အန်တီဦး (စ/ဆုံး)

အန်တီဦး (စ/ဆုံး)

အိတ်ကြီး ရေးသည်။

အင်းစက်စာပေ ဖြစ်ပါသည်။

အမေရဲ့ မောင်၊ ကျနော့် ဦးလေးက အောက်ပြည်အောက်ရွာမှာ စက်လှေတွေ ပိုင်သတဲ့၊ သူ့မိန်းမ ကျနော်ရဲ့ အန်တီ တော်စပ်သူကလဲ စီးပွားရေးမှာ မခေ၊ ကုန်ခြောက်ဆိုင်ဖွင့်လို့ အနီးအနားကရွာတွေကို အကြွေးစနစ်နဲ့ကုန်ခြောက်တွေဖြန့်ချီနေတာ ။

မြောင်းမြတစ်ခွင်မှာ အလုပ်အကိုင်နဲ့ ပတ်သတ်ရင် နာမည်ကြီး လင်မယားတွေ၊ သူတို့ ညားဖြစ်ကြတာကလဲ ဒီလိုအပျိုလူပျိုဘဝကတည်းက အန်တီလေးက သူရဲ့ကုန်ခြောက်တွေကို ဦးလေးရဲ့ စက်လှေနဲ့တင်ပြီးရွာတွေကိုအကြွေးစနစ်နဲ့ဖြန့်ချီခဲ့တာ၊ စီးပွားဖက်တွေလို့ဆိုရမယ်။

ဒါကြောင့် လူကြီးတွေက စီးပွားလဲပေါင်း လူချင်းပါ ဆုံဖက်သွားအောင် အိမ်ထောင်ချပေးလိုက်ရော၊ အခုတော့ ဦးလေးတို့ လင်မယားက အသက် ၃၅ နှစ် ဝန်းကျင်တွေနဲ့ (၅) နှစ်အရွယ်နဲ့ (၃) နှစ်အရွယ် သားနှစ်ဦးတောင် ထွန်းကားနေခဲ့ပြီ။

ကျနော်အဖေက အစိုးရတာဝန်နဲ့ အဲဒီမြို့တာဝန်ကျေတော့ ဦးလေးတို့ အိမ်နဲ့ မနီးမဝေး ၂အိမ်ကျော်မှာ နေရတာပေါ့၊ ဦးလေးက အိမ်မှာနေတယ်လို့ကို သိပ်မတွေ့ရ၊ အချိန်ရှိသရွေ့စက်လှေတွေရှိတဲ့ ဆိပ်ကမ်းမှာပဲနေတာများတယ်။

နောက်ပြီး စက်လှေတွေနဲ့လဲ လိုက်သွားတတ်တော့ တစ်ပတ်မှာ တစ်ရက်နှစ်ရက်လောက်ပဲ အိမ်မှာ ပြန်အိပ်တတ်တာပေါ့၊ အဲဒီလိုဖြစ်နေကြတော့ ဆိုင်အလုပ်သမားတွေ အဝင်အထွက်များတဲ့ အန်တီတို့အိမ်မှာ လာနေဖို့ ကျနော်ရဲ့ မိဘများထံ ခွင့်တောင်းလို့ ကျနော်ကို သူ့တို့အိမ်ခေါ်ထားတတ်တယ်လေ၊ ကျနော်လဲတော်တော်ပျော်ပါတယ်။

အန်တီတို့က ကုန်ခြောက်ဆိုင် ဖွင့်ထားတယ်ဆိုတော့ စားစရာသောက်စရာ သရေစာက အတော်များ ခလေးတွေကလဲ ချစ်စရာကောင်းဆိုတော့ မိဘတွေအိမ်တောင် သိပ်မပြန်ဖြစ်တော့ဘူး။

အန်တီအကြောင်းကို နဲနဲ ပြောပြရဦးမယ်၊ အန်တီက အသားဖြူဝင်းဝင်းလေး၊ အရပ်ကတော့ သာမန်မိန်းမတွေ အရပ်လောက်ပဲ၅ ပေနဲ့၂ လက်မလောက်၊ ခလေးက နှစ်ယောက်မွေးထားပြီးတော့ ကိုယ်လုံးက အရမ်းမဝဘဲ ပြည့်ပြည့်လေး၊ စိုစိုပြည်ပြည်ထွားထွားကားကားနဲ့ နှစ်သားမွေးထားတော့ နှစ်သွေးလှနေတယ်လို့ပဲဆိုရမယ်။

အန်တီနာမည်က တင်တင်ဦး၊ ကျနော်ကတော့ အန်တီဦးလို့ခေါ်တတ်တယ်။ အန်တီဦးတို့အိမ်မှာ နေတုန်း ကျနော်အတွက် အလုပ်အရှုပ်ဆုံးအချိန်က ညနေပိုင်းပါ၊ ကျနော်က ၄ နာရီကျော်ရင် ကျောင်းကနေအိမ်ပြန်ရောက်။

ညနေ ၅ နာရီ ဝန်းကျင်ဆို အန်တီဦး ကုန်ခြောက်ဆိုင်က ပြန်လာပြီ၊ အန်တီဦးအိမ်ကို ရောက်လာရင်မီးဖိုခန်းထဲကို ဝင်လို့ စီမံစရာတွေကို စီမံတယ်၊ ၆ နာရီကျော်ရင်ရေချိုးပြီ။ အန်တီဦးတို့ အိမ်က ပျဉ်ကာ လျှာထိုခင်း နှစ်ထပ်အိမ်၊ မိသားစုတွေက အောက်ထပ်မှနေကြပြီး ကျနော်ကတော့အပါ်ထပ်အန်တီဦးတို့အိပ်ခန်းအပေါ် တည့်တည့်မှာ။

ကျနော်ရဲ့ အိပ်ခန်းနောက်ဖက် ပြတင်းပေါက်ကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်ရင် အောက်မှာ ရေချိုးတဲ့နေရာ၊ ဘေးပတ်ပတ်လည်ကို အလုံအခြုံကာရံထားပေမယ့် အမိုးမရှိတော့ တစ်ယောက်ယောက် ရေချိုးရင် အပေါ်ထပ်ကနေ မြင်နေရတာပေါ့။

အန်တီဦး ရေချိုးတာကို အမှတ်တမဲ့ကနေ အမှန်တစ်ကယ် ချောင်းကြည့်မိတဲ့ အဖြစ်ကို ရောက်သွားခဲ့ရတယ်၊ ပြတင်းပေါက်တော့ ဖွင့်မကြည့်ရဲဘူး။ အိမ်ကာထားတဲ့ပျဉ်ပြားကြားနေ ချောင်းကြည့်ရတာ၊ မချောင်းခင်းအခန်းတံခါးကိုတော့ သတိတရ ပိတ်ရသေးတယ်။

တော်ကြာ တစ်ယောက်ယောက်အခန်းထဲ ဝင်လာရင်အဆူခံရမှာလေ၊ အန်တီဦးက ရေချိုးတိုင်း အတော်လေးပါးလွှာတဲ့ ထမိန်အဟောင်းနဲ့ ရေချိုးတတ်တော့ချောင်းကြည့်ရတဲ့ ကျနော်မှာ ရင်တုန်ပန်းတုန်နဲ့ရင်ခုန်နှုန်းတွေမြန်မိရောပေါ့။

ရေစိုနေတဲ့ ကိုယ်လုံးကို အပေါ်စီးကနေ မြင်ရတာ ရင်သားနဲ့ဖင်တွေဟာလဲ လုံးထွက်နေတာ၊ လုံချည်လေးကို အသာဖြေချလိုက်ပြီး ရင်သားနှစ်ကို ဆပ်ပြာတိုက်နေတာကို တွေ့လိုက်တိုင်း ကျနော်လဲ လိင်တံကိုလက်နဲ့ဆုပ်ကိုင်လို့ ရှေ့နောက်ခပ်သွပ်သွပ်လေး လှုပ်ရှားမိတာပေါ့။

အန်တီဦး ရေးချိုးလို့ပြီးသွားတိုင်းလဲ ရေစိုထမိန်ကိုလဲရင် မျက်တောင်မခတ်ပဲ ချောင်းကြည့်ဖြစ်တာ၊တစ်ခါတလေ ဗိုက်သားဖွေးဖွေး ဖင်လုံးဖွေးတွေ အထိတောင် မြင်ရလိုက်ရတာ အသဲ တစ်အေးအေးဗျာ၊ ဂွေလှိမ့်နေတာကိုလဲ မပြီးအောင်ထိမ်းထားရသေးတာ။

နောက်ထပ် ဇာတ်ဝင်ခန်းက ကျန်သေးတယ်လေ၊ အန်တီဦးက ရေချိုးပြီးသွားရင် အိမ်ခန်းထဲကို ဝင်တော့ကျနော်လဲ ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ မှောက်၊ ပေါက်နေတဲ့ကြမ်းကြားကနေ ဆက်ချောင်းတာ၊ ရေသုတ်တာတွေမှန်တင်ခုံရှေ့မှာသနပ်ခါးသွေးပြီး လိမ်းတာတွေက မထူးခြားသေးဘူး။

အကောင်းဆုံး မြင်ကွင်းက အဝတ်အစားဝတ်တာပဲ၊ အခန်းထဲမှာ ခလေးတွေ မရှိရင် ရင်လျားထားတဲ့လုံချည်ကို ခါးမှာပြင် ဝတ်လိုက်ပြီး အပေါ်ပိုင်းဗလာနဲ့ အတွင်းခံဝတ်တယ်၊ အင်္ကျီဝတ်တတ်တယ်။

အာလုံးလဲ ပြီးရော ကျနော်လဲ ဂွေလှိမ့်လို့ပြီးသွားလို့ သုတ်ရည်တွေလဲ ထွက်သွားရော၊ နောက်တော့ ကျနော်လဲရေချိုးပြီး ည ၇ နာရီဝန်းကျင်မှာ ညစာကို အတူစားကြတာပေါ့။ အဲဒါက ကျနော်ရဲ့ တစ်နေတာ လုပ်ဆောင်မှုတွေထဲက လှုပ်ရှားမှုတစ်ခုပါ၊ ညစာအတူစားဖြစ်ရင်လဲ ကျနော်ကသာ စိတ်ထဲတစ်မျိုးဖြစ်နေတာ အန်တီဦးက ဘာမှမသိ။

ကျနော်ကတော့ အန်တီဦး ကျောခိုင်းသွားရင် အတွင်းခံတွေ ဝတ်မထားတတ်တဲ့ ဖင်လုံးတုန်တုန်ကြီးတွေကို ကြည့်ရင်း ရင်တွေခုန်နေတာ၊ အိပ်ရေးတွေလဲပျက်၊ ဒူးတွေလဲချောင်၊မျက်ကွင်းတွေလဲကျပေါ့။

ဂွေတွေလှိမ့်တာများတော့ ခုတင်ဘေးနံရံမှာ သုတ်ရည်တွေပေလို့ ခြောက်နေတဲ့ နေရာတွေက အများသား၊ တစ်ခါတစ်လေ အန်တီဦးက အခန်းလာရှင်းပေးတိုင်းပြောလေ့ရှိတာက

“ လူပျိုနံ့ရတယ် အခန်းထဲ ဘာတွေလုပ်နေသလဲ” တဲ့၊ 

ဘာကို ဆိုလိုမှန်းမသိပေမယ့် ကျနော်ရောယောင်ပြီး ရှက်နေတာပေါ့၊ ပြီးရင်

“ ငါ့တူလူပျိုဖြစ်နေပြီ” 

ဆိုတာလဲ မကြာခဏ ပြောတတ်သေးတာ။ မနက်မိုးလင်းတော့ အိပ်ရာကနိုးရင် အန်တီဦးလဲ ချက်ရပြုတ်ရ ဆိုင်ကိုသွားဖို့ပြင်ဆင်၊ ကျနော်လဲ ကျောင်းသွား၊ မအားတတ်ကြဘူး၊ ခလေးတွေကတော့ သူတို့ရဲ့ အဖွားတွေနဲ့ ကျန်ခဲ့တာပေါ့၊ ကျောင်းတက်နေရတဲ့ အချိန်တွေမှာ အချိန်တွေက ကုန်လွယ် လွန်းလိုက်တာ၊ စိတ်တွေက စောနေခဲ့ပြီးညနေအိမ်ပြန်ရောက်ဖို့သာ စိတ်စောနေခဲ့တာပေါ့၊ ကျောင်းမှာ ကောင်မလေးတွေကို တွေ့နေရပေမယ့်အန်တီဦးရဲ့ ရင်သားနဲ့ ဖင်လုံးတွေကိုသာ စွဲစွဲလန်းလန်း မြင်ယောင်မိနေတာ။

ဒီလိုနဲ့ နွေရာသီကျောင်းပိတ်ရက်တွေ ရောက်တော့ ရွာတွေကိုပေးထားတဲ့ ကုန်ခြောက်ဖိုးအကြွေးတွေ လိုက်သိမ်းဖို့ အန်တီဦး ခရီးထွက်ရင်လိုက်သွားရတယ်၊ ပထမဦးဆုံးသွားရမယ့် ရွာက ဟိုင်းကြီးကျွန်းနားအထိတောင်။

ညနေ ၅ နာရီလောက်ထဲက သင်္ဘောစစီးရတာ၊ သင်္ဘောက တစ်ထပ်သင်္ဘောလေး၊ သင်္ဘောပေါ်မှာက ကုန်တင်တာများပြီး ခရီးသယ်တွေက နဲ့တော့ ဟိုတစ်စုဒီတစ်စုရယ်၊ ကျနော်နဲ့အန်တီဦးက သင်္ဘောဝမ်းဗိုက်ကုန်တင်ပေါက်ပေါ်မှာ နေရာရတော့ အခင်းလေးတွေခင်းပြီး ထိုင်လိုက်လှဲလိုက်စကားပြောလိုက်နဲ့ပေါ့။

တစ်ညအိပ်ခရီးဆိုတော့ ပျင်းစရာ၊ အန်တီဦးကတော့ ကျနော့်ကို ကျောင်းအကြောင်း၊ သူငယ်ချင်းတွေအကြောင်း ကျောင်းစာအကြောင်းတွေ မေးလိုက်ပြောလိုက်နဲ့ပေါ့။ ဒီလိုနဲ့ သင်္ဘောပေါ်မှာတင် ထမင်းချိုင့်နဲ့ထည့်လာတဲ့ ထမင်းကိုစား၊ ပျင်းရိစရာ ညဦးပိုင်းကိုဖြတ်ကျော်ရင်း ည ၉ နာရီကျော်တော အိပ်ရုံပဲရှိတော့တာပေါ့။

ကုန်ပက်နေရာပေါ်မှာက ကျနော်တို့နှစ်ဦးထဲဆိုတော့ အိပ်မယ်လဲ လုပ်ရော အန်တီဦးက သူသယ်လာတဲ့တစ်ယောက်အိပ်ခြင်ထောင်လေးနဲ့ မုဒုံစောင်ပါးလေးကို ထုတ်လို့ခြင်ထောင်ကိုလဲ မရမကအဆင်ပြေအောင်ထောင်လိုက်သေးတာ။

နောက်တော့ ကျနော်နဲ့ အန်တီဦး ခြင်ထောင်လေးထဲမှာ ပူးပူးကပ်ကပ်ပဲ လှဲအိပ်ကြတာပေါ့၊ သင်္ဘောရဲ့ စက်သံကလဲ ဆူညံတော့ အိပ်လို့မရ။ လေကလဲ တိုက်တော့ ချမ်းသေး၊ နောက်တော့မှ တစ်ဖြည်းဖြည်းချင်း သိတိထားမိလာတာ အန်တီဦးရဲ့ ကိုယ်သင်းနံ့လေးပဲ၊ ဒီကိုယ်သင်းနံ့ကြောင့်စိတ်ထဲမှာ ပြန်မြင်ယောင်လာတာက အန်တီဦးရေချိုးနေတဲ့ မြင်ကွင်းတွေပဲ။

အဲဒီတော့ ကျနော်လိင်တံက အလိုလိုပဲ မာကျော ထောင်မတ်လာခဲ့ပြီ၊ အန်တီဦးသိသွားမှာ စိုးရိမ်တော့ကျောခိုင်းလိုက်ပြီး တစ်ဖက်လှည့်အိပ်ရင်း လိင်တံကို ပေါင်ကြာမှား ညှပ်ထားမိတယ်လေ။ ဒီလိုနဲ့တော်တော်လေးကြာလာတော့ လေကတိုက်လို့ အေးလာတယ်၊ အန်တီဦးက တစ်ထည်တည်း သယ်လာတဲ့ မုဒုံစောင်ပါးလေးကိုကျနော်ကိုလဲ ခြုံပေးတာပေါ့၊ စောင်ကသေးနေတော့ နှစ်ဦးသားအတွက်က မလုံခြုံတော့။

အန်တီဦးက ကျနော်ကို ကျောခိုင်းလို့ ဘေးတိုက်အိပ်လိုက်ပြီး ကျနော်ကိုလဲ သူ့နောက်ကျောကို မျက်နှာမူခိုင်းပြီး ကပ်အိပ်ခိုင်းတော့တာ။ ကျနော်တော့ ဒုက္ခရောက်ပြီပေါင်ကြားထဲက ထောင်နေတဲ့ လိင်တံကို အန်တီဦး ဖင်ကို သွားမထိုးမိအောင် ကိုယ်လုံးကို ခွာထားရင်း စောင်ကိုခြုံတော့ စောင်သေးသေးနဲ့ အဆင်မပြေပြန်။

နောက်တော့ အန်တီဦးက လက်နောက်ပြန်နဲ့ ကျနော်ရဲ့ ခါးကိုဆွဲလိုက်ပြီး သူ့နောက် တင်ပါးကို ကပ်ခိုင်းလိုက်တော့ နှစ်ယောက်သား စောင့်အောက်ကိုတော့ ရောက်သွားပါရဲ့ ။ ကျနော့် လိင်တံက အန်တီဦးရဲ့ ဖင်ကို သေသေချာချာ ထောက်မိနေပြီ၊ အဲဒီတော့မှာ အန်တီဦးဆီက အသံထွက်လာတော့တယ်

“ ငါ့တူ လူပျိုဖြစ်နေပြီပဲ” တဲ့။

ခဏလေး ငြိမ်သက်သွားပြီးနောက်မှာ အန်တီဦးရဲ့ လက်က ကျနော်လက်ကို လှမ်းယူလို့ သူကိုယ်လုံးကိုဖက်ထားခိုင်းလိုက်ပြီး ကျနော့် လက်ဖဝါးတွေကို သူ့ရဲ့ ရင်သားပေါ်မှာ တင်လိုက်ပြီး သူလက်က အပေါ်ကနေ ဖိအုပ်လို့ထားတာပေါ့၊ ပြီးတော့ကျနော့်ကိုပြောသေးတာ။

“ အိပ်တော့” တဲ့၊

ဘယ်လိုမှ အိပ်မရပါဘူးဗျာ၊ စက်သံက ဆူဆူညံညံစိတ်တွေက ဂယောက်ဂယက်၊ ရင်တွေက သင်္ဘောစက်သံနဲ့အတူ တစ်ဒုန်းဒုန်း၊ လိင်တံကလဲ ပြန်ကိုမပျော့နိုင်တော့ဘူး။ ဖင်ကို တည့်တည့် ထောက်ထားမိနေတာ၊ ပိုဆိုးတာက အန်တီဦးက ညောင်းလို့ နဲနဲလှုပ်လိုက်ရင်ဖင်က လိင်တံကို ပွတ်မိသွားတော့ ထိပ်တွေတောင်ကျင်သွားတယ်၊ လိင်တံက တောင်ပါများတော့နာလို့တောင်လာပြီ။

ခဏနေတော့ အန်တီဦးလဲ အပေါ့သွားလိုက်ဦးမယ်ဆိုပြီး ထထွက်သွားတော့ ကျနော်ရဲ့ လိင်တံက စောင်အောက်မှာ ထောင်ထောင်တန်းတန်းကြီး ကျန်ခဲ့ရော။

အန်တီဦး ပြန်လာလို့ အိပ်ရင် ခုနကလိုများ အိပ်ခွင့် ရပါတော့မလားလို့တောင် စိုးရိမ်မိလာတယ်၊ ပြန်ရောက်လာတော့ အန်တီဦးလဲ ခြင်ထောင်ထဲကို ဝင်လာပြီး စောင်အောက်ကို အသာလေး တိုးဝင်လာတော၊ ကျနော်လဲ မျက်စိမှိတ်လို့ ကြိုးစားအိပ်နေတာပေါ့။

ရင်ထဲမှာလဲ ပျော်သွားတယ်။ အရင်အတိုင်းပဲ အိပ်ပြန်ပြီ၊ ဒီတစ်ခါ ပြန်အိပ်ဖြစ်တော့ ကျနော်လိင်တံက အန်တီဦးရဲ့ ဖင်ကြားတည့်တည့်မှာပေါ့။ သင်္ဘောကလဲ ပင်လယ်ဘက်ကို ထွက်နေတော လှိုင်းတွေနဲ့ လူးလားပြီးကျနော်တို့နှစ်ဦးလဲခြင်ထောင်ထဲမှာ တစ်လှုပ်လှုပ်နဲ့လေ။

ဖင်ကြားကို ကျနော်ရဲ့ လိင်တံက အဆက်မပြတ် ပွတ်နေတော့တာ၊ ကြာလာတော့ လှိုင်းကြောင့်လား အန်တီဦး ကိုယ်တိုင်ပဲ လှုပ်နေသလား မသိတော့ဘူး၊ အန်တီဦးရဲ့ ခါးက အသာလေး ရှေ့တိုးနောက်ဆုပ်နဲ့ လှုပ်နေတော့ ကောင်းလိုက်တဲ့ဖီလင်ဗျာ။ ကျနော်လက်တွေကလဲ အင်္ကျီပေါ်ကနေ အန်တီဦးရဲ့ ရင်သားတစ်ဖက်ကို ညှစ်ကိုင်ထားမိပြီ၊ အလုံးအထည်က ကျနော်ရဲ့ လက်ဝါးထက်တောင်ကြီးနေပြီး လက်ဝါးနဲ့တောင်မအုပ်မိဘူး။

အဲ့လို ရင်သားကို ညှစ်လိုက်ရင်ခါးအောက်မှာ အန်တီဦးရဲ့ ခါးက ကော့လို့ ဖင်က ကျနော့် လိင်တံရှိရာကို ပိုပြီးတိုးကပ်လာသလိုပဲ၊ မီးအလင်းရောင်ကလဲနဲ ခြင်ထောင်ကလဲထောင်ထား စောင်အောက်မှာ လှုပ်ရှားနေကြတာဆိုတော့ ကျနော်တို့ ၂ ဦးကိုဘယ်သူမှ သတိမထားနိုင်လောက်ဘူးလို့ ထင်မိတယ်။

အန်တီဦးရဲ့ လက်တွေက စောင်ထဲမှာ ခါးအောက်ပိုင်းကို ဆင်းလာပြီး အရင်ဆုံး ကျနော်လိင်တံကို ခပ်တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်လိုက်တာ ခံလိုက်ရတယ်။

နောက်တော့ အန်တီဦးက သူ့ရဲ့ ထမိန်ကို အပေါ်ကို ဆွဲတင်လိုက်ပြီး ကျနော်ရဲ့ ပုဆိုးကိုလဲ သူပဲ ဆွဲလှန်လိုက်တာပေါ့၊ အဲဒီတော့မှာ အသားချင်းထိမိလို့ အန်တီဦး အတွင်းခံ ဘောင်းဘီ ဝတ်မထားတော့ဘူးဆိုတာကို သိလိုက်တော့တယ်လေ။

