ဝေခဲ့ရ အလွမ်းပွင့်တွေ အပိုင်း ( ၅ )
ရေးသားသူ - MrPoet @ အချစ်တက္ကသိုလ်
အိမ်ပြန်ရောက်ပြီး သူတရေးတမော အိပ်လိုက်သေးသည်။ အိပ်ရာနိုးတော့ သူ့မိဘတွေပင် အလုပ်ကပြန်ရောက်နေပြီဖြစ်သည်။ သူရေမိုးချိုးလိုက်ပြီး မိသားစုလက်ဆုံထမင်းစားကြသည်။ ထမင်းစားပြီး သူ့အခန်းဆီပြန်လာတော့ ညနေ ၇ နာရီခွဲပင်ရှိလေပြီ။ မာယာယခုထိ ပြန်ရောက်မလာသေး။ သူ ဘာသာပြန်ဝတ္ထုတစ်အုပ်ကို ထိုင်ဖတ်နေလိုက်သည်။
အတန်ကြာ စာအုပ်ထဲနစ်မြောနေစဉ် လှုပ်ရှားသံကြားရ၍ မော့ကြည့်လိုက်ရာ သူရှိရာထိုင်ခုံဆီ လျှောက်လာသော မာယာကိုတွေ့ရလေသည်။ မနက်ကကျောင်းကိုသွားတုန်းက ပုံစံမဟုတ်တော့ပဲ သူမ၏နဂိုပုံစံအတိုင်း ပြန်ဖြစ်နေလေပြီ။ မာယာ့မျက်နှာကလေးမှာ စိတ်လှုပ်ရှားမှုနှင့် တစ်မျိုးတစ်ဖုံဖြစ်နေသည်။ သူစာအုပ်ကို ဘေးချကာ ထရပ်လိုက်ပြီး အနီးရောက်လာသော မာယာ့နဖူးလေးကို ဖွဖွနမ်းလိုက်သည်။
“ ဘယ်လိုလဲ အချစ်၊ အဆင်ပြေရဲ့လား?”
“ သူက တစ်နေ့လုံးအတန်းတွေတက်နေလို့ မာယာ လိုက်စောင့်ကြည့်နေတာ။ ညနေအိမ်ပြန်တော့ အိမ်အထိလိုက်ကြည့်ခဲ့တယ်”
“ အဲ့ဒိတော့.” သူစကားထောက်ပေးလိုက်သည်။
“ စကားပြောပုံဆိုပုံ၊ သွားပုံလာပုံတွေကတော့ မာရီကို့အတိုင်းပဲ။ သူဟာမာရီကိုပဲလို့ မာယာ့စိတ်ထဲကသိနေတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျိန်းသေတော့ပြောလို့မရသေးဘူး။ အဲ့ဒါ မာယာ မောင့်ကို အကူအညီတောင်းမလို့။”
“ အင်း ပြောလေ။ မောင်ဘာလုပ်ပေးရမလဲ”
“ မြတ်နှင်းဖြူရဲ့ ရင်ဘတ်ကိုကြည့်ပေးရမှာ”
“ အန်”
“ ဟုတ်တယ်၊ မောင်ရဲ့။ မာရီကိုရဲ့ ဘယ်ဘက်ရင်သားအောက်နားလေးမှာ အမှတ်ကလေးတစ်ခုရှိတယ်။ အဲ့ဒီအမှတ်က သူ့ရဲ့အရင်ဘဝတုန်းကလည်း ရှိတယ်လို့ မာရီကိုက ပြောဖူးတယ်။ မြတ်နှင်းဖြူသာ မာရီကိုဆို သူ့မှာလည်း အဲ့ဒီအမှတ်ကလေးရှိလောက်တယ်။ ဘဝတွေခြားနေတော့ ရှိဦးမလား သေတော့ မသေချာဘူးပေါ့လေ။ ဒါပေမယ့် မာယာ သေချာသိချင်လို့”
“ မောင်ကဘယ်လို..”
“ ကိုယ်ပျောက်သီးတွေမောင့်မှာရှိတယ်လေ။ အဲဒါသုံးပြီး မြတ်နှင်းဖြူကိုကြည့်ပေးပေါ့။ မာယာက မြတ်နှင်းဖြူရဲ့ အိမ်ထဲကို ဝင်လို့မရလို့။ နော် မောင် နော်”
“ ဘယ် ဘယ်တော့လဲ”
မာယာနှင့်ဆို စကားမထစ်သော သူ၊ စိတ်လှုပ်ရှားမှုကြောင့် စကားပင်ထစ်ချင်လာသည်။ စိတ်လှုပ်ရှားသည်ဆိုခြင်းမှာ အန္တရာယ်များသောကြောင့် ဖြစ်သည်။ အဘိုးတို့ရွာလိုနေရာမှာက လူနေကျဲပါးသောကြောင့် ပြဿနာမရှိသော်လည်း၊ ရန်ကုန်လိုနေရာမျိုးတွင် အိမ်တစ်အိမ်ထဲ ခိုးဝင်ရမည်က လွယ်ကူသောကိစ္စမဟုတ်ပေ။ တစ်စုံတစ်ရာပြဿနာပေါ်လျှင် ထောင်နန်းစံရမည့်ကိစ္စဖြစ်သည်။ မတော်တဆလူများနှင့် ပက်ပင်းမိသွားလျှင်လည်း ထောင်ကနောက်၊ ဆွမ်းကြီးဝိုင်းလောင်းခံရနိုင်သည်။
“ ဒီညပဲ သွားကြမလား”
“ ဟန်”
“ လုပ်ပါမောင်ရဲ့ နော်။ မာယာအရမ်းသိချင်နေလို့ပါ။ သူ့အိမ်က ဒီနဲ့သိပ်မဝေးဘူး။ နှစ်ရပ်ကွက်ကျော်လောက်ပဲ”
သူမသိမသာ သက်ပြင်းခိုးချလိုက်မိသည်။
ညကိုးနာရီခန့်သာရှိသေးသောကြောင့် လူသွားလူလာ စည်ကားဆဲဖြစ်သော မြို့ပြလမ်းများပေါ်တွင် ဝတ်လစ်စလစ်နှင့်လမ်းလျှောက်နေရသည်မှာ အတော်ပင် စိတ်မသက်သာဖွယ်ဖြစ်သည်။ လူတွေကတော့ သူတို့နှစ်ဦးကို မမြင်နိုင်သဖြင့် ၎င်းတို့သွားလိုရာကို လွတ်လပ်စွာသွားလာနေကြရာ မနည်းရှောင်နေရသည်မှာလည်း အကြိမ်ကြိမ်။ သူ့ကိုယ်စား အိပ်ပျော်နေဟန်ကျန်ခဲ့သော စောင်များရှိရာ အိမ်မှကုတင်ဆီသို့ ပြန်ပြန်ပြေးသွားသော စိတ်ကိုလိုက်ဖမ်းနေရသည်မှာလည်း အခါခါ။ စည်ကားသော ရပ်ကွက်နှစ်ခုကို ဖြတ်ကျော်လာခဲ့ပြီးနောက် အနည်းငယ်လူရှင်းသော ရပ်ကွက်တစ်ခုသို့ ရောက်ရှိလာခဲ့သည်။
“ ရောက်တော့မယ်မောင်။ ရှေ့နှစ်လမ်းလောက်ပဲ”
မာယာ့စကားသံ သူ့ခေါင်းထဲပေါ်လာတော့ သူခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။ နှစ်ယောက်သားဆက်လျှောက်လာကြရင်း ကန်ထရိုက်တိုက်တစ်ခုရှေ့တွင် ရပ်တန့်လိုက်ကြလေသည်။
“ ဘယ်ဘက်ခြမ်း တတိယထပ်ကအခန်းမောင်။ မာယာတိုက်လှေကားသော့ကိုဖွင့်ပေးမယ်။ အထဲတော့လိုက်လို့မရလို့ အခန်းထဲရောက်အောင်မောင်တစ်ခုခုကြိုးစားကြည့်ပေးလေနော်။ မရတော့လည်း ဘယ်တတ်နိုင်မလဲ ။ နောက်နေ့ပေါ့။”
“ အင်း မောင်ကြိုးစားကြည့်ပါဦးမယ်”
တိုက်ခန်းမှာ တံခါးမှဝင်လျှင် ဝရန်တာသို့ရောက်သောအခန်းမျိုးဖြစ်ရာ အိမ်ခန်းထဲရောက်ဖို့ပင် တံခါးနှစ်ဆင့်ဖြတ်ကျော်ရမည်ဖြစ်သည်။ သော့ခတ်ထားသော တိုက်လှေကားရှေ့သို့ရောက်လျှင် မာယာသည် သော့ခလောက်ကို လက်နှင့်ဆွဲဖွင့်လိုက်ရာ အလွယ်တကူပင်ပွင့်သွားလေသည်။ ရှေ့တန်းစစ်မျက်နှာပြင်သို့ ထွက်ရမည့်သူလို စိတ်လှုပ်ရှားစွာ လှေကားထစ်များအတိုင်း သူတက်လာခဲ့သည်။
လှေကားမီးမလင်းတလင်းအောက်တွင် မြတ်နှင်းဖြူတို့ အခန်း၏သံပန်းတံခါးတစ်ထပ်၊ သစ်သားတံခါးတစ်ထပ်က သူ့ကိုစောင့်ကြိုနေသည်။ ကိုယ်သာပျောက်သော်လည်း နံရံဖောက်ဝင်၍ရသည်လည်းမဟုတ်၊ သူကလည်း သော့ဝိဇ္ဇာမဟုတ်။ မည်သို့အခန်းထဲဝင်ရမည်ကို ကြံရာမရဖြစ်နေသည်။ တံခါးနားကပ်ကာ နားထောင်ကြည့်သော်လည်း လမ်းပေါ်ကအသံများနှင့် ဝရန်တာမှ အဲယားကွန်းအောက်ဒိုးယူနစ်၏ မော်တာလည်သံဟုထင်ရသော အသံမှလွဲ၍ အခန်းဆီမှ အသံများကိုမကြားရ။ သူအတန်ကြာ အကြံအိုက်နေပြီးနောက် ကြံရာမရသည့်အဆုံး လူခေါ်ဘဲလ်ကို နှိပ်လိုက်သည်။ စူးရှရှတီးလုံးသံသဲ့သဲ့အခန်းထဲတွင် မြည်သွားသည်ကို ကြားရသည်။ ခဏအကြာ အတွင်းတံခါးဖွင့်သံကြားလိုက်ရသည်။ ချောင်းကြည့်ပေါက်က ချောင်းနေမည်ထင်သည်။ လူမရှိသော လှေကားခွင်ကိုသာ မြင်ပေလိမ့်မည်။
ထို့နောက် အတွင်းတံခါးပြန်ပိတ်သွားသံကြားရသည်။ သူဘဲလ်ကိုနောက်တစ်ကြိမ်နှိပ်လိုက်ပြန်သည်။ သည်တစ်ခါတော့ အတွင်းတံခါးကို ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်းဖွင့်သံကြားရသည်။ အသံခဏငြိမ်သွားပြီးနောက် ဝရန်တာသစ်သားတံခါးပွင့်လာပြီး ဒေါသထွက်နေသော အသက်၄၀ကျော်အရွယ် လူကြီးတစ်ဦး တံခါးဝတွင်ပေါ်လာသည်။ သံပန်းတံခါးကြားမှ လှေကားခွင်အောက်ဘက်ရော၊ အပေါ်ဘက်သို့ကြည့်ပြီး အော်ဟစ်လိုက်လေသည်။
“ ဟေ့ဘယ်သောက်ကမြင်းကောင်လဲကွ။ ဒီအချိန်ကြီး လာကမြင်းကြောထနေတာ။ မိလို့ကတော့ မလွယ်ဘူးမှတ်”
အော်ဟစ်လိုက်ပြီးနောက် အတန်ကြာ နားစွင့်နေလိုက်ပြီး သစ်သားတံခါးကို ဝုန်းကနဲဆောင့်ပိတ်ကာ ပြန်ဝင်သွားလေတော့သည်။ သည်အတိုင်းကတော့ ဘယ်နည်းနဲ့မှမလွယ်။ သူသက်ပြင်းချလိုက်ပြီး၊ တိုက်အောက်သို့သာ ပြန်ဆင်းလာခဲ့လိုက်တော့သည်။
.....................................................................................
