ကျွန်တော့်ပန်းဘုရင်မလေး အပိုင်း ( ၂ )

ကျွန်တော့်ပန်းဘုရင်မလေး အပိုင်း ( ၂ )

မောင်ဇော်ဦး ရင်ဖွင့်သည်။

ဇတ်လမ်း အလယ်

စနေနေ့၊ အိပ်ယာက အစောကြီးနိုသည်။ ရောဂါက ဖိစီးနေတော့ ညကတည်းက အိပ်ရတာ အဆင်မပြေ၊အိပ်ပျော်သလိုလို ဖြစ်လိုက်၊ ပြန်နိုးလိုက်နဲ့ တနေ့လုံးလဲ အိမ်ထဲမှာ ဂနာမငြိမ်၊ ဟိုဟာ လုပ်ရမလို၊ ဒီဟာ လုပ်ရမလို၊ နာရီ တကြည့်ကြည့်၊ မနက်စာထမင်းတောင် ၂ ခါစားမိသည်။ ပထမ တခါစားပြီးမှ မေ့သွားလို့ မစားရသေးဘူး ထင်ပြီး ထပ်စားခြင်းဖြစ်သည်။ 

နေ့တာကလဲ ရှည်လိုက်သည့်ဖြစ်ခြင်း၊ ကဲ ဒီလောက်ရှည်ချင်တဲ့ နေ့တာ ရှည်စမ်း၊နင်ဘဲ ရှည်နိုင်မလား ငါဘဲ စောင့်နိုင်မလား ဆိုပြီး စိတ်ပေါက်ပေါက်နဲ့ ပက်လက်ကုလားထိုင်ပေါ်မှာထိုင်စောင့်နေလိုက်တာ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး အိပ်ပျော်သွားသည်မသိ၊ လန့်နိုးလာတော့ ညနေလေးနာရီ ကျော်ပြီ၊ဟိုက်၊သောက်ဂွ၊ သွားနေကျအချိန်က ၅ နာရီလောက်ဆိုတော့ အချိန်က သိပ်မကျန်၊ ကမန်းကတန်း ရေချိုးခန်းထဲဝင် ရေချိုး၊ အဝတ်အစားလဲ၊ အင်္ကျီ က ဘာဝတ်မလဲ ဆိုတာ ညကတည်းက စဉ်းစားထားတာဆိုတော့သိပ်မကြာလိုက်၊ ဒါတောင် ခေါင်းဖီးတော့ ခေါင်းလိမ်းဆီထည့်တာ လက်လွန်သွားလို့ ထွက်လာတဲ့ ပုံက ဇာတ်မင်းသားလိုလို ဘာလိုလို ဖြစ်နေတော့၊ မဖြစ်သေးပါဘူး ဆိုပြီး မျက်နှာသုတ်ပုဝါနဲ့ ဆီတွေ သုတ်ပြစ်ရသေးတယ်၊ ကမန်းကတန်း အိမ်ကထွက်တော့ ၅ နာရီထိုးဘို့ တဲတဲလေး လိုတော့တယ်။

အိမ်ရှေ့ရောက်မှ သတိရလို့ အိမ်ထဲပြန်ပြေးဝင်ပြီး ဘုရားစင်ရှေ့မှာ မတ်တပ်လေး လက်အုပ်ချီကာ

'' အားလုံးအဆင်ပြေအောင် ကြည့်ကျက် လုပ်ပေးပါဘုရား'' 

လို့ ကမန်းကတန်း ဆုတောင်းလိုက်ရတယ်၊ဘုရားစင်အရှေ့က ပြန်ပြေးအထွက်မှာတော့ အချိန်မရတော့လို့ ထိုင်မကန်တော့ ဖြစ်တာတော့ ခွင့်လွှတ်ပါဘုရား လို့ စိတ်ထဲက တောင်းပန်လိုက်ရတယ်။

ချိုချိုတို့ အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ ၅ နာရီ၊ ကွက်တိ၊ ဟူး၊ ချွေးတောင် ပြန်သွားတယ် မောလို့၊ အိမ်ရှေ့ပေါက်ကလှမ်းခေါ် မယ်အလုပ် မယ်မင်းကြီးမက ထွက်လာပါလေရော၊မောနေတဲ့ ကြားက ကျွန်တော် အသက်ရှု ခဏ ရပ်သွားတယ်၊

လှေခါးက ဆင်းလာတာက အဝါရောင်နုနုလေး ပေါ် မှာ အမဲရောင် အပွင့်အခက် ရေးချယ်ထားတဲ့ ပါတိတ်ဝမ်းဆက်လေးကို ဝတ်လို့၊ ကတ ္တီပါ ဖိနပ် အနက်ကလေးနဲ့၊ ဆင်းလာတဲ့ အချိန်မှာ ခေါင်းလေးကို ခါလိုက်တော့ ကျောလယ်ရောက် ရောက်နေတဲ့ ဆံပင်က လေထဲကို ဝေ့သွားပုံကို မြင်လိုက်ရတာ မှော်ဆရာတဦးဦး က ကျွန်တော့် လိပ်ပြာ နှုတ်ယူလိုက်သလိုဘဲ မတ်တပ်ကြီး ကျွန်တော် သေသွားတယ်။

'' ဟိတ် ဘာဖြစ်နေတာလဲ'' 

ပုခုံးလေးကို အသာပုတ်ပြီး သူက လှမ်းမေးမှ ရွှီးကနဲ၊ လွင့်သွားတဲ့ လိပ်ပြာက နေရာမှန်ကို ပြန်ဝင်လာတယ်၊

'' အင်း၊ အဲ၊ နင် သိပ်လှတာဘဲ'' 

ရူးကြောင်မူးကြောင် ဖြစ်နေတော့ ဘာပြောရမှန်းမသိတာနဲ့ အမှန်အတိုင်းဘဲ။ ပါးစပ်က ထွက်သွားတယ်။ သူက ကျွန်တော် ရှိုးနဲ့ မိုးနဲ့ ဖြစ်နေပုံကို ကြည့်ပြီး ခွိ ကနဲ ရယ်တယ်၊ ပြီးမှ မျက်နှာပိုး သတ်ပြီး

'' နားထောင်၊ ဒီနေ့ ငါ့မွေးနေ့ ဒါကြောင့်'' ခဏရပ်ပြီး

'' ပထမ ဘုရားသွားမယ်၊ ပြီးတော့ ငါက ဘုရားမှာ ဆီမီးကပ်မယ်၊ သက်စေ့ ပုတီးစိတ်မယ်၊ အဲဒါတွေ အကုန်ပြီးမှ နင့်ကို အဖြေပေးမယ်၊ ဟုတ်ပြီလား''

'' ဟုတ်''

လမ်းထိပ်ဘက် နှစ်ယောက်အတူ လျှောက်လာတယ်၊ လှလိုက်တဲ့ ကျွန်တော့်ချိုချိုဗျာ၊ ကျွန်တော်လဲ တင်စားပြီး ပြောမတတ်ဘူး၊ ခင်ဗျားတို့ မြင်အောင် ဥပမာပြရရင် ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်က မေသန်းနုလိုမျိုး၊ မျက်နှာကျက ခပ်သွယ်သွယ်၊ မျက်ခုံး၊ မျက်လုံး၊ နှာခေါင်း၊ နှုတ်ခမ်း၊ နဖူး၊ နားရွက်၊ မေးစေ့ အားလုံးကို တခုချင်းဘဲ ဖြုတ်ကြည့်ကြည့်၊ အားလုံးစုပေါင်းပြီး တစုတဝေးထဲဘဲ ကြည့်ကြည့်၊ အပြစ်ပြောစရာ တခုမှ မရှိဘူး၊အဲလိုလှတာ၊ ခင်ဗျားတို့ စိတ်ကူးထဲမှာ ပုံဖေါ် ကြည့်၊ မြင်တယ်နော်။

လမ်းထိပ်ရောက်တော့ လာတဲ့ သုံးဘီး ကို လက်တားပြီးစီးတော့ စာအုပ်ဆိုင်က ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်း ဆိုင်ရှေ့ကမန်းကတန်း ပြေးထွက်လာပြီး လှမ်းကြည့်တယ်၊ တာတာ့ လို့ လက်ပြလိုက်တယ်၊ ကားပေါ်မှာ မျက်နှာချင်းဆိုင် ထိုင်တော့ ဒူးချင်းက ထိနေတယ်၊ ကျွန်တော်ကလဲ မဖယ်ဘူး၊ သူကလဲ မဖယ်ဘူး၊ လေတိုက်လို့ နောက်ကို လွင့်နေတဲ့ ဆံပင်လေးနဲ့ ရှေ့ကို ငေးကြည့်နေတဲ့ သူ့မျက်နှာလေးကို ကြည့်ရတာလှလွန်းလို့ မျက်တောင်ခတ် ရမှာတောင် နှမြောတယ်၊ သူက ကျွန်တော့်ဘက် လှမ်းအကြည့် သူ့ကို ငေးကြည့်နေတဲ့ ကျွန်တော်တွေ့တော့ မျက်စောင်းထိုးပြီး လက်က သူ့ဒူးနဲ့ ထိနေတဲ့ ကျွန်တော့်ဒူးကို ဖွဖွလေးဆိတ်တယ်၊ လုံးဝ မနာ၊ ဘာမှတော့မပြော။

ရွှေမော်ဓော ဘုရား စောင်းတန်းဝထိ ကားကမောင်းပေးတယ်။ ကျွန်တော် ကားဆရာတောင်းတဲ့ ကားခ လှမ်းပေးလိုက်တယ်။ တော်သေးတယ် တပါတ်လုံးလုံး အိမ်မှာ မျောက်မီးခဲ ကိုင်သလို ဖြစ်နေတုန်း၊ လစ်ရင် လစ်သလို မေမေ့ ပိုက်ဆံအိပ်ထဲက နှုက်ထားတဲ့ ပိုက်ဆံက အိပ်ထဲမှာ အပြည့်ပါလာတယ်။ ဘုရားပေါ် ကိုတက်လာရင်း

'' ဒီနေ့ နင့်မွေးနေ့ ဆိုတာ ငါမသိဘူး၊ နင်ကလဲ ငါ့ကို ကြိုပြောတာမဟုတ်ဘူး''

'' အခုသိပြီမဟုတ်လား၊ မှတ်ထား၊ နောက်ခါ မမေ့အောင်''

'' အင်း မှတ်ထားလိုက်ပြီ၊ တသက်လုံး မမေ့တော့ဘူး''

'' စောင့်ကြည့်ရသေးတာပေါ့''

အင်း အပြောအဆို ကြည့်ရသလောက်တော့ အဖြေက အပေါင်း လက္ခဏာ ပြနေတယ်၊ ဒီလောက်တော့ကျွန်တော် မ,အ၊ ဘုရားပေါ် ရောက်တော့ ဖရောင်းတိုင်က ၂၂ တိုင်၊ ပန်းက ၂၂ ခက်၊ ဝယ်တယ်၊ သူက ၂၁ နှစ်ပြည့်တာဆိုတော့ တခုစီ ပိုဝယ်တာနဲ့တူတယ်၊ ကျွန်တော်က ပိုက်ဆံ လှမ်းပေးမယ်လုပ်တော့၊

'' ဟင်အင်း၊ ငါ့မွေးနေ့ ငါ့ဟာငါဘဲ ဝယ်မယ်တဲ့''

'' ဟဲ့ နင်လဲ ဝယ်လေ နင့်အတွက်'' 

သူက သတိပေးတော့မှ ကျွန်တော်လဲ ရှေ့က ပန်းတစီးကောက်ယူလိုက်တယ်။

'' အဲဒါဝယ်တာမဟုတ်ဘူး'' 

ဆိုပြီး လှလှပပ စည်းထားတဲ့ ပန်းစီးလေးကို လှမ်းပြတယ်၊ ကျွန်တော်လဲ

'' အင်းအင်း'' 

ဆိုပြီး လက်က ကိုင်ထားတာကို ချပြီး သူပြတဲ့ ပန်းစီးကို လှမ်းယူလိုက်တယ်၊

'' ဖရောင်းတိုင် ရော ဝယ်ရအုံးမလား'' သူ့ကို လှမ်းမေးတော့

'' မဝယ်နဲ့တော့၊ နင်ငါ့ဖရောင်းတိုင်တွေ ကူထွန်းပေး''

'' အင်း အင်း'' ဆိုပြီး ပန်းဘိုး လှမ်းပေးလိုက်သည်။

'' တနင်္လာ ဒေါင့်မှာဘဲ ကပ်မှာ မို့လား''

'' အင်း၊ ဒါကျတော့ သိ'' 

မျက်စောင်းလေးနဲ့ ပြန်ပြောပုံက ချစ်စရာ နှစ်ယောက်သား အတူတွဲပြီး တနင်္လာ ဒေါင့်ကို လှောက်လာသည်၊ ရင်ထဲမှာ ကြည်နူးလိုက်တာ၊ ဘုရားသွားကျောင်းတက်အတူ ဆိုတာ ဒါကို ပြောတာ နေမှာ။ရောက်တော့ သူက ပိုက်ဆံအိပ်ထဲက မီးချစ်လေးကို ထုတ်ပေးသည်။

''ချစ်မယ်နော်'' 

ဟုတိုးတိုးလေး ဆိုရင်း မီးချစ်လေးကို ခြစ်လိုက်တယ်၊ ချိုချို ကျွန်တော့်ကို လှမ်းကြည့်ရင်း ပြူံသည်။ ပြီးတော့ တိုးတိုးလေး 

''လူလည်''

တောက် ဘုရားပေါ်မှာ မို့လို့ မို့ကွာ၊ အသဲကို ယားသွားတာဘဲ၊ကျွန်တော် ဖရောင်းတိုင်တတိုင်ကို မီးညှိလိုက်သည်။ သူက ကျန်တဲ့ ဖရောင်းတိုင်တွေကို တတိုင်ပြီးတတိုင်ကျွန်တော့် ဖရောင်းတိုင်ဆီက မီးလှမ်းကူးပြီး စင်မှာ ညီညီညာညာလေး စိုက်နေသည်။

သူ့ဆီက ဖရောင်းတိုင် ကုန်သွားတော့ ကျွန်တော်ကိုင်ထားတဲ့ အတိုင်ကို သူ့ နောက်ဆုံးစိုက်ခဲ့တဲ့အတိုင်ဘေးမှာ ကပ်စိုက်လိုက်သည်။ သူက

'' ဘုရားရှစ်ခိုးရအောင်'' 

ဆိုတော့ နှစ်ယောက်သား ချထားတဲ့ ပန်းစီးကို ကိုယ်စီကိုင်ပြီး ရင်ပြင်ပေါ်ယှဉ်တွဲထိုင်ရင်း ဘုရားကို သူနဲ့အတူ ဦးချလိုက်သည်၊ကျွန်တော်လဲ ကျွန်တော်ရတဲ့ သြကာသကို အစအဆုံး ဆိုအပြီးမှာ သူ့ကို လှမ်းကြည့်တော့ သူက တတွတ်တွတ်ရွတ်တုန်း၊ ဒါနဲ့ နောက်တကြိမ်ထပ် သြကာသ ရပြန်တယ်၊ ဆိုပြီးတော့ သူ့ကိုလှမ်းကြည့်လိုက်သည်၊ သူက မပြီးသေး၊ နောက်တကြိမ် ထပ်ဆိုရပြန်သည်။ တဝက်လောက်ရောက် တော့သူကရွတ်လို့ ပြီးသွားပြီထင်ပ ဦးချရန် ကျွန်တော့်ဘက် လှည့်ကြည့်တော့ ကျွန်တော်လဲ ကမန်းကတန်း ရပ်ပြီး သူ့ကိုပြူံးပြရင်း အတူတူ ဦးချလိုက်သည်။ 

ပျော်လိုက်တာ နော်၊ အရမ်း ကြည်နူးဘို့ ကောင်းတာဘဲ၊

'' ရော့'' 

ဆိုပြီး ကျွန်တော်ကို သူ့ပန်းစည်း လှမ်းပေး တော့ ကျွန်တော်လဲ ယူပြီး ကျွန်တော့် ပန်းစည်းနဲ့အတူပေါင်းကာ တအိုးထဲ သွားထိုးလိုက်သည်။ သူက ပြူံးလို့၊ပြန်လာတော့ 

''တို့ ပုတီး စိတ်အုံးမယ်၊ ခဏစောင့်နော်'' တဲ့

ဟာ ကြားရတာ နာဝမှာ သကာလောင်းလိုက်သလိုဘဲ၊ ခါတိုင်း ပြောနေကျ ငါ ကနေ တို့ ဖြစ်သွားပြီး၊အဲလိုပြောလို့ကတော့ ကြာချင်သလောက် ကြာပစေ

'' အင်း စိတ်လေ'' 

ဆိုပြီး သူ့ဘေးနား တင်ပလင်ခွေထိုင်ရင်း မျက်စိလေး မှိတ်ကာ ပါးစပ် တလှုတ်လှုတ်နဲ့ ပုတီးစိတ်နေတဲ့ သူ့ကို မျက်တောင်မခတ် ကြည့်ရင်း ဘာဝနာ ပွားနေလိုက်တယ်၊ ဒါကြောင့် ဘုရားဟောထားတာ တယ်မှန်တာဘဲ၊ ကုသိုလ် ဆိုတာ ယူတတ်မှ ရတယ် ဆိုတာလေ၊ ချစ်စရာ ကောင်းလိုက်တာ ချိုရယ်။ အတော်လေးကြာတော့ သူက ပုတီးကို သိမ်းပြီး ဘုရားကို ဦးချလိုက်သည်။

'' ကဲ ပြီးပြီ၊ ဘုရားကို တပတ်ပတ်ရအောင်နော်''

'' အင်း ပတ်တာပေါ့''

နှစ်ယောက် အတူတူ လက်ယာ ရစ် လျောက်ရင်း

'' သူက အင်္ဂါသားလား''

'' အင်း''

'' ဒါဆို အင်္ဂါဒေါင့်ရောက်ပြီ ရှစ်ခိုးအုံးလေ''

'' ချိုက တို့နဲ့အတူ ရှစ်ခိုးမှာလား'' 

ဘာရမလဲ ငဇော်ဘဲ။ သူလဲ ကျွန်တော် အသုံးအနှုံး ပြောင်းသွားတာ သတိထားမိဟန်တူရဲ့၊ ကျွန်တော့်ကို လှမ်းကြည့်တယ်၊ ပြီးတော့

ပြုံးရင်း

'' အင်း ခိုးမှာပေါ့၊ ကိုယ့်ချစ်သူနဲ့ အတူဘဲဟာ''

'' ဟာ ဘယ်လို ဘယ်လို'' 

ကျွန်တော် အရမ်းအံ့သြ သင့်သွားပြီး အသံတောင် နဲနဲကျယ်သွားတယ်။ တော်သေးတယ် အနားမှာ လူရှင်းနေလို့၊

'' ပြန် ပြန် ပြန်ပြောပါအုံး'' 

ဝမ်းသာလွန်းလို့ စကားတောင် ထစ် ထစ် ထစ် သွားတယ်၊ ပျော်ချက်ကတော့ ခုချိန်မှာ အောင်ဘာလေ သိန်းဆုကြီး ပေါက်တဲ့သူကိုတောင် သနားတယ် လို့ပြောလို့ရတယ်။

'' သွား ကြားရဲ့သားနဲ့'' 

ကျွန်တော့် တထောင်ဆစ် ဘေးသားလေးကို ဖွဖွလေး လှမ်းလိမ်ရင်းပြောတယ်။

'' ထပ်ကြားချင်လို့ပါ ချိုရဲ့'' 

ဆိုပြီး သူလှမ်းလိမ်တဲ့ လက်လေးကို လှမ်းကိုင်လိုက်တော့၊ မရုန်း၊

'' ဇော် ဘုရားပေါ် မှာနော်'' 

တဲ့ အမလေး လေး ဇော်တဲ့ အရပ်ကတို့ရေ ဇော်တဲ့၊ စိတ်ထဲမှာ ဂျွန်းတောင် ထိုးချင်စိတ်ပေါက်သွားတယ်။ ပျော်လွန်းလို့၊ ခင်ဗျားတို့ရော မပျော်ဘူးလားဟင်၊ သွား မပျော်ဘူးဆိုရင် ဆက်မရေးတော့ဘူး။

'' လာ ထိုင် အူမြူးမနေနဲ့ ဘုရားရှစ်ခိုးမယ်''

'' ဟင်အင်း၊ စောစောက ရှစ်ခိုးပြီးပြီ၊ အခုဆုဘဲတောင်းတော့မယ်'' 

ကျွန်တော်က ပြောပြောဆိုဆို

'' ကဲကဲ လက်အုပ်ချီ၊ ပြီးတော့ လိုက်ဆို''

'' ဘုရားတပည့်တော်တို့သည်''

'' ဘုရားတပည့်တော်တို့သည်''

'' စောစောက ပြုခဲ့သော''

'' စောစောက ပြုခဲ့သော''

'' ကုသိုလ်ကောင်းမှု့ကြောင့်''

'' ကုသိုလ်ကောင်းမှု့ကြောင့်''

'' အိုအောင်မင်းအောင်''

'' အိုအောင်မင်းအောင်''

'' ပေါင်းရပါလို၏''

'' ပေါင်းရပါလို၏''

'' အရှင်ဘုရား''

'' အရှင်ဘုရား''

ချိုက တကယ်ကို လိုက်ဆိုသည်။ ကျွန်တော်ကလဲ ဆုကို ဒီလောက်ဘဲ တောင်းတတ်သည်၊ ဆုတောင်းကတကယ်ပြည့် မပြည့်တော့ မပြောတတ်၊ လောလောလတ်လတ်တော့ ကြည်နှုးမှု့ တွေနဲ့ ပြည့်နေသည်ကတော့အမှန်။

'' ချို ကျွန်တော့်ကို တကယ် ချစ်တယ်နော်''

'' ဘာ ကျွန်တော်လဲ၊ ဇော်လို့ ပြောစမ်းပါ'' ချိုက ပြင်ခိုင်းတော့

'' ချို ဇော့်ကို တကယ်ချစ်တယ်နော်'' 

တခါမှ အဲလို မပြောဘူးလို့လားမသိ၊ ကိုယ့်ဟာကိုယ် ရီချင်နေသည်၊ပြောလို့တော့ ကောင်းသား၊

'' အင်း၊ မိုးလောက်ကြီးကို ချစ်တာ'' ခလေးများလို လက်ကို ကားကာ ပြုံးပြီးပြောသည်၊

'' ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး'' 

နဲ့ နွားသိုးကြီးလို ပါးစပ်ကြီး ပြဲပြီး ဝမ်းသာလုံး ဆို့နေပုံက တော်ရုံ လူ အမြင်ကပ်လောက်တယ်၊ မဖြစ်ဘူး၊ ဒီပုံနဲ့ ဆို ဘုရားပေါ် မှာ ကျော်မကောင်း ကြားမကောင်းတွေဖြစ်ပြီး၊ စောစော ကပြုထားတဲ့ ကုသိုလ်လေးပါ ပြန်အသိမ်း ခံရဘို့ ရှိနေတယ်။

'' လာ ချို၊ ချို့မွေးနေ့ အထိမ်းအမှတ် အဖြစ်ရော၊ ချစ်သူ တွေဖြစ်တဲ့ အထိမ်းအမှတ် အဖြစ်ရော၊ ခေါက်ဆွဲသွားစားမယ်'' 

ပြောကာ ထရပ်တော့၊ ချိုက သူ့လက်လေး တဖက်ကိုမြှောက်ပေးတယ်၊ ဆွဲထူပါဆိုတဲ့ သဘောပေါ့၊ ကျွန်တော် လှမ်းဆွဲလိုက်တော့ သူက ကျွန်တော့်လက်ကို အားပြုပြီး ထရပ်တယ်၊နှစ်ယောက်သား လက်ချင်းတွဲ လျှက် ဘုရားပေါ် ကဆင်းလာခဲ့ကြတယ်၊

'' ချို''

'' ဇော်''

'' ဇော်ကို ဘယ်လို ချစ်သွားတာလဲဟင်'' 

သိချင်စိတ်က မအောင့်နိုင်

'' အမှန်အတိုင်း ပြောရရင် ဘယ်အချိန်က ဇော့်ကို စချစ်သွားမှန်း ချို လဲကိုယ့်ကိုကိုယ် မသိဘူး၊ ဇော်ကဖွင့်ပြောပြီး တပတ် မတွေ့ဘဲ နေတော့မှ သိတာ၊ နေ့တိုင်း ဇော့်ကို သတိရနေတော့တာဘဲ၊ အဲဒီတော့မှ ဇော့်ကိုချစ်မိနေမှန်းသိတာ'' 

သူကဆက်ပြီး

'' ဒါပေမဲ့ ချိုစဉ်းစားတယ်၊ ဇော်နဲ့ ချိုက အသက် ၅ နှစ်လောက်ကွာတာ ဆိုတော့ သူများ ကဲ့ရဲ့ စရာဖြစ်မယ်လေ၊အဲဒါ ခံနိုင်လား၊ မခံနိုင်လား ဆိုတာ ပေါ့၊ ဒါနဲ့ ဇော့်ကို အဖြေမပေးတော့ဘူးဆိုပြီး နေကြည့်တယ်၊ နေလို့မရဘူး ဇော်ရယ်၊ အရမ်း ခံစားရတာဘဲ၊ ဒါနဲ့ မထူးဘူး၊ ဘယ်သူဘာပြောပြော ဇော့်ကို ဘဲချစ်တော့မယ် လို့ဆုံးဖြတ်လိုက်မှ သက်သာရာ ရသွားတာ''

'' စိတ်မပူနဲ့ ချို၊ ဇော်လဲ ဘယ်သူဘာပြောပြော ဂရုမစိုက်ဘူး၊ ဇော် ကြီးလာရင် ချို့ကို လက်ထပ်မယ်၊ ဘယ်သူမှသဘောမတူရင် ခိုးပြေးမယ်၊ ချိုလိုက်ရဲလား''

'' အမလေး ဇော်ရယ်၊ ဇော် ခေါ် လို့ကတော့ ချို ဘယ်မဆိုလိုက်မယ်၊ ချို့ တသက်မှာ ဇော့် တယောက်ကိုဘဲချစ်မယ်၊ ဇော့်ကိုဘဲ ယူမယ်''

'' ဟုတ်တယ် ဇော်လဲ အတူတူဘဲ၊ ချို့ကိုဘဲ ယူမယ်၊ ချိုတယေက်ထဲကိုဘဲ ချစ်မယ်''

အသက်အငယ်ဆုံးနဲ့ ဒီနေ့ဘဲ ရီးစားဖြစ်၊ ဒီနေ့ဘဲ လက်ထပ်ဘို့ ကိစ္စ ထိဆွေးနွေးဖြစ်တာ မြန်မာပြည်ထဲမှာကျွန်တော်တို့ စုံတွဲ ဘဲရှိမယ် ထင်တယ်။

အဲဒီနေ့က စကားတွေ အများကြီး ပြောဖြစ်ကြသည်။ ခေါက်ဆွဲ စားတော့လဲ တယေက်ပုဂံထဲ တယောက်ထည့်၊တယောက်ပုဂံထဲက တယောက် နှိုက်စားနဲ့ ပျော်စရာကြီး၊စားပြီးတော့ ဘုရားကြီး လမ်းတလှောက် လက်တွဲ လှေက်ကြသေးသည်၊ မှောင်လာမှ သုံးဘီးစီးပြီးအိမ်ပြန်လာကြသည်။ ပျော်လိုက်တဲ့နေ့၊သုံးဘီးပေါ် မှာ အလာတုံးက ဒူးချင်းထိပြီး ထိုင်ခဲ့ပေမဲ့ အပြန်ကျတော့ ဒူးတင်မက တော့ဘဲ လက်ချင်းပါဆုတ်ပြီး ထိုင်လာတယ်၊ တဘက်တည်းတောင်မဟုတ်ဘူး၊ နှစ်ဘက်လုံး၊ မတူတော့ဘူးလေ၊ အခုက နှစ်ဦးသဘောတူ တရားဝင် ချစ်သူ၊ သုံးဘီးမောင်းတဲ့ ဆရာကတောင် နောက်ကြည့်မှန်ထဲက တကြည့်ကြည့်၊သုံးဘီးဆရာ ကို လမ်းထိပ်မရောက်ခင် တလမ်းအလိုမှာ ရပ်ခိုင်းလိုက်တယ်၊ အဲဒီလမ်းဘက်ကလျှေက်ပြန်မယ်ပေါ့၊ ကျွန်တော်တို့ လမ်းထဲက ဝင်ရင် အိမ်တွေများတော့ သိပ်မလွတ်လပ်၊ ဒါနဲ့ကျွန်တော်ကဘဲ အဲဒီလမ်းဘက်က လှည့်ဝင်ရအောင်ဆိုတော့ ချိုက မငြင်း၊ အဲဒီလမ်းက မူလတန်းကျောင်းလေးရှိတော့ လူရှင်းတယ်။

နှစ်ယောက်သား လက်ချင်းတွဲ့ လှောက်လာလိုက်တာ ကျောင်းအစွန် ကျောင်းထောင့်က ပိတောက်ပင် ကြီးရှိတယ်၊ အဲဒီနေရာက မှောင်ရိပ်နဲနဲကျတယ်၊ ကျွန်တော်က အကြံနဲ့ အဲဒီမှောင်ရိပ်ထဲလဲ ရောက်ရော

'' ချို့ကိုတောင် မွေးနေ့လက်ဆောင်မပေးရပေးသေးဘူး'' 

ဆိုပြီး ချို့ ကိုယ်လုံးလေးကို ဖွဖွလေး ဖက်လိုက်တယ်၊မျက်နှာချင်းဆိုင်၊ ပြီးတော့ မွေးနေ့လက်ဆောင်နော် ဆိုပြီး ချို့ နှုတ်ခမ်းလေးကို လှမ်း စုတ်လိုက်တယ်၊ချိုလဲ ကျွန်တော့်ကို ပြန်ဖက်ပြီး ကျွန်တော်ပေးတဲ့ လက်ဆောင်ကို ကြေကြေနပ်နပ်ကြီး လက်ခံယူတယ်၊အောက်နှုတ်ခန်း လေးကို ဖြေးဖြေးလေး စုတ်လိုက်၊ ပြီးတော့ အပေါ် နှုတ်ခမ်းလေး ပြောင်းစုတ်လိုက်နဲ့၊ ချိုလဲကျွန်တော့် ကို မသိမသာလေး တုန့်ပြန်လာသလိုဘဲ၊ စုတ်ရင်း စုတ်ရင်းနဲ့ အားမရ ဖြစ်လာပြီး သူ့ကိုယ်လေးကို တအားဘဲ ဖက်ထားလိုက်တယ်၊ အောက်ခံ ဘောင်းဘီ ကျပ်ကျပ်အောက်က တင်းနေတဲ့ ကျွန်တော့် ဖွားဘက်တော်လေးကလဲ သူ့ ဘိုက်သားအောက်နားမှာ ထောက်လို့ပေါ့၊ သူက ကျွန်တော့်ထက် မဆိုစလောက်လေးဘဲ နိမ့်တယ်၊ အဲဒီတုန်းက၊ ဆိုးထားတဲ့ နှုတ်ခမ်းနီ လေးဟာ ခေါက်ဆွဲ စားတုန်းက ပျောက်သွားပြီ ထင်ပေမဲ့ အရသာ သင်းသင်းလေးကတော့ နှုတ်ခမ်းမှာ ကျန်နေတုန်း၊ တအောင့်လောက် အပေါ် အောက် တလှည့်စီ စုတ်ပေးအပြီးမှာ

'' မောတယ် ဇော်ရယ်'' 

တဲ့ ကျွန်တော်လဲ ခဏ အနားပေးတဲ့ အနေနဲ့ ပါးမို့မို့လေး ၂ ဖက်ကို ဖွဖွလေး နမ်းလိုက်တယ်၊ ပြီးတော့ သူက ကျွန်တော့် ပုခုံးပေါ်မှာ ခေါင်းလေးတင်ပြီး မှေးနေတယ်၊ ကျွန်တော်က သူ့ကျောကုန်းလေးကို အထက်အောက်ပွတ်လို့၊ သူက ကျွန်တော့် ခါးလေးကို ပြန်ဖက်ထားတယ်။

'' ချို''

'' ဇော်''

'' ဇော် ပေးတဲ့ မွေးနေ့လက်ဆောင်ကို ကြိုက်လားဟင်''

'' အင်း၊ အိမ်ရောက်ရင် မျက်နှာမသစ်ဘဲ အိပ်တော့မယ်၊ မွေးနေ့လက်ဆောင်လေး ပျောက်သွားမှာစိုးလို့''

ချစ်လိုက်ရတာ ချိုရယ်၊ ပါးမို့မို့လေးကို မွေးနေ့လက်ဆောင်လေး ထပ်ပေးမိတယ်၊ နှဖူးလေးတို့ မျက်လုံးလေးတို့ ပါ အဆစ်အဖြစ်ပါသွားသေးတယ်။ ကိုယ်တကယ် ချစ်တဲ့ ချစ်သူကို တကယ်ချစ်တဲ့ စိတ်တဲ့ နမ်းရတဲ့ အရသာဟာ ရင်ထဲမှာ အတိုင်းမသိ ပီတိပါဘဲ၊ ပွင့်ဟနေတဲ့ အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို ဖွဖွလေး ပြန်စုပ်မိတယ်၊ ချိုက ကျွန်တော့် အပေါ် နှုတ်ခမ်းလေးကို ပြန်စုတ်လာတယ်၊ လျှာက စုတ်ထားတဲ့ သူ့နှုတ်ခမ်းအတွင်းသား လေးကို ပွတ်ပေးလိုက်တော့ သူ့လျှာလေးက ကျွန်တော့် လျှာလေးကို လာထိတယ်။ 

အဲလို လာထိတဲ့ လွ်ာလေးကို ဖမ်းဆွဲစုတ်လိုက်တော့ သူ့လက် ၂ ဖက်က ကျွန်တော့် ခါးကို တင်းတင်းလာဖက်ပြီး သူ့ကိုယ်လေးက ကော့လာတယ်။ နဂိုက ထောက်ထေားတဲ့ ကျွန်တော့် ပစ္စတိုက သူ့ဘိုက်ထဲ နစ်ဝင်သွားသလိုဘဲ၊ ကျွန်တော်လက်ကလဲ သူ့ကျောကို အစုန်အဆန်ပွတ်လို့၊ တခါတခါ တင်ပါးထိအောင်အရှိန်လွန်သွားသေးတယ်၊ အောက်နှုတ်ခမ်းလေးတလှဲ့၊ လျှာလေးကို တလှဲ့ စုတ်လိုက်၊ ပါးဖွေးဖွေးလေးကိုနမ်းလိုက်နဲ့ တော်တော်လေးကြာသွားတယ်၊

''ဇော် တော်ပြီနော်၊ လမ်းမကြီးမှာ'' တဲ့။

အဲဒီတော့မှ ကျွန်တော်လဲ သတိပြန်ဝင်လာတယ်၊ မလွှတ်ချင်ဘဲ သူ့ကို လွှတ်လိုက်တယ်၊ သူကထမီပြန်ဝတ်ရင်း တွန့်သွာတဲ့ အကျီလေးကို ပြန်ဆွဲဆန့်နေတယ်၊ ကျွန်တော်လဲ လုံချည်ပြင်ဝတ်ပြီးတော့ ၂ ယောက်တွဲပြီး မှောင်ရိပ်အောက်ကထွက်ခဲတယ်၊ လမ်းဘေးမီးတိုင်အောက်လဲ ရောက်ရော၊ သူက

'' ချို့မျက်နှာကို ကြည့်စမ်းပါအုံး၊ မိတ်ကပ်တွေ ကွက်ကုန်လားတဲ့'' 

ကျွန်တော်က သေချာကြည့်ပြီး

'' ဟင်အင်း၊ မသိသာပါဘူး'' 

လို့ပြန်ပြောလိုက်တယ်၊

'' လူဆိုး၊ ဟင်း ဒါတွေတော့ တတ်တယ်'' 

ဆိုပြီး လက်မောင်းကို မနာအောင် ဆွဲဆိတ်တယ်၊

'' ချစ်တော့လဲ၊ ဒါတွေက သူ့အလိုလို တတ်လာတာပေါ့ ချိုရဲ့'' 

လို့ ပြန်ပြောတော့ မျက်စောင်းလေးနဲ့ ပြန်ကြည့်တယ်၊ ဒီလိုနဲ့ ဘဲ သူ့အိမ်ရှေ့ ရောက်လာတယ်။

'' သွားတော့မယ်နော်၊ မနက်ဖြန်ကျရင် စာအုပ်ဆိုင်သွားဖို့ လာခေါ် အုံး''

'' လာခေါ် မှာပေါ့ ချိုရဲ့''

'' အခုဘယ်သွားအုန်းမလို့လ၊ဲ ရှစ်နာရီကျော်ပြီ'' သူကမေးတော့

'' ကျော်စိုးတို့ဆိုင်၊ ဟိုကောင်တွေ စောင့်နေတယ်'' ဆိုတော့

'' ဘာလဲ သွားကြွားမလို့လား''

'' အဟီး'' သူ့ကို ရီပြလိုက်တယ်၊

'' အကုန်ရှောက်မပြောနဲ့၊ ပြီးတော့ သူတို့ကိုလဲ ရှောက်မောင်းမထုဘို့လဲ ပိတ်ထားအုံး''

'' အင်းပါ ချိုရဲ့''

သူလဲ အိမ်ပေါ် လှမ်းတက်သွားတော့ ကျွန်တော်လဲ ကျော်စိုးတို့ ဆိုင်ဘက် အပြေးတပိုင်း ထွက်လာခဲ့တယ်။ဒီအချိန်မှာ သူမှာတဲ့ အကုန်ရှောက်မပြောနဲ့ ဆိုတဲ့ စကားကို ကျွန်တော် နားထောင်လိမ့်မယ်လို့ခင်ဗျားတို့ထင်လား။ အဲ မောင်းမထုဘို့တော့ ပိတ်ရမယ်။

အဲဒီနောက်ပိုင်းမှာ တော့ ရင်ခုန်စရာကောင်းတဲ့ အချစ်ဇတ်လမ်းချည်းပါဘဲ။ အမှတ်တရ ဖြစ်ခဲ့တာလေးတွေကို တော့ ခင်ဗျားတို့ကို ပြောပြပါ့မယ်၊ မျက်စိရှက်စရာတွေ ပါလာမဲ့ ကိစ္စ ဆိုတော့ မဖတ်ရဲကြဘူးဆိုရင်နောက်လာမဲ့ တချို့အပိုင်းလေးတွေကို ကျော်ဖတ်ကြပါလို့.....