အန်တီဦးက သူ့ရဲ့ လက်နဲပဲ ကျနော်ရဲ့ လိင်တံကိုင်လို့သူ့ရဲ့ ဖင်ကြားထဲကို ဖိထည့်လိုက်တော့တာ၊ ဇိမ်ပဲဗျာ လိင်တံက ဖင်ကြားထဲမှာ လုံးဝ ညှပ်နေတော့တာ၊ ကျနော်လဲ တတ်သလောက်မှတ်သလောက်နဲ့ ရှေ့တိုးနောက်ဆုပ်ကလေး လုပ်မိတော့တာပေါ့။

အန်တီဦးက ခါးကိုခွက်လို့ ဖင်ကို အစွမ်းကုန် ကော့ပေးထားတော့တာပေါ့၊ နောက်တော့ အန်တီဦး ပေါင်လေးတစ်ချောင်း အသာကြွပြီး လက်နဲ့ဘယ်လိုလုပ်လိုက်လဲတော့ မသိ။

ကျနော်ရဲ့ လိင်တံထိပ်ခေါင်းက ပူနွေးစိုစွတ်နေတဲ့ အပေါက်ကလေးထဲကို ရောက်သွားသလို ခံစားလိုက်ရတယ်၊ ကျနော်ဆိုတဲ့ ကောင်ကလည်း တုန်းပါ့၊ အဲဒီအချိန်အထိ ကျနော်လိင်တံထိပ်ခေါင်းက ဖင်ထဲဝင်သွားတာလား ပိပိထဲဝင်သွားတာဆိုတာကို သေသေချာချာမသိခဲဘူး။

နောက်တော့မှ လက်တစ်ဖက်က ပိပိအမွှေးတွေကို စမ်းကြည့်ရင်း လက်နဲ့ ကိုင်ကြည့်တာ လိင်တံက ပိပိထဲမှာဆိုတာကို သိလိုက်တော့တယ်၊ အန်တီဦးရဲ့ အမွှေးတွေက အတော်ကို ထူထဲပြီး ပျော့ပြောင်းနေတော့တာ။ဆီးခုန်ကလဲဖောင်းဖောင်းတင်းတင်းကြီး ဆိုတာကိုလဲ လက်နဲ့အသေအချာ ကိုင်မိလိုက်တော့တယ်၊ အန်တီဦးရဲ့ ခေါင်းက ကျနော့်မျက်နှာနားကိုတိုးလို့ ကပ်လာတော့ ကျနော်လဲလုပ်မိလုပ်ရာ ပါးကိုနမ်းမိလိုက်ရော။

အန်တီဦးရဲ့ လက်က ကျနော်နဲ့ တင်ပါးကို သူဖက်နဲ့ မကပ်ကပ်အောင် ဆွဲပေးနေရင်း ကျနော်တို့ နှစ်ဦးသား စောင်အောက်မှာ အသာလေး ညှောင့်နေကြတော့တာပေါ့။ လိင်တံကတော့ ထိပ်ခေါင်းလောက်ပဲ ပိပိထဲကို ဝင်နေပြီး ကျန်နေတဲ့လိင်တံတစ်ချောင်းလုံးက အန်တီဦးရဲ့ ဖင်နှစ်လုံးကြားမှာ အလျားလိုက်ညှပ်နေခဲ့တာပေါ့။

ဘယ်လောက်ပဲ ဝင်နေနေ ဘယ်လိုပဲ ညှပ်ညှပ်ကျ နော်တော့ ကောင်းနေတော့တာပဲ၊ ကောင်းနေတယ်သာပြောရတာ သင်္ဘောပေါ်မှာ အားရပါးရ လုပ်လို့လဲမရ၊ ကုန်ပေါက်ကို ပိတ်ထားတဲ့ ပျဉ်ပြားကြီးတွေကလဲမညီမညာဆိုတော့ ကြာတော့ ခါးရိုးတွေ နာလာရော။

လိင်တံကလဲ ထိပ်ဖျားလောက်ပဲ ဝင်နေ၊ ပိပိထဲလဲ အဝလောက်မှာပဲ ပြူတစ်ပြူတစ် ဖြစ်နေတော့ ကျနော်ရော အန်တီဦးပါ နှစ်ယောက်လုံး အားမရတော့ဘူး။

ပုံစံပြောင်းလိုက်ရင်လဲ ခြင်ထောင်အပြင်ပဲ ရောက်ကုန်မလား၊ ခြင်ထောင်ကြိုးပဲ ပြတ်ကျကုန်မလား သိတော့ဘူး၊ ဒါကြောင့် အန်တီဦးက ဒီတိုင်းလေးပဲထည့်ထားပြီး ငြိမ်ငြိမ်လေး နေရင်း အိပ်တော့လို့ ပြောလာတယ်၊ ကျနော်လဲ ပြောတဲ့အတိုင်းနေတာပဲ။

အိပ်လို့လဲမရ လိင်တံက ဘယ်လိုမှပြန်မကျ တင်းမာနေဆဲပဲ၊ နောက်တော့ အန်တီလေးက ကျနော်ရဲ့ လိင်တံကို ပိပိထဲကနေ ထုတ်လိုက်ပြီး မျက်နှာချင်းဆိုင် လှည့်လို့ အိပ်တော့တာပေါ့၊ ကျနော်လဲ အဲလိုလှည့်လာတော့ ပါးကိုနမ်းလိုက်ပြီး လက်တွေက ရင်သားပေါ်မှာ ထားလို့ဖိပွတ်နေမိတော့တာ။

အကျီကရှေ့ကြယ်သီးနဲ့ဆိုတော့ လက်နဲ့စမ်းရင် ကြယ်သီးတွေလဲ ဖြုတ်မိလိုက်တော့ မီးရောင်မှိန်မှိန်အောက်မှာ ဝတ်ထားတဲ့ ဘော်လီရဲ့ အပေါ်ပိုင်းက ရင်သားတွေ ဖွေးကနဲပေါ်လာပါလေရော။ ဒါကြောင့် ကျနော်လဲ အန်တီဦးကို နို့ဆို့ချင်တယ်လို့ ပြောမိလိုက်တော့ ခဏတော့ တွေဝေနေပြီး နောက်တော့ ဘော်လီချိတ်တွေကို ဖြုတ်ပေးတာပေါ့။

ကျနော် ညနေတိုင်း ချောင်းကြည့်ခဲ့ရတဲ့ ရင်သား ဖြူဖြူထွားထွား နှစ်ခု ။ အခုတော့ မျက်ဝါးထင်ထင် တွေ့မြင်ရပြီ၊ ခလေးတစ်ယောက်လို နို့သီးခေါင်းကပိုပဲမဲပြီးစို့တော့ အန်တီဦးကတောင် တားယူရတယ်၊

“ တစ်ခြားနေရာကို လျှာနဲ့လျှက်လို့ ရတယ်” 

လို့ ပြောတော့တာ၊ ကျနော်လဲ မလုပ်တတ်တော့ အန်တီဦး ပြောတဲ့ အတိုင်း လိုက်လုပ်တော့တာပေါ့၊ ကြာလာတော့ အန်တီဦးရဲ့ အသက်ရှုထုတ်လိုက်တဲ့ လေတွေက ကျနော်ရဲ့ ဆံပင်ပေါ်ကိုကျနော်ပြီး ကျနော်ရဲ့ ခေါင်းကိုလက်နဲ့ကိုင်ရင်း ရင်သားတွေနဲ့ ဖိကပ်ထားတယ်လေ။

အန်တီဦးရဲ့ ပေါင်တစ်ဖက်ကလဲ ကျနော်ကို ခွထားရင်း ခါးကိုရှေ့ ကော့လို့ ပိပိကို ကျနော်ရဲ့ ကိုယ်လုံးနဲ့ဖိပွတ်နေတော့တာ။ အန်တီဦးက အဲဒီလိုကော့ပြီး ပွတ်နေတော့ ကျနော့် လက်တွေက အောက်ကို ဆင်းသွားပြီး ပိပိထဲကို လက်ညှိးထိုးထဲ့ကြည့်လိုက်တာ ပိပိကတော့ အပေါက်ကျယ်နေပြီ။ အရည်တွေက အတော်ကိုရွှဲနစ်နေတော့တာလေ၊

ကြားဖူးနားဝနဲ့ လုပ်တတ်သလောက် လုပ်ရင်း လက်ညှိုးကို ပိပိထဲမှာ ရှေ့တိုးနောက်ဆုပ်တွေ လုပ်လိုက် ပိပိရဲ့ အပြင်မြောင်းထဲ ပွတ်လိုက်နဲ့ လုပ်နေတော့တာ။ လက်နဲ့ပိပိတစ်ခုလုံးကို ပွတ်နေရင်း သတိထားမိလိုက်တာက အန်တီဦးရဲ့ အစိက တော်တော်ကြီးနေတယ်လို့ ထင်နေမိရတယ်၊ လက်သန်းထိပ်လောက်တောင်ရှိလောက်မယ်လို့ ထင်မိတာပေါ့၊

ကိုင်လို့ ကောင်းကောင်းနဲ့ အစိကိုပဲ ကိုင်လိုက်ပွတ်လိုက် လုပ်နေတာ။ အန်တီဦးလဲ တစ်အစ်အစ်နဲ့ အံကျိတ်လို့ငြီးသံတွေ ထွက်လာပြီ။

ကျနော်လဲ လက်ညှိးကို ပိပိထဲကိုထည့်ထားပြီး လက်မနဲ့ပဲ အစိကြီးကို ပွတ်နေမိတော့တာပေါ့၊ တော်တော်လေးကြားသွားတော့ အန်တီဦးရဲ့ ကိုယ်လုံးက တောင့်င်းတောင့်တင်းကြီး ဖြစ်သွားပြီး ကျနော်ကို တင်းနေအောင်ဖက်ထားပြီး နောက်ငြိမ်ကျသွားတော့တာ။

ဘာဖြစ်သွားမှန်းတော့ ကျနော်လဲ မသိဘူး၊ အစိကြီးကို ဆက်ပွတ်တော့ တုန်တက်သွားပြီး ကျနော့်လက်ကိုပိပိကနေ ဆွဲဖယ်လို့ လက်ညိုးကို သူ့လက်နဲ့ သုတ်ပေးတော့တာပေါ့၊ ပြီးတော့ အန်တီဦးက ကျနော်ကို ဖက်ထားရင်း သက်ပြင်းတွေ အခါခါချလို့ အမောဖြေနေပုံပဲ၊ ပြီးတော့ ကျနော်ကို ခပ်တင်းတင်းဖက်လို့ နှုတ်ခမ်းခြင်းနမ်းတော့ ကျနော်အသက်ရှူတွေကျပ်သွားပြီး မောသွားတော့တယ်။

နောက်တော့ အန်တီဦးက ကျနော့် လိင်တံကို သူ့လက်နဲ့ ကိုင်လို့ ပွတ်ပေးတယ်လေ၊ အထိအတွေ့ကိုက အတော် ကွာခြားတာပဲ။ အရင်တုန်းက ကိုယ်လက်နဲ့ကိုယ် ကိုင်ပြီး ဂွေလှိမ့်တာနဲ့ အန်တီဦး ကိုင်ပေးတဲ့အထိအတွေ့ အတော်ကြီးကို ကွာခြားနေတော့ လိင်တံက ရွစိရွစိနဲ့ ကောင်းလိုက်တာဗျာ။

ဒါပေမယ့် တစ်ခုဆိုးတာက အန်တီဦးက ကျနော်ကို အရည် ထွက်သွားတဲ့အထိ လုပ်မပေးဘူး၊ ဂွေလှိမ့်ပေးနေတာတွေ ရပ်လိုက်ပြီး

“ နောက်မှပြီးအောင် လုပ်ပေးမယ် အခုအိပ်ကြမယ်”

တဲ့၊ ဘာကြောင့်မှန်းတော့ နားမလည်ဘူး။

ပြောတဲ့ အတိုင်းတော့ နားထောင်းလိုက်ပြီး အန်တီဦးဖက်ပြီး အိပ်လိုက်တော့တယ်လေ၊ မနက်မိုးလင်းခါစမှာ သင်္ဘောက ဆိပ်ကမ်းကပ်လို့ ဆင်းခဲ့ကြတယ်။ ပြီးတော့ ရွာထဲက အကြွေးရစရာရှိနေတဲ့ကုန်ခြောက်ဆိုင် ပိုင်ရှင်ရဲ့ အိမ်ကို သွားကြပြီး ကိုယ်လက်သန့်ရှင်းရေးလုပ် ရေချိုးအဝတ်အစားတွေ လဲပြီးနောက် ဆိုင်ရှင်နဲ့မနက်စာစားရင်း စကားပြောကြတာပေါ့။

မနက် ၉ နာရီလောက်တော့ စက်လှေနဲ့ ရွာနီးချူပ်စပ်က အခြားရွာလေးတွေကို သွားလို့ အကြွေးလိုက်တောင်းကြတယ်လေ၊ ညနေ ၄ နာရီထိုးတော့မှာ တည်းခိုမယ့်ရွာက အိမ်ကို ပြန်ရောက်လာပြီး အနားရတော့တယ်။

အိမ်ရှင်က ကျနော်နဲ့ အန်တီဦးတို့ ညအိပ်ဖို့ အခန်းကျယ်တစ်ခန်း ပေးထားတယ်လေ၊ ဒီရွာမှာ ညအိပ်ရတော့မှာပေါ့၊ ညနေပိုင်းရေချိုးပြီး အဝတ်အစားတွေလဲတော့ အန်တီဦးရဲ့ ရင်သားတွေကို ကျနော်တစ်ကြိမ်တွေခွင့် ရခဲ့သေးတာ။

လိင်တံတောင် တော်တော် မာတောင်သွားသေးတယ်၊ အန်တီဦးကလဲ အဲဒါကိုသိတော့ ကျနော့် လိင်တံကိုလက်နဲ့ ကိုင်လိုက်ပြီး ပါးကိုနမ်းရင်း “ ညရောက်မှ” တဲ့၊ ရင်ခုန်လိုက်တာလေ။ နောက်တော့ အန်တီဦးက အိမ်ရှင်နဲ့ စကားပြောရင်း ကျန်ခဲ့ပြီး ကျနော်ကတော့ ရွာထဲလျှောက်ကြည့်တော့တာပေါ့၊ ဘာမှတော့ ထူးထူး ဆန်းဆန်းမရှိပါဘူး၊ အိမ်ခြေ ၁၀၀ ကျော်လောက်ရှိတဲ့ ရွာကြီးပါ၊ လမ်းဆုံးတော့ လယ်ကွင်းနဲ့ ဆားကွင်းတွေပဲတွေ့ရတယ်။

ရွာလယ်မှာတော့ တောသူတွေ ရေခပ်ဆင်းနေကြတာပေါ့၊ ၆ နာရီခွဲကျော်လို့ မှောင်တော့မှပဲ အိမ်ကိုပြန်ရောက်လာခဲ့ပြီး အန်တီဦးက ညနေစာ ထမင်းအတူစားဖို့ စောင့်နေလေရဲ့။

ညနေစာ စားပြီးတော့ အန်တီဦးတို့က အလုပ်ကိစ္စ စကားဆက်ပြောကြ၊ ကျနော်ကတော့ အတော်ပျင်းနေပြီ၊ ည ၈နာရီကျော်တော့မှ အိမ်ရှင်ကို နှုတ်ဆက်လို့ အပေါ့သွားလိုက်ပြီး အိမ်ခန်းထဲ ဝင်ခဲ့ကြတော့တယ်။

အိပ်ခန်းထဲမှာက ဟိုဖက်ဒီဘက် ခြင်ထောင်နှစ်လုံး ထောင်ပြီး အိပ်ရာခင်းလိုက်တာပေါ့၊ နောက်တော့အခန်းတံခါးပိတ် မှန်အိမ်မီးကိုမှုတ်လိုက်ကြပြီး ကျနော်ကို သူ့အိပ်ရာဖက်ကိုလက်ဆွဲလို့ ခေါ်ပါလေရော။

မှောင်သွားတော့မှ သတိထားမိတာ ကျနော်ဘေး ဘက်ကပ်ရပ်မှာ အခန်းတစ်ခန်းက ရှိနေသေးတာကိုး၊ ကျနော်တို့နှစ်ဦး အချိန်အတော်ကြာအောင်ဖက်ထားရင်း နှခမ်းချင်းနမ်းမိကြတော့တယ်။

အန်တီဦးက ကျနော်ကို နမ်းတဲ့ နည်းတွေ သင်ပေးနေတာပေါ့လေ၊ နမ်းနေရင်းနဲ့လဲ အန်တီဦးရဲ့ လက်က ထောင်မတ်နေတဲ့ လိင်တံကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ ကိုင်ပြီး ရွရွလေး ပွတ်ပေးနေတာပေါ့။ အန်တီဦးက သူလုံချည်ကို ခါးအထက်ဆီ လှန်တင်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျနော်ရဲ့ ပုဆိုးကိုချွတ်လိုက်ပြီး သူ့ရဲ့ ကိုယ်လုံးပေါ်သို့ ကျနော်ကို ဆွဲတင်လိုက်တော့တယ်။ ဆီးခုံချင်းထိကပ်လို့ အန်တီဦးရဲ့ ကိုယ်ပေါ်ကို ရောက်သွားခဲ့ရပြီ။

အင်္ကျီကို လှန်တင်လိုက်တော့ ဘယ်အချိန်ထဲက ဘော်လီကို ချွတ်ထားမှန်းတောင် မသိ။ ရင်သားနှစ်ခုကို တွေ့လိုက်ရရော၊ အန်တီဦး ရင်သားတွေက ကြီးတယ်လို့ ဆိုရမယ်၊ ခလေးနှစ်ယောက်ကို နို့တိုက်ထားခဲ့ပေမယ့် ရင်သားတွေက တင်းတင်းရင်းရင်းပဲ ရှိနေသေးတာ၊ နို့သီးခေါင်းတွေကတော့ ရှည်ထွက်နေပြီ၊

ကျနော်လဲ ညက သင်္ဘောပေါ်မှာ ပြောပြထားခဲ့တဲ့အတိုင်း ရင်သားတွေကို နမ်းပေးလိုက်တော့ နို့သီးခေါင်းတွေ မာကျောလာလေရော။ ပြောရရင် ကျနော်က စိတ်လှုပ်ရှားနေပြီး ဒါပြီးရင် ဘာဆက်လုပ်ရမယ်ဆိုတာတောင် မသိ၊ အန်တီဦးရဲ့ ဦးဆောင်စေခိုင်းတဲ့ အတိုင်းပဲ လုပ်ရတော့မယ်လေ။

ရင်သားတွေကို နမ်းပေးနေတုန်း အန်တီဦးရဲ့ လက်တွေက ကျနော်ရဲ့ ခေါင်းကို မသိမသာ အောက်ဖက်ကိုတွန်းနေတာ ခံနေရတယ်၊ အန်တီဦးရဲ့ ကိုယ်လုံးကလဲ ခေါင်းရင်ဖက်ကို တိုးသွားတော့ ကျနော်မျက်နှာက အန်တီဦးရဲ့ ပေါင်ကြားထဲက ပိပိနေရာကို ရောက်သွားရော။

ကျနော် ဘာလုပ်ရမယ်ဆိုတာကို မသိဘူး၊ မီးရောင်ကလဲ မရှိတော့ ဘာကိုမှ ပီပီပြင်ပြင် မမြင်ရဘူးလေ၊ အန်တီဦးရဲ့ လက်က ကျနော်ခေါင်းကို ကိုင်ထားရင်း ဖိလိုက်တော့ ပိပိကြီးနဲ့ ကျနော်မျက်နှာ အပ်သွားတော့တာ၊ ပြီးတော့မှ သူ့ရဲ့ အစိကို ပြူးထွက်လာအောင် လက်နှစ်ဖက်နဲ့ အစိဘေးသားတွေကို ဖြဲပေးပြီး လျှာနဲ့လျှက်ပေးလို့ လေးသံလေးနဲ့ ပြောတာပေါ့။

ကျနော်လဲ လုပ်မိလုပ်ရာနဲ့ နို့သီးခေါင်းလောက် ရှိနေတဲ့ အန်တီဦးရဲ့ အစိကို လျှာနဲ့စုပ်လိုက် လျှက်လိုက်နဲ့စလုပ်တော့တာ၊ အစိကို စုပ်လိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ အန်တီဦးရဲ့ လက်တွေက ကျနော်ရဲ့ ဆံပင်ထဲ လက်နဲ့ထိုးဆွနေပြီး ခါးက ကော့တက်လာတော့တာ။ အစိရဲ့ ဘေးသားနုလေးတွေကို လျှာနဲ့လျှက်လိုက်ရင် အစိနဲ့လျှာ မထိထိအောင် နေရာလိုက်ရွှေ့နေတာပေါ့၊ အန်တီဦးလဲ အစိကိုလုပ်ပေးခံရတာ အတော်ကြိုက်ပုံပေါ်တယ်။

ပိပိထဲက အရည်တွေ ထွက်လိုက်တာ ဒလဟောပဲ။ ကျနော်ရဲ့ မေးစေ့မှာ အရည်တွေ ပေကျံနေပြီလေ၊ အစိကို လျှက်ပေးနေရင်း လက်ညှိုးကို ပိပိထဲ ထိုးထဲ့လိုက်တယ်၊ ခလေးနှစ်ယောက်တောင် ဒီနေရာက မွေးထားတာ ဆိုတော့ ကျယ်နေပြီ။

ဒါကြောင့် နောက်ထပ် လက်ခလယ်ပါ ထိုးထည့်ပြီး ရှေ့နောက်လှုပ်ရှားပေးတာပေါ့၊ အန်တီဦးကတော့ အောက်နှခမ်းကို သွားနဲ့ကိုက်ထားတာကို အမှောင်ထဲမှာ မြင်နေရတာပေါ့။ ကျနော်လဲ မထူးတော့ပါဘူးဆိုပြီး ပိပိထဲက လက်နှစ်ချောင်းကို ပြန်ထုတ်၊ ဘေးသားတွေကို ဆွဲဖြဲလိုက်တော့ ပိပိရဲ့ အပေါက်ဝက ဟလာလာပြီ။

လျှာကို အထဲကို ရောက်နိုင်သမျှ သွင်းလိုက်ပြီး ပိပိရဲ့ အဝနားမှာ ငှက်တွေ တောင်ပံခတ်သလို လျှာကို ခပ်မြန်မြန်လေး လှုပ်ရှားပေးလိုက်တာ အန်တီဦး ဖင်ကြီးက အိပ်ရာပေါ်ကနေ တစ်တောင်လောက် ကြွတက်လာပြီး လက်တွေက ကျနော်ခေါင်းကို ပိပိနဲ့ ဖိကပ်လို့ငြိမ်ကျသွားပါလေရော။

ကျနော်ရဲ့ ပါးစပ်ထဲလဲ အန်တီဦးရဲ့ ပိပိထဲက ညှီစို့စို့ အရည်တွေ ဝင်ကုန်ပြီ၊ ဘာဆက်လုပ်ရမှန်း မသိတော့ဘူး။ အန်တီဦးက သူ့ကိုယ်လုံးပေါ်ကို ကျနော်ကို ဆွဲခေါ်တော့တယ်။ ကျနော်လဲ ပေါ်ပြန်ရောက်ရော အန်တီဦးက ပေါင်ကိုလဲ ကားထား ပိပိကလဲ ကျယ်နေဆိုတော့ ကျနော်ရဲ့ လိင်တံဟာ လက်နဲ့ တောင်ထိန်းပြီးထည့်စရာမလို၊ ပိပိထဲကို တစ်ဆုံးဝင်သွားရော၊ အန်တီဦးဆီက 

“ ဟယ်...ဝင်သွားပြီ” 

