Wednesday, June 29, 2022

ရွာဟာသများ (စ/ဆုံး)

ရွာဟာသများ (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - Steven Law

ကျနော်တို့ရွာက နည်းနည်းခေါင်တယ်။ အိမ်ခြေငါးရာလောက်တော့ ရှိတယ်။ ရွာမှာက ဓလေ့ထုံးစံလေးတွေရှိကြတာပေါ့ဗျ။ လူငယ်တွေပီပီ အပျော်လွန်တာလဲ ရှိတယ်။ ပြဿနာ မတက်အောင်တော့ ရွာကကာလသားခေါင်းဆောင် ကိုမင်းခန့်မောင်က ထိန်းရတယ်။ သူကမိန်းမရှိတယ် ဆရာမပေါ့။

ဒါပေမယ့် တနယ်မှာ ကျောင်းပြနေရတယ်။ သုံးလတကြိမ်လောက်တော့ ပြန်လာလေ့ရှိတယ်။ မိန်းမက အိမ်မှာ မရှိတော့ ရွာအလုပ်ကိုလည်း ကူလုပ်လေ့ရှိတာမို့ ကာလသားခေါင်းဆောင်အဖြစ် တာဝန်ပေးထားရတယ်။ အခုလည်း ကျနော်တို့ သူ့တဲအိမ်မှာ စတေးချရင်း ထွေရာလေးပါး ပြောနေကြတာပါ။ ဒီမှာကသူ့ခြံရှိတော့ အေးဆေးနေလို့ ရတယ်။

" ဟေ့ကောင် ငရဲ"

" ဘာတုန်းဟ"

" မင်းယောက်ဖ ဇိုးကြီးလာနေပြီ"

" အာတိုးတိုးပြောပါဗျ။ ကြားသွားလို့ အိမ်တောင်မလည်ရဖြစ်မယ်"

" အေးပါကွ ငါတို့မသိချင်ယောင်ဆောင်ပါ့မယ် "

" ဟုတ်ကိုမင်းခန့်"

" ဟေ့ကောင်တွေဘာလုပ်နေကြလဲ "

" အေး ကွာ ငါတို့ညကြက်ခိုးပြီး ချက်စားမလို့"

" ဟေ ဟုတ်လား "

" ဟေ့ကောင်တွေ ငါမပါဘူးနှော်"

" ဘာဖြစ်လို့လဲ ကိုမင်းခန့်"

" ဟာ ဒီနေ့ မင်းအမ လာမယ်လေကွာ"

" ဟာ ဒီနေ့တော့ ကိုမင်းခန့် ငလျှင်လှုပ်မှာပေါ့"

" ဟားးဟားးလှုပ်မှာပေါ့ကွ"

" သိပါတယ် ခင်များကြီးငတ်ပြတ်နေတာ"

" ဟားးဟားးး  ဖျံသိုရှိသေးလား ကိုမင်း"

" မင်းဘာလုပ်မလို့လဲ".

" စမ်းကြည့်ချင်လို့"

" အေး ရှိသေးတယ်"

" ကျနော်နည်းနည်းမျှ"

" အေးပါကွာ"

" ဒါနဲကိုမင်းရွာထဲမသွားဘူးလား၊အရက်ကလေး ဘာလေးဝယ်ဖို့"

" သွားမယ်ကွာ မင်းတို့ဒီမှာရှိတုန်း"

" ဟုတ် ကျနော်တို့ ဒီမှာရှိနေမယ်"

" အေးဒါဆိုငါသွားလိုက်ဦးမယ်".

ကိုမင်းခန့်အပြင်ရောက်သွားတော့

" ဟေ့ကောင်တွေ"

" ငရဲ ဘာလဲဟ"

" ဒီနေ့ဆရာမလာမှာကွ၊ ဒီလူကြီးအပြတ်ဆော်မှာ သေချာတယ်။"

" အေးလေငတ်ပြတ်နေတာပဲ ဆော်မှာပေါ့"

" အေး ငါတို့ ဒီညလာချောင်းရအောင်"

" ကောင်းသားပဲ"

" နေအုံးငါအကြံတစ်ခုရတယ်"

" ဟေ့ကောင်ငရဲ ဘာအချွန်နဲ့ မ,မလို့လဲ"

" ဒီဘဲကြီးကလုပ်ရင်အရမ်းကြမ်းတာ။ဖျံသိုအားကိုးနဲ့".

" အေးဟုတ်တယ်"

" သူ့အိပ်တဲ့နေရာကိုကြည့်အောက်မှာ ဒေါက်ထောက်ထားတာ"

" အင်းဟုတ်တယ်"

" ဇိုးကြီးမင်းအဲဒေါက်ကိုဖြုတ်ရအောင်ဖြုတ်ကွာ"

" အေး ငါဖြုတ်မယ်"

" ငချစ် မင်းကူလိုက်ကွ"

" အေးငါကူမယ် "

" ဇိုးကြီးနှင့် ငချစ် တဲအောက်ကိုဝင်ပြီးဒေါက်ဖြုတ်လိုက်တယ်"

" ဟေ့ကောင်ငရဲ ငါဖြုတ်လိုက်တာ အခြေအနေက တဲတဲလေး ကျန်တယ်၊ ပြိုကျမလား မသိဘူး"

" တက်ကြည့်လေ"

" အေးငါတက်ကြည့်မယ်"

" ဟေ့ကောင် ခုန်မနေနဲ့ဟ"

" အဲသွားရုံလောက်နဲ့မသိသာဘူး"

" အရမ်းဆောင့်ရင်ကြမ်းပြိုမလားမသိဘူး"

" အေးကောင်းတယ်"

" တော်ကြာ ကိုမင်းခန့်လာတော့မယ်၊ဟန်မပျက်နေ"

" အေးအေး"

" ဟုတ် "

ခဏကြာတော့ အရက်နှစ်ပုလင်းဆွဲပြီး ကိုမင်းခန့်မောင်ရောက်လာတယ်။

" အေးမင်းတို့ စောင့်နေတာကြာပြီလား"

" ရတယ် ကို မင်း" 

" အေးကွငါချစ်ချစ်လာမှာမို့ သွားကြိုလိုက်ဦးမယ်"

မင်းခန့်မောင်အိမ်က

" ဟုတ်ကိုမင်းကျနော်တို့လည်းပြန်မှာပါ"

" အော်အေးအေး ပြန်ကြ ပြန်ကြ"

ကျနော်တို့ တဖွဲ့လုံးပြန်ခဲ့ကြပြီး ညရှစ်နာရီလောက်မှ ချိန်းကြပြီး ကိုမင်းခန့်မောင်အိမ်ကို ချောင်းဖို့ကြံစည်ကြတယ်..ရွာဆိုတော့လည်း စောစောအိပ်ကြတာပေါ့ဗျ.. ကျနော်တို့ လူစုံပြီးချိန်မှာတော့ ရွာက တိတ်ဆိတ်နေပြီလေ။

" ဟေ့ကောင်တွေ သွားကြမယ်"

" အေး သွားကြတာပေါ့"

" တိုးတိုးလေးလုပ်ကွ"

" အေးပါကွာ ဟီးဟီး"

ကျနော်တို့သူငယ်ချင်းတစ်ဖွဲ့ဟာ ကိုမင်းခန့်မောင် အိမ်နားကို မှောင်ရိပ်ခိုပြီးသွားကြတယ်။ အနားကျတော့အသံကြားရတာက

" မိန်းမ အိပ်ရအောင်ကွာ"

" ရှင်ကလည်းစောပါသေးတယ်"

" မစောတော့ဘူးဟ လာပါကွာ၊ငါအရမ်းလွမ်းလို့ပါ"

" ရှင်ကလဲလွမ်းပဲလွမ်းနိုင်လွန်းတယ်"

" ဟ မင်းရောမလွမ်းဘူးလား"

" မလွမ်းဘူး"

" အမ် မင်းကမလွမ်းရင်ဘယ်ကောင်ကို လွမ်းလို့လဲ"

" ရှင်နှော်ရှင် တလွဲတွေမပြောနဲ"

" အေး ..နင်ငါ့ကိုမလွမ်းရင်သူများကို လွမ်းတာပဲ"

" ရှင် နှော်ရှင်"

" ကဲ နင်လွမ်းလားမလွမ်းဘူးလား"

" လွမ်းတယ်ရှင့် လွမ်းတယ်"

" လွမ်းတယ်ဆိုရင် လာစုပ်ကွာ"

" ဟင် ရှင် ကယောက်ျားပဲလေ ရှင်အရင်လာလုပ်လေ"

" အေး  အဲဒါဆိုအဝတ်အစားတွေချွတ်လိုက်"

" ရှင်ကလဲ  မီးခွက်မီးကြီးနဲ့"

" အဲဒါမှပိုမိုက်တာ မီးမှောင်နေရင်စမ်းလုပ်နေရမှာပေါ့ဟ"

" အင်းပါရှင် အင်းပါ"

ကိုမင်းမိန်းမဆရာမလည်း မလိုးရတာကြာပြီမို့ စိတ်ထဲလည်း အရမ်းခံချင်နေမှန်း သိသာတယ်..။ ဆရာမကလုံးကြီးပေါက်လှဆိုတော့ အဝတ်တွေချွတ်လိုက်တာ ကျနော်တို့ သူငယ်ချင်းတွေတောင် သားရေယိုမိတယ်။ အိုးကြီးကလည်းနည်းတာကြီး မဟုတ်သလို နို့ကြီးကလည်း အယ်ထွက်နေတာ။ ဆံပင်ဘီးတပတ်ထုံးထားပြီး မီးရောင်အောက်မှာ တော်တော်လှနေတာဗျ။ ကျနော်တို့လည်း သားရေကိုမြိုချမိတယ်။

" ကိုမင်းရှင် လည်းအဝတ်တွေချွတ်လေ"

" အေးပါဟ"

ကိုမင်း အဝတ်အစားတွေချွတ်လိုက်တာ လီးကတရမ်းရမ်းဖြစ်နေပြီ.။ ဆရာမကို ကြည်တော့လည်းမျက်လုံးက အရောင်တောက်လို့ ကာမစိတ်တွေ ထနေတာဗျ..။

ကိုမင်းအိပ်ရာထဲ လှဲလိုက်တာ ဆရာမကဖင်ကြီးကုန်းပြီး ကိုမင်းလီးကို ဂွင်းတိုက်ပေးသေးတယ်။ ပြီးမှတပြွတ်ပြွတ်စုပ်တာ။ ကျနော့်ဖက်ကနေ ဆရာမဖင်ကြီးကုန်းနေတာ ရှင်းရှင်းကြီး မြင်ရတယ်။ စောက်ဖုတ်ကလည်းးပြူးထွက်နေတာကြောင့် ကျနော်လီးကလည်း တောင်နေတာဗျာ။ မနေနိုင်လို့ပုဆိုးကို ကွင်းသိုင်းလိုက်ပြီးဂွင်းထုနေရင်းကြည့်နေလိုက်တယ်။ ကိုမင်းလီးကိုတပြွတ်ပြွတ်စုပ်လိုက်ပြီး

" ကိုမင်းတော်ပြီ ကွာ"

" အေးပါဟ"

ကိုမင်းလီးကလည်း ဆရာမသွားရည်တွေနှင့် စိုနေပြီးမီးရောင်အောက်မှာ လက်လက်ထနေတာ.။ ဆရာမကသူ့အလှည့်လည်းပြီးရောအိပ်ရာပေါ်လှဲ လိုက်တယ်။ ကိုမင်းအလှည့်လေ။ ကိုမင်းကဆရာမပေါင်ကြားဝင်ပြီးဆရာမပေါင်ကိုဖြဲကားပြီး ခေါင်းထိုးဝင်သွားတယ် ။ဆရာမစောက်ဖုတ်ကိုယက်တာဗျ။

" ပလပ် ပလပ် ပလပ်"

" အားဟားးဟားးကိုမင်းရယ်လွမ်းနေတာအရမ်းပဲကွာကောင်းလိုက်တာ"

ဆရာမရဲ့ညည်းသံတွေထွက်လာတယ်။ ကျနော့်လီးလည်းအရမ်း တောင်နေတာဗျ။ ဟိုကောင်တွေလှမ်းကြည့်တော့လည်းအားလုံးကပုဆိုးကွင်းသိုင်းကာ ချောင်းရင်းထုနေကြပြီ.။ ကျနော် ဆက်ချောင်းလိုက်တယ်။ ကိုမင်းက ဆရာမအစေ့ကို စုပ်နေတာထင်တယ်ဗျ။ တပြွတ်ပြွတ်ကိုမြည်ရော။

" အားးယောက်ျား အရမ်းကောင်းတယ်"

" အာ့ အင့်ဟင်းဟင်းးဟင်း"

အဲဒီအသံလည်းကြားရော ကိုမင်းတယောက်

" အင်းဟားးးဟား "

ဆိုပြီးအတင်းပင် ခေါင်းထိုးယက်ပြီးခေါင်းဖော်လိုက်တာ မေးစေ့ရောနှုတ်ခမ်းတွေပါ အရည်တွေ စိုရွှဲလို့နေတာပဲဗျာ..။ ကိုမင်းနှုတ်ခမ်းတွေကို လျှာနှင့်သပ်ယက်လိုက်ပြီး

" မိန်းမလိုးမယ်ကွာ"

" အင်း ဟင်းဟင်းးလိုးတော့ဒီမှာအရမ်းကောင်းနေပြီ"

ကိုမင်းကဒူးထောက်ပြီးအဖုတ်ထဲ လီးကိုင်ထည့်ကာတအားကို ဆောင့်တာ။ အိမ်ကလည်း ဒေါက်တွေဖြုတ်ထားလို့ တကျွီကျွီမြည်နေတာပဲဗျ။

ကိုမင်းနဲ့ဆရာမကပ ချစ်နလံထနေတော့ မကြားဘူး၊လိုးမြဲတိုင်းလိုးနေတာ။ တချက်ဆောင့်တိုင်းကြမ်းခင်းကနိမ့်နိမ့်ဆင်းနေတာ။ ကိုမင်းကိုလှမ်းကြည့်တော့လည်း မျက်လုံးမှိတ်ကာ တအင်းအင်းနှင့် ဆောင့်နေတာဗျာ .. ဆရာမလည်းမျက်လုံးမှိတ်ပြီး အော်ညည်းနေတာဗျ။ လိုးသံတွေက တဖတ်ဖတ်ဆဖန်းဖန်းနဲ့ ရွာအဝင်ဆိုတော့ လူလည်းပြတ်တော့မတရားဆောင်။ မတရားအော်လို့။

" ဖုန်း ဖုန်းဖန်းဖန်း  ဖောင်းဖောင်းအင့် အားးအင် အားး"

" ကျွီ ကျွီ ဂျွတ် ဂျွတ်      ဂျွတ်"

လိုးချက်ကလည်းပြင်း တဏှာကလည်းကြီးကြတော့ အိမ်ဘာဖြစ်နေမှန်းတောင် မသိဘူးလေ။ ဆယ့်ငါးမိနစ်လောက်လိုးနေတုန်း

" ယောက်ျား ငါပြီးတော့မယ် ဆောင့်ဆောင့်အားနဲ့ဆောင့်အားးးဟင့်"

ကိုမင်းလည်းအသားကုန်ဆောင့်တော့တာပဲ

" ဖြောင်း ဖြောင်းဖြောင်း ဖန်းဖန်းဖန်း"

" ကျွီ ကျီ  ဖြောင်း ဖြောင်း ဝုန်း"

" ဟာ  မိန်းမ အိမ်ပြိုပြီဟ"

ကြမ်းခင်းကြီးအောက်ကျွံကြကာ နှစ်ယောက်သား အအဝတ်အစားမရှိပဲ အောက်မှာ ထပ်လျက်ကြီးဖြစ်နေတာပေါ့ဗျာ

" ဗျို့ ကိုမင်းဘာဖြစ်တာလဲဗျ"

" ဟာ ဒီမအေလိုးတွေ "

" အာ မိန်းမအဝတ်အစားတွေ ဘယ်မှာလဲ"

" အာကိုမင်းမီးခွက်ကြီးလဲကျပြီးမီးလောင်နေတယ်။ငြိမ်းအုံးလေ"

" ဟာ ဒုက္ခပါပဲ"

" ဟေ့ကောင်တွေလာကြဦးဟ မီးလာငြိမ်းကြအုံး"

" ဟာ မလာနဲ့ မလာနဲ့"

ကိုမင်းမှာ ဗျာများနေတာ၊ ကျနော်တို့သွားရင် သူ့မိန်းမကအဝတ်အစားမရှိတော့ မီးငြိမ်းပေးဖို့ ပြောပြီးမှမလာဖို့တားနေရတယ်။ သူ့ဟာသူထပြီးပုဆိုးနှင့်မီးလောင်တဲ့နေရာကိုတဖန်းဖန်းရိုက်ပြီး

" မအေလိုးတွေ  မင်းတို့လက်ချက်မဟုတ်လားပြီးရင်တော့မင်းတို့ငါနှင့်တွေ့မယ်"

ကျနော်တို့လည်း ကိုမင်းတော်တော်ပေါက်ကွဲနေမှန်းသိတော့ ရွာထဲကို ဖိနပ်ပါချွတ်ပြီးပြေးရတော့တယ်။ အဟီး နောက်ကျတဲ့ခြေထောက် သစ္စာဖောက်ပဲ။

...............................................................................................

ကိုမင်းအိမ်ကပြေးလာပြီး နောက်ဇိုးကြီးတစ်ယောက် ကိုမင်းတို့လင်မယားကိုကြည့်လာပြီး ဖီလ်းတက်နေကြသေးတာဗျ။ပြီးမှငချစ်က

" ငရဲ မင်းဟိုနေ့ကဒေါ်ရီးမြနှင့်ပြဿနာတက်တားလား"

" ဟုတ်ဘူးဟ"

" ဘာဖြစ်တာလဲ"

" ဒေါ်ရီးမြအကြောင်းမင်းသိသားပဲလေ။ သတိက မေ့တတ်။ အသက်ကလေးဆယ်လောက်ပဲ ရှိသေးတာ၊ယောကျာ်းသေကတည်း နောက်ယောက်ကျားလဲ မယူဘူးလေ၊ သူ့သားတစ်ယောက်ကိုတော့ တော်တော်ချစ်ရှာတယ်။ သူ့သားကတပ်ထဲဝင်သွားတာ အဆက်အသွယ်မရဘူးလေ"

" အေးပြောမှာသာပြောစမ်းပါ"

" ဒီလိုကွ ငါရွာလူကြီးဆီသွားတာ သူ့စာရောက်နေလို့ပို့ခိုင်းတာကွအဲဒီမှာ"

" ဒေါ်ရီးမြ ဒေါ်ရီးမြ"

" အမ် အသံလည်းမကြားဘူး၊အိမ်ထဲဝင်ခေါ်ဦးမှ"

အိမ်ထဲဝင်ပြီး

" ဒေါကြီးမြရေ "

" ဟေ့ ဘသူလဲဟေ့"

" ကျနော် ငရဲပါ"

" အေးအေးငါရေချိုးနေလို့ "

ရေချိုးခန်းထဲကလှမ်းအော်ပြေီးပြာနေလို့

" ဘာကိစ္စလဲ"

ကျနော်အပြင်ကနားထောင်နေ

" ဘာကိစ္စလဲ"

" ဒေါ်ကြီးမြသားဆီက စာလာတယ်"

" ဟေဟုတ်လားငါလာပြီ"

ဒေါ်ကြီးမြ အပြင်ကိုကမန်းကတန်းထွက်လာပြီး

" ဟေး ငါ့သားဆီကစာလာပြီ"

ကျနော်ဒေါ်ကြီးမြကိုကြည့်ပြီးကြက်သေသေသွားတယ်"

" ပေးငါ့သားဆီကစာ"

" ဒေါ်ကြီးမြ ကိုယ့်ဘာသာလည်းသေချာကြည့်ဦး"

" အမ် အမလေး ငါတော့အရှက်ကွဲပါပြီ "

အော်ပြီး အခန်းထဲ ပြန်ပြေးဝင်သွားတယ်။ အရှက်ကွဲမှာပေါ့။ သားဆီကစာလာတယ် ပြောသံကြောင့်ဝမ်းသာလုံးဆို့ပြီး လုံချည်မပါပဲ ထွက်လာတာ မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်းဖြစ်နေတာပေါ့။ ကျနော်လည်းမျက်နှာပူပြီးစာကိုထားခဲ့ကာပြန်လာလိုက်တယ်..။

" ဟားးဟားးငရဲတော့ဓာပုံရိုက်ခံလိုက်ရတယ်ပေါ့။ မင်းအကုန်မြင်ခဲ့လား"

" အာ မမြင်ပဲနေမလားကွာ အမွှေးတွေအများကြီးနဲ့ဟ ဖောင်းကားနေတာပဲကွာ"

" ဟေ့ကောင်ငရဲ"

" ဘာလဲ ယောက်ဖ"

" လီးယောက်ဖ လားကွ"

" မင်းကလည်း အချင်းချင်းချစ်လို့ ခေါ်တာကို"

" လီးတောင် မခေါ်နဲ့ "

" အေးပါကွာ ဇိုးကြီးရာ"

" မင်းဘာပြောချင်လို့လဲဟ"

" ငါ မီးမီးနဲ့ညချိန်းထားတယ်ကွ"

" ဟုတ်လား ငါတို့လိုက်ခဲ့ရမှာလား"

" အေးလေ ကွာ ငါလည်းတစ်ယောက်ထဲမသွားရဲဘူး"

" ဟေ့ကောင်ရ သူ့အိမ်ကဝါးထရံအလုံကြီးလေသူ့အဖေက တံခါးဖောက်မထားဘူးး"

" အေး ငါဝါးထရံအပေါက်ဖောက်ခိုင်းထားတယ်"

" ဟုတ်လား အဟီးအဆင်ပြေပေါ့"

ကျနော်တို့ ရွာဓလေ့က ထူးဆန်းတာရှိတယ်။ မိန်းကလေးကို ချစ်ရေးဆိုလို့ မိန်းကလေးက ကြည်ဖြူရင် အပေါက်ကလေးက လက်နှိုက်ပြီးစကားပြောလို့ရတယ်။ သူတို့မကြည်ဖြူရင် အပေါက်ပိတ်ထားတာဗျ။အပေါက်နှိုက်တယ်လို့ခေါ်တာပေါ့ဗျာ။

မိန်းကလေးကြည်ဖြူလို့ကတော့ အပေါက်ကနေ စမ်းရတာပေါ့။ ပြဿနာ မရှိရင် ပြဿနာ မဖြစ်ဘူးပေါ့။ပြဿနာ ရှိလို့ကတော့ မိဘမောင်ဘွားတွေနဲ့ ကွိုင်တက်ပြီလေ။

အခုယောက်ဖဇိုးကြီးက အခြေအနေကောင်းနေပြီ။ သူမသိသေးတာက သူညီမရှင်နှောင်းနဲ့ ကျနော်ကလည်းအဆင်ပြေနေတာကိုပဲ။ ပြောသာပြောရတာ ငချစ်လည်း သူ့ဆော်နှင့် အဆင်ပြေနေတာပဲ။ ငချစ်ဆော်အိမ်က နှစ်ထပ်အိမ်ဖြစ်နေပြီး ဆော်က အပေါ်ထပ်မှာအိပ်တာမို့ ငချစ်လည်းကြံရာမရဖြစ်နေတာ။

" ဇိုးကြီး မင်းသွားချင်ရင်ငါတို့လိုက်ခဲ့မယ်"

" အေးကွ မင်းတို့ကအခြေအနေကြည့်ကင်းစောင့်ကွာ"

" အေးပါကွာ"

ညနက်နေပြီဖြစ်တော့ နှင်းနှင်းအိမ်ဖက် ချီတက်ခဲ့တယ်။ အိမ်အနားရောက်တော့ ခြေသံလုံအောင်လျောက်ရင်း နှင်းနှင်းအိပ်ခန်းဘေးကပ်ကာ

" နံရံ ကိုအသာလေးခြစ်ရင်း "

" မီးမီး  မီးမီး"

ဇိုးကြီးကအသံအုပ်ပြီးခေါ်လိုက်တယ်..အသံ တိုးတိုးကြားလိုက်လိုက်ပြီး

" ကိုဇိုးကြီးလား "

" ဟုတ်တယ်မီးမီး"

 " လာလာ "

ဇိုးကြီးအပေါက်ထဲလက်နှိက်လိုက်ပြီး

" အရမ်းလွမ်းနေတာဟ"

" အင်းပါဒီကလည်းသတိရနေတာ"

" အာ့ကို ဇိုးဖြေးဖြေးကိုင်လေနာတယ်"

" အေးပါ ဟာ"

" အာ့ နာတယ် ကိုဇိုး"

" မီးမီငါအဝှာကိုင်ချင်လို့"

" လုပ်ပြီအပေါ်ပြီးအောက် ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ"

" အဟီးကိုမင်းခန့်မောင်တို့အတွဲကိုကြည့်ပြီးငါမနေနိုင်တော့လို့"

" သူတို့ကဘာလုပ်နေကြလို့လဲ "

" အဝှာလုပ်နေကြတာ"

" အမ်ဟုတ်လား"

" အေး ဟ နင့်လက်ပေးစမ်းပါ"

" အင်း  အင်း"

နှင်းနှင်းလက်ကိုင်ပြီး လီးပေါ်တင်ပေးလိုက်တယ်

" ဟင် ထောင်နေပါလား"

" အေး  ငါအရမ်းတင်းနေပြီ"

" ဟင် ဘယ်လိုလုပ်ပေးရမလဲ"

" နင်နံရံဘေး ဖင်ကုန်းပေးပါလား"

" ဟင် လုပ်ရဲဘူးတော်"

" လုပ်ပါနှင်းနှင်းရဲ့"

" အာ အဲလိုလုပ်ရင်ထရံကိုထိပြီး အဘတို့သိမယ်"

" ဒီလိုလုပ်လေ ငါအထဲကို လီးသွင်းပေးမယ်စုပ်ပေးပါလား"

" ဟော့တော့ရှင်တော်တော်ထနေပါလား"

" လုပ်ပါမီးမီးးရဲ့"

" ကဲ အဲလောက်ဖြစ်နေလဲရှင့်ဟာကြီးရှေ့တိုးလိုက်လေ"

" အင်း အင်း "

ဇိုးကြီးပုဆိုးကိုစလွယ်သိုင်းကာလီးကိုအပေါ်ထဲထည့်လိုက်တယ်..

" ပြွတ် ပြွတ် "

အသံကြားလိုက်ရပြီး ဇိုးကြီးလည်းငှက်ဖျားထသလို တဟင်းဟင်း ဖြစ်လာပြီးညည်းနေတာ ..ကျနော်တို့ကကင်းစောင့်နေရတာအပြင်ကို မကြာင့်မိပဲဇိုးကြီးကိုသာကြည့်နေမိတယ်။

ဇိုးကြီးအရှိန်တက်လာကာ အားမလိုအားမရ ဖြစ်နေတယ်။ ဝါးထရံနား သိပ်ကပ်လို့လည်း မရဘူး။ အထဲကလည်းအရမ်းရှေ့တိုးမရ ဖြစ်နေတော့ စိတ်ထဲ ခုလုခုလု ဖြစ်နေပုံရတယ်။ တော်တော်လေးကြာ လာတော့ ဇိုးကြီးစိတ်မရှည်တော့ဘူး။ ရှေ့တိုးပြီးဆောင့်လိုက်တာ။ နံရံကိုထိပြီး

" ဖုန်း ဖတ် ဖုန်းဘတ် "

အသံထွက်သွားတော့

" ဟေ့ ဘယ်ကောင်တွေလည်းကွ"

" ဟိုက်  မီးမီးအဖေကွလစ်မှဖြစ်မယ်ဟေ့"

" ဟေ့ကောင်ဇိုးရီးလစ်မယ်"

" အေးပြေးဟ ပြေး"

ဇိုးရီးလည်းအခြေအနေမဟန်မှန်းသိတော့ပြေးရတာပေါ့မဟုတ်ရင်မီးမီးအဖေရဲ့ငှက်ကြီးတောင်ဓားနှင့်တွေ့မှာလေ..

.......................................♡..................................................

ဇိုးရီးနှင်ကျနော်တို့ မီးမီးအိမ်ဖက်ကပြေးလာပြီးတော့ ငချစ်အကို အိမ်ဖက်ကို ခြေသံလုံလုံနှင့် ပုန်းဖို့နေရာရှာရတယ်။အဲဒီအချိန်ပဲငချစ်အကိုတို့ အိပ်ခန်းဘက်က

 " ဖန်း ဖန်း ဇွိ  ဖန်း  ဖုန်းဖုန်းးဖုန်း'"

" အာ့ အင်း အင်း ဟင့်  အာ့"

" ဇွိ ဗျစ်  ဗျစ်  ဗြိ  ဗြိ  "

" အိုး ရှီး  းရှီးး ကောင်းတယ် အားး"

" ဟေ့ကောင့် ငချစ်ကြားလား"

" အေး ငါ့အကိုတော့ဆွဲနေပြီကွ"

" အေး  ဟ၊ခဏနေဦး  ငါအော်လိုက်မယ်"

" သူခိုး ဗျို့ သူခိုးး သူခိုး"

" ဟေ့ကောင်တွေသူခိုး ဟိုမှာ ဟိုမှာ "

" အေး ကွ မြင်ပြီ လိုက် လိုက်"

" ဝုန်း  "

တံခါးဆွဲဖွင့်သံကြားလိုက်ပြီး

" ဟေ့ကောင်တွေဘယ်မှာလဲသူခိုး"

" ရှေ့မှာ အကိုဓာတ်မီးပေး"

" အေး ရော့ရော့"

ကျနော် ငချစ်အကိုဆီက ဓာတ်မီးယူပြီးဟိုထိုးဒီထိုးလုပ်ပြီး

" ငါလိုးမ သူခိုး မြန်လိုက်တာ ပြေးသွားပြီ"

" ဟေ မင်းတို့ကလည်း သောက်သုံးကို မကျဘူး"

" မှောင်နေတာကိုးဗျ"

ကျနော် ငချစ်အကိုကို ဓာတ်မီးနှင့်ထိုးကြည့်လိုက်တယ်

" ခွိ ခွိ "

" ဟ ဘာလဲကွ"

" အကို့လုံချည်ပြန်ကြည့်ပါအုံး"

" ဟာ  "

" ဟားးဟားးး"

" ဟိုက် ငါ့မိန်းမလုံချည်ကြီးဟ"

" ဟားးးဟားးး"

" ဘယ်လိုဖြစ်လာတာလဲ ကိုကြီး'"

" အေးကွာ မင်းတို့သူခိုးလို့ အော်တာနဲ့ငါလည်းတွေ့ရာ ကောက်စွပ်လာတာ အရှက်တော့ကွဲပြီ"

" ဟားးဟားးဟားး "

" မအေလိုးတွေ မရယ်နဲ့ လီးပဲ"

မရယ်နဲ့ဆိုမှရယ်ချင်လာကြကာ

" ဟားးဟားးးဟားး"

" ဒီ ခွေးကောင်တွေတော့ကွာ"

" ဟားးဟားးးးဟားးး"

တနေ့ကျနော်တို့သူငယ်ချင်းတွေစုမိပြီး

" ဇိုးရီး"

" ဘာလဲကွ"

" ဟိုနေ့က ကြက်ခိုးစားဖို့ပြောပြီးမခိုးစားဖြစ်ဘူး"

" အေး ဟုတ်တယ်ကွ"

" ဒီနေ့ လုပ်ကြမယ်"

" အေး ကောင်းသားပဲ"

" ဘယ်အိမ်ခိုးမလဲ"

" ဇိုးရီးမင်းအိမ် ကြက်ရှိတယ်မလား"

" အေးလေ"

" မင်းအိမ်ခိုးရအောင်"

" အေး ရတယ်"

" ပြီးရင် ကိုမင်းအိမ်မှာ ချက်မယ်"

" အေး ဟုတ်တယ်"

" မင်းအိမ်ဆိုတော့ မင်းကအထာသိပြီးသားပဲ"

" အေး သိတယ်လေ "

" မင်းနောက်က ငါလိုက်ခဲ့မယ်"

" အေးအေး"

" ငချစ်က အိမ်ရှေ့ကစောင့်ကွ"

" အေး ရတယ် ငါစောင့်မယ်"

ည ဆယ်နာရီလောက်ကျတော့ ကျနော်တို့ ဇိုးရီးအိမ်ကိုသွားကြတယ်။ ဇိုးရီးမသိတာ တချက်ကတော့ သူညီမရှင်နှောင်းနှင့် ကျနော်အချိတ်အဆက် လုပ်ထားတာကို မရိပ်မိတာပါ။

ဒီလိုနဲ့ခြံဝင်းထဲဝင်ပြီး ဇိုးရီးကရှေ့ကနေ ကြက်ခြံဖက်လစ်တော့ ကျနော် နောက်ကနေလိုက်သွားတယ်။ အိမ်အနားကကပ်ပြီး ရှင်နှောင်းအခန်းဖက်ကို ကပ်ပြီး အသာလေး နံရံပုတ်လိုက်တော့

" ကိုရဲလား "

" အင်း ရှင်နှောင်း"

ရှင်းနှောင်းက ပြူတင်းပေါက်ဖွင့်ပေးတော့ ကျနော်အခန်းထဲ ကျော်ဝင်လိုက်တယ်။ ပြူတင်းပေါက် ပိတ်ရုံရှိသေးတယ်..ကြက်ခြံဖက်က

" ကတော် ကတော်  ဖန်း ဖန်းဖန်း"

" ဟိုက်ဇိုးရီးတော့လုပ်ပြီသေချာမဖမ်းဘူး..ရွာတော့ပတ်ပြီ"

ဇိုးရီးအဖေအိပ်ရာကနိုးလာပြီး

" ဘယ်ခွေးသူခိုးလဲကွ..ငါ့ကြက်လာခိုးတာ"

" ကိုရဲကြက်ခိုးတာလား".

