မယ်တစ်ထမ်း မောင်တစ်ခွက် (စ/ဆုံး)

မယ်တစ်ထမ်း မောင်တစ်ခွက် (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - အမည်မသိ

ကျော်ငြိမ်းသည် နာမည်နှင့်လိုက်အောင် အငြိမ်းကံပါ၏။ လူပျိုပေါက်ဘဝ ရုပ်လေးဖြောင့် အပြောကောင်းသဖြင့် တရွာလုံးရဲ့ အချော အတောင့်စာရင်းဝင် ညိုညို ကို ရခဲ့သည်။ တကယ်တော့ ညိုညိုက သူ့ကို ကြိုက်ခြင်းသည် ကိုယ့် မယားကို ဝ အောင် လုပ်ကိုင်ကျွေးမည် ထင်၍ ဖြစ်သည်။ 

သို့သော် လက်တွေ့ ကျတော့ မောင်မင်းကြီးသားက ခပ်ပျင်းပျင်း။ ဤမျှမက အပျော်ပါးက ဝါသနာ ပါသေးသည်။ ဖဲဝိုင်း ညသန်းခေါင်ထိနေ၏။ ဘော်ဒါတွေ နှင့် အရက်ဝိုင်း လေးက ဖွဲ့ပြန်သည်။ ဤတွင် ညိုညို တယောက် မိသားစု မျက်နှာမငယ်ရ အောင် စီးပွားထွက် ရှာရချေ၏။ ဒါကြောင့် ဘော်ဒါတွေက သူတို့ကို စကြသည်။

မောင် တထမ်း မယ်တရွက် မဟုတ် ။ မယ် တထမ်း မောင် တခွက် ။

ညိုညိုသည် ပခုက္ကူ ရှင်မတောင် သနပ်ခါး ၁ သိန်းဘိုး ဝယ်ကာ ရန်ကုန် တက် ရောင်းသည်။ အဖော်က အိမ်နီးချင်းရွာသူ တယောက်။ သူတို့ ခေါင်းဆောင်က ရွာနဲ့ ရန်ကုန်ကို အမြဲကူးသန်းနေသော သနပ်ခါးပွဲစား ဦး‌လေးထူး။ ညိုညို တို့တည်းစရာ နေစရာ ဦးလေးထူးကပဲ စီစဉ်သည်။ သူ ငှားထားတဲ့ အခန်းမှာ တည်းရ၏။ သူလိုက်ပြတဲ့ စျေးမှာ ရောင်း။ တော် တော် မြတ်သည်။ ၂၀၀ တန် တဖြတ်ကို ၅၀၀/ ၆၀၀ ရောင်းရ၏။ ဦးလေးထူး စေတနာက ကောင်းလွန်း သည်။ ညိုညိုတို့စုချက်စားတဲ့ ဆန်ဆီဘိုး သူကပဲပေးသည်။ ညိုညိုတို့က ပေးတော့ စေတနာ စော်ကားတာလား ဆိုပြီး ပိုက်ဆံ လွှင့်ပစ်သည်။ သည်တော့ ညိုညိုတို့ ၂ ယောက် သူ့ကို ခင်သထက် ခင်လာကြ၏။

တစ်ည။ ဦးလေးထူး က ညနေ ၅ နာရီကတည်းက မှော်ဘီကို ညအိပ်သွား၏။

ည ၆ နာရီ ကျတော့ ညိုညို ဘော်ဒါကို အိမ်နားက စျေးသည် ကောင်မလေးက ရုပ်ရှင်ကြည့်ဖို့ အဖော်ခေါ်သွားပြန်သည်။ အခန်းမှာ ညိုညို တစ်ယောက်ထဲ။

အလုပ် ကလည်း ပန်းသည်မို့ စောစောအိပ်ဖို့ ပြင်သည်။ အပေါ်အင်္ကျီ ၊ ဘရာစီယာကို ချွတ်ပြီး လုံချည်ကို ရင်လျားဝတ်လိုက်၏။ နောက် ခြင်ထောင်ကို ချ အိပ်ယာပေါ်လှဲသည်။ အိပ်မပျော်။ ရွာက ယောက်ျားကို သတိရသည်။ သူ့ခမျာ ဆာနေရှာရော့မည်။ 

တကယ်တော့ သူမကိုယ်တိုင်လည်း ဆာသည် ပင်။ စိတ်တွေ ဟိုဟိုဒီဒီ ရောက်ရင်း ညိုညိုသည် သူမ နို့ကို သူမ ပွတ်ကိုင်သည်။ လုံးလုံး မို့မို့လေး။ ပေါင်ကြားကို လက်နဲ့အုပ် ပွတ်ပြန်သည်။ မျက်စိထဲတွင် ဗလတောင့်သော ယောက်ျားတွေရဲ့ ပေါင်ကြားက ဟာကြီးတွေ မြင်နေ၏။ ဟင်း ! ဆာလိုက်တာနော်။