မာယာတို့ကို ချုပ်နှောင်ထားသော အကျဉ်းခန်းထဲတွင် မာယာအပါအဝင် မိန်းမပျိုငါးယောက်ရှိသည်။ လက်စလီ၊ ပင်းပင်း၊ မီရယ်နှင့် ရိုစ်လင်းတို့ဖြစ်သည်။ ဤဂူထဲရောက်သည့်အချိန်မှ စ၍ မာယာတို့သည် ကိုယ်လုံးတီးသာနေရသည်။ ၎တို့ကို ဖမ်းဆီးခေါ်ဆောင်ခဲ့သူမှာ ဗျဂ္ဃဟုခေါ်ပြီး ဆေးဝိဇ္ဇာတစ်ဦးဖြစ်ကြောင်း၊ အခြားနှစ်ဦးမှာ ၎၏တပည့်များဖြစ်ပြီး အနည်းငယ်ကြည့်ကောင်းသူမှာ နေသန်နှင့် အခြားတစ်ဦးမှာ မူရှာဖြစ်ကြောင်း သိလာရသည်။ ဗျဂ္ဃနှင့် အလှည့်ကျတပည့်တစ်ဦးသည် တနေကုန်တနေခန်း ဆေးပင်ဆေးမြစ်များ ရှာဖွေရန်သွားနေတတ်ပြီး တစ်ဦးက မာယာတို့ကိုစောင့်ကြည့်ရန်နှင့် ဂူကိုထိန်းသိမ်းရန် ကျန်ခဲ့သည်။ မိုးလင်းသည်နှင့် မာယာတို့သည် ထရပြီး ဂူတွင်ကျန်ခဲ့သူက မာယာတို့ကို ခြေထိပ်လက်ထိပ်များ တပ်ပေးကာ၊ အချုပ်ခန်းအပြင်ထွက်စေသည်။
ထို့နောက် ဂူထဲတွင် ရှင်းလင်းခြင်း၊ ဂူရှေ့ကွင်းပြင်တွင် စိုက်ပျိုးထားသော ဆေးပင်များကို ပြုစုခြင်းစသည်တို့ကို ပြုလုပ်ရသည်။ အလုပ်လုပ်သောအခါတွင်မှ မာယာတို့အပြင် အခြားသော မိန်းမပျိုများကိုလည်း တွေ့ရပြီး ၎တို့သည့်လည်း မာယာတို့ကဲ့သို့ပင် အသူရကာယ်များဖြစ်ကြောင်း သိလာရသည်။ အလုပ်လုပ်ရာတွင် မာယာတို့ကို တစ်ယောက်တစ်နေရာဆီ ဖြစ်နေအောင် စီစဉ်ထားသည်။ ဗျဂ္ဃ၏ အစီအရင်များကြောင့် မာယာတို့သည် ၎တို့၏အစွမ်းများပျောက်ဆုံးလျက်ရှိကာ ထားရာနေ၊ စေရာသွားရသော ကျွန်များဖြစ်လျက်ရှိလေတော့သည်။
နေသန်သည် မာယာတို့နှင့် အရောတဝင်မနေချေ။ သူတာဝန်ကျချိန်ဆိုလျှင် ဆေးပင်များ စိုက်ထားရာ ကွင်းပြင်အလယ်မှ သစ်ပင်ပေါ်တွင်သာ ပေများ၊ ပုရပိုဒ်များနှင့် အချိန်ဖြုန်းနေလေ့ရှိသည်။ ထို့ကြောင့် ၎င်းတာဝန်ကျလျှင် မာယာတို့ အနည်းငယ်သက်သာရာရသည်။ မူရှာဆိုသော အဘိုးကြီးကတော့ တဏှာရူးကြီးဖြစ်ပြီး ၎တာဝန်ချိန်ဆိုလျှင် ဘယ်သူမှမနေရ။ ကွင်းပြင်ထဲလှည့်ပတ်သွားကာ စကားများပေါက်ပေါက်ဖောက်ပြောဆိုပြီး မာယာတို့၏ ရင်သား၊ တင်သားများကို ဆုပ်နယ်ခြင်း၊ တင်သားများကို လက်ဝါးဖြင့်ရိုက်ခြင်း၊ ရှေ့အင်္ဂါ၊ နောက်အင်္ဂါများထဲသို့ လက်ဖြင့်ထိုးထည့်မွှေနှောက်ခြင်း စသည်ဖြင့် အမျိုးမျိုးပြုလျက်ရှိလေသည်။
တစ်နေ့တစ်ယောက် အပင်အောက်ခေါ်ကာ ၎၏အင်္ဂါကို စုပ်ခိုင်းသည်။ အထွတ်အထိပ်ထိတော့ အရောက်မခံချေ။ သူမတို့နှင့် ဆက်ဆံပါက ပညာအဆင့်တက်ရန်နှောင့်နှေးမည်ဖြစ်ကြောင်း ၎၏ဆရာကပြောထား၍ သူမတို့သက်သာကြောင်း ကြိတ်မနိုင်ခဲမရနှင့် မကြာခဏကြိမ်းဝါးတတ်သည်။ လာမည့်လပြည့်နေ့တွင် ၎ပညာအဆင့်တက်ခြင်း ပြုလုပ်ပြီးပါက သူမတို့ အားလုံး တစ်ယောက်မှ မလွတ်စေရဟုလည်း အံခဲထားသော အသံကြီးနှင့် ပြောတတ်သည်။ ၎င်းပေါက်ပေါက်ဖောက် ပြောဆိုနေသော စကားများအရ ၎င်းတို့ဆရာတပည့်များအကြောင်း အနည်းငယ် သိလာရခြင်းဖြစ်လေသည်။
ယနေ့နံနက်အိပ်ရာနိုးတော့ မာယာ့စိတ်တွေလေးလံနေသည်။ ၎င်းတို့ဝဋ်ကြွေးခံရမည့်ရက်ဖြစ်လေသည်။ လေးလံသောစိတ်များနှင့် စိုက်ခင်းထဲဆင်းလာခဲ့သည်။ ယခင်သူမတို့ နေထိုင်ရာ နေရာမဟုတ်ပဲ သည်နေရာမှာ ဘယ်သို့ဘယ်ပုံဖြစ်လေမည်မသိ။ အချိန်ရောက်တော့ ကောင်းကင်သည် နီရဲကာ လေပြင်းများတိုက်ခတ်လာပြီး ကောင်းကင်ပေါ်မှ မြေကြီးထဲမှ ငရဲသားများထွက်ပေါ်လာကာ မာယာတို့ကို ထုံးစံအတိုင်းထိုးခုတ်ကြပြန်သည်။
စိုက်ခင်းထဲမှ ဆေးပင်များသည် လေနှင့်အတူ ယိမ်းနွဲ့ကာ ချွန်မြသော ဓားလှံလက်နက်များသဖွယ် သူမတို့ကို အစိတ်စိတ်မွှန်းကြသည်။ စိုက်ခင်းအလယ်မှ သစ်ပင်ကြီး၏ အကိုင်းအခက်များက သူမတို့ကို ရိုက်ပုတ်ထိုးနှက်ကြသည်။ သစ်ပင်ပေါ်မှ နေသန်ကတော့ ဘာမှမထူးခြားသလို၊ ဘာကိုမှ မသိလိုက်သလို ၎၏ ပေစာများကို စိတ်အေးလက်အေး ဖတ်ရှုလျက်ရှိလေသည်။ အချိန်မည်မျှကြာသည်မသိ။ သစ်ပင်အောက်တွင် အဘိုးကြီးမူရှာကို မိန်းကလေးတစ်ယောက်နှင့် တွေ့ရသည်။
ထို့နောက် နေသန်၊ ထို့နောက်မူရှာ။ နောက်ဆုံးတစ်ခေါက် အမှောင်ထုကြီးထဲ တိုးဝင်ပြီးနောက် မူလအကျဉ်းခန်းထဲတွင် သူမတို့ ပြန်လည်နိုးထလာလေသည်။ ဗျဂ္ဃ၏ ခြေချုပ်အစီအရင်များအစွမ်းဖြင့် ဝဋ်ကြွေးဆပ်ကာ သူမတို့ ပြန်ရှင်သန်လာသော်လည်း ၎င်း၏ အချုပ်အနှောင်မှ မလွတ်မြောက်နိုင်ပါချေ။