" အင်း"

" ဖေဖေနိုးသွားပြီဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ"

" ခဏလေးအိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေကြမယ်"

" အင်း ပါ"

ကျနော်လည်း ရှင်နှောင်းကို ဖက်ပြီးအိပ်ရာပေါ်လှဲရင်း နမ်းလိုက်တယ်၊ ရှင်နှောင်းရော ကျနော်ရော ရင်တွေခုန်နေတာ တဒိန်းဒိန်းနဲ့..ရှေ့မှာတော့ ရှင်နှောင်း အဖေ သောင်းကျန်းနေတာ..

" ငါ့လိုးမသားတွေ "

" ငါ့ကြက်ခိုးတာ စားပေါ့ကွာ..အဲအသားစားရင်လည်းစားပေါ့၊ အရိုးကိုက်ပေါ့၊ အေး  လည်ချောင်းရိုးကိုက်လို့ကတော့ ငါ့ဟာကို စားသလိုပဲစားကြ"

" ခွိ ခွိ"

" ရှင် ဘာလို့ အဲလောက်ကြီးပြောနေတာလဲ"

" ရှင် အိပ်ရာထဲ လာတော့လေ"

" မလာဘူးကွာ"

" မလာရင်အပြင်မှာပဲအိပ်တော့"

"အာ မိန်းမကလဲ လာပါပြီကွာ"

ကျနော်ကြားပြီးရယ်ချင်နေတာ..တော်တော်လေးကြာတော့ အသံတွေထွက်လာတယ်

" ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ်"

" ရှင်မကြီးမငယ်နဲ့ ဘာဖြစ်နေတာလဲ"

" အာ မိန်းမကလဲ ချစ်မလို့ဟ"

" တော်ပါ၊ခုဏက ရှင့်ကြက် လူခိုးသွားပြီ၊ရှင်က အခုလုပ်မလို့လား"

" ခိုး ရင်လည်းခိုးပါစေကွာ"

" ရှင် ဒေါသထွက်နေတာမလား"

" ထွက်တော့ဘူး"

" တကယ်လား"

" တကယ်ပါကွာ"

" ကလေးတွေ ပျော်ချင်ပါးချင်လို့ခိုးတာ၊ ရှင်စိတ်ဆိုးသေးလား"

" မဆိုးတော့ဘူး"

" တကယ်နှော်"

" အေးပါမိန်းမရ"

" ဟင်း မဟုတ်ရင် ငတ်သွားမယ်"

" အေးပါကွာ မိန်းမကလဲ"

ခနနေတော့ အသံတွေက တပြွတ်ပြွတ် ကြားရပြန်တယ်။ ကျနော်နဲ့ ရှင်နှောင်းလည်း ရင်တွေခုန်နေပြီးရှင်နှောင်းနှုတ်ခမ်းကို နမ်းလိုက်တယ်

" ဟွန့် ကိုရဲနှော်"

သူဘာပဲပြောပြော မရတော့ဘူးဗျ။ ကျနော်သူ့နို့စို့မှာမို့ သူ့အကျီၤ ကို လှန်လိုက်တယ်။ ညအိပ်မှာမို့ ဘာအခံဝတ်မထားတာကြောင့် ကျနော်အတွက်အဆင်ပြေနေတာပါ။ ကျနော်သူ့ချိုချိုတွေကို တလှည့်ပြီး တလှည့်စို့လိုက်တာ သူတို့သီးခေါင်းတွေတောင် မာနေပြီဗျ။ ချစ်သူနဲ့အိပ်ရာထဲတွေ့ရတဲ့ အပြင်ဟိုဘက်က သူ့အဖေ တို့ရဲ့စကားသံကလည်း တဏှာစိတ်ကို ကြွစေတာကိုး။ ကျနော့်လီးကလည်း တအားတောင်နေတာလေ။

" အာ့ ကိုရဲ "

အသံက ကြိတ်ထွက်လာတယ်ဗျ။ ဟိုဘက်က ယွခမကြီးတွေက လုပ်တောင်နေပြီ။ ကျနော်လည်းနို့တပြွတ်ပြွတ်စို့ရင်း အဖုတ်ပါကိုင်လိုက်တယ်။အဖုတ်လည်းရွှဲနေပြီနို့စို့ပြီး အဖုတ်ကို နမ်းလိုက်သေးတယ်။ဆပ်ပြာမွှေးနံ့တောင် ထွက်နေသေးတယ်။ ကျနော်လည်းအားတက်ပြီး သူ့အဖုတ်ကို ယက်လိုက်တော့

" အာ့ကို ရဲ မလုပ်နဲ့လေ ငရဲကြီးပါ့မယ်"

" ကြီးဘူး ငါကငရဲပဲလေ"

ကျနော် ပြောရင်းဆိုရင်းနှင့်ပဲ ပေါင်နှစ်လက်ကို အောက်က လက်လျိုပြီးပေါင်ကို ကိုင်ကာပိပိကိုပါးစပ်ကြီးအပ်ပြီး တပြွတ်ပြွတ် မြည်အောင် အရွတ်ဖတ်လေးကို စုပ်ပြီးမှ လျှာနှင့်အစေ့ကို ကလော်လိုက်တယ်။စောက်ခေါင်းထဲကိုလည်း လျှာဝင်နိုင်သမျှ ဝင်နိုင်အောင် အဖျားစုချွန်ပြီးလျှာထိုးသွင်းကာ လျှာစောင်းတိုက်လိုက်တော့

" အင်းးဟင်းးဟင်းး ဟီး"

" သမီးရေ ရှင်နှောင်းဘာဖြစ်တာလဲ"

" ဘာ မှဖြစ်ဘူး မေမေ ဗိုက်အောင့်လို့ပါ"

" ဆေးသောက်ထားလား"

" သောက်ပြီးပါပြီ မေမေ"

ကျနော့် လန့်သွားပေမယ့် သူ့အမေအခုချိန်လာမှာ မဟုတ်ဘူးဆိုတာ သိတယ်။ သူေ့ယာကျားနှင့် လိုး နေတာကိုး.။ ကျနော်ဆက်ပြီး လျှာစောင်းတိုက်ပေးလိုက် အစေ့ကို စုပ်လိုက်တာ။ ရှင်နှောင်းက ကျနော့်ပါးစပ်ကို အဖုတ်ကြီးတွန်းတွန်းပြီးလုပ်နေလို့ ကျနော်ကသဘောပေါက်တယ်။ ရှင်နှောင်းတော့ ဖီးတွေဖြစ်နေပြီ စောက်စိလေးကို စုပ်ပေးလေ ရှင်နှောင်းကညည်းရင်း စောက်ဖုတ်ကို ကျနော့်ပါးစပ်ထဲ အတင်းတွန်းပေးလေဖြစ်နေတာ..

" ပလပ်  ပလပ် ပြွတ် ပြွတ်ပြွတ်"

" အာ အားးကောင်းလိုက်တာ ဟီး  အာ့အာ့"

ကျနော်လည်း အားရအောင် မှုတ်ပြီးလိုး ရအောင်လုပ်ကာ ဒီကြားထဲ ရှင်နှောင်းအဖေတို့ အခန်းဘက်နားစွင့်ရသေးတယ်။ငြိမ်နေရာကချက်ဆောင့်နေတာကြောင့် ကျနော်လည်း တဏှာစိတ် ငယ်ထိပ်ကိုကပ်နေပြီ။ ရှင်နှောင်းပေါင်ကြားနေရာဝင်ယူကာ လီးကိုအဖုတ် အကွဲကြောင်းတလျောက်ပွတ်တိုက် လျှောချပြီးအဖုတ်ထဲကို လီးထိုးထည့်လိုက်တယ်။

" ဗျစ် ဗျစ်  ပလွတ် ပြွတ်"

" အု ကျွတ်  ဟုဟု အား    ကိုရဲနာလိုက်တာ"

" ရှူးတိုးတိုး"

လီးက တဝက်ကျော်လောက်ပဲဝင်သေး။ အဖျားက တင်းပြီး ဖြစ်နေတာလေ။ တကယ် အပျိုစစ် အလိုးမခံရသေးတဲ့ မိန်းကလေးဆိုတော့ လန့်ဖြတ်ပြီး ကျနော့်ရင်ဘတ်ကို တွန်းပြီးရှေ့မဆက်ရအောင် လုပ်တာပါ။ ရှင်နှောင်းက အတင်းကို ကျနော့ ရင်ဘတ်ကြီး တွန်းထိုးရင်းအော်ညည်းတယ်..။ ကျနော်လည်း မရရအောင်လိုးသွားမှာပဲဆိုပြီး ရှင်နှောင်းအစေ့ကို လီးတတ်ထားရင်း သာသာယာယာလည်း ပွတ်ပေးရတော့တာပေါ့ ။ ရှင်နှောင်းစိတ်တွေ ထလာပြီး တအင်းအင်းတဟီးဟီးနှဲ့ ညည်းလာတော့မှလီးကို အတုံးထိသွင်းလိုက်တာ

" ဗျစ်  ဗျစ်  ဗြိ ဗြိ ဇွိ ဇွိ"

" အာ့လားးလားသေပါပြီ"

လီး အဆုံးထိဝင်သွားတော့မှ ကျနော်က ရှင်နှောင်းနို့ကိုကုန်းစို့ပြီး လီးကိုတဖြေးဖြေး လိုးလိုက်တယ်။ ကျနော်လိုးနေသလို ရှင်နှောင်း အဖေတို့ကလဲ လိုးပွဲဆင်နေတာပဲလေ။ စိတ်ကအရမ်းကိုကြွတက်နေပြီး အဖုတ်ကလည်းကြပ်တာကြောင့် ကျနော်လည်းကြာကြာလိုးလို့ မရသလို သူ့အဖေလိုးပြီးချိန်မှာ သူ့အမေအခန်းထဲရောက်လာရင် ပြသနာရှိနိုင်တာကြောင့် အချိန်ဆွဲလိုးလို့လည်းမဖြစ်နိုင်ဘူး။ ဒါကြောင့်အမြန်လိုးဖို့ဆုံးဖြတ်ရင်း

" ဖန်း ဖန်း ဇွိ  ဖန်း  ဖုန်းဖုန်းးဖုန်း'"

" အာ့ အင်း အင်း ဟင့်  အာ့အာ့ရှီးရှီး"

" ဇွိ ဗျိ ဗြိ ဖတ် ဖန်း ဖန်း ဖန်း"

" အားး ရှီးရှီး အာ့အာ့  အားးအီး အီး"

ရှင်နှောင်း တကိုယ်လုံးတုန်တက်လာကာ တဟီးဟီး တအင်းအင်းအော်နေတယ်။ အဖုတ်ထဲကလည်းလှုပ်ရှားနေတာကြောင့် ရှင်နှောင်းပြီးသွားမှန်းသိသွားကာ ကျနော်လည်း အချစ်ငါးဆယ်ခန့် ဆောင့်လိုက်လို့သုတ်တွေ ပန်းထွက်သွားတယ်။

" ကိုရဲ ဒီမှာညစ်ပတ်ကုန်ပြီမနေတတ်တော့ဘးူး"

" ရေဆေးလိုက်လေရှင်နှောင်း"

" အင်း ဆေးလိုက်မယ် အိမ်သာဖက်လိုက်ပို့"

" အင်းအင်း လိုက်ပို့မယ်"

ရှင်နှောင်းနဲ့ ကျနော်အိမ်သာဖက်ရောက်တော့ ရှင်နှောင်းက အိမ်သာဖက်ဝင်ပြီး ရေဆေးနေတယ်။ ကျနော်လည်းသေးပေါက်ချင်လာတယ်။

" ရှင်နှောင်းငါလည်းဝင်မယ် "

" အာကိုရဲကလည်းဒီမှာပြီးပြီ"

" အေးပါ"

ကျနော်သေးပေါက်မလို့ အိမ်သာအဝင်ရှင်နှောင်းက အထွက်

" သမီးလေး ဗိုက်အောင့်တုန်းလား"

" ဟိုက် ရှင်နှောင်းအမေ" 

သူလည်း သောက်ဖုတ်ဆေးရအောင် လာတာဖြစ်မယ်။ ငါတော့ ရွာပတ်ပြီ ဘယ်ရှောင်ရမှန်းမသိတော့..အိမ်သာထုတ်တန်းကို တွဲလွဲခိုစီးပြီး ခြေထောက်ကို တဖက်ထုတ်တန်းပေါ် တင်ရတော့တယ်။

" ကဲ သမီးသွားသွားမေမေ အိမ်သာတက်လိုက်အုံးမယ်"

" ဟုတ်အမေ ဟုတ်"

ရှင်နှောင်းထွက်သွားမှန်းသိတယ်။ ကျနော်ရွာပတ်နေပြီ သူ့အမေကအိမ်သာ တက်တယ်။ သူတို့က အိမ်သာနှင့်ရေချိုးခန်းတွဲထားတော့ ရေဆေးရင် ဒီမှာပဲ ဆေးရမှာလေ။ သူ့အမေ က ရေတခွက်ခပ်ပြီး အဖုတ်ကိုလောင်းတယ်။

ပြီးတော့ ဘယ်လက်ကြီးနှင့်အဖုတ်ကို ပွတ်ဆေးနေတယ်။ ထုတ်တန်းကိုဆွဲခိုပြီးနေတဲ့ ကျနော် မခံနိုင်တော့ဘူး ။ လက်မောင်းတွေ အောင့်နေပြီ။ ခါးလည်းညောင်နေပြီ။ ရှင်နှောင်းအမေ မပြီးသေးဘူး.။ အီးဆက်ပါပြန်တယ်။ ဆိုးရွားတဲ့ အီးနံက မခံနိုင်တော့ဘူး။ လက်အံသေလာလို့ ခြေနှစ်ချောင်း အသာကလေးချရင်း ရှင်နှောင်းအမေအခြေအနေကို ကြည့်လိုက်တယ်။ သူကတော့ သူ့ဘာသာအီးပါနေရင်း ကျောမလုံလို့လားမသိဘူး ။ နောက်ဖက်ကို လှည့်ကြည့်တော့ ကျနော်လည်း အတင်းကာရော ထွက်ပြေးရတော့တယ်ဗျာ။

" ဟေ့ ဟေ့ လူ လူ"

ရှင်နှောင်းအမေ လန့်ဖြတ်အော်တာကြောင့် ရှင်နှောင်းအဖေအိမ်နောက်ဖက်ပြေးထွက်လာလို့ ကျနော်လည်းအိမ်ရှေ့က ပြေးထွက်ခဲ့ရတော့တယ်ဗျာ။

ကျနော်အိမ်အပြင် ဘက်ပြေးထွက်ရင်းအရီးမြခြံဖက်ရောက်လာတော့ ဘူးစင်အောက်ပြေးဝင်ရင်း ဘူးသီးတစ်လုံးခိုးကာကိုမင်းအိမ်ဖက်လှည့်လာလိုက်တော့တယ်။

.............................................♡.............................................

ကိုမင်းအိမ်ရောက်တော့

" ဟေ့ကောင် ငရဲ"

" ဘာလဲ ကွ ဇိုးရီးရ"

" မင်း ဘယ်သဝေထိုးနေတာလဲ"

" မင်းအဖေကို ကြောက်လို့ပုန်းနေရတာ၊လီးတဲ့မှအိပ်နေတဲ့ ကြက်ဖမ်းတာအသံထွက်ရတယ်လို့"

ခပ်တည်တည်လေး ပိတ်ဟောက်လိုက်တယ်

" ငါကအကောင်ရွေးနေလို့ကွ"

" လီးတဲ့မှ မင်းအဖေဆဲတာလဲကြည့်ဦး"

" ဘယ်လိုဆဲလဲ"

" လည်ဆစ်ရိုးစားရင်သူ့လီးစားတာနှင့်အတူတူပဲတဲ့"

" ဟားးးးဟားး"

" ရယ်မနေနဲ့ အဲလစ်ဆစ်ရိုး မင်းပဲစားတော့"

" လခွမ်းတဲ့မှာကွာ"

" ကိုမင်းရောဘယ်မှာ"

" ကြက်သားဟင်း ချက်နေတယ်"

" အေးအေးငါဘူးသီး ခွဲလိုက်ဦးမယ်"

" ကိုမင်း အရက်ရှိလားဗျ"

" ရှိတယ်"

" ချရအောင်"

" ဘယ်လိုဖြစ်လာလို့လဲ"

" မောလာလို့"

" ဟိုကောင်တွေတောင်သောက်ပြီးပြီ။"

" ကဲသောက်သောက်"

ကျနော်လည်း နှစ်ခွက်ဆက်တိုက်ချလိုက်တယ်..ပြီးတော့ မှပက်လက်လှန်ရင်း ရှင်နှောင်းနဲ့တွေ့ခဲ့တာ စမြုံပြန်တွေးရင်း ဇိုးရီးမိဘတွေကိုပါမြင်ယောင်ရင်းရယ်ချင်လာလို့

" ခွိ ခွိ ခွိ"

" အာ ဒီကောင်ဘာဖြစ်လာတာလဲ"

" ဇိုးရီးမင်းလုပ်တာနှင့် ငါအိမ်သာထဲ ပုန်းနေရတာ မင်းအမေ အီးလာပါတာနှင့် တွေ့တော့ ပြေးလိုက်ရတာကွ"

" ဟားးဟားးးဖြစ်ရမယ်ကွာ"

" ဟေ့ကောင်ငရဲ "

" ဘာလဲကွ"

" မင်း ငါညီမကို ချောင်းတာလား"

" ဟုတ်ပါဘူးကွာ"

" အေးကွာငါမီးမီးနှင့်တွေ့တာ အဆင်မပြေဘူး"

" အေးလေ မင်းက ငစမန် အရမ်းထတာကိုးကွ"

" အေးကွာ ငါအရမ်းလုပ်ချင်နေတာ"

" မင်းအိမ်ထဲဝင်မှရမှာပဲ"

" အေး မနက်ဖြန် သူ့အမေတို့မြို့သွားမယ် ကြားတယ်"

" အေး မင်းသွားမလို့လား"

" သွားမယ်ကွာ"

" ပြောပြီးပြီ အိမ်နောက်တံခါးစေ့ထားမယ် ပြောတယ်"

" အေးလုပ်ကွာ"

ထိုနေ့ကမူးပြီး ကြက်သားနှင့် ဘူးသီးချက်တာကို စားသောက်ပြီး ကိုမင်းအိမ်မှာပဲ အိပ်လိုက်တယ်..မနက်မိုးလင်းတော့ ပြဿနာတက်တော့တာပဲ။ ဇိုးရီးအဖေက သူ့မိန်းမကို ချောင်းတယ်ဆိုတဲ့ ပြဿနာကြောင့် ရွာလူကြီးကိုတိုင်တာပေါ့။ ကိုမင်းပဲ လိုက်ရှင်းရတယ်။ ရွာလူကြီးက

" ဟေ့ကောင်ငရဲ မင်းဦးသာရဲ့မိန်းမကိုချောင်းတယ်ဆို"

" ဘုရားစူးရပါရဲ့ဗျာ၊ကျနော်မချောင်းပါဘူး"

" အဲဒါဆို မင်းဘာလို့ ရေချိုးခန်းထဲ ရောက်နေတာလဲ"

" ကြက်ခိုးရင်း ဦးလိုက်လို့ပြေးပုန်းတာပါ"

" အဲဒါဆို ကြက်ခိုးတာလဲ မင်းပေါ့:'

" ကျနော်က အဖော်လိုက်တာပါ၊ခိုးတာကဇိုးရီး"

" ဟေ ဒီမအေလိုးတော့ကွာ"

" ကဲ ရွာသူကြီးဒီကောင်ဝန်ခံပြီပိုင်နက်ကျူးလွန်မှု့ပဲ"

" ဟာ ဦးကလည်းမနေ့ကပြောတော့ ကလေးတွေ ပျော်ချင်လို့ ခိုးတာခိုးပါစေဆို"

" ဘာကွ"

" စိတ်ဆိုးသေးလား ၊မဆိုးဘူးဆို"

" ဘာကွ ဟေ့ကောင် ဟေ့ကောင်တော်တော့တော်တော့ ..မင်းးမင်း တော့ကွာ"

" ကဲပါအကိုကြီး အခုဟာက အကိုကြီးသားလည်းပါတယ်လေ၊ ခိုးတာက အကိုကြီးသားပဲ အရေးယူရင် ဇိုးရီးကို အရင်အရေးယူရမှာ၊ပြီးတော့ကလေးတွေက အပျော်ခိုးတာကြောင့်ခွင့်လွှတ်ပါဗျာ။ ငရဲလည်းခင်များကိုကြောက်လို့ကြံမိကြံရာကြံတာပါ"

" ဟေ့ကောင်ငရဲ မင်းတော့သတိထားနေ"

" ဟုတ်ကဲ့ဦး..နောက်မဖြစ်စေရဘူး"

ဟီး...မနေ့က သူ့အကြောင်းဖော်လိုက်လို့ သူအရှက်ကွဲမှာစိုးလို့သာ ပြဿနာ အရှည်မလုပ်သွားတာပါ။အမှန်က ရှင်နှောင်းနဲ့ ပတ်သက်တယ်ထင်ပြီးပြဿနာ ရှာတာပါ။ ညနေရောက်တော့ အရက်နှစ်လုံးကိုလူလေးယောက်သောက်ပြီး မှောင်လာမှ

" ငရဲ "

" ဟေ "

" ဒီနေ့ငါ မီးမီးအိမ်သွားမယ်"

" အေးသွားသွား"

" ငါတို့လိုက်ဖို့လိုလား"

" မလိုက်နဲ့တော့ဒီနေ့ကတော့ မီးမီးအဖေမရှိဘူးလေ"

" အေးပါကွာ သွားသွား"

ဇီုးရီးလည်း မြန်မြန်ပဲ လစ်သွားတယ်အမှန်တော့ မီးမီးမိဘတွေမြို့တက်သွားပေမယ့် အိမ်မှာ သမီးပျိုလေးတစ်ယောက်တည်း မထားခဲ့ချင်တာကြောင့် တူမတစ်ယောက်ကို အိမ်မှာ ညီအမချင်း စောင့်ရှောက်ရအောင်တူမဖြစ်သူ နှင်းဖြူကိုခေါ်ခိုင်းပြီးစောင့်ခိုင်းထားတယ်။ နှင်းဖြူက အိပ်တာကြမ်းလွန်းလို့ မီးမီးခင်မျာအဖေအမေအခန်းထဲ ဝင်အိပ်ရင်း စောင့်နေတာပေါ့။

ဇိုးရီးလည်းမူးလည်းမူးနေပြီး ညနက်မှ မီမီးတို့အိမ်ကို ဝင်ရဲတော့တယ်။ မီးမီးမှာစောင့်နေရင်းက ညနက်လာတော့ မှေးခနဲ အိပ်ပျော်သွားရတာပေါ့လေ။ ဇိုးရီး ကနောက်ဖေးပေါက်စေ့ထားတဲ့ အခန်းကနေပြီးမီးမီးအိပ်ခန်းဖက်ကို မှောင်မှောင်မည်းမည်းစမ်းဝင်ရပြီး မီးမီးကို စမ်းလိုက်တယ်။

" ဟာ မီးမီး အိပ်ပျော်နေပါလား"

" အံမယ် ငါလာမှာ သိလို့ လုံချည်တောင်ကျွတ်နေပါလား"

" ကဲငါ မှုတ်ပြီးနှိုးမယ်ကွာ"

အဖုတ်နေရာကို စမ်းပြီးဇိုးရီးလျှာနှင့်ယက်လိုက်တယ်။ ပြီးမှပေါင်ကိုကားကာ ကာမဖူးလေးကိုတပြွတ်ပြွတ် စုပ်ပြီးနေချိန်နှင်းဖြူမှာ အိပ်ပျော်နေရာက နိုးလားပြီး မိမိအဖုတ်ကို အယက်ခံနေရပါလားလို့တွေးမိပြီး တသက်နှင့်တစ်ကိုယ်အဖုတ်အယက်မခံဘူးသေးတော့ အရသာတွေ့ကာ ငြိမ်နေလိုက်တယ်။

မိမိစောက်ဖုတ်ကလည်း ဘယ်သူမှအခုလို ပယ်ပယ်နယ်နယ် အကိုင်မခံရဖူးသေးတော့ ကာမစိတ်တွေလည်း တအားကိုကြွလာမှန်းသိပြီးအလိုလို ညည်းလာမိတော့တာပေါ့။ အဖုတ်ကအရည်တွေလည်း ဇိုးရီးတံတွေးတွေပေါင်းပြီးရွှဲရွှဲစိုနေပြီလေ။ 

" အာ့ ...အင်းဟင်း ဟင်းကောင်းလိုက်တာ"

ဇိုးရီးမှာမူးနေတော့နှင်းဖြူအသံနှင့် မီးမီးအသံကို မသဲကွဲတော့ဘူးလေ။ ကာမစိတ်တက်တဲ့ အသံက ပုံမှန်အသံမဟုတ်တာလဲ ပါတာပေါ့.။ နှင်းဖြူ ဇိုးရီးခေါင်းလှမ်းကိုင်ပြီး အဖုတ်ထဲကို လျှာနှင့်မထိထိအောင်ဆွဲသွင်းရင်း တဟင်းဟင်း ညည်းကာ ခါးအောက်ပိုင်းကို ကြွပေးနေတော့ ဇိုးရီးလည်းခေါင်းမဖော်နိုင်ပဲ မူးမူးနဲ့အသည်းအသန် ယက်ပေးလိုက်တာ။ နှင်းဖြူမှာကြွနေတဲ့ ခါးအောက်သို ဖုန်းကနဲပစ်ချရင်း

" အား ကောင်းလိုက်တာ အိုး  အိုး ရှီးရှီး"

ဇိုးရီးလည်းလီးက အရက်ရှိန်ရောမှုတ်လိုက်ရတဲ့ အရှိန်ကြောင့် အရမ်းတောင်လာပြီး လိုးဖို့ရာ အတွက် ပေါင်ကြားဒူးထောက်ဝင်ကာ လီးကိုပိပိနှင့် တေ့လိုက်ပြီး ခါးကိုကိုင်ပြီး ဆောင့်သွင်းလိုက်တယ်။

" ဗျစ်  ဗျစ်   ဘွတ်"

" အာ့ ဖြေးဖြေး အားနာလိုက်တာ"

" ဇိုးရီးမူးနေတဲ့ အချိန်ဆိုတော့ စိတ်က ထိန်းမရတောဘူး"

ဇက်တိုက်ဆိုသလို အားသုံးပြီး လိုးလိုက်တော့ လီးဝင်သံ တဘွတ်ဘွတ်နဲ့ ဥရိုက်သံ တဖတ်ဖတ်က ညအချိန်မှာ ဆူညံနေတော့တာပဲ။ နှင်းဖြူလည်း ကာမစိတ်တွေ တအားကြွပြီး တအင်းအင်း ဆူညံနေကာဘေးအိပ်ခန်းမှာရှိနေတဲ့ မီးမီးကို မေ့သွားပြီး တဟင်းဟင်းညည်းမိတော့တယ်။ လိုးချိန်ကြာလေ ဇိုးရီးကအားနဲ့ဆောင့်လေ နှင်းဖြူကအော်ညည်းလေ။

" ဘွတ် ဖတ် ဖတ် ဖန်းဖန်းဖန်း"

" အာ့ အင့်ကောင်းတယ် အိုးရှီးရှီး"

" ဇွိ ဗျိ ဗျိ  ဘွတ်ဖန်းးဖန်းးဖန်းး"

" အာ့အင့်  အိုးရှီးရှီးအားပြီးပြီ၊ပြီးပြီ အား"

တဖက်အခန်းက ဆူညံသံနှင့်လိုးသံ တဖွတ်ဖွတ်ကြောင့် မီးမီးလန့်နိုးသွားရတယ်။

" ဟင်  မနှင်းဖြူ အသံပါလား"

" ဘယ်သူနဲ့လဲ သိဘူး"

" မီးမီးပြီးသွားပြီလား၊ကိုဇိုးလည်းပြီးတော့မယ်"

" ဘွတ် ဖန်းဖန်းဘွတ်ဇွပ်  ဇွိ ဖတ် ဖန်းဖန်း"

" ဟင် ကိုဇိုးရီးအသံပါလား ၊ဟင် နှင်းဖြူနှင့်လူမှားသွားပြီ ထင်တယ်"

" ရက်စက်လိုက်တာ ကိုဇိုးရီးရယ်"

မီးမီးရင်ထဲ မချိမဆန့်ခံစားလိုက်ရပြီးငိုချင်လာလို့ ခေါင်းအုံးထဲမှောက်ကာ ငိုချလိုက်ပြီးမှ ဟင်းသူတောင်လုပ်ရက်သေးတာ။ သစ္စာမရှိဘူး။ ငါက လည်း .......................။

" တွေ့ကျသေးတာပေါ့ ကိုဇိုးရီးရယ်"

လို့တွေးနေတုန်း၊ ဇိုးရီးကပြီးသွားလို့ အိမ်ထဲကအသာအယာလေး တံခါးဖွင့်ကာ ထွက်သွားပါတော့တယ်..။

......................... ♡ ............................