လို့ ပြောသံကြားလိုက်ရတယ်၊ ပြီးတော့

“ ပြန်ထုတ်လိုက်ဦး”

လို့ ပြောတော့ ဘာကြောင့်မှန်းတော့ မသိ။ လိင်တံကို ပိပိထဲကနေ ထုတ်လိုက်တော့တယ်၊ ကျနော့်ကို ပတ်လက်အိပ်ခိုင်းလိုက်ပြီး အန်တီဦးက ခေါင်းရင်းဘက်ကို ဖင်ပေးလို့ လေးဘက်ထောက်ထားရင်း ကျနော့်လိင်တံကို သူ့ပါးစပ်ထဲ ထည့်လိုက်တော့တာ။ ကောင်းလိုက်တာဗျာ ။ တစ်ခါမှမခံစားဘူးတဲ့ အရသာ။  ကိုယ်ဟာကိုယ် ဂွေလှိမ့်ရတာနဲ့လဲ မတူ၊ အန်တီဦး လက်နဲ့ ကိုင်ပြီး လုပ်ပေးတဲ့ အရသာမျိုးလဲမဟုတ်။

အာခံတွင်း နွေးနွေးလေးထဲမှာ လိင်တံထိပ်ခေါင်းကို နှုတ်ခမ်းနဲ့ စုပ်ထားပြီး ခေါင်းပတ်ပတ်လည်ကို လျှာနဲ့ပတ်နေတော့တာ၊ ထိပ်က အပေါက်လေးကို လျှာထိပ်နဲ့ ထိုးလိုက်ရင်များ အသဲတွေ အေးသွားပြီး ကျင်သွားတယ်တောင် ခံစားလိုက်ရတယ်။ 

နောက်တော့ သူ့ရဲ့ တံတွေးတွေနဲ့ လိင်တံ တစ်ချောင်းလုံးကို စိုစွတ်အောင်လုပ်ပြီး ပါးစပ်နဲ့ စုပ်လို့အထက်အောက် လှုပ်ရှားတော့တာ၊ ကျနော်လဲ ထိန်းမရချင်တော့ဘူး၊ လေးဘက်ထောက်ထားတဲ့ အန်တီဦးရဲ့ ဖင်နောက်ကနေ ပိပိထဲကို လက်ညှိးထိုးထည့်ပြီး ဇိမ်ခံလိုက်တာ ခဏပဲကြာတယ်။

သုတ်ရည်တွေက အန်တီဦးရဲ့ ပါးစပ်ထဲ ပန်းဝင်သွားရောဗျာ၊ ကျနော်လဲ အားလည်းနာ ကြောက်လဲကြောက် ဘာအပြောခံရမလဲလို့ စောင့်ကြည့်နေတာ။ အန်တီဦးက ဘာမှမပြောပဲ ကျနော်ရဲ့ သုတ်ရည်တွေကိုမျိုချလိုက်လေရော၊ ပြီးတော့မှ ကျနော်ရဲ့ ဘေးမှာ အတူလာလှဲပြီး “ကောင်းလိုက်တဲ့အရသာ” လို့ပြောသံကြားလိုက်ရတယ်လေ။ ပြီးတော့ ပြောသေးတာ 

“ နင်ဦးလေးက ပိပိကို သူ့ပါးစပ်နဲ့ဘယ်တုန်းကမှ လုပ်မပေးခဲ့ဘူး….အန်တီက အဲလို အလုပ်ခံချင်နေတာကြာပြီ…. အရမ်းခံလို့ ကောင်းတာပဲ”

လို့ ပြောပြီး ကျနော်ကို နဖူးလေးနမ်းလိုက်ရင်း ရင်ခွင်ထဲမှာ ထည့်လို့ ဖက်ထားပါလေရော၊ ကျနော်လဲဦးလေးနဲ့ အန်တီဦးတို့ လိင်ဆက်ဆံတဲ့ အကြောင်းကိုသိချင်တော့

“ ဦးလေးက အိမ်မှာ နေ့တိုင်း ပြန်မအိပ်တတ်ဖူးနော်” 

လို့ အစပျိုးပြီးမေးလိုက်တော့

“ နင့်ဦးလေးက စက်လှေကပ်တဲ့ ရွာမှာ မိန်းမ နောက်တစ်ယောက်ရနေပြီ”

ပြောတော့တာ၊ တစ်ကယ်ပြောတာလား ရွဲ့ပြောတာလားတော့ မသိ၊ ကိုယ်ဦးလေး အရင်းဆိုတော့ ဆက်မမေးရဲတော့ဘူး။ တော်ကြာ အမျိုးမကောင်းကြောင်းတွေပါ ပါလာတော့မယ်၊ ကျနော်လဲ အခုအန်တီဦးနဲ့သာယာနေတာလေး ပျောက်သွားမှာ စိုးတော့ တိတ်တိတ်ကလေး နေလိုက်မိရော၊ အန်တီဦးရဲ့ ကိုယ်လုံးက ပြည့်ပြည့် တင်းတင်းနဲ့ဆိုတော့ ဖက်ထားရတာ နွေးပြီးအိနေတာပဲ။ စဉ်းစားကြည့်မိလိုက်တာ အန်တီဦးက သူ့ယောင်္ကျားနဲ့ မပြည့်ဝတော့တာတွေ၊ သူ့ယောင်္ကျားဆီက မရခဲ့တာတွေကိုရအောင် ကျနော့်ကို ပုံစံသွင်းပြီး သင်ပေးရင်း ခံစားနေတဲ့ပုံပေါ်တယ်၊ ကျနော်လဲ

အန်တီဦးအတွက် မွေးပြီး အစားခံရသလို ဖြစ်နေခဲ့ပြီ၊ အိပ်လို့လဲမရမယ့် အတူတူ ဖက်ထားရင်း မိနစ် ၂၀ ကျော်လောက်ပဲ ကြာမယ်ထင်တယ်၊ ကျနော်လိင်တံက ပြန်လည် မာကျောလာပြန်ပြီ။ အန်တီဦးကလဲ အဲဒါကိုသိတော့ လက်နဲ့လိင်တံကို ကိုင်ပေးပြီး ဆွနေပါလေရော၊ လိင်တံက တော်တော်လေးကို မာတောင်လာတဲ့အချိန်ရောက်တော့

“ ဒီတစ်ခါတော့ အပေါ်ကနေ တက်လုပ်ပေးတော့” 

လို့ ပြောတာပေါ့၊ အန်တီဦးရဲ့ ပါးစပ်နဲ့လုပ်ပေးခံရတာ ကောင်းခဲ့ပေမယ့် လိင်တံကိုလဲ ပိပိထဲကို တစ်ဆုံးထိုးသွင်းပြီး လုပ်လိုက်ချင်နေတယ်လေ၊ ကျနော် အန်တီဦးရဲ့ ကိုယ်လုံးပေါ်ကိုတက်လိုက်ပြီး ပေါင်ကြားထဲကိုဝင်လိုက်တယ်။

အန်တီဦးက ကျနော်လိင်တံကို ကိုင်ပြီး ပိပိအဝကို တေ့ပေးလိုက်တော့ ကျနော်လဲ အားပါးတရ ထိုးသွင်းလိုက်တော့တာပေါ့၊ အရည်တွေကလဲရွှဲ ခလေးမွေးဖူးထားတဲ့ ပိပိဆိုတော့ ရှောရှောရှူရှူပဲ တစ်ဆုံးထိ ဝင်သွားတော့တာ။ 

ရှေ့တိုးနေက်ဆုပ်နဲ့ လုပ်နေသော်လည်း စိတ်ထဲမှာ ဘယ်ဖက်လဲမထိ၊ ညာဖက်လဲမထိ၊ ချောင်ချောင် ချိချိကို ဖြစ်နေတယ်လေ၊ ဒါကို အန်တီဦးက သိတော့ အောက်ကနေ ပေါင်ကို စိပေးလိုက်တော့ နဲနဲကျပ်သွားပြီး လှေကြီးထိုး ရိုးရိုးနဲပေါ့။ ပထမတစ်ကြိမ်ကလဲ အန်တီဦးရဲ့ ပါးစပ်ထဲမှာ ပြီးထားတော့ ယခုတစ်ကြိမ် ကျနော်လဲ တော်တော်နဲ့ပြီးချင်စိတတ်တွေ မဖြစ်မိဖူး၊ ပိပိက ကျယ်နေလို့ ဂလိုင်ခေါက်နေရသလို ဖြစ်နေလို့ ထင်တယ်။

အန်တီဦးက ခဏရပ်ခိုင်းတယ်၊ ပြီတော့ ဒူးထောက်ပြီး လေးဖက်ထောက်နေပေးတော့ နောက်ကနေ သွင်းခိုင်းတဲ့ ပုံစံ၊ ကျနော် လိင်တံသွင်းဖို့ကို အရင်ဆုံးအပေါက် ရှာနေရတာပေါ့၊ ပိပိက ပေါင်ကြားထဲမှာ ညှပ်နေတော့ တော်တော်နဲ့ မတွေ့။

လိင်တံထိပ်နဲ့ စမ်းပြီး တေ့မိတဲ့ အပေါက်ကိုထိုးထဲ့လိုက်တာ၊ တော်တော်တော့ ကျပ်နေပြီး အရင်ထက် ပိုလို့တောင် ဖီလ်းဖြစ်လာတယ်၊ ဒါပေမယ့် အန်တီဦး ကျနော်ပေါင်ကို လက်နဲ့ လှမ်းရိုက်ပါလေရော။ အဲဒီတော့မှ လက်နဲ့စမ်းကြည့်လိုက်တာ လိင်တံကဖင်ထဲကို ဝင်သွားတာကိုး၊ ဖင်ထဲကို လုပ်ရတာ ခြောက်တော့ ခြောက်သွေ့နေတယ်။

ဒါပေမယ့် ကျပ်နေတော့ ကျနော်အတွက် ပိုလို့ကောင်းနေတော့တယ်၊ အန်တီဦးကလဲ ဖင်ကို ညှစ်ပေးထားပုံရတော့ ကျနော်လဲ စိတ်တွေကို ထိန်းမရတော့ဘူး၊ အချက်၂၀ လောက်လုပ်ပြီး သုတ်တွေကို ဖင်ထဲကိုပဲပန်းလွှတ်လိုက်တော့တာပေါ့။

ပြီးတော့ လိင်တံကိုဖင်ထဲက မချွတ်ပဲ အန်တီဦးရဲ့ ကျော်ပေါ်ကို ထပ်လျှက် မှောက်သွားပါလေရော၊ အန်တီဦးက အောက်ကနေ ..

“ လူဇိုး….လုပ်မယ်လုပ်တော့လဲ ဖင်ထဲကို” တဲ့၊ 

“ နာလို့လား” 

လို့ ကျနော်က မေးလိုက်တော့..

“ ကောင်းတော့ ကောင်းတယ် နဲနဲအောင့်တယ်” တဲ့၊

အဲဒီညက ကျနော် အန်တီဦးကို ၄ ခါလောက် ပိပိနဲ့ဖင်ကို တစ်လှည့်စီ လုပ်ဖြစ်လိုက်ကြပြီး ည ၁၂ နာရီကျော်တော့ အပြန်အလှန် ဖက်ထားရင်း အိပ်ပျော်သွားကြရော။ မနက် ၅ နာရီလောက် ရောက်တော့ ကျနော် ရုတ်တရက်နိုးလာပြီး အန်တီဦးက ဘေးမှာ မရှိတော့ဘူး၊ လိင်တံက မာတောင်နေပြန်ပြီး နွေးနွေးထွေးနဲ့ အထိအတွေ့တစ်ခုကို ခံစားနေရာသလိုဖြစ်နေလို့ မျက်စိဖွင့်ကြည့်လိုက်တာ။

အန်တီဦးက ကျနော်ပေါင်ကြားထဲမှာ လှဲနေရင်း လိင်တံကို ပါးစပ်ထဲမှာ ထည့်လို့ လုပ်ပေးနေပြန်ပြီ၊ အန်တီဦးက တော်တော်ထန်တာပဲ၊ သူ့ယောင်္ကျား ကျနော်ဦးလေးနဲ့က မတွေ့ရတာ ကြာလို့ တော်တော်ဆာလောင်နေပုံ ရတယ်။ နောက်တော့ ကျနော်ရဲ့ အပေါ်တက်လာပြီး ခါးပေါ်မှာ ခွထိုင်ပြီး လိင်တံကို ပိပိအဝ တေ့လို့ဖိပြီး ထိုင်ချလိုက်တော့ လိင်တံက ပိပိထဲ ဝင်သွားပြန်ရော၊ အန်တီဦးဟာ မျက်စိကို မှိတ်လို့ ကျနော့် အပေါ်ကနေ စည်းချက်မှန်မှန်နဲ့ ဆောင့်နေတော့တာ ထင်တောင် မထင်ရဘူး။

အန်တီဦး အမောခံနိုင်းပြီး ဆက်တိုက်လုပ်နိုင်သားပဲ၊ ကျနော်လဲ သိပ်မကြာပါဘူး ။ ပိပိထဲမှာ တစ်ကြိမ်ပြီးသွားပြန်ရော၊ ပြီးသွားတော့ အန်တီဦးက ကျနော်ရဲ့ ပါးကိုနမ်းလိုက်ပြီး အဝတ်အစားတွေကို ပြင်ဝတ်လိုက်ပြီး အိပ်ရာက ထလို့အိပ်ခန်းထဲက ထွက်သွားတော့တယ်လေ။ ကျနော်ကတော့ မောမောနဲ့ နောက်ထပ်တစ်ရေး ပြန်အိပ်ပျော်သွားရတာပေါ့၊ မနက် ၈ နာရီလောက်မှ ကျနော်နိုးလာပြီး အန်တီဦးက သနပ်ခါးလေး အဖွေးသားနဲ့ ကျနော်ကို..

“ သားကြီး ထတော့” 

လို့ လာနိုးတော့တယ်၊ အန်တီဦးရဲ့ ပါးလေးကို နမ်းလိုက်တာ အိပြီးမွှေးနေတာပဲ၊ ပြီးတော့မှ အန်တီဦးက ကျနော်ကို 

“ သားကြီး အဖြစ် မွေးပြီးစားလိုက်ပြီ” 

လို့ ပြုံးစိစိနဲ့ပြောတယ်လေ၊ ဒီနေ့ ကျန်နေတဲ့ ရွာတစ်ရွာကို အကြွေးသွားတောင်းပြီး ညနေရောက်ရင် အိမ်ပြန်ရတော့မယ်၊ ၉ နာရီကျော်တော့ စက်လှေနဲ့အတူ သွားလိုက်ကြလေ။ စက်လှေပေါ်မှာ လူကချောင်နေပေမယ့် အန်တီဦးက ကျနော်နား ကပ်ထိုင်လို့ လက်မောင်းကို သူ့မရဲ့ ရင်သားနဲ့ ဖိထားတော့တယ်လေ။

လက်ကလဲ ကျနော်ရဲ့ ပေါင်ပေါ်တင်ထားပြီး လူလစ်ရင် လိင်တံထိပ်ကိုလက်နဲ့ မထိတစ်ထိ လုပ်နေတော့လိင်တံက မာတောင်လာလို့ ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှာ ညှပ်ထားရရောပေါ့၊ အန်တီဦးကတော့ ကျနော်ဒုက္ခရောက်အောင် စနောက်နေသလိုပဲ ပြုံးစိစိနဲ့ပေါ့။

တည်းခိုတဲ့ ရွာကို ၁၂ ကျော်မှာ ပြန်ရောက်လာပြီး နေလည်စာ ထမင်းစားလို့ တစ်ရေးမအိပ်ခင် တစ်ချီလောက်တော့ စိတ်ပါလက်ပါ လုပ်လိုက်ကြသေးတာ၊ အခုအချိန်အထိတော့ နှစ်ယောက်လုံးက တက်ကြွနေတာ။ နှစ်ဦးသား ဆိတ်ငြိမ်လုံခြုံတဲ့နေရာမှာ မတွေ့လိုက်နဲ့ တွေ့တာနဲ့ အဝတ်အစားတွေချွတ်ကြပြီ၊ ညနေ ၅ နာရီလောက်မှာ သင်္ဘောဆိပ်ကို ဆင်းလို့ မြို့ကို ပြန်ကြတော့တာပေါ့။

အပြန်ခရီးမှာလည်း အလာတုန်းက အတိုင်း မထိတစ်ထိ ဟိုမရောက်ဒီမရောက်ပဲ နေခဲ့ကြရတယ်လေ၊နောက်နေ့မနက် မြို့ကိုရောက်တော့ အန်တီဦးက ဆိုင်ကိုသွားတယ်။ ပုံမှန်အတိုင်းပဲ ညနေမှာ ပြန်ရောက်လာပြီး မီးဖိုချောင်ကိစ္စတွေ လုပ်တာပေါ့၊ အားလုံးပြီးသွားရင် ရေချိုးတယ်။ ကျနော်လဲ ပုံမှန်ချောင်းကြည့်ဖြစ်တုန်းပဲ၊ ဒါပေမယ် ထူးခြားတာက ချောင်းတယ်ဆိုတာထက် ပေါ်တင်ကို တံခါးဖွင့်ပြီး ကြည့်တော့တာ။

ခြံတွေက အကျယ်ကြီးတွေ သစ်ပင်တွေ ခြုံနွယ်တွေ ရှိနေတာကြောင့် နောက်အိမ်တွေ မြင်မှာတော့ မစိုးရိမ်ရဘူးလေ။ ကျနော် ကြည့်နေမှန်းကို အန်တီဦးက သိနေတော့ ရေချိုးလို့ဆက်ပြာတိုက်ရင် ရင်လျားလုံးချည်ကို အသာလေးလျောချလိုက်ပြီး ရင်သားဖွေးဖွေးလုံးလုံးတွေကို အချိန်အကြာကြီးဆပ်ပြာတိုက်ပြတော့တာ၊ အိမ်မှာဆိုတော့ လူကသိပ်မပြတ် နေ့ဖက်တွေတော့ မတွေ့ဖြစ်ကြ။

ဦးလေးအိမ် ပြန်မအိပ်တဲ့ ညတိုင်း ကလေးတွေ အိပ်သွားရင် အန်တီဦးက ကျနော်ရဲ့ အခန်းကို တက်လာတတ်သလို့၊ တစ်ခါတလေလဲ အန်တီဦးတို့ အိပ်ခန်းမှာ ကျနော်သွားအိပ်ပြီး လိင်ဆက်ဆံ ဖြစ်ကြတာပေါ့။ဦးလေး မရှိတဲ့ ညတွေဟာ ကျနော်တို့ရဲ့ ဆောင်တော်ကူး ညတွေပေါ့၊ ပိပိထဲကိုလုပ်တာထက် ဖင်ထဲကိုလုပ်ဖြစ်တာ များတယ်လေ၊ အန်တီဦးလဲ ဖင်ထဲကို အလုပ်ခံရတာအရသာတွေ့နေခဲ့ပြီ။

ဒါပေမယ့် သုတ်ရည်တွေကိုတော့ပိ ပိထဲကိုသာ ဝင်စေချင်တဲ့ ဆန္ဒရှိတော့ ပြီးခါနီးတိုင်း ပိပိထဲကို ပြောင်းထည့်ပြီး သုတ်ရည်တွေ ပန်းထည့်ရတာပေါ့။ အန်တီဦးကြိုက်တာက သုတ်ရည်တွေ ပိပိထဲကို နွေးကနဲ ဝင်လာတာကိုတဲ့။ ဒီလိုနဲ့ အန်တီဦးနဲ့နေခဲ့ပြီး ၆ လအကြာမှာ အန်တီဦးမှာ ကိုယ်ဝန်ရှိလာတော့တယ်။

အန်တီးဦး ပြောတာကတော့ ကျနော်ရဲ့ ရင်သွေးလို့ ပြောပေမယ့် ဦးလေးကတော့ သူမိန်းမကို လူဖြစ်အောင်လုပ်နိုင်သေးတဲ့ အတွက် မိတ်ဆွေတွေကြားမှာ ဂုဏ်ယူဝင်ကြွားလို့ လက်မ ထောင်နေခဲ့တာပေါ့လေ။           ။

                       

........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။

မတော်ပါဘူး ငါ့မောင်ရယ် (စ/ဆုံး)

မတော်ပါဘူး ငါ့မောင်ရယ် (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - အိပ်မက်သခင်

အင်းစက်ဇာတ်လမ်း ဖြစ်ပါသည်။

“ ဖြိုးညီ ရေ  ”

ခေါ်သံနဲ့ အတူ အိမ်ထဲ ဝင်လာတဲ့ လူနှစ်ယောက်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ မမမွန်တို့ လင်မယား ဖြစ်နေသည်။ သူတို့ လင်မယားနဲ့တောင် မတွေ့တာ နှစ်နှစ်လောက်ရှိပြီ။ မမမွန်က ဖြိုးညီရဲ့ အစ်မ တစ်ဝမ်းကွဲ ၊ ဖြိုးညီ အဖေရဲ့ ညီမရဲ့ သမီး အငယ်ဆုံးဖြစ်သည်။ ဖြိုးညီတို့ အဖေက တရုတ်စပ်သည်။ အဒေါ့် ယောကျာ်းကလဲ တရုတ်ဆိုတော့ မမမွန်က ပီဘိ တရုတ်မလေး တစ်ယောက်နှယ်။ အရပ်မြင့်မြင့် ရင်သားတွေက ထွားထွား ၊ တင်သားတွေကလည်း ကြီးသည်၊ ရုပ်ကလည်း တော်တော်ချောသည်။

သူ့ ယောက်ျားဖြစ်သူ ယောက်ဖ တစ်ဝမ်းကွဲက ကိုချမ်းသာ တဲ့။ ကားပစ္စည်းတွေ အကြီးအကျယ် ရောင်းတဲ့ သူဌေးသား။ ရုပ်ကလည်း ချောသည်။ ဒီလိုပဲ မမမွန်နဲ့ ကြိုက်ပြီး လက်ထပ်ကြတာ နှစ်နှစ်တောင်ကျော်ပေါ့။

ဖြိုးညီ အတွေးစတွေကို ဖြတ်လိုက်ပြီး ဧည့်သည်နှစ်ယောက်ကို အိမ်ထဲခေါ်လိုက်သည်။

“ လာ .. အစ်ကိုနဲ့ မမ ဘယ်ကို လာတာလဲ ”

“ ဒီလိုပါပဲ နင့်အစ်ကို အကြောင်း မသိသေးဘူးလား။ သူ တီဘီ ဖြစ်တာလေ နောက်ဆုံးအဆင့် ဆေးယဉ်ပါး ရောဂါ ဖြစ်တာ။ ပထမဖြစ်တုန်းက ဆေးမှန်မှန် မသောက်တာနဲ့ နောက်ပိုင်း ဆေးမတိုးတော့ပဲ ဖြစ်သွားတာ။ အခုလည်း နေမကောင်းဘူး။ တစ်ခါတစ်ခါ ထထဖောက်သေးတယ်။ သွေးတွေအန်တာမှ မပြောပါနဲ့ ”

ဘေးနားက ယောက်ဖတော်ကတော့ တစ်ချက်သာ ကြည့်ပြီး ယဲ့ယဲ့ပြုံးပြသည်။ အပြုံးက နွမ်းလျှနေသည်။

“ ဒါနဲ့ မမတို့ ဘာကိစ္စနဲ့ လာတာလဲ။ ခဏလေးနော် ။ အဖေနဲ့ အမေ ဈေးခဏသွားတယ်။ ပြန်ရောက်တော့မှာပါ ။ မကြာပါဘူး  ”