တရားဝင် ချစ်သူတွေဖြစ်ပြီးတဲ့ နောက်မှာတော့ အရမ်းပွင့်လင်းလာတယ်၊ တကယ်ပြောတာ၊ ကြားဘူးတဲ့ ရီးစားဇာတ်လမ်းများထဲက မိန်းခလေးတွေလို မဟုတ်ဘူး၊ ကျွန်တော်ကြားဘူးသလောက်ပြောလိုက်ရင် တခြား စုံတွဲတွေလို ချိန်းတွေ့ပြီဆို ဟိုဟာတား၊ ဒီဟာတားတာ မရှိဘူး။ နောက်မှ သူပြောပြလို့ သိရတာကကျွန်တော်ကို သူ့ဘဝ တသက်လုံးအတွက် ရည်စူးပြီး ရွေးလိုက်တာတဲ့၊ ကျွန်တော်က သူ့ရဲ့ ပထမဆုံးနဲ့နောက်ဆုံး ချစ်သူတဲ့၊ ကျွန်တော် သူ့ကို မယူလို့ကတော့ သူဘယ်သူ့ကိုမှ မယူတော့ဘူးတဲ့၊ ဒါကြောင့်ခုချိန်ကစပြီး သူ့ကို ကျွန်တော်ပိုင်တယ်တဲ့၊ ဒါက ကျွန်တော် နောက်မှသိရတာ၊ ခင်ဗျားတို့ ကျွန်တော့်ရင်ခုန်စရာ အကြောင်းလေးတွေ ဖတ်မိတဲ့ သူရှိရင် စိတ်ထဲက ကျွန်တော့်ကောင်မလေး အညှာလွယ် လှချည်လား ထင်မှာစိုးလို့ ကြိုတင်ရှင်းပြထားတာ၊ ပုံပြောနေတာ မဟုတ်ဘူးနော်။

စာမေးပွဲကလဲ နီးပြီ၊ အောင်မှဖြစ်မယ်၊ မနှစ်ကလို ကျလို့မဖြစ်ဘူး၊ ဒါကြောင့် စာကို နဲနဲ အာရုံစိုက်နေတဲ့ အချိန်၊ ချိုနဲ့ကတော့ တွေ့မြဲ၊ တွဲမြဲ၊ လစ်ရင် နမ်းမြဲပေါ့၊ တနေ့ ဖြစ်ချင်တော့ သူ့အမ နှစ်ယောက်လုံး ရွာပြန်ဘို့ ကိစ္စက ပေါ်လာတယ်၊ အမှန်က သူပါလိုက်ပြန်ရမှာ၊ ဒါပေမဲ့ စာမေးပွဲက နီးနေတော့ သူမလိုက်ဘူး။အဲဒါ စာအုပ်ဆိုင်သွားရင်း လမ်းမှာ

'' ဇော်''

'' ဘာလဲ ချို''

'' မတင် နဲ့ မသန်း သောကြာနေ့ ရွာပြန်ကြမယ်၊ တနင်္ဂနွေ နေ့မှ ပြန်လာမယ်တဲ့''

'' ဟင် ဟုတ်လား၊ ဒါဆို ချိုအိမ်မှာ တယောက်ထဲပေါ့''

'' အင်း''

'' တယောက်ထဲ ဆို ညဘက် ချိုမကြောက်ဘူးလား''

'' ကြောက်ပါဘူး၊ ဒါပေမဲ့ ချို ကြောက်ချင်ယောင် ဆောင်လိုက်မယ်လေ'' ပြုံးပြီးပြောတယ်၊

'' အင်း ချိုကြောက်တယ်ဆိုရင်၊ ဇော် သောကြာနေ့ညကတဲက အိမ်ကို အောင်သန်းတို့အိမ်စာသွားကျက်မယ်၊ တနင်္ဂနွေ နေ့မှ ပြန်လာမယ်လို့အကြောင်းပြပြီး ချိုနဲ့ လာနေမယ်လေ''

'' အင်း ကောင်းတယ်၊ ဇော်က အိမ်မှာ စာကျက်၊ ချိုက ဇော့်ကို ချက်ကြွေးမယ်''

'' ဘိုက်မှာ ကပ်နေတဲ့ ချက်လား'' 

ကျွန်တော်က ပြုံးစစနဲ့ မေးတော့ သူက ပုခုံးချင်း တိုက်ပြီး

'' အဲဒါဘဲ စားပြီး ဘိုက်ဝတယ် ဆိုရင်တော့ ချို ချက်ရသက်သာတာပေါ့'' တဲ့

ကျွန်တော့် ချိုက အဲလို ကျွန်တော့်ကို ချစ်တာ၊သောကြာနေ့ည၊ လွယ်အိပ်ထဲ အင်္ကျီ ၂ စုံလောက် အပိုထည့်၊ ကျက်ရမဲ့ စာအုပ်တွေထည့်၊ အိမ်ကိုအောင်သန်းတို့ အိမ် စာစုကျက်ရင်း ဟိုမှာဘဲ အိပ်မယ်၊ တနင်္ဂနွေနေ့မှ ပြန်လာမယ်ဆိုပြီး ထွက်လာခဲ့တယ်။

စာမေးပွဲက တလကျော်ကျော်လောက် ဘဲလိုတော့တယ်လေ၊ အိမ်ကတော့ ငါ့သား ဒီနှစ် မအောင်ရင် တပြည်လုံးဘယ်သူမှ အောင်မှာ မဟုတ်တော့ဘူးလောက် ထင်လောက် ကို ကြိုးစားပြလိုက်တယ်။ အိမ်ကြားလမ်းက ပတ်ပြီး ဘယ်သူမှ မမြင်အောင် အိမ်နောက်ပေါက်က လှစ်ကနဲ ဝင်လိုက်တယ်၊ ပြီးနောက်ဖေးပေါက် ကို ကိုယ့်ဟာကိုယ်ဘဲ ပိတ်ပြီး ဂျက်ထိုးလိုက်တယ်။

''ဂလောက်''

ဂျက်ကျသံနဲ့ အတူ ဖြေဖျား လက်ဖျား နဲနဲ အေးသွားတယ်။ မီးဖိုချောင် အပေါက်ဝက လွယ်အိပ်လေး ပိုက်လို့တက်လာတဲ့ ကျွန်တော့်ပုံစံက မြို့တခါမှ မရောက်ဘူးတဲ့ တောသားလေး ဝုန်းကနဲ ဗိုလ်ချုပ်ဈေး ရှေ့ကိုကျလာတဲ့ပုံ၊ တောင်ကြည့်၊ မြောက်ကြည့်၊အခါပေါင်း ထောင်သောင်း များစွာ ဝင်ထွက်ဘူးတဲ့ ဒီအိမ်ကို ဒီတခါလာရတာ ရင် အတုန်ဆုံးဘဲ၊ကြည့်လိုက်တော့ ချိုက အိမ်ရှေ့ နှစ်ယေက်ထိုင်ခုံမှာ ထိုင်လို့။

ချို့ ဘေးဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး ချို့ လက်ကို ဆွဲကာ ကျွန်တော့် ရင်ဘတ်ပေါ် တင်ပေးလိုက်ရင်း

'' တွေ့လား ဇော် ရင်တွေအရမ်းခုန်နေတာ''

ချိုက သူ့လက်ကို ကျွန်တော့်ရင်ပတ်ပေါ်မှာ ကပ်လိုက်၊ ခွာလိုက်လုပ်ရင်း

'' အင်း ဟုတ်တယ်နော်၊ တဒိန်းဒိန်းနဲ့၊ ကုလား ဘုရားပွဲ လှည့်နေသလိုဘဲ''

အဲလို အပြောမျိုးတွေပေါ့၊ နမ်းချင်စရာကောင်းတာ၊ ဆွဲဖက်ပြီး ပါးလေးကို ဘယ်ပြန်ညာပြန်နမ်းပြစ်လိုက်တယ်၊ ကျွန်တော့် အပြစ်မဟုတ်ဘူးနော်၊ နမ်းချင်လာအောင် သူလုပ်တာ၊

'' ချိုရော ရင်မခုန်ဘူးလား''

'' ခုန်တာပေါ့၊ မခုန်ဘဲ နေမလား''

'' မှန်းစမ်း''

ဆိုပြီး သူ့ရင်ပတ်ပေါ် နားလေး ကပ်ပြီး နားထောင်ကြည့်လိုက်တယ်၊ ဟင် ဘာသံမှ မကြားရပါလား၊ချိုအသက်မှရှိသေးရဲ့လားမသိ၊ အရမ်းစိုးရိမ်သွားတယ်၊

'' ဇော် ဇော်နားထောင်နေတာ ညာဘက်ကြီး''

နားက ရင်ဘတ်က မခွာဘဲ

'' သိဘူးလေ၊ ရင်ခုန်သံအရမ်းကျယ်ရင် ညာဘက်ကလဲ ကြားရမယ်ထင်လို့''

'' ပြောကောင်း'' 

ဆိုပြီး ရင်ဘတ်မှာ ကပ်နေတဲ့ ကျွန်တော့်ခေါင်းကို သူ့လက်နဲ့ ဖက်လာတယ်။သူ့ရင်ဘတ်နဲ့ ထိနေတဲ့ ကျွန်တော့်ပါးက သတင်းပို့လိုက်တယ်၊ အောက်ခံ ဘော်လီ မဝတ်ထားဘူးတဲ့။နိတ်ဟ၊ နို့အုံလေးကို အောက်ကလက်နဲ့ အသာပင့်ပြီး ပါးလေးနဲ့ အပေါ် ကဖိလိုက်တော့ ဒိတ် ဒိတ် ဒိတ် ဒိတ်နဲ့တိုးတိုးလေး စကြားတယ်၊ ညာဘက်က၊

'' ကြားရပြီ ချိုရ''

'' ကြားရအောင် သူလုပ်တာကိုး''

ခေါင်းကို အတင်းဖက်လိုက်တယ်။ခဏလေးနေတော့ ကျွန်တော်သူ့ပေါင်ပေါ် ပက်လက်လှန် လှဲချလိုက်တယ်၊ ခြေထောက်က ကုလားထိုင်လက်တန်းကန်ထားတဲ့ ပုံမျိုးပေါ့။ ချိုက ကျွန်တော့် နဖူးပေါ်က ဆံပင်လေး တွေပွတ်ကစားရင်း

'' စာတွေ ကျက်ပြီးပြီလား''

'' အင်း တော်တော် များများတော့ ကျက်ပြီးပါပြီ''

'' ဒါဆို ဒီနှစ် ကျိမ်းသေပေါက် အောင်ပြီပေါ့''

'' အင်း၊ ထင်တာဘဲ၊ အောင်မှဖြစ်မယ် ချိုရ၊ မြန်မြန်ကျောင်းပြီး၊ မြန်မြန်အလုပ်လုပ်မှ ချိုနဲ့ မြန်မြန်အတူတူနေရမှာ''

'' ဇော်က ဘာအလုပ်လုပ်မှာ မို့လို့လဲ''

'' အင်း ဇော်က ၁ဝ တန်းအောင်ပြီးရင်၊ ဘော့တနီယူမယ်၊ ပြီးရင် ပဲခူးမြို့ပြင် ရန်ကုန်လမ်းမကြီးပေါ်မှာ မေမေ့ကိုခြံတခြံဝယ်ခိုင်းမယ်၊ ပြီးတော့ သစ်ခွတို့ နှင်းဆီတို့ ပန်းတွေ မျိုးစုံစိုက်စားမယ်၊ ချို ကြိုက်လား''

'' အင်း ကြိုက်တယ်၊ ဒါဆို ချိုက ဇော် ပန်းခြံ ကြီးထဲမှာ ပန်းဘုရင်မလေးလုပ်မယ်''

'' အင်း ဟုတ်ပြီ၊ ဇော်က ပန်းဘုရင်မလေး ဝတ်ရည်ကို စုတ်မဲ့ ပျားဘုရင်ကြီးလုပ်မယ်''

ပြောပြောဆိုဆို ကျွန်တော် ထပြီး ပန်းဘုရင်မလေးကို ပျားဘုရင်ကြီးက အိပ်ခန်းထဲ ချီသွားပါတော့တယ်ခင်ဗျား။

အမယ် အိပ်ယာလေးက သန့်လို့ ပြန့်လို့၊ ခါတိုင်း ဒီအခန်းထဲ ရောက်ဘူးပါတယ်၊ ဒီအိပ်ယာက အရှုတ်ပွဆုံး၊အိပ်ယာပေါ် ချပြီး သူ့ဘေးနား မှောက်ရက်ဝင်အိပ်လိုက်တယ်၊ လက်တဖက်က သူ့ကိုယ်လုံးလေးကို ဆွဲဖက်ပြီး ကျွန်တော့်မျက်နှာက သူ့မျက်နှာကို အုပ်မိုးလိုက်တယ်။ နဖူးလေးကို ကျွန်တော့် နှုတ်ခမ်းက ရွှတ်နဲ နမ်းတယ်၊မျက်လုံးလေးကို နှာခေါင်းလေး နဲ့ ဘယ်တခါ၊ ညာတခါ နမ်းလိုက်တော့ မျက်လုံးလေး ပိတ်သွားတယ်၊ပြန်ပွင့်မလာတော့ဘူး၊ ပွင့်လာတာ က နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေး တစုံ၊လောဘကြီးကြီးဘဲ တစုံလုံးကို ပါးစပ်နဲ့ ငုံလိုက်တယ်၊ ပြီးမှ အပေါ် နှုတ်ခမ်းလေးကို ပြန်လွှတ်ပြီးအောက်နှုတ်ခမ်းလေး တခုကိုဘဲ သီးသန့်လေး စုတ်ထားလိုက်တယ်၊ သူ့လက် ၂ ဖက်က ကျွန်တော့်လည်တိုင်ကို သိုင်းဖက်လာတယ်။ 

ကျွန်တော်လဲ လက်တဖက်က သူ့လည်တိုင်အောက် လှိုလိုက်တယ်၊လက်တဖက်က သူဝတ်ထားတဲ့ ဘလောက်စ် အင်္ကျီ ပွပွလေး အောက်ကို ဝင်ရောက် ပျောက်ကွယ်သွားတယ်။

အောက်နှုတ်ခမ်းကို စုတ်နေတာလေးကို ခဏအနားပေးရင်း ကျွန်တော့် နှုတ်ခမ်း တစုံလုံးက သူ့နှုတ်ခမ်းကြားထဲ တိုးဝင်သွားပြီး ပုန်းနေတဲ့ လွ်ာလေးကို ဆွဲထုတ်လာတယ်၊ လွ်ာလေးကို ဖွဖွလေးစုတ်ရင်းလွ်ာလွ်ာချင်း တို့ထိ ကစားနေကြတယ်။

အင်္ကျီ အောက်ကို ဝင်သွားတဲ့ လက်က အမှောင်ထဲမှာ စမ်းတဝါးဝါးနဲ့ ရှေ့တိုးသွားတာ ပထမမို့မို့ဖောင်းဖောင်းအရာလေးတခုကို သွားထိတယ်၊ ထိပ်လေးထိ တက်သွားတော့ အသီး သေးသေးလေးတလုံးကို သွားစမ်းမိတယ်။ နူးအိနေတဲ့ မို့မို့ဖောင်းဖောင်းလေးကို အသာပွတ်ရင်း အသီးလေးကို လက်ညိုးနဲ့လက်မက ညှပ်ပြီး ဘာလေးလဲလို့ စူးစမ်းလိုက်တော့ ''ဇော်ရယ်'' တဲ့။ တကဲ့ကို တိုးတိုးလေး၊ လက်ကအသာပြန်ဆင်းပြီး ဒီဘက်ကို ရွှေ့လာတော့ ဟင် ဒီဘက်မှာလဲ ပုံစံတူလေးတခု။ သေချာအောင် ဟိုဘက်ကဟာလေးကို စမ်းကြည့် လိုက်၊ ဒီဘက်ကို လာပြန်စမ်းလိုက်နဲ့ လက်တဖက်တည်းနဲ့ အလုပ်ရှုတ်နေတော့ပါဘဲ။

'' ချစ်တယ် ချိုရယ်၊ အရမ်းချစ်တာဘဲ'' 

ပါးစပ်က တဖွဖွပြောရင်း လည်တိုင်လေးကို နှုတ်ခမ်းလေးနဲ့ စုတ်လိုက်တယ်၊ လည်တိုင်အောက်တ သိုင်းဖက်ထားတဲ့ ကို ဆွဲနှုတ်ပြီး ဘလောက်စ် အင်္ကျီ လေးကို အပေါ်ဆွဲတင်လိုက်တယ်၊ ကျွန်တော့် လည်တိုင်ကို သိုင်းဖက်ထားတဲ့ ချို့လက် ၂ ဖက်က အလိုက်တသိဘဲ မြှောက်ပေးတော့ လှောလှောရှုရှုဘဲ အင်္ကျီ က ကိုယ်နဲ့ကွာသွားတယ်၊ မို့မို့ဖောင်းဖောင်းလေးနဲ့ အလုပ်ရှုတ်နေတဲ့ လက်ကလဲ ကူတယ်လေ။

အိုး လှလိုက်တာ ချိုရယ်၊ ကျွန်တော်လဲ ဘယ်လိုမှ မအောင့်နိုင်တော့ဘူး၊ မှောက်နေတဲ့ ကိုယ်က ချို့ပေါ်လှမ်းတက်တော့ ချိုက ပေါင်၂ ဖက်ကို ကားပေးတယ်၊ ကျနော် ဝတ်ထားတဲ့ အင်္ကျီ ကို ခေါင်းကနေဆွဲချွတ်ပြစ်လိုက်တယ်၊ အဝတ်မဲ့နေတဲ့ ခန္ဓာကိုယ် ၂ ခု ထပ်ရက်လေး ကျသွားတော့ အိထွေးနေတဲ့ ရင်သားတစုံဟာ ကျွန်တော့် ရင်သားနဲ့ ထိကပ်နေတော့တာပါဘဲ။ လက်နှစ်ဘက်က ချို့ ချိုင်းကြားအောက်ကသိုင်းဖက်လိုက်တော့ ရင်သားလေးက ကော့လာတယ်။ ကျနော့် နှုတ်ခမ်းက မနေနိုင်ဘူး၊ ကော့လာတဲ့ရင်သားလေးပေါ်က နီညိုညို နို့သီးသေးသေးလေးကို လှမ်းစို့လိုက်တယ်။

'' အ ဟင်း ဟင်း ဟင်း ဟင်း'' 

ချို့ဆီက ငြီးညူသံတိုးတိုးလေး ထွက်လာတယ်၊ နှုတ်ခမ်းကနို့သီးလေးပါမကဘဲ၊ နို့အုံးလေးဘေးပတ်လည်ကို ပါ ပွတ်ကစားတော့ ချို့ဆီက အသံလေးတွေတိတ်သွားလိုက်၊ ထွက်လာလိုက်နဲ့၊ တလှည့်စီ၊ စိတ်ကြိုက်ကစားပြီးတော့ နှုတ်ခမ်းက နို့ကြားကို ဗဟိုပြုပြီးတရွေ့ရွေ့ အောက်ကို စုန်ဆင်းလာတယ်၊ ချိုက ကျွန်တော့် ခေါင်းပေါ်က ဆံပင်တွေကို ပွတ်လို့၊ စုန်ဆင်းလာတဲ့ နောက်ကို ဖက်ထားတဲ့ လက်က ပါလာတော့ လက်ပေါ်ရောက်တဲ့ ချို့ ကိုယ်လေးက ကော့ကော့လာတယ်။

ဘိုက်သားလေးပေါ် ကို နှုတ်ခမ်းရောက်လာတော့ ဘိုက်သားကို နှုတ်ခမ်းလေးနဲ့သာမက နှာခေါင်းနဲ့ရောပါးနဲ့ပါ ပွတ်ကစားပေးနေလိုက်တယ်။ ချက်လေးပေါ် ကို ပါးစပ်တေ့ပြီး လှာနဲ့ ထိုးကစားလိုက်တော့ အင့် အင့်အင့် အင့် ဆိုပြီးတွန်တယ်။

လက်တဖက်က ချို့ကြောအောက်က အသာထုတ်ပြီး ခပ်လျှောလျှော့ ဖြစ်နေတဲ့ ထမီစလေးကို ဖြေလိုက်တယ်၊အဲလို ဖြေလိုက်ရော ချို့လက်က ကျွန်တော့် ဆံပင်တွေကို ဆုတ်ဆွဲလာတယ်၊ ထမီစကို ဖြေးဖြေးလေးအောက်ကို ဆွဲချလိုက်ပြီး ချို့ ပေါင်တဖက်ကို ထမီကြားထဲက ဆွဲထုတ်လိုက်တယ်၊ ခြေထောက်တဖက်ကအလိုက်သင့်လေးဘဲ ကွေးပြီးထွက်လာတယ်၊ အသာလေး ဘေးကို ကားပြီး ဖွေးနေတဲ့ ပေါင်အတွင်းသားလေးပေါ် မျက်နှာအပ်လိုက်တယ်၊ နှုတ်ခမ်းနဲ့ နှာခေါင်းက အထက်အောက် စုန်ဆန် ပွတ်ကစားတော့ လှာကလဲ သူလဲ ပါမယ်တဲ့၊ ချိုက ကျွန်တော့်ဆံပင်ကို တင်းတင်းဆုတ်ရင်း ကိုယ်က တွန့်လိုက် ကော့လိုက်နဲ့၊ ထမီကြားထဲက နောက်ခြေတဖက်ကို ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး စောစောကလိုဘဲကွေးကွေးလေးဖြစ်နေတဲ့ ပေါင်အတွင်းသားလေးပေါ် မျက်နှာအပ်လိုက်ပြန်တယ်။ 

စောစောကလို စုန်ဆန်ဆွဲရင်း ကျွန်တော့်လက် ၂ ဖက်က ပေါင်ရင်းအောက်က လှိုပြီး ဆံပင်တွေကို ဆွဲနေတဲ့ ချို့လက်လေးကို ဆုတ်ကိုင်လိုက်တယ်၊ ခေါင်းထောင်ပြီး မျက်စိအရှေ့တဲ့တဲ့ကို ကြည့်လိုက်တော့ အမွေးနုနုလေးတွေရယ် ကားနေတဲ့ နှုတ်ခမ်းသား ၂ ဖက်ကြားက နီတာတာလေး ပြူနေတဲ့ အစေ့လေးကို မြစ်ဖျားခံပြီး တစိမ့်စိမ့်နဲ့စီးကျနေတဲ့ အရည်ကြည်လေးတွေရယ်၊ မျက်စိရှေ့မှာ အတိုင်းသား၊ ဘာမှ မစဉ်းနေတော့ဘူး၊ အဲဒီနီတာတာလေးကို လှမ်းငုံလိုက်တယ်။

ဆုတ်ကိုင်ထားတဲ့ ကျွန်တော့်လက်ကို အတင်းညှစ်ပြီး ခြေဖျား ၂ဖက်က ကုတင်ကို ထောက်လို့ တင်ပါးကကြွတက်လာတယ်၊ ပါးစပ်ကလဲ တဟင်းဟင်း နဲ့ အဖျားတက်သလို ငြီးနေတယ်၊ လွ်ာလေးနဲ့ အဲဒီနီတာတာလေးကို ပွတ်ကစားလိုက်တဲ့ အခါမှာတော့ ကော့ထားတဲ့ တင်ပါးက အထက်အောက်ဗြောင်းဆန်နေအောင် ယန်းနေတော့တာဘဲ၊ ပါးစပ်ကလဲ တဟင်းဟင်း နဲ့ အဖျားတက်ရုံမကတော့ဘူး အူး လို လို အိုး လို လို အသံမျိုးပါ ပါလာတယ်၊ ကျွန်တော့် လဲ သူယန်းနေတဲ့ နောက် ခေါင်းလိုက်ရင်း လျှာက တလျှောက်လုံးကို နေရာလပ်မကျန်အောင် ပွတ်ဆွဲနေလိုက်တယ်။ ခဏလေးနေတာ့ သူတော်တော်မောသွားတယ်၊ ယန်းနေတာ တွေရပ်ပြီး တင်ပါးလေးက ကုတင်ပေါ် ကို နေရာတကျပြန်ကျသွားတယ်။ 

အဲဒီတော့မှ ကျနော်လဲ ပေါင်အောက် လျှိုထားတဲ့ လက်ကို ထုတ်ပြီး တဖြေးဖြေး အပေါ် ကို ပြန်ဆန်တက်လာတယ်၊ ချို့ ပါးဘေး မျက်နှာ အပ်မိတော့

'' ချိူ''

'' ဇော်ရယ်''

'' ချစ်လားဟင်''

'' ချစ်တယ်ဇော်ရယ်၊ အရမ်း ချစ်တယ်''

'' ကောင်းရော ကောင်းရဲ့လားဟင်''

'' ကောင်းလိုက်တာ ဇော်ရယ်၊ ချိုဘာမှ မသိတော့ဘူး'' 

မောသံလေးနဲ့ ကျွန်တော်လဲ အရမ်းတင်းမာနေတဲ့ ကျွန်တော့်လီးကို ချို့ အပေါက်ဝ တေ့လိုက်တယ်၊ အဝမှာ အရည်တွေနဲ့ ချောကျိနေတာဘဲ၊ အကွဲကြောင်းလေးတလျှောက် တချက်လောက်ပွတ်ဆွဲပြီး ဖြေးဖြေးလေး စိုက်ချလိုက်တယ်၊

ဒစ် မြုတ်ရုံလေး ဝင်သွားတယ် လို့တော့ထင်တာဘဲ၊ ချို့ မျက်နှာလေး နဲနဲ မဲ့သွားတယ်၊ အသံတော့ မထွက်ဘူး၊ ခဏနေတော အသာပြန်ဆွဲထုတ်လိုက်တယ်၊ ကျွန်တော့် လက်နဲ့ အသာထိမ်းပြီး အကွဲကြောင်းလေးတလျှောက် ထပ်ဆွဲလိုက်တယ်၊ ပြီးတော့ အသာ ပြန်ဖိချလိုက်တယ်၊ ချောကနဲ တဝက်လောက်ဝင်သွားတယ်လို့ ထင်တာဘဲ၊ ချို့ပါးစပ်က အ ကနဲ အသံတခုထွက်လာတယ်၊

ချို့ကို လက်တဖက်က လည်ပင်းအောက်က သိုင်းဖက်ပြီး လက်တဖက်က နဖူးပေါ်က ဆံပင်လေးကို သတ်ပေးရင်း

'' ချို''

'' နာသွားလားဟင်''

'' အင်း နဲနဲ'' 

ဆိုပြီး ကျွန်တော့်ကျောကို တင်းတင်းဖက်ထားတယ်။ ကျနော်ပြန်ဆွဲမထု တ်တော့ဘူး၊ ထပ်ထိုးချလိုက်တယ်၊ တပြိုင်တည်းလိုလိုပါဘဲ နဖူးက ဆံပင်ကို သပ်နေတဲ့ လက်က ကျောအောက်ကို လျှိုပြီး အတင်းဖက်လိုက်တယ်။

'' အီး'' 

ကနဲ အသံရှည်တချက်ထွက်ပြီး ကျွန်တော့်ကို တအားဖက်ထားပါလေရော၊ ကျွန်တော်လဲမလှုတ်တော့ဘူး၊ ဒီအတိုင်းငြိမ်ငြိမ်လေးဘဲ စိုက်ထားလိုက်တယ်၊ညှစ်အား နဲနဲ လျော့သွားတော့မှ ကျနော့်ကိုယ်ကို အပေါ် ကနဲနဲ လှုတ်ကစားကြည့်တယ်၊ ခဏလောက်နေတော့ တဟင်းဟင်း နဲ့ အဖျား ပြန်တက်လာတယ်၊ တအားလဲ ပြန်ဖက်လာတယ်။ အဲလို အရှိန်ရတော့မှ သူ့ခြေတချောင်းကို ဆွဲပင့်ပြီး ကျွန်တော့် တင်ပါးက ရှေ့တိုး နောက်ဆုတ်နဲ့ စီးချက်မှန်မှန်လေး လုပ်ငန်းစ တော့တယ်။

''ဟင်း ဟင်း ဟင်း ဟင်း ဟင်း ဇော်ရယ် ဟင်း ဟင်း ဟင်း''

မနားတမ်းဘဲ အော်ရင်း ခေါင်းကို ယန်းနေတာပါဘဲ။ ကျွန်တော်လဲ သူ့ကို ကြည့်ရင်း ဘယ်လိုမှ မထိန်းထားနိုင်ဘူး၊

'' အား အား အား ကျင်တယ် ကျင်တယ် ဇော်ရယ် အား အား ကျင်တယ် ကျင်တယ် နာတယ် နာတယ်အားအား'' 

ဆိုပြီး ကျွန်တော်လဲ အရည်တွေပန်းထွက်၊ သူလဲ ငြီမ်ကျသွားတော့တာပါဘဲ။နှစ်ယောက်စလုံး မလှုတ်မယှက် တယေက်နဲ့ တယောက် ထပ်ပြီး ဖက်ထားတာ အတော်ကြာတယ်။တော်တော်လေး ကြာမှ ကျွန်တော်ထထိုင်ပြီး ကုတင် ခေါင်မိုးပေါ် တင်ထားတဲ့ ခြင်ထောင်ကို ချ၊ ခြေရင်းကချည်စောင်ပါးလေးကို လှမ်းဆွဲပြီး ၂ယောက်အတူ ခြုံကာ ချို့ကို ရင်ခွင်ထဲ သွင်းပြီး အိပ်တော့တာဘဲ။

ဘယ်လောက်ကြာအောင် အိပ်ပျော်သွားတယ်မသိ၊ နိုးတော့ ဘေးနားမှာ အိပ်နေတဲ့ ချို့ကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ချိုလဲ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်တာနဲ့ ဆုံတယ်၊ တပြိုင်တည်း အတူ နိုးလာကြတယ်။

'' ဇော် အိပ်ပျော်သွားတယ် ချိုရယ်'' ဆိုတော့

'' ချိုလဲ အိပ်ပျော်သွားတာဘဲ '' တဲ့။ ချို့ကို တင်းတင်းလေး ဆွဲဖက်ရင်း၊

'' ဘယ်နှစ်နာရီ ထိုးပြီလဲ မသိဘူး'' ဆိုတော့

ချိုက ခြင်ထောင် အပြင်ဘက် ခေါင်းထွက်ပြီး နံရံ က နာရီကို ကြည့်တယ်၊

'' ၁၂ နာရီ ၁ဝ မိနစ်''

လူက လန်းဆန်းနေတယ်။ တအိမ်လုံးလဲ မီးတွေထိန်လို့၊

'' အိမ်ရှေ့ က မီးတောင် မပိတ်ရသေးဘူး'' ကျွန်တော် ပြောတော့

'' အင်း ဟုတ်တယ်၊ ချို ရေသွား ဆေးရင်း မီးသွားပိတ်လိုက်အုံးမယ်နော်၊ ဇော်ရော''

'' အင်း ဇော်လဲ ရေဆေးလိုက်အုံးမယ်၊ ပြီးမှ  ''

ချိုက ကြည့်တော့၊ ကျွန်တော်က ဆက်ပြီး

'' ပြန်အိပ်မယ်၊ လို့ပြောမလို့ပါ၊ ကိုယ်လိုရာ ဆွဲမတွေးနဲ့နော်''

' 'ဇော်နော်''

ပြောပြောဆိုဆို ကုတင်ပေါ် ကသူ့ထမီလေးထဲ ခြေထောက်ကို ပြန်သွင်းတယ်၊ ကျွန်တော်လဲ လုံချည်ကို ပြန်ကောက်ဝတ်လိုက်တယ်။ ကိုယ့်ဟာကိုယ် ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ ခပ်ညိုညို အရာတွေက ခြေက်ပြီး ကပ်နေတယ်၊ အင်း ...့ ကြားဘူးတာ မှန်နေပြီထင်တယ်။

အခန်းပြင်ရောက်တော့ သွား ဇော် အရင် သွားဆေးချည် ဆိုပြီး တွန်းလွှတ်တော့ ကျွန်တော် အိမ်နောက်ကရေကပြင်ကို ဆင်းပြီး ရေဆေးလိုက်တယ်။ကျွန်တော် ပြန်တက်လာတော့ ချိုက အိမ်ရှေ့ ကမီးတွေ ပိတ်လိုက်အုံး ဆိုပြီး ထမီရင်လှားနဲ့ ရေကပြင်ကိုဆင်းသွားတယ်။

မီးပိတ်ပြီး အိပ်ခန်းဝ က ချို့ကို စောင့်နေတော့၊ ချိုက ကွတ ကွတ နဲ့ ရေကပြင် က ပြန်တက်လာတယ်၊

'' ဟင် ဘာဖြစ်လို့လဲ ချို''

'' စပ်လိုက်တာ ဇော်ရယ်၊ ပြဲသွားပြီ ထင်တယ်၊ ဒုက ္ခပါဘဲ''

'' ဟုတ်လား၊ ပြစမ်းပါအုံး၊ တော်တော်များသွားလား''

'' လာ ကုတင်ပေါ်မှာ ကြည့်ပေး'' 

ဆိုပြီး ကွတ ကွတ နဲ့ ကုတင်ဆီသို့ လှမ်းလာတယ်၊ ကျွန်တော်လဲသူ့လက်မောင်းလေးကို ဖေးမပြီး ကိုင်လာခဲ့တယ်။ကုတင်ပေါ် ရောက်တော့ ကုတင်ပေါ် ထိုင်ပြီး ထမီလေးကို ဖြေချပြီး ပေါင် ၂ ချောင်းကို ကားပြတယ်။ထိုင်နေတော့ သေချာမမြင်ရ၊

''ချို နဲနဲ လှဲချလိုက်၊ မမြင်ရဘူး'' ဆိုတော့

လှဲချလိုက်တယ်၊ တထောင်ဆစ်လေး ထောက်ရင်း ခေါင်းက ထောင်လို့သူ့ပေါင်လေး ၂ ဖက်ကို နဲနဲ ကားပြီး နှုတ်ခမ်းသားလေ ကို ဖြဲကြည့်လိုက်တော့ ဟုတ်တယ်၊ အောက်နားမှာ နီပြီး နဲနဲလေး ပြဲသွားသလို ဒဏ်ရာလေးတခုလက်ညိုးလေး နဲ့ အသာ တို့ကြည့်လိုက်တော့

'' အား စပ်တယ်'' တဲ့၊ သေချာပြီ၊ ပြဲသွားတာ

'' ဟုတ်တယ်ချို၊ နဲနဲလေး ပြဲသွားတယ်'' 

ဆိုရင်း ရင်ထဲမှာ ချို့ ကို သနားသွားတယ်၊ သနားစိတ်နဲ့ အတူဝင်လာတာက ကျေနပ် ပီတိစိတ် လေးတခု၊ ဘယ်လိုမှန်းတော့ မသိ။

'' ချို အရမ်းနာနေလားဟင်''

'' အင်း နာတော့နာတယ်၊ အရမ်းတော့မဟုတ်ဘူး၊ လမ်းလှေက်ရင် စပ်နေတယ်''

'' လာ လာ ခြင်ထောင်ထဲဝင် မလှောက်နဲ့တော့၊ မနက်ကျ ကောင်းသွားမှာပါ''

ချိုက ခြင်ထောင်ထဲ လှမ်းဝင်ရင်း

'' မီးပိတ်လိုက်အုံးနော်၊ ဟိုမှာ ညအိပ်မီးခလုပ်'' 

ဆိုပြီး လက်ညိုးထိုးပြတယ်။ညအိပ်မီးခလုပ်ကို ဖွင့်ပြီး၊ မီးကြီးကို ပိတ်လိုက်တယ်၊ ပြီးတော့ ကျွန်တော်လဲ ခြင်ထောင်ထဲ ဝင်လိုက်တယ်။ချို့ ဘေးနား အတင်းတိုးကပ်ပြီး ချို ခြုံထားတဲ့ စောင်ထဲ ကိုယ်ကို သွင်းရင်း ချို့ကို တင်းတင်းဖက်လိုက်တယ်။

'' ချို''

'' ဇော်''

'' ဇော် ချို့ ကို အရမ်းချစ်တယ် ချိုရယ်''

'' ချိုလဲ ဇော့်ကို အရမ်းချစ်တယ်'' 

ဆိုပြီး ချိုက ကျွန်တော့်ကို ပြန်ဖက်လာတယ်။အထိအတွေ့ကြောင့် ကျွန်တော့် ဟာလေးကလဲ ပြန်ထောင်လာတယ်။ ချို့ ကို ခွထားတာ ဆိုတော့ ထောင်လာတဲ့ ဟာလေးက ချို့ကို သွားထိတယ်။ ဒါကို သတိထားမိသွားတဲ့ ချိုက

'' ဇော်ရယ်၊ ချိုကြောက်တယ်'' 

တဲ့၊ စောစောက ကြောက်တယ်လို့ တခွန်းမှ မဆိုခဲ့တဲ့ ချိုက အခု နာလို့ ထင်ပါရဲ့။ ကျွန်တော်လဲ ချို့လက်လေးကို ကိုင်ပြီး ကျွန်တော့် ဟာလေးပေါ် တင်လိုက်တော့၊ ချိုက သာသာလေး ဆုတ်ပြီး၊

'' ကြောက်စရာကြီး ဇော်ရယ်၊ ဒါကြောင့် ချို ပြဲသွားတာ နေမှာ''

'' မဟုတ်ပါဘူး ချိုကလဲ၊ ပထမဆုံး အကြိမ်ဆို ဒီလိုဘဲ ဖြစ်တတ်တာဘဲ''

'' အင်း၊ ချိုလဲ သိပါတယ် ဇော်ရယ်၊ အော် ဒါနဲ့ မနက်ဖြန် ဇော် ဈေးထဲ သွားပြီး ဆေးဆိုင်မှာ ချို့အတွက် ဆေးသွားဝယ်ပေးအုံးနော်''

'' ဘာဆေးလဲ ဇော်''

ချိုက ကျွန်တော့်လက်ကို ဆွဲပြီး သူ့ဘိုက်ပေါ် လှမ်းတင်ရင်း

'' ဒါလေး မကြီးအောင်လို့''

ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း ကြီးကို သဘောပေါက်သွားတယ်၊ တော်တော်တုန်းတဲ့ ငါ၊

'' ဆေးနာမည် ချိုသိလား''

'' အင်း သိတယ်၊ ကျူရှင်စာအုပ်နောက်မှာ မှတ်ထားတယ်၊ ဌေးဌေးကို မေးထားတာ''

'' ဌေးဌေး ဆိုတာ ဟိုတခါ ချို့အိမ်မှာ အခွေ ယူလာပြီး ကြည့်တဲ့ တယောက်လား''

'' အင်း''

သဘောပေါက်သွားတယ်၊ ကျွန်တော် ထပ်မမေးတော့၊ချို့ နှုတ်ခမ်းလေးကို လှမ်းစုတ်လိုက်တယ်၊ ချစ်လိုက်တာ ချိုရယ်၊ချိုက ကျွန်တော့်ကျောကို ပွတ်ရင်း ကျွန်တော် နမ်းသမှ ခံတယ်၊ တုန့်ပြန်လာတယ်။ခဏလေးကြာတော့

'' ချိုရယ်၊ ဇော်လေ ချို နမ်းတာ ခံချင်တယ်'' 

တိုးတိုးလေးဆိုတော့ ချိုက ကျွန်တော့်ကိုယ်ပေါ် လှမ်းတက်တယ်၊ ကျွန်တော်က အလိုက်သင့်လေး ကိုယ်ကို ရွှေ့ ပေးတယ်၊အဝတ်မဲ့ ခန ္တာကိုယ် ၂ ခုက တဖြေးဖြေး နဲ့ ဆန့်ကျင်ဘက် အရပ်ဆီ ဦးတည်သွားနေကြတယ်၊ကျွန်တော် က တဖြေးဖြေးနဲ့ အပေါ် ကို တိုးတက်ပေးရင်း၊ ချိုက ကျွန်တော့် ကိုယ်အပေါ် ပိုင်းကို သူ့နှုတ်ခမ်းနဲ့ နမ်းရင်း အောက်ကို တဖြေးဖြေး ဆင်းလာတယ်။

ညအိပ်မီးရောင် မှိန်မှိန်အောက်မှာ ၂ ယောက်စလုံး ညီးညူသံ တသဲ့သဲ့နဲ့ လောကကြီးကို မေ့နေကြတယ်၊နွေးကနဲ ခံစားလိုက်ရတဲ့ အရသာနဲ့အတူ ကျွန်တော့် ဟာလေး စိုစွတ်နေတဲ့ နှုတ်ခမ်းလွှာ ကြားထဲဝင်သွားတယ် ဆိုတာ သိလိုက်ရတယ်၊ တခါမှ မခံစားဘူးတဲ့ အရသာနဲ့ အတူ ကျွန်တော့် ပါးစပ်က 

'' အား ကောင်းလိုက်တာ ချိုရယ်'' 

ကျွန်တော့် ကိုယ်က ကော့တက်လာတယ်။အရင်းပိုင်း ကို လက်နဲ့ အသာထိမ်းရင်း ဝင် သလောက် ထိပ်ဖျားလေးကို ချို စုတ်ပေးနေလေရဲ့၊ စုတ်နေရင်းနဲ့စေးစေးလေး ပြန်ဆွဲထုတ်လိုက်၊ ပြန်ငုံပြီး စုတ်လိုက်နဲ့၊ လှာလေးနဲ့ ထိပ်လေးကို ပွတ်လိုက် ချို စိတ်တိုင်းကျကစားနေလေရဲ့၊

'' ကောင်းလိုက်တာ ချိုရယ်၊ အား   အား  ကောင်းလိုက်တာ  အင်း အင်း အင်း''

ကျွန်တော် မနေနိုင်၊ စောစောက ချို့ကို ကျွန်တော် ပြုမိသမှ ဝဋ်လိုက်နေသည်။ အင်းလေ ဒီလို ဝဋ်မျိုးက တော့ ၁ဝ ခါပြန် လိုက်စမ်းပါစေ။တော်တော်လေးကြာကြာ ချို အားရပါးရ စုတ်အပြီးမှာတော့

'' ဇော် ချို့ကို လုပ်ပေးအုံးနော်''

ဆိုပြီး ကျွန်တော့်ဘေး လှဲချလိုက်တယ်၊ ကျွန်တော်လဲ ချို့ ပေါင်ကြားထဲ ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်ရင်းထောင်ထားတဲ့ သူ့ ခြေထောက်ကို ပုခုံးပေါ် တင်လိုက်တယ်၊အပေါက်ဝ တေ့ရင်း ဖြေးဖြေးလေး ထိုးထဲ့လိုက်တယ်။ စောစောကလိုဘဲ နဲနဲလေး ဝင်သွားလိုက်၊ပြန်ဆွဲထုတ်လိုက်နဲ့ ညင်ညင်သာသာဘဲ ဖြေးဖြေးချင်း သွင်းနေတယ်၊ ချွဲကျိနေတဲ့ အရည်တွေက လွ်ောလွ်ောရှုရှု ဖြစ်အောင် ကူညီပေးတယ်လေ၊ ချို့ မျက်နှာလေးကို လှမ်းကြည့်တော့ မျက်စိကို မှိတ်ပြီးအောက်နှုတ်ခမ်းကို အသာကိုက်လို့ ကာမ အရသာ အပြည့်အဝ ခံစားနေပုံဘဲ၊အဆုံးထိဝင်သွားတော့ ချိုက

'' အထဲက နဲနဲ အောင့်တယ် ဇော်ရယ်၊ နဲနဲ လှော့နော်'' တဲ့

'' အင်း'' 

ဆိုပြီး အဆုံးထိ တအားမထိုးဘဲ အလိုက်သင့်လေးဘဲ ဆောက်ပေးလိုက်တယ်၊သိပ်မကြာပါဘူး၊

'' အင်း အင်း ကောင်းလာပြီး ဇော် ကောင်းလာပြီ သွက်သွက်လေး ဆောင့်ပေးပါ အင်း အင်း အင်း အင်း''

နဲ့ ကျွန်တော်လဲ အားရပါးရ ဆောင့်လိုက်တော့

'' အား အား နာတယ် နာတယ် နဲနဲ လွ်ော့ နဲနဲလွ်ော့''

အရှိန်နဲနဲ လွ်ော့လိုက်တယ်၊

'' အား အား ကောင်းတယ် ကောင်းတယ် ကောင်းတယ်။ သွက်သွက်လေး သွက်သွက်လေး''

ကျွန်တော် သဘောပေါက်သွားတယ်၊ အတင်း အဆုံးထိ မသွင်းဘဲ သွက်သွက်လေး ဆောင့်ပေးလိုက်တော့

'' အင်း အင်း အင်း ကောင်းတယ် ကောင်းတယ် ကောင်းတယ် အား အား ထွက်ကုန်ပြီ ထွက်ကုန်ပြီ အား အား''

အဲလို ချို အရမ်း ကောင်းပြီး အရမ်းဖီလင်တက်နေတာ မြင်နေရတဲ့ ကျွန်တော်လဲ မနေနိုင်တော့ဘူး။သူလဲ ထွက်ကုန်ပြီလဲ ပြောရော၊ ကျွန်တော်လဲ အရည်ပန်းထွက်ရော၊ခြေပြစ်လက်ပြစ်ပါဘဲ၊ ပုခုံးပေါ် တင်ထားတဲ့ သူ့ ခြေထောက်ကို ကုတင်ပေါ် ပြန်ချရင်း သူ့ကိုယ်ပေါ်ကိုမှောက်ချလိုက်တော့တယ်။ ချိုက သူ့ကိုယ်ပေါ် ကျလာတဲ့ ကျနော့် ကိုယ်ကို တင်းတင်း လှမ်းဖက်ထားလိုက်လေသတည်း။

ဘာဘဲပြောပြော ရတဲ့ အခွင့်အရေးကိုတော့ အပြည့်အဝ ယူလိုက်တယ်လို့တော့ ခင်ဗျားတို့ မထင်စေချင်ဘူး၊မနက်စောစော ဝေလီဝေလင်းမှာ နှစ်ယောက်သား အိပ်ချင်မူးတူးနဲ့ တအီးအီး တအဲအဲ မျက်စိမဖွင့်ဘဲ ချစ်ဖြစ်တဲ့ လင်းဆွဲလေး ဆိုတာ ဘယ်လောက်အရသာရှိသလဲ ဆိုတာ ကြုံဘူးတဲ့ သူတွေဆို သိကြမှာပါ၊အသေးစိတ်ကိုတော့ စာမဖွဲ့တော့ပါဘူး၊ အိပ်ချင်မူးတူးကြီးဆိုတော့ ကျွန်တော်လဲ သေချာမမှတ်မိလို့ပါ၊မှတ်မိသလောက်လေးက လူက မျက်စိလဲ မဖွင့်ချင်၊ တောင်ကလဲ အရမ်းတောင်နေ ဆိုတော့ ဘေးတိုက်လေးအသာလေးသွင်းပြီး ဖြေးဖြေးလေး ဆောင့်လိုက်၊ ခဏလေး နှပ်နေလိုက်၊ အင်း အင်း အဲ အဲ နဲ့ နှစ်ယောက်သားတိုးတိုး ဖက်လိုက်၊ သတိလေးဝင်လာတော့ ပြန်ဆောင့်လိုက် နဲ့ပေါ့ဗျာ၊ အဲဒီအရသာလေးက တော်တော်ကောင်းတယ်ဗျ၊ အချိန်လဲ တော်တော်ကြာတယ်၊ ပြီးတော့ နှစ်ယောက်သား ဖက်လှက် ပြန်နှပ်နေလိုက်ကြတာ နိုးတော့ ၉ နာရီကျော်ပြီ။

'' ဇော်၊ ထတော့လေကွယ်၊ ၉ နာရီ ကျော်ပြီ''

'' အင်း ဟုတ်လား'' ဆိုပြီး လက်က ချို့ကို လှမ်းအဖက်

'' ဟိုး ဟိုး ဆရာကြီး၊ နောက်တခါဆို မနက်စာ ငတ်တော့မယ်၊ ချိုဈေးသွားမှ ဖြစ်မယ်၊ တော်ကြာဈေးကွဲသွားလိမ့်မယ်''

ဟုတ်တယ် ကျွန်တော်တို့ ရပ်ကွက်နားက ဈေးက မနက်ဘဲ စည်တယ်၊ ၁၁ နာရီလောက်ဆို ဈေးကွဲပြီ၊ဘာမှမကျန်တော့။ ရေခဲသေတ္တာ မရှိတဲ့ ရပ်ကွက်မို့ အိမ်တိုင်း မနက်ဈေးသွားကြရတယ်၊အိပ်ယာကထပြီး အိမ်သာတက်၊ ပြီးတော့ နှစ်ယေက်အတူတူ ရေကပြင်မှာ မျက်နှာသစ်၊ သွားတိုက်၊ အဲသွားပွတ်တံ ပါမလာလို့ ချို့ သွားပွတ်တံကို ဘဲယူသုံးပြီး ကမန်းကတန်း ချိုဖျော်ပေးတဲ့ ကော်ဖီကို သောက်လို့၊ဇိမ်ဘဲ၊ အဟား မိန်းမ ရသလိုဘဲ၊ ဒါကြောင့် ယောက်ကျားတွေ ဘာလို့ မိန်းမယူလဲ ဆိုတာ သဘောပေါက်သွားတယ်။

''ဇော်၊ ချို ဈေးသွားအုံးမယ်၊ ဇော်လဲ ချို့အတွက်ဆေးသွားဝယ်ပေးအုံး၊ ဒီမှာ ဆေးနာမည်'' 

ဆိုပြီး စာအုပ်နောက်ကျောက ဆုတ်ထားတဲ့ စာရွက်လေး လှမ်းပေးတယ်၊ အင်္ဂလိပ်လို ရေးထားတာ ဆိုတော့ ကြိုးစားဖတ်မနေတော့ပါဘူး၊အဲ ဆေးဆိုမှ ညက ချိုပြဲသွားတဲ့ ကိစ္စ ခေါင်းထဲရောက်လာတယ်။

'' ချို ရော ဘယ်လိုနေသေးလဲ၊ နာသေလား''

'' မနာဘဲ နေမလား၊ တညလုံး ဇော်က နားမှ မနားတာ၊ ခုတောင် လမ်းလှောက်ရင် ကွတတတောင်ဖြစ်နေပလား မသိဘူး''

'' ဒါဆို ဇော့်ကို လွ်ောက်ပြလေ'' ဆိုတော့

ချိုက ထိုင်ရာမှ ထပြီး အိမ်ရှေ့ မှ အိမ်နောက် အစမ်းလှောက်ပြသည်။ ကျွန်တော်က ကော်ဖီခွက်လေး ကိုင်ရင်းချို့ လမ်းလှောက်ပုံကို ရှု့စားတော်မူပြီး သကာလ

'' အင်း မသိမသာလေးပါဘဲ၊ ကြည့်လို့တော့ ကောင်းသား ချိုရ''

