စပ်ဒေသတွေမှာ တပ်အလုံးအရင်းနဲ့ အင်အားပြ.. တပ်ဝင်ဖို့ စာရင်းပေးထားတဲ့ လူငယ်တွေကိုလဲ အမြန်ဆုံး သင်တန်းပေး.. လိုအပ်လာရင် ပူးပေါင်းသင့်တာနဲ့ ပူးပေါင်း..."

" အမိန့်တော်အတိုင်းပါဘုရား..."

" နောက်အကြောင်းအရာကတော့ ကျွန်တော်မျိုး ကိုယ်တိုင် လျှောက်ထားပါမယ်ဘုရား..."

" လျှောက်ပါ.. ဘိုးဘိုးကြီး..."

" စော်ဘွားကြီး စော်ဘွားအဖြစ် ဘိသိက်ခံခဲ့တာ အခုဆို နှစ်နှစ်ကျော်ပြီး သိပ်မကြာတော့တဲ့အခါမှာ ၃ နှစ် ပြည့်ပါတော့မယ်ဘုရား..."

" အင်း.. ကိုယ်တော် သတိထားမိပါတယ်..."

" ကိုယ်တော် သုံးနှစ် မပြည့်ခင် တောင်နန်းစံ ဒေဝီ တင်ဖို့ လုပ်ပါ..."

ကျွန်တော် သစ္စာနဲ့ မေမေလေးကို ကြည့်မိတယ်။ နှစ်ယောက်လုံးက ကျွန်တော့်ကို "တောင်နန်းစံ အရ ရှာပါ.. နှမတို့တော့ မလုပ်ပါရစေနဲ့" ဆိုပြီး တီးတိုး တောင်းပန်တယ်။

" ကိုယ်တော့်မှာ အချိန် ရှိပါသေးတယ်.."

" ၆ လပဲ ကျန်ပါတော့တယ်ဘုရား.. ဒီလို မဟုတ်ဘူးဆိုရင်တော့ အခု သားသမီး သုံးဦးထဲက တစ်ယောက်ယောက်ကို အိမ်ရှေ့စံ ကြိုတင်ထား ဖြစ်ဖြစ်.. မဟုတ်ရင် အစိုးရအဖွဲ့က တင်မြှောက်တဲ့ သူကို ယူတာ ဖြစ်ဖြစ် လုပ်ရပါမယ်ဘုရား.."

" မေမေလေး ဘယ်လို တွေးသလဲ..."

" မေမေကတော့ မေမေ့သမီးလေးကို အခု အရွယ်ကတည်းက တိုင်းပြည် တာဝန်ကို မယူစေချင်သေးဘူး.. နောင်တစ်ချိန် အရွယ်ရောက်မှ သူ့အရည်အချင်းကို ကြည့်ပြီး ဆုံးဖြတ်သင့်တယ်.. တစ်ဖက်မှာလဲ သားရဲ့ တောင်နန်းစံကို မချစ်မနှစ်သက်သူ မဖြစ်စေချင်ဘူး.. သားစုံမက်တဲ့ သူကိုပဲ မေမေတော့ တောင်နန်းစံ ဖြစ်စေချင်တယ်.. သားသာ အရည်အချင်း ရှိတဲ့ ဒေဝီမျိုးကို ရှာနိုင်ခဲ့ရင် သူက သားအတွက် ထိုက်တန်တဲ့ အိမ်ရှေ့စံကို မွေးပေးနိုင်မှာပဲ..."

" သစ္စာ.."

" သစ္စာလည်း အဲ့ဒီသဘောပါပဲ.. သစ္စာရဲ့ သားလေးတွေကို နိုင်ငံရေးတွေထဲမှာ မပါစေချင်ဘူး.. တိုင်းပြည်က အားကိုးရတဲ့ သူလေးတွေပဲ ဖြစ်စေချင်တယ်.. ကိုကို့ကိုလဲ ကိုကို့ကို ချစ်တဲ့ သူနဲ့ပဲ လက်ထပ်စေချင်တယ်..."

" ဒါဆို ကိုယ်တော် ဒီ ၆ လကိုတော့ ကြိုးစားပါမယ်..."

" အလိုတော် အတိုင်းပါပဲဘုရား..."

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

မလိုလားသော

နယ်ခြားကိစ္စကတော့ ဖြေရှင်းရတာ အဆင်ပြေသွားပါတယ်။ ဒေဝီကိစ္စကပဲ ကျွန်တော့်ကို ခေါင်းစားနေစေတယ်။ ဒီရက်ပိုင်း သစ္စာကို လိုးလိုက်၊ မေမေလေးကို လိုးလိုက်နဲ့ နေမိပေမယ့် တောင်ဒေဝီ တင်မြှောက်ဖို့ ကိစ္စက သူတို့နဲ့ လိုးတိုင်း ခေါင်းထဲ ရောက်ရောက်လာတယ်။ အခုနောက်ပိုင်း မေမေလေးလည်း အစောင့် နှစ်ယောက်နဲ့ မလိုးဖြစ်တော့ဘူး။ အစောင့်ကြီးက ဌာန ပြောင်းပြီး ရာထူးကောင်းတစ်ခု ရသွားပြီ။ အစောင့်ငယ်က ရာထူးတိုးပြီး နယ်ခြားစောင့်တပ်မှာ တပ်မှူး ဖြစ်သွားပြီ။

ကျွန်တော့် သမီးလေး ၃ လ အရွယ်လောက်တုန်းက အစောင့်ငယ် ရာထူးတိုးလို့ ကျွန်တော်နဲ့ မေမေလေးကို လာဂါရဝ ပြုသေးတယ်။ အဲ့တုန်းကတော့ ကျွန်တော့် ရှေ့မှာပဲ အစောင့်ငယ်ကို မေမေလေးနဲ့ လိုးခွင့်ပြုလိုက်သေးတယ်။ အစောင့်ငယ်လည်း ကလေးအမေ နို့ကို မြည်းခွင့်ရသွားတာပေါ့။ အဲ့တစ်ခေါက်ကိုတော့ ကျွန်တော်က ကွန်ဒုံးမပါဘဲ လိုးခွင့်ပြုလိုက်တယ်။ ပြီးတာကိုတော့ ဖင်ထဲမှာ ပြီးခိုင်းလိုက်တယ်။ ကျွန်တော့် ရှေ့မှာပဲ မေမေလေး ဆံပင်ကို ဆွဲပြီး နှစ်ချီလောက် လိုးသွားသေးတယ်။ အပြန်မှာ ကျွန်တော်က လက်စွပ် တစ်ကွင်းနဲ့ မေမေလေးရဲ့ အတွင်းခံတွေ လက်ဆောင်ပေးလိုက်တယ်။

နောက်ကို ကြင်ယာချစ်သူ မတွေ့သေးလို့ နန်းဆိုင်ဒေဝီကို လိုးချင်လာရင် ကျွန်တော့်ဆီမှာ ကြိုတင် လာလျှောက်ထားဖို့၊ ကျွန်တော့် ခွင့်ပြုလွှာရတာနဲ့ စံနန်းမှာ လာလိုးနိုင်ကြောင်း ပြောလိုက်တယ်။

ဒါပေမယ့် အဲ့တစ်ခေါက်က နောက်ဆုံးပါပဲ။

အခု နယ်ခြားကိစ္စကို အဆင်ပြေအောင် လုပ်ပေးတာလည်း အဲ့ဒီအစောင့်ငယ်ဆိုတဲ့ သတင်းတွေ ကြားရတယ်။

တစ်နေ့ ညနေခင်း၊ ညနေစာ မစားခင် ကျွန်တော်က အသက်အကြီးဆုံး ကိုယ်လုပ်တော် နမ့်ဆွမ် နဲ့ လိုးနေတာပေါ့။ အရပ်ရှည်ရှည် နို့ကြီးကြီး၊ ဖင်ကြီးကြီးနဲ့ အပေးကောင်းလွန်းတဲ့ နမ့်ဆွမ့်ကို လိုးရတာက အင်မတန် အားရဖို့ ကောင်းပါတယ်။ အဲ့ညနေပိုင်းမှာပဲ ကျွန်တော့် အိပ်ခန်းထဲက ကုတင်ပေါ်မှာ ၂ ချီလောက် လိုးလိုက်ကြတယ်။

လိုးပြီးသွားတော့ ကိုယ်လုပ်တော် ၂၀ နဲ့ အတူ ညစာ စားကြတယ်။ ညစာကိုတော့ နမ့်ဆွမ် နဲ့ ဝမ်းဆိုင်တို့က ချက်ထားတာ။ နမ့်ဆွမ်ကတော့ ညစာစားတော့ အဝတ်မဝတ်နိုင်ဘူး။ ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့။ ထမင်းဝိုင်းထုံးစံအရ စော်ဘွားနဲ့ နောက်ဆုံး လိုးထားတဲ့ ကိုယ်လုပ်တော်က စော်ဘွားအနားမှာ ထိုင်ရတယ်။ ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့ နမ့်ဆွမ်က ကျွန်တော့်ကို ဟင်းတွေ ကော်ထည့်ပေးတယ်။ ကျန်တဲ့ ကိုယ်လုပ်တော်တွေက စားရင်းသောက်ရင်းနဲ့ နမ့်ဆွမ်ကို အလိုးခံရတဲ့ အကြောင်းတွေ မေးကြ နောက်ကြတာပေါ့။

ထမင်းစားပြီးတော့ အစားပိတ်စားဖို့ လုပ်တော့ ဝမ်းဆိုင်က သခွားသီးအကြီးကြီး တစ်လုံးကို ယူလာပြီး နမ့်ဆွမ် လက်ထဲကို ထည့်ပေးတယ်။ နမ့်ဆွမ်က ဓားနဲ့ အပိုင်းပိုင်းလေးတွေ လုပ်ပြီး ကျွန်တော့် ပန်းကန်ထဲ ထည့်ပေးတယ်။

အဲ့ဒီမှာပဲ တောင်ဒေဝီကိစ္စနဲ့ စိတ်ညစ်နေတဲ့ ကျွန်တော့်ခေါင်းထဲ စိတ်ကူးတစ်ခု ရသွားတယ်။

ဒီသခွားသီးက မေမေလေး ကျွန်တော်နဲ့ မလိုးရခင်က သူ့စောက်ပတ်ထဲ ထည့်လိုးတဲ့ သခွားသီးမျိုး။  ဒီသခွားသီးမျိုးက အမြဲတမ်း တစ်ဆိုဒ်ထဲ၊ အရှေ့တောင်ဘက်က လာတာလို့ မေမေလေး ပြောဖူးတယ်။ ကျွန်တော် သစ္စာနဲ့ လက်ထပ်ပြီး နောက်ပိုင်း တိုင်းခန်းလှည့်လည်တာကို ရပ်လိုက်တာ။ ရွာနှစ်ရွာကို သွားဖို့ ကျန်သေးတယ်။ အရှေ့တောင်ကို ကျော်သွားရမယ့် ရွာရယ်။ အရှေ့တောင်မရောက်ခင် ရွာရယ်။ ဟုတ်တယ်။ အဲ့နှစ်ရွာမှာတော့ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကြင်ယာ ရှာကြည့်ရမယ်။ သစ္စာနဲ့ မေမေလေးက အရမ်း တိုက်တွန်းနေတယ်မလား။

နောက်တစ်နေ့ ညီလာခံမှာပဲ ကျွန်တော် ကျန်တဲ့ နှစ်ရွာကို တိုင်းခန်းလှည့်လည်ဖို့ ထုတ်ပြန်လိုက်တယ်။ ဒီတစ်ခါကိုတော့ လူမသိအောင် ရုပ်ဖျက်ပြီး၊ သရုပ်မှန်ကို ဖုံးကွယ်ပြီး သွားမှာပေါ့။ မှူးမတ်တွေက တောင်မရောက်ခင်က ရွာကိုတော့ ကိစ္စ မရှိပေမယ့် တောင်ကျော်ရွာကိုတော့ မသွားဖို့ တားမြစ်အကြံပေးကြတယ်။ ဒါပေမယ့်လည်း နောက်ဆုံးမှာတော့ စော်ဘွားအမိန့်ကို မလွန်ဆန်နိုင်တာနဲ့ သက်တော်စောင့် တစ်ယောက်ကိုပါ အတူထည့်လိုက်ဖို့ပဲ စီစဉ်လိုက်ကြတယ်။ သက်တော်စောင့်ကိုတော့ ကျွန်တော့်ရဲ့ ကိုယ်ရံတော်တပ်က တပ်မှူးကိုပဲ ခန့်တယ်။ အသက်ငယ်ပြီး စစ်ဘက်ဆိုင်ရာနဲ့ ကိုယ်ခံပညာပိုင်းမှာ ပြောစရာ မရှိအောင်ကို တော်တယ်လို့တော့ ကြားဖူးပါတယ်။

အဲ့ဒီညမှာတော့ မေမေလေးနဲ့ သစ္စာကို ကျွန်တော့် စံနန်းမှာ ကိုယ်လုပ်တော်အားလုံးနဲ့အတူ အားရပါးရ လိုးလိုက်တယ်။ (လိုးတာက ဒေဝီနှစ်ပါးကိုပါ။ ကိုယ်လုပ်တော် ၂၀ က အကူပေါ့။)

နောက်တစ်နေ့မှာတော့ ကျွန်တော်တို့ ခရီးကို မြင်းနှစ်ကောင်နဲ့ ခရီးဆက်ခဲ့ကြတယ်။ (ကျွန်တော်တို့ ဒေသမှာ လမ်းပန်းဆက်သွယ်ရေး ကောင်းပေမယ့် လူကုံထံတွေက မြင်းစီးရတာကို အခုခေတ်ထိ ကြိုက်ကြတုန်းပဲ။)

ကျွန်တော်က ဒေသဆိုင်ရာ အငယ်တန်း စာရေး အနေနဲ့ သွားပြီး ကျွန်တော့်တပ်မှူးက စာရေးအလုပ်သင်အနေနဲ့ လိုက်တယ်။ ကိုယ်လုပ်တော် ဆိုပေမယ့် သူ့မှာ လက်နက်ဆိုလို့ ကျည်တစ်ထောင့်ထည့် ပစ္စတို အသေးစား တစ်လက်နဲ့ ဓားမြှောင်တစ်လက်ပဲ ပါတယ်။

ပထမဆုံး ဝင်တဲ့ ရွာက တောင်နားက ရွာ။ ရွာနာမည်တော့ မပြောတော့ပါဘူး။ ရွာကြီးရွာကောင်းပါပဲ။ ဒါပေမယ့် အခက်ကြုံတာက စော်ဘွားမဟုတ်တော့တဲ့အခါ တည်းခိုဖို့ နေရာ ခက်ခဲတာပဲ။ ဟိုတယ်ဘာညာလည်း မရှိ။ ဘုန်းကြီးကျောင်းကလည်း တောရကျောင်းလေး။ (ရွာကြီးရွာကောင်းပေမယ့် ဘုန်းကြီးကျောင်း သေးနေတာက ကောင်းတဲ့အကြောင်းပြချက်နဲ့ပါ။ ဘာသာရေးမို့ မရေးတော့ပါ။)

နောက်ဆုံး ကြံရာမရတာနဲ့ ရွာလူကြီးဆီမှာ ခွင့်တောင်းလိုက်မှာ ရွာရဲ့ အကြီးဆုံးအိမ်ပိုင်ရှင် သူဌေးလုံဖစ် ဆီမှာ တည်းခွင့်ရတယ်။ သူဌေးလုံဖစ်က တကယ်တော့ ဆောက်လုပ်ရေးပိုင်းမှာ တာဝန် ကြီးပိုင်းက လူ။ ဒီဒေသအတွက်တော့ မဟုတ်ဘူး။ ပြည်မအတွက်။ အေးအေးချမ်းချမ်း နေချင်လို့ ဆိုပြီး ဒီမှာပဲ အခြေချနေနေတာ။ ဒီအိမ်မှာ သူရယ်၊ သူ့သမီးရယ်၊ အခြွေရံအချို့ရယ်ပဲ နေတယ်။ ကျွန်တော်နဲ့ တပ်မှုး ကပ်လျက် တစ်ယောက်တစ်ခန်းစီရတယ်။ ဒေသဆိုင်ရာစာရေး အနေနဲ့ သွားရတာက ပြောရရင် ရွာတွေမှာ ရှိတဲ့ လူဦးရေနဲ့ အလုပ်အကိုင်ကို သေချာ စစ်ဆေးလို့ ရတယ်။ ကျွန်တော် အနေနဲ့က ကြင်ယာလည်း ရှာရင်း ရွာရဲ့ လိုအပ်ချက်ကိုပါ ကြည့်ရင်းပေါ့ဗျာ။

ပထမနေ့မှာတင် တစ်နေ့လုံး စာရင်းတွေ လုပ်လိုက်ရလို့ တော်တော် ပင်ပန်းသွားတယ်။ ဒါပေမယ့်လည်း ပြည်သူတွေရဲ့ အချို့လိုအပ်ချက်တွေကိုပဲ စာရင်းပြုစုလိုက်ရပြီး ကျွန်တော် သဘောကျတဲ့ ကောင်မလေးကိုတော့ လုံးဝ မတွေ့ခဲ့ပါဘူး။ အသွင်ယူပြီး လာတာမို့လို့ မေမေလေးဆီက နို့ကိုလည်း မသောက်ရတော့ ပိုပင်ပန်းသလို။

ဒါပေမယ့်လည်း လုံဖစ်က ညပိုင်းမှာ ညစာစားအပြီး စကားပြောဖို့ ဖိတ်တော့ ဧည့်ခန်းထဲမှာ သွားထိုင်လိုက်ရသေးတယ်။ လုံဖစ်ကတော့ သူဌေးပီပီ သူ့ရဲ့ ကြွယ်ဝမှုတွေနဲ့ သူရဲ့ ရက်ရောမှုတွေကို ဝမ်းပန်းတသာ ပြော‌ပြနေတာပေါ့။ ခဏလောက် စကားပြောပြီးတော့ ကျွန်တော်တို့ ဧည့်ခန်းထဲကို မိန်းကလေး တစ်ယောက် ဝင်လာတယ်။ အနေတော်အရပ်၊ ပြီးပြည့်စုံတဲ့ ခန္ဓာကိုယ် အချိုးအစား။ ဆံပင်ရှည်ကြီးတွေနဲ့။ မိန်းကလေးက အိမ်နေ ကိုယ်ကျပ်စွပ်ကျယ်နဲ့ ထဘီချောချောကို ဝတ်ထားတယ်။ လက်ထဲမှာတော့ လက်ဖက်ရည်ဗန်း တစ်ခုကို ကိုင်လာတယ်။

" ဪ... ဒါနဲ့ ဒါက ကျွန်တော့် သမီးလေးပါ.. နန်းမွေဖောင်ပါ... အက်စ်ထရိုဖစ်ဆစ်ဂ် တက်နေပါတယ်.. တကယ်လိမ္မာတဲ့ ကလေးပါ..."