“ နင့်ကို ဆေးအကြောင်းလေး မေးချင်လို့ လာတာပါ။ သူလည်း ဆေးတွေ သောက်နေတော့။ ဆေးဖိုးကလည်း တစ်လကို ငါးသိန်းလောက် ကုန်တယ်ဟယ် ။ ဘာဆေးတွေလဲ ဆိုတာရယ် ။ နောက်ရော အကောင်းအတိုင်း ပြန်ဖြစ်ပါ့မလားလို့ မေးချင်လို့ ”

ဓာတ်မှန်ကို ကြည့်လိုက်တော့ အဆုတ်တွင် စပေါ့တွေက ဇကာပေါက်နှယ်။ အော် ပေလိုက်တဲ့ ငါ့ယောက်ဖ ။ ဘာလို့ အဲဒီလောက်တောင် ဆိုးဝါးသွားပါ့လိမ့်။ ဖြိုးညီ တစ်ယောက် မချိတင်ကဲပင် တွေးမိလိုက်သေးသည်။ သို့သော် လူနာတစ်ယောက်ကို စိတ်ဓာတ်ကျအောင် မပြောသင့်သောကြောင့်

“ ကောင်းမှာပါ မမ။ ဆေးကို ပုံမှန်သောက်လေ။ ဒီ အစက်အပြောက်တွေကတော့ ပြန်ပျောက်တော့မှာ မဟုတ်ဘူး။ ကျန်တာတော့ သူ့ ဆေးပတ်လည်အောင် သောက်လို့ တီဘီ Bacilli တွေ ကုန်သွားရင် ပျောက်မှာပါ။ နောက်ပိုင်းတော့ ဆေးလိပ်မသောက်နဲ့ ။ အပင်ပန်း မခံနဲ့တော့ပေါ့။ သက်တောင့်သက်သာပဲ နေရမှာပေါ့  ”

“ ဒါတောင် နင့်အစ်ကိုက ဆေးလိပ် ပြန်သောက်ချင်သေးတယ် ။ မနည်းတားထားရတာ ။ အရင်ကတည်းက ဖင် မီးခိုးထွက်အောင် သောက်တဲ့လူလေ ”

ပြောရင်းဆိုရင်း ဖေဖေနဲ့မေမေ ပြန်ရောက်လာလို့ စကားစပြတ်သွားသည်။

သူတို့ နှစ်ယောက်နဲ့ မိဘနှစ်ပါး စကားကောင်းနေကြသည်။ အာလ္လာပ သလ္လာပတွေကို ဆက်နားမထောင်ချင်တော့တာနဲ့ အခန်းထဲဝင်ပြီး ကိုနတ်သားရေးထားတဲ့ 

“  ပြန်ပြောပြဖို့ တော်တော်ခက်လိမ့်မယ် ” 

ဆိုတဲ့ စာအုပ်ကိုပဲ ပြန်ဖတ်နေမိသည်။ ဖတ်ကောင်းကောင်းနဲ့ ဖတ်လိုက်တာ အချိန်ဘယ်လောက် ကြာသွားသည်မသိ။ ဧည့်ခန်းထဲက

“ သားရေ ခဏလာဦး ပြောစရာရှိလို့ ”

အမေရဲ့ ခေါ်သံကိုကြားလို့ အပြင်ကို ထွက်ကြည့်မိသည်။

“  သားကို ရန်ကုန်ထည့်ပေးလိုက်မလို့ ။ သွား အထုပ်သွားပြင်ချေ ။ နေ့လည် နင့်အစ်မတို့ ပြန်ရင် တစ်ခါထဲလိုက်သွား။ နင်ကျောင်းပိတ်တဲ့ နှစ်လ ဒီမှာလည်း အားနေတာပဲ။ လတ်လျား လတ်လျားနဲ့ ဘာမှလဲမဟုတ်ဘူး ။ ဟိုမှာ အကူအညီလိုနေတာ သွားကူညီချေ ”

ဖြိုးညီလည်း ဖတ်လက်စ စာအုပ်ကို ပိတ်လိုက်ပြီး အထုပ်အပိုးတွေ ပြင်ဆင်နေလိုက်သည်။ နေ့လည်ထမင်းစားပြီးတော့ အစ်မတို့ကားနဲ့ ရန်ကုန်လိုက်ခဲ့သည်။ ယောက်ဖက ကားတောင် သိပ်မမောင်းနိုင်။ ပဲခူးလာတုန်းကတောင် အစ်မ မောင်းခဲ့တာ ။ အပြန်တော့ ကျွန်တော်မောင်းမယ် မမ ဆိုပြီး သူကိုယ်တိုင် မောင်းပြီး လာခဲ့လိုက်သည်။

အိမ်က စဉ့်အိုးတန်းလမ်း ခြောက်လွှာ ။ ယောက်ဖက သုံးလွှာလောက်ပဲ တက်ရသေးသည် ။ ဟောဟဲ …ဟောဟဲ ဖြစ်နေလို့ သူ့ကို စောင့်စောင့်ပြီး ခေါ်ရသည်။ အပေါ်ရောက်တော့ ယောက်ဖ မောပြီး ဖလက်ပြသွားသည်။ အခန်းထဲ သွားနားနေသည် ။

“ မောင်လေးရေ  အထုပ်တွေ ဝိုင်းကူထားပါဦး ။ နင့်အစ်ကို အထုပ်ကို သူ့ အခန်းထဲထား ။ မမ အထုပ်ကိုတော့ ဒီကိုယူလာခဲ့  ”

“ မမက အစ်ကိုနဲ့ တစ်ခန်းထဲ အတူတူအိပ်တာ မဟုတ်ဘူးလား ”

“ နင့်အစ်ကိုဆီက ပိုးကူးမှာစိုးလို့ ခွဲအိပ်တာ တစ်နှစ်ကျော်လောက်ရှိပြီ။ သူကလည်း ဆေးပြင်းတွေ သောက်ရတော့ ညညဆို တန်းပြီး အိပ်ပျော်တာပါပဲဟယ်။ လင်မယားကိစ္စလည်း သိပ်မရှိတော့ပါဘူး ”

အိမ်ထောင်ကျတာမှ နှစ်နှစ်လောက်ပဲ ရှိသေးသည်။ တစ်နှစ်ကျော်လောက် ခွဲအိပ်ရသော မမကိုလည်း သနားမိသည်။ သို့သော် ဘာစိတ်မှ မဖြစ်မိပေ။

ဒီလိုနဲ့ မနက်စောစောထတဲ့ သူ့အကျင့်ကြောင့် မနက်စောစော ရေနွေးတည်၊ ထမင်းအိုးတစ်လုံးချက်ပြီး ဈေးသွားလိုက်သည်။ ဈေးကပြန်လာတော့ မမမွန် တစ်ယောက် ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာတာနဲ့ တန်းတိုးသည်။ ထမိန် ရင်လျှားပေါ်မှာ တဘက်လေး လွှားထားသည်။

“ အော် မမမွန် နိုးနေပြီလား။ ကျွန်တော်တောင် ဈေးကပြန်လာပြီ ။ ကြက်သားနဲ့ အာလူးရယ် ၊ ကင်ပွန်းချဉ်ရွက်နဲ့ ပဒတ်စာလေးပဲချက်ပြီး ငပိရည်နဲ့ တို့စရာလေး တို့မလို့ စီစဉ်ထားတယ် ”

ဖြိုးညီတစ်ယောက် ရေပက်မဝင် စကားတွေကို ဖောဖောသီသီပင် ပြောမိသည်။

“ ဒါနဲ့ မမမွန်မျက်နှာ မကောင်းပါလား။ ညက အိပ်မပျော်လို့လား။ ဘာဖြစ်လို့လဲ မမရဲ့  ”

သေချာမေးကြည့်တော့မှ..

“ ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး။ ညက မမမွန် ခြေဆစ်၊ လက်ဆစ်တွေကိုက်လို့ အိပ်လို့မရဘူးလေ။ မိုးအေးတော့ ပိုဆိုးတာပေါ့။ ဆရာဝန်ကတော့ လေးဘက်နာလို့ ပြောတာပဲ။ အဲဒါ မိုးအေးတိုင်း ဖြစ်နေတော့ စိတ်ညစ်နေတာပါ ”

“ ဒါများ မမမွန်ရယ် ညကတည်းက ပြောပါလား ။ ကျွန်တော် ဆေးပေးပြီး ကုပေးမှာပေါ့။ ဘာလဲ ကိုယ့်မောင်လေးကို ကျောင်းမပြီးသေးဘူးဆိုပြီး မယုံဘူးလား ”

“ လာ… ဒီမှာထိုင် ။ ကျွန်တော်ရှင်းပြမယ်။ အဲဒါ Rheumatoid Arthritis လို့ခေါ်တယ် ။ ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး။ အကိုက်အခဲပျောက်ဆေး သောက်ပေါ့။ နောက်တစ်ခါဖြစ်ရင် ကျွန်တော့်ကိုခေါ်လေ ”

“  အင်း  ”

“ ကျွန်တော် မနက်စာပြင်ထားတယ်။ အစ်ကို့ကို နှိုးလိုက်ဦးလေ။ တူတူစားရအောင် ”

“ ရတယ်မောင်လေး သူက နေမြင့်မှထတာ ။ သူ့ကို နှိုးရင်လည်း မကြိုက်ဘူး။ မောင်လေးနဲ့ မမပဲ အရင်စားထားနှင့်မယ် ။ နောက်မှချက်ပေါ့ ။ ဝီရိယ ကောင်းနေလိုက်တာနော်။ ခဏလေး မမ အဝတ်အစား သွားလဲလိုက်ဦးမယ် ”

ပြောရင်းဆိုရင်း ထွက်သွားသော မမမွန်ရဲ့ နောက်ပိုင်းကို တစ်ချက်လှမ်းကြည့်လိုက်မိသည်။ တင်သားတွေက ထွားပြီး အယ်နေသည်။ အသားက ရေစိုတော့ ထမိန်က တချို့နေရာတွေ အသားမှာ ကပ်နေသည်။ တင်သားတွေ လှုပ်တာ ထမိန်က ကပ်ပါသွားတော့ တစ်ဖက်တစ်ချက်စီ တက်လိုက်ကျလိုက်က ကြည့်လို့ကောင်းနေသည်။ ကာမမှုလည်း ကောင်းကောင်း မပြုဖြစ်တော့ ကျ မသွား။ ဒီကြားထဲ အိမ်အလုပ်တွေကို သူတစ်ယောက်ထဲ ဒိုင်ခံလုပ်ရတော့ လေ့ကျင့်ခန်းလုပ်သလိုဖြစ်ပြီး ရင်သား ၊ တင်သားတွေက ကျစ်လစ်နေသည်။

နေ့လည် အိမ်နောက်ဖေးမှာ ဟင်းချက်ရင်း မမမွန်နောက်မှာ ရောက်တာမသိပဲ လှည့်လိုက်တော့ ရင်ချင်းအပ်သလို ဖြစ်သွားပြီး မမမွန်ရဲ့ နို့ကြီးတွေနဲ့ ပွတ်မိသွားသည်။ အိစက်နေသော အတွေ့အထိကြောင့် ကတုန်ကရင်တောင် ဖြစ်သွားသည်။ မနည်းစိတ်နှစ်ပြီး ဟင်းအိုးထဲ အာရုံစိုက်လိုက်ရသည်။ နေ့လည်စာ ဖြိုးညီလက်ရာကို ချီးကျူးကြသည်။

ဖြိုးညီလည်း နေ့လည်စာစားပြီး သူ့အခန်းထဲဝင်ကာတစ်ရေးတမော အိပ်လိုက်သည်။ ညနေစောင်းလောက်နိုးတော့ လေ့ကျင်ခန်းလုပ်သည့် အနေနဲ့ ဒိုက်ထိုးပြီး ဘောင်းဘီတိုနှင့်ပင် ရေချိုးခန်းထဲဝင်ပြီး ရေပန်းအောက်မှာ အားရပါးရ ရေချိုးလိုက်သည်။

ညနေစာစား ၊ ပြီးတော့ ယောက်ဖနဲ့ ဘောလုံးပွဲကြည့် ။ ပထမပိုင်းပြီးတော့ ယောက်ဖက မကြည့်နိုင်တော့ ။ အားနည်းတာရော ၊ အိပ်ရေးပျက် မခံနိုင်တာရောကြောင့် အိပ်တော့မည် ပြောသည်။ မမမွန်က အိပ်ယာခင်းပေး စောင်ခြုံပေးသည်။ ယောက်ဖအိပ်သွားပြီးမှ ပြန်ထွက်လာသည်။

“ ငါ့မောင်လေး မအိပ်သေးဘူးလား။ မမတော့ အိပ်တော့မယ် ”

“ ရတယ် မမ ကျွန်တော်က နှစ်ပွဲဆက်ကြည့်မှာ ။ ၉ ခွဲပွဲပြီးရင် ၁၂ နာရီပွဲ လာဦးမှာဆိုတော့ ၂ နာရီကျော်လောက်မှ အိပ်ဖြစ်မှာ ။ ဂွတ်နိုက်နော် မမ ”

ဒုတိယပွဲကြည့်ရင်း ပထမပိုင်းအပြီး ခဏနားတော့ ဘောလုံးဂျာနယ်ဖတ်ဖို့ လိုက်ရှာမှ ဂျာနယ်က ခြင်းတောင်းထဲ ထည့်လိုက်မိမှန်း သိသည်။ ဒီကိုလာတုန်းက အထုပ်မဆန့်တာနဲ့ ခြင်းတောင်းထဲ ထည့်ထားတာ ။ ခြင်းတောင်းက မမမွန် အခန်းထဲမှာ ။ မထူးပါဘူးလေ ။ဘယ်သူမှမ မဟုတ်တာ ကိုယ့်အစ်မပဲ ဆိုပြီး အခန်းထဲဝင်လိုက်သည်။ နိုးသွားမှာကြောက်လို့ ခြေဖွနင်းပြီး အခန်းထဲဝင် ၊ ကုတင်အောက်က ခြင်းတောင်းကို ငုံ့ယူနေစဉ်

“ မောင်လေး ဘောလုံးပွဲပြီးပြီလား  ”

“ အော် မမ မအိပ်သေးပဲကို ၊ မပြီးသေးဘူး မမ ။ ပထမပိုင်းပြီးပြီ ပျင်းနေလို့ ဘောလုံးဂျာနယ် ဖတ်မလို့ဟာ ဘောလုံးဂျာနယ်က ခြင်းတောင်းထဲ ပါသွားလို့ လာယူတာ ”

“ အော် အေးအေး “

“ မမ မအိပ်သေးဘူးလား ။ ဘာဖြစ်လို့လဲ  ”

“ အဆစ်အမြစ်တွေ ကိုက်ပြန်ပြီ ငါ့မောင်ရယ်။ လက်ဆစ်ခြေဆစ်တွေ ကိုက်နေတာ ”

“ အော် ဒါလေးများ မမရယ် ။ ကျွန်တော့်ဆီမှာ ဆေးပါလာတယ် ခဏစောင့် ”

အခန်းထဲပြန်ပြီး အသင့်ရှိနေတဲ့ အစာအိမ် မထိတဲ့ အကိုက်အခဲပျောက်ဆေးကိုပဲ Antacid လေးနဲ့ တွဲပြီး ပေးလိုက်သည်။ ဆေးတိုက်ပြီးတော့

“ မမ.. လက်ဆစ်တွေ ကိုက်နေတယ်ဆိုရင် ကျွန်တော် နှိပ်ပေးရဦးမလား  ”

“ အင်း နှိပ်ပေးလေ ။ ကောင်းတာပေါ့ ငါ့မောင်ရယ်။ မမကတော့ အရမ်းကိုက်တာပဲသိတယ် ”

ဖြိုးညီတစ်ယောက် မမမွန်ရဲ့ လက်ဆစ်တွေကို စိတ်ပါလက်ပါနဲ့ နှိပ်ပေးနေမိသည်။ လက်ချောင်းလေးတွေက သွယ်လျနေသည်။ ဖော့ဖယောင်းလို နူးညံ့နေသည်။ ကုတင်က နံရံ ကပ်ထားတာဆိုတော့ နံရံဘက်နှင့်ဝေးသည့် ဒီဘက်လက်ကို နှိပ်ပေးတုန်းက ဘာမှမဖြစ်။ ဟိုဘက်လက်ကို ကျတော့ မမက သူ့ရင်ဘတ်ပေါ် တင်ပေးထားသည်။

လက်ကိုနှိပ်ရင်း တစ်ချက်တစ်ချက် ရင်သားကြီးတွေကို ထိမိတော့ အိစက်သည့် အထိအတွေ့ကြောင့် အောက်က ညီတော်မောင်က ခေါင်းထောင်ချင်လာသည်။ ပုဆိုးပဲဝတ်ထားတာရယ် ၊ ညဘက် အိပ်ခါနီးဆိုတော့ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီက ဝတ်မထားတော့ ပုဆိုးအောက်မှာ ငေါထွက်နေသည်။ မမွန်ကတော့ မသိလောက်။ ခဏကြာတော့

“ ရပြီငါ့မောင် လက်ကတော့ တော်တော်လေး သက်သာသွားပြီ။ လုပ်ပေးလက်စနဲ့ ခြေဆစ်လေးတွေ နှိပ်ပေးဦး။ ဒူးခေါင်းရောပဲ။ ခစ်ခစ် ”

ဖြိုးညီ ခြေချောင်းလေးတွေကို ညင်ညင်သာသာ နှိပ်ပေးသည်။ ကော့လိုက် ကုတ်လိုက် ချိုးပေးသည်။ အဆစ်လေးတွေပေါ်မှာ လက်နဲ့ဖိပေးသည်။ ခြေရင်းကနေ အပေါ်ကို မော့ကြည့်တော့ အောက်ခံ မဝတ်ထားတဲ့ ညဝတ်အင်္ကျီပေါ်မှာ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို မြင်လိုက်ရတော့ အာခေါင်တွေတောင် ခြောက်လာသည်။ ခဏနေတော့ မမက အပေါ်ကို ဆွဲတင်ပြီး

“ ဒူးခေါင်းလေးပဲ နောက်ဆုံးနှိပ်ပေးတော့ ငါ့မောင်ရေ။ မောင်လေးလည်း တော်တော်ညောင်းနေတော့မယ်။ မမလည်း ဆေးသောက်လိုက်တော့ တော်တော်ကောင်းသွားတယ် ”

ဒူးခေါင်းကို နှိပ်ပေးရင်း ခြေသလုံးသား ဖြူဖြူလေးတွေကို ကြည့်ပြီး စိတ်မထိန်းနိုင်တော့။ ဖြိုးညီ လက်ဖဝါးတွေက နှိပ်နေတာ မဟုတ်တော့ပဲ ဖွဖွလေး ဆုပ်ပြီး ပွတ်သတ်နေမိမှန်းတောင် ကိုယ့်ကိုယ်ကို သတိမထားမိတော့ပေ။ ဖြိုးညီ ခေါင်းထဲမှာ တခြားဟာတွေ ဘာမှမရှိတော့ဘူး၊ အခု မြင်နေရတဲ့ ဒူးခေါင်းလောက် အဆင့်ကနေ ပိုပြီး မြင်ချင်လာမိပြီ။

ဖြိုးညီ လက်တွေက မမမွန်ရဲ့ ဒူးဆစ်ကလေးကို ဆုပ်ကိုင်ပွတ်ပေးရင်းက ပေါင်လုံးတွေပေါ်ကို ရောက်သွားသည်။ ထမိန်စက ဒူးလောက်ထိပဲ ရှိသေးတော့ မမမွန်ရဲ့ ပေါင်တန်တွေကို မတွေ့ရပေမဲ့ ဖြိုးညီလက်ဖဝါးတွေက ချောမွတ် တောင့်တင်းနေတဲ့ အသားတွေကို ထမိန်အောက်ကပဲ လက်လျှို ပွတ်လို့ ကောင်းကောင်းနဲ့မို့ တဖြေးဖြေးချင်း ပေါင်ရင်းနားထိ တိုးပွတ်သပ်လာမိသည်။

ဖြိုးညီ လက်ဖဝါးက ပေါင်ရင်းနားထိ ရောက်လာတာမို့ ဖြိုးညီရဲ့ လက်ကောက်ဝတ်တွေက သူ့ အလိုလို မမမွန်ရဲ့ ထမိန်အနားစကို တွန်းတင်ပေး လာသလို ဖြစ်လာတော့၊ မမမွန်ရဲ့ ပေါင်တန် ဝင်းဝင်းကို စမြင်နေရပြီ။

ဖြိုးညီ မမမွန်ရဲ့ မျက်နှာကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ မျက်လုံးအစုံပိတ်ထားတာ တွေ့ရသည်။ မျက်စေ့လေးပိတ်ပြီး နှုတ်ခမ်း မဟတဟနဲ့ မမမွန်ရဲ့ မျက်နှာလေးမှာ နဖူးကြောလေး မသိမသာကြုံ့နေတာလည်း တွေ့လိုက်ရသည်။

မမမွန် သိရက်နဲ့ ဘာမှမပြောတာကို တွေ့ရတော့ ဖြိုးညီ ပိုရဲလာသည်။ လက်တွေက ပေါင်အပေါ်တွေ ဘေးတွေကို စက်ဝိုင်းလို ပွတ်နေရင်း သူ့လက်ဖျံဖြင့် ထမိန်ကို ပိုလှန်အောင် တွန်းပို့ပေးလာခဲ့သည်။ ဖြုဝင်းမွတ် ချောနေသော ပေါင်လုံးနှစ်လုံးကို တစ်ဝက်လောက်မြင်ရတော့ ဖြိုးညီရဲ့ ညီတော်မောင်က မာတောင့်တင်းနေတာ နာတောင်နာလာပြီ။ အဲဒါနဲ့ ညာဘက်က ဆက်ပွတ်ပေးနေရင်း ဘယ်ဘက်လက်နဲ့ ထမိန်ကို မမမွန် ဗိုက်ပေါ်ထိရောက်အောင် လှန်တင်လိုက်သည်။

ဘွားကနဲ ပေါ်လာတဲ့ မမမွန်ရဲ့ စောက်ဖုတ် ဖောင်းဖောင်းကြီးက အမွှေးအမျှင်တွေ သန့်စင်ထားလို့ ပြောင်ပြီး အကွဲကြောင်းမှာ တွန့်လိမ်လိမ် နှုတ်ခမ်းဖတ်လေး တစ်ခုက ညိုညို မဲမဲလေးနဲ့ ၊ ဘေးနားက ပန်းရောင်ရင့်ရင့် အတွင်းသားလေးတွေက အရည်ကြည်တွေစိုပြီး မီးရောင်အောက်မှာ အရောင်ပြန်လဲ့နေသည်။

ဖြိုးညီ ဟန်ဆောင်ပန်ဆောင်နဲ့ ပွတ်နေတဲ့ လက်တစ်ဖက်ကိုပါ ရပ်လိုက်ပြီး မမမွန်ရဲ့ ပေါင်နှစ်လုံးကြားထဲ ဝင်ဒူးထောက်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ပေါင်နှစ်လုံးကို အသာလေးတွန်းပြီး ကားလိုက်သည်။ အဲ့တော့မှ မမမွန်က ရုတ်တရက် လန့်နိုးသလိုနဲ့ မျက်လုံးအစုံပွင့်လာပြီး

“ အာ ငါ့မောင် ဘာတွေ လုပ်နေတာလဲကွယ်။ မတော်ပါဘူး ”

“ ကျွန်တော် စိတ်မထိန်းနိုင်တော့လို့ပါ မမရယ်၊ ခွင့်လွှတ်ပါတော့  ”

မမမွန်က သူ့ထမိန်ကို ပြန်ဆွဲဖုံးပြီး ပေါင်နှစ်ချောင်းကိုစေ့ဖို့ ကြိုးစားသည်။ ဒါပေမဲ့ ဖြိုးညီက သူ့ပေါင်နှစ်လုံးကြားထဲမှာ ရောက်နေပြီဆိုတော့ ပေါင်နှစ်လုံးက ဖြိုးညီကို ညှပ်ထားလိုက်သလို ဖြစ်နေသည်။ ဒါ့အပြင် ပေါင်နှစ်လုံးကို ညှပ်ဖို့ ဒူးနှစ်လုံးကို ထောင်လိုက်ရတော့ အခုမှ ဒူးထောင်ပေါင်ကားဆိုတော့ လိုးပါတော့လို့ ဖိတ်ခေါ်နေသလိုပင်။

ဖြိုးညီ တစ်ယောက် မမမွန် ပြန်ဖုံးလိုက်တဲ့ ထမိန်ကို အနားကကိုင် အသာဆွဲလှန်ပြီး အဖုတ်ကြီးကို ကုန်းလျက်လိုက်သည်။

“ အို ဟဲ့ အား ရှီး အိုး မကောင်းဘူး ထင်တယ်နော်.. အို့ ခက်တော့တာပဲ ကျွတ်စ် ကျွတ်စ် ”

မတော်ပါဘူးသာ ပြောနေတာ အဖုတ်ထဲမှာ အရည်တွေ ရွှဲနေသည်။ အရည်ကြည်လေးတွေကို လျှာကြီး နဲ့ တစ်ခါထဲ သိမ်းကြုံးလျက်လိုက်သည်။ အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသား နှစ်လွှာကို နှုတ်ခမ်းနဲ့ စုငုံပြီး ချိုချဉ်စုပ်သလို ဆွဲစုပ်လိုက်သည်။

“ ရှုး…အား…. ဘယ်လိုများ လုပ်နေတာလဲ ငါ့မောင်ရယ်…. အင့်.”