ချိုက မျက်စောင်းထိုးသည်။

'' ကဲ ကိုယ်တော်၊ သောက်ပြီး နောက်ဖေးပေါက်ကထွက်၊ ချို ဈေးသွားတာ တနာရီလောက်ကြာမယ်၊ ပြန်လာရင်နောက်ဖေးပေါက် ဖွင့်ထားမယ်''

'' ဟုတ်ကဲ့'' 

ပြောင်ချော်ချော်ပြောရင်း ချို့ပါးလေးကို ရွှတ်ကနဲ နမ်းပြီး နောက်ဖေးပေါက်က လှစ်ကနဲထွက်လိုက်သည်။ကျော်စိုး ဆိုင်ကို တန်းပြေးပြီး သူ့ဆီက စက်ဘီးခဏယူကာ မြို့ထဲ ဈေးကို သုတ်ခြေတင်နင်းလာ ခဲ့တယ်။ဟန်ကျချင်တော့ ဆေးဆိုင်မှာ လုပ်နေတဲ့ သူငယ်ချင်း တယောက် အကူအညီနဲ့ ချိုလိုချင်တဲ့ ဆေးကို ရှာလို့ရခဲ့တယ်၊ လိုလိုမယ်မယ် ၁ဝ လုံးဝယ်လိုက်တယ်။ ဒါတောင် ဆိုင်ရှင် ဦးလေးကြီးက

'' ဟေ့ ဒါ ကိုယ်ဝန်မရအောင် သောက်တဲ့ဆေးကွ'' 

လို့ ဆေးမှားမှာ စိုးလို့ သတိပေးသေးတယ်။ စိတ်ထဲမှာတော့ ဒါဘဲလိုချင်တာ ဦးလေးရေ လို့ ဆိုချင်ပေမဲ့၊ ပါးစပ်ကတော့

'' ဟုတ်လား ဦးလေး ကျွန်တော်မသိပါဘူး၊ ရပ်ကွက်ထဲက အကိုကြီး တယောက်ဝယ်ခိုင်းလိုက်လို့'' 

ဆိုပြီး အဆင်ပြေအောင် ကြည့်ပြောလိုက်ရတယ်။ အပြန်လမ်းမှာ အောင်သန်းအိမ်ဘက် လှည့်ဝင်ရင်း အောင်သန်းကို ခေါ် ပြီး၊ ကျော်စိုး ဆိုင်ကိုပြန်လာ၊ အတူတူ လက်ဖက်ရည်ဆိုင် ထိုင်ရင်း ညက ချိုတို့ အိမ်မှာ စာအတော်ကျက်ဖြစ်ကြောင်း၊ အိပ်ချင်ပြေလဘက်သုတ်ကျွေးကြောင်း၊ ဘာညာ ကွိကွ၊ အဆင်ပြေအောင် ကြည့်ကျက်ပြောလိုက်တယ်၊ သူတို့သိတယ်လေ၊ ကျွန်တော် ချို့ အိမ်မှာ သွားအိပ်တယ်ဆိုတာ၊ အစကတဲက စီးဝါး ရိုက်ထားပြီးသား။

ဒါတောင် သူတို့က မင်း ချို့ကို ဘာမှ မလုပ်လိုက်ဘူးလား လို့ အတင်းအောင့်အစ် မေးသေးတယ်၊ ကျွန်တော်က

'' အဟီး၊ စာတပုဒ်ရရင် တခါပေးနမ်းတယ်ကွ၊ ဒါကြောင့် စာတွေ ညက အများကြီးရသွားတာ''

သူငယ်ချင်းတွေက ကျွန်တော့်ကို အားကျသလို ကြည့်သည်။ အမှန်အတိုင်းများ ဖွင့်ပြောလိုက်လို့ကတော့သရည်တွေ ချောင်းစီးသွားနိုင်တယ်။ တခါတလေ အဲလို လူလည် လုပ်ရတာလေးကလဲ အရသာ တခု။

'' ဒါနဲ့ မင်းက စောစောစီးစီး ဈေး ဘာသွားလုပ်တာလဲ'' 

ကျော်စိုးက မေးသည်။ကျွန်တော်လဲ အရေးမကြီးဟန်နဲ့

'' ချိုက ဆေးဝယ်ခိုင်းလိုက်လို့'' 

ဆိုပြီး ဝယ်လာတဲ့ ဆေးထုပ်ကို အိပ်ထဲက မြင်လောက်အောင်ဘဲ ထုတ်ပြပြီးပြန်ထဲ့လိုက်တယ်။သူငယ်ချင်း အရင်း ထဲမှာတော့ ကျော်စိုးက ဆက်မဖြေတော့၊ စာမေးပွဲ ကျပြီး သူဝါသနာ ပါရာစာအုပ်အငှားဆိုင်လေး ဖွင့်ထားပြီး အဆင်ပြေနေလေရဲ့၊အောင်သန်းကတော့ ဆက်ဖြေမယ်တဲ့၊ လှေခွက်ချည်းကျန် အလဲမလှဲ ဆိုတဲ့ ဇွဲနဲ့ပေါ့။

ကျွန်တော်က တော့ အောင်မှကို ဖြစ်မှာ၊ တရက်လောက် ချိုနဲ့ အတူနေပြီးတဲ့ နောက် ရလာတဲ့ သုခကတသက်လုံး ဒီလို အတူနေဘို့ ငါကြိုးစားရမယ် ဆိုတဲ့ ဆုံးဖြတ်ချက်ကို ခိုင်မာ စေလိုက်တယ်လေ။ခဏလောက် ဘဲ ထိုင်နိုင်တယ်။

'' ဟေ့ကောင်တွေ၊ ငါပြန်အုံးမယ်၊ စာသွားကျက်လိုက်အုံးမယ်'' 

ဆိုပြီး ထလစ်လာခဲ့တယ်၊ သဘောပေါက်။နောက်ဖေးပေါက်က လှစ်ကနဲ ပြန်ဝင်လိုက်တော့၊ ချိုက မီးဖိုချောင်မှာ ချက်လို့ ပြုတ်လို့၊

'' လွ်ာအရင်း မျက်အောင် ဘာဟင်းချက်သတုန်း မိန်းမရေ'' 

လို့ ဇာတ်ထဲက လူရွှင်တော်တွေ ဆိုနေတဲ့ လေသံနဲ့မေးလိုက်တော့

'' ငါးမြင်း ဘိုက်သား ရလာလို့ ဆီပြန်ချက်မယ်၊ ပုဇွန်ဆိတ်နဲ့ ချဉ်ပေါင်ကျော်မယ်၊ ဘူးသီးဟင်းခါး''

'' ဟ ဟား ဘိုက်တောင် ဆာလာပြီ၊ ကျက်ပြီလား'' ဆိုတော့

'' ဘာကျက်ပြီလားလဲ၊ ချိုက တခါမှ မချက်ဘူးတော့ ခုမှ စမ်းချက်ရမှာ၊ ဒါဘဲနော် ခုတဲက ပြောထားမယ်၊ကောင်းလဲစား၊ မကောင်းလဲစား''

'' စားမှာပေါ့ ချိုကလဲ၊ ချိုချက်ကျွေးတာဆို ဘာဖြစ်ဖြစ်''

'' ဒါဆို ပြီးရော၊ လာ ချို့ကို ချဉ်ပေါင်ရွက် ချွေပေး''

ချို့ဘေးနား ကပ်ထိုင်ရင်း ချဉ်ပေါင်ရွက် ချွေရတာကိုက အရသာတခု၊ ပျော်လိုက်တဲ့ နေ့ရက်၊တသက်လုံးဘယ်လိုမှ မမေ့။ချိုကလဲ ကြိုးစားပန်းစားချက်၊ ကျွန်တော်ကလဲ ချို့ဘေးကပ်ပြီး ချိုခိုင်းတဲ့ တောက်တိုမယ်ရ လေးတွေ ဝိုင်းကူ၊ဟင်း ဝိုင်းမြီးပေး၊ နောက်ဆုံး ထွက်လာတဲ့ အရသာက

'' ဂွတ်''

ကဲ စားကြမယ် ၁၂ နာရီလဲ ထိုးပြီ၊ ဘိုက်လဲဆာနေပြီ ဆိုတော့ ချိုက

'' ဟောတော့''

'' ဘာဖြစ်လို့လဲ ချို'' 

ကျွန်တော်ကမေးတော့ ချိုက ရီကျဲကျဲနဲ့

'' ထမင်းချက်ဘို့ မေ့နေတယ်၊ ထမင်း မချက်ရသေးဘူး'' တဲ့။

ဟား ဟား ဟား ဟား ဖြစ်ရမယ်၊ စိတ်ထဲကတော့ ထင်သား အားလုံး အဆင်ချောလှချည်းလားလို့

'' ခဏလေးနော်၊ ချို ထမင်းချက်လိုက်အုံးမယ်'' 

ဆိုပြီး ကမန်းကတန်း ထမင်း အိုး တည်တယ်။ ထမင်းအိုးတည်ထားရင်း ချိုက ကျွန်တော့်ဘေးလာထိုင်တယ်။

'' ဇော် ဘိုက်အရမ်း ဆာနေပြီလား''

'' ဆာသေးပါဘူး၊ စောစောက ဆေးဝယ်ရင်း ဟိုကောင်တွေနဲ့ လဘက်ရည်သောက်ခဲ့သေးတယ်''

ဆေးဆိုလို့ အိပ်ထဲကဆေး ချို့ကိုထုတ်ပေးရင်း

'' လိုလိုမယ်မယ် ဆိုပြီး ၁ဝ လုံးဝယ်လိုက်တယ် ချို''

'' ဘာ လိုလိုမယ်မယ်လဲ၊ အကြံအစည်နဲ့ ဝယ်တာများ၊ မသိရင်ခက်မယ်''

ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး နဲ့ ရီရင်း ညာတာပါတေးနဲ့ ချို့ကို လှမ်းဖက်ရင်း

'' ချစ်တာကိုး ချိုရ'' ဆိုရင်း နှာခေါင်းက သက်သေပြလိုက်တယ်၊ ပါးမို့မို့လေးကို။

'' ချို ဟိုစကား ကြားဘူးလား''

'' ဘာ စကားလဲ''

'' ထမင်း မစားခင် တစ်၊ စားပြီး တစ်'' ဆိုတာလေ

'' ဟင် ဘာကိုပြောတာလဲ ဇော်၊ မကြားဘူးပါဘူး''

'' အာ ချိုကလဲ၊ အဓိပ္ပါယ်က မစားခင် တစ်ကြိမ်လုပ်ပါ၊ စားပြီး တကြိမ်လုပ်ပါတဲ့၊ အသက်ရှည်တယ်၊အနာကင်းတယ်တဲ့၊ လာ ခု ထမင်း ချက်ထားတုန်း မစားခင် တစ်'' 

ဆိုပြီး ချို့ကို အိပ်ခန်းထဲ လက်ဆွဲ ခေါ်လာခဲ့တယ်၊ လမ်းမှာ ချိုက

'' ဇော် အဲဒါ ညနေစာရော ပါလားဟင်'' 

တဲ့၊ ခင်ဗျားတို့ဘဲ ကျွန်တော့်အစား အဖြေပြန်ပေးလိုက်ပါဗျာ။ဒီလောက်ဆိုရင် ချိုနဲ့ ကျွန်တော် ဘယ်လောက်ချစ်ကြတယ်ဆိုတာ ရှေ့ဆက် စာဖွဲ့ ပြနေရင် ကြွားတယ်လို့ခင်ဗျားတို့ ထင်ကုန်မယ်။ အဲဒီ ချိုနဲ့ နေခဲ့တဲ့ ၂ ရက်နဲ့ တပိုင်း ကာလလေးက တယောက်နဲ့ တယောက်ကိုပိုခိုင်မြဲ စေခဲ့တာကတော့ အမှန်။

ဘာလိုလိုနဲ့ စာမေးပွဲ ကြီး ကိုရောက်လာပါလေရော၊ ချိုကတော့ ၁ဝ တန်းဆိုတော့ ကျွန်တော်တို့ ဖြေပြီးမှဖြေရမယ်။

ကျွန်တော်က စာမေးပွဲကို ဘာသာတိုင်း နှစ်ခါဖြေရတယ်၊ ကျောင်းမှာ ရေးဖြေတခါ၊ ချို့ဆီမှာ နှုတ်ဖြေတခါ၊စာမေးပွဲဖြေပြီး ပြန်လာတိုင်း ချိုက ကျော်စိုးတို့ဆိုင်မှာ စောင့်နေတယ်၊ မေးခွန်းပြပြီး ဒါကဖြင့် ဒီလို၊ဟိုဟာကဖြင့် ဟိုလို စသည်ဖြင့်ပေါ့လေ ချို့ကိုရှင်းပြရတယ်၊ ချိုက သူ့စိတ်ကူးနဲ့ သူအမှတ်ပေးတယ်။

ကိုယ့်ဟာနဲ့ ကိုယ်တော့ ဟုတ်နေတာဘဲ၊ ကျွန်တော် အားလုံးဖြေနိုင်တယ်၊ ဖြေရတာလဲ အားရတယ်၊ကျွန်တော်စာမေးဖြေပြီး ၂ ပတ်လောက်အကြာမှာ ချိုတို့ ဖြေရတယ်၊ ချိုက အပြင်ဖြေဆိုတော့ အိမ်နဲ့ နဲနဲလှမ်းတဲ့ ကျောင်းမှာ ဖြေရတယ်၊ ကျွန်တော်က ချို့ရဲ့ အပို့တော်၊ အကြိုတော်ပေါ့၊ စက်ဘီးနဲ့။

မနက် ချို့ကို စက်ဘီး နောက်ခုံမှာ တင်ပြီး ကျောင်းကို လိုက်ပို့တယ်၊ စာမေးပွဲ အချိန်အတွင်း အပြင်လူ မပေးဝင်တော့ ကျောင်းအပြင်က သစ်ပင်အောက်မှာ ချို့ကို ထိုင်စောင့်ရင်း ဖြေနိုင်ပါစေလို့ ဆုတောင်းတယ်။

ဖြေပြီး ချိုထွက်လာတော့ အမောတကော ဖြေနိုင်လားလို့ မေးရင်း နားမလည်တဲ့ မေးခွန်းစာရွက်ကိုယူကြည့်တယ်။ ချိုမရတာက အင်္ဂလိပ်စာနဲ့ သင်္ချာ၊ ကျန်တာတွေတော့ ရပါတယ်၊ အောင်ချင်လဲ အောင်နိုင်တယ်၊ ကျချင်လဲ ကျနိုင်တယ်၊ ကံဘဲ၊ ချိုကတော့ အပြုံးမပျက် ပါဘူး၊ ဘာပြောလဲဆိုတော့

'' ချိုက ပန်းဘုရင်မလေး လုပ်မဲ့သူဘဲ၊ အောင် အောင် မအောင်အောင် အရေးမကြီးပါဘူးတဲ့''

စာမေးပွဲ နောက်ဆုံးနေ့က အတူတွဲပြီး ရုပ်ရှင်သွားကြည့်လိုက်သေးတယ်။ အင်္ဂလိပ်ကား၊ ရုပ်ရှင်ထဲကမင်းသားနဲ့ မင်းသမီးက ကစ်(စ)ပေးပြတော့ ရုပ်ရှင်လာကြည့်တဲ့ ကျွန်တော်တို့ အတွဲကလဲ အားကြမခံ ပြန်ပြီးကစ်(စ)ပေးပြလိုက်တယ်၊ ဟင်း ဒီလိုလာစမ်းလို့ ဘယ်ရမလဲ။ ငဇော်ဘဲ။

အင်းလေ လောကကြီးမှာ အပျော်တွေချည်းဘဲအမြဲစုမနေပါဘူး။ ပျော်လွန်းရင် ငိုရတတ်တယ် ဆိုတဲ့ခပ်ငယ်ငယ်က အပျော်လွန်တိုင်း အမေပြောခဲ့တာ သွားသတိရသွားတယ်။ ပုတ်ရင်ပေါ်၊ ဟုတ်ရင်ကျော် ဆိုတဲ့ စကားအတိုင်း ကျွန်တော်တို့ တွဲတာ နဲနဲများသွားတော့ ဘာလိုလို သတင်းထွက်လာတယ်၊ အဓိက က ချို့ကိုပြောကြတာပေါ့၊ သတင်းကို သယ်လာတာက ကျော်စိုး၊ သူက စာအုပ်ဆိုင် ထိုင်တယ်ဆိုတော့ တရပ်လုံးကသူ့ဆီက စာအုပ်ငှားရင်း သူ့ကို မသိမသာ စပ်စုတာပေါ့၊ ပြီးတော့ ကျွန်တော်က သူ့သူငယ်ချင်းအရင်းခေါက်ခေါက်ကြီးဆိုတာ လူတိုင်းက သိနေတာဘဲ၊ သူကတော့ ဖာဖာထေးထေးဘဲ ရိုးရိုးသားသားပါ၊ဘာညာ ရွှီးသေးတယ်၊ သိတယ်မှုတ်လား၊ ရပ်ကွက်ထဲက လူတွေအကြောင်း၊ အဲလိုဖုံးလေ ပိုပြောလေချင်ဘဲ။

ဒီသတင်းကို ကျော်စိုးသယ်လာလာချင်းကျွန်တော် ဂရုမစိုက်ပါဘူး။ ဒါတွေက ကြိုတွက်ပြီးသားဘဲ။စိတ်မကောင်းတာက ချိုဘက်က၊ ခလေးကို မုန့်ပေးကြိုက်တယ် ဆိုတဲ့စကားကို ချိုခံနိုင်ပါ့မလား၊ ဟဲ့ ငါကမုန့်ပေးကြိုက်တာ မဟုတ်ဘူး၊ ခလေးက ငါ့မုန့်ကို အတင်းတောင်းစားလို့ ပေးလိုက်တာ လို့ တရပ်ကွက်လုံးကိုပြန်လှန်ရန်တွေ့လို့လဲ ရတာမဟုတ်တော့၊ ချို့အတွက် အရမ်းစိတ်ပူတယ်။ ပြီးတော့ ချို့ကို ရင်ထဲကနှစ်နှစ်ကာကာ ချစ်မိနေတော့ ရည်မှန်းချက်တွေ မပြည့်ခင် ဝေးရမှာကလဲ အရမ်းကြောက်တယ်၊အဲလိုတွေးမိတော့ လူက ပျာယာခတ်သွားတယ်၊ တွေးလေ တွေးလေ အတွေးက အကောင်းဘက်က တခုမှဝင်မလာဘူး။

တွေးရင်း သူ့အမတွေများ ဒီအကြောင်းကို သိသွားရင်ဖြင့့် ဟူး ... ဆက်တောင်မစဉ်းစားရဲဘူး။ပျော်မဆုံး မော်မဆုံး အချိန်တုန်းက ဒီအကြောင်းကို မတွေးမိခဲ့ဘူး၊ ချို ပြောသလောက်လေးဘဲ၊ လူတကာတော့ ကဲ့ရဲ့ ကြမှာပေါ့ ဆိုတဲ့ စကားလေးလောက်ဘဲ တွေးပြီး ဒီလောက်တော့ အပျော့ ဆိုပြီး စိတ်တူကိုယ်တူချစ်ခဲ့ကြတာ၊ အင်းလေ ချိုက ဒီအကြောင်းတွေမှ မသိတာ၊ သိများ သိသွားလို့ကဖြင့် သွားပြီ၊ တကယ့်ကိုသွားပြီ။ 

တပူပေါ် နှစ်ပူဆင့်လာတယ်၊ ဖြစ်ခဲ့တာက သူ့အမ နှစ်ယောက်စလုံးနဲ့ဆိုတော့၊ လွမ်းခန်းတော့ရောက်တော့မယ်ထင်တယ်၊ ဘယ်လိုရှင်းရပါ့။

ချိုတော့ ရပ်ကွက်ထဲက လူတွေ ပြောနေပြီဆိုတာ သိမှ သိရဲ့လား မသိဘူး၊ သူက ရပ်ကွက်ထဲမှာအပေါင်းအသင်း နဲတယ်လေ၊ အရင်ထဲက သူက သူ့ဟာသူ နေတာ များတယ်၊ ကျွန်တော့်လို ဟိုစပ်စပ်ဒိစပ်စပ် မရှိဘူး၊ ကျွန်တော်ကတော့ ရပ်ကွက်ထဲမှာ လူတကာနဲ့သိတယ်။

ဒီအကြောင်း ချို့ကို ပြောပြတော့ ချိုက ပြောပစေပေါ့တဲ့၊ ချို အစောကြီးထဲက ကြိုတွက်ထားတာဘဲဟာ၊ ချိုကအပြောဘဲ ခံမယ် ဇော်နဲ့ တော့ အကွဲ မခံဘူး ဆိုပြီး ပေါ့ပေါ့ဘဲ ပြောတယ်။ ဒါနဲ့ ကျွန်တော်က ချို့ အမတွေကသဘောမတူရင်ရော မေးတော့

'' မတူ၊ဘလူပေါ့၊ ဘာဂရုစိုက်ရမှာလဲ၊ သူတို့လဲ သူတို့ ယူချင်တဲ့ ယောက်ကျားကို ယူတယ်၊ ချိုလဲ ချိုကြိုက်တဲ့ယောက်ကျားကို ယူမယ် ဘာဖြစ်လဲ၊ အရေးကြီးတာက ဇော် ချို့ကို ယူဘို့ဘဲ၊ ချိုကြောက်တာ ဇော် ချို့ကိုပြစ်သွားမှာကိုဘဲ''

ချိုကတော့ ရှင်းတယ်၊ ပြတ်တယ်၊ ဟုတ်တယ်၊ ကျွန်တော်လဲ ချို့ လိုဘဲ၊ ရပ်ကွက်က ဘာပြောပြော ဂရုမစိုက်ဘူး၊ ကျွန်တော့် မိဘ တွေ သဘောမတူဘူး ပြောလဲကျွန်တော် နောက်ဆုတ်မှာ မဟုတ်ဘူး၊ သူတို့မှာကျွန်တော့်လုပ်ရပ်ကို တားဆီးနိုင်မဲ့ နှလုံးရောဂါတို့လို ဘာညာ ရောဂါတွေလဲ မရှိဘူး။ ဒေါင်ဒေါင်မြည်ကျန်းမာရေး ကောင်းတုန်း။

ပြသနာက ချို့ အမတွေနဲ့ ကျွန်တော် ဖြစ်ခဲ့တဲ့ကိစ္စ။ ဒီကိစ္စကို သူ့အမ တွေက သူ့ကို ဖွင့်ပြောလိုက်ရင် တယောက်နဲ့ ဖြစ်ခဲ့တဲ့ ကိစ္စကို တယောက်က မသိပေမဲ့၊ ၂ ယောက်ထဲက တယောက်ယောက်က သဘောမတူလို့ဘဲ ဖြစ်ဖြစ်၊ ဘာအကြောင်းနဲ့ဘဲ ဖြစ်ဖြစ် ချို့ကို ဖွင့်ပြောလိုက်ရင် စောစောက ပြတ်သားရဲရင့်တဲ့ ချိုကအဲဒီကိစ္စ ကို ခွင့်လွှတ်ပြီး ကျွန်တော့်ကို ပေါင်းသင်းမယ်လို့ ခင်ဗျားတို့ထင်သလား။

အဲ သူ့အမတွေဘက်ကလဲ စဉ်းစားကြည့်ရင် သူတို့နဲ့ စိတ်တူကိုယ်တူ ဖြစ်ခဲ့တဲ့ ကျွန်တော်က သူ့ ညီမကို ယူပြီးကျွန်တော့်ကို တသက်လုံး ယောက်ဖ တော်ရမဲ့ ကိစ္စ၊ အသက်ချင်း ကွာတာလေးကို ဘဲ အကြောင်းပြပြီး ဇွတ်သဘောမတူဘူး ငြင်းနေလဲ ချို လက်ခံမှာ မဟုတ်ဘူးဆိုတာ သိမှာဘဲ၊ ဒီတော့ သူ့ညီမကို ဒီကောင်လေးကငါတို့နဲ့ ဖြစ်ခဲ့တယ် လို့ဘဲ တခွန်းထဲပြောလိုက်၊ ပွဲက ပြီးပြီ၊ ပတ်စာခွာ ဖျာသိမ်းဘဲ။

နောက်တနည်းက ဒီကိစ္စကို သူတို့ ချို့ကို မပြောခင် ကျွန်တော်က ချို့ကို ရိုးသာစွာ ဖွင့်ပြောလိုက်ရင်ဆိုရင်ကော ဘာဖြစ်နိုင်မလဲ၊ ဘာဖြစ်နိုင်မလဲ ဆိုတာ အသာထား၊ ဘယ်လိုပြောမလဲ ဆိုတာ ကို အရင်စဉ်းစားရမယ်။

ချိုရယ် ကိုယ်အခုပြောမဲ့ စကားကို နားနဲမနာ ဖဝါး နဲ့ နာပါနော် ဆိုပြီး ဇတ်လမ်း စဆုံး ဇတ်စုံ ခင်းလို့ကတော့ဖဝါး နဲ့ မနာဘဲ ဖဝါးနဲ့ ကန်သွားမှာက သေချာပေါက်ဘဲ၊ ဗေဒင် မေးစရာမလိုဘူး။ ဘယ်လိုလုပ်ရပါ့။

အခုကိစ္စက တကယ်ဖြစ်လာတာ မဟုတ်သေးဘူး၊ စဉ်းစားမိသေးတာဘဲ ရှိသေးတယ်၊ ရင်ထဲက မီးလို ပူနေပြီ၊သေချာတယ်၊ ဖြစ်လာမှာကတော့ အနှေးနဲ့ အမြန်ဆိုတာ ကျိမ်းသေပေါက်ဘဲ၊အခုမှ ဒုက္ခ နဲ့ လှလှ နဲ့ တော့တွေ့ပြီ၊ ကယ်တော်မူကြပါဗျို့ လို့သာ ထိုင်အော်လိုက်ချင်တော့တယ်။

ဟား ဟုတ်ပြီ၊ အကြံရပြီ၊ ခိုးပြေးမယ်၊ ချို့ကို ဒီရက်အတွင်းမှာ ခိုးပြေးမယ်၊ ဒါဆို ပြသနာ အားလုံးရှင်းသွားပြီ၊ ဘယ်သူဘာပြောမလဲ၊ သူ့အမတွေလဲ ဘာမှ ပြောလို့မရတော့ဘူး၊ ဘယ်သူမှလဲ ဖျက်လို့မရတော့ဘူး၊ ဟ ဟ ပိုင်လိုက်တဲ့ အကြံ၊ တော်လိုက်တဲ့ ငါ၊ မနက်ဖြန် ချို့ကို တိုင်ပင်ရမယ်၊ ချိုကတော့ ဒီည မျက်ခုံး လှုတ်နေမှာ မြင်ယောင်သေး၊ ဟေး ဟေး တစုံတခုကို စဉ်းစားမိပြီး ဒိုင်းကနဲ တက်နေတဲ့ အပျော်က ဒုန်းကနဲ ပြန်ကျသွားတယ်၊ ဟုတ်တယ်ကျွန်တော်တို့ စုံတွဲကို ဘယ်သူက လက်ထပ်ပေးမှာလဲ၊ ကျွန်တော်က အခုမှ ၁၆ နှစ် တရက်စွန်း။ တောက်၊ဒီအရွယ် ခိုးပြေးလို့ကတော့ ပြသနာတွေ တလှေကြီးတက်သွားမယ်၊ ဒီတော့ အကောင်းဆုံး နဲ့ အဖြစ်နိုင်ဆုံးကိုအဖြေရှာရမယ်၊ ဟေ့ လူဘဲ၊ လူလုပ်ရင် လူတောင်ဖြစ်တယ်၊ ကိုယ့်ကိုကိုယ် အားပေးလိုက်တယ်။

ကျွန်တော်တို့ ရပ်ကွက်ထဲမှာ ဒေါ် ထားဆိုတဲ့ မိန်းမကြီးတယေက်ရှိတယ်၊ တရပ်ကွက်လုံးရဲ့ သတင်းမျိုးစုံကိုသူသိတယ်၊ ပြောရမယ်ဆိုရင် ရပ်ကွက် သတင်းဖြန့်ချီရေး ဌာနပေါ့၊ သတင်းစာထဲ ပါလာတဲ့ သတင်းတောင်သူက မှားတယ်၊ အမှန်က ဒီလိုဆိုပြီး လို့ တအိမ်တက် တအိမ်ဆင်းလိုက်ပြောရင်တောင် တရပ်ကွက်လုံးကလက်ခံသွားနိုင်တယ်၊ ဒါကတော့ ကျွန်တော်တို့ ရပ်ကွက်မှ မဟုတ်ပါဘူး၊ ရပ်ကွက် တော်တော်များများ မှာရှိပါတယ်။

အခု ကျွန်တော်တို့ ကိစ္စလဲ ဒေါ် ထားနားပေါက်ကြားသွားပြီဆိုတာ ကျွန်တော်ရိပ်မိလိုက်တယ်၊တိုက်စစ်စရတော့မယ်၊ ငြိမ်နေလို့ ကတော့ ဘာမှဖြစ်လာမှာမဟုတ်တဲ့ အပြင် အရှုံးပါပေါ် သွားနိုင်တယ်၊တိုက်ရင်း ရှုံးတာက မြတ်သေးတယ် ဆိုတဲ့ သူရဲကောင်း စိတ် နှလုံးသွင်းလိုက်တယ်။

နာမည်အကြီး ဆုံး ဒေါ်မြ ဆိုင်က ရှယ် လဘက်သုတ် တပွဲ ဝယ်လိုက်တယ်၊ လက်ဘက်ကောင်းစားချင်ရင်ပုဇွန်ခြောက် များများထည့်ရတယ်၊ ဆီရွှဲရွှဲ ဆမ်းရတယ် ဆိုတဲ့ စကားနဲ့ ညီအောင် ပိုက်ဆံပိုပေးပြီးသုတ်ခိုင်းလိုက်တယ်။ လဘက်ထုတ်လေး ကိုင်ပြိး ဒေါ် ထားတို့ အိမ်ရှေ့ ကဖြတ်လှောက်တော့ အိမ်ရှေ့ မှာဆေးပေါ့လိပ်ဖွာရင်း လောကကြီးကို သုံးသတ်နေတဲ့ ဒေါ် ထားနဲ့ တန်းတိုးတယ်။

'' ဒေါ် ထား နေကောင်းလား''

ခပ်တည်တည်ဘဲ လမ်းမပေါ် က အော်ပြီး နှုတ်ဆက်လိုက်တယ်။

'' အေး ကောင်းတယ်၊ ငဇော် ဘယ်သွားမလို့လဲ''

'' ဘယ်မှမသွားဘူး ဒေါ် ထားရေ၊ ဒေါ် ထားဆီ တမင်လာတာ၊ တိုင်ပင်စရာရှိလို့''

ကြားသားမိုးကြိုး၊ ကျွန်တော့်လို ၁၆ နှစ်အရွယ် ကောင်လေးက အသက် ၅ဝ ကျော် အရွယ် အဖွားကြီးကိုတိုင်ပင်စရာရှိလို့ ဆိုတော့ အဖွားကြီး နဲနဲ ပြူးသွားတယ်၊ မျက်လုံး။

'' ဘာများလဲ ကွဲ့''

'' ဒီလိုဘာဘဲဒေါ် ထားရယ်၊ ဒီမှာ ကျွန်တော် လဘက်သုတ်ပါ ဝယ်လာတယ်၊ လဘက်စားပြီး ပြောကြတာပေါ့''

ဆိုပြီး ဆွဲလာတဲ့ လဘက်သုတ်ကို ဒေါ် ထားဆီ လှမ်းပေးလိုက်တယ်။ဒေါ် ထားလဲ ကျွန်တော့်လဘက်သုတ်ကို ပုဂံထဲ လှယ်ထဲ့ပြီး အသင့်ရှိနေတဲ့ ရေနွေးကြမ်း အိုးပါဆွဲချလာတယ်။

'' ဘာများလဲကွဲ့''

ဒေါ် ထား မအောင့်နိုင်၊ ထိုင်တောင် မထိုင်ရသေးဘဲ ရေနွေးအိုးနဲ့ လဘက်ပုဂံချရင်း လှမ်းမေးသည်။

'' ဒီလို ဒေါ် ထားရေ၊ ဒေါ် ထားလဲ ကြားမှာပေါ့၊ ကျွန်တော် နဲ့ ချိုချို ဇတ်လမ်းလေ''

ဒေါ် ထား မျက်လုံး အစုံ ဝင်းလက်သွားတယ်၊ ပြောစရာ အတင်း တော့ရပြီပေါ့၊

'' ဒေါ် ထားကို ကျွန်တော် ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ဘဲ ပြောပါ့မယ်၊ ပြီးတော့ ကျွန်တော် ဒေါ် ထားဆီက အကြံဉာဏ်လေးလဲ လိုချင်လို့၊ ဒေါ် ထားက ဗဟုသုတ လဲ စုံတယ်မှုတ်လား'' နဲနဲ မြှေက်ပေးလိုက်တယ်။

'' အမလေး ပြောမှာသာ ပြောစမ်းပါ ငဇော်ရယ်'' ဒေါ် ထားမနေနိုင်။

'' ဒီလို ဒေါ် ထားရဲ့၊ ရပ်ကွက်ထဲက တချို့လူတွေက ကျွန်တော်နဲ့ ချို့ချို့ ဖြစ်နေကြတာကို အပြစ်ပြောချင်ကြတယ်၊ အပြစ်ပြောတာတော့ မဟုတ်ဘူးပေါ့ ဒေါ် ထားရယ်၊ ကျွန်တော်နဲ့ ချိုချို နဲ့ ကအသက်ကွာတော့ သူတို့ အမြင်မှာ ခလေး မုန့်ပေးကြိုက်တာတို့ ဘာတို့ ညာတို့ ပေါ့ ဒေါ် ထားရယ်၊ အဲဒါမျိုး ပြောချင်ကြတယ်''

အောက်သံလေး နဲနဲ ပြစ်လိုက်တယ်၊

'' အေး အေး ဒေါ် ထားလဲ ကြားတယ်''

'' အဲဒါပြောတာပေါ့ ဒေါ် ထားရယ်၊ သူတို့က ဇတ်လမ်းကို သေချာ မသိတော့ ရမ်းပြောကြတာ၊ အခု ဒေါ်ထားက လူကြီး၊ ပြီးတော့ ကျွန်တော် နဲ့က ကိုယ့် ဆွေမျိုး ရင်းချာလို နေတာ မှုတ်လား''

'' အေးလေကွယ်၊ ဟုတ်တာပေါ့''

'' အမှန်တော့ ဒေါ် ထားရေ၊ ကျွန်တော်က ချို့ချို့ ကို မရမက လိုက်တာ၊ ပထမတော့ ချိုချိုက ကျွန်တော့်ကိုအတင်းညင်းတာပေါ့ ဒေါ် ထားရယ်၊ အရွယ်ကလဲ မတူဘူးမဟုတ်လား၊ သူက ရှက်လဲ ရှက်တာပေါ့၊ ခလေးတယောက် ကသူ့ကို ကြိုက်ရပါ့မလားဆိုပြီးတော့ပေါ့'' 

ကျွန်တော်လဲ ပြောရင်း အာခြောက်လာတော့ ရေနွေးတခွက်ယူသောက်လိုက်တယ်။ ပြီးမှ ဆက်ပြီး

'' ဒေါ် ထားဘဲ စဉ်းစာကြည့်လေ၊ အချစ်မှာ မျက်စိပါတာမှ မဟုတ်တာ၊ ချိုချို့ကို ကျွန်တော် ကသူ့ဟာသူချစ်မိသွားတာဘဲ။ ဦးလေး ဦးပန်းမောင် နဲ့ ဒေါ် ထားလိုပေါ့'' 

ကျွန်တော် နဲနဲ ရမ်းတုတ်လိုက်တယ်။

'' ဟဲ့ ပန်းမောင်က ငါ့ကို ငယ်ငယ်လေးထဲက ချစ်ပြီး ရအောင်ပိုးလာတာ'' 

ဟုဆိုရင်း မနှစ်က ဆုံးသွားသော သူ့ယောက်ကျားကို သတိရသွားဟန်တူရဲ့၊ အရည်လေးတွေတောင် စို့လာတယ်၊ မျက်ဝန်းမှာ။ကျွန်တော်လဲ အကွက်ရသွားတော့ ဆက်ပြီး

'' အဲဒါ ပြောတာပေါ့ ဒေါ် ထားရေ၊ အချစ်ဆိုတာ သူ့ဟာသူ ဖြစ်လာတာ၊ ကြီးတာ ငယ်တာနဲ့ မဆိုင်ဘူးဆိုတာ၊ဒီတော့ ကျွန်တော်က ချိုချိုမှ ပြန်မချစ်ရင် စာမေးပွဲ လဲ မဖြေတော့ဘူး၊ ကျောင်းလဲ ဆက်မတက်တော့ဘူးဆိုပြီး အတင်း ဇွဲနဲ့ ကြိုးစားမှ နောက်ဆုံး ချိုချိုက သနားပြီး ပြန်ချစ်သွားတာ ဒေါ် ထားရ''

'' ကူညီပါအုံး ဒေါ် ထားရယ်၊ အဲဒါ ရပ်ကွက်ထဲက လူတွေက အထင်မှားပြီး အတင်းပြောချင်ကြတာကို အမြင်မှန် ဝင်လာအောင် ဒေါ် ထားကို လာအကူအညီတောင်းတာ ဒေါ် ထားရေ''

ဒေါ် ထားလဲ လဘက်ကို ခတ်စားရင်း

'' လဘက်လေးက ကောင်းလိုက်တာ ငဇော်ရယ်၊ ပုဇွန်ခြောက် ကလဲနိုင် ဆီကလဲ ရွှဲ ဆိုတော့ လွ်ာဖျားမှာအိနေတာဘဲ''

အရေးထဲ လဘက်ကို လာချီးမွှန်းနေသေးတယ်။

'' ဟုတ်တယ် ဒေါ် ထားရ၊ ဒေါ် မြဆိုင်က ဒေါ် ထားအတွက် ရှယ်သုတ်လာခဲ့တာ''

'' ဘာမှ မပူနဲ့ ငဇော်ရ၊ ဒီကိစ္စ ဒေါ် ထား ကြည့်လုပ်လိုက်မယ်''

'' ကျေးဇူးတင်လိုက်တာ ဒေါ် ထားရယ်၊ ကျွန်တော်နဲ့ ချိုချို မင်္ဂလာ ဆောင်ဖိတ်စာ လာကမ်းရင် ဒေါ်ထားအတွက် ယိုးဒယား ပါတိတ် အကောင်းစား လေးနဲ့ပါ လာကန်တော့ အုံးမယ်''

မက်လုံးလေး တခုပါ အပိုဆုပေး ပြစ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ အဆစ်နဲနဲ တောင်းလိုက်သည်။

'' အော် ဒါနဲ့ ဒေါ် ထားရေ၊ ကျွန်တော့် အိမ်က ဒေါ် ထားကို ဒီအကြောင်းမေးရင် ကြည့်ကျက် လုပ်ပေးအုံးနော်၊ကျေးဇူး မမေ့ပါဘူး ဒေါ် ထားရယ်''

'' အေးပါ ငဇော်ရယ်၊ ဒေါ် ထားနားလည်ပါတယ်၊ စိတ်မပူနဲ့၊ ဘာဖြစ်ဖြစ် ဒေါ် ထားနဲ့ လာတိုင်ပင် ကြားလား''

'' ဟုတ်ကဲ့ ဒေါ် ထား၊ ကျွန်တော် သွားအုံးမယ်နော်''

'' အေး အေး''

ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် တကွက်တက်လိုက်သည်၊ လူတွေ စိတ်ထင်ရာ ရမ်းတုတ် နေတာထက် စာရင်တော့ အဲလိုလေးနားလည်သွားတာက ပိုကောင်းတယ် လို့ ကျွန်တော်ထင်တာဘဲ။အင်း မတင်နဲ့ မသန်း ကိစ္စလဲ ရှင်းရအုံးမယ်၊ မောတယ်၊ မတတ်နိုင်ဘူး၊ လာမဲ့ဘေးပြေးတွေ့ တဲ့။

ဒေါ် ထားနဲ့ ပြောဆိုပြီး နောက်နေ့ မတင်ရှိတဲ့ စက်ချုပ်ဆိုင်ကို သွားလိုက်တယ်။ အချိန်သိပ်ဆွဲလို့က မဖြစ်ဘူး၊သူတို့ဆီ နားမပေါက် ကြားခင် ရှင်းထားမှ၊ မတင်နဲ့ တွေ့တော့ မတင်ကို ပြောစရာ ရှိလို့ ဆိုပြီး အပြင် ခဏခေါ် ထုတ်လာခဲ့တယ်။ လူရှင်းတဲ့ လဘက်ရည်ဆိုင်မှာ ထိုင်ရင်း လဘက်ရည် ၂ ခွက်မှာလိုက်တယ်၊

'' မတင်ကို ကျွန်တော် ဖွင့်ပြောစရာ ရှိလို့''

'' ဘာများလဲ ငဇော်''

'' ချိုချိုနဲ့ ကျွန်တော် ချစ်သူတွေ ဖြစ်နေကြပြီ၊ အဲဒါ မတင်ကို အသိပေးမလို့၊ နောက်ပြီး''

'' မတင် ကျွန်တော့်ကို အထင်မလွဲပါနဲ့၊ မတင်နဲ့ ကျွန်တော် ဖြစ်ခဲ့ပြီး နောက်ပိုင်းမှာ ကျွန်တော်နဲ့ ချိုချိုလဲသူငယ်ချင်း တွေဖြစ်နေရာကနေ ချိုချို့ကို ကျွန်တော် အရမ်းချစ်သွားတယ် မတင်ရာ၊ အဲဒါ ကျွန်တော် ချို့ချို့ကို ဖွင့်ပြောတော့ ချိုချိုက သေချာ စဉ်းစားပြီး အဖြေပြန်ပေးတယ်၊ အခု ကျွန်တော်တို့ ၂ ယောက် ချစ်သူတွေဖြစ်နေကြပြီ၊ ကျွန်တော် ကျောင်းပြီးရင် လက်ထပ်ဘို့ အထိပါ အစီအစဉ်ရှိတယ်။ အဲဒါ မတင်နဲ့ ကျွန်တော်နဲ့ကအရင်က ဖြစ်ခဲ့ဘူးတော့ မတင် အထင်လွှဲမှာ ကျွန်တော် စိုးတယ်၊ ကျွန်တော့်ကို ခွင့်လွှတ်ပါ မတင်ရာ၊ကျွန်တော် ချိုချို့ ကို တကယ်ချစ်တာပါ''

စကားရှည်ကြီးကို တောက်ရှောက် ပြောချလိုက်တယ်။ မထူးဘူး၊ လူလည်ကျလို့လဲ မရဘူး၊ ဒီကိစ္စကရှင်းရှင်းလေး၊ ကာယကံရှင် နားလည်ဘို့ဘဲလိုတယ်။ ကာယကံရှင် နားလည်လို့ကတော့ ကိစ္စ ပြီးပြီ။မတင်ဘာမှတော့ ပြန်မပြော၊ လဘက်ရည်သောက်နေသည်။ ကျွန်တော် မအောင့်နိုင်

'' မတင်၊ ကျွန်တော်ပြောတာ ကြားရဲ့လား၊ နားရော နားလည်ရဲ့လား''

'' ခဏနေစမ်းပါ ငဇော်၊ ဒီမှာ မတင် စဉ်းစားနေတယ်'' ဆိုတော့

'' မတင် ကျွန်တော့်ကို မယုံလို့လား၊ ကျွန်တော် ချိုချို့ကို တကယ်ချစ်တာပါ''

'' ဟဲ့ နင်နဲ့ ချိုချိုနဲ့ ကလွန်လွန်ကြူးကြူးတွေ ဖြစ်ကုန်ပြီလား''

မထင်မှတ်တဲ့ ဒေါင့်က ဝင်လာတဲ့ မေးခွန်း၊ ဦးနှောက်ထဲ နဲနဲ အလုပ်ရှုတ်သွားတယ်၊ မဖြစ်သေးဘူးလို့ ဖြေရင်ဘာဖြစ်နိုင်မလဲ၊ ဖြစ်တယ်လို့ ဖြေရင် ဘာဖြစ်နိုင်မလဲ ပေါ့။ အင်း မဖြစ်သေးဘူး ဆိုရင် သူခွဲ နိုင်တယ်၊ဖြစ်ပြီးပြီဆို သူလဲ ဘာမှမတတ်နိုင်တော့ဘူး၊ တကယ်လဲ ဖြစ်ပြီးနေပြီ၊ ဒီတော့

'' အင်း မတင်၊ ဟို မတင်တို့ ရွာပြန်တဲ့ နေ့က''