" ဟုတ်ကဲ့... တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ်..."

" ဟုတ်ကဲ့.. နန်းမွေလည်း ‌တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ်..."

နန်းမွေဆိုတဲ့ မိန်းကလေးက အပြုံးချိုချိုနဲ့ ပြန်နှုတ်ဆက်တယ်။ သူ့အပြုံးက ကျွန်တော်ရင်ထဲမှာ လှိုင်းငယ်လေးတွေ ထသွားစေတာက အမှန်ပါပဲ။ ကျွန်တော့် တပ်မှူးကို လှမ်းကြည့်မိတော့ သူမျက်လုံးတွေက နန်းမွေဆီမှာ။ လုံဖစ်မှာ သမီးရှိမှန်း သိပေမယ့် အခုမှ မြင်ရတာပါ။

" လက်ဖက်ရည်ကြမ်း.. သုံးဆောင်ပါဦး... ကျွန်မ ကိုယ်တိုင် ဖျော်ထားတာပါ..."

ကျွန်တော်နဲ့ တပ်မှူးလည်း နန်းမွေ ဖျော်ထားတဲ့ လက်ဖက်ရည်ကို တစ်ယောက်တစ်ခွက်စီ ယူသောက်လိုက်တယ်။

" အား..."

" ဖူးးး..."

အား ဆိုတာ ကျွန်တော့်အော်သံ။ ဖူး ဆိုတာ တပ်မှူး ရေမှုတ်ထုတ်သံ။ တော်တော်လေးကို ပူတဲ့ လက်ဖက်ရည်။ လျှာကိုတောင် အပူလောင်သွားတယ်။

" လက်ဖက်ရည်ကြမ်းပဲ ပူမှာပေါ့။ မှုတ်သောက်လေ လို့ ခင်များတို့ တွေးမှာပေါ့။ ဒီဒေသက လက်ဖက် ရည် ကြမ်းဆိုရင် အသင့်သောက် မပူလွန်း၊ နွေးရုံ အပူချိန်နဲ့ပဲ ဧည့်ခံကြတယ်။ ဘယ်သူမှ လက်ဖက်ရည်ကြမ်းကို မှုတ်မသောက်ရဘူး။)

" အဆင်.. အဆင်ပြေရဲ့လားရှင်.. ကျွန်မ အားနာလိုက်တာ..."

" ရ.. ရပါတယ်..."

နန်းမွေက လက်ဖက်ရည်ဗန်းကို ပြာပြာသလဲလဲ ပြန်သိမ်းသွားတယ်။ နန်းမွေရဲ့ မျက်နှာမှာ နီရဲနေတော့ အရင်ကထက်တောင် ပိုလှပြီး ချစ်စရာကောင်းနေပြန်ရော။ ကျွန်တော်ကတော့ ဒါက ဖြူစင်တဲ့ အမှား ပဲလို့ တွေးပြီး လုံဖစ်နဲ့ စကားဆက်ပြောနေလိုက်တယ်။

ဒါပေမယ့် ခဏနေတော့ အပူလောင်ဒဏ်က ပိုဆိုးလာတယ်။ တပ်မှူးကတော့ ပုံမှန်ပဲ။ ကျွန်တော်လဲ အပူလောင်ဒဏ်ကို သက်သာအောင် လုပ်ဖို့ လုံဖစ်ကို ခွင့်တောင်းပြီး မီးဖိုဘက်ကို လျှောက်လာခဲ့တယ်။

" မင်းဟာ အသုံးကို မကျဘူး.. ငါ ငါလုပ်ထားတာလို့ ပြောလိုက်ပြီးမှ အခုလို ဖြစ်ရလား.. အပူတွေတောင် လုပ်ကုန်မလားမသိဘူး.. တော်ပြီ မနက်ဖြန်မနက်ကျရင် ဒီအိမ်က ဆင်းတော့..."

" ကျွန်မ ပထမဆုံး အကြိမ် မှားမိလို့ တောင်းပန်ပါတယ်.. နောက် လုံးဝ မဖြစ်စေရပါဘူး..."

" ဘာမှ လာမပြောနဲ့.. ငါက စိတ်အနှောင့်အယှက် ဖြစ်ခံရတာမျိုး သိပ်မကြိုက်ဘူး.. ထွက်ဆို ထွက်..."

ကြားရတဲ့ အသံတွေက စိတ်ချမ်းသာစရာတော့ မပါဘူး။ ပြီးတော့ နန်းမွေရဲ့ အသံတွေ။ လှိုင်းထစ နှလုံးသားက ရုတ်တရက်ကြီး ပြန်ငြိမ်ကျသွားတယ်။

နန်းမွေရဲ့ ကိစ္စ ပြီးတော့မှ မီးဖိုထဲက ရေခဲယူငုံပြီး ကိုယ့်အခန်းကိုယ် ဝင်နေလိုက်တယ်။

လက်ပ်တော့ကို ဖွင့်လိုက်တော့ မေမေလေး နဲ့ သစ္စာက စာပို့ထားတယ်။

" သားလေး.. ကြင်ယာတွေ့ပြီလား.."

" တွေ့ရင် သစ္စာတို့ကို အရင်ပြနော် ကိုကို..."

" မတွေ့သေးပါဘူး..."

" ဒါဆို အခုထိ လူပျိုကြီးပေါ့လေ...လောဝ်လေးက.."

" ဟားဟား.."

" ကိုကို ဂွင်းမထုရဘူးနော်..."

ကိုကို ဂွင်းမထုရဘူးနော် ဆိုပြီး သစ္စာက သူ့စောက်ဖုတ် သူဖြဲပြထားတဲ့ ပုံကို ပို့လာတယ်။ မေမေလေးက ဖင်ကုန်းပြီး ကလေးတွေကို ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့ နို့တိုက်နေတဲ့ ပုံပို့လာတယ်။ ခမ်းနောင့်က ကိုယ်လုပ်တော် တစ်ယောက်နဲ့ မိန်းမချင်း လိုးနေတဲ့ပုံ။ အငယ်ဆုံးလေး ဆိုင်ယွမ့်က ဖင်နဲ့ စောက်ပတ်မှာ လီးတုတွေ ထည့်ထားတဲ့ပုံ။ အသက်အကြီးဆုံး ကိုယ်လုပ်တော်ကို ဒုတိယ အသက်အကြီးဆုံး ကိုယ်လုပ်တော်က စောက်ပတ် လျက်ပေးနေတဲ့ပုံ။ ကိုယ်လုပ်တော်တွေရဲ့ ကိုယ်တုံးလုံးပုံတွေ၊ နို့ပုံတွေ၊ စောက်ဖုတ်ပုံတွေ။ တစ်ပုံမှာဆို ကိုယ်လုပ်တော် တစ်ယောက်က ကျွန်တော့် သားနှစ်ယောက်ကို နို့တိုက်နေတဲ့ ပုံတွေတောင် ပါသေးတယ်။

သေချာပေါက် လီးတောင်လာပေမယ့် ဂွင်းထုလို့မှ မရတာ။

နောက်တစ်နေ့တွေမှာတော့ ကျွန်တော်ဟာ ကိုယ်ဇာတ်ကို ကိုယ်နိုင်အောင်ကဖို့ စာရင်းကိုင်အလုပ်ကို အကောင်းဆုံး လုပ်ရတာပေါ့။ လုံဖစ်ကတော့ ကျွန်တော့်ကို ကြည့်ရင် အားရတယ် ဘာညာလာပြောနေတာပဲ။ ဒီတစ်ညတော့ ကျွန်တော်လဲ လုံဖစ်နဲ့တောင် စကားမပြောဖြစ်တော့ဘဲ တန်းအိပ်ဖို့ အိပ်ခန်းကို တက်လာခဲ့တယ်။ ဒီညတော့ နန်းမွေလည်း မီးဖိုခန်းမှာ ရှိမနေတော့ ရေအေးအေးတစ်ခွက်ကိုတောင် သွားယူခဲ့သေးတယ်။ ဒါပေမယ့် လှေကားတွေကို တက်ပြီး အပေါ်အရောက် ပထမဆုံး အခန်းရှေ့ကိုရောက်တော့ အသံတွေ ကြားလိုက်ရတယ်။ အသံတွေက ပလုံးပထွေး ဖြစ်နေပေမယ့် သေချာ အာရုံစိုက်ကြည့်လိုက်တော့ သိပ်ကောင်းတဲ့ အသံတွေ မဟုတ်ဘူး။ အဲ့တာနဲ့ပဲ ကျွန်တော်လဲ တံခါးနားကို နားကပ်ပြီး နားထောင်ကြည့်လိုက်တယ်။

" တောင်းပန်ပါတယ်.. မမလေးရယ်.."

" ရှီး... စကားများလိုက်တာ.. လုပ်လိုက်ရင် ပြီးနေပြီကို.."

သေချာပေါက် ကောင်မလေး တစ်ယောက်နဲ့ နန်းမွေရဲ့ အသံ။

" မမလေး.. မမလေးပြောတော့ န.. နို့တွေ စို့ပေးပြီးရင် ရပြီဆို..."

" ငါက မပြီးသေးလို့ပေါ့.. လျှာရှည်လိုက်တာ.. လျှာထုတ်ပြီး လျက်စမ်းပါ..."

တံခါးကို ကပ်နေတာ တံခါးကို တွန်းသလို ဖြစ်သွားပြီး နဂိုထဲက ပိတ်မထားတဲ့ တံခါးက နည်းနည်းဟ သွားတယ်။

ဟသွားတဲ့ တံခါး ကြားက မြင်လိုက်ရတဲ့ မြင်ကွင်းက စိတ်ချမ်းသာစရာ မရှိဘူး။ နန်းမွေက ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့ ကျွန်တော့်ကို ကျောပေးပြီး ကုတင်စွန်းမှာ ထိုင်နေတယ်။ ကုတင်အောက်မှာက ကောင်မလေး တစ်ယောက် အဝတ်မပါဘဲ ဒူးထောက်ထိုင်ပြီး နန်း‌မွေ ပေါင်ကြားကို လျက်ပေးနေရတယ်။ ကောင်မလေးဟာ အရွယ်ငယ်ပြီး ရုပ်ရည်‌ချောမောပုံ ပေါ်ပေမယ့် သူ့မျက်နှာက လက်ဝါးရာ နီနီကြီးတွေ ထင်းနေတယ်။ ဆံပင်ကလည်း ရှုပ်ပွလို့ နေတယ်။ နန်းမွေက သူ လျက်ပေးနေတာကို ဇိမ်ခံရင်း သူ့ခေါင်းပေါ်ကို တံတွေးတွေ ထွေးချပေးတယ်။

" ဖြန်း..."

" သေချာ လျက်လေ..."

ရုတ်တရက်ဆိုသလို နန်းမွေက ကောင်မလေး ပါးကို ရိုက်ချပစ်လိုက်တာပဲ။ ကောင်မလေး မျက်ရည်တွေ ကျလာတယ်။ နန်းမွေက ကောင်မလေးရဲ့ ဆံပင်ကို သေချာ ဆွဲကိုင်လိုက်ပြီး

" သေချာ ပြန်လျက်စမ်း.…"

ဆံပင်က ဆွဲပြီး ကောင်မလေးကို သူ့ပေါင်ကြားမှာ ဖိကပ်လိုက်တယ်။ အစကတော့ ဒါဟာ နှစ်ဦးနှစ်ဖက် သာယာအောင် roleplay ဆိုတဲ့ ဟန်ဆောင်ကစားပြီး ဆက်ဆံတာလို့ ထင်ခဲ့မိသေးတယ်။ ဒါပေမယ့် မြင်ကွင်းတွေက အဲ့တာနဲ့ တဖြည်းဖြည်း ခြားနားလာတယ်။

" အာ့ .."

ကောင်မလေးရဲ့ ဗိုက်ကို နန်းမွေက ကန်ထည့်လိုက်တာပဲ။

" စောက်ကောင်မ... စောက်ပတ်ကို မလျက်တတ်ဘူး.. လာ စောက်စိချင်း ပွတ်ပေးမယ်.…"

ပက်လက်လှန်ကျသွားတဲ့ ကောင်မလေးက ချက်ချင်း ဒူးတုပ်ပြီး လက်အုပ်ချီပြီး...

" မမလေး... ကျွန်မ တောင်းပန်ပါတယ်.. အလုပ်ထွက်ဆိုလည်း ထွက်ပါ့မယ်.. ဒါကိုတော့ ဆက်မလုပ်ပါရစေနဲ့တော့..."

" အလုပ်ထွက်မယ်.. ဟုတ်လား.. မင်း အမေရဲ့ ဆေးဖိုး လိုတယ်ဆို.. အဲ့တာကြောင့် ငါက လစာ ပေးထားတာလေ.. စောက်ရူးမရဲ့ မမှတ်မိတော့ဘူးလား..."

" ကျွန်မက လစာက.. စားဖိုမှူးအလုပ်နဲ့..."

" တိတ်စမ်း.. မင်း အလုပ်မထွက်ရဘူး.. ထွက်ရဲ ထွက်ကြည့်လေ.. မင်းရဲ့ ညစ်တီးညစ်ပတ်ပုံတွေ ဘယ်ရောက်သွားမယ်ထင်လဲ... အရင်ဆုံး အိမ်ရောက်နေတဲ့ စာရေး နှစ်ယောက်.. မဟုတ်ပါဘူး.. တစ်ယောက်ကိုပဲ ပြမယ်.. နောက် တစ်ယောက်ကိုက ငါ့ဟာပဲ ပြမယ်.. ဟားဟား.."

" မလုပ်ပါနဲ့.. မမလေး.. မလုပ်ပါနဲ့... အား..."

နန်းမွေက ကောင်မလေးရဲ့ လည်ပင်းကို ညစ်ပြီး ပေါင်ကို ဖြဲလိုက်တယ်။

" ရှူး.. တိတ်တိတ် နေစမ်း..."

" မလုပ်ပါ.. အာ့.. အီး....."

ဒီ မြင်ကွင်းကို ကျွန်တော် မကြည့်နိုင်တော့ဘူး။ ကျွန်တော့် အဖေ နန်းစတက်တော့ ပြည်တွင်း မုဒိန်းမှု မရှိအောင် ဥပဒေတွေ ချမှတ်ခဲ့တယ်။ မုဒိန်းမှု တံရားခံကို သေဒဏ်အထိ ချမှတ်စေခဲ့တယ်။ အဲ့ကိစ္စအတွက်လည်း လစဉ် စစ်ဆေးမှုတွေ လုပ်ခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့် အခုလို မသိသာတဲ့ မုဒိန်းမှုတွေက ဆက်ရှိနေသေးတာလား။ ကျွန်တော့် ပြည်သူတွေ နာကျင်နေရတုန်းပဲ။ တစ်ဖက်မှာ တရားဝင် ပြည့်တန်ဆာ လုပ်ငန်းကြီး ရှိနေရက်နဲ့ အခုလို အလိုမပါတဲ့ မုဒိန်းမှုတွေက မသိမသာ ရှိနေသေးတာလား။