လပြည့်ညသို့ရောက်သောအခါ ပြိတ္တာကြီးတစ်ကောင်က မာယာ့ကိုယ်ကလေးကို စွေ့ကနဲပွေ့ချီကာ ကျောက်ဂူအလယ်မှ ကျောက်စားပွဲဆီ ခေါ်ဆောင်သွားခြင်း ခံရသည်။ ကျောက်စားပွဲတစ်ဘက်တစ်ချက်တွင် အခြားနှစ်ကောင်က ၎င်းတို့၏ စက်ဆုပ်ဖွယ်အင်္ဂါကြီးများ အတောင့်သားနှင့် စောင့်ဆိုင်းနေကြသည်။ မာယာ့ကို ကျောက်စားပွဲပေါ် ပက်လက်တင်လိုက်ပြီးနောက် မာယာ့ကိုထမ်းလာသောပြိတ္တာကပင် မာယာဒူးများကို ဆွဲဟကာ မာယာ့ပေါင်ကြားတွင်နေရာယူလိုက်သည်။
အခြားနှစ်ကောင်က အဆင်သင့် မာယာ့လက်များကို ဖမ်းချုပ်ထားလိုက်ကြသည်။ သူမကြုံတွေ့ရမည့်ကံကြမ္မာကြောင့် တစ်ကိုယ်လုံးတစ်ဆတ်ဆတ်တုန်အောင် ကြောက်လန့်မိသည်။ သို့သော် ပြိတ္တာသုံးကောင်မျက်နှာတွင်လည်းကောင်း၊ ဗျဂ္ဃတို့၏မျက်နှာတွင်လည်းကောင်း ညှာတာထောက်ထားမှု အရိပ်အယောင်စိုးစဉ်းမျှပင် မရှိပါပေ။ မာယာ့ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်သို့ တစ်ဘက်တစ်ချက်မှ ပြိတ္တာနှစ်ကောင်၏ လက်များ စုန်ဆန်ပွတ်သပ်လာကြသည်။ တစ်ကောင်က ၎င်း၏အရိအရွဲများစိုရွှဲနေသော အင်္ဂါကြီးဖြင့် မာယာ့မျက်နှာတစ်ပြင်လုံးကို ပွတ်တိုက်နေသည်။ မာယာ့ပေါင်ကြား၌ အရာတစ်ခုလာထိပြီးနောက် စက္ကန့်မဆိုင်းပင် ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခြမ်းဖြန်းဖြန်းကွဲမတတ် ၊ မီးစနှင့်ထိုးလိုက်သလို ပူလောင်စူးရှပြင်းထန်စွာ၊ ပြိတ္တာအင်္ဂါကြီးက ထိုးခွဲဝင်ရောက်လာလေသည်။
မာယာ၏ မချိမဆန့်အော်ဟစ်လိုက်သံမှာ လိုဏ်ဂူတစ်ခုလုံး ပဲ့တင်ထပ်သွားသည်။ ဗျဂ္ဃတို့၏ သဘောကျစွာရယ်မောလိုက်သံကိုတော့ မာယာမကြားနိုင်ပါတော့ချေ။ အောက်ပိုင်းမှ ဒုက္ခကမဆုံးခင် ဆံပင်များကို ကြမ်းတမ်းစွာဆွဲဆုပ်ခြင်းကို ခံလိုက်ရပြီး နံစော်ပုပ်ဟောင်နေသော အင်္ဂါကြီးတစ်ခုက မာယာ့ ပါးစပ်ထဲ မဆံ့မပြဲဝင်ရောက်လာပြန်သည်။ မာယာ့ရင်သားများပေါ်တွင် ကြမ်းတမ်းသော လျှာကြီးတစ်ခုက လူးလားခေါက်တုန့် ပြေးလွှားနေသည်။ ပြင်းထန်သော အသွင်းအထုတ်များနှင့် အလွန်အမင်းနာကျင်မှုကြောင့် မာယာတစ်ကိုယ်လုံး သွေးရောင်လွှမ်းကာ ရဲရဲနီလာလေတော့သည်။
ပေါင်ကြားထဲမှပြိတ္တာသည် မာယာ့ကိုယ်ကလေးကို တစ်ဖန်ဆွေ့ကနဲမြှောက်လိုက်ပြီး လေးဘက်အနေအထားပြုလုပ်လိုက်သည်။ မာယာ့ခါးကိုဖိချပြီး စအိုဝတွင် ၎င်း၏အင်္ဂါကြီးကိုတေ့ကာ ထိုးချလိုက်ရာ ပထမတုန်းကထက် အဆရာထောင်ပိုမိုပြင်းပြသော နာကျင်မှုကြောင့် မာယာရုန်းကန်လှိမ့်ချလိုက်ရာ ရုတ်တရက်မို့ ပြိတ္တာသည်ဟန်ချက်ပျက်ကာ နောက်ပြန်ယိုင်သွားပြီး မာယာသည် ကျောက်စားပွဲအောက်သို့ ပြုတ်ကျသွားလေသည်။
မာယာနာကျင်မှုများကို မေ့ထားကာ ဂူပေါက်ဝဆီ တစ်ဟုန်ထိုးပြေးထွက်သည်။ လရောင်ဖြင့် လင်းနေသော အပြင်ဘက်ကွင်းပြင်က အမြင်အာရုံထဲ ပို၍ပို၍ ကျယ်ပြောလာသည်။ လွတ်မြောက်မှုနှင့် လက်တစ်ကမ်းသာလိုတော့သည်။ ဂူဝမှတိုးဝင်လာသော လေညင်းများကိုပင် ခံစားနေရပြီ။ မာယာရှိသမျှအားကုန်သုံးကာ ဂူအပြင်သို့ပြေးထွက်လိုက်သည်။
“ ဝုန်း”
ကျယ်လောင်သော အသံနှင့်အတူ ဂူဝမှတစ်စုံတစ်ရာနှင့် မာယာပြင်းထန်စွာ ဆောင့်မိပြီး ကိုက်အတော်များများ နောက်ပြန်လွင့်စဉ်သွားသည်။ ဝါးကနဲရယ်လိုက်သော အသံများ ပဲ့တင်ထပ်သွားပြီး ကြက်ကလေးငှက်ကလေးသဖွယ် ပြိတ္တာများ၏ လက်တွင်းသို့ မာယာပြန်လည်ရောက်ရှိသွားလေတော့သည်။ ခက်ထန်ကြမ်းတမ်းသလောက် အူမြူးတက်ကြွနေသော ဗျဂ္ဃ၏အသံပေါ်လာသည်။
“ နင်ကများ ထွက်ပြေးချင်သေးတယ်ဟုတ်လား။ ရနိုင်ရိုးလား။ ဟေ့ ဒီကောင်မကို မှတ်လောက်သားလောက်အောင် ဖင်ချည်းပဲချကြစမ်းကွာ။ တစ်ခြားဘာမှမလုပ်နဲ့”
ဗျဂ္ဃ၏ ရက်စက်ကြမ်းကြုတ်သော အမိန့်သံအဆုံးတွင် မာယာ့အတွက် ဝဋ်ကြွေးခံရသောနေ့ရက်များထက် မလျော့သော ဒုက္ခဆင်းရဲကြီးကို အတိုင်းမသိခံစားရလေတော့သည်။
..................................................................