မတင် နဲနဲတွေဝေသွားတယ်၊ ခဏလောက် ငြိမ်သွားပြီး နောက်

'' ဒါဆိုလဲ မတင် ဘာပြောလို့ ရတော့မှာလဲ၊ မင်းကလဲ လက်သွက်လိုက်တာ လွန်ရော''

ပြောတော့ပါဘူးလေ၊ အဲဒါ သူဘဲသင်ပေးပြီးတော့ လို့ဆိုတာ၊

'' အေး ကြည့်ကျက်လုပ်၊ တော်ကြာ အချိန်မတန်သေးဘဲ ကြော်မကောင်း ကြားမကောင်း တွေ ဖြစ်ကုန်မယ်''

'' ဟို ဟို သူဆေးသောက်တယ် မတင်'' မဝံမရဲ နဲ့ ပြောမိတယ်။

'' ဒါမျိုးတော့ တယ်တတ်၊ မတင်သွားမယ်'' ပြောပြောဆိုဆို ထရပ်တော့

'' မတင် ကို ကျွန်တော် လာပြောပြတယ်ဆိုတာ ချိုချို့ ကိုပြန်မပြောပြပါနဲ့နော်''

ဒိုင်းကနဲ မျက်စောင်းထိုးပြီး ထထွက်သွားတယ်။ အိုကေ။ ဝှုး ... ရင်ထဲက အလုံးကြီး နဲနဲကျသွားတယ်။အင်း ဒီအချိန်ဆို မသန်း ဘယ်မှာ ရှိနိုင်မလဲ၊ ကျောင်းပိတ်ထားတာ ဆိုတော့ အိမ်မှာဘဲ ရှိမယ်။ အတော်ဘဲချိုချိုက သူ့သူငယ်ချင်း အိမ်သွားလည်အုံးမယ် လို့ မနေ့က ပြောထားတာဆိုတော့၊ အိမ်မှာ သူတယောက်ထဲ။နောက်ဖေးပေါက်က မဝင်တော့၊ အိမ်ရှေ့ ကဘဲ ခပ်တည်တည် တက်လာခဲ့တယ်။ ဧည့်ခန်းမှာ ထိုင်နေတဲ့မသန်းကို တွေ့တော့

'' မသန်း ဘယ်မှမသွားဘူးလား'' ခပ်တည်တည် မေးရင်း မျက်နှာချင်းဆိုင် ခုံမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။

'' ဟဲ့ ငဇော် နင်ဘာလုပ်တာလဲ'' အလန့်ထညက် လှမ်းမေးသည်။ အရင်တုန်းကလို သူထင်နေလားမသိ။

'' ဟ ဟ ဘာလာလုပ်ရမှာလဲ၊ ထုံးစံအတိုင်းပေါ့'' ကျွန်တော် မိုးပေါ် ကိုထောင်ပြစ်လိုက်သည်။ သူလန့်သွားသည်။

'' ဟေ့ ဟေ့ ငဇော် နင့်ကို ငါပြောထားပြီးသားနော်၊ နင် နင် ငါ့ကို ပြóနာ လာမရှာနဲ့''

'' အာ မသန်းကလဲ ဘာတွေ ရှောက်ပြောနေတာလဲ၊ ကျွန်တော်က ထုံးစံအတိုင်း ကာတွန်းလာဖတ်တာပါ၊နောက်ပြီး မသန်းကို အသိပေးစရာလဲ ရှိလို့''

'' ဘာ အသိပေးစရာလဲ၊ ငါ့ကို မဟုတ်တရုပ်တော့ လာမလုပ်နဲ့နော်''

'' အာ မသန်းကလဲ ကျွန်တော် မသန်းကို ကျွန်တော့် နှလုံးသားရေးရာ ကိစ္စ တိုင်ပင်မလို့ပါ''

 စကားကြီးစကားကျယ် သုံးလိုက်သည်။

'' အမလေး ငဇော်ရယ်၊ နင်က ကြိုက်မဲ့သူတွေ့နေလို့လား၊ ဘယ်သူလဲ၊ ဘယ်ကလဲ''

'' ဘယ်သူလဲ၊ ဘယ်ကလဲ ဆိုတာ မသန်းနဲ့ အများကြီး ပတ်သက်နေတယ်၊ ကြိုပြောထားမယ်၊ ကျွန်တော်အတည်ပြောနေတာ၊ နောက်နေတာ မဟုတ်ဘူးနော်'' 

ခပ်တည်တည်ဘဲ ပြောချလိုက်သည်။

'' အေးပါ၊ အေးပါ''

'' ပြောရင် မသန်း အံ့သြသင့်သွားမယ်၊ ဘယ်သူလဲ ဆိုတော့ မသန်းညီမ ချိုချို''

'' ဘာ ဘာပြောတယ်''

'' ဟုတ်တယ် မသန်း၊ ချိုချို၊ ကျွန်တော် ချိုချို့ ကို တကယ်ချစ်နေတာ၊ အဲဒါ မသန်း သဘောတူလား''

တိုက်ရိုက်ဘဲ မေးချလိုက်သည်။

'' နင် နင် ငါ့ကို မကြေနပ်လို့ ချိုချို့ ကို ကြံမလို့ မဟုတ်လား''

ကျွန်တော့် စိတ်ထဲ ထောင်းကနဲ ဒေါသထွက်သွားတယ်၊ ဖြစ်ချင်တော့ ကျွန်တော်ကလဲ ဟန်မဆောင်တတ်။

'' ဒီမှာ မသန်း ကျွန်တော် ဒီလောက် အောက်တန်းမကျဘူး၊ မသန်းကို အခု ကျွန်တော် ဖွင့်ပြောတာက ချိုချို့အမတယောက်အနေနဲ့ သိသင့်တယ် ထင်လို့၊ ရှင်းရှင်း ပြောရရင် ကျွန်တော်နဲ့ ချိုချိုက ရီးစားဖြစ်နေပြီ၊ကျွန်တော် ကျောင်းပြီးရင် လက်ထပ်ဘို့ပါ အစီအစဉ် ဆွဲပြီးသား၊ ကျွန်တော် ချို့ကို ချစ်တာ ရင်ထဲက ချစ်တဲ့အချစ်နဲ့ ချစ်တာ၊ မသန်းနဲ့ ကျွန်တော့် ဇတ်လမ်းလို ပြီးပြီးရော မဟုတ်ဘူး''

စိတ်ထဲ ဒေါသဖြစ်ဖြစ်နဲ့ ရင်ဖွင့်ဖြစ်သွားသည်။ တကယ်ပြောမည့် စိတ်ကူးက ဒီလိုမဟုတ်၊ အခု ဇတ်လမ်းက မသန်းဖြစ်သွားသည်။ ဘာဘဲ ဖြစ်ဖြစ် မသန်းကို တော့ ကျွန်တော် မကြောက်၊ စိတ်ထဲကကို မကြောက်တာ၊ငယ်ငယ်ထဲက၊မသန်းလဲ နဲနဲ ဖြုံသွားပုံရသည်၊ စိတ်ထဲကလဲ ယုံသွားပုံပါဘဲ၊ လေသံက နဲနဲပျော့လာသည်။

'' နင်တကယ်ပြောတာနော်''

'' ဒီမှာ မသန်း၊ ကျွန်တော်အပျော်ကြံတာ ဆိုရင် မသန်းကို တောင် ဖွင့်ပြောနေစရာတောင် မလိုဘူး၊ အခုဖွင့်ပြောတာက မသန်း အထင်မှားမှာ စိုးလို့ ကြိုရှင်းထားတဲ့ သဘောဘဲ''

ရင်ထဲမှာ မကြေနပ်စိတ်ကြောင့် လေသံက နဲနဲ မာဆဲ၊

'' အေးပါ၊ အေးပါ၊ နင်တကယ် အတည်ကြံရင် ပြီးတာဘဲ၊ ငါက ဘာမှ ပြောစရာ မရှိပါဘူး၊ ချိုချိုက နင့်ထက်အများကြီး ကြီးတော့ ကြာရင် နင် စိတ်ပြောင်းသွားမှာ ငါကစိုးတာပါ''

လေပြေလေး တိုက်လာပြီ၊

'' မပြောင်းဘူး၊ ဘယ်တော့မှ မပြောင်းဘူး၊ မသန်းစောင့်ကြည့်''

'' ကြည့်မယ်၊ ကြည့်မယ်၊ နင်မဟုတ်တရုတ် လုပ်လို့ကတော့ နင်နဲ့ငါ အတွေ့ဘဲ''

နဲနဲတော့ ထွက်ခတ် ခတ်သွားသေးတယ်၊ မိန်းမတွေများ ဒိလိုဘဲ၊ ဘာဘဲ ဖြစ်ဖြစ် ပြဿနာ တွေတော့ရှင်းသွားပြီ၊ ခုမှ စားဝင်အိပ်ပျော်တော့မယ် လို့ထင်တာဘဲ။ ဟ ဟ ။

'' ငဇော် အိမ်ခဏစောင့်နေစမ်း၊ ငါ အပြင်သွားစရာ ရှိလို့၊ တော်ကြာ ချိုချို ပြန်လာတော့မယ်၊ သူသော့မယူသွားဘူး''

နာရီကြည့်လိုက်တော့ ၃ နာရီ ထိုးခါနီး၊ မတင်က ၅ နာရီလောက်မှ ပြန်လာမှာ၊ အခု ချိုချို ပြန်လာလို့ကတော့နှစ်ပါးသွား တခန်းလောက် ကလို့ရတယ်၊ ပျားက မုတ်ဆိတ်ကို လာဆွဲတာလား၊ မုတ်ဆိတ်က ပျားဆွဲချင်လောက်အောင် ဖြစ်နေတာလား တော့မသိ၊ ကံများကောင်းချင်တော့ ဒီလို၊

'' မသန်း ဘဲကြီးနဲ့ ချိန်းထားတာ မဟုတ်လား၊ သွားပေါ့၊ ဒါဘဲနော်၊ မသန်းကို ကျွန်တော် ပြောပြီးပြီနော်၊ချိုချိုနဲ့ ကျွန်တော်နဲ့ ရီးစားနော်၊ အခု မသန်းရှောင်ပေးတာနော်''

မထိတထိလေး စလိုက်သေးတယ်၊ ဘယ်လိုရေစက်လဲ မသိ၊ မသန်းဆို ကျွန်တော် ဘယ်တော့မှ မကြောက်။

'' အေး၊ ငါကလဲ နင့်ကို စကားကုန်ပြောပြီးပြီ၊ နင်မဟုတ်တရုတ် လုပ်လို့ကတော့ သွားချီး ယိုးဒယား ကကသွားမယ်မှတ်''

သူကလဲ ခတ်တည်တည် ပြန်ကြိမ်းပြီး၊ ပိုက်ဆံအိပ်လေးဆွဲကာ ကျော့ကျော့လေး အိမ်ပေါ်ကဆင်းသွားပါတော့တယ်။

စားပွဲပေါ် ခြေနှစ်ချောင်းတင်ပြီး၊ အိမ်ဦးနတ်လို စတိုင်နဲ့ အိမ်ရှေ့ ခုံမှာ ထိုင်ရင်း ချို့ ပြန်အလာကို စောင့်နေတယ်၊ လွတ်လွတ်လပ်လပ် မတွေ့ဖြစ်တာလဲ နဲနဲကြာပြီဆိုတော့ အခုလို အခွင့်အရေးရတုန်းအပြည့်အဝ အသုံးချဘို့ စိတ်ကူယဉ်နေမိတယ်။ ချိုကလဲ ကြာလိုက်တာ။

၁၅ မိနစ်လောက်ကြာတော့ ချိုရောက်လာတယ်၊ ကျွန်တော့်ကိုမြင်တော့ အံ့သြသင့်သွားတယ်၊

'' ဟင် ဇော် ဘယ်တုန်းကရောက်နေတာလဲ၊ မသန်းရော'' ဆိုပြီး ဝင်လာတယ်။

'' မသန်း ဇော့်ကို အိမ်စောင့် ခိုင်းပြီး အပြင်ထွက်သွားပြီ၊ အခုအိမ်မှာ ဘယ်သူမှ မရှိဘူး၊ အပိုင်ဘဲ''

ဆိုရင်း ချို့လက်ကို ဆွဲကာ အခန်းထဲဆီ ဦးတည်လိုက်တယ်၊ အချိန်ရှိခိုက် လုံးလစိုက်တဲ့။

'' မပိုင်နဲ့ ဇော်ရေ့၊ ချို ဟိုဟာလာနေတယ်'' တဲ့

သေရော၊ ခဲလေသမှ ပဲရေပွ ပါဘဲ၊ ဟေ့ ငဇော်ဘဲ၊ ငါးမရ ရေချိုးပြန်မဲ့ကောင် ဘာမှတ်လဲ၊

'' လာတော့ဘာဖြစ်လဲ၊ အပေါ် ပိုင်းက အလတ်ကြီး'' 

ဟုဆိုရင်း ဦးတည်နေတဲ့ ခြေလှမ်းကို မလှဲ့၊ ပြီးတော့ချို့ကို စုတ်ခိုင်းလို့လဲ ရတာဘဲ ဟာ .... ချိုက အရမ်း ချစ်စရာကောင်းသည်။ ချစ်စရာမို့ ချစ်ပါသည်ပေါ့။အခြေအနေတွေက အရမ်းကို ကောင်းနေသည်။ ရပ်ကွက်ကလဲ ကျွန်တော်နဲ့ ချိုချိုကို သိပ်ချစ်ကြတဲ့ စုံတွဲ လို့အသိအမှတ် ပြုလာကြသည်။ ပေါ် ပေါ် တင်တင် တွဲသွားတွဲလာ သွားတဲ့အဆင့်ထိရောက်လာသည်။

ကျွန်တော့် အိမ်ကတော့ တခွန်းဘဲ ပြောသည်။ ငါတို့ကို ရပ်ကွက်ထဲမှာ မျက်နှာပျက်အောင် တော့မင်းမလုပ်နဲ့တဲ့။ လုပ်ရင်တော့ သေခန်းပြတ်ဘဲတဲ့။ မလုပ်၊ လုံးဝ မလုပ်၊ မလုပ်ရေးချ မလုပ်၊ ဟုဘဲ စိတ်ထဲကပြန်ပြောလိုက်တယ်၊ ရည်မှန်းချက်တွေကို ပြောပြနေလို့ကတော့ သူတို့ ကို ဟာဒရ ရွှင်ဆေး တိုက်ကြွေးသလိုဖြစ်နေမယ်။ ယုံဘို့မမြင်၊ နဂိုကတဲက ကျွန်တော်က ခပ်ညံညံဆိုတော့။

ဒီလိုနဲ့ ကျောင်းတပိတ်အတွင်း အခြေအနေက တမျိုး ဖန်တီးလာတယ်၊ မတင် တပင်ထူမဲ့ ကိစ္စ၊ သူ့ ရီးစားရှေ့နေနဲ့၊ နှစ်ယောက်စလုံးက မုဆိုးမနဲ့ တခုလပ်ဆိုတော့ မင်္ဂလာ ကိစ္စက ကြီးကြီးကျယ်ကျယ် မစီစဉ်ပါဘူး၊သူ့ရီးစား မိဘတွေ ရှိတဲ့ မြို့မှာ လက်မှတ်ထိုး၊ မင်္ဂလာ ဆွမ်းလေးကြွေး၊ ပြီးတော့ ဟိုမှာ တလလောက်နေ၊နောက်တော့ သူ့ရီးစားက ဒီမှာ အလုပ်လုပ်တယ်ဆိုတော့ ဒီပြန်လာ၊ သူ့ ယောက်ကျားနဲ့ လိုက်နေ၊ဒီလောက်ပါဘဲ၊ ချိုချိုနဲ့ မသန်းက မတင် မင်္ဂလာဆောင် လိုက်သွားမယ်၊ တောက သူ့အမေလဲ ပါမယ်၊ မတင်သမီးလေးက မလိုက်၊ သူ့အဖေဘက်က အဖိုးအဖွားတွေနဲ့ နေခဲ့မယ်တဲ့။ 

မင်္ဂလာ ဆွမ်းကြွေးပြီး သူတို့ အားလုံးပြန်လာမယ်၊ မတင်က ဟိုမှာ ခဏ နေခဲ့မယ်၊ နောက်မှ ပြန်လာပြီး သူ့ယောက်ကျား အိမ် သွားနေမှာ။ အင်းပြန်လာပြီးရင် ဒီမှာလဲ အသိအမှတ်ပြုသဘောလေး အိမ်မှာ ရင်းနှီးတဲ့ အိမ်နီးချင်း မိတ်ဆွေတွေကိုလဘက်ရည်လေး ဘာလေး နဲ့ ဧည့်ခံအုံးမယ်လို့ တော့ ပြောတာဘဲ၊ ဒါတွေ အားလုံး ချိုချိုက ကျွန်တော့်ကိုပြောပြတာပါ၊ကားဂိတ်ကို ကျွန်တော် လိုက်ပို့သည်။ တနင်္ဂနွေနေ့ မင်္ဂလာ ဆွမ်းကြွေးမှာ ဆိုတော့ သောကြာနေ့ကတဲကသူတို့ သွားကြသည်၊ မတင်ရယ်၊ မသန်းရယ်၊ ချိုချိုရယ်၊ သူတို့ အမေရယ်ပေါ့၊ သူ့အဖေတော့မပါ၊ အင်္ဂါနေ့ပြန်လာမယ်တဲ့၊ ၄ ရက်ကြာမယ်ပေါ့၊ ကျွန်တော်ပါ လိုက်သွားချင်တာ၊ မဖြစ်သာလို့သာ နေခဲ့ရတယ်။

ကားဂိတ်ရောက်တော့ လက်မှတ်က ကြိုဝယ်ထားတာဆိုတော့ အဆင်သင့်၊ ဒတ်ဆန်း အမြန်ကား၊ ရှေ့ခန်းက ၂ ယောက်၊ နောက်ခန်းက ၂ ယောက်၊ မတင်နဲ့ ချိုချိုနဲ့က ရှေ့ခန်းက၊ မသန်းနဲ့ သူ့အမေက နောက်ခန်းက၊သူ့အမေက ရှေ့ခန်းက စီးရင် မူးတတ်တယ်ဆိုတော့ မထိုင်၊ ဘာဘဲ ဖြစ်ဖြစ် သူတို့က လမ်းမှာ ဆင်းမှာဘဲ၊မတင် ရီးစား နေတာက ဘီးလင်းမှာ၊ ပဲခူးနဲ့ ဘီးလင်း မောင်းရ အလွန်ဆုံး ၄ နာရီပေါ့။

ကားထွက်ခါနီး ချိုချို့ကို အလွမ်းသယ်ချင်ပေမဲ့၊ သူ့အမေပါနေလို့ အောက်ထားရတယ်၊ သူတို့ ပစ္စည်းတွေဝိုင်းကူတင်ပေးပြီး သူတို့ နေသားတကျ ကားပေါ် ရောက်သွားတော့ ကျွန်တော်လဲ အားလုံးကို နှုတ်ဆက်ပြီးပြန်လာခဲ့တယ်၊ မခွဲဘူးလို့လား မသိဘူး၊ ကားတောင် မထွက်သေးဘူး လွမ်းလာပြီ။ လွမ်းတဲ့ အရသာကလဲရင်ထဲမှာ ဟာတာတာကြီး။ မျက်စိက ကားနံပါတ်ဆီရောက်သွားတယ်၊ စ/ဝ၁၄၉ ဘာဘဲပြောပြော အင်္ဂါဆို သူတို့ပြန်လာမယ်၊ နောက်နေ့ သူ့အမေ ပြန်သွားရင် အိမ်မှာ မသန်းနဲ့ ချိုချိုနဲ့ဘဲကျန်မယ်၊ မသန်းက ခဏခဏ အပြင်ထွက်တော့ အိမ်မှာ သူနဲ့ ချိုချို နှစ်ယောက်ထဲ၊ လွတ်လွတ်လပ်လပ်သဘောရှိ၊ နိတ်ဟ၊ သူတို့ မပြန်လာခင် ဆေးကို အလုံး ၃ဝ လောက် ကြိုဝယ်ထားလိုက်မယ်၊ စိတ်ကူးလေးယဉ်ပြီး လွမ်းစိတ်ကိုဖြေရင်း ပြန်လာတယ်၊ မြေကြီးနဲ့ ခြေထောက် ထိတယ်လို့တောင် မထင်၊ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ စောင်းကောက်တံဆိပ် ကတ္တီပါ ဖိနပ်လေးက မြေကြီးနဲ့ ခြေထောက်ကြားမှာ၊ အော် ဒါကြောင့်ကိုး။

အိမ်မပြန်ချင်သေးတာနဲ့ ကျော်စိုးတို့ဆိုင်ဘက် လှောက်လာခဲ့တယ်၊ ချိုချိုတို့ အိမ်ရှေ့က ဖြတ်လှောက်မိတော့ သော့ခလောက်တန်းလန်းလေးနဲ့၊ စိတ်ထဲက ဘာလိုလို။

..............................................................................................................................................

ဇာတ်လမ်းအဆုံး

'' ဘာ''

ပက်လက်ကုလားထိုင်မှာ ထိုင်ရင်း စာအုပ်တအုပ်နဲ့ နှပ်နေတဲ့ ကျွန်တော် ကမန်းကတန်း ပြေးဝင်လာပြီးပြောလိုက်တဲ့ အောင်သန်း စကားကြောင့် ကုလားထိုင်ပေါ် က အလန့်တကြားခုန်ထလိုက်တယ်။

'' ဟုတ်တယ် ငဇော်၊ အခုဘဲ အဆန်ကား တစီးဝင်လာပြီး သတင်းပို့တာ၊ ပဲခူးက ထွက်သွားတဲ့ကားရှေ့ဘီးပေါက်ပြီး လမ်းဘေးက သစ်ပင်ကို ဝင်တိုက်တာတဲ့၊ စစ်တောင်း အထွက်မှာ လို့ပြောတာဘဲ၊လူတော်တော်များများ ဒဏ်ရာရသွားတယ်တဲ့၊ ရှေ့ခန်းက အမျိုးသမီးတယောက်ကတော့ ပွဲချင်းပြီးဘဲတဲ့၊ အဲဒါမင်းရဲ့ ချိုချိုတို့လဲ ဒီနေ့ဘဲ သွားတာဆိုတော့ မင်းကို လာပြောတာ၊ ကားနံပါတ်က စ/ဝ၁၄၉ တဲ့''

ခေါင်းထဲ အမှတ်တမဲ့ ကြည့်မိတဲ့ ကားနံပါတ်က ဝင်လာတယ်၊ ဟုတ်တယ်၊ အဲဒါ ချိုချိုတို့ စီးသွားတဲ့ကား၊

'' ဟေ့ကောင်၊ မင်းတကယ်ပြောနေတာလား၊ အဲဒါ ချိုချိုတို့စီးသွားတဲ့ ကား၊ ရှေ့ခန်းမှာ ထိုင်သွားတာက မတင်နဲ့ ချိုချို''

'' ဟာ ဒါဆို မင်းလိုက်သွား၊ အခု ကားဂိတ်မှာ ကားတစ်စီး ထွက်မယ်''

ကျွန်တော် ဘာမှ မမြင်တော့ ကားဂိတ်ကို တမ်းပြေးသည်။ နောက်က အောင်သန်း စက်ဘီးနဲ့ လိုက်လာပြီး

'' တက် တက် ငါ ကားဂိတ်လိုက်ပို့မယ်''

ကျွန်တော် စက်ဘီးပေါ် ခုန်တက်လိုက်သည်။နားထဲမှာ အောင်သန်းပြောသော ရှေ့ခန်းက အမျိုးသမီးတယောက်ကတော့ ပွဲချင်းပြီးဘဲ ဆိုတဲ့ စကားကပဲ့တင်ထပ်နေသည်၊ ဘုရား၊ ဘုရား ချိုချို မဖြစ်ပါစေနဲ့၊ အဲ ချိုချို မဖြစ်ရင် မတင်ပေါ့၊ ဘုရား၊ ဘုရား၊ဘာဆုတောင်းရမှန်း မသိ၊ ရင်တွေ အရမ်းပူနေသည်။

တဒုန်းဒုန်းနဲ့ ခုန်ပေါက်ပြီး အပြင်းမောင်းနေသော ကားကို နှေးတယ်လို့ စိတ်ကထင်နေသည်။ တကယ်တမ်းဘယ်သူဆုံးသွားလဲ ဆိုတာ ကျွန်တော်မသိချင်၊ စိတ်ထဲမှာ ဂဏာမငြိမ်၊ ဘာလုပ်လို့ လုပ်ရမှန်းမသိ၊ ကားပေါ်မှာ ငြိမ်ငြိမ်ထိုင်လိုက်လာရင်း အတွေးတွေက ရှုတ်ယှက်၊ဆေးရုံဝ ကားကို ထိုးဆိုက်လိုက်တော့ ကားပေါ် က ကမန်းကတန်း တိုးဆင်းလိုက်သည်။ လူအုပ်လူဝေး ကြီးနဲ့ ဝင်လာတာဆိုတော့ နာ(စ်)မ လေးက သဘောပေါက်သွားပုံရသည်၊ ကားတိုက်တဲ့ လူနာတွေ ဒီဘက်ခန်းထဲမှာတဲ့။

အခန်းထဲ ဝင်ဝင်ချင်း တန်းမြင်လိုက်ရတာက မသန်း၊ ကုတင်ပေါ်မှာ၊ မသန်းကုတင်ဘေးမှာ သူ့အမေ၊နှစ်ယောက်စလုံး ငိုလို့၊

'' မသန်း၊ မသန်း ချိုချိုရော ချိုချို''

အမောတကော လှမ်းမေးမိသည်။ မသန်းက ကျွန်တော့်ကို တွေ့မှ ပိုရှိုက်ရင်း အသံတုန်တုန်နဲ့

'' ချိုချို ဆုံးပြီ ငဇော်ရယ် ချိုချို ဆုံးပြီ''

ကျွန်တော် မျက်စိတွေ ပြာသွားသည်၊ လူက ယိုင်ကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ မသန်းက ပြောရင်း ချုံးပွဲချ ငိုပြန်သည်။ကျွန်တော်လဲ မျက်ရည်တွေစီးကျလာသည်။ နားက ဘယ်လိုမှ မယုံနိုင်၊ မသန်းက ငိုရင်းချိုချိုက ကားစီးလာရင်း အိပ်ပျော်နေတာတဲ့၊ ဒိုင်းကနဲ ဘီးပေါက်ပြီး သစ်ပင်ကို ဝင်တိုက်တော့ အိပ်ပျော်နေတဲ့ ချိုချိုက ကားရှေ့ ဒက်(စ်)ဘုတ် နဲ့ ရိုက်မိပြီး ဘယ်လိုမှ သတိပြန်မလည်လာတော့ဘူးတဲ့။ မတင်ကတော့လက်နဲ့ အတင်းထောက်လိုက်တော့ လက်ကြိုးသွားတယ်တဲ့၊ အခု အရိုးဆောင်မှာတဲ့။

'' မသန်း အခုချိုချို ဘယ်မှာလဲ'' 

ဆိုတော့ ဆေးရုံနောက်ဘက် ကို လက်ညိုးထိုးပြပြီး ရင်ကွဲရုံထဲမှာ တဲ့။ကျွန်တော် ကမန်းကတန်း ထပြီး ရင်ကွဲရုံ ဘက်ကို ပြေးထွက်လာခဲ့တယ်၊ အဆင်သင့်ဘဲ အစောင့်က တံခါးဖွင့်ပေးတယ်၊ အထဲမှာ ကုတင်က တလုံးထဲ၊ အဝတ်ဖြူလေးနဲ့ အုပ်ထားတယ်။

အဝတ်ဖြူလေးကို အသာလှန်ကြည့်လိုက်တော့ ချိုချိုမှ ချိုချို၊ နဖူးက ညိုပြီး ပြင်းထန်စွာ ရိုက်မိထားသလို ချိုင့်ဝင်နေတဲ့ ဒဏ်ရာနဲ့ အဖြစ်ဆိုးလှချည်လား ချိုချိုရယ်၊ကျွန်တော် ချိုချို့ဘေး တွေတွေကြီးရပ်နေမိတယ်၊ သွားပြီ၊ အားလုံးသွားပြီ၊ ငါကျိုးစားခဲ့သမှတွေ၊

ငါ့ရည်မှန်းချက်တွေ အကုန်သွားပြီ။လုပ်ရက်လိုက်တာ ကံကြမ္မာရယ်၊ချိုချို့ကို ကြည့်ရင်း စိတ်ကဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင်ဝမ်းနဲတကြီး ချိုချို့ ရင်ဘတ်ပေါ် မျက်နှာအပ်ကာ ငိုချလိုက်သည်။

လူတကာရဲ့ ရင်ကိုကွဲစေတဲ့ နေရာမို့ ရင်ကွဲရုံလို့များ အမည်တတ်ထားတာလား။လူသားအားလုံး ကျွန်တော့်လို အဖြစ်ဆိုးမှ ကင်းဝေးကြပါစေ။

မောင်ဇော်ဦး

ခတ္တ - လူ့ပြည်

-------------------------------------------------------------------

နောက်ဆက်တွဲ

အချိန်တွေလဲ ကြာခဲ့ပါပြိလေ။ ဒါပေမဲ့ ပြန်စဉ်းစားလိုက်တိုင် အဖြစ်တွေက မနေ့တနေ့ ကလိုပါဘဲ။ဘာလိုလိုနဲ့ ချို ဆုံးတာ အခုဆို ၁ဝ နှစ်ပြည့်ရောပေါ့၊ ၁ဝ နှစ်ဆိုတာ သာ ပြည့်သွားတယ် ကိုယ့်ရင်ထဲ ချို့ကိုတရက်မှ မေ့လို့ မရ ခဲ့တာက အမှန်ပါ။ ဒါကြောင့် လူကြီးတွေ ပြောတာကိုး ငယ်ကအချစ် အနှစ်တရာမမေ့သာ တဲ့။ အနှစ် ၁ဝဝ ဆိုတာ မှန် မမှန်တော့ မသိဘူး၊ ၁ဝ နှစ်ဆိုတာ တော့ မှန်တာ ကျိန်းသေတယ်၊ကိုယ်တွေ့။ ပြောသာပြောရတယ် ကျွန်တော်လဲ ဘယ်တုန်းကမှ ချို့ကိုမေ့အောင် မကြိုးစားခဲ့၊ အလွမ်းမီးကိုငြီမ်းအောင်လဲ မသတ်ခဲ့၊ တငွေ့ငွေ့ နဲ့လောင်နေတဲ့ အလွမ်းမီးကို ဘဲ အရသာ တခုအနေနဲ့ ကြေနပ်နေခဲ့တာကတော့ အမှန်။

ပြန်စဉ်းစားလိုက်ရင် ၁ဝ နှစ်ဆိုတဲ့ အချိန်သာ ကုန်သွားတယ်၊ ဘာမှမဟုတ်သလိုဘဲ၊ ချိုတို့ မိသားတစုလုံးလဲ ချို ဆုံးပြီးကတဲက အိမ်ရောင်းပြီး ပြောင်းသွားလိုက်တာ ဘာဆို ဘာမှ သတင်းကို မရတော့တာ၊ အင်းလေဘယ်ရမှာလဲ ကိုယ်နဲ့ သူတို့နဲ့က ဆွေမျိုးတော်တာမှ မဟုတ်ဘဲကိုး။

ကျွန်တော်လဲ ချိုနဲ့ ကျွန်တော် စဉ်းစားထားတဲ့ အတိုင်း ဘော့တနီနဲ့ ဘွဲ့ယူပြီး အခုဆို ဒီမြို့ပြင်က ခြံလေးမှာ ပန်းဘုရင်မ ပန်းဥယျာဉ် ဆိုပြီး ပန်းပင်စိုက် ပန်းရောင်း အလုပ်လုပ်နေတာဘဲ အခုဆို ၅ နှစ်နီးပါးရှိပြီလေ၊ကျွန်တော့် ခြံက ရာသီထွက် ပန်းမျိုးစုံသာမက ရာသီလွန် လို့ ခေါ် မလား၊ အချိန်အခါမဟုတ်ဘဲ ပွင့်အောင်စနစ်တကျ စိုက်တော့ စီးပွားဖြစ်တယ်လေ၊ ဒါတင်ဘယ်က အုံးမလဲ ရှားပါး သစ်ခွတွေ၊ ပေါများ သစ်ခွ တွေ၊နာမည်သာရွတ်လိုက် ကျွန်တော့်မှာရှိပြီးသာ၊ ဘုရားတင်တဲ့ပန်း၊ နတ်တင်တဲ့ပန်း၊ လူပန်တဲ့ပန်း၊ မင်္ဂလာဆောင်၊အသုဘ ပါမကျန် ဘာပန်းလိုချင်လဲ ပန်းဘုရင်မ ခြံကိုသွား လို့ တောင် တီဗီမှာ ကြော်ငြာစရာ မလိုဘူး၊ အဲ ဂေါ် ဖီပန်းက လွဲရင်ပေါ့။ ပဲခူး၊ လှည်းကူး၊ မင်္ဂလာဒုံ တဝိုက်က ပန်းဒိုင်တွေ တော်တော်များများက ကျွန်တော့်ခြံကို သိကြပါတယ်။ 

ပဲခူး - မင်္ဂလာဒုံ ပြေးတဲ့ လူတင်၊ကုန်တင် အနှေးကား ဆိုရင် ပန်းဘုရင်မ ပါလားလို့တောင် မေးတဲ့အသိအမှတ်ပြု လူတက်လူဆင်း ကားမှတ်တိုင်လေးတောင် ခြံရှေ့မှာဖြစ်လာတယ်၊ခင်ဗျားတို့လဲ လမ်းကြုံရင် ဝင်လည်ပေါ့ဗျာ။

ပန်းဘုရင်မ ပန်းဥယျာဉ် လို့သာ အမည်တတ်ထားပေမဲ့ ခြံထဲမှာက မ ဆိုလို့ မူးလို့ ရှုစရာ တောင်မရှိ၊ အဲအမြဲနေတာကို ပြောတာပါ၊ တကယ်မူးရင်တော့ ရှုစရာက ရှိပါတယ်။ ကျွန်တော်က ပန်းဆိုင်နဲ့ တွဲလှက်တထပ် ပျဉ်ထောင်အိမ်လေးမှာ နေတယ်၊ ငယ်သူငယ်ချင်း အောင်သန်း က ခြံထဲက ခြံသုံးပစည်းတွေ ထားတဲ့ခြေတံရှည် အိမ်လေးမှာ နေတယ်၊ အလုပ်သမား များက တော့ နေ့လာ ညပြန်ပေါ့၊ ဘွဲ့ရပြီး ဒီအလုပ်လုပ်တော့မယ်ဆိုတော့ အောင်သန်းကလဲ သူငယ်ချင်း ကောင်းပီသစွာ ကျွန်တော်နဲ့ အတူဝိုင်းလုပ်ဝိုင်းစားပေါ့၊ခုဆို ဒီကောင်က ပန်းလာဝယ်နေကြ ဖေါက်သည် ကောင်မလေး တယောက်နဲ့ ညိနေပြီ၊ ကျွန်တော့်မှာသာတကိုယ်တည်း လူပျိုကြီး၊ အဲ ... နာမည်သာ လူပျိုကြီး တတ်ထား ပေမဲ့ တခါတခါ ဝင်ဝင်လာတဲ့ ပျံကျလေးတွေကိုတော့ ထုံးစံအတိုင်း ပေါ့ဗျာ၊ ဘာဘဲ ဖြစ်ဖြစ်ပေါ့၊ ချို့ကို လွမ်းတာတော့ လွမ်းတာဘဲ။ ချို့ကို လွမ်းတာနဲ့ဒါလေးတွေနဲ့ကတော့ မဆိုင်ဘူးလို့ ထင်တာဘဲ။

မနက်အစောကြီးဆို ထုံးစံအတိုင်း ဆိုင်က စည်ကားမြဲ၊ ဈေးရောင်းမဲ့ ဈေးသည် တွေက သူ့ထက်ငါအလုအရက် ပန်းဖေါက်သယ် လာယူကြတာ၊ တချို့ ကတော့ ပိုက်ဆံ လက်ငင်းပေး ပြီးယူတဲ့ သူရှိသလို၊တချို့ကတော့ ရောင်းပြီး နေ့လည်၊ ဒါမှမဟုတ် ညနေ ပေးပေါ့၊

'' မောင်ဇော် ဒါငါယူထားပြီးသားနော်''

'' ဒီပန်းတွေက ဒါအကုန်ဘဲလား''

'' ပိုက်ဆံ၊ ပိုက်ဆံ၊ ဒီမှာ ပိုက်ဆံလာယူအုံး''

'' ဟဲ့ ဒီနှင်းဆီဝါ တွေက ဒါအကုန်ဘဲလား''

မနက်မနက်ဆို အလုအရက် ပန်းဝယ်တဲ့သူတွေက တပုံတပင်၊ ဆူညံ အော်ဟစ်၊ ကျွန်တော်နဲ့ အောင်သန်းဟိုပြေး၊ ဒီပြေး၊ ပျော်စရာ၊ အင်း ချိုသာ ရှိရင် ဒီ့ထက် ပိုပျော်မဲ့ ဖြစ်ခြင်း၊အဲ နေ့လည်ဆိုရင်တော့ ခြံထဲမှာ လုပ်စရာက တပုံတပင်၊ အလုပ်သမားတွေကို စီစဉ် ညွှန်ကြား၊ ပိုးကျ မကျစစ်၊ တခါတခါလဲ ကွက်ကြားကွက်ကြား ရောက်လာတတ်တဲ့ ပန်းမျိုးပေါက်ဝယ်သူတွေ၊ အော်ဒါလာမှာသူတွေနဲ့ အလုပ်ရှုတ်၊ မအားတာမှ ခြံထဲက ခြင်ကိုက်လို့ ယားတာလေးတောင်မှ မကုတ်အားဘူး၊ အသာလေးထုံးတို့ပြီး မှတ်ထားရတယ်၊ အဲ ညနေ အလုပ်သိမ်းမှ တနေ့လုံး မောခဲ့သမှကို ပက်လက်ကုလားထိုင်လေးတလုံးရယ်၊ ဘီအီး တပိုင်းရယ်၊ ပဲလှော်၊ ပဲကြော်လေး ဝါးရင်း ဇရက်မင်း စည်းစိမ်လေးနဲ့ ချို့ ကို လွမ်းရင်းနေ့လည်က ထုံးတို့မှတ်ထားသမှ အတိုးချ ကုတ်ရတယ်၊ ဒါလေးကလဲ အရသာလေး တခုဘဲ ချိုရေ။

အင်း ခြံထဲမှာက ကျွန်တော်နဲ့ အောင်သန်းအပါအဝင် အလုပ်သမား ၅ ယောက်လောက်ကို ထမင်းချက်ကြွေးဘို့အဒေါ် ကြီး တယောက် ကို ငှားထားတယ်၊ ကျွန်တော့် အလုပ်သမားတွေက ထမင်း ချိုင့်ယူလာစရာ မလိုဘူး၊ကျွန်တော်ဘဲ မနက်စာရော ညစာပါ ကျွေးတယ်၊ ကျွန်တော် လဲ သူတို့နဲ့ အတူတူ စားတယ်။ အဲ ဒေါ်ကြီးကတော့ မနက်ဆိုလာ ကျွန်တော့်ဆီက ဈေးဘိုးယူ၊ ဈေးသွား၊ ထမင်းဟင်းချက်၊ ပြီးတော့ ကျွန်တော်တို့နဲ့အတူတူ မနက်စာ ထမင်းစားပြီးရင် သူ့အလုပ်ပြီးပြီ၊ ပြန်ပြီ၊ တခါတခါတော့ သူ့နဲ့ အတူတူ ဝိုင်းကူဘို့ သူ့တူမလေးတယောက်ကို ခေါ်လာတယ်၊ နာမည်က တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ချိုပါတယ်၊ သူ့နာမည်က ချိုပြုံးတဲ့။

ရုပ်ရှင်မင်းသမီး နာမည်၊ အသားညိုညိုလေးနဲ့ ရွက်ကြမ်းရေကြိုလေးပါဘဲ၊ အသက် ၂ဝ ကျော်လောက်ရှိရောပေါ့၊ ကျွန်တော်တို့ တခြံလုံးက သူ့ကို မပြုံးလို့ဘဲ ခေါ် တယ်။ တကယ့်မောင်နှမတွေလိုပါဘဲ၊ ခြံထဲကကောင်တွေကတော့ ကျွန်တော့် အတွက်ဆိုပြီး ရာထားတာဘဲ၊ ဒါက ဒီလိုဘဲလေ ဖြစ်တတ်ပါတယ်။

ဘာပြောပြော ကျွန်တော်ကတော့ သူ့အပေါ် ညီမတယောက်လိုပါဘဲ၊ သူလဲ ကျွန်တော့်အပေါ် အကိုတယောက်လိုပါဘဲ၊ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲမှာ ဘာဆိုဘာမှ မရှိ၊ အဲ ချိုကလွဲရင်ပေါ့။

တနေ့၊ မှတ်မှတ်ရရ စနေနေ့၊ ဘာလို့လဲ ဆိုတော့ ကျွန်တော့်ဘဝမှာ ထူးဆန်းမှု့ တခုခု ကြုံတွေ့ တော့မယ်ဆိုစနေနေ့ဘဲ၊ ပန်းဆိုင်လေးထဲမှာ လက်ကျန်ပန်း အနဲငယ်ကို ရေဖြန်းလိုက်၊ ဟိုဟာလေးကို ဒီရွှေ့၊ ဒီဟာလေးကို ဟိုရွှေ့နဲ့ တယောက်ထဲ အလုပ်ရှုတ်နေတုန်း ဖုတ် ဖုတ် ဖုတ် ဖုတ် နဲ့ စူပါကတ် ဆိုင်ကယ်လေး တစီး ဆိုင်ရှေ့ဆိုက်လာတယ်။ လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ဆိုင်ကယ်စီးလာတဲ့ သူက အမျိုးသမီးတယောက်၊ ဆိုင်ကယ်စီးဦးထုတ် ဆောင်းထားတာ ဆိုတော့ မျက်နှာကို အသေအချာမမြင်ရ၊ ဝတ်စားပုံအရကတော့ အမျိုးသမီးပါဘဲ။

ထမီနဲ့၊ ကျွန်တော်လဲ ဘာရယ်မဟုတ်ပါဘူး၊ ဆိုင်ထဲကနေ လှမ်းကြည့်နေလိုက်တယ်၊ ကောင်မလေးကဆိုင်ကယ် ဒေါက်ထောက်၊ သော့ပိတ်၊ တခုပြီးတခု အံကျလေး လှုတ်ရှားသွားတာ ကြည့်လို့တော့ကောင်းသား၊ပန်းလာဝယ်တာလို့ဘဲ ထင်လိုက်တယ်၊ အဲလိုဘဲ နေ့ခင်းဆို ဖေါက်သည် မဟုတ်တဲ့ အပြင်လူတွေလာဝယ်နေကျလေ၊ဆိုင်ကယ်ပေါ် ကအဆင်း မြေကြီးပေါ် ခြေစုံရပ်မိတော့ ဆိုင်ကယ်ဦးထုတ်ကို ချွတ်ပြီး ကျောလည်လောက်ဝဲကျနေတဲ့ ဆံပင်ကို ခါလိုက်တဲ့ ပုံစံလေးက ကျွန်တော့်ရင်ကို တဒိတ်ဒိတ် ခုန်သွားစေတယ်၊ ချိုရယ်တူလိုက်တာ၊ ကျွန်တော့်ကို အဖြေပေးတဲ့နေ့က အိမ်ရှေ့လှေကားပေါ် ကအဆင်း လှုတ်ရှားလိုက်တဲ့ ချို့ပုံစံလေးကို ဒိုင်းကနဲ့ ပြေးသတိရသွားတယ်။

တလှမ်းချင်း ဆိုင်ထဲဝင်လာတယ်၊ နေက အနောက်ကနေ ထိုးထားတာ ဆိုတော့ မျက်နှာကို သေချာ မမြင်ရဘူး၊လမ်းလှောက်လာတဲ့ ပုံလေးက ချိုမှ ချိုပါဘဲ၊ တဒိတ်ဒိတ် ခုန်နေတဲ့ရင်က အခုမှ တဒုန်းဒုန်း ဖြစ်သွားတယ်၊လူက ယိုင်ချင်သလိုလို ဖြစ်သွားတော့ အနီးက စားပွဲကို ကမန်းကတန်း လက်နဲ့ ထောက်လိုက်ရတယ်၊ ချိုရယ်ကိုယ့်ကို ကိုယ်ထင်လာပြတာလား လို့တောင်စိတ်ထဲက ထင်လိုက်မိတယ်။