ကျွန်တော် ကိုယ့်အခန်းကိုယ်ပဲ ပြန်လာခဲ့တယ်။ တစ်ညလုံး အိပ်လို့ မရဘူး။ ဒီကိစ္စကို ဖြေရှင်းရမယ်။ လိင်အမှု ဆိုတာ သာယာ စရာပဲ ဖြစ်ရမယ်။ ကြောက်စရာ တစ်ခု အဖြစ် အသွင်ပြောင်းနေတာကို လုံးဝ မလိုလားဘူး။

~~~~~~~~~~~~~~~

နောက်တစ်နေ့မှာပဲ ကျွန်တော် ဆုံးဖြတ်ချက် ချလိုက်တယ်။ ဒီကိစ္စမျိုးတွေ အမြန်ဆုံး ပပျောက်ဖို့ ကျွန်တော့်မှာ တာဝန် ရှိတယ်။ အဲ့အတွက် တပ်မှူးကို ကျွန်တော် အမိန့်စာ တစ်ဆောင်နဲ့အတူ ဟော်နန်းကို ပြန်လွတ်လိုက်တယ်။ စာထဲမှာ မသိသာသော မုဒိန်းမှု အရှင်းပပျောက်ရေးကို အမြန်ဆုံး ဆောင်ရွက်ဖို့နဲ့ တာဝန်ရဲ့ ခေါင်းဆောင်းကို တပ်မှူးကို ရွေးချယ်ကြောင်းတွေ ပါတယ်။

ကျွန်တော် ကိုယ်တိုင်လဲ ဒီအိမ်က ထွက်သွားချင်ပေမယ့် အသွင်ယူ တာဝန်အရ ကောက်ရမယ့် စာရင်းတွေ ကျန်နေသေးတော့ တစ်ရက်နေရဦးမှာတော့။ ဒီနေ့ညတော့ မနေ့ကလို ကိစ္စတွေ ထပ် မမြင်ချင်တော့တာနဲ့ ညစာတောင် မစားတော့ဘဲ အိပ်ရာထဲမှာ ဝင်လှဲလိုက်တယ်။ တော်တော် ပင်ပန်းနေတာကြောင့် ခဏလေးနဲ့ အိပ်ပျော်သွားတယ်။

ဘယ်လောက်ကြာအောင် အိပ်ပျော်သွားလဲတော့ မသိ။ အရမ်း စူးတဲ့ အလင်းရောင်ကြောင့် ကျွန်တော် နိုးလာတယ်။ ကျွန်တော့် အခန်းတစ်လုံးဟာ အလင်းရောင်တွေ တောက်ပလွန်းနေတယ်။ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ကြည့်လိုက်တော့ အဝတ်ဗလာ ဖြစ်နေတယ်။ ဟုတ်မှာပါ။ ကျွန်တော် အိပ်ခါနီးက ပင်ပန်းလွန်းလို့ ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့ အိပ်ဖို့ လုပ်ခဲ့တာပဲ။

အလင်းရောင်တွေ ကြားမှာ အရိပ်တစ်ခု ပေါ်လာတယ်။အဲ့ဒီအရိပ်က တဖြည်းဖြည်း တိုးကပ်လာပြီး နောက်တော့ မိန်းမတစ်ယောက်မှန်း သိလိုက်ရတယ်။ ကိုယ်လုံးတီး ဖြစ်နေတဲ့ ဒီမိန်းမရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်က ပြီးပြည့်စုံလှတယ်လို့ ပြောမရပေမယ့် လိင်ဆွဲဆောင်မှု အပြည့်ပါနေတယ်။ သူရဲ့ နို့တွေကို ဆံနွယ်တွေက ဖုံးနေလို့ သေချာ မမြင်ရပေမယ့် အတော်လေး ကြီးမားဖွံ့ထွားတာကိုတော့ သတိထားမိတယ်။ သူ့ရဲ့ ရှည်လျားလွန်းတဲ့ ဆံနွယ်တွေက သူ့ရဲ့ လိင်အင်္ဂါဇာတ်ကိုပါ ဖုံးလွှမ်းပေးထားတယ်။ သူ့ရဲ့ မျက်နှာကို မြင်ရဖို့ ကြိုးစားပြန်တော့လည်း စူးလွန်းတဲ့ အလင်းရောင်တွေက သူ့မျက်နှာကို ဖုံးကွယ်နေပြန်တယ်။ မသိစိတ်ကတော့ ဒီမိန်းမရဲ့ မျက်နှာဟာ အရမ်းလှပြီး ကျက်သရေ ရှိတယ်လို့ အတင်း ယုံခိုင်းနေတယ်။

သူနဲ့ တွေ့တော့ ကျွန်တော့်ခန္ဓာကိုယ်က အားလျော့တာနဲ့ ခွန်အားပြည့်ဝနေတာကို တပြိုင်ထဲ ခံစားလိုက်ရတယ်။

" မောင်... ပြန်လာပြီလား..."

သူ့ဆီက အသံ။ ပုံမှန် မဟုတ်။ မပြတ်သား။ သံစဉ်လိုလို။ တေးသွားလိုလို။ တီးတိုးသံလိုလို။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော့်ဘက်ကတော့ ဘာမှ မပြောနိုင်။ အဲ့ဒီကိုယ်တုံးလုံးနဲ့ မိန်းမဟာ ကျွန်တော် ရင်ခွင်ထဲကို ဝင်လှဲလိုက်တယ်။ သူ့ရဲ့ အထိအတွေ့နဲ့တင် ကျွန်တော့် လိင်တံက ထောင်မတ်လာ‌တယ်။ ကျွန်တော်လက်တွေကို အတင်း အားစိုက်ပြီး သူ့ရဲ့ ပုခုံးပေါ် တင်လိုက်တယ်။ နွေးထွေးတဲ့ ခံစားချက်။သူ့ရဲ့ ညာလက်က ကျွန်တော့် ရင်ဘတ်ပေါ် ရောက်လာတယ်။ ရင်ဘတ် တစ်ခုလုံးကို သူ့လက်ဖဝါးနုနုလေးနဲ့ ပွတ်သပ်ပေးတယ်။ သူပေါင်တံတစ်ဖက်က ကျွန်တော့်ပေါင်ပေါ် ပွတ်သပ်နေတယ်။ ရင်ဘတ်ကို ပွတ်လို့ ပြီးတော့ ခေါင်းလေး ထောင်လာတယ်။ ပြီးတော့ ကျွန်တော့်နို့တွေကို စို့ပေးတယ်။ အရမ်း ကောင်းတဲ့ ခံစားချက်။ နို့တွေ ပြီးတော့ ရင်ညွှန့်ကို လျှာနဲ့လျက်ပေးပြန်တယ်။ 

တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အောက်ကို ဆင်းသွား၊ ချက်၊ ပြီးတော့ ဆီးခုံ၊ ပြီးတော့။ သူ့မျက်နှာကို အခုထိ မှုန်မှုန်ဝါးဝါးပဲ မြင်နေရပေမယ့် ကျွန်တော့် လိင်တံကို သူလျှာနဲ့ လျက်နေပြီ။ ကျွန်တော် မနေနိုင်တော့ဘူး။ သူ့ပေါင်ကို လက်နဲ့ ပွတ်လိုက်တယ်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ပေါင်ရင်းနားကို ချဉ်းကပ်မယ် လုပ်တော့ ရုတ်တရက် သူက လှည့်လာပြီး ခေါင်းပါပြတယ်။ သူပေါင်က လက်တွေကို ဆွဲယူပြီး လက်ချောင်း တစ်ချောင်းစီ စုပ်လျက်ပေးနေပြန်တယ်။

ပြီးတော့ သူက အလင်းရောင်ထဲကို လာပြပြီး တစ်ခုခုကို ခေါ်လိုက်တယ်။

အလင်းရောင်ထဲက အရိပ်တစ်ခု ပေါ်လာပြန်တယ်။ အရိပ်က တဖြည်းဖြည်း နီးကပ်လာပြီး မိန်းကလေး တစ်ယောက် ပုံပေါ်လာတယ်။ အရွယ်ခပ်ငယ်ငယ်။ ကိုယ်လုံးတီး မိန်းကလေး။ ခုနက မိန်းမလိုပဲ ဆံနွယ်ရှည်ကြီးတွေက ရင်သားတွေကို ဖုံးထားတယ်။ နို့တွေက အရမ်း ကြီးပုံ မပေါ်ပေမယ့် လုံးဝန်းနေတာတော့ သိသာတယ်။ ဒါပေမယ့် သူရဲ့ အင်္ဂါ။ သူစောက်ဖုတ်ကိုတော့ မြင်နေရတယ်။ အမွှေးလုံးဝ မရှိဘဲ ဖောင်းကစ်နေတယ်။ ပန်းရောင်သန်းပြီး ကြည်လင်နေလို့ စောက်ဖုတ်အောက်က သွေးကြောလေးတွေကို မြင်နေရတယ်။  သူ့စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးက မြင်ရတာနဲ့တင် နုယွလို့ နေမယ်ဆိုတာ ကြိုသိနိုင်တယ်။ လှတယ်။ မျက်နှာလား။ အလင်းရောင်တွေကြောင့် မမြင်ရဘူး။ ဘာလို့ ဒီနေ့မှ ကျွန်တော့် အခန်းက ဒီလောက် လင်းနေရတာလဲ။

မိန်းမက မိန်းကလေးရဲ့ စောက်ဖုတ်ကို လျှာပြားနဲ့ တစ်ချက် လျက်ပေးလိုက်တယ်။ မိန်းကလေးက ကျွန်တော့်အပေါ်မှာ ခွထားပြီး တဖြည်းဖြည်း ထိုင်ချလာတယ်။

ဒါပေမယ့် သူစောက်ဖုတ်လေး ကျွန်တော့် လီးထိပ်နား မရောက်ခင်မှာပဲ။

" အာ့.. နာလိုက်တာ..."

ကျွန်တော့်လီးထိပ်က နာလွန်းလို့ ကျွန်တော် အော်လိုက်မိတယ်။ အလင်းရောင်တွေ။ အလင်းရောင်တွေ မရှိတော့ဘူး။ ဒါဆို ဘာလို့ လီးထိပ်က နာတာလဲ။ အောက်ဘက်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ကျွန်တော့်လီးကို မိန်းမ တစ်ယောက် စုပ်နေတာပဲ။ သူစုပ်တာက ပုံစံ မကျဘူး။ ခုနက နာရတာက လီးထိပ်ကို သူ့သွားနဲ့ ခြစ်မိလို့ပဲ။ လီးစုပ်နေတဲ့သူကို ခေါင်းက ကိုင်ပြီး ကြည့်လိုက်တော့  နန်းမွေ။ အဝတ်မပါဘဲ ဖင်ထောင်အနေအထား ဖြစ်နေတဲ့ နန်းမွေ။ ကျွန်တော့် လီးကို သူ့ပါးစပ်ထဲကနေ ဆွဲထုတ်လိုက်တယ်။

" စာရေးလေး.. နိုးလာပြီလား..."

" မင်း.. ငါ့အခန်းထဲ ဘယ်လို ရောက်လာတာလဲ.. ငါ ဂျက်ချထားရက်နဲ့..."

" နန်းမွေရဲ့ အိမ်ပဲ.. နန်းမွေ ဝင်ချင် ဝင်လို့ရတာပေါ့..."

နန်းမွေက ကျွန်တော့်လီးကို ကိုင်ဖို့ လုပ်တယ်။ သူမကိုင်မိခင်ပဲ ကျွန်တော် ထထိုင်လိုက်တယ်။

" မသင့်တော်တာမို့... အခု ထွက်သွားလိုက်ပါ..."

" စာရေးလေးက ရှက်တာလား.. နန်းမွေတောင် မိန်းကလေး ဖြစ်ရက်နဲ့ စာရေးလေး လီးကို လာစုပ်ပေးတာလေ.. စာရေးလေးက နန်းမွေ စောက်ပတ်ကို မလျက်ချင်ဘူးလား..."

နန်းမွေက သူ့ စောက်ပတ်ကို ဖြဲပြတယ်။ ပုံစံတကျ ရိတ်ထားတဲ့ စောက်မွှေးလေးတွေနဲ့ အပျိုတစ်ယောက်ရဲ့ စောက်ပတ်ပါပဲ။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော် မကြည့်ချင်။ မကြိုက်။

" စာရေးလေးကလည်း.. စာရေးလေးလည်း လီးတောင်နေတာပဲ.. လိုးကြမယ်လေနော်..."

မှန်ပါတယ်။ ကျွန်တော် လီးတောင်နေပါတယ်။ နန်းမွေလို မိန်းမချော တစ်ယောက်ရဲ့ ကိုယ်တုံးလုံးကို မြင်ရတာ လီးတောင်ချင်စရာပါ။ အရင်စိတ်နဲ့ဆို ကျွန်တော် လိုးမိမှာပါ။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော်ရဲ့ လိင်စိတ်ထက် ကျွန်တော့်ရဲ့ သူ့မပေါ် ထားတဲ့ ရွံတဲ့စိတ်က ပိုနေတယ်။ ပြီးတော့ ဒီလို ဒုစရိုက်သမားတစ်ယောက်ကို အရေးမပေးချင်ဘူး။

" နန်းမွေ ထွက်သွားပါ.. မဟုတ်ရင် ကျွန်တော် ထွက်သွားပြီး တရားဥပဒေအတိုင်း ဆောင်ရွက်ရပါမယ်..."

" ဟုတ်ပါပြီ.. ဟုတ်ပါပြီ.. တကယ်ပဲ.. ယောက်ျားကြီး ဖြစ်ပြီး စောက်ပတ်မြင်ရင် လိုးလိုက်တာ မဟုတ်ဘူး.."

နန်းမွေ ကျွန်တော့် အခန်းတံခါးကို ဆောင့်ပိတ်ပြီး ထွက်သွားပါတယ်။

ကျွန်တော် အုပ်ချုပ်တဲ့ ဒေသဟာ လိင်အမှုကို အလေးထားတဲ့ ဒေသပါ။ အဲ့တာကြောင့် လိင်ကိစ္စမှာ အင်မတန် ပွင့်လင်းပြီး လွတ်လပ်ခွင့်ပေးထားပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဒီကိစ္စမှာ ဘာရာထူး၊ ဘာအာဏာ၊ ဘာဥစ္စာပစ္စည်းကမှ မပါဝင်ရဘဲ နှစ်ဦးနှစ်ဖက် သဘောပါမှ ဖြစ်ပါတယ်။ ဥပမာ ကျွန်တော်နဲ့ ကိုယ်လုပ်တော်တွေ၊ ပြီးတော့ ကျွန်တော်နဲ့ ကျွန်တော့်ကို ပြည်သူတွေ ပေးထားတဲ့ လိင်အလိုလိုက်မှုတွေ၊ ပြီးတော့ ဒေဝီတွေ အတွင်းတော် ခန့်တာတွေ၊ ဒါတွေ အားလုံးဟာ ကိုယ့်ဘက်ကပဲ ဆန္ဒရှိရတာ မဟုတ်ဘဲ တစ်ဖက်က လက်ခံမှ ဖြစ်တာပါ။ အလိုမတူမှုတွေကို ကျွန်တော်ကတော့ တတ်နိုင်သမျှ အရှင်း ဖြစ်စေချင်မိတယ်။

ကျွန်တော့်ဒေသကို ရောက်ဖူးတဲ့ အချို့ဒေသက လူတွေက ကျွန်တော့်ဒေသကို ရူးသွပ်ခြင်းနယ်မြေလို့ ခေါ်ကြတယ်။ တကယ်တော့ လိင်ကိစ္စကို ကျွန်တော်တို့က လွတ်လပ်ပြီး ရိုးသားစေတာပါ။ ကြမ်းတမ်းရက်စက်မှုကို လျော့ချထားတာပါ။

~~~~~~~~~~~~~~~~

နောက်တစ်နေ့ မနက်မှာပဲ ကျွန်တော်ဟာ ကျွန်တော့် မြင်း ကျွန်တော် ပြင်ပြီး အဲ့ဒီရွာက ထွက်လာခဲ့တယ်။ ရွာသူရွာသားတွေက လမ်းမှာ စားဖို့ဆိုပြီး မုန့်တွေ ပေးလိုက်လို့ ပျော်မိပေမယ့် ဒီရွာကြုံရတဲ့ ကိစ္စတစ်ခုကြောင့် စိတ်ထဲမှာ လေးနေမိတယ်။

ကိုယ်ရံတော် တပ်မှူးကိုလည်း တာဝန်နဲ့ ဟော်နန်းကို ပြန်လွှတ်လိုက်ပြီဆိုတော့ တောင်ကို ကျော်ပြီး နောက်တစ်ရွာကို သွားဖို့ကတော့ တစ်ယောက်ထဲပေါ့။ ကိုယ်ရံတော် နောက်တစ်ယောက် လွှတ်ပေးမယ်လို့ ပြောပေမယ့် သူ့ကို စောင့်နေရင် တောင်ကို ကျော်ဖို့ အချိန်နောက်ကျမှာမို့ ကိုယ်ဘာသာပဲ အရင် ကြိုသွားဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။

နောက်တစ်ရွာဆို အတော်ကို ဝေးပါတယ်။ ကျွန်တော် မြင်းနဲ့ ထွက်လာတာ မနက် ၇ နာရီ နှင်းတွေထူ မြူတွေ ဆိုင်းတဲ့အချိန် ဆိုပေမယ့် တောင်ခြေကို ရောက်တော့ ၁၀ နာရီလောက် ရှိပြီ။ တောင်ခြေက လူဆိုတာ မပြောနဲ့။ တဲအိမ်ကလေးတောင် မတွေ့ရအောင်ကို ခေါင်တယ်။ ဖုန်းကို ထုတ်ကြည့်တော့ အင်တာနက်ပါ မရတော့ဘူး။ မေမေလေးနဲ့ သစ္စာ အတူ ရိုက်ထားတဲ့ ပုံကို ထုတ်ကြည့်ပြီး တစ်ချက် နမ်းလိုက်တယ်။ သူတို့ နှစ်ယောက်လို ကောင်းတဲ့ မိန်းမမျိုးနဲ့ပဲ ကြုံချင်မိတယ်။

တောင်ခြေနားကို ရေစပ်မှာ မြင်းကို ရေတစ်ခါ တိုက်ပြီး တောင်ပေါ် တက်လာခဲ့တယ်။ တောင်က မတ်တော့ ဖြည်းဖြည်းချင်းပဲ တက်နိုင်တယ်။ တောင်ပေါ်ရောက်လေလေ၊ အအေးက ပိုလာလေလေပဲ။ တောင်ရဲ့ တစ်ဝက်လောက်ကို ရောက်တော့ မြင်းလည်း အတော် မောလာပုံရတယ်။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

အိပ်မက်များဆီသို့ 

အိပ်မက်များမှ ခေါ်ဆောင်သည်။

တောင်ရဲ့ တောကလည်း အတော်လေး ထူလာတော့ တောတိုးရခက်လာတယ်။ အမှန်အတိုင်း ပြောရရင် လမ်း မရှိဘူး။ တောထဲကို ကျွန်တော်က ဇွတ်တိုးသလို ဖြစ်နေတာပေါ့။ မြင်းကလည်း အတော် မောနေပုံ ပေါ်နေတော့ ကျွန်တော်လဲ မြင်းပေါ်က ဆင်းလိုက်တယ်။ နာရီ ကြည့်လိုက်တော့ ၁၂ နာရီရှိပြီ။ နေမင်းကြီး ခေါင်းပေါ် ရောက်ချိန် တန်ပေမယ့် ဒီနေမထိုးတဲ့ တောကြီးထဲမှာ နေမင်းက ပျောက်ချင်းမလှ ပျောက်နေတယ်။

ကျွန်တော်လဲ မြင်းကို သစ်ပင်တစ်ခုမှာ ချည်ပြီး ရေတိုက် အစာကျွေးတယ်။ ကိုယ်တိုင်လည်း သစ်ပင်ရင်းမှာ ထိုင်လိုက်တယ်။ ဒီအတိုင်းဆိုရင် တောင်ထိပ်ကို ရောက်ဖို့ နောက် နှစ်နာရီလောက် တက်ရဦးမယ်။ အဆင်းကျရင်တော့ လွယ်မယ်လို့ မျှော်လင့်တာပဲ။ တစ်ယောက်တစ်ပေါက်စကားတွေအရတော့ တောင်ထိပ်ရောက်ရင် ရွာငယ်လေးကို လှမ်းမြင်ရလိမ့်မယ်တဲ့။

ကျွန်တော်လဲ ဗိုက်ဆာတာနဲ့ ရွာသားတွေ ပေးတဲ့ မုန့်ကို ထုတ်စားလိုက်တယ်။ ကောက်ညှင်းနဲ့ လုပ်တဲ့ မုန့်မို့ စားပြီး ဗိုက်ပြည့်သွားတယ်။

" ဂလတ်..."

သစ်ကိုင်းခြောက် ကျိုးသံ။ တောတောင်ဆိုတာမျိုးက တိတ်ဆိတ်လွန်းတော့ သစ်ကိုင်းခြောက်ကျိုးသံကလည်း ဆူညံနေတာပဲ။ ဒါပေမယ့် သစ်ကိုင်းခြောက် ကျိုးတာထက် ပိုဆိုးတဲ့ အသံတွေ ထွက်လာတယ်။ တောတိုးသံ။ တဘုတ်ဘုတ် အသံ။

သားရဲ တစ်ကောင်ကောင်ရဲ့ အသံလို့ ကျွန်တော် ခန့်မှန်းမိတာနဲ့ ကျွန်တော် ထပြီး မြင်းပေါ်က ဓားရှည်ကို လှမ်းယူလိုက်တယ်။ ဓားယူပြီး အခြေအနေကို စောင့်ကြည့်နေတုန်းမှာပဲ

" ဝေါင်း..."