ယနေ့တော့ ညနေခင်း နေရောင်မပျောက်ခင်ပင် မြတ်နှင်းဖြူတို့တိုက်နားက လက်ဘက်ရည်ဆိုင်တွင် သူတို့နှစ်ဦးသားမယောင်မလည်နှင့် ရောက်နေကြသည်။ မြတ်နှင်းဖြူကျောင်းမှအပြန်ကို လာစောင့်ကြခြင်းဖြစ်သည်။ လမ်းထိပ်မှ မြတ်နှင်းဖြူဝင်လာတာလှမ်းမြင်၍ မာယာကအချက်ပြလိုက်သည်နှင့် အလျင်အမြန်ထကာ ကြိုကြည့်ထားသော လူရှင်းသည့် လမ်းကြားလေးထဲပြေးဝင် ၊ လူသူလေးပါး အရိပ်အခြည်ကြည့်ကာ ကိုယ်ပျောက်သီးအတော်များများကို ဝါးစားလိုက်သည်။
မြတ်နှင်းဖြူတိုက်အောက်အရောက် လက်မတင်လေးပင် သူမ၏နောက်နား သူရောက်ရှိသွားသည်။ သူအပြေးရောက်လာခြင်းကြောင့် နောက်ကျောမှ လေဟပ်သွားရာ တိုက်လှေကားသော့ဖွင့်နေသော မြတ်နှင်းဖြူသည် နောက်ကိုဖျတ်ကနဲလှည့်ကာ ဟိုဟိုသည်သည် ကြည့်လိုက်သည်။ မြတ်နှင်းဖြူနောက်လှည့်ကြည့်နေတုန်း သူမ၏တစ်ဘက်မှ ပတ်ကာ တစ်ဝက်တစ်ပျက်ဖွင့်လက်စ တိုက်လှေကားတံခါးမှ ကိုယ်တစ်စောင်းလျှိုဝင်လိုက်သည်။
ခဏမျှလှည့်ပတ်ကြည့်ပြီးနောက် မြတ်နှင်းဖြူသည် လှေကားထဲဝင်လိုက်ပြီး သော့ပြန်ခတ်သည်။ သူကတော့ ရှေ့မှတက်နှင့်ကာ သူမတို့တိုက်ခန်းတံခါးဝတွင်သွားစောင့်နေလိုက်လေသည်။ တံခါးနှစ်ထပ်ကို သူမဖွင့်နေချိန် သူလိုက်ဝင်ဖို့အခွင့်အရေးရပါ့မလားဟု ရင်တစ်ထိတ်ထိတ်နှင့် စောင့်ဆိုင်းနေရသည်။
တံခါးကိုတွန်းဖွင့်ကာဝင်လိုက်သော သူမနောက်ကထပ်ချပ်မကွာ လိုက်ဝင်ရင်း သူမဆံပင်များမှ မွှေးပျံ့သောရနံ့ကလေးများ ရသည်အထိ နီးကပ်သွားသည်။ လူချင်းမထိမိအောင်သတိထားရင်း သူမ၏ဘေးကပ်ကာ တံခါးနှင့်လွတ်ရာဘက်သို့ ရှောင်ရှားရသည်။ သူမ တံခါးပြန်ပိတ်နေစဉ် ဝရန်တာမှ လမ်းမပေါ် ငုံ့ကြည့်လိုက်ရာ မော့ကြည့်နေသော မာယာကပြုံးပြသည်။
သူလက်မပြန်ထောင်ပြလိုက်သည်။ ပိတ်ထားသော အိမ်ခန်းတံခါးကိုဖွင့်ကာ မြတ်နှင်းဖြူဝင်ရောက်သွားတော့ ရှေးနည်းအတိုင်း သူအနောက်မှ အသာလိုက်ဝင်လိုက်သည်။ အနည်းငယ်မှောင်နေသာ ဧည့်ခန်းတစ်ခုက သူ့ကိုကြိုဆိုသည်။ မြတ်နှင်းဖြူက နံရံမှမီးကိုဖွင့်လိုက်ရာ လင်းလင်းချင်းချင်းဖြစ်သွားသည်။ မကျဉ်းမကျယ်ဧည့်ခန်းထဲတွင် လူလတ်တန်းစားမိသားစုတစ်စုနှင့် လိုက်လျောညီထွေသော အသုံးအဆောင်များကို တွေ့ရသည်။
အနောက်ဘက်သို့ ရှည်လျားသော တိုက်ခန်း၏ လက်ဝဲဘက်တွင် အိပ်ခန်းများဖွဲ့ထားပြီး လက်ယာဘက်လျှောက်လမ်းက အိပ်ခန်းများရှေ့မှဖြတ်ကာ မီးဖိုဆောင်သို့ ဆက်သွယ်ထားသည်။ မြတ်နှင်းဖြူသည် ဆိုဖာတစ်လုံးပေါ်တွင် ကျောပိုးအိတ်ကိုချ၍ ဧည့်ခန်းရှိစားပွဲပေါ်မှ ရီမုတ်ဖြင့် အဲယားကွန်းကို ဖွင့်လိုက်ပြီး မီးဖိုဆောင်သို့ လျှောက်သွားကာ ရေခဲသေတ္တာထဲမှာ ရေတစ်ဘူးထုတ်ယူ မော့သောက်လိုက်သည်။ သူမနောက်မှ လျှောက်လိုက်သွားသောသူသည် အပြင်မှ အပူရှိန်ကြောင့် မျက်နှာကလေးနီကာ ဆံစတွင်ချွေးစက်ကလေးများစို့နေသော မျက်နှာကလေးနှင့် ရေမော့သောက်နေသော မြတ်နှင်းဖြူကို အမှတ်တမဲ့ငေးမောနေမိသည်။ တော်တော်တော့လှသည်။ ဒါကြောင့်လည်း ကွင်းန်ဖြစ်တာဟု တွေးမိသည်။
အိမ်၏တိတ်ဆိတ်နေပုံအရ အိမ်သားများ ရှိပုံမပေါ်ပေ။ ရေသောက်ပြီးတော့ မြတ်နှင်းဖြူသည် အိမ်သာထဲသို့ဝင်သွားသည်။ သူမီးဖိုခန်းတံခါးဝမှာပဲ ရပ်ကျန်ခဲ့သည်။ အပြင်မှအသံဗလံသိပ်မဝင်ပဲ တိတ်ဆိတ်နေသော အခန်းကြောင့် အိမ်သာထဲမှ တရှဲရှဲအသံများကို အတိုင်းသားကြားနေရရာ သူမျက်နှာပင် ပူသွားမိသည်။ တစ်ယောက်တည်းဆိုတော့ စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ် ရွှေခွက်က ရေပက်နေတာဖြစ်မည်။ လျှောက်လာခဲ့ရာ တစ်လျှောက်ပြန်ကြည့်မိသည်။ အိပ်ခန်းနှစ်ခန်းဖွဲ့ထားသည်ကို တွေ့ရသည်။
သူမမိဘတွေတစ်ခန်း၊ သူမတစ်ခန်းဖြစ်မည်။ အိမ်သာကထွက်လာတော့ ဝတ်ထားသော ထမီကလေးက ဝင်သွားတုန်းကလို သပ်သပ်ရပ်ရပ်မဟုတ်တော့ပဲ စွန်တောင်ဆွဲကာ ကပိုကယိုနှင့်။ ထိုသည်ကပင် တစ်မျိုးချစ်စရာကောင်းနေပြန်သည်။ ထို့နောက် မီးဖိုခန်းနှင့်နီးသော အခန်းထဲ သူမဝင်သွားရာ သူလိုက်ဝင်လိုက်သည်။ မိန်းမပျိုလေးတစ်ဦး၏အခန်းကို သူဒုတိယအကြိမ်ရောက်ဖူးခြင်းဖြစ်သည်။ အခန်းထဲတွင် ထူးခြားသော အနံ့ချိုအီအီကလေးတစ်ခုက သင်းပျံ့နေသည်။ အပျိုနံ့ဆိုတာဖြစ်မည်။
အခန်းဝ၏ညာဘက် ၊ မီးဖိုခန်းနှင့်နီးသော နံရံနှင့်ကပ်လျက် အဝါနုရောင် အိပ်ရာခင်းနှင့် ကုတင်လှလှကလေးတစ်လုံးရှိနေပြီး အဝတ်ဗီဒို၊ စာကြည့်စားပွဲ၊ မှန်တင်ခုံစသည်ဖြင့် သူ့နေရာနှင့်သူ ရှိနေသည်။ ခုတင်ပေါ်တွင် နံရံနှင့်မှီပြီး အရွယ်စုံမွှေးပွအရုပ်များ မနည်းမနော အစီအရီရှိနေကြသည်။ အဝတ်ဗီဒိုနှင့် ခုတင်ခြေရင်းအကြားလွတ်နေသော နေရာကလေးက သူလွတ်လွတ်ကင်းကင်း ပုန်းခိုနိုင်သောနေရာဖြစ်ကြောင်း မှတ်သားလိုက်သည်။ သို့ပေမယ့် ကုတင်ပေါ်မှ ကျော်ဆင်းမှသာ ထိုနေရာသို့ရောက်နိုင်မည်။