မမမွန်တစ်ယောက် ကော့ပြန်နေသည် ။ ခါးကော့ပြီး အဖုတ်ကြီးကို ကော့ပေးသည်။ အဖုတ်ကြီးကို ဖြိုးညီမျက်နှာနှင့် ကပ်ပေးသည်။ အစေ့လေးကို ဆွဲစုပ်ပေးသည်။ အဖုတ် နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကို ဖြဲပြီး ပန်းရောင် အတွင်းနံရံထဲကို လျှာကိုခေါက်ကာ ပို့လွှတ်လိုက်သည်။

“ အ….. အ……. နာနာလေးလျက်….. ကောင်းလိုက်တာ…. ”

အစေ့ကို စုပ်လိုက်၊ လျှာနဲ့ထိုးမွှေလိုက်၊ အဖုတ်နှုတ်ခမ်းနဲ့ ဖြိုးညီနှုတ်ခမ်း တေ့ပြီးစုပ်လိုက် လုပ်နေတုန်း မမမွန် လက်နှစ်ဖက်က ဖြိုးညီလက်နှစ်ဖက်ကိုယူပြီး သူ့နို့အုံပေါ်မှာ တင်ပေးသည်။ တင်းအိပြီး နူးညံ့နေတဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ညဝတ်အင်္ကျီပေါ်ကပဲ နာနာနယ်မိသည်။

“  ညှစ် နာနာ ညှစ် ကောင်းနေပြီ ။ ကောင်းလိုက်တာ။ အောက်ကလည်း ပြီးတော့မယ်..။ ”

“ အား …… အား……….. ပြီးပြီ ပြီးပြီ …”

ခါးလေးကိုကော့ပြီး အရည်တွေ ဒလဟော ထွက်ကာ ပြီးသွားသည်။ ဖြိုးညီမျက်နှာမှာလည်း အရည်တွေ လူးနေသည်။ ထွက်လာတဲ့ အရည်တွေ တစ်ခါထဲ မျိုချလိုက်သည်။

မမမွန်အရည်က အချဉ်ဓာတ် မများ ။ အနည်းငယ် ငန်သည့်ဘက်ကဲသည်။ သိပ်မချဉ်ဘူးဆိုတော့ အက်ဆစ်ဓာတ်နည်းတယ် ။ PH နိမ့်မှာပေါ့ ။ ဖြိုးညီ စိတ်ထဲကပင် စောက်ရည်ကို ဓာတ်ခွဲကြည့်မိသည်။ စိတ်ကူးနေလို့ မပြီးသေး ။ အလုပ်ဖြစ်အောင် လုပ်ရဦးမယ် ဆိုပြီး ပုဆိုးကို တစ်ခါထဲ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ အောက်က စောင့် ဆိုင်းနေတဲ့ ညီတောင်မောင်က ဘွားကနဲ ထွက်လာသည်။ မမမွန်ကတော့ လျှာနဲ့တင် တစ်ချီပြီးသွားလို့ မျက်လုံးလေးမှေးနေသည်။

ဖြိုးညီ ဒူးထောက်ကာ ထောက်ကာနဲ့ ခေါင်းရင်းဘက်ကို သွားလိုက်သည်။ ညီတော်မောင်ကို ပါးစပ်နားလေးကပ်ပြီး ။

“ မမမွန်….”

လို့ ညင်ညင်သာသာ ခေါ်လိုက်သည်။ မမမွန် မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ ပါးစပ်နားမှာ တရမ်းရမ်း ဖြစ်နေတဲ့ ညီတော်မောင်ကိုတွေ့ပြီး မျက်လုံးလေး ဝိုင်းသွားသည်။

“ အာ … အကြီးကြီးပဲ ။ နင့် အစ်ကိုဟာတောင် အဲလောက် မကြီးဘူး  ”

“ ကျွန်တော်က အဆောင်မှာ ပျင်းနေတာနဲ့ အားအားရှိ ပန့်ဆွဲထားတာလေ။ အဲဒါကြောင့်ပါ ”

“ အားရပါးရကြီးနော်… ငါ့မောင်က မခေဘူးပဲ ”

“ ကျွန်တော့်ကိုလည်း တစ်လှည့် လုပ်ပေးပါဦး မမရယ် ”

စကားဆုံးတော့ လက်လေးတစ်ဖက်ကို ကြွပြီး ညီတော်မောင်ကို လှမ်းကိုင်လိုက်သည်။ ခေါင်းလေးကိုကြွပြီး ဒစ် ထိပ်ဖျားလေးကို ငုံသည်။ ဒစ်တစ်ခုလုံး ပါးစပ်ထဲတွင်ထည့်ပြီး လျှာလေးနဲ့ လှည့်ပတ်ကစားသည်။ ဒစ်အနားသားလေးတွေကို လျက်သည်။ နောက် ခေါင်းကိုကြွပြီး လီး တစ်ဝက်လောက်ထိ ရောက်အောင် ငုံပြီး ကြွကာကြွကာနဲ့ မှုတ်ပေးသည်။ လီးပတ်လည်ကို လျှာလေးနဲ့ ရေခဲချောင်းလျက်သလို လျက်သည်။
အရမ်းကောင်းတာကြောင့် ဖြိုးညီတစ်ယောက် ပြီးချင်ချင်ပင် ဖြစ်သွားသည်။

“ ကဲ မမ ရပြီ။ လုပ်တော့မယ် ”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ ကိုယ်တော်ချောရယ်… တစ်ခါထဲ ကိုယ့်အစ်မကို ပြောလိုက်တာများ..”

“ ပေါင်လေးကို နည်းနည်းကားပြီး ဒူးထောင်ပေးနော်  ”

ပါးစပ်ကသာ ပြောနေသာ မမမွန်ခင်မျာ ဖြိုးညီပြောတဲ့အတိုင်း လိုက်လုပ်ပေးရှာသည်။ ဖြိုးညီ ထောင်ထားတဲ့ ဒူးနှစ်လုံးကြားတွင် ဒူးထောက်ပြီး နေရာယူလိုက်သည်။ အဖုတ်ဝတွင် လီးကိုတေ့ပြီး ချက်ချင်းမထည့်သေးပဲ အဖုတ်အကွဲကြောင်းတစ်လျှောက် ပွတ်ပေးလိုက်တော့ မမမွန်တစ်ယောက် ကော့တက်သွားသည်။

“ အ…… လုပ်ပါတော့ ငါ့မောင်ရယ် ။ မမစိတ်တွေ ပြန်ကြွလာပြန်ပြီ  ”

“ မမမွန် ဒါဆိုထည့်လိုက်တော့မယ်နော်  ”

“ အင်း အင်း ကွာ.. မင်းကလည်း ရှက်စရာကြီး ဘာတွေပြောနေ မေးနေမှန်း မသိဘူး  ”

ဖြိုးညီ သူ့လီးကြီးကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုးထည့်လိုက်သည်။ မလုပ်တာကြာတော့ အပေါက်က တော်တော်ကြပ်နေသည်။ ဖြိုးညီ အားနည်းနည်းစိုက်ပြီး ဖိထိုးလိုက်တော့ မမမွန်ဆီမှ ညည်းသံ နည်းနည်းထွက်လာသည်။

“ မောင်လေး ဖြည်းဖြည်းလုပ်ပါနော် ။ မမက မလုပ်ဖြစ်တာ ကြာပြီ ”

“ ဟုတ်ကဲ့ မမ ”

ဒစ်ဝင်ပြီးသွားတော့ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ဆက်ထိုးထည့်လိုက်တာ တစ်ဝက်လောက် ဝင်သွားသည်။ အပြင်မှာ သုံးလက်မလောက်သာ ကျန်တော့သည်။ ကျန်တဲ့ သုံးလက်မကို အဆုံးထိ ဆောင့်ထည့်လိုက်သည်။

“ ဒုတ်…….”

လီးထိပ်နဲ့ သားအိမ်ခေါင်း သွားဆောင့်သည်။

“ အား ……. နာတယ် မောင်လေး ဖြည်းဖြည်းလုပ်  ”

“ ဟုတ် …… မမ ”

ဖြိုးညီ တစ်ဝက်လောက် ပြန်ထည့်လိုက် ထုတ်လိုက်နဲ့ အသားကျသွားအောင် ဖြည်းဖြည်းချင်း လုပ်နေမိသည်။ ၁ဝ ချက်လောက် လုပ်ပြီးသွားတော့ အသွင်းအထုတ်ကို နည်းနည်း အရှိန်မြင့်လိုက်သည်။

“ အ…. အ…… ကောင်းလာပြီ မောင်လေး လုပ်လုပ်”

“ ဗြွတ် …. ဗြွတ် ….. ဖွတ် …. ဖွတ် ……. ဖပ် ………. ဖပ်……….”

အဖုတ်ထဲက အရည်တွေနဲ့ လီးအသွင်းအထုတ်လုပ်တဲ့ အသံတွေ ဆူညံနေသည်။ တော်သေးတာပေါ့။ တိုက်ခန်းက အသံလုံလို့ ။ ဖြိုးညီစိတ်ထဲက တွေးမိသည်။ ပြီးတော့ ကိုယ့်အစ်မတစ်ဝမ်းကွဲ တစ်ယောက်ကို ပယ်ပယ်နယ်နယ် လိုးနေရပါလားဆိုတဲ့ အသိက အသစ်အဆန်းတစ်မျိုး ဖြစ်စေသည်။

“ ဖပ် ……. ဖပ် …………. ဖပ် …………ဖပ်………….”

ဖြိုးညီ ဥနဲ့ မမမွန်ဖင်နဲ့ ရိုက်သံတွေ ဆူညံနေသည်။ အဖုတ်က တင်းကြပ်စီးပိုင်နေပြီး လီးကို သားရေကွင်းနဲ့ ဆုပ်ညှစ်ထားသလို ခံစားရသည်။

စိတ်ထဲတော်တော် ကောင်းလာသောကြောင့် နို့ကိုဆွဲရင်း နာနာဆောင့်လိုးလိုက်တာ ကြာကြာမလိုးလိုက်ရ ခဏနဲ့ ပြီးချင်လာသည်။ ကွန်ဒုံးလည်း မပါသောကြောင့် လီးကို အပြင်ကိုပဲ ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး သုတ်ရည်တွေကို ဗိုက်ပေါ်ပဲ ပန်းချလိုက်သည်။

“ အား….. ရှုး….. ကောင်းလိုက်တာ မမရယ်…..”

ဖြိုးညီ မမမွန်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းသားလေးကို မြတ်မြတ်နိုးနိုးပဲ နမ်းလိုက်သည်။ ခဏနေတော့ မမမွန်ဆီကမွတ်သိပ်သော အနမ်းတွေ ပြန်လည်ရရှိသည်။

“ ဒီလိုမျိုး မနေရတာ ကြာပြီ ငါ့မောင်ရယ် အခုလို လုပ်မိတာ မကောင်းပေမယ့် မမရဲ့ဆန္ဒ ပြည့်ဝအောင်လုပ်ပေးတဲ့အတွက် ကျေးဇူးပါ  ”

“ မမဆန္ဒပြည့်ပေမဲ့ ကျွန်တော့်ဆန္ဒ မပြည့်သေးဘူး မမရယ် ။ ကျွန်တော်လုပ်လို့ မဝသေးဘူး။”

“ ဟုတ်လား ….. လုပ်ဦးမလို့….. လား…”

စကားဆုံးခင် မျက်လုံးက ပေါင်ကြားထဲက လီးကြီးကိုတွေ့ပြီး စကား တစ်ပိုင်းတစ်စနဲ့ပင် ရပ်သွားသည်။

“ အို……. တောင်နေတုန်းပဲ။ မင်းကလဲကွာ ခစ်ခစ် ”

” လုပ်ပါမမရယ် ။ လာ …. လေးဘက်ထောက်ပြီး ဖင်ကုန်းပေး ”

ကိုချမ်းသာနဲ့ ရခါစတုန်းက ပုံစံမျိုးစုံနဲ့ လုပ်ခဲ့ဖူးသောကြောင့် သိပ်ပြဿနာမရှိ ။ ဖြိုးညီပြောတဲ့ ပုံစံအတိုင်းပင် သေချာကုန်းပေးလိုက်သည်။ ခါးကိုကော့ပြီး ဖင်ကို သေချာ ကုန်းပေးထားသောကြောင့် ကြီးမားဖြူဖွေးသည့် ဖင်ကြီးနှစ်လုံးအောက်က အဖုတ်ကြီးက ပြူးထွက်လာသည်။

ဖင်ကြားထဲ ပြူးထွက်နေသည့် အဖုတ်ကြီးကိုကြည့်ရင်း ဖြိုးညီတစ်ယောက် စိတ်တွေ ဆူဝေလာပြီး အဖုတ်ကြီးကို သကြားလုံးစုပ်သလို ပြွတ်ခနဲ ငုံပြီး ကုန်းစုပ်လိုက်သည်။

“ အား………. ကောင်းတယ် ……. ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး စုပ်ပေး ”

မမွန်တစ်ယောက်လည်း အပြောတွေ ကြမ်းလာပြီ၊ သုံးလေးချက်လောက် စုပ်ပြီးတော့ ဖြိုးညီ သူ့လီးကို မမမွန်အဖုတ်ဝမှာတေ့ပြီး လက်တစ်ဖက်က ဖင်ကိုကိုင် နောက်တစ်ဖက်က ခါးကိုကိုင်ပြီး တစ်ခါထဲ တစ်ဆုံးသွင်းလိုက်သည်။ လီးကရှည်သည့်အပြင် ဖင်ကုန်းထားသောကြောင့် တစ်ခါထဲနဲ့ သားအိမ်ခေါင်းကို သွားတိုက်သည်။

“ ဒုတ် ………. အ ……… ”

မမမွန်ဆီက အသံထွက်လာသည်။

“ မောင်လေး နာနာဆောင့်တော့ ။ မမမွန် ခံချင်နေပြီ။ အတွင်းထဲထိ မဆောင့်နဲ့ ဗိုက်ထဲက အောင့်တယ်။”

“ အပြင်နားတင် နာနာဆောင့် ”

ဖြိုးညီလည်း မမမွန်ရဲ့ အယ်နေတဲ့ ဖင်ကြီးနှစ်လုံးကို အကျအနကိုင်ပြီး နာနာပင် ဆောင့်လိုးတော့သည်။

“ ဗွတ် ……. ဗွတ် …. ဘွတ် ……. ဘွတ်……………..”

“ အား……ကောင်းတယ် ……. မောင်လေးဆောင့်”

ခဏနေတော့ ဖင်ကို မကိုင်တော့ပဲ မမမွန်ခါးပေါ်ကို မှောက်ချလိုက်ပြီး နို့ကို လက်က ဆွဲရင်း နှုတ်ခမ်းတွေက ကိုယ်သင်းနံ့ မွှေးနေသည့် ဂုတ်သားလေးတွေကို ဆွဲဆွဲစုပ်ရင်း ဆောင့်လိုးမိသည်။

“ ငါ့မောင်…. စုပ်တဲ့အရာတွေ မထင်စေနဲ့ …….. နင့်အစ်ကိုမြင်ရင် တစ်မျိုးထင်လိမ့်မယ်  ”

“ နာနာဆောင့်လေကွာ ……. ငါ့မောင်က အပေါ်ကိုအာရုံရောက်တာနဲ့ အောက်က အရှိန်နှေးသွားတာကိုး  ”

“ ကိုချမ်းသာဆို အဲလိုမဟုတ်ဘူး။ သူဆောင့်ရင် မီးပွင့်မတတ်ပဲ။ အပေါ်မှာ နမ်းပေမယ့် အောက်ကလည်း ဘယ်တော့မှ မနှေးဘူး ”

ဖြိုးညီ အဲလိုပြောသံကြားတော့ မခံချင်စိတ်လည်း ဖြစ်သွားတာနဲ့ ခါးကိုကိုင်ပြီး ခပ်သွက်သွက် ဆောင့်လိုးလိုက်သည်။ တော်တော်ကြာအောင် အားရပါးရ လိုးပြီးတော့ နည်းနည်းမောလာတာနဲ့

“ မမအပေါ်က တစ်ခါလောက် တက်ဆောင့်ပါလား  ”

“ အင်း…… ဆောင့်မယ် ”

လီးကို အဖုတ်ကြီးထဲက ဆွဲထုတ်ပြီး ကုတင်ပေါ်မှာပက်လက်အိပ်လိုက်သည်။ မမမွန်က မဆောင့်ခင် လီးကြီးကို တစ်ချက်ကြည့်ပြီး စိတ်တွေကြွလာလို့ထင်သည်။ လီးအရင်းကနေ ကိုင်ပြီး စောက်ရည်တွေနဲ့ စိုရွှဲပြီး ပြောင်လက်နေတဲ့ လီးကြီးကို စိတ်ပါလက်ပါပင် စုပ်ပေးသည်။

ကိုချမ်းသာ ဘယ်လောက်တောင် သင်ပေးထားလဲမသိ။ ပုလွေနဲ့တင် ပြီးချင်ချင် ဖြစ်လာတာနဲ့ အရမ်းလုပ်ချင်နေသလိုလို ပြောလိုက်ရသည်။

“ မမ ဆောင့်မယ်ဆို အပေါ်တက်ဆောင့်တော့လေ ။ ကျွန်တော် မစောင့်နိုင်တော့ဘူး။ အရမ်းလုပ်ချင်လှပြီ  ”

“ ဟုတ်ပါပြီ …လုပ်မှာပါ။ ဒီကလဲ လီးတုတ်တုတ်ကြီးကို ကြည့်ပြီး မနေနိုင်တာနဲ့ ကုန်းစုပ်မိတာပါ။ တကယ်ပါပဲနော်  ”

မမမွန် စကားပြောရင်း အပေါ်က တက်ခွသည်။ လီးကို လက်တစ်ဖက်က ထိန်းကိုင်ပြီး အဖုတ်ဝမှာ တေ့ကာ ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုင်ချသည်။ လီးကြီးက တုတ်တော့ အဖုတ်နံရံနဲ့ နေရာလွတ်မရှိအောင် ပြည့်ကြပ်နေသည်။

တဖြည်းဖြည်းချင်း အသွင်းအထုတ် လုပ်နေရာကနေ မမမွန်စိတ်ပါလာပြီး စိတ်ရှိလက်ရှိ ဆောင့်လိုက်သည်။ အောက်ကနေတဲ့ ဖြိုးညီလည်း မမမွန်ခါးကိုထိန်းကိုင်ပြီး အားရပါးရ ကော့တင်မိသည်။ အချက်ငါးဆယ်လောက် လုပ်ပြီးတော့ မမမွန်တစ်ယောက် အသံစုံမြည်ပြီး ဖြိုးညီကိုယ်ပေါ် မှောက်ကျသွားသည်။

မမမွန်အဖုတ်ထဲက ဆွဲဆွဲညှစ်တဲ့ ညှစ်အားကြောင့် အဖုတ်ထဲမှာတင် ပြီးသွားမှာစိုးလို့ မမမွန်ကို ကိုယ်ပေါ်က တွန်းချပြီး ကမန်းကတန်း လီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်ရသည်။

“ မမမွန် အမောလည်းဖြေရင်း တစ်ချက်လောက် စုပ်လိုက်ပါဦး။ ပြီးတော့မှာမို့လို့။”

မမမွန်လည်း လီးထိပ်ဖျားကို တစ်ချက်နှစ်ချက် စုပ်လိုက်ပြီးတော့ ရုတ်တရက် လီးတစ်ချောင်းလုံး လည်ချောင်းထဲထိ ဝင်သွားအောင် ထိုးထည့်ပြီး စုပ်လိုက်သည်။

မမမွန်ရဲ့ ပညာစွမ်းအောက်မှာ ဖြိုးညီတစ်ယောက် ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်ပဲ ခေါင်းကိုဆွဲကိုင်ထားပြီး လည်ချောင်းထဲကို သုတ်ရည်တွေ ပန်းထုတ်လိုက်သည်။ မမမွန်လဲ ပြန်မထွေးထုတ်တော့ပဲ သုတ်တွေကို တစ်ခါထဲ မျိုချလိုက်သည်။

ဖြိုးညီ မမမွန်ပါးစပ်ထဲက လီးကိုဆွဲထုတ်ပြီးတော့ မမမွန်မေးစေ့လေးကို လက်နဲ့မပြီး မမမွန်မျက်နှာလေးကို ကြည့်မိသည်။ လီးက အာခေါင်ကိုထောင့်ထားသည့် ဒဏ်ကြောင့် မျက်ရည်လေးတွေ ဝဲနေတာတွေ့တော့ သနားမိပြန်သည်။ မမမွန် နဖူးလေးကို ညင်ညင်သာသာလေး နမ်းလိုက်သည်။

“ မမရယ် ချစ်မိပြီ  ”

ဖြိုးညီလည်း မမမွန်အခန်းထဲမှထွက်ကာ ဘောလုံးပွဲ ပြန်ကြည့်နေမိသည်။ မျက်လုံးက တီဗီဖန်သားပြင်ကို ကြည့်နေရသော်လည်း စိတ်မပါလှ။ မမမွန်၏ ဖြူဖွေးဝိုင်းစက်သော ရင်သားများ၊ ဖောင်းတင်းနေသော အဖုတ်၊ နောက်ကို ကော့ကော့ပေးတတ်သော တင်သားဝိုင်းဝိုင်းကြီးတို့ကိုသာ မြင်ယောင်နေမိသည်။ ထို့ကြောင့် ဘောလုံးပွဲ ဆက်မကြည့်တော့ပဲ အခန်းထဲသို့သာ ပြန်အိပ်လိုက်သည်။

ဖြိုးညီ နောက်နေ့မနက် စောစောထပြီး မနက်စာကို ပြင်ဆင်ပြီးတာနဲ့ ဈေးသွားလိုက်သည်။ ဈေးကပြန်လာတော့ မမမွန်နဲ့တွေ့သည်။ မျက်နှာနည်းနည်း ပူနေတာကြောင့် တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် ဘာမှမပြောမိပေ။