အနီးရောက်လာမှ သေချာကြည့်မိတော့ ချိုနဲ့ တော်တော်လေးကို တူတဲ့ မိန်းခလေး၊ မျက်နှာကျလေးကလဲတူတယ်၊ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် အရပ်အမောင်း အားလုံးတူတယ်၊ မျက်နှာကတော့ ချွတ်စွတ်တူတာတော့ မဟုတ်ဘူး၊ ဆင်ဆင်လေး တူတာ၊ကျွန်တော့် ရှေ့မှာ လာရပ်ရင်း သူက ကျွန်တော့်ကို သေချာကြည့်တယ်၊ ကျွန်တော်က သူ့ကို ပြူးတူးပြဲတဲ နဲ့ကြည့်နေတာဆိုတော့ သူလဲ ပြန်ကြည့်တယ်နဲ့တူပါတယ်။ သူက

'' ဦးဇော်မို့လား'' တဲ့

'' အင်း'' 

အင်းသာ အင်းလိုက်ရတယ် ဘာမှန်းမသိ၊ ကြည့်ရတာ သူက ကိုယ့်ကို သိနေသလိုလို

'' ဦးဇော်က ရုပ်သိပ်မပြောင်းဘူးနော်'' တဲ့

ဟိုက် သောက်ခွေး၊ ငါက ဘာလို့ ရုပ်ပြောင်းရမှာလဲ၊ ဘာတွေလာပြောနေတာလဲ၊ ကြောင်တောင်တောင်နဲ့၊နားမလည်။

'' အင်း'' 

ရူုးကြောင်မူးကြောင်နဲ့ သူပြောတဲ့ နောက် အင်းလိုက်ရင်း

'' နင် နင်က ဘယ်သူလဲ၊ ဘာလဲ ပန်းလာဝယ်တာလား'' လို့ မေးလိုက်တယ်။

'' ဟင်အင်း လာဝယ်တာမဟုတ်ဘူး၊ လာလည်တာ''

'' ဘာ ဘာ လာလည်တာ၊ နင် ငါ့ကို သိလို့လား'' 

ဦးနှောက်က တော်တော် အလုပ်ရှုတ်သွားသည်၊ စက္ကန့်တော်တော်များများ အလုပ်ရှုတ်သွားပြီးနောက် ဦးနှောက်က သတင်းပို့လိုက်သည်၊ အဖြေရှာမရ တဲ့

'' ငါ့ကို သိလို့လား'' 

အဖြေရှာမရတဲ့ အတူတူ တဲ့တိုးဘဲ မေးလိုက်သည်။

'' အင်း သိတာကြာလှပြီ၊ ငယ်ငယ်လေးကတဲက''

ဗုဒေ¨၊ ငယ်ငယ်လေးကတဲက ဆိုပါလား၊ လူများမှားနေသလား၊ ဝထ¦တွေထဲကလို ဒီကောင်မလေး ယဉ်ယဉ်လေး ရူးနေတယ်နဲ့တူတယ်၊ ဝထ¦ုတွေထဲမှာ လို အဲလို ယဉ်ယဉ်လေး ရူးနေတဲ့ ကောင်မလေးဆိုင်ကယ်တစီးနဲ့ လှောက်သွား၊ ဇတ်လိုက်မင်းသားနဲ့တွေ့၊ အရင်ဘဝက ဆွေမျိုးတော်သလို ပြော၊ နောက်ခင်သွားကြ၊ ပြီးတော့... တောင်စဉ်ရေမရ လှောက်စဉ်းစားမိသွားသည်။

'' ဦးဇော်က ချောစုကို မမှတ်မိဘူးလား'' 

ဟော သူက သူ့နာမည်ကို ထဲ့ပြောတော့ ဒီနာမည်ကို ဘယ်မှာကြားဘူးပါလိမ့်၊ ဦးနှောက်က ဒုတိယ အကြိမ် အလုပ်ရှုတ်သွားပြန်သည်၊ ဟော တွေ့ပြီ၊ ဒီမှာ လွန်ခဲ့တဲ့ ၁ဝ နှစ်ကျော်က မှတ်တမ်းပုံထဲမှာ သွားရှာတွေ့သည်။

'' နင် နင် မိစွာ၊ သကျိုးမ(သွားကျိုး)၊ မတင် သမီး''

'' ဘာ မိစွာ သကျိုးမလဲ'' 

ဟု ရန်တွေ့ရင်း ဖျန်းကနဲ ကျွန်တော့်လက်မောင်းကို လှမ်းရိုက်လိုက်သည်။ဖြတ်ကနဲ ချို့ကို သတိရသွားတယ်၊ ချိုနဲ့ ဇတ်လမ်း စတုန်းကလဲ ဒီလိုဘဲ ကျွန်တော့်ကို စရိုက်ခဲ့တာဘဲ။အောင်မလေး၊ ဘယ်ဘဝက ရေစက်ပါလိမ့်၊ ဒီဆွေမျိုးစုနဲ့ ကျွန်တော်၊ ၁ဝ နှစ်လောက် ပျောက်နေတဲ့ ဒီမိသားစုက ဘာလို့ ဒီနေ့မှ ဗြုန်းစားကြီး ပြန်ပေါ် လာရပါလိမ့်၊ ကျွန်တော်လဲ လိုက်ရှာနေတာ မဟုတ်။

'' နင် ဘယ်လိုကနေ ဘယ်လို ဒီရောက်လာတာလဲ''

မနေနိုင်၊ ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်၊ သိချင်စိတ်နဲ့ အလောတကြီး မေးမိသည်။

'' မေမေက လက်ထပ်ပြီး သူ့ယောက်ကျားနဲ့ ဘီးလင်းမှာ ဘဲ နေတော့ သမီးလဲ မေမေနဲ့ အတူ ဟိုမှာဘဲ လိုက်နေတာ၊ အခု ဖိုးဖိုး၊ ဖွားဖွားတော့ ဆုံးတော့၊ ပဲခူးက ဖွားဖွားအိမ်ကို ပြောင်းလာတာ၊ ၂ နှစ်လောက်ရှိပြီ၊ဦးလေးက အခု ပဲခူးမှာ အထက်တန်း ရှေ့နေ လုပ်နေပြီလေ''

'' ဒါနဲ့များ ရောက်တာ ၂ နှစ်လောက်ရှိပြီဆိုတော့ ငါ့ကို အခုမှ လာတွေ့ရလား''

'' ဦးဇော်ကလဲ သမီးက တွေ့ချင်နေတာ ကြာလှပြီ၊ ဒီစာအုပ် ဖတ်ပြီးကတဲက၊ မေမေက ၁၈ နှစ်ပြည့်မှသွားတွေ့ရမယ်ဆိုလို့'' 

ဆိုရင်း ကျောပိုးအိပ် လှလှ လေးထဲမှ စာအုပ်တအုပ် လှမ်းထုတ်ပေးသည်။ ယူကြည့်လိုက်တော့ ချို့ ဒိုင်ယာရီ၊ ချို ဒိုင်ယာရီရေးတတ်မှန်း ကျွန်တော်မသိ၊ ဟိုလှန် ဒီလှန်ဖတ်ကြည့်လိုက်တော့ ချိုနဲ့ ကျွန်တော့် အဖြစ်ကလေးတွေ၊ ဒါတွေသူအားလုံး ဖတ်ပြီးရောပေါ့၊

'' မိစွာ နင် ဒါတွေ အားလုံးဖတ်ပြီးပြီလား''

'' အင်းပေါ့၊ အလွတ်တောင်ရနေပြီ၊ ဒေါ် လေးနဲ့ ဦးဇော်က အရမ်းချစ်ကြတဲ့ ချစ်သူတွေလေ၊ ဒါကြောင့်ဦးဇော်လဲ ဒေါ် လေးကို လွမ်းနေလို့ အခုထိ အိမ်ထောင်မပြုတာ မဟုတ်လား''

ကောင်မလေးက သူထင်ရာ သူစွတ်ပြောသွားတယ်၊ ဟုတ်တော့လဲ ဟုတ်တာဘဲလေ၊ ခုထိ ကျွန်တော်က ချို့လိုလွမ်းတုန်း။

''မိစွာ နင်တော်တော်သိ'' ဆိုပြီး ငယ်ငယ်ကလို သူ့ခေါင်းကို ခေါက်ဘို့ လက်အရွယ်၊ သူက လက်ကလေးနဲ့

ကာပြီး

'' ဦးဇော်နော် ချောစု ခုခလေး မဟုတ်တော့ဘူး၊ မိစွာလို့လဲ မခေါ် နဲ့တော့၊ ခေါင်းလဲ မခေါက်နဲ့တော့၊ ဒီနေ့ချောစု ၁၈ နှစ်မြောက် မွေးနေ့၊ လက်ဆောင်ပေး'' 

ဆိုတော့

'' ကဲ ကဲ မချောဘာလိုချင်လဲပြော'' 

စကားနဲ ရန်စဲ အလှော့ပေးလိုက်သည်။

'' အာ ဦးဇော်ကလဲ ဘာမချောလဲ၊ အောက်လိုက်တာ၊ သမီးကို ချောစုလို့ဘဲ ခေါ် ပါ''

'' အေးအေး ဟုတ်ပါပြီ ချောစုရယ်''

'' အော် ပြောရအုံးမယ် ဦးဇော်၊ သမီးလဲ အခု ဘော့တနီ တက်နေတာ ဒုတိယနှစ်ရောက်ပြီ၊ ဦးဇော် ခြံမှာနေ့တိုင်း လက်တွေ့လာဆင်းရမယ်၊ အခု ကျောင်းပိတ်ထားတုံး''

'' အေးပါ၊ လာပါ၊ လာပါ၊ နောက်မှ သစ်ပင်စိုက်ရတာ ပင်ပန်းတယ်လို့ မအော်နဲ့''

'' အော်ပါဘူး၊ သမီးက သစ်ပင်စိုက်တာ ဝါသနာကို ပါတာ''

'' ဒါဆိုလဲ လာပေါ့ ချောစုရယ်၊ အခုသမီးမေမေ အိမ်မှာဘဲလား၊ ဦးဇော်လဲ မတွေ့တာကြာပြီ၊ လိုက်တွေ့အုံးမယ်''

'' အင်း အိမ်မှာ၊ အခု သမီးဒီလာတာ မေမေသိတယ် ဦးဇော်ရဲ့၊ ဒါဆို တော်ကြာ သမီးပြန်ရင် လိုက်ခဲ့လေ၊အတော်ဘဲ ဒီနေ့ သမီးမွေးနေ့ဆိုတော့ ဦးဇော် သမီးတို့အိမ်မှာ ထမင်းစား၊ မေမေက သမီး မွေးနေ့အတွက်စပယ်ရှယ် ချက်ထားတာ၊ ဦးဇော်က သမီးရဲ့ တဦးတည်းသော ဧည့်သည်ပေါ့''

'' ဟင် မွေးနေ့ပွဲ မလုပ်ဘူးလား''

'' လုပ်ပါဘူး၊ သမီးက အခုမှ ပြန်ပြောင်းလာတာဆိုတော့ သူငယ်ချင်းကလဲ သိပ်မရှိဘူး၊ နောက်ပြီး ကျောင်းကပိတ်ထားတာ ဆိုတော့'' 

သူက စကားကို ခဏရပ်ရင်း

'' ပြီးတော့ သမီးက ဒီမွေးနေ့ရက်ကို စောင့်နေတာ ကြာလှပြီ၊ ဦးဇော်နဲ့ တွေ့ဘို့'' 

ကောင်မလေးက ပြောရင်းစကားသံက တိုးသွားသည်။ဘာမှန်းတော့မသိ၊

'' တွေ့တာများ ချောစုရယ်၊ ဦးဇော်ဒီမှာ ရှိတယ်ဆိုတာ သမီးသိနေသားဘဲ၊ ပဲခူးပြောင်းလာကတဲက လာတွေ့လိုက်ရင် ပြီးရော''

'' အာ ဦးဇော်သိပါဘူး၊ မေမေက သမီး ၁၈ နှစ်ပြည့်မှ သွားတွေ့ရမယ် ဆိုပြီး သမီးဆီကကတိတောင်းထားလို့ဆိုမှ''

ဘာတွေမှန်းလဲမသိ၊ ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် မတင်နဲ့ တွေ့မှ မေးကြည့်ရမည်။

'' ဒါဆို လာအိမ်ပေါ် တက်လေ၊ ခဏစောင့်၊ ဦးဇော် ရေချိုးလိုက်အုံးမယ်၊ နောက်ပြီး အောင်သန်းကို မှာစရာရှိတာ မှာပြီး သမီးဆိုင်ကယ် နောက်က ဦးဇော် ကားမောင်းပြီး လိုက်လာမယ်လေ''

ဟုတ်တယ်၊ ကျွန်တော် ခြံအတွက် အကြမ်းသုံး တပတ်ရစ် အမိုးဖွင့် ဒတ်ဆန်း ပစ်ကပ်တစီးဝယ်ထားတယ်လေ၊ တခါတခါ ရန်ကုန်တက် ပိုးသတ်ဆေးဝယ်၊ ပန်းပို့၊ ဟိုဟိုဒီဒီ အကြမ်းသုံး၊

'' အင်း ကောင်းတယ်'' 

ဟုဆိုရင်း ပန်းဆိုင်ထဲကနေ အိမ်ပေါ် ကျွန်တော့်နောက်က လိုက်တက်လာတယ်၊

'' ဒီအိမ်မှာ ဦးဇော်တယောက်ထဲ နေတာလား''

'' အင်းပေါ့''

'' ကဲ ခဏထိုင်အုံး၊ ဦးဇော် ရေချိုးအုံးမယ်'' 

ဧည့်ခန်းက ခုံကို ညွှန်ပြရင်း ပြောပြောဆိုဆို အိပ်ခန်းထဲ လှမ်းဝင်ပြီးလက်ထဲက ကိုင်လာတဲ့ ချို့ ဒိုင်ယာရီကို အိပ်ခန်းထဲက စာကြည့်စားပွဲပေါ် တင်လိုက်တယ်၊

'' ဟွန်း ဦးဇော်က အခန်းကလဲ ရှုတ်ပွနေတာဘဲ'' 

အသံကြားလို့ လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ အခန်းဝ မှာ ချောစု၊ဟုတ်တော့လဲ ဟုတ်သည်၊ အခန်းထဲမှာက စွပ်ကျယ်တွေ၊ လုံချည်တွေ ဂျင်းဘောင်းဘီတွေက တိုးလို့တွဲလောင်း၊

'' ဟဲ ဟဲ'' 

အရှက်ပြေ ချောစုကို ရယ်ပြရင်း မျက်နှာသုတ်ပုဝါကိုလှမ်းဆွဲကာ ရေချိုးခန်းရှိရာ အိမ်နောက်သို့ခြေဦးလှည့်လိုက်သည်။

ရေချိုးပြီး ပြန်ရောက်လာတော့ ကိုယ့်မျက်စိကို ကိုယ်မယုံချင်၊ တိုးလို့တွဲလောင်း အဝတ်တွေက အခန်းဒေါင့်ကအဝတ်ဟောင်းခြင်းထဲမှာ၊ ညကျ ပြန်အိပ်မှာဘဲလေ ဆိုပြီး ဘယ်တော့မှ မခေါက်တဲ့ စောင်နဲ့ ရှုတ်ပွနေတဲ့အိပ်ယာက ညီညီညာညာ သတ်သတ်ရပ်ရပ်၊ စာကြည့်စားပွဲပေါ် ကပြန့်ကျဲနေတဲ့ စာရွက်တွေ၊ စာအုပ်တွေကစီစီရီရီ၊ ကုတင်ပေါ် မှာလဲ ဘီရိုထဲမှ လှော်ပြီးသား လုံချည်နဲ့ အင်္ကျီက အသင့်၊

အမယ် မချောက အိမ်ရှေ့ ကုလားထိုင်မှာ ထိုင်ပြီး မဂ္ဂဇင်း တောင်ဖတ်နေလေရဲ့၊ ကောင်းပ၊ ၁၅ မိနစ်လောက်အတွင်း ကျွန်တော့် အခန်းကို မျက်လှဲ့ပြသလို ရှင်းလိုက်တဲ့ ဒီကောင်မလေးကို တော်တော်သဘောကျသွားတယ်၊ကျွန်တော်လဲ သူထုတ်ထားတဲ့ အင်္ကျီနဲ့ လုံချည်ကို ကောက်စွတ်လိုက်တယ်။

'' ဟဲ့ ချောစု၊ ငါ့အခန်းကို နင်ဘယ်လို မျက်လှဲ့ပြလိုက်တာလဲ'' လှမ်းမေးတော့

'' ဟဲ ဟဲ ချောစုဘယ်လောက်တော်လဲဆိုတာ ဦးဇော်ကို သဘောလောက်ပြလိုက်တာ''

ရယ်ကျဲကျဲလေး ပြန်ပြောတယ်။

'' ခဏနေအုံးနော်၊ သူငယ်ချင်းကို သွားမှာလိုက်အုံးမယ်''

'' ဟင်အင်း၊ ချောစုလဲ လိုက်မယ်'' ဆိုပြီးသူပါထလိုက်လာတယ်။

'' အိုး့ ဦးဇော် ခြံက အကျယ်ကြီးဘဲ'' 

ဘေးပေါက်က ဆင်းဆင်းချင်း မြင်လိုက်ရတဲ့ မြင်ကွင်းကိုကြည့်ပြီးသူက အံ့သြသင့်စွာဆိုသည်။

'' အင်း၊ ဒီဘက်က စပယ်တန်း၊ ပြီးတော့ နှင်းဆီ၊ ဟိုမှာ ဒေစီတွေ၊ နောက် ဟိုဟာတွေက သစ်ခွတွေ   ''

ကျွန်တော်လဲ လက်ညိုးတထိုးထိုးနဲ့ အကြမ်းဖျဉ်း ရှင်းပြလိုက်တယ်။

'' ဟေ့ အောင်သန်း ခဏလာအုံးဟေ့'' 

တဆက်တည်း အောင်သန်းကိုပါ လှမ်းအော်ခေါ် လိုက်သည်။

'' ဘာလဲ ငဇော်၊ ပန်းဝယ်မလို့လား'' ဆိုရင်း ကျွန်တော်တို့ဘက်ကို လွ်ောက်လာတယ်။

အောင်သန်းအသံကြားတော့သူက ခွိကနဲ ရီသည်။

'' ဟေ့ကောင်၊ ကြည့်စမ်း သူဘယ်သူလဲ မင်းမှတ်မိလား''

'' ဟေ့ဟေ့ သူက ချိုချိုနဲ့ တော်တော်တူတယ်ကွ'' 

တိုးတိုးလေး ကျွန်တော့်နားကပ်ပြောတယ်။

'' တူမှာပေါ့၊ သူက မတင်သမီး ချောစုလေ''

'' ဟင် ချောစု၊ ဝါး အပျိုကြီးတောင် ဖြစ်နေပါလား'' အောင်သန်းက အံ့သြသင့်စွာ ဆိုသည်။

'' ကဲ အောင်သန်း၊ ဒါတွေနောက်မှပြောပြမယ်၊ ငါ အခု ချောစုနဲ့ လိုက်သွားမလို့၊ အဲဒါလာပြောတာ''

'' အေးအေး၊ သွားသွား''

ကျွန်တော်တို့လဲ ပြောပြောဆိုဆို လှည့်ထွက်လာခဲ့တယ်၊ အောင်သန်း ကတော့ ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက်ကိုနောက်ကကြည့်ပြီး ဘာတွေးနေမယ်မသိ၊နှင်းဆီတန်းရှေ့က ဖြတ်တော့ ချောစုက

'' ဦးဇော် ချောစု ဟိုပန်းလေး လိုချင်တယ်'' 

ဆိုပြီး လက်ညိုးထိုးပြတာ ကြည့်လိုက်တော့ ပန်းရောင် ဖူးပွင့်စ နှင်းဆီပန်းလေး၊ ကျွန်တော် ဘာပြောရမလဲ

'' ယူစေဗျား'' ပေါ့

ရှေ့ဆင့် နောက်ဆင့်ဘဲ မတင်တို့ အိမ်ရှေ့ကို ယာဉ် ၂ စီး ထိုးဆိုက်လာတယ်၊ ချောစုက ဆိုင်ကယ်ပေါ်ကဆင်းဆင်းချင်းဘဲ အိမ်ပေါ် ပြေးတက်ရင်း

'' မေမေရေ မေမေ ဧည့်သည်ပါလာတယ်'' 

လို့ ဝမ်းသာအားရ အိမ်ထဲကို အော်ပြောတယ်၊ ကျွန်တော်လဲ သူ့နောက်က လှမ်းဝင်လိုက်တော့၊ အိမ်နောက်ကထွက်လာတဲ့ မတင်နဲ့ တန်းတိုးတယ်။မတင်က နဲနဲလေး ကိုယ်လုံးပြည့်လာတယ်၊ ကျွဲကော်မျက်မှန်နဲ့၊ လှတာကတော့ လှတုန်း၊ကျွန်တော်ကဘဲ စပြီး

'' မတင် နေကောင်းလား၊ ကျွန်တော် ငဇော်လေ''

'' အမလေး၊ မှတ်မိပါတယ် ငဇော်ရယ်၊ နင်က ငယ်ရုပ် မပျောက်ပါဘူး၊ အသာတွေ ညိုပြီး ကိုယ်လုံးကြီးထွားလာတာဘဲ ရှိတာပါ''

'' ညိုမှာပေါ့ မတင်ရဲ့၊ ခြံအလုပ်လုပ်နေတာကိုး''

'' ကြားပါတယ် နင့် ခြံ အောင်မြင်နေတယ်ဆိုတာ''

'' ဒါများ မတင်ရယ်၊ စောစောကတဲက သိနေရင် လာလည်တာမဟုတ်ဘူး''

'' အောင်မလေး နင်မသိပါဘူး ငဇော်ရယ်၊ နင်နဲ့ ငါတို့က   '' 

စကားက တိုးလို့တန်းလန်းနဲ့ရပ်သွားပြီးနောက်

'' ငါပြောတောင် မပြောချင်ပါဘူး'' နဲ့ ဆုံး၏။

'' မေမေတို့ စကားပြောနေအုံး၊ သမီးရေချိးလိုက်အုံးမယ်၊ "

ပြောပြောဆိုဆို အိမ်ထဲပြေးဝင်သွားတယ်။အိမ်ရှေ့ ဧည့်ခန်းမှာ ထိုင်မိတော့ မတင်က

'' သမီးမရှိတုန်း နင့်ကို ငါပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောရအုံးမယ်'' 

ဆိုပြီး အစချီကာ

'' တိုတိုဘဲပြောမယ်ဟာ၊ ငါတို့ ဘီးလင်းပြောင်းသွားတဲ့နောက်၊ တော်တော်လေးကြာတော့ သမီးက မိချိုသေတ္တာထဲက သူ့ဒိုင်ယာရီ စာအုပ်သွားတွေ့တယ်၊ အဲဒါ ဖတ်ပြီး သမီးက နင့်ကိုသနားနေတာ၊ အဲဒါ နင့်နဲ့သွားတွေ့ချင်တယ် ဆိုပြီး ငါ့ကို တပူစာစာ လုပ်နေတာ၊ ငါက သူစိတ်ပြောင်းသွားမလားဆိုပြီး ၁၈ နှစ်ပြည့်မှသွားတွေ့ရမယ် ဆိုပြီး သူ့ဆီက ကတိတောင်းထားတာ၊ နှစ်တွေသာ ကြာသွားတယ် သူက စိတ်မပြောင်းတဲ့အပြင် နင့်ကို ပိုစွဲလန်းလာတယ်၊ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောရရင် သူကြီးလာရင် နင့်ကိုယူမယ်တဲ့၊ ငါတို့ကို သူကအဲလို ကြေညာထားတာ၊ ရှင်းရှင်းပြောရရင် ငါတို့ကတော့ နင်နဲ့ သဘောမတူစရာတော့ မရှိပါဘူး၊ နင်လဲနင့်ဖာသာ နင်စဉ်းစားပေါ့၊ ငါတို့ကတော့ ဒီကိစ္စမှာ ဘာမှ ဝင်စွက်ဖက်စရာတော့ မရှိပါဘူး၊ နင်တို့အချင်းချင်းနားလည်မှုရှိရင် ပြီးတာဘဲ၊ နင်လဲ နင့်ဟာနင်စဉ်းစားပေါ့၊ သမီးလဲ အရွယ်ရောက်ပြီဘဲဆိုတော့ သူ့ကိစ္စသူ့ဟာသူ ဆုံးဖြတ်ခွင့်ပေးထားတာဘဲ''

မတင်လဲ စကားရှည်ကြီးကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းဘဲ မနားတမ်းပြောချလိုက်သည်။ သူစကားကြားတော့ စောစောကမရှင်းတာလေးတွေ နားလည်သလိုဖြစ်သွားတယ်၊ အင်း ကံကြမ္မာကလဲနော် ကိုယ့်ဟာကို အေးအေးဆေးဆေး အိမ်မှာထိုင်ရင်း ချို့ကိုလွမ်းနေတာ မကြည့်ရက်ဘူးထင်ပ၊ နေရင်းထိုင်ရင်း ဖုတ်သွင်းရထားလာဆိုက်သလိုဖြစ်သွားတယ်၊ အဲ ဟုတ်ပါဘူး၊ ဖုတ်ဖုတ်ဖုတ်ဖုတ် နဲ့ အိမ်ရှေ့ဆိုင်ကယ်တစီး လာဆိုက်ပြီး ဇာတာတက်လာတယ်။

'' အော် ဒါနဲ့ မသန်းတယောက်ရော''

'' မသန်းလား၊ လက်ထပ်ပြီး မိတ္ထီလာ ပြောင်းသွားတယ်လေ၊ ခုဆို သူ့ခလေးတောင် ၅ နှစ်လောက်ရှိရောပေါ့''

'' ဘာလေးလဲ မတင်'' ကမန်းကတန်းမေးလိုက်တယ်၊

'' ယောက်ကျားလေးလေ၊ နာမည်က ဇော်ထူးတဲ့၊ နင့်နာမည်နဲ့ ခပ်ဆင်ဆင်ဘဲ''

ဟူး တော်ပါသေးရဲ့၊ ယောက်ကျားလေး၊ နာမည်ဆင်တာအရေးမကြီး၊

'' ဒါနဲ့ မတင် အမျိုးသားရော''

'' တော်ကြာပြန်လာတော့မယ်၊ သူရောက်မှ အတူတူ ထမင်းစားကြတာပေါ့''

မတင်နဲ့ရှေးဖြစ် နောက်ဖြစ်စကားကောင်းနေလိုက်တာ အချိန်တောင်တော်တော်ကြာသွားတယ်၊ အရာရာကိုသူကလဲ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းဘဲပြောတယ်၊ တကယ့်ကို ရင်းနှီးတဲ့ မိတ်ဆွေ အရင်းအချာတွေလိုဘဲ၊ လွန်ခဲ့တဲ့ ၁ဝနှစ်လောက်က သူနဲ့ ကျွန်တော် ဘာမှမဖြစ်ခဲ့သလိုဘဲ၊ ဘာဘဲပြောပြော နှစ်တွေကလဲကြာ၊ အသက်တွေကလဲကြီးလာကြပြီကိုး၊ အဲလိုဆိုတော့ တယောက်နဲ့တယောက် ရှိုးတိုးရှန်းတန်း၊ ရှက်ကိုးရှက်ကန်း မဖြစ်ဘူးပေါ့၊စကားကောင်းနေတုန်း ဗြုန်းဆို အခန်းထဲက ချိုထွက်လာသလားလို့တောင် ထင်ယောင်မှားဖြစ်သွားတယ်။

ရင်ထဲကတောင် ဒိတ်ကနဲ လန့်သွားတယ်။ ချောစုက ချို့ရဲ့ အဝါရောင်နုနုလေး ပေါ် မှာ အမဲရောင်အပွင့်အခက် ရေးချယ်ထားတဲ့ ပါတိတ် ဝမ်းဆက်လေး ကိုဝတ်လို့၊ မှတ်မိတာပေါ့ ဒီဝတ်စုံလေး၊ ကျွန်တော့်ကိုအဖြေပေးတဲ့ နေ့က ဝတ်ထားတဲ့ ပါတိတ်ဝမ်းဆက်လေး၊ ကျွန်တော်က မနေနိုင်

'' ချောစု ဒါ ချို့ အင်္ကျီမဟုတ်လား'' လို့ လှမ်းမေးလိုက်သည်။

'' အင်းလေ၊ ချောစုက ဒေါ် လေးအင်္ကျီတွေ အားလုံးအပိုင်သိမ်းထားတာ၊ ခုချိန်ကစပြီး ဒေါ် လေးအင်္ကျီတွေဘဲဝတ်တော့မယ်၊ အကုန်လုံးက ချောစုနဲ့ ဖစ်ဆိုက်ဘဲ''

အမယ် မချောက ပြောရုံတင် အားမရသေးဘဲ သူ့ကိုယ်လုံးကိုပါ ကျွန်တော့်ရှေ့ တပတ်လှည့်ပြလိုက်သေးသည်။မတင်က မနေနိုင်

'' ဟဲ့ ချောစု၊ နင့်ကိုနင် ခလေးမှတ်နေလား၊ ထိုင်စမ်း'' 

လို့ ထငေါက်လိုက်မှ ခုံမှာ ဝင်ထိုင်သည်၊ ကဲ ကြည့်အုံး

ထိုင်ချလိုက်တဲ့ နေရာက ကျွန်တော့်ဘေး၊ ကောင်းရော။ ကျွန်တော်တောင် မတင်ကို မျက်နှာနဲနဲပူသွားတယ်၊မတင်ကတော့ သူ့သမီးကို ကဲလွန်းရန်ကော အကြည့်နဲ့ မျက်စောင်းထိုးကြည့်သည်။ ချောစုကတော့ခပ်တည်တည်၊ အင်း ဒီကောင်မလေးကြည့်ရတာ သူထင်ရာ စွတ်လုပ်မဲ့ပုံ၊ ငယ်ငယ်လေးထဲက မဟုတ်မခံစွာတာတာမို့ မိစွာလို့ ကျွန်တော်တို့ ခေါ် တာကိုဘဲကြည့်။

'' ဟော အကိုတောင် ပြန်လာပြီ'' 

မတင်က ပြောပြောဆိုဆို အိမ်ရှေ့မှ ဝင်လာတဲ့ သူ့လင်တော်မောင်ကိုကြည့်ပြီးပြောလိုက်သည်။

'' အကို ဒီမှာလေး ငဇော်ရောက်တယ်၊ မိချော သွားခေါ် လာတာလေ''

'' အေး အေး ထင်သားဘဲ၊ ဒီနေ့ သူ့မွေးနေ့ဆိုတော့ တခုခုလုပ်တော့မယ်ဆိုတာ၊ ဒါကြောင့် တနေ့လုံးငါကမျက်ခုံးလှုတ်နေတာ'' 

ဟု ရယ်ကျဲကျဲလေးပြောသည်၊ အင်း ကြည့်ရတာ အားလုံးသိထားပုံပါဘဲ။ကျွန်တော်နဲ့ မတင် အကြောင်းကလွဲရင်ပေါ့။

'' ငဇော် ဒါ ငါ့အမျိုးသားလေ၊ ဦးခင်မောင် တဲ့''

'' ကျွန်တော်သိပါတယ်၊ အရင် မတင်တို့ ကျွန်တော့်အိမ်နားမှာ နေကတဲက တခါတခါ လာနေကြလေ၊ကျွန်တော်မှတ်မိပါတယ်'' ကျွန်တော်က ဆိုသည်။

'' ဟုတ်လား မောင်ဇော်၊ ဦးတော့ မင်းကို အခုမှဘဲ သတိထားမိတယ်ကွာ၊ ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ်'' ဆိုပြီးကျွန်တော့်ကို လက်ကမ်းပေးသည်။

ကျွန်တော်လဲ လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်ရင်း 

'' ဝမ်းသာပါတယ်ဦး''

တော်သေးသည်။ သူက သူ့ကိုသူ ဦးလို့ ထဲ့သုံးလိုက်လို့ ကျွန်တော်လဲ ရောယောင်လိုက် လိုက်သည်။ ကိုယ်ကစခေါ် ရမယ်ဆို ကိုယ့်ဟာကိုယ် သူ့ကို ဘာခေါ် ရမလဲ စဉ်းစားမရ၊

'' ကဲ ကဲ အကို ရေအရင်ချိုးမလား၊ ထမင်းအရင်စားမလား'' မတင်က မေးတော့

'' ထမင်းအရင်စားမယ် မေမေ၊ ချောစုက ထမင်းစားပြီး ဦးဇော်ကို ဘုရား လိုက်ပို့ခိုင်းမလို့၊ အဲဒါထမင်းအရင်စားမယ်နော်ဦး'' 

ချောစုက ဝင်ပြောရင်း သူ့ ဖေဖေလေးကိုပါမဲတောင်းလိုက်သည်။

'' အေးပါ အေးပါ၊ ဒီနေ့ ချောစုမွေးနေ့ ဆိုတော့ ချောစုသဘော'' 

ဆိုရင်း သူဆွဲလာတဲ့ လက်ဆွဲအိပ်ကို သူ့မိန်းမဆီ ကမ်းပေးလိုက်သည်၊ အင်း ကြည့်ရတာ သာယာတဲ့ အိမ်ထောင်ရေးဘဲ။ထမင်းစားပွဲမှာက မစားရတာ ကြာပြီဖြစ်တဲ့ မတင်လက်ရာ၊ မပါမဖြစ်တာက လူကြီးထုံးစံ မန္တလေး ဘီယာ၊ဘီယာက ကျွန်တော်နဲ့ ဦး၊အမယ် သောက်တုန်း သူကကြွားသေးတယ်။ အဲဒါ မန္တလေး ဘီယာအစစ်တဲ့၊ အစိုးရဆိုင်က ရထားတာတဲ့။

ကျွန်တော်လဲ ကျွန်တော်သောက်တဲ့ ဘီအီးကလဲ အမိန့်ရ အရက်ဆိုင်ကပါနော်၊ မပြောလိုက်ချင်လို့၊ဘာဘဲပြောပြော ကျွန်တော် ဘီယာသောက်တာကို မတားမြစ်တာက ချောစု၊ ဒီတချက် ချို့နဲ့တော်တော်တူတယ်၊ ဘယ်တုန်းကမှ ချိုက ကျွန်တော်လုပ်ချင်တာကို ကန့်ကွက်ရိုးထုံးစံမရှိခဲ့။ ကျွန်တော့်လုပ်ရပ်ကို အားပေးဖေါ် သာဖြစ်ခဲ့တယ်၊ အဲဒါကြောင့်မို့ ကျွန်တော် အချစ်ပိုခဲ့တာလား မသိ၊ အခု လာပြန်ပြီ နောက်တယောက်၊ ချောစု။

ထမင်းစားပြီးနောက်

'' မေမေ သမီး ဦးဇော်နဲ့ ဘုရားသွားလိုက်အုံးမယ်နော်''

'' အေးအေး သိပ်ညဉ့်နက်အောင် မနေနဲ့နော်'' သူ့အမေက မှာရှာသည်။

မချောတို့ ပြန်ပြောလိုက်ပုံကိုဘဲကြည့်

'' မေမေကလဲ သမီး ညပြန်မရောက်ရင်၊ နောက်နေ့ ဦးဇော်ခြံကို လိုက်လာရုံပေါ့'' တဲ့

'' ဟဲ့ ကောင်မလေး၊ ပြောစရာလား'' သူ့အမေက ငေါက်သည်။

သူ့အဖေလေးက တဟဲဟဲ ကျွန်တော်ကတော့ မျက်နှာပူလိုက်သည့် ဖြစ်ခြင်း၊ ဒါတောင် ဘီယာသောက်ထားလို့။

တခစ်ခစ်ရယ်ရင်း ကျွန်တော့်ကား ရှေ့ခန်းမှာဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ကျွန်တော်လဲ သူတို့ကို နှုတ်ဆက်ပြီး ကားမောင်းထွက်လာခဲတယ်။

'' ဟီဟိ ရီရတယ်သိလား''

'' ဘာရီရတာလဲ''

'' မေမေလေ မေမေပေါ့''

'' အဲဒါရီစရာလား၊ သူ့သမီးကို သူစိတ်ပူလို့ဥစ္စာ''

'' ဘာပူစရာရှိလဲ၊ ချောစု အရင်က ဘယ်လိုနေခဲ့လဲဆိုတာ သူအသိ၊ ခု ဦးဇော်နဲ့မို့လို့ သမီးက အဲလိုနေတာ''

'' နေစရာလား၊ ညည်းကိုညည်း ခလေးများမှတ်နေလား''

'' မှတ်ပါဘူး၊ ခလေးမဟုတ်လို့ ဒီလိုနေတာပေါ့''

ကျွန်တော်ဘာဆက်ပြောရမှန်းမသိတော့၊ ဒါကြောင့် ဆိတ်ဆိတ်ဘဲ နေလိုက်သည်။ တော်ကြာ စကားတွေလွန်ကုန်ရင် သုခ အဲ ဒုက္ခ၊ သူ့အမေကလဲ စောစောကဘဲ သူ့သမီးအကြောင်းပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောလိုက်သည်။

ကျွန်တော် စဉ်းစားရမည်၊ မချစ်ပြန်ရင်လဲ အားနာစရာ လိုဇတ်လမ်းမျိုး မဖြစ်အောင်ရှောင်ရမယ်။လွယ်တော့မလွယ်၊ ဒီပုံနဲ့ဆို၊ ခုံက အရမ်းလှုတ်နေသည်။ မြင်းလှုတ်ဘို့ဘဲ ကျန်တော့သည်။ ခက်တာက သူကချို့နေရာ အစားဝင်ဘို့ကို အတိအလင်းကြေညာထားသည်၊ ၁ဝ နှစ်ကျော်လွမ်းလာတဲ့ ချို့ ဝေဒနာကိုတော့ဒီကောင်မလေး အပြတ်ဖြတ်ဘို့ ကြိုးစားနေသည်။ အင်းလေ ခုခေတ်ကြီးက သမီးရဲ့ဦး ခေတ်၊ ကြုပ်ကြက်လိကြည့်ကြက်လုပ် ရမှာဘဲ။

'' ဘာလဲ သမီးအကြောင်းတွေ ဦးဇော်ကို မေမေ ပြောလိုက်ပြီမို့လား''

'' ဘာအကြောင်းကို ပြောတာလဲ''

'' အာ ဦးဇော်ကလဲ အူကြောင်ကြောင်နဲ့ သမီး ဦးဇော်ပေါ် ဘယ်လို ဘယ်ညာ ဘလာ ဘလာ ဘလာသဘောထားတယ်ဆိုတာပေါ့''

ဟား ဟား နောက်ဆုံးတော့ မိန်းမက မိန်းမဘဲ၊ ဘယ်လောက်ဘဲ ရဲတင်းတယ်ပြောပြော၊ တကယ်တန်းပြောရမယ်ဆို သူတို့ ဘယ်လိုမှ ပြောမထွက်၊

'' အော် ဒါလား၊ သမီးမေမေကတော့ ငါ့သမီးက နင့်အပေါ် မှာ ဘလာ ဘလာ ဘလာ ဘာညာလို့တော့ပြောပါတယ်'' 

ကျွန်တော်လဲ သူပြောတဲ့အတိုင်း ပြန်ပြောလိုက်သည်။

'' အဲဒါ ဦးဇော်က သမီးကို ဘယ်လိုထင်လဲ''

'' ဘယ်လိုထင်ရမှာလဲ၊ သမီးကို မိန်းခလေးလို့ ထင်တာပေါ့'' 

ရီကျဲကျဲ နဲ့ ပြန်ပြောလိုက်သည်။

'' အာ ဦးဇော်ကလဲ အဲဒါကိုပြောတာမဟုတ်ဘူး၊ အဲဒီ ဘလာ ဘလာ ဘလာ ကိစ္စ ကိုပြောတာ၊သမီးကိုအထင်သေးသွားလားလို့ မေးတာ''

ခင်ဗျားတို့ဘဲ စဉ်းစားကြည့် ဒီအချိန် ဒီလိုအခါမျိုးမှာ ဘယ်သူက အထင်သေးပါတယ်လို့ပြောမလဲ၊

'' အထင်တော့ မသေးပါဘူး၊ ဦးဇော်က အဲဒီ ဘလာ ဘလာ ဘလာ ကြီးကို ဘာကြီးလဲ ဆိုတာ သမီးပြောပြတာနားထောင်ချင်တာ''

'' သွား မပြောဘူး၊ မိန်းခလေးက စပြောရမယ်၊ ဝေးသေး၊ ဦးဇော်စပြောတာ သမီးစောင့်မယ်''

'' ဒါဆို ဦးဇော်က သမီးကို ဘလာ ဘလာ ဘလာ ဖြစ်လာတာနဲ့ တခါတည်းဖွင့်ပြောမယ်လေ၊မကောင်းဘူးလား''

'' အင်းကောင်းတယ်၊ ခုချိန်ကစပြီး ဦးဇော်က သမီးကို ဘလာ ဘလာ ဘလာ ဖြစ်လာအောင် နည်းမျိုးစုံနဲ့ကြိုးစားတော့မယ်၊ မကောင်းဘူးလား'' ရီကျဲကျဲသူက ပြန်ပြောတယ်။

'' ဟင် စတွေ့ကတဲက ကြိုးစားနေတာ မဟုတ်ဘူးလား'' ကျွန်တော်က ရီကျဲကျဲနဲ့ ပြန်မေးတော့

'' သွား'' တဲ့၊

တဟားဟားနဲ့ နှစ်ယောက်သား ကားပေါ် မှာ၊ အင်းလေ ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် ဘလာ ဘလာ ဘလာလေးကယ်လိုက်တော့ နှစ်ယောက်သား နားလည်မှုရသွားတာပေါ့။ဒီလိုနဲ့ ဘုရားစောင်းတန်း နားက ကားရပ်တဲ့ နေရာမှာ ကားထိုးဆိုက်လိုက်တယ်။

အတူတွဲပြီး ဘုရားပေါ် တက်လာကြတော့ သူက ကျွန်တော့်ဖိနပ်လေးကို ကိုင်လို့၊ အော် မိန်းမ မိန်းမဒါကြောင့် မရှိမကောင်း ရှိမှကောင်း လို့ ဆိုရိုးစကားက ဆိုထားတာကိုး၊ မွေးနေ့ ဘုရားလာတာဆိုတော့ ဘာဝယ်ရမယ် ဘာလုပ်ရမယ်ဆိုတာ သိနေပြီလေ၊ အတွေ့အကြုံက ရှိပြီးသား၊ သိတယ်မှုတ်။ ပန်းရောင်းတဲ့အဒေါ် ကြီးက ကျွန်တော့်ဆီက ပန်းဝယ်နေကြ ဖေါက်သည်လေ၊ အခု ကျွန်တော်က သူ့ဆီက ပြန်ဝယ်ရတဲ့ အလှည့် ဖြစ်လာတယ်။ ဆိုင်ရှင်အဒေါ် ကြီးက အတင်းပိုက်ဆံ မယူဘူးလုပ်နေလို့ သူ့မွေးနေ့ အတွက်ဘုရားလာတာ၊ ပိုက်ဆံမပေးရင် သူကုသိုလ် မရဘဲ ဒေါ် ကြီးဘဲ ကုသိုလ် ရသွားမှာပေါ့လို့ အတင်းပြောမှပိုက်ဆံယူလိုက်တယ်။ 

ဒေါ် ကြီးက ကွက်ကြည့်ကွက်ကြည့်လုပ်နေလို့ ခပ်တည်တည်နဲ့ မိတ်ဆွေတယောက်ရဲ့ သမီး နာမည်က ချောစု ဆိုပြီး မိတ်ဆက်ပေးလိုက်တယ်၊ ဒေါ် ကြီးကတော့ အံ့သြနေမှာဘဲ၊ ပန်းရောင်းတဲ့သူကအရင်က တခါမှ ဘုရားမလာဘဲ ခုလာတော့ ချာတိတ်မ လှလှလေးတယောက်နဲ့၊ အင်း မနက်ဖြန်တော့ ဆိုင်မှာနာမည်ကြီးအုံးမှာ မြင်ယောင်သေး။

'' ကဲ မချော၊ ညည်းလဲ တနင်္လာ သမီးဘဲလား'' မေးတော့

'' အင်း'' တဲ့၊ အော် ချိုရယ် လွန်ခဲ့တဲ့ ၁ဝ နှစ်လောက်က အတူတူ ရှစ်ခိုးခဲ့တဲ့ တနင်္လာ ဒေါင့်မှာ အခု သူ့တူမတနင်္လာ သမီးလေးနဲ့ အတူ ရှစ်ခိုးရအုံးမှာပါလား၊ ဘဝ ဘဝ ဒါကြောင့် ဘ နဲ့စပြီး ဝ နဲ့ ဆုံးတာကိုး၊ဒီတခေါက် မီးချစ်လေးကို ခြစ်လိုက်သူက ချောစု။ ကျွန်တော့်လက်ထဲမှာက ဖရောင်းတိုင်တွေ ပန်းတွေတပွေ့တပိုက်နဲ့ဆိုတော့၊ အဲမီးချစ်လေး ခြစ်လိုက်တဲ့ အချိန်မှာ ကျွန်တော့်ကို အဓိပ ္ပါယ် ပါပါ အကြည့်လေးနဲ့၊ချိုရယ် ဒိုင်ယာရီထဲ အကုန်လုံးများ ထည့်ရေးထားသလား၊ အိမ်ကျမှ ပြန်ဖတ်ကြည့်ရမယ်။