မြတ်နှင်းဖြူသည် အဝတ်ဗီဒိုထဲမှ အဝတ်အစားတစ်စုံကိုထုတ်လိုက်ကာ ကုတင်ခြေရင်းတင်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ထဘီလေးကိုချွတ်ချလိုက်ရာ သူ့ရင်ထဲ ဒိန်းကနဲ လှိုက်ခုန်သွားရသည်။ အခန်းဝမှရပ်ကြည့်နေသော သူ့အတွက် ဘေးတိုက်မြင်ကွင်းဖြင့် မြတ်နှင်းဖြူ၏ ပေါင်တံဖြူဖြူသွယ်သွယ်ကလေးများကို မြင်နေရသည်။
ထို့အထက်တွင်တော့ အဝါနုရောင်ပင်တီသေးသေးလေးက တစ်ဝက်တစ်ပျက်သာ ဖုံးအုပ်ထားနိုင်သော တင်ပါးလုံးကျစ်ကျစ်ကလေးနှင့် ဖောင်းဖောင်းမို့မို့ ဆီးခုံကလေးက သူ့အာခေါင်များကို ခြောက်သွေ့ပက်ကြားအက်စေသည်။ မြတ်နှင်းဖြူက ပင်တီကလေးကိုပါ ကုန်းချွတ်လိုက်ရာ ဖွေးလက်နေသော တင်ပါးကလေးနှင့် အမွေးကျဲကျဲဆီးခုံကလေးက ထပ်မံ၍သူ့ရင်ကို ဗလောင်ဆူစေပြန်တော့သည်။ သူမသည် ပင်တီလေး၏ ခွကြားနေရာကလေးကို လက်မလက်ညှိုးတို့ဖြင့် ညှပ်ကာ ပွတ်ကြည့်ပြီး၊ နှာခေါင်းနားကပ်ကာ နမ်းကြည့်သည်။
ထို့နောက် ပင်တီကိုချပြီး ဒူးလောက်ရှိသော ချည်သားဘောင်းဘီတို မပွတပွကလေးကို ကောက်စွပ်လိုက်သည်။ အပေါ်မှ ရင်ဖုံးအကျီ၏ ကြယ်သီးများကို ဖြုတ်နေတော့မှ သူ၏အဓိကတာဝန်ကို ပြန်သတိရသွားသည်။ သူရှိနေရာမှကြည့်လျှင် မြတ်နှင်းဖြူ၏ လက်ယာဘက်ဖြစ်နေရာ ၊ လက်ဝဲဘက်မှ အမှတ်ကို မြင်နိုင်ဖို့လမ်းမရှိချေ။ မြတ်နှင်းဖြူ၏ လက်ဝဲဘက်တွင်လည်း ကုတင်ရှိနေသောကြောင့် ထိုဘက်သို့လည်း သွားကြည့်ရန်မဖြစ်နိုင်။ ထို့ကြောင့် သူသည် ရှေ့အနည်းငယ်တိုးကာ မြတ်နှင်းဖြူ၏ လက်ဝဲဘက်သို့မြင်နိုင်ရန်ကြိုးစားရသည်။
ရင်ဖုံးအကျီကလေးကို ချွတ်ချလိုက်တော့ မကြီးလွန်းမသေးလွန်း ရင်သားလေးများကို ထုတ်ပိုးထားသော အဝါနုရောင် ဘရာစီယာလေးပေါ်လာသည်။ သူနှင့် စတွေ့သောနေကလည်း အဝါရောင်ဝတ်စုံလေးနှင့်ဖြစ်ရာ မြတ်နှင်းဖြူသည် အဝါရောင်ခရေဇီမလေးမှန်း သတိထားမိသည်။ ရင်သားအပေါ် ခြမ်းက ဘရာထဲမှထွက်ပြူနေသော်လည်း သူမြင်ချင်သော ရင်သားအောက်ဘက်ခြမ်းမှာမူ ဘရာလေး၏ ကာကွယ်မှုထဲကျရောက်နေလေသည်။ မြတ်နှင်းဖြူသည် ဘရာလေးကိုတော့ မချွတ်တော့ပဲ တီရှပ်အင်္ကျီလေးကို ယူဝတ်လိုက်ရာ သူစိတ်ပျက်သွားပြီး သတိလက်လွတ် သက်ပြင်းချလိုက်မိသည်။ မြတ်နှင်းဖြူ၏ ကိုယ်ကလေး ဆတ်ကနဲတုန်သွားပြီး သူရှိရာဘက် အလန့်တကြားလှည့်ကြည့်လိုက်တော့မှ သူလည်းလန့်သွားပြီး အလျင်အမြန် တံခါးဝဆီ ခြေတစ်လှမ်းဆုတ်လိုက်သည်။
မြတ်နှင်းဖြူသည် အခန်းထဲ အနည်းငယ်လှည့်ပတ်ကြည့်ကာ ဘာမှမတွေ့တော့ စိတ်ချသွားဟန်ဖြင့် ချွတ်ထားသော အဝတ်များကို ကောက်ယူပြီး အခန်းထောင့်ရှိ အဝတ်ခြင်းထဲထည့်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ဧည့်ခန်းသို့ထွက်ကာ ကျောပိုးအိတ်ကိုယူပြီး စာကြည့်စားပွဲရှေ့မှ ကုလားထိုင်ပေါ်တင်ကာ သူမ၏လက်ကိုင်ဖုန်းကို ထုတ်ယူလိုက်သည်။ တစ်ဖန်အိမ်ရှေ့သို့ထွက်သွားပြီးနောက် တီဗွီဖွင့်ကာ ထိုင်ကြည့်နေလေတော့သည်။
သူမအခန်း၏တံခါးဝနားတွင် ရပ်နေသော သူသည် လူရှင်းသွားတော့မှ အခန်းထဲသို့ ဝင်လိုက်သည်။ စောစောကမြင်ကွင်းကို မြင်ယောင်ကာ မရိုးမရွဖြစ်နေသောစိတ်ကို ကြိုးစားထိန်းသော်လည်း မအောင့်အီးနိုင်ပဲ အဝတ်ဟောင်းများရှိရာ ခြင်းတောင်းဆီ ခြေလှမ်းလိုက်မိသည်။ ခြင်းတောင်းထဲရှိ အဝတ်ထွေးထဲမှ မြတ်နှင်းဖြူချွတ်သွားသော ပင်တီကလေးကို တုန်ယင်နေသောလက်ဖြင့် ဆွဲထုတ်ယူလိုက်သည်။ ခွကြားနေရာတွင် ဝါကျင့်ကျင့်အကွက်ကလေးရှိနေပြီး လက်နှင့်ထိကြည့်ရာ စိုတိုတိုဖြစ်နေသည်။ သူမလုပ်သလို လက်နှစ်ချောင်းညှပ်ကာ ပွတ်ကြည့်တော့ ချွဲကျိကျိလေး ခံစားရသည်။ တံတွေးတစ်ချက်မြိုချရင်း ထိုပင်တီခွကြားလေးကို နမ်းရှိုက်လိုက်သည်။ ညှီစို့စို့အနံ့ကလေးတစ်ခုက နှာခေါင်းဝမှတစ်ဆင့် သူ့ရင်ထဲဝင်ရောက်ကာ သွေးပွက်ပွက်ဆူစေလေသည်။
သူနောက်တစ်ချက်ထပ်မံရှိုက်သွင်းလိုက်ပြီး လျှာဖျားနှင့် ထိကြည့်လိုက်သည်။ အနည်းငယ်ဖန်သော အရသာကိုရသည်။ မာယာ့ပန်းကလေးကို နမ်းစုပ်စဉ်က အစဉ်အမြဲ မွှေးတေးတေးအနံ့ကလေးရနေကာ မာယာ့ဝတ်ရည်များသည် အထူးတလည် အရသာတစ်ခုရှိမနေခဲ့ချေ။ ယခုမြတ်နှင်းဖြူ၏ ပင်တီကလေးမှ လူသားစစ်စစ်မိန်းမပျိုတစ်ယောက်၏ သဘာဝအနံ့အရသာများက ရမ္မက်စိတ်ကို တစ်နည်းတစ်ဖုံ ဆွဲဆောင်နေသည်။
မြတ်နှင်းဖြူ အဝတ်အစားလဲလှယ်စဉ်ကတည်းက တင်းတောင်နေခဲ့သော သူ့အင်္ဂါထိပ်ဖူးကို ပင်တီကလေး၏ခွကြားနှင့် အုပ်မိအောင်လုပ်ပြီး သူ့အင်္ဂါကို ပင်တီနှင့် အုပ်၍ဆုပ်ကိုင်ကာ ခပ်သွက်သွက်လှုပ်ရှားလိုက်သည်။ ပင်တီကလေး၏ ချောမွေ့နူးညံ့မှုနှင့် သူ၏စိတ်လှုပ်ရှားမှုပေါင်းကာ အချက်အနည်းငယ်ဖြင့်ပင် သူ့အင်္ဂါတစ်ချောင်းလုံးကျင်တက်လာကာ အထွတ်အထိပ်သို့ရောက်ချင်လာသည်။ ဆတ်ကနဲပထမဆုံးအချက်တုန်ကာ အရည်တစ်ပွက်ထွက်သွားစဉ်ပင် ဧည့်ခန်းမှအသံများကြားကာ မြတ်နှင်းဖြူ၏ မိဘများပြန်ရောက်လာကြသည်။ သူ့လက်ရော၊ သူ့အင်္ဂါရော ရပ်တန့်နိုင်စွမ်းမရှိပါပေ။ အသံဗလံများကြားကပင် ဆက်လက်လှုပ်ရှားရင်း လက်ကျန်အရည်များကို ပင်တီလေးထဲ ပန်းထည့်နေမိသည်။
