ဟိုပင်ဒီပင်ကူးပါလို့ အပိုင်း (၁၇)

ဟိုပင်ဒီပင်ကူးပါလို့ အပိုင်း (၁၇)

ဂျင်ကလိ ရေးသည်။

ကောင်မလေးက သူငယ်ချင်းတွေ ကို သိင်္ဂ ီနှင့် ကိစ္စရှိ၍ လိုက်သွားမည် ဟုပြောပြီး သိင်္ဂ ီ့ကို ခေါ်သွား၏။ဟိုရောက်တော့ သူမ အတွက်ကော်ဖီ နှင့်မုန့် မှာပေးပြီး သိင်္ဂ ီပင်ရှင်းလိုက်ပါသည်။

“မမ ဘာမှ မသောက်ဘူးလား”

“ဗိုက်ပြည့်နေပြီ၊ ညီမ ဘာအကူအညီလိုလဲ ပြောလေ”

“ဒီလို အမရယ်၊ အခုန မချိုချို တို့ နတ်သမီးက ပင်တိုင်ကြော်ငြာဖို့ အတွက်မော်ဒယ် ငါးယောက် ရွေးမယ်တဲ့၊ သမီးလဲ လျှောက်ထားတယ်၊ လျှောက်တဲ့ သူတွေက အများကြီးဆိုတော့ ၊ မမက မချိုချို ပြောပေးပါလား ဟင်”

သိင်္ဂ ီကအလှကုန်တွေသုံးနေသည့် အမျိုးသမီးတယောက်ဖြစ်သလို ဒီစီးပွားရေးထဲ ဝင်ဖို့လည်း တာစူနေ သူ တယောက်လည်း ဖြစ်လို့ ကောင်မလေးကို သေသေချာချာကြည့်လိုက်မိသည်။ ကလေးမ ရုပ်ရည်လေးက မ ဆိုးပါ။ ပြင်လိုက်လျှင် အရုပ်လေးတရုပ်လို လှသွားကောင်းလှသွားလိမ့်မည်။ ဒါပေမယ့် သူမမျက်နှာက ရှုပ် ထွေးလွန်းသည်ဟု သိင်္ဂ ီထင်သည်။ သိင်္ဂ ီသဘောမကျသလို မချိုချို လည်းသဘောကျမှာ မဟုတ်တာ သေ ချာသည်။

“ရနိုင်ပါတယ်၊ ညီမလေး က ပင်ကိုယ်ရုပ်ရည် ရှိတာပဲ၊ မ လဲမချိုချို ကို ညီမနာမည်ပြောထားမယ်လေ”

အစွန်းလွတ်သည့် လောကဝတ်စကားကို သိင်္ဂီ ပြောလိုက်သည်။ ကောင်မလေးက ဒီလောက်နှင့် မကျေ နပ်ပါ။

“သမီး သူငယ်ချင်းတွေလဲ လျှောက်ကြတယ်၊ ဟို Miss ဒီ Miss နဲ့ တိုင်တယ် ရပြီးသားတွေလည်း အများကြီး ပါတယ်လေ၊ သမီး က တိုင်တယ်လဲ တခုမှ မရှိဘူး၊ အဲဒါတပန်းရှုံးနေတာပေါ့”

“ညီမ က ပွဲတွေဝင်မပြိုင်ဘူးလား”

“အရင်ကတော့ တခါပြိုင်ဖူးတယ်၊ ပိုက်ဆံ အရမ်းကုန်တာမမရဲ့၊ ဖေဖေ ကလဲ ဝန်ထမ်းဆိုတော့ သိပ်ပြီး Support မလုပ်နိုင်ဘူးလေ၊ သူများ လိုမှ ကိုယ်က မတတ်နိုင်ဘဲကိုး၊နောက်ပိုင်း မပြိုင်တော့ဘူး”

သိင်္ဂ ီကပင် သူမပြိုင်ပွဲဝင်ဖို့ စပွန်ဆာလုပ်ရတော့ မလိုဖြစ်နေသည်။

“ဒီတော့ … ညီမ ..က”

“နတ်သမီးက အလုပ်ရချင်တယ်မမရယ်၊ သူတို့က ဈေးကွက်ကို အကြီးအကျယ်ဖေါက်ဖို့ ရှိတယ်၊ ပရိုမိုးရှင်း တွေလည်း ဟဲဗီး လုပ်မှာတဲ့”

ဒီအကြောင်းတွေ သိင်္ဂ ီသိပါသည်။ အခုနလေးတင် မချိုချို နှင့် စကားပြောခဲ့သည် မဟုတ်ပါလား။ သိင်္ဂ ီ့ကို တောင် ကြော်ငြာရိုတ် မလားမေးသွားသေးသည်။

“ဒါကြောင့် ကူညီပါ မမရယ်၊ ကျေးဇူးမမေ့ပါဘူး”

“အေးပါကွယ် ပြောပေးပါမယ်”

“သမီး ကျေးဇူးသိပါတယ်၊ ကျေးဇူးလဲ ဆပ်ပါမယ်၊ မရ ရအောင်ပြောပေးပါ မမရယ်”

သူမက ဘယ်လို ကျေးဇူးဆပ်မည် နည်း။ ရယ်ချင်စိတ်နှင့် ကြည့်လိုက်ရာ ကောင်မလေး ၏ အကြည့်ကြောင့် သိင်္ဂီ စိတ်ရှုပ်သွားရသည်။ သူ့အမေ နှင့် တထပ်ထဲတူသည့် အကြည့်။ ချာတိတ်မက မခေပါ။ သိင်္ဂ ီစိတ်လှုပ်ရှားသွားသည်ကို ရိပ်မိပြီး ရှေ့တလှမ်းတက်လာ၏။

“ဟိုလူကြီးက ဒေါ်သူဇာရဲ့ အမျိုးသားဆို”

မျက်နှာ တခုလုံး ဆေးနီ နှင့် ဖျန်းလိုက်သလို နီရဲ သွားလိမ့်မည်မှန်း မှန်မကြည့်ဘဲ နှင့် သိင်္ဂ ီသိသည်။ ဒါအ ကူ အညီတောင်းတာ မဟုတ်တော့။ ြခိမ်းချောက် အကြပ်ကိုင်ခြင်း ဖြစ်နေလေပြီ။ “နင်ကဘာလုပ် ချင်လို့လဲ”ဟု မာမာထန်ထန် ပြန်မေးလိုက်ချင်သော်လည်း ကောင်မလေးက ပေါ်ပေါ်ထင်ထင် ခြိမ်းချောက်နေခြင်း မ ဟုတ်။ ဒီလို တုန့်ပြန်ဖို့မဖြစ်နိုင်။ သူမ စကားကို မကြားယောင်ပြုပြီး လက်ကနာရီကို မြှောက်ကြည့် လိုက်ရင်း

“မချိုချိုဆီ ကို ဖုန်းဆက်ပေးမယ်လေ၊ သူနဲ့ လည်း မကြာမကြာတွေ့တတ်ပါတယ် တွေ့ရင်လည်း ပြောပေး မယ် ဟုတ်ပြီလား၊ အခုတော့ သွားစရာလေးရှိလို့ သွားတော့မယ်နော်”

ထိုင်ရာမှ ထ လိုက်ချိန်တွင် ကောင်မလေးက

“မမ ကပြောပေးမယ် ဆို သမီး နာမည်သိလို့လား”

“သိပါတယ်”

သူမ နားမှာဆက်မနေချင်သဖြင့် ပြီးပြီးရောပြောလိုက်သည်။

“ဒါဆို ဘယ်သူလဲ”

ငယ်သော်လည်း အစွယ်နှင့်၊ အမေထက်ပင် အဆိပ်ပြင်းမည့် မိန်းကလေးဖြစ်သည်။ နာမည် မသိလို့ ယောင် ကမ်းကမ်း နှင့် ဖြစ်နေသော သိင်္ဂ ီ့ကို လှောင်သလိုကြည့်ရင်း သူမနာမည်ကိုပြောပြသည်။ ထူပူပြီး စိတ်တွေ လွင့်နေသော သိင်္ဂ ီသေသေချာချာ မကြားပါ။ ဒါပေမယ့် ထပ်မမေး ချင်တော့၍ ခေါင်းညိတ် ပြခဲ့ပြီး ခပ်သုတ်သုတ်ထွက်လာခဲ့သည်။ ကိုယ့်တူမအရွယ်လောက်ရှိသည့် မိန်းကလေး ကိုရှုံး နိမ့်သလို ဖြစ်ခဲ့ရသည့် အ တွက် သိင်္ဂ ီမကျေမချမ်း ဖြစ်ရသည်။ တုံ့ပြန်ဖို့ကလည်း လူကြီး နှင့် လူငယ်ဖြစ်နေသည့် အပြင် သူမက ကိုကိုနှင့် ကိစ္စ ကို ကိုင်ထား၏။

ကားမောင်းလာရင်း စတီယာရင်ကို မကျေမနပ်ထုမိသည်။ ဒီတိုင်း ဆိုလျှင်မဖြစ်တော့။ အရာရာကိုပြန်သုံး သပ် မှဖြစ်တော့မည်။ အဖြေတခု မရခင်ကြားတွင်ကိုကို နှင့်လည်း ဝေးဝေး နေမှဖြစ်မည်။ နောက်တကြိမ်နောက်တခါ တွေဆိုတာရှိလာလျှင် ပိုရှင်းရခက်ကုန်မည်။ ဒေါ်တင်မမ သားအမိ နှင့်လည်း ကင်းအောင်နေမှ ဖြစ်မည်။ ဒေါ်တင်မမ က သာမန်စပ်စုရုံဟု ဖြေတွေးနိုင်သော်လည်း သူမ၏ သမီးဖြစ်သူကတော့ မမျှော်လင့် ဘဲ သူတို့တွေ့ခဲ့သည့် အဖြစ်တခုကနေ အမြတ်ထုတ်ဖို့ ကြိုးစားလာခဲ့လေပြီ။

နောက်ပိုင်းရက်တွေ မှာ သိင်္ဂ ီစိတ်နှင့် လူမကပ်သလိုဖြစ်နေသည်။ လုပ်သမျှ လည်းအဆင်မပြေ။ အလိုလို စိတ်တိုနေတတ်သည့် မမ၏ အဆူအငေါက်ကလည်း နေ့စဉ်လို ခံနေရသည်။

ခံရဖန် များလာတော့ မမ သိသိကြီး နှင့် တမင်နှိပ်စက်နေသလား လို့တောင်တွေးမိသည်။ ဖြစ်နိုင်လျှင် ဒီမှာ မနေချင်တော့ ကိုကို့ ကို မခွဲ နိုင်သော်လည်း အနားမှာနေပြီး စိတ်ပင်ပန်းဆင်းရဲ နေရမည့် အစား အဝေးကလွမ်းနေတာကမှပို ကောင်း မည်ဟု သိင်္ဂီ တွေးလာ၏။

ကံကောင်း ထောက်မှစွာ ရူပါ ရန်ကုန်ရောက်လာသည့် အခါ သူမကလည်း ခေါ်သည်ကို အကြောင်းပြပြီး မေမြို့ ကိုလိုက်သွားမိတော့သည်။ မသွားခင် မချိုချို ဆီကိုတော့ ဝတ္တရားကျေဖုန်းဆက်ပေးခဲ့ပါသည်။ မမ မိတ် ဆွေ၏ သမီးဆိုတော့ မချိုချိုက မေးရှာပါသည်။

“နာမည်ဘယ်သူတုန်း၊ ကြည့်လိုက်မယ်လေ”

“နာမည်တော့ မမှတ်မိဘူး မမချို”

“ဒါဆို ပုံစံပြော၊”

သတိထားမိသလောက် ကောင်မလေးရုပ်သွင်ကို ပြောပြလိုက်သည်။

“လိပ်စာနဲ့ အဖေ နာမည်သိလား”

“နေတာကတော့ ရန်ကင်း တိုက်ခန်းမှာပဲ၊ အဖေနာမည် မသိဘူး၊ အမေနာမည်ကတော့ ဒေါ်တင်မမတဲ့”

“အင်း အင်း ဒီလောက်ဆိုရပါပြီ၊ လူတွေ့ မှာပါလာရင် မေးကြည့်လိုက်တာပေါ့”

“မမချို ကြိုက်မှ သုံးပါ၊ မမချိုနဲ့ ခင်မှန်းသိလို့ သိင်္ဂ ီ့ကို ပြောပေးပါ ဆိုလို့ ဝတ္တရား ရှိတဲ့ အတိုင်းပြောပေးရတာ”

သိင်္ဂ ီ့ အပြောကို သဘောကျပြီး မချိုချိုရယ်၏။ ဒီလောက်ဆိုရင် သိင်္ဂ ီ့ဖက်ကတာဝန်ကျေပြီဟု ယူဆပြီး ရူပါ နှင့် အတူ မေမြို့ ကို စိတ်လွတ်လက်လွတ် လိုက်ပြီး ပျော်သလိုနေလိုက်သည်။ ဟိုမှာက ရန်ကုန်ထက် တောင် မှ မိတ်ဆွေတွေပေါသဖြင့် နေ့စဉ်အိမ်လည်ရတာက အလုပ်တခုလိုပင်။ဒါတောင်မှ မမ မွေးတော့ မည် ဆို၍ ပြန်လာချိန်တွင် မရောက်ရသေးသည့် အိမ်တွေရှိနေ၏။ကိုကို့ ကို လွမ်းသည့် ဒါဏ် ကိုတော့ တ ယောက်ထဲ ကျိတ်ခံရသည်။ ဒေါ်တင်မမ သမီး အရွေးခံရသလား မခံရသလားဆိုတာတော့ စိတ်လဲ မဝင်စားမချိုချိုကို လှမ်းမေးလျှင် ရလျှက် နှင့် မမေးဘဲ နေလိုက်၏။

မမ မီးဖွားဖို့ ရက်နီးလာသည်နှင့် အမျှ စိတ်ထဲမှာ ဇဝေဇဝါ ဖြစ်နေတုန်းပင်။ နှစ်ယောက်ထဲ ရှိသည့် ညီအမ မို့မပြန်လျှင်မကောင်းပါ။ တအိမ်ထောင်စီ ခွဲနေကြသူတွေ ဆိုလျှင်လည်းတမျိုး။ ခုတော့ တအိမ်ထဲတူတူ နေကြသူတွေ ဖြစ်သည့် အပြင် သိင်္ဂ ီကလည်း တခြားအလုပ်ရှိသူ မဟုတ်။ ထို့ကြောင့် မမ ဆေးရုံတက် တော့ မည်ဆိုတော့မှ ရက်ကပ်ပြီးဆင်းလာခဲ့သည်။ကိုကို့ကို ပြန်တွေ့ရလို့ သိင်္ဂ ီပျော်ပါသည်။ ဒေါ်တင်မမ တို့ သားအမိကိုလည်း ခုတိုင်အောင် မျက်နှာချင်း မဆိုင်ရသေး၍ ကျေနပ်နေမိ၏။

ဘေး မှာ အပူပင်မဲ့စွာ အိပ်ပျော် နေသော ကိုကို့ ကိုကြည့်ရင်း သိင်္ဂ ီအား ကျသည်။ ဘာမှ မသိတော့လည်း ကိုကို အေးဆေးစွာ နေနိုင်သည် မဟုတ်လား။ ကိုကို နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက်အိပ်ပျော်နေသည်။ ခါတိုင်း မီးလင်းနေလျှင် ခနခန ပြန်နိုးတတ်သူက တရေးမှ မနိုး။ သိင်္ဂ ီကုတင်ပေါ်က ဆင်းပြီး မီးပိတ်လိုက် ပြီးကိုကို့ ဘေးမှာဝင်လှဲ ပြီး စောင်တစ်ထည် နှင့် နှစ်ယောက်မျှခြုံ လိုက်သည်။ မျက် စိကို ဇွတ်ပိတ်ပြီး အိပ်ဖို့ကြိုးစားရင်း သိင်္ဂ ီခံစားနေရသည့် အကြောင်းတွေကို ကိုကို ဘယ်တော့မှ မသိစေရဟု ခိုင်ခိုင်မာမာ ဆုံးဖြတ်လိုက်မိသည်။

................................

{ အချစ်သည် မျက်နှာများ၏။

တခါတရံတွင် လျှို့ဝှက်ဆန်းကြယ်၍ တခါတရံတွင် ရိုးစင်းမြင်သာသည်။

တခါတရံတွင် ပညာရှိ၍ တခါတရံတွင် မိုက်မဲ ရူးသွပ်သည်။

တခါတရံတွင် ခက်ထန်ရိုင်းစိုင်း၍ တခါတရံတွင် သိမ်မွေ့နူးညံ့သည်။

တခါတရံတွင် ပေးဆပ်စွန့်လွှတ်သူဖြစ်၍ တခါတရံတွင် ရယူသိမ်းပိုက်သူဖြစ်သည်။

တခါတရံတွင် တည်ဆောက်သူဖြစ်၍ တခါတရံတွင် ဖျက်ဆီးသူဖြစ်သည်။

တခါတရံတွင် …………………..