မနေ့ညကအကြောင်းဇိုးရီးပြောပြလို့ ကျနော်တို့သိပြီးပြီ။

" ဟေ့ကောင်တွေ မနေ့ညက ငါမူးနေတာဟ၊ငါလုပ်တာ မီးမီးမဟုတ်လောက်ဖူးကွ"

" ဟေ ..အာ့ဆို ဘယ်သူလဲဟ"

" နှင်းဖြူထင်တယ်"

" ဟာ နှင်းဖြူဖင်ကြီးက အရမ်းမိုက်တာ မင်းကံကောင်းလှချည်လားဟ"

" ကံကောင်းတယ်လုပ်မနေနဲ့..ဒီမနက် မီးမီးငါ့နဲ့တွေတာတောင် စကားမပြောတော့ဘူး"

" ဟေ "

" နှင်းဖြူကတော့ပြုံးစိစိနဲ့ဟ"

" အင်း မီးမီးက သဝန်တိုတတ်တယ်ဟ"

" အေး ငါလည်း အဲဒါကိုစိတ်ပျက်တာ"

" အံမာ နှင်းဖြူနဲ့တွေ့တော့ ဒီစကားပြောပြီပေါ့"

" အေးကွ သူက အရမ်းမိုက်တယ်၊တအိအိနဲ့ကွာ"

" အမ် မင်းနှင်းဖြူကို ကြိုက်သွားပြီလား"

" အေးကွာ အခုမှအချစ်ကို တွေ့သလိုပဲ"

" ဟေ"

" မီးမီး ဘယ်လိုလုပ်မလဲ"

" ခေါက်ထားလိုက်မယ်"

" ဟေ့ကောင်တွေ "

" ဘာလဲ ငချစ်"

" မင်းတို့ပဲအဆင်ပြေနေကျတယ်..ငါလည်းတွေ့ချင်တာပေါ့ကွာ"

" အေး တွေ့ချင်ရင်ကြိုးစားပေါ့ကွ"

" ငါလည်းကြိုးစားထားတယ်..အိမ်ပေါ်တက်ဖို့ အဆင်ပြေအောင်လုပ်ရမယ်"

" အေး မင်းကောင်မလေးအိမ်က နှစ်ထပ်အိမ်ကွ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ"

" အေး မင်းတို့ကူပေါ့ကွ"

" ကူညီချင်ပါတယ်ကွာ"

" ဒါပေမယ့် ဒိုးခရောက်မယ်"

" လုပ်မနေနဲ့ လှေကားနဲ့တက်မယ်"

" ဒီလိုဆို ညနေကတည်းက မင်းဆော်အိမ်နားမှာ ဝါးလှေကားသွားထားမယ်ကွာ၊ ညကျမှတက်ကြတာပေါ့"

" အေး ဟုတ်တယ် ငရဲ မင်းအကြံမဆိုးဘူး"

" အေး အရက်သောက်ထားလို့တော့ မဖြစ်ဘူးဟ၊တော်ကြာပြုတ်ကျလို့ သေအုံးမယ်".

 " အေးပါကွာ"

ညနေကတည်းက ငချစ် ဆော်အိမ်နားလှေကားကို ထားခဲ့ပြီး ညလူခြေတိတ်မှ လှေကားယူပြီး ငချစ်ဆော်အိမ်သွားကြတယ်။ ကျနော်နဲ့ ဇိုးရီးက လှေကားထိပ်မှာ အဝတ်ပတ်ပေးပြီးနောက် နံရံမှာဖြေးဖြေးချင်းထောင်လိုက်တယ်။ ငချစ်လည်း ပုဆိုးတိုတိုဝတ်ပြီး တက်သွားတယ်။ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်အောက်ကစောင့်ပေါ့ဗျာ။ မကြာပါဘူး။ ငချစ်ဆော်ရဲ့အဖေနိုးလာပြီးအောက်ဆင်းကာ ဓာတ်မီးနဲ့ ဟိုထိုးသည်ထိုး လုပ်လို့ ကျနော်နဲ့ ဇိုးရီးပြေးရတာပေါ့။

" ဟေ့ကောင်တွေ  ဘယ်သူတွေလဲ"

ကျနော်တို့ နှစ်ယောက်လည်း ပြေးတော့ နောက်ကနေ လိုက်လာတယ်။ ငချစ်တော့ ဘယ်လို ကြံခဲ့မယ်တော့ မသိဘူးလေ။လွတ်ရာပြေးပြီး

" ဇိုးရီးရေ ငချစ်တော့ရွာပတ်ပြီလားမသိဘူး"

" အေးကွာ ဒီကောင်သနားပါတယ်"

" အဆင်ကိုမပြေဘူး"

" အေး ကွာ အခုဘယ်လို လုပ်ကြမလဲ"

" ကိုမင်းအိမ်ဖက်သွားမယ်ကွာ"

" အေး အဲဒီက အခြေအနေ ကြည့်ကြတာပေါ့"

ကိုမင်းအိမ်ရောက်တော့

" ဟေ့ကောင်တွေ"

" ဟာငချစ်  ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲဟ"

" အာ..အဖိုးရီးအသံကြားကတည်းက ငါသိတယ်.. ပြဿနာ တက်တော့မယ်လို့ အဲဒါနှင့်..မင်းတို့နောက် အဖိုးရီးလိုက်တော့ ငါအိမ်ရှေ့ကဆင်းလာလိုက်တာကွာ၊ ပြီးတော့ ကိုမင်းအိမ်ပဲလာ လိုက်တော့တယ်"

" ဟီး ဟီးမင်းအဆင်ပြေခဲ့လား'"

" လိပြေမှာလား"

" အေးပါကွာ မင်းကလည်းစိတ်လျှော့"

" မလျှော့လို့ မင်းကို လုပ်ရမှာလားဟ"

" ဟေ နေပါကွာ ငါလိုးရဲ့"

နောက်တနေ့တော့  ငချစ်တစ်ယောက် မီးမီးနဲ့စကားပြောနေတာ တွေ့ရတယ်။ မီးမီးက ရယ်လို့မောလို့ဗျ။တစ်ခုခုတော့ တစ်ခုခုပဲလို့ တွေးမိတယ်။ ဇိုးရီးက မလာသေးတော့ ကျနော်ငချစ်ဆီသွားပြီး မေးလိုက်တယ်။

" ဟေ့ကောင်ငချစ် မီးမီးနဲ့အဆင်ပြေနေပါလား"

" အေးကွ ဘယ်ဘိုဖြစ်တာလဲမဟိုင်းက"

" အေး ဇိုးရီးနှင့်မီးမီးပြတ်သွားပြီကွ"

" အေးလေ နှင်းဖြူကိုဒီကောင်ဆော်လိုက်ပြီဆိုတော့"

" အေး မီးမီးကငါ့ကိုအထာပေးနေပြီ"

" ဟေ ဟုတ်လား"

" အေးဟုတ်တယ် ငါ့ကိုဟိုတနေ့ကိစ္စကိုမေးတယ်"

" ဘယ်ကိစ္စလဲ "

" ငါ့ဆော်နဲ့ကိစ္စကိုလေ"

" အေး မင်းဘာပြောလိုက်လဲ"

" အဆင်မပြောဘူးလို့၊အဲဒါ သနားပါတယ်တယ်တဲ့၊ငါလည်းဘာကို သနားတာလဲလို့"

" သူက ဘာပြောသေးလဲ"

" နင် ငတ်နေတာသိလို့ သနားတယ်လို့ ပြောတာတဲ့၊ အဲဒါနှင့်နင်သနားရင်ငါ့ကို ကျွေးပါလားလို့"

" ဟိုက် မလွယ်ပါလား"

" အေးကျွေးမယ်တဲ့"

" ဟ မီးမီးလည်းမလွယ်ပါလား"

" အင်း လေဟိုကောင်ဇိုးရီးကသွားဆွတာကိုး"

" အေးလေ မင်းကိုကြွေရင် မင်းရပြီပေါ့ကွာ"

" အေး ဒီနေ့ငါသွားမယ်"

" အေး ငါပါလိုက်မယ်"

" အေး ကောင်းတယ်ကွ"

" မင်း ဘယ်မှာ ချိန်းထားလဲ"

" အရီးမြတို့ အိမ်မှာလေ"

" အေး ကွ ငါလာချောင်းမယ်"

" အေးငါအရင်လစ်မယ်"

" အေးလစ် လစ် ငါအခြေအနေကြည့်ပြီး လာခဲ့မယ်"

ကျနော် အခြေအနေကြည့်ပြီး အရီးမြတို့အိမ်ဖက်ကို ရောက်တယ်။ အိမ်ဖက်ရောက်တော့ အိပ်ခန်းဖက်မှာအပေါက်ရှာပြီး ချောင်းရတာပေါ့..။ ငချစ်တစ်ယောက် ကောင်းစားနေပြီဗျ။ လူကမတ်တပ်ကြီး ရပ်ပြီးမျက်လုံးမှိတ်ကာ ညည်းနေတယ်။

" အာ့ အိုး ရှယ်ပဲမီးမီးရယ်"

ကြည့်ရတာ မီးမီးလည်း ငချစ်စွဲသွားအောင် ပညာကုန်သုံးနေသလား မှတ်ရတယ်။ ဒူးလေးထောက်ပြီးခေါင်းမော့ကာ ငချစ်လီးကို စုပ်နေတာ။ အဝတ်အစားတွေတောင် မရှိတော့ဘူး။ မီမီးဖင်ကြီးကို နောက်ကမြင်ရတာ စွင့်ကားနေတာပဲ။

" ပြွတ် ပြွတ် ဘွတ်ဘွတ်"

ငချစ်လည်းငြိမ်မခံဘူးဗျ။ မီးမီးခါင်းကိုင်ပြီး မီးမီးပါးစပ်ကို လိုးနေတာ။ အသံတောင် တပြွတ်ပြွတ် တဘွတ်ဘွတ် ထွက်နေတယ်၊ ကြည့်ရတာ အရမ်းဖီးလ်ရှိတယ်။  ကျနော့်လီးတောင် တဆတ်ဆတ် တောင်လာတယ်ဗျာ။ ငချစ် ဘယ်လောက်တောင် တင်းနေလဲမသိဘူး။ ငါးမိနစ်လောက်နဲ့ရပ်သွားတယ်။

" အော့..ဝေါ့..ထွီ  ငချစ် နင်လုပ်လိုက်ရင်တလွဲပဲ"

မီးမီးမှာ ပါးစပ်ထဲက သုတ်တွေကို ထွေးထုတ်ရင်း

" ဆောရီးဟာ ငါအရမ်းကောင်းလွန်းလို့ပြီးသွားတာဟ"

" အာ့ဆို အခုဘယ်လိုလုပ်မလဲ"

" ငါ နင့်ကိုပြန်လုပ်ပေးမယ်"

" တကယ်လားငချစ် ဟီး ငါလည်း အလုပ်ခံချင်နေတာ"

" အေး ငါနင့်ကိုလုပ်ပေးရင်တောင်လာမှ လိုးမယ်ဟာ"

" ပြန်တောင်နိုင်လို့လား နင်က"

" ပျင်းတောင် ပျင်းသေးတယ်။ မလိုးနိုင်ရင် လီးဖြတ်ပြီး ခွေးစာကျွေးပစ်မယ်"

" ဟီဟိ ဒီလိုမှပေါ့"

" လာ နင်ပက်လက်လှန်လိုက်တော့"

မီးမီး ပက်လက်ကလေး လှန်တယ်။ အဲအချိန်မှာ မီးမီးနို့တွေဆိုလည်း တင်းနေတာ။ နို့သီးခေါင်းလေးတွေတောင်ထောင်ပြီး ရဲနေတာ။ ရင်သားတွေမှာလည်း အနီကွက်လေးတွေတောင် ထနေပြီ။ ငချစ်မီးမီးပေါင်ကိုကားလိုက်ပြီး ပေါင်ကြားထဲခေါင်းထိုးဝင်လိုက်ကာ ယက်တော့တာပဲ။ ငချစ်ယက်သံတပြွတ်ပြွတ်ကြားရတယ်။

" ဟားးးအာ့ အိုးရှီးရှီးကောင်းလိုက်တာငချစ်ရယ်'

မီးမီးရဲ့ အော်ညည်းသံကလည်း အရမ်းကောင်းနေတယ်။ မီးမီးတစ်ယောက်ကော့ လန်နေတာပဲ။အိပ်ရာခင်းစလေးကို ဆွဲပြီး အော်ညည်းနေတယ်။ ငချစ်ခေါင်းကတော့ ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်နဲ့ တလှုပ်လှုပ်ပေါ့။ ယက်သံစုပ်သံက ဝါးထရံအပြင်ကို ထိုးထွက်နေတာ။

" အားရှီးရှီး င ချစ်ငါမနေနိုင်တော့ဘူး.အားးးဟားးး"

" ငါလိုးလို့ရပြီလား"

" လိုးတော့ငါအရမ်းကောင်းနေပြီ"

ကျနော် ဘေးတိုက်မြင်ကွင်းကနေ နေရာပြောင်းပြီး အပေါက်ရှာလိုက်တယ်။ ငချစ် နောက်ကျောတည့်တည့်အပေါက်ရှိတော့ အဆင်ပြေတယ်။ ဟီး ဟီးနေရာစုံကမြင်ရဖို့အတွက် အပေါက်တွေရှာရတယ်။မုဆိုးမ အိမ်ပဲဗျာ။ ပြင်ပေးမယ့် သူမရှိတော့ အပေါက်ကရှိတာပေါ့။ ကျနော်ချောင်းကြည့်နေချိန်မှာပဲ ငချစ်ကမီးမီးပေါင်ကို အပေါ်မြှောက်တင်ပြီး သူဒူးထောက်ပြီး မီးမီးကိုစလိုးတယ်။

" ပြွတ် ဘွတ် ဘွတ်"

" အု ဟု အု အာ့ အားးဟား'"

" ငချစ်ဖြေးဖြေးဟ နာတယ်"

" အေးပါဟ"

" ဗျစ် ဗြစ် ဖြစ် ဖြစ်  ....ဘွတ်ဖတ်. ဖတ်"

" အာ့ အားးအိုး ရှီးရှီးးးအိုး.ငချစ်ရေ ဘယ်လိုကြီးမှန်း မသိဘူးဟယ်"

" ကောင်းလား"

" ကောင်းလား,မကောင်းလားတော့ မသိဘူး၊ နင့်လီးကြီးက ငါ့အဖုတ်ထဲ သပ်လျှိုထားသလိုပဲ"

" အေး တော်ကြအရည်တွေထွက်လာရင် နင်ကောင်းသွားမှာ"

" ဗျစ် ဗြစ် ဖြစ် ဖြစ်  ....ဘွတ်ဖတ်. ဖတ်ဖန်းဖန်း"

လိုးသံနှင့်ဂွေးဥကမီးမီးဖင်ရိုက်သံတွေထွက်လာတယ်။

" အာ့ အင့်ဟင်းးဟင်းးအင်းးးကောင်းလာပြီကောင်းလာပြီ"

ငချစ် ရှေ့ကို အားစိုက်ပြီး မီမီးကို အသားကုန်လိုးတော့ မီးမီးဖင်ကြီးက အေပါ်ကို ကြွတက်တယ်။ ဖင်ပြောင်ကြီးနှစ်ခုက ကျနော်ရှေ့မှ တဖတ်ဖတ် ဘွတ်ဘွတ်မြည်နေအောင် လိုးနေကြတာ အားရစရာကြီးပါ။ တချက်တချက် ငချစ် လှော်ချက်ကြောင့် အိမ်တောင် သိမ့်ကနဲသိမ့်ကနဲပဲ။ တချက်တချက် မီးမီးရဲ့ ခရေပွင့်ကြီးက ဟစိဟစိနဲ့ ဗျ။ ကျနော် မနေနိုင်တော့ဘူး။ ပုဆိုးဂွင်းသိုင်းပြီး ဂွေစလှိမ့်တယ်။ လီးတောင် အရည်တွေထွက်လို့ စိုစိစိုစိဖြစ်နေပြီ။ ဗီဒီယိုကြည့်နေရသလို မဟုတ်ဘူး။ ကြည့်ရတာ စိတ်အရမ်းပါတယ်။ ဘေးပတ်ဝန်းကျင်တောင် မေ့နေပြီ။

" ဘွတ်ဖတ် ဖတ် ဖန်းဖန်းးဖန်း ဖန်း'

" အာ့ဟာ့  အားးးငချစ် အိုးးးရှီးရှီးး"

" ဇွပ်ဖတ် ဘွတ်ဖတ်  ဖတ် ဖန်းးဖန်းးဖန်း"

" အိုးအားး အင့်ဟင့် ဟင့် ငချစ်ရယ်"

မီးမီးစိတ်တွေ မတရားထလာပြီး ငချစ်ကို လှမ်းဖက်ကာခြေနှစ်ချောင်းကို ငချစ်ခါးကိုခွပြီး လိမ်ထားသေးတယ်။ အဲဒီလိုကြားထဲက ငချစ်အပီ အပြင်လိုးနေတာဗျ။

" ဘွတ်ဖတ် ဖတ် ဖန်းဖန်းးဖန်း ဖန်း'

" အိုးအားး အင့်ဟင့် ဟင့် ငချစ် ငါပြီးတော့မယ် အားနဲ့လိုးပေး "

" ဇွပ်ဖတ် ဘွတ်ဖတ်  ဖတ် ဖန်းးဖန်းးဖန်း"

" အာ့ဟာ့  အားးးငချစ် အိုးးးရှီးရှီးး"

ငချစ် အသားကုန် ကျုံးလိုးနေတယ်။ မီးမီး တဏှာသံက အားရပါးရ အော်နေတယ်။

" ဇွပ်ဖတ် ဘွတ်ဖတ်  ဖတ် ဖန်းးဖန်းးဖန်း"

" အားးငချစ် ပြီးပြီပြီးပြီ ငါပြီးပြီအားးး"

ငချစ် နောက်ထပ် အချက်နှစ်ရာ လောက်ထပ်ဆောင့်ပြီး 

" အားးမီးမီး ငါလည်းပြီးပြီအားးးး"

" မီးမီးကောင်းလား"

" အင်းကောင်းတယ်ကိုကိုချစ်"

သူတို့ နှစ်ယောက်က ပြေလည်ပြီး တီးတိုးတီးတိုး သဖန်းပိုးလုပ်ချိန် ကျနော် ဂွေလှိမ့်ကောင်းနေတုန်း

" ဟေ့ကောင်ငရဲ  နင်ဘာလုပ်"

" ဟာ...အရီးမြ"

" ကြည့်စမ်းခွေးကောင်လေးငါ့ အခန်းထဲ ချောင်းပြီးဂွင်းထုနေတယ်ပေါ့..ဟုတ်လား"

" မဟုတ်ဘူး အရီးမြ အခန်းထဲကြည့်"

အခန်းထဲမှာ ဟိုနှစ်ယောက်ကျနော်တို့ အသံကြားပြီး အသည်းအသန်အဝတ်စားတွေ ဝတ်နေကြတယ်။

" အမလေးငချစ်..နင် နင်..ငါ့အိမ်မှာမီးမီးနှင့်စကားပြောချင်လို့တဲ့ အခုတော့ လိုးပါလိုးနေကြပါလားဟေ့"

ငချစ်မှာပြုံးစိစိနှင့်အိပ်ခန်းထဲက ထွက်လာတယ်။ မီးမီးကရှက်လွန်းလို့ဆိုပြီး အိပ်ခန်းထဲက ထွက်မလာတော့ဘူး။ အရီးမြလက်ချက်ကြောင့် ငချစ်နှင့်မီးမီး ယူလိုက်ကြရတော့တယ်။ အခုတော့လည်း မီးမီးတစ်ယောက် ငချစ်ကို ကိုကိုချစ်လို့ ခေါ်နေတော့တာပါပဲ။


အားလုံးကို လေးစားလျက်

စတီဗင်လော


........................................♡♡♡.........................................

ပြီးပါပြီ။



 

စွံတဲ့ကိုကို အပိုင်း ( ၆ )

စွံတဲ့ကိုကို အပိုင်း ( ၆ )

ရေးသားသူ - ခင်လင်း

အခန်း (၁ဝ) ချစ်သောမူ

ကျွန်တော်တို့ကျောင်းမှ ကျောင်းဆရာရော ကျောင်းသူ ကျောင်းသားတွေပါ ပဲခူးသို့ ဘုရားဖူး သွားသောနေ့ ဖြစ်ပါသည်။ ထိုနေ့တွင် ကျောင်သားတွေက ကားနှစ်စီး၊ ကျောင်းသူတွေက တစ်စီး နှင့် ဆရာတွေနှင့် ကျောင်းသားကြီးတွေက ကားတစ်စီးဖြင် သွားခဲ့ပါသည်။

ကျွန်တော်က ကြွယ့်ကို လိုက်ခဲ့ရန် ခေါ်သော်လည်း ကြွယ်က ကျောင်းခြင်းမှ မတူပဲ မလိုက်ချင်ပါဘူး ဟုပြောပါသည်။ ပဲခူးကို နံနက်စောစော မှထွက်သွားရာ နံနက်စောစောမှ ထွက်သွားရာ နံနက် ၁ဝ နာရီလောက်တွင် ရောက်သွားခဲ့ပါသည်။ ကျွန်တော်တို့ ဆရာကြီးက ညနေ ၃ နာရီ ပြန်မည်ဟု ပြောပါသည်။ ကျွန်တော့်မှာတော့ ပဲခူးတွင်ရှိသော မူမူတို့ အိမ်ကိုသာ သွားရန် စိတ်ထဲက စောလျှက် ရှိပါသည်။

ပဲခူး ဘုရားကြီးကို ဖူးမျှော်ပြီးသော အခါတွင်ကား ကျွန်တော်သည် လိပ်ပြာကန် အနီးတွင်ရှိသော မူမူတို့တိုက်ကို လစ်လာခဲ့ပါသည်။ မူမူတို့တိုက်ကို တာရှည်စွာပင် ရှာဖွေမနေရပဲ အလွယ်တကူပင် ကျွန်တော် ရှာတွေ့ခဲ့ပါသည်။ မူမူတို့တိုက်မှာ ကျယ်ဝန်းသော ခြံတွင်းဝယ် နှစ်ထပ်တိုက်တစ်လုံး တည်ရှိနေပါသည်။

အော်… မူတစ်ယောက် ကောင်းစားနေပါလား ဟု ကျွန်တော်တွေးရင်း ခြံတံခါးဝမှ တွေဝေကာ ငေးမောကြည့်ရှု နေမိပါသည်။ အကယ်၍ ကျွန်တော်သွားခဲ့လျှင် မူနှင့် ကျွန်တော်မှာ တဖန်ပြန်လည် ဆက်သွယ်မိကာ အမှားတွေကို ဆက်လက် ကျူးလွန်နေမိတော့မည်ဟု  ကျွန်တော်က တွေးမိရာ ရင်တွင်းဝယ် လေးလာခဲ့ပါသည်။

ထိုသို့ကြောင့်ပင် ကျွန်တော်သည် တိုက်ထဲသို့ ဝင်ရောက်ရန် ခြေလှမ်းတွေ ရွှေ့နေပြီးမှ နောက်သို့ ပြန်လည်လှည့်ကာ ခပ်သွက်သွက် ထွက်လာခဲ့ပါသည်။ ထွက်လာခဲ့သော အချိန်မှာပင် အင်မတန် အံ့သြစရာ ကောင်းသော အဖြစ်ကို ရင်ဆိုင်လိုက်ရပါသည်။

ကားတစ်စင်းသည် ခြံတွင်းမှ ပြေးထွက်လာခဲ့ကာ ကျွန်တော့်ဘေးမှ ပွတ်ထွက်သွားရာမှ နောက်မှန်ရိပ်တွင် ချောမောသော မျက်နှာလေးက ရိပ်ကနဲ လှည့်ကြည့်သွားသည်ကို တွေ့ရပြီး ပေ ၅ဝ လောက်အကွာတွင်မှ ခုန်၍ရပ်သွားသည်ကို တွေ့ရလေသည်။

ကားပေါ်မှ ဆင်းလာသူမှာ မူမူဖြစ်နေကာ သူမ၏ မျက်နှာတွင် အင်မတန်မှ ဝမ်းသာခြင်း အရိပ် အရောင်တွေက လွှမ်းမိုးလျှက်ရှိသည်ကို တွေ့ရလေသည်။

“ ဟော… ကိုကိုတင်တစ်ယောက် မူတို့ တိုက်ထဲမဝင်ပဲ ဘာပြုလို့ ပြန်လှည့် သွားချင် ရတာလဲ ဟင်… မူက မြင်ပေလို့ပဲ ဒါတောင် မူဈေးသွားမလို့ ထွက်လာတုန်း တွေ့လိုက်ရတာ ကိုကိုတင်… ”

မူမူသည် ကားဘေးမှရပ်ကာ အသံမြှင့်၍ ပြောလိုက်သလို ကျွန်တော်က သူမအနီးကို တိုးကပ်လိုက်ပြီး

“ ကိုကိုတင် မလာတာပဲ ကောင်းပါတယ် မူရယ်… ” ဟု ကျွန်တော်က ပြောလိုက်သောကြောင့် မူမှာ မျက်နှာကလေး အိုသွားကာ…

“ အိုး… သံသရာ ရှည်တော့ရော ဘာဖြစ်သလဲ ကိုကိုတင်… မူဟာလေ ကိုကိုတင့် ကို မမေ့ဘူး သိလား… မူ့ရဲ့အသည်း နှလုံးဟာ ကို့ရဲ့ဆီမှာပဲ ကျန်ခဲ့တာပဲ ကို… မူက ကိုသက်ဝင်းနဲ့ နေရပေမဲ့ ပျော်မယ် ထင်သလား… တည်ငြိမ်ပြီး အေးဆေးမယ် ထင်သလား ကို… မူဟာ မိဘတွေ စိတ်မချမ်းမသာ ဖြစ်မှာစိုးတာနဲ့ ကိုသက်ဝင်းကို လက်ထပ်လိုက်ရတာပဲ… ”

“ အော်… ကိုယ်တော့ ခက်တာပါပဲ မူရယ်… ကိုယ်လဲ တကယ်တော့ မူ့ကို မပြတ်နိုင်သေးလို့ ဒီနေရာကို ရောက်လာပေမယ့် မတော်ပါကလား ဆိုတဲ့ စိတ်နဲ့ ပြန်လှည့်လာခဲ့တာပါမူရယ်… အမှန်ကတော့ ကိုယ့်အဖို့ မူနဲ့ ဘယ်လိုမှ မဆိုင်မပိုင်တော့တဲ့ လူတစ်ယောက်ပဲ မဟုတ်လားမူ… ”

“ မှန်ပါတယ်ကိုရယ်… ဒါပေမဲ့ မူနဲ့ ကို တို့ဟာ ပထမဆုံး အသဲနှလုံးထဲက ကြိုးမျှင်တွေဟာ တစ်ဦးနဲ့ တစ်ဦး ဆက်သွယ် နေလျှက်ပါပဲ ကိုရယ်… ”

မူက ကျွန်တော့်ကို မျက်ရည်တွေ ဝေ့လည်ရင်း ပြောဆိုလိုက်ပါသည်။ ကျွန်တော့် ရင်ထဲတွင် အသစ်တဖန် ဖြစ်လာရလို နင့်သွားရပါသည်။ ယခု မူဝတ်ထားသည်မှာ တိုဘရက်ကို အစိမ်းပန်းပွင့်ကလေးဖေါ် ထားသည့် ထမီနှင့် နိုင်လွန်လက်ရှည်အဖြူ ရင်ဖုံးကို ရိုးရိုးဆင်ထးခြင်းဖြစ်ပြီး ဆံပင်မှာလည်း ရှေ့နဖူး ဖြူဖြူပေါ်ဝဲကာ လိပ်တင်ထား၍ နောက်တွဲထုံးထားသောကြောင့် တစ်မျိုးယဉ်ကာ ကြည့်လှနေပါသည်။

ရင်သားတွေမှာ လျော့သွားသည် မရှိပဲ ပို၍ပင် မို့မောက်လာသည်ကို တွေ့ရပြီး စွင့်စွင့်ကားကား တင်ပါးတွေက မက်မောချင်စဖွယ် တည်ရှိနေပါသေးသည်။

“ ကိုသက်ဝင်းတစ်ယောက် ဘယ်သွားသလဲ မူ… ”

“ လာပါ ကိုရယ်… ကားပေါ်ကျမှပဲ စကားပြောကြတာပေါ့… ”

............................................................................................

ကျွန်တော်သည် မူမူပြောသည့် အတိုင်းပင် ကားနောက်ခန်းကို တက်ရောက်ပြီး အတူယှဉ်တွဲကာ လိုက်ပါလာခဲ့ပါသည်။ ထို့နောက် ဒရိုင်ဘာကို ဆက်လက်မောင်းရန် မူက အမိန့်ပေးလိုက်ပါသည်။

“ ကိုသက်ဝင်း တစ်ယောက်ဟာ အင်မတန် စိတ်ပျက်စရာကောင်းတာပဲ ကိုကိုတင်… ”

မူက ကျွန်တော့်၏ ဘယ်လက်တစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ပြောလိုက်ပါသည်။ ထိုအချိန်တွင် ဒရိုင်ဘာကို ထပ်မံ အမိန့်ပေးလိုက်သောကြောင့် ကားမှာ ရန်ကုန်လမ်းမကြီး တလျှောက် မောင်းလာကာ ကြိုးတံတားကို ကျော်၍ လာခဲ့ပါသည်။ မူက မျက်ခုံးလေးချီ၍...