တစ်ဘက်ခန်းတံခါးကို ဖွင့်ကာ ဝင်ရောက်လာသံများ ကြားနေရစဉ်တွင် နောက်ဆုံးတစ်ချက်အရည်တစ်ပွက်ကို သူညှစ်ထုတ်လိုက်သည်။ သူရှိရာအခန်းဆီလျှောက်လာသော ခြေသံများကြားသဖြင့် သူသည် အရည်များပေပွစိုရွှဲနေသော ပင်တီကလေးကို လုံးထွေးကာ အဝတ်ခြင်းထဲ ခပ်နက်နက်ထိုးထည့်ပြီး ခုတင်ခြေရင်းမှနေရာလွတ်ဆီ ခုတင်ပေါ်နင်းတက်ကာ အလျင်အမြန် ဝင်လိုက်ရသည်။ အခန်းတံခါးဝတွင် မြတ်နှင်းဖြူပေါ်လာပြီး လက်ထဲမှ မုန့်ထုပ်များကို စာကြည့်စားပွဲပေါ်တင်နေစဉ် ခုတင်ပေါ်တွင် သူနင်းတက်လိုက်သောကြောင့် ထင်နေသော ခြေရာခွက်ကို ဖျောက်ရသည်။ မြတ်နှင်းဖြူကတော့ ဘာမှသတိမထားမိသလိုပင် အခန်းထဲမှ ပြန်ထွက်သွားသည်။
ထိုအခါမှ သူ့မှာ သက်ပြင်းချရသည်။ စိတ်လှုပ်ရှားမှုနှင့် ရင်ထဲမှာ တလှပ်လှပ်မောနေသည်။ အဝါနုရောင် အိပ်ရာခင်းပေါ်တွင် အရည်စက်နှစ်စက်အကွက်ရာပေါ်နေသည်။ အိပ်ရာပေါ်အတက်တွင် သူ့ဆီမှကျသွားခြင်းဖြစ်မည်။ သူ စိတ်မောစွာ အဝတ်ဗီဒိုကို မှီပြီးထိုင်ချလိုက်သည်။ စိတ်အစဉ်ရောက်တတ်ရာရာလွင့်မျောရင်း အပြင်ဘက်မှအသံများကို ကြားတစ်ချက်မကြားတစ်ချက်နှင့် ၊ စိတ်လှုပ်ရှားခဲ့ရ စိတ်မောခဲ့ရမှုများကြောင့်လည်းကောင်း ၊ အထွတ်အထိပ်ရောက်ကာ အကြောအချင်များ ပြေလျော့သွားခဲ့မှုကြောင့်လည်းကောင်း မှေးကနဲအိပ်ပျော်သွားလေတော့သည်။
သီချင်းညည်းသံတိုးတိုးကြောင့် သူနိုးလာသည်။ သူမှီထားသောအဝတ်ဗီဒိုတံခါးမှာ ပွင့်လျက်ရှိပြီး တစ်ဘက်မှ သီချင်းညည်းသံချိုချိုကလေးကြားနေရသည်။ မတ်တပ်ထကာ အဝတ်ဗီဒိုကို လက်ထောက်ပြီး တံခါးချပ်ကို ကျော်ကြည့်ရန် ကြိုးစားရာ လက်နှင့် အမှတ်မထင်ထိမိပြီး တံခါးချပ် အနည်းငယ်လှုပ်သွားသည်။ သီချင်းသံတန့်ကနဲဖြစ်သွားရာ သူလည်းလန့်ပြီး နံရံကိုကျောဖြင့်ပြားနေအောင် ကပ်ထားမိသည်။ ထို့နောက် သီချင်းသံပြန်ပေါ်လာတော့မှ သက်ပြင်းခိုးချကာ အခြေအနေအကဲခတ်သည်။ တံခါးနှင့် ဗီဒိုကိုယ်ထည်ကြားမှ အလင်းတန်းတိုးဝင်လျက်ရှိကာ စောစောကလို ကျော်ကြည့်ဖို့မကြိုးစားတော့ပဲ တံခါးကြားသို့ မျက်လုံးကပ်ကြည့်လိုက်သည်။
မြင်လိုက်ရသောမြင်ကွင်းကြောင့် ခဲလေသမျှသဲရေကျဖြစ်ကာ အိပ်ပျော်နေမိသော သူ့ကိုယ်သူ အားရပါးရကျိန်ဆဲလိုက်သည်။ မြတ်နှင်းဖြူသည် အဝတ်ဗီဒိုရှေ့တွင် ရေစိုထမီကို ခါးမှာစည်းလျက်သား အသားရောင် ဘရာတစ်ထည်ကို လက်နောက်ပြန် ချိတ်တပ်လျက်ရှိလေသည်။ သူမ၏ရင်သားများက ဘရာ၏ပုံစံခွက်ထဲတွင် ပုန်းကွယ်လျက်ရှိနေကြပြီ။ သူစွန့်စွန့်စားစားခိုးဝင်ကာ တစ်ညနေခင်းလုံး ကြိုးစားထားရသမျှ စက္ကန့်ပိုင်းမျှနောက်ကျခြင်းတွင် ရေစုန်မျောလေပြီ။ သူစိတ်ပျက်လက်ပျက် နံရံကို ပြန်မှီလိုက်သည်။ ခဏကြာတော့ ဗီဒိုတံခါးပိတ်သွားပြီး မြတ်နှင်းဖြူ၏ပုံရိပ်ပေါ်လာသည်။ ညနေက ဘောင်းဘီတိုကို ပြန်ဝတ်ထားသော်လည်း တီရှပ်အသစ်တစ်ထည်လဲထားသည်။ သူမသည် စာကြည့်စားပွဲသို့သွားကာ လက်ပ်တော့ပ်ကိုယူလိုက်ပြီး ခုတင်ပေါ်ပြန်တက်ကာ အသုံးပြုနေလေတော့သည်။
မျက်မှောင်လေးကြုတ်လိုက်၊ ပြုံးလိုက်၊ စာရိုက်လိုက်၊ တခစ်ခစ်ရယ်လိုက်ဖြင့် ပေါ့ပါးပျော်ရွှင်နေသော မြတ်နှင်းဖြူကိုကြည့်ကာ သူစိတ်ဓာတ်အကြီးအကျယ်ကျနေသည်။ သူ၏အဓိကရည်မှန်းချက်ကို အကောင်အထည်ဖော်ရန် အခွင့်အရေးက မရှိသလောက်ဖြစ်နေရာ တစ်ညလုံးဘာလုပ်ရမည်မသိတော့။ စိတ်ဓာတ်ကျတော့ လူလည်းပိုမိုပင်ပန်းသလိုခံစားရသည်။ ခုတင်ကြားထဲတွင် စိတ်ပျက်လက်ပျက်ထိုင်ကာ အတွေးများတောင်စဉ်ရေမရ ပြေးလွှားနေကြသည်။
မြတ်နှင်းဖြူ၏အသံငြိမ်သွားပြီး ကိုရီးယားဇာတ်လမ်းအသံများပေါ်လာပြန်သည်။ အချိန်မည်မျှကြာသွားသည်မသိ။ မြတ်နှင်းဖြူ အခန်းထဲမှထွက်သွားသံကြားရပြီး ခဏအကြာပြန်ဝင်လာကာ အခန်းမီးကိုမှိတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ခုတင်ပေါ်တက်လာသံကြားရပြီး အချိန်အတန်ကြာ လူးလှိမ့်နေပြီးနောက် ငြိမ်သက်သွားလေတော့သည်။ ။
သူဖြည်းဖြည်းချင်းထလိုက်သည်။ အချိန်အတော်ကြာ ကိုယ်ဟန်မပြောင်းပဲနေမိ၍ ခြေထောက်များ ထုံကျဉ်နေသည်။ မွှေးပွအရုပ်တစ်ရုပ်ကိုဖက်ကာ အိပ်ပျော်နေသော မြတ်နှင်းဖြူကို ညအိပ်မီးရောင် မှိန်မှိန်အောက်တွင် တွေ့ရသည်။ နှုတ်ခမ်းလေးအနည်းငယ်ဟကာ အပြစ်ကင်းစွာအိပ်ပျော်လျက်ရှိသော မြတ်နှင်းဖြူ၏ ပေါင်ခွကြားကို အမှတ်မထင်ကြည့်မိရာ ဘောင်းဘီတို၏ ခွကြားချုပ်ရိုးကြောင်းက ညပ်လျက်ရှိပြီး ကုလားအုတ်ခွာဟုခေါ်သော အနေအထားဖြစ်လျက်ရှိလေသည်။ သူကတော့ သည့်အချိန်မှာ ဒါတွေသိပ်စိတ်မဝင်စားနိုင်။ အိမ်ကအိပ်ရာပေါ်မှာသာ အရသာရှိရှိ ကျောခင်းအိပ်လိုက်ချင်တော့သည်။ ခုတင်ပေါ်ခွကျော်ကာ တစ်ဘက်သို့ဆင်းလိုက်သည်။ ခါးလွတ်နေသော တီရှပ်အင်္ကျီအောက်စကို လက်ဖျားနှင့်ကိုင်ကာ မတင်ဖို့ကြိုးစားကြည့်သည်။