မနက်စာ စားပြီးတော့ အရာရာက နဂိုအတိုင်း ပြန်ဖြစ်သွားသည်။ ထမင်းဝိုင်းတွင် ဖြိုးညီတစ်ယောက် မမမွန်ကို မျက်နှာပူနေမိသော်လည်း မမမွန်က ဘယ်လိုမှမဖြစ်သလို နေသောကြောင့် စိတ်လက်ပေါ့ပါးသွားသည်။ မမမွန်ကို မနေ့ညကလို အဖြစ်မျိုး ထပ်မဖြစ်အောင် နေတော့မည်ဟု ဖြိုးညီတစ်ယောက် ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်သည်။

ထမင်းစားပြီးတော့ မမမွန်က ကိုချမ်းသာအတွက် ဆေးများကို မြို့ထဲတွင် သွားထုတ်ရမည် ဖြစ်သောကြောင့် နေ့လည်လောက်မှ ပြန်ရောက်မည် ဖြစ်ကြောင်း ပြောသည်။ နေ့လည်စာကိုလည်း သူ့ကို မစောင့်ရန်နှင့် ကိုချမ်းသာကိုလည်း နေ့လည်စာပြင်ပြီး ကျွေးရန် သေသေချာချာပင်မှာပြီး ထွက်သွားသည်။

………………………………………

မနက် တစ်မနက်ခင်းလုံး ဖြိုးညီတစ်ယောက် စကိုင်းနက်ကလာတဲ့ တီဗီလိုင်းတွေကိုသာ တစ်လိုင်းပြီးတစ်လိုင်း ပြောင်းကြည့်ရင်းနဲ့ အချိန်ကုန်သွားသည်။ နေ့လည်စာစားချိန် ရောက်တဲ့အထိ မမမွန် ပြန်မရောက်သေးတာနဲ့ ယောက်ဖတော်ကို ထမင်းခူးခပ် ပြင်ဆင်ပြီး ကျွေးလိုက်သည်။ 

ဖြိုးညီ ယောက်ဖနဲ့ ထမင်းအတူတူစားရင်း ယောက်ဖမျက်နှာကို တစ်ချက်တစ်ချက် မသိမသာ ခိုးကြည့်မိသည်။ ဘာပဲပြောပြော ဖြိုးညီ ယောက်ဖကို အားနာမိတာတော့ အမှန်ပဲဖြစ်သည်။ ဘာမှမသိတဲ့ ယောက်ဖကတော့ ရောဂါကူးမှာ မကြောက်ပဲ သူနဲ့ထမင်းတူတူစားတဲ့ ဖြိုးညီကို ကျေးဇူးတင်ကြောင်းသာ တဖွဖွ ပြောနေသည်။

ထမင်းစားပြီး တအောင့်လောက်နေတော့ မမမွန် အပြင်သွားရာက ပြန်လာသည်။ မမမွန်ရဲ့ မျက်နှာ လှလှလေးမှာ ချွေးစက်လေးတွေ တွဲလွဲခိုနေသည်။ ဖြိုးညီ ကိုချမ်းသာနဲ့ ထိုင်စကားပြောရာကနေ အသာထပြီး မမမွန်ကို ရေတစ်ခွက် ခပ်တိုက်လိုက်သည်။

“ ကျေးဇူးပဲ မောင်လေးရာ…။ မမလည်း နေပူတာနဲ့ တော်တော်ပင်ပန်းလာတယ်  ”

“ ရပါတယ် မမရယ်  ”

ဖြိုးညီ တစ်ယောက် မမမွန်ကို မျက်နှာပူတာနဲ့ ဘာပြောရမှန်းတောင် မသိပဲ ငြိမ်နေမိသည်။

“ မောင်လေး… ဘယ်တော့ပြန်မှာလဲ။ ကျောင်းပိတ်တယ်မလား။ ကြာကြာနေသွားပါလား  ”

“ ဟင့်အင်း….။ မနေတော့ဘူး မမ။ ကျွန်တော် ဒီညနေပဲ ပြန်တော့မယ်  ”

ဖြိုးညီ ညဘက်ကျရင် ဖြစ်လာမဲ့ ကိစ္စတွေကို ဆက်မဖြစ်ချင်တာနဲ့ ပြန်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။

“ တစ်ပတ်တန်သည်လောက်တော့ နေပါဦးလား ငါ့မောင်ရယ်။ မမလည်း ဒီမှာ နင့်အစ်ကိုနဲ့ မမအပြင်သွားရင် အိမ်စောင့်မရှိဘူး  ”

“ မဖြစ်ဘူး မမ။ ကျွန်တော် ဒီမှာဆက်ပြီးနေရင် မမနဲ့ ထပ်ပြီး မှားမိနေလိမ့်မယ်။ မနေ့ညက ဖြစ်ခဲ့တဲ့ ကိစ္စကို စိတ်ထဲမှာ မကောင်းဘူး  ”

ဖြိုးညီ ခေါင်းကို ငုံ့ထားရင်း ပြောလိုက်သည်။

“ အော် … မောင်လေးရယ်…။ ဒါက မတော်တဆ ဖြစ်သွားတာပဲဟာကို..။ ဘယ်လိုမှ စိတ်ထဲမထားနဲ့ကွာ။ နောက်ထပ် မဖြစ်ကြရင်ပြီးတာပဲ မဟုတ်လား။ ဒီအတွက်နဲ့ ဆိုရင်တော့ မပြန်ပါနဲ့ မောင်လေးရယ်  ”

မမမွန် ဖြိုးညီရဲ့ ခေါင်းကဆံပင်တွေကို အသာပွတ်ရင်းပြောသည်။

“ မဟုတ်ဘူး မမမွန် …။ ဒီမှာ ဆက်ပြီးသွားရင် ကျွန်တော် မမကို မြင်နေရရင် ဘယ်လိုမှ ထိန်းနိုင်မှာမဟုတ်ဘူး။ ကျွန်တော် ပြန်ပါရစေ မမရာ ။ နော်….”

“ ဟုတ်ပါပြီလေ။ ငါ့မောင်က အရမ်းပြန်ချင်နေတယ် ဆိုရင်တော့ မမ မတားတော့ပါဘူး ”

“ အရမ်းပြန်ချင်တယ်တော့ မဟုတ်ပါဘူး မမမွန်ရာ၊ တကယ်သာဆိုရင် ကျွန်တော်မမမွန်နဲ့ အမြဲတမ်း အတူတူနေချင်တာပါ  ”

“ ………………”

မမမွန်ဆီက ဘာစကားသံမှ ထွက်မလာတော့…။ မမမွန် မျက်လုံးရွဲကြီးတွေနဲ့ ဖြိုးညီကို စိုက်ကြည့်နေသည်။ ဖြိုးညီ မမမွန်ရဲ့ အကြည့်ဒဏ်ကို ရင်မဆိုင်နိုင်တာကြောင့် ခေါင်းကိုသာ တွင်တွင်ငုံ့ထားမိသည်။

“ ကဲ ငါ့မောင် ပြန်မယ်ဆိုလည်း ပြန်လေ။ အိမ်အတွက် ဘာ ဝယ်သွားဦးမလဲ ”

မမမွန် နှစ်ယောက်ကြားက တိတ်ဆိတ်မှုကို အဆုံးသတ်လိုက်သည်။

“ မဝယ်တော့ဘူး မမ။ ကျွန်တော် အိမ်ရှေ့သွားတော့မယ်နော်။ ခိုင်းစရာရှိရင် အော်ခေါ်လိုက်ပါ မမ ”

“ အေးအေး….။”

ဖြိုးညီ အထုပ်တွေ ပြင်ဆင်ပြီး မမမွန်တို့ အိမ်ကနေ ပြန်လာခဲ့သည်။ ယောက်ဖဖြစ်သူကတော့ ဖြိုးညီကို မပြန်စေချင်သေး..။ နေမကောင်းဖြစ်နေသူအတွက် စကားပြောဖော်တစ်ယောက် လိုတယ်မဟုတ်ပါလား။ ဖြိုးညီ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ မမမွန်အကြောင်းကို မေ့ပစ်နိုင်အောင် ကြိုးစားခဲ့သည်။ တစ်ရက် … နှစ်ရက်….. သုံးရက်…… တစ်လ ….။ 

တစ်လ ပြည့်ခါနီးအချိန်မှာ မမမွန်ဆီက ဖုန်းဝင်လာသည်။ ကြားရတဲ့ သတင်းကတော့ စိတ်မကောင်းစရာ ။ ကိုချမ်းသာ ဆုံးပြီဆိုတဲ့ သတင်းပဲ ဖြစ်သည်။ ဒီလောက် ရောဂါဆိုးနေတာတောင် မမမွန်အလစ်မှာ ဆေးလိပ် ခိုးခိုးသောက်သည်ဟု ဆိုသည်။ မနေ့ညက အိပ်နေရင် ရုတ်တရက် သွေးတွေအန်ပြီး တစ်ခါထဲ အသက်ပါ ပါသွားခြင်း ဖြစ်သည်။

ဖြိုးညီတို့ တစ်အိမ်သားလုံး မမမွန်တို့ ရှိရာကို သွားကြသည်။ ဟိုရောက်တော့ မမမွန် မျက်နှာက ငိုထားလွန်းလို့ မို့အစ်နေသည်။ ဖြိုးညီ မမမွန်ကို ကြည့်ရင်း သနားမိသည်။ ငယ်ငယ်ချောချောလေးနဲ့ မုဆိုးမ ဖြစ်သွားရရှာပြီ။

ဆယ်ရက်လောက်အကြာ နာရေးကိစ္စတွေ အားလုံးပြီးတော့ ဖြိုးညီအဖေနဲ့ အမေကတော့ အလုပ်ရှိလို့ဆိုပြီး ပြန်သွားသည်။ ဖြိုးညီကိုတော့ မမမွန်တစ်ယောက်ထဲ ညရေးညတာ စောင့်ပေးရအောင်ဆိုပြီး ထားခဲ့သည်။

တစ်ကြိမ်ကြုံဖူးသော အဖြစ်အပျက်နဲ့တူ တစ်အိမ်လုံးမှာ နှစ်ယောက်ထဲ ရှိနေတယ်ဆိုတဲ့ အသိက နှစ်ဦးစလုံးရဲ့ ရင်ကို မသိမသာ လှုပ်ခတ်စေသည်။ ဖြိုးညီရော မမမွန်ရော တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် မျက်လုံးချင်းမဆုံဖြစ်အောင် တမင်ကို ရှောင်လွှဲကြသည်။ ဖြစ်ချင်တိုင်း မဖြစ်သော လောကသဘာဝအရ ဖြိုးညီမိဘတွေ ပြန်သွားပြီး နောက်တစ်နေ့မှာတော့……..

မနက်စောစော ဖြိုးညီ မနက်စာစားဖို့ ပြင်ဆင်သည်။ ပြင်ဆင်သည်ဆိုတာထက် မနက်စားစားဖို့ အပြင်မှာ သွားဝယ်ရန်လုပ်ခြင်း ဖြစ်သည်။ မမမွန်ကတော့ မနိုးသေး။

“ ဒေါက် ဒေါက် ဒေါက် ”

“ မမ နိုးပြီလား”

“ ပြောမောင်လေး ၊ ဘာကိတ်  ”

အခန်းထဲက အိပ်ချင်မူးတူးနဲ့ မမမွန်အသံ ထွက်ပေါ်လာသည်။

“ ကျွန်တော် အပြင်သွားမလို့ ၊ လမ်းထိပ်မှာ မုန့်ဟင်းခါးသွားဝယ်မလို့ ၊ အဲဒါ…”

“ သွားဝယ်လေ၊ ဘာဖြစ်လို့လဲ  ”

“ မဟုတ်ဘူးလေ၊ အဲဒါ တံခါးဖွင့်ထားခဲ့ရမလားလို့  ”

“ မဖွင့်ခဲ့နဲ့လေ၊ မမွန်တစ်ယောက်ထဲ ကျန်ခဲ့မှာဆိုတော့၊ အပြင်က သော့ခတ်သွားလိုက်  ”

“ ဟုတ်ကဲ့ မမမွန် ၊ ဒါဆို ကျွန်တော်လစ်ပြီ၊ ဆက်အိပ်နေတော့  ”

မမမွန်အခန်းထဲက ဘာမှပြန်ဖြေသံ မကြားတော့လို့ ဖြိုးညီ မုန့်ဟင်းခါးဝယ်ဖို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ တိုက်ခန်းထဲက အထွက်မှာ မမမွန်ပြောတဲ့အတိုင်း အပြင်ကနေ သော့ခတ်ခဲ့သည်။ လမ်းထိပ်က မုန့်ဟင်းခါးဆိုင်ရောက်တော့ မုန့်ဟင်းခါးဆိုင်မှာ လူတွေကြပ်နေသည်။

“ အဒေါ်ကြီး ၊ မုန့်ဟင်းခါး ပါဆယ်နှစ်ပွဲလောက် မြန်မြန်လေး၊ ဗိုက်ဆာနေလို့ပါ  ”

“ ပါဆယ်ဆိုရင်တော့ တော်တော်နဲ့ရဦးမှာ မဟုတ်ဘူး။ ဒီမှာ စားပွဲတွေကျနေလို့…။ ဗိုက်ဆာရင် ဒီမှာပဲ တစ်ခါထဲ ထိုင်စားသွားလေ ”

“ ဒါဆိုလည်း ငါးဖယ်နဲ့ အိုးဘဲဥ ထည့်ဗျာ၊ အကြော်က ဘူးသီးကြော်ထည့် ”

ဖြိုးညီ အနားက လွတ်နေတဲ့ခုံမှာ အသာထိုင်စောင့်နေလိုက်သည်။ တအောင့်လောက်ကြာမှ သူမှာထားတဲ့ မုန့်ဟင်းခါး ရောက်လာသည်။ ဗိုက်တော်တော်ဆာနေတာနဲ့ နောက်ထပ်တစ်ပွဲ ထပ်မှာပြီး စားလိုက်သည်။

စားလို့ပြီးမှ မမမွန်အတွက် မုန့်ဟင်းခါးတစ်ပွဲ ပါဆယ်ထုတ်ပြီး ပြန်လာခဲ့လိုက်သည်။ မမမွန်တို့ တိုက်ခန်းကို ပြန်ရောက်တော့ အပြင်က ခတ်ထားတဲ့ သော့ကို ဖွင့်ပြီး ဝင်ခဲ့သည်။

မုန့်ဟင်းခါးထုတ်ကို မီးဖိုခန်းအဝက နံရံမှာ ချိတ်ထားလိုက်ပြီး အပေါ့သွားဖို့ အိမ်သာဆီလာခဲ့သည်။ မနက်စောစော အေးတာရော ၊ မုန့်ဟင်းခါးဆိုင်မှာ ရေနွေးကြမ်းတွေ သောက်ခဲ့တာကြောင့်ရော ဖြိုးညီ တော်တော်လေး တင်းနေပြီ။ တင်းနေတယ် ဆိုတာက အပေါ့သွားချင်လို့ တော်တော်လေး ဆီးအိမ်တင်းနေပြီလို့ ပြောတာဖြစ်သည်။

ဖြိုးညီ စေ့ထားတဲ့ အိမ်သာတံခါးကို ဆွဲဖွင့်လိုက်သည်။ ဝုန်းကနဲ မြည်သံနဲ့အတူ အိမ်သာတံခါး ပွင့်သွားသည်။ အထဲမှာ မြင်လိုက်ရတဲ့ မြင်ကွင်းကြောင့် ဖြိုးညီ ကြောင်ပြီး ရပ်ကြည့်နေမိသည်။

မမမွန် အိမ်သာမှာ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်နေသည်။ အိမ်သာက အထဲဝင်ရင် လှေကားနှစ်ထစ်လောက် ထပ်တက်ရသည်။ အောက်ခြေထက် တော်တော်လေး မြင့်သည်လို့ ပြောရမည်။ အထဲက မမမွန် အိမ်သာထဲမှာ ငိုက်နေရာကနေ အလန့်တကြား မော့ကြည့်သည်။

မမမွန်လည်း ဖြိုးညီကို ကြောင်ပြီး ကြည့်နေတာနဲ့ ပေါင်ဂွကြားနေရာကို ပြန်မအုပ်မိပေ။ ထမိန်ကို အပေါ်ဆွဲတင်ထားတော့ ပေါင်နှစ်လုံးကြားက အင်္ဂါစပ်ကြီးကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မြင်ရသည်။ မမမွန်အဖုတ်ကြီးက ဖောင်းတင်းနေသည်။ အဖုတ်အပေါ်နားမှာ အမွှေးတွေက ရေးရေးလေး ပေါက်နေသည်။ အသားဖြူသူမို့ အဖုတ်က ဖြူဖွေးပြီး ဖောင်းတင်းနေသည်။

ဖြိုးညီ မမမွန် အဖုတ်ကြီးကို ကြောင်ငေးပြီး ကြည့်နေတာ တော်တော်ကြာသွားသည်။ မမမွန်အဖုတ်ကြီးကို ကြည့်ရင်း ဝတ်ထားတဲ့ ပုဆိုးအောက်က ညီတော်မောင်ကလည်း ခေါင်းထောင်လာသည်။ ခဏလောက်ကြာမှ မမမွန် ပေါင်ဂွကြားကို ထမိန်နဲ့ ပြန်ဖုံးလိုက်သည်။

“ တံခါးပြန်ပိတ်လေ မောင်လေးရဲ့… ”

မမမွန်ရဲ့ အသံတွေက တုန်ခါနေသည်။ အဲဒီတော့မှ ဖြိုးညီလည်း သတိဝင်လာပြီး တံခါးပြန်ပိတ်လိုက်သည်။

“ မမမွန် ဆောရီးနော်… ”

အသံကိုထိန်းပြီး ပြောလိုက်ပေမဲ့ ဖြိုးညီအသံတွေလည်း တုန်ခါနေမှာ သေချာသည်။ ဖြိုးညီ မီးဖိုခန်းထဲမှာ မမမွန် မုန့်ဟင်းခါးစားဖို့ ပြင်ဆင်နေရပေမဲ့ မျက်လုံးထဲမှာ မမမွန်ရဲ့ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးကိုပဲ မြင်ယောင်နေသည်။ အောက်က ညီတော်မောင်ကလည်း မမမွန် အဖုတ်လှလှကြီးကို မြင်လိုက်ရလို့ တောင်းဆိုနေပြီ။

မမမွန် အိမ်သာထဲက တော်တော်နဲ့ ထွက်မလာသေး။ ဖြိုးညီ အိမ်သာတံခါးဝကို ခဏခဏ လှည့်ကြည့်နေမိသည်။ တအောင့်လောက်ကြာမှ မမမွန် ထွက်လာသည်။ အိမ်သာနဲ့ ကပ်ရက် ရေချိုးခန်းလေးထဲမှာ မျက်နှာသစ်၊ သွားတိုက်၊ ကိုယ်လက်သန့်စင်နေသည်။ ရေချိုးခန်းတံခါး ဖွင့်ထားတာကြောင့် မမမွန် ရေချိုးခန်းထဲမှာ လုပ်နေတာတွေကို မြင်ရသည်။

မမမွန် ခါးလေးကုန်းပြီး မျက်နှာသစ်နေတာကြောင့် တင်ပါးကြီးတွေက နောက်ဘက်ကို ကော့ထွက်နေသည်။ မမမွန်ရဲ့ နောက်ပိုင်းအလှကို ကြည့်ရင်းဖြိုးညီ စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ …။ ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်လိုက်မိပြီ။

ဖြိုးညီ ရေချိုးခန်းထဲကို ဘယ်လိုခြေလှမ်းလှမ်းပြီး သွားလိုက်လဲ မသိလောက်အောင်ပဲ ရေချိုးခန်းထဲကို လှစ်ခနဲ ရောက်သွားသည်။ ကုန်းပြီး မျက်နှာသစ်နေတဲ့ မမမွန်ရဲ့ နောက်ကြောကို သိုင်းဖက်လိုက်မိသည်။

“ အို့… ကိုဖြိုး….”

မမမွန် မျက်နှာသစ်ရာကနေ အလန့်တကြား ထအော်သည်။ ကုန်းထားတဲ့ခါးကို ပြန်ကော့ တင်လိုက်တာမို့ မမမွန်တစ်ကိုယ်လုံးက ဖြိုးညီရင်ခွင်ထဲ ရောက်လာသည်။ မမမွန်ရဲ့ ဖင်ကြီးနှစ်လုံးနဲ့ ဖြိုးညီ ပုဆိုးအောက်က အတန်ကြီးနဲ့ ထောက်မိနေသည်။ ဖြိုးညီ စိတ်တွေ အတော်ပဲထကြွလာသည်။ အချိန်မဆွဲတော့ပဲ မမမွန်ရဲ့ ထဘီလေးကို ချွတ်ချလိုက်သည်။

မမမွန် ထဘီကို ဆွဲထားပေမဲ့ လက်တစ်ဖက်က ရေခွက်ကို ကိုင်ထားတာကြောင့် မမီလိုက်တော့ချေ။ ညဝတ်အိပ်တဲ့ ထမိန်အနွမ်းလေးက ရေချိုးခန်းကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ပုံလျက်လေး ကျသွားသည်။

ဖြိုးညီလည်း ဝတ်ထားတဲ့ ပုဆိုးကို ခြေမနဲ့ ညှပ်ပြီး အမြန်ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ အောက်က ထောင်နေပြီးတဲ့ အတန်ကြီးက တရမ်းရမ်းနဲ့ ထွက်ပေါ်လာသည်။ ဖြိုးညီ ဒူးကို အလိုက်သင့်လေး ကွေးလိုက်ပြီးတော့ မမမွန်ရဲ့ ပေါင်ကြားထဲက အဖုတ်အကွဲကြောင်းနေရာကို သူ့အတန်နဲ့တေ့ပြီး အသာထိုးထည့်လိုက်သည်။

မမမွန် သန့်စင်ခန်းထဲက ထွက်လာခါစမို့ အဖုတ်က ခြောက်ကပ်မနေပဲ အနည်းငယ် စိုနေသည်။ ဖြိုးညီရဲ့ အတန်ကြီးက မမမွန်အဖုတ်လေးထဲကို တရစ်ရစ်နဲ့ တိုးဝင်သွားသည်။ မမမွန် အဖုတ်အတွင်းသားတွေက နူးညံ့လှသည်။ ဖြိုးညီ အချိန်မဆွဲတော့ပဲ မမမွန်ကို ရေကန်ဘောင်မှာ လက်ထောက်ခိုင်းပြီး နောက်ကနေ ဆောင့်တော့သည်။

ကားစွင့်နေတဲ့ တင်ပါး အထက်က ခါးသိမ်သိမ်လေးကို စုံကိုင်ပြီး ဆောင့်သည်။ ဖြိုးညီဆီးခုံနဲ့ မမမွန် တင်ပါးဆောင့်သံ တဖောင်းဖောင်းက ရေချိုးခန်းထဲမှာ ဆူညံနေသည်။ တအောင့်လောက်ကြာတော့ ဖြိုးညီ ဆက်မထိန်းနိုင်တော့ပဲ ညီတော်မောင်ကို အဖုတ်ထဲ အဆုံးထိ ထိုးထည့်လိုက်ပြီး အောင်းထားတဲ့ အရည်တွေ တဖျောဖျောနဲ့ ပန်းထုတ်လိုက်တော့သည်။