“ အဆင်သင့်လိုက်တာ ကိုရယ် အိမ်မှာဆို ကိုသက်ဝင်းရဲ့ အဒေါ်တစ်ောက်က ရှိနေတော့ မလွတ်လပ်ဘူး... ဒါကြောင့် ကိုယ်တို့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် စကားပြောနိုင်အောင် ဆိုင်တစ်ဆိုင်ကို သွားမလို့ပဲ... ” ဟု ပြောလိုက်ပါသည်။

ကျွန်တော်က ယခုလို မူက ရှေ့ဆောင်ကာ ဆိုင်တစ်ဆိုင်ကို ခေါ်သွားသည်ဟု ဆိုလိုက်ခြင်းမှာ အတော်လေး အံ့အားသင့်သွားရသလို ပခုံးများကိုလည်း တွန့်လိုက်မိပါသည်။

“ ဒါထက် မူ ဈေးသွားမလို့ဆို… ”

“ ဈေးသွားတာက မူလိုချင်တဲ့ ပစ္စည်းအဆန်းကလေးတွေ သွားကြည့်မလို့ပါ… အခုဆိုင်ဆိုတာက အမျိုုးသမီး ဓါတ်ပုံဆိုင်ပေါ့… အဲ့ဒီမှာ မူတို့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် စကားပြောကြရအောင် ဟုတ်လား… ”

ကျွန်တော်က မူ့ရဲ့အလိုကိုလိုက်၍ ခေါင်းညိမ့်လိုက်မိပါသည်။ မူကတော့ သဘောကျ ကျေနပ်သွား၍ ပြုံးလိုက်ကာ ကျွန်တော့်၏ လက်တွေကို ခပ်နာနာ ဆုပ်လိုက်ပါသည်။

“ ဒါထက် ကိုသက်ဝင်းတစ်ယောက် ဘယ်သွားတယ် ဆိုတာကို မသိရဘူးလား မူ… ”

“ အော်… ဟုတ်သားပဲ အခု ကိုသက်ဝင်း အရေးကြီးလို့ မန္တလေးကို ထွက်သွားရတယ်… ”

ကျွန်တော်သည် ကိုသက်ဝင်းတစ်ယောက် မန ္တလေးကို သွားရသည်ဆိုသော မူမူ၏စကားကို သိပ်ပြီး သဘောမကျလှပါ၊ မူမူတစ်ယောက်ကတော့ ကျွန်တော့်ကိုများ လိမ်၍နေလေသလော…။

ဓါတ်ပုံဆိုင်မှာ သိပ်ပြီးတော့ ခမ်းနားလှသည်လည်း မဟုတ်ပါ။ ချိတ်ထားသော ဓါတ်ပုံတွေမှာ မိန်းမလှ ဓါတ်ပုံ တော်တော်များများ တွေ့ရလေရာ ထိုအထဲတွင် ၁၂ လက်မခန့် ပုံကြီးချဲ့ထားသည့် မူမူ၏ ကိုယ်တဝက်ပုံမှာ အင်မတန်ကြည့်၍ ကောင်းလှပါသည်။

မူမူ့ကို ကျွန်တော် အတော်ကလေးပင် အံ့အားသင့်မိပါသည်။ ဒရိုင်ဘာကို ဘာမှ ပြောဆိုခြင်း မပြုပဲ ဓါတ်ပုံဆိုင်တွင်းကို ဝင်ခဲ့ရာ မူမူ၏ အသက်လောက်ပင် ရှိမည်ထင်ရသည့် ခပ်လှလှ မိန်းမတစ်ဦးက ကဗျာကယာ ဆီး၍ကြိုကာ… မျက်ခုံးများကို ပင့်လိုက်ရင်းက…

“ လာ မူမူ… အဖေါ်တွေ ဘာတွေတောင် ပါလာသေး ပါလား ဓါတ်ပုံရိုက်မလို့ မဟုတ်လား… ”

“ အို… မြင့်ကလေးကလဲ ဓါတ်ပုံရိုက်တာထက် အရေးကြီးတဲ့ ကိစ္စပါ။ ဒါထက် ယူ့ရဲ့ အဒေါ်ရော ရှိသလား… ”

“ မရှိပါဘူးကွာ ရန်ကုန်ကို ဒီကနေ့ မနက်ကမှ ထွက်သွးတယ်မူ ကဲ…ဘာများ အရေးကြီးတဲ့ ကိစ္စ ပေါ်လာတာလဲမူ… ”

ထိုကဲ့သို့ မြင့်ဆိုသူ ဓါတ်ပုံဆိုင်ရှင်က ပြောလိုက်သော အခါမှာတော့ မူက သူမ၏ နားနားသို့ တိုးကပ်၍ တစုံတခု ပြောလိုက်သောကြောင့် မြင့်က ကျွန်တော့်ဆီသို့ မျက်လုံးလေး စွေကာ ကြည့်ရင်း မူ့ကို ခပ်တိုးတိုး ပြောလိုက်ပါသည်။

ထို့နောက် “ကိုကိုတင် လာလေ… ” ဟု မူကခေါ်လိုက်သောကြောင့် ကျွန်တော့်မှာ အူကြောင်ကြောင်နှင့် မူမူ၏ နောက်နားကပ်၍ လိုက်သွားရပါသည်။ မြင့်က အိပ်ခန်း တစ်ခန်းထဲကို လိုက်ပို့ရင်း တံခါးပိတ်လျှက် ထွက်သွားပါသည်။

မူမူက ကျွန်တော်ထိုင်နေသော ကုတင်ပေါ်သို့ ပြေးလားကာ သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ကျွန်တော့် ရင်ခွင်ထဲ အတင်းတိုးကာ မျက်ရည်များကို သွန်ချလိုက်ပါတော့သည်။

..................................................................

ကျွန်တော်က မူ၏ ကိုယ်လုံးကလေးကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ရစ်သိုင်းလျှက်…

“ မူရယ် ကိုယ်နဲ့တွေ့နေပြီပဲကွာ ဘာဖြစ်လို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဒုက္ခပေးချင်ရတာလဲ မူ… ” ဟု ကျွန်တော်က မေးလိုက်ရာ… မူက ရုတ်တရက် ကျွန်တော်နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်လိုက်ရင်း…

“ မူဟာ ကိုသက်ဝင်းနဲ့ နေရပေမဲ့ မပျော်ဘူးကိုကိုတင်… မူ့ရဲ့ အသည်းနှလုံးတွေဟာ ကိုကိုတင့် ဆီမှာပဲ ကျန်နေ တာလို့ ပြောခဲ့တယ် မဟုတ်လား… မိဘတွေ စိတ်ချမ်းသာအောင် လုပ်လိုက်ရပေမဲ့ မူ့ရဲ့အသည်း နှလုံးတွေမှာတော့ ကွဲအက်နေရပြီ ကိုရယ်… ဒါကြောင့်လဲ ကိုကိုတင် ရှိတဲ့နေရာကို လိုက်ပို့လို့ ပြောခဲ့ရတာပဲ… ကိုကိုတင့်ကို မမြင်ရပေမဲ့ ကိုကိုတင်ရှိတဲ့ အိမ်ကို မြင်ရတယ် ဆိုရင်ဘဲ မူဖြင့် ဝမ်းသာနေရတာပဲ… ကိုကိုတင်”

မူက ထိုကဲ့သို့ ပြောလိုက်သောအခါ သူမသည် ကျွန်တော့်အပေါ်တွင် တကယ် ချစ်မြတ်နိုးသော ချစ်သူ တစ်ယောက်ပါလားဟူသော အသိဖြင့် သူမ၏ ကိုယ်လုံးကို သိမ်း၍ဖက်တွယ်မိကာ…

“ မူမူ… ကိုယ်က မင်းကို ချစ်ပါတယ် အချစ်ရယ်… ဒါပေမဲ့ ကိုယ်နဲ့ မင်းနဲ့ဟာ အခြေအနေခြင်း မတူတော့ဘူး မဟုတ်လား အချစ်ရယ်… ” ဟုပြောလိုက်ပါသည်။

ကျွန်တော်က ပြောယင်းပင် သူမ၏ပါးလေးကို မွှေးလိုက်ကာ သူမ၏ နှုတ်ခမ်းတွေကို ငုံ၍ စုပ်ယူမိပါသည်။

“ အို… ဘဝတူတာတွေ ဘာတွေကို ပြောမနေပါနဲ့ ကိုကိုတင်ရယ်… မူ့ကို ချစ်သေးတယ်ဆိုတာ ကြားရတာပဲ မူဝမ်းသာလိုက်တာ ချစ်လိုက်စမ်းပါ ကိုရယ်… မူနဲ့ကိုဟာ ခဏလေးတွေ့ကြရတာကို… ပြီးတော့ မူဟာ မလွတ်လပ်မှန်း သိပါတယ်… ဒါပေမဲ့ မူ့ရဲ့ အချစ်ဟာ ကိုသက်ဝင်း မဟုတ်ဘူး ကို…”

မူမှာ တဒင်္ဂအချိန်အတွင်း သူမ၏ ကိုယ်ကလေးကို ကျွန်တော့်သဘောရှိ ပုံအပ်နေပါပြီ ကွဲကွာနေရသော ချစ်သူ နှစ်ဦးအဖို့ အဘယ်မှာ ထိန်းသိမ်းခြင်းဆိုသော နှောင်ကြိုး ရှိပါမည်နည်း။ ကျွန်တော်သည် မူ့ရဲ့ ခပ်မော့မော့ မျက်နှာလေးကို မွှေးလိုက်ရင်း မူ၏ ကြယ်သီးတွေကို ဘောက်ကနဲ ဘောက်ကနဲ ဖြုတ်ချွေနေမိပါသည်။

ကြယ်သီးတွေ ပြုတ်သွာလျှင်ကား သူမ၏ ဝင်းဝါသော ရွှေရင်အုံကလေး ပေါ်ထွက်လာကာ အချိန်အတာ်ကြာ ကွဲခဲ့ရသော ကိုယ့်ရဲ့ပိုင်ဆိုင်မှုအောက်မှ လွတ်ထွက်သွားခဲ့ရသည့် ပတ္တမြားလုံးကလေးတွေကို ငုံကာ ကိုက်မိသည်အထိ ဖြစ်ရပါတော့သည်။

“ ဟောဒီ ခန္ဒာကိုယ်ဟာ ကိုကိုတင် ကို ပထမဆုံး ချယ်လှယ်ခွင့် ပေးခဲ့တယ်လေ… အခုလဲ ကိုကိုတင် သဘောပါပဲ ကိုရယ်… မူဟာ ကိုကိုတင် ကို သဘောရှိ လိုက်လျော ခွင့်ပေးခဲ့တယ် မဟုတ်လား… ဟင်…”

“ ဟုတ်ပါတယ်မူ ဒါကြောင့် ကိုယ်ကလဲ မူ့ကို မပြတ်နိုင်တာပေါ့ အချစ်ရယ်… ဟင်… တကယ်တန်းကျတော့ ကိုကိုတင်ဟာ မူ့ရဲ့ထံပါးကို ရောက်ခဲ့ရတာပဲ မဟုတ်လား…”

................................................................

ကျွန်တော့် လက်တွေရော ခြေထောက်တွေပါ အလုပ်များလျှက်ရှိသလို မူ၏လက်တွေကလည်း အတင်းပင် ရစ်ပတ်လျှက် ရှိပါသည်။

“ အို… ကိုကိုကလည်း ဖြည်းဖြည်းကွယ် ကြည့်စမ်း သိပ်ရမ်းတာပဲ အို… အိုးးး”

ကျွန်တော်က သူမ၏ ကိုယ်လေးပေါ် ဖိချလိုက်ပြီး အကြောင်းမထူးတော့ပြီ ဖြစ်သောကြောင့် မူ၏ ထမီလေးကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းပင် ဆွဲယူပြစ်လိုက်သဖြင့် မူက မာန်မဲနေခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ ကျွန်တော်တို့ ရောက်နေသော အခန်းမှာ သိပ်ပြီး လင်းသည်ဟု မဆိုနိုင်သလို မှောင်သည်ဟုလည်း မပြောနိုင်ပါ။

ကျွန်တော့် တစ်ကိုယ်လုံးမှာ ငှက်ဖျားတက်သလို ပူပြင်းလာပြီး မူမူ၏ နှုတ်ခမ်းတွေကို ငုံကာ ငုံကာ အချိန်အတော်ကြာကြာ စုပ်ယူနေရာမှ ကျွန်တော့် ကိုယ်ကြီးမှာ မူမူ့အပေါ်ကို သိုင်းအုပ် မိုးလိုက်ရာက

“ အို ကိုကလည်း ဖြည်းဖြည်းကွယ်… သိပ်ကြမ်းတာကိုး… ချစ် ချစ် အားရအောင်ချစ်… ” ဟူသောအသံက လွှမ်းမိုးသွားပါသည်။

ကျွန်တော်တို့ နှစ်ဦးမှာ တစ်ဦးကိုတစ်ဦး အမှောက်မှောက် အမှားမှား ဖြစ်နေသည်သိုတော့ ဘာမှ သတိမရနိုင်ပဲ အမှောင်ထုကြီးကသာ ကျွန်တော်တို့အပေါ် ဖုံးလွှမ်းနေပြီး ဖါးဖိုထိုးသော လေသံကဲ့သို့ အသက်ရှူသံတွေက ပြိုင်ဆိုင်လျှက်ရှိပါသည်။

မူမူ၏ ချစ်စရာကေင်းလှသော ကိုယ်လုံးလေးမှာ ကျွန်တော့် အောက်တွင် ပြားပြားဝပ် နေရသလို ဖြူဖွေးသော ကိုယ်လုံးကြီးကလည်း ဘာအဝတ်အစားမှ မရှိပဲ မိမွေးတိုင်း ဖမွေးတိုင်း ပေါ်လွင်နေကာ အရင်က ထက်ပင် မူမူက ကျွန်တော့်ကို အပေးအယူ ကောင်းနေသည်ကို တွေ့ရပါတော့သည်။

တချက်တချက် မူမူ၏ ကော့တင် ပေးလိုက်သော အချက်တွေက ကျွန်တော့်တစ်ကိုယ်လုံးရှိ အကြောမျှင် တွေ သွက်သွက်ကြီး ခါသွားရပြီး သူမ၏ ပခုံးကို ခပ်တင်းတင်း ဆွဲယူကာ နှုတ်ခမ်းတွေကို အားရပါးရ ငုံကာ စုပ်ယူနေမိပါတော့သည်။ သူမ၏ နှုတ်ခမ်းတွေကို စုပ်နမ်းနေရင်း မှတဆင့် မို့မို့ကလေး ကော့ပေးနေသည့် ပါးကလေးကို၎င်း… လည်တိုင် ကျော့ကျော့ကို၎င်း… ရွှေရင်အုံ ထိပ်မှ ပတ္တမြားလုံးလေးတွေကို၎င်း… ကျွန်တော့်မှာ မမောနိုင် မပန်းနိုင် ချစ်ရမ္မက်တွေ ဖြာကာ ပွတ်သပ်နေမိ ပါတော့သည်။

ထိုအချိန်မှာပင် တံခါးကို တဒုံးဒုံး လာရောက် ခေါက်လိုက်သည့် အသံက ကျွန်တော်တို့ နှစ်ဦးစလုံးအား သွေးကြောတွေကို ဖြတ်တောက်လိုက်သည့်အလား ရပ်ဆိုင်းသွားလျှက်…

“ ဟော… အကြောင်း ထူးနေပြီ ထင်တယ်…” 

ဟူ၍ မူမူ၏အသံက အမှောင်အဏ္ဏဝါ ပြင်ကျယ်တွင် လွင့်မြောနေရာမှ ပေါ်ထွက်လာခဲ့ရပါသည်။ ကျွန်တော်ကလည်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို သတိထားရမည့်မို့ ချက်ချင်းပင် လုံချည်တွေကို ကောက်ဝတ်လိုက်ရပြီး မူမူ၏ ကြယ်သီးတွေကို ကူညီတပ်ပေး နေခဲ့ရပါသည်။

မူမူက သူမ၏မျက်နှာကို မှန်တင်ခုံတွင် ပြေးကာကြည့်ရင်း ကမန်းကတန်း တို့ဖတ်ပုဝါဖြင့် ပြုပြင်လိုက်ပြီး “ ကို ခဏနော်…” ဟု ပြောဆိုကာ တံခါးကို ဖွင့်ထွက်လိုက်ပါသည်။ ကျွန်တော်ကတော့ အဝတ်အစား ဘီဒိုကြီးနောက်တွင် ဝင်ရောက်ပုန်းကွယ် နေလိုက်ကာ အခန်းတံခါးခေါက်သူကို ကြည့်နေလိုက်ပါသည်။

“ဘာလဲ မြင့်… အရေးတကြီးကွာ… လန့်သွားတာပဲ… ဘာများဖြစ်တာလဲ…”

.............................................................................

“ မူ့ရဲ့ဒါလင် လိုက်လာတယ်ကွာ သူက ကားမြင်လို့ ဆင်းလာတာတဲ့… အိမ်ရှေ့မှာ ထိုင်နေတယ် ကိုယ်က မူဓါတ်ပုံရိုက်ရအောင် လာတာလို့ ပြောလိုက်တယ်… သူကလည်း ရောဂါသည်နဲ့ တူပါတယ် မူ… ရာ…”

“ ဟုတ်တယ်မြင့် သူကတီဘီရှိတယ် အခုတစ်ခါဆိုရင် ဆေးရုံတက်ရတော့မှာ သေချာတယ်…”

မူကပြောရင်း ကျွန်တော်ဆီကို ပြန်ဝင်လာကာ…

“ မူ ပြန်တော့မယ်… သူရောက်နေတယ်ကို…” ဟုပြောကာ သူ့အိတ်ထဲမှ ငွေစက္ကူ တထပ်ကို ဆွဲထုတ်၍ ကျွန်တော့်လက်ထဲ အတင်းထိုးထည့်ကာ…

“ ယူပါကိုရယ်… နော် တပါတ်လောက်ဆိုရင် မူလာခဲ့မယ်နော်…”

မူက ထိုကဲ့သို့ပြောရင်း ကျွန်တော့်နဖူးပြင်ကို မွှေးကာ ပြေးထွက်သွားပါတော့သည်။ ကျွန်တော်မှာ မူ၏ ငွေစက္ကူများကို လက်ထဲမှာ တင်းကြပ်စွာ ဆုပ်ကိုင်ရင်း… ဟင်းးး ကနဲ သက်ပြင်းတချက်ချကာ အခန်းတွင်းမှပင် အပြင်မှ အသံတွေကို နားထောင်နေမိပါသည်။

မူက သူ၏ လင်တော်မောင်အား အသံတွေဘာတွေ ညက်ညက်ညောညော ခေါ်ကာပင် ပြောဆို နေသည်ကို ကြားရပါသည်။

“ ဟင်… ကိုကို မန္တလေးက ပြန်လာတာ စောလှချည်လား…”

“ ဟုတ်တယ်မူ ကိုကို မန္တလေးကို ရောက်တော့ ကိုယ်စားလှယ် လုပ်တဲ့လူက ရန်ကုန်ကို ထွက်သွားတယ် ဆိုတာနဲ့ လေယာဉ်ပျံနဲ့ ချက်ချင်း ပြန်လိုက်ခဲ့ရတာပဲ ဒီကောင် ပဲခူးကို လာမှာ သေချာတယ်လေ ကိုကိုလဲ ပရိုက်ဗိတ် ကားတစ်စီး ငှားစီးပြီး ပြန်လာခဲ့တာပဲ လမ်းမှာလဲ ချောင်းဆိုးတယ် သွေးလဲ အနည်းအကျဉ်း ပါတယ် မူရယ်… မနက်ဖြန်ကာတော့ ဆေးရုံကြီးကို သွားပြရင် ကောင်မယ် ထင်တာပဲ…”

“ ကောင်းတာပေါ့ ကိုကိုရယ် အလုပ်တွေလဲ လက်လွှတ်ထားရင် ရတာပဲ မဟုတ်လား…”

ထိုသို့ မူက ပြောလိုက်သော အသံနှင်အတူ သူ၏လင်တော်မောင် တဟွတ်ဟွတ် ချောင်းဆိုးသည့်အသံက ထွက်ပေါ်လာခဲ့ပါသည်။ ကျွန်တော် အခန်းတံခါးဆီသို့ ခြေလှမ်းလာသောအခါတွင် မူမူ၏ ကားစက်နှိုးသံ နှင့်အတူ အပြေးထွက်ခွါသွးသည့် ကားလေးကို တွေ့ရပါသည်။

ကျွန်တော်က ဓါတ်ပုံဆိုင်ရှင် မြင့် ဆိုသူအား ကျေးဇူးတင်ကြောင်း ပြောဆိုကာ ထွက်လာသောအခါတွင် မြင့်က ကျွန်တော့်အား ခပ်ပြုံးပြုံး စိုက်ကြည့်ကာ…

“ နေပါအုံးရှင်… ဒါထက် မူနဲ့ရှင်က ဘယ်လိုစသိတာလဲ ပြောစမ်းပါဦး… ကျွန်မတို့ကလည်း ခင်တတ်ပါတယ်… လဘက်ရည် သောက်ပြီး အေးအေး ပြန်တာပေါ့…” 

ဟု ညှို့မြှူရိပ်ပါသည့် မျက်လုံးတွေနှင့် ကြည့်ကာ ပြောလိုက်သောကြောင့် မြင့်ဆိုသူမှာ ကျွန်တော့်အား သဘောကျနေပြီဖြစ်ကြောင်းကို သိလိုက်ရပါသည်။

“ ကျွန်တော်နဲ့ မူဟာ ပထမဆုံး ရည်းစား ချစ်သူတွေပါ မြင့်ရယ် မူကိုယ်တိုင်ကလည်း ကိုသက်ဝင်းကို ယူခဲ့ရတာ ဟာလဲ တကယ်တော့ မူက မိဘတွေရဲ့ စကားကို နားထောင်ခဲ့ရတာပါပဲ မြင့်ရယ်…”

.................................................

ကျွန်တော်က သူမထိုးပေးသည့် ရွှေရောင် စီးကရက် ဘူးပြားလေး အတွင်းမှ စီးကရက် တစ်လိပ်ထုတ်၍ နှုတ်ခမ်းထောင့်တွင် တေ့လိုက်ကာ မီးညှိလိုက် ပါသည်။

“ ရှင့် ကြည့်ရတာ ကျောင်းသားနဲ့ တူပါတယ်…”

“ ဟုတ်ပါတယ် မြင့်… ကျွန်တော်တို့ ဒီနေ့ ဘုရားလာဖူးကြတာလေ… ကျောင်းသား ကျာင်းသူတွေ တော်တော် များများပဲ မြင့်…”

ကျွန်တော်တို့ စကားပြောနေခိုက်မှာပင် ကော်ဖီပန်းကန်ကို သူမအိမ်စေလေးက ယူလာပြီး စားပွဲပေါ် တင်လိုက်ပါသည်။

“ သောက်ပါရှင်… ဒါထက် နာမည်ကော ဘယ်လိုခေါ်ပါလဲ… နောက်ကို မြင့်တို့ လာလည်နိုင်အောင် လိပ်စာလေးလဲ ပေးခဲ့ပါဦး…”

ကျွန်တော်က ကိုယ့်၏ နာမည်ကို ထုတ်ဖေါ်ပြောလိုက်ပါသည်။ မြင့်က ကျွန်တော့်၏ မျက်လုံးတွေကို စူးစိုက်ကြည့်ကာ ခပ်ကြူကြူ ကြည့်ရင်း…

“ မြင့်တို့ ဆိုင်ကို အခမ်းအနား ပြင်ဆင်ထားတာနဲ့ ပါတ်သက်ပြီး ဘယ်လိုထင်သလဲ ကိုစိန်တင်…”

“ သိပ်မဆိုးပါဘူး မြင့်ရယ် ကောင်းပါတယ် ဒါပေမဲ့ အခမ်းအနားကို အင်မတန် ငွေကုန်ကြေးကျ ကုန်အောင် မွမ်းမံနိုင်တဲ့ ငွေရှင်တွေနဲ့တော့ ဘယ်နှိုင်းစာလို့ ရမလဲ မြင့်ရယ်…” ဟု ကျွန်တော်က ပြောလိုက်ပါသည်။

“ မြင့်တ့ို အပေါ်ထပ်မှာ ကင်မရာ လှည့်စားထားတဲ့ ဓါတ်ပုံတွေ ရှိသေးတယ် လိုက်ကြည့်ပါလား…”

မြင့်က ထိုကဲ့သို့ ခေါ်လိုက်သောကြောင့် ကျွန်တော့်မှာ မရှောင်သာနိုင်ပဲ ခေါင်းငြိမ့်လိုက်ရကာ သူမ ခေါ်သည့် ဓါတ်ပုံတွေ ထားသည် ဆိုသော အပေါ်ထပ်ကို လိုက်ခဲ့ရ ပါသည်။ ရှေ့ပိုင်းတွင် ကြည့်လျှင် ဓါတ်ပုံဆိုင်မှာ တထပ်တည်း ဟုသာ ထင်ရသော်လည်း နောက်ဘက်လှည့် ဆွဲထားသော အဆောင်မှာ နှစ်ထပ် ဆောက်လုပ်ထားသည်ကို တွေ့ရပါသည်။

အပေါ်ထပ်တွင် အနည်းငယ် မှောင်နေသော်လည်း ပြူတင်းတံခါး နှစ်ခုကို ဖွင့်လိုက်သောအခါမှာတော့ အလင်းရောင်က အရာဝတ္ထုများကို ကောင်းစွာ မြင်နိုင်အောင် ဖန်တီးပေးခဲ့ပေ၏။ ထိုအခါမှပင် မြင့်တို့၏ ဓါတ်ပုံပညာကို ကျွန်တော် တွေ့မြင်လာခဲ့ရပါသည်။

မြင်ရသော ဓါတ်ပုံတွေမှာ ကိုယ်တုံးလုံးချွတ်ကာ ကိုယ်ဟန် အမျိုးမျိုးပြ၍ ရိုက်ထားသော အမျိုးသမီး ပုံတွေ ဖြစ်လေရာ ကျွန်တော့် မျက်လုံးတွေမှာ မီဝင်းဝင်း တောက်လာရသလို ရင်ထဲတွင်လည်း တဒိန်းဒိန်း လှုပ်ရှားလာပါသည်။

“ ဒီပုံတွေဟာ ဘယ်သူနဲ့တူသလဲ သေသေ ချာချာ ကြည့်စမ်းပါဦး ကိုစိန်တင်…” 

မြင့်က ကျွန်တော့်နာမည်ကိုပါ ခေါ်၍ ခပ်ပြုံးခပ်ပြုံး ပြောလိုက်သောကြောင့် ကျွန်တော့်မှာ အတော်ကလေး အံ့သြသွားရကာ မြင့်၏ မျက်နှာကို ဂရုစိုက် ကြည့်မိပါသည်။ မြင့်မှာ ဓါတ်ပုံရှင်လေးပင် ဖြစ်ပါသည်။ သူမ၏ ကြော့ရှင်းသော ကိုယ်ကာယမှာ ဓါတ်ပုံထဲတွင် မြင်ရသလို ကျွန်တော်ကလည်း သူမ အဝတ်အစားတွေကို ထိုးဖေါက် မြင်နေရပါသည်။

ဤမျှ ရဲတင်းလှသော အမျိုးသမီးကို ကျွန်တော် မတွေ့ဘူးသေးပါ။ မြင့်က ကျွန်တော့်အား ရဲရဲ တင်းတင်းပင် စူးရှသော မျက်လုံးများနှင့် ပြိုင်ကာကြည့်လျှက်… မြ၏ ကိုယ်လုံး ကိုယ်ပေါက်မှာ ပိုမို အချိုးကျနေသည်ဟု ထင်မိပါသည်။

မြင့်သည် ကျွန်တော့်အား ကော့ကော် ကန်ကား နေသောသူမ၏ ပုံကို လက်ညှိုးညွှန်ပြရင်း…

“ မိန်းမ တစ်ယောက်ရဲ့ အလှဟာ အနုပညာ မျက်စိနဲ့ကြည့်မှ ဝေဖန်နိုင်မယ် မဟုတ်လား ကိုစိန်တင် ဟောဒီ ဓါတ်ပုံတွေဟာ မကြာမီ ပဲရစ်မှာ ကျင်းပမဲ့ ကမ္ဘာ့မိန်းမလှ  တင်ပို့ဘို့ စီမံထားတာပေါ့ ကိုစိန်တင်… ဟိုဘက်က ပုံကတော့ မယ်တစ်ဦးရဲ့ ပုံလေ…” ဟု မြင့် က ရှင်းလင်း ပြောပြနေပါသည်။

“ ဒီလို မယ်ရဲ့ ပုံကိုလည်း အလှရိုက်ထားတာ တော်တော်အံ့သြဘို့ ကောင်းတာပဲ…”

“ အို… မယ်လဲ ကမ္ဘာ့အလှမယ်ထဲမှာ တစ်ယောက် အပါအဝင် ဖြစ်သွားရင် နာမည်ကြီးသွားမယ် မဟုတ်လား ကိုစိန်တင်…”

ကျွန်တော်က သူတို့၏ စင်းလုံးချော လှပဖြူဖွေး ရေဆေးငါးပမာ ရှုမငြီးသော ရုပ်ပုံတွေကို ကြည့်ကာ ကျွန်တော့် စိတ်တွေ တဒိန်းဒိန်း လှုပ်ရှားနေပါသည်။

ထိုအချိန်တွင် မြင့်မှာ ကျွန်တော့် အနီးမှ ခွါသွားကာ ရုတ်တရက် ပျောက်ကွယ်သွားပြီး မကြာမီ ဓါတ်ပုံတစ်ပုံကို ယူလာပြန်ပါသည်။

“ ဟောဒီမှာ ကိုစိန်တင် ကြည့်စမ်းပါဦး ဒီဓါတ်ပုံ…”

ကျွန်တော့်ကို ဓါတ်ပုံထိုးပေးလိုက်သဖြင့် ကြည့်လိုက်ရာ ကျွန်တော့်မှာ မျက်လုံးတွေ ပြူးသွားရပါသည်။

“ တော်တော် သဘောကျရဲ့လား ဟင်…”

“ မြင့် ဘာဖြစ်လို့ ရိုက်ထားရတာလဲဟင် ကျုပ်တို့ကို ဒီဓါတ်ပုံနဲ့ ခြိမ်းချောက်ပြီး ငွေတောင်းချင်လို့လား…”

ထိုသို့ ကျွန်တော် ပြောလိုက်သောကြောင့် မြင့်က ပြုံးလိုက်ရင်း…

“ ကြည့်ကောင်းလို့ ရိုက်ထားတာပေါ့ ကိုစိန်တင်… ကျွန်မ ဓါတ်ပုံဆိုင်မှာ ကိုစိန်တင်တို့ လာပြီး… အချစ်ပလူးသွားတဲ့ အကြောင်း ဒီဓါတ်ပုံနဲ့ ဖွင့်ချလိုက်ရင်… မြင့် ငွေတော်တော် များများ ရမယ်ဆိုတာ အစဉ်းစားမိသားပဲ… ဒါပေမဲ့ ငွေမလိုချင်ပါဘူး…” ဟု သူမက မျက်လုံးကလေး စွေ၍ ပြောလိုက်သောကြောင့် ကျွန်တော့်မှာ အတော်လေး ထိတ်လန့် တုန်လှုပ် သွာမိပါသည်။

မြင့်က ကျွန်တော့်ကို ပြသောပုံသည်… ကျွန်တော်နှင့် မူတို့ အချစ်လောက ရေယာဉ်ကြောတွင် လက်ပစ် ကူးနေသောအခါက လျှို့ဝှက်စွာ ရိုက်ထားသော ဓါတ်ပုံပေတည်း…။

....................................................