ကျွန်တော်လဲ ပန်းစည်းလေး အသာချပြီး သူ့အတွက် ဖရောင်းတိုင်တွေ မီးကူးပေးနေတယ်၊ သူကကျွန်တော်မီးကူးပေးသမှ တတိုင်ပြီးတတိုင် ယူစိုက်လို့၊ သေချာကြည့်တော့လဲ ချစ်စရာလေး ပါဘဲ။

'' ကဲ လာလေ ဦးဇော် ဘုရားရှစ်ခိုးရအောင်''

ချထားတဲ့ ပန်းစည်းကို လှမ်းယူပြီး သူ့ကို တဝက်လှမ်းခွဲပေးလိုက်တယ်၊ သူက ကျွန်တော့်ဘေးမှာကျုံ့ကျုံ့လေး ထိုင်လို့၊ တကယ့် အပျိုကြီး အတိုင်းဘဲ၊ အရင်က အရွှတ်အနောက် မျက်နှာလေးကဘယ်ရောက်သွားတယ်မသိ၊ထုံးစံအတိုင်းဘဲ ကျွန်တော်လဲ ကျွန်တော်ရတဲ့ သြကာသလေးဘဲရွတ် လိုက်တယ်၊ ပြီးတော့ သူ့ကိုကြည့်လိုက်တော့ သူက ရွတ်တုန်း၊ ကျွန်တော်လဲ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင် ရှစ်ခိုးနေရာက အသာထိုင်ချပြီးဦးမချသေးဘဲ သူရှစ်ခိုးနေတာ အားမနာတမ်း ထိုင်ကြည့်နေလိုက်တယ်၊ စိတ်ထဲမှာတော့ ချို့ကိုယ်ပွားလေးကျွန်တော့်နားရောက်နေသလိုဘဲ။ 

သူလဲ ကျွန်တော် အဲလို စိမ်ပြေနပြေ ထိုင်ကြည့်နေတာ သိလို့လား မသိဘူး၊မျက်လုံးလေး ပွင့်လာပြီး ကျွန်တော့်ကို တချက်ကြည့်တယ်၊ ပြီးတော့ ပြန်မှိတ်သွားပြီး ပြန်ရွတ်နေတယ်။ခဏလေးနေတော့ သူရှစ်ခိုးလို့ ပြီးသွားတော့ ကျွန်တော်လဲ သူနဲ့ အတူတူ ဦးလိုက်ချလိုက်တယ်။ ဘုရားပန်းထိုးပြီးပြန်လာတော့ သူက

'' ဘာလဲ ဒေါ် လေးကို သတိရနေတာလား'' တဲ့

ကျွန်တော်လဲ မညာချင်၊ သူကသိကလဲသိပြီးသားဘဲ၊ ''အင်း'' လို့ တလုံးထဲ ဖြေလိုက်တယ်။

'' ချောစုသိသားဘဲ၊ ဒိုင်ယာရီထဲမှာ ဒေါ် လေးက သူ့မွေးနေ့မှာ ဦးဇော်ကို အဖြေပေးလိုက်တယ်လို့ရေးထားတာဘဲ''

'' ချောစုလဲ ချောစုမွေးနေ့မှာ ဦးဇော်ကို အဖြေပေးလို့ ရရင် သိပ်ကောင်းမှာဘဲနော်'' 

သူကဆက်ပြောတယ်ဒီစကားကြားရတာ ကျွန်တော့်ရင်ထဲမှာ မကောင်း၊

'' ချောစုရယ်'' 

လို့ဆိုပြီး သူ့ခေါင်းလေးကို လက်နဲ့ပွတ်လိုက်တယ်၊

'' လာ ချောစု ဘုရားကို တပတ်ပတ်ရအောင်'' 

ဆိုတော့ ချထားတဲ့ ကျွန်တော့်ဖိနပ်လေးကို ကောက်ကိုင်ပြီး ကျွန်တော့်ဘေးက လိုက်လာတယ်၊ သူရော ကျွန်တော်ရောရင်ထဲမှာ အတွေးကိုယ်စီ။

'' ဟော ချောစု ဟိုမှာကြည့်စမ်း'' 

ရုတ်တရက် လှမ်းပြောပြီး တနေရာကို လက်ညိုးထိုးပြလိုတော့၊ ကိုယ့်အတွေးနဲ့ကိုယ် ခေါင်းငုံ့ လှောက်နေတဲ့ ချောစု အတွေးပြတ်သွားပြီး ကျွန်တော် ပြတဲ့ နေရာအလန့်တကြားကြည့်ပြီး

'' ဟင် ဘာလဲ ဦးဇော်'' လန့်သွားတဲ့ မျက်နှာလေးနဲ့

'' ဟိုမှာလေ မတွေ့ဘူးလား လမင်းကြီး ဝိုင်းဝိုင်းစက်စက်ကြီး လပြည့်နေ့ထင်တယ်''

'' အာ ဦးဇော်ကလဲ ဘာများလဲလို့ လန့်သွားတာဘဲ'' 

ဆိုပြီးကျွန်တော့်လက်မောင်းကို သာသာလေးလာရိုက်တယ်၊ ခုမှ နှစ်ယောက်စလုံး ပုံမှန်ပြန်ဖြစ်သွားတယ်၊အဲ လမ်းဆက်လှောက်တော့ လန့်သွားလို့ထင်ပ၊ ကျွန်တော့်လက်မောင်းလေးကို ကိုင်လို့ဘုရားကအပြန် ကားပေါ် မှာ ချောစုက

'' မနက်ဖြန်က စပြီး နေ့လည်ဆို ဦးဇော်ခြံ နေ့တိုင်းလာမယ်နော်၊ ပန်းပင်စိုက်တာ လာလေ့လာမလို့လေ''

'' လာလေ၊ ပန်းပင်စိုက်တာ လေ့လာရင်း ဦးဇော်ကို ဘလာ ဘလာ ဘလာ ဖြစ်လာအောင် လုပ်ရအုံးမယ်မဟုတ်လား''

'' သွား။ လာပြန်ပြီ၊ ဟင်း ကျောကုန်းကြီးကို ထုလိုက်ရ ဘုန်း''

ကျောကုန်းကြီးကို ထုလိုက်ရ ဘုန်း ဆိုပြီး တဆက်တည်းပြောချလိုက်တော့ ကျွန်တော် နားမလည်၊

'' ချောစု အဲဒါ ဘာပြောတာလဲ'' မေးတော့

'' အာ ဦးဇော်ကလဲ တုန်းလိုက်တာ၊ ဝတ္ထုစာအုပ်တွေမှာဆို အဲလိုဘဲရေးတယ်လေ၊ မင်းသမီးက စိတ်ဆိုးရင် ဟင်း ကျောကုန်းကြီးကို ထုလိုက်ရ ဆိုပြီး နောက်တကြောင်းက ထုလိုက်လို့ မြည်တဲ့အသံ ဘုန်း ဆိုပြီးအသံထွက်ထားတာလေ၊ ချောစုက အဲဒါကို ဆက်ဖတ်လိုက်တာပေါ့''

သဘောပေါက်သွားသည်။

'' ဟား ဟား ဟား ဟား'' 

ဒီကောင်မလေး၊ အင်း ဒီပုံဆို ငါတော့ မလွယ်၊ ကိုယ့်ကိုကိုယ်သဘောပေါက်သွားသည်။ အိမ်ရှေ့ကားရပ်တော့ ချောစုက

'' ဦးဇော်က ဒေါ် လေးကို အဲဒီနေ့မှာ မွေးနေ့လက်ဆောင်ပေးတာ ဒိုင်ယာရီမှာ ပါတယ်၊ စပယ်ရှယ်လက်ဆောင်လေ၊ ဘယ်မှာလဲ ချောစုအတွက်''

'' ကဲ ဒီမှာ'' 

ဆိုပြီး ချောစု နဖူးလေးကို ဖွဖွလေး အနမ်းတပွင့်ပေးလိုက်သည်၊ ကောင်မလေးက ပြုံးပြီး၊

'' ချောစုလဲ ဒီနေ့ မျက်နှာမသစ်ဘဲ အိပ်တော့မယ် သိလား'' 

ဆိုပြီး အိမ်ထဲ ပြေးဝင်သွားပါလေရော။ချိုရယ် ဒိုင်ယာရီထဲ အကုန်ရေးထားပါလား။အိမ်ရောက်တော့ အောင်သန်း နဲ့ ခြံထဲကအလုပ်သမားခေါင်းဆောင် မောင်တိုး တို့က ဘီအီးပုလင်းနဲ့စောင့်နေလေရဲ့၊ ဟုတ်တယ် ဒီနေ့ စနေနေ့လေ ကျွန်တော်တို့ သောက်နေကျ၊ တခြားနေ့ကို ကျွန်တော်ကိုယ့်ဟာကိုယ်ဘဲ သောက်တာများတယ်၊ သောက်ရင်လဲ တပိုင်းထက်မပိုဘူး၊ နဲနဲရီဝေဝေ လေးဖြစ်ပြီး ချို့ကိုလွမ်းလို့ရရင် တော်ပြီ၊ ရက်ဆက်သွားလို့ တပိုင်းနဲ့ မမူးတော့ရင် တပတ်လောက် ခဏရပ်လောက်တယ်၊ ဒါဆိုနောက်ပြန်သောက်ရင် အရင် စံချိန်ပြန်ရသွားတယ်၊ ကျွန်တော်က အရက်ကို နာမည်ပျက်ရုံလောက်ဘဲသောက်တာပါ၊ ချို့ကို မေ့သွားတဲ့အထိ အမူးအရူး ဘယ်တော့မှ မသောက်ဘူး၊ ချို့ကိုလွမ်းလို့ကောင်းရုံလောက်သောက်တာ။

ရောက်ရောက်ချင်း အင်္ကျီတောင် မလဲအား ကမန်းကတန်း ဝင်ထိုင်ပြီး ၂ ခွက်လောက် ဆင့်မော့ချလိုက်တယ်။အား နဲနဲ နေသာထိုင်သာရှိသွားတယ်။

'' ဟေ့ကောင်၊ ဟေ့ကောင် ဟေ့ကောင် ဖြေးဖြေးလုပ်ပါကွ'' 

အောင်သန်းက မသိတော့ တားသည်၊ မရတော့ နောက်တခွက် ထပ်ဆင့်လိုက်သည်။

'' ဟေ့ကောင် ငါတို့ စတောင်မစရသေးဘူး၊ မင်းကိုစောင့်နေတာ''

'' ဒါဆိုလဲ စတော့လေကွာ၊ ဘာလုပ်နေတာလဲ၊ မောင်တိုး နောက်တလုံး သွားထုတ်ကွာ၊ ဒီနေ့ ၃ ယောက် ၂လုံးချမယ်၊ ဒီစောက် အရက်ကလဲ ဒီနေ့မှ နဲနဲပျော့သလိုဘဲ''

ဘီအီးကိုကျွန်တော် အိမ်မှာ ဂါလံပုန်းနဲ့ ဝယ်ထားတယ်။ အမိန့်ရ ဆိုင်က ခိုးရောင်းတာတွေ၊အောင်သန်းလဲ ဘုမသိ ဘမသိ ဂွတ်ကနဲ မော့ချလိုက်သည်။ မောင်တိုးလဲ နောက်ဖေးက ပုလင်းတလုံးထပ်ဖြည့်ပြီးထွက်လာသည်။

'' ဟေ့ကောင် မောင်တိုး ချ ချ''

တယောက် ၃ ခွက်လောက်ဝင်သွားမှ ဝိုင်းက နဲနဲငြိမ်သွားသည်။ အမြီးပန်းကန်ကို စကိုင်ကြသည်။

'' ဟေ့ကောင် ငဇော်ပြောပါအုံး ဘာဖြစ်လာတာလဲ'' အောင်သန်းက စမေးသည်

'' ပြောပါ့မယ်ကွာ၊ ဇတ်လမ်းက ချိုကစတာ၊ ဒါပေမဲ့ ချို့ အကြောင်းကို တော့ မောင်တိုးမသိသေးဘူးကွ''

'' ဟေ့ကောင် သိတယ်၊ ငါပြောပြပြီးသား၊ မင်းကောင်မလေး ဆုံးသွားတာ''

'' ဟုတ်တယ် ဆရာ၊ ကျွန်တော်သိတယ်၊ ကျွန်တော်တို့က အဲဒါ စိတ်မကောင်းဖြစ်နေတာ''

'' အေး ပြောရရင် မင်းတို့ အံ့သြသင့်သွားမယ်၊ ငါတောင် ကိုယ့်ဟာကိုယ်မယုံချင်ဘူး'' 

ဟုအစချီပြီး ဒိုင်ယာရီ စာအုပ်လှမ်းပေးသည်မှ စပြီး နောက်ဆုံး အိမ်ပြန်လာသည် အထိ ပြောပြလိုက်သည်။ ပြောလဲ ပြီးရောဘီအီးလဲ ကုန်ရော၊ ၃ ယောက်စလုံးလဲ မှန်ရော၊

'' ဒါဆို ချောစုက မင်းကို သနားပြီး ချစ်စိတ်တွေ တွယ်လာတဲ့ သဘောပေါ့''

'' သဘောတင် မဟုတ်ဘူး အောင်သန်း၊ မတင်ကိုတောင် အတိအလင်းဖွင့်ပြောပြီး ငါ့ကိုယူမယ်လို့ တအိမ်လုံးကိုကြေညာထားတာ၊ အဲဒါ ငါဘာလုပ်ရမလဲ''

'' ခု မင်းချောစုကို ဘုရားပို့ ဘာပို့နဲ့ တွဲကြည့်တော့ ဘယ်လိုသဘောရလဲ''

'' ချောစုက ချစ်စရာလေးပါ၊ ဒါပေမဲ့ကွာ ငါစဉ်းစားမိတာက''

'' မင်းက ဘာစဉ်းစားမိတာလဲ''

'' အင်းလေ ဆရာကလဲ ဘာစဉ်းစားနေတာလဲ'' 

မောင်တိုးကပါ သံယောင်လိုက်သည်။

'' ဘာစဉ်းစားရမှာလဲ၊ ချောစုက ချို့ တူမလေကွာ''

'' ချိုချို့ တူမ ဖြစ်တော့ ဘာဖြစ်လဲ'' အောင်သန်းက

'' ချို့ တူမဖြစ်တော့ သူ့ကို တွေ့တိုင်း ငါ ချို့ကို သတိရနေတာပေါ့ကွ၊ နောက်ပြီး သူက ချိုနဲ့ ခပ်ဆင်ဆင်၊ပြီးတော့ သူနဲ့ငါနဲ့က အသက် ၈ နှစ်လောက်ကွာတာ၊ သူက ခုမှ ၁၈ နှစ်ပြည့်တာ၊ ငါက ခုဆို ၂၆ ရှိပြီ''

'' အာ လခွီးမဘဲ၊ မင်းကလဲ သောက်ရေးမပါတာကို ရေးကြီးခွင်ကျယ်လုပ်နေပြန်ပြီ'' အောင်သန်းနဲ့ ကျွန်တော်ကပြောမနာ ဆိုမနာ ငယ်ပေါင်း။

'' ဟ အရေးပါတာပေါ့ကွ၊ ငါ့စိတ်ထဲမှာ တမျိုးဘဲ၊ နောက်ပြီး ငါက သူ့ကို သူခလေး ဘဝထဲက သိတာဆိုတော့ငါ့စိတ်ထဲ သူ့ကို ခုထိ ခလေးထင်နေတာ''

'' လုပ်မနေနဲ့ ဟေ့ကောင် ခလေးဘဝ ကဘဲ သိသိ၊ ဘယ်ဘဝကဘဲ သိသိ၊ ခုသူက ၁၈ နှစ်ပြည့်ပြီ၊သူတောင်မင်းကို ချစ်နိုင်သေးတာ မင်းက မချစ်နိုင်လို့လား''

'' မသိဘူးကွ၊ ဒီနေ့တွေ့ရသလောက်တော့ ချောစုက ချစ်ဘို့ တော်တော်ကောင်းတယ်ကွ''

'' အဲဒါဆိုလဲ ချစ်လိုက်ပေါ့ဆရာရယ်''

'' အေး ငါသိတယ်၊ မချစ်လို့လဲ မရဘူး၊ ချစ်လဲ ချစ်ချင်တယ်၊ ကိုယ့်စိတ်လဲကိုယ်မလုံဘူး၊ကြောက်လဲကြောက်တယ်''

'' ကြောက်မနေနဲ့ ငဇော် မင်းပြေးလို့မလွတ်ဘူး၊ ဟိုကောင်မလေးက နေ့တိုင်း နင့်ဆီလာတော့မှာ၊ စဉ်းစားမနေနဲ့နောက်လဲ ချစ်ရမဲ့အတူတူ အခုထဲက ချစ်ပြစ်လိုက်၊ နောက်ပြသနာ နောက်ရှင်း''

ကောင်းလိုက်တဲ့ အကြံ၊ ဟုတ်တယ် နောက်ပြသနာ နောက်ရှင်း၊ မနက်ဖြန်လာရင် ရီးစားစကားပြောပြစ်လိုက်တော့မယ်၊ အလကား ကြိုပြီးစဉ်းစားနေရင် ဦးနှောက်ချောက်တယ်၊ မီးစဉ်ကြည့်ကလိုက်တာကောင်းတယ်။ ဆိုရိုးစကားတောင်ရှိတယ်၊ သူချစ်ကို ရှာတဲ့၊ နောက်ပြီး သူကလဲ ချစ်စရာကောင်းသည်။ ငြင်းစရာ အကြောင်းဘာမှရှာမတွေ့။

ဟိုကောင်တွေ ပြန်သွားတော့ ချို့ ဒိုင်ယာရီလေး ကောက်ကိုင်ပြီး ကုတင်ပေါ် လှဲချလိုက်သည်၊ချိုဘာတွေများရေးထားပါလိမ့်။

ချောစုကို ချစ်မိသွားတာလေးနဲ့တော့ ချို့ကို လွမ်းတာ ရပ်မသွားပါဘူး ချိုရယ်၊ ချောစုကို ချစ်လေ ချို့ကိုပိုသတိရလေပါဘဲ၊ ပိုလွမ်းလေပါဘဲ၊ ဒါ ဇော် ရင်ထဲက အမှန်အတိုင်းပြောတာပါ။ညက ချို့ ဒိုင်ယာရီ ဖတ်ပြီး ချို့ကို ပြန်လွမ်းနေတာနဲ့ မိုးလင်းခါနီးမှ အိပ်ပျော်သွားတယ်၊ မနက်ဈေးဝယ်သူတွေရောက်လာပြီး အောင်သန်း လာနှိုးမှ နိုးတယ်၊ ကမန်းကတန်းထပြီး ဈေးထရောင်းရတယ်။

ဘုရားက ပန်းရောင်းတဲ့ ဒေါ် ကြီးက ပန်းဘိုးပေးရင်း

'' ဟဲ မောင်ဇော် ညက ဘုရားအတူလာတဲ့ သူက ဘယ်သူလဲ'' လို့ ထပ်မေးပြန်တယ်။

'' ဟဲ ဟဲ အဲဒါ ကျွန်တော့် ပန်းဘုရင်မလေး လေ၊ ဒေါ် ကြီး သဘောတူလား''

'' ဟယ် ကောင်မလေးက ချစ်စရာလေး၊ သဘောတူတယ် သဘောတူတယ်'' 

ဝမ်းသာအားရ၊ လူတွေများကိုယ့်ဟာကိုယ် အေးအေး နေတာ မကြည့်ချင်ဘူးထင်ပ။ ဒါနဲ့တောင်မရပ်သေး၊ နောက်လှည့်ပြီး

'' ဟေ့ မောင်ဇော် ရီးစားရနေပြီဟေ့၊ ညက သူတို့စုံတွဲ ဘုရားလာတယ်'' 

လို့ အားလုံးကို မောင်းထုလိုက်သည်။အဲဒီမှာ ပွဲက ဆူသွားတယ်၊ တယောက်တပေါက်၊ ဘယ်ကလာလဲ ဘယ်နယ်ကလဲ အလည်ကလူ စကားဝဲ၏။

ဆိုတဲ့ ငယ်ငယ်က သင်ခဲ့ရတဲ့ သူငယ်တန်း ဖတ်စာအုပ်ထဲကလို မေးခွန်းတွေစုံသွားသည်။ကျွန်တော်က တပြုံးပြုံးနဲ့ မဖြေ၊ အောင်သန်းက သူလွတ်ရာလွတ်ကြောင်း ကျွန်တော့်ကိုသာ တချိန်လုံးလက်ညိုးထိုးပြနေတော့သည်။ နောက်ဆုံးတော့

'' ကဲ သိချင်ရင် ဈေးရောင်းပြန် တော့ဝင်ခဲ့ကြ သူဒီမှာရှိနေမယ်'' 

လို့ ကြေညာလိုက်တော့မှ တကယ်ဝင်လာမှာနော်၊ မရှိလို့ကတော့ နင်နဲ့ ငါတို့နဲ့ အတွေ့ဘဲ၊ ဘာညာကွိကွနဲ့ ကြိမ်းမောင်းပြီးဈေးရောင်းထွက်သွားကြတယ်။

ချောစု၊ ချောစု အင်း စောစောစီးစီး မျက်ခုံးလှုတ်နေရောပေါ့၊ ကျွန်တော်ကတော့ ကိုယ့်အတွေးနဲ့ကိုယ် ပြုံးလို့။

ကျွန်တော်တို့လဲ မနက်စာ စားပြီး ခဏနားချိန်၊ ထမင်းချက်တဲ့ ဒေါ် ကြီးလဲ မပြန်ဘဲ မောင်တိုးဖေါက်သည် ချမှုကြောင့် ချောစုအလာကို စောင့်ကြည့်မယ်တဲ့၊ သူလဲချောစုကို မြင်ချင်တယ်တဲ့၊ ခဏလေးနေတော့ အရှေ့နဲ့ အနောက်က လူတင် ကား၂ စီး ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့် အိမ်ရှေ့မှတ်တိုင် ဆိုက်ပြိး ကားပေါ်က ပန်းသည် တစုဆင်းလာပါရော၊

'' ဟေ့ ဘယ်မှာလဲ မောင်ဇော် မင်းကောင်မလေး'' 

ဆိုပြီး ပန်းဆိုင်ထဲ ဝင်လာကြတယ်။

'' မလာသေးဘူ၊ ဒေါ် ကြီးရေ့၊ အော် ဒေါ် ကြီး အိမ်မှာ လဘက်ရှိတယ် မှုတ်လား၊ လဘက်နဲ့ ရေနွေးကြမ်းလေး လုပ်ပါအုံး၊ ဒီမှာ ဧည့်သည်တွေ ဧည့်ခံရအောင်'' 

လို့ ထမင်းချက်တဲ့ ဒေါ် ကြီးကို တဆက်တည်းလှမ်းပြောလိုက်တယ်၊

'' အေး အေး ရှိတယ် အများကြီးဘဲ၊ ဒေါ် ကြီးသုတ်လိုက်မယ်'' 

ဆိုရင်း မောင်တိုးလဲ ဒေါ် ကြီးကိုကူဘို့လိုက်သွားတယ်၊

'' ဟေ့မောင်တိုး ကြက်သွန်ဖြူနဲ့ ငရုပ်သီးစိမ်းလေးလဲ ရှိရင် ယူခဲ့စမ်းပါ၊ လဘက်နဲ့ စားရအောင်'' 

လို့လူအုပ်ထဲက တယောက်ကလှမ်းမှာသေးတယ်၊ သိတာကြာပြီဆိုတော့ အားလုံးက ကိုယ့်မိတ်ဆွေအရင်းအချာတွေလိုဘဲ။

လဘက်ကို တယောက်တဇွန်းခပ်စားလိုက် ရေနွေးပူပူလေး သောက်လိုက် ဟိုအကြောင်း ဒီအကြောင်းပြောလိုက်နဲ့ ခဏလေးနေတော့ ဖုတ် ဖုတ် ဖုတ် ဖုတ် ဆိုတဲ့ ဆိုင်ကယ်သံလေး နဲ့ မချောရောက်လာပါလေရော။

'' ဟော ချောစု လာပြီ'' 

လို့ ကျွန်တော်ကလဲ ဆိုလိုက်ရော စကားသံတွေတိတ်သွားပြီး မျက်စိအားလုံးကဆိုင်ရှေ့ကို တစုတဝေးထဲ ရောက်သွားကြသည်။

ဦးထုပ်လေး ကိုင်ပြီး ဆိုင်ထဲဝင်လာတဲ့ ချောစုက ဆိုင်ထဲက လူစုလူဝေး ကြီးကို ကြည့်ပြီးအူကြောင်ကြောင်ဖြစ်သွားတယ်၊ ဆက်မဝင်ဘဲ အပေါက်ဝမှာ ကြောင်တောင်တောင်နဲ့ ရပ်နေတယ်။

'' လာလေ ချောစု၊ ဒီမှာ အားလုံးက ချောစုကို မြင်ချင်လို့တဲ့ စောင့်နေကြတယ်''

ကျွန်တော် လှမ်းခေါ် လိုက်တော့ ချောစုလဲ ဆိုင်ထဲဝင်လာတယ်၊ ကျွန်တော်နားရောက်တော့

'' ဟင် ဘာလို့လဲ ဦးဇော်''

'' ဟိုမှာလေ မှတ်မိလား ဘုရားက ပန်းရောင်းတဲ့ ဒေါ် ကြီး၊ သူမောင်းထုလို့ ချောစုကို လာကြည့်ကြတာလေ''

'' အမယ် ငါက မောင်းမထုပါဘူး၊ နင်ဘဲပြောပြီးတော့ သူကနင့်ကောင်မလေးဆို'' ဒေါ် ကြီးက ဝင်ရှင်းသည်။

'' ကျွန်တော်က ကျွန်တော့်ပန်းဘုရင်မလေးလို့ ဒေါ် ကြီးကို ပြောတာပါ''

'' ဘာထူးလဲ မောင်ဇော် အတူတူဘဲ''

'' ကဲကဲ အားလုံးဘဲ နားထောင်ကြ၊ သူ့နာမည်က ချောစုတဲ့၊ သူက အခုလောလောဆယ်ဆယ်တော့ ကျွန်တော့်ရီးစား မဟုတ်သေးဘူး၊ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော် ခုဘဲ သူ့ကို ရီးစားစကားပြောမလို့၊ ကျေးဇူးပြုပြီး လူတိုင်း နားပိတ်၊မျက်စိပိတ်ထားပေးကြပါခင်ဗျား''

လို့ ကြေညာရင်း ချောစုကို လက်ဆွဲကာ အိမ်ပေါ် လှမ်းတက်လာခဲ့တယ်၊ တက်ရင်း

'' ဟေ့ ဟေ့ တယောက်မှ ချောင်းမကြည့်နဲ့နော်၊ အောင်သန်းနဲ့ မောင်တိုး ဒီအပေါက်ဝ ကစောင့်နေ'' လို့လှမ်းမှာခဲ့တယ်။

အိမ်ထဲရောက်တော့

'' ဦးဇော် ဘာတွေ ဖြစ်နေတာလဲ၊ ချောစု ရင်တုန်လိုက်တာ''

'' ဘာဖြစ်ရမှာလဲ၊ မနေ့ညက တညလုံး စဉ်းစားပြီး ဒီနေ့ဘဲ ချောစုကို ရီးစားစကားပြောမလို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တာ၊အဲဒါ မနက်က ပန်းရောင်းတဲ့ ဒေါ် ကြီးကမေးတော့ ကိုယ့်ပန်းဘုရင်မလေး လို့ ဖြေလိုက်တာပေါ့၊ ဒီတော့သူက လူတကာကို မောင်းထုပြီး ခုချောစုကို လာကြည့်ကြတာလေ''

'' ဟင် သူတို့က ချောစု ဒီလာမှန်း ဘယ်လိုသိလဲ''

'' သူတို့အတင်းမေးလို့ မနက်က မြင်ချင်ရင် နေ့လည် လာကြည့်လို့ ဦးဇော်ကပြောလိုက်တာပေါ့''

'' အာ ဦးဇော်ကလဲလေ ရှက်စရာကြီး''

'' ချောစု ကို ဦးဇော် ချစ်တယ်၊ ညက ဦးဇော်သေသေချာချာ စဉ်းစားပြီးမှ ချောစုကိုပြောတာ၊ အဲဒါ ချောစုဦးဇော်ကို ပြန်ချစ်ပါနော်''

ကောင်မလေး မမှော်လင့်ဘဲ တကယ်ရီးစားစကားအပြောခံလိုက်ရသည်။ ခေါင်းလေးငုံ့သွားသည်။တိုးတိုးလေး

'' ဦးဇော် တကယ်ပြောတာနော်'' တဲ့

'' အင်း တကယ်ပေါ့ ချောစုရယ်၊ ချောစုက အရမ်း ချစ်စရာကောင်းတာဘဲ၊ ချောစု ဦးဇော်ကို ခု ပြန်ချစ်နော်၊မတင်ကို မနက်ဖြန် ပြောပြီး နောက်လ ဆို ချောစုကို လက်ထပ်တော့မယ်''

'' အာ ဦးဇော်ကလဲ ချောစု ကျောင်းမှမပြီးသေးတာ''

'' မပြီးတော့ ဘာဖြစ်ရမှာလဲ၊ လက်ထပ်ပြီး ကျောင်းဆက်တက်ချင်တက်၊ မတက်ချင်နေပေါ့၊ ဦးဇော်ကို ချောစုကိုမြန်မြန်လက်ထပ်ချင်ပြီ''

'' ဟင်း ရောဂါက ဖြစ်လိုက်ရင် ချက်ချင်း၊ မနေ့ကတော့ ဟိတ်ကြီးဟန်ကြီးနဲ့၊ ပြောချင်ပါဘူး''

'' မပြောချင်လို့မရဘူး၊ ခု ဦးဇော်ကို အဖြေပြန်ပေးရမယ်'' 

ပြောရင်း ဆိုရင်း ချောစုကို လှမ်းဖက်လိုက်တယ်၊

'' ဟေ့ ဟေ့ ဦးဇော် အပြင်မှာ လူတွေ တပုံတခေါင်းကြီးနော်''

'' ရှိရှိ ဘယ်သူမှ မကြည့်နေဘူး၊ အောင်သန်းနဲ့ မောင်တိုး အပေါက်ဝ ကစောင့်နေတယ်၊ ပြောပါ ဦးဇော်ကိုချစ်တယ်လို့ ပြောပါ''

'' အာ ဦးဇော်ကလဲ သိရက်သားနဲ့''

'' မရဘူး မရဘူး၊ သိသိ မသိသိ၊ ချောစု ပြောတာ ဦးဇော်ကြားချင်တယ်''

'' ရှက်စရာကြီး ဦးဇော်ရယ်'' တဲ့

'' ဘာ ဘာ ချစ်စရာကြီး ဟုတ်လား''

'' အာ ဦးဇော်ကလဲ ဘယ်က ချစ်စရာကြီး ရမှာလဲ၊ ရှက်စရာကြီးလို့ပြောတာ''

'' ဟော ဟော ခုပြောပြီ၊ ချစ်စရာကြီးတဲ့''

'' ဦးဇော်လူလည်မကျနဲ့နော်''

'' ကဲ မပြောသေးရင် လာလေရော့'' ဆိုရင်း သူ့ပါးပြင်ပေါ် နှာခေါင်းတင်လိုက်တယ်၊

'' အိုး့ ဦးဇော်နော်'' ချောစုလန့်သွားသည်။

'' မပြောသေးဘူးလား ကဲ လာပြန်ပြီ နောက်တကြိမ်'' နောက်ပါးတဖက်ပေါ် ထပ်တင်လိုက်သည်။

'' ဟိုး ဟိုး တော်ပြီ တော်ပြီ၊ ပြောမယ်ပြောမယ်'' ချောစုလန့်ပြီး ကမန်းကတန်း တားတော့သည်။

'' နေအုံး နေအုံး ခဏ ခဏ ဒီမှာ အရှိန်သတ်လို့မရတော့ဘူး''

 ဆိုပြီး အနမ်းမိုးက တရွှတ်ရွှတ်နဲ့ ပါးပြင်နှစ်ဘက်ဘယ်ပြန် ညာပြန်၊ တဝကြီးပေးပြစ်လိုက်သည်၊

'' ကဲ ပြောတော့'' လို့ဆိုတော့

'' ဟင်အင်း ပြောသေးဘူး'' ပြုံးစစနဲ့ ''ချောစု အရှိန်မသေသေးဘူး'' တဲ့

'' ကြိုက်ပြီ ဦးဇော်က ဒါမျိုးမှ ကြိုက်တာ'' ဆိုပြီး ပြန်နမ်းမယ်အလုပ်

'' ဟိုး ဟိုး နောက်တာ နောက်တာ ပြောမယ် ပြောမယ်'' ဆိုပြီး

'' ချောစုကလဲ ဦးဇော်ကို အရမ်း ချစ်ပါသတဲ့ရှင်'' တဲ့

'' ဟေး'' လို့ အကျယ်ကြီးအော်ရင်း ချောစုလေးကို ပွေ့ချီလိုက်တယ်။

အပြင်ကလူတွေကလဲ ''ဟေး'' လို့ အသံအကျယ်ကြီး ထွက်လာတော့ ဘာများလဲလို့ အိမ်ထဲပြေးအဝင်ကျွန်တော်က ချောစုကို ပွေ့ချီထားရက် တန်းလန်းရှက်မနေပါဘူး၊ သူတို့အားလုံးကို လှမ်းပြောလိုက်တယ်၊

'' ချောစုက ကျွန်တော့်ကို ချစ်တယ်တဲ့''

'' ဟေး'' 

လူများရဲ့ အော်သံဒီနေရာမှာ ဇတ်လမ်းကို နဲနဲလေး အကျဉ်းချုပ်လိုက်ရင်ကောင်းမယ်ထင်တယ်၊ ဘာလို့လဲ ဆိုတော့ ကြာရင်ခင်ဗျားတို့လဲ ဖတ်ရတာပျင်းသွားနိုင်စရာရှိတယ်၊ ရီးစားဖြစ်သွားတဲ့နောက် ချောစုကို ကျွန်တော် အမြန်ဆုံးလက်ထပ်ဘို့ ကြိုးစားတော့တာဘဲ၊ တလအတွင်းလက်ထပ်ဘို့ကြိုးစားလိုက်တာ ဟိုလုပ်ဒီလုပ်၊ ဟိုနေ့ရွေးဒီနေ့ရွေးနဲ့၊ ကျွန်တော်တို့ရွေးတာတော့ မဟုတ်ပါဘူး၊ မတင်နဲ့ ကျွန်တော့်အမေ ရွေးတာ၊ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်ကတော့ ချစ်သူတွေ ဖြစ်ပြီးတဲ့ နောက်ပိုင်း နေ့တိုင်း ရက်ရာဇာ ဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ သူတို့မသိတော့ ခက်သား။ သိချင်လဲ သိမှာပေါ့လေ၊ ထုံးစံအတိုင်း လုပ်တာလဲ ဖြစ်ချင်ဖြစ်မှာ၊ ဘာဘဲပြောပြောကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက်လောလိုက်တာ တလခွဲလောက်အတွင်းမှာဘဲ မင်္ဂလာ ဆောင်ဖြစ်သွားတယ်။

ကျွန်တော့် ခြံထဲမှာဘဲ မဏ္ဍပ်းထိုးပြီး ဒန်ပေါက်ကျွေးတယ်၊ ကျွန်တော်အရင်နေတဲ့ ရပ်ကွက်ထဲကလူတွေကိုတော့ ကျွန်တော့်အမေ အိမ်ရှေ့ကနေ မင်္ဂလာဆောင်လာဘို့ ဘတ်စ် ကားတစီး စီစဉ်ပေးတယ်။ခင်ဗျားတို့မှတ်မိလား ဒေါ် ထားလဲ ကျွန်တော့်မင်္ဂလာဆောင်ကို လာတယ်၊ သူက အဲဒီတုန်းက အသက်သာ ၆ဝကျော်၊ သန်တုန်း၊ မြန်တုန်း၊ စားနိုင်တုန်း၊ ကျွန်တော်နဲ့ ချောစုကို ကြည့်ပြီး သူက ဝမ်းသာနေတာ၊ဆုတွေဘာတွေတောင်ပေးလို့၊ ကျွန်တော့် ပန်းဖေါက်သည်တွေကို ကမ်းတဲ့ ဖိတ်စာမှာကိုတော့ လက်ဖွဲ့ခြင်းသီးခံပါလို့ ရေးပေးလိုက်တယ်။ 

ဟုတ်တယ်လေ၊ သူတို့က တနေ့လုပ်မှ တနေ့စား၊ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်တို့မြန်မာလူမျိုးတွေရဲ့ စရိုက်အတိုင်း တပဲလောက်ဝင်ရင် တမူးလောက် လှုချင်ကြတယ်ဆိုတော့ သူတို့တတ်နိုင်တဲ့လက်ဖွဲ့လေးတွေတော့ ယူလာပါတယ်။ ပွဲကတော့ တနေ့လုံး နီးပါးပါဘဲ၊ မနက် ၁ဝ နာရီလောက်ကတဲကစလိုက်တာ ညနေ ၄ နာရီလောက်မှ ပြီးတယ်၊ ဈေးသည်တွေက သူတို့ ဈေးပြန်ချိန် ဝင်လာတာဆိုတော့ အချိန်အကန့်အသတ်ထားလို့မဖြစ်ဘူး၊ ဖိတ်စာကမ်းကတဲက လာချိန်တဲ့ အချိန်လာလို့ မှာထားတာ။

ဘာဘဲပြောပြော တနေ့လုံး ပျော်တပြုံးပြုံး၊ မောရမှန်းတောင်မသိဘူး၊ အဲ ညနေလူရှင်းမှအာညောင်းမှန်းသိတယ်၊ ပြုံးရလွန်း၊ ရီရလွန်း၊ စကားပြောရလွန်းလို့ ထင်တာဘဲ၊ဒီနေရာ မှာ နဲနဲ ကသိကအောက်နိုင်တာလေး ခင်ဗျားတို့ကို ကျွန်တော် ရင်ဖွင့်ချင်တယ်၊ ခင်ဗျားတို့တော့ ကျွန်တော့်နေရာမှာ ဆိုရင် ဘယ်လိုနေမလဲ မသိဘူး၊ ထုံးစံအတိုင်းပေါ့၊ သတို့သားနဲ့ သတို့သမီးကမင်္ဂလာဆောင်ပြီး မိဘတွေကို ကန်တော့ရတယ်မှုတ်လား၊ ပထမ ကျွန်တော်နဲ့ ချောစုက ကျွန်တော့် အဖေနဲ့ အမေကိုကန်တော့တယ်။

အမေက ထုံးစံအတိုင်း ဘာဘာညာညာ ဆုပေးတယ်၊ ကျွန်တော်တို့က ပေးတဲ့ဆုတဲ့ ပြည့်ပါစေ ပေါ့၊ ချောစုကလဲ မင်္ဂလာမဆောင်ခင် အစီအစဉ် ဆွဲနေကတဲက ကျွန်တော့် အဖေနဲ့ အမေကို ကျွန်တော်ခေါ် သလို ဖေဖေ နဲ့ မေမေဘဲ ခေါ် တော့ ပြသနာတော့မရှိပါဘူး၊ ပြသနာရှိတာက ကျွန်တော်၊မတင်ကို အရင်ကတဲက ကျွန်တော်က မတင်လို့ဘဲ နှုတ်ကကျိုးနေတာ၊ နောက် ခင်ဗျားတို့သိထားတဲ့ အတိုင်းဟိုးအရင်က ဇတ်လမ်းကလဲ ရှိထားပြန်၊ နောက်ပြီး သူယောက်ကျားက ချောစု အဖေအရင်းလဲ မဟုတ်ဘူး၊ ကန်တော့သာ ကန်တော့ရတယ် စိတ်ထဲက အောက်သက်သက်နဲ့၊ မကန်တော့ ချင်လို့တော့ မဟုတ်ပါဘူး၊ ကျွန်တော့်ထက် အသက်အများကြီး ကြီးတာဘဲ၊ ကသိကအောက် နိုင်တာကိုပြောတာပါ၊ နောက်ပြီး အခေါ်အဝေါ် ကိစ္စ၊ ကျွန်တော် မတင်ကို ချောစုခေါ် သလို မေမေလို့ ခေါ် မထွက်ဘူးဗျာ၊ ဘယ်လို ကြိုးစား ကြိုးစားနှုတ်က ထွက်မလာဘူး၊ ကျွန်တော့် မေမေက တော့ ဆုံးမပါတယ်၊ ယောက္ခမ ဖြစ်လာပြီဘဲ၊ ချောစု ခေါ် သလိုလိုက်ခေါ် ဘို့၊ မရဘူး မေမေရေ နှုတ်ကျိုးနေပြီလို့ဘဲ ဆင်ခြေပေးရတယ်၊ မတင်ကတော့ ဘာမှမပြောပါဘူး၊ဘာဘဲပြောပြော ဘယ်ယောက္ခမ မဆို မိဘလိုတော့ အခေါ် ခံချင်ကြမှာဘဲ၊ ကျွန်တော်ကလဲ ခေါ် ချင်ပါတယ်။ဒါ မြန်မာ လူမျိုးတွေရဲ့ ထုံးစံဘဲဟာ၊ ကိုယ့်စိတ်က ကိုယ့်ကို လှန့်နေတာ၊ ငရဲကြီးတာများလားမသိဘူး။

တော်သေးတာက သူတို့က ကိုယ့်နဲ့ အတူမနေတော့ ပြသနာက သိပ်မရှိပါဘူး၊ ချောစုကတော့ ဦးဇော်ကလဲမေမေ့ကို မေမေလို့ ခေါ် တာမဟုတ်ဘူးလို့ တခါထဲပြောဘူးပါတယ်၊ နောက်တော့လဲ ခေါ်ဖြစ်သွားမယ်ထင်ပါတယ်၊ ခုတော့ နှုတ်ကျိုးနေလို့ ချောစုရေ လို့ဘဲ ။

အော် မင်္ဂလာဆောင်ကို မသန်းတို့ သားအမိတောင် လာသေးတယ်၊ သူ့ယေက်ကျားတော့ ပါမလာဘူး၊မသန်းများ ဝလာလိုက်တာ၊ မသန်းတို့များ ဝလို့လှလို့ ပါလားလို့ ကျွန်တော်က ဆိုတော့မျက်စောင်းထိုးသေးတယ်။ ငယ်ငယ်က အကျင့်က ကြီးတဲ့ထိအောင် မပျောက်၊ သူ့သား ဇော်ထူးလား၊မျောက်လောင်း၊ ဆော့လိုက်တာ လွန်ရော၊ တချက် အငြိမ်မနေဘူး။

မင်္ဂလာပွဲ ပြီးတော့ ထုံးစံအတိုင်း အလုပ်သမားတွေကို ခဲဘိုးပေး၊ ရင်းနှီးတဲ့သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ နဲနဲသောက်ပွဲလေးကျင်းပ၊ ဟေးလားဝါးလားလေး လုပ်ပြီး ည ၁ဝ နာရီလောက်မှာ ဝိုင်းသိမ်းလိုက်တယ်၊ အခုမှ ရေမိုးချိုးပြီးကျွန်တော်တို့ စိတ်ကြိုက် ရန်ကုန်တက်ဝယ်ထားတဲ့ ကုတင်ပေါ် မှာ နှစ်ယောက်သား နားရတော့တယ်၊ အမယ်ဒီကုတင်ပေါ် ကို အခုမှများ ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက်တက်ဘူးတယ် ထင်လား၊ ဝေးသေး၊ ဝယ်ပြီးပြီးချင်းကတဲက ခိုင်မခိုင် စမ်းပြီးသား၊ နောက်ပြီး ချောစု အပျိုဘဝ ကိုတော့ လွန်ခဲ့တဲ့ တလခွဲလောက် ကုတင်မဝယ်ခင်ကတဲက ကျွန်တော်က ယူလိုက်ပြီးသား၊ ဟုတ်ဘူး၊ တမင်ရည်ရွယ်ပြီး ယူလိုက်တာ မဟုတ်ဘူး၊နှစ်ယောက်စလုံး ဘရိတ်မမိတော့ဘဲ အရှိန်မသတ်နိုင်လို့ ဖြစ်သွားတာ၊ သိတယ်မှုတ်လား ဒါမျိုးကဘရိတ်ချော်တတ်တယ်ဆိုတာ။