အနည်းငယ်သာ လန်တက်လာပြီး ဖိထားသော ကိုယ်လုံးကြောင့် ဆက်ဆွဲ၍မရတော့။ အားအနည်းစိုက်ကာ ဆွဲလိုက်သည်။ မြတ်နှင်းဖြူ လှုပ်လှုပ်ရှားရှားဖြစ်သွားသောကြောင့် သူလန့်ပြီး အင်္ကျီစကို လွှတ်ချလိုက်သည်။ မြတ်နှင်းဖြူက တစ်ဘက်သို့လှည့်ကာ ပြန်ငြိမ်သွားသည်။ မွှေးပွရုပ်ကို ဖက်လည်းဖက်၊ ခွလည်းခွကာ ကျောပေးလျက်အနေအထားနှင့်ရှိနေသော မြတ်နှင်းဖြူကြောင့် သူမည်သို့မျှ ဆက်လုပ်၍မရတော့ပေ။ စိတ်ပျက်လက်ပျက် စာကြည့်စားပွဲမှ ထိုင်ခုံတွင်ထိုင်ချလိုက်သည်။
သည်တစ်ညတော့ ဘာမှအဆင်ပြေတော့မည်မဟုတ်ဟုတွေးကာ ပြန်ရန်ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ မြတ်နှင်းဖြူထံမှ အသံရှည်ရှည်လေသံတိုးတိုးထွက်လာကာ ခဏအကြာ နှာခေါင်းထဲ အနံ့ပြင်းတိုးဝင်လာသည်။ အပုပ်ကောင် ရုပ်ဆောင်ဆိုတာ သိပ်မှန်ပါလား။ သည်လောက်လှသည့် ကွင်းန်ဆိုသော ကောင်မလေးလည်း လေလည်လျှင် နံတာပါပဲဟု သံဝေဂစိတ် ဝင်မိသည်။ အခန်းတံခါးကို အသံမကြားအောင်ကြိတ်ဖွင့်ကာ အပြင်ထွက်လိုက်သည်။
ထို့နောက် မှောင်နေသော လျှောက်လမ်းတစ်လျှောက်လျှောက်ကာ ဧည့်ခန်းကိုစမ်းတဝါးဝါးဖြတ်ပြီး အိမ်ခန်းတံခါးဝသို့ရောက်သည်။ အိမ်ခန်းတံခါးလက်ကိုင်ဘုကိုလည်း အသံမထွက်အောင်လှည့်ဖွင့်ကာ ဆွဲလိုက်သည်။ တံခါးက ပွင့်မလာပဲ တင်းခံနေသည်။ လက်နှင့်လျှောက်စမ်းတော့ အပေါ်ဘက်တွင် တံခါးဂျက်တွေ့သည်နှင့် ဖွင့်ကာ အပြင်ထွက်လိုက်သည်။ ဝရန်တာသို့ထွက်လိုက်သည်နှင့် အေးမြသော ညလေညင်း၏ကြိုဆိုမှုကြောင့် နွမ်းနယ်ပင်ပန်းနေသမျှ အနည်းငယ်လန်းဆန်းသွားရသည်။
ဝရန်တာမှ အောက်သို့ကြည့်ကာ မာယာ့ကိုရှာဖွေလိုက်သည်။ အမှောင်ရိပ်ထဲမှ မာယာထွက်လာတော့ သူခေါင်းခါပြလိုက်သည်။ အိမ်ခန်းတံခါးကို ပြန်စေ့လိုက်ပြီး ဝရန်တာတံခါးကိုကြည့်လိုက်တော့ ဂျက်ထိုးကာ သော့ခလောက်ခတ်ထားသော တံခါးမျိုးဖြစ်သည်။ သူမည်သို့ အပြင်ပြန်ထွက်ရမည်နည်း။ မာယာ့ကိုအောက်ဆင်းဖို့ အခက်တွေ့နေကြောင်း စိတ်ထဲကလှမ်းပြောလိုက်သည်။ ကလစ်ကနဲ အသံနှင့်အတူ ဝရန်တာသံပန်းမှ သော့ခလောက်ပွင့်သွားသည်။
“ မောင် အဲ့ဒီကနေဆင်းလာခဲ့”
မာယာ့အသံကိုကြားရလျှင် သူဟိုက်ကနဲ စိတ်ထဲမှအော်မိသည်။ တတိယထပ်ကနေ မြေပြင်အထိ ဝရန်တာမှ တွယ်ဆင်းရန်မှာ လွယ်သည်မဟုတ်။ ပြုတ်ကျရင် ကျိုးမှာကန်းမှာ။ အဆင်မသင့်လျှင် သေပင်သေနိုင်သေးသည်။ သူသံပန်းတံခါးကိုဖွင့်ကာ အောက်သို့ငုံ့ကြည့်လိုက်သည်။ ဒူးများတုန်ကာ လက်ဖဝါးတွင်ဇောချွေးများထွက်လာသည်။
“ မောင် မကြောက်နဲ့။ ဆင်းသာလာခဲ့။ အောက်မှာ မာယာရှိတယ်”
မကြောက်နဲ့ပြောလည်းကြောက်တာပင်။ ကြောက်လည်းမတတ်နိုင်။ အိမ်ပြန်ချင်လှပြီ။ သံပန်းကိုဆွဲကာ ဝရန်တာလက်ရန်းပေါ်တက်လိုက်သည်။ ထို့နောက် သံပန်းအပေါက်မှထွက်ကာ အခန်းဘက်မျက်နှာပြန်မူပြီး အောက်သို့ဆင်းရန်ကြိုးစားသည်။ မြတ်နှင်းဖြူတို့အခန်း၏ ဝရံတာလက်ရန်းကို ကိုင်ကာ အောက်အခန်း၏ သံပန်းကို လှမ်းရသည်က အသည်းတအေးအေးဖြစ်သည်။ လက်ဖဝါးများက ချွေးဖြင့် ချော်ချွတ်နေသေးသည်။ ဒုတိယထပ်၊ ပထမထပ်၊ ပထမထပ်မှ မြေပြင်သို့ ခုန်ချလိုက်သည်မှာ ခြေထောက်ပင် တော်တော်နာသွားသည်။ မာယာက အားနာသော၊ သနားသော၊ ကျေးဇူးတင်သော အကြည့်ကလေးနှင့်အတူ စိတ်ဓာတ်ကျသွားသည်ကိုဖုန်းကွယ်ထားသော အားပေးပြုံးလေးနှင့် ပြုံးပြကာ သူ့ကိုဆီးကြိုနေရှာလေသည်။
........................................................
လပြည့်ည၏နောက်ပိုင်းတွင်လည်း မာယာ၏ဝဋ်ကြွေးများ မကုန်နိုင်ခဲ့ချေ။ ပညာတစ်ဆင့်တက်ခြင်းပြီးသွား၍ အဘိုးကြီးမူရှာသည် ကြိုးပြတ်သွားသော နွားသိုးလိုဖြစ်သွားသည်။ မာယာတို့ အသူရကာယ်မလေးများ ဘယ်သူမှမလွတ်။ အဘိုးကြီးမူရှာ ဂူစောင့်ကျန်ခဲ့ချိန်ဆိုလျှင် အလှည့်ကျ ၎င်းအား အသုံးတော်ခံကြရသည်။ နှစ်ယောက် သုံးယောက် အပင်ကြီးအောက်ခေါ်ကာ စိတ်ကြိုက်ပျော်ပါးသည်။
ထိုအထဲမှာ မာယာက မကြာခဏ ခေါ်ဆောင်ခြင်းခံရကာ၊ မာယာထွက်ပြေးခဲ့မှုအား အခဲမကြေသော သဘောနှင့်၊ ဆရာတူတပည့်ပီသစွာ မာယာ၏ အနောက်အင်္ဂါကိုသာ အငြိုးတကြီး၊ အကြမ်းပတမ်း ဆက်ဆံတတ်လေသည်။ သူမအားခေါ်ယူခြင်းခံရတိုင်း မာယာသည် တစ်ကိုယ်လုံးတဆတ်ဆတ်တုန်အောင် ကြောက်လန့်မိသည်။ ထိုသို့ မာယာကကြောက်ရွံ့ထိတ်လန့်နေလေ၊ မူရှာသည် ပိုသဘောကျလေဖြစ်ကာ၊ ပို၍ပို၍ အကြမ်းပတမ်း ပြုမူလေတော့သည်။ တစ်ည၊ ထိုတစ်ညသည် မာယာ့အတွက် ထိုအပိုဆောင်းဝဋ်ကြွေးမှလွတ်ဖို့ အကြောင်းဖန်လာခဲ့လေသည်။
“ ခင်ဗျား၊ အဲ့ဒီကောင်မကို တမ်းတမ်းစွဲနေတာလား။ အဲဒီကောင်မနဲ့ အမြဲတမ်းပလူးနေတာ။ အခုတလော ကျုပ်ကိုတောင် ဂရုမစိုက်တော့တာ ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲ”
ဂူအတွင်းဘက်ရှိ နေသန့်အခန်းဆီမှ အော်ဟစ်ပြောဆိုနေသောအသံထွက်ပေါ်လာသည်။ တစ်ဘက်မှ အသံကိုတော့မကြားရ။
“ ခင်ဗျား ကောင်မတွေနဲ့ ပလူးတာသိနေတာပဲ။ ကျပ်ဘာမှမပြောဘူး။ ခုဒီကောင်မကျမှ အမြဲတမ်းမကြာမကြာပလူးနေတယ်ဆိုတော့ အဲ့ဒီကောင်မက ကျုပ်ထက် ပြုစုတတ်လို့လား။ အဲဒီကောင်မက ကျုပ်ထက်ကောင်းနေလို့လား။ ဟမ်..”