ကျွန်တော့်ကို မြင့်က ငွေမဟုတ်ပဲ အခြားသော တောင်းခံချက်ဖြင့် ကျွန်တော့်ဆီမှ ပြန်ပေးဆွဲသလို တစ်ခုခု တောင်းခံနေသည်ကတော့ အမှန်ပါ။

မြင့်သည် မခို့တရို့လေးနှင့် မပွင့်တပွင့် မျက်လုံးများ ဖြင့် ပြုံးတုံးတုံး ကြည့်နေပါသည်။ မြင့်က ကျွန်တော့်ဆီမှ ဘာကိုလိုချင်၍ ဘာကိုတောင်းခံနေသည်မှာ အင်မတန် အဓိပ္ပါယ် ပေါ်လွင် နေပါတေည့သည်။

သူမ၏ မျက်လုံးတွေမှာ အရောင်လက်လာရသလို  ကျွန်တော့် မျက်လုံးတွေလည်း အရောင်လက်လာပြီ ဖြစ်လေသည်။ ကျွန်တော့်အဖို့တွင် သူမအလိုဆန္ဒတွေကို လိုက်လျောရမည်သာ ဖြစ်လေသည်။

ကဲ… မိတ်ဆွေတို့ သူကလေး၏ အကြောင်းကို သိချင်လျင် ထင်ရှားအောင် ပြောပြလိုက်ပါမည် ခင်ဗျား…။

မြင့် ဟာ… ကုလား ကပြားမလေး ဖြစ်ဟန်တူပြီး သူမ၏ မျက်ခုံးတွေမှာ နက်မှောင်နေသလို နှာခေါင်းက ချွန်ပြီး ခပ်ပွပွရှိကာ သူမ၏ မျက်လုံးအိမ်အောက်မှ မျက်ရစ်ညိုတွေကို တွေ့မြင်ရပါသည်။ ပါးလွှာသည့် နိုင်လွန် အင်္ကျီကို ထိုးကာ ကုန်းထွက်နေသည့် သူမ၏ ရွှေရင်အုံ မို့မို့တွေကိုလည်း ကျွန်တော် တွေ့မြင်နေရပါသည်။

မြင့်၏ အလှမှာ မဂိုဆန်ဆန် ချောသည်ဟု ကျွန်တော်ထင်ပါသည်။ ခါးမှာ သိပ်ပြီး သိမ်လှသည်မဟုတ်ပဲ စွင့်စွင့်ကားကား တင်ပါးကြီးတွေက ဆူဖြိုးကြွယ်ဝ၍ အမြဲတမ်း ကာမဆန္ဒကို တောင်းတနေပုံလည်း ရပါသည်။ ဒါကြောင့်မို့ပင် သူမက ကျွန်တော့်ထံမှ ကာမကို မုဒိန်းဆန်ဆန် ဒါးပြတိုက်ယူရန် သို့မဟုတ် ညင်ညင်သာသာ ပြန်ပေးဆွဲရန် ကြံစည်နေသည်မှာ ထင်ရှားလှပါသည်။ သို့သော် ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်က အော့(ဘ်)ဂျက် အခံပုဒ် ဘဝ သက်ဆင်းနေရလင့်ကစား အတွေ့ကိုတော့ ရှောင်နိုင်ပါဦးမည်လော…။

...................................................

မြင့်သည် ကျွန်တော့်ခါးကို သူမ၏လက်တွေဖြင့် ရစ်ပတ်လိုက်ကာ မမှီတမှီ ဖြစ်နေသော ကျွန်တော့် နှုတ်ခမ်းတွေကို ခြေဖျားထောက်ကာ တအားကုန် ငုံ၍ တပြွတ်ပြွတ် စုပ်ယူလျှက် ရှိပါသည်။

သူမက ယခုလို ကျွန်တော့် နှုတ်ခမ်းတွေကို လာ၍ စုပ်ယူနေပြန်တော့ ကျွန်တော့်မှာ ရုတ်တရက်တော့ ဘယ်လိုမှ ပြန်လည်ကာကွယ်ခြင်း အလျှင်းမပြုနိုင်ပဲ… အတန်ကလေး ကြာမှ ကျွန်တော်သည် သူမခါးကို ရစ်သိုင်းလိုက်ပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆွဲရမ်းပွေ့ဖက်ကာ နီတွတ်တွတ် နှုတ်ခမ်းတွေကို စုပ်ယူ နေမိပါသည်။

ကျွန်တော်သည် မြင့်၏ နှုတ်ခမ်းတွေကို တန်ပြန် စုပ်ယူလျက် ရှိရာမှ သူမက ပြွတ်ကနဲ မည်သွားသည်အထိ နှုတ်ခမ်းချင်းခွါလိုက်ပြီး ကျွန်တော့်ကို ခပ်တိုးတိုး ပြောကာ ပြေးထွက်သွားပါသည်။

“ ဘယ်ပြေးမလဲ ဒါးပြ မလေးရယ်…” ဟု ကျွန်တော်ကပြော ရင်းသူမနောက်ကို ပြေးလိုက်သွားမိပါသည်။

အဆင်သင့်ပင် တိတ်ဆိတ်သည့် အခန်းလေးအတွင်း ကျွန်တော်တို့ နှစ်ဦးစလုံး ရောက်လာကာ ထိုအခန်းထဲတွင် နှစ်ယောက်အိပ် ကုတင်တစ်လုံး အသင့်ရှိနေသည်ကို တွေ့ရပါသည်။ 

မြင့်သည် ကျွန်တော့်ရှေ့မှာပင် သူမ၏ ပြည့်တင်း လှပသည့် ကိုယ်ပေါ်မှ ထမီကို ချွတ်ချလိုက်ပါသည်။ ထမီအောက်သို့ လျောကနဲ ကျသွားသောအခါမှာတော့ စင်းလျော ဖြူဖွေးသည့် ပေါင်တံကြီးတွေမှာ ဝင်းကနဲ ပေါ်ထွက်လာလေသည်။

တင်ပါးလုံရုံလေး တပိုင်းမျှသာရှိသော ပေါင်ခြံကပ် ဘောင်းဘီတိုလေး တစ်ထည်သာ ကျန်ရှိပါတော့သည်။ ဘောင်းဘီတိုကလေးကား ရေကူးဘောင်းဘီကလေးဖြစ်လေရာ ရှေ့ပိုင်းခုံးမို့မို့ မြင်းခွါသဏ္ဍာန်က ထင်းထင်းကြီး ပေါ်လွင်ကာ ခုံးမောက် ထွက်ပေါ် နေသည်မှာတော့ အင်မတန်မှ စိတ်ကြွစရာကြီးပင် ဖြစ်ပါသည်။

မြင့်က နောက်ဆုံးအလွှာ အသားကပ် ဘောင်းဘီတိုလေးကို မချွတ်သေးပဲ ကုတင်ပေါ် ပစ်လှဲလိုက်လေရာ ကျွန်တော့်မှာ ရှေးကထက် သွေးတိုးမြန်လာပြီး လုံချည်ကိုချွတ်ချကာ နောက်ဆုံး ကျန်နေသော ဘောင်းဘီတိုလေးကိုပါ ခပ်ရှင်းရှင်း ချွတ်ချ လိုက်ပါသည်။

သည့်နောက်မှာတော့ ကျွန်တော်သည် ကုတင်ပေါ်တွင် တစောင်းလေး လှဲနေသော မြင့်၏ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ကိုယ်ပေါ်သို့ ဝုန်းကနဲ လှဲချလိုက်ပါသည်။ မြင့်က ကျွန်တော် လှဲချလိုက်သည့် တခဏဝယ် ကျွန်တော့်၏ ကိုယ်အင်္ဂါကို ဇတ်ကနဲဖမ်းကာ ဆွဲ၍ ပွတ်သပ်လိုက်ပါသည်။

ကျွန်တော်က သူမ၏ နှုတ်ခမ်းတွေကို တအားဖိငုံကာ နောက်ဆုံးကျန်သော ဘောင်းဘီတိုလေးကို ဆွဲချွတ်လိုက်ပါသည်။ ဘောင်းဘီတိုကလေး၏ သားရေကြိုးမှာ တင်ပါး ဖြူဖြူ ဖွေးဖွေးကြီး၏ တဝက်လောက် အရောက်တွင် တစ်နေပါသေးသည်။ သူမ၏ လက်များဖြင့် တစ်နေသော ဘောင်းဘီလေးကို ချွတ်ခွါချလိုက်ရာ ဝါဝင်းသော အသားဆိုင် အချိုင့် အဖုတို့ ပေါ်ထွက်လာပါတော့သည်။

...........................................................

ကျွန်တော်၏ ကိုယ်အင်္ဂါမှာ သူမ၏နူးနူးညံ့ညံ့ လက်ဝါးလေးဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ထားကာ ပွတ်သပ်နေသဖြင့် ရမ္မက်စိတ်တွေ ပိုမို၍ ပြင်းထန်လာရသလို ကျွန်တော့် ယောကျ်ားအင်္ဂါမှာ ပိုမို ထွားကြိုင်းလာရသည်ဟု ထင်မှတ်မိပါသည်။ ကျွန်တော်ကလည်း သူမ၏ အင်္ကျီကြယ်သီးတွေကို တလုံးချင်းစီ ဖြုတ်ချလိုက်ပြီး ဝင်းကနဲပေါ်လာသည့် ပတ္တမြားနှစ်ပွင့်ကို ဆုပ်နယ်လိုက်ပါသည်။

တကယ်တော့ မြင့်မှာအတွေ့အကြုံရှိပြီးသား မိန်းမပျိုတစ်ဦး ဖြစ်သည်ကို ကျွန်တော် ကောင်းကောင်းကြီး သိလာရပါတော့သည်။ ကျွန်တော် အလောတကြီး မဖြစ်စေရန် အတွက်ပင် သူမ၏လက်ကလေးတွေနှင့် ကိုင်တွယ်ကာ ပါးပျဉ်းထောင်နေသော မြွေကို တွင်းဝင်ဖြောင့်အောင် ပြုပြင်ပေးလျှက်ရှိပြီး သူမ၏ပေါင် ဖြူဖြူကြီး များ၏ ကြားတွင် ကျွန်တော့်ကိုယ် ကိုဖိချလိုက်ပါတော့သည်။

“ ဖြေးဖြေးလေ… အို သိပ်မြန်တာကို… ဟင့်… မြန်ယင် သုံးလေးခါ ချစ်တဲ့ ကိုကိုရယ် ကွယ်… ပြီးတော့… တချက်ချင်း… နော်… ဟော… သိပ်မြန်ပြန်ပြီ… ချ်ချင်း ကိုကို့ သဘောကျ… ပြီးသွားမှာပေါ့… မြင့်မှာတော့ ရေငတ်သလို ကျန်ခဲ့ဦးမယ်… အဲအဲ… ဟုတ်ပြီ… ချစ်တဲ့ကိုကို…”

မြင့်သည် ကာမသျှတ္တရ ဆရာမလေးပီပီ ကျွန်တော့်ကိုပင် သွန်သင် နေပြန်ပါသည်။ သူမ၏ ပြည့်ဖြိုး စွင့်ကားသည့် တင်ပါးကြီးတွေမှာ စွဲမက်စရာကောင်းလောက်အောင် ပင့်မြှောက်ကာ ပေးနေပါတော့သည်။

ယခုအခါတော့ ဘိုဆန်သော ဒေါ်ခင်မိမိလေးကို ကျွန်တော် တွေးမိနေပါသည်။ ခင်မိမိလေးမှာ မြင့်လောက် အရပ် မနိမ့်ပဲ ဘိုမတစ်ယောက်လို အရပ်ရည်ပြီး ပေါင်တံတွေမှာ ရှည်ပါသည်။ သူမ၏ ဆီးခုံမှာ တောင်ပူစာကလေးပမာ ခုံးနေသည်ကို မြင်ခဲ့ရပါသည်။

ယခုလည်း မြင့်မှာ မဂိုဆန်ဆန်ချော၍ သူမ၏ ဆီးခုံအောက်ရှိ မိန်းမအင်္ဂါမှာ အင်မတန် ခုံးမောက်ကာ ဝါဝင်းနေသော မြေဝါတောင်ပို့လေးပမာ ရှိနေပါသည်။

ကျွန်တော်က သူမသဘောကျ စခန်းသွားလိုက်သောအခါမှာတော့ သူမကိုယ်တိုင်က အတော်ပင် ကျေနပ်သွားပြီး မျက်လုံးလေးမှေးကာ မျက်တောင်ကြီးတွေ စင်းကျလာပါတော့သည်။

...............................................................

ထိုသို့ မြင့်မှာ မျက်လုံးတွေ စင်းကျလာရသည်အထိ ခပ်မြန်မြန်လေး ချစ်ပေးလိုက်သောကြောင့် ကျွန်တော် ကိုယ်တိုင်ကလည်း အတော်မောနေပြီဖြစ်ရာ… ရုတ်တရက် သူမသည် ကျွန်တော့်ကိုယ်ကြီးကို ဆတ်ကနဲ တွန်းလိုက်သောကြောင့်… ကြည့်ကောင်းနေသော ရုပ်ရှင်မှာ ရုတ်တရက် ကားပြတ်သွးသကဲ့သို့ ပြတ်တောက်သွားရသလို…

“ အို… ဘယ်လိုလုပ်လိုက်တာလဲ မြင့်ရယ်…” ဟု ကျွန်တော်က သူမကို အံ့သြစွာ မေးမိပါသည်။

ခပ်စောစောက သာယာနေသော စိတ်တွေသည်ပင် ကြက်ပျောက် ငှက်ပျောက်ဖြစ်သွားရပါသည်။ မြင့်က ကျွန်တော့်ကို ရတ်တရက်…

“ ကိုကို ရေတစ်ခွက်သောက်လိုက်ဦး…” ဟုပြောလိုက်ပါသည်။

အင်မတန် သာယာပျော်ရွှင်ဖွယ် ကောင်းလုလု အချိန်ကလေးကို မြင့်သည် အံ့သြလောက်အောင် ဖျက်စီးနိုင်စွမ်းရှိသော မိန်းမတစ်ဦးပင်ဖြစ်ပါသည်။ ကျွန်တော်တို့ နှစ်ဦးစလုံးမှာ အရှက်ကုန်သလောက်ပင် ဖြစ်နေပြီး  နှစ်ဦးစလုံးမှာ ဝတ်လစ်စလစ်တွေချည်း ဖြစ်နေရပါသည်။

သူမသည် အခန်းထဲတွင်ရှိသော ဖန်ခွက်ထဲသို့ ရေဟုဆိုထားသော်ငြားလည်း မန္တလေးရမ်ကို လက်တစ်ဆစ်ခန့် ငှဲ့ထည့်လိုက်ကာ ဘာမှအရောအနှောမရှိပဲ သောက်ချလိုက်ပါသည်။ ထို့နောက် ကျွန်တော့်ကိုလည်း တစ်ခွက်ပေးလိုက်ကာ သူမအလိုဆန္ဒလိုက်လျောကာ ဇွတ်မှိတ်၍ သောက်ချလိုက်ရပါသည်။

လည်ချောင်းတစ်ခုလုံးမှာ ပူထူ ရှိန်းဖိန်း သွားရပါသည်။ အမှန်ကတော့ မြင့်သည် အတွေ့အကြုံဟူရာ၌ ဓါတ်ပုံဆိုင်ထောင်ပြီး သူလိုချင်သော ရမ္မက်ဆန္ဒကို အမျိုးမျိုး ယူခဲ့ဘူးပြီးဖြစ်ကြောင်း သူမ၏ အပြုအမူကပင် သက်သေခံလျှက်ပင် ရှိနေပါတော့သည်။

ယခုတစ်ခါတော့ ကျွန်တော်၏ မပြီးသေးသော စိတ်တွေမှာ အသစ်တဖန် အားအင်ပြည့်ဖြိုး လာရပြန်ကာ အင်မတန်မှ မူးယစ်လာပြီဖြစ်သောကြောင့် မြင့်အားခပ်ကြမ်းကြမ်းပင် စခန်းသွားရန် ပြင်ဆင်လိုက်ပါသည်။

.......................................................

ထိုအခါမှာတော့ မြင့်သည် ကျွန့်တော့်အား ဓါတ်ပုံကြီးတစ်ပုံ လက်ညှိုးထိုးပြလိုက်ပါသည်။  ထိုဓါတ်ပုံ ကြီးမှာကား ယောကျ်ားတစ်ဦးနှင့် မိန်းမတစ်ဦးတို့ ကုတင်စောင်းတွင် စခန်းသွားနေသော ပုံသာဖြစ်ပါသည်။ ထိုမိန်းမက ကုတင်စောင်းတွင် ပက်လက်ကလေးလှန်ကာ ခါးအောက်က ခေါင်းအုံးခုကာထား၍ ယောကျ်ားက အပေါ်မှ စခန်းသွားရန် ဖြစ်ပါသည်။

ထိုအခါမှပင် ဘေးပါတ်လည်ရှိ ဓါတ်ပုံတွေကို ကျွန်တော် မြင်လာပါတော့သည်။ ထိုပုံတွေသည် အင်မတန် စိတ်ဓါတ်တက်ကြွစရာကောင်းသော ပုံအမျိုးမျိုးဖြစ်ပါသည်။ မြင်သည် ကျွန်တော့်အား ရစ်ပတ်ကာ နှုတ်ခမ်းတွေကို ထိုးပေးရင်း ကုတင်စောင်းပေါ်တွင် သူမ၏ကိုယ်လေးကို လှဲချလိုက်ပါသည်။

ကျွန်တော့်မှာ အရက်တန်ခိုး ကြောင့် သွေးတွေဆူလှိုက်ကာ တပွက်ပွက်လှုပ်ရှား နေရပြီဖြစ်သောကြောင့် သူမ၏ ဖြူဖွေးသောကိုယ်လေးပေါ်ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းပင် ဖိချလိုက်ခြင်းဖြင့် ဒုတိယအမှောင်အောက်တွင် နှစ်ဦးစလုံး မျောသွားရပြန်ပါသည်။

အကယ်၍ လူတဖက်စာ သစ်တုံးကြီး တစ်တုံးကို အားကုန်လွှဲ၍ ပုဆိန်ဖြင့်ခွဲပါက ထိုသစ်တုံးကြီးသည် အစိတ်စိတ်အမွှာမွှာ ကွဲပြီး ထင်းချောင်းတွေ ထွက်လာကာ နောက်ဆုံး မီးစာဘဝ ရောက်သွားရမည် ဖြစ်သော်လည်း ကျွန်တော်နှင့်မြင့်မှာ အင်မတန်ဇွဲကောင်း၍ ဘက်ညီသော စုံတွဲဖြစ်ကာ မြင့်၏ဖြူဖွေးသော တင်ပါးကြီးတွေကာသာ ပိုမို၍ ကြီးမားဖွံ့ ဖြိုးလာသည်ဟု ကျွန်တော်က ထင်မြင်မိပါသည်။

ကျွန်တော်နှင့် မြင့်သည် အချိန်အတော်ကြာကြာ စခန်းသွားလိုက်ပြီးသည့် နောက်တွင်ကား နှစ်ချက်တိတိ တီးလိုက်သော နာရီသံက ပေါ်ထွက်လာခဲ့ပါတော့သည်။ ကျွန်တော် မြင့်ဆီမှ ပြန်လာသောအခါတွင် မြင့်က ကျွန်တော့်အား မွှေးမွှေးကြူလိုက်ရင်း စွံတဲ့ကိုကိုရယ်ဟု အမည်တပ်လိုက်ပါတော့သည်။

အခန်း (၁ဝ) ပြီးပါပြီ။

...........................................................

အခန်း (၁၁)   ချစ်တဲ့ကိုကို

ကျွန်တော်သည် ကျောင်းကားတွေကို လမ်းဆုံမှပင် စောင့်ရပါတော့သည်။ ကျွန်တော် ကျောင်းကားတွေကို စောင့်နေရသော အချိန်မှာပင် ထူးဆန်းသော အဖြစ်နှင့် ကြုံတွေ့လိုက်ရပါသည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ကျွန်တော်ရပ်နေသော ကြိုးတံတားအနီးသို့ မေမေလှ တစ်ယောက်လည်း ဆိုက်ကားဖြင့် ရောက်လာကာ ရုတ်တရက် နှစ်ဦးစလုံး တယောက်မျက်နှာ တယောက်ကြည့်ကာ အံ့အားသင့်နေမိကြပါသည်။ ပြီးမှ ကျွန်တော်က စတင်ကာ…

“ ညီမလည်း ကျွန်တော့်လိုပဲ ကျောင်းကားတွေ လာစောင့်တယ် မဟုတ်လား…”

“ ဟုတ်တယ်ကိုစိန်တင်… ကျွန်မလည်း ဒေါ်ဒေါ်တိုဆီကို ခဏဝင်လာတာပဲ… အခုဆို သုံးနာရီခွဲသွားပြီ ပြန်များ သွားကြပြီလား မသိဘူး…”

“ ဟာ… ဒါကို… ကျွန်တော်လည်း မေးမလို့ဘဲ အသိအိမ်တစ်အိမ် ဝင်တာမှာ နောက်ကျသွားတယ်ဗျာ… ကဲ… ဒီလိုဆိုယင် ကျုပ်တို့ ကြုံရာကားတစ်စီးနဲ့ လိုက်ကြရအောင်လား… ”

ကျွန်တော်က ထိုကဲ့သို့ ပြောလိုက်သောသောကြောင့် မေမေလှမှာ ဝမ်းသာသည့် မျက်လုံးကြီးများဖြင့် ကျွန်တော့်ကို ကြည့်လိုက်ပါသည်။

မေမေလှသည် ကျောင်းကားတွေ မမှီပဲ နောက်ကျနေသောကြောင့် အတော်ပင် ဝမ်းနည်းနေရဟန် တူပါသည်။ သူမ၏ မျက်လုံးအိမ်တွင်လည်း မျက်ရည်စတွေ ဝိုင်းလည်နေတာကို တွေ့ရပါသည်။

“ ကျောင်းကားတွေနဲ့ လိုက်မသွားရတာ ဆရာကြီးရော အိမ်ကပါ တမျိုးတမည် ထင်တော့မှာပဲ… ”

“ အို… ကျုပ်ကိုယ်တိုင် မေမေလှကို လိုက်ပို့ပါမယ်ဗျာ…”

မေမေလှက အသာအယာ ခေါင်းညိမ့်လိုက်ပါသည်။ ကျောင်းစကားရည်လုပွဲမှာတုန်းက တစ်ဦးနှင့် တစ်ဦး မုန်းခဲ့ရသည်အထိ စကားများခဲ့သော မေမေလှနှင့် ကျွန်တော်မှာ အခုအခါ အမှတ်မထင်သော ကိစ္စကလေးနှင့် ခင်မင်သွားကြရပြန်ပါသည်။

ကျွန်တော်တို့ ကုသိုလ်ကောင်းချင်လာတော့ ကုန်ကားတစ်စီးနှင့်ကြုံကာ လိုက်ပါခဲ့ပါသည်။ ထိုကုန်ကားမှာ မန ္တလေး ရန်ကုန် ကူးသန်းနေသော စတူဒီဘေကာကားသစ်ကြီး ဖြစ်သောကြောင့် အင်မတန်မှ အားရစရာကောင်းလောက်အောင် မြန်ဆန်လှပါသည်။

ထိုအချိန်မှာပင် ပြင်းထန်သော သေနတ်သံတစ်သံကို ကျွန်တော် ကြားလိုက်ရပြန်ပါသည်။ ထိုသေနတ်သံကြားရသော နေရာမှာလည်း တာဝလမ်းခွဲကျော်မှဖြစ်ကာ တောင်တက်ကြီးဖြစ်နေရာ ထိုနေရာရောက်လျှင် အင်မတန် သတိထားစရာ နေရာဖြစ်ပါသည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ထိုနေရာတွင် ဓါးပြ အင်မတန်တိုက်သည့်နေရာလည်း ဖြစ်ပါသည်။

ကားဒရိုင်ဘာသည် သေနတ်သံကြားသော်လည်း  ရပ်မပေးပဲ ခပ်ကြမ်းကြမ်းပင် တအားကုန်မောင်းရာ တောင်တက်ကိုကျော်ကာ မြေပြန့်ကိုရောက်လာပြီး ကားမှာလည်း သို့သော် မမျှော်လင့်သော အဖြစ်ကို ကျွန်တော် တို့ ကားရှေ့မှာ တွေ့လိုက်ရပါသည်။ ကားအရှေ့ ကိုက် ၁ဝဝ ခန့်အကွာတွင် သစ်တုံးကြီးများပိတ်ထား၍ လက်နက်ကိုင်တစ်စုကစောင့်နေပြီး သေနတ်များဖြင့် ချိန်ရွယ်ထားခြင်း ဖြစ်ပါသည်။

ကျွန်တော်တို့မှာ ကားနောက်ခန်းတွင် စီးသူများဖြစ်လေရာ ကားအရှိန်ကို သိသိသာသာကြီးပင် ဘရိတ်ဖမ်းကာ နှေးလိုက်ရင်း…

“ ဗျို့ ကိုယ့်ဆရာတို့ ကျုပ်ကားကို တောတန်းထဲ ကပ်လိုက်မယ် ခင်ဗျားတို့ လင်မယား ထွက်ပြေးကြ ရှေ့ကကောင်တွေဟာ ကရင်တွေဗျို့… ကဲမြန်မြန် လစ်ကြတော့…”

ဟု ပြောလိုက်သောကြောင့် ကျွန်တော်မှာ ကားဒရိုင်ဘာ ပြောစကားကို မေမေလှ အတွက် အင်မတန် အားနာမိသော်လည်း မေမေလှက အမူအယာမပျက်ပဲ ဖြစ်နေသောကြောင့် တော်သေးသည်။ ကားဒရိုင်ဘာက ရှေ့မှ ဓါးပြများနှင့် ကိုက် ၇ဝ ခန့် အကွာတွင် ရုတ်တရက် တောတန်းအနီး တိုးကပ်လိုက်သောကြောင့် ကျွန်တော်မှာ မေမေလှကိုဆွဲ၍ ကားပေါ်မှ ခုန်ဆင်းကာ တောတွင်းသို့ ဝင်ပြေးခဲ့ရပါသည်။

ကုသိုလ်ကောင်းချင်တော့ ကျွန်တော်တို့ကားပေါ်မှ ခုန်ဆင်းပြေးခြင်းကို ကရင်ဓါးပြများ မသိလိုက် ကြခြင်းဖြစ်ပါသည်။ မေမေလှကလည်း ကျွန်တော်၏ လက်ကိုဆွဲကာ ကြောက်ကြောက်လန့်လန့် နှင့်ပင် ကျွန်တော့်၏နေက်ကို လိုက်ခဲ့ပါသည်။ ကျွန်တော်တို့ ပြေးလွှားလာခဲ့သော နေရာမှာ အင်မတန် ကြောက်စရာ ကောင်းသော အနောက်ဘက် တောနက်ကြီးဖြစ်၍ ခပ်စောစောကလို မြေပြင်မဟုတ်တော့ပဲ တွေ့ကရာ လှည်းလမ်းအိုလေး တစ်လမ်းမှ ဝင်လာရာ တဖြည်းဖြည်း ချောက်နက်ကြီးထဲသို့ရောက်ကာ မေမေလှမှာ အင်မတန် အားငယ်လျှက်ရှိသည်ကို တွေ့ရပါသည်။ တခါတခါ နှစ်ဦးစလုံး လဲကျသွား သောကြောင့် ငိုအားထက် ရယ်အားသန် ဆိုသလို မေမေလှကို ထူပေးရပြန်ပါသည်။

“ ကျွန်မတို့ တောက်လျှောက်ကြီး ဒီတောထဲမှာ လျှောက်သွားနေလို့ ဖြစ်ပါ့မလား ကိုစိန်တင် လမ်းမကြီး ဆီပြန်ထွက်ရင် ကောင်းမှာပဲ…”

မေမေလှမှာ စိုးရိမ်သံကလေးနှင့် ပြောလိုက်သဖြင့် ကျွန်တော်မှာ အတော်စိတ်မကောင်း ဖြစ်သွားပါသည်။ ကျွန်တော်က မေမေလှ စိတ်သက်သာရာ ရသွားစေရန်အတွက်…

“ မေ… ကိုယ်တို့သွားနေတာ အင်းတကော်ဆီကို မှန်းသွားနေတာပဲ မေ… ကြည့်စမ်း ဝါးရုံကြီးအောက်မှာ လမ်းတစ်လမ်း တွေ့လား… ဒီလမ်းဟာ အင်းတကော် ဘက်ကို သွားတဲ့ လှည်းလမ်းလို့ ထင်တာပဲ… ကဲ အချိန်ရှိပါသေးတယ် မေရယ်… ကြိုးစားလိုက်ကြသေးတာပေါ့…”

ထိုသို့ကျွန်တော်ကပြောရင်း… မေ၏လက်ကလေးကို ဆွဲ၍ ပိန်းပိတ်မဲမှောင်နေသော ဝါးရုံရိပ်များ အောက်မှနေ၍ လှည်းလမ်းအိုကြီးအတိုင်း လိုက်လာခဲ့ပါသည်။ ကျွန်တော်တို့ ဓါးပြများနှင့်တွေ့ပြီး အရမ်းကာရော ထွက်ပြေးခဲ့ခြင်းမှာလည်း အမှားတရပ် ဖြစ်ပါသည်။ ထိုအမှားမှာ အကြောက်လွန်လျှက် စဉ်းစားဆင်ချင်တုံတရာ ကင်းမဲ့ခြင်းပင်ဖြစ်ပါသည်။

အကယ်၍သာ ကျွန်တော်တို့ တစ်နေရာကနေ ဓါးပြတွေကို တိုက်ခိုက်ပြီးသည်အထိ စောင့်၍ နေမည်ဆိုပါက ယခုလောက် ဒုက္ခများကြမည် မဟုတ်ပါ။ ယခုတော့ မှောင်တချီ လင်းတလှည့်နဲ့ တောကြိုအုံကြား မြွေ ကျား မကြောက်ပဲနဲ့ ပြေးလွှားခဲ့ခြင်းမှာ ကရင် ဓါးပြထက်ပင် ကြောက်စရာကောင်းနေတော့သည် ဟု ကျွန်တော် ထင်မြင်မိပါသည်။ ရှေ့ကိုဆက်တိုးသွးနေလျှင် ပိုမိုဒုက္ခ ရောက်မည်လားဟုလည်း ထင်မြင်လာခဲ့မိပါသည်။ မေမေလှမှာလည်း အတော်လေး အားနွဲ့လာဟန်တူပါသည်။

........................................