သည်အခိုက် အခန်းတံခါး အသာ ဖွင့်သံ၊ ခြေသံတရှပ်ရှပ်နဲ့ ဝင်လာသံ ကြားရ သည်။ ညိုညို မလှုပ်ဝံ့။ ဘယ်သူပါလိမ့်။ ဝင်ပေါက်သော့က သူရယ်၊ သူ့အဖော် ရယ်၊ ဦးလေးထူးရယ် ၃ ယောက်ဘဲ ရှိ၏။ ဦးလေးထူးက မှော်ဘီမှာ။ အဖော်က ရုပ်ရှင် မှာ။ သူခိုးလား။ အနုကြမ်းလား။ ခြေသံက သူမ ကုတင် ဆီဦးတည်လာ ၏။ ခြင်ထောင်စ မသလို ထင်ရသည်။ 

ဟုတ်သည်။ နောက် သူမခြေထောက်ကို လာစမ်းလေသည်။ ဘုရား ဘုရား။ ညိုညို ကြောက်၍ ချွေးပြန်နေ၏။ မှောင်ထဲ ကလူက ခြေသလုံးကို ကိုင်ရာမှ အပေါ်ရွှေ့လာသည်။ ညိုညို၏ တင်သားတွေ ကို ဆုပ်ညှစ်ကိုင်ပြန်သည်။ ညိုညို သဘောပေါက်ပြီ။ သူမကို လုပ်ဘို့ဖြစ်မည်။ 

ဘယ်သူပါလိမ့်။ စဉ်းစားမရ။ အိမ်ရှေ့လက်ဘက်ရည်ဆိုင်က အဖျော်သမားများ လား။ အဲသည် နှာဘူးက ညိုညိုကို အမြဲ နှာကြည့်ကြည့်သည်။ တွေ့ကြသေး တာပေါ့။ တောသူမ သတ္တိပြလိုက် ရဦးမည်။ အမှောင်သမားက ညိုညိုလုံချည် ကို အောက်က ဆွဲလှန်၏။ ပေါင်ကြားကို ထိုးနှိုက်ကာ ညိုညိုဟာထဲ လက်ခလယ် ထိုးသွင်းသည်။ ညိုညိုလည်း ဆာတုန်းမို့ကောင်းလှပေမဲ့ မသာယာနိုင်။ ဖြတ်ကနဲ မီးခလုတ် ဖွင့်၊ ကုတင်ခေါင်းရင်းက တွေ့ရာ တုတ် တစ်ချောင်းကိုင်ပြီး ရိုက်ဘို့ရွယ်လိုက်သည်။

“ ဟင် ! ဦးလေးထူး  ... ”

ညိုညို အံဩသွား၏။

ဦးလေးထူးသည် ကိုယ်တုံးလုံး ချွတ်နှင့် သူမ အပေါ် တက်ခွထားသည်။ ရင်အုပ် လက်မောင်းသားတွေ တောင့်တင်း သန်မာဆဲ။ မျက်နှာက ရမက်ခိုးတွေ ဝေနေ သည်။ သူ့လက်ချောင်းတွေက ညိုညို့ပေါင်ကြားကို အာသာငမ်းငမ်း နှိုက်နေ ၏။ ဦးလေးထူးသည် ခိုးစားတုန်းလူမိသည်မို့ မျက်နှာပျက်လျက်

“ ညိုလေးရယ် ... ခွင့်လွှတ်ပါနော် ...ဦးက ချစ်လွန်းလို့.. မနေနိုင်လို့ပါကွာ ... ”

ညိုညို တုတ်ကို ပစ်ချပြီး ငိုသည်။

“ ကြံမှ ကြံရက်ပလေ ဦးလေးထူးရယ် ဟင့်ဟင့် ... ”

ဦးလေးထူးက နောက်မဆုတ်။ ညိုလေးအပေါ် ခွလျက်က အပေါ်တိုးကာ ဖြူဖွေးနွေးအိတဲ့ နို့ကြီးတွေ ကုန်းစို့သည်။ တအင်းအင်း တအဲအဲ နှာထသံတွေ က ထွက်နေ၏။ ဦးလေးထူးရဲ့ အချောင်း မဲမဲ တုတ်တုတ်ကြီးက ညိုလေး ခါးသိမ်ဖွေးဖွေးကို ထောက်လျက်။ ညိုလေး လက်ကို ဆွဲယူကာ သူ့ဟာကြီးကို ကိုင် ခိုင်းပြန်သည်။ ညိုလေးက မကိုင်။ ရုန်းဖယ်၏။