ကျားတစ်ကောင်က ကျွန်တော့်မြင်းရဲ့ နောက်ပိုင်းကို ခုန်အုပ်တယ်။ မြင်းတင်ပါးကို ကျားမကိုက်ခင်မှာပဲ ကျွန်တော်က ကျားရဲ့ မျက်နှာတည့်တည့်ကို ဓားနဲ့ ခုတ်လိုက်တယ်။

" ဝေါင်း..."

ကျားကြီး နောက်ဆုတ်သွားတယ်။ သေချာကြည့်လိုက်တော့ ကျားရဲ့ ဘယ်မျက်လုံးမှာ ဓားရာထင်းပြီး သွေးတွေ ပန်းထွက်နေတယ်။ မသေတဲ့ ကျားက ကျားနာဖြစ်သွားပြီး သူ့ရဲ့ သားကောင်က ကျွန်တော် ဖြစ်သွားတယ်။

ကျားက ချက်ချင်းတော့ လာမကိုက်ဘူး။ ကျွန်တော့်ကို စိုက်ကြည့်ပြီး ကျွန်တော့်နားမှာ ဝဲနေတယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ သွားပြီလို့ တွေးပြီး ကျွန်တော်လဲ ဓားကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ကိုင်ထားမိတယ်။

" ဝေါင်း...."

" ရားးးး..."

" ဘုတ်..."

ကျားကြီး ကျွန်တော့်ပေါ် ရုတ်တရက် ခုန်အုပ်လာပေမယ့် ကျွန်တော် ပေါ်မှာ လဲကျပြီး အဆုံးသတ်သွားတယ်။ ကျွန်တော့်ရဲ့ ဓားကို ကြည့်လိုက်တော့ ကျား လက်မောင်းမှာ စိုက်ဝင်နေတယ်။ ဒါကြောင့် ကျားသေသွားတာ ကျွန်တော့် ကြောင့် မဟုတ်ဘူး။

ပတ်ဝန်းကျင်ကို ကြည့်လိုက်တော့ မြင်းတစ်ကောင်၊ မြင်းပေါ်မှာ လူတစ်ယောက်။ ကျားရဲ့ ကျောဘက်မှာ ထုတ်ချင်းပေါက် မြားတစ်စင်း။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

" မောင်မင်းကို ဘယ်သူ လွတ်လိုက်တာလဲ..."

" စောဝ့်နန်းဆိုင်ဒေဝီပါ.. ဘုရား.."

ကျွန်တော့်ကို ကယ်လိုက်တာက နယ်ခြားစောင့်တပ်မှူး တစ်ဖြစ်လဲ အစောင့်ငယ်လေး။

" ကိုယ်တော့်ကို ကယ်တဲ့အတွက် ကျေးဇူး အင်မတန် တင်ပါတယ်..."

" ကျွန်တော်မျိုးက ကိုယ့်တာဝန် ကိုယ် ထမ်းဆောင်ရုံပါဘုရား..."

ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက် မြင်းကိုယ်စီနဲ့ တောင်ပေါ် အတူ တက်လာကြတယ်။

" အခုချိန်ထိ မောင်မင်းရဲ့ နာမည်ကို ‌မမေးမိဘူး.. မောင်မင်း နာမည်က.."

" ကျွန်တော်မျိုး နာမည်က အိုက်ဝမ်းပါဘုရား..."

" စိုင်းအိုက်ဝမ်း.. ကောင်းတဲ့နာမည်ပဲ.. ကြင်ဖော် ရှိလား.."

" ဟားဟား.. ဝံ့လို့ပဲ လျှောက်ပါတော့မယ်ဘုရား... ကျွန်တော်မျိုးမှာ ကြင်ဖော် မရှိပါဘူးဘုရား.. ကိုယ်တော်ရဲ့ အနောက်ဒေဝီနဲ့ ဆက်ဆံဖို့ဆိုရင် ကြင်ဖော် မရှိမှ ဖြစ်ပါမယ်ဘုရား..."

" ဪ... အေး.. ငါမေ့သွားတယ်... ဆိုပါဦး... မင်းက ငါ့မိန်းမအပေါ် ဘယ်လို သဘောထားလဲ... ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြော.."

" ဆုလာဘ်တစ်ခု၊ ဂုဏ်သိက္ခာတစ်ခုလို မြင်ပါတယ်ဘုရား.. ကာကွယ်ရမယ်.. မြတ်နိုးရမယ်.. အလေးထားရပါမယ်ဘုရား.. စော်ဘွားကြီးရဲ့ ကောင်းချီးပါပဲ ဘုရား..."

" အင်း.. နန်းဆိုင်ကလည်း မင်းအပေါ် ယုံကြည်ပုံပါပဲ.."

" ယုံကြည်မှုနဲ့ ထိုက်တန်ရစေပါမယ်ဘုရား..."

" မင်း.. သူနဲ့ လိုးဖြစ်သေးလား..."

" ဘုရား.. မနေ့ညကပဲ လိုးဖြစ်ပါတယ်ဘုရား... လိုးနေရင်း တစ်ချီပြီးလို့ ကွန်ဒုံးလဲနေတုန်း အမိန့်ရလို့ တန်းထွက်လာတာပါ ဘုရား..."

" အင်း.. လိုးလို့ ကောင်းလား.. ငါ့မိန်းမ စောက်ဖုတ်က..."

" ဟား.. ကောင်းတာပေါ့.. ကြပ်နေတာပဲ.. ကလေးမွေးပြီးလို့ ချောင်သွားမယ်ထင်တာ ပိုတောင် ကြပ်လာသလိုပဲ..."

အိုက်ဝမ်းလည်း ယောက်ျားပဲ မဟုတ်လား။ အစဖော်‌ ပေးလိုက်တော့ ဘာမှ မဖုံးကွယ်တော့ဘဲ ပြောလာတော့တာပဲ။ ကျွန်တော် လိုချင်တာလည်း ဒါမျိုးပါပဲ။ ကျွန်တော် ယုံကြည်မှုကို အလွဲသုံးစား မလုပ်တဲ့သူဟာ ကျွန်တော့် ပေးတဲ့ ဆုနဲ့ တန်ပါတယ်။ ပြီးတော့ ဒီကိစ္စမှာ မေမေလေးလည်း စိတ်ကျေနပ်ရတာမို့ ဘယ်ဘက်က ကြည့်ကြည့် အရှုံး မရှိဘူးပေါ့။

" ပြီးတော့ စော်ဘွားကြီးရဲ့ သမီးဦးလေးကလည်း ချစ်စရာ ကောင်းတယ်နော်.. နန်းဆိုင်ဒေဝီနဲ့ တူရင် တကယ် လှလာမှာပဲ..."

" ဒါပေါ့.. ဒါနဲ့ မင်းအသက်က ဘယ်လောက်လဲကွ.."

"၂၁ ပါဘုရား..."

" ငယ်သေးတာပဲ... ဆက်ကြိုးစားပါ.. ငါကတော့ မင်းကို မျှော်လင့်ထားတယ်..."

" ကျွန်တော်မျိုး သေတဲ့အထိ စော်ဘွားကြီးကို အမှုထမ်းမှာပါဘုရား..."

" ကောင်းပြီ...."

ကျွန်တော်နဲ့ အိုက်ဝမ်း စကားတပြောပြောနဲ့ တက်လာတာ နောက်ဆုံးတော့ တောင်ထိပ်ကို ရောက်လာပြီ။ တောင်ထိပ်ကနေ လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ တောင်ခြေမှာ အိမ်စုလေးကို မြင်ရတယ်။ ခရီးက မဝေးတော့ဘူး။ နှစ်ယောက်သား အားတက်သရောနဲ့ ဆင်းလာလိုက်ကြတယ်။ ရွာကို ရောက်တော့ ညနေစောင်းလို့ မှောင်ခါနီးရောပေါ့။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ရွာထဲ ဝင်လာတဲ့ ကျွန်တော်တို့ကို ရွာသူရွာသားတွေက ပြုံးပြုံး နဲ့ ကြည့်နေကြတယ်။ ရွာသားတွေ မြင်ရသမျှတော့ ခန္ဓာကိုယ် တောင့်တင်းခိုင်မာပြီး အလုံးအထည်ကြီးမားကြတယ်။ အောက်ပိုင်းမှာ ရှမ်းဘောင်းဘီကို ဝတ်ပြီး အပေါ်က သားမွေးကို ဝတ်ကြတယ်။ အမျိုးသမီးတွေ အားလုံးကလည်း အရွယ်တင့်တယ်ကြပြီး ခန္ဓာကိုယ်အချိုးအစား ပြေပြစ်ကြတယ်။ အပေါ်က သားမွှေးဝတ်ရုံကို အောက်မှာ ချည်သားရင်ပတ်ခံပြီး ဝတ်တယ်။ အောက်ပိုင်းကတော့ ခပ်ကျပ်ကျပ် ချည်သား လုံချည်ကို လှုပ်ရှားရအဆင်ပြေအောင် ဘေးနှစ်ဖက်မှာ ခွဲပြီး ဝတ်ကြတယ်။ ရုတ်တရက်ကြည့်ရင် ရန်းဝေးပေါ်က မော်ဒယ်လိုလို ဘာလိုလိုပေါ့။

အိမ်တိုင်း၊ အိမ်တိုင်းကို ‌ခြေတံရှည်တွေပဲ ဆောက်ထားကြတယ်။ သစ်တစ်လုံး တိုင်ကြီးတွေနဲ့ ကျွန်းသားအတိပြီးတဲ့ အိမ်ကြီးအိမ်ကောင်း‌တွေပေါ့။ အမိုးကိုတောင် ကျွန်းသားကြီးတွေကို ထပ်ပြီး မိုးထားတာ။

ဟုတ်တော့ ဟုတ်ပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ တောင်ဆင်းလမ်းတစ်လျှောက်လုံးက ကျွန်းတောကြီးပဲကို။

အိုက်ဝမ်းက လမ်းမှာ တွေ့ရတဲ့ လူကြီးတစ်ယောက်ကို

" အဘ... ရွာလူကြီး အိမ် ဘယ်နားမှာလဲဗျ..."

လူကြီးဆိုတာက မျက်နှာမှာ အရေးအကြောင်းနည်းနည်းနဲ့ ဆံပင် ဖြူတာကလွဲလို့ ခန္ဓာကိုယ်ကြီးက တောင့်ဖြောင့်လွန်းပါတယ်။ အဲ့ဒီလူကြီးက လမ်းညွှန်ပေးလို့ ကျွန်တော်တို့ သူကြီး အိမ်ကို ရောက်သွားတယ်။

သူကြီးအိမ်ဆိုတာ တကယ် အကြီးကြီးပါ။ ကျွန်တော်ရဲ့ စံနန်းဆောင်လောက် ရှိတယ်။ တစ်အိမ်လုံး ကျွန်းသားတွေချည်းပဲ။ ဒါပေမယ့် သစ်သားတွေက သစ်စေးကြောင့် ပြောင်ချောလက်နေပေမယ့် အလှပုံဖော်ထားတာ တစ်ခုမှ မရှိဘူး။ ထုလိုက် ထည်လိုက်ပဲ။

ကျွန်တော် နဲ့ အိုက်ဝမ်းကို တွေ့တော့ အိမ်ဝန်းထဲက ကောင်မလေး တစ်ယောက်က အပြေးထွက်လာတယ်။

" ဧည့်သည်တွေ ပါလား..."

" ဟုတ်ကဲ့.. ကျွန်တော်တို့ ဟော်နန်းဒေသက လာခဲ့တာပါ.... ဒေသဆိုင်ရာ အငယ်တန်း စာရေးတွေပါ..."

ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက်ကို သူငယ်မလေးက အိမ်ထဲကို ခေါ်တယ်။ ဧည့်ခန်းကျယ်ကြီးထဲမှာ လက်ဖက်ရည်ကြမ်းနဲ့ ဧည့်ခံတယ်။ နောက်တော့မှ သိရတာ အဲ့သူငယ်မလေးက သူကြီး သမီး ဆိုတာပဲ။ သူကြီးမှာ မိန်းမ ၃ ယောက် ရှိပြီး သမီး ၁၀ ယောက်၊ သား ၃ ယောက် ရှိတယ်တဲ့။ သူသားသမီးများတာက ကျွန်တော်နဲ့ မဆိုင်ပါဘူး။ သူကြီးက စကားပြောတော့ အတော် ကောင်းတာပဲ။

မသိရင် မတွေ့ရတာ ၁၀ နှစ်လောက် ရှိပြီဖြစ်တဲ့ ငယ်ပေါင်းကြီးဖော်ကို ပြန်တွေ့တဲ့အတိုင်းပဲ။ သူပြောတဲ့အထဲမှာ ထူးဆန်းတာက သူ့အသက်က ၇၂ နှစ် ရှိပြီဆိုတာပဲ။

နှုတ်ခမ်းမွှေးခန့်ခန့်နဲ့ ထောင်ထောင်မောင်းမောင်း သူကြီးဟာ ခန့်မှန်းကြည့်ရင်တောင် ၄၀ ကျော် ၅၀ လောက်ပဲ ရှိဦးမှာပါ။

" ငါတို့ ရွာကိုတော့ "နွံမထိရွာ" လို့ ခေါ်တယ်ကွ.. ငါတို့ ရွာရဲ့ ယုံကြည်မှုအရ.. ငါတို့ရွာက ဘယ်သူကမှ ဒီတောင်ကို ကျော်လို့ မထွက်သွားကြဘူးကွ... အပြင်လူတွေ လာရင်တော့ လက်ခံရတာ ဝမ်းပန်းတသာပဲ..."

" ဪ...."

" ပြင်ပလောကဆိုတာ.. မထိတွေ့လေ.. ကောင်းလေပေါ့ကွာ.. ငါတို့ကလည်း အဲ့လို နေလို့လား မသိပါဘူးကွာ.. သက်ရှည်ကျန်းမာပဲ ဟားဟား..."

" ဟုတ်မှာပါ.. သူကြီးဆိုရင်ပဲ တော်တော်ကို နုတာ.. အသက်နဲ့ မလိုက်အောင်ပဲ..."

" အေ.. ဒါပေမယ့် ငါတို့ ရွာကို အပြင်လူ နောက်ဆုံး ရောက်တာ လွန်ခဲ့တဲ့ ၂၅ နှစ် လောက်ပဲကွ.. အဲ.. သူကလည်း အပြီးပြောင်းလာတာပါလေ.. ငါတို့ရွာကို အပြင်လူလာတယ်ဆိုတာ အရမ်းကို ရှားတာကွာ..."

" ဟုတ်ကဲ့...."

" အခွန်ကောက်သမားတောင် ရွာထဲထိ မလာဘူး.. တောင်ထိပ်မှာပဲ စောင့်တယ်... အဲ့တာကလည်း ကောင်းပါတယ်လေ..."

သူကြီးက ညရောက်တော့ ကျွန်တော်တို့ စားကောင်းသောက်ဖွယ်တွေနဲ့ ဧည့်ခံတယ်။ တောဟင်းဆိုပေမယ့် အသားမျိုးကို သုံးမျိုးလောက်ပါပြီး အလျှံအပယ်ပါပဲ။ အပြင်လူ လာရင် ဝမ်းသာတယ်ဆိုတာ အမှန်ပဲ နေမှာ။ စားသောက်ပွဲမှာ သူကြီး မိသားစုအပြင် အိမ်နီးနားချင်း သုံးလေးအိမ်ပါ ပါတယ်။

" အိုက်တို့က ဒီမှာ ကြာကြာနေမှာလဲ..."

" ဟုတ်ကဲ့.. စာရင်း အားလုံး ပြီးတဲ့အထိပေါ့.."

" အင်း.. အဲ့တာဆို တစ်နေ့ကို သုံးအိမ်ပဲ.. စာရင်းကောက်ကွာ... မင်းတို့ကို ငါက ကြာကြာ နေစေချင်တယ်ကွာ..."

စားပြီးသောက်ပြီးတော့ အိပ်ချင်လာရော။ ဒါပေမယ့် အခုထိ သူကြီးက အိပ်ဖို့ နေဖို့ နေရာ မပြသေးဘူး။ ကျွန်တော်တို့ အိတ်တွေတောင် ကျွန်တော်တို့အနားမှာပဲ ယူထားရတုန်း။

အိုက်ဝမ်းက

" သူကြီး... အိပ်ရမယ့် နေရာလေး စီစဉ်ပေးပါဦးလား..."

" ဟား... အေးကွာ.. ငါ့မှာလဲ ဝမ်းသာလို့ အဲ့ကိစ္စ မေ့နေတယ်..."

" ဟဲဟဲ..."

" အေးကွာ.. အဲ့ကိစ္စက.. မင်းတို့ ဒီမှာတော့ အိပ်လို့ မရဘူးကွာ.. ငါတို့ရွာရဲ့ ထုံးတမ်းအရ အပြင်ဧည့်သည်လာရင် ရွာကို နောက်ဆုံးပြောင်းလာတဲ့ အိမ်မှာ တည်းခိုင်းရတယ်..."

" ဟုတ်ကဲ့..."     

ကျွန်တော်ရယ်၊ အိုက်ဝမ်းရယ်၊ သူကြီးရယ်၊ သူကြီးသား အကြီးကောင်ရယ် လေးယောက်သား မြင်းကိုယ်စီနဲ့ ထွက်လာကြတာပေါ့။ ကျွန်တော်တို့ ထွက်လာတဲ့ နေရာက ရွာအနောက်အစွန်းနား တောင်ကမူလေးကိုပါ။ တောင်ကလေးက ပြန့်ချောပြီး စားကျက်မြေလို ဖြစ်နေတယ်။ တောင်ထိပ်မှာတော့ သစ်သားခြံစည်းရိုး ခတ်ထားတဲ့ အုတ်အိမ်ပု တစ်လုံး ရှိတယ်။

ကျွန်တော်က တောင်ကမူခြေနား ရောက်တော့ သူကြီးဘက် လှည့်ပြီး...

" ဒါက သူကြီး ပြောတဲ့ နောက်ဆုံး ရွေ့ပြောင်းသူ ဆိုပါတော့..."

" အေး... လွန်ခဲ့တဲ့ ၂၅ နှစ်လောက်က ပြောင်းလာခဲ့တာပေါ့.. သဘောတော့ ကောင်းပါတယ်.. တစ်ရွာလုံးကို နွားနို့တွေ ဝေပေးတယ်... ဒါပေမယ့် သီးခြားနေရတာ ကြိုက်လို့လား မသိဘူး.. ရွာထဲကိုတော့ သိပ်မလာဘူး..."

" အိမ်သားက ဘယ်နှစ်ယောက် ရှိလဲဗျ..."

" အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ရယ်... သူ့သမီးရယ် နှစ်ယောက်ထဲပါ.. သူ့ခင်ပွန်းက အရင်က တောင်ပေါ်မှာ သစ်ခုတ်လိုက် ဘာလုပ်လိုက်နဲ့ နေပေမယ့် လွန်ခဲ့တဲ့ ၁၀ နှစ်လောက်ကပဲ ဆုံးသွားတယ်ထင်တယ်.. ကျားဆွဲသွားတယ်လို့ပဲ ထင်ပါတယ်... အိမ်ကိုလဲ သူ့ယောက်ျားပဲ ကိုယ်တိုင် ဆောက်သွားတာကွ.. လာကူညီတဲ့ ရွာသားတွေကိုတောင် ငွေရုပ်ထုတွေ လက်ဆောင်ပေးသေးတယ်.. တန်ဖိုးရှိပေမယ့် ငါတို့ကတော့ အလှပစ္စည်းလောက်ပဲ သဘောထားတာပါ..."

ကျွန်တော့်အထင်တော့ ကျွန်တော် ကြုံခဲ့တဲ့ ကျားလို့ပဲ တွေးမိလိုက်တယ်။

အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ သူကြီးက ချောင်းတစ်ချက် ဟန့်ပြီး

" အဟမ်း... မယ်ဟွမ်... မယ်ဟွမ်ရေ..."

" ဟုတ်ကဲ့..."

အိမ်ထဲကနေ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ရဲ့ ပြန်ထူးသံ ထွက်လာတယ်။

" အပြင်လူ လာတယ်ဟေ့..."

အိမ်တံခါးပွင့်လာတယ်။ တံခါးဝမှာ မီးအိမ်ကို ကိုင်ပြီး အမျိုးသမီး ထွက်လာတယ်။ အရပ်က ကျွန်တော့်ထက် လက်မနည်းနည်းလောက်ပဲ နိမ့်မယ်။ သားမွှေးရှည်ကြီးကို ခြုံထားတယ်။ အသက်က ဘယ်လောက်မှ မကြီးသေးတဲ့ ပုံပါပဲ။ အလွန်ဆုံး ရှိ ၃၀ ကျော် လောက်ပေါ့။ သူရဲ့ မျက်နှာဟာ အင်မတန် ကျက်သရေရှိတယ်။ တစ်ချက် တစ်ချက် ကြည့်ရင် မေမေလေးနဲ့တောင် ဆင်သလိုလိုပေမယ့် မဟုတ်ဘူး။ ကျွန်တော် ပြောတဲ့ ရွာသူတွေ နုပျိုလှပြီဆိုတာ ဒီအမျိုးသမီးနဲ့ ယှဉ်ရင် ဘာမှ မဟုတ်တော့ဘူး။ မီးရောင်အောက်မှာ (မယ်)ဟွမ် လို့ ခေါ်တဲ့ အမျိုးသမီးရဲ့ မျက်နှာဟာ ရွှေရောင် တောက်နေတယ်။

" ဟုတ်ကဲ့.. သူကြီး..."

" သူတို့ နှစ်ယောက်ကို ဒီအိမ်မှာပဲ တည်းခိုင်းရမှာလေ.. အခန်းပိုတွေလည်း ရှိရဲ့မလား..."

" ဟုတ်ကဲ့.. ရှိပါတယ်.. သူကြီး.."

" ကိုင်း.. ဒါဖြင့် ဧည့်သည်တွေကို ဧည့်ဝတ်ကျေလိုက်ပါဦး... လိုတာ ရှိရင် ပြောလှည့်ပါ.. ငါ ပြန်မယ်..."

" ဟုတ်ကဲ့... သူကြီး.. ဧည့်သည်တော်တို့ အထဲကို ကြွပါရှင်..."

မယ်ဟွမ်က အိမ်ထဲ ရောက်တော့ သား‌မွှေးဝတ်ရုံကို ချွတ်လိုက်တယ်။ 

ပြီးတော့ သွက်သွက်လက်လက်ပဲ ကျွန်‌ေတာ်တို့ နှစ်‌ေယာက်အတွက် အခန်းတွေ ပြင်ဆင်‌ေပးတယ်။တိုင်းရင်းသားဝတ်စုံ အကျပ်နဲ့ လုံချည်ကို ဝတ်ထားတဲ့ မယ်ဟွမ်ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ဟာ ပြည့်ဖြိုးဖွံ့ထွားလို့နေတယ်။ အရပ်နဲ့ လိုက်တဲ့ ရင်အစုံကလည်း ရင်ပတ်အကျပ်အောက်မှာတောင် ကြီးသယောင်ယောင်။ တင်ပါးအစုံကလည်း စွံ့ကားဖွံ့ထွားလို့ နေတယ်။ အမှန်အတိုင်း ပြောရရင် မြင်သမျှ ယောက်ျားတိုင်းကို လိင်ဆွဲဆောင်မှု အပြည့်ပေးမယ့် ခန္ဓာကိုယ်ပါ။

ဒါပေမယ့် ကျွန်တော်မှာ လိင်စိတ် မဖြစ်ပေါ်မိပါ။ အကြောင်းအရင်းက မယ်ဟွမ်ရဲ့ မျက်နှာ။ အသက် ၃၀ ကျော် အရွယ် သူ့ မျက်နှာက အိမ်တံခါးဝမှာ မြင်ခဲ့ရတာထက် အခု အိမ်ထဲက မီးရောင်အောက်မှာ မြင်ရတာက ပိုပြီး ကျက်သရေ ရှိပြီး တင့်တယ်နေတယ်။ ဝိုင်းစက်နေတဲ့ မျက်နှာဟာ ပန်းဖြူရောင် ရှိပြီး ကြည်လင်လို့ နေတာ သွေးကြောမျှင်တွေကိုတောင် ညမီးရောင်အောက်မှာ ဖောက်မြင်နေရတယ်။ ပါးမို့နှစ်ဖက်ဟာ ဆေးမရိုက်ထားဘဲ ပန်းဆီရောင် သန်းလို့ နူးညံ့အိစက်နေပုံပေါ်နေတယ်။ ပြီးတော့ နှုတ်ခမ်းတွေ။ နှုတ်ခမ်းအကြောင်း ကျွန်တော် မပြောတတ်။ မယ်ဟွမ်ရဲ့ သဘာဝ နှုတ်ခမ်းတွေဟာ နီရဲတယ်လို့လည်း ပြောမရ။ ဖြူလျော့နေတယ်လည်း မဟုတ်။ ပြီးတော့ မျက်လုံး။ မယ်ဟွမ့်ရဲ့ မျက်လုံးဟာ ကြီးပြီး ဝိုင်းတယ်။ အကြည့်ချင်း ဆုံရင် နွေးထွေးသွားသလို ခံစားရတယ်။ 

ခြုံပြောရရင် မယ်ဟွမ်ဟာ တံဝါးဝမှာတုန်းက ၃၀ ကျော် ဖြစ်ခဲ့ပေမယ့် အိမ်ထဲမှာ ၂၀ ကျော် ဖြစ်နေတာမျိုးပဲ။

အချောမော အလှပဆုံးလားလို့ မေးရင် ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ အလှသတ်မှတ်ချက်တွေအရ ဆိုရင် မဟုတ်ဘူးလို့ပဲ ပြောရမှာပေါ့။ ဒါပေမယ့် ရုတ်တရက် ခဏပဲ တွေ့မိရင်တောင် ဒီအမျိုးသမီး ဆိုတာမျိုး စိတ်ထဲမှာ မှုန်မှုန်ဝါးဝါး စွဲကျန်ရစ်စေမယ့် အလှမျိုး။ မယ်ဟွမ်ဟာ ကျက်သရေ ရှိတယ်။ နူးညံ့တယ်။ ကြည်လင်တယ်။ ဘာကြောင့်များ သူဟာ ဒီလို နေရာမှာ ဒီလို အခြေအနေနဲ့ နေနေရတာလဲ။

ဒေါသစိတ်၊ ဝမ်းနည်းစိတ်တွေနဲ့ ညို့မှိုင်းနေတဲ့ နှလုံးသားဟာ လေပြေလေး တစ်ချက် ဝေ့သွားသလို၊ လှိုင်းနုလေး တစ်ချက် ထလာ သလို။

" ကျွန်မ နာမည်က နန်းဟွမ်အွမ်ပါ.. ဒီက လူတွေတော့ မယ်ဟွမ်လို့ပဲ ခေါ်ကြပါတယ်..."

မယ်ဟွမ်က သူ့ကိုယ်သူ မိတ်ဆက်လာတယ်။

" ဟုတ်ကဲ့.. တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ်.. ကျွန်တော့်နာမည် အိုက်လိုင်းပါ..."

ကျွန်တော်ရဲ့ အသွင်ယူနာမည်ကိုပဲ မိတ်ဆက်လိုက်တယ်။

" ကျွန်တော်က အိုက်ဝမ်းပါ..."

အိုက်ဝမ်းကလည်း မိတ်ဆက်တယ်။

" အိုက်တို့အတွက် အခန်းတွေ ပြင်ပေးထားတယ်... အိုက်တို့ဆီကလိုတော့ ဇိမ်မကောင်းလောက်ဘူးပေါ့.. လိုတာ ရှိရင်တော့ မယ်ဟွမ်ကို ခေါ်လို့ ရပါတယ်.. မယ်ဟွမ် ဒီဘက် အခန်းမှာပဲ ရှိမယ်..."

မယ်ဟွမ်အိမ်ရဲ့ အခန်းဖွဲ့စည်းပုံက တန်းလျားလိုပဲ။ အိုက်ဝမ်းက တံခါးနားက အခန်းရတယ်။ သူကပ်လျက်က ကျွန်တော်။ကျွန့်တော့်အခန်းပြီးရင် မယ်ဟွမ်အခန်း။ နောက်တစ်ခန်းက သူ့သမီးအခန်း ဖြစ်လိမ့်မယ်။ နောက်အခန်းလွတ် တစ်ခန်း ကျန်သေးတယ်။ စတိုခန်း ဖြစ်ပုံရတယ်။

" ရပါတယ်.. မယ်ဟွမ်ကို အခုလို ညကြီး အလုပ်ရှုပ်ခိုင်းရတာပဲ အားနာလှပါပြီ..."

" ရပါတယ်.. ဧည့်သည်ကို အကောင်းဆုံး ဧည့်ခံရမှာပေါ့.. ကဲ.. ညလည်း နက်ပြီ.. အိုက်တို့လည်း ခရီးပန်းလာရောပေါ့.. အိပ်ရာဝင် ကြတော့လေ..."

" ဟုတ်ကဲ့... ကောင်းသော ညပါ.. မယ်ဟွမ်..."         

ညနက်နေပြီဆိုပေမယ့် ကျွန်တော် ချက်ချင်း အိပ်မပျော်။ ခဏပဲ တွေ့ရသေးတဲ့ မယ်ဟွမ်ရဲ့ မျက်နှာကို ခဏ ခဏ မြင်နေရတယ်။ မေမေလေး နဲ့ သစ္စာရယ်။ မယ်ဟွမ်ဟာ ကျွန်တော် ချစ်ရမယ့် သူလား။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

မနက်ရောက်တော့ မယ်ဟွမ်က ကျွန်တော်တို့အတွက် မနက်စာ ပြင်ပေးတယ်။ ကျွန်တော်နဲ့ အိုက်ဝမ်း စားပွဲဝိုင်းမှာ ထိုင်နေတုန်း ကောင်မလေး တစ်ယောက် ရောက်လာတယ်။

" ဪ.. အိုက်တို့ကို မိတ်ဆက်ပေးရဦးမယ်.. ဒါ မယ်ဟွမ့် သမီး.. ဆိုင်အွမ်ပါ... အွမ်လေး လို့ပဲ ခေါ်လို့ရပါတယ်.. အွမ်လေး.. ဒါက အပြင်ဧည့်သည်တွေ.. စိုင်းအိုက်လိုင်း နဲ့ စိုင်းအိုက်ဝမ်း တဲ့..."

" ဟုတ်ကဲ့.. တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ်... အစ်ကိုကြီးတို့.."

" တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ်.."

" တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ်.."

ဒိတ်။ ရင်ထဲက ခုန်သံတစ်ချက်။ အွမ်လေးဟာ ငယ်သေးတယ်။ အပျိုဖားဖားလို့ပဲ ပြောရမလား။ ကြီးကောင် ဝင်စလို့ ပြောရမလား။ ငယ်ရွယ်နုပျိုတဲ့ အွမ်လေးရဲ့ မျက်နှာဟာ မယ်ဟွမ်နဲ့ တူတယ်။ ဒါပေမယ့် ပိုငယ်တာပေါ့။ ပြီးတော့ အပျိုဖော် တစ်ယောက်ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်အလှ နဲ့ မိခင်ကောင်းတစ်ယောက်ရဲ့ ရင် နဲ့ တင်။ သွက်လက်ချက်ချာသလို၊ ကလေးဆန်တဲ့၊ စူးစမ်းချင်တဲ့ အမူအရာလေးတွေ ရှိတယ်။ မျက်လုံးတွေက အမေတူသမီးမို့ အရမ်း ချစ်စရာကောင်းတယ်။

" အွမ်လေးက အသက် ဘယ်လောက် ရှိပြီလဲ..."

မမေးသင့်ပေမယ့် ကျွန်တော့် ပါးစပ်က ထွက်သွားတယ်။

" လွန်ခဲ့တဲ့ လကမှ အသက် ၁၇ ပြည့်ပါတယ်..."

မယ်ဟွမ်က ပါးစပ်ဟတုန်း ရှိသေးတယ်။ အွမ်လေးက အရင် ဖြေလိုက်တယ်။ ၁၇ နှစ် တဲ့။ ငယ်ရွယ်သေးတာကိုး။

မနေ့ညက မယ်ဟွမ်အပေါ် ဖြစ်မိတဲ့ စိတ်ဟာ အွမ်လေးအပေါ်မှာလည်း ဖြစ်ပေါ်လာတယ်။ ကျွန်တော် ဘာဖြစ်နေတာလဲ။

မနက်စာ စားပြီးတော့ ကျွန်တော်နဲ့ အိုက်ဝမ်းလည်း ရွာထဲကို စာရင်းကောက်ဖို့ ထွက်လာကြတာပေါ့။

သူကြီးက သူကောက်ခိုင်းတဲ့ အိမ်ခြေထက်တော့ ပိုကောက်ခိုင်းပါတယ်။ ဆယ်အိမ်ပေါ့လေ။

အိမ်တိုင်းမှာ အိမ်သား အနည်းဆုံး ၅ ယောက်လောက် ရှိတာချည်းပဲ။ တစ်လင်တစ်မယားစနစ်က ဒီရွာမှာ မရှိပါဘူး။ လင်တစ်ယောက်က အများဆုံး မိန်းမ သုံးယောက် ယူခွင့်ရှိသလို မိန်းမ တစ်ယောက်ကလည်း လင်အများဆုံး သုံးယောက် ယူခွင့်ရှိကြတယ်။ အဲ့လို ယူမယ့်သူက အိမ်ထောင်ဦးစီး ဖြစ်ရမယ်။

ကျွန်တော် တို့ စာရင်းထဲမှာ ပတ်ချာရိုက်သွားတာက တော်စပ်ပုံတွေ။ ဟော်နန်းဒေသရွာတွေမှာ ဒီလိုကိစ္စမျိုး ရှိတယ်ဆိုပေမယ့် ၁၀ ပုံ ၃ ပုံ လောက်ပါပဲ။

ဒီရွာမှာတော့ မဟုတ်ဘူး။

ဘယ်လိုလဲ ဆိုတော့ ယောက်ျားတစ်ယောက်က မိန်းမ တစ်ယောက်နဲ့ ယူပြီး သမီးဦး နှစ်ယောက် ရတယ်။ အဲ့ယောက်ျားက သူ့သမီးနှစ်ယောက် အရွယ်ရောက်တော့ မယားအဖြစ် ပြန်ယူတယ်။ စာရင်းထဲမှာ သမီးနှစ်ယောက်က သမီးလည်း ဟုတ်တယ်။ မယားလည်း ဟုတ်တယ်။ အဲ့သမီးတွေကနေ မွေးလာတဲ့ ကလေးတွေက ယောက်ျားကို အဖေတော်ပြီး မူရင်း မိန်းမကိုက အဖွားတော် ပြန်တယ်။

မိန်းမတွေဆိုလဲ အဲ့လိုပဲ။ ကိုယ့်သားတွေကို လင်ပြန်တော်တာတွေ၊ မောင်တွေ၊ အစ်ကိုတွေနဲ့ ပြန်ယူတာတွေ ရှိတယ်။

အပြင်လူတွေနဲ့ မထိတွေ့တဲ့ ဒေသမှာ လူဦးရေတည်တံ့ဖို့က ဒီနည်းလမ်းက တော်တော် အဆင်ပြေပါတယ်။

ပြီးတော့ နောက်ထပ် ထူးဆန်းတာ ရှိသေးတယ်။

မိဘတွေက ကိုယ့်သားသမီးတွေကို အိမ်ထောင်ချပေးချင်ရင် ငယ်ငယ်လေးထဲက ကြိုစီစဉ်ကြတယ်။ ကြီးလာမှ ယူဖြစ်တာ မယူဖြစ်တာက ကိစ္စ မဟုတ်ဘူး။

ဘယ်လို စီစဉ်လဲ ဆိုတော့ မောင်နှမ သားချင်း နဲ့ ဖြစ်စေ၊ ကိုယ့်‌အဖေ၊ ကိုယ့်အဖေတွေနဲ့ ဖြစ်စေ၊ ဝမ်းကွဲတွေနဲ့ ဖြစ်စေဖို့။ အဲ့တာအပြင် နောက်တစ်နည်းက အမေ ဖြစ်တဲ့ သူက သူသဘောကျတဲ့ အိမ်ထောင်စုတစ်ခုမှာ သူကြီးအပါ လူကြီးတစ်စုနဲ့ အလိုးခံဖို့ သွားခွင့်ပန်ရတယ်။ (မယုံရင် ပုံပြင်သာ မှတ်ကြ)

အဲ့လို လာခွင့်ပန်ပြီဆိုရင် အဲ့အိမ်ထောင်စုက ယောက်ျားတစ်ယောက်ယောက်က ခွင့်လာပန်တဲ့ အမျိုးသမီးကို ကိုယ်ဝန် ရအောင် လိုးရတယ်။ မွေးလာတဲ့ ကလေးကို အိမ်ထောင်စုက ကျွေးမွေးပြုစုရတယ်။ ကြီးလာလို့ရှိရင် ခုနက အလိုးလာခံတဲ့ အမျိုးသမီးရဲ့ ကလေးနဲ့ ပေးစားရင်ပေးစား၊ မပေးစားရင်လည်း သင့်တော်ရာလူနဲ့ ပေးစားရတာပေါ့။