တခါတရံတွင် ……………….....

တခါတရံတွင် ……………………

မရေတွက်နိုင်အောင် မျက်နှာစာ များလှသည့် အရာကို အချစ်ဟု ခေါ်၏။}

..........................................................

အခန်း (၃၁)

ကလေးနာမည် ဘယ်လိုပေးမလဲဟု ဖူးဖူး လာမေးသောအခါ ဦးအောင်ဘညို ပြုံးမိသည်။

“သမီး အမေ စိတ်ကြိုက်သာလုပ်ပါ လို့”

ဒါလောက်လေးတောင် မှ တိုင်တိုင်ပင်ပင် ပြောပြောဆိုဆို မလုပ်ချင်သည့် မသူဇာကိုလည်း စိတ်ထဲဘယ် လို မှ မထားတော့ပါ။ ဒီ ကလေး ကိုယ်ဝန် နှင့်ထဲက ဒီလို အချိုးတွေနှင့် ရင်ဆိုင်လာရ၍ ရိုးနေပါပြီ။ ဒါပေမယ့် သား သမီးတယောက်ကို နာမည်ပေးဖို့ အတွက်တော့ မိဖ နှစ်ဦးလုံး တိုင်ပင်ဆုံးဖြတ်သင့် သည် မဟုတ်ပါ လား။ တသက်တာလုံး မိမိတို့ရင်သွေးလေး ကို ကိုယ်စားပြု သွားမည့် နာမည်တလုံးဆိုတာ အရေးကြီး ပါ သည်။

“မေမေ က ဖေဖေ ကြိုက်တဲ့ နာမည်သာပေးလိုက်ပါတဲ့”

“ဟော ဗျာ၊ ဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲ၊ ဇာတ်လမ်းက ဘယ်လိုတုန်း ရှင်းပါဦး”

“မောင်လေး နာမည် ဘယ်လိုခေါ်ရမလဲ လို့ မေမေ့ကို မေးတော့ နင့်အဖေကို မေးကြည့်တဲ့၊ သူစိတ်မဝင် စားဘူးတဲ့”

“ဟုတ်တယ်လေ သမီးရဲ့၊ သူ့ကလေးမှ မဟုတ်တာ”

“ဖေဖေ ကလဲ”

မသူဇာ ကလေးကို ဂရုမစိုက်ဘူးတော့မဟုတ်၊ စိုက်သင့်သလောက်တော့ စိုက်ပါသည်။ သို့သော် ဖူးဖူး တို့ ဖိုးသား တို့တုန်းက လိုမဟုတ်မှန်း ဦးအောင်ဘညို သိနေသည်။ ဦးအောင်ဘညို တယောက်သာမဟုတ် တခြား လူကြီးတွေ ဖြစ်သည့် ဒေါ်ဒေါ်ကြည်တို့ လင်မယားလည်း ရိပ်မိသည်။ သိင်္ဂီ လည်း သိသည်။ ဒေါ်ဒေါ် ကြည်တို့ လင်မယားက အိမ်က အလုပ်သမားတွေမို့ ဘာမှဝေဖန်ချက် မပေးကြသော်လည်း သိင်္ဂီ ကတော့တခါတလေ သူဇာ့ကွယ်ရာတွင် စိတ်မကောင်းစကားဆိုတတ်သည်။ မသူဇာရှေ့မှာတော့ သိင်္ဂီ လည်း မေ၀ ဖန်ရဲပေ။

ဒါကြောင့်ထင်သည် ဒီအငယ်ဆုံးကလေးကို သိင်္ဂ ီတော်တော်ဂရုစိုက်၏။ အမေ တယောက်သဖွယ် ပူပူ ပန်ပန် နေပေးသည်။ တခါတရံ သူ့အမ ဆီကနေ နောက်သလိုလို နှင့်ကလေးတောင်းတတ်၏။

“ရှုပ်လွန်းလို့အေ၊ ညည်းယူချင်ယူသွား ဝမ်းသာတယ်”

မသူဇာ ကလည်း ဒီလိုပြန်ပြောတတ်သည်။ ပြန်နောက် သည်ဟုထင်စရာ ရှိသော်လည်း မျက်နှာတည်တည် ကြီး နှင့် ပြောခြင်းဖြစ်၏။ မသူဇာ တကယ်ပြောတာလား၊ ညီမဖြစ်သူ ကို အလိုက်အထိုက်ပြန်ပြောတာလား ဘယ်သူ မှမဝေခွဲတတ်ကြပါ။

ထို့ကြောင့် နာမည် ရွေးပေးရမည် ဆိုသောအခါ ဦးအောင်ဘညိုက တာဝန်ကို သိင်္ဂ ီ့ဆီ ပို့ပစ်လိုက်သည်။

“ဒါဆို လဲ သမီး တီတီ မေးကြည့်လေ၊ သမီးမောင်လေး ကိုသူက မွေးစားမှာဆိုတော့ သူ့ပဲနာမည် ပေး ခိုင်းတာ မကောင်းဘူးလား”

“တကယ်လား၊ မောင်လေးကို တကယ်ပေးမှာလား”

“သမီးရယ် စကားအဖြစ်ပြောတာပေါ့၊ တီတီ ကလဲ သမီးတို့ နဲ့တူတူ နေနေတာပဲ၊ သမီးမောင်လေး ကို ခေါ်သွားမှာလား”

ဖူးဖူး က သိင်္ဂ ီ့ကို တကယ်သွားမေးသည်။ သိင်္ဂ ီကလည်း နောက်နေသည်ဟု ထင်၏။ မသူဇာ က သဘော တူလျှင် ဦးအောင်ဘညို ငြင်းစရာ မရှိပါ။ ခက်တာက မသူဇာ နှင့်လည်း မပြောဖြစ်သည့် အတွက် သိင်္ဂ ီ နှင့်လွှဲလိုက်တာကောင်းမည်ထင်၏။

မသူဇာက ဦးအောင်ဘညို နှင့် စကားမပြောဘဲ နေသည်တော့ မဟုတ်ပါ။ ဒါပေမယ့် တခွန်းတလေသာ ဖြစ် သည်။ လင်ရယ် မယားရယ်လို့ စကားလက်ဆုံပြောဖြစ်သည် မရှိတော့ပါ။

လင် နှင့် မယား ဆိုသည်မှာ သား ရေးသမီးရေး၊ အိမ်တွင်းရေး၊ စီးပွားရေး လူမှုရေးက အစ တယောက်နှင့် တယောက်တိုင်တိုင်ပင်ပင် ရှိရမည် မဟုတ်ပါလား။ အရေးပါသည့် ကိစ္စတွေဆိုလျှင် တယောက်နှင့် တယောက်အမြင်ချင်းဖလှယ်၍၊ တယောက် ၏ အကြံဉာဏ်ကို တယောက်ကနားထောင်စဉ်းစား၍ နေကြရမည်မှာ ဖြစ်သင့်သည့် အနေ အထားဖြစ်သည်။

ခုတော့ မသူဇာက သူမဖာသာ တယောက်ထဲနေသည်။ ကျန်တာဘာမှ စိတ်မဝင်စား။ ဦးအောင်ဘညို လုပ် ချင်ရာလုပ် သူမနှင့် ဘာမှ မဆိုင်သလိုနေနေသည်။ ဒေါ်ဒေါ်ကြည်ကတော့တခါတလေကျလျှင် ဥပက္ခော ဒေဝီ ဟု ကွယ်ရာမှာ သမုတ်၏။

ဦးအောင်ဘညို စိတ်ပူတာက ဖူးဖူး အတွက်ဖြစ်သည်။ အပျိုလေးဖြစ်လာချိန်မှာ မိခင်၏ ရင်အုပ်မကွာ သွန် သင်စောင့် ရှောက်မှုလို၏။ အရင်က တရားစခန်းမှာချည်းသာ သွားနေစဉ်တုန်းကတောင် ဒီလောက်အထိ မပျက်ကွက်ပါ။ တလ တကြိမ်လောက်ပြန်လာပြီး လိုတာလေးတွေလုပ်ပေးတတ်သည်။ ခုလိုပေါ့ပေါ့ လျော့ လျော့ မဟုတ်။ ဒါပေမယ့် အငယ်ဆုံးကလေး ထက်စာလျှင်တော့ အကြီး နှစ်ယောက်ကို နည်းနည်း ပိုပြီး ဂရု စိုက်သည်။ ဦးအောင်ဘညို လည်း ထိုအချက်ကို သတိထားမိသလို သိင်္ဂ ီ နှင့် ဒေါ်ဒေါ်ကြည်ကလည်း ပြောသည်။

မည်သို့ ပင်ဖြစ်စေ သမီးဖြစ်သူ ဖူးဖူး အတွက်တော့ ဦးအောင်ဘညို ကြံဖန်ပြီးဂုဏ်ယူသည်။ အရွယ်ရောက်လာသည့် အချိန်တွင် အနီးကပ်သွန်သင်မည့် မိခင်နှင့် အမြဲတူတူ မနေရသော်လည်း ဟော့ဟော့ရမ်းရမ်း မိန်း ကလေး ဖြစ်မလာပါ။ လိမ္မာရေးခြား ရှိသည့် သမီးအတွက်ဦးအောင်ဘညို ကျေနပ်သည်။ မသူဇာ မရှိသည့် အချိန်တွင် ဖူးဖူး ကို အုပ်ထိန်းသည့် ဒေါ်ဒေါ်ကြည် ဆိုတာကလည်း အမေသဖွယ် အဖွားသဖွယ် ဖြစ်သော် လည်း တကယ်တော့ အိမ်က အလုပ်သမားသာဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့်  ဖိုးသား တခါတလေ နောက်တတ် သ လို ရှေးအဖွားကြီး ဖြစ်သည့် ဒေါ်ဒေါ်ကြည်၏ မေတ္တာကြောင့် ဖူးဖူး တည်ငြိမ်မှု ရခဲ့ခြင်း လို့ ဦးအောင်ဘညို ထင်သည်။

ဒေါ်ဒေါ်ကြည့်ကလည်း အိမ်မှာသာ ထိမ်းကျောင်းပဲ့ပြင်ပေး နိုင်၏။ အပြင်ပ ကိစ္စတွေကျတော့ နားမလည် ရှာပါ။ ဦးအောင်ဘညို ကလည်း စီးပွားရေး လူမှုရေးတွေ များသည့် အပြင်အပေါင်းအသင်း နှင့် အသောက် အစားကလည်း မင်သည့်အတွက် အိမ်ကပ်သည် မရှိ။ သိင်္ဂ ီရောက်လာတာ အချိန်ကိုက်လို့ ဆိုနိုင်သည်။

သိင်္ဂီ ရောက်လာသည့် အတွက်ဖူးဖူး အဖေါ်ရသွားသည့် အပြင် ဒေါ်ဒေါ်ကြည် နှင့် မသူဇာလက်ထဲ ကလို မဟုတ်တော့ဘဲ ခေတ်ဆန်ဆန် သွက်သွက်လက်လက်လေး ဖြစ်လာသည်။သူတို့က အဒေါ်နှင့် တူမ ဖြစ် သော်လည်း သူငယ်ချင်း လိုပေါင်းကြသည်။

ထို့ကြောင့် မသူဇာ ကဒေါ်ဒေါ်ကြည်ပြောသလို ဥပေက္ခာ ဒေဝီဇာတ်ထုပ် က နေချိန်တွင် သိင်္ဂီ ကို အိမ်မှာပဲရှိစေလိုသည်။ တကယ်တော့ သိင်္ဂ ီရောက်လာစက အလည်အပတ်သဘောမျိုး ခနတဖြုတ်လာခြင်း ဖြစ် သည်။ စိတ်ပါလျှင် တလ နှစ်လလောက်နေပြီး ပြန်မည့် သဘောဖြစ်၏။ မေမြို့ နှင့် မန ္တလေး မှာသာ သိင်္ဂီ ပျော်တာကို ဦးအောင်ဘညို သိသည်။ အခုဟာက ဦးအောင်ဘညို နှင့် အမှတ်မထင် ငြိစွန်းမိသွား၍ သာ သိင်္ဂီ န်ကုန်မှာ အခြေတကျ ဖြစ်လာခြင်းလည်း ဖြစ်သည်။ ဒီအတွက်ကြောင့် ဦးအောင်ဘညိုမူးမူးရူးရူး နှင့် သိင်္ဂ ီ့ကို မသူဇာနှင့် လူမှားခဲ့ခြင်းကို တောင်ကြံဖန်ကျေးဇူးတင် ရမလိုဖြစ်နေသည်။

 “ကိုကို အောင်၊ ဘာတွေပြုံးနေတာလဲ”

“ဘာ မှ မဟုတ်ပါဘူး”

နှာခေါင်းလေး ရှုံ့ပြပြီး သိင်္ဂ ီဦးအောင်ဘညို ရှေ့မှာဝင်ထိုင်၏။ အိမ်နေရင်း ဘာမှ မလိမ်းချယ်ထားသည့်သိင်္ဂ ီ သည် ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ချည်သားအင်္ကျ ီဖြူဖြူ လေးနှင့်လည်းလှနေပါသည်။ အင်္ကျ ီပါးပါးလေး အောက်မှာ အဝါနု ရောင်ဘရာစီယာလေးက ပင့်မထားသည့်ရွှေရင်ဖြိုးဖြိုးကို မနေနိုင်ဘဲကြည့် မိသည်။ အင်္ဂလိပ်စာလုံး V ပုံစံ လည်ပင်း ပေါက်ကြောင့် ဝင်းဝင်းဝါဝါ အသားစိုင်တွေလည်း တစွန်းတစ ထွက်နေသည်။ ပန်းဆီရောင် ပျော့ ပျော့ ထမိန်ကို ကပိုကရိုဝတ်ထားသော်လည်း ပေါင်တံနှင့် တင်ပါး အလှကိုဖုံးကွယ်မထား နိုင်ကြပါ။ ဘယ်လို နေနေ သိင်္ဂ ီ၏ စွဲမက်ဖွယ်ကောင်းမှု က ပျောက်ကွယ် မသွားဟု ဦးအောင်ဘညို တွေးမိသည်။

“ဖူးဖူး နဲ့ ဖိုးသား လာလိမ့်မယ်”

ဦးအောင်ဘညို၏ စိတ်အခြေကို အမြဲသိသည့် သိင်္ဂ ီက လေသံတိုးတိုးဖြင့် ပြောလာ၍ အကြည့်ကို လွှဲလိုက် သည်။ ထို့နောက် သိင်္ဂ ီကလေသံကို ပိုနှိမ့် လိုက်ပြီး

“မမက ညကျရင် သူဆီမှာ လာအိပ်တဲ့”

ဒီနေ့ည တွေ့ဖို့ မဖြစ်နိုင်ဟု သိင်္ဂ ီဆိုလိုချင်ပုံရသည်။

“တညထဲပါ၊ ကလေးကြည့်ပေး နေကျကောင်မလေး အိမ်ခနပြန်သွားလို့၊ ဒေါ်ဒေါ်ကြည်ကလဲ ဖျားချင်သလို ဖြစ်နေလို့တဲ့”

မလာစေချင်ဟု ထင်သွားမှာ စိုးသည့် သိင်္ဂ ီက မမေးဘဲဆက်ရှင်း ပြသည်။ ထိုအခိုက်မှာပင် ဖူးဖူး နှင့် ဖိုးသား ရောက်လာကြ၏။

“လူစုံတက်စုံ နဲ့ ဘာလုပ်မလို့တုန်း”

“မောင်လေး နာမည်ကိစ္စလေ”

“အဲဒါ သမီးတီတီ နဲ့ လွှဲလိုက်ပြီလေ”

ဖူးဖူး က သိင်္ဂ ီ့ကို လှမ်းကြည့်သည်။

“တကယ်လား ကိုကို အောင်”

“ဟုတ်တယ်လေ၊ သိင်္ဂ ီပဲ အမွေစားအမွေခံ မွေးစားမယ်ဆို”

“တီတီ က မောင်လေးကို ခေါ်သွားရင်ဘယ်လို လုပ်မလဲ”

“မခေါ်ပါဘူး၊ ခေါ်သွားတော့ ဘာဖြစ်လဲ သမီးတီတီ က ဖေဖေ့ထက် ချမ်းသာတယ်၊ သမီးတို့ အဖိုးဖက်က ရော အဖွားဖက်ကပါ အမွေတွေရထားတာ”

“ဒါတောင် မှ မုန့်ဖိုးတောင်းရင် ပေတိပေကပ်နဲ့”

ငြိမ်နားထောင် နေသည့် ဖိုးသားက သိင်္ဂ ီ့ကို ဝင်ခွပ်သည်။ သိင်္ဂ ီက ဖိုးသားခေါင်းကို မနာအောင် ခေါက်ရင်း

“တောင်းတိုင်း ပေးနေတာကို ဒီလိုပြောလို့ သား ညီလေးကိုပဲ တီတီ က အမွေပေးတော့မှာ”