“ ညိုလေးရယ် ...ဦးက တကယ်ချစ်လို့ပါ ... ပေးပါနော် ....အရမ်းစိတ်ထ နေပြီ ... ”

“ ညိုရယ် ဘာမှ စိတ်မပူနဲ့ ... ဘသူမှ မသိပါဘူး ...ဟိုကောင်မ ပြန်မလာပါဘူး ... သူ့ညီမ ဝမ်းကွဲရှိတဲ့ မင်္ဂလာဒုံကို သွားအိပ်မှာ... ဦးက မှော်ဘီ သွားအိပ်မယ် ဆိုတာလည်း အဲဒီဟာမ မရိပ်မိအောင် ဂွင်ဆင် လိုက်တာပါ ... ဒါတွေက ညိုလေးကို ချစ်လို့ကြံမိတာပါ  ... ”

ညိုညို စိတ်ရှုပ် ဝမ်းနည်းကာ ငိုသည်။ သို့သော် ဦးလေးထူးက မွှန်လေပြီ။ ညိုလေး နို့ကြီးတွေ စို့ကာ ဆုပ်နယ်ကာ အသီးဖျားလေးတွေ ရွရွ ညှပ်ချေကာ ညိုလေးခါးကို သူ့ဟာကြီးနဲ့ ထိုးဖိသည်။ သည့်နောက် စောင်းအိပ်နေသော ညိုလေးကို ပက်လက် ဆွဲလှန်၏။ ညိုလေးက ဇွတ် မှောက်အိပ်သည်။ ပြီးတော့ သူမ ဟာကို ထိုးသွင်းမရအောင် လက်နဲ့ ပိတ်ဖုံးထားလိုက်သည်။ 

ဦးလေးထူးက ပါးစပ်မှလည်း ကလေးမုန့်တောင်းသကဲ့သို့ ပေးပါညိုလေးရယ် တဖွဖွ တောင်း သလို ၊ လက်တွေ ကိုယ်တွေကလည်း သရမ်းလာ၏။ မှောက်အိပ်နေသော ညိုလေးအပေါ် ထပ်အိပ်ကာ ကိုယ်ချင်းပွတ် အရသာယူသည်။ နို့တွေကိုနှိုက် ကိုင်သလို ဖင်ကြားတွေကို ပွတ်သပ် နှူး၏။ 

ဒါပေမဲ့ ညိုလေးကို အတော်ကြာ အောင် ပက်လက်ဆွဲလှန် မရတော့ ဂွင်ပြောင်းသည်။ ညိုလေး ဖင်ကြားထဲ တံတွေးထွေးချကာ သူဟာကြီးကိုလည်း တံတွေးလိမ်းဆွတ်ပြီး ညိုလေး ဖင်ထဲ ထည့်တော့သည်။

“ အ အ နာတယ်  ... ”

ညိုလေးက အော်တော့ ဦးလေးထူးက ဒါဆို ပက်လက် လှန်လိုက်ပါ ခလေးရယ် နော်ဟု ချော့၏။ ညိုလေးက မလှန်။ ဦးလေးထူးသည် ညိုလေး ဖင်ကြားထဲ တံတွေးတွေ အများကြီး ထွေးချကာ သူ့ဟာကြီး ထပ်ထည့် ပြန်သည်။

“ ပြွတ် ...” ကနဲ အသံမြည်ကာ တအိအိဝင် သွား၏။

“ အား ... ကောင်းလိုက်တာ ညိုမ ရယ်  ... ”

ဦးလေးထူး လုပ်တော့သည်။ ပထမ ဖြေးဖြေးသွင်း ဖြေးဖြေး ပြန်ထုတ်သည်။ နောက် တစတစ မြန်လာ သွက်လာ၏။ ညိုလေး တင်သား မို့မို့တွေက သူ့ကို ဆောင့်ကောင်းအောင် ခံပေးသလိုဖြစ်နေသည်။ ဦးလေးထူးက ထန်ထန်လာ သည်။ ညိုလေး နို့လုံးကြီး ကြီး တွေကို အတင်းနှိုက် ဆွဲကာ အားကုန်လုပ်သည်။