နေညိုချိန်ရောက်လာ၍ မှောင်ရိပ်များပင် တိုးဝင်လာပြီဖြစ်ရာ ကျွန်တော်က…

“ ကဲ… မှောင်ရိပ်တွေတောင် သမ်းကုန်ပြီ မေရေ… ကိုယ်တို့ ေ့ရှဆက်သွားနေတာထက် ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကားလမ်းဆီကို မှန်းပြီး သွားကြရအောင်…” ဟုပြောလိုက်သောကြောင့် မေမေလှကလည်း သဘောတူ သွားပါသည်။

မေမေလှနှင့် ကျွန်တော်သည် အရင်ကထက် ပိုရင်းနှီးလာပြီ ဖြစ်ပါသည်။ တစ်ဦးနှင့် တစ်ဦးသည် ဘဝတူဖြစ်လာရသလို တစ်ဦးပေါ်တစ်ဦး ကြင်နာမှုလေးတွေကလည်း ပြလာကြပါသည်။ ထိုအခိုက်…

“ အမေ့…” ဟု မေမေလှက အော်လိုက်ရင်း ကုန်းစောင်းလေး အတက်တွင် ခြေချော်ကျသွားလေရာ… သူမ၏ အချိုးကျလှပသည့် ကိုယ်လုံးလေးကို ကျွန်တော်ကသာ အချိန်မီ မဆွဲထားလိုက်ပါက ဒလိမ့် ခေါက်ကွေး ကျသွားမည် ဖြစ်ပါသည်။

ဝါးရုံကြီးများနှင့် အမည်မဖေါ်နိုင်သော သစ်ပင်ကြီးငယ်များမှာ ကျွန်တော်တို့နှစ်ဦးအား ကောင်းကောင်းကြီး လွှမ်းမိုးထားသလို ချုံကြီးများကို တိုးဝှေ့သွားရသည့် ဒုက္ခမှာ မသေးလှပါ။ သို့နှင့်ပင် ကောင်းကင်ပြင်ကြီးမှာ တဖြည်းဖြည်း မှောင်မည်းလာပြီဖြစ်ရာ မေမေလှမှာ ငိုမဲ့မဲ့ကလေး ဖြစ်နေပါတော့သည်။ 

“ ကဲ မေရေ… ကိုယ် သစ်ပင်ပေါ် တက်ကြည့်ဦးမယ်နော်… လမ်းစလေးကို ဒါမှပဲ ကောင်းကောင်းတွေ့ရမှာ…” ဟုကျွန်တော်ကပြောလိုက်ရင်း…

ပျဉ်းမပင်ကြီး တစ်ပင်ပေါ် နွယ်ကြိုးများဆွဲ၍ တက်လိုက်ပြီး ပျဉ်းမပင်၏ဂွဆုံမှနေ၍ သွားရမည့်ခရီးကို မျှော်မှန်းကြည့်မိပါသည်။ ထိုကဲ့သို့ ကျွန်တော်က သစ်ပင်ပေါ်တက်၍ ကြည့်လိုက်ခြင်းအတွက် လည်း ကျွန်တော်တို့အတွက် အတော်လေး ကုသိုလ်ကံကောင်းသွားပါသည်။ မြင်ရသော မြင်ကွင်းသည် အသည်းထိတ်စရာ ကောင်းလှပါသည်။ ခပ်ဝေးဝေးတွင် မီးခိုးလုံးများတွေ့နေရပြီး ကျွန်တော်တို့စီးလာသော ကားကို ကရင်ဓါးပြတွေက မီးရှို့သွားဟန်တူပါသည်။ တဖန် ကျွန်တော်တို့၏ လက်ဝဲဘက် အတွင်း ချောက်နက်ထဲတွင် ထူးဆန်းသည့် အဖြစ်အပျက်ကို တွေ့လိုက်ရပါသည်။

.......................................................

မြင်ရသည့် အရာမှာ မီးခိုး တလူလူ ထွက်နေသည့် တဲ တစ်တဲပင်ဖြစ်ပါသည်။ ထိုတဲအတွင်းကို မမြင်ရသော်လည်း တဲအပြင်သစ်ပင်အောက်တွင် လက်နက်ကိုင် လူတစ်ယောက်ကို တွေ့ရသောကြောင့် ဓါးပြများသာ ဖြစ်ရမည်ဟု သိလိုက်ရကား သူတို့နှင့် အတော်ကလေး နီးကပ်နေသည့်အပြင် အချိန်မှာလည်း မှောင်လာပြီဖြစ်သောကြောင့် ခပ်သုတ်သုတ် ပြန်ဆင်းခဲ့ပါသည်။

ထို့နောက်တွင် ကျွန်တော်သည် မေမေလှကိုခေါ်၍ လမ်းမကြီးရှိရာသို့ ဆက်လက်ထွက်ခွါ လာခဲ့ပါသည်။ လမ်းတွင် စမ်းချောင်းကလေး တွေ့သဖြင့် နှစ်ဦးသား ရေကိုဝအောင် သောက်လိုက်ရသောကြောင့် အတော်လေးလန်းဆန်းကာ အားအင်ပြည့်ဖြိုးလာပါသည်။

စမ်းချောင်းကလေးမှ ကျော်လာသောအခါတွင်ကား မေမေလှသည် ရုတ်တရက် ခလုပ်တိုက်ကာ လဲသွားသောကြောင့် မျက်ရည်တွေ ယိုဆင်းကျလာကာ သူမ၏ဖြူဖွေးနုနယ်သော ခြေမကလေးမှ သွေးများစီးထွက်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရပြီး ခြေသလုံး ဖြူဖြူဖွေးဖွေးလေးကို နှိပ်နေသဖြင့် ကျွန်တော့် ရှပ်အင်္ကျီ အဖြူအောက်ပိုင်းကို ဆုတ်ကာ သူမ၏ခြေမကလေးကို ပတ်တီးစီးပေးလိုက်ကာ…

“ တော်တော် သက်သာသွားပြီလား မေ…” ဟု ကျွန်တော်က ကရုဏာသက်စွာ မေးမိပါသည်။

“ ကျွန်မတော့… လမ်းမရှောက်နိုင်တော့ဘူး… ကိုစိန်တင်… ခြေဖဝါးတွေကလည်း သိပ်နာနေပြီ ရှင်…”

မေက သူမ၏ နှုတ်ခမ်းလေးကို မဲ့ကာ ပြောလိုက်ပါသည်။ မေ၏နှစ်သွယ်သော မျက်လုံးအိမ်တွေမှာ မျက်ရည်တို့ဖြင့် စိုစွတ်လျှက် ဝေရီကာ ရှိနေသည်ကို သနားစဖွယ် တွေ့လိုက်ရပါသည်။

“ ကျွန်တော့် ကိုယ်ပေါ်မှာ မှီပြီးလိုက်ခဲ့ပေါ့မေ… အားမနာနဲ့နော်… ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် လုံးဝမမှောင်ခင်တော့ ကားလမ်းကို ရောက်သွားရင် ကိုယ်တို့အဖို့ ကောင်းတာပေါ့ မေရယ်…”

ထိုသို့ ကျွန်တော်က ပြောလိုက်ပြီး သူမအားနောက်ဆုံး ကျွန်တော့်၏ ပခုံးထက်တွင်ထမ်း၍ ခေါ်ခဲ့ပါတော့သည်။ မေ၏ ပြည့်ဖြိုး စွင့်ကားသော တင်ပါးကြီးပေါ်တွင် ကျွန်တော့်၏ လက်များဖြင့် ရစ်သိုင်းကာ မမောနိုင် မပန်းနိုင် ထမ်းကာ လာခဲ့ပါသည်။

အမှောင်ရိပ်များကလည်း တရွေ့ရွေ့ မြေပြင်တွင် နေရာယူလာသလို ကျေးငှက်တို့၏ အိပ်တန်းတက်သံ တွေကလည်း ဆူညံ၍လာပါတော့သည်။ မေသည် ကျွန်တော့် ပခုံးထက်မှ တစ်ဖါလုံခန့်သာ လိုက်ခဲ့ပြီးနောက် ခြေကျင်လျှောက်မည်ဟုပြောပါသည်။

သို့အတွက် မေ၏သဘောကျပင် ကျွန်တော်က ခြေကျင်လျှောက်ရန် ခွင့်ပေးလိုက်ပါသည်။ သွားနေရသော ခရီးမှလြည်း တောင်ကုန်းတက် ဖြစ်သောကြောင့် အားစိုက်ကာ တက်နေရသည်ဖြစ်ရာ မေသည် သုံးလေးလှမ်းမျှ လှမ်းပြီးသော အခါမှာတော့ ယိမ်းထိုးလဲကျသွားပါသည်။

............................................................

ကျွန်တော်ကသာ မေ့ ကိုယ်လုံးလေးကို ပြေး၍ပွေ့မထားမိပါက ကျောက်တုံးတစ်တုံးနှင့် ဆောင့်မိမည်မှာ အမှန်ပင်ဖြစ်ပါသည်။ ရုတ်တရက် သူမကိုယ်ကလေးကို ပွေ့လိုက်ရသဖြင့်  ကျွန်တော်ပါ မဟန်နိုင်ပဲ လဲကျသွားရာ မမျှော်လင့်ပဲ မေ၏ပါးကလေးကို မွှေးမိရက်သား ဖြစ်သွားခဲ့ရပါသည်။

ဝမ်းတွင်းတွင် ဘာအစာမှ မရှိပဲ… ဆေးလိပ်သောက်ချင်သည့် ဆန္ဒပါရောစွက်လျှက် ဝမ်းထဲတွင် တကြုတ်ကြုတ် ဖြစ်နေရပါသည်။

မေက သူမ၏ ပါးဖြူဖြူမို့မို့ကလေး အပေါ်ကို ကျွန်တော့်၏ နှာခေါင်းဖြင့် မတော်တဆ ဂဟေဆက်ကာ မွှေးမိရက်သား ဖြစ်သွားသည့်အတွက် “အို…” ဟုသာ ဆိုနိုင်ပြီး မျက်နှာလေးမှာ နှင်းဆီရောင် ပြေးသွားသည်ကို တွေ့လိုက်ရပါသည်။

“ နဲနဲ ကြိုးစားလိုက်ရင် ကားလမ်းကို ရောက်တော့မှာပါ မေရယ်…” ဟူပြောရင်း…

ကျွန်တော်က မေ၏ ကိုယ်ကလေးကို ထမ်း၍ ကားလမ်းကို မျှော်မှန်းကာ လာခဲ့ပါသည်။ ယခုတစ်ခါတော့ တကယ်ပင် မှောင်ရီလာပြီ ဖြစ်သောကြောင့် သွားရမည့်ခရီးကို အတော်ကြိုးပမ်း၍ သွားရကာ နောက်ဆုံးမတော့ ကျွန်တော်မှာ သစ်ပင်ကြီး တစ်ပင်အောက် အရောက်တွင် မဟန်နိုင်ပဲ ဒူးထောက် လဲကျသွားရ ပါတော့သည်။

ထိုအခါမှာတော့ မေမေလှသည် ကျွန်တော့်၏ ဂရုဏာရှင်မလေးအဖြစ် ရောက်သွားရတော့ကာ မေ၏ပေါင်ပေါ်တွင် ကျွန်တော်ခေါင်း ရောက်နေပါတော့သည်။ မေမေလှက ကျွန်တော့်နှဖူးပြင်ကို သူမ၏ နူးညံ့သွယ်လျသည့် လက်ချောင်းကလေးများဖြင့် ပွတ်သပ်ပေးလိုက်ကာ…

“ ကိုစိန်တင်… တော်တော် မောသွားလား ဟင်…” ဟုမေးလိုက်ပါသည်။

မေမေလှက ထိုသို့ မေးရင်းကပင်… ကျွန်တော်၏ မျက်လုံးတွေအတွင်း စိုက်ကြည့်ကာ တစုံတရာသော ကရုဏာစောင်းကြိုးကို တီးခတ်လျှက်ရှိပါသည်။ ကျွန်တော်က ထလိုက်ကာ မေမေလှ၏ ကိုယ်လုံးကလေးနှင့် ထိကပ်စွာထိုင်ရင်း…

“ ဒီညတော့ ကိုယ်တို့ ဒီမှာပဲ အိပ်ရတော့မယ် မေ… ဘာမှလဲ မမြင်ရတော့ဘူး ကွယ်…” ဟု လှိုက်လဲသော အသံကြီးနဲ့ ပြောမိရင်း သူကလေး၏ လက်တွေကို ဆုပ်နယ်နေမိပါသည်။

ကျွန်တော်က ယခုလိုကိုင်ထားသည့်တိုင် မေမေလှမှာငြင်းဆန်ခြင်းမရှိပဲ မျက်ရည်တွေသာ ပါးပြင်ပေါ်သို့ လိမ့်စီးလျှက်ရှိသည်ကို တွေ့ရပါသည်။ ကျွန်တော့်မှာ ကြာရှည်စွာပင် ကိုယ့်စိတ်ကို ထိန်းထားနိုင်စွမ်း မရှိတော့ပါပေ။ မေ ၏ ကိုယ်လုံးကလေးကို ရစ်သိုင်းလိုက်ရာက ကျွန်တော့်၏ ရင်ခွင်ထဲသို့ ဆွဲသွင်းကာ ထားလိုက်ပါသည်။

“ မေတို့ ရန်ကုန်ရောက်ရင်လဲ… ကိုစိန်တင်နဲ့ ခိုးရာလိုက်ပြေးသွားကြပြီလို့ ပြောကြတော့မှာ ပဲ ကိုကိုတင်… ရှင်းပြလို့လဲ ယုံကြမှာ မဟုတ်ဘူး…”

မေပြောသည်မှာ မှန်သည်… မေသည် သူမ၏ စကားတွေကို ပေါ့လျှော့စွာ ပြောလိုက်ခြင်းကတော့ မဟုတ်ပါ။ လေးနက်စွာ ပြောလိုက်ခြင်းသာ ဖြစ်ပါသည်။

နောက်ဆုံးမှာတော့ ကိုကိုတင် ဟူသော ကျွန်တော့်နာမည်ကို အသည်းနှလုံးကြားက ထုတ်ဖေါ်ကာ ချစ်ဗိမ္မာန်၏ ပေါင်းကူးတံတားကို တည်ဆောက်ကာ လမ်းညွှန်လိုက်ပါသည်။

.........................................................

ကျွန်တော်၏ မောပန်းသမျှတွေသည် မေ၏မို့ထွေးသော ပါးကလေးကို မွှေးကာ အေးမြသွားစေပါသည်။ အမှောင်သည် တောကြီးတစ်တောလုံးအား ဖုံးလွှမ်းလာသလို မေနှင့် ကျွန်တော်သည်ပင် တစ်ဦးမျက်နှာတစ်ဦး မှုံမှုံလေးသာ မြင်နေရပါသည်။

ကျွန်တော်တို့ နှစ်ဦးသည် တင်းကျပ်စွာ ဖက်ထားလိုက်ကြပြီး နှုတ်ခမ်းခြင်း ထိတွေ့ကာ စကားပြောလိုက်ကြပါသည်။ မေနှင့် ကျွန်တော် ချစ်ရသော အချစ်မှာ ဒုက္ခနှင့် ရင်ဆိုင်ကာ ပွင့်ဖူးလာပါတော့သည်။

အသည်းနှလုံးတွေ ကွဲအက်သွားသည်အထိ တင်းကျပ်စွာ ပွေ့ဖက်ထားမိပြီး နှုတ်ခမ်းတွေမှာ တစ်ဦးနှင့် တစ်ဦး ပတ်ဝန်းကျင် အန ္တရာယ်ကို မေ့ကာ ထိကပ်နေကြပါသည်။

ကျွန်တော့်၏ လက်တစ်ဖက်သည် မေ့ရဲ့ ချောမွတ် စွင့်ကားလှသော တင်ပါးများ အပေါ်ဝယ် အကြိမ်ကြိမ် ဖြတ်လျှောက်နေရာက… မေ့၏ ကိုယ်လုံးလေးကို မြေပြင်ပေါ်ဝယ် လှဲသိပ်ကာ မေ၏ ရွှေရင်အုံတွေကို ညက်ညောစွာ ပွတ်သပ်နေမိပါသည်။

ဤ… အမှောင်သည်… တောအုပ်ထဲ လရောင်ကင်းမဲ့သော ညဉ့်လယ် အမှောင်ထက်ပင် မှောင်အတိကျ သွားရပါတော့သည်။

ယခုတော့… မေ့ တစ်ကိုယ်လုံးသည် ကျွန်တော်သာ ပိုင်ဆိုင်ရာ မေ့အသည်းနှလုံးသည် ကျွန်တော့်အတွက် ဖြစ်ခဲ့ပေပြီ…။

ထိုအချိန်တွင် ကုသိုလ်ကံကောင်း ထောက်မစွာ လရောင်ကလေး လင်းလာသောကြောင့် မှောင်မဲနေသော တောတစ်ခုလုံးမှာ အရင်ကလို ကြောက်စရာ မကောင်းပဲ သာသာယာယာ ရှိလာပြီဖြစ်ပါသည်။

မေမေလှသည် ကျွန်တော့်၏ ရင်ခွင်တွင်း ပြန်လည်ဝင်ရောက်ကာ မျက်ရည်တွေ စီးကျနေပြန်ပါသည်။

“ မေ… ငိုနေသလား ဟင်… မိုးလင်းရင် ကိုယ်တို့ ကားလမ်းကို ရောက်ကြတော့မှာပဲ အချစ်ရယ်… ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဒီညမှာတော့ ကိုယ်တို့အတွက်ဟာ ဒီသစ်ပင် အမှီပြုပြီး ဒုက္ခတွေကို မေ့ထားတာ အကောင်းဆုံး မဟုတ်လား အချစ်ရယ်…”

ကျွန်တော်က မေ့ပါးကလေးကို မွှေးရင်း… “ကဲ မေ… အိပ်လေ ကိုယ်တစ်ယောက်လုံး စောင့်ပြီး အိပ်မယ်လေ… အိပ်ပါ အချစ်ရယ်…” ဟု တင်ပါးကလေးကို ပွတ်သပ်ကာ ပြောလိုက်ပါသည်။

တစ်နေ့လုံး မောပန်းထားရသော ဒဏ်မှာ မေ့အတွက်တော့ ကျွန်တော့်၏ ရင်ခွင်တွင်းမှာပင် အိပ်ပျော် သွားရခြင်းသာလျှင် လန်းဆန်းလာရမည် မဟုတ်လား…။

ယခုတော့မေသည် အိပ်ပျော်သွားခဲ့ပါပြီ…။ လ ရောင်မှာ ပိုမိုလင်းထိန်၍ သာလာခဲ့ပါပြီ…။

ကဲ… ကျွန်တော့်အဖို့ မေ၏ သနားစရာကောင်းသော မျက်နှာကလေးကို ကြည့်ကာ ခလေး တစ်ယောက် ပမာ ကျွန်တော့်ရင်ခွင်တွင်းဝယ် ကွေးကွေးလေး မှေး၍ အိပ်ပျော်နေသော မေ့ကိုကြည့်ရင်း… ရန်ကုန်တွင် ကျန်ရစ်ခဲ့သည့် ကြွယ်ကြွယ်နှင့် ဒေါ်လေးမေတို့၏ မျက်နှာကို ကွက်ကနဲ မြင်ယောင်ပြီး ရင်ထဲတွင် နင့်ကနဲ ဖြစ်သွားရပါတော့သည်။

................................................................

ကျွန်တော်တို့နှစ်ဦး ကားလမ်းသို့ ရောက်လာသည်နှင့် တပြိုင်နက် ပထမဆုံးတွေ့ရသူမှာ ဗမာ့တပ်မတော်မှ ရဲဘော်များပင် ဖြစ်ပါသည်။

ပထမဆုံးတော့ ကျွန်တော်တို့မှာ အတော်လန့်သွားရသလို ရဲဘော်များ ထံကလည်း… “ဟေ့… ရပ်လိုက်” ဟူသော အော်သံကြီးက ထွက်ပေါ်လာပါသည်။ ကျွန်တော်တို့ တစ်ဦးနှင့် တစ်ဦး လက်တွဲလျှက် တုန်ရီစွာ ရပ်နေမိကြပါသည်။

ကျွန်တော်တို့ နှစ်ဦးမှာ လက်များမြှောက်ရင်းက… “ကျွန်တော်တို့ မနေ့က ကရင်ဓါးပြတွေက ကျွန်တော်တို့ ကားကိုတိုက်လို့ တောထဲထွက်ပြေးခဲ့ရတဲ့ လူတွေပါ ရဲဘော်…” ဟုပြောလိုက်မှ တပ်မတော် ရဲဘော်များက ဝမ်းသာအားရစွာ သူတို့၏ စခန်းသို့ ခေါ်ဆောင်သွားပါတော့သည်။

ကျွန်တော်တို့က ဓါးပြများ ပုန်းလျှိုးနေသော နေရာကို ပြေးရင်းလွှားရင်း တွေ့ခဲ့ကြောင်းပါ ပြောလိုက်သောကြောင့် တပ်မတော် ရဲဘော်များ လိုက်သွားရာ ကရင်ဓါးပြများကို လက်ရဖမ်းစီးလာပြီး ဆုငွေ ငါးထောင် ထုတ်ထားသည့် ဓါးပြတစ်ဦး မိလာသဖြင့် ထိုဆုငွေမှာ ကျွန်တော်တို့ ရမည်ဟု ဗိုလ်ကြီးလုပ်သူက ပြောလိုက်ပါသည်။

........................................................

ကျွန်တော်တို့ နှစ်ဦး ရန်ကုန်ပြန်မရောက်မီပင် သတင်းထောက်များက ဓါတ်ပုံများရိုက်ကာ သတင်းယူ သွားကြပါပြီ။ စစ်ဗိုလ်တွေကိုယ်တိုင်က ကျွန်တော်တို့ကို ကားဖြင့် ရန်ကုန်အထိ လိုက်ပို့လေရာ… ကျွန်တော်က မေတို့မိဘအိမ်ကို မသွားသေးပဲ ကျွန်တော်တို့အိမ်ကို အရင်လာခဲ့လေရာ ဒေါ်လေးမေနှင့် ကြွယ်ကြွယ်တို့က အင်မတန် အံ့အားသင့်နေကြပါသည်။

စစ်ဗိုလ်များ နှုတ်ဆက်၍ ပြန်သွားသောအခါတွင် ကျွန်တော်က ဖြစ်သမျှ အကျိုးအကြောင်း ရှင်းပြလေရာ ကြွယ်ကြွယ်မှာ မျက်ရည်ပေါက်ကြီးတွေ လိမ့်စီးကျလာပြီး အခန်းထဲကို ဝင်ပြေးသွားပါတော့သည်။

ထိုအချိန်မှာပင် မေ၏မိဘများပါ လိုက်လာပြီး “မင်းတို့ချစ်ခြင်းကို မခွဲပါဘူး ဒါပေမဲ့ သမီးကိုတော့ ပြန်ထည့်လိုက်ပါ” ဟု ပြောပါသည်။

ကျွန်တော်တို့ ဖြစ်ခဲ့ရသော ကိစ္စမှာ မမျှော်လင့်ပဲ ဖြစ်ခဲ့ရသော်လည်း ကျွန်တော်တို့အား နှစ်ဦးသဘောတူ ထွက်ပြေးကြသည်ဟုသာ ထင်နေကြပါသည်။ ကျွန်တော့်မှာ မေ့ကို ပြန်မထည့်လိုသော်လည်း မေကိုယ်တိုင်က ပြန်လိုက်သွားမည်ဟု ပြောသောကြောင့် ထည့်လိုက်ရပါသည်။

ထိုညတွင် ကြွယ်သည် ကျွန်တော့်ကို ဒေါသတကြီး ရန်တွေ့ကာ တကိုယ်လုံးကို ထုထောင်းသလို… ဒေါ်လေးမေကတော့ ခပ်အေးအေးပင်ရှိကာ…

“ ခုမှတော့ မေမေလှနဲ့ ယူရလိမ့်မယ် မောင်စိန်တင် တစ်တိုင်းပြည်လုံး သိကုန်ပြီ…” ဟုပြောလိုက်ပါသည်။

ကျွန်တော်လည်း နှမ တဝမ်းကွဲ ကြွယ်ကြွယ့်ကို မြင်သောအခါ စိတ်မကောင်း ဖြစ်မိပါသည်။

သို့သော် ကုသိုလ်ကံမှာ ဆန်းကြယ်လှပါဘိသည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် မေမေလှကို သူ့မိဘများက မော်လမြိုင်ကို ကျွန်တော်နှင့် ခွဲပို့လိုက်လေရာ ကြွယ်ကြွယ်သာလျှင် နောက်ဆုံး လက်ထပ် ဇနီးဘဝ ရောက်လာရခြင်း ဖြစ်လေသတည်း…။


အခန်း (၁၁) ဇာတ်သိမ်းပိုင်း ပြီးပါပြီ။



........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

အလုံးစုံ ပြီးပါပြီ။



စွံတဲ့ကိုကို အပိုင်း ( ၅ )

စွံတဲ့ကိုကို အပိုင်း ( ၅ )

ရေးသားသူ - ခင်လင်း

အခန်း ( ၉ ) အဆောင်ကူးလို့ရယ်

ကျွန်တော် အိပ်ယာမှ နိုးလာသောအခါတွင် အနီးရှိ စားပွဲငယ်ထက်တွင် တင်ထားခဲ့သော ကျွန်တော့် ရိုးမား လက်ပတ်နာရီကို ကြည့်လိုက်ရာ နံနက် ၃ နာရီပင်ထိုးနေပြီဖြစ်ပြီး… အပေါ်မှာလည်း ဇာချင်ထောင်ချ ထားပြီး စောင်တစ်ထည်ကလည်း လွှမ်းမိုးထားသောကြောင့် ကျွန်တော် အတော် အံ့အားသင့်သွားပြီး ဘယ်ဘက်မှ အသက်မှန်မှန်ရှူကာ အိပ်ပျော်နေသော ခင်မိမိလေးကိုသာ ခပ်ငေးငေး ကြည့်ရှုမိပါသည်။

ခင်မိမိလေးမှာ အအိုဟု ဆိုရလင့်ကစား အပျိုနှင့်မခြား လှပချောမွေ့... ရုပ်ရည်ရူပကာ စိုပြေ ပြည့်ဖြိုးလှသည့် ယမင်းရွှေစင် တစ်ပါးလို့ပင် ဆိုချင်ပါဘိသည်။

သူမ၏ မို့မောက် ပြည့်ဖြိုးသော ရွှေရင်အုံထက်မှ  ကော့ချွန်းနေသည့် ရင်သားအစုံမှာ အသက်ရှူလိုက်တိုင်း မြင့်ထွား ပွင့်ကားလာရပြီး အင်မတန်မှ ချစ်စရာကောင်းသော အလှမယ်တစ်ဦးကို မြင်နေရသလိုပင် ဖြစ်ပါသည်။

တစ်ညလုံး ဖြစ်ခဲ့ရသော အမှားတွေထက် အရသာ မပြေနိုင်သော အတွေ့ကိုသာ ကျွန်တော် တ.သ နေမိပါသည်။ တဖန် လာရင်းအကြောင်းကို တရွေ့ရွေ့ ဆင်ခြင်စဉ်းစားမိရာမှ အခန်းတစ်ခန်းထဲမှာ အရက်မူးမူးနှင့် အိပ်ပျော်နေသော ဒေါ်လေးမေကို သတိရမိပါသည်။

ထိုအချိန်ရောက်မှပင် ခင်မိမိလေး၏ စိတ်ဆန္ဒကို ကျွန်တော် အကဲခတ်မိပါတော့သည်။ ဒေါ်လေးမေ ရှိနေလျှင် ကျွန်တော်ကားဖြင့် လာခေါ်ရမည်ကို အတတ်သိနေသောကြောင့် ကျွန်တော်မရောက်ခင် ဒေါ်လေးမေအား အရက်ရက်နှင့် ဧည့်ခံလျှက် မူးအောင်တိုက်ထား ဟန်တူပါသည်။

ကျွန်တော် ရောက်လာသော အခါမှာလည်း ခင်မိမိလေးက သူမအလိုကျ လိမ်မာပါးနပ်စွာ ဆွဲဆောင် နိုင်ခဲ့ခြင်းဖြစ်ပါသည်။ တကယ်တော့လည်း ခင်မိမိလေး၏ အလိုဆန္ဒ ချစ်ရမ္မက်တွေကို ကျွန်တော် ဘယ်လိုမှ မကန့်ကွက်နိုင်သည့်အပြင် သူမ၏ အလိုဆန္ဒကို စိတ်ရော ကိုယ်ပါ လိုက်သွားရခြင်းသည် ကျွန်တော့်ဆန္ဒတွေက တဝက်လောက် သဘောတူပြီး ဖြစ်နေပြီး လိင်မတူသောသူ နှစ်ဦး၏ သွေးသားသောင်းကျန်းမှုမှာ ခရီး၏ အဝေးဆုံးသော အစွန်းနှင့် အမြင့်ဆုံးသော အထွဋ် အထိပ်ကို တက်ရောက်နိုင်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်ပါသည်။

ကျွန်တော်က ခင်မိမိလေး၏ နှုတ်ခမ်းစုံကို စုပ်ယူလိုက်သည့်တိုင်အောင် သူမကမနိုးသေးပါ။ ကျွန်တော်က သူမ၏နှုတ်ခမ်းလေးကနေ နဖူးပြင်အထိ မွှေးလိုက်ပါသည်။ နောက်တော့ ကျွန်တော်က သူမ၏ အကာအကွယ် ကင်းမဲ့၍ ဝင်းဝင်းဝါဝါ ပေါ်လွင်နေသော ရင်သားနှစ်မွှာကို ပါးစပ်ဖြင့် တလှည့်စီ ငုံကာ စုပ်ယူလိုက်သည့် တိုင်အောင် ခင်မိမိလေးက မနိုးလာသေးပါ...

ကျွန်တော်က သူမ၏ နှုတ်ခမ်းစုံကို စုပ်ယူလိုက်ပြီးနောက် ပြည့်ဖြိုးဝင်းဝါနေသော ရွှေရင်အုံတွေကို  ဖိကိုင်ဆုပ်နယ်လိုက်သောအခါ… အင့် ကနဲ မြည်သံနှင့် လူးလွန့်လာပြီး မျက်လုံးတွေက အပြုံးပန်းတွေနှင့် အတူ ပွင့်လာကာ ကျွန်တော့်လည်ပင်းကို သူမ၏ နူးနူးညံ့ညံ့ ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုး လက်မောင်းတွေဖြင့် ရစ်သိုင်းလိုက် ပါတော့သည်။

“ အော်… မောင်လေး နိုးလာပြီနော်…”

ခင်မိမိလေးက အပြုံးပန်းတွေ ဝေဆာနေရင်း မေးလိုက်ပါသည်။ တကယ်လို့သာ သူမ၏ အလိုဆန္ဒကို တသက်လုံး လိုက်ကာ နေရမည်ဆိုလျှင်လည်း ကျွန်တော်က မညည်းမညူ လိုက်နေဦးမည် ဖြစ်ပါသည်။

သည့်နောက်တွင် ခင်မိမိလေးက…

“ မောင်လေး မမကို ချစ်တယ်နော်… ချစ်တယ် မဟုတ်လား ဟင်…” ဟုမေးသောကြောင့်…

“ ကျွန်တော် ချစ်တာတွေ မမကိုပြနေပြီ မဟုတ်လား… မမရယ်… သိပ်ချစ်တယ်… အားကြီးချစ်တယ်… ငုံထားလို့များ ရရင် ငုံ ထားချင်ပါတယ် မမရယ်…”

“ ဟင်း ဟင်း… မင်း ဒါတော့ လွန်တယ် သိပ်ဆိုးတဲ့ ကောင်လေးပဲ… ကြည့်စမ်း…ကျိန်းတယ်ကွယ်… အို… အို… ကြည့်စမ်း အရမ်းကြီး ပွတ်ချေနေပြန်ပြီ ကွယ်…”

ကျွန်တော်က အားမရတိုင်း ခင်မိမိလေး၏ ပြည့်ဖြိုးသော ရွှေရင်အုံကြီးတွေကို ကိုင်တွယ် ပွတ်သပ်ပေး နေမိရာက အားမရတိုင်း ဖျစ်ညှစ်နေလေတော့ရာ သူမက မသက်မသာ ညည်းညူလိုက်ပါသည်။ ယခုတခါတော့ ကျွန်တော်ကချည်း လွန်ကဲနေမိပါတော့သည်။ ကျွန်တော်က သူမ၏ ရွှေရင်အုံထက်မှသည် အောက်ဖက်သို့ တရွေ့ရွေ့စုန်ဆင်းခဲ့ပါသည်။

ကျွန်တော်က သူမ၏ ဝန်းပျဉ်းသားလေးမှသည် အောက်နား ဆီသို့ လျောသပ်ကာ တရွေ့ရွေ့ လျှော ပွတ်ပြီး ရွရွဖွဖွလေး ကစားနေမိပါသည်။ ကျွန်တော့်သွေးတိုးနှုန်းတွေမှာ မြန်ဆန်လာသလို ခင်မိမိလေး ကိုယ်တိုင်လည်း ရင်တွေက မို့မောက်ကော့ပျံပြီး တဟင်းဟင်း ဖြစ်လာပါသည်။

ကျွန်တော်ကသူမ၏ တောင်ပူစာလေးဆီလျှောဆင်းကာ တရွရွ ပွတ်ချေလိုက်သောအခါမှာတော့…

“ ဟင့် အင်း ကွယ်… မမကို မညှည်းဆဲပါနဲ့ ကွယ်…  အို အို… ကြည့်ပါလား… သူ့လက်တွေက ဘယ်နှိုက်နေ ပြန်ပြီလဲ…” ဟုပြောရင်း သူမ၏တကိုယ်လုံးမှာ ထိုးထိုးထွန့်ထွန့် ဖြစ်လာပါတော့သည်။

ကျွန်တော်ကလည်း မိန်းမအကြောင်း သိနေပြီသည့်အတိုင်း သူမ၏ ဆန္ဒ ခလုပ်တွေကို တစ်ခုပြီးတစ်ခု လိုက်လံ ဖွင့်ပေးခြင်းဖြင့်… ခင်မိမိလေးမှာလည်း ကျွန်တော့်၏အလိုကျ ဖြစ်လာခဲ့ရပြန်ပါသည်။ ထို့ကြောင့် ကျွန်တော်က ခင်မိမိလေး၏ ကိုယ်ပေါ် ဖိချလိုက်ရာ သူမ၏ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ပေါင်ကြီးတွေပေါ် ကျော်လွှား၍ ပေါင်ခြင်းလိမ်ချိတ်ကာ ပူဆာနေပြီဖြစ်သော ရေအိုင်သာလေး အတွင်းသို့ ခုန်ဆင်းလိုက်ပါသည်။

ခင်မိမိလေးကိုယ်တိုင်လည်း စိတ်ပါလက်ပါ ဘက်ညီသော အခြေအနေတွင် အချစ် ရေယာဉ်ကြောဝယ်

တသိမ့်သိမ့် မြောပါသွားကြပြန်ပါသည်။

.......................................................................