“ ဒီလောက်တောင်ဖြစ်လှတာ အဲ့ဒီကောင်မကိုသတ်ပစ်မယ်”
“ ဟေ့၊ မင်းလျှောက်မလုပ်နဲ့၊ ဆရာကြီးနဲ့ ပြဿနာတက်လိမ့်မယ်” တစ်ဖက်မှအသံက အခုမှထွက်ပေါ်လာသည်။
“ ဆရာကြီးကြောင့်လား၊ ခင်ဗျားကောင်မမို့လို့လား၊ ဖယ်စမ်း”
ရုန်းရင်းဆန်ခတ်အသံများ ကြားရသည်။
“ ခွေးမသားလေး မင်းလွန်လာပြီနော်”
“ လွန်တော့ဘာဖြစ်လဲ၊ ခင်ဗျားကမှ ခွေးမသားကြီး”
“ ဒီလောက်တောင်ပြောမရတာ ကဲဟာ”
ဝုန်းကနဲ အသံနှင့်အတူ ဂူနံရံနှင့်ရိုက်ကာ ပြုတ်ကျသွားသံကြားရသည်။ ထို့နောက် ပြေးလွှားလာသော ခြေသံများ။ အဘိုးကြီးမူရှာသည် ရှေ့မှပြေးထွက်လာကာ မကြာမကြာ လက်နောက်ပြန်ဖြင့် လက်ထဲမှတစ်စုံတစ်ရာကို ပစ်လွှတ်နေသည်။ အနောက်တွင်တော့ ဒေါသခြောင်းခြောင်းထွက်နေသော နေသန်သည် မူရှာပစ်လွှတ်သမျှကို ရှောင်ရှားကာ ၎င်းကလည်း တန်ပြန်ပစ်လွှတ်ရင်း ပြေးလိုက်လာသည်။ အခန်းအလယ်အရောက် ကျောက်စားပွဲ၏ တစ်ဘက်တစ်ချက်တွင် မျက်နှာချင်းဆိုင်လိုက်ကြသည်။
မူရှာသည် ထူးခြားသော လက်ဟန်တစ်မျိုးပြုကာ ၎င်း၏လက်ကို ရှေ့သို့တွန်းထုတ်လိုက်သည်။ စူးရှကျယ်လောင်သော တရွှီရွှီအသံများနှင့်အတူ မြွေအမြောက်အမြား ၎င်း၏လက်ထဲမှထွက်လာကာ နေသန့်ဆီ ဦးတည်ပျံသန်းသွားကြသည်။ နေသန်သည် နာကျည်းစွာ မဲ့ပြုံးပြုံးရင်း ၎င်းသည်လည်း လက်ဟန်တစ်မျိုးဖြင့် တွန်းထုတ်လိုက်သည်။ ကြီးမားသော မီးတောက်ကြီးထွက်ပေါ်လာပြီး ပျံသန်းလာသော မြွေများကို လောင်မြိုက်ပစ်လိုက်ရာ ညှော်နံ့များ တထောင်းထောင်းထလာသည်။
အဘိုးကြီးမူရှာသည် အလန့်တကြား နောက်ဆုတ်လိုက်သော်လည်း ၎၏ မုတ်ဆိတ်မွေးများ မီးအနည်းငယ်ဟပ်သွားသည်။ ပျက်သွားသော ကိုယ်ဟန်ကို ပြန်ထိန်းကာ တဖန် မြားအစင်းစင်း ပစ်လွှတ်လိုက်ပြန်သည်။ နေသန်၏ လှုပ်ရှားမှုတွင် အလယ်မှ ကျောက်စားပွဲမှာ မြောက်တက်လာပြီး မြားတံများကို ကာဆီးလိုက်သည်။
ထို့နောက် နေသန်သည် လက်များကို ရှေ့သို့ဆန့်တန်းရင်း လက်ခုပ်တီးသလို လက်ဖဝါးနှစ်ဘက်ကို ရိုက်ချလိုက်သည်။ ကျောက်စားပွဲမှာ အစိတ်စိတ်ကွဲသွားပြီး ကျောက်မှုန်ကျောက်စများ ထောင်းထောင်းထသွားလေတော့သည်။ ချွန်ထက်သော ကျောက်စအမြောက်အမြားက မူရှာထံသို့ အရှိန်အဟုန်ပြင်းစွာ လွင့်ပျံလာရာ အဘိုးကြီးသည် ကိုးရို့ကားယား အလျင်အမြန်ရှောင်တိမ်းလိုက်သော်လည်း ကျောက်စ တော်တော်များ ခန္ဓာကိုယ်အနှံ့အပြားကို ထိမှန်ကာ လဲကျသွားလေသည်။
အဘိုးကြီးမူရှာသည် လောလောလတ်လတ်ပင် ပညာအဆင့်တက်ထားသည်မှာ မကြာသေးဘူးဆိုသော်လည်း နေ့စဉ် အပျော်အပါးသာလိုက်စားနေသူဖြစ်ရာ နေ့စဉ်မပြတ် ပေပုရပိုဒ်များဖြင့် လေ့လာဆည်းပူးနေသော နေသန့်ကို မည်သို့မျှ မယှဉ်နိုင်ပါချေ။ နေသန်သည် အညှိုးကြီးစွာ မူရှာဆီပြေးဝင်လာသည်။ ထိုအခိုက် ဝုန်းကနဲ နားကွဲမတတ်အသံကြီးနှင့် ဂူတစ်ခုလုံးသိမ့်သိမ့်တုန်သွားပြီး နေသန်ရော မူရှာပါ အနောက်ဘက်သို့ ပေအတော်များများ လွင့်စင်သွားကြသည်။ ၎င်းတို့အလယ် ယခင် ကျောက်စားပွဲရှိသောနေရာတွင် အနက်ရောင်မီးခိုးလုံးကြီး ပေါ်ပေါက်လာပြီး အထဲမှ ဒေါသအလွန်ထွက်နေသော မျက်နှာထားနှင့် ဗျဂ္ဃထွက်ပေါ်လာလေသည်။
“ မအေလိုးတွေ၊ အဲ့ဒါက ဘယ်လိုဖြစ်နေကြတာလဲ”
နေသန်တို့နှစ်ယောက်သည် နာကျင်စွာလဲလျောင်းနေရင်း တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် ရန်စောင်ကာ ကြည့်နေကြသည်။
“ ပြောကြလေ။ ဟမ်။ စောက်ပေါက်တွေ လီးဆို့ထားလို့လား”
“ ကျွန်တော် ဟိုအသူရကာယ်မကို သတ်မလို့၊ အဲ့ဒီခွေးမသားကြီးက ကာဆီးကာဆီးလုပ်နေလို့”
ချက်ဆိုနားခွက်ကမီးတောက်သော ဗျဂ္ဃသည် သူ့တပည့်များ ကိစ္စကို ရိပ်စားမိသွားသည်။
“ ကိုယ်မေကိုယ်လိုးတွေ၊ ဘာမဟုတ်တဲ့ အသူရကာယ်မကြောင့် သတ်နေကြတယ်ဟုတ်လား။ သွားကြစမ်း ကိုယ့်အခန်းကိုယ်။ လီးလိုတဲ့မှပဲ။ စွမ်းအားတွေ တက်ချင်ရင် အသူရကာယ်မတွေနဲ့ ကင်းကင်းရှင်းရှင်းနေဖို့ ပြောထားတယ်မဟုတ်လား။ သူယောင်သီးတွေကပဲ မင်းတို့ကို စွမ်းအားတိုးစေမှာ။ သေချာလေ့ကျင့်ရင် မင်းတို့ကိုယ်တိုင် သူယောင်သီးတွေကို အသက်သွင်းနိုင်လာလိမ့်မယ်။ အခုငါလေ့ကျင့်နေတာပေါက်မြောက်သွားရင် နတ်သမီးလိုချင်တောင် ရတယ်ကွ။ မင်းတို့ကိုသင်ပေးတာတွေကိုသာ သေချာလေ့ကျင့်ရင် မင်းတို့လည်း လိုချင်တာရမယ်။ ကြားလား။ သွားကြစမ်း အခု။ ငါ့မျက်စိရှေ့ကထွက်သွားကြ။ ငါလီး”
ထို့နောက် ဗျဂ္ဃသည် မာယာဘက်လှည့်ကာ လက်ညှိုးထိုးလိုက်ပြီး
“ ဟဲ့ကောင်မ၊ နင့်ကို ဒီမှာဆက်ထားရင် ဟိုနှစ်ကောင်ထပ်ကိုက်နေဦးမယ်။ နင့်ကို တခြားပို့ရမယ်။ ထွက်ခဲ့စမ်း”
မာယာအချုပ်ခန်းအပြင်သို့ရောက်သောအခါ မာယာ့လက်ကိုဆွဲကိုင်လိုက်ပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ ဆေးလုံးတစ်လုံးကို ပေါက်ချလိုက်လေသည်။ မီးခိုးငွေ့များ ပြယ်သွားပြီး မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်သောအခါ မာယာအဖမ်းခံခဲ့ရသော ချောင်းကမ်းပါးတွင် ရောက်ရှိနေသည်ကို တွေ့ရလေသည်။ ကွယ်ခါနီး လခြမ်းကွေး၏ အလင်းရောင်အောက်တွင် အသံထွက်သော အပင်ကလေးက လေမတိုက်ပဲ တလှုပ်လှုပ်ရှိနေသည်။ သူမတို့ လမ်းလျှောက်သွားတော့ ခြေသံကြောင့် အပင်ကလေး ငြိမ်သွားလေသည်။ အပင်နားအရောက်တွင် ဗျဂ္ဃသည် တစ်စုံတစ်ရာကိုမန်းမှုတ်ကာ မြေပြင်ကို ခြေတစ်ချက်စောင့်လိုက်သည်။ လှပသော မိန်းကလေးတစ်ယောက် အပင်နားတွင် ပေါ်လာလေသည်။
“ နင်နဲ့ ဒီကောင်မနဲ့ အပင်ကို တလှည့်စီစောင့်ရှောက်ရမယ်။ တိရစ္ဆာန်တွေ၊ လူတွေလာရင် ခြောက်လှန့်ထုတ်၊ အပင်နားမကပ်စေနဲ့။ ကြားတယ်နော် ။ သေချာမလုပ်လို့ကတော့ နင်တို့ကို တစ်လလောက် ပြိတ္တာစာကျွေးပစ်မယ်။ ဟိုကောင်မဒီလာစမ်း”
မာယာအနားတိုးသွားတော့ သစ်ပင်မှ အရွက်တစ်ရွက်ကိုခူးကာ လုံးချေပြီး ၎င်း၏အိပ်ကပ်ထဲမှ ဆေးမှုန့်တစ်ချို့နှင့်ရော၍ လက်ဖဝါးထဲထည့်ကာ မန်းမှုတ်လိုက်သည်။ လက်ဖဝါးပြန်ဖြန့်လိုက်သောအခါ ဆေးလုံးတစ်လုံးကိုတွေ့ရသည်။ ၎င်းဆေးလုံးအားသူမကိုသောက်စေလိုက်ပြီး သူမ၏ခြေထိပ်လက်ထိပ်များကို ဖြုတ်လိုက်သည်။
“ နင့်အစွမ်းနည်းနည်းပါးပါးသုံးလို့ရအောင် ခြေထိပ်လက်ထိပ်ဖြုတ်ပေးတာ။ နင်နဲ့အပင်နဲ့ကို တွဲပြီး ငါကျိန်စာချထားတယ်။ နင်ထွက်ပြေးမယ်တော့မကြံနဲ့။ ဒုက္ခလှလှတွေ့မယ်မှတ်”
ပြိတ္တာများကို မြင်ယောင်ပြီး မာယာကျောထဲစိမ့်သွားသည်။ ဗျဂ္ဃပြန်သွားတော့ သူမတို့နှစ်ယောက် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ယဲ့ယဲ့ပြုံးပြမိကြလေတော့သည်။
....................................................................................
အပိုင်း ( ၆ ) ဆက်ရန် >>>>
No comments:
Post a Comment