“တီတီ့ ဆီမှာ ရွှေမန်ကျည်း တောင့်တွေရှိတယ် လို့ ဖွားကြည်တော့ ပြောဖူးတယ်၊ ရွှေမန်ကျည်းတောင့် ဆိုတာဘာလဲ ဖေဖေ”

“ရွှေချောင်း သေးသေး လေးတွေပေါ့သားရယ်၊ မန်ကျည်းတောင့် အရွယ်ဆိုတော့ လက်ညိုးလောက်တော့ ရှိ မှာပေါ့”

“အလိုတော်၊ ကျုပ်ဆီမှာ ဘာကြောင့် ဒီရွှေမန်ကျည်းတောင့် တွေက ရှိရမှာလဲ”

“ဖွားကြည်ပြောတော့ တီတီက အရင်ဘဝက ဥစ္စာစောင့်မ တဲ့၊ ဒါကြောင့် အရမ်းလှတာတဲ့၊ အရင်ဘ၀ က ရွှေ တွေ တီတီ့ဆီမှာ ရှိတယ် ဒါကြောင့် ချမ်းသာတာတဲ့”

“သားတို့ တီတီ က ကိုယ်ပိုင်ကုမ္ပဏီတောင် ထောင်တော့မှာ၊ အဲဒါကော ဘယ်အခြေအနေရောက်နေသလဲ သိင်္ဂီ ”

ဦးအောင်ဘညို မျက်နှာကို နွမ်းလျလျကြည့်ရင်း

“မသိသေးပါဘူး။ ပြန်စဉ်းစားကြည့် နေတုန်းပါပဲ၊ စိတ်လဲ သိပ်မပါတော့ဘူး၊ အေးအေးပဲ နေချင်စိတ်တွေ ပေါက်နေတယ်”

“ဒေါ်သင်းသင်း လှိုင် နဲ့က ဘယ်လိုလဲ”

“သူတို့လဲ မြေစမ်းတုန်း ရှိပါသေးတယ်၊ ဒီ field က သူတို့လဲ အစိမ်း၊ သိင်္ဂ ီလဲ အစိမ်းပဲလေ”

“ကုမ္ပဏီ နာမည်ကို ရွှေမန်ကျည်းတောင့် လို့ပေးနော်”

“ဒီမှာ ရှင့်ဒေါ်ဒေါ်ကြည်ပြောတဲ့ ဟာတွေထဲမှာ လှတယ် ဆိုတာတခု ကလွဲရင်ကျန်တာ တခုမှ မဟုတ်ဘူး၊ဘာမန်ကျည်းတောင့် မှလဲ မရှိဘူး၊ သိပလား”

စကားတွေကလိုရင်းမရောက်သည့် အတွက် စိတ်မရှည်သည့် ဖူးဖူး ကဝင်ဖြတ်သည်။

“နေပါဦး ခုပြောနေတာ မောင်လေးနာမည်လေ၊ ဘယ်တွေရောက်ကုန်တာတုံး”

ဖူးဖူး ကလောဆော် သဖြင့် သိင်္ဂီ ၊ ဖိုးသား နှင့် ဖူးဖူး တို့ဆက်၍ ဆွေးနွေးကြသည်။ ဦးအောင်ဘညိုကတော့ ဘေးကသာထိုင်ကြည့်နေလိုက်၏။ ဖိုးသားက သူဖြစ်စေချင်သည့် နာမည်တွေ ပြောပြ၏။ ဖူးဖူး ကလည်း ပြောသည်။ ဒီကိစ္စ မှာ ဦးအောင်ဘညို က အထူးအာဏာကုန်လွှဲ အပ်ထားသည့် သိင်္ဂ ီ့ ကို သူတို့ ဖြစ်စေ ချင်တာတွေ ပြောနေကြခြင်း ဖြစ်သည်။ သိင်္ဂီ ကလည်း ပြုံးစစ နှင့် နားထောင်ပေးပါသည်။ မနေ နိုင် သည့် ဦးအောင်ဘညိုက စာရွက်နှင့် ဘောပင် ထယူပေးလိုက်သည်။

“ကျေးဇူး ကိုကို”

လွှတ်ကနဲ သိင်္ဂီ က ကိုကိုဟု ခေါ်လိုက်မိပြီးမှ မျက်လုံးလေးပြူးသွားသည်။ ဦးအောင်ဘညို လည်း ခေါင်းက ဆံပင်တွေ ထောင်တက်သွားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။ တော်ပါသေးသည် ဟိုမောင်နှမ နှစ်ယောက်က သူ တို့ အာရုံနှင့် သူတို့ ဖြစ်နေ၍ သတိ မထားမိကြပါ။

နောက်ဆုံးတွင် သိင်္ဂ ီက ဖူးဖူး တို့မောင်နှမ ပြောသမျှ ကိုစာရွက် နှင့် လိုက်ရေးထားပြီး

“တီတီ လဲ စဉ်းစားလိုက် ဦးမယ်၊ ဗေဒင်လေး ဘာလေးလည်း ကြည့်ဦးမှ ထင်တယ်၊ နေ့နံ နဲ့ ဇာတာ နဲ့ မလိုက် ဖက်တာမျိုးဆိုရင် မကောင်းဘူးလေ၊ ပြီးတော့မှ အားလုံးကြိုက်တာ ရွေးကြတာပေါ့ ဟုတ်ပြီလား”

ဘာပဲပြောပြော သူတို့ ဖြစ်စေချင်တာကို သိင်္ဂ ီမှတ်တမ်းယူ ထားလိုက်၍ ဖူးဖူး နှင့် ဖိုးသား ကျေနပ်သွားကြ ပါသည်။ ကလေးတွေ ကို အဆင်ပြေအောင် ပြောခြင်းဟု ဦးအောင်ဘညို ထင်သော်လည်း တကယ်တမ်း ကျတော့ သိင်္ဂ ီလည်း ဒီကိစ္စ ကိုအလေး အနက်ထားသည်ကို နောက်နေ့မှ ဦးအောင်ဘညို သိရသည်။

နောက်တနေ့ ရုံးမှာရှိနေစဉ် သိင်္ဂီ အခန်းထဲ ဝင်လာပြီးစကားပြောရင်း မေးလာပြန်၏။

“သားသားလေး ကို နာမည်ပေးဖို့က သိင်္ဂ ီတကယ်လုပ်ရမှာလား”

“အင်းလေ ဘာဖြစ်လို့လဲ”

“အမေ အဖေ ငုတ်တုတ် ရှိတာကို”

“သိင်္ဂ ီ့ အမ က ငုတ်တုတ်တောင် မဟုတ်ဘူး မျက်စိပါ မှိတ်ထားတဲ့ ဥစ္စာပဲ”

“အင်း … မမကြောင့် လည်းခက်ပါတယ်”

မသူဇာက မဆိုင်သလို နေနေ သော်လည်း သိင်္ဂ ီကတော့ ဦးအောင်ဘညို နှင့် မတိုင်ပင်ပဲ နေမည် မဟုတ်။

ဒါကို ဦးအောင်ဘညို သိနေသည်။

“ဒါကြောင့် သိင်္ဂ ီကိုပဲ လုပ်လို့ပြောတာပေါ့၊ ဒီကလေးနဲ့ သိင်္ဂ ီ ကလည်းရေစက် ရှိတယ်ထင်ပါတယ်၊ သိင်္ဂ ီ့ ဗိုက်ထဲ ထည့်မွေးမယ် လို့တောင်ပြောတယ်ဆို”

သိင်္ဂ ီ့ မျက်နှာလေး ပန်းနုရောင်ဖြတ်ပြေးသွားသည်။ စားပွဲကို လက်သည်း နှင့် ကုပ်ခြစ်ရင်း

“မမ က ဒီကလေး ကြောင့် ငရဲ ကိုချက်ချင်းပဲ ကျတော့မလိုဖြစ်နေတာကိုး၊ တကယ်ပြောတာပါ၊ အဲဒီလို လုပ် လို့ရတဲ့ နည်းပညာမျိုးသာ ရှိရင် ဘယ်လောက်ကုန်ကုန် အကုန်

ခံပြီးပြောင်း ယူလိုက်မှာ”

“ဖန်ပြွန် သန္ဓေလိုမျိုးလား”

“အင်းပေါ့၊ စောစောစီးစီး သိရင် ရချင်ရမှာ”

ထိုင်နေ၍ နည်းနည်းပုံ့ပုံလေး ဖြစ်နေသည်မှ အပ အချိုးကျကျ လှသည့် သိင်္ဂ ီ့ ဗိုက်နေရာကို ဦးအောင်ဘညို လှမ်းကြည့်မိသည်။ ဒါကို သိင်္ဂ ီ ဘာတွေးလိုက်မိသည် မသိ။

“ဟိုကောင်မလေး ပြန်ရောက်ပြီ၊ သူများဒီည သွားအိပ်စရာ မလိုတော့ဘူး၊ ဒေါ်ဒေါ်ကြည်လဲ နေကောင်းနေပြီ”

သိင်္ဂ ီ့ ဆိုလိုရင်း ကိုနားလည်ပါသည်။ ဒါပေမယ့် ဒီနေ့က ကြာသပတေးနေ့ ဖြစ်နေသည်။ ကျော်ကျော့် ကို သွားကြိုရမည်။ ပြီးလျှင် အိမ်ပြန် ရောက်ဖြစ် မရောက်ဖြစ်က မကျိန်းသေတော့ပါ။ ထို့ကြောင့် သိင်္ဂ ီ့ကို ပြုံးရုံ သာပြုံးပြလိုက်မိပါသည်။

...................................................................

{ အချစ်ဆိုသည်မှာ အသံတိတ်ကျူးကျော်လာတတ်သည့် အရာဖြစ်သည်။

စောင့်ဆိုင်းခြင်း ဖြင့်လည်းမရရှိနိုင်၊ ရှာဖွေခြင်း ဖြင့်လည်းတွေ့ရှိမည် မဟုတ်၊ သင့်နှလုံးသားတွင် အလံထိုးစိုက်၍ သူ အောင်ပွဲခံချိန်ရောက်မှ သင်သိနိုင်မည့် အရာဖြစ်၏။}

...................................................

အခန်း (၃၂)

ကျော်ကျော်ထင်တဲ့ အတိုင်းပဲ ကောင်လေးက မှတ်တိုင်မှာ ကြို ရောက်နေတယ်။ ချမ်းဟိန်းအေးတဲ့။ အလုပ် ဝင်လာတာ နှစ်လကျော်လောက်ပဲ ရှိသေးတယ် သူက ကျော်ကျော့်ကို စိတ်ဝင်စားတယ် ဆိုပဲ။ ဝင်ပြီး သိပ်မကြာဘူး ကျော်ကျော့် နားကိုတောက်တဲ့ ကပ်သလိုလိုက်ကပ်နေတယ်။ ရုပ်ကလေးကတော့ မဆိုး ပါဘူး။ နှာတံပေါ်ပေါ် ဆံပင်ကောက်ကောက်နဲ့ ကုလားဆင်လေး။ မနေ့တနေ့က မှ ကျောင်းပြီးလို့ အလုပ်ထဲရောက်လာတဲ့သူ။ ကျော်ကျော့် ထက် လေးငါးနှစ်လောက်ငယ်မယ်။

ရောက်ခါစ လူသစ်ကလေး တယောက်ကို စိတ်ကောင်းစေတနာ နဲ့ လက်တွဲခေါ်ပေးခဲ့တာ၊ ဖေါ်ဖေါ်ရွေရွေဆက်ဆံခဲ့တာကို ချမ်းဟိန်း အတွက်ရင်ခုန်စရာဖြစ်ခဲ့လေသလား။ သူက ကျော်ကျော့် ကိုရုံးမှာ အလှဆုံး၊ သဘော အကောင်းဆုံးတဲ့။ မောင်နှမ တွေလို ခင်ခင်မင်မင် နေလာရာကနေ ချမ်းဟိန်း စိတ်တွေဖေါက်လာ တာကို သတိထားမိတဲ့နောက် ခပ်တန်းတန်း ပြန်နေလိုက်မိရာကနေ သူ့ကို ဆွပေးလိုက်သလိုဖြစ်ပြီး အတင်း ဂမူးရှုးထိုးဝင်လာတဲ့ ဘဝရောက်သွားပါလေရော။

ကိုယ့်မောင်လေး အရွယ်လဲဖြစ်။ လူသစ်လဲ ဖြစ်တော့ လိုက်လိုက်လျောလျောနေမိတာကို သူ့ကိုကြိုက်နေ တယ် များထင်လို့လားမသိဘူး။ ကျော်ကျော့် အပေါ်သူပြောပုံဆိုပုံ တွေက ခုနောက်ပိုင်း လုံး၀ အချိုး မပြေ ဘူး။ ယောက်ျားတွေဟာ ကိုယ့်ကိုယ်ကို တော်တော် အထင်ကြီးတတ်ပုံရတယ်။

ချမ်းဟိန်းက ကဗျာတွေ ဘာတွေလဲ ရေးသတဲ့။ ကျော်ကျော် အပြင်သွားနေတုန်း ကျော်ကျော့် ကွန်ပျူတာ ထဲမှာ ကဗျာတွေလာရေးထားလိုရေးထားနဲ့ ကြောင်တောင်တောင်တွေလဲ လုပ်တတ်တယ်။ သူရေးတဲ့ ကဗျာတွေက

“မှော်ဝင်မြစ်ကမ်းပါး မှာ

စွဲလမ်းခြင်းမီးလျှံတွေ တငြီးငြီးထ

မမရဲ့ ဖာသိဖာသာနိုင်ခြင်းကိုသာ နေ့စဉ်လိုမော့သောက်ရင်း …..” 

အဲဒါမျိုးတွေ။ ကဗျာနာမည်က မျက်လုံးဆိုလား။ မျက်စိ ဆိုလားပဲ။ ဒီနေ့တော့ ရုံးအပြန်မှာ လိုက်လာတဲ့ အထိအတင့်ရဲလာပြီ။ သူလိုက်လာတာ ကိစ္စမရှိဘူး။ ဦး အောင်ဘညို လာကြိုတော့မှာ။ ချမ်းဟိန်း လိုက်လာတာကို ဦးအောင်ဘညို မြင်သွားရင် တမျိုးဖြစ်နိုင်သလို ဦးအောင်ဘညို ရဲ့ ကားနက်ကြီးပေါ် ကျော်ကျော် တက်သွားတာကို ချမ်းဟိန်း တွေ့သွားရင် ရုံးမှာ ပြောစရာတခု ဖြစ်သွား လိမ့် မယ်။

မှတ်တိုင် ကို ကားတွေတစီးပြီးတစီး ဝင်လာပေမယ့် ကိုယ်တော်ချောက မတက်ဘူး။ မလှမ်းမကမ်း ကနေ ပေ စောင်းစောင်း နဲ့ စောင့်ကြည့်နေတယ်။ မှတ်တိုင်မှာ ရုံးက အသိ တယောက်နှစ် ယောက်လောက်လဲ ကား စောင့် ရင်ကျန်နေသေးလို့ အနားကိုတော့ ရဲရဲကပ်မလာဘူး။ မျက်နှာသိတွေ မရှိတော့ရင် အတင့်ရဲလာနိုင် တယ်။ ဘာလုပ်ရင်ကောင်း မလဲစဉ်းစားနေတုန်း ဖုန်းဝင်လာတယ်။ ဦးအောင်ဘညို ဆက်တာ။

“ကိုယ်လာနေပြီ၊ ဟိုဖက်မှတ် တိုင်မှာပဲစောင့်နေလိုက်မယ်”

ကျော်ကျော်တောင် ဘာမှပြန်မပြောလိုက်ရဘူး သူပြောချင်တာပြောပြီး ဖုန်းချသွားတယ်။ ရုံးကလူတွေလဲ ကားပေါ် တက်သွားကြပြီ။ မှတ်တိုင်မှာ ကျော်ကျော် နဲ့ ချမ်းဟိန်း နဲ့ ရယ်ကွမ်းယာသည်ရယ် ပဲ ရှိတော့တယ်။ ချမ်းဟိန်း က လည်း မယောင်မလည် နဲ့ အနားကို ကပ်လာတုန်း မှတ်တိုင်ကို BM တစီးထိုးဆိုက် လာတယ်။ ကားပေါ်က လူတွေဆင်း နေချိန်မှာ ဒီကားမစီးဘူးလိုလို နဲ့ မျက်နှာကိုလွှဲထားပြီး လူကုန်လို့ထွက်မယ် ပြင်မှ ရှေ့ပေါက်ကနေ ခပ်သုတ်သုတ်ပြေးတက်လိုက်တယ်။

“ညီမလေး အထဲကိုဝင်လေ”

တံခါးဝနားမှာ ကပ်ပြီးရပ်နေတဲ့ ကျော်ကျော့် ကို စပယ်ယာက အတွင်းဝင်ခိုင်းတော့ လက်ထဲမှာအသင့်ကိုင် ထားတဲ့ တစ်ရာတန်ခေါက်ကလေး လှမ်ပေးလိုက်ရင်း

“ရှေ့မှတ်တိုင် ဆင်းမှာ”

“အကြွေ ငါးဆယ် မရှိဘူး”