ဖြိုးညီ သူ့ညီတော်မောင်ကို မမမွန်အဖုတ်ထဲက ပြန်မထုတ်သေးပဲ စိမ်ထားလိုက်သည်။ မမမွန်အဖုတ်အတွင်းသားတွေက တရွရွနဲ့ ဖြိုးညီဟာကို ဆုပ်ညှစ်နေကြသည်။ ဖြိုးညီ မမမွန်ကို နောက်ကနေ သိုင်းဖက်ရင်း အမောဖြေနေမိသည်။ ခဏလောက်ကြာမှ မမမွန်ဆီက စကားသံ ထွက်လာသည်။

“ ကိုဖြိုး အရမ်းဆိုးတယ်ကွာ…။ လူကို ဘာမပြောညာမပြောနဲ့ ”

“ ချစ်လို့ပါ မမရယ်…။ ကျွန်တော်လည်း ဒီလိုမဖြစ်အောင် အတတ်နိုင်ဆုံး ထိန်းတာပဲ။ စောစောက မမမွန်ကို မြင်လိုက်ပြီး ဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်း မသိဘူး။ ဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင်တော့ဘူး ဖြစ်သွားတယ်။ တောင်းပန်ပါတယ်နော် မမ ”

“ လုပ်တုန်းက လုပ်ပြီးတော့မှ လာတောင်းပန်နေသေးတယ်။ ဒီမှာ ပေပွကုန်ပြီ ၊ ရေချိုးမှရတော့မယ် ”

“ ကျနော်လည်း ရေချိုးလိုက်မယ်လေ။ မမမွန်နဲ့ တစ်ခါထဲ အတူတူချိုးလိုက်မယ် ”

ဖြိုးညီပါးစပ်က ပြောလိုက်ရင်း လက်ကလည်း ဝတ်ထားတဲ့ တီရှပ်ကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။

“ မမလဲချွတ် …၊ ခဏလေး၊ ကျွန်တော်ချွတ်ပေးမယ် ”

မမမွန်ရဲ့ အင်္ကျီကြယ်သီးတွေကို နောက်ကနေ ဆွဲဖြုတ်လိုက်သည်။ နှိပ်ကြယ်သီးဆိုတော့ တစ်ချက်ဆွဲလိုက်ရုံနဲ့ တဖြုတ်ဖြုတ်နဲ့ ပြုတ်ထွက်သွားသည်။ မမမွန် ရေကန်ဘောင်ကို လက်ထောက်ထားရာကနေ ထပြီး ခါးကို ပြန်မတ်လိုက်တော့ အဖုတ်ထဲစိမ်ထားတဲ့ ဖြိုးညီအတန်ကြီးက ဗွတ်ခနဲမြည်ပြီး ထွက်သွားသည်။ ဖြိုးညီ ပန်းထုတ်ထားတဲ့ သုတ်ရည်တွေက အဖုတ်ထဲကနေ တစ်စက်စက်နဲ့ ရေချိုးခန်းကြမ်းပြင်ပေါ် ကျလာသည်။

“ ချွတ်တော့လေ…”

မမမွန် လက်နှစ်ဘက်ကို အောက်စိုက်ရင်း မကားတကားလေး လုပ်ပေးရင်း ပြောသည်။ ဖြိုးညီလည်း နောက်ဘက်ကနေပဲ အင်္ကျီကို အသာထိန်းပြီး ချွတ်လိုက်သည်။ အင်္ကျီကျွတ်အသွားမှာတော့ မမမွန်ရဲ့ ဖြူဖွေးပြီး ဝင်းဝါစိုပြေနေတဲ့ ကျောပြင်တစ်ခုလုံးက ပေါ်ထွက်လာသည်။ ဖြိုးညီ ခေါင်းကိုငုံ့ပြီး မမမွန်ကျောကုန်းကို ငုံစုပ်လိုက်သည်။

“ ပြွတ်……”

အသံထွက်အောင် ခပ်ကြမ်းကြမ်း စုပ်လိုက်တော့ ဖြူဖွေးနေတဲ့ မမမွန် ကြောပြင်မှာ အနီကွက်တစ်ခု ပေါ်လာသည်။

“ မမ … ဒီဘက်လှည့်….”

မမမွန် လက်နှစ်ဘက်ကို အသာယှက်ရင်း ဖြိုးညီဘက်ကို လှည့်လာသည်။ ဖြိုးညီ နို့နှစ်လုံးပေါ်မှာကာထားတဲ့ မမမွန်ရဲ့ လက်နှစ်ဖက်ကို ကိုင်ပြီး ဘေးကို ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။

“ ဝှား…. လှလိုက်တာ မမရယ် ”

လက်ဖယ်လိုက်လို့ ပေါ်လာတဲ့ မမမွန်ရဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးကိုကြည့်ရင်း ဖြိုးညီ ရေရွတ်မိသည်။ ဖြိုးညီ ရေချိုးဖို့ စဉ်းစားထားပေမဲ့ အရမ်းလှလွန်းတဲ့ မမမွန်ရဲ့ ရင်သားအစုံကို ကြည့်ရင်း စိတ်မထိန်းနိုင်တော့..။ ခေါင်းကို အသာငုံ့ရင်း နို့သီးခေါင်း နီညိုညိုလေးတွေကို ငုံပြီး စုပ်မိပြန်ပြီ။

“ အို့….. ကိုဖြိုး … ဘယ်လိုလုပ်နေတာလဲကွာ…. ရေချိုးရအောင်နော်….”

မမမွန်ရဲ့ အသံတွေက တုန်ခါနေသည်။ ဖြိုးညီ မမမွန်ရဲ့ နို့ကြီး နှစ်လုံးဆီကနေ သူ့မျက်နှာကို ခွာလိုက်တော့သည်။ ဒါမှ မြန်မြန်ရေချိုးပြီးရင် အခန်းထဲမှာ အားရပါးရ လုပ်ရမှာ မဟုတ်ပါလား။

ဖြိုးညီတစ်ယောက် မမမွန်ရဲ့ တစ်ကိုယ်လုံးကို အားရပါးရ ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်ရင်း ရေချိုးပေးသလို မမမွန်ကလည်း ဖြိုးညီတစ်ကိုယ်လုံးကို သေချာဆပ်ပြာတိုက်ပြီး ရေချိုးပေးသည်။ မမမွန်တစ်ယောက် မတ်တပ်ရပ်နေတဲ့ ဖြိုးညီရဲ့ ခြေရင်းမှာ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ရင်း ဖြိုးညီပေါင်တွေကို ဆပ်ပြာတိုက်ပေးနေသည်။

မမမွန်စိတ်ထဲမှာ ဖြိုးညီအပေါ် မောင်လေးတစ်ယောက်လိုချစ်တဲ့ စိတ်အပြင် ချစ်သူတစ်ယောက်ကို တွယ်တာတဲ့ စိတ်တွေပါ ဖြစ်ပေါ်နေသည်။ မောင်နှမတွေမို့ မဖြစ်သင့်ဟု စိတ်ထဲက ထိန်းနေသော်လည်း အစစအရာရာ သူမအပေါ် အလိုက်တသိ ကူညီပေးသော ဖြိုးညီအပေါ်လည်း သူမနဲ့ မပတ်သက်မိအောင် ပစ်ပစ်ခါခါ မပြောနိုင်သည်က မွန်မွန့်ဘက်က အားနည်းချက်ပင်…။

အခုလည်းကြည့် … ၊ သူမက ကိုယ့်မောင်လေးမို့ ယုယုယယနဲ့ သူ့ပေါင်တွေကို ဆပ်ပြာတိုက်ပေးနေတာကို ကိုယ်တော်ချောက ကိုယ့်အစ်မကို ပစ်မှားနေပြန်ပြီ။

“ ကိုဖြိုးကွာ…. အရမ်းဆိုးတာပဲ…”

တောင်နေတဲ့ ဖြိုးညီရဲ့ အတန်ကြီးကို လက်နဲ့ ခပ်သာသာ ပုတ်ရင်း ပြောသည်။

“ မမ…. စုပ်ပေးပါလား….”

“ အာ…. တော်တော့ကွာ… ရေချိုးပြီး အခန်းထဲရောက်မှ…. နော်နော်…. ”

သူ့ကို မျက်လုံးလေးဝင့်ကြည့်ရင်း ပြောနေတဲ့ မမမွန်မျက်နှာလေးကို ကြည့်ရင်း အရမ်းချစ်လာတာနဲ့ ဖြိုးညီတစ်ယောက် မမမွန်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းထူထူအိအိလေးကို ငုံ့ပြီးနမ်းလိုက်သည်။ အနမ်းတွေက တော်တော်နဲ့ မရပ်၊ ကြာသည်။ နှုတ်ခမ်းချင်း ကွာသွားတဲ့အချိန်မှာ မမမွန်က…

“ တော်တော့ကွာ…. အခန်းထဲရောက်မှ မောင်လေး စိတ်တိုင်းကျ လုပ်ပါဆို….”

“ ဟုတ်ပါပြီ မမရယ်….၊ ညီလေးကို တစ်ချက်လောက် Kiss ပေးပါဦး…”

ဖြိုးညီ ဆပ်ပြာမြုပ်တွေနဲ့ တရမ်းရမ်း ဖြစ်နေတဲ့ သူ့အတန်ကြီးကို လက်ညှိုးထိုးပြရင်း ပြောလိုက်သည်။ မမမွန် ဘာမှပြန်မပြောတော့ပဲ ဖြိုးညီအတန်ပေါ်က ဆပ်ပြာမြုပ်တွေကို ရေနဲ့ သေချာပြောင်အောင် ဆေးပြီး ပါးစပ်လေးနဲ့ သုံးလေးငါးချက်လောက် စုပ်ပေးသည်။

“ အား…. ကောင်းလိုက်တာ မမရယ် ”

ဖြိုးညီ မမမွန်ကို လုပ်ချင်စိတ်တွေ တော်တော်လေး ပြင်းပြနေတာနဲ့ ရေကိုခပ်မြန်မြန်ချိုးပြီး အိပ်ခန်းထဲ ဝင်မိတော့သည်။ အခန်းထဲရောက်တာနဲ့ ရေတောင်ပြောင်အောင် မသုတ်အား…. နှစ်ယောက်သား ကုတင်ပေါ်ကို ရောက်သွားလေပြီ။ ဒီတစ်ခါတော့ နှစ်ဦးသား တိုင်ပင်စရာတောင် မလိုပဲ 69 ပုံစံနဲ့ လုပ်ကြသည်။

ဖြိုးညီရဲ့ လိင်တန်ထွားထွားကြီးကို မမမွန်က အားရပါးရ စုပ်ပေးနေသလို မမမွန်ရဲ့ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးကိုလည်း ဖြိုးညီက အားရပါးရ လျက်ပေးနေသည်။ တစ်ခါတစ်ခါ မမမွန်ရဲ့ အားပါတဲ့ စုပ်ချက်တွေကြောင့် ဖြိုးညီတစ်ယောက် မမမွန်အဖုတ်ကိုတောင် ကောင်းကောင်း မလျက်နိုင်တော့ပဲ ရပ်ထားရသည်။ မမမွန်ရဲ့ အစိလေးကို ဖြိုးညီ လျှာနဲ့ ခပ်နာနာ စုပ်ပေးလိုက်ရင်လည်း မမမွန်ဆီက တရှီးရှီးနဲ့ ငြီးသံတွေ ထွက်လာတတ်သည်။

နှစ်ယောက်သား အားရအောင် စုပ်ပေးလျက်ပေးပြီးတော့မှ မမမွန်က အပေါ်ကနေပြီး အားရပါးရ တက်ခွပြီး ဆောင့်ပေးပြန်သည်။ မမမွန်တစ်ယောက် ဆံပင်ရှည်လေးတွေကို ဘယ်ညာရမ်းရင်း ဖြိုးညီပေါ်မှ မြင်းစီးပေးနေပုံက အားရစရာ…။ ဖြိုးညီ မမမွန်ရဲ့ နို့အုံဆူဆူဖြိုးဖြိုးကြီးတွေကို အားရပါးရ ဆုပ်ကိုင်ညှစ်ရင်း မမမွန်ရဲ့ အပေါ်က ဆောင့်ချက်တွေကို အရသာခံနေမိသည်။

တော်တော်ကြာလို့ မမမွန် မောလာပြီဆိုမှ ဖြိုးညီ မမမွန်ကို လေးဘက်ထောက်ခိုင်းပြီး နောက်ကနေအားရပါးရဆောင့်ပြီး ပြီးလိုက်တော့သည်။

………………..……………………………..

ဖြိုးညီ မမမွန်အိမ်မှာ စောင့်အိပ်တဲ့ တစ်ပတ်လုံးလိုလို အိမ်အလုပ်တွေပြီးတာနဲ့ ထမင်းစားသောက်ပြီး အိပ်ရာပေါ်မှာပဲ အချိန်ကုန်လေ့ရှိသည်။ ကုန်ကုန်ပြောရရင် တစ်ပတ်လုံးလိုလို ဖြိုးညီနဲ့ မမမွန် လုပ်ဖြစ်ကြသည်။ တစ်ခါတလေ ဧည့်ခန်းထဲမှာ ရုပ်ရှင်ကြည့်ရင်တောင် ဖြိုးညီပေါင်ပေါ်မှာ မမမွန်က တက်ထိုင်ပြီး မမမွန်ရဲ့ နို့ကြီးတွေကို ဖြိုးညီက ရုပ်ရှင်ကြည့်တဲ့ တစ်လျှောက်လုံးလိုလို ထိုင်ပြီး ညှစ်နေတတ်သည်။

မမမွန်ရဲ့တင်သား အိအိထွားထွားတွေကလည်း ဖြိုးညီပေါင်ကြားထဲမှာ မာနေတဲ့ အတန်ကြီးပေါ်မှာ တလှုပ်လှုပ်နဲ့ ဖြစ်နေတတ်ပြီး ပေါင်ကြားထဲမှာ အရည်တွေ ရွှဲရွှဲစိုနေတတ်သည်။ အဲဒီလို ဖြစ်လာပြီဆိုရင်တော့ ရုပ်ရှင်ပြီးတာနဲ့ နှစ်ယောက်လုံး ကုတင်ပေါ်ကို အမြန်ပြေးတက်ပြီး မီးကုန်ယမ်းကုန် လိုးဖြစ်ကြသည်။

ဒီလိုနဲ့ သင်္ကြန်ကျောင်းပိတ်ချိန်တွေပြီးလို့ ဖြိုးညီ ကျောင်းပြန်တက်ရတော့မည်။ ဖြိုးညီ ပြန်ခါနီးရက်မှာ ဖြိုးညီနဲ့ မမမွန် တစ်နေ့လုံးလိုလို လုပ်ဖြစ်ကြသည်။ ထမင်းဟင်းတောင် မချက်တော့ပဲ ဆိုင်ကနေ ပါဆယ်ဝယ်စားသည်။ တစ်နေ့လုံးလိုလို နှစ်ယောက်လုံး အဝတ်အစားမကပ်ကြ၊ မမမွန်ကလည်း အိမ်ထဲမှာ ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့နေသည်။ ဖြိုးညီကလည်း ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့ အောက်ကအတန်ကြီး တယမ်းယမ်းနဲ့။ တစ်နေ့လုံး အချီပေါင်းအများကြီး လုပ်နိုင်တဲ့ ဖြိုးညီကို အရမ်းသန်တာပဲလို့ မမမွန်က အောချရတဲ့ အထိပါပဲ။

နောက်ဆုံးပြန်ခါနီး နှစ်ယောက်သား အားရအောင် လုပ်ပြီးလို့ ဖြိုးညီရင်ခွင်ထဲမှာ မမမွန် မျက်နှာလေးအပ်ပြီး အိပ်နေသည်။ ဖြိုးညီ မမမွန်ရဲ့ နဖူးပေါ်မှာ ဝဲကျနေတဲ့ ဆံနွယ်စလေးတွေကို သပ်တင်ပေးရင်း ပြောလိုက်သည်။

“ မမ…. တကယ်လို့ သင့်တော်တဲ့ လူတစ်ယောက်ယောက်က လာကမ်းလှမ်းတယ်ဆိုရင် နောက်အိမ်ထောင်ပြုပါလားဟင်…။ မိန်းမသားဆိုတာ တစ်ယောက်ထဲနေလို့ မကောင်းဘူး မမရဲ့…”

“ အင်းပါ….၊ အဲဒါကို မမလည်း တွေးမိပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ မမ ငါ့မောင်မသိဘဲ ဘာမှမလုပ်ဘူး။ နောက် အိမ်ထောင်ပြုမယ်ဆိုရင်လည်း အဲဒီလူကို ငါ့မောင်နဲ့ ပေးတွေ့ပြီး ငါ့မောင်သဘောတူမှပဲ ယူမယ်ကွာ..”

“ ဒါမှ ငါ့မမ…”

ဖြိုးညီ မမမွန်ရဲ့ နဖူးလေးကို မြတ်မြတ်နိုးနိုး နမ်းမိသည်။ ဖြိုးညီ အရမ်းချစ်ရတဲ့ မမမွန်ကို တခြားလူတစ်ယောက် ရင်ခွင်ထဲမှာ မမြင်ရက်သလိုလို ဖြစ်နေသည်။ စိတ်ကူးထဲမှာ တွေးကြည့်တာတောင် ရင်ထဲမှာ ဆို့နင့်လာသလိုလိုကြီး ဖြစ်နေရသည်။

ဒီလိုနဲ့ ကျောင်းတွေဖွင့်လို့ ဖြိုးညီလည်း ကျောင်းဆက်တက်ဖြစ်သည်။ မမမွန်နဲ့ကတော့ အဆက်အသွယ် မပြတ် ၊ ညတိုင်းလိုလို ဖေ့စ်ဘွတ်ပေါ်မှာတွေ့ပြီး ချက်ဖြစ်သည်။

ခြောက်လလောက်ကြာတော့ မမမွန်က သူ့ကို အွန်လိုင်းမှာတွေ့ပြီး လက်ထပ်ခွင့်တောင်းထားသူ တစ်ယောက် ရှိတဲ့အကြောင်း ပြောလာသည်။ နာမည်က ကိုသုတလို့ ဆိုသည်။ အသက်နည်းနည်းကြီးတဲ့ လူပျိုကြီးတစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး စီးပွားရေးလည်း အဆင်ပြေတယ်လို့ ပြောသည်။

ဖြိုးညီကလည်း တွေ့ချင်တယ်ဆိုတာနဲ့ အဲဒီလူကို မမမွန်အိမ်မှာ ချိန်းခိုင်းလိုက်သည်။ ဖြိုးညီလည်း မန္တလေးကနေ ရန်ကုန်ကို ညကားစီးပြီး မမမွန်အိမ်ကိုသွားသည်။ မမမွန်ရဲ့ ခင်ပွန်းလောင်းကြီးကို ရင်နာနာနဲ့ ကြည့်ပြီး ဆုံးဖြတ်ပေးဖို့ဖြစ်သည်။

မနက်အစောကြီး မမမွန်နေတဲ့ တိုက်ခန်းကို ရောက်တော့ ခရီးပန်းလာတာနဲ့ တစ်ရေးတမော အိပ်လိုက်သည်။

“ မောင်လေး …. ထ…. ထ….. ကိုသုတ လာပြီ… ”

ဖြိုးညီ အိပ်နေရာကနေ ကမန်းကတန်းထပြီး အိပ်ခန်းထဲကနေ ဧည့်ခန်းရှိရာကို ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။

”ဟာ….. မဗိုက်….”

ဖြိုးညီ ကိုသုတဆိုတဲ့ လူကြီးကို ကြည့်ရင်းကြည့်ရင်း တွေ့ဖူးသလို ဖြစ်လာတာနဲ့ သေချာတွေးကြည့်တော့မှ ကြီးမိုက်ဗိုက်ပူဆိုတဲ့ လူကြီးဖြစ်နေသည်။ သူနဲ့ ကြီးမိုက်ဗိုက်ပူ အပြင်မှာ မတွေ့ဖူးသေးသော်လည်း ဖေ့ဘွတ်ပေါ်မှာ မမြင်ချင်မှအဆုံး မြင်မြင်နေရတဲ့ ဒီမျက်နှာကြီးကိုတော့ သေသေချာချာ မှတ်မိနေသည်။

ဖြိုးညီ အိပ်ခန်းနံရံက အပေါက်ကနေ ချောင်းကြည့်လိုက်တော့ ဒီလူကြီး မမမွန်ဖျော်တိုက်တဲ့ ကော်ဖီသောက်ရင်း မမမွန်ကို လက်ထပ်ခွင့်တောင်းနေသည်။ မမမွန်လည်း ခဏလေးနော်ဆိုပြီး ဖြိုးညီအိပ်ခန်းထဲ ဝင်လာသည်။

အခန်းထဲရောက်တော့ ဘယ်လိုနေလဲဆိုပြီး တိုးတိုးလေး မေးသည်။ ဖြိုးညီလည်း မဆိုးပါဘူးဆိုပြီး ရင်နာနာနဲ့ပဲ ခေါင်းညိမ့်ပြလိုက်ရသည်။

မမမွန် အပြင်ကို ပြန်သွားပြီး ကိုသုတဆိုတဲ့ လူကြီးပြောတာကို လက်ခံတဲ့အနေနဲ့ ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်တာကို တွေ့ရသည်။ ဒီလူကြီးက လက်ခံတယ်ဆိုတာနဲ့ ချက်ချင်းပဲ မမမွန်အနားကို တိုးကပ်ပြီး မမမွန်ကို ဆွဲဖက်သည်။ ပြီးတော့ မမမွန်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို နမ်းသည်။ လက်တွေကလည်း မမမွန် ကိုယ်လုံးပေါ်မှာ တရွရွနဲ့ ပြေးလွှားပြီး ပွတ်သပ်နေသည်။

ဖြိုးညီ ဒီမြင်ကွင်းကို မမြင်ချင်ပေမဲ့ ဘယ်လိုကြောင့်မှန်းမသိ ၊ မျက်လုံးအစုံကို လွှဲဖယ်လို့မရပဲ ဆက်ပြီးကြည့်နေမိသည်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ကိုသုတရဲ့လက်တွေက မမမွန်ရဲ့ ရင်အစုံပေါ်မှာ အုပ်ကိုင်ပြီး ဆုပ်နယ်နေသည်။

တအောင့်လောက်ကြာတော့ မမမွန်ရဲ့ အင်္ကျီကြယ်သီးတွေကို ဖြုတ်ပြီး ပေါ်လာတဲ့ ရင်သားအစုံကို ဘော်လီပေါ်ကနေ ကိုင်သည်။ ပြီးနောက် မမမွန်ရဲ့ ဘော်လီကိုချွတ်ပြီး ပေါ်လာတဲ့ နို့အုံဖွေးဖွေးကို စို့သည်။

မမမွန်လည်း ခေါင်းကို အပေါ်မော့ပြီး မျက်လုံးလေးမှေးနေသည်။ တစ်ချက်တစ်ချက် ဖြိုးညီချောင်းကြည့်တဲ့ အပေါက်ရှိရာကို လှည့်လှည့်ကြည့်သည်။ ဖြိုးညီနဲ့ မမမွန်နဲ့ မျက်လုံးချင်းဆုံသွားတဲ့အခါတိုင်း မမမွန်ရဲ့ မျက်ဝန်းတွေထဲမှာ သူ့ကို အားနာတဲ့ အကြည့်တွေ ပါတယ်ဆိုတာကို တွေ့ရသည်။

တအောင့်လောက်ကြာတော့ ကိုသုတရဲ့ လက်တွေက မမမွန်ရဲ့ ထဘီလေးကို ဆွဲချွတ်လိုက်တော့သည်။ မမမွန်ရဲ့ ပေါင်သား ဖွေးဖွေးနဲ့ ပေါင်ကြားထဲက အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးက ပေါ်လာသည်။ ကိုသုတ သူ့ပုဆိုးကို ခပ်သွက်သွက် ဆွဲချွတ်ပြီး မမမွန်ရဲ့ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို အသာဖြဲကားပြီး သူ့ရဲ့ ညိုညိုတုတ်တုတ် အတန်ကြီးကို ထိုးထည့်လိုက်တော့သည်။