ကျွန်တော်က ဒေါ်လေးမေကို ဒေါ်ခင်မိမိလေးတို့အိမ်မှ ခေါ်လာလျှင်ကား ကြွယ်ကြွယ့်မှာ ကျွန်တော့်အား မကြေမနပ်နှင့် အိမ်ရှေ့မှ စောင့်စားကာ ကြည့်ရှုလျက် ရှိပါသည်။ ကြွယ်ကြွယ့်ထက် ဒေါ်လေးမေကလည်း ကျွန်တော်နှင့် ခင်မိမိလေး ဖြစ်ပျက်ခဲ့သည်ဟု သင်္ကာမကင်း ဖြစ်နေပါသည်။

ကျွန်တော်က ဒေါ်လေးမေကို အခန်းအပြင်ဘက်တွင် မိုးလင်းအောင် ငုတ်တုတ် စောင့်ခဲ့ရပုံကို ပြောသောအခါတွင် ဒေါ်လေးမေက ယုံကြည်ပုံမရပါ။ ကျွန်တော် စိတ်စိုးသလိုနှင့်မိမိ၏အခန်းသို့ ဝင်ရောက် လာသောအခါမှာတော့…

“ မောင်လေးက သိပ်စိတ်ဆိုးသွားလား ဟင်… မမက စိတ်စမ်းကြည့် တာပါကွယ်…” ဟုပြောလိုက်ပါသည်။

ကျွန်တော်က ကြွယ်ကြွယ့်ကို ကျောင်းလိုက်ပို့သောအခါ ကြွယ်က သူဘယ်လိုဖြစ်မှန်းမသိ မူးနောက် နောက် ဖြစ်နေကြောင်း ပြောဆိုပါသည်။ တစ်ခါတစ်ခါ အော့အန်ခြင်း ဖြစ်နေသောကြောင့် ကျွန်တော့်အား သူမ ထင်မြင်ချက်ကို ပြောပြပါသည်။

“ ဖြစ်နိုင်မယ် မထင်ပါဘူး ကြွယ်ရယ်… ဒီလောက်တောင် မြန်မြန်ဆန်ဆန် ဆိုတော့ အတော် အံ့သြစရာ ကောင်းတာပဲ…”

“ ဒီလိုပဲ ဖြစ်နိုင်တယ်လို့ ပြောကြတာပဲ ကိုလေးရယ် ကြွယ်တော့ အားကြီးစိတ်ညစ်တာပဲ…”

“ အို… ဘာစိတ်ညစ်စရာ ရှိလို့လဲ ကြွယ်ရယ် စာမေးပွဲ ပြီးသွားရင် ကိုလေးနဲ့ကြွယ်တို့ တခါတည်း လက်ထပ်လိုက် ကြမယ်လေ… ကြယ်နဲ့ ကိုလေးဟာ မောင်နှမ တဝမ်းကွဲဖြစ်လို့ မယူရဘူးဆိုတာ ဘယ်ဥပဒေမှာမှ မရှိပါဘူး ကြွယ်…”

ကျွန်တော်က ပြောရင်ဆိုရင်း ကြွယ်၏ ပါးလေးကို မွှေးလိုက်ပါသည်။ ကြွယ့်ကို ကျောင်းလိုက်ပို့ပြီးတော့ ကျွန်တော့်မှာ ကျောင်းသွားချင်သောစိတ်မရှိပါ။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော့်ကျောင်းမှ သူငယ်ချင်းတွေဖြစ်သော ပီတာကျော်နှင့် မောင်လွင်တို့က အိမ်ကိုရောက်နေပြီး…

“ ဟေ့… ဒီနေ့ ကျောင်းမှာ စကားရေလုပွဲ ရှိတယ်ကွ ဝင်ကြိတ်လိုက်စမ်း စိန်တင်ရာ…” ဟုပြောကာ ကျွန်တော့်ကို အတင်းဆွဲခေါ်သဖြင့်…

“ ကျောင်းမတက်ချင်ပါဘူး မောင်လွင်ရာ ညက နဲနဲနေမကောင်းလို့ ခေါင်းတွေတောင် အတော်မူးနေတယ်ကွာ မလိုက်ပါရစေနဲ့လား…”

“ အို… ဘယ်ဖြစ်ပါ့မလဲ တို့ကျောင်းမှာ မင်းတစ်ယောက်ရယ် ဝင်းမောင်ရယ်ပဲ ပြောရဲဆိုရဲ ရှိတာကွ… ဟိုဘက်က မေမေလှတို့က မင်းမပါလို့ တို့အပေါ်စားသွားရင်… သိပ်ရှက်စရာ ကောင်းမှာမို့လို့ပါကွာ ဒီတစ်ခါတော့ လိုက်ခဲ့စမ်းပါဦး…”

ပီတာကျော်နှင့် မောင်လွင်တို့က အတင်းပင် ဆွဲခေါ်နေလေတော့… ကြားထဲက အရိပ်အခြေ ကြည့်နေ သော ဒေါ်လေးမေ ကိုယ်တိုင်က မနေနိုင်တော့ပဲ…

“ ကဲ မောင်လေး… လိုက်သွားလိုက်ပါကွယ် ဒီလောက်တောင် ခေါ်နေတော့လဲ အားနာစရာ ကောင်းလှပါတယ်…” ဟု ပြောလိုက်ပါသည်။

ထိုကဲ့သို့ ဒေါ်လေးမေက ကြားဝင်ကာ ပီတာကျော်တို့၏ စကားကို ထောက်ခံလိုသဖြင့် ပီတာကျော်တို့ဘက်က မလွတ်တမ်းပင် ဒလကြမ်း ဆွဲခေါ်ပါတော့သည်။

ကျောင်းမှာတော့ မေမေလှက စကားအဆို ဘက်တွင် ကျောင်းသူများဘက်မှ ခေါင်းဆောင်ဖြစ်သလို ကျောင်းသားများ ဘက်မှလည်း ကျွန်တော်က အချေ ဘက်က ဖြစ်ပါသည်။

ကျောင်းသားတွေက မေမေလှတို့ အုပ်စုကို အပြတ်အသတ် အနိုင်ပြောရန်အတွက် အင်မတန် စိတ်အားထက်သန်နေကြပါသည်။ ကျွန်တော်တို့ပြောဆိုရမည့် အခြေတင် စကားရည်လုပွဲမှာ “အမျိုးသမှးတွေ ဖျက်စီးသူမှာ ယောကျ်ားတွေဖြစ်သည်” ဟူ၍ ဖြစ်ရာ ကျွန်တော်က “အမျိုးသမီးတွေသာ ယောကျ်ားတွေကို ဖျက်စီးသူများ ဖြစ်ကြောင်း…” ပြောဆိုရမည် ဖြစ်ပါသည်။

ကျွန်တော်တို့ ဆရာကြီးနှင့် လက်ထောက်ကျောင်းဆရာတွေက အဆုံးအဖြတ်ပေးရမည် ဖြစ်ပါသည်။ စကားရည်လုပွဲမှာ ကျောင်းဆင်းချိန်မှ စပြီး ကျင်းပမည်ဖြစ်ရာ ပြင်ပမှ လူကြီးများကိုပါ ဖိတ်ခေါ်ထားပြီး ကျောင်းရံပုံငွေမှ လဖက်ရည်နှင့် မုန့်များလည်း ဧည်ခံမည်ဖြစ်ပါသည်။

ကျွန်တော်သည် လောကဇာတ်ခုံတွင် အမျိုးမျိုး ကခုန်နေရသော ဇာတ်လိုက်တစ်ယောက်ပမာ ဖြစ်နေပါသည်။ အမျိုးသမီးများဘက်မှ ခေါင်းဆောင်ဖြစ်သူ ခင်မေမေလှနှင့် မြင့်မြင့်ဆန်းဆိုသော အမျိုးသမီးတို့မှစတင်၍ ပြောဆိုပါသည်။

ယောကျ်ားများဟာ ကျားသတ္တဝါနှင့် အင်မတန်တူကြောင်းက စတင်၍… အစချီပါတောသည်။ ကျွန်တော်တို့ဘက်မှ ကျောင်းသားတွေက တုတ်တုတ်မျှ မလှုပ်ပဲ ငြိမ်သက်နေပေမဲ့ အမျိုးသမီးတွေဘက်မှ အားရ ပါးရ လက်ခုပ်တီး သြဘာပေးလျှက်ရှိပါသည်။

ခင်မေမေမလှသည် ချောမောလှပကာ ၅ပေ ၅လက်မ လောက်ရှိသော အရပ်အမောင်းနှင့် လိုက်ဖက်သော ကိုယ်လုံးကိုယ်ဖန်မှာ အင်မတန် ကြည့်ရှုကောင်းပေ၏။ သူမ၏ နှုတ်ခမ်းလေးတွေတွန့်ပုံ နှင့် မျက်ခုံး ဝိုက်ဝိုက် လေးတွေ မြင့်တက်သွားပုံ… တစ်ခါတစ်ခါ ဖြူဖွေးပြောင်းနွဲ့သည့် လက်ချောင်းလေးတွေထောင်ကာ၎င်း… စာအုပ်ကလေး လက်ညှိုးနှင့် လက်မကြားညှပ်ကာ၎င်း စကားပြောဆိုနေခြင်းက… သူမ၏စကားထက် သူမ၏ အမူအရာက အင်မတန် နှစ်မြို့စရာ ဖြစ်နေရလေသည်။

ယောကျ်ားတွေကို ကျားသတ္တဝါနှင့် နှိုင်းကာ အမြို့မြို့ အရွာရွာတွင် မိန်းကလေးများအား ငွေပေး၍ တစ်ဖုံ အမွှေနည်းဖြင့်တစ်မျိုး အကျင့်ဆိုး ဖေါက်ပြန်မှုကြောင့် မိန်းကလေးတွေသည် ကျားသတ္တဝါတို့၏ ဖျက်စီးခြင်းခံနေရသည်ကို ပြောဆိုကာ ဘုရားအလောင်း နုစဉ်ဘဝတုန်းကပင် စိန ္တမာနအလောင်း ရသေ့မကို ဖျက်စီးခဲ့ဘူးကြောင်း ထို့ကြောင့်ပင် အမျိုးသမီးတွေကို ဖျက်စီးနေသူမှာ ယောကျ်ားတွေ ဖြစ်ကြောင်း ပြောဆိုသွားသောကြောင့် လက်ခုပ်သံ တစ်ဖြောင်းဖြောင်း ဖြစ်သွားပါတော့သည်။

ကျွန်တော်တို့ အလှည့်သို့ ရောက်သောအခါ ခပ်စောစောက တွေးထားသည့်အတိုင်း ကျွန်တော်က မေမေလှ စိတ်ဆိုးအောင် လုပ်ရမည်ဟု နားလည်ထားပါသည်။ ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင် မေမေလှ စိတ်ဆိုးခြင်းကို ကြည့်လိုလှပါသည်။ လှပသော မိန်းမများ စိတ်ဆိုးသောအခါ အင်မတန် ကြည့်ရှုကောင်းလှသည် မဟုတ်ပါလော… ။

ကျွန်တော်က အမျိုးသမီးတွေ ဘာကြောင့် ယောကျ်ားတွေကို ဖျက်စီးနေသည်ဟု ဆိုရကြောင်းကို စကား ပလ္လင်ခံလျှက်…

“ ပထမ ကမ္ဘာစစ်ကြီးတွင် ကမ္ဘာကျော် သူလျှိုမယ် မတာဟရီမှာ ယောကျ်ာတွေကို ဖျက်စီးပြီး အတင်းယူခဲ့ကြောင်းနှင့် မြတ်စွာဘုရား ဘဝမှာပင် စိန ္တမာနက ဘုရားကိုပျက်စီးအောင် ဆောင်ရွက်ခဲ့ကြောင်း… တဖန် ကျွန်တော်က ဆက်လက်၍ ယနေ့ ယောကျ်ားတွေကို ဖျက်စီးသူများကို ကြည့်လျှင် အမျိုးသမီးတွေသာ ဖြစ်ကြောင်း ထိုအမျိုးသမီးများမှာ နိုင်လွန်အင်္ကျ ီ ဝတ်သူများနှင့် ရေကူးဝတ်စုံဖြင့် မယ်ရွေးပွဲ ဝင်ပြိုင်သူများသာ ဖြစ်ကြောင်း ပြောဆိုရာ ကျောင်းသားများ မှာ ဟီးဟီး ဟားဟား ဟူ၍၎င်း… အချို့က ဘောပွဲဆန်ဆန် ဂိုးဂိုး… ဂိုးဂိုး… ဟု အတော်သဘောကျစွာ အော်လိုက်ကြပါသည်။

ကျွန်တော်တို့ ကျောင်းတွင် ဂိုး ဟုအော်လိုက်လျှင် အမျိုးသမီး ကျောင်းသူတွေအဘို့ အတော်ကလေး အောင့်သက်သက် နိုင်သွားရသည် ချည်းဖြစ်ပါသည်။

ယခုကျောင်းသူအမကြီးများ၏ ပညာရှိကြီးကိုယ်တိုင်မိမိရဲ့ ကိုယ်ကို ပြန်ကြည့်နိုင်ပါတယ်… ။ ခေါင်းဆောင်လုပ်နေတဲ့ မေမေလှကိုယ်တိုင်ပဲ နိုင်လွန်ပါးပါးနဲ့ ဝတ်ပြထားပြီး အတွင်းက ဘရာစီယာဆို၍ ဘာမှခံမထားလေတော့… ဟဲဟဲ… ပြောရရင် ကျွန်တော်က မေမေလှကို ကြည့်ပြီးရင်း ကြည့်ချင်ရင်းပဲ ဆိုပါတော့ဗျာ…”

“ ဂိုးဂိုး… ဂိုးဂိုး…”

ကျောင်းသားတွေက ပွက်လေရိုက်သွားတော့ရာ ကျွန်တော်တို့၏ သဘာပတိ ကျောင်းဆရာကြီးက ခေါင်းလောင်းတီး၍ ရပ်ခိုင်းလိုက်ရပါသည်။

ကျွန်တော်ပြောလိုက်သော စကားကြောင့် မေမေလှမှာ မျက်နှာတွေ အတော် နီမြန်းကာ ဆတ်ကနဲ မတ်တပ်ထရပ် လိုက်သည်ကိုလည်း တွေ့ရပါသည်။

“ ဆရာ ဒါကျွန်မကို သက်သက်မဲ့ စော်ကားတာ ကျွန်မ မခံနိုင်ဘူး…”

ထိုသို့ မေမေလှက ပြောလိုက်သောကြောင့် ကျောင်းသားတွေက ဝါးကနဲ ပွဲကျသွားပါတော့သည်။ ထို့နောက်တွင် ကျောင်းဆရာကြီးက မည်သူ့ကိုမှ အနိုင်မပေးပဲ သရေပွဲပေးကာ သြဝါဒပေးပြီး စကားရည်လုပွဲကို ရုပ်သိမ်းလိုက်ပါသည်။

ကျွန်တော်တို့ကျောင်း ဘယ်နေရာတွင်ရှိသည်ကို မပြောလိုသော်လည်း ပြည်လမ်းမှ ထင်ရှားသော ကျောင်းတစ်ကျောင်းလို့တော့ ဆိုချင်ပါသည်။ ကျောင်းထဲတွင် ကျွန်တော်နှင့် ကျောင်းသားတစ်စု ရပ်ပြီး စကားပြောနေသော နေရာကို မေမေလှ လိုက်လာပြီး ကျွန်တော့်အား…

“ ကိုစိန်တင် ခဏ…” ဟုခေါ်သောကြောင့် ကျွန်တော်က အမှတ်တမဲ့ပင် သူမဆီသို့ တန်းသွားခဲ့ပါသည်။

“ ရှင်က ကျွန်မကို ကြည့်ပြီးရင်း ကြည့်ချင်ရင်း ဆိုတော့ ကြည့်ချင်ဦးလေ… ကြည့်ချင်ဦး…”

မေမေလှ၏ ညာဘက်လက်က မြောက်တက်သွားပြီး ကျွန်တော့်ပါးပြင်ဆီသို့ အရှိန်ပြင်းပြင်းနှင့် ကျရောက်ကာ ဖြန်းကနဲ မြည်သွားပါတော့သည်။ ကျွန်တော် ဘယ်လိုမှ မကာကွယ်မိခဲ့ပါ။ သူမ ချာကနဲ လှည့်ထွက် သွားသောအခါ သူမ၏ကျောပြင်ကိုသာ ကြည့်လျှက် မိမိပါးကို တစ်ချက်မျှ စမ်းရင်း ကျွန်တော်၏ မိတ်ဆွေ ကျောင်းသားများဆီကိုသာ လှည့်၍လာခဲ့မိပါသည်။

ကျွန်တော်က ဝမ်းမနည်းမိသည့် အပြင် သူမ ဒေါသဖြစ်လိမ့်မည်ဟုလည်း ကြိုတင် တွက်ထားမိ သောကြောင့် ကိုယ်သာခံရခြင်းဟု စိတ်ဖြေဖျောက်ကာ ပြုံးလိုက်ပါသည်။ အမှန်တော့ ဤမျှအရုပ်ဆိုးအောင် ဖြစ်လိမ့်မည်ဟု ကျွန်တော် မယုံကြည်ခဲ့ပါပေ ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်းတွေက…

“ ခင်ဗျားက ဘာလို့ခံနေလဲဗျ ကောင်မက သိပ်လူပါးဝတာဗျာ…”

“ မဟုတ်ဘူး ကိုယ့်လူ စိန်တင်ကို အချစ် တံဆိပ် ခတ်သွားတာကိုယ့်လူ…”

ကျွန်တော့် သူငယ်ချင်းတွေက အမျိုးမျိုးပြောသည့်တိုင်အောင် ကျွန်တော့်မှာ ရီမောရုံမှအပ ဘာမှမဖြစ် သလို ခပ်အေးအေးပင် အိမ်ကို ပြန်လာခဲ့ပါသည်။ ဒါပေမဲ့ မေမေလှ ကိုတော့ တစ်နေ့တွင် တွေ့ဆုံရလိမ့်ဦးမည်ဟု ကျွန်တော်တွက်ထားခဲ့ပါသည်။ တစ်နေ့တွင် ကျွန်တော်ထင်ထားသကဲ့သို့ပင် ပဲခူး ဘုရားဖူးသွားရန် အရေးဖြစ်ပေါ် လာခဲ့ပါသည်။

ကျွန်တော်က ဒေါ်လေးမေကိုရော ကြွယ်ကြွယ့် ကိုပါ ပဲခူဘုရားဖူး ကျောင်းသားတွေ စုဝေးသွားရမည် ဖြစ်သောကြောင့် လိုက်ဦးမလားဟု မေးရာ ကြွယ်ကြွယ်က ဒီလိုဆိုယင် မူမူတို့အိမ်ရော ဝင်လာပါဦးလားဟု ကျွန်တော့်ကို ပြောလိုက်သဖြင့်…

“ မူမူတို့အိမ်ဝင်ရအောင် သူ့မှာ လင်ကြီးနဲ့မဟုတ်လား ကြွယ် ပြီးတော့ သူ့အိမ်ကိုလဲ ကိုယ်က သိတာမှမဟုတ်ပဲ…”

ကျွန်တော်က ပြောလိုက်သောကြောင့် ကြွယ်က မျက်စောင်းလေး ထိုးပြီး မျက်ခုံးတွေကို မြှင့်ကာ…

“ ဒါတော့ ဘယ်သိမလဲ ကိုလေးရယ်… ဘုရားလဲဖူး လိပ်ဥလဲတူးရအောင် သွားသလားမှ မသိပဲ…”

“ ကြည့်စမ်း ကြွယ်ဟာ ကိုလေးကို မဟုတ်ပဲနဲ့ အရမ်း စွပ်စွဲနေပြန်ပြီ…”

ကျွန်တော်က ပြောရင်း ကြွဝ်၏ နဖူးလေးကိုထုကာ ပါးကလေးကို မွှေးလိုက်ပါသည်။ ညဘက်တွင် ဒေါ်လေးမေက ခင်မိမိလေးတို့အိမ်ကို ကားဖြင့် လိုက်ပို့စေပါသည်။ ကြွယ်ကြွယ်က ကျွန်တော့ကို ရုပ်ရှင် လိုက်ပို့ရမည် ဆိုသောကြောင့် ကျွန်တော်က ရုပ်ရှင် ပြီးလျှင် မမကို ဝင်ခေါ်မည်ဟု ဒေါ်လေးမေကို အင်းယားတွင် ရှိသော ဒေါ်ခင်မိမိလေး၏အိမ်ကို ကားဖြင့် သွားရောက် ပို့ခဲ့ပါသည်။ ကားပေါ်တွင် ကြွယ်လည်း ပါာလခဲ့ပါသည်။ ဒေါ်ခင်မိမိလေး၏ တိုက်ကိုရောက်သောအခါ သူမ ကိုယ်တိုင်က ကပြာကယာ ခရီးဦးကြို၍ တိုက်ထဲသို့ ခေါ်ငင်ပါတော့သည်။

ခင်မိမိလေး ကိုယ်တိုင်လည်း အပျိုလေး ရှုံးအောင် ဝတ်ဆင်ထားသည်ကို မက်မောဖွယ်ရာ တွေ့မြင် ရပါသည်။ ကျွန်တော်က ခင်တော်က ခင်မိမိလေးအား

“ ဟောဒီက ညီမလေးကို ရုပ်ရှင် လိုက်ပို့ရဦးမယ် မမ… ရုပ်ရှင်က ပြန်တော့မှပဲ ကျွန်တော် ဝင်ခဲ့တော့မယ်…”

ဟု ပြောလိုက်သောအခါတွင် ဒေါ်ခင်မိမိလေးက အဓိပ္ပါယ် လေးနက်စွာဖြင့် ကျွန်တော်တို့ နှစ်ဦးကို အကဲခတ် ကြည့်လိုက်ကာ ခပ်လေးလေး ခေါင်းငြိမ့်လိုက်သည်ကို တွေ့ရပါသည်။

“ ဒါဖြင့် ရုပ်ရှင်ကပြန်ရင် မမတို့ဆီဝင်နော်… မမ တို့ကတော့ မျှော်နေမှာပဲ မင်းမမကိုလည်း ဝင်ခေါ်ရဦးမှာပဲ မဟုတ်လား ကွယ်…”

ခင်မိမိလေးက ဒါပဲပြောလိုက်ပါသည်။ ကျွန်တော်က စက်နှိုးကာ ဆက်လက် မောင်းထွက်ခဲ့ပါသည်။ ကြွယ်ကြွယ်က သူမ၏ နာရီလေးကိုကြည့်လျှက်…

“ အကိုလေး ၆ နာရီတောင်ထိုးနေပြီ…” ဟုပြောလိုက်ပါသည်။

“ မှီပါတယ်ကြွယ်ရယ် စိတ်သာချပါ ဟိုကျ သတင်းကားတွေပြတာနဲ့ အချိန်ကုန်ဦးမှာပဲ…”

ကျွန်တော်တို့ ပလေဒီယံရုပ်ရှင်ရုံ (ပလေဒီယံရုပ်ရှင်ရုံသည် နောင်အခါတွင် ပပဝင်းရုပ်ရှင်ရုံဟု အမည် ပြောင်းလိုက်ပြီး ယနေ့ခေတ် ကုန်သည်ကြီးများဟိုတယ်-Traders Hotel နေရာတွင် တည်ရှိခဲ့ပါသည်။) ရောက်သောအခါတွင် အတော်ပင် ဟန်ကျသွားပါသည်။ အချိန်မှာ ၆ နာရီခွဲ၍ စတင်ပြရန် အချက်ပေး ဘဲလ်သံက ဆူညံစွာ ထွက်ပေါ်နေပြီ ဖြစ်ပါသည်။

ကျွန်တော်တို့က လေးကျပ်တန်းမှ လက်မှတ်ကိုယူကာ အပေါ်ထပ်ကို တက်ခဲ့ပါသည်။ ကျွန်တော်တို့ ခုံမှာ နောက်ဆုံး၏ ရှေ့တစ်တန်းတွင် အလယ်ပင်းမှ ရသောကြောင့် အတော်အဆင်ပြေသွားရပါသည်။

ကျွန်တော်တို့၏ နောက်မှလူများကို သတိမထားခဲ့လင့်ကစား အင်တာဗယ် ပေးသောအခါမှာတော့ မီးတွေက ထိန်ထိန်လင်းလာတော့ ကျွန်တော်တို့နောက်မှ လူများကို ကျွန်တော် ဂရုထားကြည့်မိပါသည်။ ကြုံချင်တော့လည်း တဦးနှင့် တဦး ချိန်းဆိုထားခြင်း မရှိပါပဲ ကြုံရဆုံရတတ်သော တိုက်ဆိုင်မှုကို အင်မတန်မှ အံ့သြနေရပါသည်။

“ ဟော… ကိုစိန်တင်ပါလား”

“ ဟော… မူမူ…”

“ ဟင်… မူမူ… မင်းနဲ့ ကွာ တို့အိမ်တောင် မဝင်ဘူး…”

ပထမ စတင်၍ ခေါ်လိုက်သူမှာ မူမူဖြစ်၍… ဒုတိယမှာ ကျွန်တော်ဖြစ်ကာ… တတိယမှာ ကြွယ်ကြွယ်ဖြစ်ပြီး… ကြွယ်ကြွယ်က အိမ်မလာရကောင်းလားဟု ချက်ချင်းဆိုသလိုပင် အပြစ်တင်လိုက်ပါတော့သည်။

ကျွန်တော်က မူမူနှင့် ယှဉ်တွဲထိုင်သော သူမ၏မောင်တော် သူဌေးကလေးကို ကြည့်မိသလို သူဌေးလေးကလည်း ကျွန်တော့်ကို အကဲခတ်သလို ကြည့်လိုက်ပါသည်။

“ ကိုကို… ဟောဒါ မူနဲ့ ကျောင်းနေဘက် ကြွယ်ကြွယ်လေ… မူခဏခဏ ပြောနေတဲ့ ကြွယ်တို့ မောင်နှမပေါ့… သူ့နာမည်ကတော့ ကိုစိန်တင်တဲ့လေ… ကိုစိန်တင် ဒါ မူ့ရဲ့ ဒါလင် ကိုသက်ဝင်း ဆိုတာပေါ့။ မင်္ဂလာဆောင်တုန်းက ဘာလို့ မလာကြတာလဲ ပြောစမ်း…”

မူမူက ကိုသက်ဝင်းနှင့် ကျွန်တော့်ကို မိတ်ဆက်ပေးရင်းက သူတို့ မင်္ဂလာဆောင် မလာကြသည့်အတွက် အပြစ်ဆိုလိုက်ပါသည်။ မူမူသည် ကျွန်တော်နှင့် အမှတ်တမဲ့ ပြန်ဆုံလိုက်ခြင်းအတွက် ဝမ်းသာလွန်းသောကြောင့် မျက်ရည်တွေပင် မျက်လုံးအိမ်တွင်းက ပတ်လည်ဝိုင်းလာသည်ကို ကျွန်တော် မြင်လိုက်ရပါသည်။

“ ကျွန်တော်တို့ ရန်ကုန်မှာ ကိစ္စတစ်ခုနဲ့ လာခဲ့တာဗျာ အခုမိုးချုပ်ကာနီးမှ ရောက်တယ် နက်ဖြန်ကာဆိုလဲ ချက်ချင်း ပြန်ရမှာမို့ ရုပ်ရှင် လိုက်ပြတာပဲ…”

ကိုသက်ဝင်းက အထက်ပါအတိုင်း ပြောဆိုရင်း ကျွန်တော်တို့အား ပဲခူးရောက်ရင်ဝင်ခဲ့ရန် လိပ်စာများ ပြောလျှက်ရှိပါသည်။ ကျွန်တော်ကလည်း ပဲခူးလာဖြစ်ရင် ရောက်အောင် ဝင်ခဲ့မည်ဖြစ်ကြောင်း ပြောဆိုလိုက်ပါသည်။

ခပ်ရှင်းရှင်း ပြောရသော် မူမူ၏ မျက်လုံးတွေမှာ ကျွန်တော့်အား စကားတွေများများ ပြောချင်နေပုံရပါသည်။ မူ၏ မျက်စိတွေကို ကြည့်ရသည်မှာ ကျွန်တော့်ကို မြင်ရသည့်အတွက် သူမ၏မျက်နှာကလေးမှာ အတော်ကလေး ဝမ်းသာပျော်ရွှင်နေဟန် တူပါသည်။

မူ၏ရုပ်ရည်မှာ ကိုသက်ဝင်းနှင့် ရသော်လည်း ကျသွားဟန်မတူသော်လည်း အနည်းငယ်ပင် ပိန်လာသည်ဟု ကျွန်တော် ထင်မိပါသည်။ ကိုသက်ဝင်း၏ ရုပ်ရည်မှာ တကယ်တော့ မူမူနှင့် ဘယ်လိုမှ လိုက်ဖက်သည့်သူ မဟုတ်ပါပေ။ အသားဖြူသည်ကလွဲ၍ ကြည့်ရှု၍ မကောင်းသော လူတစ်ယောက် ဖြစ်ပါသည်။ သူ၏မျက်မှာ ကျောက်ပေါက်မာတွေ ရှိနေပြီး ပိန်ညှော်ညှော် လူတစ်ယောက်ဖြစ်ကာ ကျန်းမာခြင်းနှင့် ပြည့်စုံဟန်လည်း မတူပါ။ ထိုကဲသို့ ကျန်းမာရေး ပြည့်စုံခြင်းမရှိသော လင်တော်မောင် တစ်ယောက်မှာ ဇနီးသက်ထား၏ အလိုဆန္ဒကို အဘယ်မှာ ပြည့်စုံအောင် ပေးစွမ်းနိုင်ပါမည်နည်း။

ကိုသက်ဝင်းက…

“ ကျုပ်တို့လည်း နောက်တစ်လလောက်ဆိုရင် ရန်ကုန် ပြောင်းဖို့ စိတ်ကူးထားတယ်ဗျာ… ပဲခူးမှာ နေရတာ တယ်စိတ်မချမ်းသာဘူး…” ဟုပြောလိုက်ပါသည်။

ကိုသက်ဝင်းတို့လို သူဌေးကလေး တစ်ဦးက ပြောလိုက်သောကြောင့် ကျွန်တော် အင်မတန်မှ အံ့သြနေ ပါတော့သည်။

“ ကျုပ် ရန်ကုန်မှာ အလုပ်တိုက် ဖွင့်ဘို့ စိတ်ကူးထားတာပဲ။ ဒါမှမဟုတ်လဲ သစ်စက်တစ်စက် ရန်ကုန်မှာ ဖွင့်ဖို့ လျာထားတာပဲ… အခု ခင်ဗျား ဘာလုပ်သလဲ ကိုစိန်တင်…”

“ ကျွန်တော်က ကျောင်းသားပေါ့ဗျာ ဒီနှစ် မက်ထရစ် အောင်ရင်အောင်… မအောင်လဲ ဖါးသားကြီးရဲ့ စက်ကို ဝင်လုပ်ဖို့ စိတ်ကူးထားတာပဲ… ခင်ဗျားအခု စိတ်ကူးတဲ့ သစ်စက်မျိုးပဲပေါ့ ခင်ဗျာ ဒီဘက်မှာတော့ ကျွန်တော်လဲ ကျွမ်းကျင်ခဲ့ပါတယ်…”

“ အို ဟန်ကျတာပေါ့ဗျာ ၁ဝ တန်းအောင်ဖို့ မလိုပါဘူး ကျုပ်သစ်စက်သာ အတည်ဖြစ်သွားရင် ခင်ဗျား ဝင်ကူညီ ပေးပါလား…”

“ အမလေး… ဘာမှဖြင့် မလုပ်ရသေးဘူး အလုပ်ခန့်ချင်တဲ့ ဆရာကြီးကလဲ လွန်ရော ရုပ်ရှင် ဆက်ပြနေပြီ ကိုကိုဝင်း…”

ဟု မူမူက ကြားထဲမှ ပြောလိုက်သောကြောင့် ကျွန်တော်တို့ စကား အဆက်ပြတ်သွားကာ ရုပ်ရှင်ကို ဆက်လက်ကာ ကြည့်ရပါတော့သည်။

...........................................................