(ဒီနည်းကို ကိုယ်ဝန်မဆောင်နိုင်တဲ့ အိမ်ထောင်ရေးတွေ ရှိရင်လည်း ဆောင်နိုင်တဲ့ အမျိုးသမီးတွေက ကိုယ်ဝန်ဒါနလုပ်ဖို့လည်း သုံးကြတယ်။ ဒီရွာမှာက ကလေးမီးဖွားပြီး သေရတာကို မြတ်တယ်လို့ သတ်မှတ်ကြတယ်။ ဒါပေမယ့်လည်း မီးတွင်းမှာ ဆုံးတာမျိုးတော့ မရှိသလောက် ရှားပါတယ်။)

မနေ့က ကျွန်တော်တို့ တွေ့ခဲ့တဲ့ သူကြီးသမီးဆိုရင် သူကြီးရဲ့ အကြီးဆုံးသမီးနဲ့ သူကြီး ညားပြီး ရတဲ့ သမီး။ သူကြီးသားအကြီးကောင်ဆိုရင် သူ့အမေ၊ သူကြီးမယားကြီးက တခြားအိမ်မှာ သွားအလိုးခံပြီး မွေးထားတဲ့ ကောင်မလေးကို ယူထားတာ။

ဒီတော့ စာရင်းလုပ်ရတာ အတော်ရှုပ်ပါတယ်။

ဆယ်အိမ်စာ စာရင်းတွေ ပြီးတော့ ကျွန်တော် တော်တော် မောနေပြီ။ ညနေလည်း တော်တော် စောင်းသွားပြီ။ ကျွန်တော်တို့လည်း မယ်ဟွမ်အိမ်ကို ပြန်ပြီး ရေချိုးကြတာပေါ့။ မယ်ဟွမ်အိမ်က အုတ်အိမ်ကို နေလို့ရဖို့လောက်ပဲ ဆောက်ထားတော့ အိမ်သာနဲ့ ရေချိုးဖို့က အိမ်ထဲမှာ မရှိဘူး။ အိမ်ရဲ့ နောက်ဘက်မှာ ရေချိုးတဲ့ နေရာ ရှိတယ်။ ရေတွင်းနဲ့ ဘာနဲ့ဆိုတော့ သိပ်အခက်အခဲ မရှိပါဘူး။ အိုက်ဝမ်းက လူကြားမှာတော့ ကျွန်တော့်ကို တန်းတူပဲ ဆက်ဆံပေမယ့် အခု ရေချိုးမယ့်အချိန်ကျတော့ သူတစ်ယောက်ထဲပဲ ရေတွေ ခပ်ထည့်နေတယ်။ သူရေခပ်နေတုန်း ကျွန်တော်က မယ်ဟွမ်ရဲ့ အိမ်ဝင်းလေးကို လိုက်ကြည့်နေတာပေါ့။

မယ်ဟွမ် အိမ်က အုတ်အိမ် ခပ်ရှည်ရှည်။ အရှေ့ဘက်မှာ လူနေပြီး အနောက်ဘက်မှာ နွားတွေ ထားထားတယ်။ ခြံဝင်းနောက်မှာလည်း စိုက်ခင်းလေးတွေ ရှိတယ်။ နွားတွေ ထားတဲ့ တင်းကုပ်(အုတ်နဲ့ဆောက်ထားတာပဲ) ထဲ ဝင်ကြည့်လိုက်တော့ သပ်သပ်ရပ်ရပ်ပါပဲ။ ကောက်ရိုးစည်းကြီးတွေရယ်၊ နွားနို့ထည့်တဲ့ ပုလင်းတွေရယ်၊ နွားတွေရယ်၊ နွားတွေကို အစာကျွေးတဲ့ နေရာရယ်။ နို့ညစ်တဲ့ နေရာရယ်။ သူ့နေရာနဲ့သူ စနစ်တကျပဲ။ ပြီးတော့ မြေအောက်ကို တူးပြီး အုတ်နဲ့ လုပ်ထားတဲ့ ရေကန်အကြီးကြီးရယ်။ ကန်ဘေးမှာတော့ သန့်ရှင်းရေး ကိရိယာတွေ ရှိတယ်။ ဒီကန်ကြီးထဲမှာ နွားတွေကို သန့်စင်ပေးတာနေမှာ။

မယ်ဟွမ်က ဒီတင်းကုပ်မှာ အချိန်ကုန်တာ များပုံပဲ။ စားပွဲ၊ ထိုင်ခုံနဲ့ စာအုပ်စင်လေးတောင် ရှိသေးတယ်။

နွားတွေက တစ်ကောင်၊ နှစ်ကောင်။ နှစ်ကောင်ပဲ။ ပြီးတော့။

ပြီးတော့ အထီးတွေ။ အမတွေကို တခြားခဏ ပို့ထားတာ နေမှာပေါ့။ နွားတွေက အမြဲ သန့်ရှင်းရေး လုပ်ထားသလိုမျိုး သပ်ရပ်သန့်ရှင်းနေတယ်။ အနံ့အသက်ကအစပေါ့။

တင်းကုပ်ထဲက ထွက်တော့ အွမ်လေးနဲ့ သွားတိုးတယ်။ ကျွန်တော် ရေအဆင်သင့် ချိုးဖို့ ခန္ဓာကိုယ် အပေါ်ပိုင်းက ဗလာ ဖြစ်နေတယ်။ အရင်က တောင့်တင်းခဲ့ဖူးပေမယ့်လည်း စော်ဘွားဖြစ်ပြီး နောက်ပိုင်း အဲ့ကိစ္စကို အချိန်မပေးနိုင်လို့ နည်းနည်းဝချင်သလို ဖြစ်ပေမယ့် ကျွန်တော် ခန္ဓာကိုယ်ဟာ ယောက်ျားပီသနေပါသေးတယ်။

(ကိုယ့်ဘာသာလည်း မြှောက်ဦးမှ)

ကောင်မလေး ငယ်ငယ်လေး တစ်ယောက် ကိုယ့်ရှေ့ပေါ်လာလို့လား မသိ။ ကျွန်တော့် ရင်က ခုန်တာ မြန်လာတယ်။ 

" အစ်ကိုကြီး... ရေချိုးမလို့လား..."

" အင်း.. အမ်.. ဟုတ်တယ်.. ရေ.. ချိုးမလို့..."

" အေးတယ်နော်... မြန်မြန်ချိုး..."

" ဟုတ်ကဲ့..."

သူပြောတာ အမှန်၊ အအေးက ပိုလာပြီ။ ရေချိုးတဲ့ နေရာ ရောက်တော့ အိုက်ဝမ်းက ချိုးပြီးနေပြီ။

‌ကျွန်တော်လဲ ရေကို သွက်သွက် ချိုးရတာပေါ့။

ရေချိုးပြီးတော့ ညစာ စားကြတယ်။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~`

မေတ္တာစစ် မေတ္တာသစ် 

ညစာ စားပွဲမှာတော့ မယ်ဟွမ်တို့ သမီးအမိ နဲ့ ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက်ပေါ့ဗျာ။ ဝက်သားဟင်းကို ရှယ်ချက်ထားတော့ အရမ်း စားကောင်းတာပဲ။

" အလုပ် လုပ်ရတာ ပင်ပန်းသွားပြီ ထင်တယ်.. အိုက်တို့.."

မယ်ဟွမ်က စားနေရင်း ပြောလာတယ်။

" မပင်ပန်းပါဘူး.. ဒီလိုပါပဲ..."

တကယ်တော့ အရမ်း ပင်ပန်းတာ။

" ကိစ္စ မရှိဘူး.. အမေ့ရဲ့ နွားနို့ သောက်လိုက်ရင် အားရှိသွားမှာ..."

အွမ်လေးက ဝင်ပြောတယ်။

ထမင်းစားပြီးတော့ အွမ်လေး စကားအတိုင်း မယ်ဟွမ်က နွားနို့တွေ ယူလာပေးတယ်။ လေးခွက်ပေါ့လေ။

ကျွန်တော် နဲ့ အိုက်ဝမ်းလည်း တစ်ယောက် တစ်ခွက်စီ ယူသောက်လိုက်ကြတာပေါ့။

ဟာ။ ဒီအရသာ။ မယ်ဟွမ် တိုက်တဲ့ နွားနို့ အရသာဟာ မေမေလေး ကျွန်တော့်ကို အမြဲတမ်း သောက်ခိုင်းတဲ့ နို့အရသာနဲ့ အတူတူပဲ။ နည်းနည်း ပိုပျစ်ပြီး ပိုအရသာပိုတာကလွဲလို့ပေါ့။ တစ်ကျိုက်လောက် သောက်လိုက်ရုံနဲ့ပဲ နွမ်းလျနေတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ဟာ အားအင်တွေ ပြည့်လာသလိုလို။

" ဟာ.. အရမ်း ကောင်းတာပဲ.. နွားနို့ သိပ်မသောက်ဖူးလို့လားမသိဘူး.. နွားနို့အရသာ ဒီလောက် ကောင်းမှန်း မသိခဲ့ဘူး..."

အခုမှ သောက်ဖူးတဲ့ အိုက်ဝမ်းကတော့ ဟန်မလုပ်နိုင်တော့ဘဲ ပြောချလိုက်တယ်။

" အင်း.. တကယ် ကောင်းတာပဲ.."

ကျွန်တော်လဲ ချီးကျူးရတာပေါ့။

" ကြိုက်ကြရင် ဝမ်းသာပါတယ်ရှင်.."

ကျွန်တော်တို့ လေးယောက်သားလည်း မယ်ဟွမ်ရဲ့ နွားနို့သောက်ရင်း စကားပြောရင်းပေါ့။ မယ်ဟွမ် ပြောသလောက် ဆိုရင် မယ်ဟွမ် တစ်ယောက် ဒီကို ရောက်နေတာ ကြာပြီ။ ဒီရွာရဲ့ ဓလေ့တွေကိုလည်း ချစ်ခင် လေးစားကြောင်း။ ဒီရွာရဲ့ လိင်ကိစ္စ ပွင့်လင်းတာတွေကိုလည်း သဘောကျကြောင်း။ ခင်ပွန်း မရှိတော့တဲ့ နောက်ပိုင်း လာကမ်းလှမ်းတာတွေ ရှိပေမယ့် သားအမိ နှစ်ယောက် လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေချင်လို့ ငြင်းခဲ့ရကြောင်းတွေလည်း မယ်ဟွမ်စကား၊ အွမ်လေး စကားတွေကနေ တဆင့် သိရတာပေါ့။ ဒီစကားဝိုင်းလေးကနေ ကျွန်တော်တို့ လေးယောက်သားလည်း ရင်းနှီးသွားတယ်။

" မယ်ဟွမ်.. မယ်ဟွမ် နဲ့သာ ခေါ်နေရတာ.. မယ်ဟွမ်က အဲ့လောက်လည်း အသက်ကြီးသေးတဲ့ပုံ မပေါ်ပါဘူး.."

ကျွန်တော်က မယ်ဟွမ် အသက် အတိအကျကို သိချင်လို့ စကားစလိုက်တာပဲ။

" ဟုတ်တယ်.. ရိုင်းသလို ဖြစ်နေရင်တော့.. တောင်းပန်ပါတယ်.. ကျွန်တော်လဲ သိချင်နေတယ်.. မယ်ဟွမ် အသက် ဘယ်လောက် ရှိပြီလဲ..."

အိုက်ဝမ်းကလည်း ဝင်မေးလိုက်တယ်။

" အမေက.. ပြောရင် ယုံမှာ မဟုတ်ဘူး.. အသက် ၅၀ ကျော်ပြီတဲ့..."

" ၅၀...?"

ကျွန်တော် နဲ့ အိုက်ဝမ်း ပြိုင်တူ အော်မိတာဗျ။

" ဟုတ်တယ်.. ၅၀.. ဒါပေမယ့် အမေက နုတယ်မလား.. အခုထိ အပျိုလေးလိုပဲ..."

" ဟာ.. အွမ်လေးကလည်း.. ကိုယ့်အမေကိုယ် ပြန်မြှောက်နေရလား.. အဲ့လောက်ကြီး နုတာလဲ မဟုတ်ပါဘူးရှင်.. ဒီက ရေမြေလေတွေကြောင့်ပါ..."

" ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် မယ်ဟွမ်က တကယ် နုပြီး လှတာပဲ.. အွမ်လေးနဲ့ဆို ညီအစ်မတွေလိုပဲ.."

မပြောသင့်တဲ့ စကားကို ပြောမိပြန်ပြီ။ ပြောမိလို့လဲ နောင်တ မရမိပြန်ဘူး။

" အဲ့လို ပြောလို့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်.. အိုက်လိုင်းရယ်.."

ကျွန်တော် နဲ့ မယ်ဟွမ် စကားကောင်းနေတုန်း အိုက်ဝမ်းက ကျွန်တော့်ကို လက်ကုပ်ပြီး

" အပြင်ကို ခဏ" လို့ ခေါ်လာတယ်။ ကျွန်တော်လဲ မယ်ဟွမ်ကို ခွင့်တောင်းပြီး အိုက်ဝမ်းနဲ့ အတူ အပြင် လိုက်လာခဲ့တာပေါ့။

" စောဝ့်.. ကျွန်တော်မျိုးကို သတ်ရင်လဲ သေပါ့မယ်.. ကျွန်တော်မျိုး မရတော့ဘူး..."

" ဘာမရတာလဲ.. အရှင်းဆုံး လျှောက်ဟ..."

" မယ်ဟွမ် တိုက်တဲ့ နွားနို့သောက်ပြီး အားတွေ ပြည့်လာတာ.. အောက်က ညီတော်မောင်က ထလာပြီ.. စော်ဘွားကြီး ခွင့်ပြုရင် နန်းဆိုင်ဒေဝီကို မှန်းပြီး ဂွင်းထုချင်.."

" ရော်.. ငါ ခွင့်ပြုပြီးသားပဲ... နေဦး.. ငါ မယ်ဟွမ် နဲ့ စကား ပြောဦးမယ်.. မင်းအိပ်ရာအရင် ဝင်လိုက်.. ငါအခန်းထဲက လက်တော့ယူသွား.. အဲ့ဒီမှာ နန်းဆိုင်ရဲ့ ကိုယ်တုံးလုံး‌ပုံတွေကို ငါ ပတ်စ်ဝါ့ မခံဘဲ ထားထားတယ်.. စိတ်ကြိုက်သာ မှန်းတော့..."

" ကျေးဇူးကြီးပါတယ်.. စော်ဘွားကြီး.. စော်ဘွားကြီးလဲ ကြင်ယာ ရှာနေတာဆိုတော့ မယ်ဟွမ်က စော်ဘွားကြီးနဲ့ လိုက်ဖက်တယ်ဘုရား.. မယ်ဟွမ် မဟုတ်လည်း သူ့သမီးလေးလည်း စော်ဘွားကြီးနဲ့ သင့်တော်ပါတယ် ဘုရား..."

" ဟာ.. ဘာတွေ ပြောနေတာလဲ.. ထန်နေရင်လည်း သွားထုတော့..."

" စော်ဘွားကြီး အကြည့်တွေကို ကျွန်တော်မျိုး ရိပ်မိလို့ပါဘုရား..."

" သွားတော့.. သွား..."

အမှန်အတိုင်း ပြောရရင် ကျွန်တော်လဲ လိင်စိတ် ပြင်းထန်နေတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော် အာရုံထဲမှာ ကျွန်တော် ချစ်ရတဲ့ မေမေလေး နဲ့ သစ္စာဟာ ခဏ ပျောက်နေပြီး မယ်ဟွမ် ရဲ့ အွမ်လေးတို့ရဲ့ အပြုံးလှလှလေးတွေသာ နေရာယူနေပါတယ်။

ဒီတော့ အိမ်ထဲ ပြန်ဝင်ပြီး စကားပြန်ပြောတာပေါ့။ မယ်ဟွမ်တို့ သားအမိဟာ ရိုးသားပွင့်လင်းတယ်။ ကြင်နာတတ်တယ်။

" အိုက်လိုင်းရယ်.. နောက်ဆို ရေချိုးရင် မြန်မြန်ချိုးနော်.. ညနေက အွမ်လေး လာပြောတာ အိုက်လိုင်း ရေချိုးတာ နောက်ကျတယ်ဆို..."

" ဟုတ်ကဲ့..."

" နောက်ဆို ရေကို ခပ်ပြီးတာနဲ့ ချိုးနော်.. ဒီရာသီက အေးတယ်.. ပြီးတော့ ညအိပ်ရင် စောင်ခြုံဦးနော်.. အိုက်ဝမ်းအခန်းက နဂိုတည်းက နွေးတယ်.. အိုက်လိုင်းခန်းက နည်းနည်း အေးတယ်..."

" ဟုတ်ကဲ့... ဂရုစိုက်ပါ့မယ်..."

မယ်ဟွမ်ရဲ့ စိုးရိမ်တဲ့ လေသံတွေက ကျွန်တော်ရင်ဘတ်ထဲကို မေတ္တာရည်တွေ လောင်းထည့်နေသလိုပဲ။ ကျွန်တော် မယ်ဟွမ်ကို ချစ်မိသလို ဖြစ်နေပြီ။

" ကဲ.. မနက်ကျရင်လည်း အလုပ်ရှိသေးတယ်.. အိပ်တော့လေ.. အိုက်.."

" ဟုတ်ကဲ့.. ကောင်းသောညပါ.. ပီ..အယ်.. မယ်... အို

စိတ်မရှိရင် ပီဟွမ်လို့ပဲ ခေါ်လို့ရမလား..."

" ဟင်.. အစ်ကိုကြီးက အမေကို ပီလို့ ခေါ်မှာပေါ့..."

ကျွန်တော် ပြောလိုက်လို့လား။ အွမ်လေးရဲ့ နောက်တောက်တောက် စကားကြောင့်လား။ မယ်ဟွမ်ရဲ့ ပါး‌တွေ ရဲသွားတယ်။

" တစ်ခါမှတော့ အဲ့လို အခေါ်မခံရဖူးဘူး.. အိုက် သဘောရှိတယ်ရင်တော့ ခေါ်ပါ.. ရပါတယ်.."

" ဟုတ်ကဲ့.. ပီဟွမ်..."