ဖြိုးညီ တစ်ယောက် ကိုသုတရဲ့ အတန်ညိုတုတ်တုတ်ကြီး မမမွန်ရဲ့ အဖုတ်လေးထဲမှာ တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ ဝင်ထွက်နေတာကိုကြည့်ရင်း တစ်ဖက်ကလည်း နှမြောနေမိသလို တစ်ဖက်ကလည်း လိင်စိတ်တွေ ထကြွနေတော့သည်။ ဆိုဖာပေါ်မှာ မမမွန်ကို တော်တော်လေးကြာအောင် တဖွတ်ဖွတ်နဲ့လိုးပြီး ကိုသုတ ပြီးသွားသည်။

တအောင့်လောက်ကြာတော့ နှစ်ယောက်သား အဝတ်အစားတွေပြန်ဝတ် စကားနည်းနည်းပါးပါးပြောပြီး ကိုသုတ ပြန်သွားသည်။ ကိုသုတ ပြန်ပြီးပြီးချင်းပဲ ဖြိုးညီ အိပ်ခန်းထဲကနေထွက်ပြီး မမမွန်ဆီကို သွားလိုက်သည်။

ဖြိုးညီကိုတွေ့တော့ မမမွန် ဖြိုးညီကိုကြည့်ရင်း မျက်ရည်တွေ ဝဲလာသည်။ သူ့မောင်လေးရှေ့မှာ သူစိမ်းယောက်ျားတစ်ယောက်နဲ့ ကာမဆက်ဆံလိုက်တာကို ရှက်တာပဲလား၊ မောင်လေးတစ်ယောက်လိုရော ချစ်သူလိုပါချစ်တဲ့ ဖြိုးညီရှေ့မှာ ဒီလိုလုပ်ရပ် လုပ်မိတာကို ဝမ်းနည်းတာလားဆိုတာကိုတော့ မမမွန်ကိုယ်တိုင်ပဲ သိပါလိမ့်မည်။

မမမွန်ရဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကို ဖြိုးညီ အသာပွေ့ဖက်လိုက်သည်။ ဖြိုးညီ ရင်ခွင်ထဲ ရောက်မှ မမမွန်တစ်ယောက် ရှိုက်ကြီးတငင် ငိုတော့သည်။ ဖြိုးညီ မမမွန်ရဲ့ မေးလေးကို လက်နဲ့ အသာမော့ရင်း မမမွန်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးကို နမ်းလိုက်သည်။

ဖြိုးညီတစ်ယောက် ကိုသုတနဲ့ မမမွန်တို့ ကာမစပ်ယှက်နေတာကို ချောင်းကြည့်နေကတည်းက စိတ်တွေထကြွခဲ့သည်။ အခုလို မမမွန်နဲ့ နှုတ်ခမ်းချင်း နမ်းမိတဲ့အချိန်မှာတော့ စိတ်ကို ထိန်းထားလို့ မရတော့..။ မမမွန်ရဲ့ ထမိန်လေးကို ဆွဲချွတ်လိုက်သလို သူဝတ်ထားတဲ့ ပုဆိုးကိုလဲ ခြေထောက်နဲ့ညှပ်ပြီး ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။

ထမိန်ကျွတ်သွားလို့ အောက်ပိုင်းမှာ ဗလာဟင်းလင်းနဲ့ ဖင်ပြောင်လေးဖြစ်သွားတဲ့ မမမွန်ကို ချီမပြီး အိပ်ခန်းထဲက ကုတင်ပေါ်ကို ခေါ်လာခဲ့သည်။ ကုတင်ပေါ်မှာ မမမွန်ကို ပက်လက်လေးထားလိုက်ပြီး ပေါင်နှစ်ချောင်းကို လက်နဲ့ဖြဲကားလိုက်ပြီး ပေါင်ကြားထဲမှာ ပေါ်လာတဲ့ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးထဲကို ထိုးသွင်းဖို့ ဖြိုးညီတစ်ယောက် သူ့ အတန်ကြီးနဲ့ တေ့နေဆဲ မမမွန်က….

“ ကိုဖြိုး….. ခဏနေဦးကွာ… ဟိုတစ်ယောက်အရည်တွေနဲ့… မမွန် ရေသွားဆေးလိုက်ဦးမယ် ”

“ မအောင့်နိုင်တော့ဘူး မမရာ…. ကျွန်တော်လုပ်တော့မယ်…”

ဖြိုးညီတစ်ယောက် ဆေးမိနေသူတစ်ယောက်လို ဗလုံးဗထွေးပြောရင်း ပထမတစ်ယောက် လုပ်ထားလို့ သုတ်ရည်ဖြူဖြူတွေ ပေကျံနေတဲ့ အဖုတ်ဝမှာ သူ့အတန်ကိုတေ့ပြီး ထိုးထည့်လိုက်သည်။ ကိုသုတရဲ့ သုတ်ရည်တွေနဲ့ ချောမွေ့နေတဲ့ မမမွန်ရဲ့ အဖုတ်ကြီးက အရမ်းကြီး တင်းကြပ်မနေပေမဲ့ မမမွန်နဲ့ လပေါင်းများစွာ ခွဲထားရတဲ့ ဖြိုးညီအတွက်တော့ လုပ်လို့ကောင်းလှသည်။

ဖြိုးညီတစ်ယောက် ဝမ်းနည်းစိတ်နဲ့ လိင်စိတ် ပေါင်းစပ်ပြီး မမမွန်ရဲ့ အဖုတ်ကိုသာ အပေါ်ကနေ နာနာဖိပြီး ဆောင့်ဆောင့်လိုးနေမိသည်။ မမမွန်ကတော့ ဖြိုးညီလုပ်သမျှ … တအီး အီးနဲ့ ငြီးငြူရင်းအောက်ကနေ့ ကော့ကော့တင်ပေးရှာသည်။

ဖြိုးညီ မမမွန်ရဲ့ ရင်သားထွားထွားတွေကို လက်နဲ့ညှစ်ရင်း တဖောင်းဖောင်းမြည်အောင် ဆောင့်လိုးပြီး မမမွန်အဖုတ်ထဲမှာ သုတ်ရည်တွေ ပန်းထုတ်ရင်း တစ်ချီပြီးသွားတော့သည်။

ဖြိုးညီ တစ်နေ့လုံးလိုလို မမမွန်နဲ့ သုံးလေးချီထက်မနည်း လုပ်ပြီး ပြန်လာခဲ့သည်။

..............................................................

တစ်လလောက်ကြာတော့ မမမွန်ဆီက ဖုန်းဝင်လာသည်။ ကိုသုတနဲ့ လက်ထပ်တော့မည်။ ဖြိုးညီကိုလည်း လာစေချင်သည်တဲ့…။

ဖြိုးညီတစ်ယောက် မမမွန်ဆီကို သွားရပြန်သည်။ ဖြိုးညီ မင်္ဂလာဆောင်မတိုင်ခင် ရှေ့တစ်ရက်မှာ မမမွန်ဆီ ရောက်သွားသည်။ ဖြိုးညီရဲ့ အဒေါ်တို့လင်မယား… မမမွန်ရဲ့ အဖေနဲ့အမေလည်း ရောက်နေကြသည်။ ဖြိုးညီနဲ့ မမမွန် မောင်နှမနှစ်ဦးကတော့ ကားတစ်စီးနဲ့ မြို့ထဲမှာ ဖိတ်စာတွေ လိုက်ဝေကြသည်။

ဖိတ်စာတွေဝေပြီး အပြန်လမ်းမှာ ဖြိုးညီတစ်ယောက် ကားမောင်းရင်းနဲ့ မမမွန်ကို မေးမိသည်။

“ မမ…. ကျွန်တော် မရှိတုန်း ဟိုတစ်ယောက်နဲ့ ထပ်ပြီး ဖြစ်သေးလားဟင်….”

မမမွန် ပြတင်းပေါက်ကနေ အပြင်ဘက်ကို အဓိပ္ပာယ်မဲ့စွာ ငေးကြည့်နေသည်။ တအောင့်လောက်ကြာမှ….. ဖြိုးညီရဲ့ အမေးကို မမမွန် ပြန်ဖြေသည်။

“ မလုပ်ဖြစ်ပါဘူးကွာ….၊ မမွန် ထပ်မဖြစ်အောင် ရှောင်ပါတယ်။ အဲဒီနေ့က ကိစ္စအတွက်လည်း ငါ့မောင်ကို အရမ်းအားနာတယ်၊ တောင်းပန်တယ်နော်…၊ မောင်လေး…”

“ ရပါတယ် မမွန်ရယ်၊ ဒါပေမဲ့ လက်မထပ်ခင် မမွန်ကို တစ်ခါလောက် ချစ်ချင်သေးတယ်။ ခွင့်ပြုပါလားဟင်…”

“ မတော်ပါဘူး ငါ့မောင်ရယ်…၊ မမွန်က မနက်ဖြန် မင်္ဂလာဆောင်ရတော့မှာကိုကွာ…”

“ ဒီတစ်ခါနောက်ဆုံးပါပဲ မမရယ်….၊ ခွင့်ပြုပါနော်….”

မောင်လေး ဖြိုးညီရဲ့ သနားစရာ တောင်းဆိုသံကိုကြားတော့ မွန်မွန် စိတ်တွေ တင်းမထားနိုင်တော့.. ခပ်လေးလေးပဲ အင်းလို့ပြောပြီး ခေါင်းကို ငုံ့ထားလိုက်တော့သည်။

မမမွန်ဆီက ခွင့်ပြုချက်ရတာနဲ့ ဖြိုးညီ အနီးဆုံး ဟိုတယ်တစ်ခုကို ဝင်ပြီး အခန်းယူလိုက်သည်။ အခန်းထဲရောက်တာနဲ့ မမမွန်နဲ့ ဖြိုးညီ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ပြောစရာတောင်မလိုဘဲ အဝတ်အစားတွေကို ချွတ်ခွာကြသည်။ နှစ်ယောက်လုံး ဝတ်လစ်စလစ်နဲ့ မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်း ဖြစ်သွားကြလေပြီ။

နှစ်ဦးသား ခန္ဓာကိုယ်ချင်း ပူးကပ်သွားကြသည်။ မမမွန်ရဲ့လက်တွေက ဖြိုးညီကိုယ်လုံးကို တရွရွနဲ့ ပွတ်သပ်နေသလို ဖြိုးညီတစ်ယောက် သူနဲ့ ခွဲရတော့မဲ့ မမမွန်ကို လွတ်ထွက်သွားမှာစိုးတဲ့အလား တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဖက်ထားမိသည်။ ပြီးတာနဲ့ မမမွန်ရဲ့ ပေါင်ကြားထဲမှာ နေရာယူပြီး မမမွန်ရဲ့ အဖုတ်လှလှကြီးကို နောက်ဆုံးအနေနဲ့ အားရပါးရ လျက်ပေးလိုက်သည်။ မမမွန်တစ်ယောက် ကော့ပျံပြီး ကိစ္စပြီးသွားတဲ့ အထိအောင်ပါပဲ။

မမမွန်ကလည်း ဖြိုးညီရဲ့ အတန်ထွားထွားကြီးကို အနမ်းတွေပေးသလို နှုတ်ခမ်းလှလှလေးနဲ့ ကောင်းကောင်းပုလွေပေးသည်။ မမမွန် အားရအောင် စုပ်ပြီးတာနဲ့ မမမွန်ရဲ့ တင်သားကားကားတွေကိုကြည့်ရင်း ဖြိုးညီ လေးဘက်ထောက် အနေအထားနဲ့ မမမွန်ကို လုပ်သည်။

မမမွန်ရဲ့ အဖုတ်စီးစီးလေးထဲမှာ တင်းတင်းကြပ်ကြပ် အဝင်အထွက်လုပ်နေတဲ့ ညီတော်မောင်ပေါ်မှာ ဖြိုးညီစိတ်ကို နှစ်ထားလိုက်ပြီး ဖြည်းဖြည်းမှန်မှန် လုပ်သည်။

“ အား  ကောင်းတယ်…၊ ကိုဖြိုး…. နာနာလေး ဆောင့်…”

မမမွန်ဆီက မပွင့်တပွင့် တောင်းဆိုတဲ့ အသံကိုကြားရတော့ ဖြိုးညီ ဆောင့်လိုးနေတဲ့ အရှိန်ကို မြှင့်တင်ပြီး တဖန်းဖန်းမြည်အောင် ဆောင့်တော့သည်။ မမမွန်ရဲ့ အဖုတ် အတွင်းအသားလေးတွေရဲ့ ညှစ်အားအောက်မှ ဖြိုးညီ ကြာကြာတောင့်ခံမထားနိုင်တော့ပါ။ နောက်ထပ် အချက်ငါးဆယ်လောက် ဆောင့်အပြီးမှာပဲ လိင်တန်တစ်ချောင်းလုံး ပွလာသလို ခံစားရပြီး ဖြိုးညီအတန်ကို အဖုတ်အဆုံးထိ ထိုးထည့်ပြီး ပြန်မထုတ်တော့ပဲ အရည်တွေကို ပန်းထုတ်မိတော့သည်။

အချိန်တော်တော်လေးကြာအောင် မမမွန်ရဲ့ အဖုတ်ထဲမှာ စိမ်ထားပြီးတော့ အနည်းငယ်ပျော့သွားတဲ့ ညီတော်မောင်ကို အဖုတ်ထဲကနေပြန်ပြီး ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ မမမွန်ရဲ့ မျက်နှာနားကို တရွေ့ရွေ့ တိုးကပ်သွားရင်း အရည်တွေနဲ့ ပြောင်လက်ပြီး ချောမွေ့နေတဲ့ ညီတော်မောင်ကို မမမွန်ပါးစပ်နဲ့ တေ့ပေးရင်း ပြောလိုက်သည်။

“ မမ… စုပ်ပေးဦး…”

“ အရည်တွေနဲ့ မစုပ်ချင်ဘူးကွာ…”

“ အာ….”

ဖြိုးညီ တစ်ချက်ညည်းရင်း မျက်မှောင်ကြုပ်ပြလိုက်တော့ မမမွန် ချက်ချင်းပဲ ခေါင်းကို အသာကြွ ပါးစပ်ဟပြီး ဖြိုးညီရဲ့လီးကို စုပ်လိုက်သည်။

မမမွန်တစ်ယောက် ဖြိုးညီ မျက်နှာမညိုရအောင် အလိုလိုက်တာဖြစ်သည်။ ဖြိုးညီရဲ့ အတန်မှာ ပေပွနေတာတွေ အကုန်ပြောင်စင်အောင် စုပ်ပေးလို့အပြီးမှာပဲ ဖြိုးညီရဲ့ လိင်တန်ကပြန်ပြီး နိုးကြွလာတော့သည်။

“ အာ….. တောင်လာပြီ။ တော်တော်သန်တဲ့ ငါ့မောင်… ”

“ မမနဲ့ တူလို့လေ…။ အဟီး….”

“ အာ…. ကိုယ့်အစ်မကို ပြန်ပြီး သိက္ခာချနေတယ် ”

“ ခိခိ… ဟုတ်ပါဘူး….။ မမ ကျွန်တော့်ကို ဟိုဟာ ပေးလုပ်ပါလားဟင်… ”

“ အင်…. ဘယ်အဝှာလဲ…။ ကိုဖြိုး မဟုတ်တရုတ်တွေ မစမ်းနဲ့နော်… မမွန်မကြိုက်ဘူး…။ မမွန်တစ်ခါမှ မလုပ်ဖူးဘူး။”

“ အာ… မမွန်ကလည်းကွာ…။ နောက်ဆုံးလက်ဆောင်အနေနဲ့ ကိုယ်ချစ်ရတဲ့ မောင်လေးကိုပေးသွားပါနော်… ”

ဖြိုးညီရဲ့ စကားအဆုံးမှာ မမမွန် တစ်ချက်တွေဝေသွားပြီး ရီဝေတဲ့ မျက်ဝန်းအစုံနဲ့ ဖြိုးညီကို စိုက်ကြည့်နေသည်။ ပြီးမှ….

“ မသိဘူးကွာ…။ လုပ်ချင်လည်း လုပ် …. လုပ်… ”

မမမွန် ဇိုးဇိုးဇတ်ဇတ်နဲ့ အိပ်နေရာကနေ ကုန်းထပြီး ကုတင်ပေါ်မှာ လေးဘက်ထောက်ပေးသည်။ လေးဘက်ထောက်ပေးထားလို့ နောက်ကို ကော့ပြီး အယ်နေတဲ့ မမမွန်ရဲ့ တင်ဆုံကြီးတွေနောက်မှာ ဖြိုးညီနေရာယူလိုက်ပြီး တင်သားနှစ်ခြမ်းကြားက ခရေပွင့် နီညိုညိုလေးကို မက်မက်မောမော ကြည့်နေမိသည်။

ခရေလေးကိုဖွင့်ဖို့ Libricant မရှိ။ ဒါပေမဲ့ သဘာဝက ပေးထားတဲ့ ချောဆီကိုပဲ သုံးရပေတော့မည်။ မမမွန်ရဲ့ အဖုတ်ဝကနေ စီးကျနေတဲ့ အရည်လေးတွေကို လက်နဲ့ သိမ်းကြုံးယူပြီး ဖင်ပေါက်လေးဆီကို ပို့လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ဖြိုးညီလက်ကို တံတွေးအနည်းငယ် ဆွတ်လိုက်ပြီး မမမွန်ရဲ့ ဖင်ဝလေးကို ချောမွေ့သွားအောင် လက်နဲ့ အသွင်းအထုတ် လုပ်လိုက်သည်။ အတန်ကြာအောင် လက်ညိုးနဲ့ အသွင်းအထုတ်လုပ်ပြီးလို့ ချောမွေ့သွားပြီဆိုမှ ညီတော်မောင်ကို မမမွန်ရဲ့ ဖင်ပေါက်လေးနဲ့ တေ့ထားလိုက်သည်။

“ မမွန်…. စိတ်ကို လျှော့ထားနော်…။ ဖင်ဝကို ကြုံ့မထားနဲ့… ”

မမမွန်ကို ပြောပြီးတာနဲ့ ဖင်ဝလေးမှာ တေ့ထားတဲ့ သူ့အတန်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုးထည့်လိုက်သည်။ အရည်တွေနဲ့ ချောမွေ့နေတာကြောင့် တော်တော်လေး တင်းကြပ်နေပေမဲ့ သွင်းလို့ရသည်။ ဖြိုးညီ ဖြည်းဖြည်းချင်း အချိန်ယူပြီး ညီတော်မောင်ကို မမမွန် ခရေပွင့်လေးထဲ တရစ်ချင်းစီ ထိုးသွင်းလိုက်တော့သည်။ မမမွန် ဆီက အာ့ခနဲ အော်သံကြားရပြီး ခေါင်းအုံးပေါ်မှာ မျက်နှာအပ်ပြီး ခေါင်းအုံးကို လက်နဲ့ညှစ်ထားသည်။

“ မမ… နာလား….၊ ရရဲ့လား… ”

မမမွန် ဘာမှ ပြန်မပြောပဲ လက်ကို အသာမြှောက်ပြီး ဆက်လုပ်ဆိုတဲ့ သဘောနဲ့ လုပ်ပြသည်။ ဖြိုးညီလည်း မမမွန်ဆီက ခွင့်ပြုချက်ရတာနဲ့ တစ်ဝက်လောက် ဝင်နေပြီးတဲ့ ညီတော်မောင်ကို အသွင်းအထုတ် ဖြည်းဖြည်းချင်း လုပ်တော့သည်။

တစ်ဖြည်းဖြည်းနဲ့ ဖြိုးညီ အတန်ကြီးက မမမွန် ဖင်ပေါက်လေးထဲကို တစ်ချောင်းလုံး ဝင်သွားချေပြီ။ ဖြိုးညီ တစ်ချက်ချင်းပဲ အသွင်းအထုတ်လုပ်ရင်း အချက်နှစ်ဆယ်လောက် လုပ်ပြီးတော့ မမမွန်ဆီက တရှီးရှီး ညည်းသံနဲ့အတူ တင်ဆုံကြီးကို ကော့ကော့တင်ပေးလာသည်။

“ မမွန် … ကောင်းလား…၊ နာသေးလား… ”

“ အင်း….. နာလည်းနာတယ် ကောင်းလည်းကောင်းတယ်….။ လုပ်ပါတော့… မြန်မြန်လေး  ”

ဖြိုးညီ မမမွန်ရဲ့ တင်ပါးနဲ့ ဆီးခုံ တဖွတ်ဖွတ်မြည်အောင် ဆောင့်ပြီး လုပ်မိတော့သည်။ မမမွန်လည်း ကောင်းလာပြီ မဟုတ်ပါလား။

မမမွန်ရဲ့ စအိုကြွက်သားလေးက ဖြိုးညီ လိင်တန်ကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဆွဲညှစ်ထားတာမို့ ဖြိုးညီ တစ်ယောက် ကိစ္စ မပြီးအောင် မနည်းပင် ထိန်းထားရသည်။ မမမွန်ကိုလည်း ပိုပြီး ကောင်းသွားအောင် လက်တစ်ဖက်နဲ့ မမမွန်ရဲ့ အစိလေးကို ကလိပေးလိုက်သည်။ ခရေပွင့်လေးထဲ တစွပ်စွပ်နဲ့ ဝင်ထွက်နေတဲ့ ဆောင့်ချက်ကိုတော့ မရပ်….။

တအောင့်လောက်ကြာတော့ မမမွန်တစ်ယောက် တအားအားနဲ့ အော်ရင်း တင်ပါးအစုံတို့ တုန်တက်ပြီး ငြိမ်သွားသည်။ ဖြိုးညီလည်း စိတ်ကိုတင်းမထားတော့ပဲ ညီတော်မောင်ရဲ့ ကွမ်းသီးခေါင်းလေးကို ရှုံ့ပွရှုံ့ပွနဲ့ ညှစ်ပေးနေတဲ့ မမမွန်ရဲ့ တင်းကြပ်လှတဲ့ စအိုကြွက်သားလေးတွေ ညှစ်တာကို အားပါးရခံစားရင်း သုတ်ရည်တွေကို ဖင်ထဲအပြည့် ပန်းထုတ်လိုက်လေတော့သည်။

…………………………

ဆီဒိုးနားဟိုတယ်။ မင်းတုန်းခန်းမတွင် မင်္ဂလာပွဲတစ်ခု ကျင်းပနေသည်။ ဖြိုးညီ မမမွန်မင်္ဂလာဆောင်မှာ သတို့သားအရံလုပ်သည်။ မမမွန်လည်း တစ်ဝိုင်းပြီးတစ်ဝိုင်း ဧည့်သည်တွေကို လိုက်လံနှုတ်ဆက်နေသည်။ နှစ်ဦးသား မျက်လုံးချင်းမဆုံမိအောင် အတတ်နိုင်ဆုံး ရှောင်နေကြသည်။ မဖြစ်သင့်တာတွေ ဆက်မဖြစ်အောင် နှစ်ဦးသား စောင့်ထိန်းရမည် မဟုတ်ပါလား။

ဒီနေ့ မင်္ဂလာအခမ်းအနားရဲ့ သတို့သမီးကို သတို့သားအရံက မင်္ဂလာပွဲမတိုင်ခင် တစ်ရက်အလိုတွင် ရှေ့ရောနောက်ပါ ဖွင့်ခဲ့သည်ဆိုသည်ကိုတော့ ကာယကံရှင် နှစ်ဦးမှတစ်ပါး…..

........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။