“ရတယ် မအမ်းနဲ့တော့”

ခါတိုင်းလိုဆိုရင် ငါးဆယ် နှမျောပြီး အိတ်ထဲမှာ အကြွေရှာမိကောင်းရှာမိလိမ့်မယ် ဒီနေ့တော့ အနှောက် အယှက်ပါလာတော့ ငါးဆယ်ဆုံးချင်လဲ ဆုံးပါစေတော့။

“ဘုရားရေ”

ကားပေါ်မှာ ချမ်းဟိန်းပါလာတယ်။ ကြည့်ရတာနောက်ပေါက်က ခုန်တက်လိုက်လာတာဖြစ်မယ်။ ကျော်ကျော် ရှိနေတဲ့ ရှေ့ဖက်ကို ပြည့်ကြပ်နေတဲ့ အလည်လူတန်းကြားကနေ တစောင်းတိုးပြီးလာနေတယ်။ လက်ထဲမှာ မြှောက်ကိုင်လာတဲ့ ထမင်းချိုင့် က ဟိုလူ့ဝင်တိုက် ဒီလူ့ခေါင်းဝင်ခေါက်လိုက် နဲ့ ဝိုင်းပြီးမေတ္တာပို့ ခံနေရတဲ့ မြင် ကွင်းကို ကျော်ကျော် ရယ်ဖို့မစဉ်းစားမိဘူး။ ရှေ့မှတ်တိုင် မြန်မြန်ရောက်ချင် နေပြီ။ ချမ်းဟိန်း လူကြားထဲ မှာ ပိတ်မိနေတုန်း ကျော်ကျော် ဆင်းလိုက်နိုင်ရင်ပြီးပြီလေ။ ဒါကြောင့် တရွေ့ရွေ့ နီးလာတဲ့ ချမ်းဟိန်းကို ကြည့်ရင်း ခပ်မြန်မြန်ဆင်းလို့ ရအောင် ခြေနင်းခုံနဲ့ ကပ်နိုင်သမျှတိုးကပ်ထားတယ်။ ချမ်းဟိန်းကတော့ လူ ကြားထဲ တိုးလာနေရင်း ကျော်ကျော့်ကို စပ်ဖြီးဖြီးနဲ့ လှမ်းကြည့်နေသေးရဲ့။

မှတ်တိုင်မှာ ကားထိုးရပ်လိုက်တာနဲ့ ကျော်ကျော် ရှေ့ဆုံးကနေဆင်းလိုက်ပေမယ့် ကျော်ကျော် ကံမကောင်း ဘူး။ မလှမ်းမကမ်း မှာရှိနေတဲ့ ဦးအောင်ဘညို ကားဆီ သွားဖို့ ခြေလှမ်းပြင်နေတုန်း

“တယောက်ကျန်သေးတယ် ဆရာရေ”

မလုံမလဲ နောက်ပြန်ကြည့် လိုက်တော့ လွယ်အိတ်တဖက် အသစ်စက်စက် သုံးဆင့်ထမင်းချိုင့်တဖက်နဲ့ ၀ ရုန်းသုန်းကား အောက်ကို ရောက်လာတဲ့ ချမ်းဟိန်း။

“စိတ်ညစ်လိုက်တာနော်”

နောက်နေ့တွေပါ ဒီလိုဆိုရင်ဒုက္ခပဲ။ ဦးအောင်ဘညို မလာရင်တောင်မှ ကျော်ကျော် မလွတ်မလပ်ဖြစ်ရ တော့မယ်။ ပုံစံကလည်း ပေတိပေကပ်နဲ့ အိမ်အထိတောင်လိုက် ချင်လိုက်လာဦးမှာ။ မတတ်နိုင်ဘဲ ဦးအောင် ဘညိုကို ဖုန်းပြန်ခေါ်လိုက်ရတယ်။

“ဟိုလေ၊ အိမ် ကပဲ စောင့်တော့နော်၊ ကိစ္စလေးတခုရှိလို့ သွားလိုက်ဦးမယ်”

“ကိုယ်လိုက်ပို့ မယ်လေ”

“ရတယ် ရုံးက ကိစ္စဖြစ်နေလို့”

တကယ်လဲ ရုံးက ကိစ္စပဲ မဟုတ်လား။ ဦးအောင်ဘညို ကားဆောင့်ကြီးအောင့်ကြီး မောင်းထွက်သွားတယ်။ စိတ်ဆိုးသွားပြီလားမသိဘူး။ နောက်ကြည့်မှန်က နေ မှတ်တိုင်က ကျော်ကျော့်ကို မြင်ချင်မြင်သွား နိုင်တာ ကြောင့် လူတယောက်နဲ့ ခပ်မြန်မြန်ကွယ်ရပ်လိုက်ရတယ်။

“မမ ဖုန်းနံပါတ်က ဘယ်လောက်လဲဟင်”

ကျော်ကျော့် နားကိုထိလုမတတ် တိုးကပ်လာလို့ ဘေးကို ဖယ်လိုက်ရင်း

“ဒါ တို့ ကိုယ်ရေးကိုယ်တာသုံးတဲ့ ဖုန်း၊ အလုပ်ကိစ္စ မသုံးဘူး”

“ကျွန်တော် ကလဲ ကိုယ်ရေးကိုယ်တာ ဆက်ချင်လို့ပါ”

ဆက်မပြောချင်တော့တာနဲ့ အနားမှာရှိတဲ့ အန်တီကြီးတယောက် ရဲ့ ဟိုဖက်ဘေးမှာသွားကပ်ရပ်လိုက်တော့ကျော်ကျော် နဲ့ ချမ်းဟိန်းကြားမှာ ခပ်၀၀ အန်တီကြီးရဲ့ ကိုယ်လုံးခြားသွားတယ်။ ကျေးဇူးရှင်က အန်တီကြီး ရဲ့ ကိုယ်လုံးကြီးကို ပတ်ပြီး ကျော်ကျော့်ဘေးကို လာပြန်လို့ ကျော်ကျော်က တဖက်ကို ပြန်ပတ်သွားရပြန် တယ်။ အန်တီကြီးလည်း အခြအနေ ကိုရိပ်မိပြီး ချောင်းဟန့်လိုက်ပြီးတော့ ချမ်းဟိန်း ကို မျက်နှာတင်းတင်းနဲ့ ကြည့်ပြီး

“သူငယ်လေး ငါ မျက်စိနောက်အောင်လာမလုပ်နဲ့ နော်”

အန်တီကြီးရဲ့ လက်မှာကိုင်ထားတဲ့ ခြင်းထဲက ဘာမှန်းမသိတဲ့ လက်ကိုင်ရိုးတခု ထောင်ထွက်နေပြီးတော့အန် တီကြီးကလည်း သူ့ခြင်းကို တဆဆ လုပ်နေတာကြောင့် ချမ်းဟိန်း ငြိမ်သွားပြီး ကျော်ကျော် နားမကပ် ရဲ တော့ ဘူး။ တဖက်ခြမ်း ကနေပဲ ဆွေးဆွေးမြည့်မြည့် အိုက်တင်နဲ့ ကြည့်ပြနေတာ ကျော်ကျော့် အတွက်တော့ရယ်စရာလုပ်ပြနေသလိုပဲ။

ကျော်ကျော် စဉ်းစားနေတာက ဒီနေရာ က မြန်မြန်ထွက်သွားဖို့။ ခုလောက်ဆို ဦးအောင်ဘညို က အိမ်ကိုရောက်လောက်ပြီ။

...........................

 “မမ ဖုန်းနံပါတ် မပေးတော့ဘူးလား”

လူက မလှုပ်ရဲပေမယ့် ပါးစပ်နဲ့ တော့လှမ်းပြောနေသေးတယ်။ အန်တီကြီးက ချောင်းဟန့်လိုက်ပြန်တယ်။ဒီတခါ ခုနကထက် ချောင်းဟန့်သံက ပိုကျယ်တော့ ချမ်းဟိန်း ကုပ်သွားတယ်။

“မင်း အသိလား”

“အလုပ်ထဲကပါ။ နောက်ကနေ အတင်းလိုက်နေတာ”

ခပ်တိုးတိုးလေးမေးလာတာကို ကျော်ကျော်ကလည်း တိုးတိုးဖြေလိုက်တော့ အန်တီကြီးက ချမ်းဟိန်းဖက် ကို တချက်ကြည့် လိုက်ရင်း အသံကိုမြှင့်ပြီး

“လိုအပ်ရင် အထက်က မန်နေဂျာတွေ လူကြီးတွေ ပြောပြလိုက်ပေါ့ကွယ်”

ချမ်းဟိန်း ဒီဖက်ကို မကြည့်ရဲတော့ဘူး။ မျက်နှာလွှဲပြီးကားလာမယ့် ဖက်ကိုငေးနေတယ်။ ဟို အန်တီကြီးက လည်း ချမ်းဟိန်း ကို ချောင်းနေလို့ ထပ်ပြီးမနှောက်ယှက်ရဲ လောက်တော့ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် အန်တီကြီး ကလည်း သူ့လမ်းသူသွား မှာ ဆိုတော့ ဘာလုပ်ရမလဲ စဉ်းစားရင်းကနေ  ရှေ့မှာလာရပ်တဲ့ ဒိုင်နာတစီးကို အပြေးတက်လိုက်မိ တယ်။ ခြေနင်းခုံက မြင့်တော့ တက်ရင်းနဲ့ ကျော်ကျော့် ပေါင်တံတခုလုံး ထမိန်စကပ် အကွဲကြားကနေအပြင်ထွက် သွားတာကိုတောင် အရေးစိုက် မနေတော့ဘဲ ကားပေါ် အရောက်တက်လိုက်တယ်။ ရုတ်တရက်ဆို တော့ ချမ်းဟိန်းလဲ ကြောင်ရပ်ပြီးကျန်နေတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျော်ကျော့် ပေါင်တံ ကိုမြင်လိုက်ရလို့လား မသိဘူး လွှားကနဲ ပြေးထွက်လာပြီး ထွက်လုလု ကားရဲ့ ခြေနင်းခုံမှာ တက်ရပ်လိုက်ပါတယ်။

သူတက်ပြီးတာနဲ့ ကားကထွက်တော့ ကျော်ကျော် လဲပြန်ဆင်းလို့ မရတော့ဘူး။ ဒီတိုင်းတော့ မဖြစ်သေးဘူး။ ဦးအောင်ဘညို နဲ့ မတွေ့ နိုင်တော့ပေမယ့် အိမ်အထိလိုက်လာရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။ ချမ်းဟိန်း ကိုကြည့်ရ တာ မဟုတ်တဲ့ နေရာဆိုတော်တော် ဇွဲကောင်းမယ့် ပုံရှိတယ်။ နောက်နေ့တွေ အိမ်ပေါက်၀ လာထိုင်နေရင် ခက်ပြီ။ ဘာလုပ်ရင်ကောင်းမလဲ စဉ်းစားရင်း ကျော်ကျော်လေးငါး မှတ်တိုင်လောက်ပါသွားတယ်။ ဟိုကောင် လေးကလည်း ကျော်ကျော် ဆင်းတာနဲ့ လိုက်ဆင်းမှာသေချာနေတော့ ဆင်းဖို့ ချင့်ချိန်နေရတယ်။

နောက်မှတက္ကဆီ နဲ့ ပြန်ရင်ရတာပဲ လို့သတိရလိုက်တာ နဲ့ တွေ့တဲ့ မှတ်တိုင်မှာ ဆင်းလိုက်ပါတယ်။ ဒီကောင်စုတ် လေး ကြောင့် နေရင်းထိုင်ရင်း တက္ကဆီခ ကုန်ဦးတော့မယ်။ကျော်ကျော် ဆင်းလိုက်တဲ့ မှတ်တိုင်ရှေ့နားမှာ မီးရောင်တွေ လင်းလက်စ ရှော့ပင်းစင်တာကြီးတခု တွေ့ လိုက်တာ နဲ့ အကြံရသွားပြီး အဲဒီဖက်ကို ဦးတည်လိုက်တယ်။

ချမ်းဟိန်း ကို ပညာပေးရမယ်။ မိန်းမ အိမ်သာ ထဲအထိ ဒင်းလိုက်ရဲမလားလို့ ကြည့်ရမယ်။ အဆင်ပြေရင် ဒီထက်ပိုပြီးလုပ်လို့ရရင်လည်း လုပ်ရမယ်။ ဒါမှ သူ နည်းနည်းသိသွားမှာလေ။

ကားပေါ်ကဆင်း ကထဲကနောက်က ပါလာတဲ့ ချမ်းဟိန်း က ဆိုင်ထဲဝင်တော့လည်း ကပ်ပါလာတယ်။ အိမ်သာ ဖက်ကို မသွားခင် ဟိုလျှောက်ဒီလျှောက် နဲ့သွားတော့လည်းဒင်းက ကပ်လျှက်သားနဲ့။ ဒါလောက် တောင်ဖြစ်တာ ဆိုပြီး အမျိုးသမီး အသုံးအဆောင်တွေ၊ အတွင်းခံတွေ ရောင်းနေတဲ့ အတန်းထဲ ချိုုးဝင်ချ လိုက်တယ်။

မျက်နှာပြောင်ပြောင် နဲ့ပါလာတုန်းပဲ။ အထဲမှာ ဝယ်နေကြရွေးနေကြတဲ့ အမျိုးသမီးတွေကဝိုင်း ကြည့်ကြတော့ မျက်နှာနီလာပေမယ့် မခွာသေးဘူး။ ဘရာစီယာနဲ့ ပင်တီဘောင်းဘီတွေ ချိတ်ထား တဲ့ စင် တခု ရှေ့မှာ ကျော်ကျော် ရပ်လိုက်ပြီးတော့ တထည် နှစ်ထည် ထုတ်ကိုင်ကြည့်ရင်း သူ့ကိုခပ်တည်တည်လှမ်း ကြည့်လိုက် တော့မှ ယောင်တောင်တောင် နဲ့ ထွက်သွားပြီး ထိပ်နားကစောင့်နေတယ်။

ကြည့်ရတာကျော်ကျော် ပြန်ထွက်လာတဲ့ အထိစောင့်မယ့် သဘောပဲ။ ဒီအတန်းကလဲ တဖက်ပိတ်ဖြစ်နေ တယ်။ ဟိုဖက်မှာလဲ ထွက်ပေါက်ရှိရင် ချမ်းဟိန်း မရှိတဲ့ ဖက်ကထွက်သွားလိုက်ရုံပဲ။ ဟိုကြည့်ဒီကြည့် လိုက် ကြည့်ရင်း အတွင်းခံတထည် ကိုသဘောကျတာနဲ့ ဝယ်ဖြစ်သွားတယ်။ ငွေရှင်းရတဲ့ ကောင်တာက ထိပ်နားမှာ။ ကျော်ကျော် ငွေရှင်းစားပွဲနားကို ရောက်လာတော့ ချမ်းဟိန်း လှုပ်လှုပ်ရွရွ ပြန်ဖြစ်လာတယ်။ ကျော် ကျော် ကိစ္စပြီးလို့ ပြန်တော့မယ် ဆိုတာ ရိပ်မိလို့လေ။

ငွေရှင်း ကောင်တာ နားမှာ အမျိုးသမီးလစဉ်သုံး ဂွမ်းထုပ်တွေ တင်ထားတဲ့ စင်ရှိတယ်။ ကျော်ကျော် သုံးနေ ကျ တံဆိပ်ပဲ။ အိမ်မှာလည်း လက်ကျန် တခုနှစ်ခုပဲ ရှိတော့တာသတိရတာ နဲ့ ပါကင်တစ်ထုပ်ဝယ်လိုက် တယ်။ တထုပ်ကို ၇၅၀ တဲ့။ တလက်စထဲ နှစ်ထုပ် ယူလိုက်တယ်။ ၁၅၀၀ ဖိုးပေါ့။ ဒါမှလည်း ချမ်းဟိန်း ရုတ် ရုတ် ရုတ်ရုတ် လုပ်လာရင် ကောက်ထုဖို့ ကြီးကြီးမားမား ဖြစ်မှာ။ တထုပ် ထဲဆိုရင် ရိုတ်လို့ မကောင်းဘူး။ ကျော်ကျော် လုပ်နေသမျှကို ချမ်းဟိန်း ကတော့ မျက်လုံးကြီးပြူးပြီး ကြည့်လို့ နေ လေရဲ့။

ပိုက်ဆံ ရှင်းပြီးတာနဲ့ အထုပ်ကလေးဆွဲပြီး အလာတုန်းက ကြည့်ထားတဲ့လမ်းအတိုင်း အမျိုးသမီး အိမ်သာ ရှိရာဖက်ကို ထွက်လာခဲ့တယ်။ ချမ်းဟိန်းက လည်း နောက်ကနေထပ်ချပ် မကွာပဲ။ ယောင်လည်လည် နဲ့အမျိုးသမီး အိမ်သာနားရောက်လာတယ်။

“ဟေ့၊ မင်းက ဟိုထဲထိလိုက်မှာလား”

“မဟုတ်ပါဘူး၊ မဟုတ်ပါဘူး”