မယ်ဟွမ်.. မဟုတ်ဘူး။ ပီဟွမ်။ ချစ်မိသလို မဟုတ်လောက်တော့ဘူး။ ချစ်မိနေပြီ။

(မယ် ဆိုတာ ရှမ်းဘာသာလိုဆို အမယ်အို သို့ အမေ ကို ခေါ်တာပါ။ ပီ ဆိုတာက အစ်မ သို့ မမ လို့ ခေါ်တာပါ။ ရှမ်းကောင်မလေးများအား ကြောင်ချင်သူတို့အတွက် ဤသည်ကား စကားချပ်။)

ကျွန်တော်လဲ အိပ်ရာ ဝင်ခဲ့ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ခဏလောက်ပဲ ရှိသေးတယ်။

" ဒေါက်.. ဒေါက်.."

ကျွန်တော့်အခန်းတံခါး ခေါက်သံ။

" ဖွင့်ထားပါတယ်.. ဝင်ခဲ့ပါ..."

တံခါးကို ဖွင့်ပြီး ဝင်လာတာက ပီဟွမ်။ လက်ထဲမှာ သိုးမွှေး စောင်တွေ။

" အိုက်လိုင်း.. အေးနေမှာ စိုးလို့ စောင်တွေ ယူလာပေးတာ.."

" ဪ.. ဟုတ်ကဲ့.. ပီ.. ကျေးဇူးပါ.."

ပီဟွမ်က စောင်တွေ ပေးပြီး ချက်ချင်း ပြန်ထွက်သွားတယ်။ ပျော်တယ်။ ဘယ်လို နေပြီး ပျော်နေမှန်းကို မသိဘူး။

အိပ်ခန်းတွေက အုတ်နဲ့ အခန်းဖွဲ့ထားပေမယ့် အသံမလုံဘူး။ ကပ်ရက် အခန်းတွေက အသံတွေကို တိုးတိုးလေးတော့ ကြားနေရတယ်။

အိုက်ဝမ်းကတော့ တဖက်အခန်းမှာ ရှယ်ကြမ်းနေပြီ။ လက်‌ပ်တော့က မေမေလေးရဲ့ အော်သံတွေလည်း ကြားနေရတယ်။ ကျွန်တော်နဲ့ လိုးတုန်းက ဗီဒီယိုတွေ ဖြစ်မှာပေါ့။ အိုက်ဝမ်း သေချာပေါက် မေမေလေး ပုံနဲ့ ဗီဒီယိုတွေပဲ ကြည့်လို့ရမှာပါ။ ဘာလို့ဆို သစ္စာရယ် ကိုယ်လုပ်တော်တွေရယ်ရဲ့ ပုံတွေက ကျွန်တော့်ရဲ့ သီးသန့် တက်ဘလက်ထဲမှာကိုး။

တစ်ဖက်အခန်း ဖြစ်တဲ့ ပီဟွမ် အခန်းကလည်း စကားသံလေးတွေ ကြားရတယ်။

" အမေ့အခန်းထဲမှာ အိပ်ရတာ ကောင်းလိုက်တာ... နွေးပြီး မွှေးနေတာပဲ..."

အွမ်လေးရဲ့ အသံ။ အွမ်လေး သူ့အမေနဲ့ အတူ လာအိပ်ပုံပဲ။

" ပြောပြန်ပြီ... မနက်ဖြန်ကျမှ ဟင်းကောင်းထပ် ချက်ကျွေးပြန်ပါ့မယ်..."

" ဟီး..."

" သားမွှေးထည်ကြီး ချွတ်လိုက်ဦး... အရင်..."

" ဟုတ်ဟုတ်.. ဒါနဲ့ အမေ..."

" ဘာတုန်း.."

" ဟိုဘက်ခန်းက အစ်ကို အိုက်လိုင်းက ချောတယ်နော်.."

အွမ်လေးက ‌မြှောက်ပြောတာလဲ ဖြစ်နိုင်ပေမယ့် သူ့စကားကို သာယာမိတယ်။ ပြီးတော့ ပီဟွမ်ရဲ့ ဘယ်လို တုံ့ပြန်မယ်ဆိုတာကိုလည်း စိတ်ဝင်စားသွားတယ်။

" သမီးက အဲ့ဒီလို ထင်တယ်ပေါ့.."

" မဟုတ်လို့လား.. အမေကလည်း.."

" ဟုတ်ပါတယ်.. ချောပါတယ်.."

" ပြီး‌တော့ သူက အမေ့ကို ပီတဲ့.. ဟီး.. အွမ်ကိုတောင် နောင့်အွမ် လို့ မခေါ်ဘူး.."

" ဟယ်.. ကလေးဗရုတ်.. သူ့ဘာသာ ခေါ်ချင်လို့ ခေါ်တာလေ.. အခေါ်ခံချင်ရင် သွားပြောပေါ့.."

" ဟုတ်ပါဘူးနော်.. အမေကိုယ်တိုင်လဲ ခေါ်ခံချင်လို့ လက်ခံလိုက်တာမလား..."

" အယ်.. ဒီကလေးတော့.. တော်တော်.. မပြောနဲ့တော့.. အမေ့သမီးလေး အမေ့ကို အာဘွားပေးဦး..."

" အာဘွား.. မွ.. ဒါနဲ့ အမေ မနက်ဖြန် လုပ်ငန်း ပြန်စမှာလား.."

" ဟုတ်တယ်.. မနက်ဖြန် ပြန်စရမှာ..."

" အင်း.. နို့တွေကလည်း နှစ်ရက်ပို့စာပဲ ကျန်တော့တာ.."

" အဲ့တာကြောင့် သမီးလေးကို အကူညီတောင်းဖို့ ဒီည ခေါ်အိပ်တာပေါ့..."     

နောက်ပိုင်း ဘာတွေ ပြောလဲ ကျွန်တော် အာရုံမစိုက်တော့ပါ။ မနက်ဖြန်လည်း ထရဦးမှာမို့ အိပ်ပျော်အောင်ပဲ အိပ်ခဲ့ပါတယ်။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

မနက်ထတော့ ပုံမှန်အတိုင်း မနက်စာ စားကြတာပေါ့ဗျာ။ စားပြီးတာနဲ့ အလိုက်သိတဲ့ အိုက်ဝမ်းက စာရင်းအချို့ ပြင်ရဦးမယ် ဆိုပြီး အရင် ထွက်သွားတယ်။

ကျွန်တော့်အတွက် အခွင့်အရေး ဆိုပေမယ့် ကျွန်တော်သာ ဘာလုပ်လို့ ဘာကိုင်ရမှန်း မသိ။ ဒါနဲ့ ကျွန်တော်လည်း အလုပ်လုပ်ရင်း သောက်ဖို့ လက်ဖက်ရည်ကြမ်း ဖျော်ဖို့ မီးဖိုနားကို သွားလိုက်တာပေါ့။

တိုက်ဆိုင်တာတော့ ဟုတ်မယ်မထင်ဘူး။ မီးဖိုထဲမှာ ပီဟွမ်က ပန်းကန်ဆေးနေတယ်။ အပေါ်က သိုးမွှေးဆွယ်တာ နဲ့ အောက်က ရိုးရာလုံချည် အနက်ရောက်က အရမ်း လိုက်ဖက်ပြီး ပီဟွမ်အလှကို ပိုတိုးနေစေတယ်။ ကျွန်တော် ရင်ကိုလဲ ပိုခုန်စေတယ်။

" အိုက်လိုင်း.. လက်ဖက်ရည် ယူမလို့လား..."

" ဟုတ်.. ဟုတ်ကဲ့.."

ကျွန်တော့် အသံတောင် မငြိမ်တော့ပါ။ ကျွန်တော့် လက်တွေလဲ မငြိမ်တော့ပါ။

" အား..."

ကျွန်တော့် လက်ကောက်ဝတ်ကို ရေနွေးပူ လောင်းမိလိုက်တယ်။

" ဟယ်.. ဘယ်လို ဖြစ်တာတုန်း... လာ လာ.."

ပီဟွမ်က ပြာသွားတဲ့ ပုံစံနဲ့ ကျွန်တော့် လက်ကို တွဲပြီး ဧည့်ခန်းထဲကို ဆွဲခေါ်လာတယ်။ ပြီးတော့ ဆေးဘူးတွေ ယူလာပြီး အပူလောင်တဲ့ နေရာကို ဆေး‌လိမ်းပေးတယ်။ ပြီးတော့ တဖူးဖူးနဲ့ လေအေးလေးတွေ မှုတ်ပေးသေးတယ်။ ပြီးတော့ သူကိုယ်တိုင်ပဲ ပတ်တီးစီးပေးတယ်။

အဲ့အချိန်မှာ ကျွန်တော်ဟာ လေထဲမှာ ရောက်နေသလိုပဲ။

" ဂစိုက်လေနော်..."