ကျွန်တော်တို့ ရုပ်ရှင်ပြီး၍ ထွက်လာသောအခါတွင် မူမူက ပဲခူးသို့ လာရောက်လည်ရန် တတွတ်တွတ် မှာကြားလိုက်ပါသည်။ ကျွန်တော်က ကြွယ်ကြွယ့်ကို အိမ်ကို ချက်ချင်း ပြန်မပို့သေးပဲ အင်းယားရှိ ဒေါ်ခင်မိမိလေး၏ တိုက်ကို ကားကလေးမောင်း၍ လာခဲ့ပါသည်။

ကြွယ်က ကျွန်တော့်ဘေးမှ သူမ၏ခေါင်းလေးကို ကျွန်တော့်၏ပခုံးပေါ်တွင်မှီကာ ပါလာခဲ့ပါသည်။

“ ကြွယ် ကိုယ်တို့ မမကို မခေါ်ခင် အင်းယားမြိုင်ဟော်တယ်ကိုခဏ ဝင်ရအော်လား...”

“ ကိုလေးမှာငွေ ပါလာလို့လား ကြွယ်တော့ မပါဘူး…”

“ ပါပါတယ် ကြွယ်ရဲ့… ကိုလေးအိမ်က မနေ့ကမှ ငွေ သုံးရာ တင်ပေးလိုက်သေးတာပဲ…”

ကျွန်တော်က ငွေပါသော အတွင်းအိတ်ကို အင်းယားမြိုင် ဟော်တယ်မှာ အင်းယားကန်ဘက်ကို မျက်နှာမူလျှက် ဆောက်ထားကာ ၂ထပ်တိုက် အဆောက်အဦး ပင် ဖြစ်ပါသည်။

အမှန်ကတော့ ကျွန်တော်လည်း ကောင်းသူ မဟုတ်ပါ။ ကျွန်တော် ကိုယ်တိုင်က အရက်နှင့် ပျက်စီးကာ မူမူနှင့် ကြွယ်ကြွယ်တို့ ကိုလည်း အရက်နှင့်ပင် ဦးစွာဖျက်စီးခဲ့သလို ကျွန်တော်က မှားခဲ့ရသည် မဟုတ်ပါလား။

ကြွယ်ကြွယ်နှင့် ကျွန်တော်မှာ အင်းယားမြိုင်ဟော်တယ် အတွင်းဝယ် အစားအသောက်တွေ မစားခင်တွင် ဝီစကီ ဝမ်းပက်စီကို မော့၍ သောက်လိုက်ကြပါသည်။ ကြွယ်က မသောက်ချင်သည်ကို ကျွန်တော်က လိမ္မော်ရည်နှင့် စပ်၍ပေးလိုက်ကာ…

“ ညက သိပ်အေးတယ် ကြွယ် ဒါလေး နဲနဲ သောက်လိုက်မှ အအေး သက်သာသွားမှာ...” 

ဟု ကျွန်တော်က အားပေးအားမြှောက်ပြောရင်း တိုက်လိုက်သောကြောင့် ကြွယ်မှာ မငြင်းသာပဲ သောက်လိုက်ပ်တော့သည်။ အစားအသောက်တွေ မှာ၍ စားသောအခါမှာတော့ ကြွယ်တစ်ယောက်မှာ မျက်နှာတွေနီမြန်းကာ ရီတီတီ ဖြစ်နေသည်ကို ကျွန်တော် တွေ့လိုက်ရပါတော့သည်။

ကျသင့်သော အဖိုးအခကို ရှင်းလင်းကာ ကားဆီသို့ ပြန်လာရင်း အင်းယား၏ သာယာအေးမြလှသည့် ရေပြင်ဆီသို့ စွန်းထွက်နေသည့် ကျွန်းသာယာကလေးဆီသို့ ကားကလေးကို မောင်းကာ ဝင်ခဲ့ပါသည်။

ထိုနေရာမှာ လေညှင်းခံရန်နှင့် တူမောင်မယ်တို့အတွက် ချစ်ရေးဆိုရန် ကောင်းမွန်လှသည့် “လပ်ဗားလိန်း” နှင့် “လပ်ဗားအိုင်လန်” ဟုသာ ကျွန်တော်က ခေါ်ချင်ပါတော့သည်။ ကျွန်တော်တို့ ရောက်သွားသော အခါမှာတော့ သစ်ပင်တွေအောက်တွင် လရောင်ထွန်းထားသည့် သာယာသော အင်းယားရေပြင်ကို ရှုမောနေသော စုံတွဲ အချို့ကို တွေ့မြင်ရပါသည်။

လရောင်သည် သာယာစွာ အင်းယားရေပြင်ကို လင်းဖြာလျှက် ငြမ့်အေးသောလေက ငွေရောင် လှိုင်းတွန့်လေးတွေကို ဖန်တည်းလျှက် ရှိပါသည်။ ငွေလရောင်၏ အပျောက်အစက်များသည် သစ်ရွက် စိမ်းမြမြ တွေကိုဖေါက်ကာ မြေပြင်တွင် လိမ့်ဆင်းနေပါသည်။

ကြွယ်နှင့် ကျွန်တော်သည် ကားဆီမှဆင်းကာ ကွန်းခိုရာ ရိပ်သာ ရှာဖွေနေမိပါသည်။ နှစ်ဦးသားတွဲကာ ကမ်းစပ်မှ လျှောက်လာရာ ငြိမ့်အေးသော ကန်လေက အေးမြမြ ပက်ဖြန်းလိုက်ပါသည်။

လရောင်သည်လည်း ကျွန်တော်တို့ နှစ်ဦး၏ ဘေးတခြမ်းကို လိမ်းကြံကာ သာယာခြင်း၏ အနက် သဘောကို ဖွင့်ဆိုနေပေသည်။ လရောင်နှင့် ရေပြင်လွှာမှာ ငွေသင်တိုင်းကို ဖြန့်ခင်းထားသကဲ့သို့ ရှုမောဖွယ်ရာ ကောင်းနေပါသည်။ ကျွန်တော်က ကြွယ်၏လက်ကလေး တစ်ဖက်ကို ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်လိုက်သည့် တိုင်အောင် ကြွယ်ကြွယ်ကလည်း တန်ပြန်ပြီး ကျွန်တော့်၏ခါးတွေကို ရစ်သိုင်းလိုက်ပါတော့သည်။

ကျွန်တော်တို့ ကွန်းခိုရိပ်သာကလေးကို တွေ့ရပေပြီ... ဖြူသော ပန်းပွင့်တွေသည် ခေါင်းငြိမ့်ကာ ခေါ်နေသည်သို့ အပွင့်ဖြူဖြူတွေ ဘေးတွင်ပင် နှစ်ဦးသား ထိုင်လိုက်ရပါသည်။ ကျွန်တော်က ရီဝေနေပြီ ဖြစ်ရကား ချစ်ရမ္မက်တွေလည်း ရှေးကထက် ပြင်းထန်လာပြီဖြစ်၍ ကြွယ်၏ နှုတ်ခမ်းကလေးကို ယုယုယယ စုပ်ယူ နေမိပါသည်။ ကြွယ်ကိုယ်တိုင် ကျွန်တော့် လိုအင်ဆန္ဒကို မငြီးမငြူ လိုက်လျှောနေရှာပေသည်။

ကျွန်တော်က ကြွယ်၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ပွေ့ကာ လှဲသိပ်လိုက်သည့်တိုင် ကြွယ်က ကျွန်တော့် ကိုယ်လုံးကြီးကို မလွှတ်တမ်း ဖမ်းထားပေသည်။ ကြွယ်နှင့် ကျွန်တော်မှာ သာယာသော အင်းယားကန်စောင်းဝယ် ကွန်းစုံနန်းသို့ လှမ်းတက်ခဲ့ရ ပြန်ပြီတကား...

နှစ်ဦးစလုံးမှာ သာယာသော လောကအတွင်းဝယ် အကြိမ်ကြိမ် လျှောက်သွားပြီးမှ ကျွန်တော်နှင့် ကြွယ်သည် ကားကလေးဆီသို့ ပြန်လာကာ ဒေါ်ခင်မိမိလေး၏ တိုက်ဆီသို့ မောင်းလာခဲ့ပါသည်။

ကားပေါ်တွင် ကြွယ်တစ်ယောက် မှိန်းကာလိုက်ပါလာရင်း…

“ ချစ်တယ် ကိုလေးရယ်… ကြွယ့်ကိုတော့… ပစ်မသွားနဲ့နော်… ကြွယ့်ကို သစ္စာဖေါက်ရင်တော့ ဟောဒီ အင်းယား ရေပြင်ဟာ ကြွယ့်ရဲ့ သင်္ချိုင်းဘဲ ကိုလေးရယ်…” 

ဟု သနားစဖွယ် ပြောလိုက်ပါသည်။

“ အို… တကကယ်တော့ ကိုလေးဘဝဟာ ကြွယ်ပါပဲ… ကြွယ့်ကို ကိုလေး တသက်လုံးပဲ စောင့်ရှောက်သွားမယ် ဆိုတာ ယုံပါကြွယ်ရယ်…”

ကျွန်တော့် စကားကြောင့် ကြွယ်မှာ အတော် ကြေနပ်သွားရဟန်ဖြင့်...

“ ကိုလေးကို ယုံပါတယ်... ကိုလေး ကြွယ့်ကို ခွဲသွားမှာစိုးလို့သာ ပြောရတာပါ ကိုလေးရယ်...” 

ဟူသော သနားစဖွယ်အသံသည် ကျွန်တော့် အသည်းနှလုံးတွေကို စောင်းကြိုးတိုးလိုက်သည့်အလား ရိုက်ခတ်သွား ခဲ့ပါသည်။

ဒေါ်ခင်မိမိလေးတို့ တိုက်ရောက်သောအခါတွင် အချိန်မှာ ညဉ့် ၁၂ နာရီ ကျော်ခဲ့ပြီ ဖြစ်ပါသည်။ ကျွန်တော်က အဆင်သင့် စေ့ထားသော ဘိလပ်တံခါးကို ဖွင့်ကာဝင်နိုင်ခဲ့သောကြောင့် အတော်လေး အံ့အားသင့် မိပါသည်။ အမှန်တော့ မော်လမြိုင်မှ အိမ်ဖေါ်မိန်းကလေးမှာ ဆိုဖါကြီးပေါ်တွင်အိပ်ပျော်ကာ စောင့်နေခြင်း ဖြစ်ပါသည်။

ထိုသို့စောင့်နေရင်းက သူမသည် တံခါးကို ဖွင့်ထားခဲ့မိဟန် တူပါသည်။ ဒေါ်ခင်မိမိလေး ကိုယ်တိုင်ပင် အိပ်ပျော်နေဟန် တူပါသည်။ ကျွန်တော် တိုက်ထဲသို့ ဝင်လာစဉ်မှာပင် ခြံစောင့် ကုလားကြီး ရောက်လာပြီး ကျွန်တော့်ကို မြင်သောအခါတွင် မှတ်မိသွားသောကြောင့် ဆလံပေးကာ ထွက်သွားပါသည်။

ကြွယ်မှာ ကားပေါ်တွင် မှေးကာ ကျန်ရစ်ခဲ့ပါသည်။ ကျွန်တော်ကအခန်းတွင်းကို တောက်လျှောက် မဝင်မီ ချစ်စဖွယ်ကောင်းသော မော်လမြိုင်သူလေးကို ကြည့်ကာ သူမ၏နဖူးပြင်လေးကို ကုန်း၍ မွှေးမိပါသည်။ ကျွန်တော်က အိပ်ပျော်နေသော သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို တစိမ့်စိမ့် ကြည့်နေမိပါသည်။ သူမ၏ ပြည့်ဖြိုးသော ရွှေရင်အုံတွေမှာ နိမ့်ချီ မြင့်ချီနှင့် ဖြစ်နေပါသည်။ သူမ၏ ကိုယ်ကာယမှာ အင်မတန် စိုပြေကာ အသက်မှာ ၁၉ နှစ်ကျော်ကျော် ၂ဝ နှစ်လောက် ရှိလိမ့်မည်ဟု ခန့်မှန်းမိလျှက် ပြည့်ဖြိုးစွင့်ကားသည့် တင်ပါးဆုံကြီးတွေမှာ ကျွန်တော့်၏ စိတတွေကို တဒိတ်ဒိတ်နှင့် သွေးတိုး မြန်လာစေပါသည်။ ကျွန်တော်က ကြွယ်ကြွယ့်ဆီသို့ ပြန်လာကာ ကြည့်လိုက်သောအခါတွင် ကြွယ်က ကားပေါ်တွင် အိပ်ပျော်နေသည်ကို တွေ့ရပါသည်။

ကျွန်တော်က တိုက်ဆီပြန်လာပြီး မော်လမြိုင်သူလေး၏ ရွှေရင်အုံတွေကို စမ်းသပ်ကြည့်လိုက်သောအခါ သူမမှာ အင့်ကနဲတွန့်သွားကာ တဖက်သို့ စောင်းသွားပါသည်။ ကျွန်တော့်၏ မျက်လုံးတွေမှာ မီးရောင် ဝင်းသွားသည်ဟု ထင်မိပါသည်။

မော်လမြိုင်သူ အလှမယ်လေး ဝတ်ထားသော ပိုးနှင့်ချည် ရောထားသည့် အစိမ်းပွင့် လုံချည်လေးမှာ ရုတ်တရက် ကွာကျသွားပြီး တင်ပါးကြီး တဝက်အထိ လျောကျသွားသောကြောင့် ဝါဝင်းသော တင်သားအိအိ တွေမှာ လျှပ်စစ်မီးရောင်အောက်တွင် အထင်းသား ပေါ်လွင်နေသည်ကို တွေ့ရပါသည်။ ကျွန်တော့်၏ သွေးတွေမှာ ပိုမိုလှုပ်ရှား မြန်ဆန်လာရသည်ဟု ထင်မိကာ သူမ၏အလိုဆန္ဒကို သိစေရန် ပေါ်လွင်နေသော တင်ပါးတွေအပေါ်ကို ကျွန်တော့် လကတစ်ဖက်ကို တင်လိုက်ပါသည်။

ဘယ်လိုမှ လှုပ်ရှားခြင်းတော့ မရှိပါပေ။ ကျွန်တော်က သူမ၏ တင်ပါးမှတဆင့် ပြည့်ဖြိုးသော ပေါင်တံကြီး တွေကို စမ်းသပ် လိုက်သောအခါ မှာတော့ သူမမှာ တခဏတော့ လှုပ်ရှားသွားပြီးမှ ပြန်လည် ငြိမ်သက် သွားကာ အသက်ရှူသံတွေ မြန်ဆန်လာသည်ဟု ထင်မြင်မိပါသည်။

ထို့နောက်တွင် ကျွန်တော်သည် တစတစ ရဲတင်းလာပြီး သူမ၏ပေါင်တံတွေကို ပွတ်သပ်ရာက နောက်မှီသို့စောင်းကာ ခပ်ကွေးကွေးလှဲနေသည့် နောက်ကျောမှ ကပ်ကာ လှဲချရန် ကြံမိပါသည်။ သို့သော် ထိန်လင်းနေသော အိမ်ရှေ့မီးသည် ကာယကံရှင် အတွက်ရော ကျွန်တော့်အတွက်ပါ အနှောက် အယှက် ဖြစ်နေတော့ရာ မီးခလုပ်ကို ပိတ်လိုက်ရပါသည်။

အမှန်တော့ ကျွန်တော်၏ သွေးတိုးနှုန်တွေမှာ မြန်ဆန်လာရပြီး သူမ၏ ထမီလေးကို ပေါင်ရင်းအထိ ဆွဲချလိုက်သည့်တိုင်အောင် မော်လမြိုင်သူ အလှမယ်ကလေးမှာ ဘယ်လိုမှ လှုပ်ရှားသမှု မပြုတော့ပဲ ကျွန်တော် သူမ၏ နောက်ကျောမှ ဝင်ကပ် တုံးလုံးလှဲချလိုက်ပြီး သူမ၏ ရွှေရင်အုံတွေအပေါ် လက်ရောက်သွားသည့်အထိ ငြိမ်သက်လျှက်ရှိပါသည်။

ကျွန်တော်က သူမ၏ ဒူးဆစ်ကလေးကို ထပ်မံကာ ရွှေ့လိုက်သောအခါ သူမ၏ တင်ပါးဆုံကြီးပေါ်သို့ ကျွန်တော့်၏ကိုယ်က ညင်သာစွာ လွှမ်းမိုးထားပြီး ခပ်ကုံးကုံး စမ်းသပ်တွေ့ရှိရသော သူမ၏ ကိုယ်အင်္ဂါဆီသို့ ခပ်ညက်ညက်ပင် လုပ်ငန်း စတင်လိုက်ပါသည်။ အမှန်တော့ သူခိုးချစ် ချစ်ရသည်မှ အင်မတန်မှ ကောင်းသော အရသာတစ်မျိုး ဖြစ်လျှက် မော်လမြိုင်သူကြီး၏ ရွှေကြုပ်ရတနာကလေး၏ တံခါးကို အသာအယာဖွင့်ကာ တရွေ့ရွေ့ ဆက်ကာ လုပ်ငန်းစလိုက်သောအခါ သူမ မနိုးသည့်တိုင်အောင် အသက်ရှူသံတွေက တဖြည်းဖြည်း ပြင်းထန်လာသည်ကို တွေ့ရပါသည်။

ကျွန်တော်မှာ အဘယ်မျှ မှားယွင်းခဲ့ရသည်ကိုတော့ ဘယ်လိုမှ မစဉ်းစား နိုင်အောင် အမှောင်ဓါတ်က ရစ်ဖုံးလျှက် ရှိပါသည်။ ကျွန်တော်က မိုက်မဲမှု နှင့် ကိုယ့်ရဲ့ အလိုဆန္ဒ ပြည့်ဝမှုကိုသာ ကြည့်တတ်သော လူတစ်ယောက် ဖြစ်ပါသည်။ ယခုလည်း မိုက်မဲစွာနှင့် ခင်မိမိလေးနဲ့တင် အားမရသေးပဲ သူမ၏ အိမ်ဖေါ်မ ကလေးကိုပင် အမှားတွေ ပြုကျင့်လျှက် ရှိပါသည်။

ကျွန်တော်က မော်လမြိုင်သူ အိမ်ဖေါ်လေးကို ကိုယ်တစောင်းလေးနှင့်ပင် တိတ်တခိုး ချစ်နေမိသလို ကာယကံရှင် ကိုယ်တိုင်က တိတ်တခိုး အချစ်ခံလျှက် ရှိနေသည်ကိုတော့ သူမ၏ ကြွတက်ကာ မြင့်ချီ နိမ့်ချီ ဖြစ်နေသော ရင်အုံတွေက သက်သေခံလျှက်ရှိပါသည်။

ကျွန်တော်က သူမ၏ ရွှေရင်အုံ ထွားထွားကြီးတွေကို တအားဖိကာ ဆုပ်နယ်လိုက်သည့်တိုင်အောင် သူမက ဘယ်လိုမှ လှုပ်ရှားခြင်းမပြုပဲ ရှိနေသည်ကို အံ့သြဖွယ်ရာ တွေ့ရပါသည်။ ကျွန်တော်က ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး စခန်းသွားလိုက်သောအခါမှာတော့ သူမ၏ တံတွေးမြိုချလိုက်သည့် ဂလုကနဲ မည်လိုက်သော အသံကို အတိုင်းသား ကြားနေရလေရာ မော်လမြိုင်အလှမယ်ကလေးမှာ မနိုးပဲနေမည်တော့ မဟုတ်ပါ။ သူမကိုယ်တိုင်က နိုးနေလျက်သားနှင့် ပုထုဇဉ်ပီပီ မရှောင်နိုင်သော သံဝါသ ရသာတဏှာကြောဝယ် မျောပါလိုက်နေခြင်းသာလျှင်ဖြစ်ပါသည်။

ကျွန်တော်က သူမအပေါ် အတော်ကြာကြာ သွားသည့်အခါတော့ သူမမှာ ခပ်စောစောကလိုပင် တစောင်းနေရတာ အားမလို အားမရ ဖြစ်လာသည့်အလား ပက်လက်ကလေး ဖြစ်လာခဲ့ပါသည်။ ထိုအခါ ကျွန်တော်က သူမ၏ ပါးကလေးကို မွှေးရင်း သူမ၏နှုတ်ခမ်းလေးကို စုပ်ယူလိုက်ပါသည်။

ယခုလို သူမက ပက်လက်ကလေး လှန်လိုက်သော အခါမှာတော့ ဖြူဖွေးတုတ်ခိုင်လှသော ပေါင်တံကြီး တွေမှာ အစင်းသားပေါ်လွင်နေကာ ကျွန်တော်က ထရန် ကြံရွယ်လိုက်သောအခါ သူမ၏လက်တွေက ကျွန်တော့်ကို ရစ်သိုင်းကာ ရှိနေပါသည်။

ယခုတော့ သူမကိုယ်တိုင် အလိုတူအလိုပါ ဖြစ်နေသည်ကို ကျွန်တော်က ပိုမိုသိလာရကာ သူမ၏ မျက်နှာကလေးပေါ်သို့ ကျွန်တော်က လေကလေးကို မှုတ်သွင်းလိုက်ကာ ခပ်တိုးတိုး လေသံဖြင့်…

“ မင်းကို ငါသိပ်ချစ်တာပဲကွာ… မင်းကို ငါတနေ့နေ့ အိမ်မှာခေါ်ထားမယ် သိလား… တကယ့်ကို မင်းဟာ… ချစ်စရာ ကောင်းသူလေးပါပဲကွယ်…” ဟု ကျွန်တော်က ပြောလိုက်ရာ…

“ ဒါပဲ… ရှင့်စကားမြဲမြဲ မှတ်ထားနော်…” ဟု သူမက… မပွင့် တပွင့် ပြောလိုက်ပါသည်။

“ ယုံပါ အချစ်ရယ် အခု မမကို ခေါ်ရအောင်လာတာ မင်းကိုတွေ့လိုက်ရတော့ မထိန်းနိုင်တော့ဘူး ကဲ… ကိုယ့်ကို ခွင့်ပြုပါဦး အချစ်ရယ်…”

“ အင်း… ကြေနပ်သွား ပြီကို… သွား သွား…”

ကောင်မလေးက ကျွန်တော့်ကို တွန်းလွှတ်လိုက်ပါသည်။ အမှန်က သူကလေး၏ စကားအပြောအဆိုနှင့် ရဲတင်းလှပုံကို ကြည့်ရခြင်းဖြင့် သူမမှာ အတွေ့အကြုံ ရှိနေခဲ့ဘူးပြီကို ကျွန်တော်သိလိုက်ရပါသည်။

အမှန်ကတော့ ဤကဲ့သို့ အိမ်ဖေါ် ကောင်မလေး ချောချောတွေကို အိမ်ရှင်တွေက တနည်းနည်းနှင့် စားကြ သုံးဆောင်ကြသည်ကတော့ ဤလောကကြီးဝယ် များပြားလှပါသည်။

ကျွန်တော်က မီးကို ပြန်လည် ဖွင့်လိုက်သည့် အခါမှာတော့ သူမမှာ ထမီဝတ်ပြီးသား ဖြစ်နေကာ ရှက်လွန်းသောကြောင့် အခန်းတစ်ခန်း အတွင်းသို့ ဝင်သွားပါသည်။ ကျွန်တော်က ဒေါ်လေးမေ ရှိနေမည် ထင်ရသော အခန်းသို့ ဝင်ရောက်ခဲ့သောအခါတွင် ဒေါ်လေးမေမှာ ခါတိုင်းနေ့ကလိုပင် အရက်သောက်ကာ အိပ်ပျော်နေဟန် တူပါသည်။

ကျွန်တော်က ဒေါ်လေးမေကို နှိုးလိုက်သည့်တိုင်အောင် သူမက ကျွန်တော်ကို မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်ကာ

“ ဟင်း… မောင်လေးပါလား ဒီမှာပဲ အိပ်လိုက်ကြတော့တာပေါ့ကွယ်… လာပါ အချိန်လဲ မရှိတော့ပါဘူး…”

ဟု ပြောလျှက် ကျွန်တော့်လည်ပင်းတွေကို သူမ၏ လက်တွေနှင့် ရစ်သိုင်းလိုက်ပါသည်။

“ အို… မမကလည်း ကြွယ်ကြွယ်လည်း ပါလာတယ်ဗျ ဟိုမှာ စောင့်နေတယ်…” ဟု

ကျွန်တော်က ပြောလိုက်သောအချိန်မှာပင် အဆင်ပြေချင်တော့ ကားပေါ်တွင် အိပ်ပျော်၍ ကျန်နေခဲ့သော ကြွြယ်ကွယ် နိုးလာပြီး ကားဟွန်းကို တတီတီ တီးလိုက်သောကြောင့် ဖြစ်ပါသည်။

ကျွန်တော်က လက်ပတ်နာရီကို ကြည့်လိုက်သောအခါ ၁ နာရီ ထိုးရန် ၁ဝ မိနစ် လောက်သာ လိုတော့ကြောင်း တွေ့ရပါသည်။ ဒေါ်လေးမေ ကိုယ်တိုင်လည်း မနေနိုင်ပဲ… 

“ မမတို့လဲ ပိုကာဝိုင်းပြီးရော မိမိလေးက တိုက်တာနဲ့ သောက်လိုက်ကြတာ နဲနဲလွန်သွာတယ် မောင်စိန်တင်…” ဟုပြောလိုက်ပါသည်။

ထိုအခိုက်… တိုက်အပေါ်ထပ်မှ ဆင်းလာသော ခြေသံကို ကြားရကာ… ဒေါ်ခင်မိမိလေး တစ်ယောက်ကို ကျွန်တော် မြင်လိုက်ရာ ပြုံး၍နှုတ်ဆက် လိုက်ရပါသည်။

“ ဟော ပြန်ကြတော့မို့လား မမြမေ… ဒီမှာတင်ပဲ အိပ်လိုကြပါလား မေရယ်… မောင်လေးကလည်းကွယ် အချိန်ဖြင့် ရှိတော့တာမှ မဟုတ်ပဲ…”

“ ကြွယ်ကြွယ်လည်း ပါလာလို့ မမရယ်… အိမ်မှာလည်း တစ်ယောက်မှ ကျန်ခဲ့တာမဟုတ်ဘူး မမ… နောက်ညများမှ ကျွန်တော်တို့ လာ ခဲ့ပါမယ်…”

ကျွန်တော်က အဓိပ္ပါယ်ပါပါ ပြောလိုက်သောကြောင့် ခင်မိမိလေးက မျက်ခုံတွေ မြင့်တက်သွားရကာ ကျွန်တော်တို့အား တံခါးအထိလိုက်ပို့ခဲ့ပါသည်။

“ မနက်ဖြန် ညတော့ မင်းပါလာမယ်ေနော် မောင်လေး…” 

ဟု ခင်မိမိလေးက ပြောလိုက်ပါသေးသည်။ ခင်မိမိလေး၏ တရေးနိုး ထလာသော မျက်နှာလေးမှာ ကျွန်တော့် မျက်စိထဲတွင် ဒေါ်လေးမေထက်ပင် ကြည့်ကောင်းနေသည်ဟု ထင်မိပါတော့သည်။

သည့်နောက်တွင် ကျွန်တော်က ဒေါ်လေးမေကို ပြန်လည်ခေါ်ကာ ကားကလေးဖြင့် ပြန်လည် မောင်းထွက် လာခဲ့ပါသည်။ ကြွယ်ကြွယ်ရော ဒေါ်လေးမေပါ ကျွန်တော်၏ ညာဘက်ဘေး ခုံတွင် ထိုင်ကာပါလာခဲ့ရာ အင်းယားကန်လမ်းမှာ ညအခါတွင် လရောင်အောက်ဝယ် အင်မတန်မှ သာယာစိုပြေလျှက် သာယာမဆုံးအောင် ဖြစ်နေရပါသည်။


အခန်း ( ၉ ) ပြီးပါပြီ။


အပိုင်း ( ၆ ) ဆက်ရန် >>>>>