အလန့်တကြားပြောရင်း ချမ်းဟိန်းခြေစုံရပ်သွားတယ်။

“အော် .. တို့ ထွက်လာတာကို ဒီနားက စောင့်နေမယ်ပေါ့”

“ဟုတ်.. ဟုတ်ကဲ့”

ကျော်ကျော် က မျက်နှာ ကို အချိုသာဆုံးပြုံးလိုက်ပြီးတော့

“ဒါဖြင့်ရင်လဲ ဒီအထုပ်လေး ယူထားပေးပါလား”

“ဗျာ”

ယောင်တောင်တောင် နဲ့ လှမ်းယူမလို လက်ကမ်းပြီးမှ တွန့်ဆုတ်ဆုတ် နဲ့ပြန်ရုပ်သွားတယ်။ ကျော်ကျော် က သူ့ရှေ့မှာတင် ဝယ်လာတာကိုး။ အထဲက ဘာတွေဆိုတာ သူ သိနေတယ်လေ။ နောက်ပြီး အိတ်ကလဲ အ ကြည်ဆိုတော့ ဘာတွေဆိုတာ အထင်းသား။

“အော် …ခနလေးပါ။ ကိုယ့် အမ ဟာတွေပဲ ဘာဖြစ်လဲ၊ ဒါလေးတောင် မကူညီနိုင်ဘူးလား”

“ကျွန်တော် …. ကျွန် ….ကျွန်တော်”

မျက်နှာကြီးနီရဲပြီးသုတ်ကနဲ လှည့်ထွက်သွားတော့ ကျော်ကျော် ပြုံးရာကနေအသံထွက်ပြီးရယ် မိ မတတ် အောင် ဖြစ်ရတယ်။ အိမ်သာထဲ မဝင်ခင်လေးမှာ ဦးအောင်ဘညို ဆိုရင်ကော ယူထားပေးမှာလားလို့ ကပ် သီးကပ်သတ် တွေးမပြန်သေးတယ်။ ကျော်ကျော် ပြန်ထွက်လာတော့ အနီးအနားမှာ ချမ်းဟိန်း ကို မမြင်ရတော့ဘူး။ အပြင်ဖက်လမ်းမပေါ်ရောက်တော့မှ မလှမ်းမကမ်းကနေ ကြည့်နေတာတွေ့ရတယ်။ ခုနက အထုပ် ကို ကျော်ကျော် လွယ်ထားတဲ့ အိတ်ထဲ ထည့်လိုက်ပြီးဖြစ်ပေမယ့် အနားမလာတော့ဘူး။

ဒီလောက်ဆိုရင် စိတ်ချရလောက်ပြီ ဆိုပေမယ့် ကျော်ကျော်လည်း နောက်ကျနေပြီ။ နှမျောတသ စွာနဲ့ပဲ တက္ကဆီ ငှားလိုက်ရတော့တယ်။ ကားထွက်လာတဲ့ အထိ ချမ်းဟိန်းက လမ်းဘေးနားမှာရပ်ပြီးငေးကြည့် နေ တုန်းပဲ။

အိမ်ပြန်ရောက်တော့ တော်တော်မှောင်နေပြီ။ အိမ်ထဲမှာတော့ မီးရောင်တွေလင်း နေတာတွေ့ရတယ်။ ဦးအောင်ဘညို ဖွင့်ထားတာဖြစ်မယ်။ ဧည့်ခန်း မှာကြည့်တော့ မတွေ့ဘူး။ ထမင်းစားခန်း ဖက်က အသံတချို့ ကြားရတယ်။ ပုလင်းသံ၊ ဖန်ခွက်သံ။ ကျော်ကျော် သက်ပြင်းချလိုက်မိတယ်။

အိပ်ခန်း ထဲမှာ အိတ်သွားထားပြီး အဝတ်အစားတောင် မလဲဘဲ နောက်ကိုလိုက်သွားတော့ ထင်တဲ့ အတိုင်း အရက်သောက်နေတဲ့ ဦးအောင်ဘညို ကိုတွေ့ရတယ်။ ဟိုတခေါက်က လက်ကျန်ပုလင်းဖြစ်မယ်။ အမြည်း ကတော့ ကျော်ကျော် ချန်ထားတဲ့ ဟင်းတွေ။ ကြည့်ရတာ ခါတိုင်းလို ဆိုင်ဝင်လာတာ မဟုတ်ဘူး။ ဘာအ စား အသောက်မှ မတွေ့ရဘူး။

အရင်ကဆို ညစာအတွက် ဆိုင်မှာဝင်မစားဖြစ်ရင်တောင် တခုခု ဝယ်လာ ပေးနေကျလေ။ ဒီနေ့တော့ ဦးအောင်ဘညို အိမ်တန်းလာတာဖြစ်မယ်။

“ရောက်တာကြာပြီလား”

“ကြာပြီ”

ဟုတ်မှာပါလေ။ တော်တော်လည်း အရှိန်ရနေပြီနဲ့ တူတယ်။ မျက်နှာတောင် နီရောင်သန်းလို့။ ပုလင်းထဲမှာ လည်း အရက်က နည်းနည်းပဲ ကျန်တော့တယ်။ ခြင်းထဲက ထမင်းချိုင့်ကို ထုတ်ဆေးရင်း

“မဆာသေးဘူး မဟုတ်လား၊ ထမင်းအိုးက အခုတည်လိုက်မယ်၊ ဟင်းကတော့ ဖြစ်သလိုပေါ့”

“ရပါတယ်”

အသံက တမျိုးပဲ။ စိတ်ဆိုးနေတာများလား။ သိချင်စိတ်နဲ့ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ကျော်ကျော့် ကိုကျောပေးထားလို့ မျက်နှာ အမူအရာကို အကဲခတ်လို့ မရဘူး။ ဟို ချမ်းဟိန်း ဆိုတဲ့ ကောင်စုတ်လေး ကိုပဲ အပြစ်တင် ချင်မိတယ်။ ဒီနေ့မှ သူက ဘာလို့ ကျော်ကျော့် နောက်ကို ကျားလိုက်သလိုလိုက်နေရတာလဲ။ တခြားနေ့တွေ ဆိုရင် ဒီလောက်ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက် ရှောင်ချင်မှ ရှောင်မိလိမ့်မယ်။ ခုတော့ ကျော်ကျော့် မှာ ဖတ်ဖတ်ကို မောလို့။

ချိုင့် ဆေးပြီးတာနဲ့ တလက်စထဲ ထမင်းတအိုး rice cooker နဲ့ တည်လိုက်တယ်။ ဟင်းက ဘာရှိနိုင်မလဲ စားပွဲကိုလှမ်းကြည့်လိုက်တော့ သိပ်မတွေ့တော့ဘူး။ ရေခဲသေတ္တာထဲမှာ ကြက်ဥ ရှိတာသတိရတာနဲ့ ကြက်ဥ မွှေကြော် အရင်ကြော်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ငါးသေတ္တာ တဗူးဖေါက်ပြီး ပူ အောင်နွေး။ ဇယ်ဆက်သလို လုပ်နေရင်း ဦးအောင်ဘညိုကို ကြည့်လိုက်တိုင်း ငြိမ်နေတာပဲ။ အရင်က သောက်ထားရင် ဟိုပြောဒီပြောပြော နေ တတ်ပေမယ့် ဒီနေ့တော့ တိတ်လို့။

ကြက်ဥမွှေကြော် ကိုပန်းကန်ပြားထဲ ထည့်ပြီး သူ့ရှေ့သွားချပေးတော့

“ပြီးပြီလား”

“ထမင်းကျက်ရင် ရပါပြီ။ ဆာနေလို့လား”

“မဟုတ်ပါဘူး၊ မေးစရာရှိလို့”

အချိန်တန်ရင် သူ့ဖာသာကျက်သွားမယ့် ထမင်းအိုးပဲကျန်တော့တာကြောင့် ကျော်ကျော် စားပွဲမှာဝင်ထိုင် လိုက်တယ်။ တကိုယ်လုံးလဲ ချွေးတွေ ရွှဲနေပြီ။ ချမ်းဟိန်း ကြောင့် ပြေးရ လွှားရတာကော၊ ရောက်ရောက်ခြင်း နားတောင်မနားပဲ ညစာပြင်ရတာရောကြောင့် လူလဲ နံစော်နေမယ်ထင်တယ်။ ရုံးဝတ်စုံတောင် မလဲရသေးဘူး။ ဦးအောင်ဘညိုက တော့အေးအေး ဆေးဆေးထိုင်လို့။ ပုလင်းက လုံး၀ ပြောင်ရှင်းနေပြီး ခွက်ထဲက လက်ကျန် ပဲရှိတော့တယ်။

“ညနေက ဘယ်သွားတာလဲ”

ထင်သားပဲ။ သူတမျိုးမြင်သွားလိမ့်မယ်လို့။

“ဒီလိုပါပဲ၊ ဟိုသွား ဒီသွားနဲ့”

ဘာကြောင့်ဒီလို မရေမရာအဖြေလွှတ်ကနဲ ပေးလိုက်မိပါလိမ့်လို့ စဉ်းစားနေတုန်း ဦးအောင်ဘညိုက လက်ထဲ က ခွက်ကို တဆဆ လုပ်ရင်း

“မှတ်တိုင်မှာ မင်းနားကို ကောင်လေးတယောက်လိုက်ကပ်နေတာတွေ့တယ်၊ ကိုယ်မောင်းထွက်လာတော့ မင်းတို့ ကျန်ခဲ့တယ်လေ”

ခွက်ကိုတဆဆ လုပ်နေတာဘာလဲ၊ ငါ့ကို ခွက်နဲ့ ပေါက်မလို့လားလို့ ကျော်ကျော် တွေးနေမိပါတယ်။ ကျော်ကျော် တခုခု ပြန်ပြောမယ်လို့ စဉ်းစားနေတုန်း

“သွားစရာ ရှိတယ်ဆိုတာ သူနဲ့လား”

ဦးအောင်ဘညို ဘာကိုစိတ်အနှောက်အယှက်ဖြစ်နေတယ် ဆိုတာကျော်ကျော် ရိပ်မိသလိုလိုရှိသွားပြီး ယုံ ချင် ယုံမယုံချင်လဲ နေ အမှန်အတိုင်းပြော လိုက်တော့မယ်လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်မိတယ်။

“အမှန် အတိုင်းပြောပြမယ်နော်၊ နားထောင်ပေးမလား”

“အင်း”

မျက်နှာသိပ်မကောင်း ပေမယ့် ခေါင်းညိတ်ပါတယ်။

“သူ့နာမည်က ချမ်းဟိန်းအေးတဲ့၊ ရုံးကပဲ၊ ဘယ်လိုပြောရမလဲ သူက ကျွန်မကို ကြိုက်နေတယ်”

ဦးအောင်ဘညို ကြည့်တဲ့ အကြည့်က တမျိုးပဲ၊ ကျော်ကျော်ဘာသာ မပြန်တတ်ဘူး။ ဒါပေမယ့် နားမလည်တဲ့ အကြည့်ကိုပဲ စေ့စေ့ ပြန်ဆိုင်ကြည့်ရင်း အဖြစ်အပျက်ကို တခုချင်းရှင်းပြလိုက်တယ်။ ချမ်းဟိန်း ကို ဟိုဟာ တွေ သယ်ခိုင်းလို့ ထွက်ပြေးတာ ကိုတော့ ထည့်မပြောတော့ပါဘူး။ အမျိုးသမီး အသုံးအဆောင်ရောင်းတဲ့ ဖက်ကို သွားပြီး ကျန်ခဲ့တော့မှ ပတ်ထွက်လာပြီး တက္ကဆီနဲ့ ပြန်ခဲ့တယ်ဆိုတာလောက်ပဲပေါ့။

“ကိုယ်လာခေါ်တာကိုဘာလို့ မသိစေချင်တာလဲ”

“စဉ်းစားကြည့်ပါဦး၊ ရုံးက တယောက်ယောက် သိသွားတယ်ဆိုရင် ကောင်းမှာလားလို့၊ မကောင်းဘူး ဆိုတာကျွန်မ တယောက်ထဲ အတွက်ပြောတာမဟုတ်ဘူး”

လက်ထဲက ခွက်ကို မော့သောက်မလိုလိုလုပ်ရင်းကနေ မသောက်ဘဲပြန်ချလိုက်တယ်။ မျက်နှာထားကလည်း ပိုလေးနက်လာတယ်။

“ဟုတ်ပြီလေ၊ ခုမင်းပြောတဲ့ ထဲမှာ ကောင်လေးနောက်က နေလိုက်လာတာကို ကိုယ်သိသွားမှာလည်း စိုး တယ် တဲ့၊ ဘာဖြစ်လို့ စိုးရိမ်တာလဲ”

“အဲဒါတော့ ကျွန်မလည်း မသိဘူး၊ ဒါပေမယ့် ခုတောင်ကျွန်မ မေးခွန်းတွေဖြေနေရပြီပဲ။”

ဦးအောင်ဘညို မျက်နှာ အမူအရာ ပြောင်းသွားတယ်။ ပြောသင့်တာပြောပြပြီးပြီဖြစ်လို့ ကျော်ကျော် ထိုင်ရာ ကထလိုက်တယ်။

“နောက်ထပ် ပြောနိုင်တာ တခုက ဒီကောင်လေး နဲ့ ပတ်သက်ရင်ကျွန်မ စိတ်ထဲမှာ ဘာမှမရှိဘူး၊ သူ့ ကို အ နှောက်အယှက်လို့ ဘဲ သဘောထားတယ် ဆိုတာပဲ”

ပြောပြီးတာနဲ့ အခန်းထဲဝင်လာခဲ့တယ်။ ချွေးစိုနေတဲ့ ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်အစားတွေကို ဆွဲချွတ်ပြီး စိတ်တိုတို နဲ့ ခြင်းတောင်းထဲပစ် ပေါက်ထည့်လိုက်မိတယ်။ တကိုယ်လုံးလဲ နံစော်နေပြီထင်ပါရဲ့။ ရေချိုးမှ ဖြစ်တော့မယ်။ရေလဲလုံချည်ဝတ်လို့ တဘက်ခြုံပြီးထွက်လာတော့ ဦးအောင်ဘညိုက ငူငူငိုင်ငိုင် နဲ့ ထိုင်နေတုန်း။

“ရေချိုးမလို့လား”

“အင်း”

ရေချိုးခန်းထဲ ရောက်တော့ မိုးကာ ဦးထုပ်လေးစွပ်လို့ ရေပန်းအောက်ဝင်ပြီးမှ ခေါင်းလျှော်ချင်စိတ် ပေါက်လာ တာနဲ့ ခေါင်းလျှော်ပစ်လိုက်တယ်။ ဦးအောင်ဘညို နည်းနည်းပိုကြာတာကိုတော့ စောင့်နိုင်မှာပါ။ ဒါပေမယ့် ခပ်မြန်မြန်လေး လျှော်လိုက်ပါတယ်။ ခေါင်းလျှော်ပြီး လို့ ရေပန်းပြန်ဖွင့်လို့ ချိုးမယ်ကြံခါရှိသေးတယ် တံခါးကို အပြင်ကနေထုသံကြားလိုက်ရတယ်။ ဦးအောင်ဘညို အရမ်းမူးနေပြီထင်ပါ ရဲ့။ ကျော်ကျော်ကြာလို့ စိတ်မ ရှည်နိုင်အောင်ဖြစ်နေပုံရတယ်။ ခါတိုင်းတော့ သူက ဒီလို မျိုးမဟုတ်ပါဘူး။

“ပြီးတော့မယ် ခနလေး၊ ခေါင်းလျှော်နေလို့”

အပြင်ကကြားအောင်အော်ပြောလိုက်တော့

“တံခါး ခနလောက်ဖွင့်ပါဦး”

ဘာများဖြစ်နေလို့လဲ သိချင်စိတ်ကြောင့် တန်းပေါ်က လုံချည်တောင်ယူမဝတ်တော့ဘဲ တံခါးဝက ပလပ်စ တစ်လိုက်ကာနဲ့ ကိုယ်ကိုကွယ်ပြီး ဖွင့်လိုက်တော့ အဝမှာ ဦးအောင်ဘညို ခပ်ပြုံးပြုံးမျက်နှာနဲ့။ ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းက ဗလာကျင်းနေပြီး ခါးမှာတော့ ဘယ်ကဘယ်လိုရလာမှန်း မသိတဲ့ တဘက်ကြီးတထည်ပတ်လိုက်လို့။

“ပြီးပြီလား”

“ခုမှ ချိုးမလို့၊ ခုနကခေါင်းလျှော်နေတာ”

“ကိုယ်လဲ ရေချိုးချင်လာလို့”