ဖင်က အစပိုင်း ချောက်သွေ့နေပေမဲ့ နောက်ပိုင်း ချောကနဲ လျှောကနဲ ဝင်တော့ သည်။ ညိုလေး တစတစ စိတ်ပါချင် လာသည်။ ဦးလေးထူးရဲ့ ညည်းသံ ဖီးလ်သံတွေက စိတ်ထအောင် ဆွနေသည်။ ပြီးတော့ ဦးလေးထူးရဲ့ အချောင်း ကြီးက သူမ ထင်တာထက် မာတောင်ဖြတ်လတ်နေတုန်း။ ပိုအဝင်ကောင်း အောင် ခါးကို နည်းနည်းကုန်းပေးကြည့်သည်။ ပို၍ ကွက်တိကျသွား၏။ ဦးလေးထူး ဟာကြီးက အဆုံးထိ ရှောကနဲ ဝင်လာသည်။

“ အာ.. အာ.... အမလေး  ... ”

ညိုလေးပါးစပ်က အသံသဲ့သဲ့မျှ ထွက်သွား၏။ ဘဲကြီးက အထာပေါက်သည်။

“ ချစ်တယ် ညိုမ ရယ် ...ကောင်းတယ်ကွာ ... အရမ်းကြီးကို ကောင်းနေပြီ ... နည်းနည်းကုန်းပါဦး အချစ်လေးရယ် ... အင့်.. အင့် ... ”

ညိုလေးကလည်း ခါးကို နည်းနည်း ထပ်ကုန်းပေးလိုက် ပြန်သည်။ ဦးလေးထူး က လေးငါးဆယ်ချက်စွတ်ဆောင့် သွင်းလိုက်သည်။ ညိုလေးကလည်း ပြန် တောင့်ခံပေး၏။ အချောင်းကြီး အရင်းနဲ့ သူမ ဖင်အဝ ထိကပ်နေသည်မှာ လေတိုး၍ပင် မရ။ ညိုလေး အရသာတွေ့နေခိုက် ခဏအကြာ ဦးလေးထူး အချောင်းက ပြွတ်ကနဲ ထွက်သွားပြီး ပြန် ဝင်မလာ။ ညိုလေး ဖီးပျက်သွားစဉ် ဦးလေးထူးက သူမ ခါးကို ကိုင်ဆွဲ မတင်လိုက်သည်။ အပီကုန်းတဲ့အနေ အထားရောက်မှ ပြန်ဝင်လာပါချေသည်။ အောက် အပေါက်က။

“ လူလည်ကြီး  ... ”

ညိုလေးက ဦးလေးထူးရဲ့ ပေါင်ကြီးကို မနာအောင် ဆွဲဆိတ်လိုက်သည်။

“ ဒါကမှ .... ပိုကောင်းတာ ညိုမ ရဲ့ ဟီးဟီး ... ”

ဦးလေးထူး အသားကုန် အုပ်တော့သည်။ အသားချင်း ရိုက်သံ တဖတ်ဖတ် တဖျမ်းဖျမ်း ဆူညံနေ၏။ ကောင်းလိုက်တာ ဆိုတဲ့ အသံ တွေကလည်း နှစ်ယောက်လုံးဆီက အလုအယက် ထွက်နေ ချေသည်။ ဦးလေးထူး နဲ့ ညိုလေး တို့ရဲ့ အဲသည် ခိုးချစ် ပထမညမှာ နှစ်ယောက်လုံး သိပ်မအိပ်လိုက် ရ။ မောပြီး အိပ်ပျော်ပြီး ဖျတ်ကနဲ နိုးတာနဲ့ ဦးလေးထူး နိုးရင် ညိုလေးကို လှုပ်နှိုး၍ လုပ်သည်။ ထို့အတူ ညိုလေးက အရင် နိုးရင်လည်း ဦးလေးထူး အချောင်းကို ပွတ် ဆွပြီး နှိုးကာထပ်ခါ ထပ်ခါ လုပ်ကြပါသည်။

ညိုလေးကို ယောက်ျား ကျော်ငြိမ်းက တခါတရံ မိန်းမရာ ရွာထဲက ငါ့ကို နင့်လုပ်စာ အငြိမ်းထိုင်စား နေတယ်။ နင့်ခမျာ ရှာကျွေးနေရတယ်လို့ ပြောကြတယ်။ နောက်တခေါက်တော့ သနပ်ခါးရောင်း ငါသွားမယ်ကွာ လို့ပြော၏။ 

ထိုအခါ ညိုလေးက တော်က အရောင်းအဝယ် ဘာနားလည်လို့လဲ။ လွယ်လွယ်နဲ့ ငွေဝင်တယ် မထင်နဲ့။ ဘသူဘာပြောပြော အိမ်မှာတင် ဇိမ်နဲ့ သောက်နေစမ်းပါတော်။ ကျုပ်သွားမှ လျှောကနဲ လျှောကနဲ ဝင်တာတော့် ဟူ၍ ပြောလေ့ရှိပါသည်။

...........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။