'' မောလိုက်တာ ချောစုရယ်'' 

ဆိုရင်း ရေချိုးပြီးကာစ သနပ်ခါးနံလေး သင်းနေတဲ့ ချောစုနား ဝင်လှဲရင်း လှမ်ဖက်လိုက်တယ်။

'' ဟား မွှေးလိုက်တာ၊အမောပြေလေး'' ဆိုရင်း ချောစုနား တိုးဖက်ရင်း လည်တိုင်လေး လှမ်းနမ်းလိုက်တယ်။

'' ခွိ ခွိ ခွိ ခွိ'' 

နဲ့ ရယ်ရင် ကျွန်တော့် ခေါင်းကို ဖက်ထားတယ်။ ချောစုလား လည်ပင်းကို နမ်းရင်ယားတတ်တယ်။ ကျွန်တော်ကလဲ အဲလို ယားတတ်လေ အတင်းနမ်းချင်လေဘဲ၊နဖူးလေကို နမ်းလိုက်၊ မျက်လုံးလေးကို နမ်းလိုက်၊ နှာခေါင်းလေးကို ကိုက်လိုက်၊ ပါးလေးကို နမ်းလိုက်၊နှုတ်ခမ်းလေးကို စုတ်လိုက်နဲ့ ချောစု တကိုယ်လုံး မနမ်းချင်စရာ ကောင်းတဲ့ နေရာကို မရှိဘူးကိုဖြစ်နေတယ်။

နားရွက်လေးကို နမ်းလိုက်တော့ တခွိခွိ နဲ့ ရယ်ပါလေရော၊ တွန့်နေတာဘဲ။ နားရွက်ကနေလည်တိုင်ဆင်းလိုက်၊ လည်တိုင်ကနေ နားရွက်ပြန်တက်လိုက်နဲ့ ချစ်စရာကောင်းတဲ့ ချောစုကို အဲလိုလုပ်ရတာကလဲ အရသာလေးတခု၊ ချောစုလား တခွိခွိ တခစ်ခစ်နဲ့ တွန့်လိမ်နေတာဘဲ။ သူကတခါတခါကျွန်တော့် နားရွက်ကို ပြန်နမ်းတယ်၊ ဒါဆို ကျွန်တော်လဲ မနေနိုင်ဘူး၊ ယားတယ်၊ ယားတာမှကြက်သီးမွေးညှင်းလေးတွေ ထအောင်ကို ယားတာ၊ ကျွန်တော်က သူ့ကို ယားအောင်လုပ်လိုက်၊ သူကပြန်လုပ်လိုက်နဲ့ ၂ ယောက်သား အိပ်ယာပေါ် မှာ တခွိခွိ တဟားဟား နဲ့ အူမြူးနေကြတယ်၊ တော်သေးတယ်။ အိမ်မှာ ကဘယ်သူမှ မရှိလို့၊ ဒီပုံနဲ့ ယောက်က ္ခမအိမ်မှာနေရင် တပတ်မကြာဘူး ကန်ချခံရမှာ သေချာတယ်။

အဲလို နှစ်ယောက်သား အနမ်း နပန်းလုံးရင်း က ကျွန်တော် ချောစုအဝတ်တွေကို ချွတ်လိုက်တယ်၊ ခုတော့ ချောစု မရှက်တော့ပါဘူး၊ အရင်ပထမ တခါကဆိုရင် သူ့ခမျာ ရှက်လွန်းလို့ တကိုယ်လုံး တုန်နေရှာတယ်။

တကိုယ်လုံး ကျွတ်သွားတော့ အိပ်နေရင်း တန်းလန်းနဲ့ လက်နှစ်ဘက်ကို ခေါင်းပေါ် မြှေက်ပြီး ကိုယ်လေးကိုကော့ ပေါင်နှစ်ဘက်ကို အသာလေး လိမ်လို့ ကျွန်တော့်ဘက် ဘေးစောင်းလေး လှည့်ပြီး

'' ဦးဇော် ချောစု လှလား'' တဲ့

'' ဟား ငါ့မိန်းမထက် လှတဲ့သူတောင် ငါ့မိန်းမလောက် မလှဘူး'' 

လို့လူတကာ သုံးနေတဲ့စကားကို ဆိုရင်းကော့နေတဲ့ ခါးလေးကို ဖက်ပြီး ရင်သားအောက်နားက ချက်အပေါ် လောက်နေရာလေးကို နှုတ်ခမ်းနဲ့ ကပ်ပြီးပူ ကနဲအသံထွက်အောင် လေနဲ့ မှုတ်လိုက်တယ်၊

'' အို့ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်''

မခွာတော့ပါဘူး၊ သူဘယ်လောက်ရီရီ၊ အတင်းဖက်ပြီး တကိုယ်လုံးကို ရှောက်နမ်းလိုက်တယ်၊ ချောစုလဲကျွန်တော် နမ်းတဲ့နောက် တကိုယ်လုံးကို ကော့ပြန်ပြီး နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်ဘဲ ခံတယ်၊ သူ့လက်နှစ်ဘက်ကကျွန်တော့် တကိုယ်လုံးကို နေရာအနှံ့ ပွတ်လို့၊ ကျွန်တော့်ဖွားဘက်တော်လေးကိုလဲ ကိုင်လို့၊ ခုတော့ ချောစုနဲ့ကျွန်တော်က တကယ့်ကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပါဘဲ၊ ရှက်တာကြောက်တာ တခုမှ မရှိတော့ဘူး၊ ခဏနေတော့ ချောစု ကျွန်တော့်ပေါ် တက်ခွပြီး ခြောက်ဆယ့်ကိုး စတိုင်မျိုးလေး ကျွန်တော့်ကိုယ်ပေါ် ကဝင်လာတယ်။

ခင်ဗျားတို့ မသိဘူးနော်၊ ကျွန်တော် ဒီလို အခြေအနေမျိုးရောက်အောင် တလလောက် ကြိုးစားယူလိုက်ရတယ်၊ခုတော့လဲ အရာအားလုံးက လှောလှောရှုရှု၊ ဘာဘာညာညာ ပြောနေစရာ မလိုတော့ဘူး၊ ကျွန်တော်လဲမျက်နှာနားဝင်လာတဲ့ သူ့ဖင်တုန်းလေးကို လက်နှစ်ဘက်နဲ့ လှမ်းကြိုဆိုလိုက်ရင်း ကျွန်တော့်ခေါင်းကခေါင်းအုံးပေါ် ကို ရွှေ့လိုက်တယ်၊ ညအိပ်မီးရောင် အောက်မှာ ထင်ထင်ရှားရှားဘဲ ချောစု ပစ ္စည်းလေးကအရည်ကြည်လေးတွေ ရွှဲလို့၊ အကွဲကြောင်းလေးတလှောက် လက်နဲ့ ပွတ်ဆွဲလိုက်ရင်း လက်တဖက်ကတင်ပါးကို ဖက်ပြီး ကျွန်တော့် မျက်နှာပေါ် ဖိချလိုက်တယ်။ ချောစုကတော့ ကျွန်တော့် ဖွားဘက်တော်လေးကိုအားရပါးရကြီး စုတ်နေလေရဲ့၊ တခါတခါ ဖွားဘက်တော်လေးကို ဘိုက်ပေါ် ကပ်ပြီး ဥလေးနှစ်လုံးကို စုတ်လားစုတ်ရဲ့၊

ကျွန်တော်သူ့အစေ့လေးကို နှုတ်ခမ်းနဲ့ ညှပ်ပြီး လှာလေးနဲ့ ရမ်းပေးလိုက်တော့ အား ဆိုပြီး ငုံ့ပြီး စုတ်နေတဲ့ခေါင်းလေးက မော့လာတယ်၊

'' ကောင်းတယ် ဦးဇော် ကောင်းလိုက်တာ၊ အင်း အင်း အင်း အင်း'' နဲ့

သူကောင်းလေကျွန်တော်ပိုလုပ်လေဘဲ၊ ပိုလုပ်လေ သူ့ဆီက အသံမျိုးစုံထွက်လေဘဲ၊ အီးအီးအားအားနဲ့ အအက္ခရာနဲ့ ပေါင်းတဲ့ အသံမျိုးစုံ သူ့ဆီက ထွက်လာတယ်။ ခဏနေတော့ သူမနေနိုင်တော့ဘူး။

'' ဦးဇော် ဦးဇော် ချောစုကို လုပ်ပါတော့'' တဲ့

ကျွန်တော်လဲ သူ့ကို ကျွန်တော့်ကိုယ်ပေါ် က လှဲချပြီး ပေါင်ကြားထဲ ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်တယ်၊ ရွှဲစိုနေတဲသူ့ပစ္စည်းကြားထဲ ကျွန်တော့ ဟာလေးကို အသာတေ့ပြီး ထိုးသွင်းလိုက်တယ်၊ ဖြေးဖြေးလေး ဝင်သွားတော့သူ့ဆီက အင်း ဆိုတဲ့ အသံနဲ့အတူ ကောင်းလိုက်တာ ဦးဇော်ရယ်တဲ့ သာသာလေး သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက်လုပ်ရာကနေ သွက်သွက်လေး၊ နောက် ပြင်းပြင်းလေး တဆင့်ပြိး တဆင့်အရှိန်မြှင့်လာလိုက်တာ နောက်ဆုံး နှစ်ယောက်သား လိုချင်တဲ့ ပန်းတိုင်ကို ရောက်သွားပါလေရော။

တနေ့လုံးပင်ပန်းထားတဲ့ အရှိန်နဲ့ ရောပြိး နှစ်ယောက်သား ခြေပြစ်လက်ပြစ် အိပ်ပျော်သွားလိုက်တာမနက်မိုးလင်းတဲ့အထိ တရေးဘဲ။

ပန်းဘုရင်မလေး အိမ်ရောက်လာပြီးတဲ့နောက်မှာတော့ ကျွန်တော့်ခြံက ပန်းတွေပွင့်လိုက်တာမှ အရမ်းဘဲ၊အရင်ကထက် ၂ ဆတိုး ပွင့်တယ်လို့တောင် ဆိုလို့ရတယ်၊ ချောစု လဲ ပန်းခြံထဲမှာ တနေ့တနေ့ ဟိုပြေးဒီပြေးနဲ့လိပ်ပြာလေးလိုဘဲ၊ သူက ပန်းလဲချစ်၊ ဝါသနာလဲ ပါဆိုတော့ ကျွန်တော့်ထက်တောင် ပိုဂရုစိုက်သေးတယ်။

ခုနောက်ပိုင်း အဓိက အဝယ်လိုက်လာတာက သစ်ခွတွေ၊ ရန်ကုန်ထဲက လူတွေ သစ်ခွရောဂါ ရကုန်လို့လားတော့မသိဘူး၊ ရောင်းလိုက်ရတဲ့ ပင်ပေါက်တွေ၊ မျိုးပွားလို့တောင် မလောက်ဘူး၊အလုပ်သမားတောင် နောက်ထပ် ၂ ယောက်လောက် ထပ်ခေါ် ထားရတယ်။ စီးပွားရေးက ကောင်းလာတော့ လောဘနဲနဲ တက်ပြီး ရန်ကုန်မှာ ပန်းဆိုင်လေး တဆိုင်လောက်တောင် ဖွင့်မလား စိတ်ကူးမိတယ်။ 

ချောစုနဲ့ တိုင်ပင်တော့ ထုံးစံအတိုင်း ချောစုကတော့ ကျွန်တော့် သဘောပါဘဲ၊ ဒါပေမဲ့ နေရေးထိုင်ရေး ကိစ္စကရှိသေးတယ်။ မနက်ရန်ကုန်မောင်း၊ ညနေ ပဲခူးပြန်မောင်းနဲ့ ဆိုလဲ မဖြစ်ဘူး၊ တနေ့တလေ မဟုတ်ဘဲ နေ့တိုင်းဒီလို သွားချည်ပြန်ချည်မောင်းနေလို့ မဖြစ်ဘူး၊ အဲဒီလိုဘဲ ချည်တုန်ချတုန်ဖြစ်နေတုန်းမှာ အသိတယောက်က စမ်းချောင်းဘက်မှာ သူ့ရဲ့ ပိုနေတဲ့ မြေကို ခွဲရောင်းမယ်ဆိုလို့ သွားကြည့်တော့ နေရာလေးက မဆိုးတာနဲ့ ပေါချောင်ကောင်းလေးရလိုက်တယ်။ ခြံကတော့သိပ်မကျယ်ပါဘူး၊ ၅ဝ _၆ဝပေလောက် အိမ်လေးတလုံးလောက် အလယ်ကဆောက်လိုက်ရင် ဘေးနားက မြေပိုလေးနဲ့ ဆိုအဆင်ကိုပြေလို့၊ချောစုကလဲ ကြိုက်တယ်တဲ့။

ဘာဘဲ ဖြစ်ဖြစ် မယားနဲ့လဲ ဖြစ်လာပြီ၊ စီးပွားရေးကလဲ အဆင်ပြေလာတော့ လောကကြီးက ဘယ်နေရာ ကြည့်ကြည့် သာယာနေတာဘဲ၊ ကံကောင်းတာက အဲဒီတုန်းက ကျွန်တော့်လို စီးပွားဖြစ် ပန်းပင်စိုက် လုပ်တဲ့သူက သိပ်မရှိဘူးလေ၊ ဒီတော့ ရှားပါးပင်တွေဆို ကျွန်တော့် ခေါ် ဈေးဘဲ၊ ဖြေးဖြေးချင်းနဲ့ဘဲ တနှစ်လောက်ကြာတော့ စမ်းချောင်းက အိမ်လဲ ဆောက်ပြီးသွားတယ်။ ၂ ထပ် တိုက်ခံ အိမ်လေး၊ အားလုံးအဆင်ပြေနေပေမဲ့ လိုနေတာက သားသမီး၊ ကျွန်တော်နဲ့ စတွေ့ကတဲက ချောစုက ဘာဆေးမှ မသုံးဆောင်တာ ကျွန်တော်အသိ၊ ကျွန်တော် ဘယ်လောက် ဆော်ဆော် ဒီဘိုက်က ပူမလာဘူး၊ ကျွန်တော်လဲ သားသမီးလိုချင်ပြီ၊ ချောစုလဲ လိုချင်တယ်၊ နှစ်ဘက်မိဘ တွေကလဲ မြေးချီချင်တယ်၊ ခက်တာက ချောစုဘိုက်က ပူမလာဘူး။

တနေ့ ရန်ကုန်တက်ပြီး စိုက်ခင်းအတွက် ပိုးသတ်ဆေးဝယ်တော့၊ ပိုးသတ်ဆေးရောင်းတဲ့ ဆိုင်ရှင် ဦးကြီးက မေးတယ်။ ဖေါက်သည်ဖြစ်နေတာ ကြာပြီဆိုတော့ တယောက်နဲ့ တယော်က အတွင်းသိ၊ ကျွန်တော့် မင်္ဂလာ ဆောင်တောင် လာသေးတယ်။

'' မောင်ဇော် မင်းတို့ ခလေးမယူသေးဘူးလားတဲ့''

'' ယူနေတာဘဲ ဦးလေးရယ်၊ သူ့ဟာသူ မရတာ''

'' ဟ မောင်ဇော်ရယ် မင်းက လူမှ မလုပ်တတ်တာ၊ ခလေးလိုချင်ရင် မနက် အစောကြီး ၃ နာရီလောက် ထလုပ်ရတယ်ကွ'' တဲ့ နောက်သလိုလို ပြောတယ်။

'' ဟာ ဦးလေးကလဲ ပေါက်တတ်ကရ'' 

ကျွန်တော်က ဆိုတော့ သူက တဟားဟားနဲ့ ရီတယ်။အပြန်လမ်းမှာ အင်း့ခြံထဲမှာ ဒီပိုးသတ်ဆေးအနံတွေက တလှိုင်လှိုင်၊ ဓါတ်မြေသြဇာတွေ တကြိုင်ကြိုင်နဲ့ နေ့စဉ် ထိတွေ့နေရတော့ ခလေးက ရချင်လှက်နဲ့ မရတာလားမသိဘူး၊ နောက်ပြီး လက်ထပ်ပြီးကတဲက တနှစ်ကျော်ပြီ အေးအေးဆေးဆေး နှစ်ယောက်ထဲ ဘယ်မှလဲ မရောက်သေးဘူး၊ အခု ခြံကို လဲ အောင်သန်းနဲ့ အားလုံး လွှဲထားလို့ ရတဲ့ အခြေအနေ၊ အလုပ်သမားတွေကလဲ သူ့ဟာနဲ့ သူ နေ့တိုင်းလုပ်နေကြ အလုပ်တွေဆိုတော့ နားလည်နေပြီ၊ ခုဆို စမ်းချောင်းက အိမ်ကလဲ ဆောက်ပြီးသွားပြီဆိုတော့ တလလောက်စမ်းချောင်းမှာ နှစ်ယောက်ထဲ အေးအေးဆေးဆေးနေရင်း ရန်ကုန် တခွင် ဘုရားစုံ ဖူးရင် ကောင်းမယ်၊ လို့ စဉ်းစားမိတယ်။

လမ်းမှာ စဉ်းစားမိတာကို ညအိပ်တော့ ချောစုနဲ့ တိုင်ပင်ကြည့်တယ်၊ ချောစုက အင်း ကောင်းသားဘဲ၊ ချောစုလဲ ရန်ကုန်ကို အနှံ ရောက်ဘူးတာ မဟုတ်ဘူး၊ စမ်းချောင်းအိမ်မှာ ချောစုနဲ့ ဦးဇော် အိမ်တက်ပွဲကျင်းပရမယ်၊ပျော်စရာကြီး လို့ ဆိုပြီး ကျွန်တော့်ကို အတင်းတက်ခွပြီး ဖက်နမ်းပါလေရော၊တပတ်လောက်အတွင်း ခြံထဲမှာ စီစဉ်စရာရှိတာကို စီစဉ်၊ အောင်သန်းကို လိုအပ်တာတွေ မှာကြားပြီးကျွန်တော့် ကားထဲ အိပ်ယာလိပ်လေး တခုရယ်၊ အဝတ်အစား အိပ်ရယ်၊ အိမ်က ဘုရားရုပ်ပွားတော်ရယ် သယ်ပြီး ချောစုနဲ့ ကျွန်တော် စမ်းချောင်းအိမ်ကို ထွက်လာပါရော၊ အိမ်က အခုမှ ဆောက်ထားတာ ဆိုတော့ ဟာလာဟင်းလင်း၊ အိမ်ထောင် ပရိဘောက တွေလဲ ဘာတခုမှ မရှိ၊ ဆေးတောင်မှ လွန်ခဲ့တဲ့ တလလောက်ကမှ အပြီးသတ် သုတ်ပြီးသွားတာ ဆိုတော့ အနံ့အသက်တောင် ပျောက်သေးရဲ့လား မသိ။ လမ်းမှာ ချောစုက

'' ဦးဇော် စမ်းချောင်းအိမ်ကို အကုန်လုံး ပရိဘောဂ တွေ အသစ်ဝယ်မယ်နော်'' တဲ့

'' အေးပါ ချောစုရယ်၊ ချောစု သဘော'' 

ဆိုရင်း ကားထဲက ကက်ဆက်ထဲ ကက်ဆက်ခွေ ချောက်ကနဲ ထိုးထဲ့လိုက်တယ်။ မေခလာ ရဲ့ ဂိုးသွင်းကောင်းတဲ့ ကိုကို သီချင်း၊ ချောစုက လိုက်ဆိုနေတယ်၊ ခေါင်းလေးလှုတ်ပြီး၊

'' ဂိုး ဂိုး ဂိုး ဂိုး ဂိုးသွင်းကောင်းတယ် ဂိုးသွင်းကောင်းတယ် ဂိုးသွင်းကောင်းတဲ့ တို့ကိုကိုပါ''တဲ့

ကျွန်တော်က သူ့ကို ကြည့်ပြီး ပြုံးလို့။စမ်းချောင်းအိမ်ရောက်တော့ အိမ်နီးနားချင်းတွေက ဘာလဲ ပြောင်းလာကြပြီလားမေးတော့၊ ဟုတ်ကဲ့  ပြောင်းလာပြီ ဆိုရင်း ကားထဲက အိပ်ယာလိပ်ရယ်၊ အဝတ်အိပ်လေး နှစ်လုံးရယ် ဆွဲချလိုက်တယ်၊အိမ်ထောက်တုန်းက ခဏ၊ခဏ လာကြည့်တော့ အိမ်နီးချင်းတွေနဲ့ သိနေပြီလေ၊ ချောစုက အိပ်ယာလိပ်လေးပိုက်လို့၊ ကျွန်တော်က ဘုရားလေး ပိုက်ပြီး အဝတ်အိပ်လေး နှစ်လုံးလွယ်လို့။

အိမ်နီးချင်းတွေတောင် အံ့သြလို့၊ သူတို့ ကတော့ ထင်မှာဘဲ ပြောင်းလာတယ်လဲ ပြောသေး၊ ဘာမှလဲမပါဘူးလို့၊ ရောက်ရောက်ချင်း စလုပ်ရတာက ရပ်ကွက်လူကြီးအိမ်မှာ ဧည့်စာရင်းတိုင်ရတာပါဘဲ၊ ကိုယ့်အိမ်ကိုကိုယ်လာနေတယ် ဆိုပေမဲ့ အိမ်ထောင်စု စာရင်းက ဒီမှာမှ မရှိတာဆိုတော့ တိုင်ရတာပေါ့၊ တော်ကြာညကြီးသန်းကောင် ကိုယ့်မိန်းမ ကိုယ်ခွရက် တန်းလန်း အချုပ်ခန်းထဲ ရောက်နေအုံးမယ်။ ငါတို့တိုင်းပြည်ကဒါလေးတွေ ချစ်စရာကောင်းတာ၊ ပြည်သူတွေကိုများ ခလေးမှတ်နေလားမသိဘူး၊ ဘယ်သွားသွားအသိပေးရတယ် လို့ ဖြေတွေးလေး တွေးလိုက်ရတယ်။

အိမ်ကတော့ ဆောက်ပြီးကတဲက သေသေချာချာ လှည်းကျင်းထားတော့ ဖုံတွေက သိပ်မရှိပါဘူး၊ချောစုကတော့ ပါလာတဲ့ အိပ်ယာလိပ်လေးကို ကျွန်တော်တို့ အိပ်ခန်းထဲမှာ ခင်းနေလေရဲ့၊ ကျွန်တော်ကတော့ ပင့်လာတဲ့ ဘုရားကို ဘုရားစင်မှာနေရာချပြီး ရေလာမလာ မီးလာမလာ စစ်ကြည့်လိုက်တယ်။ 

အားလုံးအဆင်ပြေတယ်ဆိုမှ လင်မယားနှစ်ယောက် ရန်ကုန်မြို့ကို ဈေးဝယ်ထွက်ဘို့ ပြင်တယ်။ ဒါလေးတွေကလဲ ကျွန်တော့်ဘဝမှာ မမေ့နိုင်တဲ့ အရာလေးတခု၊ရန်ကုန်မြို့လယ်က ပရိဘောဂဆိုင်တွေ လှောက်ပတ်ကြည့်လိုက်၊ ဘိုက်ဆာတော့ ကြုံရာဆိုင် ဝင်စားလိုက်၊တနေ့လုံး တကယ်ဝယ်ဖြစ်တာက လျပ်စစ် ထမင်းအိုးတလုံး၊ ဆန်တအိပ်၊ ဆီတပုံး၊ ပန်းကန်ခွက်ယောက် အနည်းငယ်၊ ထိုင်စရာ ဒရင်းဘက် လို့ခေါ် မလား ခေါက်လို့လဲရ၊ အိပ်လို့လဲရတဲ့ ခုံက ၂ လုံး၊ဒါလောက်ပါဘဲ၊ အဲ နာရီ နှိုးစက်လေးက တလုံး။

ညနေစာ ကတော့ နာမည်ကြီး ထမင်းဆိုင် တခုက ထမင်းနဲ့ ဟင်းဝယ်လာတယ်၊ အိမ်ရောက်မှအေးအေးဆေးဆေး စားမယ်ပေါ့၊ ကျွန်တော်ကတော့ ရမ်တပုလင်း နဲ့ ဆော်ဒါ ၆ လုံး၊ ဟဲ ဟဲ၊ တနေ့လုံးဟိုမောင်း ဒီမောင်း ဟိုလှောက် ဒီလှောက် ပင်ပန်းသား၊ ချောစုကတော့ ပျော်နေလေရဲ့၊ သူ့ကြည့်ရတာပင်ပန်းတယ်လို့တောင် မထင်။

အိမ်ရောက်တာ့ ဝယ်လာတဲ့ ခုံလေး ဧည့်ခန်းမှာ ချပြီး ၂ ယောက်စလုံး ခြေပစ်လက်ပြစ်နဲ့ အမောဖြေရင်းနေ့လည်က ကြည့်လာတဲ့ ပရိဘောက ပစ္စည်းတွေ အကြောင်း၊ အိမ်မှာ ဘာတွေလိုအပ်တယ် ဆိုတာတွေဘေးချင်းယှဉ် ထိုင်ရင်း နှစ်ယောက်သား လေကန်ကြတယ်။ နဲနဲ အမောပြေတော့ ရေချိုးခန်းထဲ နှစ်ယောက်အတူ ရေချိုးပြီး ထမင်းစားဘို့ ပြင်ရော၊ အိမ်မှာ ထမင်းစားခုံမရှိသေးတော့ ထမင်းစားခန်းမှာဘဲသတင်းစာ စက္ကူလေး ခင်းပြီး၊ ကြမ်းပြင်ပေါ် ထိုင်ရင်း ဝယ်လာတဲ့ ထမင်းဟင်းကို ဒီနေ့မှ ဝယ်လာတဲ့ ထမင်းပန်းကန်ထဲ ထဲ့စားကြတယ်။ ပျော်စရာကြီး၊ ကျွန်တော်ကတော့ ရမ်လေးနဲ့၊ ဘဝများ ဒီလို၊ စည်းစိမ်ကိုကျလို့၊ အင်း နောက်နေ့ကျ ထမင်းစားခုံ တခုတော့ အရင်ဝယ်ရမယ်။

စားပြီးသောက်ပြီး ပြန်တော့ ဘာအလုပ်မှ မရှိတာနဲ့ နှစ်ယောက်သား ခင်းထားတဲ့ အိပ်ယာပေါ် မှာပူးပူးကပ်ကပ် တိုးအိပ်ရင်း ဟိုဟိုဒီဒီ စကားပြောကြတယ်။

'' ချောစု မှတ်မိလား၊ ဟိုတပတ်က ဦးဇော် ပိုးသတ်ဆေးတက်ဝယ်တုန်းကလေ''

'' အင်း အဲဒါ ဘာဖြစ်လဲ''

'' အော် ပိုးသတ်ဆေးရောင်းတဲ့ ဆိုင်က ဦးကြီးက မေးတယ်၊ နင်တို့ ခလေးမယူသေးဘူးလားတဲ့''

'' အဲဒါ ဦးဇော်က မရသေးတာ ဦးကြီးရေဆိုတော့၊ သူက''

'' ခလေး လိုချင်ရင် မနက်အစောကြီး ၃ နာရီလောက် ထလုပ်ရတယ်တဲ့''

'' အာ ဦးဇော်ကလဲ ကြံကြံဖန်ဖန်''

'' ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ်ပေါ့ ချောစုရယ်၊ အဲဒါ ဦးဇော်တို့ စမ်းကြည့်မလားလို့''

'' ဟင် အိပ်ပျော်နေရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ''

''အေးလေ အဲဒါကြောင့် ဒီနေ့ နှိုးစက် ဝယ်လာတာပေါ့''

'' ဟွန်း ချောစုက ဘာကြောင့်များ ဒီနှိုးစက်လေး ဝယ်တာများလဲလို့''

ကျွန်တော်လဲ ပြောပြောဆိုဆို ထပြီး နှိုးစက်လေးကို မနက် ၃ နာရီ ချိန်လိုက်တယ်။ ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် ဒီတလလုံး အားနေတာဘဲစမ်းကြည့်လိုက်မယ်။ ဘာတဲ့ လူတွေပြောပြောနေတာလေ၊ ရပ်ကြည့်လို့ အမြတ်မရှိဘူး၊ ချထိုးမှနှစ်ဆတိုးမယ် ဆိုလား၊ ဆိုင်မဆိုင်တော့မသိဘူး ချထိုးလိုက်မယ်၊ လာလေရော့ တလလုံးလုံး အိမ်ထောင်ပရိဘောကတွေ ထွက်ဝယ်လိုက်၊ ဘုရားလှောက်ဖူးလိုက်၊ အိမ်ကိုပြင်ဆင်လိုက်၊နှိးစက်လေး အော်ချိန် ထလုပ်လိုက်နဲ့ အရာရာမေ့နေလေရဲ့၊ ခြံကိုတောင် တလလုံးမှ နှစ်ခေါက်လောက်ဘဲပြန်ဖြစ်တယ်၊ ချောစုကတော့ လိုက်မလာ၊ အိမ်ကို ပြင်ဆင်ရင်းနေခဲ့တယ်၊ ခြံကို ပြန်ရင်း အပြန်မှာ ခြံထဲကတချို့ ပန်းပင်မျိုးပေါက်တွေ တင်ခဲ့ပြီး ခြံဝင်းထဲမှာလဲ အလှဆင်သည်။ 

တလလောက်ကြာတော့ အိမ်ကသတ်သတ်ယတ်ယတ်လေး နဲ့ လှလှပပလေး ဖြစ်သွားသည်။ ချောစုကတော့ သူ့လက်ရာ သူသဘောကျလို့၊ကျွန်တော်ကတော့ ပိုက်ဆံ တော်တော်ကုန်သွားသည်။

'' ဦးဇော်ရေ ကြည့်စမ်း အိမ်က သတ်သတ်ရပ်ရပ်လေးနဲ့ ချောစု ပြန်တောင် မပြန်ချင်သေးဘူး''

'' မပြန်လို့ မဖြစ်ဘူး ချောစုရေ၊ ခုဆို တလတောင် နဲနဲကျော်ရောပေါ့ ဒီမှာနေတာ၊ ခြံထဲမှာလဲ အလုပ်တွေကတန်းလန်း''

ပြောနေရင်း စကားတောင် တိုးလို့တန်းလန်းနဲ့ ရပ်သွားတယ်၊ ဖြတ်ကနဲတစုံတခုကို သတိသွားရလိုက်တယ်၊ကြည့်စမ်း မေ့နေလိုက်တာ၊ တလလုံး ဒီမှာနေနေတာ ချောစုဆီက ရာသီလာတယ် လို့လဲပြောသံမကြားပါလား။ ဒါနဲ့ ကမန်းကတန်း

'' ချောစု ဒီလ ရာသီလဲမလာပါလား'' ဆိုတော့

'' အဲတော် ဟုတ်ပါရဲ့၊ ချောစုတောင် မေ့နေတယ်၊ ဒီနေ့ဘယ်နှစ်ရက်ရှိပြီလဲ''

'' ၂၄ ရက်'' 

ကျွန်တော်က ဖြေလိုက်တော့၊ ချောစု သူ့လက်ချောင်းလေးတွေ ချိုးပြီး တွက်ကြည့်တယ်။

'' အယ် နှစ်ပတ်လောက်တောင် ပြည့်တော့မယ် ဦးဇော်ရေ့'' တဲ့။

ဝုန်းကနဲ ကျွန်တော် အိမ်ရှေ့ ဆိုဖာပေါ် ဇိမ်ကျကျ လေး ထိုင်နေရာက ခုန်ထလိုက်သည်။

'' အင်္ကျီလဲ ချောစု၊ ခုဘဲ ဆေးခန်းသွားမယ်'' 

ကျွန်တော် ကားသော့ပြေးဆွဲသည်။ချောစုလဲ အင်္ကျီလဲဘို့အပေါ် ထပ် အပြေးလေး လှမ်းအတက်၊ ကမန်းကတန်း လှမ်းအော်လိုက်သည်။

'' ဖြေးဖြေး ချောစု ဖြေးဖြေး'' 

လို့၊ တော်ကြာ မတော်တဆ အမလေး ရင်တုန်လိုက်တာ  နော် ဆေးခန်းမှာ ဆရာဝန်မလေး စမ်းသတ်နေတာ ကြည့်ရင်း ရင်တဒိတ်ဒိတ်၊ မေးခွန်းပေါင်းစုံ မေးတာကလဲ စုံလို့ ဘယ်နေ့က နောက်ဆုံးလာသွားတာလဲ၊ အဲလိုဘဲ မကြာခဏ ထိန်တတ်လား၊ မူးသေးလား၊ အန်လား၊ဘာညာကွိကွနဲ့ နောက်ဆုံး ဆရာမလေးက ကိုယ်ဝန်ရှိမရှိ ဆီးနဲ့သွေးစစ်ကြည့်ရမယ်တဲ့၊မနက်ဖြန်တခေါက်ထပ်လာပါတဲ့၊ ဆိုရင်း ဆီးနဲ့ သွေးကို ယူထားလိုက်သည်။

အမလေး ဆရာဝန်မလေးရယ် ဒီနားကြပ်ကြီးနဲ့ ဘိုက်ကို ဒီလောက်ထောက်ပြီး စမ်းတာတောင် မသိဘူးလား၊ လို့တောင် မေးလိုက်ချင်တော့တယ်၊ မနက်ဖြန်ထိစောင့်ရအုံးမယ်တဲ့၊ ကျွန်တော်က အဲဒီလို စောင့်ရတဲ့ အလုပ် အမုန်းဆုံး၊ ရင်တထိတ်ထိတ်နဲ့၊ ဒီဆရာဝန်မလား မြန်မာပြည်မှာ မထားဘဲ နိုင်ငံခြားပို့ပြစ်ဘို့ကောင်းတယ်။ရုပ်ရှင်ထဲက ဆရာဝန်တွေဘဲ ကောင်းတယ်၊ လက်ကလေး ကိုင်ကြည့်တာနဲ့ ကိုယ်ဝန်ရှိမရှိ တန်းပြောနိုင်တယ်။

တနေ့လုံး နေမထိထိုင်မသာ၊ ချောစုကို အိမ်မှာ အေးအေးဆေးဆေး ထိုင်ထားခိုင်းပြီး အလုပ်မှန်သမှ ကျွန်တော် ကျုံးလုပ်လိုက်သည်။ ချောစုကို ထမင်းတောင် မချက်ခိုင်းတော့ဘဲ ကျွန်တော်ဘဲ အပြင်ထွက်ဝယ်သည်။

ချောစုကို ထမင်းပြင်ကျွေးလဲ ကျွန်တော်၊ ပန်းကန်ဆေးလဲ ကျွန်တော်၊ တနေ့လုံး အိမ်အလုပ်တွေ အကုန်လုပ်ပြစ်လိုက်သည်။ ချောစုလဲ တနေကုန်အနားယူတာ များသွားလို့လားမသိ၊ ညနေ ထမင်းစားပြီးတော့ မူးတယ် ဆိုပြီး အန်သည်။ သူအန်တာကို နောက်က ကျောကုန်းလေး ဖိပေးရင်း ကျွန်တော်ကဝမ်းသာနေသည်။

တညလုံးလဲ အိပ်လို့မရ ချောစု ဘိုက်လေး တကိုင်ကိုင်နဲ့၊ ချောစုကတော့ အိပ်လိုက်တာ သိုးလို့၊ သူဘာမှမဖြစ်တဲ့အတိုင်း။ မနက်မိုးလင်းတော့ လဲ ငြိမ်ငြိမ်မနေနိုင်၊ ဒီနေ့ ဆရာဝန်မလေးဆီက အဖြေရမှာ ဆိုတော့ ဆေးခန်းဖွင့်ချိန်ကိုထိုင်စောင့်နေရသည်။ အဲဒါကလဲ ရောဂါတခု၊ ကိုယ်ဝန်က ရှိလားမရှိလား မသိသေး၊ တကယ်ရှိလို့ကတော့ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ၊ ဒါကြောင့် လူတွေက သားဦးအရူးလို့ ပြောတာဘဲ၊ သားက ရူးတာမဟုတ်၊မိဘကရူးတာလေ။

ဆေးခန်းမဖွင့်ခင်ကတဲက ဆေးခန်းရှေ့ကြိုရောက်နေတာက ချောစုနဲ့ ကျွန်တော်၊ ဆေးခန်းဖွင့်တော့ ဓါတ်ခွဲခန်းက အဖြေမလာသေးလို့ ခဏစောင့်ပါတဲ့၊ ဘာတတ်နိုင်မလဲ အောက်သက်သက်နဲ့ထိုင်စောင့်နေရတာပေါ့၊ နာရီဝက်လောက်ကြာတော့ ဓါတ်ခွဲခန်းက လူထင်တယ်၊ ဝင်လာပြီး ဆရာဝန်မလေးကို စာရွက်တထပ် ကမ်းပေးတယ်၊ ဆရာဝန်မလေးက ယူပြီး အခန်းထဲ ဝင်သွားတာ တော်ရုံပေါ် မလာဘူး၊ကျွန်တော့်မှာတော့ လည်ပင်းတရှည်ရှည်၊ခဏနေတော့ စာရေးမလေးက မချောစုတဲ့၊ ချောစုနာမည်ကို ခေါ် လိုက်တယ် ငေါက်ကနဲ ထလိုက်တာက ကျွန်တော်၊ ပြီးမှ ချောစုကို လက်ဆွဲပြီး အခန်းထဲဝင်လိုက်တယ်။

'' ကဲ မချောစု ကိုယ်ဝန်ရှိတာတော့ သေချာပြီ၊ ဒီတော့ ခုရက်အတွင်း သားဖွားဆရာဝန်နဲ့ ဘိုက်ကို အပ်ပါ၊သူက လိုတာ ဆက်ညွန်ကြားလိမ့်မယ်'' 

တဲ့ ဒါလေးဘဲ ပြောတယ် စုစုပေါင်းမှ တမိနစ် မကြာ၊ဒီတမိနစ်လေးအတွက် စောင့်လိုက်ရတဲ့ အချိန်၊ ဘာဖြစ်ဖြစ် စောင့်ရကြိုးနပ်ပါတယ်၊ ကျွန်တော်တော့ဆရာဝန်မလေးပြောပြီးကတဲက ရင်ထဲဝမ်းသာလုံးဆို့ပြီး တဒိန်းဒိန်းနဲ့၊ ကျေးဇူတင်လိုက်တာ ဆရာမရယ်စကားကို အထပ်ထပ်ပြောပြီး ပြန်ခဲ့တယ်။ အမယ် ဆေးခန်းက အထွက် လှေခါးအဆင်းကို ချောစုလက်မောင်းကို ကိုင်လို့၊ ဂရုစိုက်ရမယ်၊ ဒီအချိန်ကစပြီး ချောစု ကို ရေရေလည်လည်ဂရုစိုက်ရမယ်။

ကားကို ဖြေးဖြေးလေးမောင်းပြီး အိမ်ပြန်လာတယ်။ ရန်ကုန်က လမ်းတွေကလဲ ကောင်းတာ မဟုတ်တော့ချိုင့်ဆောင့်ရင် ဒုက္ခ၊ ကိုယ်ဝန်က အခုမှ နုနုလေး၊ ချောစုနဲ့လဲ တိုင်ပင်ရသေးတယ်၊ဘာဆက်လုပ်ရကောင်းမလဲပေါ့။ ပထမ ကျွန်တော့် အဖေနဲ့ အမေဆီ ဖုန်းဆက်လိုက်တယ်။ အိမ်မှာလောလောဆယ်ဆယ် ဖုန်းမရှိတော့ အိမ်နားက ဖုန်းရှိတဲ့ အိမ်က ဆက်လိုက်တယ်။ 

အမေက ကျွန်တော့်ယောက္ခမကို ပြောလိုက်မယ်တဲ့၊ ပြီးတော့ သူတို့ လိုက်လာမယ်တဲ့၊ ကားဂိတ်က ကားငှားစီးလာပါလို့ဘဲ မှာလိုက်ရတယ်။ သွားတောင်မကြိုနိုင်၊ ချောစုကို မျက်စိအောက်က အပျောက်ခံလို့ မရဘူး၊ ကိုယ်ဝန်ရှိတယ်လို့ သိရမှဘဲ ချောစုကလဲ မူးတာတို့ အန်တာတို့က ခဏခဏ ဖြစ်လာတယ်။ ဆေးခန်းက ပြန်လာကတဲက ခုဆို ၃ ခါလောက်ရှိပြီး တဝေါ့ဝေါ့နဲ့ လေတွေ အန်နေတာ။

နေ့လည်လောက်ကျတော့ ကျွန်တော့်မိဘရယ်၊ မတင်ရယ် အိမ်ကိုရောက်လာတယ်။ ကျွန်တော်နဲ့ ချောစုလဲဆရာဝန်ပြောတဲ့အတိုင်း ပြန်ပြောပြတာပေါ့၊ မေမေကတော့ သူကြားဘူးတဲ့ ရွှေဘုံသာလမ်းက သားဖွားဆရာဝန်ဆီမှာ အပ်ဘို့ အကြံပေးတယ်။ မတင်ကတော့ ပဲခူးမှာ ပြန်နေခိုင်းတယ်၊ သူ့အိမ်မှာ၊ ကျွန်တော်ကတော့ ဒီစမ်းချောင်းအိမ်မှာဘဲ နေချင်တယ်၊ ဒီအိမ်က စပြီး ကိုယ်ဝန်ရှိတာဆိုတော့ ဒီအိမ်မှာဘဲ နေချင်တယ်။ချောစုက သူ့အမေကို ဒီမှာလာနေခိုင်းတယ်၊ မတင်က လာနေလို့ မဖြစ်ဘူးတဲ့ သူ့ယောက်ကျားရှိသေးတယ်တဲ့။

သူတို့အိမ်မှာကလဲ လူပိုရှိတာ မဟုတ်ဘူး။ ကျွန်တော့်မိဘ များကလဲ ပဲခူးမှာ သူတို့စီးပွားရေးနဲ့ သူတို့၊ဟိုညှိဒီညှိနဲ့ နောက်ဆုံး ချောစုဘိုက်ကို မေမေပြောတဲ့ ရွှေဘုံသာလမ်းက ဆရာဝန်ဆီမှာ အပ်မယ်၊ ခုလောလောဆယ် မတင်က ဒီမှာ တရက်၊ နှစ်ရက် နေပေး၊ ကျွန်တော်က ခြံကိုပြန်ပြီး ခြံက ထမင်းချက်တဲ့ ဒေါ် ကြီးကို ဒီခေါ် လာမယ်၊သူလာရင် မတင်ပြန်၊ နှစ်ပတ်တခါလောက် ချောစုကို လာကြည့်၊ ကျွန်တော်လဲ ဒီမှာ ၃ - ၄ ရက် နေလိုက်၊ခြံထဲမှာ ၃ - ၄ ရက်လောက်နေလိုက်နဲ့ အသွားအပြန်လုပ်၊ ချောစုကတော့ မွေးပြီးတဲ့ အထိ ပဲခူးမပြန်နဲ့အုံး၊လောလောဆယ်ဆယ် ဒီလိုဘဲ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။

အမေနဲ့ မတင်တို့က ကျွန်တော်နဲ့ ချောစု စိတ်ကြိုက် ပြင်ဆင်ထားတဲ့အိမ်ကို ကြည့်ပြီး ချီးကျူးနေလေရဲ့။၂လ - ၃လ - ၄လ - ၅လ အခြေအနေက ပုံမှန်၊ တခါတရံ နဲနဲပါးပါးအန်တာဘဲရှိသည်။ ဘိုက်လေးက တဖြေးဖြေးစူလာသည်။ ချစ်စရာလေး။အဲ ၆လ ကျော် ၇လ လောက်လဲ ရောက်ရော ကျန်းမာရေးက နဲနဲဖေါက်လာသည်။ ခဏ ခဏ မူးလာသည်။မအီမသာ ခဏခဏ ဖြစ်လာသည်။ 

ဆရာဝန်ကို ပြကြည့်တော့ သွေးတက်တယ်တဲ့၊ အစားအသောက်ရှောင်ခိုင်းသည်။ သွေးတက်စာတွေ ရှောင်ခိုင်းသည်။ သွေးကျဆေးပေးသည်၊ ဖြစ်ချင်တော့ သွေးထဲ အချိုဓါတ်လဲ ပိုလာသည်။ ဆရာဝန်ကတော့ တချို့ကိုယ်ဝန်ဆောင်တွေ အဲလိုဘဲဖြစ်တတ်သည်လို့ပြောတာဘဲ၊အင်္ဂလိပ်လို နာမယ်ပြောပြတယ်။ ကျွန်တော်လဲ မမှတ်မိ၊ မြန်မာလိုဆိုတော့ ကိုယ်ဝန်ဆိပ် တက်တယ်လို့ပြောတာဘဲ။ 