ကျော်ကျော့်ကို ကျော်ပြီးခပ်တည်တည် နဲ့ အထဲကိုတိုးဝင်လာတော့ ကျော်ကျော်လဲ ကြောင်သွားတယ်။ တံခါး ကို ပြန်ပိတ် ကိုယ်ပေါ်က တဘက်ကို တန်းပေါ်ပစ်တင်လိုက်ပြီး ဦးအောင်ဘညိုက ရေပန်းအောက် ကိုဝင်သွားတော့ ကျော်ကျော် ကြောင်တောင်တောင်နဲ့ ရပ်ကြည့်နေတုန်း ဦးအောင်ဘညို ဆွဲခေါ်လိုက်တော့ ကျော်ကျော်လဲ ရေပန်းအောက်ရောက်သွားတယ်။ ဦးအောင်ဘညို ရှေ့မှာ ကိုယ်လုံးတီး အကြိမ်ကြိမ်ဖြစ်ဖူးပါတယ်။ ဦးအောင်ဘညိုကိုလည်း ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ အခါခါမြင်ဖူးပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဒီတခါတော့ စိတ်မှာ တ မျိုးပဲ။ခေါင်းပေါ်တဖွဲဖွဲကျနေတဲ့ ရေစက်တွေအောက်မှာ မျက်စိမှိတ်ပြီး ငြိမ်ငြိမ်လေး ရပ်နေတဲ့ ကျော်ကျော့်ကို ဦးအောင်ဘညိုက ရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်းလိုက်တော့မှ

“လွှတ်ပါ၊ ဒီလိုဆို ဘယ်လိုလုပ်ရေချိုးမလဲ”

ကျော်ကျော်ဆက်ပြောလို့ မရတော့ဘူး။ ကျော်ကျော့် နှုတ်ခမ်းတွေကို ဦးအောင်ဘညိုက သူ့ နှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ ပိတ်လိုက်တယ်။ ကျော်ကျော် ပထမဆုံးရတာ အရက်နံ့၊ နောက်တော့ ခေါင်းလျှော်ထားတဲ့ ကျော်ကျော့် ဆံ ပင်ပေါ်က ရေတွေ ဦးအောင်ဘညို ပါးပေါ်ကို ဖြတ်စီးတဲ့ အခါရတဲ့ သံပုရာနံ့သင်းတဲ့ ခေါင်းလျှော်ရည်နံ့။

ကျော်ကျော့် တကိုယ်လုံးအေးလာပေမယ့်ရင်ထဲမှာတော့ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ပူလောင်လာတယ်။

“အို”

ကျော်ကျော့် ဆီးခုံကိုလာထောက်တဲ့ အရာဟာဘာလဲဆိုတာသိလိုက်ရတော့ လန့်သွားတယ်။ ဒီရေချိုးခန်းကျဉ်းကျဉ်းလေးထဲမှာ တောင် ဦးအောင်ဘညို ဘယ်လိုကြီးလဲ။ တွေးလို့တောင် မဆုံးသေးဘူး ကျော်ကျော့်ခြေထောက်တဖက်ကိုမပြီးဘေးက ပြတင်းပေါက်ဘောင်ပေါ်ကို သူက တင်လိုက်ပြီ။ ဘာတွေဖြစ်လာမှာလဲကျော်ကျော် မသိတော့ဘူး။ ရေစိုပြီးကပ်နေတဲ့ အမွှေးတွေကို လက်နဲ့ကြမ်းကြမ်း ပွတ်တာခံလိုက်ရပြီးနောက်မှာတော့ ကြမ်းပြင်ကိုထောက်ထားဆဲ ကျန်တဲခြေတဖက်ပါ တုန်ရီလာပြီးအားမရှိတော့သလိုပဲ။ အမွှေးတွေ ကိုတင်မဟုတ်ဘူး ဦးအောင်ဘညို လက်ကြီးက အားလုံးကိုလိုက်ပွတ်နေတာ။

“ချမ်းတယ်၊ ချမ်းတယ်”

ကျောရိုးထဲအထိစိမ့်ပြီးတုန်လာလို့ ပြောလိုက်မိတယ်။

“ရေပိတ်လိုက်မယ်နော်”

ကိုယ်ပေါ်ကိုရေစက်တွေမကျတော့ပေမယ့် ကျော်ကျော် ချမ်းတုန်းပဲ။ ကျော်ကျော့် လိုပဲ စိုရွှဲနေတဲ့ ဦးအောင်ဘညိုက မချမ်းဘူးတဲ့လား။ ပြတင်းပေါက်ဘောင်ပေါ်တာင်ထားတဲ့ ခြေထောက် အောက်ကို ဦးအောင်ဘညိုပေါင်တဖက်ရောက်လာတယ်။ ဘယ်လိုကြီးလဲ။

“အင့်”

အောက်ကနေပင့်ထည့်လိုက်တာကြောင့် နောက်ကိုယိုင်မသွားရအောင် ဦးအောင်ဘညို ကိုအတင်းဖက် လိုက်ရတယ်။ ဒါမျိုးမကြုံဖူးတော့ တမျိုးကြီးပဲ။ ကသိကအောက်နဲ့ အဆင်မပြေဘူး။ ကျော်ကျော်က ခြေတံ ရှည်ပေမယ့် ဦးအောင်ဘညိုကလည်း အရပ်ရှည်တဲ့ သူဖြစ်နေတော့ လှုပ်ရှားရတာခက်တယ်။ ဦးအောင် ဘညို ကြိုးစားပေမယ့် ထိထိမိမိ မရှိဘူးဖြစ်နေတယ်။ ကျော်ကျော်လည်း ညောင်းလာလို့ မနေနိုင်ပဲ

“ညောင်းတယ်”

စိတ်မရှည်တော့တဲ့ ဦးအောင်ဘညိုက ကျော်ကျော့်ကို ကြမ်းပြင်ပေါ် ဆွဲချသွားတယ်။ ကျောက်ပြားစီနံရံကို တပိုင်းတစမှီထားတဲ့ ကျော်ကျော့် ခြေထောက်တွေကြားထဲမှာ သူနေရာဝင်ယူလို့ရသွားတာနဲ့

“အား”

အခုနထက်စာရင်လွတ်လွတ်လပ်လပ် ဖြစ်သွားပြီဆိုတော့ ဦးအောင်ဘညို စိတ်ကြိုက်ပေါ့။ ကြက်သီးဖုလေး တွေထပြီး တင်းမာနေတဲ့ ကျော်ကျော့် ရင်သားတွေတောင် တလှုပ်လှုပ်ဖြစ်လာတဲ့ အထိသူက အားကုန်ထုတ်လာတယ်။ နောက်က နံရံနဲ့ ရိုတ်မိမှာ စိုးလို့ ကျော်ကျော် ဦးအောင်ဘညို ကျောပြင်ကြီးကို မမှီတမှီ နဲ့ အတင်းလှမ်းဖက်ထားလိုက်ရတယ်။ ရေစိုနေတဲ့ ဦးအောင်ဘညို ကိုယ်လုံးကလည်းဖမ်းရခက်ပါတယ်။ဒါပေမယ့် နှစ်ယောက်လုံးကိုယ်ထဲက ပူလောင်ဆူပွက်နေတဲ့ သွေးတွေကြောင့် ရေတွေတဖြည်းဖြည်း နဲ့ ခြောက်လာသလိုပဲ။ ရေဆိုတာ အချိန်တန်ရင် ခြောက်စမြဲဖြစ်ပေမယ့် အခုဟာက မြန်လွန်းတယ်လို့ ကျော် ကျော် မလုံမလဲ နဲ့တွေးနေမိတယ်။

ကျော်ကျော့် ကိုယ်ပေါ်ကို စီးမိုးနေတဲ့ ဦးအောင်ဘညို ရဲ့မျက်နှာက ညနေက ကျော်ကျော့် ကို မကျေမနပ် စောင့်နေရတဲ့ မျက်နှာနဲ့ မတူတော့ဘူး။ ညနေက မကျမနပ်မျက်နှာကိုမြင်ယောင်လာတဲ့ အခါ ကျော်ကျော့် ရင်ထဲ ကျေနပ်သွားသလိုလို့ပဲ။ ကျော်ကျော်ကရော ဘာကြောင့် သူတမျိုးထင်မှာ စိုးရိမ်ခဲ့ရတာလဲ။ ကျော်ကျော့် ကိုယ်လေးတုန်သွားတယ်။

ချမ်းလို့လည်း မဟုတ်ဘူး။ ကျော်ကျော့် ခါးကိုလှမ်းပွေ့ပြီး အားရပါးရ လုပ်နေတဲ့ ဦးအောင်ဘညို ကြောင့်လည်း မဟုတ်ဘူး။ ဦးအောင်ဘညို မျက်နှာကို သေသေချာချာထပ်ကြည့်မိတယ်။

“ဘာဖြစ်လို့လဲ”

“ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး”

သေသေချာချာ လာစိုက်ကြည့်နေတဲ့ ကျော်ကျော့်ကို နားမလည်သလိုမေးလာတယ်။ အရင်က ကျော်ကျော် ဒီလိုမျိုးမှ မကြည့်တတ်တာ။

“ချမ်းသေးလား”

“သိပ် မချမ်းတော့ပါဘူး”

“ကိုယ်က ချွေးတောင်ထွက်တော့မယ်”

ဦးအောင်ဘညို လက်မောင်းနဲ့ ရင်အုပ်ကြွက်သားတွေက တင်းမာမို့မောက်တက်နေတယ်။ သစ်သားချောင်း တခုလို မာနေတဲ့ လက်မောင်းကို ကိုင်ရင်း ဦးအောင်ဘညိုကို ကြည့်မိတော့ ဦးအောင်ဘညိုကလည်း ခပ်ပြုံး ပြုံးနဲ့ ပြန်ကြည့်လို့ ကျော်ကျော်ရှက်ပြီး မျက်စိမှိတ်ထားလိုက်မိတယ်။

မျက်စိကို မှိတ်ပြီးထားလိုက်တော့ တခြားအာရုံတွေက ပိုပြီးထက်မြက်လာသလိုပဲ။ ဦးအောင်ဘညို လက် မောင်း ကို ပိုတင်းတင်း ကိုင်ထားလိုက်မိတယ်။ အာရုံက တခုထဲပေါ်ပဲ စိုက်မိတဲ့ အခါ ကျော်ကျော် အလို လို နှုတ်က ညည်းသံလေးတွေပြုမိလာတယ်။ နောက်တော့ ကျယ်လောင်လာတာ အခန်းကျဉ်းကျဉ်းလေးထဲမှာ ပဲ့တင်ထပ်တဲ့ အထိပဲ။

ကျော်ကျော့် ကိုယ်ထဲကနေ အရင်လို အရည်တွေတရွှဲရွှဲ ထွက်ကျလာတော့လည်း ရှက် ဖို့ ကျော်ကျော် မေ့သွားပြီ။ ဘာဖြစ်လို့လဲ ဆိုတော့ ဒီညနေမှာ ကျော်ကျော်တခုခု ကိုသိသွားသလိုပဲ။ အိမ်ပြန်ရောက်လာပြီး ဦးအောင်ဘ ညိုကို အကျိုးအကြောင်း ရှင်းပြရင်း ရင်ထဲမှာ မသိမသာတွယ်ငြိသွားတဲ့ အရာက ရေချိုးခန်းထဲ ဦးအောင်ဘ ညို လိုက်ဝင်လာတဲ့ အချိန်မှာ သေချာတဲ့ ခံစားမှုတခု ဖြစ်သွားတယ်။

စပြီးတွေ့တဲ့ နေ့တုန်းကလဲ ကျော်ကျော် ဒီလိုပဲ ရေတွေရွှဲလို့။ အဲဒီနေ့က ဦးအောင်ဘညို ကြောင့် ရုပ်ပိုင်းဆိုင် ရာ နာကျဉ်တဲ့ ဝေဒနာအပြင် စိတ်မှာပါ နာကျဉ်ခံစားခဲ့ ရတယ်။ နောက်ပိုင်း ကျတော့လည်း ဦးအောင်ဘညို က သူလာချင်လာတယ်။ မလာချင်မလာဘူး။ ဒါပေမယ့် လာတိုင်းလည်း သူနဲ့ အတူ ကျော်ကျော်အိပ်ယာပေါ် ရောက်ရတယ်။

အထောက်အညှာ မရှိတဲ့ သူ့ခွန်အားမှာ ကျော်ကျော် အလူးအလဲ ခံစားရပြန်တယ်။ သူပြန် သွားတော့လည်း ကျော်ကျော့်ရင်မှာ ဝေဒနာတရပ်နဲ့ ကျန်ခဲ့တယ်။အဲဒီဝေဒနာဟာ သူနောက်တခေါက် ရောက်လာပြန်တဲ့ အခါ ကွယ်ပျောက်သလိုဖြစ်သွားတာ ဘာကြောင့်လဲ။

တခါတလေ အိပ်လို့လည်းမရ၊ ဘာလုပ်ချင်မှန်းလဲ မသိ အိပ်ယာပေါ်မှာ အချိန်ရှိတိုင်း တလှိမ့်လှိမ့် နဲ့ ဖြစ်နေ ရတာ အံဆွဲထဲမှာ ပိုက်ဆံနည်းနေလို့လား။ ငွေရေး ကြေးရေးကြောင့် မဟုတ်တာတော့ ကျော်ကျော် အဲဒီ ထဲက သိခဲ့ပါတယ်။ နောက်တော့ ကျော်ကျော့်ရဲ့ အသွေးအသားတွေက ကြမ်းတမ်းတဲ့ သူ့ရဲ့ ရမ္မက်ကို မလွန် ဆန်နိုင်တာ။ တပ်မက်နေမိတာလို့ ကိုယ့်ဟာကိုယ်ရွံရှာစွာနဲ့ မှတ်ချက်တခုကို ရင်နာနာနဲ့ ချခဲ့ရဖူးတယ်။

သူက အိပ်ယာပေါ်ခေါ်ရင် ကျော်ကျော် မငြင်းနိုင်ခဲ့တာ ရမ္မက်တခုထဲကြောင့်၊ မဟုတ်ဘူး ဆိုတာ သိလိုက် ရချိန်မှာ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ထားခဲ့ဖူးတဲ့ ရွံရှာစိတ်တွေလည်း လွင့်ထွက်သွားတယ်။ ကျော်ကျော် နဲ့ ဦးအောင်ဘညို ဆက်ဆံရေးအတွက် ကျော်ကျော့်ကိုယ် ကျော်ကျော် ပြန်ရှက်စရာမလို တော့ဘူး ဦးအောင်ဘညို ကိုရှက်စရာလဲ မလိုတော့ဘူး။ နောက်ဆုံး ကျော်ကျော် ရမ္မက်ကြီးတယ် လို့ အထင်ခံရမှာ စိုးပြီး အမြဲတမ်း ရှက်စိတ်ဖြစ်ခဲ့ရတဲ့ အရည်တွေ အတွက်လည်း ရှက်စရာ မလိုတော့ဘူး။

“အခန်းထဲ ပြန်သွားကြမလား”

မျက်လုံးဖွင့် ပြီးပြန်ကြည့်လာတဲ့ ကျော်ကျော့်ကို ဦးအောင်ဘညိုကမေးတော့ ကျော်ကျော်အားရပါးရ ပြုံးပြီးပြောလိုက်မိတယ်။

“ရေချိုးလို့ မှမပြီးသေးတာ”

..........................................

{ အချစ်ဇာတ်လမ်းတပုဒ် ဘယ်လို ဖြစ်ပေါ်၍ ဘယ်လို အဆုံးသတ်မည် ဆိုခြင်းသည် အရေးမကြီးပါ။

ထိုဇာတ်လမ်းတွင် အချစ်၏အဓိပ္ပါယ် မည်သို့ ရှိခဲ့၍ မည်မျှအတိုင်းအတာအထိ ချစ်ခဲ့သည် ဆိုခြင်း ကသာ ဇာတ်လမ်း၏ တန်ဖိုးဖြစ်တော့သည်။}

.............................................................