သူ့ရဲ့ ဂရုဏာသံလေး။

ကျွန်တော်ရဲ့ အလုပ်သွားတဲ့ ခြေလှမ်းတွေဟာ မြန်ဆန်လို့နေတယ်။

~~~~~~~~~~

ဒီရွာရဲ့ အိမ်ထောင်ရေးအရှုပ်တော်ပုံတွေကို စာရင်းလုပ်ရတာ ခက်ပါတယ်။ နေမွန်းတည့်ခါနီးမှာ ကျွန်တော့်ခေါင်းဟာ ထူပူနေပြီ။

" အိုက်ဝမ်း.. ငါ အိမ်ပြန်ပြီး ရေချိုးလိုက်ဦးမယ်.. မနေ့ညနေက ချိုးတာ အေးလွန်းလို့..."

" အင်း.. ရတယ်.. သွားလေ.. ဒီစာရင်းတွေ ကျွန်တော် လုပ်ထားလိုက်မယ်..."

ကျွန်တော်လဲ ပီဟွမ် အိမ်ကို ပြန်လာတာပေါ့။

အပြန်လမ်း တစ်နေရာမှာ အွမ်လေးနဲ့ သွားတွေ့တယ်။ နွားနို့ ပုံးကြီး နှစ်ပုံးကို တွန်းလှဲလေးနဲ့ တွန်းလို့။ အွမ်လေးက အပေါ်က ချည်ထည်လက်ပိုင်းလေး ဝတ်ပြီး အောက်က ဂျင်းဘောင်းဘီတို အပြာနုရောင်လေးကို ဝတ်ထားတယ်။

ဖြူနုနေတဲ့ အွမ်လေးရဲ့ အသားအရေဟာ သူ့ဝတ်စုံနဲ့ လိုက်ဖက်နေပြီး နေရောင်အောက်မှာလဲ နတ်သမီးလေးလို တောက်ပနေတယ်။ ကျွန်တော့်ကို မြင်တော့

" အစ်ကိုကြီး... အိမ်ပြန်မလို့လား..."

" ဟုတ်တယ်.. အွမ်လေးက ဘယ်လဲ.."

" ရွာထဲကို နွားနို့ သွားပို့မလို့..."

" ဪ.. ဟုတ်ပြီ..."

ကျွန်တော်ဟာ ပီဟွမ်ကို မေတ္တာ သက်ဝင်နေပြီဆိုပေမယ့် အွမ်လေးရဲ့ အပြုံးချိုချိုလေးကလည်း ကျွန်တော့် ရင်ခွင်ထဲမှာ နေရာယူချင်နေတုန်း။

မေမေလေးရယ်၊ သစ္စာရယ်။ ကျွန်တော်တော့ ခက်နေပါပြီ။

အိမ်ပြန်ရောက်တော့ အိမ်မှာ ဘယ်သူမှ မတွေ့ဘူး။ တံခါးတွေတော့ ဖွင့်ထားပါတယ်။ အဲ့တာနဲ့ ကျွန်တော်လဲ အင်္ကျီချွတ်၊ ဘောင်းဘီချွတ်ပြီး အတွင်းခံနဲ့ပဲ ရေချိုးတဲ့ နေရာကို လာခဲ့တာပေါ့။ ရေချိုးကန်နား ရောက်တော့ တင်းကုပ်ထဲကနေ

" မူးးးး.... မူးးးးး..." ဆိုပြီး နွားတွေ အော်နေတာ ကြားလိုက်ရတယ်။

ပြီးတော့ ခွာရှပ်သံတွေ၊ နှာသံမှုတ်‌သံတွေရော။

ကျွန်တော်လဲ ဘာဖြစ်တာလဲဆိုပြီး တင်းကုပ်နား ကပ်သွားတာပေါ့။ တင်းကုပ်တံခါးကလည်း ဟနေတယ်။ ကျွန်တော်လဲ အထဲကိုတော့ မဝင်သွားရဲဘူး။ ဟနေတဲ့ တံခါးကြားကနေပဲ အထဲကို ချောင်းကြည့်လိုက်တယ်။

မြင်လိုက်ရတဲ့ မြင်ကွင်းက ကျွန်တော့်ကိုယ်ကို တစ်ကိုယ်လုံး ကြက်သီးထသွားစေတယ်။

အထဲမှာ ပီဟွမ်။ ပီဟွမ် ကိုယ်ဟာ အဝတ်မပါဘဲ ဗလာ ဖြစ်နေတယ်။ အဝတ်မပါတဲ့ ပီဟွမ်ဟာ ကျွန်တော့် အမြင်မှာ တမာန်တော်နတ်သမီး တစ်ပါးလိုပဲ။ အမိုးက လာတဲ့ နေရောင်ခြည်တန်းကလည်း သူ့အပေါ် တည့်တည့်ကျလို့။

ပုံမှန်ဆို စီးထားတဲ့ ပီဟွမ်ရဲ့ ဆံပင်တွေဟာ အခု ဖြေချထားတော့ ဒူးကောက်ကွေးလောက် အထိ ရှည်တယ်။ အဝေးက မြင်ရတဲ့ လည်တိုင် ကြော့ကြော့ဟာ ကိုက်ချင်စရာ၊ ခဲချင်စရာ၊ ပြီးတော့ မြတ်နိုးချင်စရာ။ အလုပ်ကြမ်းတွေ လုပ်ရလို့လား။ ပီဟွမ်ရဲ့ ပုခုံးတွေဟာ တောင့်ဖြောင့်လို့၊ ဒါပေမယ့် ချောမွတ်ပြီး အနာအဆာ ကင်းတယ်။

ပြီးတော့ နို့တွေ။ ပီဟွမ်ရဲ့ နို့တွေက အရမ်း ကြီးလွန်းတယ်။ မေမေလေးတို့၊ သစ္စာတို့ ကြီးတာထက် ပိုကြီးတယ်။ ကျွန်တော်ရဲ့ အသက်အကြီးဆုံး ကိုယ်လုပ်တော် နှစ်ယောက်လို ကြီးတာ။ ‌ပြီးတော့ တွဲကျမနေဘူး။ ရင်မှာပဲ ကပ်ပြီး အလုံးအထည်လိုက် ‌ဆူထပြီး လုံးစက်နေတာ။ တင်းရင်းပေမယ့် တင်းရင်းလွန်းတာမဟုတ်ဘဲ သဘာဝအတိုင်း နူးညံ့နေမှာပဲ။ လုံးပတ် လက်မ ၂၀ လောက် ရှိမယ့် ပီဟွမ်ရဲ့ နို့တွေဟာ နို့အကြီးကြီးတွေ အများကြီး မြင်ဖူးတဲ့ ကျွန်တော့်အတွက် တောင် ကြီးနေပါတယ်။ 

နို့သီးခေါင်းတွေဟာဆိုရင်လည်း နို့မှာ ကပ်မနေဘဲ စူထွက်နေတယ်။ စို့လို့ကောင်းမယ့် အရွယ်လေးတွေပေါ့။ ပြီးတော့ အဝေးက မြင်ရတာတောင် ပီဟွမ်ရဲ့ နို့သီးခေါင်း ဝိုက်ရာလေးက ပန်းရောင်သန်းပြီး နို့သီးခေါင်းတွေက ပန်းရင့်ရောင် မြင်ရတယ်။

ပြီးတော့ ပီဟွမ်ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်။ ပီဟွမ်ရဲ့ ခါးက အများနဲ့ ယှဉ်ရင် နည်းနည်း တုတ်သလိုလို အဆီပိုသလိုလို ပေမယ့် သူ့အရပ်၊ သူ့နို့ကြီးတွေနဲ့ဆို သင့်တော်ပြီး ကောက်ကြောင်းပေါ်နေတယ်။ ပြီးတော့ စွံ့ကားနေတဲ့ သူ့တင်ပါးတွေနဲ့လည်း လိုက်ဖက်တယ်။ ချက်ဟာလည်း နက်ပြီး လှတယ်။

ပြီးတော့ သူ့စောက်ဖုတ်။ အမွှေးလေးတွေက မေမေလေးလိုပဲ အစီအရီ ပေါက်နေတယ်။ ပြီးတော့ ပီဟွမ်ရဲ့ စောက်ဖုတ်က ဆင်ဦးကင်းလို့ ခေါ်တဲ့ မို့မို့ဖောင်းဖောင်းလေး။ ပြီးတော့ ခွဲကြောင်းတိုင်းလေး အောက်ကို နက်ဝင်သွားတယ်။

ပေါင်တံတွေကလည်း ဖြူဝင်းမွတ်ပြီး တောင့်ဖြောင့်စင်းနေတယ်။

ပီဟွမ်ရဲ့ အလှအမှန်ကို အခု ကျွန်တော်ပြောပြတာတောင် မမှီလောက်ဘူး။ တကယ်ကို လှလို့ ကြည့်နေတဲ့ ကျွန်တော်ဟာ အသက်ရှုရပ်သွားသလို။

ပီဟွမ် အဝတ်တွေ ချွတ်ပြီး ဘာလုပ်မလို့လဲ။

ပီဟွမ် တစ်ယောက် နွားတစ်ကောင် အနား ကပ်သွားတယ်။ ခုနက တမူးမူးနဲ့ နှာတဖူးဖူး မှုတ်နေတဲ့ နွားဟာ သိနေသလိုပဲ အသံတွေ ရပ်သွားတယ်။ ပီဟွမ်က နွားရဲ့ ခေါင်းကို ပွတ်သပ်ပြီး သူမျက်နှာကို နွားနား ကပ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ နွားကြီးရဲ့ ပါးစပ်နားကို ပီဟွမ်က ပါးစပ်တေ့ပြီးတော့ နမ်းတော့တာပဲ။ ပြီးတော့ လျှာနဲ့လဲ လျက်ပေးတယ်။ တောင့်ဖြောင့်ပြီး ဘို့အကြီးကြီး ကြွက်သားတွေ ထကြွနေတဲ့ နွားညိုကြီးက ကျေနပ်နေသလိုနဲ့ အမြီးတွေ လှုပ်ပြီး ငြိမ်ခံနေတယ်။

သူတို့ လုပ်နေတာက ကျွန်တော်နဲ့ မလှမ်းမကမ်းမှာ ဆိုတော့ အဖြစ်အပျက် အားလုံးကို ကျွန်တော် ပြတ်ပြတ်သားသားမြင်နေရသလို အသံတွေကိုလဲ ကြားနေရတယ်။

နမ်းတာ ပြီးသွားတော့ ပီဟွမ်က နို့ညစ်တဲ့ နေရာနားကို လျှောက်သွားတယ်။ နွားကြီးကလည်း နောက်က လိုက်လာတယ်။ ပီဟွမ်ရဲ့ ဖင်ကို နမ်းပြီးတော့ပေါ့။

ကျွန်တော်ထင်တာ မမှားရင် ဒါ နို့ညစ်တဲ့ နေရာပဲ မဟုတ်ဘူး။

ပီဟွမ်က အဲ့ဒီ သေသေချာချာ လုပ်ထားတဲ့ ခုံပေါ် တက်သွားတယ်။ ဒူးထောက်ရမယ့်နေရာမှာ ဒူးထား။ လက်ထားရမယ့်နေရာမှာ လက်ထား။ ကိုယ်ကို ထိန်းပေးတဲ့နေရာမှာ ဗိုက်ကို ကပ်ထားလိုက်တယ်။ ဒီတော့ ပီဟွမ်က ခုံပေါ်မှာ ဖင်ကုန်းအနေအထား ဖြစ်နေတာပေါ့။ နို့တွေကတော့ ကြမ်းပြင်ဘက်ကို မျက်နှာမူပြီး တွဲကျလာတာပေါ့။ လုံးဝန်းနေတဲ့ နို့တွေဟာ အခုလို ဖြစ်နေတော့ နွားမ တစ်ကောင် ကလေးနို့တိုက်တဲ့ အနေအထားကို သွားသတိရတယ်။ ဖင်ကုန်းထားတော့ ပီဟွမ်ရဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးက နောက်ကို ပြူထွက်ပြီး ဖောင်းကားနေတာပေါ့။ အထာသိနေတဲ့ နွားညိုကြီးက လျှာကြီးနဲ့ တစ်ချက် လျက်လိုက်တော့ တင်းတင်းစေ့နေတဲ့ စောက်ပတ်နှစ်မြွာဟာ ဟလာတယ်။

နွားညိုကြီးရဲ့ လီးကြီးကလည်း ရှေ့ပြေးရည်တွေနဲ့ အတူ ရှည်ရှည်ကြီး ထွက်လာတယ်။ နွားလီးက ခပ်ချွန်ချွန်နဲ့ နီရဲပြောင်လက်နေတာပေါ့။ ကျင့်သားရနေတဲ့ နွားကြီးက ပီဟွမ်ရဲ့ ပုခုံးအကျော်က ပုံစံခွက် ရှိတဲ့ နေရာကို ရှေ့ခြေနှစ်ချောင်း တင်လိုက်တယ်။ အဲ့ရှေ့ခြေနှစ်ချောင်းကို ပီဟွမ်က လက်တစ်ဖက်စီနဲ့ ကိုင်လိုက်တယ်။

ပီဟွမ်ရဲ့ စောက်ပတ်နဲ့ နွားလီးကြီးက တည့်တည့် ဖြစ်သွားတော့ နွားညိုကြီးက သူ့လီးကို ပီဟွမ် စောက်ပတ်ထဲကို ထိုးထည့်လိုက်တယ်။

" အင်းး..."

ပီဟွမ်ရဲ့ ညီးသံလေး။

ကျွန်တော် မြင်နေရ၊ ကြားနေရတာတွေကို ကျွန်တော် ကိုယ်တိုင်တောင် အံ့ဩနေတယ်။ ဒီလို တိရစ္ဆာန်တွေနဲ့ ဆက်ဆံတာကို ပြည့်တန်ဆာမြို့မှာ စစ်ဆေးဖူးပေမယ့် မျက်မြင်တော့ မကြုံဖူးဘူး။

" အား... ရှီး.. အာ့.. အာ့..."

နွားလီးကြီးဟာ ပီဟွမ်ရဲ့ စောက်ပတ်ထဲ အဝင်အထွက် လုပ်နေတယ်။ နွားကြီး တစ်ချက်ဆောင့်လိုက်တိုင်း ပီဟွမ်ရဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးက လေထဲမှာ ရမ်းလို့ နေတာပေါ့။

အဲ့လို ရမ်းနေတော့ ပီဟွမ်ရဲ့ နို့တွေက ပိုကြီးလာသလိုပဲ။

" အာ့.. ကောင်းတယ်.. လိုး... အာ့.."

" မူး.. မူး..."

နွားကြီးပဲ ကောင်းနေတာ မဟုတ်ဘူး။ ပီဟွမ်ပါ ကောင်းနေတာ။ ပီဟွမ်က နွားကြီး လိုးပေးတာကို စိတ်ပါလက်ပါ ခံနေတာ။ ၁၅ မိနစ်လောက် လိုးပြီးတော့ နွားကြီးဆီကနေ "မူး.. မူး.." နဲ့ အော်သံတွေ ကြားရပြီး နွားညိုကြီး ပြီးသွားတယ်။ ပီဟွမ်ရဲ့ စောက်ပတ်ထဲမှာကို ပြီးလိုက်တာ။ နွားညိုကြီး ပြီးသွားတော့ သူ့ဘာသာ အလိုက်တသိနဲ့ ခုံပေါ်က ဆင်းသွားတယ်။

ပီဟွမ် စောက်ပတ်ထဲက နွားသုတ်ရည်တွေ စီးကျလာတယ်။ ပီဟွမ် နို့ကနေလည်း နို့ရည်လို့ ထင်ရတဲ့ အရည်တွေ စိမ့်ထွက်လာတယ်။ ကျွန်တော်ဟာ အဲ့မြင်ကွင်းကို ငြိမ်ပြီး ကြည့်နေခဲ့တာပဲ။

ဒါပေမယ့် ပြီးသွားပြီ ထင်တဲ့ အရာက မပြီးသေးဘူး။

ပီဟွမ်က ဖင်ကုန်းနေရာကနေ ပက်လက်လှန်ပြီး ပေါင်ကားလိုက်တယ်။ အဲ့ဒီအတွက်လည်း သူ့နေရာနဲ့သူ ပုံစံခွက်တွေ ရှိပြီးသား။ နွားညိုကြီး ပြီးသွားတော့ ကျန်တဲ့ နွားဖြူကြီး အလှည့်ထင်တယ်။

နွားဖြူကြီးက လီးကြီး ကြိုထွက်နေပြီ။ ‌ပေါင်ကားထားတဲ့ ‌ပီဟွမ်နားလာပြီးတော့ နွားလီးရည်တွေ ယိုထွက်နေတဲ့ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးကို တစ်ချက်လျက်လိုက်တယ်။

" အီး..."

ပီဟွမ် ဖင်လေး တစ်ချက်တုန်တက်သွားပြီး ညီးသံလေး ထွက်လာတယ်။ နွားဖြူကြီးက ရှေ့နွားလိုပဲ ရှေ့ခြေနှစ်ဖက်ကို ခုံပေါ် တင်လိုက်တယ်။ ပီဟွမ်က အဲ့ရှေ့ခြေနှစ်ဖက်ကို ကိုင်ထားလိုက်တယ်။

နွားဖြူကြီးက ပီဟွမ် စောက်ပတ်မှာ လီးတေ့ပြီး လီးကို တစ်ဆုံး ထိုးထည့်ပစ်လိုက်တာ။

" အား.. နာလိုက်တာ.. အား.. ကောင်းတယ်.. ဟင်း..."

အဲ့လို လိုးတာကိုလည်း ပီဟွမ်က ကြိုက်တဲ့ပုံပဲ။ နွားကြီးကလည်း လိုးပေးတယ်။ ပီဟွမ်ကလည်း အောင့်ခံတယ်။

နွားဖြူကြီးလည်း ၁၅ မိနစ်လောက် လိုး‌ပြီးတော့ ပီဟွမ် စောက်ပတ်ထဲမှာ ပြီးပေးပြီး ဆင်းသွားတယ်။ အမောစို့နေတဲ့ ပီဟွမ်ပဲ ခုံပေါ်မှာ ပေါင်ကား၊ လက်ကားနဲ့ ကျန်ခဲ့တယ်။ နွားကြီးနှစ်ကောင်က ပီဟွမ်နား ကပ်လာပြီး ပီဟွမ်ရဲ့ ပါးတွေ၊ ဗိုက်တွေကို လျာနဲ့ လျက်ပေးတယ်။

" ဟား..ဟား.. ချွဲတတ်လိုက်တာ.. မေကြီးလည်း ချစ်ပါတယ်.. ငါ့သားတွေ အရမ်း တော်တယ်..."

ပီဟွမ်က နွားကြီးနှစ်ကောင်ကို ဖက်ပြီး ပြောနေတာ။

ပြီးသွားတော့ ပီဟွမ်လည်း ခုံပေါ်ကနေ ဆင်းလိုက်တယ်။ နွားနှစ်ကောင်ကလည်း ကောက်ရိုးပုံမှာ သွားလှဲနေပြီ။ ပီဟွမ်က နို့ညစ်စက် နှစ်ခုကို ယူပြီး နွားတွေအနားသွား၊ နွားဖြူကြီးကို မှီပြီး ထိုင်ချလိုက်တယ်။ သက်တောင့်သက်သာ အဖြစ်ဆုံး အနေအထားနဲ့ ထိုင်နေတာမို့ ပီဟွမ်ရဲ့ ပေါင်တွေက ကားနေပြီး နွားလီးရည်အပြည့်နဲ့ စောက်ဖုတ်ကိုလဲ မြင်နေရတယ်။ နွားနှစ်ကောင် ဆက်တိုက်လိုးတာ ခံထားရတာမို့ ပီဟွမ်ရဲ့ စောက်ပတ်ဟာ ဟပြဲလေး ဖြစ်နေပြီ။ ပီဟွမ်က နို့ညစ်စက်က စုပ်ခွက်ကို နို့တစ်လုံးစီမှာ တပ်လိုက်တယ်။ စက်ကို ဖွင့်လိုက်တာနဲ့ ပီဟွမ်ရဲ့ နို့ကနေ နို့ရည်တွေ ထွက်ကျလာတယ်။ ဒါဆို ကျွန်တော်တို့ သောက်နေတဲ့ နို့ရည်တွေက.....။

ကျွန်တော် အံ့ဩမနေတော့ပါဘူး။

အခုအချိန်မှာ ကျွန်တော် မြင်နေရတဲ့ မြင်ကွင်းမှာပဲ ကျွန်တော်ဟာ လုံးဝ နစ်မွန်းနေတယ်။ မောနေရှာတဲ့ ပီဟွမ်ဟာ နွားဖြူကို ကျောမှီပြီး ကလေးတစ်ယောက်လို ထိုင်နေတယ်။ မျက်လွှာကို ချထားပြီး သူ့ရဲ့ ပါးတွေဟာ အနီရဲဆုံး တောက်ပနေတယ်။ သူ့ဆံနွယ်ရှည်ကြီးတွေက ဖရိုဖရဲဆန်နေပေမယ့် ဒါဟာလည်း အလှတရားပဲ မဟုတ်လား။ သူ့မျက်နှာ၊ သူ့ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်က ချွေးစက်လေးတွေဟာ ကြယ်မှုန်တွေအလား။

ရုတ်တရက်။ ပီဟွမ် ရုတ်တရက် မျက်လုံး ဖွင့်လာတယ်။ ပီဟွမ်ရဲ့ မျက်လုံးတွေဟာ တံခါးဝမှာ ချောင်းနေတဲ့ ကျွန်တော်နဲ့ လာဆုံတယ်။ ကျွန်တော် အလျင်မြန်ဆုံး တံခါးရွက်ကို ပိတ်ပြီး ပုန်းလိုက်တယ်။ ကျွန်တော် ရင်ဘတ်အောက်က နှလုံးသားဟာ ကြိမ်နှုန်းအမြင့်ဆုံးနဲ့ ခုန်နေတယ်။ ဒီလို ရင်ခုန်ဖူးတာဟာ မေမေလေးကို မယားအဖြစ် လက်ခံတုန်းကရယ်၊ သစ္စာနဲ့ ပထမဆုံး အကြိမ်တုန်းကရယ်။ နှစ်ကြိမ်ပဲ။ ဒါဟာ သုံးကြိမ်မြောက်။

ကျွန်တော် အဲ့နားက ခွာပြီး ရေအမြန်ချိုးလိုက်တယ်။ အတွေးတွေထဲမှာတော့ "ပီဟွမ် ငါ့ကို ဘယ်လို ထင်သွားမလဲ... ပီဟွမ် သူ့ကိုယ်သူ ဘယ်လိုထင်သွားမလဲ.. ပြီးတော့ ငါကို စိတ်ဆိုးပြီး မုန်းသွားမလား .."

အတွေးတွေက ခေါင်းကို ပိုပူလာစေတယ်။ ကန်ထဲက ရေကို တဘုန်းဘုန်းခပ် ခေါင်းက စလောင်းပြီး ရေကို မြန်မြန်ချိုးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကိုယ့်အခန်းကိုယ် အမြန် ပြန်ရတာပေါ့။

ကိုယ်ကို ခြောက်အောင် သုတ်ပြီး အတွင်းခံကို ဝတ်။ ဝတ်ရမယ့် အဝတ်အစားတွေ ရှာနေတုန်း။

" ဂျလောက်..."

ကျွန်တော့် အခန်းထဲကို ပီဟွမ် ဝင်လာတယ်။ ပီဟွမ်ဟာ သူဝတ်နေကျ ရိုးရာဝတ်စုံလေးကို ဝတ်ထားတယ်။ သူ့ခြေဖျားတွေ ရေစိုနေတာကို ကြည့်ရင် သူလည်း ရေချိုးခဲ့တာပဲ။ သူ့အကြည့်တွေကတော့ ကြမ်းပြင်မှာ။ ကျွန်တော် သူ့ကို ဘာပြောရမလဲ မသိဘူး။ စက္ကန့်အတန်ကြာအောင် အခန်းထဲမှာ ငြိမ်သက်နေမိတယ်။

" ပီဟွမ်.. ကျွန်တော်..."

" ခဏလောက်.. ထိုင်ပါဦး.. အိုက်ရယ်.."

သူ့စကားအတိုင်း ကျွန်တော် အိပ်ရာပေါ် ထိုင်လိုက်တယ်။ ပီဟွမ်က ကျွန်တော့်အနားမှာ ဝင်ထိုင်တယ်။

" ပီဟွမ်.. ကျွန်တော် အဝတ်..."

" အိုက်.. ပီ ပြောတာ နားထောင်ပေးမလား..."

ကျွန်တော်ကိုယ်မှာ အတွင်းခံက လွဲလို့ ဘာမှ မရှိပါ။ ဒါပေမယ့် သူ့ဘက်က လေးလေးနက်နက် ပြောလာတော့ ဒါတွေကို ခဏ မေ့ထားရမှာပေါ့။

ပီဟွမ် ခေါင်းမော့လာတယ်။ သူ့အကြည့်တွေက ကျွန်တော်နဲ့ ဆုံပြန်ပြီ။ သူ့မျက်လုံးတွေမှာ မျက်ရည်စတွေ။

" ပီကို အိုက် မြင်သွားတယ်နော်..."

" ..."

" ဘယ်အချိန်ကတည်းက စမြင်တာလဲဟင်..."

" ဟို... အမှန်အတိုင်းပြောရရင် စကတည်းကပဲ..."

" ပီ မရှက်ပါဘူး... ဒါပေမယ့် ပီလို အမယ်အို တစ်ယောက် ဒီလို လုပ်နေတာကို အိုက်လို အပြင်လူ အထင်လွဲမှာ အထင်သေးမှာကိုပဲ..."

" ကျွန်တော် အထင်မသေးပါဘူး.. လူတိုင်းမှာ ကိုယ့်ခံစားချက်နဲ့ကို..."

" အို.. ခံစားချက် မဟုတ်ပါဘူး.. အင်းပေါ့လေ.. ခံစားချက်တော့ တစ်စွန်းတစ်စ ပါမှာပေါ့.. ဒါကလည်း ဒီရွာက လူတွေအပေါ် ထားတဲ့ စေတနာ ခံစားချက်ပါ..."

" ဒါဆို ပီဟွမ် တစ်ရွာလုံးကို ပို့နေတဲ့ နို့တွေက ပီဟွမ်ရဲ့ နို့တွေပဲပေါ့..."

" အင်း.. ဟုတ်တယ်.."

ကျွန်တော် နှစ်ယောက်ဟာ မျက်လုံးချင်းဆုံပြီး ပြောနေကြတာ။

" ဒါကို ရွာသားတွေကော သိကြလား.."

" တစ်ရွာလုံး သိပါတယ်.. သူတို့က ကြိုက်ကြလို့ ပီ ဒါကို ဆက်လုပ် ဖြစ်နေတာပါ.. အိုက် ပီကို တကယ် အထင်မသေးဘူးနော်..."

ကျွန်တော် လက်ဟာ ကျွန်တော် ‌မစေခိုင်းရပါဘဲ ပီဟွမ်ရဲ့ လက်တွေကို ဆုပ်ကိုင်လျက်သား ဖြစ်သွားတယ်။ ပီဟွမ်က ရုန်းချင်သလိုလိုပေမယ့် ပြန်ငြိမ်သွားတယ်။

" အထင်မသေးပါဘူး.. ပီရယ်... အထင်မလွဲရက်ပါဘူး.."

" ပီလို အမယ်အို တစ်ယောက် အခုလို လုပ်နေတာကို အပြင်လူ ဖြစ်တဲ့ အိုက်က နားလည်ပေးတာ အရမ်း ဝမ်းသာပါတယ်..."

" ပီက အမယ်အို မဟုတ်ပါဘူး.. အသက်အရ ဟုတ်ရင် ဟုတ်မယ်.. ဒါပေမယ့် ပီရဲ့ စိတ်နဲ့ကိုယ်က အမယ်အို တစ်ယောက် မဟုတ်တာကို သက်သေပြနေတယ်.. ပြီးတော့ ကျွန်တော်လဲ အပြင်လူ တစ်ယောက် မဖြစ်ချင်ဘူး..."

" ရှင်.. ဘယ်လို..."

ပီဟွမ် အကြည့်လွဲသွားတယ်။ ပါးလေးတွေဟာလည်း နီရဲလာတယ်။

~~~~~~~~~~~~~~~~

အပိုင်း (၄) ဆက်ရန် >>>>>>