သတိထားပေါ့တဲ့၊ အရမ်းမူးပြီး မထနိုင်ရင် ဆေးရုံတင်လို့ ပြောတာဘဲ၊ သူပြောတော့လွယ်လွယ်လေး၊ ကျွန်တော်တော့ အရမ်းစိုးရိမ်နေသည်။ ချောစုလဲ တခါတခါ မူးပြီး အိပ်ယာထဲလဲရင် ကျွန်တော့်ခင်ဗျာ ပြာရိပြာရာ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ၊ အိမ်နားက ဆရာဝန်ကိုဘဲ ပြေးပြေးခေါ် ရသည်။ ခုတလော ခြံကိုတောင် မပြန်နိုင်၊ ချောစုအနားမှာဘဲ နေသည်၊ ဘိုက်ကလဲ တနေ့တခြား ပိုပိုပူလာသည်။ မွေးဘို့ကလဲ ၂ လလောက်လိုသေးသည်။ ကျန်းမာရေး အခြေအနေက တနေ့ထက် တနေ့ ပိုဆိုးလာသည်ဟုဆိုရလောက်သည်။

၂ ရက်တခါ၊ ၃ရက်တခါလောက် မူးမူးပြီး အိပ်ယာထဲလဲနေသည်။ သူမူးတာကလဲ ကြောက်စရာခေါင်းတောင်မထောင်နိုင်။ တခါတခါကျတော့လဲ ၃-၄-၅ ရက် လူကောင်း၊ ဆေးလဲ မှန်မှန်သောက်သည်။

ဒီကြားထဲ ချောစုက ခြံကို ခဏပြန်ချင်တယ် တောင်းဆိုလာသည်။ ကျွန်တော်က မွေးပြီးမှ ပြန်ဘို့ ပြောသည်၊ မရ၊ သူကပြောသည် ခဏဘဲ နေမှာပါတဲ့၊ ခြံကို သူအရမ်းလွမ်းလို့ပါတဲ့။ နေ့တိုင်းလိုဘဲ တောင်းဆိုလာသည်။

ကျွန်တော်လဲ သူ့ကိုကြည့်ပြီး သနားလာသည်၊ ဖြစ်နိုင်ရင် သူ့အစား ကျွန်တော်ဘဲ ကိုယ်ဝန်ဆောင်လိုက်ချင်သည်။ သူကျန်းမာရေး မကောင်းတော့ မတင်လဲ ခဏခဏ လာရသည်။ ကျွန်တော့် အမေလဲ ခဏခဏ လာကြည့်သည်၊ အဖေကတော့ တခါတရံမှ လိုက်လာသည်။

ဆရာဝန်နဲ့ တိုင်ပင်ကြည့်တော့ သူသွားချင်ရင်ပို့ပေးလိုက်ပါတဲ့၊ ဒါမှ သူလဲ အပြောင်းအလဲဖြစ်ပြီး စိတ်ပျော်မယ်တဲ့၊ ဒါနဲ့ ချောစုကို ကျန်းမာရေးကောင်းရင် ဒီစနေနေ့ သွားမယ်လို့ပြောလိုက်တယ်၊ ခြံထဲမှာတညအိပ်မယ်။ နောက်နေ့ပြန်မယ်ပေါ့၊ ချောစုကလဲသဘောတူသည်။ ပို့ပေးမယ်လို့ ပြောလိုက်လို့လားမသိ တပတ်လုံး ချောစု ဘာမှမဖြစ်၊ကတိပေးထားတဲ့ အတိုင်း စနေနေ့ မနက်စောစောဘဲ ချောစုရယ်၊ ကျွန်တော်ရယ်၊ ဒေါ် ကြီးရယ် အိမ်က ကားနဲ့ပဲခူးမောင်းလာခဲ့တယ်၊ အမြန်နှုံးကို စာဖွဲ့ရရင်တော့ ကျွန်တော့်အိမ်ရှေ့က ကျွန်တော့်ကားနဲ့ လိပ်တကောင်ပြိုင်တူတာလွှတ်လိုက်ရင် ကျွန်တော် ပဲခူးရောက်တဲ့ အချိန်ဆို အဲဒီလိပ်က ပဲခူးမှာ တရေးတောင် နိုးပြီလို့တောင် ပြောလို့ရတယ်။ 

ခြံရောက်တော့ အားလုံးက ဝမ်းပန်းတသာနဲ့ ချောစုကို ကြိုကြတယ်၊ ချောစုထွက်သွားတာလဲ အတော်ကြာပြီကိုး၊ အလည်တလလောက်ဆိုပြီးထွက်သွားလိုက်တာ ခုခဏအလည် ပြန်ရောက်တဲ့ အချိန်ထိ တွက်ကြည့်လိုက်ရင် ၈ လနီးပါး။ ချောစုကလဲ ပျော်လို့ ဘိုက်ကြီးတကားကားနဲ့ ဟို့လူ့နှုတ်ဆက်၊ ဒီလူ့ နှုတ်ဆက်၊ သူချစ်တဲ့ ပန်းပင်တွေ လှောက်ကြည့်၊ ကျွန်တော်က သူ့နောက်က တကောက်ကောက်လိုက်ရင်း စိတ်တပူပူ။ မတင်ရော၊ မေမေရော အိမ်ရောက်လာသည်။ အားလုံးပျော်ပျော်ပါးပါးနဲ့၊ ကျွန်တော်ကတော့ ရင်တထိပ်ထိပ်။

နောက်တနေ့ ညနေစောင်းလောက် ပြန်ခဲ့သည်။ ဘာမှမဖြစ်၊ အားလုံးချောချောမောမော၊ ချောစုလဲ သူ့ဆန္ဒပြည့်သွားလို့ စိတ်ချမ်းသာသွားသည်။ စကားတွေများပြောလိုက်တာ အရမ်း။ အဲ နောက် ၃-၄ ရက်လောက်နေတော့ဖြစ်နေကြ ရောဂါ ပြန်ဖြစ်လာပြန်သည်။ ဒီလိုဘဲ ကိုယ်ဝန်ဆောင်ကာလ ဒီအတောအတွင်း သွေးတက်လိုက်၊ဆရာဝန်ပင့်လိုက်၊ ပုံမှန်ပြန်ဖြစ်လိုက်နဲ့ လုံးလည်ချာလည် လိုက်နေသည်။

တဖြေးဖြေးနဲ့ မွေးရက်က ကပ်လာသည်။ ဆရာဝန်ခန့်မှန်းတဲ့ ရက်နဲ့ဆို ၂ ပတ်လောက်ဘဲ လိုတော့မယ်ထင်သည်၊ မတင်လဲ သူ့သမီး မွေးဖွားခါနီးတော့ အိမ်မှာ လာနေသည်။ ဘာဘဲပြောပြော မတင်ရှိတော့ ကျွန်တော် အားပိုရှိသည်။ ညည ချောစုဘိုက်ထဲက ခလေးလှုတ်တာ စမ်းစမ်းပြီး နှစ်ယောက်သားပျော်တပြုံးပြုံး။ ဟီဟိ အထဲကကောင်လေး ငါ့ကို ကန်တယ်ဟ။

အင်း တပတ်လောက်ဘဲ လိုတော့တယ်။ ရင်တထိပ်ထိပ်၊ ချောချောမောမော ချောစုမွေးနိုင်ပါစေလို့ဆုတောင်းရတာလဲ အမော။ ခုဆို တမိနစ်မှ ချောစုကို မျက်စိအောက်က အပျောက်မခံ။

မနက်အိပ်ယာကထပြီး မကြာခင်မှာဘဲ ဗြုံးကနဲ ချောစု မူးတယ် ဆိုတော့ အသာလေး ဖေးမပြီး ကုတင်ပေါ်ပေးလှဲလိုက်တယ်။ မတင်ကတော့ အောက်ထပ်မှာ၊ ခဏနေတော့ ဦးဇော် ဦးဇော် ဘိုက်ထဲက နာတယ်ဆိုပြီးငြီးပါလေရော၊ ကျွန်တော်လဲ ကမန်းကတန်း မတင်ကို အော်ခေါ် ရတာပေါ့၊ မတင် ပြေးတက်လာပြီး ချောစုကို မေးတော့ ချောစုက ဘိုက်ထဲက အရမ်းနာတယ်တဲ့၊

မတင်က ဟဲ့ငဇော် ချောစု မွေးတော့မလားမသိဘူး၊ ဆေးရုံပို့မှနဲ့တူတယ် လို့ စကားတောင်မဆုံးသေးဘူး ချောစု ထမီတခုလုံး ရှုရှုပေါက်ချသလို ရွဲရွဲစိုလာပါလေရော။

ချောစုကတော့ နာတယ်မေမေ နာတယ်၊ မူးလိုက်တာ မူးလိုက်တာ နဲ့ နာတာရော မူးတာရော စုံနေတာဘဲ။မတင်က ကမန်းကတန်း ဟဲ့ ငဇော် ရေမွှာပေါက်ပြီ၊ မွေးတော့မယ်၊ မွေးတော့မယ် ဆေးရုံပို့မှ ဆိုတော့ကျွန်တော် ဘယ်ကစပြီး ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ၊ ချောစုကလဲ မူးပြီး မထနိုင်၊ ပါးစပ်က တအင်းအင်းနဲ့ ညည်းနေသည်။

မတင်က ဟဲ့ ချောစုကို ပွေ့ချီပြီး ကားပေါ် တင်ပါဟဲ့၊ ဘယ်မှာလဲ ကားသော့ ဆိုတော့မှ ကမန်းကတန်းချောစုကို လှမ်းပွေ့လိုက်သည်။

ကားသော့ အောက်ထပ်က စားပွဲပေါ် မှာ မတင် ဆိုပြီး လှေခါးက ချောစုကို ချီရင်း ဆင်းလာသည်။ မတင်ကကမန်းကတန်း ကားသော့ပြေးယူသည်။ ဒေါ် ကြီးက အိမ်တခါး ပြေးဖွင့်သည်။ အိမ်ထဲက လှမ်းထွက်ရင်း ဒေါ်ကြီးရေ မေမေ့ဆီ ဖုန်းဆက်လိုက် လို့ လှမ်းအော်မှာခဲ့သည်။

ကားက အလုံက ဒက်ဖရင်ဆေးရုံကို ဒုံးစိုင်းပြေးသည်။ သိပ်မဝေး၊ အရေးပေါ် ဌာနရှေ့မှာ ကားဆိုက်တော့ဆေးရုံရှေ့က အလုပ်သမားတွေကပြေးလာသည်။ မွေးလူနာ လူနာက လမ်းမလှေက်နိုင်ဘူး ဆိုတော့တွန်းလှည်းကုတင်တလုံးတွန်းလာသည်။ ကုတင်ပေါ် ပွေ့တင်ပြီး အရေးပေါ် ခန်းထဲ တွန်းသွင်းသွားသည်။

ဆရာဝန်က သေချာစမ်းသပ်ပြီး ကျွန်တော့်ကို မေးခွန်းတွေမေးသည်၊ နောက်ဆုံး သူက လူနာက သွေးအရမ်းတက်နေတယ်၊ ရိုးရိုးမွေးလို့မရဘူးတဲ့၊ အရေးပေါ် ဘိုက်ခွဲရမယ်တဲ့၊ အထဲက ကလေးကလဲ အသက်ရှုနှုံးမမှန်တော့ဘူးတဲ့၊ အဲဒါ အမြန်ခွဲရမယ်တဲ့၊

ကမန်းကတန်း သူတို့အလုပ်ရှုတ်သွားသည်။ နပ်စ်မက လူနာရှင်ဘယ်သူလဲတဲ့၊ ဒီမှာ သဘောတူကြောင်းလက်မှတ်ထိုးပါတဲ့၊ ခုချိန်မှာ သဘောမတူလို့မရ၊ ကမန်းကတမ်းဘဲ သဘောတူကြောင်းလက်မှတ်ထိုးပေးလိုက်သည်။

နပ်စ်တွေ ချောစုကုတင်ကို ကမန်းကတမ်း ခွဲစိပ်ခန်းဆီ တွန်းသွားကြသည်။ ကျွန်တော်နဲ့ မတင်လဲသူတို့နောက်က အပြေးတပိုင်း။

ယောက်ကျားဖေါင်စီး၊ မိန်းမမီးနေတဲ့။ ခုခေတ်တော့ ကျွန်တော်သိသလောက်က ယောက်ကျားတွေ ဖေါင်မစီးကြတော့၊ စက်တပ်လှေနဲ့ ဆွဲကြသည်။ အဲ မိန်းမတွေကတော့ မီးနေတုန်း။ ခွဲစိပ်ခန်းဝမှာ ထိုင်စောင့်နေရတာ တမိနစ်ကို တကမÇာလောက်ကြာတယ်လို့ ထင်ရတယ်။ ဘာမှလဲ လုပ်မတတ်တော့ ခုံပေါ် မှာ ခေါင်းငိုက်စိုက်၊ ခါးကုန်းပြီး လက်နှစ်ဘက်နဲ့ ငိုက်စိုက်ကျနေတဲ့ ခေါင်းကို ထောက်ထားရင်း ငူငူကြီးထိုင်နေရင်း၊ စိတ်ထဲမှာတော့ ဆေးပညာဒီလောက်တိုးတက်တဲ့ ခေတ်ကြီးမှာ ဒီလိုခလေးမွေးတဲကိစ္စက ဘာမှမဖြစ်နိုင်ပါဘူးလို့ဘဲ ကိုယ့်စိတ်ကို ကိုယ်ဖြေသိပ်နေရတယ်။ ကမÇာပေါင်း ၃ဝ နီးပါး လောက်ထိုင်စောင့်နေပြီးနောက်တော့ ခွဲစိပ်ခန်းထဲက နပ်စ်မလေး တယောက်ထွက်လာပြီး

'' မချောစု သမီးလေးမွေးတယ်၊ မိခင်ရော သမီးပါ ကျန်းမာတယ်''

တဲ့ လို့ကြေညာပါလေရော။ ရုတ်တရက်ကိုယ့်နားကိုတောင် ကိုယ်မယုံ၊ ဘေးနားထိုင်နေတဲ့ မတင်ကို အမေ သမီးလေးမွေးတယ်တဲ့ လှမ်းပြောပြီးကုလားထိုင်ပေါ် ကမန်းကတန်းထပြီး နပ်စ်ဆီပြေးသွားတယ်။ ဝမ်းသာအားရနဲ့ မတင်ကိုတောင် ဘယ်ကနေဘယ်လို အမေလို့ ခေါ် ထွက်သွားမှန်း မသိလောက်အောင်ပါဘဲ၊ ဆရာမလေးက ဆက်ပြီးမချောစုအတွက် ကုတင်အဆင်သင့် ပြင်ထားပါ၊ ရိုးရိုးခန်းမှာဘဲ ထားမှာလား၊ စပါယ်ရှယ် အခန်းမှာ ထားမှာလားတဲ့၊ ခွဲမွေးတယ်ဆိုတော့ ဆေးရုံမှာ တပတ်နေရမယ်လို့ ဆက်ပြောတယ်။

'' ဆရာမ လူနာက ဘယ်တော့ ထွက်လာမှာလဲ'' ဆိုတော့

'' တနာရီလောက်ကြာအုံးမယ်၊ မေ့ဆေးပေးထားတယ်၊ ခုလူနာအတွက် အဆင်သင့် ပြင်ထားလို့ရအောင်ကျွန်မထွက်ပြောတာ''

'' စပယ်ရှယ်ခန်းဘဲ ယူမယ်ဆရာမ''

'' ဒါဆို ကျွန်မနောက်လိုက်ခဲ့'' 

ဆိုပြီး ဆရာမလေးက ရုံးခန်းဘက်ထွက်သွားတော့

'' ဟဲ့ မောင်ဇော် မင်းအိမ်ပြန်ပြီး လိုအပ်တောတွေ သွားယူလာလေ၊ အမေဘဲ ဆရာမလေး နဲ့လိုက်သွားပြီးကုတင်ယူထားလိုက်မယ်'' 

ကျွန်တော်ခေါ် တာကြားသွားလို့ထင်တယ်၊ မတင်လဲ သူ့ကိုယ်သူ အမေလို့ ထဲ့သုံးတယ်၊ ခုမှ မတင်နဲ့ ကျွန်တော့်ကြား စိတ်ထဲ အရမ်းရှင်းသွားတယ်။ အဲဒါ သမီးလေး ကျေးဇူး။

'' ဘာ တွေယူခဲ့ရမှာလဲ အမေ''

'' ဟဲ့ ငါ အားလုံး အသင့်လုပ်ထားပြီးသား၊ ဒေါ် ကြီးသိတယ်၊ အရေးကြီးတာက ခလေးအနှီးရယ်၊ ချောစုအဝတ်အစားရယ်၊ ခလေးခြင်ထောင်၊ လူကြီးခြင်ထောင်၊စောင်၊ ဓါတ်ဘူး၊ အစားအသောက်တွေက ဒေါ် ကြီးကို ငါမှာပြီးသား၊ အားလုံးယူခဲ့''

အမိန့်ရတာနဲ့ ကားဆီလှမ်းပြေးပြီး၊ အိမ်ကို ဒုံးစိုင်းခဲ့ပြန်တယ်။ ရင်ထဲမှာ တော့ သမီးလေး၊ သမီးလေး နဲ့၊ ဟ ဟ ငါတော့ အဖေဖြစ်ပြီဟ၊ ဝမ်းသာမှု့ကို ဘယ်လိုမှ မထိမ်းနိုင်၊အိမ်ရောက်တော့ အိမ်ရှေ့က ဒေါ် ကြီးရေ ဒေါ် ကြီး သမီးလေး မွေးတယ် လို့ ခြံဝက အော်ရင်း အိမ်ပေါ်ပြေးတက်ခဲ့တယ်။ အသင့်စောင့်နေတဲ့ ဒေါ် ကြီးက ကမန်းကတန်း တံခါး ဆီးဖွင့်ပေးတယ်။ ဒေါ် ကြီးကိုတွေ့တော့

'' ဒေါ် ကြီး သမီးလေးတဲ့'' ထပ်ပြောပြန်တယ်၊

'' ဟဲ့ ဟဲ့ ငါကြားပါတယ်ဟဲ့၊ ဒါနဲ့ ချောစုရော''

'' ချောစုလဲ နေကောင်းတယ်တဲ့၊ ဘိုက်ခွဲမွေးထားလို့ ခွဲစိတ်ခန်းထဲက မထွက်ရသေးဘူး၊ ခု ပစ္စည်းတွေ လာယူတာ''

'' အေး အေး အားလုံးအသင့်ဘဲ၊ ဟိုမှာ ငါအားလုံး ထုတ်ပြီးသား''

လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ခြင်းတွေ၊ အိပ်တွေနဲ့ ၄-၅ လုံး၊ ကျွန်တော် အိမ်ပြောင်းတုန်းကတောင် ဒီလောက်မများ။

'' ဒေါ် ကြီး မေမေ့ဆီရော ဖုံးခေါ် လိုက်သေးလား''

'' အေး ခေါ် ပြီးပြီ၊ သူတို့ ခုထွက်လာမယ်တဲ့၊ ခုလောက်ဆို ထွက်လာလောက်ရောပေါ့''

'' ရောက်လာရင် ကျွန်တော်တို့ ဒက်ဖရင် စပယ်ရှယ် ခန်းမှာလို့ ပြောလိုက်နော် ဒေါ် ကြီး''

'' အေး အေး''

ဒေါ် ကြီးကို မှာရင်း ကျွန်တော် အိပ်တွေ ခြင်းတွေ ကားပေါ် ကောက်တင်လိုက်တယ်။ ဒေါ် ကြီးလဲ ဝိုင်းကူပေးတယ်။ သယ်ရင်း

'' ဒေါ် ကြီး ခလေး အနှီး၊ ချောစု အဝတ်၊ ခလေးခြင်ထောင်၊ လူကြီး ခြင်ထောင် အားလုံးပါရဲ့လား''

'' ပါ ပါတယ်၊ မောင်ဇော်ရယ်၊ ငါသိပါတယ်''

'' အင်း အင်း၊ ကျွန်တော် သွားအုံးမယ်'' 

ဆိုပြီး ဆေးရုံကို ဒုံးစိုင်းမောင်းရပြန်တယ်၊ မောတောင် မမော။ဆေးရုံဝ ပြန်ရောက်တော့ စောစောက လက်တွန်းကုတင် ယူလာပေးတဲ့ အလုပ်သမားက ပစ္စည်းတွေဝိုင်းသယ်ပေးရင်း

'' ဘယ်အခန်းလဲ ဆရာ''

'' စပယ်ရှယ်ခန်း'' ဆိုတော့ သူက အရှေ့ကနေ တန်းသွားတော့ ကိုယ်က သူ့နောက်က၊ ကိုယ့်ဟာနဲ့ကိုယ်ဆို စပယ်ရှယ်ခန်း ဘယ်မှာရှိမှန်း မသိ။စပယ်ရှယ်ခန်းဘက် ချိုးဝင်လိုက်တာနဲ့ မတင်နဲ့ သွားတွေ့တယ်။

'' အမေ ချောစုတို့ ထွက်လာပြီလား'' 

မေးတော့

'' ဟင်အင်း မထွက်လာသေးဘူး၊ စပယ်ရှယ်ခန်းက ကောင်းတယ် မောင်ဇော်၊ တခန်းလုံး ငါတို့ဘဲ'' 

ဆိုရင်း အခန်းထဲလှမ်းဝင်လိုက်တယ်။ အလုပ်သမားက သူသယ်လာတဲ့ ပစ္စည်းတွေကို အခန်းဒေါင့်မှာ နေရာချလိုက်တော့ ကျွန်တော်က ကျေးဇူးတင်တယ် လှမ်းပြောရင်း အိပ်ထဲက ပိုက်ဆံတရွက်ထုတ်ပေးလိုက်တယ်။ မတင်က အိပ်ထဲက ပစ္စည်းတွေ ထုတ်ပြီး ကုတင်စခင်းနေတယ်။ အမယ် အခန်းကအပျံစား၊ လူကြီးကုတင် တလုံး၊ ခလေးကုတင်လေး တလုံး၊ ထိုင်စရာ ခုံက ၄ လုံး၊ ဘာညာ ပစ္စည်းတွေတင်ဘို့စားပွဲ၊ မဆိုးပါဘူး။

ကျွန်တော်လဲ ခြင်းထဲက ဓါတ်ဘူး၊ ဖန်ခွက်၊ ဇွန်း၊ လက်သုတ်ပုဝါ၊ ဘာညာ တိုလီမုတ်စလေးတွေ ထုတ်ပြီးစားပွဲပေါ် တင်လိုက်တယ်။ အချိန်ကိုက်လောက်ပါဘဲ၊ ကျွန်တော်တို့လဲ ပြင်လို့ဆင်လို့ပြီးရော ဆေးရုံဝန်ထမ်း တယောက်က ချောစုအိပ်နေတဲ့ ကုတင်ကို တွန်းလို့ နပ်စ်မလေး တယောက်က သမီးကို ချီလို့ အခန်းထဲဝင်လာတယ်။ သမီးကို မြင်လိုက်တော့ ရင်ထဲမှာ ဒိတ်ကနဲ အရမ်းဝမ်းသာသွားတယ်၊ အဲဒီဝမ်းသာမှုက ဘာနဲ့မှမတူ။ ဆရာမလေးက အသာအယာဘဲ အသင့်ခင်းထားတဲ့ ခလေးကုတင်ပေါ် ချလိုက်တယ်၊သမီးလေးက မျက်လုံးတောင် မဖွင့်၊ အဲ့ အဲ့ နဲ့ အသံလေးထွက်လာသည်။ ဆရာမလေးက သူ့အမေသတိရလာရင် ခလေးကို နို့တိုက်လိုက်နော် လို့မှာတယ်။ 

ပြီးတော့ ဆရာမလေးနဲ့ ဝန်ထမ်းက ချောစုကိုကုတင်ပေါ် ရွှေ့ပေးတယ်။ ချောစုကတော့ သတိမရသေး၊ ဆရာမလေးက တော်ကြာဆို သတိရလာတော့မှာ၊အရေးကြီးရင် လှမ်းခေါ် လိုက်ဘို့ မှာသည်။ ကျွန်တော်က ချောစုဘေးနားသွားကြည့်လိုက်၊ သမီးလေးကိုလာကြည့်လိုက်နဲ့ တယောက်ထဲ ပျာယာခတ်နေသည်။ ခုမှ စောစောက စိတ်ပူတာတွေပျောက်ပြီး စိတ်ကို ဒုံးဒုံးချနိုင်တော့တယ်၊ သမီးလေး မျက်နှာမြင်လိုက်ကတဲက အမောတွေက ဘယ်ရောက်သွားမှန်းမသိ။

'' အမေ သမီးဘိုက်ဆာနေမလားမသိဘူး၊ ချောစုကလဲ သတိမရသေးဘူး'' 

စိတ်ပူစွာ ဆိုမိတော့

'' အမလေး မဆာပါဘူး မောင်ဇော်ရယ်၊ ဘာမှစိတ်မပူနဲ့ သူဆာရင် ငိုလိမ့်မယ်'' တဲ့

ခဏလေးနေတော့ ချောစုက တအင်းအင်း နဲ့ သတိရလာတယ်၊ ကမန်းကတန်း ချောစု အနားပြေးသွားပြီး

'' ချောစု ချောစု သတိရပြီလား'' ဆိုတဲ့ စကားကို အခါခါဆိုမိတယ်။

အင်း အင်း အင်း အင်း နဲ့ ချောစုက သေသေချာချာ သတိရသေးဟန်မတူ၊ မျက်လုံးတောင် မဖွင့်သေး၊ကျွန်တော်က ချောစု လက်ကလေးကို ကိုင်ပြီး ချောစု ချောစု လို့ဘဲ တတွင်တွင် ခေါ် နေမိတော့တယ်။ခဏလေးနေတော့ သူ့အသိဉာဏ်ထဲ သတိတွေ ပြန်ဝင်လာပုံရတယ်၊ မျက်လုံးပွင့်လာပြီး ကျွန်တော့်ကို တွေ့တော့

'' ဦးဇော်တဲ့''

ကျွန်တော်က ဝမ်းသာအားရနဲ့

'' ချောစု သမီးလေးမွေးတယ်'' 

လို့ လှမ်းပြောလိုက်တယ်။ မတင်က ချီထားတဲ့ သူ့မြေးကို ချောစုဘေးချပေးတယ်။ သမီကိုကြည့်ပြီး ချောစုခင်မျာ မျက်ရည်တွေ ဝိုင်းလို့

'' ချောစု မူးသေးလား၊ ဘယ်လိုနေသေးလဲ''

'' ကောင်းပါတယ်၊ ဦးဇော် ဒါ ချောစုတို့ သမီးလေးနော်''

'' အင်းပေါ့၊ ဟောဒီ ချောစု ဘိုက်ထဲက ထွက်လာတာလေ''

'' ချောစု ပျော်လိုက်တာ ဦးဇော်ရယ်'' တဲ့၊ 

ပျော်တဲ့သူကလဲ မျက်ရည်တွေနဲ့

'' သမီး သွေးနုသားနုနဲ့ ဘာမှစဉ်းစားမနေနဲ့၊ ကြည့်စမ်း သမီးလေးက သမီးနဲ့ တပုံစံတည်း'' 

မတင်က စကားလမ်းကြောင်းဝင်ပြောင်းတယ်။

'' ဟုတ်တယ်နော် အမေ၊ သမီးက ချောစုနဲ့ တပုံတည်း''

သူ့အမေကို ကျွန်တော်က အမေလို့ လှမ်းခေါ် လိုက်တာ ချောစုကြားလိုက်လို့လားမသိ၊ ကျွန်တော့်ကိုမျက်လုံးလေး ဝင့်ပြီး ကြည့်တယ်။ ပြောရင်းဆိုရင်း အဲ့ အဲ့ အဲ့ အဲ့ သမီးလေးက အသံပေးတော့

'' ဟော သမီးဘိုက်ဆာပြီနဲ့တူတယ်၊ ချောစု နို့တိုက်ရအောင်'' 

ဆိုတော့ ချောစုက ပက်လက်လေး အိပ်နေရာက သမီးဘက်ကို စောင်းလိုက်တယ်။

'' အင်း ကျွတ် ကျွတ် ကျွတ် ကျွတ်'' 

နဲ့ ကိုယ်က လှုတ်လိုက်လို့လားလို့မသိ၊ ချောစုဆီက ကျွတ်ကျွတ်ကျွတ်ကျွတ် နဲ့ အသံထွက်လာတယ်။

'' နာလို့လားချောစု'' 

ကျွန်တော်က စိတ်ပူသံနဲ့ မေးတော့

'' ရတယ် ရတယ်'' တဲ့။

ဝတ်ထားတဲ့ သူ့အင်္ကျီကို ကျွန်တော်က ဝိုင်းကူလှန်ပေးရင်း သူ့နို့သီးလေးကို သမီ ပါးစပ်နားတေ့သည်။

အံမကျ၊

'' မောင်ဇော် နင်ဖယ်စမ်းပါ၊ ငါလုပ်ပေးပါ့မယ်'' 

မတင်ကပြောတော့၊ ကျွန်တော် နောက်ဆုတ်ပေးလိုက်တယ်။

မတင်က သမီလေးကို ဘေးစောင်းလေးဖြစ်အောင် နေရာတကျပြင်ပေးတယ်၊ အဲဒီတော့မှ အံဝင်ဂွင်ကျလေးဖြစ်သွားပြီး သမီးက သူ့အမေနို့ကို ပါးစပ်လေး လှုတ်လှုတ်လှုတ်လှုတ်နဲ့ စို့ပါရော၊ကျွန်တော့် တသက်မှာ အဲဒီလောက်လှတဲ့မြင်ကွင်းမျိုး တခါမှမမြင်ဘူးခဲ့၊ သမီးပါးစပ် တလှုတ်လှုတ်လေးရပ်သွားတော့ မတင်က ဟိုဘက်တခါပြောင်းတိုက်အုံး ဆိုပြီး သမီးလေးကို ချီတယ်၊ချောစုလဲ တဖြေးဖြေးချင်း ဟိုဘက်လှဲ့ပြန်ရော၊ စောစောကလိုဘဲ နေရာတကျသမီးလေးကို ချပေးလိုက်တော့သမီးက ပါးစပ် တလှုတ်လှုတ်နဲ့ စို့ပြန်ရော၊ ခဏလေးပါဘဲ၊ ပါးစပ်လှုတ်တာလေး ရပ်ပြီးပြန်အိပ်ပျော်သွားတယ်။ 

သမီးပြန်အိပ်သွားပြီး ခဏမှာဘဲ ကျွန်တော့် ဖေဖေရယ်၊ မေမေရယ် ရောက်လာတယ်၊အောင်သန်းလဲ ပါတယ်။ သမီးလေး အိပ်နေတယ်ဆိုတော့ တိုးတိုး တိုးတိုးနဲ့ ဖြစ်ကြောင်းကုန်စင် ဇတ်စုံခင်းပြီး ပြန်ပြောကြတယ်။ ဖေဖေနဲ့ မေမေ ကတော့ ဝမ်းသာလို့၊ သူတို့ မြေးရပြီလေ။

စကားပြောရင်းတန်းလန်း ခလေးက အဲ့ အဲ့ နဲ့ အသံထွက်လာတော့ အားလုံးအကြည့်က ခလေးဆီကိုရောက်သွားတယ်၊ စောစောက နို့စို့ထားတာ အရှိန်မသေလို့လား မသိဘူး၊ သမီးပါးစပ်လေးက ပြန်လှုတ်လာပြီး ပြုံးသလိုလိုလေး၊ ဒါကိုကြည့်ပြီး အားလုံးက ပြုံးသည်။ အောင်သန်းက

'' ငဇော် မင်းသမီးက ချိုချိုနဲ့ ဆင်တယ်ကွ'' တဲ့

အောင်သန်းပြောမှ ကျွန်တော့်ရင်ထဲက တော်တော်ကြာကြာပျောက်ကွယ်နေတဲ့ ချိုက ပြန်ဝင်လာတယ်၊ပျောက်ဆို ချောစုနဲ့ ရီးစားစဖြစ်ကတဲက ချို့ကို သတိမရဖြစ်ခဲ့တာဘဲ၊ ကမန်းကတန်း သမီးလေးကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ဟုတ်တယ် သမီးလေးက ချိုနဲ့ ခပ်ဆင်ဆင်၊ ကြည့်စမ်း ချိုက ကျွန်တော့် သူ့ကို မေ့နေပြီ ထင်ပြီး သူ့ကိုယ်စား သမီးလေးကို ချောစု ဘိုက်ထဲ ထဲ့လိုက်တာလားမသိ၊ ချောစုကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ကျွန်တော်နဲ့ ချောစု အကြည့်ချင်းဆုံသည်။ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲမှာ ချောစုအကြည့်ကိုနားလည်လိုက်သလိုဘဲ၊ ဒီတော့ အားလုံးကို တခါတည်းပြောလိုက်တယ်။

'' သမီးကို ချိုချိုလို့ နာမည်ပေးရမယ်'' 

လို့၊ ချောစုက ပြုံးလို့၊ နေ့နံကလဲ အံကိုက်၊ ဒီနေ့ တနင်္လာနေ့။

'' မေမေ သမီး ရှုရှုပေါက်ချပြီထင်တယ်၊ အနှီးမှာ စိုနေပြီ'' 

လို့ ချောစုက သူ့အမေကို လှမ်းပြောတယ်၊ မတင်က ဟုတ်လာဆိုပြီး အနှီးကိုလာကိုင်ကြည့်ပြီး အနှီး အသစ်လဲရအောင်ဆိုတော့ ကျွန်တော်က အိပ်ထဲက အနှီးအသစ် တခု ဆွဲထုတ်လိုက်တယ်၊ မတင်က သူ့ကုတင်မှာဘဲ ခင်းလိုက် ဆိုတော့ ကျွန်တော်က အနှီးအသစ်ကို ခလေးကုတင်မှာ ခင်းလိုက်တယ်၊ ကျွန်တော်လုပ်တာ အံမကျတော့ မေမေက ဝင်ကူပြီး ခင်းပေးတယ်၊ မတင်က ချောစုဘေးက သမီးလေးကို အနှီးချွတ်ပြီး ကိုယ်လုံးတီးလေးပွေ့ချီလိုက်တော့ ကျွန်တော့်မျက်စိထဲ သမီးလေး တင်ပါးက ခပ်ညိုညို အမှတ်လေးတခုကို လှမ်းမြင်လိုက်တယ်။

'' အမေ ဒါဘာလေးလဲ'' 

ဆိုပြီး အမှတ်လေးကို လက်ညိုးနဲ့ တို့ကြည့်လိုက်တယ်၊ မတင်လဲ ခလေးကို ကုတင်ပေါ် ချရင်း ကြည့်တယ်၊

'' အမှတ်လေးထင်တယ် မောင်ဇော်'' 

မတင်ပြန်ဖြေတော့ ကျွန်တော် လွန်ခဲ့တဲ့ ၁၂ နှစ်ကျော်လောက်က အဖြစ်လေးတခုကို သတိရသွားတယ်

'' ချို ချို့တင်ပါးမှာ အမှတ်လေးနဲ့ပါလား'' 

ကျွန်တော် တုံးလုံးချွတ်ထားတဲ့ ချို့တကိုယ်လုံးကို အရသာခံ ကြည့်ရင်း ပြောလိုက်တော့

'' ဇော်နော်'' 

ဆိုပြီး ချိုက သူ့တင်ပါးက အမှတ်လေးကို လက်နဲ့ အုပ်လိုက်တယ်။ ဟုတ်တယ်၊ သမီးလေးက ချိုမှ ချိုအစစ်၊ ချို ကျွန်တော့်သမီးလေးအဖြစ် ချောစု ဘိုက်ထဲ ပြန်ဝင်စားတာ၊ကျွန်တော်ဘယ်လိုပျော်သွားမှန်းမသိ၊ ခုမှ ကျွန်တော့်ဘဝ ပြီးပြည့်စုံသွားသလိုဘဲ။

ချောစုက ကျွန်တော့် ချစ်ဇနီး၊ ချိုချိုက ကျွန်တော့် ချစ်သမီး။

.........................................................................................

နိဂုံး

ကြည့်စမ်း၊ ဘာမှသာမဟုတ်တယ်၊ အချိန်တွေကလဲ ကုန်မြန်လိုက်တာ၊ ခုဆို သမီးတောင် ၈ တန်းကျောင်းသူကြီးဖြစ်လို့၊ သမီးလေး ချိုမွေးပြီးတဲ့နောက် ကျွန်တော်တို့ ခလေးထပ်မယူတော့၊ခလေးထပ်ယူရမှာ ကြောက်သွားတာလဲပါတာပေါ့လေ၊ ချောစုက အသက်နဲ့ ရင်းပြီး သမီးကို မွေးလိုက်ရတာကိုး၊သမီးလေး ၂ နှစ်သားလောက်မှာ ကျွန်တော်လဲ ကျွန်တော်ဖွင့်ချင်တဲ့ ပန်းဆိုင်ကို မြို့ထဲမှာ ဖွင့်ဖြစ်တယ်။

နောက် ၂ နှစ်လောက်မှာ ၈ မိုင်မှာ ခြံတခြံ ထပ်ဝယ်ပြီး ပန်းစိုက်တယ်။ ပဲခူးက ခြံကိုတော့ အောင်သန်းက ဦးစီးတယ်။ အောင်သန်းလဲ ခုဆို သူ့ကောင်မလေးနဲ့ လက်ထပ်ပြီး ကျွန်တော် အရင်က နေတဲ့ အိမ်မှာ နေနေလေရဲ့၊ အောင်သန်းကတော့ သမီး တယောက်၊ သားတယောက်၊ တနှစ်ကြီး တနှစ်ငယ်။

တိုတိုပြောရရင် ကျွန်တော့်ဘဝ မှာ ခုဆို အားလုံးအဆင်ပြေလို့၊ ငွေရေးကြေးရေးကလဲ မပူပင်ရ၊ သမီးကလဲ ခုခေတ် မိန်းခလေးတွေအတိုင်း အိမ်မှုကိစ္စလေး မလုပ်တာက လွဲလို့ ဘာမှ ပြောစရာမရှိ၊ သူငယ်ချင်းအပေါင်းအသင်းလဲ မများ၊ အလည်အပတ်ကလဲနဲ၊ အားရင်း တီဗွီကြည့်လိုက်၊ သီချင်းနားထောင်လိုက်၊စာအုပ်လေးဖတ်လိုက်နဲ့၊ သူ့အမေလိုဘဲ အေးအေးဆေးဆေး၊ အမေနဲ့ သမီးက ညီအမလား ထင်ရအောင်ဘယ်နေရာမဆို စိတ်တူကိုယ်တူ။

အဲ ပြောစရာဆိုလို့ တခုဘဲ ရှိတယ်။ ဟိုကောင် မောင်ထူး ကိစ္စ၊ ဘယ်သူရှိမလဲ မသန်းသား ဇော်ထူးပေါ့၊ သမီး ၅ နှစ်သားလောက်မှာ သူတို့ ရာထူးတက်ပြီး ရန်ကုန်ကို ပြောင်းလာတယ်လေ၊ ရန်ကုန်မြို့ကြီး ဒီလောက်ကျယ်တာ ဝယ်စရာ အိမ်ရှားလို့ ကျွန်တော့် အိမ်နဲ့ တလမ်းလောက်ခြားတဲ့ နေရာမှာ လာဝယ်တယ်လေ၊ ပြောင်းလာခါစကတော့ နီးနီးနားနား ဆွေမျိုးတွေဆိုတော့ ဝမ်းသာလို့၊ ခုတော့မျက်စိနောက်လာတယ်။ 

သမီး ချိုချိုနဲ့ မောင်ထူးက ဆွေမျိုးစပ်လိုက်ရင် ဘယ်လို တော်မှန်းတောင် ပြောရခက်ခက်၊ ဦးလေးနဲ့ တူမ တော်တယ်လို့ ဘဲ ပြောမလား၊ တစ်ဝန်းကွဲ တူမလား၊ ကိုယ့်ဟာကိုယ်တောင် ဆွေမျိုး မစပ်တတ်။ အသက်ကလဲ ၈ နှစ်လောက်ဘဲကွာတယ်လေ၊ ကျွန်တော်နဲ့ ချောစုလောက်ပေါ့၊ နှစ်ယေက်စလုံးက တဦးတည်းသော သား နဲ့ သမီးတွေဆိုတော့ စတွေ့ကတဲက မောင်နှမ တွေလိုပါဘဲ၊ကောင်လေးကလဲ သမီးဆို အလိုလိုက်တယ်၊ သမီးကလဲ ကောင်လေးဆို နွဲ့ဆိုး ဆိုးနေကြ၊ ကောင်လေးက မဆိုးပါဘူး၊ ဟော့ဟော့ရမ်းရမ်းထဲကတော့ မဟုတ်ပါဘူး၊ ခုဆို ဆေးကျောင်းတက် နေတာ ဒုတိယနှစ်တောင် ရောက်ပြီ၊ ခုလဲ သမီးကို ၈ တန်း ဂိုက် လုပ်နေတယ်လေ၊ သူ့လို ဆရာဝန် ဖြစ်အောင်တဲ့။ 

ကျွန်တော်ကသာ သမီးနဲ့ အရောတဝင်နေလွန်းတော့ နေရင်းထိုင်ရင်း မျက်စိနောက်နေတာ၊ ပြောဘို့ကလဲ ခပ်ခက်ခက်၊ ကဲ ဘယ်လိုပြောမလဲ၊ ပြောလိုက်မှ သူတို့စိတ်ကို ဆွပေးသလို ဖြစ်သွားမှာလဲ စိုးရသေး၊ အဲဒါဘဲ စိတ်က ခုလုခုလု ဖြစ်နေတာ။ ခုလဲကြည့်၊ ညစာထမင်းစားရအောင် ဆိုတော့ သမီးက ဟယ် ကိုထူးကြိုက်တဲ့ပုဇွန်ဆီပြန်ဟင်းတော့၊ သမီး ကိုထူးကို ထမင်းလာစားဘို့ ဖုံးဆက်ခေါ် လိုက်အုံးမယ်တဲ့၊ ဆိုပြီး ဖုံးရှိရာ ကိုထပြေးပါလေရော၊ အဲဒါတွေပေါ့ ကြည့်မရတာ၊ ချောစုလား၊ သမီးဘာလုပ်လုပ် တပြုံးပြုံး၊ ကြည့်စမ်းပါအုံးသမီးဖုံးပြောနေတဲ့ ပုံက

'' ဖွားလေးလား၊ ကိုထူးရှိလား၊ သမီးလေ ချိုပါ'' 

မသန်းဖုံးလာကိုင်ပုံရတယ်။

'' -----------''

'' ကိုထူးလား၊ ထမင်းစားပြီးပြီလား''

'' --------------'' 

ဟိုက ဘာပြန်ပြောလဲ မကြားရ

'' ဒါဆို အိမ်မှာ လာစားလေ၊ ဒီနေ့ ကိုထူးကြိုက်တဲ့ ပုဇွန်ထုပ် ဆီပြန်''

'' -------------------''

'' ဟုတ်လား၊ ဒါဆိုပွတာဘဲ၊ ခုလာခဲ့''

'' ------------------''

'' အာ မရဘူး၊ မရဘူး၊ နောက်မှ ချိုး၊ ခုလာဆို လာခဲ့နော်၊ ဒီမှာ ချိုဘိုက်ဆာပြီ''

'' ------------''

'' ဒါမှ တို့ကိုထူးကွ၊ ဒါဘဲနော်''

ဖုံးချပြီး ကမန်းကတန်း ထမင်းစားခန်းထဲ ပြေးဝင်လာတယ်၊ ဖေကြီးနဲ့ မေကြီး စားနှင့်တော့၊ သမီး ကိုထူးကို စောင့်လိုက်အုံးမယ်၊ သူတို့အိမ်မှာ ငါးသလောက်ပေါင်းလို့တဲ့၊ သမီးအတွက်ယူလာမယ်တဲ့ ဆိုပြီး အိမ်ရှေ့ထွက်ပြီး ကိုထူးကို စောင့်နေလေရဲ့။ ချောစုကတော့ ပြုံးလို့၊ ဒီမိန်းမ သမီးဘာလုပ်လုပ် တပြုံးပြုံးနဲ့၊ညမှ ချောစုကို တီးတိုး သတိပေးရမယ်၊ ချောစုကတော့ ဘာပြန်ပြောမလဲ မသိ၊ နေအုံး ဒီပုဇွန်ထုတ်တွေ ငါတယောက်ထဲ အကုန်စားပြစ်လိုက်မယ်။

ပြီးပါပြီ။

အားလုံးပျော်ရွှင်ကြပါစေ။

မောင်ဇော်ဦး