အခန်း (၃၃)

“ကိုကို့ကို မေးမယ် မေးမယ်နဲ့ မမေးဖြစ်ဘူး သိလား”

“ဘာလဲ သိင်္ဂ ီ”

“ကျော်ကျော် ဆိုတာဘယ်သူလဲ”

ရုတ်တရက်ဘာဖြေရမှန်း မသိဘဲဖြစ်သွားရသည်။ သိင်္ဂီ မေးလာလိမ့်မည်ဟု ဘယ်တုန်းကမှ ထင်မထား မိခဲ့ပါ။ သိင်္ဂ ီ့မျက်နှာကို အကဲခပ်ကြည့်လိုက်ရာ ဘာမှတော့ထူးခြားဟန် မပြမေးရိုးမေးစဉ် သာမန်မေး ခွန်း တခုကို မေးသည့် အမူအရာမျိုးသာရှိသည်။ လျှို့ဝှက်ချက်တခုကို နှိုက်ထုတ်လိုသည့် အမူအရာ မျိုးလည်း မဟုတ်ပါ။ ဦးအောင်ဘညို နည်းနည်း စိတ်သက်သာသွားသည်။

“ဘာဖြစ်လို့မေးတာလဲ”

နဖူးပေါ်ဝဲကျနေသည့် ဆံနွယ်တစကို သပ်တင်ရင်းသိင်္ဂီ ပြုံးသည်။ လောလောလတ်လတ် လေးတင်အချစ် တပွဲ နွှဲပြီးစဖြစ်ရာ သိင်္ဂ ီ့ နဖူးစပ်မှာ ချွေးစက်ကလေးတွေ စိုလက်နေ၏။ သိင်္ဂ ီ့အပြုံးကမလုံမလဲ အပြုံး။ လှဲအိပ်နေရာမှ ထပြီး ဦးအောင်ဘညို ဘေးတွင်ဒူးတုပ် ထိုင်လိုက်ရင်း

“ခုနက ကိုကိုရေချိုးခန်း ဝင်နေတုန်း ကိုကို့ ဖုန်းကိုလျှောက်နှိပ်ကြည့်တော့ ကျော်ကျော် ဆိုတဲ့ နာမည်နဲ့ call တွေ တွေ့လို့၊ တခါတလေ ကိုကို ကျော်ကျော် ဆိုပြီး ဖုန်းပြောနေသံလဲကြားတယ်လေ”

“ဒါများ သိင်္ဂ ီရယ်၊ ကိုယ့်ဆီ ဒီလိုပဲ ဖုန်းတွေလာနေတာပဲ လို့”

သိင်္ဂ ီက ပြောင်စပ်စပ် အမူအရာဖြင့် လျှာလေးတစ်လစ်ထုတ်ပြလိုက်သည်။ ဝင်းဝင်းဝါနေသော အဝတ်မဲ့ ကိုယ်လုံး ၊ ဖရိုဖရဲ ဆံနွယ်ပျော့ပျော့များ နှင့် အနီရောင်လျှာချွန်ချွန်လေး ကြောင့် အသည်း ယားချင်ချင်ဖြစ် ရသော်လည်း ကျော်ကျော့် အကြောင်း ကိုရှင်းဖို့ကရှိသောကြောင့် အသည်းမယားဝံ့ပါ။

“ဟိုဒင်းလေ ကိုကိုရဲ့ ၊ ဟိုဖက်က ယောက်ျားလေး မှန်းလဲသိပါတယ် ဒါပေမယ့် ကိုကို ဖုန်းပြောတဲ့အခါ အ ရမ်းကို နူးနူးညံ့ညံ့ နဲ့ လိုက်လိုက်လျောလျော ပြောတော့ ဘယ်သူများလဲ လို့”

“ကိုယ့် မိတ်ဆွေ တယောက်ရဲ့တူလေးပါ၊”

သိင်္ဂ ီက ယောက်ျားလေးထင်နေတာ နှင့် ရောချလိုက်သည်။

“သူနဲ့ ဘာလို့ ခနခန ဖုန်းပြောနေရတာလဲ”

သိင်္ဂ ီ ဒီနေ့ ဘာစိတ်ကူးပေါက်နေသည် မသိပါ။ ကျော်ကျော့် ကိစ္စ ကိုသေသေချာချာ လိုက်မေးနေ၏။

“သူကနယ်ကလာတာ၊ မိဘအရင်း အနှီးနဲ့ စီးပွားရေးလေး တခုလုပ်ဖို့ပေါ့၊ အဲဒီမှာ သူ့ဦးလေးက ကိုယ့်ကို ကူညီဖို့ အပ်တာနဲ့ ကိုယ်က အကြံဉာဏ်ပေး အဆက်အသွယ်ရှာပေးပေါ့၊ သူ့မှာတတ် နိုင်တဲ့ အရင်း အနှီးနဲ့ ဖြစ်နိုင်သလောက် အဆင်ပြေအောင်ကြည့်ပေးရတယ်လေ၊ သူကလဲ အရေးပေါ်တိုင်း၊ အကြံဉာဏ် လို တိုင်း ကိုယ့်ကို ဖုန်းဆက်တယ်”

ပြောရင်းပြောရင်း ဦးအောင်ဘညို ကိုယ့်ကိုယ်ကို အံ့သြလာသည်။ ပါးစပ်ထဲရောက်လာသမျှ မုသားစကား တွေကို အဆင်ပြေပြေစီကာပတ်ကုံး ရှင်းပြနိုင်နေသည့် အတွက် မယုံနိုင်အောင်ဖြစ်နေရသည်။

“သိင်္ဂ ီက ဘာတွေတွေးပြီးမေးနေရတာလဲ”

ဦးအောင်ဘညို ရင်ခွင်ထဲသို့ သိင်္ဂ ီတိုးဝင်လာသည်။ နူးညံ့သော အိစက်သော အတွေ့အထိကို မလွန်ဆန်နိုင် သည့် အပြင်ကျော်ကျော် ကိစ္စ အတွက်လည်း စိတ်အေးသွားသည့် အတွက် အသားနုနုအိအိ တွေကို လက် ဖြင့် အရသာလိုက်ခံနေမိသည်။ သိင်္ဂ ီကလည်း မကန့်ကွက်ပါ။

“ကိုကို့ကို မိန်းမတွေက သဘောကျတယ် မဟုတ်လား၊ မိန်းမရှာ တွေကပါသဘောကျနေသလားလို့”

“ကပ်သီးကပ်သပ် သိင်္ဂ ီရယ်၊ ဒီအရွယ်ရောက်မှ မိန်းမရှာ နဲ့ဖြစ်စရာလားလို့”

“နောက်တာပါ ကိုကိုရယ်၊ မိန်းကလေး ငယ်ငယ်လေးဆိုရင်တော့ တမျိုးပေါ့ ဟုတ်လား”

ဦးအောင်ဘညို လည်တိုင်နှင့် ပါးပြင်ကို အသာအယာပွတ်ပေးရင်း နွဲ့လာသည်။

“ကိုယ်က အဖိုးကြီးဖြစ်နေပြီပဲ ကိုယ့်ကို ဘယ်ကောင်မလေးက သဘောကျမှာလဲ”

“ခုခေတ် မိန်းကလေးတွေက ကိုကို့လို လျှံလဲလျှံ သန်လဲသန်တဲ့ ဦးဦးတွေကို မှ ကြိုက်တာ ကိုကိုရဲ့”

“သိင်္ဂ ီဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ၊ ကိုယ့်ကို တော်တော်သံသယတွေ များနေပုံရတယ်”

သိင်္ဂ ီကဦးအောင်ဘညို ကိုရင်ချင်းအပ်ပြီးဖက်လိုက်သည်။

“ကိုကိုက ဒီလိုထင်တယ်လား၊ ဒါဆိုလဲ တလက်စထဲ မေးစရာ ရှိသေးတယ်”

ဘာတွေထပ်လာဦးမည် မသိ သော်လည်း

“မေးလေ”

“ကိုကို တခါတလေကျရင် ည အိမ်ပြန်မအိပ်ဘူး၊ ဘာဖြစ်လို့လဲ”

“ကားမမောင်း နိုင်လောက်အောင်မူးနေရင်တော့ မပြန်တော့ဘူးလေ”

“ဒါဆို ဘယ်မှာအိပ်တာလဲ၊ လမ်းဘေးမှာတော့ ကိုကို အိပ်မှာ မဟုတ်ပါဘူး”

“နီးတဲ့ ဟော်တယ် ရှာ ပြီးအိပ်လိုက်တာပေါ့”

“တယောက်ထဲလား”

“အင်း ပေါ့”

ဦးအောင်ဘညို ကျောပြင်ကို သိင်္ဂ ီက လက်သဲချွန်ချွန်လေး တွေဖြင့် အသာအယာခြစ်ရင်း

“ဟုတ်ရဲ့လား ဆရာကြီးရယ်၊ ရှင်မူးရင် ဘယ်လောက် ဆိုးတယ်ဆိုတာ ကျွန်မ အသိဆုံးပါ၊ တခါနဲ့ တောင် မကျေနပ် နိုင်တဲ့သူက”

“သိင်္ဂီ က ကိုယ့်ကို ဒီလောက်တောင် မယုံဘူးပေါ့”

“ယုံပါတယ်၊ ယုံလို့လည်း ဒီလောက်ထိပုံပေးထားတာပေါ့”

“ဒါဆို ဘာလို့မေးတာလဲ”

“စိုးရိမ်လို့ ပေါ့၊ ကိုကို အရမ်းမူးတဲ့ အခါ မဖြစ်သင့်တာတွေ ဖြစ်ကုန်မှာစိုးတာ၊ အဲဒါကြောင့် ပြောနေတာ၊ ကိုကို စိတ်ဆိုးသွားပြီလား”

“မဆိုးပါဘူး သိင်္ဂ ီရယ်”

သီင်္ဂ ီ့အကြောင်းကို ဦးအောင်ဘညို သိသည်။ တော်ရုံစိတ်ဖြင့် သိင်္ဂ ီဒီလိုမေးနေမည် မဟုတ်။ သူမစိတ်ထဲမှာ ဒွိဟတွေ သံသယတွေ သာမန်ထက်ပိုကဲ လာသည့်အခြေအနေ ရောက်နေ၍ သာမေးနေခြင်းဖြစ်မည်။ စ ကားကို သတိထားပြောရတော့မည့် အပြင် နောက်ပိုင်းလည်း အပြောအဆို အနေအထိုင်သတိထားရတော့ မည်။ ကျော်ကျော် ဆိုတာနှင့် ညဖက်ပြန် မအိပ်သည့် ညတွေကို သိင်္ဂ ီ မဆက်စပ်နိုင်သေးတာ ကလည်း ကံ ကောင်းနေသည်။ ဒီနာမည် ကို ပေးခဲ့သည့် ကျော်ကျော့် မိဘ များကိုတောင်ကြံဖန် ကျေးဇူးတင်ရမလို ဖြစ် နေသည်။

ဦးအောင်ဘညို အနေဖြင့် သိင်္ဂ ီ့ကို စိတ်အနှောက် အယှက်မဖြစ်စေချင်သလို ကျော်ကျော့် ဆီ မသွားဘဲလဲ မနေနိုင်ပါ။ အလှအပ အရာတွင် မသူဇာ နှင့် သိင်္ဂ ီတို့ကို မမှီသော်လည်းဘယ်လိုရေစက်ကြောင့် မသိ ကျော်ကျော် သည် ဦးအောင်ဘညို ကို သွေးဆူစေနိုင်လွန်းသည်။ ဒီလို ဆွဲဆောင်နိုင်စွမ်းရှိသည့် ကျော်ကျော် က အခုနောက်ပိုင်း ပိုလှလာသလို ပိုပြီးလည်းချစ်စရာကောင်းလာသည်။ အရင်လို အေးတိအေးစက် မဟုတ် တော့သည့် တုံ့ပြန်မှုတွေ ကြောင့် ဦးအောင်ဘညို ကျော်ကျော့် ကိုပိုပြီးစွဲမက်မိသည်။

အရင်လို မဟုတ်တော့သည့် ကျော်ကျော်က ဦးအောင်ဘညို ဆီ ဖုန်း ဆက်ဖို့လည်း ဝန်မလေးတော့။ စိတ်ကူးပေါက်လျှင် လှမ်းဆက်ချင်ဆက် တတ်၏။ ဘယ်နေ့လာဦးမှာလဲဆိုတာမျိုး မေးတတ်သလို အကြောင်း တစုံတရာရှိ၍ လာမည်ဆိုပြီးမရောက်ဖြစ်လျှင်လည်း ဘာကြောင့် ဟု လှမ်းမေးတတ်လာသည်။ ဦးအောင် ဘညို သတိထားမိသလောက်သိင်္ဂ ီရှိနေတုန်း ကျော်ကျော် ဖုန်းဆက်သည်မှာ ရေချိုးခန်းထဲ အထိလိုက် ဝင်သွားမိသည့် နောက်တနေ့ ဖြစ်သည်။

အဲဒီနေ့က ကျော်ကျော် ရေချိုးသည့်ဆီကိုလိုက်သွားချင်စိတ်ကို ထိန်းမရတော့၍ ဦးအောင်ဘညို ကျော် ကျော့် ကို တံခါးဖွင့် ခိုင်းပြီးဝင်လိုက်သွားမိသည်။ ရေပန်းအောက်မှာ ရေတူတူချိုးဖို့ လုပ်ရင်း ရေစိုနေသည့် ကျော်ကျော့် ကိုယ်လုံးလေး၏ လှုံ့ဆော်မှုကို ဦးအောင်ဘညို တောင့်မခံနိုင်တော့ပါ။ ရေချိုးခန်းလေးထဲမှာ ပင် လိုချင်တာကို အရယူမိသည်။

ကျော်ကျော်ကလည်း မငြင်းပါ။ အရင်နေ့တွေကထက်တောင် ကျော် ကျော် ပိုတက်ကြွနေသည်ဟုထင်၏။ဦးအောင်ဘညိုက ဘာမှ မဖြစ်သော်လည်း ကျော်ကျော်ကတော့ အအေးမိပြီး နောက်တနေ့ နေမကောင်း ဖြစ်သည်ဟု ဆိုသည်။ သူမတောင် ဒီလိုဖြစ်လျှင် အသက်ကြီးသော ဦးအောင်ဘညို ဆိုလျှင်ပိုဆိုးမည် ဟုစိတ်ပူပြီး ကျော်ကျော် ဖုန်းဆက်မေးသည်။ အဲဒီတုန်းက သိင်္ဂီ အနားမှာရှိသည်။ ရုံးခန်းထဲမှာ အလုပ်ကိစ္စ တခု နှစ်ယောက် ဆွေးနွေးနေကြချိန်မှာ ကျော်ကျော် ဆက်လာခြင်းဖြစ်၏။ အဲဒီ တုန်းကတော့ ဖုန်းပြောရင်း မလုံမလဲ ဖြင့်ကြည့်မိသော်လည်း သိင်္ဂ ီက ကျော်ကျော် ဆိုသည့်ယောက်ျားနာမည် ကြောင့် ဘာမှ မထူးခြားသလို ရှိသည်။

နောက်ထပ် ဘယ်နှစ်ခါ သိင်္ဂ ီနှင့် တိုးမိလေသနည်း ဆိုတာတော့ ဦးအောင်ဘညို မတွေးတတ်ပါ။ သူမ အနား မှာရှိစဉ် ဖုန်းပြောဖြစ်သည်ကတော့ ဒီတကြိမ်ပဲလို့ထင်သည်။ ဘေးချင်းကပ် မရှိသော်လည်း တနေ ရာရာကနေ ကြားတာ ဖြစ်ကောင်းဖြစ်နိုင်ပါသည်။ ခုတော့ ဦးအောင်ဘညို ဖုန်းပြောသည့် လေသံကိုတောင် သရုပ်ခွဲပြီး ယောက်ျားချင်း ကြိုက်နေသယောင်ယောင်ပြောနေသည်။

သိင်္ဂ ီ့ကို စိတ်အနှောက်အယှက် မပေးချင်တာကလည်း အမှန်တရားဖြစ်ပါသည်။ သိင်္ဂ ီ သူ့ကိုဘယ်လောက် ချစ်သည် ဆိုတာကို ဦးအောင်ဘညို အသိဆုံးဖြစ်သည်။ ဦးအောင်ဘညို အလိုရှိတိုင်း သူမ ကိုယ်ခန္ဓာ ကို ဘယ်တော့ မှမတွန့်တိုခဲ့။ မြင်သူတိုင်း ငေးလောက်အောင်လှသည့် မိန်းမ တယောက်၏ လိုက်လျောမှုတွေ အောက်မှာ နှစ်သိမ့်ကျေနပ်ခဲ့ရသည်ကို လည်း မငြင်းဆန်လိုပါ။ ထို့ကြောင့် နောက်ပိုင်းတွင် ကျော်ကျော့် ဆီမှာ ညအိပ်ညနေ သွားဖို့ ဆင်ခြင်မှ ဖြစ်တော့မည်။ မအိပ်ဘဲပြန်လျှင် ကျော်ကျော် စိတ်မကောင်းဖြစ်မှာလည်းစိုးမိသေးသည်။

“ကိုကို”

“ဗျာ”

“စိတ် မဆိုးဘူးဆို”

“အင်းလေ၊ ဘာဖြစ်လို့လဲ”

“ဒါဆို ဘာလို့ ငြိမ်နေတာလဲ”

“သိင်္ဂီ အထင်လွဲအောင်ဘာတွေများလုပ်မိပါလိမ့်လို့ စဉ်းစားနေတာ”

“မလွဲပါဘူး၊ကိုကို ရိုးသားတာသူများအသိဆုံးပေါ့၊ သူများနဲ့တောင်မှသူများအရှက်နည်းလွန်းလို့ ဒီလိုနေခွင့် ရတာ”

“အဲဒီလို မပြောပါ နဲ့ သိင်္ဂ ီရယ်”

“ကဲပါ၊ ထားပါတော့ ဘယ်အချိန်ရှိပြီလဲ”

“ဆယ့်တစ်နာရီခွဲ၊ သိင်္ဂီ အိပ်ချင်ပြီလား”

“မအိပ်ချင်သေးပါဘူး၊ အစောကြီးရှိသေးတယ်”

ကြည်ကာလဲ့ကာနှင့် သိင်္ဂ ီ့ မျက်လုံးလေးတွေထဲမှာ အရောင်တမျိုးနှင့်တောက်နေသည်။ ဦးအောင်ဘညို စိတ် တွေ မရိုးမရွဖြစ်လာ၏။

“ဖူးဖူး ကပြောတယ်သိလား၊ ကလေးနာမည် ကိစ္စက ဘယ်လိုလဲတဲ့၊ တီတီ ရွေးမယ် ဆိုပြီး လနဲ့ချီကြာ နေ ပြီတဲ့၊”

“ဟုတ်သားပဲ၊ ကိုယ်တောင်မေ့နေတယ်၊ သိင်္ဂီ ရွေးပေးမယ် ဆိုတာနဲ့ ပေါ့နေတာ။ သားသားလေး နဲ့ ကလည်း တနေ့ တခါပဲတွေ့ရတော့ သူ့ကိုမြင်ရင် သတိရတယ်၊ ပြီးရင်မေ့သွားရော”

“ကိုကိုလဲ သားသားလေးကို သိပ်ဂရုမစိုက်ဘူးနော်”

“သားကိုတော့ ချစ်တာပေါ့ သိင်္ဂ ီရယ်၊ ဒါပေမယ့် ကိုယ်ကလဲ သိတဲ့ အတိုင်း အလုပ်ကရှုပ်နေတာ၊ ပြန်လာ လို့ သားလေး သွားကြည့်မိပြန်ရင် သူ့အမေ က မျက်နှာ ရှစ်ခေါက်ချိုးနဲ့ကိုယ်ရှိရင် ကလေးကို တချက်တောင် လှည့်ကြည့်တာ မဟုတ်ဘူး။ ဒါကြောင့် ကိုယ်လဲ ချစ်ပေမယ့် ခပ်ခွာခွာ နေရတာ”

“မမကြောင့် လဲခက်ပါတယ်”

ခပ်ညည်းညည်းလေးပြောလိုက်ရင်း ဦးအောင်ဘညို ရင်ခွင်ထဲသို့ သိင်္ဂ ီတိုးဝင်လာ၏။ ဦးအောင်ဘညို၏ စိတ် မချမ်းမြေ့မှုတွေကို နားလည်နှစ်သိမ့်လိုသည့်သဘောလည်း ဖြစ်သလို အိပ်ဖို့ အချိန်စောနေသေးသည် ဟု ထင်တာကြောင့်လည်းဖြစ်ပါလိမ့်မည်။ လက်သဲချွန်ကလေးတွေဖြင့် ဦးအောင်ဘညို ရင်ဘတ်ကို ကုပ်၏။ဝမ်းဗိုက်ကို ထိုး၏။

ယားကျိကျိနှင့် ခံရခက်သောကြောင့် ဦးအောင်ဘညိုက သိင်္ဂ ီ့ကို အားနှင့် ညှစ်ပြီးဖက်လိုက်သည်။

“အား … ဖြေးဖြေး ဖက်ပါ ကိုကိုရဲ့”

ဦးအောင်ဘညိုက လျှော့မပေးပါ။ ထို့ကြောင့် ပေါင်ကိုဆိတ်၏။

“မလွှတ်ဘူးလား”

အတင်းဖက်ထားသောကြောင့် ခပ်အစ်အစ် အသံနှင့် မေးသည်။ ဦးအောင်ဘညို က အဖြေမပေးဘဲ ငြိမ်နေ သည့်အခါ

“သူများလက်က လွတ်နေတာနော်”

သိင်္ဂ ီ့ဘယ်လက်က ဦးအောင်ဘညို နှင့် သူမကြားမှာ ညပ်နေသော်လည်း ညာလက်ကလှုပ်ရှားလို့ရနိုင်သေး ၏။ ထိုလက်က ဦးအောင်ဘညို ပေါင်ကြားထဲသို့ ရောက်သွားပြီး ဖွားဖက်တော်ကို ကိုင်ကာ အထက်အောက် စုန်ဆန် ပွတ်ပေးလိုက်သော အခါ နဂိုထဲက သရိုးသရီ ဖြစ်ချင်နေသည့် အရာက ထောင်မတ်တက်လာ၏။ ဦးအောင်ဘညိုက လွှတ်မပေးသေး၍ သိင်္ဂ ီက ပိုပြီး မြန်မြန်လုပ်ရာ မာသထက်မာလာပြီး သိင်္ဂ ီလက် လွှတ်လိုက်သည် နှင့် မျက်နှာကျက်ဆီသို ချိန်ရွယ်ကာ အဖျားမှာ တဆတ်ဆတ်ရမ်းနေ၏။ ဦးအောင်ဘညို သိင်္ဂ ီ့ကို လွှတ်ပေးလိုက်ရတော့သည်။

“ဟွန်း၊ ဒီက သူ့အကြောင်းသိပြီးသား”

ပြောနေရင်း သိင်္ဂ ီအိပ်ယာပေါ်လဲကျသွားသည်။ ဦးအောင်ဘညို တွန်းလှဲလိုက်ခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ သူမ ပေါင် နှစ်ချောင်းကြားသို့ ဦးအောင်ဘညို ဝင်နေရာယူလိုက်စဉ်

“ဝအောင်ချစ်ထား။ သူများက မနက်ဖြန် မန ္တလေးသွားမှာ”

“ဟင် ဗြုန်းစားကြီးပါလား၊ ဘာဖြစ်လို့လဲ”

“စစ်ကိုင်း က ဘုရား ထီးတင်ပွဲလေ ကိုကိုရဲ့”

“အော်”

ခုချိန်က ကုသိုလ်ရေးအကြောင်း တွေပြောရမည့် အချိန်မဟုတ်၍ ဦးအောင်ဘညို လက်ရှိလုပ်ရမည့် အလုပ် ကိုသာ လုပ်လိုက်၏။

“အား”

သိင်္ဂ ီ့ခါးလေး ကော့တက်သွားသည်။

“သူများ မရှိတုန်း မဟုတ်တာတွေ လျှောက်လုပ်မနေနဲ့နော်၊ ညတိုင်းအိမ်ပြန်အိပ်၊ သူများလဲ မကြာဘူး သိလား”

ဦးအောင်ဘညို တီးခတ်နေသည့် စည်းချက်နှင့် အညီ လူးလွန့်ရင်းသိင်္ဂ ီပြော၏။ ဦးအောင်ဘညိုက ခေါင်း ကို သာ ညိတ်ပြပြီးဆက်ကာဆက်ကာ ဆောင့်ပေးလိုက်သည့် အခါမှာတော့ သိင်္ဂ ီစကားမများနိုင်တော့ပါ။ ဦး အောင် ဘညို ကျောပြင်ကိုဖက်တွယ်ထားပြီး အချစ်၏ ရသတွင်နစ်မျောသွားတော့၏။

ချစ်မှုရေးရာတွင် နဂိုကပင်ပွင့်လင်းမှု ရှိသောသိင်္ဂ ီနှင့် ဦးအောင်ဘညို တို့အပေးအယူမျှသည်ဟုဆိုနိုင်သည်။အကြိမ်ကြိမ် အခါခါ ကြုံခဲ့ကြလို့ တယောက်နှင့် တယောက်နားလည်မှု ရှိ၏။ တယောက်၏ အလိုဆန္ဒ ကို တယောက်က နားလည်ပြီးဖြည့်စွမ်းပေးနိုင်၏။ လိုအပ်လျှင် သိင်္ဂ ီကလည်းပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောသည်။ သိင်္ဂ ီ နှင့် ချစ်ရခြင်းသည် စိတ်ချမ်းသာဖွယ်ကောင်းသည်။ ကျော်ကျော် နှင့်ကတော့ စိတ်လှုပ်ရှားစရာကောင်းသည် ဟု ဆိုရမည်။

အခုလည်း သိင်္ဂ ီ၏ နားလည်မှု နှင့် မနက်ဖြန်သိင်္ဂ ီခရီးသွားရမှာကို သိ၍ ပထမအကြိမ်ထက်ပိုကာ အားထုတ် ပေးသည့် ဦးအောင်ဘညို၏ ကြိုးစားမှုကြောင့် နှစ်ယောက်လုံးလိုချင်သည့် ပန်းတိုင်ကို ထိထိမိမိ ရောက် အောင်သွားနိုင်ခဲ့ကြသည်။

“သိပ်လွမ်းအောင်လုပ်တာပဲ”

နွမ်းဟိုက်သည့် အသံလေးဖြင့်ပြောရင်း သိင်္ဂ ီဦးအောင်ဘညိုကို နမ်းသည်။

“သိင်္ဂီ ဘယ်လောက်ကြာမှာလဲ”

“တပတ်လောက်ပေါ့၊ ရောက်တုန်း ဒေါ်လေးဆီလဲ တရက်လောက်သွားချင်တယ်၊ မန ္တလေးအိမ်ကလဲ လာတိုင်း မေမြို့ချည်းပဲ တန်းတက်နေတော့ပြောလှပြီ။ အဲဒီမှာလဲ မျက်နှာပြရဦးမယ်၊ ကိုကို မနက်ဖြန် ကား ဂိတ်လိုက်ပို့နော်”

“လေယာဉ် နဲ့ မသွားဘူးလား၊ မြန်တာပေါ့”

“မနေ့လောက်က စိတ်ကူးရရင် လက်မှတ်အဆင်ပြေတယ်၊ သူများက ညနေကမှ မမနဲ့စကားပြောရင်း သွားချင်စိတ်ပေါက်တာကိုး”

စစ်ကိုင်းဖက်မှာ သိင်္ဂ ီတို့ မသူဇာတို့ ဆွေမျိုးတွေစုပြီး ပြိုပျက်နေသည့် ရှေးဟောင်းစေတီ တဆူကို ပြုပြင် နေခဲ့ကြ ၏။ မသူဇာတို့ မိခင်ကြီး အသက်ထင်ရှား ရှိစဉ်ထဲက လှုဒါန်းဖို့ ဖြစ်သော်လည်း အကြောင်း မညီ ညွတ်၍ နောက်ကျမှ လုပ်ဖြစ်သည်။ ယခုပြီးစီး သွားပြီဖြစ်၍ မကြာခင်ထီးတော်တင်မည်ဖြစ်သည်။ မသူဇာ ကလေး မမွေးခင် တရားစခန်း မှာချည်းပဲ

 နေစဉ်ကထဲက မကြာမကြာသွားရောက်ပြီး ပြင်ဆင်မှု အခြေအနေ ကိုကြည့်တတ်သည်။ ကိုယ်ဝန်ရှိလို့ ပြန်လာပြီးနောက်ပိုင်းမှ မသွားဖြစ်ပါ။ ဟိုမှာ တာဝန်ယူပေး နိုင်သည့် ဆွေမျိုးတွေ ရှိနေ၍ မသွားလျှင်လည်း ရပါသည်။ ဆွေမျိုးတစုကောင်းမှုဟု အမည်ခံသော်လည်း အဓိက ငွေ ကြေးစိုက်ထုတ်ခဲ့သည်က မသူဇာမိသားစုဖြစ်သည်။

ထို့ကြောင့် နောက်ဆုံးပိတ်ဖြစ်သည့် ထီးတော်တင်ပွဲကိုတော့ မပျက် မကွက်တက်ရောက်ရပေမည်။ ကလေး ကလည်း ငယ်သေး၍ မသူဇာကသွားဖို့ မသင့်။ ဦးအောင်ဘညိုကလည်း မသွားချင်ပါ။ ဟိုရောက်လျှင် သူ တို့ ဆွေ မျိုးတွေကြားမှာ တစိမ်းတယောက်ထဲ လိုဖြစ်နေမှာစိုးလို့ ဖြစ်သည်။ မိသားစုလိုက်ဆိုလျှင်လည်း တော် သေး၏။ မသူဇာမလိုက်နိုင်လျှင် ကလေးတွေနှင့် သွားလို့ရသည်။ သို့သော် ကလေးတွေကလည်း စာမေးပွဲ နှင့် ကျူရှင် နှင့် ရှုပ်နေကြ၍ ဦးအောင်ဘညို အလုပ်ကို အကြောင်းပြပြီး ဟိုလိုလို ဒီလိုလို လုပ်နေခဲ့သည်။

တလျှောက်လုံး မဆိုင်သလို ငြိမ်နေခဲ့သည့် သိင်္ဂီ က ဒီနေ့မှ သွားဖို့ စိတ်ကူးပေါက်ပြီးသူမပဲ သွားလိုက်တော့ မည် လုပ်လိုက်ခြင်းဖြစ်၏။

“ဒါဆိုလဲ အိပ်တော့၊ မနက်ဖြန်လဲကားစီးရ ဦးမယ်”

“ညနေမှပါ၊ နေ့လည်ပိုင်းတော့ လိုမယ်ထင်တာလေးတွေ လိုက်ဝယ်ရမယ်”

ညနက်နေသည့် အပြင် နှစ်ကြိမ်တိုင်တိုင် အားရပါးရ ချစ်ခဲ့ကြသည့် အတွက် နှစ်ယောက်လုံးနွမ်းနယ်သွားကြပြီဖြစ်ရာ နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက် အိပ်ပျော်သွား၏။ သိင်္ဂ ီ ကတော့ မနက်စောစော မှာထပြန်သွားသည်။ဦးအောင်ဘ ညို ရုံးသွားဖို့ အိမ်အောက်ဆင်းလာချိန်တွင် သိင်္ဂ ီအပြင်ထွက်သွားပေပြီ။ နေ့ခင်းမှာ ရုံးခန ဝင်လာပြီး ဦး အောင်ဘညိုကို လိုက်ပို့ဖို့ မမေ့ရန်လောဆော်သွားသည်။ ဦးအောင်ဘညို လည်း လိုက်ပို့ဖို့ ရုံးစောစော ဆင်းလာခဲ့ပါသည်။

ဦးအောင်ဘညို အိမ်ပြန်ရောက်ချိန်တွင် သိင်္ဂ ီက ပြင်ဆင်ပြီးသွားရန် အသင့်ဖြစ်နေလေပြီ။ သိင်္ဂ ီမသူဇာထံ သွား ပြီး မှာကြားချက်များနာယူ နေချိန်တွင် ဦးအောင်ဘညို ရေပြေးချိုးလိုက်ရ၏။ အစိမ်းရောင် နုနု အင်္ကျ ီနှင့် နက်ပြာရောင် ထမိန်စကပ်ဝတ်ထားသည့် သိင်္ဂ ီ အလှကြီးလှနေသည်။ လည်ဟိုက်အင်္ကျ ီက ရွှေရင်နုနု ကို တစွန်းတစပြနေသလို တင်းတင်းရင်းရင်း ထမိန်စကပ် က တင်ပါးနှင့် ပေါင်တံ အလှကို ပကတိအတိုင်းဖေါ် ပြနေသလို ရှိ၏။ သိင်္ဂ ီ နှင့် ဘေးချင်းကပ်ထိုင်သူသည် ယောက်ျားတယောက် ဖြစ်နေလျှင် ဆိုသည့်အတွေး ကြောင့်

“ကားလက်မှတ် ဖြတ်ပြီးပြီလား၊ ဘယ်နေရာလဲ”

“အလယ်လောက်မှာထင်တယ်၊ သိင်္ဂီ  တယောက်ထဲနဲ့ နှစ်ခုံလုံးယူလိုက်တယ်၊ ဒါမှ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ထိုင် ရမှာလေ”

 “တော်သေးတာပေါ့”

ဦးအောင်ဘညို စိတ်အေးသွားရသည်။ သူ၏ မှတ်ချက်စကားကြောင့် သိင်္ဂ ီပြုံးစစဖြင့်မော့ကြည့်၏။ ဘာမှ တော့ မပြေ။ ခြံထဲက ကားထွက်လာပြီးတော့မှ

“သူများက အရမ်းလှနေတော့ ဘေးမှာ ယောက်ျားထိုင်မှာစိုးနေတယ် မဟုတ်လား”

“ဟုတ်တယ်”

ရုတ်တရက်သိင်္ဂ ီက ဦးအောင်ဘညို ဖက်ကိုတိုးကပ်ပြီး ပါးကို ရွှတ်ကနဲ မမှီမကမ်းနမ်းလိုက်၏။ ဦအောင် ဘညို လက်ထဲက စတီယာရင် ခါသွားပြီး လမ်းထဲသို့ အရှိန်ဖြင့် ချိုးကွေ့ဝင်လာသည့် ကားတစီး နှင့် ဘေး ချင်း ညိတော့မလိုဖြစ်သွား၍ လွတ်အောင် မနည်းပြန်ထိန်းလိုက်ရသည်။ ကားက အစိမ်းရောင် မာဇဒါ ဂျစ်ကား။

“ကွေ့တာ ကလည်းအရှိန်များလိုက်တာ”

ဦးအောင်ဘညို အရှက်ပြေပြောလိုက်မိသည်။ သိင်္ဂ ီကတော့ နောက်ကို မှီချလိုက် ရင်း 

“အဲဒါ မမ မိတ်ဆွေ ကားလေ” 

ဟုပြောကာ လက်ကလေးပိုက်ရင်း ငြိမ်သက်လို့ နေသည်။

အပိုင်း (၁၈) ဆက်ရန် >>>